Η ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα μακρινό δάσος γεμάτο με
λεύκες ,η Βικτωρία μια μικρή και όμορφη πυγολαμπίδα. Η Βικτωρία
όμως από τη στιγμή που γεννήθηκε είχε ένα πρόβλημα, δε μπορούσε
να λάμψει, παρόλα τα μαθήματα που τις είχαν κάνει η μαμά της και ο
μπαμπάς της. Έβλεπε κάθε βράδυ τις φίλες της, να αστράφτουν από
φως στο δάσος με τις λεύκες και αναρωτιόταν" Άραγε θα μπορέσω και
εγώ να γίνω ποτέ έτσι? Θα μπορέσω ποτέ να βγάλω φως?"
Μια μέρα γύρισε από το σχολείο πολύ στεναχωρημένη. Άφησε
την τσάντα της και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο της.
"Βικτωρία πλύνε τα χέρια σου και έλα να φας" είπε η μαμά
πυγολαμπίδα, αλλά δε πήρε απάντηση. Πήγε τη βρήκε στο δωμάτιο της:
"Τι έχεις κοπέλα μου γιατί κλαις "τη ρώτησε.
"Να ξέρεις μαμά" κατάφερε να ψελλίσει με τρεμάμενη φωνή," Αύριο ο
δάσκαλος είπε ότι θα μας βγάλει στο δάσος και όποια καταφέρει να
βγάλει περισσότερο φως , πέρα από καλό βαθμό, θα πάρει και ένα
μεγάλο δώρο.
"Αυτό είναι καλή μου? Μη στεναχωριέσαι θα βάλεις τα δυνατά σου και
ότι γίνει, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει "είπε προβληματισμένη η
μαμά πυγολαμπίδα χωρίς να το δείξει στη κόρη της.
Το βράδυ που ακολούθησε η μικρή μας Βικτωρία με το ζόρι
κοιμήθηκε, είχε πάρα πολύ άγχος. Το πρωί σηκώθηκε ,πλύθηκε, ήπιε το
γαλατάκι που τις είχε φτιάξει η μαμά της όπως της άρεζε, με έξτρα δόση
κακάο, ντύθηκε, βούρτσισε τα δόντια της και έφυγε για το σχολείο.
Οι ώρες περνούσαν και οι γονείς της περίμεναν στο σπίτι με
αγωνία. Αργά το μεσημέρι άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η μικρή μας
πυγολαμπίδα περισσότερο κλαμένη από ποτέ."Μπαμπάααααα δε τα
κατάφερα" είπε και έπεσε δακρυσμένη στην αγκαλιά του μπαμπά
πυγολαμπίδα."Δε πειράζει κορίτσι μου, την άλλη φορά" της είπε με
παρήγορο ύφος και την αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά."Στεναχωρήθηκα
πολύ, οι άλλες πυγολαμπίδες που τα κατάφεραν γελούσαν μαζί μου και
με κοροίδευαν" είπε."Έλα σκούπισε τα δάκρυα σου χαρά μου, μη τις
δίνεις σημασία" είπε η μαμά πυγολαμπίδα.
"Αύριο θα σε πάω στους καλύτερους γιατρούς" είπε ο μπαμπάς
πυγολαμπίδα "μήπως και μπορέσουν να κάνουν κάτι" συνέχισε. Έτσι
και έγινε, την άλλη μέρα ξεκίνησαν πρωί πρωί και πήγαν παντού. Τι
στον διάσημο γιατρό Αιμίλιο την ακρίδα την πήγαν που είχε το ιατρείο
του στο δάσος με τα πεύκα, τι στον Βλαδίμηρο το σκαθάρι απόφοιτο
του ξακούστου πανεπιστημίου των Μεγάλων Στεναγμών, τι στην
μεγάλη και τρανή Ευρυδίκη την κάμπια, κάνεις τους δε μπόρεσε να
καταλάβει και να εξηγήσει γιατί η μικρή μας Βικτωρία δε μπορούσε να
λάμψει.
Το βράδυ γύρισαν αργά σπίτι απογοητευμένοι όλοι, από την
κούραση οι γονείς της κοιμήθηκαν αμέσως αλλά όχι και η μικρή μας
πυγολαμπίδα. Αφού δε την έπιανε ο ύπνος είπε να πάει μια βόλτα στο
δάσος. Όλα ήταν τόσο ήσυχα και η Βικτωρία κάθισε στο κορμό ενός
δέντρου και έκλαιγε. Την ησυχία του σκηνικού διατάραξε μια φωνή που
ακούστηκε από το βάθος και την τρόμαξε."Γιατί κλαις όμορφη μου
πυγολαμπίδα?" ακούστηκε. Γύρισε το κεφάλι της και αντίκρισε μια
πανέμορφη νεράιδα."Να εγώ ξέρεις δε μπορώ να λάμψω" είπε
σαστισμένα."Για αυτό στεναχωριέσαι καλή μου??Θα σε βοηθήσω εγώ
"της είπε η καλή νεράιδα."Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να πιεις αυτό
το φίλτρο "και έβγαλε από την τσέπη της ένα μικρό μπουκαλάκι που
είχε μέσα ένα ροζ υγρό. Ακόμα πρόσθεσε "πρέπει μικρή μου
πυγολαμπίδα όμως να σκέφτεσαι θετικά και όμορφα πράγματα
προκειμένου να πιάσει το φίλτρο, πρέπει να πιστέψεις στον ευατό
σου". Πήρε το φίλτρο από τη νεράιδα και το ήπιε αργά και διστακτικά.
Μόλις το ήπιε έκλεισε τα μάτια της και σκεφτόταν ότι έλαμπε
περισσότερο από κάθε άλλη πυγολαμπίδα, περισσότερο και από τα
αστέρια. Όταν άνοιξε τα μάτια της, δε μπορούσε να πιστέψει αυτό που
έβλεπε. Ένα τεράστιο πράσινο φως έβγαινε από το πίσω μέρος του
κορμιού της, το οποίο έσπαγε τη μονοτονία του μαύρου χρώματος της
ήσυχης νύχτας."Μπράβοοοο τα κατάφερες" άκουσε τη φωνή της
νεράιδας."Σε ευχα..."δε πρόλαβε να ολοκληρώσει και η νεράιδα είχε
χαθεί στο σκοτάδι.
Έτρεξε κατευθείαν σπίτι ξύπνησε τους γονείς της και έπεσε στην
αγκαλιά τους, και οι δύο την κοιτούσαν σαστισμένοι, δε πίστευαν αυτό
που έβλεπαν." Τα κατάφερα" φώναξε από χαρά και αφού τους εξήγησε
τι έγινε, κοιμήθηκαν αγκαλιασμένοι όλοι μαζί και πιο ευτυχισμένοι από
ποτέ. Όσο για την νεράιδα μας ήταν πολύ μακριά εκείνη την ώρα και
γελούσε με ικανοποίηση που βοήθησε τη Βικτωρία τη πυγολαμπίδα
μας.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.