‫ﻗﺴﻤﺖ ‪1‬‬

‫ﻏﺮوب ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎت ﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺳﭙﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺣﻤﻴﺪ ﺑﺮاي آوردن ﻗﺎﺑﻠﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز از او ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﺮق ﺳﺮدي روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﺤﻤﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﺿﻴﻪ ﺑﻲﺗﺎب‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﮔﺎﻫﻲ روي دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻣﻲﺧﺮاﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ آن ﻗﺪر ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪاي ﻣﻤﺘﺪ و زورهاي ﺑﻲﻣﺮق ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺳﻨﮓ‬
‫ﻛﻮﻫﻲ ﺟﺎن او را ﻣﻲﺳﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﻗﺼﺪ ﻛﻨﺪهﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اي ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮدم‪ .‬ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺑﻜﺶ راﺣﺘﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺮﺿﻴﻪ اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ‪.‬‬
‫ﺣﻤﻴﺪ ﻧﺎﺑﺎور و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻛﻔﺶﻫﺎي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲاش را ﺑﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎي ﮔﻠﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ و ﺻﺪا ﻣﻲزد‪ :‬اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﺎ‪ ،‬آﺟﻴﻢ ﻫﻼك ﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ درﻛﻨﺎر ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن از ﺗﻬﺮان آﻣﺪهاش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد زﻳﺒﺎ و ﺑﺎﺳﻮاد ﺟﻠﻮه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي‬
‫ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺷﻨﻴﺪن آن ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺮاﻳﺶ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪارد ‪.‬‬
‫دور ﺗﺎ دور اﺗﺎق ﭘﺮ از ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ از ﺳﺮ و ﺻﻮرت آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ و دﺳﺖﻫﺎي ﭘﻴﻨﻪﺑﺴﺘﻪﺷﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﻫﻞ روﺳﺘﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ اﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪه‪،‬ﺗﻤﻴﺰ‪ ،‬ﻛﺮواﺗﻲ و ﺷﻴﻚ ﺑﺎﻻي اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﺑﺎ اوراق و ﺟﺰواﺗﻲ در ﭘﻴﺶ رو و ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎب ﻗﻄﻮر و ﺳﻪ ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ‪،‬ﺑﻪ روﺳﺎي ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺷﺮﻛﺖﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪو ﻳﻜﻲ از‬
‫آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺳﺨﻦ ﺳﺮ داده ﺑﻮد و ﻧﻄﻖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬از ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ و اﻳﺜﺎر‪ .‬ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان ﮔﺎه آرام و ﺑﺎ ﺗﺎﻧﻲ و ﮔﺎه ﺑﺎ ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ اﺧﻼق ﻧﻴﻚ‬
‫و ﺧﻮي ﺧﻮش دﻋﻮت ﻣﻲﻛﺮد و در ﺟﻤﻼت ﺟﺬاب و دﻟﻨﺸﻴﻦ ﺧﻮد از ﺳﺨﻨﺎن ﺟﻤﺎل ﻗﺪم‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺒﺎرك‪ ،‬ﻧﻴﺰ اﻋﻈﻢ) ﻫﺮ ﺳﻪ ﻟﻘﺐ ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻲ ﻧﻮري ﻣﺎزﻧﺪراﻧﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﺗﺎﺳﻴﺲ ﻧﻤﻮد و‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻬﺎء اﷲ و اﻟﻘﺎب دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻘﺐ ﻛﺮد‪ .‬او ﺧﻮد را ﺻﺎﺣﺐ زﻣﺎن ﻧﺎﻣﻴﺪ و ادﻋﺎي ﻧﺒﻮت و ﻗﺎﺋﻤﻴﺖ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻣﺪﻋﻲ رﺑﻮﺑﻴﺖ و اﻟﻮﻫﻴﺖ ﺷﺪ ( اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﺣﻤﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺻﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺑﻲﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا زود ﺑﺎش‪ ،‬آﺟﻴﻢ ﻣﺮد ‪.‬‬
‫ﺟﻮان رو ﺑﻪ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدم و ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻋﻈﻤﺎﻳﻲ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪهاﻳﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺮاي اﺳﺘﻤﺎع اواﻣﺮ اﻟﻬﻲ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﺳﺘﻌﺪاد و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺗﺮﻗﻲ و ﺗﻌﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻳﻦ دﻫﻜﺪه دو راﻓﺘﺎده را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪهاﻳﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم در ﭘﺮﺗﻮ ﻋﻨﺎﻳﺎت ﺟﻤﺎل اﺑﻬﻲ ﻣﺴﺘﺪام و ﭘﺎﻳﻨﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﻳﺪ در اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻪ و ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻣﺮوز وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻄﻴﺮ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ اوﺿﺎع و اﺣﻮال اﻳﻦ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ از ﺷﺎدي ﻫﻤﻪ ارج و ﻋﺰت‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ از ﺳﻮي ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺤﺒﻮب‪ ،‬ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪ و در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﻋﺸﻮهﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪاش را در اداﻫﺎي ﻣﻐﺮوراﻧﻪ و ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬
‫ﻣﻮﻫﺎي زرد رﻧﮓ ﺷﺪهاش‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎدﻣﻲ وﺧﺪﻣﺘﮕﺰاري ﺧﻮد ﻣﻲاﻓﺰود‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ درزﻳﺮ روﺳﺮي ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده و ژوﻟﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺰﻳﺰش اﻓﺸﺎن و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ اﺣﺘﺮام‪،‬در ﺣﺎﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﺸﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ازاﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬روﺳﺮياش را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد و ﭼﺎدرش را از روي ﻃﻨﺎب ﺣﻴﺎط ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪،‬ﺑﻪ دور ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺿﻴﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﻴﻦ راه ﺣﻤﻴﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬درد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه؟‬
‫ﺣﻤﻴﺪ ﮔﻔﺖ ‪ 6‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬از ﻛﻲ ﺷﺮوع ﺷﺪه؟‬
‫ﺣﻤﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﻛﻲ از ﺳﺮور ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﻬﺎ! ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ داﻳﻲ ﺷﻮي؟ و اداﻣﻪ داد‪ :‬آن دواﻳﻲ را ﻛﻪ داده ﺑﻮدم ﺳﺮت را ﺑﺎ آن ﺑﺸﻮﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟ ﻣﻲزﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺣﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻗﺪمﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮدارد‪ ،‬ﻧﻔﺲﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲزﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪهاي ﻳﺎ ﻫﻨﻮز ﺳﻮزش داري؟‬
‫ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ده ﺑﺎر ﺳﺮم را ﻛﺮدم ﺗﻮي آب ‪.‬‬
‫ﻛﺪام آب؟ ﺣﺘﻤﺎ آب ﭼﺎه‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﭽﻠﻴﺎت ﺧﻮب ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﺻﻼ ﻫﻤﻴﻦ آب ﭼﺎه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﭽﻠﻲ ﺑﮕﻴﺮي ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪام ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ دﺳﺖﻫﺎﻳﺖ ﻛﺜﻴﻒ ﺑﻮده‪ ،‬ﺳﺮت را ﺧﺎراﻧﺪهاي‪ ،‬زﺧﻢ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻛﭽﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اي‪ .‬ﭼﺮا ﺧﺎراﻧﺪهاي؟ آﻟﻮده ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﻲﺧﺎرﻳﺪه ‪.‬‬
‫آن ﻗﺪر ﺧﺎراﻧﺪهام ﻛﻪ آب از ﻣﻐﺰم ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮن !‬
‫آب ﻣﻐﺰت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﺑﺲ ﻣﻲﺧﺎراﻧﻲ‪ ،‬آب زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮت ﻣﻲآﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻨﻪات دﺳﺖﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺒﻨﺪد ‪.‬‬
‫از ﭘﺴﺘﻲ وﺑﻠﻨﺪيﻫﺎي زﻳﺎدي ﮔﺬﺷﺘﻨﺪو ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺿﻴﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬ﻫﻮا دﻳﮕﺮ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮر ﻻﻣﭙﺎﻳﻲ در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻴﺰد‪.‬ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺎﻧﻮﺳﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﺮده ﺗﻮاﻟﺖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮي در اﺗﺎق اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻲﺳﺮ و ﺻﺪا وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻴﺤﺎل روي ﺗﺸﻚ ﺗﻴﺮه رﻧﮕﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﺿﻴﻪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻓﺮﺷﺘﻪ‪،‬ﻛﻨﺎر ﭘﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺤﻤﻮد ﻛﺎﺳﻪ‬
‫آﺑﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺳﺮش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬دو ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﻢ دﺳﺖﻫﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ را دردﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو او را دﻟﺪاري ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺗﺸﻚ ﻛﺎﻣﻼ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﻮد وﺧﺎﻛﺴﺘﺮ و ﻗﻴﭽﻲ و دﻳﮓﻫﺎي‬
‫آب ﺟﻮش در ﺳﻴﻨﻴﺎي در وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ دﻳﺪن اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺳﮓ ﻣﺬﻫﺐﻫﺎ؟ زﻧﻢ از دﺳﺖ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟ اﻧﮕﺎر ﺗﻮي دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ زاﻳﻤﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬و اداﻣﻪ داد‪ :‬از ﻛﻲ ﺑﻴﻬﻮش اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺮﺿﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدرش ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬ده ﺑﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ از ﻫﻮش رﻓﺘﻪ‪ .‬آب رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎز از زور درد ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻲآﻳﺪ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻤﻲ آب ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ‪.‬ﻧﮕﺎه ﺑﻲرﻗﻤﻲ ﺑﻪ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬زور ﺑﺪه‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬زور ﺑﺪه ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺟﺎن درآﻣﺪه‪ .‬زورش‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺒﺮﻳﺪش ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺗﻠﻒ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﺖ‪ ،‬زن ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺿﻴﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺒﺮﻳﻤﺶ ﺷﻬﺮ؟ ﻛﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ؟ ﻛﻮ ﮔﺎري؟ ﻛﻮ ﺧﺮ؟ ﻛﻮ ﻗﺎﻃﺮ؟ ﺑﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻳﻦ ده‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻟﺶ را در اﻳﻦ ﺷﺒﻲ راﻫﻲ ﮔﺮدﻧﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﺑﺎر رﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﺪاﷲ‪ ،‬وﻟﻲ اﻧﮕﺎر آب ﺷﺪه رﻓﺘﻪ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺪاﷲ و ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺗﻬﺮان ﻣﻬﻤﺎن آﻣﺪه‪ .‬از ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ )ﻣﺤﻔﻠﻲ ﻛﻪ در ﺗﻬﺮان ﺑﺮاي ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي درﺑﺎره اﻣﻮر ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﻞ ﻛﺸﻮر ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ و اﻋﻀﺎي آن ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ(‬
‫آﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎي ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮابﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎ را ﺧﺒﺮ ﻧﻜﺮدﻳﺪ؟ ﻣﺎ ﻗﺎﺗﻲ آدم ﻧﺒﻮدﻳﻢ؟‬
‫اﺷﺮف ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻦ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺧﺒﺮﺗﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻣﺸﺐ درد ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎل وﺣﻮﺻﻠﻪ ﺟﻠﺴﻪ آﻣﺪن ﻧﺪارﻳﺪ و او را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬارﻳﺪ وﻟﻲ ﺑﻤﻴﺮم اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﻲﺷﻮد؟ اﻳﻦ‬
‫ﺳﮓ ﺗﻮﻟﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻲآﻳﺪ؟‬
‫ﻣﺤﻤﻮد دﻳﮕﺮ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاي زوزه ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻲآﻣﺪ وﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺎﻧﺘﻬﺎي ﺷﺐ ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬درﺧﺸﺶ درﻳﺎﻳﻲ از ﺳﺘﺎره در آﺳﻤﺎن و ﻫﻼل ﻧﺎزك ﻣﺎه دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد زﻳﺒﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎن ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ از ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻲدوﻳﺪ‪.‬ﮔﺎﻫﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ازﭘﺴﺘﻲ و ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮردو ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪،‬و ﺑﺎز ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ده دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ اﺷﺮف‬
‫ﺧﺎﻧﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺟﻠﻮي در ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ وارد ﺣﻴﺎط ﺷﺪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮده اﺗﺎق را ﻛﻨﺎر زد و وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻠﺴﻪ ﭘﺮ از ﺳﻜﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغ ﺗﻮري ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﺣﺎﺿﺮان ﻫﺎﻟﻪاي‬
‫اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
 ‫ﻳﺪاﷲ را ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻲﺳﻼم و ﻛﻼم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﻣﺮد‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ‪.‬زﻧﻢ از دﺳﺖ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ او را ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﭻ ﭼﭙﻲ در ﺑﻴﻦ زﻧﺎن و ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ دورﺗﺎ دور اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﺪاﷲ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﮕﺮ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻨﻮزﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ ‪:‬اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻏﻠﻂ ﻛﺮد‪ .‬او اﮔﺮ ﻋﺮﺿﻪ ﻗﺎﺑﻠﮕﻲ داﺷﺖ‪،‬ﻧﻤﻲآﻣﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺧﺮاب ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻗﺎ ﻧﻮر ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﻓﻘﻂ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﻳﺪاﷲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻳﻜﻲ از آﻗﺎﻳﺎن ﻣﺒﻠﻎ ﺑﻪ ﻧﺎم آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻴﻢ اﻣﺸﺐ را ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎي آﺧﺮ ﺷﺐ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﺪاﷲ دوﺳﺖ داﺷﺖ اﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﺮﻳﻊاﻟﺴﻴﺮ ﺧﻮد ﻣﺮﻳﺾ را ﺗﺎ ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪،‬اﻣﺎ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮدﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎ ازﺳﺮ ﻣﺎﻛﻢ ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺒﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﻴﺎج ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻴﻢ؟‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻨﺰل دوﺳﺘﺎن ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺳﺖ‪).‬ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﻧﻮري ﻳﺎ ﺑﻬﺎء اﷲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﺪر ﺷﺪ( ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ و ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎ درﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪.‬از ﺳﺎﺣﺖ اﻗﺪس اﺑﻬﻲ )ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻲ ﻧﻮري( ﻣﺴﺌﻠﺖ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﻮﻣﻨﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن ﺣﻀﺮت ﻛﺒﺮﻳﺎ اﻓﺰوده ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ از اﻟﻄﺎف ﻛﺮﻳﻤﻪ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك‬
‫)ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ازاﻟﻘﺎب ﺑﻬﺎء( اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺪر اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺎت را ﺑﺪاﻧﻴﺪ و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﮔﻞﻫﺎي ﻣﻌﻨﻮي در ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ اﻣﺮاﻟﻬﻲ ﺑﻜﺎرﻳﺪ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ اوﻻد ﺷﻮﻳﺪﻛﻪ آنﻫﺎ از ﺑﺮﺗﺮﻳﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺟﺰوات را در ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﻮزﻳﻊ ﻛﻨﻴﺪوﻛﺘﺎب ﻣﻨﺎﺟﺎتﻫﺎ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺘﺐ اﻣﺮي) ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن(‬
‫ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ در ﺑﻴﻦ اﻓﺮاد ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﻧﻔﺤﺎت اﷲ )ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎء( ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺧﺎﺗﻤﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲدﻫﻴﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ .‬ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان‪ ،‬آرام در ﮔﻮش آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﺑﺘﻮﻛﻠﻲ ﺣﺮﻓﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻜﻨﻮﻧﻪ) ﺟﻤﻼت ﺑﻬﺎء( ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﻴﻢ‪ .‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺟﻮان ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎل ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺪﻧﺪ و آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺟﻤﻼﺗﻲ ادا ﻛﺮد‪ .‬او ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻤﻼت ﻛﻮﺗﺎه ﺧﻮد ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤﻲ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﻮد‪،‬‬
‫در زﻳﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪﻫﺎي ﻣﺤﻤﻮد ﻟﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺻﻼح را در اﻳﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻳﺪ اﷲ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺟﻮان را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻬﻲ ﺧﻴﺮ از ﺟﻮاﻧﻴﺎت ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﭘﺴﺮم‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻗﺮاﺿﻪ ﻣﻦ روﻏﻦﺳﻮزي دارد‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻴﻦ راه ﮔﻴﺮ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﭘﺘﻮﻳﻲ ﺑﻪ دور ﻫﻤﺴﺮش ﭘﻴﭽﻴﺪ و او را در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬ﺧﻮدش ﻫﻢ در ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬آﻗﺎﻳﺎن ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪه‪ ،‬ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر وﻇﻴﻔﻪاي ﺟﺰ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﻫﻢ او راﻧﻨﺪه ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﻛﻨﺎر ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫را دﻟﺪاري ﻣﻲداد‪ .‬زن ﺑﻴﭽﺎره ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ دردي را ﻛﻪ دارد ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﺮوز دﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ درد او را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎزوي ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮﻫﻢ درد ﻫﻤﺴﺮش ﺷﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ دﻟﺴﻮزي‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ را ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﮔﺮﻣﺎي دﻟﭽﺴﺐ ﺗﻦ و ﺑﺎزوي ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ و آن ﻫﻤﻪ درد ﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎ را آﺳﺎنﺗﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و ﺑﻪ آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮد و درﺑﺎره ﺑﻌﻀﻲ‬
‫از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺎل ووﺿﻊ ﻫﻤﺴﻔﺮان ﺧﻮد را درك ﻣﻴﻜﺮد وﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻣﻴﭙﺮداﺧﺖ وﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ او ﻣﻲداد‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ راه ﺑﺮاي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ و ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮ از اﺷﻚ‪ ،‬ﻣﻀﻄﺮب و ﺑﻲﺗﺎب ﺑﻪ ﺟﺎده ﻃﻮﻻﻧﻲ زل زده ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻬﺮان در ﺳﻜﻮت ﺷﺐ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در دو ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎﻳﺶ ﭼﺮاغ ﺑﺮقﻫﺎي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺷﻬﺮ اﻓﺰوده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮﺷﻲ ﻫﻢ از ﻧﺎم آن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪،‬ﭘﺪرش را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮده و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺟﺴﺪش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺎدرش ﭘﺲ ازﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﻣﺮددﻳﮕﺮي ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬در ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎﻳﺎن اﺗﻮﻛﺸﻴﺪه او و ﻣﺤﻤﻮد را ﺑﺮاي ﻫﻢ ﻋﻘﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد و اﻛﻨﻮن ﭘﺲ از ﻫﺸﺖ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺬارد‪ .‬دردي ﻛﻪ او ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪن‬
‫ﻓﺮزﻧﺪش آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺬﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮي اﻃﻼﻋﺎت رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻤﺴﺮش را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻪ او ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪ ،‬آرام آرام ﺑﻪ درون ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن آورد‪ .‬دو ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮاﻧﻜﺎري آوردﻧﺪ و‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ را روي آن ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺨﺶ زاﻳﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬راﻧﻨﺪه و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺰد آنﻫﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زاﻳﻤﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ روﺷﻦﺷﺪن ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻣﻨﺰل‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه آنﻫﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬او را ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و از آنﻫﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻗﻠﺒﺶ درون ﺳﻴﻨﻪ آرام ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ذاﻛﺮي؟‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﭼﻲ؟‬
‫ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪ .‬آﻗﺎ‪ .‬ﺑﭽﻪ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺧﻔﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او را دﻳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﻃﻔﻠﻚ ﺑﭽﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﺧﺪا ﺧﻮدﺗﺎن را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را روي ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬رو ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺮداﻧﻪ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪش از ﺷﺪت ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻪ ﻟﺮزش اﻓﺘﺎد‪.‬ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪو ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﺖ ﺑﺮود‪ ،‬زن‪ .‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺮود ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻤﺎن ﻛﺮدي‪ .‬ﺧﺪا ازت ﻧﮕﺬرد زن‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺎوردﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺘﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او را دﻟﺪاري دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﻤﻮد او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻲراﻧﺪ و دﺳﺖ او را ﭘﺲ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﻮدﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ داده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﻧﺪاده ﮔﺮﻓﺘﺶ؟ ﭼﺮا؟‬
‫ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﻏﻢ و اﻓﺴﺮدﮔﻲ را ﻣﻲﺷﺪ از ﭼﻬﺮه زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪهاش ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ را ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ او ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻫﻮش ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮود‪ .‬زﻣﺎن ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﻣﺎﺗﻤﺰده ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و اﻧﺪوه را از‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻳﺎراي رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻴﻬﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ و زﻫﺮ ﺗﻠﺦ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺰ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﻫﻮش ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻛﻢ ﻛﻢ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد دﺳﺖ ﻟﺮزاﻧﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا‬
‫را ﺷﻜﺮ‪ .‬ﺧﺪا را ﺻﺪﻫﺎ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻜﺮ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻲﺟﺎن و آرام ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪام؟ ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﻛﻮ؟ ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ دﺧﺘﺮ‪،‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺳﻜﻮت ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از اﺷﻜﺶ را از ﻧﮕﺎه ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪاش را ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲرﻣﻖ ﻓﺮﺷﺘﻪ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﮔﻴﺲ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺪﻣﺬﻫﺐ ﺑﺎز دو ﺗﺎ ﺷﻬﺮي دﻳﺪ و ﺑﭽﻪ ﻣﺎ را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﻮﺳﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ دﻳﻨﺪاري ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ از ﭘﺎﻗﺪم آن ﺗﻬﺮاﻧﻴﻬﺎي ﻣﻔﺖ ﺧﻮر‪ .‬ﺑﭽﻪﻣﺎن ﺗﻠﻒ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻐﺾ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻐﻀﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻳﻚ ﻛﻮه‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﻐﺾ ﻓﺸﺮده ﻳﻜﺒﺎره ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدش ﻫﺰاران ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻔﻪ ﺷﺪه در ﻃﻮل راه را ازﺣﻨﺠﺮهاش ﺧﺎرج ﻧﻤﻮد‪ .‬او ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮد و داﺋﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده‬
 ‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪا؟ ﭼﺮا ﺣﺴﺮت ﺑﻪ دﻟﻢ ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا ﺑﻪ دﻟﻢ داغ ﮔﺬاﺷﺘﻲ؟ ﭼﺮا دﻟﻢ را ﺷﻜﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺧﺪا؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﺪا؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﻴﻊ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪو ﺑﭽﻪاش را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪،‬ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﺳﺘﺎران ﻧﻮزاد را ﻛﻪ در ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﻔﻴﺪي ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺰد ﭘﺪر و ﻣﺎدر آورد‪،‬روﻳﺶ را ﭘﺲ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮرﻳﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺟﻮاﻧﻴﺪ‪.‬اﻳﻦ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺧﻮدﺗﺎن ﺳﺎﻟﻤﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﻮزاد ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﭘﺸﺖ و ﺳﻴﺎﻫﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺻﻮرت ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻲﻧﻘﺺ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻛﻤﻲﭼﺮوك ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎدر ﻣﺎﺗﻢ زده دﺳﺖ ﻛﻮﭼﻜﺲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪.‬دﺳﺖ ﻧﻮزاد ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻛﻮدك ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪاي‬
‫ﻧﺮم و ﭼﺮوك ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر و ﭘﺪر در ﺳﻜﻮت ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰي اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺗﻦ ﺳﺮد ﻛﻮدك از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ را در آﻏﻮش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪.‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﭘﺪرش ﭼﻪ داغ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ‬
‫را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪه و ﭼﻪ ﻛﺮﺧﺖ و دل ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺷﻚ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬داغ از دﺳﺖ دادن اﻳﻦ ﻧﻮزاد زﻳﺒﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﺘﺮ از آن ﻏﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن ﺷﺐ ﺳﻴﺎه و ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﺤﻤﻮد ﭼﻮن ﭘﻮل زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬رﺿﺎﻳﺖ داد ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﺮﺧﺺ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ را از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﻛﺮد ‪.‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ اﺻﺮار ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻇﻬﺮ‬
‫آن روز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دردي را ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻪ آن ﺧﺎدﻣﺎن دﻟﺴﻮز ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎﻛﻤﻲاز آن ﻫﻤﻪ رﻧﺞ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺧﺎﻧﻪ آنﻫﺎ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ دور ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را دوﺑﺎره ﻃﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺮﻣﻴﻨﺎل ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ان ﻫﻢ ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ داﺷﺖ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺣﺎل ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺷﺐ را در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫از ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ وارد ﻣﻴﺪان ﺗﺠﺮﻳﺶ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺴﺨﻪ دﻛﺘﺮ را از ﻣﺤﻤﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ داروﺧﺎﻧﻪاي دوﻳﺪ و ﭘﺲ از دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ دارو ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬از آن‬
‫ﺟﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺗﻮﻛﻠﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪاي وﻳﻼﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ازﺳﻨﮕﻬﺎي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻳﺸﻤﻲ و ﻗﻬﻮهاي ﺑﻮد ‪.‬روﺑﻪروي در ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻠﻴﺪي‬
‫از ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ درآورد و در را ﺑﺎز ﻛﺮدو ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻧﻤﻮد‪.‬ﺣﻴﺎط ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ درﻛﻮﭼﻚ دﻳﮕﺮي آن ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در وﺳﻂ ﺣﻴﺎط واﻗﻊ ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺣﻴﺎط ﺑﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮ ﻟﻮزي ﺷﻜﻞ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺘﺨﺮ ﭘﺮ از آب و آﺑﻲ رﻧﮕﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫درﺧﺖﻫﺎﻳﻲ در ﻳﻚ ردﻳﻒ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻳﻚ اﻧﺪازه و ﻣﻨﻈﻢ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪو ﮔﻠﻬﺎي رز و ﻧﺴﺘﺮن ﻓﻀﺎي آن ﺟﺎ را ﭘﺮ ازﻋﻄﺮ ﻟﻄﻴﻒ ﺧﻮد ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ .‬در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﻨﺰل ﺑﻨﺰ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭘﺎرك‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫از ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﻔﺶ ﻛﻦ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد دﻳﮕﺮ روي وارد ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬او ﺑﺎ آن ﺳﺮ و وﺿﻊ و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎ آن رﻧﮓ و روي ﭘﺮﻳﺪه و ﻟﺒﺎسﻫﺎي ژﻧﺪه وارد اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺠﻠﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﻮد را ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻓﺮض ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬آن ﻫﺎ را راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮد ‪.‬وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﭘﺮ از ﻣﺒﻞ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﻋﺘﻴﻘﻪ و ﻗﻴﻤﺘﻲ‪ ،‬زﻳﺮﺳﻴﮕﺎريﻫﺎي ﭘﺎﻳﻪدار زﻳﻨﺘﻲ‪،‬‬
‫آﺑﺎژورﻫﺎ و ﻟﻮﺳﺘﺮﻫﺎي زﻳﺒﺎي ﻃﻼﻳﻲ و ﮔﻠﺪانﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻴﺎﻫﺎن دﻳﻔﻦ ﺑﺎﺧﻴﺎ و ﺑﺎﺑﺎ آدم در آنﻫﺎ ﺟﻠﻮهآراﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻳﻮار ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﭘﻴﭽﻚ ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﺑﻴﻦ ﺑﺮگﻫﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺰرﮔﻲ از‬
‫ﻋﻜﺲ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻧﺼﺐ ﺑﻮد ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺳﻔﻴﺪ و ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻋﺒﺎ ﺑﻪ دوش ﻛﻪ از ﻋﻜﺲ رﻧﮕﻲ و روﺗﻮش ﺷﺪهاش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد از روﺣﺎﻧﻴﻮن اﻣﺮوزي اﺳﺖ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ در ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺘﻬﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ داﺷﺖ و ﺑﻪ راﻫﺮوﻳﻲ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻗﻪ ﻓﻮﻗﺎﻧﻲ راه داﺷﺖ‪.‬روي ﻋﺴﻠﻲﻫﺎ ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﻲ ﻣﺬﻫﺒﻲ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﮔﻨﺒﺪي ﺷﻜﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮق اﻟﺬﻛﺎر )ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن(‬
‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد دﻳﺪه ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﻋﻜﺲﻫﺎي دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻫﻢ ﺟﻠﺴﻪاي ﺑﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬درون ﻳﻜﻲ از ﻗﺎب ﻋﻜﺲﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺗﭙﻞ وﺧﻮش‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺑﭽﮕﻲ ﺷﻮﻗﻲ اﻓﻨﺪي) ﻧﻮه دﺧﺘﺮي ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ وي ﺷﺪ و ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ وﻟﻲ اﻣﺮ اﷲ( ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﻋﻜﺲ ﺷﺎه ﺑﻮدﻛﻪ روي ﻗﺴﻤﺘﻲ از دﻳﻮار ﺳﺎﻟﻦ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻮدﻧﺪو ﻫﻨﻮز ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از آنﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻌﻼ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎ را ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ آنﻫﺎ آﻣﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪.‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎي اﻧﺘﻬﺎي‬
‫راﻫﺮو ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺻﻤﻴﻤﻲ و ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪاي ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ راﻋﻨﻮان ﻛﺮد‪.‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻓﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ را ﺻﺪا زد‪.‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ‪ 35‬ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﺎ ﻛﺖ و داﻣﻨﻲ‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺷﻴﻚ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﺮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ در ﻛﻨﺎر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫در اﺗﺎق ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺰرﮔﻲ وﺟﻮدداﺷﺖ و ﻳﻚ ﺗﺨﺖ و دو ﭘﺎﺗﺨﺘﻲ و ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ و ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﻴﺰ در آن دﻳﺪه ﻣﻴﺸﺪ‪.‬ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﻴﺸﺪ و ﻣﻨﻈﺮه ﻗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺖ از ﺑﺎﻏﭽﻪاي ﻛﻮﭼﻚ‬
‫و ﮔﻞﻫﺎﻳﻲ رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﺷﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻏﻢ از دﺳﺖ دادن ﻛﻮدﻛﺶ او را در ﺧﻮد ﻓﺮوﺑﺮده ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻴﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ او را ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻲﻛﺮد و ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﻫﻴﭻ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ از درون ﺟﺎ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﭘﺘﻮﻳﻲ آورد و روي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺸﻴﺪ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻴﺰﻳﻤﻴﻞ دارد و ﻳﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ آراﻣﺶ ﻧﻴﺎز ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ از‬
‫اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﻛﻮﻟﻪﺑﺎري از ﻏﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻇﺮف ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ و ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎي و ﭘﺲ از آن ﺑﺎ ﻣﻴﻮه و ﭘﺴﺘﻪ و اﻧﻮاع ﺷﻜﻼتﻫﺎ از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﺬﻳﺮﻳﺎﻳﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ در اﺛﺮ ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮش را ﻛﻨﺎر ﺧﻮد دﻳﺪ‪ ،‬از دﻳﺪن ﭼﻬﺮه زرد و ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺤﻤﻮد اﺷﻜﻲ در ﭼﺸﻤﺶ ﺣﻠﻘﻪ زد و ﺑﻌﺪ آرام روي ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺸﻜﻲ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﭼﻜﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮدﻛﻪ دﺳﺘﺶ را روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و درﻛﻨﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﻠﺘﻲ زد و رو ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدرم ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬ﻛﺎش ﺑﭽﻪ ﻧﻤﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻔﻠﻚ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﺨﻮاﺳﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎي رﻧﮓ و ﻧﻴﺮﻧﮓ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻛﺪام رﻧﮓ و ﻧﻴﺮﻧﮓ؟ از ﻛﺴﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬
‫از ﻛﺴﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻣﺮد؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻋﺬاب ﻫﺸﺖ ﺳﺎل اﻧﺘﻈﺎر‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎه ﺣﺴﺮت و دﻟﺘﻨﮕﻲ‪ ،‬درد و ﻣﺮض‪ ،‬ﻛﻢﺧﻮاﺑﻲ و ﻛﻢﺧﻮراﻛﻲ‪ ،‬دوا و درﻣﺎن و ﻫﺰار درد ﺑﻲدرﻣﺎن‬
‫را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺶ ﺑﺮﺳﺪ و دﻳﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﭽﻪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود؟ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺼﺮ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺪﺧﺖ ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﻫﺮ‬
‫ﺳﺎل ﻳﮕﻲ دو ﺗﺎ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاري وﮔﺸﻨﮕﻲ و ﻣﺮض ﭘﻴﺴﻲ‪ ،‬ﻛﭽﻠﻲ‪،‬ﻳﺮﻗﺎن و ﻃﺎﻋﻮن از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود‪،‬آن وﻗﺖ اﻳﻦﻫﺎ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻗﺼﺮﻫﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪو ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎدﺷﺎن اﻓﺘﺎد‪،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻳﻚ ﺑﺎر اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲدﻫﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮي ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و از ﻣﺤﺒﺖ وﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ﮔﺬﺷﺖ و اﻳﺜﺎر و ﺗﻘﻮا ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﻨﺪ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮد ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮ ده ﻛﻮرهﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آﺑﺎ و اﺟﺪادي ﻧﺪار ﺑﻮدﻳﻢ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﺗﻮي اﻳﻦ ده ﻛﻮرهﻫﺎ ﺑﭙﻮﺳﻴﻢ‪ .‬ﭘﺪرم ﻗﺒﻼ در زﻧﺠﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ اﻳﻦﻫﺎ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﻤﻲﺷﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻳﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻣﺮ ﺑﻬﺎ اﮔﺮ‬
‫ﻗﺮار اﺳﺖ از ﻓﻘﻴﺮ و ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻧﻜﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻛﻔﺮ ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده‪ .‬آدم ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺪ ﻣﻲآورد ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ اﮔﺮ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺠﺎي اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻤﻼت ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬وﺿﻌﻤﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪.‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻳﻜﻲ از اﻳﻦﻫﺎ ﺗﻮي ﻣﺤﻔﻞ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮده از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮزده روز ﻳﻚ ﺑﺎر ﺗﻮي ﺿﻴﺎﻓﺎت‬
‫)ﺟﻠﺴﻪاي ﻛﻪ ﻧﻮزده روز ﻳﻚ ﺑﺎر در ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ در آن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ( از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮج ﻓﻘﻴﺮ و ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻋﻨﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺎﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻚ دﻛﺘﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻘﻮل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ دﻫﺎﺗﻴﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ؟اﺻﻼ ﻫﻴﭻ دﻛﺘﺮي ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﺒﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر ﺟﺎﻫﺎي دوراﻓﺘﺎده ﺑﻴﺎﻳﺪو ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﻧﻔﺤﺎت اﷲ ﺑﭙﺮدازد؟‬
‫ﭼﻄﻮر ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮل اﻳﻦﻫﺎ را ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟‬
‫ﻧﺎﺷﻜﺮي ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺼﺮ و ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺣﺴﻮديات ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻛﻮﺗﺎه ﻓﻜﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺣﺴﻮدي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺮف ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺷﻌﺎر اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ در اﺗﺎﻗﺸﺎن ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ و ﺻﺪاي ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺬا آﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻏﺬاي ﺗﻮ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ .‬و ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮود‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻨﻮز از درد ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺗﻮ از آن ﻫﻤﻪ درد ﻧﺠﺎت‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي‪ .‬و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺷﺪ ﻛﻤﻲ اوﺿﺎع ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻲ ﺣﺪودا ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ و دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان و ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻲ آراﺳﺘﻪ و ﺳﺮ روي آراﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ روي ﻣﺒﻞﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ورود ﻣﺤﻤﻮد ﻧﻴﺰ ﺧﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻫﻤﮕﻲ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ داد واﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮم‪ ،‬ﻣﻬﻮش‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﻢ‪،‬‬
 ‫ژاﻛﻠﻴﻦ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮم‪ ،‬ژاﻧﺖ ﺟﺎن‪ ،‬و ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭘﮋﻣﺎن‪ .‬آﻗﺎ ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ از اﺣﺒﺎب ﺧﻮب و دوﺳﺘﺎن ﺑﺎ وﻓﺎي اﻣﺮ ‪.‬‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻮد و ژاﻧﺖ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي ﻻك زدهاش را‬
‫ﺳﻮﻫﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﺑﺎ داﻣﻦﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻮزﻫﺎي ﻛﺸﻲ و ﺗﻨﮓ‪ ،‬ﻻﻏﺰ و ﻛﺸﻴﺪه اﻣﺎ ﺧﻮش ﺗﺮﻛﻴﺐ و زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﮔﻠﺪار ﺣﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﻳﻘﻪ ﺷﻞ و آراﻳﺶ ﺗﻨﺪي ﻛﻪ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮانﺗﺮ از آن ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺎﻫﺎر دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻏﺬا ﺑﺮد ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮرش ﻓﺴﻨﺠﺎن‪ ،‬ﻛﺘﻠﺖ‪ ،‬ﻣﺮغ‬
‫ﺳﻮﺧﺎري و زرﺷﻚ ﭘﻠﻮ‪،‬ﺑﺎ ﺳﺎﻻدﻫﺎي ﻣﺘﻨﻮع و ﺗﺮﺷﻴﺠﺎت و دﺳﺮﻫﺎي ژﻟﻪ اي ﺑﻪ ﻃﺮز زﺑﻴﺎﻳﻲ روي ﻣﻴﺰ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ درﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺑﻦ دﺧﺘﺮان‪ ،‬و ﻣﺤﻤﻮد و ﭘﮋﻣﺎن در ﻛﻨﺎر‬
‫ﻫﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺣﻴﻦ ﻟﺬﺗﻲ ﻛﻪ از ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدن ﺑﺎ دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬از اﺳﺘﻔﺎده ﺟﻤﻼت اﻣﺮي )ﺟﻤﻼﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﺳﺖ( ﻧﻴﺰﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﻏﺬا ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬آن ﻗﺪر ﺑﻪ او ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ اﺻﻼ در آن ﺟﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﺑﺮاز وﺟﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه داد ﻛﻪ‬
‫از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ازدواج ﻧﻜﺮدهاﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎدرﻫﺎي ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎه ﺳﻔﺎرش ﻛﻨﻴﻢ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ دﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺎدري ﻧﺸﺎن دﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻘﻂ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻏﻤﻲﺳﻨﮕﻴﻦ ﭼﻬﺮه ﻣﺤﻤﻮد را در ﻫﻢ ﻓﺮو ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻛﻮدك ﻣﺮده ﺧﻮدش اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬا را از ﮔﻠﻮي ﺑﻐﺾ ﮔﺮﻓﺘﻪاش ﻓﺮودﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺎقﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ در ﻛﻨﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ او را از ﻣﺤﻤﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﻛﺮد‪ .‬او ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻣﻼ ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﺮت ﻣﻲﺷﺪوﺣﺘﻲ ﺷﻮﺧﻴﻬﺎي ﺧﻮاﻫﺮان را ﺑﺪون ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺣﺎل و ﻫﻮاي دﻳﮕﺮي‬
‫ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎز ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5‬ﻛﻼس دارم ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺮوز ﻟﺠﻨﻪ) ﺟﻠﺴﻪاي ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻳﺖ آن را ﻋﺪهاي از ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ( دارﻳﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 7‬ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﺸﺐ ﺿﻴﺎﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ در ﻣﻨﺰل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﭘﮋﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي داري؟‬
‫ﭘﮋﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻤﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6‬ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺮ ﻛﺪام از ﺷﻤﺎ دﻳﺮ ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻚ راﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺣﻈﻴﺮه اﻟﻘﺪس )ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺗﺠﻤﻊ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و اﺟﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ و ﺑﺮﭘﺎﻳﻲ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺧﺎص ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ(ﻣﺤﻤﻮدﻓﻜﺮ ﻛﺮدﺣﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ﺻﺮف‬
‫ﻏﺬا ﻛﺴﻲ اﺣﻮال ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﺑﺎز روي ﻣﺒﻞ ﻟﻢ دادﻧﺪو ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻜﺮد‪.‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻫﻤﺴﺮش رﻓﺖ ‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎي او و دﻧﻴﺎي ﺑﺰرﮔﺎن ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻓﺮﺳﻨﮓﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ وﻻﻳﺘﺶ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﺗﺮﺣﻢ ﻗﺮﺗﺮ ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻃﻮر ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ زن ﻣﺮﻳﺾ ﺗﺎزه ﻋﻤﻞ‬
‫ﺷﺪه ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺟﺒﺎرا از رﺣﺘﺨﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ آداب روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي غ ‪ -‬ﺑﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ از ﻣﻬﻮش و دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ دﺧﺘﺮان ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻧﺸﺴﺖ و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ اﻓﺘﺨﺎر دادو ﺳﻮاﻻﺗﻲ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺎل و روز او را ﻣﻲدﻳﺪ‪،‬‬
‫درﺑﺎره ﻛﻮدك از دﺳﺖ رﻓﺘﻪاش ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﺳﻮال ﻛﺮد در ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﻲ آن ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﻮاب داد‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺧﺎﻧﻮاده‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﻴﻠﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻧﻮع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ در آن ﺟﺎ ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ از ﺷﻬﺮ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻮزده روزه ﻫﻢ ﻧﺪارﻳﺪ؟‬
‫ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ و ﺑﻌﺪ ﭘﻮل ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺶ روﺣﺎﻧﻲ دارﻳﺪ و ﺑﺨﺶ ﺻﻨﺪوق؟ ﭘﺲ ﺑﺨﺶ اداري ﻧﺪارﻳﺪ؟‬
‫ﺑﺨﺶ اداري ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد؟‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ اﺷﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﭼﻨﺪ ورﻗﻲ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ درس اﺧﻼﻗﻲ ﻧﺪارﻧﺪ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺪارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺳﺮ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﻴﺶ از آن وﺟﻮدش در آن ﺟﺎ اﺿﺎﻓﻲ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‪2‬‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ در آن ﺟﺎ ﺳﻜﻮت ﻣﺤﺾ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻣﺤﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺿﻌﻒ و ﺑﻲ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه راﻧﻨﺪه ﺷﺨﺼﻲ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم دادن اﻣﻮر‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻴﺎي ﻛﻪ از ﺳﻮي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﺤﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ رﺋﻴﺲ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﺑﻮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻳﻜﻲ از ﻣﻌﺎوﻧﺎن و در واﻗﻊ ﻣﺠﺮي دﺳﺘﻮرﻫﺎي ﻣﺤﻮل ﺷﺪه و ﻳﺎري دﻫﻨﺪه آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ .‬او روزﻫﺎ در ﻛﻨﺎر ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻣﺸﻐﻮل رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻣﻲﺷﺪ و‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ دور ﺑﻮدن ﻣﻨﺰل ﭘﺪرياش ﻛﻪ در ﻛﺮج ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬در ﻣﻨﺰل ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪ‪.‬ژاﻧﺖ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎ او اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺟﻮان ﺧﻮش ﺗﻴﭗ و ﺧﻮش ﺳﺮ و زﺑﺎن ﺧﻮد را ﻣﻲآراﺳﺘﻨﺪ‬
‫و در ﺟﻠﺐ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ او ﻧﺴﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد آﺷﻜﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو دﺧﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ روزي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ و ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺑﺮاز ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ او ﺑﻪ دﻳﮕﺮي‬
‫ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﻮد ﻋﺬاﺑﺸﺎن ﻣﻲداد‪.‬آﻧﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﭼﻨﺎن در ﺗﺸﻜﻴﻼت درﺧﺸﻴﺪه و ﭼﻨﺎن ﺧﻠﻮص و ﺧﻀﻮﻋﻲ از ﺧﻮد ﺑﺮوز داده ﻛﻪ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺼﺒﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬از اﻳﻦ رو ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ او را در ﺷﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ واو را اوﻟﻴﻦ و ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﺰد ازدواج ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺧﺎﻧﻢ وآﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻢ او را ﺑﺮاي ﭼﻨﻴﻦ روزي ﭘﺮورش ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ و ژاﻧﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻠﻮتﻛﺮدن ﺑﺎ او ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﻲﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫از ﺳﻮﻳﻲ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺧﻮد را در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﭙﺮي ﻛﻨﺪ‪،‬ﭼﺮا ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ ﻟﺬت واﻓﺮي از ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﻣﻲﺑﺮد و آرزو ﻣﻲﻛﺮدﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻬﻮش ﺳﺮد و ﺑﻲ روح ﻫﻤﺴﺮي ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺟﻼﻟﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﺳﺎﻳﺶ او ازﻫﻴﭻ ﻛﺎري درﻳﻎ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ زﻳﺎدي داﺷﺖ و داﺋﻢ ﺑﻴﺮون ازﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬در ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺑﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ درﺷﻬﺮزﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫زن ﺳﺎﻻري ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد و در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺪق ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در اﺻﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاﻓﺶ از ﺟﻨﺲ ﻣﺆﻧﺚ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﻬﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲداد‬
‫و در اﺧﺘﻼﻓﺎت زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ ﻫﻢ از زﻧﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ رﺋﻴﺲ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻳﺮان ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم اﻣﻮر در اﻳﺮان ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ از ﻣﻬﻮش ﺗﺮس ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺗﺮس در ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮيﻫﺎﻳﺶ‬
‫ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻲﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻨﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎش ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دﻳﺸﺐ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ در ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻛﺎش‬
 ‫ﻣﺜﻞ دﻳﺮوز وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ؟ ﭼﺮا؟‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﮔﺬارم ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻜﺸﻲ‪ .‬از آن ﻗﺘﻠﮕﺎه ﻣﻲروﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﻣﻲروﻳﻢ؟‬
‫ﻣﻲروﻳﻢ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻬﺮي ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺮﻳﻀﺨﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻬﺮي ﻛﻪ ﺑﺸﻮد در آن زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﻳﻲ ﺷﺪهاي؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد؟‬
‫ﭼﺮا ﻧﺸﻮد؟ ﭼﺮا ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻣﻲﺷﻮد؟ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲﻓﺮوﺷﻴﻢ و از آن ﺟﺎ ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎي ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﻬﺎﺟﺮت داده ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﻃﺮﻓﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﻪ آرزوي دﻳﺮﻳﻦ ﺧﻮد دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺳﻮﻳﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺣﻜﻢ آنﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻬﺮ اﻟﻬﻲ دﭼﺎر ﺷﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺿﺮرش اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش از ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻲدﻳﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺗﺎﺑﻊ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻧﺠﻮاي آرام آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ و ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺸﺎن واﺿﺢ ﺷﻨﻴﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻋﻼﻗﻪاي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺣﺮفﻫﺎي آنﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ زﻧﺪاﻧﻲﻫﺎ در ﻗﻔﺲ آن ﺧﺎﻧﻪ‬
‫اﺳﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﺟﺎزه ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ از اﺗﺎق را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲدادﻧﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻏﺬا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﻟﺠﻨﻪ دارﻧﺪ‪،‬ﺧﻴﻠﻲ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬در واﻗﻊ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ژاﻧﺖ را ﮔﻤﺮاه ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‬
‫از آﻣﺪن او ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻛﺎر آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ رﻓﺖ‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ژاﻛﻠﻴﻦ در آن ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﮕﺮدﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮاي دﻟﺒﺮي ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻤﺎم ﻛﻠﻮش و ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺪل ﻓﺮﺣﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آراﻳﺶ ﻣﻼﻳﻤﻲ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﻔﺶﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﺎﻧﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي‬
‫ﺑﻲﺟﻮراﺑﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪه ﺗﺮ و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻣﺪن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬رو ﺑﻪ روي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﮔﺮم ﺑﺎ او ﻣﺤﻜﻢ دﺳﺖ داد و او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد دﻋﻮت ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﮔﺸﺎدهروﻳﻲ دﻋﻮت او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‬
‫و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻇﺮﻳﻒ ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد ﻛﻪ اول وارد اﺗﺎق ﺷﻮد‪ .‬در اﺗﺎق‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺮاي ﺑﺎز ﻛﺮدن ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮم درد ﻣﻴﻜﺮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮدم و آﻣﺪم ﺧﺎﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺎرﻫﺎي ﻟﺠﻨﻪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﻫﻴﭻ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﺤﻮل ﻣﻲﺷﻮد ﺧﻮب رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﺎﻧﺪاﻧﺎ اﺻﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺮاي ﻟﺠﻨﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺟﻴﻢﺷﺪن و ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪن اﺳﺖ ﺗﺎ دل ﺑﻪ ﻛﺎر دادن و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﻧﻴﻨﺎي ﺗﻨﺒﻞ و ﺑﻲﻣﺼﺮف ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻛﺎرﻫﺎ را درﺳﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ژﻳﻨﻮس و ﻓﺮﺷﻴﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻲﻟﺠﻨﻪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻼك ﻫﻤﺪﻳﮕﺮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺮك ﺗﺮﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎرﻧﺪ و ﻫﺪف ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ دارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺮك ﺗﺮﻗﻲ اﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪهاي؟‬
‫ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﺸﺪه ام؟‬
‫واﻗﻌﺎ ﺷﺪهاي؟‬
‫آره ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ؟‬
‫آره‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ ،‬ﺣﺪس ﺑﺰن ﻛﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻀﻮ ﻟﺠﻨﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﻀﻮ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن ﺧﻮدﺗﺎن؟‬
‫ﻋﻀﻮ ﻟﺠﻨﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫واي‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ .‬ﺗﻮي ﻟﺠﻨﻪ ﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺗﻮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖﻫﺎ ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰن ‪.‬‬
‫ﺷﺎدي ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮاﻧﻚ اﺳﺖ؟‬
‫ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻮد ژﻳﻨﻮس اﺳﺖ؟‬
‫اﺑﺪا ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪاﻧﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ آرزوﻳﺶ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬او درﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﻓﺎﺗﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬و اﻳﻦ را ﻣﺪﻳﻮن ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺗﺠﺮﺑﻪاش ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺮاي زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻋﺸﻮهآﻣﺪن‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻛﺸﻴﺪه و ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻨﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دﺳﺘﺶ را روي دﺳﺖ ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ آراﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر دﻳﺮ؟‬
‫ﻧﮕﺎه ﻫﺮ دو در ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬در ﭼﻬﺮهاش آﺗﺶ ﺣﺴﺪ ﺷﻌﻠﻪور ﺑﻮد‪ .‬در اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬وارد ﺷﺪ‪.‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن دو اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻲﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺘﻮ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ‬
‫ﻟﺠﻨﻪداري؟‬
‫ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﻳﻚ دﺳﺘﻲ ﺧﻮردي؟‬
‫از ﺗﻮ ﻧﻪ‪ .‬از آن ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻲ در و ﭘﻴﻜﺮت ﻳﻚ دﺳﺘﻲ ﺧﻮردم ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﺎش‪ .‬و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ژاﻛﻠﻴﻦ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺎر زﺧﻤﻲاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬از ﺗﺮس ﻧﻴﺶﻫﺎي ﺗﻮ ﻳﺎ او؟‬
 ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺶ ﻧﻤﻲزﻧﻢ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ژاﻧﺖ رو ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻄﻮر؟‬
‫آن وﻗﺖ ﻣﺎر ﺑﻮا ﻣﻲﺷﻮم و ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ رﺳﻴﺪ‪.‬ﻣﻴﺰ ﺷﺎم ﭼﻴﺪه ﺷﺪه و ﻫﻤﻪ دور ﻣﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ درﻛﻨﺎر ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ را ﻛﻪ دو ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎم آنﻫﺎ را دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻠﺨﻴﺎي ﻛﻪ ﺑﻮد ﺧﻮن ﺧﻮرد و ﺧﺸﻢ ﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻛﻪ او و ﻫﻤﺴﺮش از اﻳﻦ آدمﻫﺎي آدم ﻧﻤﺎ ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ اﻟﻔﺎﻇﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺒﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ و اﻟﻔﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﻓﺸﺎﻧﻲ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ در اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﻌﻨﻲ دﻳﻦ و دﻳﻨﺪاري را درك ﻣﻲﻛﺮد و اﻓﺴﻮس ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر دﻳﺮ ﻓﻬﻤﻴﺪه ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﻔﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ آراﻣﻲ در اﺗﺎق ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ را زد و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ رﺿﺎﻳﺖ اﻳﻦ دو روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺳﺎده دل ﺑﻪ ﺳﺮ دادن ﺷﻌﺎرﻫﺎ و ﺟﻤﻼﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻃﻮﻃﻴﻮار ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮاي ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻗﻠﺐ آﻧﺎن رگ ﺧﻮاﺑﺸﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ از اﻳﻨﻜﻪ دراﺛﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ زﻳﺎد و ﻛﺎر ﻓﺮاوان ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮدم وﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰان ﺻﺮف ﻛﻨﻢ‪.‬ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮان زﺣﻤﺘﻜﺶ ﻧﻮرﭼﺸﻢ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬ﺷﻤﺎ ﺧﺎدﻣﺎن واﻗﻌﻲ اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ ﻋﻈﻴﻢ و ﺷﺮﻳﻌﺖ‬
‫ﻛﺒﺮاﻳﻴﺪ‪.‬ﺣﻀﺮت وﻟﻲ ﻋﺰﻳﺰ اﻣﺮ اﷲ ﺳﻌﻮد ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ روح ﻣﻠﻜﻮﺗﻴﺸﺎن ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺸﺮ و ﺗﻌﺎﻟﻲ اﻣﺮ ﻣﺒﺮم اﻟﻬﻲ ﭼﻪ ﻣﺼﺎﺋﺐ و ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪهاﻳﺪو ﭼﻪ ﻧﺎﻛﺎﻣﻴﻬﺎ و ﺷﻜﺴﺖﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺷﻤﺎ وارد ﮔﺸﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻫﺪاف ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﻲ در ﻃﺮح ﻧﻘﺸﻪ ده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻣﻨﺎن وﻣﺨﻠﺼﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺟﺮا ﻣﻲﺷﻮدو ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪.‬آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺨﻲﻫﺎ و ﻧﺎﻛﺎﻣﻲﻫﺎ ﻣﺨﺘﺺ اﻳﻦ دﻧﻴﺎي‬
‫ﻓﺎﻧﻲ اﺳﺖ و دﻳﺎﻧﺖ ﻧﻮﭘﺎي ﻣﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﻓﺮاد ﭘﺎكﺳﺮﺷﺖ و ﻣﺨﻠﺼﻲ ﭼﻮن ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺪاﻧﻤﻮدن ﺗﻌﻠﻘﺎت دﻧﻴﻮي ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت اﺧﺮوي ﻧﺎﺋﻞ آﻳﻴﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪ اﻟﺒﻬﺎ وﻗﺘﻲ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺮﻳﻀﻲ‬
‫از دﺳﺖ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ از ﺧﺪا ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ‪:‬‬
‫اي ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﺮا او را ﻋﻄﺎ ﻛﺮدي ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮﮔﺮداﻧﻲ؟ ﻗﻠﺐ ﻧﺎزﻧﻴﻨﺸﺎن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ ﺑﺎﻻﻳﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻣﺮ ﻣﺒﺎرك در ﺟﻬﺎن ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺰرگ اﻟﻬﻲ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي و ﭘﻴﺮوزي از آن ﺑﮕﺬرﻳﺪ‪ .‬راﺿﻲ ﺑﻪ رﺿﺎي ﺟﻤﺎل اﻗﺪس اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ دﻫﻴﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﻳﻤﺎن آورﻧﺪه ﺑﻪ آن ﺟﻤﺎل ﻧﻮراﻧﻲ و آن ﻣﻨﺠﻲ‬
‫ﻋﺎﻟﻤﻴﺪ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ذرهاي اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﺰار ﮔﻨﺞ دﻧﻴﺎ ﻣﻲارزد و اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﻨﺎي رﺿﻮان و ﺟﻨﺖ ﺑﺮﻳﻦ‪.‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻧﻮزده روزه ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﺪ و اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر را ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﻫﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﺳﺘﻤﺎع اﻣﺮ اﻟﻬﻲ و ﭘﻴﺎم ﻣﻨﻴﻊ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل اﻋﻈﻢ ﻓﺮﺻﺖ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺎرﻳﺪ و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ .‬و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬او را ﻓﺮدي ﺑﻴﺎﻳﻤﺎن و ﻣﻨﺰوي ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ اﮔﺮ ﭼﻴﺰي از ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻛﻢ ﺷﻮد آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ دزدي ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‬
‫از ﺻﺒﺢ در آن ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ را در ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ و ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺣﻈﻴﺮه اﻟﻘﺪس ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻬﮕﺎه ﺗﻌﺮﻳﻒ آن را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺎدر ﻛﻬﻨﻪاش را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد و آرام آرام ﻫﻤﺮاه ﻣﺤﻤﻮد از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﺑﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻼم ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺟﻮاب ﺳﺮدي ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ اﺿﺎﻓﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻴﻚ و ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺎ آراﻳﺶﻫﺎي آن ﭼﻨﺎﻧﻲ و ﻛﻴﻒ و ﻛﻔﺶ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ اﻓﺎده ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪.‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺪون ﺗﻌﺎرف درون اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺟﮕﺮي رﻧﮓ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺴﺮ و ﭘﺴﺮش در ﻛﻨﺎرش‪ ،‬و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ژاﻛﻠﻴﻦ و ژاﻧﺖ در ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ از رﻓﺘﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺶ از آن ﺑﺮاي آﻣﺪن ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺎﻛﺴﻲ رﺳﻴﺪ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻫﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮي درورودي ﺣﻈﻴﺮه اﻟﻘﺪس ﺟﻤﻌﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪو ﺑﺎ ﻫﻢ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬ﻫﻤﻪ آن ﻗﺪر آراﺳﺘﻪ و ﺷﻴﻚ ﭘﻮش ﺑﻮدﻧﺪﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻲ دﻋﻮت ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻢ در ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺻﻼ ﺑﻪ روي ﺧﻮد ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و ﺣﺘﻲ آنﻫﺎ را ﺣﺎﺿﺮان ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺷﻚ‬
‫و ﺷﺒﻬﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺣﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ زن و ﻣﺮد ﻣﻬﻤﺎن آنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد از آدﻣﺶ ﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و از ﻣﺎﻧﺪش در ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎنﺗﺮ‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮد ﻣﻲﺷﺪ و ﻏﺮورش ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ راه ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻳﺎد ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه‬
‫ﻧﻤﻲداد ﻗﺒﻞ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺪاي ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن در ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻢ ﻛﻢ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ دو ﻧﻮر‬
‫ﭼﺸﻢ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻌﺎرﻓﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬ﺣﻈﻴﺮه اﻟﻘﺪس ﺑﺮﺧﻼف آن ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺠﺪ اﺳﺖ وﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ درﻳﻚ ﺳﻄﺢ و ﻳﻚ ﻣﻘﺎم ﻗﺮار ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪو روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﺗﺎﻻر ﻣﺎﻧﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮادي ﻛﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﺮﺗﺮ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ داﺷﺘﻨﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎي ردﻳﻒ اول و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬
‫آنﻫﺎ ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ زﻳﺎدي ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎﻻﺟﺒﺎر در آﺧﺮﻳﻦ ردﻳﻒﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫روﺑﻪروي ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎ ﺳﻄﺤﻲ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻛﻒ ﺳﺎﻟﻦ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ روي آن ﺗﺮﻳﺒﻮﻧﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﭘﺸﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺮ ﻣﻘﺪم ﮔﻔﺖ و اﻋﻼم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت آﻏﺎزﻳﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮاﻧﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻲ ﺧﻮش و ﻟﺤﻨﻲ دﻟﻨﺸﻴﻦ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺪهاي ﭼﺸﻢﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮش آن زن آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺮده اﺳﺖ) ‪.‬ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ واﻗﻊ در ﺣﻴﻔﺎي اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ اداره اﻣﻮر ﺗﻤﺎم ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در ﻛﻞ ﺟﻬﺎن ﻣﻲﭘﺮدازد و ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻮرﻫﺎي اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن را ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬ﻣﻘﺎم اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن را در ﺣﺪ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻬﺎء ﻣﻲﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻌﺪل در واﻗﻊ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﻬﺎء اﺳﺖ(‬
‫ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺮداﺧﺖ و ﺧﻼﺻﻪ ﭘﻴﺎم را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﻗﺪرت ﺑﻴﺎن ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﻫﻮش و ذﻛﺎوﺗﻲ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده داﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺼﺒﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﺮﻗﺸﺮي از ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ راﺑﻄﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد و در ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻗﻠﻮب از روشﻫﺎي ﻛﺎرآﻣﺪي اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد و در راه اﻳﻦ ﻫﺪف از ﻫﻴﭻ اﻣﺮي ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدري ﻓﻌﺎل در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺰرگ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺰت و اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﻛﻪ واﻟﺪﻳﻨﺶ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﺮج داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اورا ﺑﺎ اﻧﮕﻴﺰهاي ﻗﻮي ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎدمﺷﺪن وﻣﻮﻣﻦﺷﺪن ﺳﻮق داده ﺑﻮد ‪.‬اﻣﺎ از روز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺗﻠﺦ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و رازي‬
‫دﻟﺨﺮاش ﺑﺮاﻳﺶ اﻓﺸﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰهاي ﺟﺰ ﺟﺎهﻃﻠﺒﻲ و ﻣﻘﺎمﭘﺮﺳﺘﻲ در ﺳﺮ ﻧﻤﻲﭘﺮوراﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺖ از ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ذرهاي ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪ اﻣﺎ در ﻧﺰد دﻳﮕﺮان ﭼﻬﺮهاي ﻣﻘﺪس‬
‫و ﺑﺎاﻳﻤﺎن دارﻧﺪ و ﺳﺮﻣﺸﻖ و اﻟﮕﻮي ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ دم از دﻳﻦ و دﻳﺎﻧﺖ ﻣﻲزد وﺣﺘﻲ از ﺻﺮف وﻗﺖ ﺑﺮاي اداي ﻧﻤﺎز و ﮔﺮﻓﺘﻦ روزه درﻳﻎ ﻧﻤﻲﻧﻤﻮد‪.‬او آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺶ رود ﺗﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ را ﺑﺪدﺳﺖ‬
‫ﮔﻴﺮدو ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﻔﺲ ﮔﺮم ﺧﻮﻳﺶ اﻏﻮا ﻛﻨﺪ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازي او ﺑﺎ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ و ﺻﺒﻮري ﺗﺎم ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎﺧﻮردﮔﺎن روزﮔﺎر او را از ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎرج‬
‫ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎب ﺷﺪه و دﻗﻴﻖ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬ﻛﺸﻒ آن راز و ﺑﻪ ﻣﺮور ﭘﻲﺑﺮدن ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺐ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ‪ ،‬او را ﺑﺮﺧﻼف ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻲاش‪ ،‬ﻓﺮدي ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﺪل‬
‫ﺧﺒﻴﺚ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻘﺪه رواﻧﻲ ذﻫﻦ او را آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﺶ ﺗﺨﻴﻞ و ﺗﻤﺮﻛﺰي ﻗﻮي داﺷﺖ و ذﻫﻨﺶ ﺟﺰ ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖﻃﻠﺒﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻌﻄﻮف ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ او ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﻳﺰد ﭘﺪرو ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻳﻚ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﻳﻤﺎن آورده و ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ ﻧﺎن و ﻧﻮاﻳﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺮدم روﺳﺘﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ اﺳﻼم ﭘﺸﺖ ﻛﺮده و ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﭘﻮل ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬آﻧﺎن را از روﺳﺘﺎ ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﺎن ﺑﻪ ﻛﺮج ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻃﻲ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ‬
‫در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﺮج ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻨﺼﺐﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ از ﺳﻮي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ آﻧﺎن واﮔﺬار ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻣﮕﻮ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻟﮕﻮي ﺻﻔﺎ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ اﻫﻞ ﻏﻴﺒﺖ و اﻓﺘﺮا ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ زﻫﺪ و ﭘﺎرﺳﺎﻳﻲ ﻣﻌﺮوف‪ .‬ﺷﻬﻮﺗﺮان و ﺧﻮﺷﮕﺬران ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻔﺖ و ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ ﻣﻮﺻﻮف ‪.‬ﻓﺮﻳﺐﻛﺎري و رﻳﺎ از ﺧﺼﻠﺖﻫﺎي ﺑﺎرز ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ‬
‫ﺷﻌﺮت آﻧﺎن ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده دﻛﺘﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم دﻛﺘﺮ ﻗﺎﺋﻤﻲ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﺰدﻳﻜﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺣﻈﻴﺮه اﻟﻘﺪسﻫﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮد را رﺳﻤﺎ آﻏﺎز ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺷﺐﻫﺎي ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﻤﻲﺑﺮدﻧﺪ و آنﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﭘﺪرو ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪو ﺑﺎ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎي ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي دﻛﺘﺮ دﻟﻲ از ﻋﺰا درآورﻧﺪ ‪.‬دﻳﮕﺮان وﻗﺘﻲ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارﻧﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و‬
‫رﻓﺎﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﻨﺸﺎن ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را از ﺗﻔﺮﻳﺢﻫﺎي ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎزدارﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ اﻧﻴﺲ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﭽﻪﻫﺎ در ﻣﻨﺰل دﻛﺘﺮ ﻗﺎﺋﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬آﻧﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ واﻟﺪﻳﻨﺸﺎن ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ و‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭘﺪر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪،‬آن ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﻠﺦ وﻗﺘﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از روي ﻛﻨﺠﻜﺎوي و ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻫﺰار زﻣﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ درون ﻣﻨﺰل ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي آﻗﺎي دﻛﺘﺮ را‬
‫درﻛﻨﺎر ﻣﺎدرش در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪو ﺳﭙﺲ در اﺗﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي ﭘﺪرش را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ دﻛﺘﺮ‪.‬آﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎر آرام و ﻧﺠﻮاﻛﻨﺎن ﺣﺮف ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﮕﻮنﺑﺨﺖ آن ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاﻫﺎ و ﺧﻨﺪهﻫﺎ‬
‫را از ﻫﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ‪ .‬او آن ﺷﺐ را ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ و ﻛﺜﻴﻒﺗﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي ﺗﺎرﻳﺦ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫او از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲداد آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺰ ﭘﺮده از اﻳﻦ راز ﻧﮕﺸﻮد‪ .‬آن ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻗﻠﺒﺶ ﭼﻮن ﻛﻮﻫﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﺮد و ﺧﺎﻃﺮش را آزرد ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ زﻳﺎدي ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﺮ وز ﻣﻮﻣﻦﺗﺮ از روز ﭘﻴﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪ در زﻳﺮﻛﻲ‬
‫و ﻛﻼﻫﺒﺮداري دﺳﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را از ﭘﺸﺖ ﺑﺒﻨﺪد و ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺰاوارش ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ازﻋﻤﺮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ‪ .‬او ﺑﺮاي رﺗﺒﻪﻫﺎي ﺑﺮﺗﺮ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺮاي ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز اﻓﺴﺎر ﮔﺴﻴﺨﺘﻪاش ﭼﻪ ﺟﻮﻻﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪاﺧﺘﺮ وﺟﻮد داﺷﺖ؟‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﺴﻪ ﺿﺎﻳﻔﺖ ﭘﺲ از دو ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻣﺤﻤﻮد ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت را ﺳﭙﺮي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ روﺣﺎﻧﻲ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ زر و زﻳﺮور دﻧﻴﻮي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﻳﺶ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دو روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺗﺮﺣﻤﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ‪.‬ﻫﻤﻪ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﮕﻴﺮد و ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺧﺎص ﺧﻮد و ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻢ و ﻫﻤﻴﺸﮕﻴﺎش ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬دﻗﺎﻳﻘﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ ﮔﺬراﻧﺪ‬
‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ آن ﺷﺐ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺮوع ﻳﻚ ﻣﺎﺟﺮاي ﻋﺸﻘﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎ ﺷﺐﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻖ روﻧﺪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺷﻴﻄﻨﺖ دﺧﺘﺮي ﺑﺎﻧﻤﻚ و ﺷﻮخ ﻃﺒﻊ‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ او را از ﻫﺪﻓﻲ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻏﺎﻓﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬ﭘﮋﻣﺎن‪،‬ﭘﺴﺮ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ وﺣﺴﺮت ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﺧﻢ و راﺳﺖ ﺷﺪن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺻﻮرت ازدواج ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺛﺮوت زﻳﺎدي ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﻛﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﭙﺮدازد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺰ در رﻓﺎه و آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺻﺪاي ﺟﺮوﺑﺤﺚ دو ﺧﻮاﻫﺮ را از اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪو ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ راز او و ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺮﻣﻼ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻲ درﻧﮓ ﺧﻮد را ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ورود او ﺑﻪ اﺗﺎق‪ ،‬ﻫﺮدو ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﻜﻮت ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺗﻮاﻟﺖ‬
‫ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﺣﺮﻳﺮ ﺻﻮرﺗﻲ رﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ در آن زﻳﺒﺎ و روﻳﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎس ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﺸﻜﻴﺎش را ﻋﻮض ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و!! ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻇﺮﻳﻔﺶ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﻟﺒﺎس ﻳﻘﻪ‬
‫ﻗﺎﻳﻘﻴﺎش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺬاﺑﻴﺘﺶ ﻣﻲاﻓﺰود‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮان ﺣﺴﻮد ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﻪ اﻏﻔﺎل و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬او ﺑﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﻳﻜﻲ از ﺟﻤﻼت ﻣﻌﺮوف ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺷﺎن را ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﺰاع و ﺟﺪال در ﺷﺎن درﻧﺪﮔﺎن ارض ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺪام ﺣﺮفﻫﺎ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬ژاﻧﺖ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺰاع و ﺟﺪال در ﺷﺎن درﻧﺪﻛﺎن ارض ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﮕﺮ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻮي ﻛﻼس ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎء اﷲ و ﺻﺒﺢ ازل) ﻟﻘﺐ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﺑﻬﺎء اﷲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﻮي ﺑﺎب ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻬﺎء اﷲ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ او‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺎب‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ادﻋﺎي ﻗﺎﺋﻤﻴﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺒﺢ ازل ﻓﺮﻗﻪاي ﺑﻪ ﻧﺎم ازﻟﻴﻬﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻧﻤﻮد(‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺷﻤﻨﻲ داﺳﺘﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮش دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻮده‪،‬آن ﻗﺪر ﻛﻪ در ﻟﻮﺣﻲ ﺑﺮادرش را ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮاﻧﺪه و ﻟﻘﺐ ﺳﻮﺳﻚ‬
‫و ﻏﻴﺮه ﻫﻢ ﺑﻪ او داده‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺮﺟﻤﺎل ﻗﺪم وﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ وﺗﺎزه ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻪ و درﻳﻜﻲ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي او ﻫﻢ درج ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺮادرش‬
‫را ﺣﺮامزاده ﺧﻄﺎب ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد در ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﻫﻢ ﻛﻪ داﻋﻲ ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬داﺋﻢ دﻋﻮا ﺑﻮده ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را از زﺑﺎن دﺧﺘﺮ ح ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺟﻠﻮه ﻛﻨﺪو ﺳﺮﭘﻮﺷﻲ ﺑﺮ درون آﺷﻔﺘﻪاش ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦﻫﺎ ﺟﻮاب دارد و ﺑﻪ ژاﻧﺖ اﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ او ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪه و واﻗﻌﻴﺖ اﻣﺮ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪهاي ﺗﻤﺴﺨﻴﺮآﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ از آن ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﻛﺮدهاي‪،‬‬
‫ﺟﺎﻣﻊﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺰاع ﺑﻴﻦ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك و ﺻﺒﺢ ازل ﻧﻮﻋﻲ دﺷﻤﻨﻲ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ازل و ﺑﺮادر ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء در راﺳﺘﺎي ﻣﻘﺎﺻﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﻮم ﺧﻮد ﺳﻌﻲ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮدم را از ﺣﻘﻴﻘﺖ دور ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد دﻋﻮت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺻﺒﺢ ازل ﭼﻮن از ﻃﺮف ﺣﻀﺮت ﺑﺎب) ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎب ﻗﺒﻞ از ﺑﻬﺎء اﷲ ادﻋﺎي ﻗﺎﺋﻤﻴﺖ ﻧﻤﻮد و ﺑﻬﺎء اﷲ او را ﻣﺒﺸﺮ ﺧﻮد اﻋﻼم ﻛﺮد(‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد و ادﻋﺎي ﭘﻴﻐﻤﺒﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮي ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ و ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ادﻋﺎي ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺴﺎن رذل و دروﻏﮕﻮﻳﻲ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ وﺿﻌﻴﺖ رو ﺑﻪ رو ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻃﺒﻖ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮادرش ﻛﻴﻨﻪ در دل ﮔﺮﻓﺖ و راه و‬
‫روش ﻧﻮﻳﻨﻲ اﺑﺪاع ﻛﺮد و ﺧﻮد ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﻣﻨﺎﻓﺎت داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﻖ اﻣﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﻓﺎع از اﻣﺮ ﻗﻴﺎم ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﻬﺮه ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎن‬
‫ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻓﺮﻳﺐ ﺣﺮفﻫﺎي او را ﻧﺨﻮرد و از راه ﺣﻖ ﻣﻨﺤﺮف ﻧﺸﻮد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك و ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻖ آنﻫﺎ را ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻴﻜﺮده و ﺑﻪ آنﻫﺎ زور ﻣﻴﮕﻔﺘﻪ و ﻇﻠﻢ ﻣﻲﻛﺮده دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺰاع ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻇﻠﻢ ﻛﺮده ﻧﺰاع ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ آنﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ واﻗﻌﻲ ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ ﭘﻴﺶ‬
‫آﻳﺪ؟ راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﭼﺮا ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺻﺒﺢ ازل را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎء اﷲ ﺣﻼلزاده ﻫﻢ ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺧﻮد ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﭘﺴﺮش‪ ،‬ﻏﺼﻦ اﻛﺒﺮ ) ﻟﻘﺐ ﭘﺴﺮ ﺑﻌﺪي ﺑﻬﺎء اﷲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻋﻠﻲ اﻓﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ وﺻﻴﺖ ﺑﻬﺎء ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﭘﺪر ﻣﻨﺼﻮب ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺪاوﺗﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻴﻦ دو ﺑﺮادر ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و او ﻓﺮﻗﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺮد و دﺷﻤﻦ ﭘﺪر و ﺑﺮادر ﮔﺸﺖ(‬
‫را ﺑﻌﺪ از ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ ﺧﻮد اﻧﺘﺤﺎب ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ آنﻫﺎ از آﻳﻨﺪه ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ اﻣﺮي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ را ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻧﺎﭘﺎك و ﻧﺎﻻﻳﻖ ﺳﭙﺮدﻧﺪ؟ ﻣﮕﺮ‬
‫آنﻫﺎ ﺻﻠﺢ و دﻋﻮت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻛﺎري ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن اول ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا راه ﺑﻴﻔﺘﺪ؟‬
‫ژاﻧﺖﺟﺎن‪ ،‬ﻛﺎر ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮده و ﻣﺎ ﺑﻨﺪهﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺎن ﻛﻮﭼﻚ و ﻋﻘﻞﻫﺎي ﻧﺎﻗﺺ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن آن دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ آنﭼﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦﻫﺎ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت‬
‫اﻟﻬﻲ ﺑﻮده‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﺮدم و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن دروﻏﻴﻦ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن دروﻏﻴﻦ از ﺳﻮي ﺧﻮد ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺮدم اﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﻊ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن دروﻏﻴﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﺣﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان واﻗﻌﻲ ﺑﺎﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارﻧﺪﺧﻄﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺮدم‬
‫دروغ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬در ﻫﺮ ﻧﺰاﻋﻲ ﻣﻮﺿﻮع اﺧﺘﻼﻓﻲ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آﻏﺎزﮔﺮ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞﮔﺮ ﻧﺰاع ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼف ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻛﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﻲ و وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و اﻟﻔﺖ وﺻﻔﺎ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ اﺳﺖ‪،‬ﺑﺎﻳﺪ راهﺣﻠﻲ ﺑﺮاي از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدن اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺟﺰﺋﻲ وﻛﻠﻲ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻛﺎري ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدش‬
‫ﺟﻨﮓ و ﺟﺪل ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﻟﮕﻮي ﻣﺮدم ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻤﻪ از او ﭘﻴﺮوي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و راه ﺣﻠﻲ ﺑﺮاي اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻲ و ﻋﺸﻖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﺜﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ در ﻫﻴﭻ ﻣﻘﻄﻊ از زﻣﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮد از‬
‫اﻳﺠﺎد اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﺎ ﺑﺪي ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻲ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر او ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪه و ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ از ﺻﻠﺢ و اﻣﻨﻴﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ و ﺟﻨﮓ را ﺣﺮام ﻛﺮده و داﺷﺘﻦ ﺳﻼح را ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي دﻓﺎع از ﺧﻮد ﻣﻤﻨﻮع ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ راه ﺣﻠﻲ ﺑﺮاي زورﮔﻮﻳﻲﻫﺎ و ﺟﻨﮓ و ﺳﺘﻴﺰﻫﺎي ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪه اراﺋﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﺜﻼ در ﺟﻨﮓﻫﺎي ﺟﻬﺎﻧﻲ اﮔﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎي‬
‫ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ﺗﺼﺮف ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ زور ﻣﻲﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻼ ﺟﻨﮕﻲ آﻏﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ دوم ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﺳﻮم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻨﮓﻫﺎي ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪه را‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺻﻠﺢ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ از اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻼ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﻮر اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻲ رخ ﻣﻲداد‪ ،‬ﭼﻮن از اول ﻗﺮار ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﺻﺎﺣﺐ زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﻠﺢ و اﻣﻨﻴﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ در ﺟﻬﺎن‬
‫ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺪ و ﺑﺮﻋﻜﺲ روز ﺑﻪ روز ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﻏﺎرت و ﻇﻠﻢ و ﻓﺴﺎد در ﺟﻬﺎن اﻓﺰوده ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺮاي ژاﻧﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬از اﻳﻨﺮو ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺼﻮﺻﻲ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻛﻲ ﺟﻨﮓ داري؟ آﻏﺎزﮔﺮ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
 ‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ؟‬
‫ﻫﻴﭽﻲ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬وﻟﺶ ﻛﻦ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف زور ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮب اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺳﺮ دﻋﻮا دارد‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻣﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ از ﻓﺮدا درﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻛﻼسﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ دروغ ﮔﻔﺘﻦ را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮدت را ﺑﻪ آن راه ﻧﺰن‪ .‬از ﻋﺼﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل داﺋﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺶ ﻣﻲزﻧﺪ و ﺑﻬﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي ﻟﺠﻨﻪام دروﻏﮕﻮﻳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ اﻳﻦ اﺧﻼق و رﻓﺘﺎرﻫﺎي زاﻫﺪاﻧﻪ ﻣﻌﻠﻢ درس اﺧﻼق ﺷﺪهاي‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره آن ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ؟ اﻣﺮوز ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﻴﺪ زﻧﮓ زدم‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻳﻚ ﻧﻮار ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ﮔﻔﺖ آن ﺧﻮاﻫﺮﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮﻳﻀﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺮدرد‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﺧﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻟﺠﺶ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﺗﻮي ﻛﻼس ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺷﺪه ﺗﻮ ﻛﺎﺳﻪ داغﺗﺮ از آش ﺷﺪهاي و ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮره؟‬
‫ﺑﻬﻢ ﺑﺮﻧﺨﻮرده‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺳﺮدردﻫﺎﻳﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﻋﻀﻮ ﺷﺪن در ﻟﺠﻨﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﭼﺮا ﻋﻀﻮ ﺷﺪي؟‬
‫اي ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺖ ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ دﻟﺴﻮز اﻣﺮي و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻟﺠﻨﻪ را ﻧﺪارم ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬
‫ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺮده ﺷﻮر ﺧﻮدت و آن ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻲ در و ﭘﻴﻜﺮت را ﺑﺒﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎشﻫﺎ !‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ژاﻧﺖﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻣﻲدﻫﻢ و ﺟﺪا ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻓﺮدا در ﻟﺠﻨﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻛﻠﻲ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮي ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻖ و ﻟﻖ ﺑﻮدن ﻟﺠﻨﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺤﻠﺶ ﻛﺮدﻳﻢ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻢ ﻛﺎرﻫﺎ را اﺧﺮاج ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اوﺿﺎع اﻳﻦ ﻟﺠﻨﻪ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ !‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻫﻢ از اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻛﻪ ژاﻧﺖ را ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ واداﺷﺘﻪ اﺳﺎﺳﻴﺘﺮ از ﻳﻚ دﻋﻮاي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺎﻳﺪ راهﺣﻠﻲ ﻣﻲﺟﺴﺖ ‪.‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﻨﺪ ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ‬
‫را ﻛﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺟﻮاﻧﺎن را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮوﻣﻲﺑﺮد و ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﺳﺆاﻻت ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﺮد ﺟﻤﻊآوري ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻲاﻻﻣﻜﺎن در دﺳﺘﺮس ﺟﻮاﻧﺎن ﻗﺮار ﻧﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺣﺬف ﺷﻮد‬
‫و ﺧﺼﻮﺻﺎ در ﻛﻼسﻫﺎي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﺪرﻳﺲ ﻧﺸﻮد ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ زود ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣﻼ روﺷﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﻟﻪﺑﺎري از ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻣﻨﺰل در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎ و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي‬
‫ﻫﺮز را ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ آرام و ﺑﻲﺻﺪا دور ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪03‬‬
‫ﺷﺶ ﻧﻔﺮ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ و اﺷﺎﻋﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ درﺑﻴﻦ ﻣﺮدم وﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻤﺎن ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻛﺸﻮرداوﻃﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬درﻟﻨﺪرور ﺳﻮرﻣﻪاي رﻧﮕﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻤﺪان رﻫﺴﭙﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻌﺪي آنﻫﺎ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه و ﺳﭙﺲ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻏﺮب ﻛﺸﻮر ﺑﻮد‪.‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﻓﺮان ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ درﻛﻨﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬رو ﺑﻪ روي آنﻫﺎ ﺳﻴﻤﻴﻦ و ﺳﻬﺮاب‪،‬ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادري ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ زﻳﺎدي‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻛﻨﺎر راﻧﻨﺪه ﻫﻢ ﻣﺮد ﻗﻮي ﻫﻴﻜﻠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺰرگﺗﺮ از ﻫﻤﻪ آنﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺻﻮرت و اﻧﺪام او درﺷﺖ ﺑﻮد و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬راﻧﻨﺪه ﻫﻢ‬
‫ﺟﻮان ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﺑﺬﻟﻪﮔﻮﻳﻲ و ﺷﻮﺧﻲ دﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ آن ﭼﻨﺎن ﺷﺎد و ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻓﺎﺗﺢ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻗﻠﻪ ﺟﻬﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ و آن ﭼﻨﺎن ﭘﺮﻏﺮور و ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر از‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ آﻧﺎن را ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ و ﻣﺤﺒﺖ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهﺷﺎن رﺷﻚ ﻣﻲﺑﺮد ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ و ﺳﻬﺮاب ﻗﻴﺎﻓﻪاي ﻛﺎﻣﻼ ﺷﺮﻗﻲ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮن‪ ،‬اﺑﺮوﻫﺎ و ﻣﮋهﻫﺎ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﺸﻜﻲ و ﺑﺎداﻣﻲ ﺷﻜﻞ‪ .‬ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﺳﻬﺮاب ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﻫﺮ دو وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﭼﺎل ﻛﻮﭼﻚ و زﻳﺒﺎﻳﻲ روي ﻟﭗﻫﺎﻳﺸﺎن ﻧﻘﺶ ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ .‬ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺷﻠﻮار ﭘﺎﭼﻪ ﮔﺸﺎدي ﺑﻪ رﻧﮓ ﻟﻴﻤﻮﻳﻲ و ﺑﻠﻮز آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺶ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻇﺮاﻓﺖ و ﻻﻏﺮي او را ﺑﻪ ﻃﺮز ﺟﺬاﺑﻲ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻲداد‪.‬او ﺑﻪ ﺟﺎده ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدو از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﺎدي‪ ،‬آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎدﺛﻪاي ﺟﺎﻧﮕﺪاز ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮددرﻫﺮاس ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ دﺳﺘﻪ ﻛﻴﻒ ﭼﺮﻣﺶ را در دﺳﺖ ﻣﻲﻓﺸﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﻳﺒﺮزﺧﺎن‪،‬ﻳﻚ ﻛﻤﻲ آرامﺗﺮ‪.‬‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﻤﺎن را ﻛﺮدهاي؟‬
‫ﺑﺮادرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻔﺮ ﺑﻪ درهﻫﺎي ﻧﺎﻛﺠﺎ آﺑﺎد ﺧﻮش ﺑﺎد‪ .‬ﻣﺎ را ﻛﻪ ﻣﻼﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﻼﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺮي ﻧﺪاري ﻛﻪ ارزش ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ارزش ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﻧﺪارد‪ ،‬ﺳﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ارزش ﺑﺮدن ﻫﻢ ﻧﺪارد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻲ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﺮوي ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﻗﺎﺗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﻮﻫﺎي ﻟﺨﺖ ﻣﺴﻴﺮﻧﮕﺶ را ﺑﺎ ﺗﻜﺎن ﺳﺮ ﻛﻨﺎر زد‪ ،‬دﻧﺪه را ﻋﻮض ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪﺗﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻪ ﻋﺪدي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺮخ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻫﻤﺪان ﻧﺮﻓﺘﻪام‪ ،‬وﻟﻲ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻣﺮدﻣﺎن دﮔﻤﻲ دارد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﮔﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺎﺑﻨﺪ دﻳﻦ و ﻣﺬﻫﺒﻨﺪ‪ .‬درواﻗﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻗﻌﻲاﻧﺪ آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎرﻣﻦ درﻫﻤﺪان ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺨﺖﺗﺮ وﻛﻨﺪﺗﺮ از ﺷﻬﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮود‪ ،‬اﻣﺎ درﺑﻴﻦ آنﻫﺎ اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﻌﺪو ﻣﻨﺼﻒ ﻫﻢ زﻳﺎد ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻫﻤﺪان ﺧﻮب زود ﺟﺬب ﻣﻴﺸﻮﻧﺪژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮد‬
‫ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺴﻲ را در آن ﺟﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﺮده اﻳﺪ؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﺑﺎ آﻗﺎﻳﺎن ﺳﺮوري و ﻧﺎﺻﺮﻳﺎن و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﺠﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي اﻃﺮاف ﻫﻤﺪان داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻓﺼﻞ دروي ﮔﻨﺪم ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﺮﻣﻦ‪ .‬ﻋﺪه زﻳﺎدي ﻣﺸﻐﻮل ﭼﻴﺪن ﮔﻨﺪم‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﮕﺮد آﻗﺎي ﻧﺎﺻﺮﻳﺎن ﺣﺮف ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬داس ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از آنﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺿﻤﻦ ﻛﺎر از ﺣﺎل و اﺣﻮال آنﻫﺎﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬آن ﻗﺪرﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ‬
‫و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲﻫﺎي آنﻫﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻳﺸﻪ ﻫﻢ آن ﻣﻜﻨﺖ و ﻓﻼﻛﺖ را ﺑﻪ اﺳﻼم رﺑﻂ دادو ﭘﺲ ازﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ رﺟﺰﺧﻮاﻧﻲ‪ ،‬از آنﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﺠﺘﻲ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﺠﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺻﺪاﻳﺶ دل ﺷﻴﺸﻪ را ﻧﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺗﻼوت ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﻣﻨﺎﺟﺎت آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺪﺟﻮري ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﺠﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و درﺑﺎره او ﻗﻀﺎوت ﺑﺪي داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر از ﺑﻲﺣﺠﺎﺑﻲاش ﻣﻌﺬب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻨﺎﺟﺎت اﺛﺮ ﺧﻮدش را ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﻮش ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺎﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺎ ﻫﻢ از روش ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ آنﻫﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻌﺼﺐ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوازده ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺷﺮح دادﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ دو ﻧﻔﺮ از آنﻫﺎ ﺑﺪون ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺳﻮال دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﻤﺎن‬
‫آوردﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدم ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ را ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺎ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻨﺪ ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ ﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﺠﺎل ﻧﻤﻲداد ‪.‬‬
 ‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﺪام ﻳﻚ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دوازهﮔﺎﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در آنﻫﺎ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬ﺻﺪاي ﺧﻮش ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ زﻳﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﺑﺮاي ﺗﺼﺤﻴﺢ اﻳﻦ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاي ﺧﻮش ﺑﻲﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ رﺷﺪ ﮔﻨﺪم را ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ رﺷﺪ ﻓﻜﺮي‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ .‬اﻳﻦ را ﻋﻠﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮده‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن اﻣﺮ ﻣﺎ اﻣﺮي ﺗﺎزه و ﺑﺪﻳﻊ اﺳﺖ و ﻣﺮدم را از ﺣﺼﺎر ﻣﺤﺪودﻳﺖ و ﺧﻮد آزاري ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪآﻳﻴﻨﻲ ﻇﻬﻮر ﻛﺮده ﻛﻪ در آن زن و ﻣﺮد آزادﻧﺪو در ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ‬
‫ﺣﺠﺎب و ﻣﺤﺮوﻣﺎت ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬راﻏﺐ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻳﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻮﻧﺪ اﻳﻦ دﺳﺘﻮرﻫﺎ از ﺳﻮي ﺧﺪا آﻣﺪه ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﺪام ﺧﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ اﺟﺎزه ﻫﺮ ﻛﺎري را ﻣﻲدﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﻬﺮاب ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮود ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺖ راه ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻧﺘﺨﺎب ﺳﺮود ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺮدﻧﺪ ‪:‬‬
‫ﻣﺎ ز ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻛﻒ ﻧﻬﺎدهاﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺠﻬﺎن را ﺟﻨﺖ ﺑﻬﺎء ﺳﺎزﻳﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﻋﺠﻴﺒﻲ دﭼﺎر ﺷﺪ‪.‬از رﻧﮓ و روي ﭘﺮﻳﺪه وﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲﺣﺎﻟﺶ ﺳﻬﺮاب و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﺎﺷﻴﻦ را در ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬از آنﻫﺎ ﻛﻤﻲﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﻖ زد وﺑﺎﻻ آورد ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ از ﻣﻴﻮهاي را روي ﻛﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دور آن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اواﻳﻞ آﺑﺎن ﺑﻮد و ﻫﻮا ﻛﻤﻲﺳﻮز داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪،‬ﺑﺎد ﺳﺮدي ﻣﻲوزﻳﺪو ﺗﻮدهﻫﺎي اﺑﺮ ﻣﺜﻞ ﭘﻨﺒﻪﻫﺎي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﺰرﮔﻲ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﻳﻲ از آﺳﻤﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد دﺷﺖ ﭘﺮ از ﺧﺎر و ﺗﭙﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮت آن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭘﺎﻳﻴﺰي ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻮقﻫﺎي ﻣﻤﺘﺪ ﺧﻮد در ﺷﺎدي آﻧﺎن ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺑﻴﻦ آنﻫﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﻫﻮدر ا ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﺮد و ﻛﻤﺘﺮ در ﺷﻮﺧﻲﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻟﺰوم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻨﺶ را ﺑﺎزوان ﺧﻮد ﮔﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪر از راه ﻣﺎﻧﺪه؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دور دﺳﺖﻫﺎ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﻲرﺳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎﻧﻲ ﺑﻌﺪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻫﻴﭻ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻧﻜﺮد و از ﺑﺪ ﺷﺪن ﺣﺎل او ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺠﺶ ﺧﺎﻃﺮ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ و آنﻫﺎ وارد ﻫﻤﺪان ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﺋﻴﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪاي ﺑﻮد‪ .‬زﻧﮓ ﻃﺒﻘﻪ دوم را زدﻧﺪ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮ ده ﺳﺎﻟﻪاي در ورودي را‬
‫ﮔﺸﻮد و ﻫﻤﻪ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺸﺎن آﻣﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮﻣﻲ آﻧﺎن را ﺑﻪ درون ﻣﻨﺰل راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻫﺎل ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬درون اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ‬
‫را ﺑﺎ ﻣﺒﻞﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ و ﭘﺮدهﻫﺎﻳﻲ از ﻫﻤﺎن رﻧﮓ و ﺟﻨﺲ زﻳﻨﺖ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺸﺮ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان وارد اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺷﺪﻧﺪﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﺮام از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻐﺎن ﺟﻮان دﺳﺖ دادﻧﺪ و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ زن ﺳﺮزﻧﺪه و ﺧﻮش ﺧﻨﺪهاي ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺎداﺑﻲ ‪.‬داﺋﻢ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ و ﺑﻲﺟﻬﺖ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬دﻧﺪانﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﺑﺮآﻣﺪهاي داﺷﺖ ﻛﻪ از زﻳﺒﺎﻳﻲ زﻧﺎﻧﻪاش ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭘﻠﻴﺴﻪاي‬
‫ﺑﻪ رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮده و ﻣﻮﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮز دﺧﺘﺮاﻧﻪاي دوﮔﻮﺷﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪهاي را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﺷﺮﺑﺖ آﻧﺎﻧﺎس وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺎداﺑﻲ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ دﺧﺘﺮي اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲﮔﺮد‪ ،‬او را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻧﺎزﻧﻴﻦ ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻠﻮارك ﻟﻲ و ﺗﺎپ آﺳﺘﻴﻦ ﺣﻠﻘﻪاي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪.‬ﭘﺲ از ﺗﻌﺎرف ﺷﺮﺑﺖﻫﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪو ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮕﻲ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ وارد ﺷﺪ ﻛﻪ آن را ﻣﺜﻞ ﻛﻮدك ﺧﺮدﺳﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ در ﻛﻨﺎر ﻣﺎدرش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزيﻛﺮدن ﺑﺎ ﺳﮕﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺎداﺑﻲ ﺳﮓ را ﺑﻪ ﺣﻀﺎر ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻟﻮﺳﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺪم ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ دﺧﺘﺮم ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده آﺷﻨﺎﻳﻲ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻗﺒﻠﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﻮﺳﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻟﻮﺳﻲ ‪.‬‬
‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرش ﻟﺐ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﮔﺸﻮد و ﻟﻮﺳﻲ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﻫﻞ داد‪ .‬آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﻟﻮﺳﻲ را ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﺎز و ﻧﻮازﺷﺶ ﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﮔﺮم ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺒﺎدل اﻧﺪﻳﺸﻪ درﺑﺎره ﻧﺤﻮه ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮاي ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻤﺎن آﻧﺎن وﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ وﺗﺎ ﺣﺪودي وﻇﺎﻳﻒ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺪام ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﻠﺴﻪ اﺻﻠﻲ ﺑﺎ اﻋﻀﺎي ﻟﺠﻨﻪ ﻫﻤﺪان ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺎرﻫﺎ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺎداﺑﻲ ﻫﻢ رﺳﻴﺪو ﭘﺲ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ و آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮي‪،‬ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﺎﻫﺎر دﻋﻮت ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﺿﻤﻦ ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎرآﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺎداﺑﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎن ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻳﻚ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ‬
‫را در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي ﺣﻮﻣﻪ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮدهاﻳﻢ ‪.‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻋﺪهاي از ﺟﻮاﻧﺎن روﺳﺘﺎ اﻣﺮوز ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ در ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺗﺮﻏﻴﺐ اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺴﺘﻌﺪ اوﻻ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮب و ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﺎ‬
‫آنﻫﺎ اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ آنﻫﺎ و ﮔﻮشدادن ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺸﺎن و در درﺟﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻮال ﭘﻴﭻ ﻛﺮدن آنﻫﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﻼم و ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻄﺮح ﻛﺮدهاﻳﺪ و‬
‫در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺑﻼغ ﻛﻠﻤﻪ )ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ در ﺣﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن ﻧﺎم ﺑﻬﺎء اﷲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﺎﺣﺐ زﻣﺎن (در اﻳﻦ راه ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻲ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬از ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻮده‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را دﻗﻴﻘﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﻗﺪم درراﻫﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮب دل ﺟﻤﺎل اﻗﺪس اﺑﻬﻲ ﺷﺪهاﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺪاﻳﺖ ﻗﺸﺮ ﺟﻮان از ﻧﺴﻞ ﺟﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ‪.‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﮔﺮدد و ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻨﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﻮار ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ روﺳﺘﺎﻧﺸﻴﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ در آن ﺟﺎ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﺑﻴﺪ و ﻗﺒﻞ از ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻠﺴﻪ رﺷﺘﻪ دوﺳﺘﻲ و وﻓﺎق را ﺑﻴﻦ ﺧﻮد وآﻧﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻗﻠﻮﺑﺸﺎن را ﻣﺜﻞ ﻣﺰرﻋﻪ ﺗﺸﻨﻪاي آﻣﺎده‬
‫آﺑﻴﺎري ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪.‬آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﺳﭙﺲ ﻧﻜﺎت دﻳﮕﺮي را در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻢﻫﺎي ﺟﻮان در ﻧﺰد ﺟﻮاﻧﺎن روﺳﺘﺎ ﻳﺎدآوري ﻧﻤﻮد و اﻳﺠﺎد ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺰدﻳﻚ و ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰ را در ﺑﻴﻦ دو ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻮﺛﺮو ﻣﻔﻴﺪ اﻋﻼم‬
‫ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﻤﺪان ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ از ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬اﻃﺮاف روﺳﺘﺎ ﭘﺮ از ﺑﺎغﻫﺎي اﻧﮕﻮر و درﺧﺖﻫﺎي ﻣﻴﻮه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮگﻫﺎي‬
‫درﺧﺘﺎن زرد ﺷﺪه و ﻛﻒ ﺑﺎغ را آﻛﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻈﺮه زﻳﺒﺎي آن ﻣﺤﻴﻂ ﮔﺮﭼﻪ ﻓﺮاخ و ﻧﺎﻣﺤﺪود ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬از ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎغﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪون ﺣﻴﺎط‬
‫و ﺑﺪون در ورودي‪ .‬از ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎي ﮔﻠﻲ و ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻨﮓ و ﺑﺎرﻳﻚ و ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻ و ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ آﺑﻲ رﻧﮕﺶ رو ﺑﻪ ﺑﺎم ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﭘﻨﺠﺎه‬
‫ﺳﺎﻟﻪاي ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎي ﭘﻴﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﺻﻮرت آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﻴﺎه ﭼﺮدهاش ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻛﺸﺎورزان زﺣﻤﺘﻜﺶ آن ﺟﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺒﻠﻐﺎن را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ و دﺧﺘﺮ و ﻋﺮوﺳﺶ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺟﻮان‬
‫و ﻧﻮهﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ازﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬آﻧﺎن از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺷﻬﺮي ﺑﺎ ﭼﺎي ﻏﻠﻴﻈﻲ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در اﺳﺘﻜﺎنﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو ﻛﺸﻤﻜﺶ و ﺗﻮت و ﮔﺮدو ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺗﻌﺎرف ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻣﻘﺪاري از ﺗﻨﻘﻼت‪ ،‬ﻣﻬﻨﺪس از ﻣﺮد ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮد؟‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻜﻲ از اﻫﺎﻟﻲ ده ﺑﻪ ﻧﺎم آﻗﺎ وﻟﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﻮﻛﻮل ﺷﻮد و در ﺿﻤﻦ در ﻣﻨﺰل ﺧﻮد او ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻜﺎراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ .‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ را ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪادهاﻧﺪ؟‬
‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪادهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻟﻴﻠﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺮاي آن ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺖ و ﻣﻜﺎن ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و از ﺧﻮد اراده و ﻗﺪرت ﻋﻤﻞ دارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس اﺑﺮوﻫﺎﻳﺶ را در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺧﻮدﺷﺎن اراده و ﻗﺪرت ﻋﻤﻞ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﻣﻔﻠﻮك ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻪ دﻫﻨﺸﺎن ﻧﻤﻲرﺳﺪ ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ﺟﺒﺮان ﺣﺮف ﺷﺎداﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﻣﻼﺣﻈﻪ و از روي ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ‪...‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮﻫﻴﻨﻲ ﺑﻪ دهﻧﺸﻴﻨﺎن ﻧﺸﻮد‪،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﻨﺖ و ﻓﻼﻛﺖ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﻣﺤﺘﺎج اﻳﻦ اﻣﺮﻣﻘﺪس‬
‫اﺳﺖ وﺗﻨﻬﺎ داروي ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺮﻳﺾ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﻴﻦ دﺳﺘﻮرﻫﺎي ﻧﺎب اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﺪاﻧﻨﺪﻣﺎرﺳﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﭘﻴﺎم ﻧﻐﺰي را دارﻳﻢ وﺣﺎﻣﻞ ﭼﻪ ارﻣﻐﺎن ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ازﭘﺎ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﺮاي ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ‬
‫ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﺎن ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را آﻣﺎده ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ روي ﭘﺎﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻜﻤﻲراﺣﺖﺗﺮ ﺑﻮد و درﺣﺎل ﺧﻮردن ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي‬
‫ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﭘﻠﻚ ﻣﻲزد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪاش در ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻛﻪ از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬در ﭘﺸﺖ ﭘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﮕﻲ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻠﻮزي ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ روي‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪش ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ودر زﻳﺮ آن ﻫﻢ ﺷﻠﻮار ﻣﺸﻜﻲ ﮔﺸﺎدي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪،‬داﺋﻢ روﺳﺮياش را درﺳﺖ ﻣﻴﻜﺮد و از آن ﺟﺎي ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﭽﻪ را ﺑﻐﻞ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮدﻫﻤﺴﺮ ﻣﺮد ﺟﻮان اﺳﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺎدر در ﻓﻜﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺑﻲ ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺖ آرام ﻧﺪاﺷﺖ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
 ‫ﺳﻴﻤﻴﻦ و ژاﻛﻠﻴﻦ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬ﻧﮕﺎه ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻛﻨﺠﻜﺎواﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را وارﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آن ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺤﻘﺮ و ﺳﺎده ﺑﺮاي او ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞﺗﺮ از ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ را ﺟﻠﺐ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻗﺮ و آرام رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺮﺷﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ ﻟﻮﻧﺪ و ﺟﺬاب ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﻳﻴﺶ از زﻳﺮ روﺳﺮي دﻳﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﺪ و ﻛﻤﻨﺪ ﮔﻴﺴﻮي ﺑﻠﻨﺪش ﻛﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از روﺳﺮي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮده و روي ﭘﺸﺘﺶ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬اﻧﺪاﻣﻲ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺻﻮرﺗﻲ ﮔﺮد ﺑﺎ اﺟﺰاﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﺧﻮش ﺗﺮﻛﻴﺐ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻣﻚ زﻳﺘﻮ‬
‫ﻧﻴﺮﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ در ﺣﺮﻳﻢ ﻣﮋهﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ﭘﺮﭘﺸﺖ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻤﺎر آن ﻧﮕﺎه ﻃﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ در اﻣﺘﺪاد اﺑﺮوﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﺎرﻳﻜﺶ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪهاي را ﻣﺪﻫﻮش ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻏﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه وﺟﻮد ژاﻛﻠﻴﻦ را آﻛﻨﺪه ﻧﻤﻮد‪ .‬او ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ از روي ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﻏﺮور آن دﺧﺘﺮ دﻫﺎﺗﻲ را ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺳﺎده ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﮕﺎه‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﻳﺮوي ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻋﺬاب ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻲﺗﺎب رﻓﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬از در اﻳﻤﺎن وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ وﻗﺖ و ﻣﻜﺎن را ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﻴﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ رﺿﺎي ﺟﻤﺎل ﻗﺪم در اﻳﻦ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫وﻗﺖ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺸﻤﺮﻳﻢ و از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺳﺘﻔﺎده را ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺟﻮاﻧﺎن روﺳﺘﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺮدان ﺟﻮان ﺑﺎ دﻳﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻬﺮوي زﻳﺒﺎﭘﻴﻜﺮي دﻳﮕﺮ ﻧﺎي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻋﺠﻠﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺮاي آنﻫﺎ زﻳﺎد ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﻮخ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪:‬وﻗﺖ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺸﻤﺮﻳﻢ و ﺧﺴﺘﮕﻲ راه در ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎره ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ راه را ﻛﻮﺑﻴﺪم و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎده دوﺧﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ؟ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻣﻴﻮه اﻧﺸﺎءاﷲ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻴﻮه را ﺑﻴﺎور‪ ،‬دﺧﺘﺮم ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﺮم ﺷﻴﺪاﻛﻨﻨﺪهاي ﺳﺎﻳﻪ ﻣﮋهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش را ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ واز اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻬﺮاب ﺑﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬از ﻧﺮدﺑﺎن ﻧﺎاﻣﻨﻲ ﻛﻪ ازﺣﻴﺎط ﺑﻪ اﻳﻮان اﺗﺎق ﺗﻜﻴﻪ داده‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و ﻧﻔﺲ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ وارد اﻧﺒﺎري ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﻧﺰدﻳﻚ در اﻧﺒﺎري ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ آب و ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﻲ! ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮ اﻳﻦ روﺳﺘﺎي ﺑﺎﺻﻔﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻛﻪ از آﻣﺪن ﺳﻬﺮاب ﻳﻜﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬از اﻧﺒﺎري ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺳﻬﺮاب ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﮔﻔﺖ ‪:‬دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻻزم دارﻳﺪ؟‬
‫ﺳﻬﺮاب ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻧﺪارم‪ .‬وﻟﻲ راﺳﺘﻲ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ دو ﻗﺴﻤﺖ اﺳﺖ؟ از اﻳﻦ ﺟﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ از آن ﻃﺮف؟‬
‫ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺟﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪرم در ﭘﺸﺘﻲ اﺗﺎق را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪ از اﻳﻦ ﻧﺮدﺑﺎن ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺳﻬﺮاب ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ درون اﻧﺒﺎري اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮ دﻳﻮارﻫﺎ و ﺳﻘﻔﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎي اﻧﮕﻮر ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ را ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﻗﺮارداد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪،‬ﻛﺸﻤﺶ ﺗﺎزه! اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﺷﺪﻳﺪا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺎﻛﻲ ﺷﺪه‪ .‬ﻛﺜﻴﻒ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺸﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺧﻮﺷﻪ از روي دﻳﻮار ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻨﮕﻲ آﺑﻲ از ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آن را ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﺑﻪ ﻛﻤﻜﺶ رﻓﺖ و ﺗﻨﮓ آب را ﮔﺮﻓﺖ و روي دﺳﺖﻫﺎي رﻋﻨﺎ رﻳﺨﺖ‪.‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺷﻪ اﻧﮕﻮر را ﺷﺴﺖ‬
‫و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻬﺮاب داد‪ .‬ﺳﭙﺲ دﻳﺲ ﭘﺮ از ﻣﻴﻮهاي را ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺮاي ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اﻧﺒﺎري ﺧﺎرج ﺷﺪو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﻬﺮاب ﻫﻢ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻓﻘﻂ ﮔﻬﮕﺎﻫﻲ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺰه ﻣﻲرﻳﺨﺖ وﺣﺮفﻫﺎي ﺧﻨﺪهدار ﻣﻲزد‪ .‬ﭼﻬﺮه ﻣﻬﻨﺪس درﻫﻢ رﻓﺘﻪ و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺎب و ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ و از ﭼﻴﺰي ﻋﺬاب‬
‫‪ 22‬ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﺻﻮرت ﮔﺮدي داﺷﺖ ‪.‬اﻫﻞ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد و ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻫﻤﺪان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺒﺰه رو ﺑﻮد وﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن رﻳﺰ وﻛﺸﻴﺪهاش ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﻪ اﻓﻐﺎنﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‪ .‬زردي ﺧﺎﺻﻲ روي ﭘﻮﺳﺖ و ﺧﺼﻮﺻﺎ‬
‫دور ﻟﺐﻫﺎي ﻛﻠﻔﺖ و ﺳﻴﺎﻫﺶ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام او زﻳﺎد ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬و اﻟﺒﺘﻪ او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺠﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻲداد ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻣﻴﻮه‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊﻛﺮدن ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ ﺷﺪ و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ زﻳﺎد در ﻣﻌﺮض ﻧﮕﺎه ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻓﺮﻳﺒﺮز او را ﺗﺎ ﺑﻴﺮون از اﺗﺎق ﺑﺪرﻗﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﻓﺮﻳﺒﺮز را زﻳﺮﻧﻈﺮ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ وﺟﻮد اﻳﻦ رﻗﻴﺐ او را از آﻓﺮﻳﺪن داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ و روﻳﺎﻳﻲ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ اي ﻛﺎش آدﻣﻲ ﺑﻪ آن ﭼﻪ آرزو ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ راﺣﺘﻲ دﺳﺖﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ ازﻗﺒﻞ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺣﺘﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎ اﻳﻦ زﻳﺒﺎ ﭼﻬﺮه وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺧﺘﺮاﻧﻲ ﻛﻪ درﺷﻬﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و اﺣﻴﺎﻧﺎ ﺑﺎ او ﻫﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﻳﺎ ﻫﻢ ﻛﻼﺳﻲ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او اﻫﻞ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪﺷﺪن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي او ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮاي از دﺳﺖدادن ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪.‬او در دل ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻲ‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺷﺪهاي؟ ﺗﻮ را ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ دﻳﺪن و ﺻﺪ دل ﺳﭙﺮدن؟‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ درون آﺑﺎدي ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬در اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻴﻜﺎرﻧﺪودر ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻫﻤﻴﻦ روﺳﺘﺎ دور ﻫﻢ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎزيﻫﺎي دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ مﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ دوﺳﺘﺎن‬
‫اﻧﺸﺎء اﷲ ﺗﻮﻓﻴﻖ اﺑﻼغ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ را ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺣﻖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از آنﻫﺎ و اﮔﺮ ﻓﻀﻞ ﺟﻤﺎل اﺑﻬﻲ ﻳﺎري ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ آنﻫﺎ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻣﺒﺎرك اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺣﺮف او را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﺖﻫﺎ را ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺎﻣﻲ و ﻫﺎدي ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎورﻣﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوي ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ او را ﺑﺴﻮي ﻣﻘﺎﺻﺪو ﻧﻴﺎﺗﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮد‬
‫اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ ،‬و آن اراده آﻫﻨﻴﻨﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺮﺋﺖ و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﻳﺮي ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ آن ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺒﻠﻐﺎن ﻗﺪم در راه ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺼﻤﻢ و ﭘﺮاﻓﺘﺨﺎر ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس رو ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻫﻞ و ﻋﻴﺎﻟﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪ ﻧﻴﺖ‪ .‬ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮادرش ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬ﺑﺎ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎي ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاي زﻳﺮﻟﺐ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪.‬ﭘﺪرﺑﺰرگ رﻋﻨﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ دورهﮔﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ وﺻﻠﻪ ﭘﻴﻨﻪ ﻛﺮدن ﻛﻔﺶ ﻣﺮدم‬
‫ﮔﺬران زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﺮدي را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﺮهاي ﻣﺮﺗﺐ داﺷﺘﻪ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺎ ﻟﻮازم و وﺳﺎﻳﻞ ﺑﻬﺘﺮي در آن ﻣﻜﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻲداده و درون ﺣﺠﺮهاش ﻫﻢ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ‬
‫از ﻛﻔﺶ و ﮔﻴﻮه ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻛﻪ از آوارﮔﻲ و درﺑﻪ دري ﺑﺎ درآﻣﺪي ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻔﺎﺷﻲ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ او را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدي ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺠﺮه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺣﺠﺮه را ﺟﺰ ﺑﻪ‬
‫داﻣﺎدم ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز آن داﻣﺎد ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪام‪ .‬ﻣﺮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺷﺪه و ﺑﻲ آن ﻛﻪ دﺧﺘﺮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﺪن دﺧﺘﺮ ﭘﻴﻨﻪدوز را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫دوره ﮔﺮد دﺧﺘﺮ را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ و ﻣﻲﭘﺴﻨﺪد و ﺳﭙﺲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪاردو ازﻣﺎل ﺷﺪﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﺑﻲﻧﺼﻴﺐ اﺳﺖ‪.‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪،‬اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ روي ﻓﺎﻣﻴﻞ و اﻗﻮام او ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ‪ 44‬ﺑﻪ اﺻﺮار‬
‫ﻣﺮد ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻗﺮار ﻋﻘﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﻮﻛﻮل ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻘﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺧﺎﻧﻮادهاي ﻛﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ وﺻﻠﺖ ﻛﺮده ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ اﺷﺎره ﭘﺪر زن ﻣﻬﺮﺑﺎن دمﻓﺮوﻣﻲﺑﻨﺪد و ﭘﺲ از ﻋﻘﺪ‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﭘﺪر زن ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻚ رﻋﻨﺎ ﻧﺴﻞ دوم از آن ﻣﺮد دورهﮔﺮد ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻬﺎﺟﺮ اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬رﻋﻨﺎ در ﺣﺪ ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺳﻮاد داﺷﺖ و ﺷﺪﻳﺪا ﺑﻪ ﺳﻮاد و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺟﻮان ﻏﺒﻄﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﺮوه ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮي ﺗﺎزهﻧﻔﺲ از ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي روﺳﺘﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺷﻬﺮي و ﻣﺮﺗﺐ آنﻫﺎ و ﺑﻲﺣﺠﺎﺑﻲ و ﺧﻮشﻟﺒﺎﺳﻲ دﺧﺘﺮان ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ را ﺟﻠﺐ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺗﺎزهاي ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎ را در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲدﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺎزي رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺑﺎغﻫﺎي روﺳﺘﺎ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ دور ﺗﺎ دور‬
‫آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن روﺳﺘﺎ ﭼﻮبﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﺪﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪو ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﺎزي ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺷﺎره‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ روي ﺳﻨﮓﻫﺎي دور زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزي ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﻬﺮي ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﺸﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺗﻔﺮﻳﺢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﺑﺎغﻫﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‪ .‬آن ﻣﻜﺎن ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻓﺮادي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﻦ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ آﻧﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺳﻮال ﻛﺮدﻧﺪ آﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﻨﺰل ﻳﺎ ﻣﺤﻠﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫و آﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ؟آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻢ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺧﻴﺮ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﻬﻤﺎن آﻗﺎ وﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ زود آﻣﺪهاﻳﻢ ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺗﺎ وﻗﺖ ﻣﻘﺮر ﻛﻤﻲاﻳﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﻢ‪.‬آﻗﺎ وﻟﻲ را ‪55‬‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟‬
‫ﺑﻠﻪ آﻗﺎ‪ ،‬ﻣﺎ آﻗﺎ وﻟﻲ را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪.‬آﻗﺎ وﻟﻲ اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎﻳﺶ در روﺳﺘﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﻜﺎن ﻧﺪارد اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬آن ﻫﻢ در اﻳﻦ ﻣﻜﺎن‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ؟ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ از ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺪ ﻣﻲﺷﻮد اﮔﺮ آﻗﺎ وﻟﻲ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻳﺪ و ﻣﺎ او را ﺧﺒﺮ ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ‪ .‬از ﻣﺎﻣﻲرﻧﺠﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪه‪.‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ درﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ‬
‫دﻋﻮت ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ﻧﻪ‪ ،‬آﻗﺎ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺧﺒﺮي اﺳﺖ؟‬
‫ﺧﺒﺮي ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻋﺪهاي از ﺟﻮاﻧﺎن در ﻣﻨﺰل او ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﻤﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ آنﻫﺎ ﺳﻮاﻟﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻴﻢ ‪.‬‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻲ‪ ،‬آﻗﺎ؟‬
‫ﻣﺎ آﻣﺪهاﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدم روﺳﺘﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﺴﺮتﺑﺨﺸﻲ ﺑﺪﻫﻴﻢ ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎل دور ﺗﺎ دور ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ را ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ روﺳﺘﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮي‪ .‬آﻗﺎ؟ ﺧﻮش ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎي ﻣﺘﻤﺎدي و ﻃﻮﻻﻧﻲ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮدﻳﺪ و ﺑﺎ آﻣﺪن ﻧﺎﻣﺶ از ﺟﺎ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﻛﺮده ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺣﺠﺖ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺎﺣﺐ زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﻛﺮده؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﻦ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻇﻬﻮر ﻛﺮده اﻧﺪ و دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪي را در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻨﻴﺎن ‪ 66‬ﻧﻬﺎدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻤﺎن آورﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪهاﻳﺪ؟‬
‫ﻣﺎ او را ﻧﺪﻳﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻳﻤﺎن آوردهاﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﭼﻪ وﻗﺖ ﻇﻬﻮر ﻛﺮدﻧﺪ؟‬
‫ﺣﺪود ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺣﺎﻻ ﺧﺒﺮش رﺳﻴﺪه‪ ،‬آﻗﺎ؟‬
‫ﻫﺮ دﻳﻨﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻛﺮدن و ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮﺷﺪن اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ زﻣﺎن دارد‪ .‬ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻫﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل از اﺳﻼم ﻣﻲﮔﺬرد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ ﻧﺸﺪه ‪.‬‬
‫آﻗﺎ‪ ،‬اﺳﻼم ﺑﻪ دﺳﺖ آﻗﺎ اﻣﺎم زﻣﺎن ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫وﻗﺖ اﺳﻼم ﺑﻪ ﺳﺮ‪ ،‬آﻣﺪه‪ .‬اﻣﺎم زﻣﺎن ﺑﺎ دﻳﻨﻲ ﺟﺪﻳﺪ و ﺳﻨﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ آﻣﺪه ‪.‬‬
‫ز ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن واﻗﻌﻲ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫از روي اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻧﺎب اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ آﺳﻤﺎﻧﻲ و اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ‪ ،‬اﺳﻼم ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪه ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼم ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪه و ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ اﻣﺎم زﻣﺎن ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼم را ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ و دردﻧﻴﺎ ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر اﻣﺎم‬
‫زﻣﺎن اﺳﻼم را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده و دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪي آورده؟‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺸﻨﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺗﺎزه اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در اداﻣﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻳﺮادﮔﺮﻓﺘﻦ از اﺳﻼم ﻛﺮد وآﻧﻘﺪر آنﻫﺎ را ﺳﻮالﭘﻴﭻ ﻧﻤﻮدﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او در ﺑﺤﺚ ﺳﻔﺴﻄﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪو ﺑﻪ ﺟﻮابﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه اﻣﺎ ﻛﺎﻣﻞ آنﻫﺎ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻤﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫و ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺎل ﻫﻢ ﻋﻨﻮان ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮاي ﺟﻮاب درﻣﺎﻧﺪه ﺷﻮﻧﺪ و از ﻋﻬﺪه ﻫﻤﻪ ﺳﻮاﻻت در ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻤﺎم اﻳﺮادﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ازاﺳﻼم ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را زﻳﺒﺎ و ﺑﺎ ﺷﻜﻮه ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﻫﻢ وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻋﻨﻮان ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ‪ 77‬ﺧﻮد ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺟﻮاب ﻣﻲدادﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل وﻋﺪه ووﻋﻴﺪﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ارﺿﺎي ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازيﻫﺎ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎي ﺟﻮاﻧﺎن‬
‫اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﺎ دﻧﻴﺎﻳﻲ آﺷﻨﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﺟﻮاﻧﺎن روﻳﺎﻫﺎي دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ﺑﻮد و اﻛﻨﻮن ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺎن را از ﻗﺎﻟﺐ ﻗﻴﺪ وﺑﻨﺪ اﺳﻼم درآﻳﻨﺪ و ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ و ﺑﺎ دﻳﺪي ﻣﺜﺒﺖ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ آﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﺤﺚﻫﺎ وﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي ﻳﻚﻃﺮﻓﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻨﺪس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﺷﻤﺎ از اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﻫﺴﺘﻴﺪﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ آن درﺳﺎﻳﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻲ ﺑﺰرگ و ﻣﻄﺮح ﺷﻮﻳﺪ‪.‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ‬
‫ﺑﺸﺘﺮ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺑﻪ اداﻣﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎي دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎ وﻟﻲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و در آن ﺟﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻧﺴﺎنﺳﺎز آﺷﻨﺎ ﺷﻮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي روﺳﺘﺎ ﮔﺮم و ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و از آنﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس رو ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﺑﻼغ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺪام‬
‫از اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﻗﺪم اول ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ‪ ،‬ﻛﻪ در واﻗﻊ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﭘﺪر رﻋﻨﺎ را ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ از روي ﺑﺎم ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‪،‬ﻛﻪ ﺑﺮاي اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺣﻜﻢ اﻳﻮان را داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ و ﭘﺲ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر و ﺑﺮادرم ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬اﻻن از آن ﻃﺮف ﻣﻲآﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻴﺎراده ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﻛﺎر دارم‪ .‬ﻣﺎدر و زن داداﺷﻢ دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﺑﺮادر رﻋﻨﺎ از ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪ دﻳﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ اﺣﻮال ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺷﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻬﺮاب را زﻳﺮ ﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻲ او راﻫﻢ ﺣﺲ ﻛﺮد ‪.‬ﺑﻌﺪ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺣﺴﺎبﺷﺪه و زﻳﺮﻛﺎﻧﻪاي‬
‫ﺑﻜﺸﻴﺪ و آﻳﻨﺪهاي را ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ در ذﻫﻦ ﺧﻮد رﻗﻢ زد ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎ و زﻳﺮﻛﻲ ﻣﺜﻞ رﻋﻨﺎ ﺣﻴﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﺑﺎﺷﺪ و از او ﻫﻴﭻ اﺳﺘﻔﺎدهاي ﺑﻪ ﻧﻔﻊ‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺴﺎب ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻲ ﻓﺮﻳﺒﺮز را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺮﺳﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﻓﺮﻳﺒﺮز‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲآرامﺗﺮ از ﺑﻘﻴﻪ راه رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﮔﻞ ﺳﺮﺳﺒﺪ ﻣﺎ ﭼﺮا ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪه؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﺎغ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎرﻗﺎر ﻛﻼغ ﻣﻤﻨﻮع ‪.‬‬
‫اﺧﺘﻴﺎرداري‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬ﺗﻮ ﺟﺎن اﻳﻦ ﺟﻤﻊ روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﭼﺮا ﺗﻮي ﻓﻜﺮي؟‬
‫ﻣﺤﻮ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻳﺒﺎ ﺷﺪهام ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻮ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻳﺒﺎ ﻳﺎ آن رﻋﻨﺎي زﻳﺒﺎ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺠﻴﺒﻲ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﺷﻤﺎ و اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻛﻪ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﺪﻳﺪه ﺣﻴﺎت ﻋﺸﻖ ﺑﻮده‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺴﺎن را آﻓﺮﻳﺪ ﭼﻮن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻛﻨﺪ‪ .‬و اﻣﺮوز ﺗﻼﻟﻮ ﻋﺸﻖ در ﻧﮕﺎه ﺗﻮ ﻣﺼﺪاق ﻫﻤﺎن‬
‫ﻋﺸﻖ ﭘﺎك اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻤﻌﺼﻮم و ﭘﺎك ﻣﺜﻞ رﻋﻨﺎ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﻗﺪر ﺿﻌﻴﻒ اﻟﻨﻔﺲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺧﺪﻣﺖ ‪ 99‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ‪ .‬ﻣﺮا ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ؟ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎس اﻳﻦ ﻟﻴﺎﻗﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎداش ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدت اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﭼﻮب ﻛﺎري ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ .‬آن ﻗﺪر رﻓﺘﺎرم ﻧﺴﻨﺠﻴﺪه و ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﺪ ‪.‬‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﻫﻤﺴﺮ آﻳﻨﺪه ﻋﻤﻞ ﻧﺴﻨﺠﻴﺪهاي ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎه ﺑﻪ ازدواج ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﻔﻆ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﻴﭻ اﺣﺴﺎس ﻗﺮﺑﺖ و ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻧﺘﺨﺎب ﻫﻤﺴﺮ؟ !‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﻫﻤﺴﺮ‪ .‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ؟ در ﺣﺎل ﺧﺪﻣﺖ؟‬
 ‫ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدن ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮب ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻜﻦ‪ .‬اﮔﺮ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ و دﺳﺖ ﺷﻤﺎ را ﺗﻮي دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬارم ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ روي ﻗﻠﺐ و اﺣﺴﺎس ﺧﻮد ﭘﺎ ﻧﮕﺬاري‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎي وﻟﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪو درﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺻﺪا درآوردﻧﺪ ﻫﻨﻮز در ﺑﺎز ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻛﻪ زن ﺑﺮادررﻋﻨﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺟﻤﻊ رﺳﺎﻧﺪوﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه‪،‬ﻫﻤﺴﺮش را ﺻﺪا ﻛﺮد‪.‬اﺣﻤﺪ‪،‬ﺑﻴﺎﻛﺎرت دارم‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻫﻤﺴﺮش رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮوي؟‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ اﺟﺎزه ﻣﻦ دﺳﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ؟‬
‫ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺰار ﺟﻮر ﻛﺎر دارﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﺳﺮ ﻣﻦ و ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎرهات اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ؟‬
‫ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﺴﻮديام ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﺮ و ﭘﺎي اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺷﻬﺮيﻫﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﺒﻴﻨﻲ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮ و ﭘﺎي اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهام‪ .‬ﺑﺮﮔﺮد ﺑﺮو‪ ،‬زن ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهاي‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ اﻫﻞ دﻳﻦ و ﻣﺬﻫﺐ ﻧﺒﻮدي‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﺷﺪه؟ اﮔﺮ ﻧﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ .‬اﺻﻼ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﺸﻲ اﻫﻞ ده ﺗﻮ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﻜﺎﺗﻪﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ؟‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬زن‪ ،‬ﺑﺮو ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺗﻮي ﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪه اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻦﻫﺎ را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻲ‪ .‬ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ دﻫﺎﺗﻲﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫آدم ﻧﻤﻲﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮو زن ‪.‬ﺑﺮو‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬آﺑﺮوﻳﻤﺎن ﻣﻲرود ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮوي‪ ،‬ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻢ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ از ﻣﺮدن ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻤﻴﺮ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻢ دﻟﺸﻜﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در روﺳﺘﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﻓﺮﻫﻨﮓ روﺳﺘﺎ و ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ آن ﻣﺤﻴﻂ آداب و رﺳﻮم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و در واﻗﻊ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻚ ﻫﻢ وﻻﻳﺘﻲﻫﺎي ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دﻟﻴﻞ ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ زﻧﺎن روﺳﺘﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ در ﭘﻨﺎه ﺣﻴﺎ و ﺣﺠﺎب ﺑﻮد و اﻳﻦﻃﻮر ﺧﻮد را در اﻣﺎن ﻣﻲدﻳﺪ و ﻫﺮﮔﺰ آرزوي ﺧﺎرج ﺷﺪن از ﻗﻠﻌﻪاي را ﻛﻪ او را ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او‬
‫آﺳﻮده از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﺳﺎﻟﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ اﻓﻜﺎر ﭘﺴﺖ و آﻟﻮده دﭼﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﺨﺖ و ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺎغ و ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ راﺣﺘﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲداد و ﻟﺬت‬
‫ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﺮاي او روز ﺷﻮم و ﺧﻄﺮآﻓﺮﻳﻨﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ او ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ اﻳﻦ از ﺷﻬﺮ آﻣﺪهﻫﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬وﺟﻮد آنﻫﺎ در اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ از ارزش وآﺑﺮوي ﺧﺎﻧﻮاده آنﻫﺎ ﺑﻜﺎﻫﺪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺳﻮدي درﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل درﺣﻴﺮت ﺑﻮدﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺪون درﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﺎﻧﻮاده آنﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي را ﻃﺮحرﻳﺰي ﻛﺮده‪.‬اﺣﻤﺪ دﻟﻮاﭘﺲ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻮد و ﺑﺮﺧﻼف ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ زده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪا ﻫﻤﺴﺮش را دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﻨﺶ را ﻣﻲﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ دل او را ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻋﺬاب وﺟﺪان داﺷﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪04‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ وﻟﻲ در اﻧﺘﻬﺎي ﺣﻴﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﻲ و ﺑﻠﻨﺪي زﻳﺎد ﻗﺮار داﺷﺖ و دو اﺗﺎق ﺑﺰرگ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ راﻫﺮو ﺑﺎرﻳﻜﻲ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎ ﭘﺮ از آدم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس و ﮔﺮوﻫﺶ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه داده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻧﺎﺷﻲ از ﺣﻴﺮت اﻫﻞ روﺳﺘﺎ اﺗﺎق را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬در ﺑﻴﻦ ﺣﻀﺎرﺣﺎج آﻗﺎﻳﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ اﺑﺮو درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬ﻋﺪهاي ﺟﻮان ﭘﺎﻧﺰده‬
‫ﺗﺎ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﻲ ﺳﺎل در آن ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎج آﻗﺎ ﻛﺪﺧﺪا و ﭘﻴﺶ ﻧﻤﺎز روﺳﺘﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺣﺮﻣﺖ و اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬وارﺳﺘﮕﻲ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ و ﻓﻀﺎﺋﻞ‬
‫اﺧﻼﻗﻲ او ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺟﺰ ﺳﻴﻤﻴﻦ و ژاﻛﻠﻴﻦ زن دﻳﮕﺮي ﻧﺒﻮد و ﺣﺘﻲ در ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪاي دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬آﻗﺎ وﻟﻲ ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺎر در اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﺻﺎف ﻛﺮد ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮد را آﻏﺎز ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬اﻣﺎ ﺣﺎج آﻗﺎ اﻳﻦ ﺑﻲﺣﺮﻣﺘﻲ را ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردي ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺦ داد و ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺪس آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺴﻢ اﷲ‬
‫اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﻴﻢ‪ .‬و ﭘﺲ از ﻗﺮاﺋﺖ آﻳﺎﺗﻲ از ﻗﺮآن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻣﺮدم ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻋﺪهاي از ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎ ﻧﺎدر دﻋﻮت ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭘﻨﺪاري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻗﺮار‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ در ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻬﺎرﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ از آن ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ ‪.‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﻋﺪهاي از ﺟﻮاﻧﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮدهاﻳﺪ‪ .‬ﺳﻮال دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا دو ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان‬
‫را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ آوردهاﻳﺪ؟‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدو راﻫﻲ ﻫﻢ ﺟﺰ ﭘﺎﺳﺦدادن ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬درﺟﺎي ﺧﻮد ﻛﻤﻲ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ وآﻗﺎﻳﺎن دﻳﮕﺮ در اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﻀﻮر دارﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮور و اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ روي ﻣﻌﻴﺎر‬
‫ﺧﺎﺻﻲ ﻋﺪهي ﺧﺎﺻﻲ را دﻋﻮت ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻗﺼﺪ ﻣﺎ رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم ﺑﻪ ﮔﻮش ﺗﻤﺎم اﻫﻞ روﺳﺘﺎ ﺑﻮد ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺪهاي ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺎﻗﻞ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﻪ از ﺑﺼﻴﺮت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‪،‬ﺧﻮد ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ﻣﻴﺮود‪.‬ودﻟﻴﻞ دوم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ درﻣﻨﺰل آﻗﺎ ﻧﺎدر ﺟﺎ ﺑﺮاي اﻓﺮاد ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬درﺑﺎره ﺳﻮال دوم ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺎاﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر اﻳﻦ دوﺧﺎﻧﻢ ﻋﻤﻼ ﺗ‪Ĥ‬ن را ﺑﻪ اﺟﺮا درآورﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺮدم داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﺪﺧﺪاي روﺳﺘﺎ در ﻣﻴﺎن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺠﺪ و ﻳﺎ ﻣﺤﻞ دﻳﮕﺮي را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد؟ اﮔﺮ از روﺑﻪروﺷﺪن ﺑﺎ اﻓﺮاد‬
‫ﻋﺎﻟﻢ و ﺧﺒﺮه اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﻫﺮاﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﺪﺟﻮان ﺳﺎدهﻟﻮح ﺑﻲﺳﻮاد را ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﺪ‪.‬درﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﺎم ﺧﻮد ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻳﻮرش آوردﻳﻪاﻳﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴﺎم را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺑﺎﺳﻮاد و ﺗﺤﺼﻴﻞﻛﺮده ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮاد ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ آﻣﺎدﮔﻲ روح و ﺑﺼﻴﺮت دل ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﻮﺳﻂ اﻳﻦ ﮔﺮوه ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دوازدهﮔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻤﺎنآوردن ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫دﻳﻦ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻋﺎﻟﻢ و ﺑﺎﺳﻮاد ﻧﻴﺎز ﻧﺪارﻳﺪ؟‬
‫ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﺷﻬﺮ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ آﻣﺎدﮔﻲ روﺣﻲ داﺷﺘﻪ و روﺷﻨﺪل ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ؟‬
‫درﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي زﻳﺎدي دارﻳﻢ‪.‬درﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺧﺎرج ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﻦ ﮔﺮوﻳﺪهاﻧﺪ‪ - .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﻗﻴﻘﺎ ﺷﺎﻳﻌﻪاي ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آن ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺮدم اﻳﺮان را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲدادﻧﺪ‪،‬ﭼﻮن ﻣﺮدم آن زﻣﺎن ﭼﺸﻢ‬
‫و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ از ﻏﺮﺑﻴﻬﺎ ﭘﻴﺮوي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪون ﺳﻨﺪ و ﻣﺪرك ﻛﻤﻲ ﻏﻠﻮ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﻛﻤﻲ آﺷﻔﺘﻪﺗﺮ ﺷﺪ و ﻗﺒﻞ از اﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻫﺮاﺳﻲ از روﺑﻪروﺷﺪن ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﺼﺪﻣﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاي ﻧﺎﻛﺮده ﺗﻮﻫﻴﻨﻲ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮد ‪.‬‬
‫ﺣﺎﺟﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ آوردن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺎ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﻜﺮدهاﻳﺪ! ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ در اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻲﺣﺠﺎب ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم‬
‫دادهاﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس دﻳﮕﺮ راه ﮔﺮﻳﺰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺮف او را ﺑﻲﺟﻮاب ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺣﻀﻮر اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺷﻤﺎ را اذﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪.‬ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ دﻳﮕﺮ وﻗﺖ ﺣﺠﺎب‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه و ﻃﺒﻖ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ اﻟﻬﻲ زن و ﻣﺮد در ﺣﻘﻮق ﻣﺴﺎوياﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ آزاد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زنﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺣﻖ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬‬
‫اوﻻ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻧﻈﺮش ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده؟ از ﺣﻀﺮت‪ ،‬آدم ﺗﺎﻛﻨﻮن؟؟ ‪ 4‬ﻫﺮ دﻳﻨﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺣﺠﺎب ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ‪ ،‬اﺳﻼم‪ ،‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺣﺠﺎب را ﻧﻮﻋﻲ ﺣﻴﺎ و ﻋﻔﺖ ﺷﻤﺮدهاﻧﺪ ﺑﺮاي‬
 ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن وﺣﻴﻮان ﺑﺎﺷﺪ و از ﻓﺴﺎد وﻓﺤﺸﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﺷﻮد‪ ،‬داﺷﺘﻦ ﺣﺠﺎب را واﺟﺐ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻜﻨﺪ ﻣﺮدم آن ﻗﺪر ﭘﺎك وﻣﻨﺰه ﺷﺪهاﻧﺪﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺒﺎره داﺷﺘﻦ ﺣﺠﺎب را از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﻤﻮده؟‬
‫در ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ اﻟﻬﻲ ﭼﻪ وﻗﺖ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺮدم از آن ﺑﻲﺧﺒﺮﻧﺪ؟‬
‫ﻣﺎ ﺣﺎﻣﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻴﺎم ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻣﺎ از اول ﻫﻤﻪ ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺘﺎن ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس رو ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮان ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ ﻋﺮض ﺷﻤﺎ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻗﺮار ﺑﻮد ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﺟﻮي ﺗﺄﺛﻴﺮﭘﺬﻳﺮ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻲ را ﺑﺎ ﺻﻮرت ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﻨﺪ‪،‬ﭼﻮن ﻛﺘﺎب ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻲ در دﺳﺖ داﺷﺖ وﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري را ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺪﻳﺪ و ﺑﺎ اﺷﺎره ﭼﺸﻢ از ژاﻛﻠﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺘﺎب را ﺑﺒﻨﺪد و ﺳﭙﺲ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻮﻳﻨﺪه ﺗﺘﻮاﻧﺎ‪ .‬اي ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻫﻮش و ﮔﻮش‪ ،‬اول ﺳﺮوش دوﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬اي ﺑﻠﺒﻞ ﻣﻌﻨﻮي‪،‬‬
‫ﺟﺰ در ﮔﻠﺒﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺟﺎي ﻣﮕﺰﻳﻦ و اي ﻫﺪﻫﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻋﺸﻖ در ﻗﺎف وﻓﺎ ﻣﺤﻞ ﻣﭙﺬﻳﺮ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﻜﺎن ﺗﻮ اﮔﺮ ﺑﻼﻣﻜﺎن ﺑﻪ ﭘﺮ ﺟﺎن ﺑﺮ ﭘﺮي و آﻫﻨﮓ ﻣﻘﺎم ﺧﻮد راﻳﮕﺎن ﻧﻤﺎﻳﻲ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺣﻀﺎر ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻋﺰﻳﺰان و دوﺳﺘﺎن ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﻗﺒﻞ ازآﻏﺎز ﺳﺨﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪاي ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ ،‬و آن اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻏﺮﺿﻲ وﺗﻌﺼﺒﻲ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺎﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺑﺮاي ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬اﮔﺮﺷﻤﺎﺟﻮﻳﺎي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ راه واﻧﺪﻳﺸﻪاي واﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎراه ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﻴﺰي‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آزاد ﻛﺮدن اذﻫﺎن از ﺑﻨﺪ ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ دﻧﻴﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﭼﻴﺴﺖ و دواي درد ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺪام اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﻢ ﻧﺎﺟﻲ ﻋﺎﻟﻢ آﻣﺪه ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻲ روﺷﻦ و ﺳﺎزﻧﺪه ‪...‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻏﺮق ﺳﻜﻮت ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي او ﮔﻮش ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﺣﺪي از ﺣﺮفﻫﺎي او ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻋﺎري از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻮد ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻛﻪ رﮔﻬﺎي اﻃﺮاف‬
‫ﭼﺸﻢ و ﺑﻴﻨﻲاش ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﭘﺲ از ﺣﺪودا ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺪام و ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﺣﺎﺟﻲ آن ﻗﺪر ﺑﺮاي او ﺟﻮاب دﻧﺪانﺷﻜﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ازﻛﺠﺎ آﻏﺎز‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻛﺪام ﻳﻚ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬او ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮدش را ﻧﮕﻪ دارد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد اﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﻲ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲﻛﺮد و اﻳﻦ آﻗﺎﻳﺎن وﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻋﺪهاي از ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻲاﻃﻼع را ﺑﺎ‬
‫ﺣﺮفﻫﺎي ﺧﻮد اﻏﻔﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎﻳﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻋﻤﺎﻣﻪاش را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮد و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﭘﺎﺳﺦ داد‪.‬‬
‫در آﺧﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮدو او را ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز دادوﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم‪،‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮزﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮاﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ درﺳﻬﺎ ﻛﻪ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪاي و ﻃﻮﻃﻲوار ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻲآوري‪ ،‬دﻧﻴﺎ وآﺧﺮﺗﺖ را ﺗﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ‬
‫ﺗﻤﺎم داﻧﺴﺘﻪﻫﺎ وآﻣﻮﺧﺘﻪﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻋﺘﻘﺎدات ﻗﻠﺒﻴﺎت ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ وﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻲﻏﺮض ﻗﺮآن ﺗﻼوت ﻛﻨﻤﻲ؟ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺮآن ﻛﻪ ﺗﻮ ادﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺑﻪ آن ﻣﻌﺘﻘﺪي‪،‬ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻴﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﺎد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺻﺮاﺣﺘﺎ اﺷﺎره ﻛﺮده و ﻣﺎ ﻃﺒﻖ ﻫﺰاران ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬﻮر ﺣﻀﺮت ﺣﺠﺖ ﭘﺴﺮ اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﺴﮕﺮي ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ از او ﺑﺎﺷﻴﻢ و‬
‫ﺧﺼﻮﺻﺎ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰهاي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران ﺿﺪ دﻳﻦ ادﻋﺎي ﺻﺎﺣﺐزﻣﺎﻧﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ادﻋﺎي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺷﻤﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‬
‫اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اﺧﻼﻗﻲ و ﺿﺪاﺧﻼﻗﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب از آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻳﻚ روز در ﻣﻴﺎن و در زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻚ ﺑﺎر ﺣﻤﺎم ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد و ﻧﺎﺧﻦﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﻏﺴﻞﻛﺮدن و ﺣﺠﺎبداﺷﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد و ﻏﻴﺮه‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهاي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺳﺎزﻧﺪه اﺳﻼم ﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻄﺤﻲ و ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺨﺮب اﺳﺖ و ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﮔﻨﺎه آﻟﻮده ﻛﺮده ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎﻫﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪهاي و ﭘﺎﺳﺦ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻪاي و دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺸﺘﺮ آﮔﺎه ﺷﻮي‪ ،‬ﻗﺪﻣﺖ روي‬
‫ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻤﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ ﺑﺮاﻳﺖ از ارزشﻫﺎي اﺳﻼم ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬از ﻋﻈﻤﺖ اﻳﻦ درﻳﺎي ﺑﻲﻛﺮان ﻛﻪ ﻫﻴﭻ دﻳﻨﻲ را ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎراي ﻗﻴﺎس ﺑﺎ آن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻒ ﺑﺎﻻ آﻣﺪهاي ﻣﺎﻧﻊ روﺷﻨﺎﻳﻲ‬
‫و زﻻﻟﻲ آب ﮔﺸﺘﻪ ‪.‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪن ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ در ﻏﻔﻠﺖ و ﻧﺎداﻧﻲ ﻏﻮﻃﻪور ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﺮوب از اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﺪ و ﺑﻪ رﺋﻴﺲ و روﺳﺎي ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻦ روﺳﺘﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﻜﺸﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﺎرواﻧﺴﺮا ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﻲ ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﻲ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد و وارد آن ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺴﻮاد و ﻧﺎآﮔﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺷﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزﻧﺪ و آن‬
‫ﻗﺪر ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ را از دﺷﻤﻦ و ﺧﻮب را از ﺑﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا روزيﺗﺎن را ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﺣﻮاﻟﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺻﺒﺮ و ﺗﻮان ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ را ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬ﺷﻤﺎ ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﻧﻮري‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺮك وﻛﻔﺮ و واﷲ ﺑﻲﺷﺮﻣﻴﺎ اﺳﺖ‪.‬درﺧﺎﻧﻪ وﻟﻴﺨﺎن ﺑﺎﺷﻴﻢ و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻔﺮ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬واﷲ ﻧﻮﺑﺮ اﺳﺖ‪.‬در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺰ ﺑﺮاي رﺿﺎي ﺧﺪا وﺷﺎدي روح اﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ اﻫﻞ ﺑﻴﺖ در رگ و ﺧﻮن اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎ ﻏﻴﺮت اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﺰاﻓﻪﮔﻮﻳﻲﻫﺎ ﮔﻮش ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮ روزي ﻫﺴﺘﻨﺪﻛﻪ ﺗﻘﺎض ﺧﻮن اﻣﺎﻣﺎن ﻋﺰﻳﺰ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺎ اﺳﻼم را ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺮد اﺳﻼم را آﻧﻘﺪر‬
‫ﻋﻈﻴﻢ و وﺳﻴﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺧﺮﻳﻦ دﻳﻦ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن آﻣﺪه و در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺳﺎزﻧﺪهﺗﺮﻳﻦ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راﻫﻜﺎرﻫﺎ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را اراﺋﻪ داده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ دﻳﻦ دﺳﺖ ﺳﺎز از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه ﻛﻪ ﺑﻨﺎي رﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﺮدن آﺧﺮﻳﻦ‬
‫دﻳﻦ ﺧﺪا را دارد؟ زودﺗﺮ زﺣﻤﺖ را ﻛﻢ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺪر رﻋﻨﺎ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ روي ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬ﭼﻬﺮه ﻣﻬﻨﺪس از ﻧﺎراﺣﺘﻲ اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ ﻓﻀﻴﺢ در ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻮد را ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺟﻠﻮه دﻫﺪ‪ .‬ﻧﺎﻇﺮي ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮش‬
‫ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ژاﻛﻠﻴﻦ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ از ﺷﺪن ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻛﺎﺳﻪ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﻛﻮره در رﻓﺖ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻲاﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻜﻲ از ﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ از ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﻳﺘﻲ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ آن ﭼﻨﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫او ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮن از دﻫﺎن ﺟﻮان ﺟﺎري ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻳﺒﺮز از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﺷﺎه ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻫﻢ از ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ ﭘﺪرﺗﺎن را درآورﻧﺪ‪.‬‬
‫آدﻣﺘﺎن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺟﻮان روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻠﻮاﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد و ﻣﺒﻠﻐﺎن در زﻳﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﺧﺮد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﻤﻴﻦ آآ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﻮان داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﺟﻲ ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ ﮔﻮﻳﺎن ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺟﻮاﻧﺎن را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ و آﻧﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎدﻧﺪو ﭘﺨﺶ زﻣﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﺘﻚ زدﻧﺪ‪ .‬از ﺳﺮ و روي ﻓﺮﻳﺒﺮز‬
‫ﺧﻮن ﺟﺎري ﺑﻮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲﻧﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ دﺳﺘﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس دﺳﺖ روي ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪﺳﺨﺖ در ﻫﺮاس ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﻇﺮي از ﺷﺪت دل درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫زﻳﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻬﺮاب ﻛﺒﻮد ﺑﻮد و ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ ﻛﺎﻣﻼ ورم ﻛﺮده و ﺑﻨﻔﺶ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻧﺪﺗﺎ از ﺟﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪو ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﻼﻛﺖ وﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد از اﺗﺎق‬
‫ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺧﺮوج از ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رو ﺑﻪ وﻟﻴﺨﺎن ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﺮام ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫وﻟﻴﺨﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از او ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﺮام ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻦ ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮي !‬
‫ﻣﺒﻠﻐﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ وﻗﺘﻲ آنﻫﺎ را ﺑﺎ آن ﺳﺮ و وﺿﻊ دﻳﺪﻧﺪ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﻬﻨﺪس ﻓﻮري آب ﺟﻮش آوردﻧﺪو ﺑﺎ ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻣﻼﻓﻪ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﭘﺎره ﭘﺎره‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺧﻮﻧﻴﻦ آنﻫﺎ را ﺷﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر و زن ﺑﺮادر رﻋﻨﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎراﻧﻲ وﻇﻴﻔﻪﺷﻨﺎس دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ آب ﺟﻮشﻫﺎ را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺳﻤﺖ ﺣﻴﺎط ﻛﻪ‬
‫ﻳﻚ ﻧﺮدﺑﺎن ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻲﻣﺤﺎﻓﻆ و ﺑﺎﻧﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻇﺮفﻫﺎي آب ﺟﻮش ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه زﺧﻢﻫﺎي ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و آﻧﺎن ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ و درد روي ﺗﺸﻚﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺎم ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎدر رو ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﻳﻜﻲ از ﻣﺮغﻫﺎ را ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮﻏﺪاﻧﻲ رﻓﺖ و دﺳﺘﺶ را در آن ﻛﺮد و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺮغﻫﺎ را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎدرش داد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺎلﻫﺎي ﻣﺮغ را زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮدن ﻣﺮغ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪو ﺑﺮاي‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد زن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد در اﺳﻼم زن ﺣﻖ ذﺑﺢ ﻛﺮدن ﻧﺪارد و اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ دﺳﺘﺶ ﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎر اوﻟﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬در آﻳﻴﻦ او ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﺣﺮام ﺷﻤﺮده ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺼﻤﻢ‬
‫ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﻲرﺣﻤﻲ ﺳﺮ ﻣﺮغ را ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻨﺪ و در دﻳﮕﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ روي ﭼﺮاغ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﭘﺎك ﻣﻲﻛﺮد و رﻋﻨﺎ ﻣﺸﻐﻮل آﻣﺎدهﻛﺮدن اﺳﺒﺎب ﺳﻔﺮه ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس روي ﺗﺸﻚ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ و ﭘﺪرش‪ ،‬آﻗﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺣﺮفﻫﺎي او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎ ﺗﻦ و ﺑﺪن زﺧﻤﻲ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺣﺮفﻫﺎي او را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪا‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ‬
‫و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺮاي ﻓﺮوﻧﺸﺎﻧﺪن آﺗﺶ ﺧﺠﻠﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ را ﺑﻲﺟﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻜﻔﺎن و ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻛﻮﻳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻪ ﺑﻼﻳﺎﻳﻲ دﭼﺎرﻧﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﻋﺪل و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻪ ﺧﺎك و ﺧﻮن ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮﻗﻲ اﻣﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺰدﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
 ‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻐﺰﺗﺎن آﺳﻴﺒﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻜﺲﺑﺮداري ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺬا ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺳﻔﺮه ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲروﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ رﻋﻨﺎ ﺳﻔﺮه را اﻧﺪاﺧﺖ وﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ آن را روي ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ازﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و اﺳﺒﺎب ﺳﻔﺮه را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮد و در ﺳﻔﺮه ﭼﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮزﺗﻤﺎم ﺣﺮﻛﺎت رﻋﻨﺎ را‪ ،‬اﻳﻨﺒﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺮ‬
‫آﻳﻨﺪهاش‪ ،‬زﻳﺮﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻬﺮاب ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﺸﻤﺎن ﻛﺒﻮد و ورم ﻛﺮده ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﮔﺎﻫﻲ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ از ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪ آب ﮔﺮم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ ،‬آب آن را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و‬
‫روي ورم ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪدر اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ اﻳﻦ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺸﻮد‪،‬روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺖ از آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪﻛﺮدو دراﻳﻦ ﺻﻮرت دﻳﮕﺮ راﻫﻲ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬او‬
‫ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ آﻣﺎر ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺷﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﺗﻬﺮان اراﺋﻪ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ آﻣﺎر اﻓﺰوده ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ او درﻧﺰد اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ راه اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﭘﻴﺮوزي ﻣﺴﺪود‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ آن ﻗﺪر ﺑﺮاي او ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻧﻜﺮد و اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ را ﺑﻪ رﺿﺎي ﺧﺪاي ﺑﺨﻮد ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻨﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن زﺧﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮدرن ﻏﺬا ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻗﻮﻟﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز داده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻏﻢ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﺎﮔﻮار را ﺳﺒﻚ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺸﺎءاﷲ وﻗﺘﻲ‬
‫ﺣﺎل آﻗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﮔﻠﺐ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺷﺪ و آبﻫﺎ از آﺳﻴﺎب اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻳﻚ اﻣﺮ ﺧﻴﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲرﺳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﺳﻜﻮﺗﻲ ﭘﺮ راز و رﻣﺰ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮن ﺑﻪ رگﻫﺎي ﺻﻮرت ﺳﻔﻴﺪ رﻋﻨﺎ دوﻳﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻛﺎﻣﻼ داغ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﻧﻤﻮد و ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﻗﺎﺷﻖﻫﺎ و ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ دﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬ﺳﻬﺮاب ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻋﻀﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﮔﺮآﻗﺎ ﻧﺎدر و ﻧﻴﻢ ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻨﺪ‪،‬رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ را رﺳﻤﺎ ﺑﺮاي آﻗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻮاب را ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺣﻖ در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزه ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬آﻗﺎ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﻗﺪﻣﺘﺎن روي ﭼﺸﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺎﺑﻞ داﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﻬﺮاب ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ در اﺛﺮ ﻛﺘﻚ ﺧﻮردن درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ درد آﻣﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮﺑﻲ را از دﺳﺖ داده‪ ،‬و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺮا اﺻﻼ ﺑﻪ ازدواج ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‪.‬رﻋﻨﺎ دﻳﮕﺮ‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرد و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ آب ﻣﺮغ را در ﻛﺎﺳﻪاش ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد‪ .‬ﻓﻀﺎي اﺗﺎق ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺮاغ ﺗﻮري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻼﺑﻲ از ﺳﻘﻒ آوﻳﺰان ﺑﻮد روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻲ اﺣﻤﺪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮاغ ﺗﻮري را‬
‫ﺑﺎد ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪاش ﺑﺸﺘﺮ ﻓﻀﺎ را ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ دراﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻬﺮاب ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ رﻋﻨﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﻮ ﻧﺠﺎﺑﺖ رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺷﺪﻛﻪ زﻳﺒﺎﻳﻴﺎش را دو ﭼﻨﺪان ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﻠﺒﺶ‬
‫از آﺗﺶ ﺣﺴﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﻧﻔﺮت ﻣﻲﺷﺪ‪.‬او رﻋﻨﺎ را ﺳﻬﻢ ﺧﻮد ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ و ﻓﺮﻳﺒﺮز را دزد ﻏﺎرﺗﮕﺮي ﻧﺎﻻﻳﻖ ﻓﺮض ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻫﻴﻜﻞ درﺷﺖ و ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻏﻴﺮﻣﻌﻠﻮﻣﺶ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﻬﺮوي ﻇﺮﻳﻒ اﻧﺪاﻣﻲ ﻧﺼﻴﺐ او ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻨﺪس از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺪ و در دل ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪاﻧﻪ آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ و از اﻳﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺧﻮدﻛﺎر و ﺧﻼق ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﻪ او ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪ و ﺗﺤﺴﻴﻨﺶ ﻣﻲﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﻔﺮه ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﺎﺳﺘﻪ و از ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻓﻮري ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و از‬
