Professional Documents
Culture Documents
Script: Jose Rizal The Execution
Script: Jose Rizal The Execution
Script: Jose Rizal The Execution
The Execution
-Script-
-Nakatali si Rizal, naglalakad siya, nasa likod niya ang ilang mga guwardiya na kasama
niya at maglilipat sa kanya sa kanya selda. –
-Rizal is walking toward his cell, tied and accompanied by the guards guarding him during the
transport. –
Scene 2: Sa Korte
Captain Rafael Dominguez :Este tribunal condena a José Protacio Rizal Mercado y
Alonso Realonda por la pena de muerte. El tribunal dispuso y ordenó que solo le
quedaran 24 horas para vivir.
This court condemns Jose Protacio Rizal Mercado y Alonso Realonda of the death
penalty. The court set and ordered that he only has 24 hours remaining to live
This court condemns Jose Protacio Rizal Mercado y Alonso Realonda of the death
penalty. The court set and ordered that he only has 24 hours remaining to live
Luis Taviel:Mga hayop sila! Hindi man lamang nila pinakinggan ang ating mga sinabi.
Hindi makatarungan ang paglilitisna ito ng hukuman! Ginamit lamang nila tayo!
Rizal: Himdi ko alam kong bakit ka nagkakaganyan, e ako naman itong mamatay?.
(ngingiti)
Luis Taviel: At talagang nakapagbibiro ka pa. Ayoko na! Magbibitaw na ako sa lahat ng
aking tungkulin sa gobyerno, babalik na lamang ako sa Espanya... Nakahihiya. Hiyang
hiya ako sayo!
Rizal: -Shocked- It was my first time hearing you swearing, you’re good at it though.
Luis Taviel: They’re rascals!, they didn’t even listen to what we said. The court is injustice! They
just used us!
Rizal: I don’t understand why you’re the one who talks and acts like that, given the fact that I’m
the one, who’s gonna die. (Slightly grin)
Luis Taviel: Not a funny joke!, I hate this, I can’t take this anymore! I’d decided, I will leave this
government, I’ll just go back to Spain. I’m ashamed!, I can’t even looked at you in the eye.
Rizal: You’re not a Spanish Taviel, cause we’re just the same.
Rizal: -Ngingiti- Maayos lamang naman, may sariling kwarto, sariling kama at mga
kaibigang bumibisita. Ano pa ba ang mahihiling ng isang katulad ko. –Ngingiti-
Rizal: -Ngingiti- Siguro nga. Bakit ikaw ba Fr? Sabagay muka namang alam mong
mangyayari ang lahat ng ito. Nung sinabi mong…
-Fr Federico is entering the cell, and will see Luis Taviel leaving the premises.
Fr. Federico: muchas gracias. Thank you. How are you, how’s you’re new jail?
Rizal: -While smiling- I’m good, I have my own room, my own bed, and a friend like you who
visit me often, what else can I wish.
Fr. Federico: Taviel seems a bit pissed about the court’s verdict.
Rizal: -Slightly smile- Maybe, Seems you’re not affected, Is it because you know all of it will
happen? I remember what you said from back then…
Fr. Federico: Parece que estás luchando contra el gobierno español. Creo que
perderás tu vida por escribir esto. It seems like your fighting the Spanish government. I
think you will lose your head for writing this.
Fr. Federico: Parece que estás luchando contra el gobierno español. Creo que perderás tu vida
por escribir esto. It seems like your fighting the Spanish government. I think you will lose your
head for writing this.
Teodora: Maaari ko bang makausap kahit sandali ang Governador. Tungkol ito sa aking
anak. Si Jose Rizal.
Teodora: Maawa kayo! Pakiuasap! Sa kanya nakasalalay ang buhay ng aking anak!
Pakiusap!
-Itutulak si Teodora ng mga gwardiya papalayo. Maiiwan silang umiiyak kasama ang
dalawang kapatid ni Rizal.-
My Dear Brother,
…I think of how you have worked to enable me to have a career. I believe that I have
tried not to waste my time. My brother: If the fruit has been bitter, it is not my fault, it is
the fault of circumstances. I know that you have suffered much because of me. I am
sorry.
I assure you, brother, that I die innocent of this crime of rebellion. If my former writings
had been able to contribute towards it, I should not deny, but then I believe I expiated
my past with my exile.
Teodora: Pepe!
Gwardiya: (pilit pinipigilan at pinalalabas si Teodora)No! Fuera usted! No! Get out!
Teodora: Pepe!
