ARGUMENTATIESCHEMA
STANDPUNT: Het boek Het behouden huis is het beste boek ooit.
Argument
Het boek bevat een goede spanning, aangezien de
spanningsboog het gehele boek aanwezig is.
Voorbeeld
De ik-personage moest in opdracht van de sergeant op zoek gaan naar
boobytraps in het dorpje waar hij was aangekomen. Het dorpje was een
luxe badplaats. Hij betrok daar een woning, wat op dat moment niet
bewoond was. Wel stond er nog een pan met soep op het vuur.
Vervolgens kwam een Duitse kolonel vragen of hij samen met andere
Duitsers het huis mocht bewonen. De ik-personage moest zijn uniform en
geweer snel opruimen, omdat hij tegen de Duitsers vocht. Het hele
verhaal vraag je je af of hij af hij gepakt wordt door de Duitsers.
“Als de Duitsers mij vonden, zouden zij mij krijgsgevangen maken. En
dan zouden ze vlug genoeg ontdekken wie ik eigenlijk was. Of misschien
schoten ze partisanen wel onmiddellijk dood. Ik verborg daarom alles in
de spiegelkast. Maar mijn geweer legde ik onder het bed met mijn
patronen en handgranaten erbij. Toen dacht ik: nu moet ik het hele huis
doorzoeken, zodat ik het goed ken, dan zullen zij er niet aan twijfelen of
het mijn rechtmatig eigendom is.” (Blz 13 online bibliotheek)
Ook wordt er spanning opgebouwd, omdat je als lezer niet weet of de
eigenaar van de woning terugkomt, aangezien de pan met soep op het
vuur de indruk geeft dat hij elk moment terug kan komen.
“Een pan soep stond zachtjes te verdampen op een smeulend
kolenfornuis; ik zag geen mens.” (Blz.9 online bibliotheek)
Het boek heeft een goede structuur. Het verhaal wordt door de ik-personage beschreven. Hierdoor voel je je
als lezer beter bij het verhaal betrokken. Ook al weet je de namen van de
hoofdpersoon en de andere personen niet, is dit niet storend om het
verhaal te begrijpen.
Zelf vind ik het fijn dat het boek chronologisch is opgebouwd, aangezien
het boek niet veel pagina’s bevat. Als het boek veel flashbacks zou
bevatten, dan zou het moeilijker zijn om het verhaal te volgen. Wel heeft
het boek heel duidelijk één flashback op blz. 3 (online bibliotheek) waar
hij tegen een Spanjaard vertelt wat hij allemaal heeft meegemaakt in de
oorlog.

“Ah! Is Niks! Ik acht jaar!” Hij sloeg een horzel dood op mijn wang. “Acht
jaar!” Hij stak acht vingers omhoog. Er werd nu nergens meer geschoten.
Het enige wat er viel te horen was het knetteren van het brandende
vliegtuig achter onze rug. “Ik spion,” zei ik, “beetje…” met mijn handen
wees ik aan hoe ’n klein beetje spion ik was geweest, nadenkend over de
volgende zin. “Gevangen door Duitsers. Gevangenis. Veroordeeld. Drie
jaar. Tuchthuis. Op weg naar andere gevangenis ontsnapt. Dan weer
gevangen. Concentratiekamp. Strellwitz. Ken je Strellwitz? Zes maanden.
Weer gevlucht. Gepakt, vlak bij Zwitserse grens. In Saksen uit trein
gesprongen. Gelopen, aldoor gelopen naar het Oosten.” Ik keek naar
hem zonder iets op te merken.
Het boek roept veel emoties op. Het verhaal speelt zich af in de WO2. In het begin van het verhaal is de ik-
personage aan het vechten samen met anderen. Vervolgens krijg je een
stukje te lezen dat er iemand dood op de grond ligt en dat iedereen over
die persoon heen loopt en dat de ik-personage niet kon zien wie het was.
Dit vind ik best heftig om te lezen, omdat ik het mij niet kan voorstellen
om iemand dood te zien liggen op de grond en dat iedereen er overheen
loopt.

“Toen ik bij hem kwam, was zijn hoofd al geraakt en onherkenbaar. Ik kon
niet uitmaken wie het was. Drie maanden moest ik hem dagelijks hebben
gezien. Maar ik zou toch niet geweten hebben hoe hij heette.” (Blz. 3
online bibliotheek)

De schrijfstijl van Willem Frederik Hermans is aangenaam. De auteur van het boek gebruikt korte zinnen, met veel komma’s.
Hierdoor hoef je niet steeds terug te lezen wat er precies bedoeld wordt.
Dit vind ik erg fijn. Ook zijn er niet veel lastige woorden gebruikt,
waardoor ik het boek beter kan begrijpen.