‫درون اﺗﺎق ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬ﻋﺪهاي ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﭼﻮبﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ روي ﻫﺮ ﻛﺪام آﺗﺸﻲ ﺷﻌﻠﻪور ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﻋﺘﺮاض ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و از ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﮔﻮش دادﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻫﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪﻫﺎ رﻓﺖ وآﻣﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮوي‪ .‬و ﮔﺮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪات را ﺑﻪ آﺗﺶ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻮ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ و ﺑﻲآﺑﻲ و ﺑﻲرﻣﻘﻲ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺰار درد ﺑﻲدرﻣﺎن و ﻣﺮﻳﻀﻲ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ ﺑﻮد دﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻤﺎﻧﻢ ﺑﻲآﻓﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ روﺳﺘﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ آﺳﺎﻳﺶ ﺧﻴﺎل ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬دو روز وﻗﺖ ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دﻳﺪﻳﺪ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدﺗﺎن دﻳﺪﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي زﻫﺮﭼﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﻢﻫﺎي آﺗﺶ را ﺑﻪ درون ﺣﻴﺎﻃﻆ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد‪.‬ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺣﻴﺎط ﭼﻮبﻫﺎي ﺧﺸﻜﻲ ﺑﺮاي آذوﻗﻪ زﻣﺴﺘﺎن روي ﻫﻢ اﻧﺒﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ آﺗﺸﻲ روي آﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎد و ﻛﻢ ﻛﻤﻘﺴﻤﺘﻲ‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ زود ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ آﺗﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدم دوﺑﺎره ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺗﻜﺮار ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻂ و ﻧﺸﺎن ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺎل زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﻦ ده را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎن ﻛﻨﻴﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻴﺮي در ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻟﺮزش را ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ رﺑﻂ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زودﺗﺮ ﺑﺮوﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎي ﭘﺎﻳﻴﺰي ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﻣﺎ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺣﺎل او را درك ﻣﻲﻛﺮد و از ﺗﺮس اﻳﻦ ﻛﻪ او ﺳﻜﺘﻪ ﻛﻨﺪ و وﺿﻊ وﺧﻴﻢﺗﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻲﺗﺄﻣﻞ راﻫﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻬﻨﺪس را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮي ﺷﻴﻮع ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ‪.‬اﻳﻦ اﺻﻼ ﺑﻪ ﺻﻼح ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪرﺷﺎن را درﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﺟﺮﻳﺎن را در اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺟﻼﻟﻲ اﻃﻼع ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻛﺖ اﻳﻦ وﺣﺸﻲﻫﺎ را ﻣﻬﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاﺑﮕﻮي اﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ واﻗﻌﺎ از ﺗﻜﺮار دوﺑﺎره اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎل ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي اﺳﺎﺳﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زودي ﻣﻲﺷﻮد دﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ داﻳﺮه ﺑﺎﻻ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻛﺪام ﺑﺎﻻ؟‬
‫ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻣﻨﻴﺘﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد و از ﻃﺮف ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻣﺎﻣﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪه و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب از ﻋﻬﺪه ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺎ ﺑﺮآﻣﺪه ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﻮﺿﺼﻮع را ﺑﻪ او اﻃﻼع دﻫﻴﺪ و از او ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﻛﺎر ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﺗﻬﺮان ﻫﻢ در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻓﻘﻂ از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻛﻤﻚ‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد ‪.‬‬
‫ﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺳﺎواﻛﻲ و ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺟﻼﻟﻲ ﻛﻪ درون ﺑﻨﺰ ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮕﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺳﺮ و روي ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﺑﺎﻧﺪ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﺪ و ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪05‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻏﺬاﻫﺎ ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻮي ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﻪ او ﻣﻲﺧﻮرد ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺻﺒﺢﻫﺎ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﺋﻢ‬
‫دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﺮدو ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﺮدو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ آﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺘﺪا اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻤﻲ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻛﺮد‪،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ اودﺳﺖ داد‪ .‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺣﺲ ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﺎدرﺷﺪن ﺑﻮد؟ اﻣﺎ از ﺧﻮدش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮي آﻳﻨﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﻴﺎﻓﻪ داده‪،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﻌﻦ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮدو ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻲﺗﺎب ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻫﻴﺠﺎناﻧﮕﻴﺮ را ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ او را ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ داﺷﺖ‪ ،‬اﺻﻼ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫او ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ﺑﺮﺧﻮردي ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻋﺼﺮ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺖ ‪.‬او ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﺮده را ﻛﻨﺎر زده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﻳﺎ رد‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺟﻠﺐ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد و او اﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﻧﺠﺎمدادن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﻋﻘﺐاﻓﺘﺎده ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺘﺎب درس اﺧﻼﻗﻲ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن‬
‫ﻓﺮداي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻃﺮح ﻣﻲﻛﺮد ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻲ در اﻧﺘﻈﺎر اوﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ازدواج ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﻳﮕﺮ ﻣﺎدر ﻳﻚ ﻛﻮدك ﻣﻲﺑﻮد ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﺟﻨﻴﻦ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬
 ‫ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ زﻳﺮ ﻋﻤﻞ از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻲﺗﺎب ﺑﻮد و آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ از ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﻛﺮد و او را ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ رد‬
‫ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓﺖ ‪.‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد و ﺷﺪﻳﺪا از ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻛﺎت او اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ او ﺣﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎ ﻟﺠﻨﻪ ﻣﻠﻲ در‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻀﻮﻛﺮدن ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎمدادن ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻼسﻫﺎي درس اﺧﻼق ﺑﭽﻪﻫﺎ زﻳﺮ ﺳﻮال ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬او دﺧﺘﺮ ﻣﺘﻔﻜﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻗﻴﻖ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻳﺮاد ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻮالﻫﺎي اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ واﺟﺐ ﺑﻮد ﻃﺮح ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﻜﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖاﻧﺪاﺧﺘﻦ آن ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﻮاﻫﺮش رﻓﺖ و ﺑﺎ او‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره آرام ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ در اﺗﺎق ژاﻧﺖ زد‪ .‬ﺻﺪاي ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻪاي ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺣﻮال ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﺑﻢ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮري؟‬
‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪام ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻃﻮر دﻳﮕﺮي ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻲ ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻲ ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻣﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺳﺮدرد دارم‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﺮدم ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﻮالﻫﺎي اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس ﻳﺎزدﻫﻢ را ﻃﺮح ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻈﻮر؟‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮم ‪.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ روي ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪاي زرﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮدي‪ .‬دوﺑﺎره ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫روي ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪاي ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ‪ ،‬ژاﻧﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ ‪.‬‬
‫روي ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪاي ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮو و ﺳﺮي ﺑﺎ او داري‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﺻﻼ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ را ﻛﻪ ﺳﺮي اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺷﺘﺮ ﺳﻮاري دوﻻ دوﻻ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻃﻮري ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اﺳﺮار ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻤﺐ اﺗﻤﻲ ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺳﺮي در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻳﺪ از آن ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻟﺠﻨﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ دارد ؟ﻳﺎ ﺣﻞ ﻛﺮدن ﻣﺸﻜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس اﺧﻼق ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دارد؟ اﻳﻦ ﻫﺎ راﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﺮﻛﺴﻲﮔﻔﺖ ‪.‬‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس اﺧﻼق ﻛﻪ دﻟﺴﻮزيﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻃﻌﻨﻪ ﻧﺰن‪ ،‬ژاﻧﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داري‪ ،‬ﺑﮕﻮ از اﺗﺎﻗﺖ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ دﻋﻮﺗﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﮔﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺣﺮف ﺣﻖ را ﻧﺪاري‪ ،‬ﺑﺮو ‪.‬‬
‫ﻃﻌﻨﻪزدن ﺣﺮف ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ دوازده ﻛﻼس درس اﺧﻼق ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪي؟ از ﺑﭽﮕﻲ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﻮدي‪ .‬ﻟﺠﺒﺎز‪ ،‬ﻛﻴﻨﻪاي‪ ،‬ﺑﺪﺧﻠﻖ و ﺟﺴﻮر ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻬﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻛﻼسﻫﺎي اﺧﻼق ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه اﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﻢ ﺑﻲﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎزي ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﺟﺎي ﺗﻮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻏﻴﺒﺖ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ژاﻧﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﻏﻴﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬آﺧﺮش ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎﺗﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﻣﺴﻤﻮﻣﺖ‪ ،‬ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻃﺮد )در ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ دو ﻧﻮع ﻃﺮدﺷﺪن ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻟﻒ( ﻃﺮد اداري‪ ،‬ﻛﻪ اﻓﺮادي را ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ از ﺷﺮﻛﺖ در اﻣﻮر ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ و اداري ﻣﺤﺮوم ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ب( ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺨﺘﺺ اﻓﺮادي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻴﺎن اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻛﺮده و دﺷﻨﺎم داده ﺑﺎﻧﺸﺪ و در واﻗﻊ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن و‬
‫اﺳﺎس اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ارﺗﺒﺎط و ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻲ را ﻣﻤﻨﻮع ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻲ اﻓﺮاد ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادهﺷﺎن ﻫﻢ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻃﺮد اداري ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از دﺳﺘﻮر ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﻤﺮد ﻛﺮدهاﻧﺪ (ﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻃﺮد ﻧﻤﻲﺷﻮﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ در راس ﻛﺎرﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻼﻓﻲ دﺳﺖ ﻣﻲزﻧﻨﺪ ﻃﺮد ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎي آﻧﻬﺎ را اﻓﺸﺎ ﻛﻨﺪ ﻃﺮد ﻣﻲﺷﻮد؟‬
‫اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ اﮔﺮﺧﻴﻠﻲ ﭘﺎك ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺪر اﻓﺮاد را ﻓﺪاي اﻫﺪاف ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻳﺎدم ﺑﺒﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ آن زن وﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪﺑﺨﺖ راﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮد ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ‬
‫ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺴﺎﺳﻲ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﻨﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ‪.‬واﻗﻌﺎ ﻣﺸﻜﻞ داري‪ .‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ رواﻧﭙﺰﺷﻚ داري‪ .‬اﮔﺮ ﻏﻀﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺧﻮري‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ ،‬ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﺪﺑﺨﺘﺸﺎن ﺣﺮف زدم‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻣﺤﻔﻞ ﭼﻪ ﻛﺎري ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﺮده‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪه ﻣﺎدرﺷﺎن ازدواج ﻛﻨﺪ‪.‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ آن ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﻴﭽﺎره از اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﺤﻔﻞ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ؟‬
‫دﻟﺸﺎن ﺑﺮاي دﻳﺪن ﭘﺪرﺷﺎن ﻟﻚ زده‪ .‬آﺧﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﻲاﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﺣﻜﻮﻣﺖ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮري ﻫﻢ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎ آﻗﺎي ﻣﺤﻤﺪي ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﻲ؟ از ﺗﻮ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ آن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎ آﻗﺎي ﻣﺤﻤﺪي ﺣﺮف‬
‫زده ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش در ﻋﻮاﻟﻢ روﺣﺎﻧﻲ ﻃﺮد اداري ﺷﺪهاي‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎﻧﺖ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه و اﻳﻦ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ اﺻﻼ ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻣﻦ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻀﺮ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺪدي ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻀﺮ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬آن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺎﻓﻆ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ از آن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد ﺧﻠﻞ در ﺗﺸﻜﻴﻼت دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺣﻘﻮق اﻓﺮاد را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ؟‬
‫ﺧﺐ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﻣﺮ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻣﺮ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪا ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻗﺎﻧﻮن را ﺧﺪا وﺿﻊ ﻧﻜﺮده‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻌﻪ داري ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬ژاﻧﺖ؟ اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮﺧﺎش ﻛﻦ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎ اﻣﺮ و ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺮﺷﺎخ ﺷﺪهاي؟ اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺳﻜﺘﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﺎرياش ﻟﻄﻤﻪ ﻣﻲﺧﻮرد؟‬
 ‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻄﻮر ﺷﺐ و روزش را وﻗﻒ اﻣﺮ ﻛﺮده ‪.‬‬
‫آره‪ ،‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻣﻲزﻧﻲ؟ او اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﻮدش در ﻇﻞ اﻣﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬‬
‫آره‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺼﺪي؟ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ اﮔﺮ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮد‪،‬درﺑﺎره اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺷﻚ ﻣﻴﻜﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮاﺗﺐ اﻳﻤﺎﻧﻲ ﭘﺪرم در ﭼﻪ ﺳﻄﺤﻲ‬
‫اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ او ﻣﻮﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و ﺗﻘﻮي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻣﻮﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺼﺒﻲ در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻘﺎم و‬
‫ﻣﻨﺼﺒﺸﺎن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ از ﺳﺮان ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺮان ﺗﺸﻜﻴﻼت ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﻨﻈﻮرم اﻋﻀﺎي ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﺎ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﻠﻲ و ﻣﺤﻠﻲ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻟﺠﻨﻪﻫﺎ و ﻧﺎﻇﻤﺎن ﺿﻴﺎﻓﺎت و ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻛﻼسﻫﺎي ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ارﺿﺎي ﻧﻔﺲ ﺧﺌﺪﺷﺎن ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻲ و ﻣﻌﻨﻮي اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ واﻗﻌﺎ اﻏﻔﺎل ﺷﺪهاي‪ ،‬ژاﻧﺖ‪ .‬از راه ﺑﻪ درت ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻣﺎل ﺧﻮدت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪي‪.‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻟﺞ ﻛﺮدهاي‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ دارد ﺑﺪﺑﺨﺘﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻼك ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را در ﭼﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻼ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺪر ﻛﻼسﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﺧﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﺮﻛﺖﻛﺮدن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮاري و ﺧﺴﺘﻪﻛﻨﻨﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﻌﺎر ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﺘﻮي ﻧﺪارد‪ .‬اﻻن ﻫﻢ اﮔﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬از روي ﻧﺎﭼﺎري و ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﮕﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ از روزي ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دم از ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺑﺮاي ﻳﻚ اﻣﺮ ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﻣﺴﺎﺋﻞ روﺣﺎﻧﻲ را ﻓﺪا ﻛﺮدهاي ‪.‬‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻦ‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ از روي ﺑﭽﮕﻲ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﺤﻴﻂ ﺳﺮد و ﺑﻲروﺣﻲ ﻛﻪ دارﻳﻢ‪،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ راﺟﻠﺐ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ازوﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاﻳﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺑﻲارزش ﺷﺪه‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﻣﻦ دﭼﺎر اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد اﻓﺮاد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﻨﺖ را در اﻋﻤﺎل اﻓﺮاد ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اﻓﺮاد ﺟﺎﻳﺰاﻟﺨﻄﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﻦ ﺑﻲﻧﻘﺺ و ﭘﭗ ﺑﻲ اﻳﺮاد اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر وﻗﺘﻲ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﻳﺮاد ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ‪،‬ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻲﻧﻘﺺ اﺳﺖ‪،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺳﺪاﻳﻦ ﺷﻌﺎرﻫﺎ را ﺳﺮ ﻣﻲدﻫﻴﺪ؟ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺧﻼفﻫﺎﻳﺸﺎن ﻛﻤﺘﺮ از ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬در آﻳﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎري از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺣﺮام ﺷﺪه‪.‬واي ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻨﺎهﻫﺎي ﻛﺒﻴﺮه اﺳﻼم را ﺣﺮام ﻧﻤﻲداﻧﻴﻢ‪.‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﻦ ازاﺣﻜﺎم و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻠﻪ دارم‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮاي اﻋﻤﺎل اﻋﻀﺎي‬
‫ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻜﻢ آﻧﻬﺎ را ﺣﻜﻢ ﺧﺪا ﺑﺪاﻧﻢ و آﻧﻬﺎ را ﻣﺼﻮن از ﺧﻄﺎ ﺑﭙﻨﺪارم ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎزﺗﺎب ﺗﺄﺛﻴﺮ دﻳﻦ را در اﻋﻤﺎل‪ ،‬انﻫﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻋﻀﺎ را ﺑﻪاﻧﺪازه ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك‬
‫ﺑﭙﺮﺳﺘﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻲداﻧﻴﻢ؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻠﻬﻢ ﺑﻪ اﻟﻬﺎﻣﺎت ﻏﻴﺒﻴﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻜﻤﻲ ﻏﻴﺮاﻟﻬﻲ ﺻﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ اﻧﺴﺎنﻫﺎي وارﺳﺘﻪ و ﻓﻌﺎﻟﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر در ﻛﻞ ﺟﻬﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫اوﻻ ﻛﻪ ﻣﺸﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺧﺮوار اﺳﺖ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ دﻳﺪهاﻧﺪ و اﻋﻀﺎي ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ازﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬ﻣﮕﺮ ﻣﻼك ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎب اﻳﻦ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻧﻔﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻔﻆ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫اﻋﻤﺎل ﺗﻚ ﺗﻚ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ و ﻧﻪ راي ﻣﺨﺘﻠﻒ اراﺋﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺣﻜﻢ ﻓﺮدي آﻧﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ‪.‬ﻧﻪ ﻋﺪد ﻣﻘﺪﺳﻲ اﺳﺖ‪.‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﺎص دارد‬
‫و آﻧﻬﺎ را در راي و ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻳﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﻳﺮاد ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻘﺎدات آﻧﻬﺎ ﺧﺮاﻓﺎت ﭘﭗ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ درﺑﺎره ﻣﺤﻮر اﺻﻠﻲ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺧﺮاﻓﺎت ﻣﻴﺸﻮﻳﺪ وﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﻧﻪ ﻋﺪد ﻣﻘﺪﺳﻲ اﺳﺖ و ﺧﺪا ﻧﻈﺮ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﺪد‬
‫و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻠﻬﻢ ﺑﻪ اﻟﻬﺎﻣﺎت ﻏﻴﺒﻴﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫ژاﻧﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪ .‬واﻗﻌﺎ از آﻳﻨﺪهات ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮدت را ﺑﻴﭽﺎره ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎره ﻛﻨﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﻣﺮا از ﭼﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﺎﻧﻲ؟ از ﻃﺮدﺷﺪن؟ ﻳﺎ از ﺟﻬﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻫﻢ از ﻃﺮدﺷﺪن‪ ،‬ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ از ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻋﺬاب آن دﻧﻴﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ و ﺑﻬﺸﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺳﭙﺮيﺷﺪه )از ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻗﻴﺎم اﻣﺎم زﻣﺎن‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻬﺎء اﷲ را اﻣﺎم زﻣﺎن ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻗﻴﺎﻣﺖ از ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮي ﺷﺪه اﺳﺖ (ر اﻣﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺸﺮ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﻓﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻳﺎ ﺗﻘﻮي ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد؟ ﻓﺮق ﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ دﺳﺘﺎوﻳﺰي دارﻳﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ از آن ﺑﺮاي ﻧﻔﻮذ دردل ﻣﺮدم اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ﻫﻤﻴﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﻼﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺒﻠﻐﺎن ﺟﻮان ﺑﻮد ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺑﻲ ﻣﻨﻈﻮرش از ﻧﻔﻮذ در دلﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ در ﻟﻔﺎﻓﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻳﻦ ﻣﺮدم را ﻫﺪف‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬آن را از رﻳﺸﻪ ﺑﺴﻮزاﻧﻴﻢ و اﻣﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ دﻧﻴﺎي اﻣﺮوز ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﺶ ﻛﻨﻤﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ژاﻛﻠﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻧﻔﻬﻢ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ و‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﻋﺮﺿﻪ دارم ﻛﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ را ﺑﺮوز دﻫﻢ و ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻚ ﺳﺮم را زﻳﺮ ﺑﺮف ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻜﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻳﺮادﮔﻴﺮيﻫﺎي ﺑﻴﺨﻮدي و اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺮﺿﮕﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرﺳﻲ؟ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺰرﮔﻲ و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدم‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺗﻼشﻫﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮواﻗﻌﻲ دﻧﻴﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد و ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻧﺴﻞﻫﺎي آﻳﻨﺪه‪،‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ آن ﻗﺪر ﻛﻮﭼﻚ و ﻧﺎﭼﻴﺰم ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ و ﺑﺎارزش ﻣﻲﺷﻮم‬
‫ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻔﻴﺪي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮدم دل ﺑﺴﻮزاﻧﻢ‪،‬ﻋﻤﻼ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻢ وﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﺳﺎﻟﻢ اﻗﺪام ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻼش ﻛﻨﻢ و ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ رﺳﻴﺪم‪،‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﻲ ﻳﺎﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﻲ‬
‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺮاﻓﺘﺎدن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ در ﭘﺮده ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻜﻨﻢ و اﮔﺮ آﻓﺘﻲ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮه ﺟﺎﻣﻌﻪام دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺶ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺣﺮفﻫﺎي ﮔﻨﺪهاي ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ آن ﻗﺪر ﺧﺎدم و ﻓﺪاﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬راه ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا داﺋﻢ ﻧﻴﺶ و ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزﻧﻲ؟ ﻳﺎ ﺑﻬﺎء ﺑﮕﻮ و ﺷﺮوع ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮ و اﻳﻦ ﻣﺮدم درﻣﺎﻧﺪهاي ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺗﻮاﻧﺪ‪ .‬دردﺷﺎن را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ‪ .‬ﻧﺴﺨﻪ درﻣﺎن را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﺑﻪ ﺗﻮ داده‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎره ﻣﻌﺠﺰهاي ﺷﻮد و دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﮔﺮدد؟‬
‫ﻣﺸﻜﻞ اﻳﻦ ﺟﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺻﺤﺖ ﺧﻮد ﻧﺴﺨﻪ ﺷﻚ دارم ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ دارم از دﺳﺖ اﻳﻦ ﻛﻔﺮﮔﻮﻳﻲﻫﺎي ﺗﻮ ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازي‪ ،‬اﻣﺎ راﻫﺖ را ﮔﻢ ﻛﺮدهاي‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺪس ﻣﻲزم ﻛﺴﻲ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪاي ‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺣﺮف ﺣﻖ ﻣﻲزﻧﻢ؟ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدن ﻃﺒﻞ اﻣﺮ ﭘﻲ ﺑﺮدهام‪ ،‬ﭼﻮن دارم ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ؟ ﭼﻮن ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ دﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ؟ﭼﻮن ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻋﻤﻼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻌﺎرﻫﺎ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻫﺰار ﺑﺮﭼﺴﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﺴﺎﻧﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﻌﺎرم‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻜﻲ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎء اﷲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ﺗﺤﺮي ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﻲدﻫﻴﺪ‪،‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﺎ آﻗﺎي ﻣﺤﻤﺪي‪،‬ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ دارد‪،‬‬
‫ﻣﻼﻗﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺐ ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﺳﻼم‪ ،‬ﻣﻲﭘﺮدازد‪ ،‬اورا ﻣﻨﻊ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺷﻌﺎر ﻣﻲدﻫﻴﺪدﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ دﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ﻏﻴﺒﺖﺷﺪن ﺑﺎب در ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻋﻠﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻘﺪس ﺑﻮدن ﻋﺪد ﻧﻪ ﻋﻠﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻫﺰاران ﻣﺜﺎل دﻳﮕﺮ‪.‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﺮادﮔﺮﻓﺘﻦ از اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﻴﺮﺳﺪ‪،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻏﻴﺮﻋﻠﻤﻲ‬
‫ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج رﻓﺘﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺎد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮآن از آن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬و ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺠﺰات دﻳﮕﺮي ﻛﻪ از ﺳﺎﻳﺮﭘﻴﺎﻣﺒﺮان رخداده ﻫﻤﻪ از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮﻋﻠﻤﻲ وﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬ﺗﻤﺎم‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻛﺎر ﻏﻴﺮﻋﺎدي و ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬ﻣﻌﺠﺰه را ﻣﻨﺴﻮخ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰه اﻣﺮي ﮔﺬري اﺳﺖ و ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺐ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻳﻚ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ اراﺋﻪ ﻣﻴﺪاد ﻣﺜﻞ ﻗﺮآن ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰهاي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺳﺖ‪.‬اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺟﺰﺳﺮ دادن ﺷﻌﺎر ﻫﻴﭽﻜﺎري ﻧﻜﺮد آن ﻫﻢ ﺷﻌﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎﻋﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻄﺮت اﻧﺴﺎن ﻣﻐﺎﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ادﻳﺎن ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ داردﺗﺎ ﻣﺬﻫﺐ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ رﻳﺸﻪ اﻳﻦ دﻳﻦ از ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﻛﺸﻒ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آرام ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﻢ‪.‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻲﺟﻮاب اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﻗﺒﻮل و ﻏﻴﺮﻋﺎدي اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاض ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺖ ﻓﻮري ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻟﻤﻪ و ﺑﻤﻪ )ﭼﻮن و ﭼﺮا (ﻛﻨﻴﺪ‪.‬آﺧﺮ ﻛﺪام دﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا ﻳﻌﻨﻲ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮري‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺧﺘﻨﺎق ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺎركﻛﺮدن ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ از درون ﺣﻴﺎط ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﻴﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را دﻳﺪﻛﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖﻛﺮدن ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺑﻮد‪.‬دل در ﺳﻴﻨﻪاش ﺗﭙﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاي رﺳﺎﻧﺪن ﺧﺒﺮي‬
‫ﻛﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻲﺗﺎب ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﻛﻪ در ﺣﺎل دراز ﻛﺸﻴﺪن روي ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻮدﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف زدي ﻛﻪ درﻃﺮح ﺳﻮالﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬از اول ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻔﺮ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻲ ‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺳﻮال ﻃﺮح ﻛﺮدن ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﻛﺎر ﺧﻮدم را ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﺮو اﻛﺘﺎب را ﺑﻴﺎور ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﻪات اﺳﺖ؟ ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و اﻳﺮادﮔﻴﺮي‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺖ ﺑﻪ اﻣﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺖ را ﺟﺪي ﻧﻤﻲﮔﻴﺮم ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻧﮕﻴﺮي‪ .‬ﺑﺮو ﻛﺘﺎب را ﺑﻴﺎور ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎب ﻗﻄﻮري آورد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮش داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺳﻮال ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻳﺪ دﻳﺪ ژاﻛﻠﻴﻦ روي آﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ اﻳﺴﺘﺎده و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را در ﻫﻢ ﮔﺮه ﻛﺮده‪ .‬از ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ دارد‪.‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ رﺳﻴﺪ‪،‬ﺧﻴﻠﻲ آﺧﺴﺘﻪ ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬آن ﻫﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮي !‬
‫ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ وارد اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﮋدﮔﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮم ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻮي ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﭘﺪر ﺷﺪهاي ‪.‬‬
‫واي‪ ،‬ﺣﺪس ﻣﻲزدم ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻳﺎ ﻧﺎراﺣﺖ؟‬
‫ﺗﻮ ﭼﻲ؟ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪات ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ژاﻧﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎز دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻋﺼﺎﺑﻢ را ﺧﺮد ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﻗﻀﻴﻪ را ﻓﻬﻤﻴﺪه؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺻﻼ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺮفﻫﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬داﺋﻢ از اﻣﺮ اﻳﺮاد ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎي ﮔﻨﺪهﺗﺮ از دﻫﺎﻧﺶ ﻣﻲزﻧﺪ ‪.‬‬
‫از اﻣﺮ؟ ﻣﺜﻼ ﭼﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ؟‬
‫ﻣﺜﻼ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﻣﺎ ﻫﻤﻪاش ﺷﻌﺎر و ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻼ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬و از اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ! ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را از ﻛﺴﻲ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ؟‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪي ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪي؟ اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟‬
‫آره‪ .‬اﺳﻤﺶ را ﻛﻪ ﻣﻲآورد ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺷﻚ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮي ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪي ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻤﺮد و ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ از اواﻣﺮ ﺗﺸﻜﻴﻼت او را ﻃﺮد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺧﺎﻧﻮادهاش‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ او را از ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪش ﺟﺪا ﻧﻤﻮده و ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ آن ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬او اﺻﻼ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭻ واﻛﻨﺸﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲداد‪ .‬روي ﺗﺨﺖ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ وﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ اﺻﻼ ژاﻛﻠﺒﻴﻦ در آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻤﺐ اﺗﻤﻲﻛﺸﻒ ﺷﺪ؟ ﺣﻀﺮت آﻗﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه دﻫﺎن ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن ﺟﻨﻴﻨﻲ در ﻧﻄﻔﻪ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪي وﻳﺮوﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺰاران اﻧﺴﺎن ﺑﺰرگ را ﻫﻼك ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ آن را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻳﻢ؟‬
‫از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺶ ﻛﺎر راﺣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺣﻮاﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪي ‪.‬‬
‫آﻫﺎن‪ .‬آره‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر ﺧﺎرج ﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﭼﻲ؟ از ﻛﺸﻮر ﺑﺨﺎرج ﺷﻮم؟ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺎري؟‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺒﻠﻴﻎ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي و در ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺑﺮاي از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﻳﻦ ﺟﻨﻴﻦ اﻗﺪام ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﭼﺮا در ﺧﺎرج؟‬
‫ﺑﻬﺘﺮ و ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻦ و ﺗﻮ را ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ؟ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ ﻛﻪ در ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص‬
‫در ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪.‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬دﺷﻤﻨﺎن زﻳﺎدي ﻫﻢ دارﻳﺪوﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮاي دﺷﻤﻨﺎن ﻏﻨﻴﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻼ ﻣﺎﻧﺪن در اﻳﺮان ﺑﺎ وﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ داري ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺳﻔﺮ‬
‫را ﻣﻬﻴﺎ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻲﺷﻮم ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﭼﻄﻮر ﺑﺮوم؟ ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻧﺪارم‪ .‬دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﺰن‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ داري‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﻠﻎ ﺑﺮو‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻔﻞ ﺗﻮ را ﻣﺴﺎﻋﺪت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺮو راه و ﭼﺎﻫﺶ را از ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺰدي ﺑﭙﺮس‪ .‬او ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر داﺷﺘﻪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻴﺎت ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺰدي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬او ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ او را ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت دﻋﻮت ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮو ﭘﻴﺶ او‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎي زﻳﺎدي ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﺮده و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻤﻚﻫﺎي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺮو اﺳﺘﺨﺮ اﻟﻴﺰا‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ در آن ﺟﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﺮﺑﻲ ﺷﻨﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد داري‪ ،‬ﺣﺮﻓﻢ را ﮔﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن ﺗﻮ در اﻳﺮان ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻊ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻮادهات ﺧﻄﺮآﻓﺮﻳﻦ و دردﺳﺮﺳﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي‪ .‬ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﻧﺪارد ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺮوع ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﻳﻲ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺪس ﺑﺪي دارم‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺳﻪاي دﻫﺎن ﺑﺎز ﻛﺮده و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﻠﻌﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ آﺧﺮ ﺧﻄﻢ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻓﻜﺎر از اﻓﺴﺮدﮔﻲ روﺣﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﺎﻣﻠﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ آﻧﻬﺎ را ﺟﺪي ﻧﮕﻴﺮ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ درﺑﺎره ﻃﺮﻳﻘﻪ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﻮدن ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺮوج از اﻳﺮان ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮان ژاﻧﺖ ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺮﻳﺎن اﻋﺘﺮاﺿﺎت او ﺳﺮ درﺑﻴﺎورد و ﭘﺲ از رﻳﺸﻪﻳﺎﺑﻲ‪ ،‬آن را‬
‫ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﻢ ﻛﺸﻨﺪهاي ﺑﺮاي اﻓﺮاد‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻮزاﻧﺪ وﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺮاي ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ‪ ،‬از اﻳﻨﺮو ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪﺑﻪ اﺗﺎق ﻛﺎرش ﺑﺮود ودرﺑﺎره اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ از آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺶ ﻛﻮﭼﻪ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎرجﺷﺪن ژاﻧﺖ ﺷﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﭘﮋﻣﺎن از ﻛﻨﺎر او رد ﺷﺪﻧﺪو ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰل‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از دﻗﺎﻳﻘﻲ ﭘﮋﻣﺎن از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎﻧﺶ وارد ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از آن ﻣﺤﻞ دور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻛﻔﺶﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ در‬
‫ﻛﻮﭼﻪ ﭘﮋواك ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﺮ ﻗﺪﻣﺶ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻗﺪم ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ ،‬وارد ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻮار ﺷﺪ و او ﻫﻢ از ﻣﺤﻞ دور ﺷﺪ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ژاﻛﻠﻴﻦ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت‬
‫ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ ورﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ از دﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﺮﺗﺮ از ﺑﻘﻴﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ زﻧﺪﮔﻲاش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬او ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ژاﻧﺖ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﻨﺪو اﮔﺮ ﺣﺪﺳﺶ درﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎرهاي ﺑﺮاي‬
‫آن ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﻓﺖ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دورادور ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬در ﻛﻨﺎر دﻛﻪاي اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺻﺪاي او را ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن‬
‫ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺎﻛﺴﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺻﺪاي ژاﻧﺖ را ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﭘﻮل ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ راﻧﻨﺪه داد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮﻋﺘﺶ را زﻳﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ در ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راهﻫﺎ و ﻳﺎ‬
‫ﺑﺰرﮔﺮاهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎﻛﺴﻲاي را ﻛﻪ ژاﻧﺖ در آن ﺳﻮار ﺑﻮد ﻣﻲدﻳﺪ و ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ او را ﮔﻢ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﭘﻴﻤﻮدن ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ‪،‬ژاﻧﺖ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‬
‫و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ و ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲدوﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﻮﭼﻪاي ﻋﺮﻳﺾ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ روي زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪاي ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎمدادن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺲ ﺷﺸﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﺸﺪار ﻣﻲداد ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺧﻴﺎل ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ در ﺳﺮ دارد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﺑﻪ آن ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﻓﻌﺎل ﺗﺸﻜﻴﻼت‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ؟ ﻟﺤﻈﺎﻧﻲ ﺑﻌﺪ ژاﻧﺖ وارد ﻣﻨﺰل ﺷﺪ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ روزﻧﺎﻣﻪاي ﺧﺮﻳﺪ‬
‫و در ﻫﻤﺎن ﺣﻮاﻟﻲ ﭘﺮﺳﻪ زد‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﻲ در اﻳﻦ ﻣﻨﺰل ﻫﺴﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ژاﻧﺖ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﺎﺻﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش‬
‫آﻣﺪ ﻛﻪ در آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس ﻳﺎزدﻫﻢ اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻃﺮح ﺳﻮاﻻﺗﺸﺎن ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮده ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺰدي ﺑﺮود‪ ،‬ﺳﺆاﻻت را ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﺳﭙﺮد ﺗﺎ او آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﺑﻲ ﻛﻼس ﻳﺎزدﻫﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ اﮔﺮ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻮد‪،‬ﭼﺮا ژاﻧﺖ ﭘﺲ از دادن ﺳﻮاﻻت از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؟ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﺑﺴﻴﺎر ﻛﻨﺪﺳﭙﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ در اﺳﺘﺨﺮ‬
‫اﻟﻴﺰا در ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺰدي ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮاﻳﺶ روﺷﻦﺗﺮ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ در ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺳﻤﺖ آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺷﻨﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮش آﻗﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺰدي ﻛﻪ ﺗﺎزه از آب ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻳﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ و ﻛﻼه ﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻗﺪم ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬از دﻓﺘﺮ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﺳﺘﺨﺮ اﻃﻼع دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﺰدي اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎر دارد ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ رﺳﺎﻧﺪ و ﻣﺎﺟﺮاي ﻃﺮح ﺳﻮاﻻت اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ را ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺮح داد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﻲرا ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﺳﭙﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲﻛﺮده اﺳﺖ ‪.‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ژاﻧﺖ از آن ﺟﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻴﺪ آن روز را ﻣﻲزد و آن را ﺟﺰ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﺎش ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲآورد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ از ورود ژاﻧﺖ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه درﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺷﺪو ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪو ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬ژاﻧﺖ ﻫﻢ ﺑﻌﺪازﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﺮاي اﻧﺠﺎمدادن‬
‫ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي روزاﻧﻪاش ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬از ﻣﺠﻤﻮع اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻫﻤﻴﻦ روﻧﺪ را ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب ﺑﻪ ﭘﺎرك ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن رﻓﺖ و درﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻗﺪم ﻣﻲزدو ﻳﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ واز ﻓﻀﺎي ﭘﺎﻳﻴﺰي ﭘﺎرك اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﺘﺎب‬
‫ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﺟﺰ اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻮاي ﺧﻮب ﭘﺎرك ﻧﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺣﺪودﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺷﺐ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺷﺪ‪.‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪا آﺷﻔﺘﻪ ﮔﺸﺖ وﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﻃﻲ ﻧﻤﻮد‪.‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ را زد و ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي او وارد ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ وارد ﺷﺪ‪،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را در اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ دﻳﺪ‪.‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدو ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ رو ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻛﺮد‪.‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﭼﻨﺪﻛﺘﺎب و ﺟﺰوه را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰﺗﺤﺮﻳﺮش ﺑﻮد ورق ﻣﻲزد‪ .‬او ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺣﺎل آﺷﻔﺘﻪاي را ﺗﺎﻛﻨﻮن از ﭘﺪرش ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪ و از ﺗﺮس ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدﻗﻠﺒﺶ ازﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪.‬ﭘﺪر آن ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر روﺣﻲ ﺷﺪﻳﺪش‬
‫ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻛﻨﺎر آﻳﺪ و ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه ﺣﺮﻓﺶ را از دﻫﺎن ﺧﺎرج ﺳﺎزد‪ :‬از ﺗﻮ دﺧﺘﺮه ﺧﻮدﺳﺮ و ﺑﻲﺷﻌﻮر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻠﻄﻬﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺘﻜﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺧﺮاب ﺷﺪه ﭘﻨﺪاﺷﺖ و در ﺧﻮد آن ﻗﺪر ﺷﻜﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺴﺎس ذﻟﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ را روي ﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ او را‬
‫ﻓﺮوﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟ !‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻤﺮم ﺷﻜﺴﺖ ‪.‬آﺑﺮوﻳﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫اﻳﻦﻃﻮر ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪ وﺳﺮاﻓﻤﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪم؟ از اول ﻋﻤﺮ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدم‪،‬آﺧﺮش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم‪.‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و ﺳﺨﺘﻲ در راه اﻣﺮ‪ ،‬اﻳﻦﻃﻮر ﺧﺴﺘﮕﻲام را درآورﻳﺪ ‪.‬ﻣﺰدم را ﻛﻒ‬
‫دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ؟ ﭼﺮا ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻣﺮا ﻛﺮدهاﻳﺪ؟ ﭼﺮا اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدﻳﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻟﺪارياش ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ آرام ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ راهﺣﻠﻲ دارد‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﺮا؟ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎزﺧﻄﺎب ﺑﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺧﺒﺮ دادﻧﺪﺳﻮاﻻت ﺟﺞ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﭼﻄﻮر ﻃﺮح ﻛﺮدهاي‪ .‬از ﺧﻮدت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻴﻜﺸﻲ؟ﺗﻮ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﻠﻎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻣﻴﺮﻓﺘﻲ‪ .‬ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﻲ ﻋﻀﻮ ﻟﺠﻨﻪ‬
‫ﻣﻠﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬آﺧﺮ اﻳﻦ اراﺟﻴﻒ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ دادي؟‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﭘﺪر ﺑﻪ راز آنﻫﺎ ﭘﻲ ﺑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن آﺧﺮﻳﻦ ﺟﻤﻼت ﭘﺪر ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻮﻳﻲ ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﻴﻠﻲ دردﻧﺎك ﺑﻮده ﻛﻪ ﭘﺪر‬
‫را ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮده ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬آن ﺳﻮالﻫﺎ را ﻃﺮح ﻧﻜﺮدم ‪.‬‬
‫ﭼﻲ؟ ﺗﻮ ﻃﺮح ﻧﻜﺮدي؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬آن ﺳﻮالﻫﺎ را ژاﻧﺖ ﻃﺮح ﻛﺮد ‪.‬‬
 ‫آﺧﺮ ﭼﺮا ﭼﻴﻦ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا از زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ آن ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﻲ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻌﺪ از ﻃﺮح ﺳﻮالﻫﺎ آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﻮالﻫﺎ را ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻛﻼس ﻳﺎزدﻫﻢ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫او ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢ زﻧﮓ زده و ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﺗﻮ اﺟﺎزه دارد ﺧﻮدش از ﺑﭽﻪﻫﺎ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻢ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻛﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ژاﻧﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲرود و ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﻦ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻃﺮح ﺳﻮالﻫﺎ از ﻃﺮف ﺗﻮ ﺑﻮده وﺑﻘﻴﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را ژاﻧﺖ اﻧﺠﺎم داده ‪.‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪو ﺗﻤﺎم آن ﺳﻮالﻫﺎ را ازواﻟﺪﻳﻨﺸﺎن ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎرج ازﻣﺤﺪوده‬
‫ﻋﻘﻞ اﻧﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ و ﺟﻮاب ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن آﺑﺮوي ﻣﻦ رﻓﺘﻪ و زﺣﻤﺎت ﻣﻦ ﻫﺪر رﻓﺘﻪ‪ .‬آﺧﺮ ﭼﺮا ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮان‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ‪...‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮاي ژاﻧﺖ و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ‪ .‬ﻣﻦ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﻫﻢ درﺑﺎره ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﺮدﻳﻢ ‪.‬اﻣﺮوز ﻣﻦ از ﺻﺒﺢ زود ﻣﺮاﻗﺖ رﻓﺖ و آﻣﺪ ژاﻧﺖ ﺑﻮدم واو‬
‫را ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪي ﻳﺎ اﻣﺜﺎل او ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ رﻓﺘﺎرش ﻋﺎدي ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آن ﺳﻮالﻫﺎ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻃﺮح ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻌﻠﻢ دارﻧﺪ و ژاﻧﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺌﻮل دادن ورﻗﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﺐ ذﻛﺎوﺗﻲ دارد اﻳﻦ ﺑﭽﻪ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي از ﭘﻴﺶ ﻃﺮح ﺷﺪه ﻛﺎر ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺴﻲ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ او را درس ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز او ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺸﻜﻮك ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﺴﻲ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﺎ او ﻣﻄﺮح ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺷﻚ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ راه را ﺧﻮدش ﻣﻲرود ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪،‬ﻛﺎﻣﻼ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ او ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻛﺮده ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎ او ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬واﻗﻌﺎ ﺟﺎي ﺗﺄﺳﻒ دارد‪.‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺟﻮانﻫﺎ دارﻳﻢ‪.‬ﺷﺐ و روز ﭘﺴﺮﻫﺎ و دﺧﺘﺮﻫﺎ‬
‫در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺣﺘﻲ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ در ﻣﻀﻴﻘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ درسﻫﺎي ﺿﻌﻴﻔﻪ ﻣﺪرﺳﻪ آنﻫﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻼﺳﻲﻫﺎ ﻛﻤﺒﻮد ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﭼﻘﺪر ﺣﺴﺎس و ﺷﻜﺎﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ دﺳﺖ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﺘﻀﺎﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎر آﻣﺪه ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟ ﻛﺎش زﻧﺪﮔﻲام ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ وﻟﻲ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬و ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻻزم را ﺑﻜﻨﻴﺪ ‪.‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ از ژاﻧﺖ ﻣﻮﻣﻨﻲ ﺑﺴﺎزﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آن ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬
‫ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ و ذﻫﻨﻴﺖ آنﻫﺎ را ﻛﺎﻣﻼ ﭘﺎك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺣﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬او ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺪي ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد‬
‫و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﻐﺮﻧﺞ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ روح ﻟﺠﺒﺎز و ﻛﻨﺠﻜﺎو اور ا ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ ﻧﺪارﻳﻢ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬ژاﻧﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ و ﺧﻴﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫آﺧﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻪ روﻳﻲ در ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺑﺸﻨﻮم ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﺘﻀﺎح ﻛﺎر دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﻮده؟ ﺧﺪا ذﻟﻴﻠﺶ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﻣﺮا ﮔﻴﺮاﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﻲﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ آن ﻗﺪر ﺑﺮاي ﺗﺸﻜﻴﻼت زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪهاﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺷﻤﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﻛﺎر ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﻧﺎﭘﺨﺘﻪاي ﻛﺮده‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ‪.‬‬

‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ژاﻧﺖ رﻓﺖ‪ .‬دو ﺑﺎر آرام ﺑﻪ در ﻧﻮاﺧﺖ و ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬آرام در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬دﻳﺪ ژاﻧﺖ آرام و ﺑﻲدﻏﺪﻏﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪه و ﭼﻨﺎن در‬
‫ﺧﻮاب ﻋﻤﻴﻘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﭼﻨﻴﻦ آراﻣﺸﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آرام‪ ،‬در روﺷﻨﺎﻳﻲ آﺑﺎژور ﺑﻪ ﺗﻔﺘﻴﺶ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬در ﺑﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ و اوراق و ﺟﺰواﺗﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺎﻓﺖ ‪.‬‬
‫آرام ﺳﻌﻲ ﻛﺮد در ﻛﻤﺪش را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در ﻛﻤﺪ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮﻛﻨﻮﻳﺲ ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻃﺮح ﻛﺮده ﺑﻮد ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﭘﺎورﭼﻴﻦ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ژاﻛﻠﻴﻦ رﻓﺖ و ﻫﺮ دو‬
‫ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻮالﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬واي‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ! اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ او را آزار ﻣﻲداده‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ دﻳﺸﺖ ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ را‬
‫از ﻣﻦ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻲ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻐﻠﻄﻪ و ﺳﻔﺴﻄﻪ ﭘﺮداﺧﺖ و آن ﻗﺪر ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺨﻠﻮط ﻛﺮد و آن ﻗﺪر ﺑﺎ ﺟﻤﻼن و ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺎزي ﻛﺮدﻛﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪش ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﻣﺜﺎل اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺟﻮابﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ و ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزه دﻫﻴﻢ ﺗﺨﻢ ﺗﺮدﻳﺪ در ذﻫﻨﺸﺎن ﺟﻮاﻧﻪ ﺑﺰﻧﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه ﭘﺎﺳﺦﻫﺎي آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎن و ﻣﺒﻠﻐﺎت ﺑﺪﻫﻴﻢ ﺗﺎ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ ﺧﻮد آنﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻚ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﺮد ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺳﻮاﻟﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد آنﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻮابﻫﺎي اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮاﻻت‬
‫را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ آنﻫﺎ را ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در اﻣﺮ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻋﺸﻖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻌﺸﻮق در ﻧﮕﺎه ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻲﻧﻘﺺ و زﻳﺒﺎﺳﺖ ‪.‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ در ﻗﻠﺐ ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﺷﻴﻄﻨﺖآﻣﻴﺰي ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ درﺧﻮاب ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻓﺮورﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ وﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻣﻘﺪاري ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اﻟﻜﻠﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي رﻓﻊ آن ﻫﻤﻪ اﻧﺪوه و دﻟﺸﻜﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ‬
‫رﻓﺖ ‪.‬‬
‫در ﺳﻜﻮت ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺠﻮاي آرام او ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ از ﭘﺸﺖ در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﻋﻤﺎﻟﺘﺎن ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺧﺎﺻﻲ دارﻳﺪ؟‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪن اﻟﻜﻞ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮده ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺎﺷﻨﻲﻫﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﻓﺮﻣﻮدهﻫﺎ ﺑﻪ اﻟﻜﻞ و ﺣﺘﻲ ﺗﻠﺨﻲﻫﺎ ﻫﻢ اﺷﺎره ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻣﺪن ﺑﻪ اﺗﺎق ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺻﻮرﺗﻲ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ راﺿﻲ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ وارد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﻬﺎءاﷲ ازدواج ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ را ﺟﺎﻳﺰ ﺷﻤﺮدهاﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ازدواج ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ازدواج ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرﻫﺎي ﻧﺎﺗﻨﻲ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ازدواج‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻧﻜﺮدهاﻳﺪ و ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺣﻘﻮق و ﻣﺰاﻳﻴﺎي ﻫﻢ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪهاﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﺎري و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺣﺴﺎس ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲام ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ازدواج ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺣﻘﻮق ﻣﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﻫﻔﺪه ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ از ﺣﻘﻮﻗﺘﺎن ﻧﺎراﺿﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮق را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺻﻨﻔﺎن ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از آنﻫﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ؟ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط ﻣﺎ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭘﺎرﺗﻲ دارﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺘﻦ ﻃﺮد ﻣﻲﺷﻮم ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻣﺸﺮوب ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﻗﻬﻘﻬﻪاي زد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎ را ﻃﺮد ﻛﻨﺪ؟ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ رﺋﻴﺲ ﻣﺤﻔﻞ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬وﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪06‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﻲ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻃﺮح ﺳﻮاﻻت ﺟﻨﺠﺎلﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ژاﻧﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﻴﻪ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻲ او را ﻃﺮد اداري ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺑﺮاﻳﺶ زﻫﺮآﻟﻮد و ﻛﺸﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و دﻟﻴﻞ آورد‪ :‬اﮔﺮ او را ﻃﺮد ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺮوي ﻓﻌﺎل و ﻣﺴﺘﻌﺪ و ﺑﺎﻫﻮش و زﻳﺮﻛﻲ را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ او اﮔﺮ از ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮي‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻢ ﻛﻢ اﻋﺘﻘﺎدات ﺧﻮد را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و دﺷﻤﻦ اﻣﺮ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ اﮔﺮ درﺑﺎره او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﺎﻃﻌﻲ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻳﻜﻲ از اﺣﻜﺎم و ﻧﺼﻮص ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻣﺎ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و اواﻣﺮ اﻟﻬﻲ ﺗﻮﻫﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻮل ﻫﻮش و اﺳﺘﻌﺪاد او را ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﻓﺮاد ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻫﻮﺷﻲ ﻛﻪ از ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ وﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺒﻐﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﺳﺨﺖ اﻣﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺿﻤﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از اﺷﺎﻋﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي و ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮد ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ دﺧﺘﺮي ﺟﻮان را ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻛﺎرﻛﺸﺘﻪ و دﺷﻤﻨﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ اﻣﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ژاﻧﺖ از روي ﻋﻨﺎد و دﺷﻤﻨﻲ ﭼﻴﻦ ﻋﻤﻠﻲ اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي او ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‬
 ‫و ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ را ﻛﻪ ﺳﻮال ﻛﺮد ﻃﺮد ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ وﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ آﻗﺎي رﺋﻴﺲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬ﭘﺲ از ﻣﺸﻮرت و ﮔﻔﺘﮕﻮي زﻳﺎد درﺑﺎره اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻗﺮار ﺷﺪﺑﻪ ژاﻧﺖ ﻓﺮﺻﺖ داده ﺷﻮد ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﺤﺮزي را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮﻛﻠﻲ‬
‫ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ژاﻧﺖ و ﻧﺼﻴﺤﺖ وي ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ آن روز ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻮچ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد و ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﻲ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮده و ﺳﺎﻛﻦ ﺗﻬﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ‬
‫در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﻫﻴﭻ اﻃﻼﻋﻲ از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻧﺪاده و در ﻫﻴﭻ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻨﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ ﻫﻢ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻻزم ﺷﻮد و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺖ وارد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ آن ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺮتﺑﺨﺶ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺳﺎز ﺑﻮد‪.‬ﮔﺰارش ﻣﻬﻤﻲ)ﮔﺰارش ﻛﺎﻣﻼ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺮدهﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود‪،‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ آﻗﺎي ﺑﻬﺮام اﻓﺮاﺳﻴﺎﺑﻲ‪ ،‬ص ‪ 339‬رﺟﻮع ﺷﻮد (از ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت و اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺸﻮر )ﺳﺎواك( ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺳﺎواك ﻗﺮار اﺳﺖ درﺗﺎرﻳﺦ ‪ 1352 / 2 / 9‬اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻋﻀﺎي‬
‫ﻫﻴﺌﺖ رﻫﺒﺮي ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺮﻛﺰي ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺟﻬﺎن را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻋﻀﻮ از ﻫﺮﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬﺎﻳﻲ در ﺳﻴﺰده ﻛﺸﻮرﺟﻬﺎن ﺗﺎ اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮاي ﺷﺮﻛﺖ در اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﻟﺖ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ درﺳﺎل ‪ 1972‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ دﻳﻦ ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪﺑﺎ اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻲﻛﻮﺷﺪاز اﻗﻠﻴﺖ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن درﺳﺎﻳﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﮋه اﻳﺮان‪،‬‬
‫ﺑﻬﺮهﺑﺮداري ﺳﻴﺎﺳﻲ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ و اﻗﺘﺼﺎدي ﻧﻤﺎﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻌﺪي ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻌﻀﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺗﻮﺳﻂ رﺋﻴﺲ ﺳﺎواك و ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻛﻞ ﺳﻮم ﺑﻮد‪ .‬اﻋﻼم ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﺧﺪﻣﺎت ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﻛﺎرﻣﻨﺪان از ﺳﺎل ‪ 1342‬ﺗﺎﻛﻨﻮن از ﻫﺮﺣﻴﺚ رﺿﺎﻳﺖﺑﺨﺶ ﺑﻮده و اﻣﻮر ﻣﺤﻮﻟﻪ را‬
‫ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاي اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﺗﺸﻮﻳﻖ واﻗﻊ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎم ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺪر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از آﻧﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﻢ از ﻧﻔﻮذ و ﻣﻘﺎم واﻻﻳﻲ‬
‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻤﺎم ﻣﺒﺎﺣﺜﻲ ﻛﻪ در ﻣﺤﻔﻞ ﻋﻨﻮان ﺷﺪو ﻧﺘﺎﻳﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﻲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ‪،‬ازﻃﺮﻳﻖ آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ژاﻧﺖ را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻧﻘﺸﻪاي‬
‫را ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ژاﻧﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺣﺘﻲ در ﺧﻮاب ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﻤﺎدي ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ داﺷﺖ ﺑﻲﺣﺪ ﺑﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ رو اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺎم دﺧﺘﺮش را ﺑﻪ او ﺳﭙﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﮔﺰارشﻫﺎي ﻣﻬﻤﻲﻛﻪ از‬
‫ﺳﻮي ﺳﺎواك ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ اﺑﻼغ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺜﻞ روﻳﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ از ﺗﻼش ﺑﺎز ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺧﻠﻮت ﻛﻨﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ و ﭘﮋﻣﺎن ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ در ﻛﻨﺎر ژاﻧﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و از در ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ در ﻛﻨﺎرت ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ .‬واﻗﻌﺎ ﭼﻘﺪر از ﺗﻮ دور ﺑﻮدم در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻔﻜﺮ و ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه زﻳﺮك وﺑﺎﻫﻮﺷﻲ ﭼﻮن ﺗﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﻲ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻣﺤﺒﺘﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻞ ﻛﺮد؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺤﺒﺘﺶ را دوﺑﺎره اﺑﺮاز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ‪.‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ درون ﺧﻮدم را ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ اﺑﺮاز ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ از زﺑﺎن ﺧﻮد ﻣﻦ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻮي و ﺑﻪ درون ﻣﻦ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮي‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﺮا ﺗﻮرا ﺑﺮاي داﻧﺴﺘﻦ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم؟ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻗﻴﻖ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬رﻳﺰﺑﻴﻦ و ﺑﺎﻫﻮﺷﻲ وﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ اﺣﻜﺎم وﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ را ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻲ وﺑﻪ آن ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻲ ﺑﺒﺮي‪ .‬ﺗﻮ آﻧﻘﺪر ﺗﻮداري ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﭘﻲ ﺑﺮدن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آن ﺳﻮالﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻠﻨﻲ ﻃﺮح ﻛﻨﻲ‪،‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ دروﻧﺖ ﭘﻲ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺣﺘﻲ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻛﺸﻒ ﻛﺮدهاي‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﺮوز از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮدم و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ در ارﺗﺒﺎط ﻧﺒﻮدهاي و ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻧﺒﻮغ و اﺳﺘﻌﺪاد ﻣﺨﺘﺺ ﺧﻮدت ﺑﻮده‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺮوز ﺑﻌﺪ‬
‫از اﻧﺠﺎم دادن ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎرك رﻓﺘﻲ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮري ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪي‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺖداﺷﺘﻨﻲ و ﺑﺎارزﺷﻲ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرت ﻛﺪام ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ وادارم ﻛﻨﻲ ﻛﻪ واﺿﺢﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ داري‪ .‬ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮا اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﭙﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدي ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد وﺳﻌﻲ ﻛﺮدﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد ‪.‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎورﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه اوﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ واﺿﺢﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ درﺑﺎره ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪهاﻳﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻣﺮﻣﻮز ﻛﺮد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ ژاﻧﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺑﺎره ﺑﻄﻼن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻨﻮم؟ ﺑﻄﻼن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ؟! اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﭘﺴﺖ و ﻧﻔﺮتاﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﻦ ﭘﻲ ﻧﺒﺮدهاي‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ زود ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﻫﻮﻳﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ دوروﻳﻲ و ﺣﻘﻪ ﺑﺎزي؟ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﭘﻲ ﺑﺮدهاي‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﻮد را ﻗﺪﻳﺲ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﺮدهاي و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ در راه ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﻣﺤﻔﻞ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ درون ﻣﺮا ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﮕﺬار راﺣﺘﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻫﻴﭻ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫رﻣﺰ و راز ﭘﻴﺪاﻳﺶ آن ﭼﻪ ﺑﻮده‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮر‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻣﻮﺿﻮع از ﭼﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﺮاي آﮔﺎه ﻛﺮدن ﭘﺪروﻣﺎدرم ﻫﻢ اﻗﺪام ﻣﻴﻜﻨﻢ و ﺗﺎ ﺣﺪ رﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﺮدن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ‬
‫در اﻳﺮان ﺗﻼش ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺤﻔﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﻲ ﺑﺮدن ﺑﻪ درون ﺗﻮ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻮ ﻋﻠﻨﻲ ﺷﺪهاي و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دروﻧﺖ ﭘﻲ ﺑﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺴﻦ ﻣﻦ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دروﻧﻢ ﭘﻲ ﻧﺒﺮده و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻠﺦ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﻲ را اﻓﺸﺎ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ در اﻋﺘﻘﺎد ﺗﻮ ﺧﻠﻠﻲ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ آن را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ از زﻣﺎن ﻛﻮدﻛﻲ اﻋﺘﻘﺎد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻛﺸﺘﻢ و ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ‬
‫ﻗﺪم در راﻫﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده دارد ‪.‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺎﺑﻮدي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﻳﻦ دﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻴﮕﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن ﺷﻮﻳﻢ و اﻳﻦ راز را ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻲ ﺑﺰرگ‬
‫و ﭘﺮ ﺛﻤﺮ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻟﺰوم در ﺧﻮد ﻧﮕﺎه دارﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻴﺞ ﺷﺪهام‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲزﻧﻲ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﻮ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎدﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮدي ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﻞ اﻳﺮان ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن دل دﻳﮕﺮان از ﻫﺮ راﻫﻲ وارد ﻣﻲﺷﺪم و در آنﻫﺎ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﮕﺎم ﺷﻮ ﺗﺎ در وﻗﺖ ﺧﻮدش آﺗﺶ ﺑﺰرﮔﻲ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﺮ ﺧﺮﻣﻦ اﻳﻦ دﻳﻦ‬
‫دﺳﺖ ﺳﺎز ﺷﻌﻠﻪ اﻓﻜﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب و از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ از ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺑﺎب و ﺑﻬﺎء ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ؟ در اﺛﺮ ﺗﺒﻠﻴﻎﻫﺎي ﭘﺮﺷﻮر ﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎري از ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﺎره‬
‫ﭼﻪ ﺗﻮﺟﻴﻬﻲ داري؟‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻳﻜﻲ از ﻣﻌﺎوﻧﺎن ﻣﺤﻠﻒ ﻣﻠﻲ ﻫﺴﺘﻢ وﺗﻤﺎم ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮيﻫﺎو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰيﻫﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد‬
‫ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﮕﻮ ﻛﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﻲ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟ ﻛﻤﻜﻲ از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم و ﻣﺠﻬﻮل اﺳﺖ‪ ،‬از ﻣﻦ ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮﺳﻲ ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ؟ ﭼﺮا ﻣﺤﻤﺪي و اﻣﺜﺎل او را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﻤﻚ ﻧﻜﺮدهاي؟ ﭼﺮا آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﺮدهاي؟ ﭼﺮا ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاي ﻋﻠﻴﻪ آن ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاي‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪاي و آنﻫﺎ را ﺑﻲآﺑﺮو و ﺑﻲﻋﺰت ﻛﺮدهاي؟ ﭼﺮا ﺑﻪ داد آنﻫﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪهاي؟ ﭼﺮا ﻣﻲﮔﺬاري از دوري ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن زﺟﺮ ﺑﻜﺸﺪ؟ ﺗﺎ آن ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻃﺮد آنﻫﺎ ﺷﺪهاي ‪.‬‬
‫اوﻻ آنﻫﺎ ﺧﻮد را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﺒﺎره ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬در ﺛﺎﻧﻲ ﻣﻦ از‪،‬آنﻫﺎ دور ﺑﻮدم و ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدم ﺑﺎ آﻧﺎن ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻢ‪،‬ﭼﻮن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﺎﻧﺐ اﺣﺘﻴﺎط را رﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﺑﺎ آنﻫﺎ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻫﺮوﻗﺖ وﻫﺮزﻣﺎن درﻛﻨﺎر ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬اﻳﻦ اﺟﺎزه را ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ اﻳﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﻤﻦ داده‪ .‬اﮔﺮ ازﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻃﺮد آنﻫﺎ ﺷﺪهام‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم آنﻫﺎ ﻃﺮد ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﭼﺎره دﻳﮕﺮي ﺟﺰ ﻃﺮد ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
 ‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻤﺎن در ﻫﺪف‪ ،‬آنﻫﺎ اوﻟﻴﻦ ﺑﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻛﺪام ﺑﺮﻧﺪه؟ اﮔﺮ ﺗﻮ دﻟﺴﻮز آﻧﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻛﺎري ﻛﻦ ﻫﻤﺴﺮش ازدواج ﻧﻜﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺎن ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﻢ در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺗﻮ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم زوجﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻃﺮد ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﺷﻮد و ﺑﺎﻳﺪ در‬
‫اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻛﻨﻲ ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻣﺤﻤﺪي و ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺤﻤﺪي در ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮش دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آنﻫﺎ‬
‫را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻓﺮدا ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ‪.‬ﻣﻦ آﻳﻨﺪه را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻛﻨﻢ و درﺑﺎره ﺣﺎل ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎر و ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻦ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﻣﺤﻤﺪي را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺮا ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮآﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ و ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ آن ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮي‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎش و ﻣﺮا ﺑﺎور ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺳﻮء ﻧﻴﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﻤﻜﺖ آﻣﺪهام و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎورت را‬
‫ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻤﺎﻧﺖ را ‪.‬اﻳﻦ دﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت دﺳﺖﺳﺎزي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ روس ﻧﻄﻔﻪاش را در زﻣﺎن ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎب‪ ،‬آن ﻣﺮد دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺘﺎب ﺑﻴﺎن ﻋﺮﺑﻲ ﺑﺎب را ﻧﺨﻮاﻧﺪهاي‪ .‬آن‬
‫را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ و ﻛﻢ ﻋﻘﻠﻲاش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻲ ﺑﺮي ‪.‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﻧﻮري‪ ،‬آن ﻣﺮد ﺟﺎهﻃﻠﺐ و ﺷﻴﻄﺎنﺻﻔﺖ‪ ،‬ﺳﺮﻛﺎر آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻮﺷﺘﺠﺎت او را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از آن ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺑﻲﻫﻮﻳﺘﻲ و‬
‫ﺑﻲﻛﻔﺎﻳﺘﻲاش ﭘﻲ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮد ﺑﻬﺎء ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ وﻋﺪهﻫﺎي ﻛﺎذب ﺑﺎب ادﻋﺎي ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮاﻟﻠﻬﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﺑﻴﻬﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎء دﺷﻤﻦ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﭼﻮن ﺑﺎب درﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻳﻈﻬﺮاﷲ ﻫﺰار ﻳﺎ دو ﻫﺰار‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻬﺎء آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮده ﻛﻪ زود ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺴﺮ اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮي ﺑﺎب را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎء ﺑﻌﺪ از ﻛﺸﺘﻪﺷﺪن ﺑﺎب‬
‫ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺳﻔﺎرت روس ﮔﻤﺎرده ﺷﺪ‪،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﺷﺪو ﺑﻌﺪﻛﻪ ﻣﻘﺮش ﺑﻪ اﺳﺮﺋﻴﻞ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻗﺘﺼﺎدي ﻛﺸﻮرش از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮدو ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ از دﻳﺮزﻣﺎن ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدي ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺮاي رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻛﺮدن اﺳﻼم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﻓﻨﺪي ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬در اﻧﺴﺠﺎم و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﻨﻴﺎن ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻲﻛﻮﺷﺪ و ﺣﺎﻣﻲ واﻗﻌﻲ‬
‫آﻧﻬﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ را ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودي ﺑﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ آﺷﻨﺎ ﺷﻮي‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻳﻨﻲ از ﺳﻮي ﺧﺪا ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ و ﺳﺎزﻣﺎنﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﻦ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﺎﻟﻚ ﻗﻠﺐ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ‪،‬ﺣﺘﻲ ﻗﻠﻮب‪،‬ﺗﺤﺖ اراده وﻓﺮﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬در ﻫﻴﭻ دﻳﻨﻲ ﭼﻮب وﺗﺮﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻴﺮوان ﻧﻴﺴﺖ وﻫﻤﻪ از ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻲ دﺳﺘﻮر ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دراﻳﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﺸﻜﻴﻼت‬
‫دﺳﺘﻮر ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و در ﺻﻮرت ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻃﺮد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و آن ﻗﺪر ﻃﺮدﺷﺪن را وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺟﻠﻮه دادهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ در ﻛﺪام دﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖﻛﺮدن اﺟﺒﺎري اﺳﺖ؟ اﻣﺎ در اﻳﻦ دﻳﻦ اﮔﺮ ﻣﺤﻔﻞ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ را ﺑﻪ ﻛﺴﻲ واﮔﺬار ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﺷﺨﺺ ﺣﻖ اﻧﺼﺮاف ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ ﻫﻢ از او ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﻮﺟﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺎن در ﺑﺪن دارد‪ ،‬ﻧﻮﻛﺮ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰيﻫﺎي اﺻﻠﻲ آن ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﻧﻈﺎرت دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻗﺮار دارد ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﺷﺎﻳﺪ از ﻓﻬﻢ و درك ﺗﻮ ﺧﺎرج ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺿﺪ وﻧﻘﻴﺾ ﻣﺬﻫﺒﻴﺎي را ﻛﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻲرﺳﻲ‪ ،‬ﺑﺮاﺣﺘﻲ از دﻳﺪه ﺑﺼﻴﺮﺗﺖ دور ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻓﻜﺮﻛﺮدهاي ﻛﻪ ﺣﺪﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺷﺪه ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬او اﮔﺮ ﻣﻌﻨﻲ ﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺖ را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮدش را ﺑﺰك ﻧﻤﻲﻛﺮدﻛﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮدن ﺑﺮادرﻧﺎﺗﻨﻲ ﺧﻮدش ﺑﺮاي او ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪.‬ﻣﻌﻨﻲ ﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺖ درﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﭼﻴﺴﺖ وﻗﺘﻲ ﺷﻮﻗﻲ‬
‫روﺣﻴﻪ ﻣﺎﻛﺴﻮل را ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﺑﺮﻣﻲﮔﻴﺰﻳﻨﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺷﻬﺮ و دﻳﺎري دﻗﻴﻘﺎ ﻣﺜﻞ اﻓﺮاد ﻫﻤﺎن اﺟﺘﻤﺎع ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﺪ و ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺖ در او ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد زﻧﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﻮﻗﻲ را‬
‫زﻳﺮ آب ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدش زﻣﺎم اﻣﻮر را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﺮد‪.‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺑﻮدن وﭘﻮچ ﺑﻮدن اﻳﻦ دﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ ،‬درﻧﻮﺷﺘﺠﺎت ﺑﺎب و ﺑﻬﺎء ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻛﻦ و ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻛﺎﺗﺐ وﺣﻲ آنﻫﺎ‪،‬‬
‫آﻗﺎي ﺻﺒﺤﻲ را ﺑﺨﻮان ﻛﻪ از درون ﻏﺎﺋﻠﻪ ﺑﻬﺎء ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ را از آنﻫﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦﻫﺎ را داري‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ و ﻣﻦ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﻣﻲورزم و ﺗﺤﺴﻴﻨﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻳﻢ ﺳﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ دارم‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ آنﻫﺎ را ﺟﻤﻊآوري ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را از ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺎب و ﺑﻬﺎء ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻲزﻧﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ آنﻫﺎ را ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از اﺳﻨﺎد ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺮاي‬
‫ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاﻓﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻧﺎﺑﺎور و ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز از ﻛﺸﻒ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺰرگ ﺑﻬﺖزده و ﺣﻴﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ و ﻛﻢ ﻛﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫او ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ روزﻧﻪ اﻣﻴﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن و آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ او ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ و در ﺑﺮاﻧﺪازي اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻨﺤﻮس از اﻃﻼﻋﺎت و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت و ﻧﻔﻮذش ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﻫﻴﭻﮔﺎه‬
‫ﺧﻮد را ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺣﺲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ رو ﺑﻪ روي ژاﻧﺖ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻛﺎﻣﻼ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻗﻠﺐ ژاﻧﺖ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي او دراز ﻛﺮدوﮔﻔﺖ ‪:‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ از ﺗﻪ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬ژاﻧﺖ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ دﺳﺘﺎن ﻟﺮزاﻧﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد و از رو ﺑﻪ روي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ‪.‬ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮدﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﭼﻴﺰ ﻋﺬاﺑﺖ ﻣﻲدﻫﺪ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ دارم ﻫﺪﻓﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق و ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ آﻏﺎز ﻛﺮدهام‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬آﻟﻮده ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزه ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﺰرﮔﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﺿﺮم از ﺗﻤﺎم‬
‫ﺗﻌﻠﻘﺎﺗﻢ ﺑﮕﺬرم ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻋﻤﺪا ﭘﺎ روي ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﮕﺬاري ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ارﺗﺒﺎط اﺣﺴﺎﺳﻲ داﺷﺖ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻮدم‪.‬ﺣﺎﻻ واﻗﻌﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎي او را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻛﻪ وﺟﻮدش ﺿﺮوري ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ دارد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ اﻳﻦﻃﻮر راﺣﺖﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ داﺷﺘﻢ؟ ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪام وﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻜﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺎﺗﻲ ﺗﺼﻨﻌﻲ ﻛﻪ آﻏﺎز آن از ﺳﻮي ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻮد ﻧﻤﻲﺷﻮم‪،‬‬
‫اﻣﺎ در اﻳﻦ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻋﺸﻘﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺟﺰ ﻫﺪﻓﻲ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ دارﻳﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪.‬ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ روﺣﻢ را آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬او‬
