Stel je voor dat je vreselijk ziek bent, Tobias, net als toen je het aan je maag had, maar

stel je
dan voor dat je voelt dat je ingewanden helemaal groen zijn, en stinken, en in de knoop
zitten, en dat je ogen pijn doen en je half doof bent en dat je hersenen steeds maar
afdwalen, en dat je lijdt aan een ontsteking van het perifere zenuwstelsel en dat je
nauwelijks nog kunt lopen en dat je haat. Je haat met dezelfde groene, stinkende
misselijkheid waarin naar je gevoel je darmen veranderd zijn… jezelf, en iedereen. Haat, en
oh god!! Je verlangt naar liefde, l-i-e-f-d-e, daar verlang je zo diep naar – natuurlijk bedoel je
eigenlijk dat je getroost en geknuffeld wilt worden – maar je haat, en je merkt – met een
soort van objectiviteit die je grappig vindt, bedenk je – dat je elke dag meer op een dier gaat
lijken… je gromt, en je grijpt naar dingen, en je verstopt dingen en vergeet waar je ze
verstopt hebt, net als niet-te-slimme honden, en je gaat je minder wassen, je wordt liever
gewassen, en een of twee keer heb je zelfs al je bed vervuild en je bent in je eigen vuil
blijven liggen, omdat je niet overeind kan komen… Stel je dat eens allemaal voor. Nee, vind
je dat niet leuk, Tobias?

T: Ik begrijp niet waaro jij zo graag…

Jij wou toch weten hoe het was, een zuiplap te zijn, of niet jochie?

T: (triest) Natuurlijk.

Stel je dat eens allemaal voor. Zodat de vent met wie jij je flessen stukslaat, je zo ver krijgt
dat je naar die ouwe A.A. gaat. En dan zit je daar op de zuiplappenclub en je kijkt naar de…
beteren – niet degenen die genezen zijn, want eens een zuiplap, dan altijd, en je kunt dat
maar beter onthouden want anders ben je wèg, de eerstvolgende keer dat je langss een
kroeg loopt – je kijkt naar de beteren, en ziet hoe ze opstaan om hun verhaaltjes te
vertellen.

T: (weemoedig, triest) Als je eenmaal gevallen bent… kun je wel weer gedeeltelijk o
omhoog komen… maar nooit… werkelijk helemaal terug. Altijd… in dalende lijn.

(aardig, tegen een kind) Tja, zo is het leven jochie.

T: Je bent een grote, verdomde gekkin.

Maar ik ben geen alcoholiste. Nu niet en nooit geweest.

T: (hoofdschuddend) Alle beloften… Alle kansen…

Het zou zoveel makkelijker zijn als ik het was. Een alcoholiste. Dus, op een avond, de een of
andere maand, op een keer had ik één martini gedronken – als een test om te zien of ik het
kon – die, gegeven mijn… verbijsterende zelfdiscipline uitgelopen was in drie martini’s, en ik
voelde me… nogal moedig en plezierig ontspannen en een beetje boven mezelf verheven en
nog niet knorrig. Dus liep ik min of meer rechtop, rechtstreeks naar het front van de zaal, de
hal, en keek mijn gelijken recht in het gezicht. En ik bekeek ze van top tot teen – Allemaal zo
vol goede wil en schuldgevoel en mislukken en opnieuw proberend en verliezend… en ik had
even een – overweldigend – gevoel van medelijden en walging en ik huilde bijna, maar dat
deed ik niet – zo zuster, zo zuster, God-nog-an-toe – en ik hoorde mezelf zeggen, met m’n
kleine meisjes-stem – en er bestonden op dat moment heel veel verschillende ik’s – “Ik ben
een alcoholiste.” (kleine meisjes stem) “Mijn naam is Claire en ik ben een alcoholise.”
(Rechtstreeks tot Tobias) Probeer jij het maar.

T: (Nogal traag, maar geen kleutertoon) Mijn naam is… Mijn naam is Claire en ik ben
alcoholiste.

Een alcoholiste.

T: (nog trager) Een alcoholiste.

“Mijn naam is Claire en ik ben een… alcoholiste.” En toen werd er van me verwacht dat ik
verder zou gaan, jij begrijpt me wel, dat ik zou verklaren hoe slecht ik was en dat ik dat niet
wilde zijn, en Hoe Het Zover Kwam en Wat Ik Eigenlijk Had Gewild, en Of Zij Me Zouden
Kunnen Helpen Mezelf Te Helpen… maar ik stond daar alleen maar een… tien seconden
misschien en toen boog ik; Ik maakte een révérence als een klein meisje en op mijn kleine-
meisjes-voeten tripte ik terug naar mijn stoel…