หนั ง สื อ ซี ไ รต (กวี นิพนธ) ป 2541

ผู แ ต ง แรคํา ประโดยคํา

พิ มพ ค รั้ งแรก สํา นั กพิ มพรูปจัน ทร
พิ มพ ค รั้ งล าสุ ด สํา นั กพิ มพผจญภั ย
 ในเวลา เปนการเขียนบทกวี แบบที่มีแ นวคิด เชื่อมรอย
ตอเนื่องกัน ตลอดทั้ง เลม ที่ตัวกวีเ องเรียกวา "การทํางานเป น
คอนเซ็ปต" ทําใหงานที่ออกมา มีลักษณะโดดเดน คือ บทกวีแ ต
ละชิ้น งาน สามารถอานเป น อิสระ เอกเทศเปน ชิ้น โดดได ใน
ขณะเดียวกัน ก็สามารถอานรอยความคิด กับ บทกวีชิ้น งานอื่น ๆ
ในเลมไดตามลําดับ รูป ลักษณข องบทกวี ก็มีลักษณะคลายเปน
เรื่อ งเล า หรือเปน เรื่องสั้น เพราะมี ตัวละคร มีเ รื่อง มีฉ าก มี
เหตุการณ เปน งานในลักษณะฉายภาพ และจุด ที่เ ปน ลักษณะ
เดนนี่เอง ทําใหร วมบทกวี ในเวลา เลมนี้กลายเปน งานที่อาน
ยาก ดวยความซับซอน เชิงรูปแบบของมัน เนื้อหาของบทกวี ใน
รวมบทกวี ในเวลา เลมนี้ กลาวถึง "ชีวิตที่เปรียบเสมือน เวลาวัน
หนึ่ง " คือ ยามแรกเกิด ประหนึ่ ง ยามรุง อรุ ณ ยามเติบ โตเป น
ผูใหญเต็มตัว ประดุจยามเที่ยงวัน และยามแกชรา ก็เ ปน เฉกเชน
ยามเย็นที่อาทิตยอัสดง ในแตละชวงวัยนั้น การรับ รูสิ่ง แวดลอม
กั บ การเ รี ย นรู ชี วิ ต จะ แตกต า ง กั น ไป กลา ยเ ป น ค วา ม
เปลี่ยนแปลงของชีวิต ในแตละชวงของวัยวัน สิ่ง นี้เ องที่เ รียกวา
"การเติบ โต" หรือ "วุฒิภ าวะ" ซึ่ง ก็คือการรูจักตนเอง และรูจัก
โลก
 บทกวีใ นเลม ไลเ รียงตามลํา ดับ ชว งชีวิต ไปตั้ ง แตป ม
ปริศนา อันดํามืดแหงชีวิต ในเรื่องของที่มา ของชีวิต ที่มาเกิด ใน
บทแรกที่ชื่อ "ดาล" แลวเริ่มตน ที่การกําเนิด เปน ชีวิต ในครรภใ น
บทตอมา "อารมณอรุณ" จนคลอดออกมาเปน ทารกนารักนาชัง
ในบท "สุขุมสุคนธชาติ" แลวก็ขามวัยวัน เปน ชวงๆใหเ ห็น ถึง การ
เติบโต ที่ชัดเจนตั้ง แต การหัด เดิน ในบท "ยึด พยุง " เริ่มเปน เด็ก
เล็ก และเลนอะไรไปตามประสาเด็กในบท "ลานชีวิต " เริ่มเรียนรู
โลกอยางวิสัยเด็กใน "ประสาทโสมนัส" จนถึง บท "ดุษ ณีสัง เวย"
ซึ่งเปนบทกวีชุดจํานวน 5 ชิ้นงาน อัน ถือเปน ชวง หัวเลี้ยวหัวตอ
แหงชีวิต คือ วัยเริ่มตน ทํางาน มาพบชีวิต ในโลกของผูใ หญ ใน
สั ง คมแบบใหม ใ นบท "มหามหรสพ" ซึ่ ง หลากหลายผู ค น
หลากหลายรูป แบบชีวิต เริ่มตระหนักถึง ความจริง ของชีวิต ใน
ดานตางๆ ในบท "ยอกยอนมายา" และ "ลายลักษณ" แลวเมื่อถึง
บท "สมรภูมิ" ชีวิตก็เดินทางมาถึง วัยกลางคน เริ่มเขาใจถึง ความ
จริงของชีวิต
มองเห็นสิ่งตางๆ ดวยความพิศวง ในความนาอัศ จรรยล้ําลึก
แหงชีวิตในบท "พัน ลึกพัน ลือ" ลวงจนแกตัวก็พร่ํารําพัน ใน
บท "พิลาปไรครวญ" และ "เสียแรงบํารุง รัก" จากนั้น ก็เ ริ่ ม
ปลดปลง ตอชีวิต ในบท "บูชิต " "อาดูร โดย" และ "โศกาลัย"
แลวทายที่สุด จึงถึงวาระสุดทายของชีวิต ที่กลับ คืน สูป ริศ นา
อันลี้ลับดํามืด แหง การเกิด การตายอีกครั้ง ในบท "ดล" เปน
อันจบสิ้นกระบวนการชีวิต และจบสิ้นบทกวีชุดนี้
 รู ป แบบของงานบทกวี ที่ ป รากฏในเล ม มี ค วาม
หลากหลายมาก ครบถวนทั้ง โคลง ฉันท กาพย กลอน และราย
แตเปนที่นาเสียดายวา ไมไดระบุรูปแบบ หรือชื่อของฉัน ทลักษณ
ที่ใชไวใหเดนชัด ในแตละชิ้นงาน ซึ่งแมจะไมจําเปน ทวาสําหรับ
การรับรูของคนรุนใหมแลว การระบุชื่อของฉัน ทลักษณ ที่ใ ชจะ
ชวยขยายขอบเขต การรับรูเกี่ยวกับ งานฉัน ลักษณไ ทยแกค นรุน
หลัง ไดมากขึ้น
 ในเวลา ไมใ ช บ ทกวีเ น น อารมณ หรือ แสดงความ
ไพเราะดวย รสคํารสโวหาร แตก็ใ ชวาจะไรร สชาติ และความ
ไพเราะ รวมบทกวีเลมนี้ เปนงานที่นําเสนอแงมุมความคิด เปน
คารมกวีอันคมคาย ลึกซึ้ง โดยกวีผูศึกษางานวรรณคดีเ กา จน
แตกฉาน อานชีวิตจนจบเจน เปนกวีแหงกวี มิใชกวีต ลาดดาดๆ
ทั่วไป การอานหนัง สือรวมบทกวี ในเวลา เลมนี้จึง ตองอา น
แบบจริงจัง จดจอสักหนอย อานดวยความคิด ความรูสึก อาน
ดวยหัวใจ และอานดวยชีวิต