‫ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠﻖ و ﻋﺸﻖ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﺳﺖ ‪.‬اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻫﺎي ﻣﻌﻨﻮيام ﭘﺎﺳﺦ داده ﺷﻮد و ﻗﻠﺐ ﺗﺸﻨﻪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻮﻳﻢ ﺳﻴﺮاب ﺷﻮد‪ ،‬آن ﮔﺎه ﺑﺎ آﺳﻮدﮔﻲ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ دﻧﻴﻮي ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻢاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ دﻧﻴﻮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﺠﺎد ﻧﻴﺎزﻫﺎي ﻣﻌﻨﻮي ﻣﻲﺷﻮد و اﻳﻦ دو ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻜﻤﻞﻫﻢاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ زﻧﺪﮔﻲ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﺧﺎﻟﻲ از ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آنﻫﺎ اﻧﺴﺎن اﺣﺴﺎس ﻛﺎﻣﻞﺑﻮدن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ارزشﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮده ﻣﻪ در ﺻﻮرت داﺷﺘﻦ آنﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎ ﺣﻴﻮان ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬و آن ارزشﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺠﻬﻮﻟﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ آنﻫﺎ را ﻧﻴﺎﺑﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺼﻤﻢ و ﺧﺴﺘﮕﻲﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ اداﻣﻪ دﻫﻲ؟ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻋﻤﻼ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت آن ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﺪهاي ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ارﺿﺎ ﻛﻨﺪ وﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰدﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻲام ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻣﻦ آن ﻗﺪر ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺮوم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﭘﻴﺮو راﻫﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ در آن ﻓﺮﻳﺒﻢ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺧﺎﻟﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻌﻨﻮي‪ ،‬دﻧﻴﺎي ﺧﺴﺘﻪﻛﻨﻨﺪه و ﻛﻮﭼﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا از اداﻣﻪ راه ﺑﺎز دارد ‪.‬‬
‫در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺬاﻫﺐ و ﻣﻜﺎﺗﺐ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﺎﻓﺖ؟‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ از آن دور ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﻀﻞ اﻟﻬﻲ ﻫﻢ اﻣﻴﺪوارم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاﻳﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﻨﻜﺮ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻲ؟‬
 ‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻜﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﺪﻓﻲ ﻛﻪ دارم‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬داﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻫﺪف ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﻧﺴﺎن را وادار ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮهام‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻤﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻌﺪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از رﺳﻮاﻛﺮدن ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‪ ...‬اﻣﺎ ژاﻧﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ آن روز ﻫﺮ ﭼﻪ زودﻧﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ را‪ ،‬ﻛﻪ ﻛﻮه ﻏﺮور و ﺗﻨﺪﻳﺲ‬
‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ زاﻧﻮ درآوردم و وادارت ﻛﻨﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ داري ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ آن روز دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺖ ارزش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ در ﺣﻜﻢ ﺧﻮن ﮔﺮم در رگﻫﺎ و ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ در ﺳﻴﻨﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﺗﻮ را ﻗﻮيﺗﺮ از اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻼ ﺗﻮ ﻛﻢ آوردم‪ .‬واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﺧﻮدم در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﻋﺸﻘﺖ اﻗﺮار ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺲ ﻛﻦ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ اداﻣﻪ ﻧﺪه ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ درﺑﺎه ﻫﺪﻓﻲ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻗﻮل ﺑﺪه ﻛﻪ ذ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ و ﺷﻨﻴﺪي ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﺮوز ﻧﺪﻫﻲ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻦ و ﺟﻮابﻫﺎﻳﻢ را ﻧﺎﺷﻨﻴﺪه ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻲ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻓﺮداﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎي ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﺧﺮوج ﻓﺮﻫﻤﻤﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد و از اﻋﻤﺎق وﺟﻮد ﻧﻔﺲ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻗﺪرت ﻣﻲﻛﺮد و از ﺧﻮدش ﻛﺎﻣﻼ رﺿﺎﻳﺖ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪07‬‬
‫ﻣﺪت زﻳﺎدي از آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و دوﺳﺘﺎن ﻣﺒﺘﺪياش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻟﺠﻨﻪ ﻣﻠﻲ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺳﻔﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻫﻤﺪان ﭼﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﺮﻳﺒﺮز و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻜﺎري رﺳﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل رﻋﻨﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺎداﺑﻲ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻔﺮ ﺧﻮد را اﻃﻼع دﻫﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻫﻞ روﺳﺘﺎ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ و‬
‫آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را از ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ و از روﺳﺘﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﻫﻤﺪان ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻳﻜﻲ از ﻋﻨﺎﺻﺮ اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻛﺴﻲ را ﻣﺄﻣﻮر آﺗﺶزدن ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﻤﻮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي‬
‫ﺗﻨﺒﻴﻪ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﺎواك ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ و آﻧﺎن را اﻓﺮادي ﺑﻲرﺣﻢ و ﺧﺸﻦ ﺟﻠﻮه دﻫﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻫﻞ روﺳﺘﺎ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ ﻧﺎدر را ﺑﻪ‬
‫آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ و ﭼﻮن ﻗﺒﻼ اﻫﻞ روﺳﺘﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎور ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺟﺮا درآﻣﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﮔﻨﺞ ﻃﻼﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ازدﺳﺖ دادﻧﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ رﻋﻨﺎ روﻳﺎﻫﺎﻳﻲ درﺳﺮﻣﻲﭘﺮوراﻧﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ او در ﺿﻴﺎﻓﺖ‬
‫و ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻠﺴﺎت ﺗﺠﺴﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪ و در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ‪ .‬زﻳﺒﺎﻳﻲ رﻋﻨﺎ در ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ او ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻲﻫﻤﺘﺎ ﺑﻮد و از ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪار ﻣﺠﻨﻮنوار ﺑﻪ او ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ آن‬
‫روز‪ ،‬روز ﻧﺎﻣﻮﻓﻘﻲ ﺑﻮد و ﻟﺠﻨﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي و ﺿﺮب وﺷﺘﻢ ﺑﻪ او ﺗﺬﻛﺮ داده ﺑﻮد وآن ﺷﻜﺴﺖ ﻧﻮﻋﻲ اﻓﺖ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ را درﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺮاي او درﭘﻲ داﺷﺖ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﻛﺘﻚﻫﺎي ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮه‬
‫آن روز را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪهﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات زﻧﺪﮔﻲاش ﻣﻲداﻧﺴﺖ و ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﻼوت ﺧﺎﺻﻲ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭘﺎداش آن ﺣﺮﻛﺖ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﭼﻪ زود ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ و ﭼﻪ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮﻳﻲ ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎ ﭘﻴﻜﺎن آﺑﻲ رﻧﮓ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻤﺪان ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﻋﻀﺎي ﮔﺮوه ﻗﺒﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﺎزم ﺷﺪﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ژاﻛﻠﻴﻦ ژاﻧﺖ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ژاﻧﺖ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻠﺦ درون ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ وﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﻲ وﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮاي ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎء آﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدو ژاﻧﺖ را در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻛﺎﻣﻼ ﻗﺎﻧﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ در ﺑﻴﻦ راه ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻧﻄﻖ او ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ دورﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﺪح و ﺛﻨﺎي ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دروﻏﻴﻦ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ و آن ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻛﻪ ﺣﺘﻲ ژاﻧﺖ دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ درﺑﻄﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪه و دررأس آن ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻮد‪.‬او ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاراﻧﻪ را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدوآن ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ او درﻣﺪت زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮاي اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎي‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ از ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻫﺰار رﻧﮓ درآﻳﺪ و ﺗﻤﺎم ارﺗﺒﺎﻃﺎت و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮد و ﺗﻤﺎم ﻓﻮت و ﻓﻦ ﻧﻔﻮذ‬
‫در دلﻫﺎ را ﻓﺮاﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اﺟﺮا درآورد‪ ،‬از ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺼﺐ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻲﺷﺪ و اﺳﻢ و رﺳﻢ ﺑﻬﺘﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدو ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻲﻛﺮدو ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و اﺣﺘﺮام ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﺳﻴﺮيﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮدو اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‪،‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺷﻮدوﺧﻮد ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺗﻤﺎم زواﻳﺎي روح ژاﻧﺖ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ودرﺟﻪ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ و ﻛﻨﺠﻜﺎوياش را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟﺎرش را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮه ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﻪ اوج ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ و ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ در او دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪﺑﺨﺶ ﺑﻮدن ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻛﺎﻣﻞ داﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻬﺮاب در آﺗﺶ ﺣﺴﺪ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدﺑﺮﺗﺮي ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪،‬از اﻳﻨﺮو در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺑﻪ ﻫﺮﺷﻜﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻓﺮﻳﺒﺮز را ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻋﻘﺪه دروﻧﺶ را ﺑﺮوز ﻣﻲداد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﻣﺮﻏﻲ ﻛﻪ از ﻗﻔﺲ ﭘﺮﻳﺪه ﻗﺴﻤﺖ او ﻧﺒﻮده و اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ را ﻓﻘﻂ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او ﺑﺎز از در ﻃﻌﻨﻪ وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻲ ﺑﺎ ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺷﺎﻧﺶ آوردﻳﻢ ﻳﻚ راﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎن دره ﻧﺸﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز او را ﺑﻲﺟﻮاب ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﻓﻮري ﮔﻔﺖ‪ :‬آن روز ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ آنﻗﺪر ﺑﺎﻧﺪﭘﻴﭽﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻪ دره ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﭼﻴﺰي ﺣﺎﻟﻴﺎت ﻧﻤﻲﺷﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻧﺎﻇﺮي ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺸﻦ دار و زﺧﻤﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻓﻌﻪ ﭘﻴﺶ ﺣﺎل و روز ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﺎدآورياش اﻋﺼﺎب ﻣﻦ ﻳﻜﻲ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﻗﺪم ژاﻧﺖ ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻗﺪم ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﻠﻪ ﭘﺎ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬واﻗﻌﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ در راه اﻣﺮ ﺑﺮﻣﻲدارﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎر از ﻳﻤﻦ و ﺑﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻌﻼ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا اﻣﺮ ﺧﻴﺮي ﭘﻴﺶ آﻣﺪه و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻲ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ دﻋﻮﺗﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﻬﺮاب ﻛﻪ از درون ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ازدرﺷﻮﺧﻲ درآﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬داﻣﺎدي ﻛﻪ ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرياش ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺮوس ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ‪ ،‬واي ﺑﻪ روزي ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ از ﻋﺮوﺳﻴﺎش ﺷﻮد‪.‬ﺧﺪا ﻛﻨﺪ آﻗﺎ‬
‫ﻧﺎدر ﺑﻪ ﺑﺪﻗﺪﻣﻲ و ﺧﻮشﻗﺪﻣﻲ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻲﺗﺄﻣﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﺑﺪذاﺗﻲ‪ ،‬ﺳﻬﺮاب ﺧﺎن ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﺮ آن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮان‪ .‬دارﻳﻢ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﻣﻨﺪي و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﺠﺎل ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮاﻧﻪاي را ﺳﺮ داد و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻻزم ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺮوه ﺑﺎ او ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ وارد ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺎداﺑﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮي‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رﻋﻨﺎ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﻋﻀﺎ در ﻣﻨﺰل‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎ و ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺷﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ رﻋﻨﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ و از ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻋﺒﻮر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪاي آﺟﺮي ﺑﻮد‪ .‬در آن را‬
‫زدﻧﺪ ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺴﺮ اﺣﻤﺪ در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻧﻤﻮد و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﻋﻮت ﻛﺮد‪.‬ﺧﺎﻧﻪاي دو ﻃﺒﻘﻪ و ﻛﻠﻨﮕﻲ ﺑﺎ در و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ درﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺣﻴﺎط واﻗﻊ ﺑﻮدو اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﻳﻚ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬
 ‫ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﻣﺘﺮي ﻛﻪ ﭘﺮدهاي ﺑﻪ در آن آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ ،‬در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺣﻴﺎط ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬در واﻗﻊ آن ﺟﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر آن را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ اﺣﻤﺪ و آﻗﺎ ﻧﺎدر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪو ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻞ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ در ﺣﻴﺎط اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﭘﺲ ازﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﻣﻨﺰل‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﺰد او ﺑﺮوﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﻦ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺧﻮدش ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد و از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ دﻛﺘﺮ را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﺷﻨﻴﺪن ﺟﻮاب‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﻮرت ﭼﺮوك و ﭼﺸﻢﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎﻧﺪهاش از ﺳﻦ زﻳﺎدش ﺧﺒﺮ ﻣﻲداد‪ .‬وي ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﻬﻮﻟﺖ ﺳﻦ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﺒﻮد و در ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻠﻴﺎﻧﻲ‬
‫در ﻛﻨﺎرش ﺑﻮد ﻛﻪ زﻏﺎل داغ روﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﻣﻲﮔﺮاﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻤﺎور ﻧﻔﺘﻲ و وﺳﺎﻳﻞ ﭼﺎي روي ﺗﺎﻗﭽﻪ ﻛﻮﺗﺎه و ﻋﺮﻳﺾ ﭘﻨﺠﺮه ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺮاغ ﻋﻼءاﻟﺪﻳﻨﻲ ﻫﻢ وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺘﻴﻠﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﻮزش ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را‬
‫ﺑﺪﺑﻮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻓﻀﺎ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﻲ داﺷﺖ و ﺑﺮﺧﻼف ﭼﻬﺮه ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺳﺎﻳﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮدان‪ ،‬ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻮ ﺑﺪاﺧﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬دﻣﺎغ ﻛﺸﻴﺪه و آوﻳﺰاﻧﻲ‬
‫داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻟﺐﻫﺎي ﻛﻠﻔﺖ و ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎرﭼﻪ ﭘﺸﻤﻲﻗﻬﻮهاي رﻧﮕﻲ روي ﭘﺎﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻛﻼﻫﻲ ﻧﻤﺪي ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ وارد ﺷﺪﻧﺪ و ﻋﺮض ادب‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﺎ دﻛﺘﺮ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮدو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮدﺷﺎن از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪.‬ﻗﺒﻞ از ورود ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺮي ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ زد و رﻋﻨﺎ را دﻳﺪ ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺎرﻳﻚ‬
‫زﻳﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻛﺘﺮي روي ﭼﺮاغ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ و در ﻇﺮف ﻣﻼﻣﻴﻦ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﭼﻨﺪ ﻋﺪد ﺳﻴﺐ و ﻣﻘﺪاري ﻧﺎرﻧﮕﻲ روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻧﮓ و روي رﻋﻨﺎ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺎي دم ﻛﻦ ﺑﻴﺎور ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﻫﻴﻮﻻ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ و وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ و ﻣﺤﻘﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ رﺧﺘﺨﻮاب روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه در ﮔﻮﺷﻪاي از آن دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻮﻳﻲ از ﺧﻮد ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫رﻋﻨﺎ در اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﻛﻮﭼﻚ ﺟﺎي ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺑﺮﺗﺮي ﺳﺨﻦ ﺳﺮ داده ﺑﻮد و ﻧﻄﻖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻣﺴﺮور‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺒﻞ اﻟﻤﺘﻴﻦ اﻣﺮ اﷲ ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ راه ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ و ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ رﻓﻴﻊ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻟﻄﺎف ﺟﻤﺎل اﻗﺪس اﺑﻬﻲ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢﻫﺎ را در درﮔﺎه ﻛﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ از ﭘﻴﺶ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻧﻴﺎ را اﺻﻼح ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺧﺪاي ﻧﺎﻃﻖ )ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺎءاﷲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﺑﻴﺎت زﻳﺒﺎي ﺑﻌﻀﻲ ازﺷﺎﻋﺮان را ﺑﻪ ﺑﻬﺎء اﷲ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ (‪ ،‬ﻣﺎﺑﺮاي وﺻﻞ ﻛﺮدن آﻣﺪﻳﻢ‪ /‬ﻧﻲ ﺑﺮاي ﻓﺼﻞ‬
‫ﻛﺮدن آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ در ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺗﺴﺎوي ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آورﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺮدم ﻗﺪر اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ اﻟﻬﻲ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎران ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺎرﻳﺪه اﺳﺖ ﻣﻲداﻧﻨﺪ و ﻫﻨﻮز اﺳﺘﺤﻘﺎق رﺣﻤﺖ‬
‫ﺑﻴﻜﺮان ﺳﻠﻄﺎن وﺟﻮد )ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺎء اﷲ اﺳﺖ( را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻲ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻮاب ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺧﻮﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل اﺗﻔﺎﻗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده‪،‬و ﭼﻪ‬
‫ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻳﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ راه اﻳﻦ اﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺻﺪﻣﺎﺗﻲ ﺷﺪﻳﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪم از ﺳﺎﺣﺖ اﻗﺪﺳﺶ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺟﺮ اﻳﻦ ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زودي ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ اﻳﻦ وﺻﻠﺖ ﻣﻴﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ راﺿﻲ او ﻧﺒﻮده و ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻴﺮ و ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺮزﺧﺎن‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﻒ آوردهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺳﻮر و ﺳﺎت ﻋﺮوﺳﻲ را‬
‫ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰاري ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻫﻢ اﺻﻼ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ اﻋﻀﺎي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺎزل ﺧﻮﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد و ﻛﻢ و ﻛﺴﺮي را ﻫﻢ ﺑﻲﻣﻨﺖ‬
‫ﺟﺒﺮان ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺻﺎﺑﺮي ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺘﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪي آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ از اﻣﺮ ﺧﻴﺮ و ازدواج ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﺎ ﭘﺴﺮم ﻓﺮﻳﺒﺮز دارﻳﺪ‪ .‬او از آداب و ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺧﻮب ﺷﻤﺎ و ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻲرﻳﺎ و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪﺗﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ زﻳﺎدي ﻛﺮده‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﺣﻖ داﺷﺘﻪ‪ .‬او‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻬﺎء اﷲ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻤﻲﺑﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺴﺠﻴﻞ) ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺒﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدن ﺧﻮد را اﻋﻼم ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺎم آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل واﻗﻊ در اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﻣﻲرود و در‬
‫واﻗﻊ ﻣﺴﺠﻞ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ( ﺷﺪه ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺒﻮده‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاي در اﺧﺘﻴﺎرش ﺑﮕﺬارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ و ﺑﻲدﻏﺪﻏﻪ از ﻋﻬﺪه اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﺧﻮد ﺑﺮآﻳﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻴﻢ ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﺑﺮاﻳﺶ ﺻﻮرت دﻫﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻗﺼﺪ ازدواج دارد‪ ،‬آن ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﺰم ﺳﻔﺮ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬اﻣﺮوزه ﺑﭽﻪﻫﺎ آنﻗﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻨﮕﺎم ﭘﻴﺮي ﺑﻪ ﻳﺎد ازدواج ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺎل ﭘﺮواز ﻧﻜﻨﺪ ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي ﻟﺐ از ﻟﺐ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻋﺮوﺳﻲ ﮔﻠﻤﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ؟ ﭼﺮا ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻨﺰل ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲزد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ را دارد ﺑﺮود؟ اﻻن ﻣﻲآﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ اﻧﮕﺎر از ﭼﻴﺰي دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮت ﺳﺮد را ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ارﺗﺒﺎط ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻢ اﺷﺎرهاي ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﺶ ﻛﺮد و ﻋﺮوﺳﺶ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎي ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ دوﺑﺎره وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺎي را ﺑﻪ ردﻳﻒ از آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش رﺳﻴﺪ‪ ،‬آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ اﻓﺴﺮده و ﻏﻤﮕﻴﻦ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ ﺑﺮاي ازدواج آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه‪ .‬از آن روز‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود آﻣﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﻴﺠﻴﻢ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ زﻧﺪهاﻳﻢ و ﺗﻮي آن آﺗﺶﺳﻮزي ﺟﺰﻏﺎﻟﻪ ﻧﺸﺪهاﻳﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺪارد ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ او ﻫﻨﻮز ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ او را آﻣﺎده ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬او ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺷﻤﺎ را درك ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ اﮔﺮ ازدواج ﻛﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﺮاي او ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻧﺎدر از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺰد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري دﺧﺘﺮش از ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻧﺪاري او ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ از ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮﺋﺖ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬وﺿﻊ ﻣﺎﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ آﻗﺎ ﭘﺴﺮﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ روﺳﺘﺎي ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬ﺧﻮد آﻗﺎ ﭘﺴﺮﺗﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ازﻫﻤﺎن روز ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺷﺪﻳﻢ وﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻤﺎن ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ آﺗﺶﺳﻮزي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﺷﺘﻴﻢ ‪.‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎغ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎي ﺧﻮب‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪهاﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺷﺎداﺑﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﻗﻮي ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارﻳﺪ ‪.‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن را از دﺳﺖ دادﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺎﺷﻜﺮي ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ او اﻣﻴﺪوار ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ وﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺻﺤﺒﺖ از ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻓﺮدا دﺧﺘﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاري ﭘﺪرش ﺗﻮﺳﺮي ﺑﺨﻮرد ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺻﺎﺑﺮي ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬داﺷﺘﻦ و ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻣﻮﻗﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻓﻨﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻘﻮاي ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ارزش دارد‪ .‬ﻣﺎ آﻣﺪهاﻳﻢ‬
‫ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و وﻗﺖ ﻋﺮوﺳﻲ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﺑﻜﻨﻴﺪدرﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻞ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﻤﺎل زﻳﺒﺎي ﺧﻮدروﺷﻦ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮده آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻛﻨﺎر زد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ اﺷﻚ و ﮔﻠﻮي ﺑﻐﺾ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﻨﻮز در آن ﻗﻔﺲ ﻛﻮﭼﻚ و ﺗﻨﮓ اﺳﻴﺮ ﺑﻮد‪ ..‬اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻴﺎﻳﻲ؟‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر؟‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻲ؟ وﻟﻢ ﻛﻦ‪ ،‬داداش‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ وﻟﻢ ﻛﻦ؟ ﭼﻪات اﺳﺖ؟ دﺧﺘﺮ؟ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﺑﺮورﻳﺰي ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺟﻮاب رد ﺑﺪه‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻗﺎﻳﻢ ﻧﺸﻮ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺟﻮاﺑﻢ ﻣﻨﻔﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻴﺎﻳﻢ؟ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﭼﺮا آﻣﺪهاﻧﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ؟‬
‫ﺣﺮفﻫﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﺰن‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﺧﺐ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻗﺴﻤﺘﻲ دارد ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻌﺪا ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ راﺣﺖ ﺳﻮار ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﻮاري ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻮي ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮان زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ از اﻳﻦ اﻣﻠﻲ وﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪﮔﻲ درﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪.‬ﺑﺪﺑﺨﺖ‪ ،‬ﺗﻮ اﮔﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ازدواج ﻛﻨﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﺪﻣﺖ و ﻳﻚ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮي ﺑﺮاي ﺧﻮدت‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬
 ‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ در ﺣﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮدن ﻣﺎ از ﻫﻤﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎ ارزشﺗﺮ اﺳﺖ؟‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻇﻠﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺎدان ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ و ﻧﺎدان از دﻧﻴﺎ ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺷﻬﺮيﻫﺎ ﭼﻴﺰي در دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎاﷲ ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮاي ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬زود ﺑﺎش‪ .‬دﻳﺮ ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ درون اﺗﺎق ﺑﺎزﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ دل در ﮔﺮو ﻛﺴﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ او را ﺑﻪ دار ﻣﻲآوﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ از او ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻛﻮدﻛﻲ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻋﺸﻘﺶ را ﺑﻪ او ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﻣﺮوز رﻋﻨﺎ در ﭼﻪ ﺣﺎل و روزي اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎنﻫﺎي رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ او را از اﻳﻦ وﺿﻊ ﻧﺠﺎت ﻣﻲداد‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪوارد ﺑﻪ داد رﻋﻨﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن ﭼﻪ ﻗﻠﺐ رﻋﻨﺎ را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫او ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒﻫﺎ ﺑﻮد ‪.‬ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ را ﺑﻲﻗﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺧﺪاﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎك و ﺳﺎده ﺑﻪ زﻻﻟﻲ ﺟﻮيﻫﺎي روﺳﺘﺎي ﺧﻮدﺷﺎن‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺎﻓﻲ ﻫﻮاي آن ﺟﺎ و روﺷﻨﻲ و درﺧﺸﺶ‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ در ﺷﺐﻫﺎي زﻳﺒﺎي ﻣﺤﻠﺸﺎن‪ .‬او ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ از ﻛﻮدﻛﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ در ﻛﻨﺎرش ﺑﻮد و از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﻛﻨﺎرش ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﺗﻤﺎم آن ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد او اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ .‬از او ﻫﺮﮔﺰ دﻟﺰده و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و از دورياش درﻣﺎﻧﺪه و ﻧﺎﺗﻮان ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ و ﻫﺮ روز‪ ،‬ﻫﺮ دﻗﻴﻘﻪ و ﻫﺮ‬
‫ﺛﺎﻧﻴﻪ‪ ،‬در روﻳﺎﻫﺎي رﻋﻨﺎ ﻫﻤﺴﺮ و ﻫﻤﺪﻣﺶ ﺑﻮد و ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﭼﻮن او ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ‪،‬آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻮد و ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﮕﺬرد‪ .‬از ﻣﺴﻠﻚ و ﻣﺮاﻣﺶ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻮادهاش‪.‬‬
‫او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﻗﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا وي را ﺑﺎ ارزشﺗﺮ از ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲاش ﻣﻲداﻧﺴﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻓﻜﺎررﻋﻨﺎ را ﺑﺨﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮدﻛﻪ اﻳﻨﺒﺎر ﭘﺪرش ﭘﺮده راﻛﻨﺎر زده وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻌﻄﻠﻲ‪ ،‬دﺧﺘﺮ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﻲ ﺗﻮ؟ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬ﻣﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﻜﻦ‪ .‬آن ﻣﻴﻮه را ﺑﺮدار ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻣﺎﻳﻪ آﺑﺮورﻳﺰي ﻧﺸﻮ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در روي ﭘﺪر اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﻤﻲآﻳﻢ ‪.‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻬﺮيﻫﺎ ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ داﺋﻢ از دوﺳﺘﻲ و ﻣﺤﺒﺖ دم ﻣﻲزدﻧﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻨﻲ ﻋﺸﻖ را ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ؟ ﻳﻜﻲ اﺣﻮال ﻣﺎ را ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ؟ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل و روز ﻧﺎن ﺷﺐ دارﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﺧﻮدﺷﺎن در ﻗﺼﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و آن وﻗﺖ ﻣﺎ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺪاد ﺟﻤﻌﻴﺖ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ اﻧﺒﺎري ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺳﻘﻔﺶ رﻳﺰش ﻛﻨﺪ؟ ﻛﻮ آن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ از آن دم ﻣﻲزدﻧﺪ؟‬
‫اﮔﺮ ﻧﻮﻛﺮي اﻳﻦ دﻛﺘﺮ را ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻫﻢ راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪ اﻳﻦ اﺗﺎق ﻧﻤﺪارش را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ آﻣﺪهاﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﻪ ﭼﻪ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﻄﻒ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﻚ ﻧﺎن ﺧﻮر از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬ﻣﮕﺮ‬
‫ﻧﺎن آنﻫﺎ را ﻣﻲﺧﻮرم ﻛﻪ ﻧﮕﺮان ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ آنﻫﺎ روزي ﻣﺎ را ﻣﻲدﻫﻨﺪ؟ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﺎن و ﺣﻠﻮا ﭼﻪ ﺧﻮردهاﻳﻢ؟ آن ﻫﻢ از ﭘﻮل اﻟﻨﮕﻮي زن داداش‪ .‬ﭼﺮا از ﺣﺎل وروزﻣﺎن ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻨﺪ؟ ﻳﻌﻨﻴﻨﻤﻲداﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ روي ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﻤﻲآورﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻤﻜﻤﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎداﺑﻲ ﻣﺸﺮوﺑﻲ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﺴﺖ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫و ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﻜﻤﺘﻲ دارد‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺧﻼف ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎز ﻫﻢ آنﻫﺎ را ﭘﺎكﺗﺮ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻲداﻧﻴﻢ؟‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا وادارم ﻧﻜﻨﻴﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻢ ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬دﺧﺘﺮم؟ ﺗﻮ اﮔﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﺷﻬﺮيﻫﺎ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻲ؟ درروﺳﺘﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺧﻮدت ﻧﺰن‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻴﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺎداﺑﻲ‬
‫ﺑﺪ اﺳﺖ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮه ﻛﺎر و ﺑﺎﺷﺮ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺻﻴﻞ و ﻣﺤﺘﺮم ﻋﻠﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬او را ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮي ﻛﻪ از ﺛﺮوت و داراﻳﻲ داﺷﺖ‪،‬وﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺘﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﻪ ﺧﻠﻄﺮ آورد ودردي در اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﺶ او را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫آورد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﭘﺪر‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﺑﺎر و ﻧﺎن ﺧﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻬﺮيﻫﺎي ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺳﻨﮕﺪل ازدواج ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪا ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﻮي‪ .‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎل اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﭼﺎر اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﻛﻪ وﺿﻌﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ وﺿﻌﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد؟ ﺑﺎ ﻛﺪام ﭘﻮل؟ ﺑﺎ ﻛﺪام ﻛﺎر؟ ﺑﺎ ﻛﺪام ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ؟ آﻣﺪﻧﺪو ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن آﺗﺶ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬ﺣﺮﻣﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺎ را درروﺳﺘﺎ ﻟﻜﻪدار ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺣﺮف‬
‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ اﻳﻦﻫﺎ اﮔﺮ اﻣﺮوز ﺟﻮاب ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲروﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ و آﻳﻨﺪه ﺧﻮدت را ﺗﺒﺎه ﻧﻜﻦ ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﺮﻧﮕﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ دﺧﺘﺮم ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬زور ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﻛﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪي ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﭘﺮده را رﻫﺎ ﻛﺮدو ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﻀﻄﺮب و ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬آﻗﺎ ﻧﺎدر ﭘﺲ از ﻧﺸﺴﺘﻦ آه ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ وﮔﻔﺖ‪:‬ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮم راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺪر رﻋﻨﺎ ﺗﻮﭘﻴﺪ‪ .‬اي آﻗﺎ‪ ،‬ﻋﻘﻠﺘﺎن را دﺳﺖ ﻳﻚ اﻟﻒ ﺑﭽﻪ دادهاﻳﺪ؟ اﺻﻞ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬او ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺶ اﺳﺖ؟‬
‫راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ زور ﻛﺸﺎﻧﺪ و آورد‪ .‬ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮاي ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ راﺿﻲاش ﻛﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫اﺷﻚ در ﭼﺸﻤﺎن ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮد و ازاﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﻴﺐ درﺑﻬﺖ و ﺣﻴﺮت ﺑﻮد‪.‬او ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺎﻛﺎم و ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ رﻋﻨﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻳﺎراي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻧﺶ ﻛﺮﺧﺖ و ﺑﻲﺣﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻪ ﮔﻠﻴﻢ رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ اﺗﺎق دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و اﺻﻼ ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲﺧﻮرد ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺑﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪا ﺑﺎ آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﺗﻤﺎس ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻈﺮش ﻋﻮض ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ‪ .‬اﺻﻼ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻴﻤﺎن را‬
‫ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ راﺿﻲ ﺷﺪ ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻗﺮار و ﻣﺪار ﻋﺮوﺳﻲ را ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ از او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد و از زﻳﺒﺎﻳﻲ و وﻗﺎرش آن ﻫﻤﻪ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻨﺮوﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن او ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬او ﻛﻪ اﻓﺘﺨﺎر‬
‫ﻧﺪاد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺮده را ﻛﻨﺎر زد و رﻋﻨﺎ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ و دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻲ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻈﺮش را ﺟﻠﺐ ﻛﺮدﻟﺒﺎس ﺳﺎدهاي ﺑﻮد ﻣﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪:‬ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ ﻛﺮم رﻧﮓ ﺑﺎ ﺑﺮگﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻛﻪ روي ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﭼﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮرد و روﺳﺮي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ ﺻﻮرت ﺟﺬاب رﻋﻨﺎ و اﺑﺮوان ﺑﻠﻨﺪ و ﻛﺸﻴﺪه اش و ﭼﺸﻤﺎن زﻳﺘﻮﻧﻲ رﻧﮓ و ﻣﮋهﻫﺎي ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺑﻠﻨﺪ او ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي را ﻣﺤﻮ ﻛﺮد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺳﻼم ﻛﺮد و‬
‫ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي ﮔﻔﺖ‪:‬ﺳﻼم‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم ‪.‬اﻟﺤﻖ و اﻻﻧﺼﺎف ﻛﻪ رﻋﻨﺎﻳﻲ‪.‬ﻟﺤﻖ ﻛﻪ ﺑﺮازﻧﺪه اﻳﻦ ﻧﺎم و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎزي‪ .‬ﺑﻲﺧﻮد ﻧﺒﻮدﻓﺮي ﺑﻴﭽﺎره ازوﻗﺘﻲ ﺗﻮ را دﻳﺪه ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪه‪ .‬ﺷﺎه ﭘﺮﻳﺎن دﻳﺪه ﻃﻔﻠﻚ‬
‫ﻳﻚ وﻗﺖ دﻟﺶ را ﻧﺸﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬ﺻﺎﺑﺮي ﺑﺒﻴﻨﺪت ﻻاﻗﻞ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺒﺮﻳﻤﺖ‪ .‬ﻧﺎز ﻛﻦ‪ .‬ﻋﻴﺐ ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﺎزت ﺧﺮﻳﺪار دارد‪ .‬اﺻﻼ رﺳﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ اوﻟﺶ ﻧﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﺻﺮار ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺎز ﻛﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ از ﭘﺴﺮم ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪه؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺣﻔﻈﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ‪.‬‬
‫از ازدواج ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬اﺻﻼ‪ .‬ﻓﻘﻂ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ‪...‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﻲ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻐﺾ ﻛﺮد و زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮي ﻛﻪ دﻳﺪ ﻋﻤﻼ دارد ﺑﻪ دﺧﺘﺮي دﻫﺎﺗﻲ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮﺟﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪاري‪ ،‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪان ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎريات ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ آرام ﺟﻮاب ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲاش را داد ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺷﺎداﺑﻲ اﺣﻤﺪ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﮕﻮﻳﺪ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬در زد و وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات دﻛﺘﺮ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﺮف دﻛﺘﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ دوراﻧﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬آن زﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ از آن ﻫﻤﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا‬
 ‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻣﻨﺰل ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺮا وﻗﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ او را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺰد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺑﺮو و ﺑﻴﺎﻳﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ را ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ آرام ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﺐ و روز ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ‬
‫اﻣﺮي داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪروزي‪ .‬ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎ را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻮدﻳﻢ‪،‬ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻫﻢ ﺧﻮدﻣﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺴﻲ‬
‫ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻳﺎ ﺗﺎزه ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از اﻣﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوزيﻫﺎ ﺑﻪ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻋﻠﻲاﻟﻄﻠﻮع ﺗﺎدوازده ﻇﻬﺮ ﻣﻄﺒﻢ ﭘﺮ از ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬دو ﺗﺎﺷﺎﮔﺮد داﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫داروﻫﺎي ﮔﻴﺎﻫﻲ را ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮﻳﺾﻫﺎ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ در ﺧﺪﻣﺖ اﻣﺮ ﺑﻮدم‪ .‬آن وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ اﻣﺮوز ﻛﺎرﻫﺎ راﺣﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬آن وﻗﺖ در ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻫﻨﺪﻟﻴﻬﺎ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم اذﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ارﺑﺎب آن ﺟﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ راﺣﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻤﺎن ﮔﻮش ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ارﺑﺎب ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در ده ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻫﻤﻴﻦ اﺣﻤﺪ آﻗﺎ ﻳﻚ ارﺑﺎب ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﺑﻪ اﺳﻢ ﻗﻨﺒﺮﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﻣﺠﺒﻮرﻣﻲﻛﺮد ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﭼﻬﺎر دﺳﺖ‬
‫و ﭘﺎ راه ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ راﺣﺖ ﺑﻮدﻳﻚ‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻣﻲدادﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪو ﺳﻔﺮه ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ از ﻛﺠﺎ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ‪ .‬ﺑﻮي ﻛﺒﺎب ﻣﺮدم را ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﺮد‪،‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻤﺎن را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻲزدﻳﻢ و ﺗﺒﻠﻴﻐﻤﺎن‬
‫را ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬وﻟﻲ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﺮدي ﻛﻪ آﺧﺮش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ ﻛﻲ ﺑﻮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﻗﻨﺒﺮﻋﻠﻲ ﺧﺎن ارﺑﺎب را ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ زد و ﺟﺴﺪش را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ‪.‬ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎي آن وﻗﺖ ﺧﻴﻞ ﻧﻤﻚﻧﺸﻨﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫دﻫﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ده ارﺑﺎب ﺧﻮب و ﺑﺎﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﺧﺮش ﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪش ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﺮدﻫﺎ‪ .‬وﻟﻲ ﭘﺴﺮش دﻣﺎر از روزﮔﺎر ﻣﺮدم ده درآورد‪ .‬ﺣﻘﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎر ﻛﻴﺴﺖ وﻟﻲ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬آژانﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺮدم را‬
‫ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺑﺴﺘﻨﺪ و آنﻗﺪر زدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺧﻮن ﻗﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻟﺐ وا ﻧﻜﺮدﻧﺪ و ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺗﻘﺎص ﺷﻬﻴﺪان را ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻗﺎﺗﻠﺶ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺮ اﻟﻬﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻮده ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻘﺎص اﻳﻦ ﻛﺎرش را ﭘﺲ داده‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺪهام‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ راﻫﻲ ﻛﻪ درﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻳﻦﻫﺎ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ اذﻳﺘﻲ دﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻲﺟﻮاب ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ ‪.‬اﺻﻼ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻢ را ﻋﺬاب دﻫﺪ‪ ،‬ﻇﻠﻢ را ﺑﺮﭼﻴﻨﺪ و ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰان ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻤﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد دﺳﺘﻤﺎل ﺑﺰرﮔﻲ از ﺟﻴﺒﺶ ﺑﻴﺮون آورد و ﺧﻠﻂ ﺳﻴﻨﻪاش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﺮا ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ؟‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از دﻛﺘﺮ ﭘﻴﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎداﺑﻲ ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﻪ اﻃﻼع ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ را راﺿﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻨﺮو از آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺐ را در آن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب در اﺗﺎق دﻛﺘﺮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻪ ﻧﺰد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻛﻞ ﺗﻬﺮان را ﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻜﻪ ﻧﺎزي ﮔﻴﺮﻣﺎن ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن از‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺶ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه اﻳﻦ وﺻﻠﺖ را ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻫﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز را از ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻲ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮاﻳﻲ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ او ﻗﻮل داد و او را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﻋﻨﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪ و ﺳﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺮم او را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﺎ او دﺳﺖ داد‪ .‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ آﻗﺎ ﻧﺎدر ﻛﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺎ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺖ دارم ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‬
‫در ﺣﻴﺎط ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪:‬اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﻲ اﺳﺖ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺴﺘﮕﻲ در ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺮود‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ ﺣﺮف زد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد او را ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﺪ ‪.‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻠﺒﻢ راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ او را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﻢ و ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ او ﻫﻢ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را در ﭼﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﺤﺒﺖ دو ﻃﺮﻓﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎ در آﻳﻨﺪه ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ درك و ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻲ از ﻓﻬﻢ و ﺷﻌﻮر و‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﻓﺮاد اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ درك و ﺗﻔﺎﻫﻢ دارﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎه ﻧﺎﻣﺰدي) ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺳﻪ ﻣﺎه دوران ﻧﺎﻣﺰدي دارﻧﺪﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﻠﻘﻲ اﺳﺖ‪،‬ﭼﻮن ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮاواﻧﻲ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﻛﻪ ﺧﻮد آﻧﻬﺎ را دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ از ﻧﻈﺮآنﻫﺎ اﻳﻦ دوره اﮔﺮ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺷﻮد‪ ،‬زوج ﺑﻪ ﻫﻢ ﺣﺮام ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻧﻮ ﻧﺎﻣﺰد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮد آنﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮا اﺳﺖ( ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻮب ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪو در ﺿﻤﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ در ط‪.‬ل ﺳﻪ ﻣﺎه ﻧﺎﻣﺰدي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪهاﻳﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻪ؟‬
‫ﺗﺎ ﻧﻮد و ﭘﻨﺞ روز وﻗﺖ دارﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻧﺎﻣﺰدي را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻴﺪ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه دارد؟ آﺑﺮوي آدم ﻣﻲرود‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻴﭻﻛﺲ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻛﻪ رواﺑﻂ آن ﻫﻤﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮده ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده‪ .‬اﺻﻼ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻣﺮدي راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺎ دﺧﺘﺮي ازدواج ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻧﺎﻣﺰد ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﺑﻮده‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ در ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﻪ ﺣﺮف زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻋﻘﺪي در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﻀﻤﻴﻨﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده از دﺧﺘﺮان آنﻫﺎ را رﻫﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ذﻫﻦ رﻋﻨﺎ را ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ را ﺗﻮي ﻫﻮا ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻧﺎﻣﺰدي را ﻫﻢ ﺑﮕﺬراﻧﻲ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻣﮋهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش روي ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺻﻮرﺗﻲ رﻧﮕﺶ اﻓﺘﺎد‪ .‬درﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﺎدﺧﺎﻃﺮات ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ اورا از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ دوﺳﺖ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻧﺰده‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻃﺮف ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ را ﺑﺮاي آﻣﻮﺧﺘﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﺿﺎﻓﻪﻛﺮدن ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت او ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ او درس دﻫﻨﺪ و ﺳﭙﺲ از او اﻣﺘﺤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و او‬
‫راﺗﺴﺠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش آﻣﺪدرﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻮان درﺧﻠﻮت ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ودرس ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﻛﻪ دورادور از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮدﺳﺨﺖ ﻋﺬاب ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪،‬وﻳﻚ ﺑﺎرﻫﻨﮕﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‬
‫از روي ﺑﺎم ﻳﻚ ﺳﻄﻞ دوغ روي ﺳﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮده و از آن ﺟﺎ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ آن ﺟﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺮدد‪ .‬ﺣﺎﻻ رﻋﻨﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻋﻠﻲ را ﻛﺎﻣﻼ ﺣﺲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻪ او ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دل ﺑﺴﺘﮕﻲاش ﺑﻪ او‪ ،‬ﺧﻮد را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻣﻲداد اززﻳﺒﺎﻳﻲ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﺎ او در ﺧﻠﻮت ﻗﺪم‬
‫ﻣﻲزد و ﭼﺮا ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﻮد؟‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و رﻋﻨﺎ از آن ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ﺑﻲﻳﺎوري ﺳﺨﺖ در ﻋﺬاب ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﻋﻠﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﺧﻮد ﺑﺮوز داده ﺑﻮد‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﺣﺲ ﻛﺮد‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺟﻮان ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ او را درك ﻛﻨﺪ و راه ﭼﺎرهاي ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم رﻋﻨﺎ ﺳﻜﻮت را ﺷﻜﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ او ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫اﻫﻞ روﺳﺘﺎي ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را آﺗﺶ زدﻧﺪ او ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬﺷﺖ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬او ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮد‪ .‬در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎي دور ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻫﻲ دو ﺑﺎر ﺑﻪ روﺳﺘﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﺎزه ﺳﺮﺑﺎزياش را ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮش را ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬وﻟﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب رد دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪﻣﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ و او ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ .‬ازدواج ﺗﻮ ﺑﺎ او‬
‫اﺻﻼ ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ او ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮد ‪.‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮاب رد ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪ و از روﺳﺘﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرياش ﻣﻲآﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬او را ﻣﻲدزدم‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﺪ‪،‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬ﺣﺎﻻ او از اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻲﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﻧﺸﺎﻧﻲ اﻳﻦ ﺟﺎ را ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ آن ﻗﺪر ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺮا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ او ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮم ‪.‬‬
 ‫اﮔﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺪ ﭼﻪ؟ آن وﻗﺖ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺑﺎ او ازدواج ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻪ اﺷﻜﺎﻟﻲ دارد؟ او ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ازدواج ﻛﺮدهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺘﺎن ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد؟ ﻓﻜﺮ اﻳﻦﻫﺎ را ﻛﺮدهاي؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ او ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻣﺎ آن ﻗﺪر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﭙﻴﺶ ﻧﻤﻲآﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺪود ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬آﻳﻨﺪهﻧﮕﺮ ﺑﺎش ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎﻳﺖ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ و ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ دﻳﺪهام و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫در ﻛﺪام روﺳﺘﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ او را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ واﻗﻌﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫واي‪ ،‬ﺧﺪا‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻦﻃﻮر ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ آرزوﻳﻲ در دﻧﻴﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ از دﺳﺘﺘﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬او در روﺳﺘﺎي ﮔﻞ ﺗﭙﻪ درس ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﻲروﻳﺪ؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﻲروم و ﺳﻌﻲ ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ دو ﻋﺎﺷﻖ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻨﻤﻨﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻗﺼﺪ داﺷﺖ رﻋﻨﺎ را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺒﺮد و از او ﻧﻴﺮوي ﻓﻌﺎﻟﻲ ﺑﺴﺎزد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از زﻳﺒﺎﻳﻲ او و اﻣﺜﺎل او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻗﻤﺎر ﺑﺎز‬
‫و ﺳﺮﻛﺶ ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و آنﻫﺎ را در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻨﺪ و از ﻣﺮاوده آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻜﺎﻫﺪ‪ .‬ﻫﺪفﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ و ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺷﺪه رﻋﻨﺎ را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺒﺮد‪.‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‬
‫دﻟﺨﻮاﻫﺶ ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﭘﺴﺮ را ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ راه ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﮔﻞ از ﮔﻞ رﻋﻨﺎ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﻲﻫﺎي ﺑﺮوزﻫﺎي اﺧﻴﺮ ﺟﺒﺮان ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ دﻋﺎﻳﺘﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮف زد‪ .‬از اﻳﻤﺎن و ﻋﺮﻓﺎن ﮔﻔﺖ‪ .‬او را ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺑﺮدن ﺳﻄﺢ ﺳﻮاد و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺜﺎلﻫﺎ آورد و از ﻫﺮ راﻫﻲ وارد ﺷﺪ‪.‬رﻋﻨﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدو ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دﻟﻴﻞ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ او ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪاي ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي ﭘﻠﻨﮓ را دﺳﺘﺎن ﮔﺮم ﻣﺎدر ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ و ﺧﺎﻣﻮش ﻓﻘﻂ ﮔﻮش‬
‫ﻣﻲداد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در ﻗﻠﺐ او ﻧﻔﻮذ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاي ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﻧﻤﻮدن اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﻗﺼﺪداﺷﺖ ﺗﺎ آﺧﺮ راه را ﻃﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻮم در دﺳﺘﺎن اوﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ راز ﺗﻮ را ﻧﺰد ﻛﺴﻲ اﻓﺸﺎ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪه ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮادهات واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ازدواج ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﻮاﻓﻘﻲ اﻣﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن و اﺳﺘﺮاﺣﺖ داري ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دﻗﺎﻳﻘﻲ را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﮔﺬراﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت دﻛﺘﺮ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ در رأس ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد او ﺑﺮود و ﺷﺎم را ﺑﺎ او ﺻﺮف ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ‬
‫از اﻳﻦ ﻛﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎدﺛﻪ آﺗﺶﺳﻮزي ﻛﻤﻲاﻋﺼﺎب او را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺣﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻈﺮش را ﻋﻠﻨﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪08‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﮔﺰارﺷﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎواك ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ اراﺋﻪ داده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن رﺗﺒﻪ ﻟﺤﻈﻪاي آرام ﻧﻤﻲﻧﺸﺴﺖ و از ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ او ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ او در ﺳﺮ ﻣﻲﭘﺮوراﻧﺪ ﺑﻪ ﺛﺮوت زﻳﺎد و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻴﺸﺘﺮ از وﺟﻮد دﻛﺘﺮ ﻧﺰد او رﻓﺖ‪ .‬در زد و ﺑﺎ اﺟﺎزه‬
‫وارد ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺟﻮاﻧﻲ ﻧﻮﻛﺮ و ﻛﻠﻔﺖ داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ را زﻳﺮدﺳﺘﺎﻧﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﺜﻴﻒ و ﺑﺪﺑﻮ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺛﺮوت ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮشﻫﺎ و وﺳﺎﻳﻠﺶ ﻫﻤﻪ رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ و‬
‫ﻛﺎرﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺴﺖ و ﺑﺨﻞ او را ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬او از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻃﺒﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳﻲ را ﻧﺰد ﭘﺪرش ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از راﻳﺞﺷﺪن ﻛﺎر ﻃﺒﻴﺒﺎن اﻣﺮوزي ﺷﻬﺮت زﻳﺎدي داﺷﺖ و‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺟﺰ او ﻃﺒﻴﺐ دﻳﮕﺮي در ﺷﻬﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﻣﻌﺎون ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻣﻬﻤﺎن دارد‪ ،‬ﻋﺼﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮاﺑﻴﺪه در ﻛﻨﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪاي در زد و وارد ﺷﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﮕﻮ ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎم درﺳﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﺑﺎ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﻜﺮﻳﻢ اﻃﻠﻌﺖ ﻛﺮد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ درﺑﺎره وﺿﻌﻴﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ دﻛﺘﺮ ﺳﻮال ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻴﺎﻟﻢ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ‪ .‬دق ﻛﺮد ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﺒﻴﺸﺘﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪه داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺷﺪت ﺿﻌﻒ ﭘﻴﺮي ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻔﺲ ﻛﻢ ﻣﻲآورد و ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و ﻧﻔﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻚ رﻳﺰ ﺣﺮف ﻣﻲزد و از‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﺎد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻮاﻻﺗﻲ درﺑﺎره ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﺮي ﻣﺤﻔﻞ آن زﻣﺎن ﻛﺮد و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻧﻴﺰ در اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ او از اﻓﺮاد ﺑﺴﻴﺎر آﮔﺎه و زﻳﺮك ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ‪ ،‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ او را ﺑﺮاي اﺳﺘﺤﻜﺎم ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻨﻲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻮد و از اﻳﻞ و ﺗﺒﺎر ﺑﻬﺎء ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺧﺮﺧﺮه ﻏﺮق در ﺗﺨﻠﻒ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او‬
‫ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻲرﺣﻤﻲ و ﺷﻘﺎوت را ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺷﮕﺮد ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ارﺗﻘﺎي ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ در دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺺ اﻳﺮان ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ‬
‫واﮔﺬار ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪.‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﺴﻲ را در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ دارم ﻣﺎل ﻣﺤﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ دارم ﺑﺮاي اﻣﺮ وﻗﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪارﻳﺪ‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪاي ﻣﺮﻗﻮم ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ و ﺗﺤﻮﻳﻞ دﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻃﻮل دوران زدﮔﻲام ﺑﻪاﻧﺪازه ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮم ﻣﺮده دﻳﺪهام ‪.‬زﻳﺮ دﺳﺘﻢ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه و ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪه ﭘﺴﺮم را روي دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮدم‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻣﺮگ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪهام و‬
‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﺮگ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﻗﻠﺒﻢ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﺒﺪاﻻﺑﻬﺎء ﻫﻢ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﺮداﻳﺶ دﻳﺪه از ﺟﻬﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ از ﻣﺮگ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪه و داﺋﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ و ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻲﮔﻔﺘﻪ دﻛﺘﺮ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ؟ راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪.‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‪.‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻨﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻘﺪر ﺗﺐ دارم‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء‬
‫اﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺐ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﺷﻮﻧﺪ‪،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺳﻜﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ ءدرﺟﻪ ﺗﺐ اﻳﺸﺎن را ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺮگ ﭼﻴﺰ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻛﻪ در اﻣﺮ ﻣﺎ دﻧﻴﺎي ﭘﺲ از ﻣﺮگ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺠﻬﻮل و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﺎد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﻌﺎد روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﭘﺪﻳﺪه وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ اﺳﺖ‪.‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻗﺪرت رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ آن را ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه و ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪه ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺪاي ﻧﺎﻛﺮده ﻧﺎراﺣﺘﺘﺎن ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺴﺮﺗﺎن آﻣﺪ‪.‬‬
‫او را ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ؟‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮدآه ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻋﺮق ﺳﺮدي روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش ﻧﺸﺖ وﮔﻔﺖ‪:‬ﭘﺴﺮرﺷﻴﺪ وﺧﻮشﺑﻘﻴﺎﻓﻪاي داﺷﺘﻢ زﺑﺎﻧﺰد ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮان ﺑﺮوﻣﻨﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ دراﺛﺮ ﻋﺎرﺿﻪاي‪،‬‬
‫ﻛﺴﺎﻟﺘﻲ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻣﻄﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم‪ ،‬او ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪاواي ﻣﺮدم ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ زن ﺟﻮان و ﻛﻢ ﺑﻀﺎﻋﺘﻲ اﺧﺘﻴﺎر از دﺳﺖ داد و ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ و اﻣﺘﻨﺎع زن‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﺷﺪ‪ .‬زن ﺟﻮان ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا و داد و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻳﺎري ﻃﻠﺒﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت‬
‫ﻗﻀﺎﻳﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ ﺳﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎن آﻳﻨﺪ و ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻴﭽﺎرهام را ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ او را از ﭼﻨﮓ ﻣﺮدم ﺧﻼص ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪم ﻛﻪ ﭘﺴﺮم را ﺑﺮاي ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻗﻄﻌﻲ ﺑﻪ اداره اﻣﻨﻴﻪ واﻗﻊ در ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻃﻮل راه از راﺳﺘﺎي ﺗﻠﮕﺮاﻓﺨﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺮدم ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻗﺼﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫او را داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ژاﻧﺪارمﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪو ﺑﻪ ﻫﺮﻃﺮﻳﻖ اورا ﺑﻪ زﻧﺪان ژاﻧﺪارﻣﺮي ﺑﺮدﻧﺪ ‪.‬ﭼﻨﺪ روزي درزﻧﺪان ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻣﺮدم ﻫﻤﺪان ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪو درﺿﻤﻦ ﺑﻪ راهاﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﻴﺎﻫﻮ و اﻋﺘﺮاض‪،‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ در ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺑﺰرگ ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪواﻋﺪام ﻓﻮري ﻳﻌﻘﻮﺑﻢ را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪.‬روز ﺑﻪ روز اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ وﺧﺸﻢ ﻣﺮدم ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬ﺟﻮري ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ از ﺗﺮس‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺮدم و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدن ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺳﺎﻛﻦ در ﻫﻤﺪان ﺳﻔﺎرش اﻛﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻣﻨﺎزل ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻧﺸﻮﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﺮدم اﺻﻼ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن آﺷﻨﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﻛﺎري ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﭘﺴﺮﻋﺰﻳﺰم ﺑﻪ ﺗﻜﺎﭘﻮ وﺗﻼش ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ دﺳﺖ زدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪم‪.‬ﺣﺘﻲ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣﺴﺌﻮل آن زﻣﺎن اﻃﻼع دادم ﻛﻪ درﺻﻮرت ﻧﺠﺎت ﭘﺴﺮم‬
‫ﭘﻮل ﻛﻼﻧﻲ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﻲدﺧﻢ‪.‬وﻟﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺻﻮرت ﻣﻬﺎرﺷﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم درﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ درﻣﻘﺎﺑﻞ درﺑﺰرگ ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه وﻫﻴﺎﻫﻮ و اﻋﺘﺮاض ﺷﺪﻳﺪي‬
‫ﺳﺮداده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه و ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻳﻌﻘﻮب ﻋﺰﻳﺰم را از ﺑﺎﻻي ﺑﺮج و آن دﻳﻮار ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫داغ ﺗﺴﻜﻴﻦﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ روي دﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻏﺮﻳﻮ ﺷﺎدي ﻣﺮدم ﻫﺮ ﺷﺐ و روز در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﭘﺴﺮم ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﻄﺐ را‬
‫ﺑﺎ دادن داروﻫﺎي ﺳﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎن ﻣﻀﺮ ﺑﻮد ﻛﺸﺘﻢ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪.‬‬
‫رﺣﻴﻢﺧﺎن ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺎﺷﻲ اﻳﻦﻫﺎ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻛﺸﻴﺪن آﻫﻲ ﭘﻠﻚﻫﺎي ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪه و ورآﻣﺪهاش را ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﺎدر ﺑﺪﺑﺨﺘﺶ از داغ اﻳﻦ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﻮد‪ .‬آﺧﺮش ﻫﻢ دقﻣﺮگ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪاي ﻫﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺣﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻨﺴﻮخ را ﺑﻪ اﺟﺮا درآورﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از رﻳﺸﻪ آنﻫﺎ را زد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﺸﺎن را ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺖ و از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و دﺳﺘﻮرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺗﺎ آن ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺮده ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮم دو‬
‫ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدرﺷﺎن ﺗﻮ زرد از آب درآﻣﺪ و ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ روﺳﭙﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﺮان رﻓﺘﻨﺪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻫﻤﺪان ﻧﺪادﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ و ارﺛﻴﻪ را دوﺑﺎره ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﻨﺪه ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﻣﺮي واﺟﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﺳﺎل ﻳﻚ ﻧﺴﺨﻪ از‪،‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ‬
‫اراﺋﻪ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﺤﻔﻞ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم را ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؟‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﮕﻔﺘﻢ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺮﺋﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻲﻣﻴﺮم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺟﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ از ﭘﺴﺮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮدهام‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ دمﻣﺮﮔﻲ ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﺎر اﻣﺮوز را ﺑﻪ ﻓﺮدا ﻧﻴﺎﻧﺪازﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﻢ ﻗﻠﻢ و ﻛﺎﻏﺬ دارم‪ .‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺪﺟﻮري اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻﻃﻮري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫دارم ‪.‬وﻗﺘﻲ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ آن را ﺑﻪ آﻗﺎي ﺷﺎداﺑﻲ ﻣﻲﺳﭙﺎرم‪ .‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻗﻠﻢ و ﻛﺎﻏﺬي از ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﻧﺎرﻧﺠﻲ رﻧﮕﺶ درآورد و ﻣﻘﺎﺑﻞ رﺣﻴﻢﺧﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬دﻛﺘﺮ ﺑﺎز ﻋﺼﺎﻳﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮك ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ آدم ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﻮهاي‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺎورﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ آﻗﺎ‪ .‬ﺑﻪ و ﺳﺮﻋﺖ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮك ﻳﻚ ﻇﺮف ﭘﺮ از ﺳﻴﺐ و ﮔﻼﺑﻲ و ﻧﺎرﻧﮕﻲ را ﺑﺎ ﭘﻴﺶ دﺳﺘﻲ و ﻛﺎرد ﺟﻠﻮي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ دو ﺳﻪ ﺧﻄﻲ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ .‬آﻫﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬از اول ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺮاي درآوردن اﻳﻦ ﭘﻮلﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﭼﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﭼﻪ زﺣﻤﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻜﺸﻴﺪم ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ از آنﻫﺎ ﺑﮕﺬرم و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻔﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮي ﺑﻜﻨﻢ ‪.‬دﻧﻴﺎي‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ اﺳﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻲﻛﺎرﻳﻢ‪ ،‬وﻗﺖ درو ﺧﻮدﻣﺎن ﭼﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﻢ ﺑﺮوم آن دﻧﻴﺎ و ﺣﺮف ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻢ ﻣﻌﺎد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ دادﻣﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﻋﻤﺎل درﺳﺘﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺧﺖ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﺪ دﻛﺘﺮ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ دﻧﻴﻮي ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎدم واﻗﻌﻲ اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﻮدﻳﺪ و ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻓﺮاد‬
‫ﺑﺎﺗﻘﻮي ﺑﻮ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺴﻴﺎراﻧﺪك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻮن در اﻗﻠﻴﺖ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻫﻤﻪ ﻛﻼس اﺧﻼق رﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﻮدﻣﺎن در اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺤﺪود و اﻧﺪك‬
‫ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺣﺴﻨﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﺪود اﻓﺮاد ﻫﻢ اﻛﺜﺮا ﺧﻼﻓﻜﺎر و ﺑﺪﻛﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز د ر ﺑﺪو ﻇﻬﻮر اﻳﻦ دﻳﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺪان ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﻋﺎﺷﻘﻲ واﻗﻌﻲ و از ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻣﺒﺮي ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎور ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺻﺪي ﻧﻮد ﻣﺘﺨﻠﻒ وﮔﻨﺎﻫﻜﺎرﻧﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﺮان وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ در ﺧﺎرج ازﻛﺸﻮر ﻓﻀﺎﺋﻞ اﺧﻼﻗﻲ و ارزشﻫﺎي‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﺻﻼ ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻋﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎد ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ وﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻪ در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻨﻲ‬
‫ﻛﻪ در ﻗﺮآن وﺟﻮد دارد ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮي دارد‪ ،‬ﭼﺮا اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﺎﻧﻮس ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮﮔﺮم اﻋﻤﺎل ﻣﻤﻨﻮﻋﻪاﻧﺪ؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ در آﺛﺎر و اﻟﻮاح ﻣﺎ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻃﻮر واﺿﺢ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ و ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮاي اﻋﻤﺎل زﺷﺖ ﻋﻘﻮﺑﺘﻲ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﮕﺸﺘﻪ و در واﻗﻊ ﮔﻨﺎه از ﻏﻴﺮ ﮔﻨﺎه ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻧﺸﺪه و اﻋﻤﺎل اﻧﺴﺎن‬
‫را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ وﺟﺪان ﺧﻮد او واﮔﺬار ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﻬﺎر ﻧﻔﺲ در ﻫﻤﻪ ﻳﻜﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻋﺪهاي از اﻳﻦ روش آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎي ﻣﺤﻴﻄﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه از ﻏﻴﺮﮔﻨﺎه ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪه‪،‬ﺣﻜﻤﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي آن دﺳﺘﻪ از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ادﻳﺎن ﭘﻴﺶ ﻧﻬﻲ ﺷﺪهاﻧﺪﺻﺎدر ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ در آﻳﻨﺪه ﻣﺤﻔﻞ را دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ‬
‫ﻛﻨﺪ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪم‪.‬در اﻳﻦ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ را درﻋﺸﻖ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮدم‪.‬ﭘﺴﺮﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل ﺧﻮدش را آﻳﻨﺪه راﺟﻊ ﺑﻪ ﺻﺪور اﺣﻜﺎم ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻐﺰ ﺧﻮدت را زﻳﺎد ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ آنﻫﺎ ﻛﻪ دﭼﺎر ﻃﺮد اداري و روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ ﻣﺎ اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ راه ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش را ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮي ﺧﻮد وﻓﻖ ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪،‬زﻣﺎن ﺧﻮدﺣﻼل ﻣﺸﻜﻼت اﺳﺖ‪.‬ﻫﺮ ﮔﺮﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻏﺼﻦ اﻋﻈﻢ )ﻫﻤﺎن ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺎء اﷲ اﺳﺖ (ﭘﺲ از ﻧﺎﺋﻞ‪ ،‬آﻣﺪن ﺑﻪ رﺗﺒﻪ واﻻي‬
‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺻﺪور ﺑﻌﻀﻲ از اﺣﻜﺎم را ﻻزم و واﺟﺐ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﺣﺪود و اﺣﻜﺎم )ﻳﻜﻲ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﻛﻪ اﺣﻜﺎم ﺑﻬﺎﻳﻲ را در آن آورده اﺳﺖ (ﻧﺎزل ﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻤﻴﻦ اﺣﻜﺎم ﻫﻢ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ و ﺗﻨﻈﻴﻢ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل در وﻗﺖ ﻫﻤﻪ اﻳﻦﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﺪ داد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻫﻤﻪ ادﻳﺎن ﻫﻤﻪ اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﺶ ﻳﻜﺒﺎره ﻧﺎزل ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻲ اﻳﻦ دﻳﺎﻧﺖ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ درآﻣﺪه و ﻗﻄﻌﺎ ﻃﻲ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻫﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮات‬
‫زﻳﺎدي ﺧﻮاﻫﺪﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺪام ازﻧﺼﻮص ﺑﻪ ﺷﻜﻞ اوﻟﻴﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ دﺳﺘﺨﻮش ﺗﺒﺪﻳﻼﺗﻲ ﻛﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮﻛﺪام از ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺻﺮﻳﺢ وﻗﺎﻃﻊ ﻗﺒﻠﻲ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادهاﻧﺪ و اﻳﻨﻜﺎر ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل‬
‫ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺰول اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺑﻪ اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎدي ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد و ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻞ ﺣﻔﻆ ﻧﻈﺎم و ﺣﻔﻆ اﻧﺴﺠﺎم ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار داد‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﺤﺎل ﺗﺎﻛﻨﻮن ﺧﻠﻠﻲ درروﻧﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪوار اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت وارد ﻧﺸﺪه‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در آن ﻧﻬﺎﻳﺖ دﻗﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﻣﺒﻠﻐﺎن ﺑﺎﻳﺪ در آن اﻫﺘﻤﺎم ورزﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ و ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻗﻠﻮب اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﻈﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻼ ﻫﻢ‬
‫ﻃﻼﺳﺖ‪ /‬ﮔﺮ زﻣﻌﺸﻮق ﺑﺒﺎرد ﺳﻨﮓ ﺑﺮ او ﻛﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎز ﻫﻤﺎن دﺳﺘﻤﺎل ﺑﺰرگ را از ﺟﻴﺐ درآورد و ﺑﻪ ﭘﺎكﻧﻤﻮدن ﺧﻠﻂ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم و اﺟﺎزه ﻧﺪادم وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺳﻮال ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﻣﺮﻗﻮم ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ دوﺑﺎره ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺸﻮد‪،‬‬
‫اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻮاﺧﻮري از اﺗﺎق ﺧﺎرح ﺷﺪ ‪.‬‬
‫در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ و ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ دوﺟﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻣﻲآورﻧﺪ‪ .‬وارد ﺣﻴﺎط ﺷﺪ‪ .‬درﺧﺖ ﺳﻴﺒﻲ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻪ ﺑﺮگﻫﺎﻳﺶ ﻛﺎﻣﻼ زرد‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺮگﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﻘﺪاري ﭼﻮب ﺧﺸﻚ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدوﭘﺎي درﺧﺖ روي ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻧﻤﻮد‪.‬ﺳﭙﺲ از درون ﺟﻴﺒﺶ ﻓﻨﺪﻛﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‬
‫و ﻳﺎ ﺑﺎروﺷﻦﻛﺮدن ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﺮان ﻧﻈﺮﺷﺎن راﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﺮددرآورد ‪.‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ آﺗﺸﻲ اﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي آن ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻨﻚ ﭘﺎﻳﻴﺰي رﻓﺖ ‪.‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬دود ﻧﺎﺷﻲ از ﺳﻮﺧﺘﻦ‬
‫ﺑﺮگﻫﺎ در ﻓﻀﺎ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﻬﺮه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻛﻪ در اﺛﺮ ﭘﺮﺗﻮﻫﺎي آﺗﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و اﺑﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ در ﻫﻢ ﮔﺮهﺧﻮرده ﺑﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬او ﻛﻪ در ﺣﺎل ﻃﺮح ﻧﻘﺸﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﮔﻬﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺮوزي و ﻏﺮور ﻣﻲﻛﺮد‪.‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را رو ﺑﻪ روي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻳﻦ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ دﻳﺪ او ﺷﺪ و از ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺳﺎﻗﻪ درﺧﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﺸﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ و آﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻧﻴﻤﻲ از ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﺪي‬
‫از اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ در او ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ از آن ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم زدﻧﺪ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬او ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻘﺪاري از آن ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻲ‬
‫را ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ در ﺻﻨﺪوق ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺧﻴﺮات ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻨﻮان از آﻧﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل در وﻗﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﻮد آنﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻧﻴﺎزﺷﺎن را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﻌﺎر ﺳﺮ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺧﺮج زﻳﺎدي دارد‬
‫و ﻣﺜﻼ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ و ﺗﻮان ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻧﺪارﻧﺪو ﻳﺎ ﺑﺮاي اﻓﺮادي ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪو ﺟﺎﻧﺸﺎن درﺧﻄﺮ اﺳﺖ وﻣﺜﻞ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻫﺰﻳﻨﻪ زﻳﺎدي‬
‫ﺻﺮف ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻘﻮق ﻣﺒﻠﻐﺎن وﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ درﺧﺪﻣﺖ اﻣﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪوﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﺎپ ﻛﺘﺐ وﻧﺸﺮﻳﺎت ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎي ﻫﻨﮕﻔﺘﻲ دارد‪.‬اﺣﻤﺪ اﺷﺎره ﺑﻪ اﻣﺜﺎل دﻛﺘﺮ ﻛﺮدوﮔﻔﺖ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫از اﻓﺮادي ﻣﺜﻞ او ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻣﺤﻔﻞ رود ﻛﺎﻣﻼ ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺧﺮجﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ اﺟﺮا ﻧﺸﺪن ﻋﺪاﻟﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ در آن ﭼﻬﺎر دﻳﻮاري ﺧﻮد ﺷﺎﻫﺪش ﺑﻮد‪،‬و اﻳﻦ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﭼﻘﺪر در ﺣﻖ ﺧﺎﻧﻮادهاي ﻛﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎي او را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ ﻇﻠﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻋﻤﺎل اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت و ﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي دﻳﻦ ﻧﮕﺬارﻳﺪ ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﮔﺮ دﻛﺘﺮ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻲﺑﻀﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ و ﻫﻢ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺪارد‪ .‬و ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد اﺣﻤﺪ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻫﺴﺖ از اﻓﺮاد اﺳﺖ و ﻣﺤﻔﻞ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺸﻲ در اﺟﺮا ﻧﺸﺪن ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺪارد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از اﺣﻤﺪ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬اﺗﺎق دﻳﮕﺮي رو ﺑﻪ روي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ دﻛﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد دﻛﺘﺮ رﻓﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻲ‪ ،‬ﺟﻮان؟ ﺑﻴﺎ اﻳﻦ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﺑﮕﻴﺮ‬
‫و ﺑﺨﻮان‪ .‬ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻮب ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺼﺶ را رﻓﻊ و رﺟﻮع ﻛﻦ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻂ ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻛﺘﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮاﻧﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دﻛﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ در آن درج ﺷﺪه‪ .‬ﺛﺮوت دﻛﺘﺮ ﻛﻔﺎف ﻳﻚ ﻋﻤﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲدﻏﺪﻏﻪ را ﻣﻲداد‪:‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻫﻜﺘﺎر زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎغﻫﺎي ﻣﻴﻮه‪ ،‬ﭘﻮلﻫﺎي ﻧﻘﺪ و ﺳﻜﻪﻫﺎي ﻃﻼ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻬﺎر ﻃﺒﻘﻪاي ﻛﻪ در ﻫﺮ واﺣﺪ آن ﻣﺴﺘﺎﺟﺮان ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و او از ﻫﺮ ﻛﺪام ﻛﺮاﻳﻪﻫﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎب ﻣﻐﺎزه در‬
‫ﺑﺎزار و ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮد در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آن ﻗﺪر ﺳﻮال و ﺟﻮاب ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺑﺎغﻫﺎ و زﻣﻴﻦﻫﺎ در دﺳﺖ دو ﻧﻔﺮ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﺳﺖ ﻣﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺳﻮد ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺶ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ از وﺟﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻬﺎر ﻃﺒﻘﻪ و ﭘﻮلﻫﺎ و ﻃﻼﻫﺎ ﻛﻪ در ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد ﻛﺴﻲ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﺒﻮد‪ .‬از دﻛﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬دﻛﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ اﺟﺎره دادﻳﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﺮاﻳﻪاش را ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻧﺪاد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ وﺟﻮد اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را از ﻣﺤﻔﻞ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ راﺳﺘﻨﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺛﺮوت را ﺑﺮاي ﭼﻪ روي ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻛﺮده و ﺑﻪ ﭼﻪ اﻣﻴﺪ و آرزوﻳﻲ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ‬
‫و دﻧﺪان از آنﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﭼﺮا دﺳﺖ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪي را ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد؟‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﻏﺮاﻧﺪام رﻧﮓﭘﺮﻳﺪهاي ﻛﻪ ﻟﺒﺎس زﻳﺎدي روي ﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و روﺳﺮي ﻛﻬﻨﻪاش ﻫﻢ ﺳﺮش ﺑﻮد‪ ،‬در زد و ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﮔﺮد ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺣﺎوي وﺳﺎﻳﻞ ﺳﻔﺮه ﺑﻮد وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻼم ﻛﺮد و ﺳﻔﺮه را اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﺒﺰي‬
