Ο ανεμόμυλος διαδόθηκε στην Ελλάδα από τους Νορμανδούς και εξαπλώθηκε κυρίως το 13ο

αιώνα περισσότερο στο νησιωτικό χώρο (Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Κρήτη, Σποράδες, νησιά
του Αιγαίου, του Σαρωνικού και του Ιονίου) όπου υπήρχε η απαιτούμενη ανεμοδύναμη
αφενός και αφετέρου η έλλειψη νερού που δρούσε περιοριστικά, ορισμένες τουλάχιστον
εποχές του χρόνου, για τη λειτουργία των νερόμυλων.

Ένας μύλος κάλυπτε τις ετήσιες απαιτήσεις 20 οικογενειών και μπορούσε να αλέσει από 20
έως 70 κιλά σιτηρών την ώρα, ανάλογα με την ένταση και τη φορά του ανέμου.

Οι ανεμόμυλοι χτίζονταν μεμονωμένα ή σε ομάδες πάνω σε λόφους και σε ανεμόδαρτα

υψώματα, τα μυλοτόπια, που ονομάζονταν ανεμομύλια, μυλοχώρια, μυλονέικα. Γύρω από
τους ανεμόμυλους δεν έπρεπε να υπάρχουν άλλα μεγαλύτερα κτίσματα ή φυσικά εμπόδια
που θα επηρέαζαν την κίνηση του ανέμου.

Οι ανεμόμυλοι ήταν λιθόχτιστοι, σταθερές βάσεις από βαριές πέτρες, ώστε να αντέχουν τα
μποφόρ, με ξύλινη στέγη.

Η πέτρινη σκάλα στο εσωτερικό των ανεμόμυλων οδηγούσε στο πρώτο πάτωμα που το
χρησιμοποιούσαν ως αποθήκη των σιτηρών και στο ανώγειο όπου βρισκόταν μέρος του
μηχανισμού για την άλεση των σιτηρών.

Το σοβαρότερο πρόβλημα στην κατασκευή ενός καινούριου ανεμόμυλου ήταν η εξεύρεση

και η συγκέντρωση της απαιτούμενης ξυλείας.

Οι μυλωνάδες θεωρούνταν οι βιομήχανοι της εποχής. Ιδιόκτητους μύλους όμως είχαν και τα
μοναστήρια, οι κοινότητες και οι συνεταιρισμοί.

Στους μύλους συγκεντρώνονταν πολλοί άνθρωποι που είχαν έτσι την ευκαιρία να μιλήσουν
και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Ειδήσεις, ιστορίες, ανέκδοτα, κουτσομπολιά,
συνοικέσια έδιναν και έπαιρναν. Χαρακτηριστική είναι η παροιμιώδης φράση «Αυτά να τα
πεις στον μύλο». Πολλές φορές οι μύλοι έδιναν την εικόνα λαϊκού πανηγυριού.

Η αράδα, η σειρά προτεραιότητας δηλαδή στο μύλο ήταν νόμος και για το μυλωνά και για
τους πελάτες του. Εξαίρεση από τη σειρά, το παραράδισμα, γινόταν μόνο για να αλεστεί το
στάρι για τα ψωμιά του γάμου και επίσης όταν βέβαια άλλαζαν τα αλέσματα από σιτάρι σε
καλαμπόκι και αντίστροφα. Η αμοιβή του μυλωνά ήταν σε είδος, σε σιτάρι, κριθάρι, το
λεγόμενο ξάϊ, ή αλεστικό. Οι μυλωνάδες βέβαια δεν είχαν ιδιαίτερα καλή φήμη καθώς ήταν
επιρρεπείς στην κλοπή και στη νοθεία. Μια συνηθισμένη κατεργαριά τους ήταν ότι έβρεχαν
το αλεύρι για να βαρύνει κι έτσι έκλεβαν στο ζύγι.