Ο Έντουαρτ έκατσε κοντά στην Ιζαμπέλλα. “Είναι όλα έτοιμα;” ψιθύρισε λαχανιασμένος.

“Τα έχω ετοιμάσει όλα”, είπε η Ιζαμπέλλα και έγειρε κοντά του. “Ο Τζόναθαν θα έρθει σε
λίγο σπίτι για να μου κάνει έκπληξη. Δεν ξέρει ότι τον περιμένω. Εσύ έκανες το δικό σου κομμάτι;”
“Φυσικά”, μουρμούρησε ο Έντουαρτ κοιτώντας δεξιά και αριστερά ενοχικά, λες και
φοβόταν μήπως τους έβλεπε κανείς. “Άλλαξα τα δισκόφρενα του αυτοκινήτου. Έβαλα κάτι παλιά
που είχα στο μηχανουργείο. Στο πρώτο απότομο φρενάρισμα θα σπάσουν και”, έκανε πια παύση,
“ξέρεις εσύ”.
“Τέλεια!” αναφώνησε με λαχτάρα, εστιάζοντας όμως την χαρά και την ένταση στην λάμψη
του προσώπου της. “Εγώ θα είμαι σπίτι και δεν θα γνωρίζω τίποτα. Θα κάνω ό,τι κάνω κάθε μέρα.
Δεν θα με υποψιαστεί κανείς”. Σταμάτησε, και τον κοίταξε όλο πάθος, “και μετά θα μπορούμε να
είμαστε μαζί”, ψιθύρισε λάγνα στο αφτί του και τον αγκάλιασε. Μα το πρόσωπό της πλέον δεν
ήταν το άλλοτε καθαρό, λευκό πρόσωπο που ήξεραν όλοι, αλλά ένα μαύρο σαν του εβένου. “Μαζί
για πάντα!”