‫و ﻛﺪوي ﺳﺮخﺷﺪه و دوغ را وﺳﻂ ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶدﺳﺘﻲﻫﺎ را ﭼﻴﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮش ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻏﺬا را ﺑﻴﺎورد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺴﺮش ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺧﻮرش ﻗﻴﻤﻪ را آورد‪ ،‬ﻣﺎدرش ﻏﺬا را ﻛﺸﻴﺪ و روي ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺻﺒﺢ در ﻳﻜﻲ از اﺗﺎقﻫﺎي ﻣﺠﺎور اﺗﺎق دﻛﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ و وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎﺣﺬف ﻣﻘﺪاري زﻳﺎدي ازﭘﻮلﻫﺎي ﻧﻘﺪ وﺳﻜﻪﻫﺎي ﻃﻼ وﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ واﮔﺬاري ﺛﺮوت ﺑﻪ ﺷﻜﻞ دﻟﺨﻮاه ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺧﻂ دﻛﺘﺮ ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن او ﺧﻂ ﺷﻜﺴﺘﻪ را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺗﻮاﻧﺴﺖ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ را ﻛﺎﻣﻼ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﺪ و از روي اﻣﻀﺎي دﻛﺘﺮ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ را درون ﭘﺎﻛﺘﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و از دﻛﺘﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ روي ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﭼﺴﺐ ﺧﻮرده ﭘﺎﻛﺖ را اﻣﻀﺎ ﻛﻨﺪ و ﻧﺴﺨﻪ ﻛﭙﻲ ﺷﺪه ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﺎرﺑﻦ را درون ﺻﻨﺪوﻗﺨﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﭼﻨﺪ روزه ﻣﺒﻠﻐﺎن در اﻃﺮاف و اﻛﻨﺎف ﺷﻬﺮ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺟﺎﻣﻪﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺑﻪ آﻣﺎل ﺧﻮد ﺗﻜﺮوي ﻛﺮده و ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻫﻤﺮاه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬او وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﻣﻬﺮ و‬
‫ﻣﻮم ﺷﺪه را ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﺪن ﻣﻌﻠﻢ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺗﭙﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻣﺮوز ﺑﺮاي دوﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دﻳﺪن ﻋﻠﻲ ﻣﻲرﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺗﭙﻪ روﺳﺘﺎي ﺑﺎﺻﻔﺎﻳﻲ ﺑﻮد و ﻃﺒﻴﻌﺖ زرد ﭘﺎﻳﻴﺰي آن ﻧﺸﺎن از ﺳﺮﺳﺒﺰي ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﺶ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ دور از روﺳﺘﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﺐ و روزش را در‪ ،‬آن ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬روزﻫﺎ درس‬
‫ﻣﻲداد و ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ را ﻛﻨﺎر ﻣﻲزد‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ رادﻳﻮي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲﺷﺪ ‪.‬از دو روز ﭘﻴﺶ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺟﻐﺪ ﺷﻮﻣﻲ ﺧﺒﺮ آﺗﺶﺳﻮزي و آوارﮔﻲ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ‬
‫را ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‪ ،‬او دﻳﮕﺮ ﺷﺐ و روز ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎآراﻣﺶ وداع ﻛﺮده ﺑﻮد وﺧﻮاب و ﺧﻮراك ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎ رﺗﻴﻞﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ازﺳﻘﻒ ﻛﻼس ﺑﺮروي ﭘﺘﻮﻳﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻫﻢ ﻛﻼم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬او ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫رﻋﻨﺎ را ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﻓﻴﻖ ﻧﻮرﺳﻴﺪه ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﻲ و ﭘﻴﻐﺎم رﻋﻨﺎ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺎورد ‪.‬ﻋﻠﻲ ﺑﻲﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮد و داﺋﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻼس ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي ﻣﻲدوﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮔﻞ ﺗﭙﻪ از آﻧﺠﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ و دﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺲ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﻲرﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺻﺒﺢ روز ﻣﻘﺮر از ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪرﺳﻪ او ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻋﻠﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻼس او را دﻳﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﻣﻲرﻓﺖ ﺧﻮش ﻗﻮﻟﻲاش را در دل ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻏﻠﻲ‬
‫و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وارد ﻛﻼس ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬ﻋﻠﻲ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﻣﺪرﺳﻪ را ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻮال ﻛﺮد‪ :‬رﻋﻨﺎ را دﻳﺪﻳﺪ؟ او ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻋﻠﻲ آﻫﻮي ﺑﺒﻪ دام اﻓﺘﺎدهاي اﺳﺖ‪ ،‬از اﻳﻦ رو آزادي را ﺑﺮاﻳﺶ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و او را ﺑﻲﺗﺎبﺗﺮ ﻣﻲﻧﻤﻮد ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻲﺟﺎن‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬ﭼﻲ؟! ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪ ،‬ﭼﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﭘﺮﻳﺪ؟‬
‫ﻣﺮغ از ﻗﻔﺲ ﭘﺮﻳﺪ؟‬
‫ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻐﺎﻣﻲﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎده؟‬
‫ﭘﻴﻐﺎﻣﺶ را ﻗﺒﻼ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺮض ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ رﺳﺎﻧﺪم ‪.‬‬
‫ﻛﺪام ﭘﻴﻐﺎم؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرت ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪﻧﺘﺎن ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ازدواج ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ او ﺑﻲآﻻﻳﺶﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮﻳﺪ آﻻﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻋﺸﻖ ﻣﺎﻻﻣﺎل اوﺳﺖ و از ﺳﺎدﮔﻲ و ﺻﻔﺎي روﺣﺶ ‪.‬‬
‫ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮم‪ .‬اﻋﺘﻘﺎد ﻇﺎﻫﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻣﻴﺎل و آرزوﻫﺎي دﻧﻴﻮي ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي دارد؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻗﻠﺒﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮم‪ .‬در اﻳﻦ دو روز ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮدن‬
‫و ﺗﻔﻜﺮ داده ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺎرﭼﻮب اﻋﺘﻘﺎدات ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﻗﺮآن ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺣﺮوف ﻣﻘﻄﻌﻪ ﻗﺮآن را از روي ﺣﺮوف اﺑﺠﺪ ﺣﺴﺎب ﻛﺮدم‪ .‬اﺻﻼ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﺎب و ﺑﻬﺎء و ﻳﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﻳﻦ‬
‫ﻇﻬﻮر ازآن اﺳﺘﺨﺮاج ﻧﺸﺪ‪.‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ رﻋﻨﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻄﻠﻮب را ﺑﺪﺳﺖ آورم وﻋﻼوه ﺑﺮرﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ دﻳﺮﻳﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺷﻴﺮن ﻫﻢ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ وﺗﻨﻬﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪاي‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺴﻴﺎري از آﻳﺎت ﻗﺮآن را واروﻧﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﻤﻮده و ﺗﻴﺸﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﻪ اﺳﻼم وارد آﻣﺪه و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ آن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺰوهﻫﺎ و ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دادﻳﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﺰ ﻣﺸﺘﻲ ﭘﺮاﻛﻨﺪهﮔﻮﻳﻲ و ﻣﻐﻠﻄﻪﺳﺮاﻳﻲ ﻋﺎﻳﺪم ﻧﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ آب ﭘﺎﻛﻲ را روي دﺳﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﻳﺨﺖ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده و آﮔﺎﻫﻲ رو ﺑﻪ روﺳﺖ وﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪه اوﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ رﻋﻨﺎ اﮔﺮ ﻣﺤﺎل ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﺤﺎل ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ازآن آدمﻫﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮدﻛﻪ راﺣﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻦ دﻫﺪو ﺧﻮد را در اﺟﺮاي ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﺶ ﻧﺎﺗﻮان ﺣﺲ ﻛﻨﺪ او ﻫﻴﭻ اﻣﺮي را ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﻧﻤﻲﭘﻨﺪاﺷﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺎﻓﺸﺎري ﻣﻲﻛﺮد‬
‫و ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ اراده و ﺗﻮان ﺧﻮد را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم آدم ﺑﺎﻫﻮﺷﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬روي ﺷﻤﺎ ﺟﻮر دﻳﮕﺮي ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ از آدمﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻫﺮ ﻗﺪر ﻛﻪ‬
‫اﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬ازﻓﻀﻞ اﻟﻬﻲ ﺑﻲﻧﺼﻴﺐاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﻛﻪ اﺳﺘﻌﺪاد درك ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﻨﻮي را ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻌﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ درﺟﺎت ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻫﻢ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ درﮔﻞ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪو ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺸﺎن ﺑﻲﺣﺎﺻﻞ‬
 ‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﻢ و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪارم‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ دﻳﻦ ارزﺷﻲ ﻣﻌﻨﻮي اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻫﻴﭻ اﻣﺮ ﻣﺎدياي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻮﻳﺾ وﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻗﻌﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎي واﻗﻌﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻧﺪ و ﺑﻘﻴﻪ از اﺳﻼم ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻌﺪادي ﺷﻌﺎر ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﻗﻀﺎﻳﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ و ﻣﺪﻋﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن واﻗﻌﻲ ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ ﺳﺮاغ ﻋﺎﻟﻤﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ و دﻳﻨﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن واﻗﻌﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪.‬ﻣﺎ اﻓﺮاد ﺳﺎدهاي‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺠﺎل ﺗﺨﺼﺺ و ﺗﻌﻤﻖ در ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻲ را ﻧﺪاده‪ ،‬از ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﻋﻤﺮي در اﻳﻦ راه ﻛﻮﺷﻴﺪهاﻧﺪو ﺑﻪ درﺟﻪ اﺟﺘﻬﺎد ﻧﺎﺋﻞ آﻣﺪهاﻧﺪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﺳﺮاغ ﻣﺠﺘﻬﺪان‬
‫ﻣﺎ اﮔﺮ آنﻫﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻻﺟﺮم ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ از آﻧﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻮن آنﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰي را ﺑﺪون دﻟﻴﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺑﺪون آوردن دﻟﻴﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ﻓﺘﻮا ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﺮازﻧﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﻠﻴﺪﻛﺮدن ﻛﺎر اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻌﻮر دارد ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﻨﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺟﻤﻼت در دل ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻲﺧﺒﺮي ﻛﻪ در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﺬرد‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﺎ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻻل و ﻛﻮر وﻛﺮ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻋﻤﻞ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺧﺪﻣﺖ روﺳﺎ و ﻣﻬﺮهﻫﺎي اﺻﻠﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و اﻃﻼﻋﺎت ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻟﻴﺎﻗﺖ آن اﻓﺮاد را ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺮدن ﺑﺮ آﻧﺎن ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺷﺐ و روز ﺧﻮد را وﻗﻒ ﻓﺮاﮔﻴﺮي ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻲ و ﻋﻠﻮم ﻓﻘﻬﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ و ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﻮر دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﺸﺪه وﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻠﻮم و ﻓﻨﻮن‬
‫ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در رﺷﺘﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺮوﻓﺴﻮرﻫﺎ وﺟﺮاحﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻜﺘﺸﻔﺎن و ﻣﺤﺘﺮﻋﺎن‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﻴﻮن واﻗﺘﺼﺎدﻳﻮن‪ ،‬ﻫﻤﻪ وﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ارﺿﺎي ﻓﻄﺮت ﺧﺪاﺟﻮﻳﻲ و ﻣﻌﻨﻮي‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪان دﻳﻨﻲ و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﺎن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ آﻧﺎن اﻓﺮاد ﺧﺒﺮه و ﻣﺠﺮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در اﻣﻮر دﻳﻨﻲ ﺗﺨﺼﺼﻲ دارﻧﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮن را راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮري ﻛﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮر و ﻳﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻋﻠﻮم ﻣﺎدي ﻋﻠﻢ ﺧﻮد را اراﺋﻪ ﻣﻲدﻫﺪ وﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و از ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻋﻠﻤﻲ او اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺮفﻫﺎي ﻋﻠﻲ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺖ وﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ راﺧﻮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ وﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ را ﺑﻲﺟﻮاب ﻧﮕﺬارد ﺑﺎ او ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺤﺚ آن دوﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻲﻧﺘﻴﺠﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺒﺮي از رﻋﻨﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ رﻋﻨﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ و از ﺧﻮدش ﺟﻮاب ﺑﮕﻴﺮم؟‬
‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪارﻳﺪ او را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻮن او اﻛﻨﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻜﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ دارد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺎ ازدواﺟﺸﺎن ﻣﻮاﻓﻘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻢ ﻣﺴﻠﻚ رﻋﻨﺎﺳﺖ و در آﻳﻨﺪه ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮه ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪي ﮔﺮاﻳﻴﺪ‪ .‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش ﭼﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫در ﻋﺸﻖ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ آﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ راﻫﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻴﺰان ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻳﺶ اﻫﻤﻴﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻌﺼﺒﻴﺪ و اوﻟﻴﻦ و ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﺿﺮﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﺼﺐ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﻛﺎﻣﻲدر ﻋﺸﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ازدواج ﺑﺎ او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ در ﻫﺮ زﻣﻴﻨﻪاي ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ و ﻫﻢ از ﻟﺤﺎظ اﻣﻜﺎﻧﺎت رﻓﺎﻫﻲ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎي آﻣﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪي دوراﻓﺘﺎده ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﻣﻲﺷﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎ وزﻳﺮ آﻣﻮزش و ﭘﺮورش آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬راﺣﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺘﺎن در ﻧﻘﻄﻪاي از ﺷﻬﺮ ﻛﺎر ﺗﺪرﻳﺲ ﺑﮕﻴﺮم و در ﺿﻤﻦ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲدادﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺟﺎ در واﻗﻊ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاي ﺧﻮد را ﻫﺪر ﻣﻲدﻫﻴﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎي ﺧﻮب را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره دﻳﺪهاﻳﺪ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ او ﻫﻢ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‪،‬آﺧﺮﺗﻢ را ﺗﺒﺎه ﻛﻨﻢ وﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪﻣﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮﻣﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﺎر ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﻧﺮوﻳﺪ‪ .‬اوﻻ اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اوﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺮط رﻋﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎ اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ راه رﻋﻨﺎ راﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي دوزخ اﺳﺖ‪،‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺎ او ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟او ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻬﻨﻤﻲ‬
‫و ﺗﺒﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪:‬ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺮط رﻋﻨﺎ را ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﺮادرش؟ ﭘﺪرش؟ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ او دارﻳﺪ؟ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﻪ از او ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﺪﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ وﺣﺎﻻ آﻣﺪهاﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ او اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ اﻳﻦ واﻗﻌﺎ ﺷﺮط اوﺳﺖ؟ از ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺘﻲ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻃﻲﻛﺮدن اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﻃﻮﻻﻧﻲ و ﻣﻄﺮحﻛﺮدن ﺷﺮط ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ دوﺳﺘﺶ دارﻳﺪ ﻧﻮﻋﻲ ﺳﻮءﻧﻴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺎرﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر‬
‫او ﺑﻮدم‪،‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ دوﺑﺎرﺗﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ و از او ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻏﺰﻟﺴﺮاﻳﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻋﺎدت دارﻳﺪﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻚ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺟﺰ ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﭻ دﺧﺎﻟﺘﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺻﻼح ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺮوان داﻧﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ رﻋﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪم‪ .‬او در ﻗﺒﻮل ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﻪ دارد ﻣﺮدد اﺳﺖ و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺮا‬
‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻣﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻜﻮﺑﺪ‪،‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﺧﻮدداري ﻛﺮدو ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ داﻳﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ از ﻣﺎدر ﺷﺪهاﻳﺪ؟ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪهاﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻮل ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﻣﺮا وﻛﻴﻞ او ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮد رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ و اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺎﻣﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي ﺑﺮاي آﻳﻨﺪهاش را ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ و ﺗﻤﺴﺨﺮي آﻛﻨﺪه از ﻧﻔﺮت ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﺮط را ﻫﻢ ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ اﻫﻞ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ او را ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ آﻗﺎ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهام ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ دﻋﻮا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻣﻞ ﭘﻴﺎم رﻋﻨﺎ ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻛﻠﻲ از وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﻬﻮده ﻫﺪر ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻌﺪ از روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﻴﻤﻜﺖ زﻫﻮار در رﻓﺘﻪاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﺳﻮءﻧﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮاردادي را ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮان اﻣﻀﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺪﻋﻲ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ رﻋﻨﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را از زﺑﺎن ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬آن وﻗﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي ﺑﺮاﻳﻢ آﺳﺎنﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زودي‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهام را ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رﺳﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺎﻧﻲﺷﺎن را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﻫﺮ ﺣﺮف و ﺷﺮﻃﻲ ﻫﺴﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﻮد و ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻴﺼﻠﻪ ﻳﺎﺑﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻓﻴﺼﻠﻪ ﻳﺎﺑﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ رﻋﻨﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ده دوراﻓﺘﺎده ﺑﻴﺎورﻳﺪ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﻏﻀﺒﻨﺎكﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﺮ دو‪ .‬ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ ﺻﻼح ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺧﻮد رﻋﻨﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪه؟ او ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮔﻞﺗﭙﻪ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬اﮔﺮ رﻋﻨﺎ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺠﺎ را ﻛﻪ او ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم‪ .‬ﺑﺮاي راﺣﺘﻲ او ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮد را ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﺎده ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ دﻳﮕﺮان ﺣﺲ ﺑﺮﺗﺮيﺟﻮﻳﻲ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺮاد از ﻛﻒ داد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دوﻳﺪ و ﻏﺮورش را ﺷﻜﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ از رﻋﻨﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ .‬او ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺴﺮي ﭘﺨﺘﻪ و ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺪون رﻋﻨﺎ ﻳﻜﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪ و ﻓﻜﺮ از دﺳﺖ دادن وي او را ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺟﻨﻮن ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ در ﻃﻮل ﺗﻤﺎم آن ﺳﺎلﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ در راه رﺳﻴﺪن او ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻻﻳﻨﺤﻞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﺳﺪ‬
‫آﻫﻨﻴﻨﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺧﺮدﺷﺪن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن رﻋﻨﺎ را از او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او را رﺑﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و او ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﻳﺎر ﮔﻤﺸﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ در ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻫﻪ از زﻣﺎن ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ از ﺣﺎل او ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ و ﻧﺎﺗﻮان ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺪﻳﻤﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ رﻋﻨﺎ را از او ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﺳﺖ آﺧﺮ ﺟﺴﺪ او را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬
‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮن ﺧﻮﻧﺶ را ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺧﺮابﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﺎز دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن از در ﻣﻨﻄﻖ و ادب وارد ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺎم دل ﺑﺮﺳﺪ و از دﻟﺒﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ‬
‫ﺳﺮاﻏﻲ ﺑﮕﻴﺮد ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ او ﺑﻪ رﻋﻨﺎ داﺷﺖ ﺗﻮام ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد از ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ او دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻫﻤﺎن اﻳﺎم ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻣﺮداﻧﻪ در وﺟﻮدش ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﭘﺎك‬
‫اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻴﻤﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎدﻳﺪه اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮد؟ ﺑﻪ ﻛﺪام ﻋﺬر و ﺑﻪ ﻛﺪام ﺑﻬﺎﻧﻪ؟ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ زﻳﺒﺎ او را ﺑﻪ ﻳﺎد رﻋﻨﺎ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲﻫﺎ را ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﮔﻞﻫﺎي‬
‫وﺣﺸﻲ‪ ،‬ﮔﻞﻫﺎي ﻣﺤﻤﺪي و داودي و ﻳﺎس را از ﺗﭙﻪﻫﺎي اﻃﺮاف روﺳﺘﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭼﻪ ذوق و ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﺮاي او ﻣﻲﭼﻴﺪ و ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ از ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﭼﺎﻗﺎﻟﻪﻫﺎي زردآﻟﻮ و‬
‫ﺑﺎدام را ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻧﻮﺑﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﻮر و ﺷﻮﻗﻲ در ﺟﻴﺐﻫﺎﻳﺶ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد و در ﻇﺮف ﭘﺮ از آب رﻋﻨﺎ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ روﺳﺘﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﺮ ﮔﺰﻧﺪي در اﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‬
‫ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ او را ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪﻫﺎي ﺻﺎف و زﻻل روﺳﺘﺎ ﭘﺎك و ﺑﻲآﻻﻳﺶ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ آرزو داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻲ وﺻﻠﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪم ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺻﺤﺒﺘﺶ را ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ و رﻋﻨﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ را از ﮔﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ رﻋﻨﺎ ﻏﻴﺮ از ﭘﺪر و ﺑﺮادرش ﺣﺎﻣﻲ وﺣﺎﻓﻆ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دارد ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪروز‬
‫ﻫﻮاي او را دارد و در ﻫﺮ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻣﺸﻜﻼت او و ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوي زاﻳﺪاﻟﻮﺻﻒ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ او ﻣﻲﺷﺘﺎﺑﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎز ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﻈﻮري ﺟﺰ آزار ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﻣﺘﻌﺼﺐ ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ از ﺣﺮفﻫﺎي‬
‫ﻣﻦ از ﻛﻮره ﺑﻪ در ﻧﻤﻲرﻓﺘﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮ راﻫﻲ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد اﻧﺴﺎن ﺗﻌﺼﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎارزشﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دارد ﻋﺮق ﻣﺬﻫﺒﻲ‪ ،‬ﻋﺮق ﻓﺎﻣﻴﻠﻲ‪ ،‬رگ و‬
‫ﻏﻴﺮت ﻧﺎﻣﻮﺳﻲ؟‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻲﺳﻼح و دﻓﺎع در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺮ آﻓﺘﻲ اﻳﺴﺘﺎد و از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻃﻼ ﺑﺎارزشﺗﺮ اﺳﺖ و ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻜﺮد؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺪﻋﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺗﻌﺼﺐ آﻓﺖ اﺟﺘﻤﺎع اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻲﺗﻌﺼﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬آﻳﺎ اﮔﺮ ﺧﺪاي ﻧﺎﻛﺮده ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﺎن و اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮ دارﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﻣﻲاﻳﺴﺘﻴﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﺪ؟ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺑﻲﺗﻌﺼﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﻮاﻫﺮش اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮي ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺟﺪاﻳﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺗﻨﻬﺎ و ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ذرهاي ﻣﺤﺒﺖ واﻗﻌﻲ ﺑﻪ اﻧﺤﺮاف ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻋﺬاب ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﺴﻴﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺎرهاي ﺟﺰ اداﻣﻪ راه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او در ﻗﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﻜﻢ دﻳﮕﺮي داﺷﺘﻨﺪ و آن ﻋﺪم اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺣﺘﻲ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن اﻣﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ اﻋﺘﺮاﺿﻲ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬او ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﺟﺰ ﺧﻮﻧﺴﺮدي و ﺳﻜﻮت راﻫﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﻤﻲداد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﺎده در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او از ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ و ﮔﺎﻫﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ راه ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺮﺳﺪ و او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮﻧﺪه اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎده رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎد ﭘﺎﻳﻴﺰي ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲوزﻳﺪ و ﺑﺮﺻﻮرت ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻋﻠﻲ ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺳﻴﻠﻲ ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺸﻜﻲ وﻣﺠﻌﺪش را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻲداد وﭼﻬﺮهاش را ﭼﻮن دروﻧﺶ آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﻮش ﺳﻴﻤﺎﻳﻲ و ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻟﻄﻤﻪاي ﻧﻤﻲزدو او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﻠﻨﺪو ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‪،‬ﺧﻮش ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪.‬ﻗﻠﺐ ﺑﻲﺗﺎب و زﺧﻢ ﺧﻮردهاش ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫از ﺳﻴﻨﻪاش ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺮدي اﺟﺎزه ﻧﺪاده ﺑﻮد در ﻧﺰد او راﺟﻊ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎﻟﺶ و ﻧﻪ ﺣﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ازدواﺟﺶ ﺑﺎ او‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻲ و ﺑﻜﺮي وﺟﻮدش‬
‫ﺑﺮاي او ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻫﺮ ﻛﺲ و ﻧﺎﻛﺴﻲ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪاي اﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪه و ازﺧﻮد راﺿﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ از راه ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺧﻮدرا ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ وﺳﺮﮔﺬﺷﺖ رﻋﻨﺎ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺒﻲ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺗﻌﺼﺐ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪه ﺷﺮف و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ او را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲداد ‪.‬‬
‫از دور دﺳﺖ ﭘﺴﺮ دوازه ﺳﺎﻟﻪاي ﺑﺎ ﺑﻘﭽﻪاي در دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي آنﻫﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻘﭽﻪ را ﺑﻪ ﻃﺮف او ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﻣﻌﻠﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرم اﻳﻨﻬﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻘﭽﻪ ﻏﺬا را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲرود و او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ او دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻘﻪ ﻣﻲﮔﺮدد و او را ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭘﺮﻳﺸﺎن و درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ادب ﺣﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﻘﭽﻪ را از ﺑﭽﻪ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺗﺸﻜﺮ آن را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻓﺮدا ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﻮ آﻗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻲ رﻓﺘﻪ ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ آﻗﺎ‪ .‬و ﻛﻢ ﻛﻢ از آﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻣﺘﺪاد ﺟﺎده ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﺮﺳﺪ و او را از آن ﺟﺎ ﺑﺒﺮد ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آرام ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎد رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎه رﻋﻨﺎ‪ ،‬ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ و ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ او‪ ،‬ﻋﻠﻲ را ﺑﻲﺗﺎب ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ در ﺑﺤﺮاﻧﻲﺗﺮﻳﻦ روزﻫﺎ‪ ،‬در ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ وﺣﺴﺎسﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت‪،‬ﭼﻘﺪر از او ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪.‬ﭼﻘﺪر او را دﺳﺖ‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ودور ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎﻧﻲ رﻋﻨﺎ را از اﻳﻦ ﻣﺮدك‪،‬ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻧﺨﻮد آش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﮕﻴﺮد‪،‬ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ رﻋﻨﺎ اﮔﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮرا ﻣﻲﮔﺸﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎردﻳﮕﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻏﺮورش را زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از دﻳﻦ و دﻳﺎﻧﺖ ﻋﺸﻖ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ راه ﻃﻮﻻﻧﻲ را ﭘﻴﻤﻮدﻳﺪ و ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪﻳﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﺎر ﻧﻜﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ آزار و اذﻳﺖ ﻣﻦ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻗﻴﺎﻓﻪاي ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﻲ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪه ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪه؟ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرم‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻃﺒﻖ آداب و رﺳﻮم ﻣﻌﻤﻮل ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺰل دﺧﺘﺮ را ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻜﺎرياش‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬آن ﻫﻢ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﻃﺮف ﭘﺪر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد او ﭼﻨﻴﻦ اﺟﺎزهاي ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻲﻏﻴﺮتﻫﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻫﺰار ﻧﺸﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲدادﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﺎزي‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪.‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﻫﻢ دل ﺧﻮﻧﻲ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ را ﻣﻲﮔﺮدم و او را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬارم او را ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮد داﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺌﻮل رﺳﺎﻧﺪن ﭘﻴﻐﺎم او ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪرﺳﻪ دو اﺗﺎﻗﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻘﭽﻪ را در ﮔﻮﺷﻪاي ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﺮدن وﺳﺎﻳﻠﺶ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮدرد ﻋﻌﺠﻴﺒﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺮددﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ از آنﻫﺎ اﻃﻼﻋﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬در دل ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮدﺧﻮدﺧﻮاه ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎده ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﻲ‬
‫از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪09‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وارد ﻣﻨﺰﻟﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در آن ﻧﻘﺸﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ را اﺟﺮا ﻣﻲﻛﺮد ﻧﻘﺸﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه در آن ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻫﺴﺘﻲاش را ﺑﺒﺎزد‪ .‬وارد ﺧﺎﻧﻪ وﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﻲ رﻋﻨﺎ ﺷﺪ‪.‬از روزي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن آنﻫﺎ رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻋﻠﻲ ﺷﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ازﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدو ﺑﺮاي او ﭼﺎي دم ﻧﻤﻮد‪.‬ﻛﻤﺎل ادب و وﻗﺎر از ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد‪.‬روﺳﺮياش را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲﻛﺮدو در ﻧﺸﺴﺖ‬
‫و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﺶ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ آرام ﺳﺮش را ﺧﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﺪرش ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﺟﺎزه داد و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو در ﺣﻴﺎط ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدم و ﺑﻪ دﻳﺪن ﻋﻠﻲ رﻓﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ از اﻧﺘﺨﺎب ﺗﻮ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم‪ .‬ﻗﺪر و ارزش ﺗﻮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬آﺳﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﺑﺎ ازدواج ﺑﺎ او دﭼﺎر ﻣﺨﺎﻃﺮه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ او‬
‫را ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻌﺼﺐ اﺳﺖ و ﺗﻮ در واﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻧﺪاري‪ .‬او از آن آدمﻫﺎي ﮔﻢ و اﻧﻌﻄﺎفﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و در آﻳﻨﺪه ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد ﻛﻪ درراه اﻋﺘﻼي اﻣﺮ ﻗﺪﻣﻲ‬
‫ﺑﺮداري ‪.‬‬
‫او آن ﻗﺪر ﻣﺘﻌﺼﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد آﻓﺘﺎب و ﻣﻬﺘﺎب ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﻛﻨﺎر او ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻤﺎﻧﻲ و ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي اﻣﺮي ﺑﭙﺮدازي؟ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬
 ‫ﻛﻪ واﻗﻌﺎ او را ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ از ازدواجﻫﺎ ﻛﻪ در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺳﻄﺤﻲ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻼق و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﺸﻴﻪ ﺷﺪه‪ .‬از ازدواج ﺑﺎ او‬
‫ﻣﻨﺼﺮف ﺷﻮ و ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺑﻪ آﻳﻨﺪهاي ﭘﺮ از ﺗﺎزﮔﻲ‪ ،‬ﭘﺮ از ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﺷﺎدي‪ ،‬آﺳﺎﻳﺶ و اﻣﻨﻴﺖ‪ ،‬آﺑﺮو و ﻋﺰت‪ ،‬اﺳﻢ و ﺷﻬﺮت ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ ازدواج ﺑﺎ او ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ و ﻣﺤﺪودي در ﻗﺼﺒﻪاي ﻛﻮﭼﻚ و دوراﻓﺘﺎده‬
‫ﺗﻦ ﻣﻲدﻫﻲ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎ و ﺳﻌﺎدتﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ را ﻫﻢ از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻲ‪ .‬او از ﻫﻤﺎن آدمﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺎﻃﻪ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و آن را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬او ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻛﻨﺪ دﺳﺖ روي ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و از ﻫﻤﺎن اﻓﺮاد ﻣﻐﺮﺿﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺑﻌﺪ از ازدواج اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﺣﺘﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت را ﺑﺒﻴﻨﻲ و‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ازدواج ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻪ روزدوﺑﺎر ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ رﻓﺘﻢ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎب وﺟﺰوه ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺑﻬﺎء ﺑﻪ او دادم‪.‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﺮد ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﺮد دﺷﻤﻨﻲ دورﻧﺶ را ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻴﻦ و ﻧﺎﺳﺰا ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻼﻗﻪ او ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ازدواج ﻛﻨﻲ وﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ داري‪،‬ﻫﻴﭻ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻳﻲ ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري او ﻣﻲآﻣﺪم ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﻴﻒ از ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدي ازدواج ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ‬
‫ﻣﺘﻌﺼﺐ اﺳﺖ ‪.‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻃﺮف ﺗﻮ ﻧﺰدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم از ﺗﻮ دﻟﺨﻮر ﺑﻮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲروم ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻼم ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬رﻋﻨﺎ ﺟﺎن‪،‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ‬
‫و ﺣﻴﻒ ازﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدي ازدواج ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﺪراﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﺮاﻓﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻲ را ﻧﺪاردو او را اﺳﻴﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ ﺧﻮدﻛﻨﺪو ﺑﻪ ﭘﮋﻣﺮدﮔﻲ واﻓﺴﺮدﮔﻲ دﭼﺎرش ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﺎم ﻛﻮدﻛﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ‪.‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪاي‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻟﺬﺗﺒﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮور زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﻴﺮن ﻣﺎ را از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺰ ﻳﺎد و ﺧﺎﻃﺮه ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ و ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ از ﻃﺮف ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻫﺪﻓﻲ ﺟﺰ ﺧﻮشﮔﺬراﻧﻲ و وﻗﺖ ﮔﺬراﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ آﻳﻨﺪهات را ﺗﺒﺎه ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻌﺎدت ﺗﻮ در ازدواج ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ در آﻳﻨﺪه ﺑﻪ‬
‫وﺟﻮد ﻣﻲآﻳﺪ و ﺑﺪان ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ازدواج ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﻳﺠﺎد ﻣﻲﺷﻮد ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ از ﻋﺸﻖ ﻗﺒﻞ از ازدواج اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﻧﻜﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻠﻲ ﻛﻪ درﺑﺎره اﻳﻦ دو زوج ﻣﺼﺪاق داﺷﺖ و ﺑﺎ ﮔﺰارشﻫﺎﻳﻲ ﻛﺬب ودروغ ازواﻛﻨﺶ ﻋﻠﻲ و واروﻧﻪ ﺟﻠﻮهدادن آن ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎس ﭘﺎك و ﺳﺎده‪،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮاي ﺗﻐﻴﻴﺮ راي وﻧﻈﺮ رﻋﻨﺎ ﺗﻼش‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ دﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺮش ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺰﻋﻠﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬اوﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻲﺑﻮدن ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻋﻠﻲ ﻏﻠﻮ ﻣﻴﻜﻨﺪو درﺑﺎره آﻳﻨﺪه ﻣﺸﺘﺮك آﻧﻬﺎ اﻏﺮاقآﻣﻴﺰ‬
‫ﻣﻨﻔﻲﺑﺎﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻋﻠﻲ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲاﺣﺴﺎس و ﺑﻲﻋﻼﻗﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ او اﻟﻘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻓﻌﺎل وﻣﻮﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺧﺎدم‬
‫را روي ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻫﺮﮔﺰ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ از آﻧﻬﺎ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﺳﺮ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدﻛﻪ در ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺮه ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺨﻠﺺ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﻮﻋﻲ ﺣﻴﻠﻪ ورﻳﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻛﻪ اورا ﺑﻪ ﭼﺸﻢ رﻋﻨﺎ ﻣﺜﻞ روﺑﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺪ ذات و ﺑﻲرﺣﻢ ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ زﻳﺮاﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺗﻠﺦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮد از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮده ﺑﻮدوﻫﻤﻪ ﻣﻜﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺒﻲاش را ﺑﺮاي او ﮔﺸﻮده و از او ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫ﻋﻠﻲ اﺷﻚ از دﻳﺪهاش ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ و ﻏﻠﺘﺎن از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺻﻮرﺗﻲ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاش روان ﮔﺸﺖ ‪.‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﺳﺎدهﻟﻮﺣﻲ و ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮدش ﺳﺨﺖ در ﻋﺬاب ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﮋهﻫﺎي ﺧﻴﺲ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ رﻋﻨﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و دﻧﺪانﻫﺎي ﻳﻜﺪﺳﺖ و ﺳﻔﻴﺪش ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻟﺐﻫﺎي ﺳﺮخ وﻧﺎزﻛﺶ را ﻣﻲﻓﺸﺮد او راﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺮاي دﻟﺪارياش ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از اﻓﺴﻮن ﻧﮕﺎه و ﻏﻤﺰهي ﻣﻴﻨﻴﺎﺗﻮرياش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﺎر و اﺳﻴﺮ ﻛﺴﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ او را ﺑﺮاي دﻳﮕﺮي ﺧﻮاﺳﺘﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد در ﻫﺮاس ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻄﺮهﻫﺎي درﺷﺖ اﺷﻚ ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﭼﺸﻤﺎن‬
‫رﻧﮕﻲ رﻋﻨﺎ ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ و ﻣﮋهﻫﺎي ﻣﺸﻜﻲاش را ﻣﺸﻜﻲﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﻮاج درﻳﺎي ﻧﮕﺎه ﻏﻤﮕﻴﻨﺶ ﻟﺮزه ﺑﺮ اﻧﺪام ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮﺋﺖ داد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻮرت رﻋﻨﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ اﺷﻚ از ﮔﻮﻧﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﺴﺘﺮد و اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬رﻋﻤﺎ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دور ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و از دﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق دﻛﺘﺮ ﻃﻲ ﻛﺮد و در زد‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ وارد ﺷﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﺧﺮﺧﺮش ﺗﻤﺎم اﺗﺎق را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺳﺮش از روي ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ دﻳﺪن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ زود دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪاي را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﻃﺮح ﻛﺮده ﺑﻮد ﺟﻠﻮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬درﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ زدن ازدرون ﻗﻮري ﺳﺮد ﺷﺪهاي ﻛﻤﻲ ﭼﺎي ﭘﺮرﻧﮓ در‬
‫اﺳﺘﻜﺎن ﻛﻮﭼﻜﻲ رﻳﺨﺖ و از درون ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارش ﻛﺎﻏﺬ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪهاي را درآورد‪ .‬ﺗﻜﻪاي ﺗﺮﻳﺎك از آن ﺧﺎرج ﻧﻤﻮد و در ﭼﺎي اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪.‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد دﻛﺘﺮ ازﺻﺪاي ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﭼﺎي ﺑﻴﺪار‬
‫ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﻓﺮط ﻫﻴﺠﺎن ﺑﻴﺶ ازاﻧﺪازه ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲﺗﭙﻴﺪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻤﻲ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮه در ﻧﮕﺎه ﻣﻲﮔﺮدو ﮔﺎﻫﻲ ازﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ درون ﺣﻴﺎط ﻧﻈﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﺮﻳﺎك ﻛﺎﻣﻼ در ﭼﺎي ﺣﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻓﺮط ﭘﻴﺮي ﭘﻲ در ﭘﻲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آرام او را ﺻﺪا ﻛﺮدو ﺑﺎزوﻳﺶ را زﻳﺮﮔﺮدن دﻛﺘﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ او را ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬آرام ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬دﻛﺘﺮ‪ .‬آرام ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪﻳﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آرام ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻨﻈﻮر او را ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ واﻧﻤﻮد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻌﻲ دارد ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺳﺘﻜﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ رﻧﮓ ﭼﺎﻳﻲ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ او را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻜﺎن را ﺟﻠﻮي دﻫﺎن دﻛﺘﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ آﻣﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻤﻲ از اﻳﻦ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا رﺣﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪم‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﺪﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺳﻜﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺘﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﺛﺮ ﺧﻮد را در ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬او واﻗﻌﺎ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻂ رﺳﻴﺪه و ﺣﺎل وﺧﻴﻤﻲدارد‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﺎي را در ﺣﻠﻘﻮم ﭘﻴﺮﻣﺮد رﻳﺨﺖ و‬
‫ﮔﺮدن او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻠﻮل وارد ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺷﻮد‪ .‬از ﺷﺪت ﺗﻠﺨﻲ ﺗﺮﻳﺎك ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ داﺷﺖ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪ .‬ﺳﺮﻓﻪاي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ از ﺳﻴﻨﻪاش ﺟﻬﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ دﻳﮕﺮش را روي ﮔﻠﻮﻳﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻮره آﺗﺶ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ آورد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺻﻮرت ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺑﺒﻴﻨﺪ وﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻛﺎرش را ﺑﭙﺮﺳﺪ‪.‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد زﻧﺪه‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻛﺸﻴﺪه و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲاش ﻣﺜﻞ ﭼﻮب ﺧﺸﻚ ﺷﺪهاي در ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻞ و ﭼﺮوك ﮔﺮدﻧﺶ ﻓﺮوﻣﻲرﻓﺖ ‪.‬ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﻳﺪه و ﻫﺮاساﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬رگ ﮔﺮدﻧﺶ در اﻣﺘﺪاد ﮔﻮشﻫﺎي ﺑﺰرگ وآوﻳﺰاﻧﺶ ﺑﻴﺮون‬
‫زده ﺑﻮد و زﻧﮓ ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲﮔﺮاﻳﻴﺪ‪ .‬اوزﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪو ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻀﻄﺮب و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺐ ﭘﻴﺮﻣﺮدآﻳﺪ و ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪.‬ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ وﺟﺎﻧﻔﺮﺳﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺳﭙﺮي ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﻔﺲ در ﺳﻴﻨﻪاش ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻨﺠﺮهاش او را ﻳﺎري ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻻﻏﺮ دﻛﺘﺮ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و ﻳﻜﺒﺎره ﺑﻴﺠﺎن‬
‫روي دﺳﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﻓﺘﺎد و ﻗﻠﺒﺶ از ﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و او را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺣﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دراﺳﺘﻜﺎن ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎي رﻳﺨﺖ وروي ﺗﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻨﺠﻪاي رﻓﺖ ﻛﻪ ﻟﻮازم ﺷﺨﺼﻲ دﻛﺘﺮدر آن ﺟﺎي‬
‫داﺷﺖ‪.‬در آن ﺻﻨﺪوق ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﺣﺎوي ﭼﻨﺪ ورق ﭘﺎره و ﺳﻨﺪ و ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ‪ .‬ﺻﻨﺪوق دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺧﻮردﻛﻪ ﻗﻔﻞ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ آن ﻧﺼﺐ ﺑﻮد وﻛﻠﻴﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻮلﻫﺎ وﺳﻜﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ درآن ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻛﺖ رﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎﻛﻠﻴﺪ ر ادرون ﺟﻴﺐ و ﻳﺎ زﻳﺮ ﭘﺘﻮي دﻛﺘﺮ ﺑﻴﺎﺑﺪ ‪.‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺴﺪرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮ د ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز دﻛﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫راﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪.‬ﺗﺮﺳﻲ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺟﺴﺪ را ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪي ﻧﻴﺎﻓﺖ ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ دﻛﺘﺮ را از روي ﭘﺘﻮ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل ﻣﻲداد ﻛﻠﻴﺪ در زﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﺮﺻﺖ ﻛﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻓﻴﺼﻠﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﻓﺮشﻫﺎ را ﻛﻨﺎر زد‪.‬ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪.‬ﻗﻔﻞ ﺻﻨﺪوق را ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬ﺳﻜﻪﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه اﺳﻜﻨﺎسﻫﺎي ﺗﺎﻧﺸﺪه از درون آن ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺻﻨﺪوق ﻛﻮﭼﻚ را در ﻛﻴﻒ‬
‫ﺧﻮد ﺟﺎﺳﺎزي ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺪاري از ﭘﻮلﻫﺎ و ﺳﻜﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻗﻲ ﮔﺬﻟﺸﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺻﻨﺪوق ﻛﻮﭼﻚ را ﻗﻔﻞ ﻛﺮد‪ .‬از ﺑﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﻛﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﺴﻲ وارد ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﺮﻳﺎك‬
‫از ﺟﻴﺐ ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻛﺮد و در ﺟﻴﺐ ﻛﺖ دﻛﺘﺮاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬آن را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﻮرت ﺗﺎ ﻛﺮد و در ﺑﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﺜﻞ اول ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤﻮد‪ .‬دﻛﺘﺮ را دوﺑﺎره ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮد و ﺳﺮش را از روي ﺑﺎﻟﺶ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮگ دﻛﺘﺮ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﺑﻂ دﻫﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ آن ﭼﻨﺎن ﺟﺎن داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮد را ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﺳﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻪ را از ﻣﺮگ دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ دوﻳﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲروم ﻛﻪ از ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﺷﺎداﺑﻲ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﭼﻴﺰي روي دﻛﺘﺮ ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ .‬و ﻛﻴﻔﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﻜﺘﻪ ﻗﻠﺒﻲ دﻛﺘﺮ را ﺑﻪ ﺷﺎداﺑﻲ اﻃﻼع داد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﻧﻚ رﺳﺎﻧﺪ و ﭘﻮلﻫﺎ و ﺳﻜﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ دو ﺗﻦ از اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ و‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ آن ﺟﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺗﺮدﻳﺪي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ ﺳﻜﺘﻪ ﻗﻠﺒﻲ ﺑﻮده ‪.‬ﺑﺎ ﻋﺰت و اﺣﺘﺮام از او ﻳﺎد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪو ﺧﻮد را ﻣﺘﺄﺛﺮ و ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺣﺘﻲ‬
‫ﺑﻪ دروغ ﺑﺮاي دﻛﺘﺮ اﺷﻚ ﻧﺮﻳﺨﺖ وﻣﺮگ اوﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺮگ ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺪ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖﻃﻠﺐ وﺣﺮﻳﺺ وﺧﺴﻴﺲ او ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ وﺑﺮاي آراﻣﺸﺶ‬
‫دﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
 ‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ارﺿﺎي وﺟﺪان ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗﺘﻞﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﺘﻘﺎم اﻋﺪام ﭘﺴﺮش ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و او را ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﮔﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬او ﻣﻮدب و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫و ﺑﻲﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻲ را ﺑﺮاي آﻣﺮزش روح دﻛﺘﺮ ﺗﻼوت ﻛﺮد‪.‬ﭘﺲ از او ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮدﻳﮕﺮ ﺑﺮﺟﻨﺎزه دﻛﺘﺮ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺟﺴﺪ او را ﺑﻪ ﺣﻀﺮتاﻟﻘﺪس اﻧﺘﻘﺎل دادﻧﺪ و او راﺷﺴﺘﺸﻮ داده‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺮ‬
‫ﻃﻼي ﻣﺨﺼﻮص را ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ او ﻛﺮدﻧﺪو او راﻛﻔﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه او را درﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﭼﻮﺑﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪو آﻣﺎده اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬ﮔﺮوه ﻣﺒﻠﻐﺎن ﺟﻮان ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ آﻣﺎده ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻨﺰل‬
‫ﺷﺎداﺑﻲ اﺟﺘﻤﺎع ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ و ژاﻧﺖ ﻣﺸﻐﻮل اﺗﻮﻛﺮدن ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ روز ﻗﺒﻞ در راه روﺳﺘﺎﻫﺎي اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﺧﺎﻛﻲ و ﻛﺜﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ ﺿﻤﻦ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎدﺧﺘﺮﺟﻮان ﺷﺎداﺑﻲ و ﻫﻤﺴﺮ وي ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎﻳﺎن ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ در اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺎر ﺗﺒﻠﻴﻎ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎداﺑﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ رﺟﺰﺧﻮاﻧﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد وﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ‬
‫اﻏﺮاق ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺰرگﺗﺮ و ﺑﺎارزشﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد‪ .‬او ﭘﺲ از دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ از ﺧﺪﻣﺖ و ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻋﻤﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﻧﺎن واﻗﻌﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎر و ﻣﺒﺎﻫﺎت ﻫﻤﻪ اﺣﺒﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰان ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﻲﻫﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪهاﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺪاي ﻣﻈﻬﺮ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ده درﺻﺪ از ﺟﻮاﻧﺎن ﻛﻞ دﻧﻴﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ از ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻓﻌﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺑﺎرﻗﻪ‬
‫ﺑﺪﻳﻊ رﺑﺎﻧﻲ ﻣﺰﻳﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ و آﻫﻨﮓ روﺣﺎﻧﻲ در ﺟﻬﺎن ﻃﻨﻴﻦاﻧﺪاز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻗﻌﻲ از ﺗﻔﺮﻳﺢ و آﺳﺎﻳﺶ ﺧﻮد ﻣﻲزﻧﻴﺪو اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺨﻠﺼﺎﻧﻪ ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ‬
‫و ﺷﺐ و روز ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻲﭘﺮدازﻳﺪ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻓﻴﻖ زﻳﺎرﺗﺸﺎن را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺐ و روز در ﺗﻼش و در زﺣﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺪ وﻳﻚ ﺗﻨﻪ و ﻣﺘﻜﻲ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ از ﻋﻬﺪه ﺧﺪﻣﺎت ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻣﻌﺎدل ﺗﻤﺎم زﺣﻤﺎت ﻳﻜﺴﺎل ﻛﺴﺐ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬ﭼﻘﺪر ﺑﻲﺗﻜﻠﻒ و ﺳﺎده ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﻳﻚ ﺟﻠﺴﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﺗﺮﺗﻴﺐ دﻫﻴﻢ واﺣﺒﺎ از ﻓﻴﺾ وﺟﻮدﺷﺎن‬
‫ﺳﺮﺷﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻛﺜﺮت ﻛﺎر و ﻣﺸﻐﻠﻪ ﻧﺎﭼﺎرﻧﺪ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻐﺘﻨﻢ را از ﻣﺎ درﻳﻎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪﻣﻘﺪﻣﺎت ﻳﻚ ﭘﻴﻮﻧﺪ اﻟﻬﻲ را ﺑﭽﻴﻨﻨﺪ‪.‬ﮔﻮﻳﺎ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز‬
‫ﺧﺎن راﺿﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ از ﻗﺒﻞ راﺿﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺸﻜﻼت اﺧﻴﺮ ﻓﻜﺮ اﻳﺸﺎن را ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺘﺮ و ﻣﻘﺒﻮلﺗﺮ از آﻗﺎي ﺻﺎﺑﺮي؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮاﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ از آن ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪﻫﺎ ﺧﺠﻞ و ﺷﺮﻣﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﻛﻲ از رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ‪ ،‬ﺟﻠﺴﻪاي ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ دادﻧﺪ و درﺑﺎره وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ رﺣﻴﻢ ﺧﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮي ﮔﺮم از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻗﺒﻞ‬
‫از ﻓﻮت ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم دﻛﺘﺮ از او وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﮕﻴﺮد و ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﺤﻔﻞ دﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺪرداﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‪،‬آوردﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎداﺑﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ درﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻬﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮ ﻣﻬﻤﻲ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪام ﻋﻤﻞ ﻛﺮدم‪ .‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪﻣﺎت ﺑﻬﺘﺮي دﺳﺖ دﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﺷﺎداﺑﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ آن ﺷﺐ در آن ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي آﺧﺮ دﻛﺘﺮ ﻣﺼﺎﺣﺐ و ﻣﻼزم ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻦ ﺟﻮان در ﻗﻠﺐ دﻛﺘﺮ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮدﻛﻪ آن ﻣﺮﺣﻮم ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﺮاي‬
‫وارث از دﺳﺖ رﻓﺘﻪاش‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻳﻌﻘﻮب و ﺑﺮاي آﻣﺮزش روح او ﺑﻪ آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻮان زﺣﻤﺘﻜﺶ و ﭘﺮﻛﺎري ﻫﺴﺘﻴﺪو ﺗﻤﺎم اوﻗﺎت ﺧﻮدرا ﺷﺐ و روزوﻗﻒ اﻣﺮ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ از وﺟﻮد اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ دﻛﺘﺮ ﺑﻲﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﻛﺮاﻳﻪاي ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ دﻛﺘﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪوﻗﻒ اﻋﻤﺎل ﺧﻴﺮﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‬
‫ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻬﺎر ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺴﻠﻤﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺟﻮاب ﻛﻨﻴﻢ و ﭼﻬﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻬﺎﻳﻲ‬
‫در آن ﺟﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻇﺮف ﭼﻨﺪ روز آن ﺟﺎ را ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ و در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﺑﻪ ﺷﻤﺎ واﮔﺬار ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﻧﻴﺖ ﻣﺎ ﺟﻠﺐ رﺿﺎي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺪهاي از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺄﻣﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﺮخ روز از آﻧﻬﺎ ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ وﻛﺮاﻳﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزي ﻧﺪارم و اﺻﻼ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻛﺘﺮ رﺣﻴﻢ ﺧﺎن در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺪﻳﻪاي اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ازﻣﺮگ درﻧﺸﺮ ﻧﻔﺤﺎت اﷲ درﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﻫﻢ ﺳﻬﻤﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺼﺪ دارم اﻳﺮان را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺗﺮك ﻛﻨﻢ وﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻤﺎﻳﻢ و اﻳﺸﺎن ﻏﺒﻄﻪ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد را ﻣﺎﻟﻚ اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ اﺻﻠﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻞ ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺪ اﮔﺮ ﻧﻴﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدﻳﺎت دارم‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺟﻬﺖ اﻋﺘﻼي اﻣﺮ اﺳﺖ وﻫﻤﻪ را وﻗﻒ ﺗﻌﻬﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫او دارم ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﻔﺎﺧﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺷﻤﺎ ﻗﺼﺪ دارﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮوش ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻣﻦ در ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻏﻴﺮﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﻮل ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪،‬و از آن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺰاف وﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎز دارم‬
‫ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻓﺮوش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ و ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي درﺑﺎره اﻧﺘﻘﺎل ﺳﻨﺪﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و اﻧﺠﺎمدادن ﻛﺎرﻫﺎي اداري‪ ،‬ﻫﺮﺳﻪ ﻧﻔﺮ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﭼﺸﻢ ژاﻧﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲدوﻳﺪو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ از او ﺳﺨﺖ‬
‫ﮔﻠﻪ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮاي آن ﻫﻤﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ وﺗﻼش در راه ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗﻲ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ از اودﻟﻴﻞ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻓﺎرغ ﺑﺎل و راﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ رﻓﺖ وروي ﺻﻨﺪﻟﻲاي ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﺑﻪ دﻳﻮار‬
‫ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را دور زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬دﺧﺘﺮ ﺷﺎداﺑﻲ ﺷﻠﻮارك ﻟﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﺑﻪ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز درﺣﺎل اﺗﻮي ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺧﻮد و ﺑﺮادرش ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺎداﺑﻲ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﮔﻠﻪ ﺳﺮ داد و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬راه ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﻣﺎ ﺟﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻳﺎر ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻞ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ راه ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺟﺪا ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر اﺗﻔﺎق ﻧﺎﮔﻮاري رخ ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ از ﺧﺎﻃﺮات اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ دﻳﺪﻳﺪ و ﭼﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻳﻜﻲ از روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺑﺪﻫﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد؟‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم اﻫﻞ دﻳﻦ و ﻣﺬﻫﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻼم ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎك ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﺜﻞ ﭘﺸﻢ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد و ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻣﺮﺗﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ اﻫﻞ ﻗﻤﺎرﺑﺎزي و ﺷﺮابﺧﻮري ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ و ﻛﻤﻲ از اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻛﻠﻔﺖ و ﻻت ﻣﻨﺸﻲ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺤﺮم و ﺻﻔﺮ ﻋﺰا ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اول و دوم ﻣﺤﺮم روزﻫﺎي ﻣﺒﺎرﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در اول ﻣﺤﺮم ﺑﺎب ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه و در دوم ﻣﺤﺮم از ﺑﻬﺎء از اﻳﻦ رو اﻳﻦ دو روزرا ﭼﺸﻦ ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ ‪.‬ﺑﺮاي اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ ﻫﻢ ﻋﺰاﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﭼﻮن ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ زﻣﺎن دﻳﻦ اﺳﻼم ﺑﻪ آﺧﺮ آﻣﺪه و دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪي اﺳﺘﻮار ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ اول و دوم ﻣﺤﺮم ﺟﺸﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ در اﻳﻦ دو روز دو ﻇﻬﻮر ﺑﺰرگ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ‬
‫ﺟﻬﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺣﻤﺎﺳﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺴﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮ و ﻋﻈﻴﻢﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮد آن ﭼﻨﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺸﺘﺶ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن آﻓﺮﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ‬
‫زن ﻧﺒﻮدي ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ دﻫﺎﻧﺖ را ﭼﻄﻮر ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﻴﻒ ﻛﻪ زﻧﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻧﻮﻛﺮ‪ .‬ﺣﻤﺎﺳﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﺴﻮخ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺣﻤﺎﺳﻪ او ﺟﺎوﻳﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ دﻟﻴﻞ ﻣﺎ را ﺑﺲ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎم ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻋﺎﺷﻮرا و ذﻛﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻋﺎﺷﻮرا درس ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬درس اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻳﺜﺎر‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ در ﻣﺤﺮم ﺧﻮن ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺟﺸﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ؟ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ ﺳﺎلﻫﺎي ﻣﺪﻳﺪي اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ اﻣﺎم زﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﻫﻔﺘﺎد و دو ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آن وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ اﻣﺎم زﻣﺎن آﻣﺪه و ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ‬
‫ﻋﺎﺷﻮرا ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه و دﻳﮕﺮ وﻗﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه؟ ﺧﻼﺻﻪ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدم‪ ،‬وﻟﻲ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ اي ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻮد وﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻜﺮار ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪهام ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺤﻜﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را درﺧﻮاب ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد دﻳﺪ‪ .‬روز ﺑﻪ روز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮت و اﺳﺘﺤﻜﺎم اﻋﺘﻘﺎداﺗﺸﺎن اﻓﺰوده ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﺧﺼﻮﺻﺎ وﻗﺘﻲ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻣﻜﺘﺒﻲ ﺿﺪ ﻣﻜﺘﺐ آنﻫﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺪاﻓﻌﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻟﻜﻮلﻫﺎي ﺿﺪ وﻳﺮوس ﻋﻤﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
 ‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﭘﻴﺶ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺪﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻌﺠﺰه ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺸﺘﻲ ﻧﻮح ﺟﺎي ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ رﺳﻨﺪ‪ .‬اﻣﺮوزه روز ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﻘﻞ و ادراك اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ و دﻟﻴﻞ‬
‫و ﺑﺮﻫﺎن واﺿﺢ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺣﺮف زد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﺤﻜﻢ و ﻗﺎﻃﻌﻲ ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان ﻣﺎ را ﺑﺎش‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺟﻮان ﺑﺮاي اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺧﻮدش اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ از ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ اﻣﺮﻣﺎن دارﻳﻢ ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺷﺎداﺑﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻛﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ از اﺻﻮل اﻋﺘﻘﺎداﺗﻤﺎن ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﺪرﺳﻪايﻫﺎ آن ﻗﺪر ﺳﻮال ﭘﻴﭽﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪﻛﻪ در ﺟﻮاب دادن‬
‫ﺑﻪ آنﻫﺎ درﻣﻲﻣﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺟﺎن ﻣﻮاﻓﻘﻢ ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺎداﺑﻲ ﻛﻪ از درون آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ رو ﺑﻪ روي اﺗﺎق ﺧﻮاب دﺧﺘﺮش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮي آنﻫﺎ ﮔﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از آن ﺟﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﺎ اﺧﻤﻲ ﺟﺪي و ﺗﺮﺳﻨﺎك دﺧﺘﺮش را ﺑﻪ ﺳﻜﻮت وادار‬
‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ در ﭘﺎﻳﻪ ﻛﻮه ﻗﺮار دارﻳﻢ و از دﻳﺪن ﻋﻈﻤﺖ ﻗﻠﻪ ﻋﺎﺟﺰﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ در اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﻜﻨﻲ و ﺑﻪ درس و ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺮﺳﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻏﺬا ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻬﺮان ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪10‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻟﺤﻈﺎت دردﻧﺎك و ﻛﺸﻨﺪهاي را ﺳﭙﺮي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻛﺎخﻫﺎي اﻣﻴﺪش ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدوﻫﻤﻪ آرزوﻫﺎﻳﺶ در ﭘﺸﺖ ﺳﺪي آﻫﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺑﻲﭘﺮده ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻮدو ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬ﺑﺎ ﻓﻜﺮ از دﺳﺖ دادن ﻋﻠﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدﺗﻨﻬﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن و ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه زﻧﺪﮔﻲاش را ازدﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ دادو آن ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮه زﻳﺒﺎ و دﻟﻨﺸﻴﻦ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻣﺪﻓﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل راه ﭼﺎره ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﺮ راﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ دﻳﺪن او ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻄﺮي ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر او را دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ از ﻛﻨﺎرش ﻧﮕﺬرد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻖ و اﺣﺴﺎﺳﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎي او ﺑﺮﻳﺰد‪ ،‬و‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم آن ﭼﻪ را در ﻃﻮل ﺳﺎلﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﻗﻠﺐ و ﺳﻴﻨﻪاش ﺟﺎي داده ﺑﻮد‪ ،‬در ﻃﺒﻖ اﺧﻼص ﺑﮕﺬارد و ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪:‬ﭼﺮا ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ از راه ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻢ ﻛﻴﺶ وﻫﻢ دﻳﻦ اﺟﺎزه داد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺑﺮاﻳﻢ رﺟﺰﺧﻮاﻧﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬از در دﻳﻦ درآﻳﺪ و ﻛﺎﻣﺠﻮﻳﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ از ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ اﺳﺖ آن ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﺪازه دﻧﻴﺎ دوﺳﺖ دارد‪،‬آﻧﻜﻪ در ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻗﻠﺒﻢ ﺣﻖ آب و ﮔﻞ دارد‬
‫و آن ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﻗﺼﺮ روﻳﺎﻫﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ‪:‬اﻣﺮوزه ﺗﻨﻬﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﺸﺘﺮك ﻣﺎ ﻋﺒﻮر ﭘﺎرهﻫﺎي اﺑﺮ و ﺳﻮﺳﻮي ﺳﺘﺎرهﻫﺎ اﺳﺖ ‪.‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺴﺖ‪.‬ﻛﺎش ﻣﻲﺷﺪ ﭘﺮﻧﺪهاي ﺷﻮم و در ﻫﻮاي او ﭘﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ‪.‬ﻛﺎش ﻣﻌﺠﺰه ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ او را ﺑﺎ آﻏﻮﺷﻲ ﭘﺮ از ﮔﻞ و ﺗﺒﺴﻤﻲ ﻣﺮداﻧﻪ و ﻣﺘﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻛﺎش ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎران ﻣﻴﻮه‬
‫ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﻇﺮفﻫﺎي ﭘﺮ از آب ﻣﺮا ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎ ﻗﻠﺐ او را ﺑﻪ ﺗﭙﺶ واﻣﻲداﺷﺖ و آرام و ﻗﺮار از ﻛﻔﺶ ﻣﻲرﺑﻮد‪.‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﺧﻮد ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﭘﻴﻐﺎﻣﻲﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟‬
‫ﭼﻪ راﻫﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را از آن ﻫﻤﻪ اﺧﺘﻨﺎق و ﺧﻔﻘﺎن ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ؟ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد؟ آﻳﺎ ﻋﻠﻲ از ازدواج ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪه؟ آﻳﺎ واﻗﻌﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ و آرزوﻫﺎ‬
‫رﻫﺎ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﺨﺖ ﺧﻮد رود؟ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺨﺒﺖ ﺧﻮد ﻋﺎدت داده‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺪ ﺑﺪون او دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻲروح و ﺧﺸﻚ و ﺧﺸﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻲرﺣﻢ و ﺑﻲﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻛﻮﻟﻪﺑﺎري از اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﺎه ﻧﺎاﻣﻴﺪي اﻓﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ‪ .‬ﻗﺴﺎوت ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﺑﻲرﺣﻤﻲ و ﺷﻘﺎوت در ﻣﺮام او ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او آﻛﻨﺪه از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﺻﻔﺎﺳﺖ‪ .‬او زاده ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺑﻴﻬﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﭼﺮاغ دﺳﺘﺎن ﺳﺮد وﺗﻜﻴﺪهاش را ﮔﺮم ﻣﻴﻜﺮد‪.‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﻣﺎي دﻟﭽﺴﺐ آﻓﺘﺎب رگﻫﺎي ﻳﺦزده ﺗﻨﺶ را ﻣﻨﺒﺴﻂ ﻣﻴﻜﺮدو ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪهاش ﺑﻪ ﻏﻠﻴﺎن ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺎﻣﻪاي‬
‫ﺑﺮاي او ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و او را ازﺣﻘﺎﻳﻖ دروﻧﺶ آﮔﺎه ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟ اﮔﺮ آن را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﻞ ﺗﭙﻪ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻠﻢ آن ﺟﺎ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺷﺪ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و آن را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻧﺸﺎﻧﻲ ﭘﺴﺘﻲ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن را ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ و ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮدﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ درﺳﺘﻲ ﻧﺪارﻧﺪدر ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﻮرد‬
‫ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ و از ﺑﻴﻦ ﺑﺮوﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﻳﻨﺪه ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻠﻲ ﻣﺘﻌﺼﺐ ﻣﻲﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ او را اﺳﻴﺮ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺮد و دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ﻧﻤﻴﺪاد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش راﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ او را ﺑﻪ زور ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﮔﺮ اﺧﺘﻼف‬
‫ﻋﻘﻴﺪه آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻃﻼق و ﺟﺪاﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﭼﻪ؟ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎﺑﻊ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﺰدﻛﻪ ﻋﻮاﻗﺐ ﺧﻮﺑﻲ درﭘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺧﻮد را ﺑﻪ ﭼﺎه اﻧﺪازد؟ﭼﺮا ﺑﺮﺧﻼف‬
‫ﻋﺮف و ﺳﻨﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻣﻲزد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﻣﺎل و آرزوﻫﺎي دﻧﻴﻮي از دﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﮕﺬرد؟ اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺪام دﻳﻦ؟ دﻳﻨﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻫﺠﺪه ﺳﺎل ﭼﻴﺰي از آن درك ﻧﻜﺮدم‪ .‬دﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺮم و ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﺤﺪودﻳﺘﻲ در ﻣﻮرد ﺣﺠﺎب ﻧﺪارد‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮد و ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻼم و ﻫﻢﻧﺸﻴﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬او‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ وﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎل او‪ .‬ﻧﻤﻲﮔﺬارم ﭼﺸﻢ آﻓﺘﺎب وﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ او ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬ﺣﺲ اﻧﺤﺼﺎرﻃﻠﺒﻲ در او اوج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮق در اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺑﻮدو آﺗﺶ ﺣﺴﺪ ﺟﺎﻧﺶ را ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‬
‫از او ﺑﮕﺬرد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮي ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه و آن ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ را ﻧﺜﺎر او ﻧﻤﻮده؟‬
‫اﻓﻜﺎر آﺷﻔﺘﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻣﺨﻴﻠﻪ رﻋﻨﺎ ﻣﺜﻞ اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن درﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻐﺰش ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ از ﻏﻢ ﻫﺠﺮان اﺷﻚ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎر از دﻳﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد دوران ﺧﻮب وﺻﺎل‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﻲزد‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ از ﻓﺮط ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺘﻘﺪاﺗﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻦ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد و ﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﺪاي ﺧﻮدﺧﻠﻮت ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آرزوﻫﺎي دﻳﺮﻳﻨﺶ‬
‫از او ﻳﺎري ﻣﻲﺟﺴﺖ‪ .‬از او ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ دﻟﺶ را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺴﭙﺎرد‪ .‬از او ﺗﻤﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻴﮕﺎﻧﻪﻫﺎ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻜﻨﻨﺪ و آراﻣﺶ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را از او ﺳﻠﺐ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ روﺳﺘﺎي ﺧﻮدﺷﺎن راه زﻳﺎدي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺣﻤﺎم از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮد و ﺧﻮدرا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪو زود ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدرش اﺟﺎزه ﻧﻤﻲداد ﻛﻪ او ﺗﻨﻬﺎ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺸﺖ ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ در ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ آرزو داﺷﺖ روزي ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﻋﺮوﺳﻲ و ﺗﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬واردآن ﺟﺎ ﺷﻮد ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻜﺎن اﻣﻦ و راﺣﺖ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ در آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺒﺮان ﻣﺤﺒﺖﻫﺎي ﻋﻠﻲ را ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ارﻣﻐﺎن آراﻣﺶ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮات ﻋﺸﻖ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺶ وﺟﻮد ﻧﺎزﻧﻴﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ اﻳﻦاﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﺎب ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻴﺎﻫﻲ رﻧﮕﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﻣﻴﺰد و ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺐﻫﺎي ﭘﻴﺶ ﺗﺎدم ﺻﺒﺢ دﻳﺪه ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺪوزد و از دوري ﻋﻠﻲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻌﻲ از درون ﺑﺴﻮزد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺟﺰ اﻳﻦ او را آرام ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻲ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و اﺣﻤﺪ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻛﺎر از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرش ﻣﺸﻐﻮل‬
‫وﺻﻠﻪ و ﭘﻴﻨﻪ ﻛﺮدن ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد و زن و ﺑﺮادرش در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﻧﻔﺮي ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺑﻮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ آرام آرام ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﺪ‪،‬ﭼﺎدرش را ﭘﻨﻬﺎن از دﻳﺪﻣﺎدرش در ﻛﻴﺴﻪاي ﻣﺸﻜﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮه روﺳﺮياش را ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮدو از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ ﺑﺎز وارد اﺗﺎق‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل از درون ﺟﻴﺐ ﭘﺪرش ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺘﺎب و ﻣﻬﺪي درﺣﻴﺎط ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎزي ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻋﻤﻪاش ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ آرام ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻬﺘﺎب ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون‪ .‬اﮔﺮﻛﺴﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدم‪.‬ﺗﺎ‬
‫ﻧﭙﺮﺳﻴﺪهاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ دق ﻛﺮدم ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺗﻜﺎن دادن ﺳﺮ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻋﻤﻪاش را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ دوﺑﺎره ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد ﻛﺴﻲ او را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬دﻣﭙﺎﻳﻲاش را از ﭘﺎ درآورد و ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮد و از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺎدرش را از درون ﻛﻴﺴﻪ درآورد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ روي ﺳﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ دور ﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﺧﻴﺎﺑﺎن در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺪود و ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪاش را ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺮﮔﺮدد ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﻮﺑﻴﺦ و ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺑﺰرﮔﻲ در‬
‫اﻧﺘﻈﺎرش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل راه را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬راه روﺳﺘﺎ را ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪.‬ﻗﺒﻼ ﺑﺎ ﻣﺎدر و زن ﺑﺮادرش ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اﺻﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﺮود‬
‫و ﺳﭙﺲ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﻣﺨﺼﻮص آن ﺟﺎ‪ ،‬راﻫﻲ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺰادهاي رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﺶ و دﻟﻬﺮه او را وادار ﺑﻪ اﻓﻜﺎر ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن ﮔﻨﺒﺪ اﻣﺎﻣﺰاده و دﻳﺪن ﻋﺪهاي دﻟﺸﻜﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي آن آراﻣﮕﺎه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ درد‬
 ‫دل ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺎﺟﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺴﻮي اﻣﺎﻣﺰاده ﭘﺮﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎﻣﺰادهاي ﻛﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف آن رﻓﺖ‪.‬رو ﺑﻪ روي در ورودي اﻣﺎﻣﺰاده از ﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ درون اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫از اﺷﻚ ﭘﺮ ﺷﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻫﻴﭻ اﻋﺘﻘﺎدي ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺰاده و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪارﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ از ﻧﻈﺮ آنﻫﺎ ﭘﻮﺳﻴﺪه و ﻛﻬﻨﻪ اﺳﺖ‪ .‬آنﻫﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮر‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ دﻳﻦ ﺗﺎزه و ﺗﻮﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻴﭻ اﻣﺎم و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮي ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻧﺪ ﺟﺰ ﺑﻬﺎء و ﭘﺴﺮش‪ .‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻛﻪ آﻧﺎن را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﺪا و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺧﻮﺷﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺎﻛﻨﻲ دارﻧﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎدي ﭘﺎك و ﺑﻲآﻻﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﭼﻨﻴﻦ‬
‫اﻣﺎﻛﻦ ﻣﺘﺒﺮك و ﻣﻘﺪﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻳﺎد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻘﺒﺮه ﺑﻬﺎء در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن دﻧﻴﺎ ﺑﻪ آن ﺟﺎ دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪو دﻳﺪار از آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﺛﻮاﺑﻲ ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد و آرام زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬اي اﻣﺎﻣﺰده ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ و ﺑﺎ ﻛﺪام ﻳﻚ از اﻣﺎﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ داري‪ .‬ﺗﻮ را ﻗﺴﻢ ﺑﻪ‪ ،‬آن ﺧﻠﻮتﻫﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪات‪ ،‬ﺗﻮ را ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺳﺮﺷﺎر از اﻳﻤﺎن و اﺧﻼﺻﺖ‬
‫در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎري ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﻳﺶ دﻋﻮت ﻛﺮد‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ وﺻﺎﻟﺖ ﺑﺎ او‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ ،‬ﻳﺎريام ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺪم در راﻫﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎريام ﻛﻦ ﻛﻪ دﺳﺖ آﺧﺮ ﺳﺮﺧﻮرده و درﻣﺎﻧﺪه ﻧﺸﻮم‪ .‬ﻳﺎريام ﻛﻦ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﺸﻮم ‪.‬‬
‫اﺷﻚﻫﺎي ﻧﻘﺮهﻓﺎﻣﺶ ﻫﻤﭽﻨﺎن از دﻳﺪﮔﺎن ﻧﻴﻠﻮﻓﺮياش ﻣﻴﭽﻜﻴﺪ‪ .‬آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدرش ﭘﺎك ﻛﺮدو دوﺑﺎره ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه روﺳﺘﺎ رﺳﻴﺪ‪،‬ﻋﺪهاي از اﻫﺎﻟﻲ روﺳﺘﺎ را دﻳﺪﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ او را ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺣﺎدﺛﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﺴﻲ از اﻫﺎﻟﻲ او را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪.‬در اﺛﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ ﻛﻪ درون ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ از آﻧﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻲﻫﺎي آﻧﺎن ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﺨﺎوتﺷﺎن در ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻋﺸﻖ‪ .‬ﺣﺲ ﻫﻤﻜﺎري و ﺗﻌﺎوﻧﺸﺎن‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ و ﻫﻤﺪريﺷﺎن‪ ،‬ﺻﻔﺎ و‬
‫ﺳﺎدﮔﻲﺷﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ آﻧﺎن را در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﺰرﮔﻮارﺗﺮ ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ‪ ،‬آن ﺟﺎ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖﻫﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮ درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ از ﻧﻴﺮﻧﮓ و‬
‫رﻳﺎ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺟﻔﺎ‪ ،‬دور ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻛﻲ و ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ را از ﻫﻢ ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲدادﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ اﻣﻮال ﻧﺎﻣﻮس ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﺮدم ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ اﻫﻞ‬
‫ﻇﻠﻢ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و درس ﺑﻲ رﺣﻤﻲو ﺷﻘﺎوت ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ آﺗﺶﺳﻮزي ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آنﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪،‬ﺣﻖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدم درﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ آنﻗﺪر درﻛﻮرهﻫﺎي ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﮔﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬آنﻗﺪر آﺑﺪاده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺮ رﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪهﺷﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﺑﻐﺾ ﻓﺸﺮدهاي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺿﺪ ﻗﺮآﻧﻲﻫﺎ و ﺿﺪ اﺳﻼﻣﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدي رﺳﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ‬
‫ﺗﺎزه از ﻣﺼﻴﺒﺖ ارﺑﺎب و رﻋﻴﺘﻲ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻨﻮز در ﺧﻔﻘﺎن ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﻬﻠﻮي زور ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ دردﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺪهاي در ﻗﺎﻟﺐ دﻳﻦ و دﻳﺎﻧﺖ ﺑﺮاي ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن آنﻫﺎ‬
‫دام ﮔﺴﺘﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺤﺮاﻓﺸﺎن ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺧﻮد را اﻣﺎم زﻣﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺪاﻳﺸﺶ دو ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ وﻳﺮاﻧﮕﺮ رخ داد و ﻇﻠﻢ و ﺟﻨﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻓﺴﺎد و‬
‫ﻓﺤﺸﺎ‪ ،‬ﺑﻲﻋﺪاﻟﺘﻲ و ﺑﺰﻫﻜﺎري روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ دﺷﻤﻦ دﻳﺮﻳﻦ اﺳﻼم‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻌﺒﺪش را در آن ﺟﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺮد‪ ،‬از اﻧﮕﻠﻴﺲ )ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء از ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ‬