Rizal: Nanang!, kapag namatay na po ako, kuhanin niyo po kaagad ang aking katawan
mula sa kanila.Dahil baka kung saan lamang nila ako itapon. Ilibing niyo po ako at
lagyan niyo ng bato o cross ang palatandaan ng aking libingan. Iuukit nyo po roon ang
aking pangalan, kapanganakan at kamatayan.(rasping with teary eyed)
-Tulala si Rizal at may luha pa rin sa kanyang mga mata. Nakahawak siya sa bakal ng
selda-
Simon: Pasabugin mo ang lampara! Nang sag anon ay matapos na ang matagal ng
paniniil ng Espanya!
Rizal: Hindi maaari. Hindi ka magtatagumpay kung ang balak mo lamang pansariling
paghihiganti!
Simon: Kaya nga baguhin mo ako! Ipaunawa mo sa akin na ang bansa ang dapat kong
pagmalaskitan. Hindi si Maria Clara!, hindi ang paghihiganti! Hindi dapat ako namatay
sa pagkalason. Ayoko ng ginawa mong pagpatay sa akin. Pinatay mo ako dahil iniisip
mong wala nang pag asa. Sapagkat ikaw rin ay nawalan na pag-asa! Ngunit, may
pagasa pa. Mababago pa natin ang lahat. Kailangan mo lamang magsulat muli.
Rizal: Subalit paano kung… (nauutal utal), hindi ko na kaya pang magsulat? Paano
kung wala na talaga akong maaaring masabi? Paano kung wala nang natira? Naubos
ko nang lahat sa Dapitan. Paano kung ang lahat ay nasira nang aking
pagkakabilanggo? Paano kung kagaya mo, matagal na rin akong patay!? Paano?!
Simon: Edi Marahil tama nga sila! Isang krimen nga ang ginawa mo? Isa kang traydor!
Sapagkat sarili mo lamang ang iyong iinisip! Nararapat ka lamang mamatay!
Rizal: Ikaw! Buong buhay ko wala ka nang ginawa kundi ang husgahan ako, pati na ang
mga sulat ko! Kinuha mon a ang lahat sa akin! Pero hindi mo parin kilala ang tunay na
ako! Ibinigay ko na ang lahat ng kaya kong ibigay! Bakit pati ang buhay ko? Pwede ba?
Hayaan mo naman ako, nang sa ganon makita ko naman kung sino talaga ako!
Rizal: Josephine
-Tila maluha luha si Rizal at Josephine. May kukuhanin si Rizal at iaabot kay
Josephine-
–Iaabot ni Rizal ang librong Thomas á Kempis book Imitations of Christ. Bubuklatin ito
ni Josephine at makikita ang nakasulat. “To my dear and unhappy wife, Josephine,
December 30th, 1896, Jose Rizal”. Magyayakap sila-
“My beloved Father, Pardon me for the pain with which I repay you for sorrows and
sacrifices for my education. I did not want nor did I prefer it. Goodbye, Father,
goodbye… Jose Rizal.”
Taviel: Kai..bigan
Rizal: Wag kang matakot kaibigan, (hahawakan ang balikat) Ayos lamang ako.
Tanggapin mo ito, upang nang saganon ay hindi mo ako makalimutan.
Taviel: Salamat, ngunit sa pamilya mona lamang ibigay ito, napakarami nang alaala ang
naibigay mo sa akin.
Rizal: (Sinabi sa isip)Akalasiguro nila’y tatakas pa ako. At san naman ako pupunta, sa
Dapitan?
(Magsisimula ang pagmamartsa ni Rizal kasama si Taviel at ang ilang mga Kastila at
gwardiya. Madaraanan nila ang Ateneo)
Rizal: Ah, .. Ang Ateneo, Isang napakagandang alaala. Kung saan ko iginugol ang
pinakamasasayang sandali ko. Pitong taon rin ako riyan. (Wika ni Rizal sa mga kasama
niyang nagmamartsa)
(Nagkatinginan si Taviel at ang Kastila. Tumango ang Kastila. Napangiti si Rizal subalit
sinabi ng Kastilang..)
(Maglalakad si Rizal papalayo sa firing squad. Makikita niya si Josephine Bracken mula
sa mga tao. Maaalala niya ang kanilang alaala) (magfa- flashback ng alaala ni
Josephine at Rizal) (mapuputol ang alaala)
Apunten! Aim!
(Gunshot!)
Kastila: Viva España! Muerte a todos los traidores. Long live Spain .Death to all
traitors.