‫ﻟﻘﺐ و ﻧﺸﺎن ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻟﻮﺣﻲ ﺑﻪ او اﻋﻄﺎ ﺷﺪ( ﻧﺸﺎن ﮔﺮﻓﺖ و آﺑﺸﺨﻮرش ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﭘﺸﺖ دﻛﻞ ﺑﺮق ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد و از دور ﺑﻪ ﻫﻢ وﻻﻳﺘﻲﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬اي ﻛﺎش ﻋﻠﻲ را ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ روﺳﺘﺎ ﺑﺮود و ﻣﻀﺤﻜﻪ ﻣﺮدم ﺷﻮد‪.‬‬
‫راﺳﺘﻲ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺲ او را ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬و اﻳﻦ از ﭘﺮدﻟﻲ و ﺟﺴﺎرت رﻋﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل او ﺷﺐﻫﺎي زﻳﺎدي در روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮد راه ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ روﻳﺎي زﻳﺒﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺎر ﻧﻤﺎز ﮔﻠﺪارش را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮه ﻣﺘﻴﻦ و ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺑﺎ زﻣﻴﻨﻪ ﮔﻞﺑﻬﻲ رﻧﮓ ﭼﺎدرش ﻗﺸﻨﮓﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آرام آرام ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردي ﺳﺮد ﺟﻮاﺑﺶ را دادﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس رﺳﻴﺪ و ﻫﻤﻪ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬درون ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻧﺪو ﻣﺜﻞ اﻋﻀﺎي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده درﺑﺎره ﻣﺸﻜﻼت ﻫﻢ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺻﺪا ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻗﺪر ﻛﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ رﻋﻨﺎ ﺷﺪت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آنﻗﺪر ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻗﻠﺒﺶ از ﺣﺼﺎر ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻛﻮﺗﺎه راه ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ ﻃﻮﻻﻧﻲ و ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺳﻤﺎن ﻛﻢ ﻛﻢ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از اﺑﺮ ﺷﺪ و ﻓﻀﺎي آرام ﺟﺎده ﺑﻪ ﻏﺮوﺑﻲ دﻟﭽﺴﺐ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﺧﻮد را رو ﺑﻪ روي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات زﻧﺪﮔﻲاش در آن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﺐ ﺑﻪ وﺟﺐ دﻳﻮارﻫﺎﻳﺶ اﻧﺲ داﺷﺖ‪ .‬دروازه‬
‫ﺷﻴﺮن ﻗﺼﻪﻫﺎ و ﻧﻐﻤﻪﻫﺎي ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺶ روﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺧﺎﻟﻲ ﻏﺮق ﺳﻜﻮﺗﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن در ﻣﺨﻴﻠﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ و در ﺑﺎورش ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬
‫روزي ﭘﻴﻜﺮ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن و ﺑﻪ دود ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را ﺑﺎ ﺣﺴﺮت و درد ﺑﻨﮕﺮد و آن ﺟﺎ را ﺑﺎ ﻛﻮﻟﻪﺑﺎري از ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﺑﺴﭙﺎرد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮش را ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺷﻮد‪ .‬اي ﻛﺎش ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ زﻧﺪﮔﻲ در‬
‫آن ﺟﺎ را ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اي ﻛﺎش ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻮن ﻏﺰال ﺳﺒﻚ ﭘﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺑﺎم آرزوﻫﺎﻳﺶ ﺑﺨﺮاﻣﺪ‪ .‬اي ﻛﺎش ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺼﻪﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪو از آن ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ از ﺳﻮي ﻋﻠﻲ ﻧﺜﺎرش ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪ و ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻓﺨﺮ ﻣﻲﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﭼﻪ ﺗﻜﻴﺪه و ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻪ اﻓﺴﺮده و ﺧﺠﻞ‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ و دﻟﻤﺮده در ﭼﺎدرش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﻧﺎن ﺳﺎﺟﻲ ﻣﺎدرش از ﺣﻴﺎط ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود و از ﭼﺸﻤﻪ آب ﺑﻴﺎورد ﻳﻚ آن ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻳﺮ ﻧﺸﺪه از ﺧﻤﻴﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﺑﻲدرد‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺑﻐﺾ آﺳﻤﺎن ﺑﻐﺾ او ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺜﻞ اﺑﺮ ﺑﻬﺎر ﮔﺮﻳﺴﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ رﻫﮕﺬران او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪو آن ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و درﻣﺎﻧﺪﮔﻲاش را ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺑﺒﺎﻟﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر دردﻧﺎك ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﺮادر و زن ﺑﺮادرش را ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ در اﻳﻦ ﺟﺎ ارج و ﻗﺮﺑﻲ داﺷﺘﻨﺪ و راﺣﺖ و ﺑﻲﻣﻨﺖ ﻣﻲزﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﺳﺮﺑﺎر دﻳﮕﺮان ﻣﻲدﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ و زﻳﺒﺎ ﻛﺠﺎ و آن اﺗﺎق ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺠﺎ؟ ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺑﺎران ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺧﻴﺲ او ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ و ﺑﺎ اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ در ﻫﻢ ﻣﻲآﻣﻴﺨﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از دﺳﺖ رﻓﺖ؟ ﭼﻪ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚﺑﺎره ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻞزدﮔﺎن آواره و ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ؟ اﻳﻦ آﻓﺖ ﺑﺪ ﻳﻤﻦ از ﻛﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آنﻫﺎ رﺧﻨﻪ ﻛﺮد و آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن را ﺑﺮ ﻫﻢ زد؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﺴﻲ را روي ﺷﺎﻧﻪاش اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ‪.‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻏﻮش او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬آرام ﺑﺎش‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪،‬آرام ﺑﺎش‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬ﺗﻮﻛﻞ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ .‬ﺧﺪا را ﭼﻪ دﻳﺪي‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎ ﺧﺪا ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻨﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻘﻴﺪهﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬از ﻟﻄﻒ ﺧﺪا دور ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدت را ﻋﺬاب ﻧﺪه‪ .‬ﻋﺰﻳﺰم ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻧﺪ ذﻟﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﻠﻢ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮض ﻃﺎﻋﻮن آﻣﺪﻧﺪوﺷﻤﺎ را آﻻﺧﻮن واﻻﺧﻮن ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻗﺼﺮ ﻃﻼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬ﻛﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲﺷﻮد؟‬
‫ﻛﻲ ﺑﻪ آب و ﺧﺎك ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲرﺳﺪ؟ ﺧﺪا از روي زﻣﻴﻦ ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻲآزاري ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺮدم ﻫﻴﭻ راﺿﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻗﺪم ﺷﻮم آن ﺑﻲﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﺧﺸﻚ‬
‫و ﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﻮزﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﺮدم آوردﻧﺪ‪ .‬دﻣﺎر از روزﮔﺎر اﻳﻦ ﻣﺮدم درآوردﻧﺪ‪.‬ﻛﺪﺧﺪاي ﺑﻴﭽﺎره را آنﻗﺪر ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲدﻳﺪياش‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻲ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺎن ده را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮن دﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺮدم دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ و ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺎدرﻫﺎ آﻣﺪ ﺟﻠﻮﻳﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬از ﮔﻴﺴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و او را ﭘﺮت ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ روﺣﺸﺎن از‬
‫آﺗﺶزدن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻲﺧﺒﺮ اﺳﺖ در زﻧﺪان ﺳﺎواك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﺑﻮدﻳﺪ و ﻧﻪ ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻛﺎره ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺪا رو ﺳﻴﺎﻫﺸﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻠﻮا ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا اﻓﺴﺎر‬
‫زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ آنﻫﺎ ﻣﻲدﻫﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﻣﻲﮔﺬارﻳﺪ ﺷﻤﺎ را وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ واﷲ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻴﺮﺧﻮاه ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻃﻴﻨﺖ و ﺷﻴﻄﺎن ﺻﻔﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫زن درﺷﺖاﻧﺪام رﻋﻨﺎ را ﮔﺮم ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد و زﻳﺮ ﺑﺎران در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ دو ﻛﺎﻣﻼ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪو ﻛﻢ ﻛﻢ او را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻛﺸﻴﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻮا ﺳﺮد ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎران ﻛﻢ ﻛﻢ دارد ﺑﻪ ﺑﺮف ﺗﺒﺪﻳﻞ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺧﻴﺲ ﺷﺪهاي‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدت را از ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺮ‪ .‬دﻧﻴﺎ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا اﻧﺸﺎءاﷲ ﻓﺮج اﻣﺎم زﻣﺎن را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻖ اﻳﻦ دروﻏﮕﻮﻫﺎ را ﻛﻒ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ؟‬
‫اﮔﺮ ﻣﺎدر ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺟﻮانﻫﺎي ﻟﺖ و ﭘﺎره ﺷﺪه ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اذﻳﺘﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدرش ﭘﺎك ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم از آﻣﺪن ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‪،‬ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن‪،‬روﺳﺘﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺮدم‬
‫روﺳﺘﺎﻣﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﻛﺮد و اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را از دﻳﺪه ﻓﺮوﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎران ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺪت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي رﻋﺪ و ﺑﺮق ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻀﺎي ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ روﺳﺘﺎ را درﺑﺮﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﻛﺎﻫﮕﻞ‪ ،‬ﺑﻮي ﺑﺎران در ﻫﻮا ﭘﻴﭽﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ و رﻋﻨﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﻗﺴﻤﺖ ‪11‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎغﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ وآﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪.‬از ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪاي رﺳﻴﺪﻛﻪ از وﺳﻂ‬
‫روﺳﺘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬از روي ﭘﻞ رودﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﻮر ﻛﺮد‪.‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ راﻫﻲ را آﻏﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﺧﺮﻣﻲرﺳﺎﻟﻨﺪ‪ .‬از ﭼﻨﺪ ﻛﻮﭼﻪ وﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ در ﺳﺒﺰ‬
‫رﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻲ را دﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ اﻣﻴﺪش‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ و آرزوﻳﺶ‪ .‬ﻗﺪمﻫﺎﻳﺶ را آرامﺗﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎﻣﻼ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را از ﻫﻴﺠﺎن و ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد رﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎﻧﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ ‪.‬‬
‫آرام ﺑﻪ در ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻲ درﻧﮓ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻣﺼﻤﻢ آن را ﺑﻪ درﻛﻮﻓﺖ‪.‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ در را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﺮادرﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮش؟ ﻋﻠﻲ ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺪرش‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻛﺰاز از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻳﻲ ﭘﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪﻛﻪ ﻣﻲدوﻳﺪ ﺗﺎ زﻳﺮ ﺑﺎران ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻮد ‪.‬درﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬رﻳﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ‪،‬ﺑﺎدﻳﺪن رﻋﻨﺎ از ﺗﻌﺠﺐ واﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﺶ ﺑﻪ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻣﺮﻏﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آﺷﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدد‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻲﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﭘﻨﺠﺮه ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺻﺒﺢ زود رﻓﺘﻪ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻃﻔﻠﻲ داداﺷﻢ ﻣﮕﺮ ﺷﺐ و روز دارد؟ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ در ﺑﻪ در ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﺧﻮدش ﺑﻴﺎورد ‪.‬ﺧﻮب ﺷﺪ آﻣﺪي‪ .‬ﺧﻮش آﻣﺪي‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ آﻣﺪهاي ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ؟‬
‫ﺗﻨﻬﺎ آﻣﺪهام‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ زﻳﺎد ﺑﻤﺎﻧﻢ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﮕﻔﺘﻢ آﻣﺪم ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﮔﺮم ﺷﻮ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﮔﺬارم ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﺑﺮوي؟ ﺑﻤﻴﺮم اﻟﻬﻲ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺧﻴﺲ ﺷﺪهاي! از ﻛﻲ زﻳﺮ ﺑﺎراﻧﻲ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪي‪،‬‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻣﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ‪.‬‬
‫واﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮي ﺻﻔﺎ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻮي ﻣﻬﺮ و ﻋﻄﻮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﻋﺸﻖ‪ .‬ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻏﺬا روي ﭼﺮاغ ﻗﻞ ﻗﻞ ﻣﻲﻛﺮدو ﺑﺨﺎﺷﺮ در ﻓﻀﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دور ﺗﺎ‬
‫دور اﺗﺎق ﭘﺸﺘﻴﻬﺎي ﻓﺮش دﺳﺖ ﺑﺎﻓﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﮔﭻﻛﺎري ﺷﺪه و ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬روي دﻳﻮار ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺦ ﺑﺰرگ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻲ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﺑﻠﻮز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻋﻠﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻠﻮزي‬
‫ﻛﻪ رﻧﮓ ﮔﻞﻫﺎي ﺑﻨﻔﺸﻪ را داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎن رﻋﻨﺎ داﺋﻢ ﺑﺪﻧﺒﺎل آن ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺴﻜﻮﭼﻪﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬رﺧﺘﺨﻮابﻫﺎ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪو آنﻗﺪر ﺻﺎف وﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮدﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ آن را ﺑﺎ ﻣﺘﺮ اﻧﺪازهﮔﻴﺮي‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻛﺘﺎب و ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﻮدﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺧﻮدش آﻧﺮا ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغ ﺗﻮري از ﺳﻘﻒ آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬درﺳﻤﺖ ﭼﭗ اﺗﺎق ﭘﻨﺠﺮهاي ﻃﺎقدار رو ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‬
‫و ﭘﻨﺠﺮهاي ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط دﻳﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻲ داراي ﭼﻨﺪ اﺗﺎق ﺗﻮ در ﺗﻮ ﺑﻮد و اﻳﻦ اﺗﺎق ﻇﺎﻫﺮا اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ آنﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬رﻋﻨﺎ از دﻟﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺮود‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻋﻠﻲ درآﻳﺪ‬
‫و ﺑﻲﻫﻴﭻ دردﺳﺮي ﺧﺎﻧﻢ آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻏﺬا را ﺑﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮه از روي ﭼﺮاغ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻛﺘﺮي و ﻗﻮري را روي آن ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﻧﺸﺎط ﺑﺮق ﻣﻲزد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﻮق رﻋﻨﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ آﺗﺶﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺧﺒﺮ داده ﺑﻮد‪ .‬از روزي ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﮕﺮ ﺧﻮاب و ﺧﻮراك دارد؟ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﻪاي ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ زود ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲرود و ﺷﺐ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ دﻟﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﻳﻴﺪ؟ ﻧﻴﻢ ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻛﺪام ﻃﺮف ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻪ دادﻧﺪ؟ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ و دروﻳﺸﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻮد‪ ،‬وﻃﻦ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا ذﻟﻴﻠﺸﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺧﺮاب ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﺳﺎﻛﺘﻲ؟ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ روﺳﺮياش را ﻛﻨﺎر ﭼﺮاغ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﻮد‪ .‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ رﻳﺤﺎﻧﻪ را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ رﺿﺎ ﻛﻮ؟ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ؟‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدرم و رﺿﺎ رﻓﺘﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﻇﻬﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﭘﻴﺪاﻳﺸﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻧﺴﻲ دارﻳﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﭼﻪ ﺑﺎراﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺎدرم ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن اﺑﺮوﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪه وﻣﺸﻜﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎﺣﺎﻟﺖ وﭘﮋﻣﺮده‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﺻﻮرت ﺑﻴﻀﻲ ﺷﻜﻞ‪.‬ﺣﺘﻲ ﭼﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪهاش ﻛﻪ روي آن ﮔﻮدي زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺗﻜﻤﻴﻞ‬
‫ﻛﻨﻨﺪه ﺟﺬاﺑﻴﺖ او ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﻛﺎﻣﻼ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ او ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﭼﺎي ﺧﻮدش رﻧﮕﻲ ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ رﻳﺨﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ داغ اﺳﺖ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﮔﺮم ﺷﻮي ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺑﻲ دادهاﻧﺪ؟‬
‫ﭼﻮن آنﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن آﺗﺶ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ اﺗﺎق از اﻳﻦ اﺗﺎق ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ‪ ،‬ﻛﻪ اﻧﺒﺎري ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻗﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﺑﺮادرم ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻪاي اﺟﺎره ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﭘﻮﻟﺪاري ﻫﺴﺘﻨﺪ و دﺳﺖ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﺎن از ﭘﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا در آن ﻣﺎﻧﺪهاﻳﺪ؟ ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﺪا‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮﻳﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺟﺎﻳﺘﺎن روي ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ اﻳﻦ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا را ﻫﻢ ﺧﺸﻨﻮد ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺑﻨﺪهﻫﺎي ﺧﺪا ﻫﻢ ﻛﺎري ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﻮاد داري‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ اﻳﻤﺎن داردي ‪.‬در ﻗﺮآن ﭼﻴﺰي درﺑﺎره دﻳﻦ ﺑﻌﺪ از اﺳﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه وﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻋﻼم ﺷﺪه ﻛﻪ اﺳﻼم آﺧﺮﻳﻦ دﻳﻦ ﺧﺪاﺳﺖ و ﻣﺤﻤﺪ آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮآن را ﻗﺒﻮل دارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺣﺮف ﺧﺪا را اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲاﻧﺪازﻳﺪ؟‬
‫آﺧﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﻧﺪارد ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و دﻳﻦ ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﻧﻌﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻘﺘﻀﺎي زﻣﺎن ﺑﺎﻳﺪ دﻳﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪.‬‬
‫دﻳﻦ اﺳﻼم آنﻗﺪر ﻛﺎﻣﻞ و ﺑﻲﻧﻘﺺ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم زﻣﺎنﻫﺎ و دورانﻫﺎ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﻦ اﺳﻼم را ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﺮوﻋﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻘﺘﻀﺎي زﻣﺎن ﻋﻮض ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ‬
‫ﻧﻴﺎزي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ؟ ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮد ﺧﺪا در ﻗﺮآن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪاي را ﻓﺮﻣﻮده‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻨﻄﻖ دﻳﮕﺮي را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺘﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﻼﻛﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﻼﻫﺎ را ﺳﺮم ﻣﻲآورد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫از آدمﻫﺎ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﺰار درد ﺑﻲدرﻣﺎن دﭼﺎر ﺷﺪهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫آﺧﺮش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا از ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬از اﻳﻦ ﻧﻤﻲﮔﺬرد‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺪهاي ﻣﺴﺌﻠﻪاي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮي وﺑﻬﺎء را ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ و ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎوري وﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮدي‪ ،‬ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺳﺨﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻋﻤﻮ و زن ﻋﻤﻮي ﺧﻮدت ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺸﺪﻧﺪ؟ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن اﻓﺘﺎد؟‬
‫ﭼﺮا ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺪه؟ ﻋﻤﻮ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻲ دارد و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬زن ﻋﻤﻮ ﻫﻢ داﺋﻢ از دﻳﺴﻚ ﻛﻤﺮ ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻲﻛﺲ و ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ آنﻫﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن وﻓﺎدار ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎدر ﺧﻮدت ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﭘﺎ درد ﻧﻤﻲﻧﺎﻟﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﭘﺪرت ﻳﻚ ﺑﺎر ﺳﻜﺘﻪ ﻧﻜﺮد؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ را دارﻳﺪ؟ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي از اﻣﺎﻣﺎن و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﺎ رﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه؟ آﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺣﻀﺮت‬
‫رﻗﻴﻪ در ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺑﺎزي ﺑﺎ اﺳﺒﺎبﺑﺎزي‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﺒﺎرك ﭘﺪرش را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و از ﺷﺪت ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ دق ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮﻳﻀﻲ و درد و ﻣﺮض ﺳﻬﻢ اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ﻋﻘﻮﺑﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎز اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬اوﻻ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه را ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪا‪ .‬آنﻫﺎ‬
‫را از ارث ﻣﺤﺮوم ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﻣﻠﻚ و داراﻳﻴﺸﺎن را از ﻃﺮﻳﻖ دوﻟﺖ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻓﻠﺠﺸﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ دور و ﻧﺰدﻳﻚ دﺳﺘﻮر ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺎري ﻣﻜﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺳﺎدهﻟﻮحﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪهاﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮادهات ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺘﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ آﻧﻬﺎ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺧﺎﺻﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻣﺎن ﻫﻢ از ﺧﺪا ﺟﺪا ﻧﺒﻮد و ﻣﻘﺎﻣﻲ در ﺣﺪ ﺧﺪا داﺷﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻮرﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻮرﻫﺎي ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺧﺪا ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻪ اﺷﻴﻢ‪ .‬از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺟﺎن دﻟﻢ ﻓﺪاي آن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻌﺼﻮم و ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺷﻮم‪ ،‬ﺧﺪا اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ راﺑﻂ ﻧﺪارد‪.‬ﺧﺪا در ﻗﻠﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ او را ﺻﺪا ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬او ﻫﻢ ﺑﺎ رﺣﻤﺖ و ﻟﻄﻔﺶ ﺟﻮاﺑﻤﺎن را ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫دﺳﺘﻮرﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺧﺪا رﺟﻮع ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ دﺳﺘﻮرااﻟﻌﻤﻞ ﻋﺪهاي ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﺪا ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ‪ .‬اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮك اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا آنﻗﺪر ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻘﺎم ﻣﻦ در ﺣﺪ ﻣﻘﺎم اوﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬ﺑﻨﺪﮔﺎن او ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ‪.‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻋﻈﻴﻢاﻟﺸﺎن اﺳﻼم ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻫﺮﮔﺰادﻋﺎ ﻧﻜﺮدﻧﺪﻛﻪ ﻣﻦ ازﺧﺪا ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺘﻢ وﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺮف ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ دردﻋﺎﻳﺸﺎن ازﺧﺪاﺑﺮاي رﺳﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮدوش داﺷﺘﻨﺪﻳﺎرﻳﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ‪.‬ﺣﺘﻲ‬
‫ﺧﻮد اﻳﺸﺎن از ﻃﺮف ﺧﺪا اﻣﺮ و ﻧﻬﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن و ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دﻳﮕﺮ ﺟﺴﻢ ﺧﺎﻛﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﻏﺮﻳﺰي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﻘﺎﻣﺸﺎن در ﺣﺪ ﻣﻘﺎم ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را زده ﻛﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺧﺪا ﻛﻪ ﻗﺮآن اﺳﺖ رﺟﻮع ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ او ﮔﻔﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ .‬در واﻗﻊ او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺧﺪا دورو ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺳﭙﺲ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﺪاﻳﺎن روي زﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ‬
‫آزارﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه ﻧﻤﻲرﺳﺪ ‪.‬ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ ﺟﻮاﻧﺎن و ﻣﺮدان اﻳﻨﺠﺎ آوردﻧﺪ ‪.‬آﻧﻘﺪر زدﻧﺪ و ﺷﻜﻨﺠﻪ دادﻧﺪﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﻫﻴﭻﻛﺪام اﻣﻴﺪي ﻧﺒﻮد‪..‬ﻛﺎري‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺮدن ﻣﺮدم اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻣﺮدم از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻲﺧﺒﺮ را ﺷﻜﻨﺠﻪ دادﻧﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدم آﺗﺶ زدﻧﺪ‪ .‬دوﻟﺖ ﻫﻢ آﻧﻬﺎ را ﻣﻮاﺧﺬه ﻛﺮده ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪر ﺳﺎدهاي‪ ،‬ﻏﺰال ﻣﻈﻠﻮﻣﻢ‪ .‬از ﺳﺎدﮔﻲات اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش اﻳﻦ از ﺧﺪا ﺑﻴﺨﺒﺮﻫﺎ ﺷﺪهاي‪.‬ﭼﺮا دوﻟﺖ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ؟ ﭼﺮاﻣﺮدﻣﺎن ﻳﻚ ده را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺗﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﻗﺒﻮل دارد‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬اﻣﺎ دوﻟﺖ وﺟﻮد ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻗﻪاﻧﺪاﺧﺘﻦ در ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻻزم و واﺟﺐ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﺳﺮﻛﻮب ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﻧﻔﺎق ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهاي را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدي ﺑﻜﺸﻨﺪ و اﻋﺘﻘﺎد ﻋﺪهاي را ﺳﺴﺖ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬ﭼﺮا در ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﻧﻔﺎق ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهاي را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدي ﺑﻜﺸﻨﺪو اﻋﺘﻘﺎد ﻋﺪهاي را ﺳﺴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﭼﺮا در ﺑﻴﻦ ﺳﻨﻲ ﻣﺬﻫﺐﻫﺎ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ؟وﻫﺎﺑﺖ را ﺑﺮاي ﺳﻨﻲﻫﺎ وﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﺑﺮاي ﺷﻴﻌﻪﻫﺎ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺑﺰكﻛﺮده و ﺑﻲﺣﺠﺎب ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪﻣﺮدم ﺳﺮﮔﺮم اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ درﻣﻘﺎﺑﻞ دوﻟﺖ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪو از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻲ ﻋﺪاﻟﺘﻲ وﻇﻠﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ‬
‫آﺧﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم؟ ﺗﻮ آنﻗﺪر از اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ دور ﺑﻮدهاي ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي درك ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎه از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﻔﺮت دارد و ﺑﺮاي ﺧﺪﺷﻪ دارﻛﺮدن اﻋﺘﻘﺎدات آﻧﻬﺎ از ﻫﻴﭻ ﻛﺎري درﻳﻎ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و ﻛﻠﻴﻤﻲﻫﺎ و ﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮق ﺟﺎﻧﺒﺪاري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﻟﺘﻤﺮدان ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ وﻗﺖ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺪا‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ ‪.‬وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر‪،‬‬
‫و وزراي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ‪.‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ را ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮل اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻧﺨﻮر‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟ وﻟﻲ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ در ﺳﻴﺎﺳﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ دﻳﺪي ﻛﻪ ﺣﺮفﺷﺎن ﺑﺎ ﻋﻤﻠﺸﺎن ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﭙﺮس ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا اورا ﻃﺮد ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ وﺑﺎ ﺧﻮدﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮﻳﻜﻲ از اﺣﻜﺎم ﻣﻌﺘﺒﺮ دﻳﻦ ﻋﺪم ﻣﺪاﺧﻠﻪ درﺳﻴﺎﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟ﭘﺲ ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻫﻤﻪ وزﻳﺮ وﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻜﻨﺪ واﻗﻌﺎ ﻣﺎ ﭼﺸﻢ وﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ؟ درﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻳﻢ‬
‫و ﺗﺎزه ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ از ﻫﻤﻪ آﮔﺎهﺗﺮ و داﻧﺎﺗﺮﻳﻢ و اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ دﻳﻦ ﻣﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ‪.‬اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﺑﻪ اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﺟﺎﻣﻌﻪ آﮔﺎﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺘﻲ دور و ﺑﺮ ﺧﻮد را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﻜﻨﺪ از ﻓﺮط ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ و‬
‫ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ در دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ازﻫﻤﻪ ﺑﺮﺗﺮﻳﻢ و و ﻋﻼﻣﻪ دﻫﺮﻳﻢ؟ﻋﺠﺐ ﻓﺨﺮ وي ﻏﺮوري ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ وﻻﻳﺘﻴﻬﺎي ﺧﻮد داﺷﺘﻴﻢ‪.‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪.‬ﭼﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻏﻠﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آنﻗﺪر از ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎورﻣﺎن ﺷﺪه ﺧﻴﻠﻲ آﮔﺎه و داﻧﺎﻳﻴﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﭼﺎﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي اﺗﺎق و ﺳﺮﻣﺎي ﺑﻴﺮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﺑﺨﺎرﻛﻨﻨﺪ و اﺻﻼ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط دﻳﺪه ﻧﺸﻮد ‪.‬رﻋﻨﺎ دﻟﻮاﭘﺲ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﻳﻮار ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ و ﻧﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺣﺎﻻ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش در ﻧﺒﻮد او ﭼﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺠﺎﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻲزدﻧﺪ ‪.‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﮕﺮان ﻧﻤﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ از ﺑﺪﺷﺎﺳﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻠﻲ در ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮاي دﻗﺎﻳﻘﻲ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و رﻋﻨﺎ را ﺑﺎ روﻳﺎﻫﺎﻳﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻋﻠﻲ رﻓﺖ‪ .‬از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻗﻄﻮر ﻋﻠﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺻﻔﺤﺎت اول و آﺧﺮ ﻳﻜﻲ از ﻛﺘﺎبﻫﺎ‬
‫ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻂ زﻳﺒﺎ و درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻋﻠﻲ ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد او ﺑﻮده‪ .‬در ﺻﻔﺤﻪ اول ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪي و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻬﺮه از ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺳﻴﺐ را دزدﻳﺪم ﺑﺎﻏﺒﺎن از ﭘﻲ ﻣﻦ ﺗﻨﺪ دوﻳﺪ ﺳﻴﺐ را دﺳﺖ ﺗﻮ دﻳﺪ ﻏﻀﺐآﻟﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد ﻧﮕﺎه ﺳﻴﺐ دﻧﺪانزده از دﺳﺖ ﺗﻮ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺧﺎك‬
‫و ﺗﻮ رﻓﺘﻲ و ﻫﻨﻮز ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﮔﻮش ﻣﻦ آرام آرام ﺧﺶ ﺧﺶ ﮔﺎم ﺗﻮ ﺗﻜﺮارﻛﻨﺎن ﻣﻲدﻫﺪ آزارم و ﻣﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪﻛﻨﺎن ﻏﺮق اﻳﻦ ﭘﻨﺪارم ﻛﻪ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺎ ﺳﻴﺐ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫و در ﺻﻔﺤﻪ آﺧﺮ ‪:‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ آن روز ﻧﻪ ﺳﺮد ﻋﺒﻮس ﺑﺎغ را دﻳﺪم و از‪،‬آن ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ دور از دﺳﺖ ﺳﻴﺐ را ﭼﻴﺪﻳﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺮاغ و آب و آﻳﻴﻨﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻢ و‬
‫ﻧﺘﺮﺳﻴﺪم ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب دﻳﮕﺮي ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﺎﻏﺬي زﻳﺮ ﻛﺘﺎب اﺳﺖ و ﺧﻮدﻛﺎري در ﻛﻨﺎرش ‪.‬ﻛﺎﻏﺬ را از زﻳﺮ ﻛﺘﺎب ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮدﻛﺎر ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻄﻲ ﺧﻮش و ﭘﺮرﻧﮓ ﻧﺎم رﻋﻨﺎ ﺣﻚ ﺷﺪه و زﻳﺮآن‬
‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺖ ﭼﻨﺎن دﻟﺨﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﻃﻔﻠﻲ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻋﻴﺪ ﭘﺮﺳﺘﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ ﺑﻬﺎر و ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺗﻮ ‪...‬‬
‫ﻣﮕﺮ از راه در رﺳﻲ ﻣﮕﺮ از ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻲ ﻣﮕﺮ از آﻓﺘﺎب ﺑﻪ درآﻳﻲ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي اﺑﺮ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻓﻖﻫﺎي ﻧﺎﭘﻴﺪا ﻣﻲﺳﭙﺎرد و ﻋﺸﻖ آﻫﻮي ﻣﺤﺘﻀﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺑﺎران ﻣﻲﮔﺬارد‬
‫ﻫﻴﻬﺎت ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﻴﻨﻤﺖ اي ﺳﺘﺎره روﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺘﻮ ﺗﺎ ﺷﺒﮕﻴﺮ ﭘﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮم ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺑﺎزآﻳﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺟﻮاﻧﻲ در ﺑﺎران از راه ﻣﻲرﺳﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ اﺷﻌﺎر ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺮاي او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ آرزوي دﻳﺮﻳﻨﺶ رﺳﻴﺪ‪ .‬آن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺟﺎري ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و رﻋﻨﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺤﺒﺖ او را در رﻓﺘﺎر و‬
‫ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ او ﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﭼﻪ اﺷﻌﺎر ﻧﻐﺰ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﺮاي او ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ درآﻣﺪه ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬در ﻳﻚ دﺳﺖ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭘﺮ از ﻣﻴﻮه و در دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭘﺮ از ﻣﻮﻳﺰ و ﮔﺮدو داﺷﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻫﻮل ﺷﺪ و ﻛﺎﻏﺬ را ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻛﻨﺎر رﻳﺤﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪﮔﻔﺖ‪ :‬آدم ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﭘﺪروﻣﺎدرم ﻧﮕﺮان ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر آﻣﺪه‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻏﺰال ﻗﺸﻨﮕﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ ﻋﺮوس ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﺎ را ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺒﺮد؟ ﻣﺎدرم دﻳﺮوز ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ و ﺟﺎر ﻣﻲزﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺷﺪه ﻋﻠﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻤﺎن‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺷﺐ ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺮﮔﺮدي ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﻓﺮدا‬
‫ﺻﺒﺢ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﺑﺮﻳﻤﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﻲ را ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ از اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬او واﻗﻌﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻌﻠﻖ دارد ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ و رﻋﻨﺎ ﺳﺮﮔﺮم اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در زدﻧﺪ‪ .‬رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه رﻋﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺗﻮي دﻟﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﺟﻮاﻧﻲ در ﺑﺎران‪ .‬ﻣﺼﺪاق ﻫﻤﺎن‬
‫ﺷﻌﺮ ﺧﻮدش‪ .‬او ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎرهﻫﺎي روﺷﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ؟‬
‫وﻗﺘﻲ رﻳﺤﺎﻧﻪ در را ﺑﺎز ﻛﺮد زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ و رﺿﺎ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺨﺎر ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺑﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺧﺒﺮ آﻣﺪن رﻋﻨﺘﺎ‪ ،‬ﺳﺎك ﺧﺮﻳﺪش را ﺑﻪ دﺳﺖ رﻳﺤﺎﻧﻪ داد و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﻟﻬﻲ ﻗﺮﺑﺎن ﻗﺪ و ﺑﺎﻻت ﺷﻮم‪ .‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﺮدي آﻣﺪي‪ ،‬ﻧﺎزﻧﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش آﻣﺪي‪ .‬ﺻﻔﺎ آوردي‪ .‬و ﺑﻪ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬‬
‫رﺿﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮي ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﻛﺮد وﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻣﻴﻮه ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬رﻋﻨﺎ از زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ آﻣﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﺪﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﺳﺮوﻳﺲ آﺧﺮش‬
 ‫ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫زﻫﺮاﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮوﻳﺲ آﺧﺮش ﻛﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬دو ﺳﻪ ﺳﺮوﻳﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻣﻲرود‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪.‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺸﺎءاﷲ ﻋﻠﻲ ﻫﻢ از راه ﺑﺮﺳﺪ و ﮔﻞ روﻳﺖ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﭽﻪام اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮدي‪ .‬ﺗﻮي ده ﻛﻪ اذﻳﺘﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ ‪.‬‬
‫زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ از وﺿﻊ ﺟﺎ و ﻣﻜﺎن آﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و از اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﭘﺪر و ﻣﺎدرش‪ ،‬و ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺮف زد‪ .‬رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﺮادرش ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺸﺎﻧﻲ دﻗﻴﻖ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ را از او ﭘﺮﺳﻴﺪ و‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﻋﻨﺎ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ و ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﭘﺪرش ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﻜﺘﻪ ﻛﻨﺪ و ﺗﻮي اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻗﻮز ﺑﺎﻻﻗﻮز ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ راﻫﻲ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﭼﺎدر ﻧﻤﺪارش را دوﺑﺎره ﺳﺮ ﻛﺮد‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ وزﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ او را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪوﻗﻮل ﺷﺐ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري را ﺑﻪ او دادﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ از ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و آن ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮم و ﺻﻤﻴﻤﻲ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آن‬
‫ﺟﺎ را ﻧﺒﻴﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪.‬در آن وداع ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻫﻮا ﻧﻴﺰ دﻟﮕﻴﺮ و ﺑﻐﺾ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ رﺿﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ را ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه راﻫﻲ ﻛﻦ‪ .‬از ﺳﻤﺖ رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻋﻠﻲ را ﭘﺸﺖ در دﻳﺪﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﺎ دﻳﺪن رﻋﻨﺎ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﺑﺎﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺣﻴﺮان و ﻣﺘﺤﻴﺮ درﺟﺎ ﺧﺸﻜﺶ زد و دﻳﮕﺮ ﻗﺪم از ﻗﺪم‬
‫ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻗﻠﺐ رﻋﻨﺎ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ آن ﻧﮕﺎه ﺳﻮزﻧﺎك را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻠﻲ را اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺪ از ﻧﺰدﻳﻚ در ﭼﺸﻤﺎن او ﻏﺮق ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮت ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻫﻤﻪ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪.‬رﻋﻨﺎ ﺣﺘﻲ ﺳﻼم ﻛﺮدن را ﻫﻢ از ﻳﺎد ﺑﺮد‪.‬آﺳﻤﺎن رﻋﺪي ﻛﺮد و ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻳﻜﺒﺎره ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه ﺳﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻠﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻏﺮق ﺣﻴﺮت ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﺶ را داد‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺪي‪ ،‬داداش؟ ﻳﺎر در ﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻮ ﮔﺮد ﺟﻬﺎن ﻣﻲﮔﺮدي ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروي؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﻛﻪ از ﺳﺮﻣﺎ و ﻫﻴﺠﺎن ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ آﻣﺪهام‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ وارد ﺣﻴﺎط ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺑﻌﺪي زﻳﺮ ﺑﺎران ﺧﻴﺲ ﻣﻲﺷﻮي و ﺑﻌﺪ ﻳﺎد ﺷﻌﺮش اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﺮت و درد‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﻚ و ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺑﺎز آﻳﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺟﻮاﻧﻲ در ﺑﺎران از راه ﻣﻲرﺳﺪ ‪.‬‬
‫زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎران ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪه‪ .‬زود ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ ‪.‬‬
‫ﺧﻮدش از ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻳﺤﺎﻧﻪ و رﺿﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎي رو ﺑﻪ روي ﻋﻠﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو‪ .‬ﺑﺮو ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻴﺲ ﻣﻲﺷﻮي ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اول ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻲ ﻓﻜﺮش را ﻣﻲﻛﺮد؟ ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ‪ .‬و ﺳﺮش را رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮد ‪.‬ﻗﻄﺮات ﺑﺎران روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎرﻳﺪ و ﻫﻤﺮاه آن ﻗﻄﺮه اﺷﻜﻲ از دﻳﺪهاش ﭼﻜﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺧﻮش آﻣﺪي ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺎدرش را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎران ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮرﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎران ﺑﻬﺎر ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ وارد ﺷﺪ و ﻋﻠﻲ از ﭘﺲ او ﻋﻠﻲ واﻗﻌﺎ ﺟﻮان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮي در ﭘﺸﺖ ﺷﺐﻫﺎي ﺗﺎر ﻫﺠﺮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺮوز ﺑﺮاي او ﻣﺜﻞ روﻳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮارﺳﻴﺪن ﺑﻬﺎروﻃﻠﻮع ﺳﭙﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﺎورش ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪزﻳﺮ ﻟﺐ آرام ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫آب در ﻛﻮزه و ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﺎن ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ زود رﻳﺤﺎﻧﻪ و رﺿﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و ﻋﺬاب‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪي و اﻓﺴﺮدﮔﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﺣﺮفﻫﺎي ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ زﻳﺎدي دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬رﻋﻨﺖ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦاﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻠﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ راﺳﺘﺶ را روي زاﻧﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﻠﻲ ﺳﻜﻮت را ﺷﻜﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺻﺒﺢ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺷﺐ ﻣﻲآﻣﺪم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ راﺧﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺖ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد‪ :‬رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ آن ﻣﻌﻠﻤﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﺑﺮاي درسدادن ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲآﻣﺪ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻟﻨﮕﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬اﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮت‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﻌﺮﻓﻲ‬
‫ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻦ دور ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ زور ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ آن ﻣﻌﻠﻢ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻚ روز ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ و ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ درﺑﺎرهاش ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮدم و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺟﻮان اﻟﻮاﺗﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺣﺸﻴﺸﻲﺑﻮدن‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺎن ﺑﺪ رﻓﺖ و آﻣﺪ دارد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﻣﻌﻠﻢ درس اﺧﻼق ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻪ! ﻣﻌﻠﻢ درس اﺧﻼق! ﻳﻚ روز ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺰم ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ را ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬او را ﻛﺸﻴﺪم ﺗﻮي ﺑﺎغ و ﺗﺎ ﻣﻲﺧﻮرد زدم‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ درس دادن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ آن ﻳﻜﻲ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ آن ﻳﻜﻲ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺰدﻫﺎ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﻳﻜﻲﺷﺎن ﻧﻴﺖ ﭘﺎﻛﻲ ﻧﺪارد ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺳﻜﻮت ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر داري؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﺎز ﻫﻢ از آن ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎن ﻣﻲآﻳﺪ؟ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرت ﭼﻪ؟ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آﻣﺪه؟ﺣﺲ ﺣﺴﺎدت و اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ وﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ آن ﭼﻨﺎن در ﻋﻠﻲ ﻗﻮي ﺑﻮدﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫در اﻳﻦ و اوﻟﻴﻦ دﻳﺪار آن ﻗﺪر ﺧﺸﻚ و ﺧﺸﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻳﺎد ﺣﺮفﻫﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ زن ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮم ﺷﻤﺎ ﻣﺮا اﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ و ﻧﻤﻲﮔﺬارﻳﺪ ﭼﺸﻢ آﻓﺘﺎب و ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﻧﻤﻲﮔﺬارﻳﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهام رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ آن ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ‪ ...‬ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻻن رﻳﺤﺎﻧﻪ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮدهام؟ ﺧﻮدم ﺷﺐ و روز ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ او درس دادم ﺗﺎ دﻳﭙﻠﻤﺶ‬
‫را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺖ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ در آن ﺧﺮ ﻣﻲزﻧﺪ و ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻣﻲرﻗﺼﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ از او ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺑﺎ دوﺳﺖﻫﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣﻲﺳﻮزم ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻫﻴﭽﻲ ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻲ؟ و ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
 ‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ آرام ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﭼﻲ؟ ﭼﺮا اﻳﻦﻗﺪر ﻛﻮﺗﺎه ﺧﺮف ﻣﻲزﻧﻲ؟ ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﭘﺎي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش ﻫﺴﺘﻲ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮادهات ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ و ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺑﻠﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ‪.‬‬
‫آن ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرت ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪﻧﻢ ﺣﺎﺿﺮي ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟‬
‫ﻧﻤﻪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ را ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺮط و ﺷﺮوط ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدي؟‬
‫ﻧﻪ‪ .‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺷﻤﺎ آﻣﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ او داد؟‬
‫ﻣﻦ دادم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬او ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ وﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎﮔﻔﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻳﻚ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲروﻳﺪ ‪.‬‬
‫دروﻏﮕﻮي ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت! ﺗﻮ ﺑﺎورﻛﺮدي؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﻜﺮدم‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ اﻻن اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدم ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎن را ﺑﺪه‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻣﻲآﻳﻴﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬رﺿﺎ ﻧﻮﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺧﻮدش را ﺑﺎز ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬آه ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﺳﺰاوار ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲﻫﺎ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ درﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻛﺎﻣﻞ را ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻛﺎري‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ درس ﺑﺨﻮاﻧﻲ و اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺪﻫﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در ﻛﻼس ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬دوﺳﺖ داري ﻣﻌﻠﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي ﻋﻠﻲ را ﺳﻮزاﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﻣﻲآﻳﻢ‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﺪارد؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﻲ ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺎده ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺟﻮان ﺷﺪهام ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺑﺎران و ﺳﺮﻣﺎ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدم را ﺑﺮاي ﻣﺮگ و ﺷﻜﻨﺠﻪ آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ و اﻳﻦ ﺑﺎران ﻟﺬﺗﺒﺨﺶﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت را ﺑﺮاﻳﻢ آﻓﺮﻳﺪه ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و در زﻳﺮ ﺑﺎران ﻫﻤﻪ ﻏﻢﻫﺎ را از دل ﺷﺴﺘﻨﺪ و اﻣﻴﺪوار و ﺳﺮاﻓﺮاز‪ ،‬ﻣﺴﺮور و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﮕﺎم ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس از راه رﺳﻴﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮاﻧﺶ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻋﻠﻲ و رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻋﻠﻲ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻋﻠﻲ و رﻋﻨﺎ ﺳﻮارﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ اﺷﺎره ﻋﻠﻲ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدادﻛﻪ او را درﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﻗﺒﻞ ازﻋﻘﺪ او را ﻛﺎﻣﻼ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺎ ﻣﻘﺪاري ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ردﻳﻒ او ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ از راه ﻃﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭻﻛﺪام ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺬر و ﻧﻴﺎز زﻳﺎدي ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ را ادا ﻛﻨﻢ‪.‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي آرزوﻳﻢ‬
‫ﺑﺮآورده ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ آن از ﺧﻮد راﺿﻲ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺗﭙﻪ آﻣﺪ و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬دﻧﻴﺎ روي ﺳﺮم ﺧﺮاب ﺷﺪ ‪.‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ آن ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدم و اﻳﻦ اﺗﻔﺎق در ﻧﺒﻮد ﻣﻦ اﻓﺘﺎد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﮕﺬارد ‪.‬‬
‫رﻧﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻮدﻳﺪ اﻻن در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮده ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ درﺑﺎره ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬﻫﺒﻲ رﻋﻨﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﻋﻠﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻄﻘﻲ و دوﺳﺘﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ را ﻣﺠﺎب ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻘﻞ ﭼﻴﺰي را از ﺳﺮان ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻧﭙﺬﻳﺮد و ﺑﺮاي او از اﺳﻼم ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻛﺎﻣﻞ و‬
‫ﺑﻲﻧﻘﺺ اﺳﺖ و درﺑﺎره ﺗﻔﺎوتﻫﺎي ﻓﺎﺣﺶ آن ﺑﺎ اﻳﻦ دﻳﻦ دﺳﺖﺳﺎز ﮔﻔﺖ و اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺰاران ﻓﺮﻗﻪ و ﻣﺬﻫﺐ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ‬
‫ﺑﺪون ﺗﺤﻘﻴﻖ درﺳﺖ و ﻛﺎﻣﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ راه او درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻓﺮﻗﻪ ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ از ﺗﻤﺎم ادﻳﺎن ﻋﺎﻟﻢ آنﻗﺪر آﮔﺎﻫﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎﺑﻢ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺗﺤﻘﻴﻖ را از دﻳﻨﻲ آﻏﺎز ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻲ دﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻫﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬از دﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ آﻳﻨﺪهات ﺑﻪ آن ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ‪.‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻤﻲﻣﻦ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ دﻳﻨﻢ ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮدت روزي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺮﺳﻲ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﺮا ﺑﻔﻬﻤﻲ و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮم؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮي ﺗﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﺮا درك ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮ را از دﺳﺖ دادهام و ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺖ ﻣﺤﺎل و ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻧﺬرﻫﺎﻳﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎ زﺑﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪام روزه ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪدر ﺳﻮﻣﻴﻦ روز ﺗﻮ را درﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدم ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻮد‪.‬اﮔﺮ ﻛﻞ دﻧﻴﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ اﺗﻔﺎق‬
‫ﺑﻮده‪ ،‬ﻳﻚ اﺣﺴﺎس ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﻮده‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﺮ ﻧﺎم دﻳﮕﺮي روي آن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺶ را ﻓﻘﻂ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻲﮔﺬارم ‪.‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺟﺰ رﺣﻤﺖ اﻟﻬﻲ ﻧﺒﻮده‪ .‬آن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ دﻋﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﺰم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ‬
‫را ﻛﺮدي و ﺑﻨﺪ ﻣﺤﺪودﻳﺖﻫﺎ را ﺑﺮﻳﺪي و ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪي‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ روز ﺑﺰرگ و ﻋﻤﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺗﻮ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎس اﻳﻦ ﻛﺮاﻣﺖ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲام ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲات ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ اﻻن ﺷﻤﺎ روزه ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻗﺒﻮل ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎ آﻣﺪن ﺗﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ روزهﻫﺎﻳﻢ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل درﮔﺎه اﻟﻬﻲ واﻗﻊ ﺷﺪه ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮا ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ روزه ﺑﺎﺷﻴﺪ؟‬
‫آنﻗﺪر ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ از ﺗﻮان ﺑﻴﻔﺘﻢ و ﺑﻤﻴﺮم‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻲداﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ آدمﻫﺎ ﭼﻘﺪر ﻃﻤﻌﻜﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﻳﻤﺎن ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎ زﺑﺎن روزه او را ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرﮔﻮارش ﻗﺴﻢ ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﭘﺎك ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاي از ﻋﺸﻖ واﻻي اوﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ راﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش از ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ آن آﮔﺎﻫﻲ دارد ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻬﻲ آﻣﻴﻦ ‪.‬‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻋﺒﻮر ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎه ﻗﺪﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎرﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﻧﺸﺎن داد وﮔﻔﺖ ‪:‬از اﻳﻦ ﺟﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻮدم ﻣﻲروم‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪.‬‬
 ‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬اﻧﺸﺎءاﷲ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺪاﺷﺪن از ﺗﻮ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‬
‫و اﻣﻴﺪوارم ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮوي‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادهات ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ در زﻳﺮ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ از دور رﻋﻨﺎ را ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﺪرﻗﻪ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺑﻪ در ﻛﻮﻓﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺘﺎب در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻠﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ وارد ﺷﺪﻧﺶ از دﻳﺪ او ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ و او را ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻣﺎدرش‪ ،‬ﭘﺪرش و ﻳﺎ ﺑﺮادرش ﺑﻪ ﻃﺮف او آﻳﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻧﺎﺳﺰا ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و از ﻓﺮط ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ وﻗﺘﻲ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪،‬دﻳﺪ ﭘﺪرش ﺗﺎزه از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه‬
‫و ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﺗﻜﻴﻪ داده اﺳﺖ‪ .‬او ﺳﻼم رﻧﺎ را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺟﻮاب داد‪ .‬ﻣﺎدرش ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل دوﺧﺖ و دوز ﺑﻮد و زن ﺑﺮادرش ﺳﻴﺐزﻣﻴﻨﻲ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ او را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ و آرام ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﻧﮕﺮان اﺣﻮال دﺧﺘﺮش ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻳﺮ اﻳﻦ ﺑﺎران ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺳﺮﻣﺎﻣﻲﺧﻮري؟ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺎل و روزﻣﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﻮي و ﺑﻴﻔﺘﻲ ﺗﻮي‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺗﻮي ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ؟‬
‫رﻋﻨﺎ از آراﻣﺶ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻛﻲ دوام ﻣﻲآورد؟ زﻳﺮ ﺑﺎران ﺑﻮدن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﺲ ﻧﺸﺪهاي‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم ﺑﺎزار‪ ،‬ﺑﺎران ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻳﺪم ﻣﺮدم ﻣﻲروﻧﺪ ﺗﻮي اﻣﺎﻣﺰاده‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﻢ‪ .‬آنﻗﺪر ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺎران ﻛﻢ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎﻣﺰاده ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ اﻣﺎﻣﺰاده ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎﻣﺰاده ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ اﻣﺎﻣﺰاده اﻣﺎﻣﺰاده اﺳﺖ دﻳﮕﺮ ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ را آن ﺟﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪهاي‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ آنﻗﺪر ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدهاي‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ آﺑﺮورﻳﺰيﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻧﺸﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﻢ؟ ﭼﺮا ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻣﺎدر؟‬
‫ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮم‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از دﻳﻨﺶ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺪاﻗﺒﺎل ﻋﻤﻮﻳﺖ ‪.‬‬
‫رﻓﻨﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎرهاش را ﻋﺬاب دﻫﺪ و ﺑﺮ دردﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﺳﻜﻮت ﻛﻨﺪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ را ﺑﻪ دﺳﺖ زﻣﺎن ﺑﺴﭙﺎرد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮد را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﺮدا راﻫﻲ ﻫﻤﺪان ﺷﻮد و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ ارث ﺑﺮدهاش را اﮔﺮ ﺷﺪه زﻳﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻔﺮوﺷﺪ و ﻣﻘﺪاري از آن را ﺻﺮف ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﺑﺎﻻﺑﺮدن ﻣﻘﺎم ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬او از روزي ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ژاﻧﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺮﻗﺮاري ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ دﭼﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ در ﻃﻮل اﻳﻦ ﻣﺪت ﮔﺬر ﻧﺎﻣﻪاش را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺎﻧﻮادهاش را از ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻫﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺗﺒﻠﻴﻎ را ﺑﻬﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮاده و وﻃﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﺶ رﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﻬﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮاي دﺧﺘﺮش ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻘﺪاري از ﺑﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲاش را ﺳﺒﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ در اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار و ﻣﻮﻣﻨﺶ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻫﻢ در آن ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺑﻌﻀﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه رﻓﺘﻪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻛﻼم ﺷﺪه و اﺑﺮاز ﻫﻤﺪﻟﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﻗﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪاي ﻛﺮده ﺑﻮدﻛﻪ در آن‬
‫ﺣﻴﺜﻴﺖ ﻋﺪهاي از روﺳﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت را زﻳﺮ ﺳﻮال ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻠﻴﻪ رﻗﺒﺎي ﺧﻮد اﻓﺸﺎﮔﺮي ﻛﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را از ﺳﺮ را ﺑﺮدارد وراه ﺧﻮد را ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎبﺷﺪن ﻫﻤﻮار ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﻟﻪاي ﻛﻪ‬
‫ژاﻧﺖ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺟﺰوه ﺑﻮد و ﻣﻄﺎﻟﺐ آن ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻳﻜﺘﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از ﺳﻮي ژاﻧﺖ را ﺑﺮاي ﺳﺮﻛﺸﻲ اﻓﺮاد ﻃﺮد ﺷﺪه ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدو از ﺳﻮﻳﻲ درﺻﺪدﻃﺮدﻛﺮدن ﺧﻮد او ﺑﻮد و او را آنﻗﺪر‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ آﮔﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺮد و در ﺟﻬﺖ ﻛﺸﻒ ﺣﻘﻴﻘﺖ و آﮔﺎهﻧﻤﻮدن ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻼش ﺧﻮد را ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻲاش را‪ ،‬ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ را دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﻲ ﺑﺰرگ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬او از ﻣﻘﺼﻮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﻮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ در ﭘﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎ و ﻫﻤﻜﺎرياش ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭼﻪ ﺣﻮادﺛﻲ رخ ﺧﻮاﻫﺪ داد و ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ آﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﻣﻴﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺐ و ﻋﺰﻣﻲ راﺳﺦ ﺑﺮاي ﺑﺎﻧﺪازي اﻳﻦ ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ژاﻧﺖ رﻓﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ زﻳﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ آرام وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده زﻳﺎد دارم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ از زﻳﺎدي ﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي و اﻧﺠﺎم دادن ﻛﺎرﻫﺎ آن ﻗﺪر ﻧﻈﻢ داري‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﺜﺮت ﻛﺎر ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه ﻧﻈﻢ ﻛﺎرﻫﺎ و ﻧﻈﺎم اﻓﻜﺎرم ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰد ‪.‬‬
‫آره‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﻔﺮ اﺧﻴﺮ ﺣﺎل ﻋﺠﻴﺒﻲ داري‪ .‬ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻫﻲ در ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻫﻮاﻳﺖ را دارم ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻣﻼ آﺷﻔﺘﻪاي‪ .‬آراﻣﺶ و ﺳﻜﻮن ﻗﺒﻞ را ﻧﺪاري ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪام‪ .‬ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻓﺸﺎر زﻳﺎدي وارد ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهام ﭼﻪ راز ﺑﺰرﮔﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻲ و درﺟﻬﺖ ﭼﻪ ﻫﺪف ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت زﺣﻤﺖ ﻣﻴﺪﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ اراده و ﺻﺒﺮ و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲات ﺣﺴﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬واﻗﻌﺎ ﺟﺎي ﺗﺤﺴﻴﻦ دارد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﺗﺤﺴﻴﻦﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎر را ﺑﻪ آﺧﺮ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﺑﺬري ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪهاي ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﭘﺎ درآﻳﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اداﻣﻪ دﻫﻲ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي اداﻣﻪ راه دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ و ﺗﻌﻠﻞ ﺷﺪهام‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ؟ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲدﻫﻢ؟ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ در زﺣﻤﺖ وﻋﺬاب ﻣﻲﮔﺬرد و دﺳﺖ آﺧﺮ ﻣﺜﻞ‬
‫آن دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره از ﭘﺎي در ﺧﻮاﻫﻴﻢ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎك ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﻜﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ آراﻣﺶ را از ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﻛﺮده‪ .‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻢ ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎﺑﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ روﺣﺖ از ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﻛﻢ ﻛﻢ دارم ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ‪ .‬ﭼﻘﺪر رﻗﻴﻖاﻟﻘﻠﺐ و ﺣﺴﺎس ﺑﻮدي و ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﻫﺪ آن ﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎره ﺗﻮ ﺑﻮدي‪ .‬ﺷﺎﻳﺪدﻟﻴﻞ‬
‫آﺷﻔﺘﮕﻲات اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺮاي ﺑﻲﻛﺴﻲ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ آن ﻣﺮد ﺑﺪﺑﺨﺖ دل ﻣﻲﺳﻮزاﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﻌﺪ ازﻣﺮگ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪو اﮔﺮﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻳﺎر و ﻳﺎور اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬ﺑﻪ درد او ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪﺧﻮرد‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻧﺎآراﻣﻲ و آﺷﻔﺘﮕﻲاش اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮد؟ ﭼﺮا از دﻧﻴﺎي ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ واﻫﻤﻪ را ﺑﺎ ژاﻧﺖ در ﻣﻴﺎن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ؟ اﻣﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻏﺮوب‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻟﺤﻈﻪاي ﭼﻬﺮه ﺳﻴﺎه ﺷﺪه دﻛﺘﺮ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﭼﺮوﻛﻴﺪه ﭘﺮ از ﺳﻮاﻟﺶ‪ ،‬و ﻟﺤﻈﺎت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺟﺎن ﻛﻨﺪﻧﺶ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬وﺟﺪاﻧﺶ آرام ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲدﻳﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮاس از ﺧﻮاب ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮدن دﻛﺘﺮ او را آرام ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ درواﻗﻊ وﺳﻴﻠﻪاي ﺑﻮدﻛﻪ اﻧﺘﻘﺎم دهﻫﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻴﮕﻨﺎه را از آن دﻛﺘﺮ ﻣﻠﻌﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﺎهﻃﻠﺒﻲ دﺳﺖ او را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮن آﻏﺸﺘﻪ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﺗﺮس از اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﻣﺜﻞ زﻧﺠﻴﺮي آنﻗﺪر اداﻣﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﻲ ﺧﻮدش ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد و ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺖﻫﺎ و آرزوﻫﺎﻳﺶ در ﺧﺎك ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺮدد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬و ﺑﻪ دوران‬
‫ﻛﻮدﻛﻲاش ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ دل ﺑﻪ دﻳﻨﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش آن را ﺑﺮاي او ﻣﺜﻞ ﺧﻮن ﮔﺮم ﻋﺮوﻗﺶ ﻋﺎﻣﻞ ﺣﻴﺎت و ﺗﻨﻔﺲ ﺟﻠﻮه داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آن ﻋﺸﻖ وﻋﻼﻗﻪ ﭘﺎك ﻛﻪ زودﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ‬
‫و دورﻧﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ زود ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را اﺳﻮه ﺧﻄﻤﺸﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮار دﻫﺪ‪ .‬اي ﻛﺎش اﻳﺎم ﻛﻮدﻛﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬اي ﻛﺎش؟آن ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻛﮋراﻫﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در او ﭘﺎﻳﺪار و ﺑﻜﺮ ﺑﺎﻗﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺗﻬﻲﺑﻮدن‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﭘﺴﺘﻲ و ﻓﺮﻣﺎﻳﮕﻲ ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬از‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻲ ﺧﻮد ﺑﻴﺰار ﺑﻮده و از اﻳﻦ ﻛﻪ وﺟﻮدش ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻔﻌﺘﻲ ﺑﺮاي دﻧﻴﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻧﮕﻠﻲ ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮد‪،‬ﺳﺨﺖ ﻋﺬاب ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮاي او راﻫﻲ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﺧﺎﻧﻮادهاي ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻮﻫﺮه وﺟﻮدي ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﻨﮓ و ﻧﺎم دﻧﻴﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮﻳﺪ ﻓﺮﻗﻪاي ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻧﻄﻔﻪ ﻣﻨﺤﺮف و ﻣﻨﺤﻮس ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ژاﻧﺖ اﻓﻜﺎرش ﭘﺎره ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﺟﻨﺎب ﺳﻤﻴﻌﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻤﺖ ﻧﺎﻳﺐ رﺋﻴﺴﻲ ﻣﺤﻔﻞ ﭼﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ دارﻳﺪ؟‬
‫ﻣﺴﺌﻮل ﭼﺎپ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ اﺳﺖ و ﻧﺎﻇﻢ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻳﻜﻲ از ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺗﻬﺮان ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻌﻼ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ را رﻫﺎ ﻛﻦ ‪.‬ﻓﺮدا ﻣﻦ ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻮل ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺟﺎﻣﻪ‬
‫ﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ دﻓﺘﺮش را ﺑﺴﺖ و ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش رو ﺑﻪ روﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎﻳﺖ زن و ﻣﺮدي روﺳﺘﺎﻳﻲ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪهاﻧﺪ و در ﺟﻨﻮب ﺗﻬﺮان ﺧﺎﻧﻪاي اﺟﺎره ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺑﺮو و ﺑﺒﻴﻦ دردﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪون اﺟﺎزه ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﺤﻞ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮده و ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺟﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﺪهاي را ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ دﻋﻮت ﻛﺮده و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ اﺣﻀﺎر ﻧﻤﻮده‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ‪.‬ﻣﺎ ﺣﺪس ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻗﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ از دﺳﺖ دادن ﻓﺮزﻧﺪش ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻴﺪاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﺴﺮش اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه را ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺑﺎ‪،‬آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ و ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ‬
‫و ﺷﻨﻴﺪهﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﮔﻪ اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻣﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻢ و اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻲﮔﺪار ﺑﻪ‬
‫آب ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﺤﻔﻞ آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻓﺮد ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﺮو و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎزي ﻛﻦ و از ﺗﺸﻜﻴﻼت دﻓﺎع ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد آﻧﻬﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت ﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫وﺿﻊ اﻳﻦﻃﻮر اﻳﺠﺎب ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﻲ ﻣﻲﺑﺎزي‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ دروﻧﺖ را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ و ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ارزان رو ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫اي ﻛﺎش ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ در آﺧﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻲ و ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﻲ در ﺳﺮ داري ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﻲدرﻧﮓ و ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ‪.‬‬
‫ﺑﻲﭼﻮن و ﭼﺮا! اﻳﻦ روش ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺲ از دادن دﺳﺘﻮرﻫﺎي ﻻزم ﺑﻪ ژاﻧﺖ‪ ،‬اﺗﺎق او را ﺗﺮك ﻛﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪12‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب ﺑﺮاي ﻓﺮوش آﭘﺎرﺗﻤﺎن اﻗﺪاﻣﺎت اوﻟﻴﻪ را اﻧﺠﺎم داد و ﺑﻌﺪ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻮاب رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻲﺗﺎب و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺳﭙﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ آﻣﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي در ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ دﻟﺸﻮره اﻓﺘﺎد‪ .‬روﺳﺮياش را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد و ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺑﻪ ﺧﻮد دﻟﺪاري داد‪ .‬اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﻛﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ دﻳﺪن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﻧﮓ از‬
‫روﻳﺶ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻜﺸﺪ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮي دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺘﺤﻴﺮ و ﺣﻴﺮان ﺑﻮد ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻲﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاي او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﺪا از اﻳﻦ ﺑﺪﺑﻴﺎري ﭼﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻬﺮه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي او ﻣﺜﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺪ ﻳﻤﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﻳﺶ زﻫﺮآﮔﻴﻦ و ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎي ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي داﺷﺖ‪ .‬رﻋﻨﺎ از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻠﻲ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﻣﻜﺎن درﮔﻴﺮي ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ را از ﺧﻮدرﻋﻨﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻣﺰاﺣﻢ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﻳﺎدآوري ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ دﻳﺮوز ﻋﻠﻲ ﺗﻨﺶ ﻟﺮزﻳﺪ و دﭼﺎر وﺣﺸﺖ ﺷﺪ‪ .‬دﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺗﻌﺎرف ﻛﻨﺎن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺑﻪ درون اﺗﺎق دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺎدر و زن ﺑﺮادرش ﻫﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻧﺎي ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮي دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﺳﺮش‬
‫ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻫﻨﻮز از ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺮاي ﺟﺬب ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺧﻮدﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردي ﺧﻮب وﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﻠﻖ و ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه و آﻣﺎدﮔﻲ ﻻزم را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺻﺎﺑﺮي از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت ﺷﻤﺎ وﻗﺘﻲ را ﺑﺮاي روز ﻧﺎﻣﺰدي ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﻢ و ﻣﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﻃﻼع‪،‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪهام ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻲﻛﻼﻣﻲاز اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ دوﻳﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻪ اداﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻲآوري؟ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻗﺎﺗﻲ آدمﻫﺎ ﺑﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ دروﻏﮕﻮﻳﻲ ﭼﺎﭘﻠﻮس ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ آدم؟‬
‫اﺣﻤﺪ ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﻪ دروﻧﺶ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻌﻼ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﺎﻣﻌﻪ او را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﺑﻪ آدﻣﻴﺖ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺪام ﺟﺎﻣﻌﻪ؟ ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﻛﻪ ﭘﺮ از دروغ و ﻧﻴﺮﻧﮓ و رﻳﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از آدﻣﻴﺖ درآﻳﻲ ‪.‬‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ وﺿﻌﻤﺎن را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻤﻲ؟ ﻛﺪام ﻳﻚ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻳﻦ وﺿﻊ را دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ؟ﻣﺎ اﮔﺮ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪،‬ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎﻻ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻬﺎر ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻠﺪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﻮي اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و اﻳﻦ ﺣﺎل و روزﻣﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﻦ و ﻗﺎل ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻜﻦ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر دﻳﮕﺮ ﺳﺮاﻏﺖ ﻧﻤﻲآﻣﺪﻫﺎ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ رو را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻳﻜﻲ ﭘﺴﺖﺗﺮ و درﻏﮕﻮﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت دوﻟﺘﻲ و ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻛﺸﻮري ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬آن‬
‫وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ در ﺳﻴﺎﺳﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟‬
‫ﺷﻨﻴﺪهام ‪.‬‬
‫ﻣﺎﭼﻜﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ دارﻳﻢ؟ ﺑﻴﭽﺎره‪ ،‬ﭼﺮا دﻧﺒﺎل دردﺳﺮ ﻣﻴﮕﺮدي؟ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪه‪.‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪.‬ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲات ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ دارد؟ﺧﺎﻧﻪ دارد‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻢ ورﺳﻤﻲدارد؟‬
‫ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻲﺟﻬﺖ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮب ﺑﮕﺬري؟ زود ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲروم و ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺗﻮ را ﺑﻪ آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﮔﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ زﻳﺮﺑﺎر ﺣﺮف زورﻧﻤﻴﺮوم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻴﻜﺸﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻔﺮوﺷﻢ ﺗﺎ ﻧﺰد اﻳﻦ آدم ﻧﻤﺎﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﺟﻠﻮه ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ازدواج ﻛﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ازدواج ﺣﺮفﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺰن ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮو ﻛﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺖ را ﻛﺴﻲ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر داد ﺑﺰﻧﻲ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮد‪ .‬ﺑﺮو ﺳﺮ ﭘﻨﺎﻫﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ ﺑﭙﺮس و ﻫﺮ ﻛﺎري دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ ﺑﻜﻦ ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم از ﺑﺲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻛﺎرﻫﺎ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ آن زﻧﺪﮔﻲ ﺻﺎف و ﺳﺎده روﺳﺘﺎ؟ ﭼﻪ ﺷﺪ آن ﺻﻔﺎ و ﻳﻚ رﻧﮕﻲ روﺳﺘﺎ‪ ،‬ﭼﻪ زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدي ‪.‬‬
‫از آن ﺟﺎ ﻛﻪ راﻧﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻧﺸﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻛﻲ ﻣﺎ را از آن ﺟﺎ راﻧﺪه ﻛﺮد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺖ و ﺧﻮدش رﻓﺖ و از دور ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و از اﻳﻦ آب ﮔﻞآﻟﻮد ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و اﻣﺜﺎل او‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺮه ﺧﺮد ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﺟﻠﻮﻳﺶ دوﻻ راﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮي؟‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬دل ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺧﻮن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ راه دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دارﻳﻢ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ راه را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ از دﺳﺖ اﻳﻦﻫﺎ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﮕﺮ و ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﺷﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﻮش ﻛﻨﻴﻢ؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ آنﻗﺪر ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻫﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ؟ ﭼﺮا ﻏﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻴﻢ؟‬
‫اﺣﻤﺪدﻳﮕﺮﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪدﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش وﺳﭙﺲ ﭘﺪرش ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ازاﺗﺎق ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﺣﺮفﻫﺎﻳﺶ را زد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫در ﻛﺎري ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺨﻮرد و ﻳﺎ ﺑﺎ ﺟﻮاب رد از ﻳﻚ دﺧﺘﺮ روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده ﺻﺎﺑﺮي ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ دوﺑﺎره ﺑﺮاي ﺗﺨﻠﻴﻪ ذﻫﻦ رﻋﻨﺎ از اﻓﻜﺎر ﻣﺸﻜﻮك و ﻣﺸﻮش ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ در اﻧﺒﺎري زﻳﺮ ﭘﻠﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺮده را ﻛﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار و ﻣﺪارﻫﺎﻳﻲ داﺷﺘﻴﻢ؟ ﺑﺎز ﺟﻨﻲ ﺷﺪهاي؟ﻣﮕﺮ ﻗﺮار ﻧﺒﻮدﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻗﺒﻮل‬
‫ﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺳﻌﺎدت ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪهام و ﺷﺐ و روز ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻗﺸﻨﮓ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ از ﻧﻈﺮم ﭘﻨﻬﺎن ! ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺗﻮ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺘﻲ از ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎوردم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم داﺋﻢ ﺳﺮﮔﺮم اﻣﻮر ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮم را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮر‬
‫ا ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬و ﻛﺴﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ از ﻓﺮﻳﺒﺮز ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪.‬او ﺷﺪﻳﺪا ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارد وﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش وﻗﺘﻲ ﻋﺸﻖ درﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎ از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرود‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده در ﻳﻚ ﺳﻄﺢ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﻣﻤﻜﻦ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻮي و ﻳﺎ ﺧﺪاي ﻧﺎﻛﺮده اﺧﺘﻼﻓﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ از ﻓﺮط ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﺧﺪا ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻋﻠﻲ از راه ﺑﺮﺳﺪ و او را از ﭼﻨﮓ اﻳﻦ ﻣﺎر ﻫﻔﺖ ﺧﻂ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻼﻳﻢﺗﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز دﻟﺖ ﺑﺎ آن ﭘﺴﺮ دﻫﺎﺗﻲ اﺳﺖ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎز ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ دل ﺗﻨﮕﺖ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺗﻮ ﺑﻲﻣﻮرد اﺳﺖ ﺗﻮ دوراﻧﺪﻳﺶ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪،‬ﺧﻮب و ﺑﺪ را ازﻫﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﻴﺪﻫﻲ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﻃﻌﻢ ﺳﻌﺎدت را ﻧﭽﺸﻴﺪهاي‬
‫ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ آن را درك ﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎر از ﻛﻒ داد و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎ از اول ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوي ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬از اول ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﺪﺑﺨﺖﺗﺮ ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﻧﺸﺎﻧﺪهاﻳﺪ‪ ،‬آوارهﻣﺎن ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ اﺗﺎق ﺗﻨﮓ و ﻧﻤﺪار ﻣﺤﺼﻮرﻣﺎن ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎز رﻫﺎﻳﻤﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ؟ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ از ﺟﺎن ﻣﺎ؟ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮﻣﺎن‬
‫ﺑﺮﻧﻤﻲدارﻳﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻌﻨﻲداري ﻣﻴﺰﻧﻲ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺣﺮف ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬ﺑﮕﻮ ﻛﺪام ﻣﻌﻠﻢ اﻳﻦ درسﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ ﺗﻮ آﻣﻮﺧﺘﻪ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺷﻲ دراﻧﺘﻈﺎرت ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺑﻪ ﺟﺰ ﻃﺮدو ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪت ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻃﺮدﺷﺪن ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﺮﺧﻮردﮔﻲ ﻋﺬابآورﺗﺮ و ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻗﺪر ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻛﺴﻲ داﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دردي ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻳﺪ‪ .‬ﻋﺬاب دﻧﻴﻮي ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻃﺮدﺷﺪن ﻋﺬاب روﺣﺎﻧﻲ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﺷﻮدو دﻣﺎر از روزﮔﺎر اﻧﺴﺎن در ﻣﻲآورد‪.‬ﺧﺪا ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻼﻳﻲ دﭼﺎر‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ واﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﻴﺪ و ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺮس‪ ،‬ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﻼم اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او از ﻛﻮدﻛﻲ از ﻛﻠﻤﻪ ﻃﺮد واﻫﻤﻪ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ را ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪.‬ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﺮا‪ ،‬از ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻃﺮدﺷﺪن آﻧﻬﺎ ﺷﻮد ﻛﻨﺎرهﮔﻴﺮي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮش ﺑﻪ ﻫﺪف اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﺎﻣﻮشﻛﺮدن دﺧﺘﺮ روﺳﺘﺎﻳﻲاي ﻛﻪ زﺑﺎن درازي ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺳﻜﻮت رﻋﻨﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ و دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﮕﻴﺮد رﻋﻨﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﺮاي ﻓﻬﻤﻨﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬او ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺰاﺣﻢ ﺳﻤﺞﺗﺮ از ﭘﻴﺶ اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪ .‬رﻋﻨﺎ در ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮادهاش اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲﻛﺮد و از ﮔﺰاﻓﻪﮔﻮﻳﻲ و ﻛﻨﺎﻳﻪ و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در‬
‫اﻣﺎن ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﻋﻨﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺨﺘﻦ ذﻫﻦ ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﺷﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﺿﻤﻦ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ ﺧﻂ و ﻧﺸﺎن ﺑﻜﺸﺪو او را ﺑﻪ اﻓﺸﺎﻛﺮدن رازش ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي‬
‫در ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻣﻀﻄﺮب و ﻣﺴﺮور از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪.‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ و ﺳﭙﺲ ﺧﻮد او ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ زﻳﺒﺎ و ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﭘﺲ از‬
‫ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه وارد ﺣﻴﺎط ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮا ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و ﺣﻴﺎط ﺑﺎ ﻧﻮر اﺗﺎق روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در آن ﻧﻮر ﻛﻢ ﻣﻲﺷﺪ اﻧﺒﺴﺎط ﭼﻬﺮه آن ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺸﺘﺎق و ﺣﻴﺮت اﺣﻤﺪ را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺣﻤﺪ وارد ﺷﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ ﺣﺎﺟﻴﻠﻮﻳﻲ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ را ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻖ آداب و رﺳﻮم ﭘﻴﺸﻴﻦ و ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻴﻞ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﭼﺎدرش را از روي رﺧﺘﺨﻮابﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد‪.‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون ﭼﺎدر درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻠﻲ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﺸﻜﺶ زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻮﻳﺪن ﻟﺒﺶ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﻳﻜﺪﺳﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮرد و اﺣﺴﺎس زﺑﻮﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻤﺸﺪه دﻳﺮﻳﻦ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ از ﺳﺮ ﻧﻔﺮت و اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻓﺮوﺧﻮرد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﺮروﻳﻲ‬
‫ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻋﻠﻲ آﻗﺎ‪ .‬و از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻴﻚ ﺳﻼم‪ .‬آﻗﺎي وﻛﻴﻞ دروﻏﻴﻦ‪ .‬ﻛﻮه ﺑﻪ ﻛﻮه ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ آدم ﺑﻪ آدم ﻣﻲرﺳﺪ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﺲ ﻛﻤﺎل ادب را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از رد و ﺑﺪل ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬رﻋﻨﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﭘﻴﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺒﻼ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﺮدم‬
‫را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﮔﻞ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﺮاي دﻳﺪن ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ آﻧﻬﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﺑﺮاي آﻣﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮدم از ﻗﺒﻞ اﻃﻼع داده ﺑﻮدﻳﺪ؟‪،‬آن ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ آوارﮔﻲاش ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ؟ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮزده وارد ﺷﺪﻳﺪ؟‬
‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﺑﺮاي اﻣﺮ ﺧﻴﺮ ﺗﺸﺮﻳﻒ آوردهاﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻗﺒﻞ اﺟﺎزه ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﻳﮕﺮان ﻣﻲروﻳﺪ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻣﺮ ﺧﻴﺮ آﻣﺪهاﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺎزه ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ؟‬
‫اﻳﻦ ﺟﺰو آداب و رﺳﻮم ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺣﺘﻤﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪاي ﺑﻲﻣﻨﺎﺳﺒﺖ و ﺳﺮزده ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﻳﮕﺮان ﺑﺮود ﻫﻢ از آداب و رﺳﻮم ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﺰد ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎﻳﻪﻫﺎ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر اﻳﻦ دو ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻏﺮق ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎ ﻧﺎدرو اﺣﻤﺪ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ آﺗﺶﺳﻮزي ورﻓﺘﺎر ﻣﺮدم ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‬
‫و از ﻣﺮدم ﮔﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬ﻋﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺟﻮاب آﻧﻬﺎ را داد و ﺗﻤﺎم ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮدم اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﺷﺐ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪﺗﺎن آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻴﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﻋﻠﻲ ﻣﺸﺎﺟﺮه ﺳﺨﺘﻲ درﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﻛﺮد و ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﻋﻠﻲ رو ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﺮي ﻣﻮﻛﻮل ﻣﻲﻛﺮدي‪،‬ﻣﺎدر‪ .‬اﻣﺸﺐ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاي‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲداﻧﺪ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ زﻳﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬درﻣﻜﺘﺐ ﻣﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪاردو ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ و ﺑﺮادرﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ درﺑﺎره اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪهام و ﻫﻴﭻ ﻗﺼﺪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ و ﻳﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺘﻤﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺬاﻫﺐ و ادﻳﺎن ﻫﻢ وﺻﻠﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺗﻌﺼﺐ و ﻏﺮﺿﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اول ﭼﻬﺮه ﻣﺘﻌﺼﺐ و ﻣﻐﺮض ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬاﺷﺘﻴﺪ ‪.‬‬
 ‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ دارم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن وﺻﻠﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻃﺮف را ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ آﻣﺪهاﻳﺪ ﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻴﭻ ﺧﺼﻮﻣﺖ و ﻛﺪورﺗﻲ ﻧﺪارم و ﺧﻮد را ﻣﺨﻠﺺ آﻧﻬﺎ ﻣﻲداﻧﻢ و اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻲ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺪم او را روي‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺬارم اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﻮد ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻲ و ﻋﻘﻴﺪﺗﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻠﻪ‬
‫ﻛﺎﻣﻼ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ و ﺧﺼﻮﺻﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﻧﻈﺮﺗﺎن را ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﺸﻮد و ﻣﻬﺮ ﺗﺼﺪﻳﻘﻲ ﻫﻢ ﺑﺮ روي ﺣﺮفﻫﺎي ﻋﻠﻲ ﻧﺰده ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺗﺎزه از راه رﺳﻴﺪهاﻳﺪ و ﻧﻤﻲداﻧﻴﺪ ارﺗﺒﺎط ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﺰاﺣﻢ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻴﭻ ﻗﺼﺪو ﻧﻴﺘﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﺤﺎل ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎ را ﺗﺮك ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺘﺮم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎز ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دررﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر و اﺣﻤﺪ ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮي رﻓﺘﻦ او را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد و ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در واﻗﻊ ﻧﻈﺮ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮد را اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎره ﻧﻤﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻈﺮ او‬
‫ﻧﻈﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را آﻏﺎز ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺸﻤﻜﺶ و ﺻﺤﺒﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﺮام ﺷﻤﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد دﺧﺘﺮ‬
‫ﺷﺮط ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻈﺮ او ﺷﺮط اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ او ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺎﺳﺖ و ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد ‪.‬‬
‫رﻳﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻧﻈﺮش را اﻋﻼم ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ او ﻫﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻪ اﺷﺎره ﭘﺪرش ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺮاي آوردن رﻋﻨﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬رﻋﻨﺎ در آن ﺑﻪ اﺻﻄﻼح آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ ﭘﺮده را ﻛﻨﺎر زد وﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ‪ ،‬ﺟﻮاب ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ آن ﻣﺮدم ﻣﺘﻌﺼﺐ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﻲﻣﻨﻄﻖ ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻢ ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن اﺣﻤﺪ ﺑﺎزﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﻮاﻧﻪ اﺣﻤﻖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ از ﻣﺮدم ﺧﻮدﻣﺎن ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﺑﭽﮕﻲ در ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﺮدم دﻫﺎﺗﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪهام و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﺎدت ﻛﺮدهام‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻬﺎ راﺣﺖ ﺗﺮم ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻮ دﻟﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ‪.‬‬
‫آره‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ راﺣﺖ ﺷﺪي؟‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺦ ﻛﺮدهاي‪ ،‬دﺧﺘﺮم‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از ﺟﻮاب رﻋﻨﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ دﺧﺘﺮ زود ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﻜﻮ ﺑﻌﺪا ﺟﻮاب ﻣﻲدﻫﻢ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﻧﻔﺮات ﭼﺎي رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﭼﺎدرش را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎدر و ﺑﺮادرش وارد ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ و رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام او ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﺮم ﺧﺎص ﺧﻮد ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺗﻌﺎرف ﭼﺎيﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰ و آﺷﻨﺎي او ﻗﻠﺒﺶ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ درﻛﻨﺎر ﻣﺎدرش‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ وﺗﻤﺠﻴﺪ او ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬آﻗﺎ ﻧﺎدرﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮم ﻫﻨﻮز ازواﻫﻤﻪ آن آﺗﺶﺳﻮزي ﺑﺪﺑﺨﺘﻲاي ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺳﺮﻣﺎن آوردﻧﺪ درﻧﻴﺎﻣﺪه‪.‬ﺷﺐﻫﺎ از ﺗﺮس ﺧﻮاب ﻧﺪارد وروزﻫﺎ ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ .‬ﻣﺮدم ده ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺮاي آﻧﺎن ﻧﺎن و ﻧﻤﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺷﺪه ﺑﻪ ﻓﻜﺮ وﺻﻠﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ؟ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮاب دﺧﺘﺮ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻋﻘﻠﺶ زاﻳﻞ ﺷﺪه‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺧﺮابﺷﺪه ﺑﺮﮔﺮدد؟ ﻣﮕﺮ آن ﺟﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻻ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم وﺷﻤﺎ اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ از ﻣﺮدم ﺳﺮﻧﺰده‬
‫و ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺛﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻦ در ﮔﻞ ﺗﭙﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪاي در آن ﺟﺎ ﻣﻲﺳﺎزم و اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر و ﺑﺮادرم را ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺮم آن ﺟﺎ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ را در روﺳﺘﺎ ﻣﻲﻓﺮوﺷﻢ‪ .‬ﻫﺮﻃﻮر ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻋﻤﻞ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﺻﻼ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ در ﺷﻬﺮ ﻧﺰد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬ﺷﺎ ﻫﺮ ﺷﺮﻃﻲ دارﻳﺪ ﻋﻨﻮان ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻊ دﺳﺘﻮر ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲروﻳﻢ‪ .‬آﻗﺎ ﻧﺎدر‪ ،‬زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ دل ﺟﻮانﻫﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﻨﻴﺰي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﺸﺎن ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻈﺮ رﻋﻨﺎ ﺟﺎن را ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ او ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﻈﺮي‬
‫دارد ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺮف ﻣﺎ ﺣﺮف اوﺳﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮم؟ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﺟﺎزه ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ وﺻﻠﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق دارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪ :‬وﺿﻊ ﻣﺎ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻛﻮﭼﻚﺑﻴﻦ ﻧﺒﺎش ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ روز ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻻن ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺮط و ﺷﺮوﻃﻲ دارم ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮش ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎﻟﻲ دارﻳﻢ و ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪاي ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮﻳﻪ وﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ‪.‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزش ﻧﺪارد‪.‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ )ﻗﻮل ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﺎ دﻳﻦ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪو ﺑﺪاﻧﺪ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻫﻴﻨﻲ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ اﺧﺘﻼف ﻧﺸﻮد‪.‬و ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ درﻫﻴﭻ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ‬
‫ارﺗﺒﺎط ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهام ﻗﻄﻊ ﻧﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﻳﻦ و آن ﭘﺎي ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم ﻧﺒﺮد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦﺻﻮرت ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش را از ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮاي ﻃﻼق آﻣﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﻨﻢ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪم ‪.‬ﻋﻘﺪ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﺮق دارد‪ .‬اول ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺒﻖ ﺳﻨﺖ ﻣﺎ ﻋﻘﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺪ اﺳﻼﻣﻲ ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮاردادن ﺟﻤﻼت ﺧﻮب و ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺷﺮاﻳﻂ رﻋﻨﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻗﻮل داد او را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎ ﻧﺎدر و اﺣﻤﺪ ﻫﻨﻮز ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻨﺪ رﻋﻨﺎ را ﻣﻨﺼﺮف ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ زود ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬
‫ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ را از روي ﺗﺎﻗﭽﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آن را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﻳﺪ اﻧﺸﺎءاﷲ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد ‪.‬‬
‫آﻗﺎ ﻧﺎدر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻫﻨﻮز ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬ﺑﻌﺪا ﺑﺮاي ﺟﻮاب ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ وﻗﺖ و ﻣﻜﺎن ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪﻛﻨﺎن را ﻫﻢ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬در ﻛﺎر ﺧﻴﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﻫﻴﭻ اﺳﺘﺨﺎره ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻫﺮا ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻃﻮل ﻧﻤﻲﻛﺸﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﻮاب ﻣﻲدﻫﻴﻢ ‪.‬‬
 ‫اﻳﻦ ﺑﺤﺚ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ اﺻﺮار و اﻧﻜﺎر ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻋﻠﻲ و رﻋﻨﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ اول ﻧﺰد ﻋﺎﻗﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ و ﺳﭙﺲ ﻧﺰد ﻋﺎﻗﺪ اﺳﻼﻣﻲ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ دو ﻋﻘﺪ ﺑﻪ ازدواج‬
‫ﻫﻢ درآﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﻗﻠﺒﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺻﻠﺖ رﺿﺎﻳﺖ دادﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﺮﺗﻴﺐدادن ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﻲ و ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ و ﻏﻴﺮه را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف‬
‫ﻣﻴﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﻗﺪام ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ دو روز ﻗﺒﻞ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﺣﻠﻘﻪ و ﺑﺮﺧﻲ از ﻟﻮازم ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز اﻗﺪام ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از ﻓﺎﻣﻴﻞﻫﺎﻳﺸﺎن‬
‫در ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در آنوﻗﺖ ﺷﺐ و ﺑﺎ ﺑﺮودت ﻫﻮا اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﺎداﺑﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم را ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از اﻳﻦ وﺻﻠﺖ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ .‬اﺻﺮار آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻧﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻳﻨﺪه رﻋﻨﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ازدواج ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ او را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ داد و ﻋﻨﺼﺮي ﻣﻔﻴﺪ را از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ زود روز ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﻤﺪ و ﺷﺎداﺑﻲ و ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در اﻳﻦﺑﺎره دﺳﺘﻮر اﻛﻴﺪﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ از درﻧﺼﻴﺤﺖ و ﻣﻮﻋﻈﻪ درآﻳﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ رﻋﻨﺎ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺣﺮف و ﺣﺪﻳﺚ آب ﭘﺎﻛﻲ را روي دﺳﺘﺸﺎن رﻳﺨﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ اﻳﻦ ازدواج ﺑﺎﻋﺚ ﻃﺮدﺷﺪن ﻣﻦ ﺷﻮد‪ ،‬راي ﻣﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﻢ اﺻﺮار رﻋﻨﺎ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﺎ او ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و آﺑﺮورﻳﺰي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮرﻳﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ رﻋﻨﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺻﺒﺢ زود ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و از آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي در ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫رﺳﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪ ﺟﻮان آﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎل و ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده‪.‬ﺟﻮان ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ رﻋﻨﺎ را دﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﺰل آﻗﺎ ﻧﺎدر اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﺟﻮان ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ رﻋﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺎر داﺷﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﺟﻮان ﺑﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻋﻨﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ آنﻗﺪر ﺿﻌﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬
‫ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ آﻗﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻠﻲ ﺣﺎﺟﻴﻠﻮﻳﻲ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادهاش از ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻮﻳﻲ ﻳﻜﺒﺎره ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﻳﺶ را از ﻛﻒ داد‪.‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻠﺐ زﺧﻢ ﺧﻮردهاش آن ﭼﻨﺎن ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮان ﻋﺠﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺧﺪاوﻧﺪﻳﻜﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﺎدرش را ﺑﺮدارد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺑﺮود ‪.‬ﻣﺎدرش دوﻳﺪ و از ﭘﺴﺮك ﺟﻮان ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻣﺤﻞ دور ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ازراﻫﺮوي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮔﺬﺷﺘﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪو ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪﻛﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ در آن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر وﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪو دو ﻧﻔﺮ روي ﺻﻮرﺗﺸﺎن آب ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﻣﻲﻛﻨﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ رﻣﻖ از‪ ،‬ﻛﻒ داد و ﺳﻘﻒ ﺑﻪ دور ﺳﺮش ﭼﺮﺧﻴﺪ و در وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ زﻣﻴﻦ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ﻛﻪ روي ﺻﻮرﺗﺶ آب ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ ،‬و ﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮآوردن ﺣﺎدﺛﻪاي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي از آن ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻄﺮات ﺑﺰرگ اﺷﻚ ازﭼﺸﻤﺶ روان‬
‫ﺷﺪ‪ .‬رو ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬
‫ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﻛﻮﻓﺖ ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻋﻠﻲ‪ ...‬داداش ﻋﺰﻳﺰم‪ ...‬ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪ ...‬ﻓﺪات ﺷﻮم اﻟﻬﻲ ‪.‬داداش‪ ،‬ﻧﻤﻴﺮي‪ .‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻧﻤﻴﺮي‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ ...‬اي ﺧﺪا! اي ﺧﺪا ‪...‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻋﻠﻲ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز رﻣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺟﻮان ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟ ﻛﺠﺎ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮد؟‬
‫ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از ﺟﺎده ده ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪم‪ .‬دﻳﺪم ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از اﻳﺴﺘﮕﺎه روﺳﺘﺎي ﮔﻼبدره رد ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﻴﻨﻴﺒﻮس ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ آن ﺟﻮان ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ راﻧﻨﺪه آن ﻣﺎﺷﻴﻦ را‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭘﻲ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ آن ﺟﻮان ﺑﻴﭽﺎره ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ از اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺎﺻﺎه ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺎزش را ﮔﺮﻓﺖ و از ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ او زد و او را ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از‬
‫آن ﺟﺎ رﻓﺖ‪ .‬دﺷﻤﻨﻲ داﺷﺖ ﺣﺰاﻣﺰاده‪ .‬ﺟﻮان ﻣﺮدم را ﻧﺎﻛﺎم ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ دوراﻫﻲ ﮔﻼبدره او را روي دﺳﺖ آوردم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻴﺮ آﻣﺪ و آوردﻳﻤﺶ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪا رﺣﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻣﻐﺰش ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﻛﺮده‪.‬ﻓﻮري ﺑﺮدﻧﺪش اﺗﺎق ﻋﻤﻞ‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ .‬دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺷﻔﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻧﺬر ﻛﻨﻴﺪ‪ ،،‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ .‬دﻟﺘﺎن ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮﺳﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ آﻗﺎ اﻣﺎم رﺿﺎ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ رﺳﺎﻧﺪ آﻧﻬﺎ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ زد و ﺑﻪ ﺧﻮدش دﺷﻨﺎم داد‪ .‬ﺧﻮد را ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺖ و داﺋﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻲﺗﺎب و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﺎز ﺷﻮد و ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻋﻠﻲ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺻﺒﺢ از ﺷﻮق دﻳﺪار ﻋﻠﻲ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻋﺎﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﺸﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎم ﺑﻬﺎء و ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء را ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻲ ﻳﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﺘﻴﺠﻪ آن ﻫﻤﻪ دﻋﺎﻳﺶ را اﻣﺮوز ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬در ﺑﺎورش ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻲارزشﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد‪ ،‬آن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻤﺎل ﺑﻬﺎء دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ اﻋﻀﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ از اﻳﻦ وﺻﻠﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪام ﺷﻨﻴﻌﻲ دﺳﺖ زدهاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﺗﻬﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻬﻲ از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﻳﻤﺎن داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻲﺗﻜﻴﻪﮔﺎه و درﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ و ﻧﺎﺗﻮان‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻪ‬
‫ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮد؟ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮﭘﺎﻳﻲ ﭘﺮﭼﻤﺶ آدم ﻣﻲﻛﺸﺘﻨﺪ؟ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲاش ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎران زﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ؟ از ﻛﻪ ﻳﺎري ﻣﻲﺟﺴﺖ؟‬
‫در د اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻳﻚ ﺗﻬﻴﮕﺎه ﭘﻮچ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﺶ ﺑﻮده ﻛﻢ از ﻏﻢ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﻓﺮورﻳﺨﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻪ ﭘﻨﺎه ﻣﻴﺒﺮد؟ﻛﻪ را ﺻﺪا ﻣﻲزد؟از ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻳﺎري‬
‫ﻣﻲ ﺟﺴﺖ؟‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺗﻠﺦﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت را ﺳﭙﺮي ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دو ﭘﺮﺳﺘﺎر از اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف دﻛﺘﺮ دوﻳﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﺮﻳﺾ‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﻧﺪارد‪ ،‬دﻛﺘﺮ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭘﺴﺮم ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ ﺧﻮب اﺳﺖ؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﭼﻬﺮه در ﻫﻢ و ﺧﺴﺘﻪاي داﺷﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺮاه دﻳﮕﺮي ﻧﺪارد؟‬
‫ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ .،‬دﻛﺘﺮ ﺟﺎن‪ .‬ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﺎدرش ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﻛﻤﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻛﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻼش ﺧﻮد را ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺟﻴﻎ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ و از ﻫﻮش رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻛﺘﺮ زلزده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ دﻛﺘﺮ؟ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر ﺟﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﺻﺒﺮﺗﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﻛﺎري از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮد‪.‬و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اي ﺧﺪا! و ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ‪.‬‬
‫رﻧﮓ رﻋﻨﺎ از ﺳﻔﻴﺪي ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮان داﺷﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎي ﮔﺮﻳﻪ داﺷﺖ‪ .‬درد ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ ﺑﻮد؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﻗﺼﻪ او ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻛﻮﺗﺎه و‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻛﺪام ﺧﺎﻟﻖ ﻗﺼﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻲرﺣﻢ و ﺑﻲﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﻮد؟ اﮔﺮ او ﻛﺴﻲ را ﺑﺮاي ﺻﺪاﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ او ﺑﻪ ﭘﻮﭼﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدر دﻟﺸﻜﺴﺘﻪ ﻋﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﭘﻨﺎه ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻤﺖ و آن ﺳﻤﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺳﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي‬
 ‫ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻲ ‪...‬ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ‪ ...‬ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﻢ‪ ...‬ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﮔﻞ ﺧﺎﻧﻪ‪ ...‬ﻋﻠﻲ‪ ،‬دردت ﺑﻪ ﺳﺮم‪ ،‬دردت ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ‪ ،‬داﻣﺎدت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬زﻧﺖ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﻠﺖ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬آرزو ﺑﻪ دل ﻧﺸﻮي‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺧﻮدم‬
‫رﺧﺖ داﻣﺎدي را ﺗﻨﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮدم زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻲﻛﺲ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﺑﺮوم‪ .‬ﭼﺮا ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدي؟ ﻧﺎزﻧﻴﻨﻢ؟رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺣﺠﻠﻪ ﻋﻘﺪت را درﺳﺖ ﻛﺮده‪،‬ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪.‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاﺑﻢ ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺮون‬
‫از آن اﺗﺎق ‪.‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻓﺪاي ﻗﺪ و ﺑﺎﻻت‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻘﺪت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎه داﻣﺎد ﻗﺸﻨﮕﻢ‪ ،‬ﺷﺎخ داﻣﺎد ﺧﻮشﻫﻴﻜﻠﻢ‪،‬ﺑﻴﺎ ﻋﺮوﺳﺖ را ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻧﮕﺬاري رﻧﮕﺶ زرد‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردي‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻧﮕﺬاري ﺑﻲﻳﺎور ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﻪ ﻓﺪات‪ ،‬ﻧﮕﺬاري ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻮد‪.‬او از ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺶ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺬاري ﺑﻲﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻤﺪ‪،‬ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺑﻪ داداﺷﺖ ﮔﻔﺘﻢ از ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪،‬‬
‫اﺳﻔﻨﺪ دود ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺨﻮري‪ ،‬ﺷﺎه ﭘﺴﺮم ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻳﻜﺒﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدش آﻣﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ اﻻن؟ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آرام ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟ در آن اﺗﺎق ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟ ﻋﻠﻲ ﭼﺮا ﺑﻲﺻﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻣﺎدرش را ﻧﻤﻲداد؟ ﻣﮕﺮ او ﻗﻮل‬
‫ﻧﺪاده ﺑﻮد رﻋﻨﺎ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد او را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارد؟ دﻛﺘﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻠﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮد؟ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮد؟ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮد؟ ﻛﻪ‬
‫را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ او ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش آورده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺗﻮﺳﻞ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺖ؟ او ﻓﻘﻂ ﻋﻠﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ او ﻣﺮده ﺑﻮد ‪...‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﻳﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﺟﻮان دﻧﺒﺎﻟﺶ دوﻳﺪ ﺗﺎ از ﺧﻮدﻛﺸﻲاش ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬ﺟﻮان ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮﻗﺼﺪ‬
‫ﺧﻮدﻛﺸﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮي ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ او ﻓﻘﻂ ﻣﻲدوﻳﺪ و ﻣﻘﺼﺪش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﻮان از ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻲﺗﺄﻣﻞ ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ آن ﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ را ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ اﻧﺘﻘﺎﻣﺶ را ازﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬از ﺷﺎداﺑﻲ و ﻳﺎ از ﺑﻘﻴﻪ‬
‫اﻓﺮاد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﮕﻴﺮد؟ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﺗﻨﺴﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻜﻨﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﮕﺬارد؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮﻋﺖ راه ﻛﺠﺎ را در ﭘﻴﺶ داﺷﺖ؟ از ﻣﻴﺪان اﺻﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎز دوﻳﺪ ‪.‬ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲدوﻳﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ از ﻓﺮط ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲداد و ﻧﻔﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﻳﺪن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از دور ﮔﻨﺒﺪ زﻳﺒﺎي اﻣﺎﻣﺰاده را دﻳﺪ‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻪ ﮔﻨﺒﺪ دوﺧﺖ و‬
‫ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ دور اﻣﺎﻣﺰاده رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ درآورد و ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺧﺎﻛﻲ را ﻃﻲ ﻛﺮد‪،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ درون آراﻣﮕﺎه رﺳﻴﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪاش‬
‫ﻫﻤﻪ زاﺋﺮان را ﺑﻪ ﺳﻜﻮت واداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ اﻣﺎﻣﺰاده‪ ،‬ﺑﻲﭘﻨﺎه ﺷﺪم‪ .‬ﻳﺎ اﻣﺎﻣﺰاده‪ ،‬ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺪه‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﻣﺎﻣﺰاده‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ‬
‫ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎدرت‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻗﻤﺴﺖ ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪ .‬اي ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ آﺑﺮوي اﻳﻦ ﺧﻔﺘﻪ در ﺧﺎك ﻋﻠﻲ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدان‪ .‬ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻋﻠﻲ را از‬
‫ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﻲ‪ ،‬دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﺧﻮارم ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎه آوردهام‪ .‬ﺑﻲﭘﻨﺎﻫﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎك ﭘﺎك اﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺰرﮔﻮار ﻋﻠﻲ را ﻧﺒﺮ ‪.‬ﻋﻠﻲ را از ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻳﺎ ﻋﻠﻲ‪ .‬او را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ اﻳﻦ از ﺧﺪا‬
‫ﺑﻴﺨﺒﺮان ﻧﻜﻦ‪ .‬او را ﻓﺪاي ﻣﻦ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻲاش رﺣﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻲ‪،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻲﺷﻮم‪.‬ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪،‬او را ﺷﻔﺎ ﺑﺪه‪.‬ﻣﻦ ﻧﺬرﻛﺮدن ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ‪.‬ﻣﻦ آداب ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ از زﺑﺎن او ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺿﺮﻳﺢ رﻓﺖ و ﺑﻪ آن آوﻳﺰان ﺷﺪ و ﮔﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺷﻔﺎي ﺑﻴﻤﺎر اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﻠﻮات ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺻﻠﻮات ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻛﻤﻲ آرامﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﺠﺪه ﺑﻲرﻣﻖ رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻧﺬري ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻗﺮآن را دﻳﺪ‪ .‬آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﻧﻴﺖ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻼوت ﺳﻮرهاي ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻲآورﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻳﻜﺘﺎﻳﻲ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﻟﻬﻲ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻮﻳﺪ ﺑﻬﺸﺖ داده ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ روﮔﺮدان ﺑﻮدﻧﺪ و آﻳﺎت اﻟﻬﻲ را ﺑﻪ راي و ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﺮك ﻣﻲورزﻳﺪﻧﺪ و در ﻃﻠﺐ آﺳﺎﻳﺶ دﻧﻴﻮي ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ دﻟﺶ آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺮگ ﻋﻠﻲ ﺣﻘﻴﺖ داﺷﺖ؟آﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﻣﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ او ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﺳﺪ؟آﻳﺎ روح ﻋﻠﻲ اﻛﻨﻮن ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎنﺷﺪن رﻋﻨﺎ ﺑﻮد؟آﻳﺎ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺰرگ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ درد ﻧﺒﻮدن‬
‫ﻋﻠﻲ را ﺑﺮاي او ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﺪ؟ آن ﻗﺪر ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ رﻣﻖ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺳﺒﻜﻲ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻮﻳﺪي‪،‬اﻣﻴﺪي دردﻟﺶ زﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﮔﻮﻳﻲ روزﻧﻪاي در ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﻨﺪ و ﺟﻮاب ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آراﻣﺶ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪13‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻋﻠﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﺑﻮد و ﺗﻮﻛﻞ داﺷﺖ ‪.‬ﻣﺴﻴﺮ رﻓﺘﻪ را دوﺑﺎره ﻃﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﻴﺎده و ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪ‪،‬در ﻃﻮل راه ﺑﻪ اﺣﺴﺎس‬
‫ﭘﺎﻛﻲ ﻛﻪ در اﻣﺎﻣﺰاده ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪ ﻛﺴﻲ را در ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪﻳﺪ و ﻫﺰار و ﻳﻚ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ در آن ﺟﺎ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ اﻃﻼﻋﺎت در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﻲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺟﻮع ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺳﺨﺖ و وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ را ﻃﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻋﻠﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻲﺣﺲ ﻣﻲﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﻤﻲراﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ از ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮاغ از ﻣﺮﻳﻀﻲ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻠﻲ ﺣﺎﺟﻴﻠﻮﻳﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪،‬ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺎﺟﻪ اﻃﻼﻋﺎت‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﺑﺎﺟﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و در ﻛﻨﺎر رﻋﻨﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬او ﻋﻤﺮش را داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ‪.‬و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺠﺰه ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻛﻨﺎن‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ و او را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﻛﺎﻣﻼ ﺻﺤﻴﺢ و ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و‪.‬آنﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ داﺋﻢ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﮔﻴﺮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ در ﺟﺎﺧﺸﻜﺶ زد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﺗﺎ از ﻓﺮط ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮرد‪.‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺗﺎقﻫﺎي ﺑﺨﺶ را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬از اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش در آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن ﭼﻬﺮه آﺷﻨﺎي ﻋﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪ آرﻣﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ و وارد ﺷﺪ‪ ،‬رﻳﺤﺎﻧﻪ و ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي او‬
‫دوﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻋﻠﻲ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬ﻣﮋهﻫﺎي ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﭘﺮﭘﺸﺖ واﺑﺮوﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪه وﻣﺸﻜﻲ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ درﻧﻈﺮش زﻳﺒﺎ ﺟﻠﻮه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬ﻋﻠﻲ آرام ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺸﻮدو ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ‪.‬ﻋﺮوس ﻧﻮﺑﺨﺘﺖ آﻣﺪه‪ .‬او درﻛﻨﺎر ﺗﻮﺳﺖ‪.‬دﻳﮕﺮﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬ﭼﺸﻢ ﺣﺴﻮد ﺧﺎك ﻗﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻋﺮوس‬
‫ﮔﻠﻢ‪ ،‬دﻳﺪي ﭘﺴﺮم ﺑﺮﮔﺸﺖ؟ ﺗﺎج ﺳﺮم‪ .‬دﻳﺪي ﺧﺪا ﭼﻘﺪر ارﺣﻢ اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ اﺳﺖ؟ دﻳﺪي ﺧﺪا ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ؟ اﻟﻬﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﺑﺮوم ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬رﻋﻨﺎ ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ؟ ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ‪ .‬ﺧﺪا را ﺻﺪ ﻫﺰار ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻜﺮ ‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎﻣﺰاده ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ و ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را ﺻﺪا ﻛﺮدي؟‬
‫ﺧﺪا و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻲ را ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ آﻫﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺲﻫﺎﻳﻲ ﻣﻤﺘﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎم زﻣﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻣﻮﻋﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺣﺠﺖ ﺑﻦ اﻟﺤﺴﻦ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم ﺷﺮﺑﺘﻲ ﮔﻮارا ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ رﻳﺨﺖ وﮔﻔﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰ و اﻓﻄﺎر ﻛﻦ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪهام‪ .‬ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻲرﺳﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺟﻮان وﻗﺖ ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮي ﺑﺨﺶ ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد و دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻤﻲ آرام ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز روزه ﺑﻮدي؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﮕﺮ روزه ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬آن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺎدرش و رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎﻟﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﻨﺪﺗﺎ اﺷﻚﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ از دﻳﺪن ﻋﻠﻲ ﻧﺸﻮد‪،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻲ‪،‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ آن روز ﺑﺎراﻧﻲ ﭼﻪ دﻋﺎﻳﻲ ﻛﺮدي؟ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﮔﻔﺘﻲ‬
 ‫از ﺧﺪا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺮ ﻛﺪام ﻛﻪ در ﮔﻤﺮاﻫﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻳﻢ؟‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن ﭘﻠﻚﻫﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ آرزوﻳﺖ رﺳﻴﺪي‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻗﺪ ﺑﻬﺎﻳﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪم ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺎدرش ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ و او را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ و رﺣﻤﺘﺖ ﭼﻄﻮر ﺷﻜﺮ ﻛﻨﻢ؟ ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬از ﺗﻮ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ‪.‬‬
‫رﻳﺤﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺒﺮﻳﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ ﻫﻢ داﺋﻢ ﺷﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺮاي ﻋﺮوس ﭘﺎك و ﻗﺸﻨﮕﺶ دﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ دﻛﺘﺮ ﻧﺰد آﻧﻬﺎ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﺤﻤﺪاﷲ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺒﻮد ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ دوﺑﺎره از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻫﻴﭻ آﺛﺎري از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ از دﻛﺘﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺠﺰاﺗﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺼﻮﺻﺎ در ﺷﻬﺮ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪس‪،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺎور ﻣﻴﻜﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ رخدادن ﭼﻨﻴﻦ واﻗﻌﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﻲﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات دوران ﭘﺰﺷﻜﻲام ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم ‪.‬‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا را ﻣﺠﺴﻢ ﻟﻤﺲ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و رﺣﻤﺖ اﺋﻤﻪ ﻋﺰﻳﺰ اﻃﻬﺎر را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻟﻄﻒ و ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺼﻮص دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﺮدم‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﻋﻜﺴﻲ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﻛﺮدﻳﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ آن را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺣﺘﻲ ﻟﺤﻈﻪاي از ﺗﻮﻛﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﻮم‪ .‬ﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ آﺛﺎري از ﺣﻴﺎت در ﺷﻤﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﻠﻮلﻫﺎ از‬
‫ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﻋﻨﺼﺮ و ﻋﻼﺋﻢ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﻛﺎﻣﻼ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ از ﻣﺮگ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻜﺲ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎس ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭘﺰﺷﻜﻲ دراﻳﻦ دﻧﻴﺎي‬
‫ﺧﺎﻛﻲ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ در ﻋﺮض اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮاﺣﻲ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺳﻌﺎدﺗﺘﺎن ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ از دﻛﺘﺮ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او از ﺧﺪا ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاري ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي درﻣﺎن ﺿﻌﻒ و ﺳﺴﺘﻲاﻧﺪﻛﺘﺎن اﻣﺸﺐ را ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﻣﺮﺧﺺ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎﻫﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪو ﺗﻤﺎم ﻗﻀﺎﻳﺎي اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬رﻋﻨﺎ ﻗﻀﻴﻪ اﺳﻼمآوردﻧﺶ را ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻮد‪.‬ﭼﻬﺮه ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ در ﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻛﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺗﺼﺎدف ﺑﻲرﺣﻤﺎﻧﻪ ﻋﻤﺪي ﺑﻮده و ﺑﻲﺗﺮدﻳﺪ از ﺳﻮي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻨﮓ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﺑﺎور ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﻗﻮام دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان روﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن آﻣﺪﻧﺪ و اﺣﻮال ﻋﻠﻲ را ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد و ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﻫﻤﺎن روز اﺣﻤﺪ وﻗﺘﻲ در ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن رﻋﻨﺎ و ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ وﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ از ﺑﺎﺟﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي دﻳﺪن او ﻧﺮﻓﺖ‬
‫و از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن آن ﺷﺨﺺ اﺣﻤﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد اﻳﻦ ﺗﺼﺎدف را ﺣﺎدﺛﻪ ي ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺷﺨﺼﻲ را ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده‪،‬‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺖ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺗﻠﺦ واﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪:‬ﻳﻜﻲ ازﻋﻠﻞ ﻋﺪم ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺲ را ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬در ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ از ﺳﺮ راه ﺑﺮﻣﻲدارﻧﺪ‪ .‬از اواﻳﻞ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﻳﻦ ﻇﻬﻮر ﭼﻨﻴﻦ ﺷﮕﺮدي ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻬﺎء وﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء راﻳﺞ ﺑﻮده و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ درﺑﻴﻦ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﺸﺘﻪ و ﻳﺎ ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪهاﻧﺪ وﺗﺸﻜﻴﻼت آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻬﻴﺪ ﻳﺎد ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ اﺣﻤﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺰاران ﻓﺮﻗﻪ دﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ دﻳﻨﻲ از ﺳﻮي ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﻪ از ﺳﻮي ﻣﺮدان ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺎزﻣﺎندﻫﻲ ﺷﻮد ﻧﺪارد ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﻪ از ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ دﺳﺘﻮر ﻣﻲﮔﻴﺮد و‬
‫ﺣﺘﻲ ﻧﺤﻮه اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و دﺳﺘﻮرﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺰارش داده ﺷﻮد ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﺎم دﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺷﻌﺎر ﺻﻠﺢ و دوﺳﺘﻲ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪو آن را واروﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻟﻬﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ رﻳﺸﻪ در ﺧﻮﻧﺨﻮارﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي ﻣﺨﻮف دﻧﻴﺎ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮوز ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ اﺿﻤﺤﻼل و رﺳﻮاﻳﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺎ‬
‫وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻗﺪرتﻫﺎي ﺑﺰرگ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻗﻮي ﺑﺮاي آن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ وﺳﻴﻊﺗﺮﻳﻦ و ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮﻳﻦ ﻓﻦآوريﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺻﺪاي ﺟﻬﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻣﺤﺪود ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﭼﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﭘﺮده از داﻧﺴﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮدارد و اﻳﻦ دﻧﺪان ﭘﻮﺳﻴﺪه را ﺑﻜﺸﺪ و دور ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد را از آن ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎرﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد رﻫﺎ ﺳﺎزد و ﺑﻪ آﺳﺎﻳﺶ و رﻓﺎﻫﻲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﺮﺳﺪ ‪.‬او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﺮدﺷﺪه ﺧﻮد ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺷﮕﺮدﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺪهاي را ﺗﺮور ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺑﺎزﻳﺎﺑﻲ ارزش اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﺣﻘﻮق ﺳﺎﻟﻢ ﺧﻮد در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﻲ ﺷﺐ را در ﻛﻨﺎر او ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ از ﻋﻠﻲ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﺎرﮔﺰﻳﺪهاي ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ وﺟﺪاﺷﺪن از ﻋﻠﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﻠﻲ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻪ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺮد از ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻮادهاش اﺟﺎزه ﺑﮕﻴﺮدو ﻳﺎ ﻧﻈﺮآﻧﻬﺎ‬
‫را ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻن دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ده ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﻫﻮا ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ در اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻛﻮﭼﻚﺑﻮدن ﺧﺎﻧﻪ رﻋﻨﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ و ﻛﻠﻴﺪش در دﺳﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻧﻬﺎ اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﺟﻮان ﻣﺮدم رﺣﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺣﻖ دارﻳﻢ ﺑﺪون‬
‫اﺟﺎزه آﻧﻬﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻠﻲ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺒﺮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﻓﺘﻴﻠﻪ ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ را ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮد و آن را روﺷﻦ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬او ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ از ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎﻳﺶ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬ﺧﺎﻧﻮاده رﻋﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﻛﺘﺮ آﻣﺪﻧﺪو در ﻛﻨﺎر‬
‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و درﺑﺎره اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز از رﻋﻨﺎ‪ ،‬ﻣﻬﺮ و ﺟﺎﻧﻤﺎز ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﻣﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﺪارﻳﻢ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آن ﻗﺪر دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻧﻤﺎز را ﻓﺮا ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺮو ﺻﺪا از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪو زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ را زد‪ .‬ﭘﺴﺮﺑﭽﻪاي در را ﺑﺎز ﻛﺮد رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﻣﻬﺮ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺮض ﺑﺪﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻪ ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻳﻚ ﻣﻬﺮ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﺮض ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻫﻞ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دم در آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﺪام ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ؟‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻛﺘﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮﺷﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ دﻛﺘﺮ ﺧﻮدش ﻛﻪ ﻣﺮد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻣﻬﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻮد؟! ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺳﺠﺎده ﺗﻤﻴﺰي ﻛﻪ در آن ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺞ و ﻳﻚ ﺟﻠﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺮآن ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ رﻋﻨﺎ داد ‪.‬‬
‫رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق ﻓﺮاوان ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و رﻓﺖ ﺳﺠﺎده را ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ داد و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎز ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ از ﺧﺪا ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪار‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ و دﻋﺎ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺑﺮاي رﻋﻨﺎ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻋﻠﻲ ﺟﺪا ﺑﻮد و ﻧﮕﺮان ﺣﺎل و اﺣﻮال او‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ رﻋﻨﺎ ﻳﺎد دﻫﺪو رﻋﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق زاﻳﺪاﻟﻮﺻﻔﻲ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺴﻮي‬
‫ﻗﺒﻠﻪ ﺣﻘﻴﻘﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب و ﻋﺸﺎء را ﺑﻪ ﺟﺎي آورد‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺒﻲ ﺑﻮد آن ﺷﺐ ‪.‬رﻋﻨﺎ ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺣﺘﻲ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ او ﮔﺸﻮدهاﻧﺪ و او را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻫﻤﺖ واﻻﻳﺶ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﻴﺮﮔﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ و روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ در‪ ،‬آن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ روﺣﺶ را ﺟﻼ ﻣﻲداد‪ .‬ﺣﺎل و ﻫﻮاي روﺣﺎﻧﻲ او ﻗﻠﺒﺶ را ﻣﺎﻻﻣﺎل از‬
‫ﻋﺸﻘﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺗﺠﺮﺑﻪاش ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﻗﺮآن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻧﻲ آن دﻗﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎن ﺗﺎزهاي ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎزهﺗﺮﻳﻦ و ﻧﺎبﺗﺮﻳﻦ ﺟﻤﻼت روحﺑﺨﺶ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻧﻴﺰ رﻋﻨﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ دﻳﺪه ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻛﺠﺎ و ﺷﺐ زﻧﺪهداري دﻳﺸﺐ ﻛﺠﺎ ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ زود ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب ﻣﺎدر ﻋﻠﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و رﺿﺎ و رﻳﺤﺎﻧﻪ را ﺑﻴﺪار ﻛﺮد و رﻋﻨﺎ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻴﺪار ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و آﻣﺎده ﺑﻪ ﺟﺎ آوردن ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎ آب ﺳﺮد ﺣﻴﺎط وﺿﻮ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺮاي آن ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮد‪ .‬اﻣﻴﺪ و آراﻣﺸﻲ ﻛﻪ در اﻣﺎﻣﺰاده ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﻟﺤﻈﻪاي از ﺧﺎﻃﺮش ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻲﺷﺪ ‪.‬ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ آن‬
‫ﻣﻌﺠﺰه ﺑﺰرگ و آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺎزه ﻣﻌﻨﻲ ﻋﺸﻖ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ و ﺑﺮاي ﻋﻤﺮ ﺗﺒﺎه ﺷﺪهاش ﻛﻪ در ﺧﻮاب و ﻏﻔﻠﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻓﺴﻮس ﻣﻲﺧﻮرد وﺣﺴﺮت ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬رﻋﻨﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮددرﺑﺎره آن اﺣﺴﺎس‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺑﺮ ﻗﻠﺐ و روح او ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ رﻳﺎ‪ :‬ﺷﻮد و او را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﺴﻪ و روﺣﺎﻧﻲ ﻣﺤﺮوم ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را درﻫﻤﺪان ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ازﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺳﭙﺮده و ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮد ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﺷﺪه وﺗﻴﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬اﻣﺎل وﻗﺘﻲ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲ‬
‫ﻋﻠﻲ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﻗﺪم ﻣﻲزد و ﮔﻠﻬﻲ روي ﻣﺒﻞ ﻣﻲاﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮوﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺪام ﭘﻮﺳﺖ ﻟﺒﺶ را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼ‬
‫ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده ﻗﻠﻤﺪاد ﻛﻨﺪ و ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻤﺪان ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ وﺳﻔﺎرشﻫﺎي ﻻزم را ﻛﺮد‪.‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻨﺪﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﻣﺎ ﺑﻪ دام اﻓﺮاد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‬
‫و از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺻﻮرﺗﻴﻜﻪ ﻧﺸﻮداز ازدواج آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪ از ازدواج آﻧﻬﺎ را ازﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﻤﻮدﺗﺎ ﻫﻢ درس ﻋﺒﺮﺗﻲ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺷﻮدو ﻫﻢ ﻓﺮدي از اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎزﮔﺮدد ‪.‬‬
‫از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﮋاﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﺪازي ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم دﺳﺘﻮرﻫﺎي او ﻋﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و در آن ﺳﺎﻋﺖ روز در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ او ﮔﺰارش دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﺰد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رو ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروﻧﺪ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺎﺑﺎ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﭼﺮا رﻓﺖ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ را ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي او رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺮدهاي ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي اﻧﺠﺎم دادم‪ .‬و ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻤﻮد را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﺎ او و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﻧﻔﺮت ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﺤﻤﻮد را از ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﺮدوﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲﻫﺎ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ دﻳﻦ از اﻋﻤﺎل اﻓﺮاد ﺟﺪاﺳﺖ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ژاﻧﺖ دﻗﻴﻘﺎ ﺗﻤﺎم ﻛﺎراﻳﻲ را ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺰارش داد‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از او ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺴﺘﻌﺪ و ﻓﻌﺎﻟﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﺎل ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﺮوم و‬
‫ﺗﻮ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﻛﻨﻢ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎرم ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲدارم‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻏﻴﺮ از آن ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮم‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد؟ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻓﻴﻠﻢﺑﺎزي ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺎ اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ داد آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ را از ﭘﻮﺷﺎﻟﻲ ﺑﻮدن اﻳﻦ دﻳﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ .‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻲ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ رﺷﺘﻪاﻳﻢ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻲﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ژاﻧﺖ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ درﺑﺎره ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ وارد اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﻛﺮد و اﻃﺮاف را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﺷﻮم و ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺗﻮ را ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺷﻨﺒﻪ آﻳﻨﺪه ﭘﺮواز دارم ‪.‬ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه و وﻳﺰاﻳﻢ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ در ژاﭘﻦ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﻲ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻛﺎرﻫﺎ را ردﻳﻒ ﻛﻨﻲ و ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪ .‬راﺳﺘﺶ از زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﺮان ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهام ‪.‬ﺗﺼﻤﻴﻢ دارم ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪي‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﻳﻲ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫در آﺳﻴﺎ ﺟﺰ ﻋﻘﺐاﻓﺘﺎدﮔﻲ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ داري ﺑﻪ ژاﭘﻦ ﻣﻲروي‪ .‬ژاﭘﻦ ﻛﺸﻮر ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪاي اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ژاﭘﻦ ﺟﺰو ﻗﺎره آﺳﻴﺎ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ اﺻﻼ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ را ﺗﻘﺒﻞ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎراﻧﻲ زرﺷﻜﻲ رﻧﮕﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ درآورد‪ ،‬روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ژاﻧﺖ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻣﻘﺼﻮدش ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﻧﻲ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻣﺮ دارد‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪهام ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي اﻣﺮي ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫آره‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺳﻮدي ﺑﻪ ﺣﺎل او ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻤﻴﻢ دارم آنﻗﺪر ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد و در اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده و اﻣﺮ ﻣﺎ اﻣﺮي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮب! واﻗﻌﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ را دارد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي دﻟﺴﻮز وﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻧﺴﺠﺎم ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﻲ‪.‬از ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ‪.‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرﻛﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫و ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ؟ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم و از ﺣﺎل و روز آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮم ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدت ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫اوه‪ .‬ﭼﺮا‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﺷﺪهاي‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺳﺮي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﺎر؟‬
‫راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻢ ﺧﺎرج از ﺣﺪ ﺗﻮان ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪاري از آﻧﻬﺎ ﻛﻢ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﺖ ﺗﺎزهاي ﻧﭙﺬﻳﺮم‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪو ژاﻛﻠﻴﻦ درﺑﺎره اﻳﻤﺎن واﻋﺘﻘﺎد راﺳﺨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺮد ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻋﻈﻤﺖ اﻳﻦ اﻣﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬از روشﻫﺎي ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ در ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آوردﻧﺪوﭘﺲ ازﮔﻔﺘﮕﻮي زﻳﺎد‪ ،‬ﺑﻪ دور از اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎو ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ‬
‫در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻣﻴﺎل ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫در ﻃﻲ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ را از ﻣﺤﻤﻮد ﺟﺪا ﻛﻨﺪ ‪.‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﺪهاي را ﻣﺎﻣﻮرﻓﺮﻳﺐ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﻣﻮران ﺑﻪ ﻗﺪري درﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻣﺤﻤﻮد از ﺷﺮﻛﺖﻛﺮدن ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺻﻴﻪاي ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮدرا آﻏﺎز ﻛﺮدﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ از زﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد ﺷﺪﻳﺪا ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮادهاش‪،‬ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻣﺎدرش دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫و اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺸﺎن ﻛﻤﻚ ﻣﺆﺛﺮي ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮران ﻣﺤﻔﻞ ﻛﻪ دو زن و ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺰد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و او را ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪ آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ دﻳﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬ﻳﻜﻲ از زنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺮاره ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دﻳﺮ ﻧﺸﺪه ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮي‪.‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮاﻧﻲ‪ .‬ﺑﭽﻪدار ﻧﺸﺪن ﺷﻤﺎﻫﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ اوﺳﺖ‪.‬او ﻣﺮد ﻟﺠﺒﺎز و ﻳﻜﺪﻧﺪهاي‬
‫اﺳﺖ و ﻗﺼﺪ دارد از رﺷﺪ و ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ اﺳﺘﻌﺪاﻫﺎي ﺗﻮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورد‪.‬ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮ را از اﺟﺘﻤﺎع ﺟﺪا ﻛﻨﺪو ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮدﻛﻪ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺟﻤﺎل اﻟﻬﻲ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ زﻧﺪﮔﻲات را ﺑﺎ ﻛﺴﻲ‬
‫اداﻣﻪ دﻫﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ راه و روش ﺻﺤﻴﺤﻲ ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﺣﻴﺎت ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارد و ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن دﺳﺘﻮرﻫﺎي اﻟﻬﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ درﮔﺎه ﺧﺪاﺳﺖ دوﺳﺖ ﺑﺪاري؟‬
‫ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎي او ﺑﺴﻮزاﻧﻲ؟‬
‫زن دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺎم داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﻮب‪ ،‬ﺗﻮ ﺣﻴﻔﻲ‪ ،‬ﭘﺎﻛﻲ ‪.‬ﻣﻌﺼﻮﻣﻲ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن ﺗﻮ در ﻛﻨﺎر اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻪ ﭼﻴﺰي دارد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش‬
‫ﻣﻨﺰوي و ﮔﻮﺷﻪﮔﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮر اﻟﻬﻲ روﺷﻦ اﺳﺖ ﺑﺪان ﻛﻪ در ﻧﺰد ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﻋﺰﻳﺰ و ﺑﺎارزﺷﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻠﺐ او ﻣﺮده اﺳﺖ‪.‬ﻣﮕﺬار روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﮔﺮاﻳﺪ‪ .‬ﺣﻴﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ او ﺑﻤﻴﺮي و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺴﻤﻲ ﻣﺘﺤﺮك ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه ﺑﺎﺷﻲ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ از او ﺟﺪا ﺷﻮم‪.‬دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻴﺴﻮزد‪ .‬او ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﺑﺪون ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬ﺑﺪون ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدت دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻦ ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه و ﻫﻤﺪم ﻫﻢ ﺑﻮدهاﻳﻢ‪ .‬ﺟﺪاﻳﻲ از او ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﺎن ﻛﻨﺪن اﺳﺖ ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﻣﺤﻤﻮد در زﻧﺪﮔﻲام ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮم ‪.‬‬
 ‫ﺷﺮاره ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﺎن‪ ،‬ﻋﻼﺋﻖ دﻧﻴﻮي را ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻤﺎم ﻫﺴﺘﻲ را ﻓﺪاي ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭘﺎداش اﻳﻦ از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﻲ و اﻳﺜﺎر را از ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه اﻳﻦ دو زن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻣﺪﺗﻲ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ آﻳﻨﺪه اﻣﻴﺪوار ﻛﺮدو ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﻣﻴﻜﻨﺪ‪،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ او ﭘﺮداﺧﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬درﺻﻮرت ﻣﺎﻧﺪن وزﻧﺪﮔﻲﻛﺮدن‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻃﺮد ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ و ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهات ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻛﻨﻲ‪ .‬آنوﻗﺖ آنﻗﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺷﻮي ﻛﻪ اﮔﺮ روزي ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻢ از ﺗﻮ ﺳﻴﺮ ﺷﻮد و از ﺗﻮ ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬راه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﻛﻪ ﺧﺪا را رﻫﺎ ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ وﻓﺎدار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺷﺮاره ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﺗﻮ در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮ و دل از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻜﻦ‪ .‬ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪاي اﻣﺮ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﻳﻚ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ دﻧﻴﻮي ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﺪاﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﺮداري؟‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﺮ ﺳﺮ دوراﻫﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ‪ ،‬از آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪،‬ﺑﻠﻜﻪ او را راﺿﻲ ﻛﻨﺪﻛﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎﺷﺪ‪،‬اﻣﺎ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ او را ﺑﻪ ﺟﺪاﻳﻲ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺤﻤﻮد از آن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻛﺘﻲ از ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ او را ﺗﺮك ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او از‬
‫رﻓﺖ و آﻣﺪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﺑﺰرﮔﻲ را از ﻫﻤﺴﺮش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ﺷﺮاره و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ اﻋﺼﺎب ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲزدﻧﺪ و از ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش را در ﮔﻤﺮاﻫﻲ و ﺿﻼﻟﺖ ﻣﻲدﻳﺪ رﻧﺞ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ رﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ آن اﺳﺖ زاده دﺧﺎﻟﺖ ﺗﺸﻜﻴﻼت و زورﮔﻮﻳﻲﻫﺎي آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﻟﺒﺎس داﻳﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ از ﻣﺎدر ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و در واﻗﻊ ﻣﺎرﻫﺎي ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺸﻨﺪهﺗﺮﻳﻦ زﻫﺮﻫﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮﺷﺘﻪ راﺿﻲ ﺷﺪﻛﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮودو ﺑﺮاي ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن ﻣﺤﻤﻮد ازﻣﺤﻔﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﻨﺪ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﺪﻛﻪ او ازﺗﺮس ﺟﺪاﺷﺪن ﻫﻤﺴﺮش‬
‫از ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺗﺮك ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻋﻤﺮي درآن ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﺮدي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪ او را ﻣﺜﻞ ﺑﺖ ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻴﺪو ﺑﻪ او ﻣﻬﺮ ﻣﻲورزﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ در آن‬
‫راﺣﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮد وﻣﺤﻞ اﻣﻨﻴﺖ و آﺳﺎﻳﺶ او ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻣﻲﻓﺸﺮد و ﻗﻄﺮات درﺷﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﻠﻮرﻫﺎي ﺑﺮاق از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش‪ ،‬از ﻫﻤﺴﺮش ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺪون اﺟﺎزه‪ ،‬و ﺑﺪون آن ﻛﻪ او را از رﻓﺘﻦ ﺧﻮد ﻣﻄﻠﻊ ﻛﻨﺪ ‪.‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ او اﮔﺮ از راه ﺑﺮﺳﺪ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ و از رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﺎدهﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﭙﺮدو در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺧﻮن‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد از ﺧﺎﻧﻪاش ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻲ از راه ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﻢ او را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آورد و او را ﺻﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﮕﺬارد‬
‫و ﺑﺎ اوﺷﻮﺧﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮان ﺣﺮﻛﺖ از دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ .‬از راه رﻓﺘﻦ ﺑﺎز ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪،‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪،‬و آرزو ﻣﻲﻛﺮد ﻣﺤﻤﻮد از راه ﺑﺮﺳﺪ و از رﻓﺘﻦ او ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﻲداد و ﻗﻠﺒﺶ از ﺷﻮق دﻳﺪار او ﺷﺪﻳﺪا ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ‬
‫ﻧﻜﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ او را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺎ او ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ اول ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از او ﺟﺪا ﺷﻮم ‪.‬‬
‫ﺷﺮاره و ﻓﺮﻳﺒﺎ دﺳﺖﻫﺎي او را از دو ﻃﺮف ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻇﺎﻫﺮي ﺑﺎ اوﻫﻤﺪردي ﻛﺮدﻧﺪ وﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪،‬اﻣﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻮ اﻳﻦﻃﻮر رﻗﻢ ﺧﻮرده‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻳﻚ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ ‪.‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ازدواج ﻛﺮدهاي ﻛﻪ ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ اﻟﻬﻲ واﻗﻊ ﺷﺪه‪ ،‬و اﻳﻦ از ﺧﻮد ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎش ﻛﻪ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او از ﻫﻤﺴﺮت ﻣﻲﮔﺬري‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ زﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ ﺷﺪﻳﺪا اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﻋﺬاب وﺟﺪان داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد؟‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ او ﻣﺠﺎل ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﻣﺤﻤﻮد ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ او از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﻪ او واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺗﺸﻜﻴﻼت دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﻲ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬او‬
‫ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬دزد ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮﻛﺶ و اﻟﻮات ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﺮزه و ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ اﻟﻬﻲ واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺣﻖ اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش را ﻧﺪاﺷﺖ؟ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت از ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﻮد؟ و او‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺪاﻳﻲ ﺗﻠﺦ رﺿﺎﻳﺖ داده ﺑﻮد؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺰاران ﭼﺮاي دﻳﮕﺮ از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﻋﺪهاي از ﻫﻢﻛﻴﺸﺎن دورهاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و آنﻗﺪر از او ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت اﻋﺘﺮاض ﻧﺪاﺷﺖ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲاش را اﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ او را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ او اﺣﺴﻨﺖ و آﻓﺮﻳﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻲ و اﺧﻼص ﺗﺸﻮﻳﻖ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬او را در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﺧﺼﻮﺻﺎ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﻫﻢ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ﺑﻲﻛﺴﻲ در آن ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ وﺣﺸﺖ داﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ از ﻏﺮوب ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در را ﺑﺎز دﻳﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻬﺮه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺮاي او اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺳﺮ‬
‫زد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﻨﺰل ﺣﻴﺎط ﺧﻠﻮت ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ زد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﻟﺸﻮره ﻋﺠﻴﺒﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺮاي ﻓﺮ ﺷﺘﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺘﻤﺎل ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ و راه را ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دو ﺳﺎﻋﺖ درﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ و ﻣﻐﺎزهﻫﺎي اﻃﺮاف ﮔﺸﺖ زد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﺛﺮي از ﻫﻤﺴﺮش ﻧﻴﺎﻓﺖ‪.‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي‬
‫ﺑﺮود و ﻧﺒﻮدن ﻫﻤﺴﺮش را اﻃﻼع دﻫﺪ‪ .‬در آن ﺟﺎ از او ﺳﻮال ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼﻓﻲ داﺷﺘﻪاﻧﺪوآﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﻬﺮﻛﺮدن وﻃﻼقﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻲ‬
‫داد ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺮاﻧﻲاش اوج ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ او آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ اﮔﺮ او را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﻢ‪ ...‬ﻧﮕﺮاﻧﻲاش ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻮاي‬
‫ﺳﺮد و ﺳﻮزﻧﺎك اواﻳﻞ زﻣﺴﺘﺎن ﻛﺖ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي رﻧﮕﺶ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬در آن ﺟﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺳﻮال ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از او ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه‪.‬ﻋﻜﺲ او را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ﮔﺸﺘﻲﻫﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد اﺣﺴﺎس ﺑﺪي داﺷﺖ‪.‬ﮔﺎﻫﻲ آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﻲاش را در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﺟﺪي ﻣﻲدﻳﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آورده ﺑﻮد ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻮل وﻣﻘﺼﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻓﻜﺎرﻣﺸﻮﺷﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﺧﻄﻮر ﻣﻲﻛﺮد و او را ﺑﻪ ﻣﺮز دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮن دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ‪ ،‬راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻦ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻴﭽﺎره و درﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬راه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺎري از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬از درون ﺟﻌﺒﻪاي ﻳﻜﻲ از ﻋﻜﺲﻫﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ آن ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﺗﻮام ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﺶ را ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻋﻜﺲ را ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي داد ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺑﺮاي ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺐ ﺳﻴﺎه و ﭘﺮ دردي ﺑﻮد ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ و ﻋﺬابآوري ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪاش ﺗﺮاﻧﻪ ﻧﺤﺲ ﺟﺪاﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺟﺪاﻳﻲ ﺗﻠﺨﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺮورﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﻫﻮﻟﻨﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻳﻜﺒﺎر‬
‫ﺑﺮ آﻧﺎن ﻓﺮود آﻣﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﺮگآورﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪﻫﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد و ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺧﻮن دل و اﻧﺪوﻫﻲ ﺳﺮﺳﺎمآور‪ ،‬ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻲﻣﻨﺘﻬﺎي آن ﺷﺐ ﻃﻮﻻﻧﻲ را ﺳﭙﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ آن دو ﺑﺎ ﻳﺎد‬
‫و ﺧﺎﻃﺮه دﻳﮕﺮي ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻣﻲ ﺑﺮ آﻧﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺒﺢ آن ﺷﺐ ﺷﻮم ﺑﻪ اﺻﺮار و اﻟﺘﻤﺎس ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻋﻀﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﺤﻔﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد اﻃﻼع دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮده و در ﻣﻨﺰل ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻋﺠﻴﺐ و ﺑﺎورﻧﻜﺮدﻧﻲ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬از آﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﻜﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎ در آن ﺳﻜﻮﻧﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ دﻳﺪاري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺪﻳﺚ دل او را از ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺑﻼغ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ اﺣﻀﺎر ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن ﻣﻘﺮر ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮش را در آن ﺟﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﻳﺎدآور ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ از اﺣﻜﺎم اﻟﻬﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻼﻫﺎي اﻟﻬﻲاي را ﻧﻴﺰ درﭘﻲ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﺣﺪي ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از آن ﻣﺮدان ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ و ﻳﻘﻪ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ دﻟﺘﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ و ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ دﻟﺘﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲآورﻳﺪ ﺑﻼي اﻟﻬﻲ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﻲ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺮا ﺑﺪون اﺟﺎزه ﻣﻦ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﻛﺮدهاﻳﺪ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﺸﺘﺶ را ﮔﺮه ﻛﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت آن ﺷﺨﺺ ﺑﻜﻮﺑﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ ﺟﺰ زﻧﺪاﻧﻲﺷﺪن و ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺴﺎرت و ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪن ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﻲ و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺧﺮابﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬اﮔﺮ اﻻن اﻣﻜﺎن‬
‫دﻳﺪن ﻫﻤﺴﺮت را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬در آن ﺻﻮرت دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ او را ﻧﺨﻮاﻫﻲ دﻳﺪ‪.‬ﭘﺲ ﺧﻮددار ﺑﺎش ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ زﻧﻢ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬او را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬او ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺤﻤﻮد از او ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ درآوردﻧﺪ و از آن ﺟﺎ دور ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ و ﺑﻲارادهﮔﻲ را از ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺳﺎدهﻟﻮﺣﻲ و زودﺑﺎورياش آﮔﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺪاﻳﻲ از او ﺑﺮاي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﻘﺪر دردآور و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد‬
‫دﭼﺎر ﺳﺮدرد ﺷﺪﻳﺪي ﺷﺪ ﺳﺮدرد ﻋﺼﺒﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ آن را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺪا ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﻬﻜﺎرم و ﺗﻘﺎص ﮔﻨﺎﻫﻢ را اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﺲ ﻣﻲدﻫﻢ‪ ،‬ﻇﻠﻢ اﻳﻦ ﻇﺎﻟﻤﺎن را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ را از ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد اﮔﺮ ﻳﻚ ﺗﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ دراﻓﺘﺪ ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮدرد او ﺑﻪ ﺣﺪي ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫اﻣﻜﺎن دارد ﺑﻪ ﺳﻜﺘﻪ ﻣﻐﺰي دﭼﺎر ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دارد از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻲﻣﻘﺼﺪ راه ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ دو دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﮔﻴﺠﮕﺎه ﻣﻲﻓﺮﺷﺪ‪ .‬اﻧﺪوﻫﺒﺎر ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرهﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬راه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺷﻜﺎﻳﺘﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺗﺸﻜﻴﻼت آنﻗﺪر در دوﻟﺖ ﻧﻔﻮذ داﺷﺖ ﻛﻪ درد او ﺑﻲدرﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ در آن ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬اي ﻛﺎش ﻳﻜﺒﺎر دﻋﻮت ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم و در ﻳﻜﻲ از ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮ ﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺠﺰ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻮ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺪام اﺷﺘﺒﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺪام ﮔﻨﺎه اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ درﻣﺎﻧﺪهام ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا ﻫﻤﺴﺮم‬
‫را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟ ﻣﮕﺮ ﻟﻴﺎﻗﺖ او را ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟ ﺳﺰاوار اﻳﻦ ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ و ﺑﻲرﺣﻤﻲ او ﺑﻮدم؟‬
‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر از ﻣﻐﺎزهاي ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ و و ﺑﺎ وﻟﻊ ﺗﻤﺎم ﺳﻴﮕﺎرﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي روﺷﻦ ﻛﺮد و ﭘﻚ زد‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻟﺐ ﻧﺰده ﺑﻮد‪ .‬دردي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮد ﮔﻮﻳﻲ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺶ‬
‫ر ا داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻲﻣﻘﺼﺪ از ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﺑﺎزي رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﺗﭙﻪاي ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﮕﺬارد و از ﻣﻬﻠﻜﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرود‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ‬
‫راه را ﻃﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻮﭘﻴﺪ و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺳﺘﻤﻜﺎريﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻬﻴﺐ زد‪ .‬راه رﻓﺘﻪ را ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪ .‬از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎد ﺳﻮزﻧﺎك ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻴﻠﻲ‬
‫ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ ‪.‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﻪ آن ﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺠﺮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ‪14‬‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ در ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ژاﻛﻠﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ روي ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﮋﻣﺎن از ﻣﺎدرش در درسﻫﺎ ﻛﻤﻚ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد در اﻳﻦ وﻗﺖ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد وزﻧﮓ را ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﺻﺪا درآورد ﺻﺪاي زﻧﮓ آنﻗﺪر ﻣﻤﺘﺪ و ﮔﻮش ﺧﺮاش ﺑﻮدﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از ﺧﻮاب‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺟﻠﺐ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﺤﻤﻮد ﭘﺸﺖ در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ژوﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﻧﻮك دﻣﺎغ و ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ازﺳﻮزش ﺳﺮﻣﺎﻛﺎﻣﻼ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬وارد ﺣﻴﺎط ﺷﺪو ﻳﻚ راﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻫﺮوﻳﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ در ﻧﻮاﺧﺖ و ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻣﺠﺎل دﻫﺪ وارد ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ و او را ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰي ﻣﻮرد ﻋﺘﺎب ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻲ‪ ،‬ﻛﺠﺎ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪاي و ﻣﺜﻞ ﺣﻴﻮان وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﻮي؟‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ زد و او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ راﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺣﻴﻮان ﺗﻮﻳﻲ و اﻳﻦ ارﺑﺎﺑﺎن ﻣﻠﻌﻮﻧﺖ‪ .‬و ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﻋﻜﺲ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء را ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ از اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺤﻤﻮد ﻳﻜﻪ ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎش‪ ،‬آﻗﺎ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ را ﺑﺎ ﻃﻮﻳﻠﻪﻫﺎي روﺳﺘﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺟﺎي ﺗﻮ و ﺟﺪ و آﺑﺎد ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎ را روي ﺳﺮت ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮ زﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰا ﮔﺮﻓﺖ و از او ﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺸﺪار داده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ دﺳﺖ از ﻟﺠﺒﺎزي ﺑﺮداري و اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺘﻲ در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻫﻤﺴﺮت ﻧﺸﻮي‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻧﺪادي‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬ﻛﺮدي و ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت ﻣﺎ دﺷﻨﺎم دادي‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﺑﻪ درﮔﺎه ﻛﺒﺮﻳﺎ ﭼﻪ ﻋﻮاﻗﺒﻲ در ﭘﻲ دارد؟ ﺧﻮد ﻛﺮده را ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮدش ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ وادارش ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎ ﺷﺐ او را ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻲﮔﺸﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻن ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﭘﺮﺗﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻴﺮون ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﻳﻚ ﻻ ﻗﺒﺎ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻮﻛﻠﻲ رﻓﺖ و از ﭘﺸﺖ ﻳﻘﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ را آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ دﻳﮕﺮ از ﺗﺮس ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻲ زﻧﻢ را ﺑﺪه‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دﻳﺪي از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدت دﻳﺪهاي ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﺤﻤﻮد ﻓﺮوﻧﺸﺴﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﺎ او را از ﺗﻮ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮدهاﻳﻢ؟ ﻛﺎﻣﻼ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ‪.‬او ﺧﻮدش ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺗﻮ ﻧﺪارد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮ‬
‫را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ را ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﻦ و اﻳﻤﺎن او ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ او را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻲ ﻗﻴﺪ ﻛﻨﻲ‪ .‬او ﺧﻮدش ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮده ﺗﺎ روﺷﻦﺷﺪن ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ او را درﺟﺎﻳﻲ ﭘﻨﺎه دﻫﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ‬
‫ﺑﺎورﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آراﻣﺶ را ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﺜﻞ ﻣﺮﻫﻤﻲ ﺑﺮزﺧﻢ دل ﻣﺤﻤﻮد او را آرام ﻛﺮد‪.‬ﻳﻘﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ را رﻫﺎ ﻛﺮدو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺑﺮوﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎل ﺷﻨﻴﺪن ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺗﻮ را ﻧﺪارم‪ .‬زودﺗﺮ ﺷﻤﺎره را ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺗﻮ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻨﻮز از ﻃﺮف ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل اﻋﻼم ﻧﺸﺪه‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮز ﺑﻴﺎن و ﻟﻔﻆ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﻃﺮد‬
‫ﺷﺪﻧﺖ ﺣﺘﻤﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﺟﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮي ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﻤﻲزﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺻﺪاي ﻫﻤﺴﺮت را ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻄﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮي ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮدم ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺮدي را ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ او ﻧﺪارد ﺑﭙﺬﻳﺮم؟ آﺧﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ اﺳﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬روي ﻣﺒﻞ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﻮم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﻴﺪن ﺷﺮاﻳﻂ اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دل او را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬آن ﺟﺎ‬
‫راﺣﺖﺗﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و از روي ﻣﺒﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد و ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او روان ﺷﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ راه داد و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻮاﻳﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﺎﻟﺖ رات ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد او را ﻣﺜﻞ اﺳﺐ راﻣﻲ آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ از آن ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد روي ﻣﺒﻞ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎره را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺪﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻫﺮ دو زاﻧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زد و رو ﺑﻪ روي ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد داد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪...‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا رﻓﺘﻲ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎز ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ ‪.‬‬
 ‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي؟ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي‪ ،‬ﺣﺮف ﺑﺰن ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻻن ﻛﺠﺎﻳﻲ‪،‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮﮔﺮدي ﺑﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﭽﻪام را از دﺳﺖ دادم‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﻫﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدم وﻟﻲ ‪...‬‬
‫وﻟﻲ ﭼﻲ؟ ﺑﮕﻮ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻲدﻳﻦ ﺷﺪهاي‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ‬
‫ﮔﻮش ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦﻫﺎ دروغ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﻢ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﻛﺪام ﻃﺮف اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﺎن‪ ،‬دﻳﺸﺐ وﻗﺘﻲ آﻣﺪم و دﻳﺪم ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬داﺷﺘﻢ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬دﺳﺖ ﻛﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﻲدادي ﻛﻪ ﻣﻲروي ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﭼﺮا دﺳﺖ ﺧﻮدت ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ آدم ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﻣﮕﺮ اراده ﻧﺪاري؟ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاري؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺎش‪ .‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻗﻮل داده ﺗﻮ را ﺑﺮﮔﺮاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﻲآﻳﻢ و ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻲروﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻣﻲآﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺟﻠﺴﺎت ﻫﻢ ﻣﻲآﻳﻲ؟‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻲآﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ .‬آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺗﻮ را ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ روﺳﺘﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرت ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﻛﻪ ﺑﻴﺨﺒﺮ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﺎ اﻻن ﻓﻘﻂ زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪهام و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردهام ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﻲﻣﻴﺮم‪.‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎدرت درﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن را ﺧﺒﺮاب ﻧﻜﻦ‪.‬ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن را دوﺳﺖ دارم ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻋﺸﻖ دم ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﺑﻴﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ از دﻳﻦ درآﻣﺪهاي‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﺎ ﻫﻢ در اﻳﻦﺑﺎره ﻣﻔﺼﻞ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد‪ ،‬زود ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ زود ‪.‬‬
‫ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺧﺎﻓﻆ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ دﺳﺘﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬اﻟﺤﻤﺪﷲ‪.‬اﻟﺤﻤﺪﷲ‪.‬ﻣﻬﺎﺟﺮان در درﮔﺎه ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ارج و ﻗﺮﺑﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﮔﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﻧﻈﺮم را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ اراﺋﻪ داده ﺑﻮدم‪.‬ﺑﻪ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻣﺤﻤﻮد دراﺛﺮ ازدﺳﺖدادن ﺑﭽﻪاش ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻣﺮﺗﻜﺐ اﻋﻤﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ از ﻣﺤﺪوده ارادهاش ﺧﺎرج اﺳﺖ‪.‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪه‪ ،‬ﻓﺸﺎر اﻗﺘﺼﺎدي‬
‫اﻓﻜﺎرش را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ و او را وادار ﺑﻪ اﻋﻤﺎل و ﮔﻔﺘﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ اﻓﺮادي در ﺟﺎﻣﻌﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ در ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎ اﻣﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و دﺷﻤﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ اﻣﺮ ﻣﺤﺴﻮب‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻀﻞ ﺣﻖ در ﻳﻚ آن ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻣﻲﺷﺪو ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪوﺧﺪﻣﺖ ﺑﺴﻴﺎر ارزﻧﺪه وﻣﻔﻴﺪي ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲ اراﺋﻪ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﺎب ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺗﻮﻫﻴﻦ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫دﺳﺖ آﺧﺮ از ﺷﻴﻔﺘﮕﺎن اﻳﻦ راه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻧﺪ و در ﭘﻲ دﻟﻴﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﻖ داﺷﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ آن وﺿﻌﻴﺖ ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎن ﻛﺮدﻳﺪ و ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺪﺗﺮي دﭼﺎر ﺷﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎﻟﻲ ﺷﻤﺎ را ﺣﻞ ﻛﻨﻴﻢ و در رﻓﻊ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺸﻜﻼت زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ‪ .‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮﺷﻨﺎسﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻮﻳﺪ و ﻣﺎﻳﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاي‬
‫ﻧﺎﻛﺮده ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺮاﻓﻜﻨﺪﮔﻲ و ﺣﺰن او ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ او را دوﺳﺖ دارﻳﺪ‪ .‬در ﺣﺼﻮل رﺿﺎﻳﺖ او ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ و در ﺟﻬﺖ ﺷﺎدي ﻗﻠﺒﺶ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺳﺎﻛﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬ﻣﺪﺗﻲ ﻫﻢ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ او را ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮد و ﭘﺲ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺪ واﻧﺪرز او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ دﻋﻮت ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد دﻋﻮت ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮرش در ﺟﻠﺴﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم آن روزﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد و از ﺣﺎل او ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻳﻚ ﻗﺮن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﺐ ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد در آن ﺷﺐ اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ و دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ اﺛﺮي از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺟﻠﺴﻪ و ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺷﺮوع‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺰد ﻣﺤﻤﻮد آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ دو ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺷﺮوع دارد‪ .‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺷﻤﺎ اﺟﺮا ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻳﻜﺒﺎره ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ او را از اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻌﺎف ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﺎﻇﻢ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰ و ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪه اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎﻳﻲ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮر‬
‫رﺳﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎتﻫﺎﻳﻲ ﺣﻔﻆ ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻔﻈﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و از ﻣﺤﻤﻮد دور ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ردﻳﻒ ﺟﻠﻮﺗﺮ در ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺟﺎي ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻨﻮز آن ﻗﻬﻘﻪﻫﺎ و آن ﺣﺮﻛﺎت ﭼﻨﺪشآور و آن ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻣﺤﺮك و اﻧﺪام ﺑﺮﻫﻨﻪ زﻧﺎن را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬ﻫﻨﻮز ﺷﺎﻫﺪ ﺗﺒﻌﻴﺾ و دورﻧﮕﻲ ﺑﻮد‪.‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ درﺟﻬﺖ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟‬
‫اﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺪﻫﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺷﺮوع را ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮش ﺻﺪاﻳﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻇﻢ ﺿﻴﺎﻓﺖ اﻋﻼم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻴﭻوﻗﺖ در اﻳﻦ ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﺧﺼﻮﺻﺎ در اﻣﺎﻛﻦ ﺑﺰرگ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي اﺟﺮا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪاﺗﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮن رﻓﺖ‪ .‬در اﺛﺮ ﻫﻴﺠﺎن زﻳﺎد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﭘﺸﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺮﺳﻮم دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮش و ﺻﻮت زﻳﺒﺎ اﺟﺮا ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد و ﻛﻠﻤﺎت از ﻳﺎدش رﻓﺖ و ﺟﻤﻼت را ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ و اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻪ زﺑﺎن آوررد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬از ﻻﺑﻪﻻي ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﺣﺎﺿﺮان ﻛﻪ ﻋﺒﻮر ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه‬
‫ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﻴﺰ و ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ زﻧﺎن ﺑﺰركﻛﺮده و ﺟﻮاﻧﺎن ﻧﻴﻢﭘﺰ و ﻣﺮدان ﻛﺮواﺗﻲ او را ﻋﺬاب ﻣﻲداد‪ .‬ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺻﺪاي ﭘﻴﺮزﻧﻲ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺮد‬
‫آﺳﻤﺎن ﺟﻞ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه؟ از اﻳﻦ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ آن اﺟﺮاي ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻲ ﺳﺮو ﭘﺎﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دادهاﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮﺑﺎن ﺟﻤﺎل ﻣﺒﺎرك ﺷﻮم‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺑﻨﺪهﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ دارد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد آن ﻗﺪر ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻈﻢ آن ﺟﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰد و ﺟﻮاب ﭘﻴﺮزن را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد و ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺑﻴﻦ اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﺰد ﻣﺤﻤﻮد آﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮي ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺑﺎر اول اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪات ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪،‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺎش ‪.‬‬
‫دﻗﺎﻳﻖ آﺧﺮﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺗﻤﺎم ﺳﺮﺧﻮردﮔﻲﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺷﺖ وﻣﺤﻤﻮد ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻤﻴﺰﻛﺮدن اﻧﺎقﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺮدﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﺮﺗﺐ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﻢ و ﺑﺮاي آﻣﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻣﺎده ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺻﺒﺢ زود ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ در ﺑﺴﺎط داﺷﺖ ﻣﻘﺪاري ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻣﻲآﻳﺪ و ﺧﻮدش ﻏﺬاي ﻇﻬﺮ را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺷﻮق و ﺷﺎدي ﺑﻪ درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻏﺬا ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮدن ﻣﺴﻴﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﻳﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﻃﻲ ﻛﺮدن آن ﻣﺴﻴﺮ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﺮ آن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ از راه ﺑﺮﺳﺪ و او ﺑﺮاي اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻲاش اﻓﺰوده ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬درد اﻧﺘﻈﺎر او را ﺑﻲﻗﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ‪ .‬درآن ﺳﻮز وﺳﺮﻣﺎي زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدو ﺑﻪ ﻫﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪي دﻗﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي‬
‫از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ و در ﺻﻮرت ﻧﻴﺎﻣﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮدش ﺑﺮاي آوردن او اﻗﺪام ﻧﻤﺎﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪاي اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪاش ﭘﺎرك ﻣﻲﺷﺪ او را ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺘﺎب در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدي ازﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬اﻣﺎ درﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﻧﺪﻳﺪ‪.‬آن ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﻮد آﻣﺪو ﺑﻪ دﺳﺘﻮر‬
‫ﻣﺤﻔﻞ او را ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ رور ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ اﺣﻀﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺮوم‪ ،‬آن ﻣﺮد ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪ و از آن ﺟﺎ دور ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﺟﺰ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ آﻣﺪن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻧﺎﻫﺎر‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ او ﻓﺸﺎر آورد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺪون ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﻔﺮه‬
‫ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮ روي ﻗﻠﺒﺶ داغ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎ ﻣﺤﻮ ﺳﻜﻮت ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺗﺠﺴﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪوﻫﺮ ﻟﻘﻤﻪ را ﺑﺎ دﻧﻴﺎﻳﻲ اﻧﺪوه‬
‫و اﺷﻚ و ﺣﺴﺮت ﻓﺮوﻣﻲداد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻔﻞ ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎب و ﺟﺰوه ﺑﻪ او داد ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﺪ و ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﻮد او ﻳﻜﻲ ازﺧﺎدﻣﺎن واﻗﻌﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪:‬ﻫﻤﺴﺮت ﺗﻘﺎﺿﻲ ﻃﻼقﻛﺮده و اﮔﺮ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺑﺮاﻳﺶ اﺛﺒﺎت ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻃﻼق ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺎري ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﭘﺎﻳﺎن اﻳﺎم ﺗﺮﺑﺺ )در ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ زن و‬
‫ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ ﻳﻚ ﺳﺎل وﻗﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎل اﻳﺎم ﺗﺮﺑﺺ ﻧﺎم دارد( ﺧﺪﻣﺎت ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ از ﺗﻮ ﺻﺎدر ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ او وﻋﺪه ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ و ﺑﻬﺒﻮد وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ را ﻧﻴﺰ دادﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او را‬
‫ﺗﻬﺪﻳﺪت ﻫﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ روي ﺣﺮف ﻣﺤﻔﻞ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و از ﺣﻜﻢ آن ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮش را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد ‪.‬‬
‫اﺻﺮار و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﺤﻤﻮد ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺮاي او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﻤﺮد ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻃﺮد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﻗﺴﺎوت ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮش را از او ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ‪ ،‬آن ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬او ﺳﻮاد زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﺟﺰوات را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬ﺷﺐ و روز ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻧﺰﺟﺎرش از اﻳﻦ دﻳﻦ اﻓﺰوده ﻣﻲﺷﺪ ‪.‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ آﻧﻬﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻜﻨﺪو ﺑﻌﻀﻲ ازﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻣﻬﻢ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺣﻔﻆ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬در اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﻛﻪ از او ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد ﻣﺮدود ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ اﻣﻜﺎن داﺷﺖ آنﻗﺪر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزي اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪت ﺗﺮﺑﺺ او ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺪ و ﻃﻼق آﻧﻬﺎ ﺟﺎري ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ذﻫﻦ ﻣﺸﻮش و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻌﻲ ﺧﻮد را در ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮدن آﻧﻬﺎ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﻧﻮزده روزه ﺑﻌﺪي ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎزﻫﻢ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺰد اوآﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ رﺿﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ را ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﺐ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در اﻳﻦ راه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺳﭙﺲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺟﺰواﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او داده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮس و ﺟﻮ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺸﺐ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻲ از ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺗﻮﺳﺖ و ﺣﺎﻛﻲ از اﻳﻤﺎن راﺳﺦ ﺗﻮﺳﺖ آﻣﺎده ﻛﻦ و ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺑﺪه ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﻄﻖﻛﺮدن ﻧﻤﻲداﻧﻢ و اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ رﺳﻤﺎ از ﻣﺤﻤﻮد در ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﻃﻖ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻧﺎﻇﻢ ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﻢ او را ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪ ،‬در ﺟﻤﻊ ﺣﺎﺿﺮان ﭘﭻ ﭘﭻ و ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪو ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﺑﺴﻮي ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬ﻣﺤﻤﻮد دروﺿﻌﻴﺖ ﺑﺪي ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭘﻲﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت دﺷﻤﻨﻲ دارد و اﮔﺮ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻓﺮد ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ در راه ﺑﺎﻃﻞ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و اﻳﻦ را ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ وﺟﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‬
‫ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺤﻮل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫در اﺛﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻛﻪ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ و ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ او درﺑﺎره ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را آﻣﺎده ﻧﻤﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ او ﺷﺪدر ﭘﺸﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮن‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ را ﻋﻨﻮان ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﻣﺪح و ﺛﻨﺎي ﺑﻬﺎء وﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎء ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم آﻧﻬﺎ درﻣﻄﺎﻟﺐ ﺧﻮد اﺷﺎره ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬از ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮدن ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻋﻠﻮ درﺟﺎت آﻧﻬﺎ و ﺗﻮاﺿﻊ و ﻓﺮوﺗﻨﻲ او ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺘﻨﺎع ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺗﺼﻨﻌﻲﺑﻮدن ﻣﻄﺎﻟﺒﺶ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدي ﻣﺨﻠﺺ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺪﻳﺪا ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدودﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺣﻘﺎرت ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﺗﺸﻜﻴﻼت‬
‫ﻗﻄﻌﺎ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب دروﻧﻲ او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزي اداﻣﻪ ﻣﻲداد ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﺤﻤﻮد آﻣﺪ و ﺧﺒﺮ آﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮدن ﻫﻤﺴﺮش را ﺑﻪ او دادد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎورش ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را در ﺧﻮاب ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﺪار ﺑﻮد؟ از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺶ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ رﻓﺘﻨﺪ و از آن ﺟﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺜﻞ زﻧﺪاﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺤﻤﻮد را ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻫﻤﺴﺮش ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ و ﺑﺎز ﮔﺮﻳﻪ را ﺳﺮ داد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻠﻪﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ‪:‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ از ﻫﻢ دور ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮدي‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻲ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻧﻜﺮدم‪ .‬اﻣﺎ از ﻫﻤﺎن روزي ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آوردﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ از اﻣﺮوز اﻳﺎم ﺗﺮﺑﺺ ﺗﻮ ﺷﺮوع ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪا ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﻼق ﻣﺎ را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪهام ﺣﺎﻣﻠﻪاي‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﺑﻲﭘﺪر را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﻮض ﺷﺪهام‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدي؟ ﭼﺮا ﺗﻮ را ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻋﻮض ﻧﺸﺪهاي‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺣﺮف ﺳﺮاﭘﺎي وﺟﻮدش ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آدمﻛﺶﻫﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ ﻳﻚ ﺗﺎر ﻣﻮ از ﺳﺮ ﺗﻮ و آن ﺑﭽﻪ ﻛﻢ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ درون ﺑﺎﺟﻪ ﺗﻠﻔﻦ آﻣﺪ و ﺑﻲاﺟﺎزه ﮔﻮﺷﻲ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻘﻪاش را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪوﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﮕﻮ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﺎ ﺧﻔﻪات ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬ﺑﮕﻮ زﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎسﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎلﻫﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ داده‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ او را ﺑﻜﺸﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ﻳﺎ اﷲ ﺑﮕﻮ زﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ آن ﺧﺎﻧﻪ را ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﺶ را دارم ‪.‬‬
‫دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ‪ .‬ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت‪ .‬ﺑﮕﻮ زﻧﻢ را ﻛﺠﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮدهاﻳﺪ؟ آدمدزدﻫﺎ ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎرهاش را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت زﻧﮓ ﺑﺰن ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﺑﭙﺮس ‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻧﺸﺎﻧﻲ زﻧﻢ را ﻣﻲدﻫﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﻔﻠﻪات ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬از ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وارد ﺑﺎﺟﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻮ و ﺧﻮدش رو ﺑﻪ روي ﺑﺎﺟﻪ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﻤﺎرهاي ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد‪،‬ﻛﺎﻣﻼ ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ روي دﻫﻨﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎر ﺧﻮدت را ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرﺳﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲرﺳﻢ؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ و اﻣﺜﺎل ﺗﻮ آدمﻓﺮوش و ﻗﺎﺗﻞ ﺷﺪم؟‬
‫ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﺳﺮﻳﻊ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻲﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬زود ﺑﺎش ﺑﭙﺮس ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪.‬‬
 ‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻼﻣﺖ دﻫﺪ ﻛﻪ وادار ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﺤﻤﻮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪم ‪.‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد دوﺑﺎره ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد ﻛﺎﻣﻼ ﺧﻄﺮ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺟﻨﺎب ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻲ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺪه‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دﻳﺪﻳﺪ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدﺗﺎن دﻳﺪهاﻳﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻲ را دﻗﻴﻖ ﻧﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻣﻲﻛﺸﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آن ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﺧﺪا ﺑﻲﺧﺒﺮ ﺣﺮاﻣﺰاده ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﻢ و زﻧﻢ را ﻣﻲﺑﺮم‪.‬ﺧﺎﻧﻪ را ﻫﻢ روي ﺳﺮﺗﺎن ﺧﺮاب‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫آﺧﺮ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم‪ ،‬آﻗﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرهام‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻓﻘﻂ از ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻏﻠﻂ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﻳﺎﷲ ﺑﮕﻮ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻛﺪام ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﻧﻌﺶ اﻳﻦ ﺣﺮاﻣﻲ را ﻣﻲاﻧﺪازم ﺗﻮي ﺟﻮي ‪.‬‬
‫ﻟﻄﻔﺎ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﻪ ﺧﻮد آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻮﺷﻲ را ﺟﻠﻮي دﻫﺎن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﻛﺎره ﺗﻮﻳﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﺗﺶﻫﺎ از ﮔﻮر ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻳﺎﷲ ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ واﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲدﻫﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﻧﺪزدﻳﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ دزد ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺟﺪاﻟﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ و اﻳﻦ آﻗﺎ را ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش روﺑﻪرو ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ‪ ...‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ اﺟﺎزه اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﺪارم‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﺻﻼح ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺎك ﮔﻴﺞ ﺷﺪهام‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻮري ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ زودﺗﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬زودﺗﺮ ﻧﺸﺎﻧﻲ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و آن زن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را وادار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﭻ دﺳﺖ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ راه ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲزد و ﻋﻘﺪه دل ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻲ دﺳﺘﻮر ﻣﻲدادﻳﺪ زﻳﺎد ﺑﭽﻪ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﻖﺷﻨﺎس و ﺣﻖﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺻﺪ ﺳﺎل‬
‫ﺳﻴﺎه ﻧﺎﻣﺮدي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺧﺪا دﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ داد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺎدرﺳﺖﻫﺎ ﺣﻖﻧﺸﻨﺎس و ﻛﺜﻴﻒ و ﻫﺮزه ﺑﻲﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﺪاي ﺑﺎﻻﺳﺮ ﻗﺴﻢ اﮔﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﺑﭽﻪام ﺑﻴﺎﻳﺪ‪،‬‬
‫داﻏﺖ را روي دل ﻣﺎدرت ﻣﻲﮔﺬارم‪ .‬ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻲدﻳﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ دﻳﻦ درﺳﺖ ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺧﺪا درﺳﺖ ﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻤﺎن را ﺗﻮي ﺷﻴﺸﻪ ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﺎر ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻲ آب‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺗﻌﺪاد ﻣﻌﺪودي ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻼف و ﻇﻠﻢ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ در آﻧﻬﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﻇﻠﻢ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻳﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎل‬
‫و ﺣﺸﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ اراده ﻫﺮ ﻛﺎر ﻣﺎ دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ زﻣﻴﻦ زدهﻫﺎ‪ ،‬زﺑﻮﻧﻤﺎن ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا زﺑﻮﻧﺘﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺗﺎن دارد‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ از ﺟﺎن ﻣﺎ؟ ﻫﺮ ﺳﺎزي زدﻳﺪ رﻗﺼﻴﺪﻳﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﺎن ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﻢ ﮔﻔﺘﻴﺪﺑﭽﻪام را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد؟ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ زﻧﻢ را ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎورم‪.‬آن وﻗﺖ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎﻣﺎرﻫﺎي ﻣﻮزي ﺗﺎﻧﺎﻣﻮﺳﻢ راﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ وآن ﻧﻤﻲﺑﺨﺸﻴﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺣﺮاﻣﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻢ زﻧﻢ ﻣﺜﻞ زنﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎن ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن زادهاﻳﻢ‪ .‬ﺟﺪﻣﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮده‪ .‬ﺣﻼل و‬
‫ﺣﺮام ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺤﺮم و ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻫﻨﻮز ﺗﻮي رگ و ﭘﻮﺳﺘﻤﺎن رﻳﺸﻪ دارد‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺣﺮاﻣﻲ ﺧﻮردهاﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ دام اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﻣﺮداﻧﮕﻴﻤﺎن را ﻧﻔﺮوﺧﺘﻪاﻳﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﮓﻫﺎي‬
‫وﻟﮕﺮد ﭘﺎي ﻫﺮ رﻫﮕﺬر را ﺑﻮ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺣﺮف ﻣﻲزد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻛﻠﻴﺪ را از ﺟﻴﺒﺶ درآورد و در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺑﻪ درون ﻫﻞ داد و ﺑﺮاي او ﺧﻂ و‬
‫ﻧﺸﺎن ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﺪ او را ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در را از ﺗﻮ ﻗﻔﻞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪوﻗﻲ رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ورق ﭘﺎره رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ را ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش ﺑﺮداﺷﺖ و در ﺟﻴﺐ ﻛﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬از ﺗﻮي‬
‫ﺟﻌﺒﻪاي دﻳﮕﺮ ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ ‪:‬اﮔﺮ ﻛﻠﻜﻲ ﺗﻮي ﻛﺎرت ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮت را ﺑﻴﺦ ﺗﺎ ﺑﻴﺦ ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬ﺗﻮ را ﻣﻴﺪﻫﻢ و زﻧﻢ را ﻣﻲﮔﻴﺮم‪.‬وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدت ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮت ﻣﻲآورم‪.‬‬
‫ﺑﻴﻦ راه ﻫﻢ اﮔﺮ ﺻﺪاﻳﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺎﻗﻮ را ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﺗﻮي ﺷﻜﻤﺖ ﻓﺮو ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻤﺴﺮت ﺑﻪ ﭼﻪ درد ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮرد؟ﻣﺎ ﻓﻘﻂ از اوﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪،‬ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻴﻢ‪،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺘﺒﻲ اﺟﺎزه ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ ﻛﻪ زن اﺳﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ اوﻓﻘﻂ ﺑﺮاي او ﻛﻨﻴﺰي‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺟﺎزه او ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﻮ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻨﺪه زرﺧﺮﻳﺪ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﻲ او ﻫﻢ ﺿﺪﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ و ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻧﻤﻲدﻫﻲ؟‬
‫او زن ﻣﻦ اﺳﺖ ﻧﻪ زن ﺷﻤﺎ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ در ﻛﺎري ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﻛﺴﻲ اﺟﺎزه ﺑﮕﻴﺮد آن ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪.‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮﺧﻴﺮﺧﻮاه ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻳﺪ‪،‬ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر ﺟﺪاﺷﺪن ازﻫﻤﺴﺮش را ﻧﻤﻲدادﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ او را ﺑﻨﺪه زرﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮد ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎﷲ ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻄﻖﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ درد ﻋﻤﻪات ﻣﻲﺧﻮرد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺮ را ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ ﻃﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ درﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﺬﻛﻮر رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮت ﻣﻲرﺳﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺮم‬
‫ﮔﺮوﮔﺎنﮔﻴﺮي و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺳﭙﺮده ﻣﻲﺷﻮي ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﻮدش آدمﻓﺮوش و آدمرﺑﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ از ﻗﺎﻧﻮن ﺣﺮف ﻧﺰن‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﮔﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻲدﻳﻦﻫﺎ ﻣﺠﺎل ﻫﺮ ﻇﻠﻢ و ﺟﻨﺎﻳﺘﻲ را ﻧﻤﻲداد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪان اﮔﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺷﺪه‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ آن ﻃﺮف دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﻲآﻳﻢ و ﻣﻲﻛﺸﻤﺖ ‪.‬‬
‫ﺻﺪﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ اﻧﮕﺸﺖ روي زﻧﮓ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺸﺮد‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬دو ﻣﺄﻣﻮر ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬زودﺗﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺗﻮي ﺧﻮن ﻣﻲﻏﻠﺘﺎﻧﻤﺖ‪ .‬ﺑﮕﻮ زﻧﻢ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬زوﺗﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎزداﺷﺘﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﻲ ﺑﺎزداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ آﻣﺪهام دﻧﺒﺎل زﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺮم اﺳﺖ؟ اﻳﻦﻫﺎ زن ﻣﺮا دزدﻳﺪهاﻧﺪ ‪.‬‬
‫دو ﻣﺎﻣﻮر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﻛﻪ درون ﺣﻴﺎط ﺑﻮد ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ازﺻﺤﺖ وﺳﻘﻢ ﺣﺮف ﻣﺤﻤﻮد اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﻣﺮدي ﻛﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮده و اﻳﻦ آﻣﺪه ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ‬
‫و ﻛﺘﻚ او را ﺑﺒﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺴﺮم ﺧﻮدش راﺿﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎر او و ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮدد ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﻣﻮرﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺮد را رﻫﺎ ﻛﻦ ﺑﺮود‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮي ﻛﻼﻧﺘﺮي ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺎنﮔﻴﺮي و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺘﻬﻤﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زودﺗﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮي و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺧﺮابﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻜﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ آﻗﺎ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ زﻧﻢ را از زﻧﺪان اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺮدﻫﺎ آزاد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬راﺿﻲ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي راه ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺟﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﻟﺒﻢ رﺳﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫زور ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬زﻧﻢ را اﻳﻦ ﺟﺎ زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ زﻧﻢ ﺧﻮدش راﺿﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦﻃﻮر ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮم‬
‫و آزاري ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲرﺳﺎﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮرﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﺮد ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آن ﻣﺮد ﻛﻪ ﺻﻴﺎح ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮران ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻣﻮر ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪوﻣﺎ از اﻳﻦ آﻗﺎ ﺷﺎﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻴﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ ﻧﻴﺮو اﻋﺰام ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﻣﻮران ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎﻓﺸﺎري ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺮگ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮش راﺿﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺑﺮود‪ ،‬ﭼﺮا اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ اﻳﻦ آﻗﺎ دارﻳﺪ؟‬
‫ﺻﻴﺎح ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺳﺮﻛﺎر آﻗﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارد؟ ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي از ﮔﺮوﮔﺎنﮔﻴﺮي ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ رﻳﮕﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺶ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ؟اﻳﻦ آﻗﺎ ﺟﺎﻧﺶ درﺧﻄﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻫﻤﺴﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻴﺎورﻳﺪ ‪.‬اﮔﺮ ﺧﻮدش راﺿﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮود‪ ،‬رﻫﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ راﺿﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻳﻚ ﻓﻜﺮي ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮدش ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺻﻴﺎح ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬دﻗﺎﻳﻖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و از آﻣﺪن ﺻﻴﺎح و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﻣﻮران ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬اﻳﻦ ازﺧﺪا ﺑﻴﺨﺒﺮﻫﺎ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا آﻣﺪﻧﺪ‬
‫و زن ﻣﺮا ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ دزدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻮﻛﺮيﺷﺎن را ﺑﻜﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻛﻪ او را ﺑﻪ زور ﻧﻴﺎوردﻳﻢ‪ .‬او ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪه و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮده ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬او را وادار ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه‪ .‬ﻇﺎﻟﻢﻫﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﺎر را از ﻻﻧﻪاش ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ راه اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ رﻓﺘﻴﺪ‪.‬اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن ﻫﻢ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ ﺳﺮزده ﻣﺘﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮدﻳﺪ‪،‬اﮔﺮ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن‬
‫ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻮدش ﺧﻄﺎ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ؟ دوﻟﺖ از اﻳﻦﻫﺎ ﺣﺴﺎب ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﺟﻦ از اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﻨﻪاي ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺻﺪا ﻛﻦ زودﺗﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﺮش را ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﺟﻨﺎب ﺻﻴﺎح‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﺧﻮدش دوﺳﺖ دارد ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮود‪.‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﭘﻨﺎه دادﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻧﻴﺎزي‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻨﺘﻈﺮش اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻫﻤﺮاه او ﺑﺮود‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف ﭘﻴﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻴﺎح رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﻓﺴﺮده‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﮔﻮد رﻓﺘﻪ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺎﻛﻲ در دﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از او ﻣﺎﻣﻮر ﻛﻼﻧﺘﺮي و ﺳﭙﺲ ﺻﻴﺎح و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎي آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﻮد رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم ‪.‬ﻣﺮا ﺑﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺸﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﺮا از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺒﺮ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮري ﻛﻪ ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺴﺮ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺰل اﻗﻮام ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﺮ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺪارﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ آﻣﺪهاﻳﺪ؟ اﮔﺮ اﻳﻦﻫﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زور آوردهاﻧﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ آﻣﺪ ﺟﻮاب ﻣﺄﻣﻮر را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﻣﻲآﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ .‬دﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮم راﺿﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ؟ﻣﺤﻤﻮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻏﻢ زده ﻫﻤﺴﺮش اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را رﻫﺎ ﻛﺮدو ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬در ﻋﺎﻟﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﻏﻢزده اوﻫﺰاران ﺣﺪﻳﺚ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ و دﻟﺘﻨﮕﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻌﺪ از ﺳﺎلﻫﺎ ﮔﻤﺸﺪهاش را ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻫﺠﺮان ﭼﻪ ﺷﺐﻫﺎ و روزﻫﺎي ﺳﺨﺘﻲ را ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎل او را در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﺮه ﻣﻈﻠﻮﻣﻲ ﺳﺎﻛﺖ وآرام اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ و ﭼﻘﺪر‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﺎك را ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﻣﻮرﻫﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪.‬دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪو ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﻴﺪو از اﻳﻨﻜﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ اﻓﺴﻮس ﺧﻮرداﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺘﻬﺎي‬
‫ﻛﻮﭼﻚ و از دﺳﺖ دادن اﻓﺮاد ﺑﻲارزﺷﻲ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﺗﺪاوم ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ دوش ﺑﻪ دوش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ‪.‬ﻣﺤﻤﻮد از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ و ﻓﺪاﻛﺎرياش ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪه از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دردﺳﺮ ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد ﺗﺮاﺷﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮاﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪهاي ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪاي ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ارزش داري‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن رﻓﺖ و روﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻪ زﻏﺎل ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ و ﺗﻮ را ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﻲ از زوجﻫﺎ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﻮل ﺑﺪه‬
‫ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻓﺮﻳﺐ ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻲ را ﻧﺨﻮري‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻲ؟‬
‫ﻗﻮل ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻗﺴﻢ ﻣﻲﺧﻮرم ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﻛﻲ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ و اﻳﻦ ﺑﭽﻪ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪15‬‬
‫در ﻣﻨﺰل ﺗﻮﻛﻠﻲ رﻓﺖ و آﻣﺪ زﻳﺎدي ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ژاﻛﻠﻴﻦ را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮرﻓﺘﻦ دﺧﺘﺮش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﻠﻎ ﻓﺨﺮ زﻳﺎدي ﻣﻲﻓﺮوﺧﺖ‬
‫و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ دﺧﺘﺮش ﻳﻜﻲ از ﺧﺎدﻣﺎن ﻓﺪاﻛﺎر و ﻓﻌﺎل ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﻪ او ﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﺟﺸﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻨﺶ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ در آن ﺟﺸﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﻛﺮده و از ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺸﺎن ﺗﺸﻜﺮ زﻳﺎدي ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﻪ اﺷﻚ رﻳﺨﺘﻪ و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ او ﺣﺴﺮت ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﻛﻢ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ روال ﻋﺎدي ﺧﻮد را ﻃﻲ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل رواﺑﻂ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ و ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻮد را ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﻣﺴﻠﻢ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ‬
‫اﺻﺮار زﻳﺎدي داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم را ﺑﺮاي اﻓﺸﺎﮔﺮي و رﺳﻮاﺳﺎزي ﺗﺸﻜﻴﻼت اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﺑﺮاي آن روز ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻋﻠﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺿﺪﻳﺖ ﻛﻨﺪ آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ژاﻛﻠﻴﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮاي اﺟﺮاي ﻧﻘﺸﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﺷﺪ ‪.‬ژاﻧﺖ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد و آنﻗﺪر آن را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را از ﺣﻔﻆ اﺟﺮا ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﺷﺐﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ژاﻧﺖ و ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﻛﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي آن روز ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﺎﺳﻪ ﺻﺒﺮم ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺪام روز؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬روزي ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ دور از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت وﺷﺎﻳﺪ ﺟﺪا از ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﻛﻨﻴﻢ وﻛﻠﺒﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻛﻨﻴﻢ و ﻓﺎرغ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻴﺎﻫﻮي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮزﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬راﺳﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ دوري از ﺧﺎﻧﻮادهات را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻲ؟‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ در آن وﺿﻊ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ از اﻻن راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﻧﻈﺮ دﻫﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﺾ داﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻧﻔﺮﺗﻲ را ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت دارم در ﺧﻮد ﺧﻔﻪ ﻛﻨﻢ و‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻤﻠﻪاي را ﻛﻪ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ دوﺳﺖ دارم از ﺗﻮ ﺑﺸﻮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ‪.‬‬
‫ﻛﺪام ﺟﻤﻠﻪ؟‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪاﻧﻢ دوﺳﺘﻢ داري ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﺪون ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ راﻫﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻲ؟ ﭼﺮا ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬
‫ﭼﺮا ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﺮدي؟ ﭼﻘﺪر ﺑﻲرﺑﻂ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬ﻣﻦ از ﻧﻔﺮت و ﺧﺸﻤﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ دارد؟‬
‫ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺟﺎي ﺧﻮدش را دارد‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داري‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻣﺒﺎرزه ﻛﻨﻲ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬واﻗﻌﺎ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ داﺷﺖ؟ ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ او ﻋﺎدت ﻛﺮده وﺣﻀﻮراو ﺑﻪ وي ﭘﺸﺘﮕﺮﻣﻲ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد دﻳﮕﺮﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ اﻋﺘﻤﺎد‬
‫ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﺪارد و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻣﺤﻜﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻛﻨﺎرش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻮد؟ اﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را دوﺳﺖ دارد؟‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﻮد‪ ،‬ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺪف ﺑﺰرﮔﻲ در ﺳﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ‪.‬‬
 ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺪﻓﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ در اوﻟﻮﻳﺖ ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﻧﻮﺑﺖ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﺪ ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي اﻏﻔﺎل ژاﻧﺖ از ﻫﺮ راﻫﻲ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﻓﻨﺪي ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﺪا ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ از ﭘﻴﺶ دﺳﺖ رد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻌﺪ از ازدواج‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﻢ و دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻗﺒﻞ از ازدواج ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪاي ﺑﺎ ﻛﺴﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢﺗﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﻴﺮون ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮد و ﺑﺤﺚ را ﻛﺎﻣﻼ ﻋﻮض ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺷﺎﻳﺪ در آﺧﺮﻳﻦ دﻗﺎﻳﻖ و آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻮدن آن دو ﺑﺎ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﺎه دﻳﮕﺮ ﭘﺪرت از رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺮﻛﻨﺎر ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻣﻲ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺳﺮ ﻧﺘﺮس ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎز ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮي ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه‬
‫اداﻣﻪ دﻫﻲ؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺧﻮد را ﺗﺨﻤﻴﻦ ﺑﺰﻧﺪو راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﻤﻞ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد ﺷﺨﺺ ﭼﻨﺪﻣﺮده ﺣﻼج اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ روزي‬
‫دوﺧﺘﻪام ﻛﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ در ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از ﻣﻌﺎﻧﺪان اﻣﺮ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﭼﻬﺮه ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ از اﻓﺮاد اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ دﻳﺪﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻓﻜﺮش را ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ روز اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﺮﺳﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ راي ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻳﻜﺒﺎره آن روي ﺳﻜﻪ را ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻴﺠﺎناﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ آن روز ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﺮﻣﺸﻜﻠﻲ‬
‫را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻪ؟ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺎ ﻣﻲزﻧﻲ؟‬
‫ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺮارﺳﻴﺪن آن روز ﻃﻼﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻳﻚ روﻳﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﺪون ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻲ؟‬
‫ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺰو ﻧﻘﺸﻪﻫﺎي ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﺗﻮﺳﺖ؟ داري اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺑﮕﻮ ‪.‬‬
‫ﺧﺐ‪ .‬آره‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻲ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ ﻣﻲدﻫﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮي؟‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ اﻳﻦ ﭼﺮاﮔﺎه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم داﻧﺴﺘﻪﻫﺎﻳﻢ در دروﻧﻢ آﺷﻮب ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺘﻲ ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬آﮔﺎﻫﻲ و ﻫﺸﻴﺎري ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﻣﻦ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ دوران ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺑﺎزﮔﺮدم ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬از ﻣﺼﻤﻢﺑﻮدن و اراده راﺳﺨﺖ واﻗﻌﺎ ﺣﻆ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺑﻲﻫﻤﺘﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﮔﺮوه اﻧﺪك ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻓﻘﻂ ﻃﺒﻞ ﺗﻮﺧﺎﻟﻲاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ دوﻟﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ دوﻟﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ واﻗﻌﺎ ﻗﺪرﺗﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ‬
‫اﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﻳﻦ ﻧﺴﻴﻢ رﺣﻤﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻣﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ ز ﻏﻮره ﺣﻠﻮا ﺳﺎزي‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎر ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ وﻇﺎﻳﻒ ژاﻧﺖ را ﺑﻪ او ﮔﻮﺷﺰد ﻛﺮد و او را ﺑﺮاي ﻣﺒﺎرزهاي ﺟﺪي ﻛﺎﻣﻼ آﻣﺎده ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ از ﻓﺮداي آن روز ﻣﺒﺎرزات ﺧﻮﻳﺶ را آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻢﻛﻢ ﻋﻠﻨﻲ ﻧﻤﻮد و رﻓﺖ و آﻣﺪش را ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻃﺮد ﺷﺪه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ در ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﺟﻠﺴﺎﺗﻲ ﻛﻪ دﻋﻮت ﻣﻲﺷﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ را ﻛﻪ از ﻃﺮف ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ او ﻣﺤﻮل ﻣﻲﺷﺪ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ و از اﺣﻜﺎم وﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﻳﺮاد ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼت‬
‫را زﻳﺮ ﺳﻮال ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪا در ﻋﺬاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﻮرد ﺳﺮزﻧﺶ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪو ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﺎﻳﺮ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ از آﻧﺎن‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ از اﻋﻤﺎل و ﺣﺮﻛﺎت دﺧﺘﺮﺷﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ ‪.‬ژاﻧﺖ دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ روﻳﻪ دﻋﻮت ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش او را ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﮔﺮدش‬
‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮدﻧﺪو او را ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﺳﻤﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ ﻋﺰل ﺷﺪو ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از اﻓﺮاد ﮔﺮوه ﻧﻪ ﻧﻔﺮه ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻲ او اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ واﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮﻛﻠﻲ‪،‬‬
‫در ﻃﺮد ژاﻧﺖ ﺗﻌﻠﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎرﺗﻲﺑﺎزي ﺑﻪ ﺣﺪي واﺿﺢ و ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﻛﻪ اﻋﺘﺮاض ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺑﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﻛﻨﺎري ﺗﻮﻛﻠﻲ از ﺳﻤﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ روز ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮارﺳﻴﺪ و ژاﻧﺖ ﭘﺸﺖ ﺗﺮﻳﺒﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺎﻟﻪاش را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ اﺟﺮا ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎﻟﻪ ژاﻧﺖ ﺗﻜﺎن دﻫﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﺖ‬
‫واﻻ و اﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺴﻠﻢ آﻓﺮﻳﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪو راه او را ﺑﺮﻣﻲﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدﺧﻮاه را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪوﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮﻛﻮﺑﻲ آﻧﺎن ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻴﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﺘﻪ ﻻي ﺧﺸﺨﺎش ﻣﻴﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻏﻠﻈﺖ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻲاﻓﺰودﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ژاﻧﺖ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻬﻠﻜﻲ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده وارد ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﻟﻪ ژاﻧﺖ ﭘﺮ از ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاران ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ازرﺳﻮاﺳﺎزي ﺳﺮدﻣﺪاران‬
‫اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﻪ اﻓﺸﺎﮔﺮي ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻲ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﺎﻓﻞ و ﻟﺠﻨﺎت ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ اﻓﺮادي را ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪﻣﺤﻜﻮم ﻧﻤﻮده و ﺑﻪ اﺳﺘﻴﻀﺎح ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ در ﻣﻘﺎﻟﻪاش ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ اﻓﺮاد ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻋﻔﺖ و ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺪارد و ﭘﻮﭼﻲ ﻋﻘﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه اﻛﺜﺮا ﺑﺎ ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ وداع ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬آﻟﻮده ﺑﻪ ﻓﺴﺎدو ﻓﺤﺸﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬او ﺣﻘﺎﻳﻖ درون ﺗﺸﻜﻴﻼت‬
‫را آن ﭼﻨﺎن زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ اذﻫﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺮق ﺗﻔﻜﺮ ﻧﻤﻮد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﭘﺲ از اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاش‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﺨﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﻴﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرش ﻳﻚ دم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﭘﺪرش از ﻓﺮط ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺳﻴﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺑﻪ او اﺧﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در راه ﻫﻴﭻﻛﺪام ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻪ‬
‫ژاﻧﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ او را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدت رﻗﻢ زدي‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﻟﻮازﻣﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ‪ .‬ﻓﺮدا ﻛﻪ ﻃﺮد روﺣﺎﻧﻲ ﺷﺪي‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻲ در‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻲ ‪.‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺑﻲﭼﺸﻢ و روي ﺑﻲاﻳﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ در ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﺮاﻳﻢ آﺑﺮو و ﺣﻴﺜﻴﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬارد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻨﺎه ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ وارد اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪهاﻳﺪ و ﻧﺎم اﻳﻦ ﻣﻘﺎمﭘﺮﺳﺘﻲ را اﻳﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن در ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ و وﺣﺪت و ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ ﻇﺎﻫﺮي از ﻣﻴﺎن رﻓﺖ و دورﻧﮕﻲ و رﻳﺎ و ﻛﺪورت آﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ را ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻓﺎش ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ رخ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻋﻠﻨﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺷﻤﻨﻲ ﻣﻲورزﻳﺪﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻﻛﺪام از اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ژاﻧﺖ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻧﻤﻲزدﻧﺪ و ﺣﺘﻲ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻻزم و واﺟﺐ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻲﮔﺸﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺟﺰ در ﻣﻮاﻗﻊ ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهاش و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻﻛﺪام ﺣﺘﻲ ﺟﻮاب ﺳﻼم او را ﻧﻤﻲدادﻧﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ در اﻳﻦ روزﻫﺎي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ﭘﺲ از آن ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺑﻪ ﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻳﺎﺑﺪ و ﮔﺎﻫﻲ‬
‫او را ازﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺑﺎزﺗﺎب اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن را دردرون ﺗﺸﻜﻴﻼت وﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ وﻟﺠﻨﺎت را از زﺑﺎن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮد ‪.‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪﭘﺲ از ﻗﺮاﺋﺖ آن ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺟﻨﺠﺎلﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ‬
‫ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده و ﭼﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎﻳﻲ درﺑﺎره او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ در ﻓﺮﺻﺖﻫﺎي ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻪ او ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ و ﺣﺘﻲ ﻣﺘﻌﺼﺐﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﺑﺎ ﻧﻔﺮت از ﻛﻨﺎر‬
‫او ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﺣﺪود ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ژاﻧﺖ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮود ﺗﺎ ﻋﻠﺖ رﻓﺘﺎر ﻋﺠﻴﺐ او را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮد‪ .‬او آنﻗﺪر ﺑﻲﺗﺎب و ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﮋﻣﺎن در اﺗﺎق ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻊ‬
‫از اﻗﺪاﻣﺶ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ژاﻧﺖ ﭘﺸﺖ دراﻳﺴﺘﺎده ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ودر اﺗﺎق را ﻗﻔﻞ ﻛﺮد‪ .‬ژاﻧﺖ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﭘﺸﺖ درﻣﺒﻬﻮت اﻳﺴﺘﺎدو از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و دﻟﺘﻨﮕﻲاش‬
‫اﻓﺰون ﮔﺸﺖ‪.‬آنﻗﺪردﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ و آنﻗﺪر ﻏﻤﮕﻴﻦ و اﻓﺴﺮده ﺷﺪﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ دﻧﻴﺎ روي ﺳﺮش ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎاﻣﻴﺪﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ وﺧﻮدراروي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻗﻄﺮات درﺷﺖ اﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ‬
‫ﻧﺎﺷﻲ از ﻛﺪام درد و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻛﺪام ﺣﺴﺮت اﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﺶ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻓﺮوﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و دﻟﻮاﭘﺴﻲ را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻧﻮازﺷﻲ و ﻣﺤﺒﺘﻲ از ﺳﺮ‬
‫ﺗﺤﺴﻴﻦ‪ ،‬ﻟﺤﻈﺎت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ را ﺳﭙﺮي ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ازآن آﺷﻨﺎي ﻫﻤﮕﺎم ﺟﺰﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ و ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﻋﺎﻳﺪش ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﺣﺘﻲ اﮔﺮدرارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻃﺮح و اﻓﻜﺎر ﻗﺒﻠﻲاش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬
 ‫ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ ‪.‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻛﺎت او را درك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي آن ﻫﻤﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﺗﻠﺦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺬابآور و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﺑﻮي ﺧﻴﺎﻧﺖ و ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻲداد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻴﻚﺗﻴﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪ‪ ،‬آن را روي ﺗﺨﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎﻟﺸﺶ را ﻛﻪ از اﺷﻚ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ روي آن ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد روزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻟﺠﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻃﺮات در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ او را ﻏﻤﮕﻴﻦﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﻣﻲﻧﻤﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ژاﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬در آن ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﻧﻮازﺷﮕﺮي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺑﻜﺸﺪو او را از آن ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ او را دﻟﺪاري دﻫﺪ و ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻳﻪ دﻟﮕﺮﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬از‬
‫آن ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻲ و ﺑﻴﻬﻮدﮔﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬اوﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ و روز ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد درﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز دﻳﮕﺮﻛﺎري ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺣﻴﺎت ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬اﺣﺴﺎس ﺧﻼو ﻛﻤﺒﻮد‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎم اﻫﺪاف ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﻋﺎﺟﺰ و ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از آن ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ و ﺑﻲرﺣﻤﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش در ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮاﻧﻊ ﺷﺮﻋﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آﻧﺎن را ازاﻣﺮي ﻓﻄﺮي و ﻏﺮﻳﺰي ﺑﺎز دارد‪.‬اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻋﻮاﻃﻒ اﻧﺴﺎﻧﻲ در اﻳﻦ ﻗﺸﺮ ﻣﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ژاﻧﺖ‪،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش اواﻣﺮﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﻌﺎر اﻧﻘﻄﺎع از ﻣﺎﺳﻮي اﷲ دﻟﺒﺴﺘﮕﻲﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ را در ﺧﻮد ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از اﻫﺪاف ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ درﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮد ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮورش دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﻮت ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮد‬
‫ﻛﺎﻧﻮن ﮔﺮم ﺧﺎﻧﻮاده را رﻫﺎ ﻛﺮده‪ ،‬در ﺟﻬﺖ ﭘﺎﺳﺪاري و اﻣﻨﻴﺖ آﻧﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ‪.‬‬
‫رﻳﺸﻪ اﻳﻤﺎن ژاﻧﺖ از اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژي ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﺧﻮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺴﻴﺮ و ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﻴﻨﺸﻲ اﺳﺘﻮار ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﺎﻧﺪو روﺣﻴﻪ ﺳﻴﺮيﻧﺎﭘﺬﻳﺮ وﺣﺴﺎﺳﺶ را ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﺪ‪.‬‬
‫از ﻃﺮﻓﻲ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن ﻃﺮد ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺧﻮد را ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ دري زدﻧﺪ‪.‬ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل واﻗﻊ در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪوﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدﻧﺪﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ روﺳﺎي‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻔﻞ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﻴﻪ ژاﻧﺖ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻوﺟﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻧﺰد و ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻬﺮي و ﺑﻲﻋﻼﻗﮕﻲ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ روز اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺗﻮﻛﻠﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ژاﻧﺖ را ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﻮد اﺣﻀﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬دﻋﻮت آﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و در آن‬
‫ﺟﻠﺴﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺮد اﻋﻀﺎي ﺟﻠﺴﻪ و ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎر ﻓﻀﺎ دور از اﻧﺘﻈﺎر ژاﻧﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎ ﭘﺲ از ﻋﻨﻮان ﻛﺮدن ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ژاﻧﺖ را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دﻫﺪ و او را از ﻛﺮده ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎ در اﻳﻦ ﻣﺪت از اﻋﻤﺎل و ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺎﺑﺠﺎي ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪهاي و ﻻﺑﺪ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮاي اﺑﺮاز اﻳﻦ ﻧﺪاﻣﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ روﺣﺎﻧﻲ دﻗﺎﻳﻘﻲ از وﻗﺖ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻲدﻫﺪ ﺗﺎ اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ در آن ﺷﺐ ﻃﻮﻃﻲوار ﺑﻪ زﺑﺎن آوري‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از درون ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺷﺨﺺ ﻳﺎ اﺷﺨﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻣﻘﺎﻟﻪ‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدي‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و ﺗﻮ در ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﺟﻮاﻧﻲ در ﻛﺎم ﻓﻼﻛﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻓﺮوﻧﺮوي‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻗﺼﻪﻫﺎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﻛﺮدن دل ژاﻧﺖ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﻬﺎي او ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮد و او را ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ آﻏﻮش ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻮد‪ .‬و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﻣﺎت ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻮار ﺗﻮو ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎدر ﻣﺤﺘﺮﻣﻪات در اﻳﻦ ﺳﺎﻣﺎن آنﻗﺪر ﺷﺎﻳﺎن‬
‫و ﻗﺎﺑﻞﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮن درﺑﺎره ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل اراﺋﻪ ﻧﺪادهاﻳﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ دﺳﺖ از اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻜﺸﻲ و ﺧﻮدت را ﺑﻴﭽﺎره ﻧﻜﻨﻲ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻣﻴﺪ دارﻳﻢ و ﺗﻮ را ﻳﻜﻲ از‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻓﺮاد اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ و راﻏﺒﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻛﺪام اراذل و اوﺑﺎﺷﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاي و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ آن اﻛﺎذﻳﺐ ﭘﺮداﺧﺘﻪاي ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﻓﻀﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ژاﻧﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪاش اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺳﻜﻮت را ﺷﻜﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ آن ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻛﻪ ﻗﺮاﺋﺖ ﻛﺮدم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻮد و از ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ‬
‫ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞاﻧﮕﺎر ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﺎر ﻧﺸﺪهام ﻛﻪ ﺑﺎز ﺷﻌﺎر ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﮔﻮش ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺷﻌﺎرﻫﺎ ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم از ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﺷﻌﺎرﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬اراﺋﻪ ﻣﻲدادﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻦ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ و از ﺑﻴﺮاﻫﻪ وارد ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪ دو ﺗﻦ از ﻣﻬﺮهﻫﺎي اﺻﻠﻲ اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻧﺒﻮدم‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﺑﺎور ﻣﻲﻛﺮدم و ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ واﻗﻊ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﺑﻄﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺰرگ ﺷﺪهام و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺟﻨﺎﻳﺎت ﺷﻤﺎ ﺑﻮدهام‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ در ﭘﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎذﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ او ﻣﻲدﻫﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺎﻟﺐ ﺟﺎه و ﻣﻘﺎم و ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﺰارم و در ﭘﻲ ﻛﺸﻒ ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ژاﻧﺖ در ﭘﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻛﻨﻮن ﻫﻮﻳﺖ ﺧﻮد را ﻛﺸﻒ ﻛﺮدهاي؟ ﺗﻮ در ﭘﻲ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ را ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ در ﭘﻲ ﺧﻮد ﺗﻠﻒ ﺷﺪهام ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدي ﻛﻪ اﮔﺮ آن ﻫﻤﻪ ﺗﻼش و ﻛﻮﺷﺶ را در راه ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺮوز ﻣﻘﺎم ﺑﻠﻨﺪي داﺷﺖ و اﻛﻨﻮن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﻤﻊ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻴﺒﺘﺶ ﻫﺮ ﻣﻨﺤﺮف‬
‫ﮔﻤﺮاﻫﻲ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲآورد و ﻧﻮراﻧﻴﺘﺶ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻤﺎم ﻣﺠﻬﻮﻻت ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﭘﺎك ﺳﻴﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ در ﭘﻲ ﻓﺮﻳﺐ دﻳﮕﺮان و ارﺿﺎي ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻨﺪه ﻣﻄﻴﻊ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮده زرﺧﺮﻳﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻋﺎﺻﻲ ﺧﺪا‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺎﻫﻲ را ﻫﺮ وﻗﺖ از آب ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻖ اﻳﻦ آرزوﻫﺎ از ﺻﻔﺮ ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫آن ﻣﺮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ژاﻧﺖ از ﻛﺪام ﭘﺮوردﮔﺎر اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ زدهاي‪ .‬از ﻛﺪام ﺧﺪا ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ؟‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز از ﻣﻨﺠﻼب ﺧﺪا و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دروﻏﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪهام‪ .‬ﺗﻦ وروﺣﻢ ﻫﻨﻮز ﭘﺎك ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ازﻳﻜﺘﺎﻳﻲ ﺧﺪاي ﺣﻘﻴﻘﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪.‬اﻣﻜﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ درﻛﻔﺶ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮﺋﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ آن ﺧﺪا و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮي ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﭘﺮﺳﺘﻴﺪ دروغ اﺳﺖ و زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاي واﻗﻌﻲ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﻲ و اﻳﻦ دﻳﻦ دﺳﺖﺳﺎز را رﺳﻮا ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫آن ﻣﺮد دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻛﺪام اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﺧﺪاي ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻲ؟ ﺧﺪاي واﻗﻌﻲ را از ﭼﻪ راﻫﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي؟‬
‫ژاﻧﺖ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ و ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ و ﺑﻴﻬﻮدﮔﻲ و ﺑﻲﻫﺪﻓﻲ ﺧﻮد در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺎل ﻛﻪ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻪ آﻳﻴﻦ و ﻣﺴﻠﻜﻲ را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬از‬
‫اﻳﻦ رو اﺣﺴﺎس ﭘﻮﭼﻲ و ﺑﻲﻫﺪﻓﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺟﻮاﺑﻲ را ﻛﻪ داده ﺑﻮد ﺗﻜﺮار ﻛﺮد و اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد را‬
‫از آن ﭼﻪ ﺑﻪ دور ﻣﻦ ﺗﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﺠﺎت دﻫﻢ و ﺧﻮد را از اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ آزاد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ راه دراز اﺳﺖ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﻲ دارد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ از ﻛﺪام اﺣﻜﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﭘﻴﺮوي ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ در ﭘﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ از ارﺗﻜﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﻮاب ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺮد ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﺮاﺳﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ از ﻛﺮدهﻫﺎي ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﺒﻮدهام و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻃﺮد ﺷﺪﻧﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ اﺑﻼغ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﺮد ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﺪ و ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺮا از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﻜﺸﻴﺪ و‬
‫ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از اﻋﻀﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهات داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ و ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻤﻴﻦ اوان ﺟﻮاﻧﻲ از آﻧﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﻮي و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺪون ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣﺎدي و‬
‫ﻣﻌﻨﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اداﻣﻪ دﻫﻲ؟ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ از ارث ﻫﻢ ﻣﺤﺮوم ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن داري؟ ﺗﻮ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻃﻌﻢ ﻓﻘﺮ را ﻧﭽﺸﻴﺪهاي‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ ﺑﺮاﻳﺖ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﺻﺖ دﻫﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪي؟ ﻫﻤﻪ ﭘﻞﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ را ﺧﺮاب ﻧﻜﻦ‪ .‬راه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﮕﺬار ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻛﺮدهام و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دﻟﺴﻮزي ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻤﺪاﺷﺘﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺛﺮوت ﭘﺪرم ﻧﺪارﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل و ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺎﻟﻲ و ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻧﻴﻮي از‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪام ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ ژاﻧﺖ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ را ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﻤﻞ آن ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﻲ و ﻋﺬاب را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬او ﺷﺐﻫﺎ و روزﻫﺎي‬
‫ﻋﺬابآور و ﺗﻠﺨﻲ را ﭘﺖ ﺳﺮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ از ﺷﺪت ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و دﻟﺘﻨﮕﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻀﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎدرش ﺑﻪ رﺣﻢ ﻣﻲآﻣﺪ و‬
‫ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻪ او ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺣﺪي ﺑﺎ او ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ او ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ زﻧﺪاﻧﻴﻬﺎي در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺷﺐﻫﺎ را ﺻﺒﺢ ﻣﻲﻛﺮد و روزﻫﺎ را ﺷﺐ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮردن و آﺷﺎﻣﻴﺪن از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ و در وﻗﺖ‬
‫ﺻﺮف ﻏﺬا ﻫﻢ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬آنﻗﺪر ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ دوﺑﺎره درﺳﺶ را ﺷﺮوع‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﻪ اﻧﺼﺮاف داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮوع دوﺑﺎره درس ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اﻧﺼﺮاف داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﺷﺘﻪ دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎي ﺳﺴﺨﺖ‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻣﺠﺎل ﺗﻤﺮﻛﺰ و ﻛﺴﺐ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮ را ﺑﻪ او ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ درﺳﺶ در ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اﺧﻴﺮ ﻣﻌﻮق ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻣﺪتﻫﺎ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ژاﻧﺖ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬او در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪتﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﺘﺎب ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻋﺼﺮﻫﺎ دﻗﺎﻳﻘﻲ ازﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﻲﺷﺪ و در ﭘﺎرك ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﻗﺪم‬
‫ﻣﻲزد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﺑﺮود و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﻜﻼﺳﻴﻬﺎي ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد دﻳﺪاري ﺗﺎزه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻧﺪﻛﻲ از اوﻗﺎت ﺗﻨﻬﺎﻳﻲاش را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬در داﻧﺸﻜﺪه ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﻧﺰد دوﺳﺘﺎن‬
‫ﺻﻤﻴﻤﻲاش رﻓﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه او را ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬او ﭘﺲ از ﻣﺪتﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت را ﺣﺮﻳﺼﺎﻧﻪ ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪ و از اﻳﻦ ﻛﻪ اﻧﺼﺮاف داده ﺑﻮدﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدو ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد راﻫﻲ ﺑﺮاي ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در رﺷﺘﻪ دﺑﻴﺮي‪،‬ﻛﻪ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﻪ آن ﺗﻤﺎﻳﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب واﺣﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪو ﺑﻪ داﻧﺸﻜﺪه ﺑﺎز ﮔﺮدد‪.‬ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻓﺮار از آن ﻫﻤﻪ ﺣﺼﺮ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺗﺎ آنﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻔﻘﺎنآور ﺧﺎﻧﻪ دور ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎﻧﺎﻣﻪاش را ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ داد و ﺑﺮاي ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻤﻮدن ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺪارك ﻻزم اﻗﺪام ﻛﺮد‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﺶ او را از ﺗﻌﺠﻴﻞ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎز ﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﻣﺴﻴﺮ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﻴﻤﻲاش ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﺣﻠﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺗﺎ ﻣﻨﺰل ﻫﻢ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ از داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻪ ژاﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه رﻓﺘﻲ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮت را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻧﻜﺮدي‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪي‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪاﻳﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬
‫ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ‪.‬‬
‫آره ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺮﮔﺮم ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺧﻮدت ﺑﻮدي‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺮ و ﻫﺰار ﺳﻮدا ﻛﺠﺎي دﻧﻴﺎ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻴﺮي ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﻠﻪ ﺟﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺸﻨﻮي ﻛﻪ واﻗﻌﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ .‬ﺑﺮاﻳﺖ ﺣﺮفﻫﺎ دارم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪهام‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲاي ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر‪ .‬رازي ﻣﺜﻞ ﺧﻮره دارد وﺟﻮدم را ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ آن را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫راز؟! ﻧﻜﻨﺪ ﻗﺎﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲﻫﺎ ﺷﺪهاي‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺧﻮدﺗﺎن؟‬
‫ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻲ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ روي آن ﺗﻌﺼﺐ داﺷﺘﻲ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬
‫آن ﺷﺐ ژاﻧﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاي ﺳﺎﺣﻠﻪ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد اﻳﻦ ﻧﺎﻛﺲ ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‪ .‬او اﻃﻼع داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪاي ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﻗﺮاﺋﺘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ از دﻳﮕﺮان ﻣﺘﻌﺼﺐﺗﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ را ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ دو ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ و ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺪﻳﺪهام ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﻲ در ﺳﺮ دارد‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺮاﻳﻢ اﻓﺸﺎ ﻛﺮد؟ ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﺎﻗﺾ و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ و ﺧﻮدش رﻓﻴﻖ ﻧﻴﻤﻪ راه ﺷﺪ؟ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از‬
‫ﺷﺮﻃﻬﺎي ﺧﺎص او ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻣﺎ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهام ﻛﻪ او ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻪ ﻣﺮا ﻃﺮد ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺮا؟ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ؟ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺎﻫﻴﺘﺶ را اﻓﺸﺎ ﻛﻨﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﭘﺪرم ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﭘﺪر ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺮاﻳﺖ اﻳﻦﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻲ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮري دارد؟ ﻧﻜﻨﺪ دﻟﺒﺎﺧﺘﻪاش ﺷﺪهاي؟‬
‫ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ او را ﻣﺜﻞ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﭘﺸﺘﻢ را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد و ارﺗﺒﺎﻃﻤﺎن ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬او اﺻﻼ اﻫﻞ ﭘﺸﻴﻤﺎنﺷﺪن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺼﻤﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻣﻨﻈﻮري ﻛﻪ داﺷﺘﻪ‪ ،‬آنﻗﺪر ارزش ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮت را ﺑﻪ آن ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﺬاري ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدرت ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ اﻳﻦﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫آﻧﻬﺎ و ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻫﺴﺘﻨﺪ آنﻗﺪر ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﺸﺎن ﺑﺮاﻳﺸﺎن ارزش دارد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻬﺮ و ﻋﺎﻃﻔﻪ اﺳﺖ در آﻧﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺤﻴﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دﻟﻴﻞ ﭼﺸﻢ و ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻲ در ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ در ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻮدن از دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺸﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ درﺳﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ آﻧﻬﺎ اﺣﺘﻴﺎج ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ ‪.‬‬
‫ﻓﻌﻼ ﭘﻮل دارم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻣﻘﺪاري ﻃﻼ دارم ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻔﺮوﺷﻢ و ﺧﺎﻧﻪاي اﺟﺎره ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺎﻧﺲ آوردم ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﭘﻮل را ﻣﺎدرم از ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﻮي ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻼ ﻧﻤﻲﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻋﻘﺎﻳﺪم ﻣﺼﻤﻢ ﺑﺎﺷﻢ و ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻬﺎﻳﻲ اﮔﺮ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻫﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﭘﻲ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ﻣﺎﻟﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪﺷﺎن را ﺑﺮوز دﻫﻨﺪ و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ روزي ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻨﻢ‪ ،‬از ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻲﺗﺮس و وﺣﺸﺖ اﺑﺮاز ﻋﻘﻴﺪه ﻛﻨﻨﺪ و از آن ﺗﺸﻜﻴﻼت ﻛﻮﭼﻚ و ﻣﺤﺪود ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪهاي‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻳﻨﻲ درآﻳﻲ؟‬
‫راﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز آنﻗﺪر ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر روﺣﻲام ﻛﻪ ﻗﻮه ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺧﻮد را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز از ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻴﺎﻣﺪهاي؟‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻐﺰم ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﺣﻠﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪام ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ راﺣﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اﺻﺮاري ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫آن روز و روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺻﻤﻴﻤﻲﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ در ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺤﻤﻞ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﺎﻧﻪ و رﻓﺘﺎر ﭘﺪر و ﻣﺎدرش‪ ،‬ﺣﺘﻲ‬
‫ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻜﺶ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬آن ﭼﻨﺎن ﻣﻬﺮ و ﻋﻄﻮﻓﺘﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲآورد ﻛﻪ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ از آن ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﻛﻪ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺑﻬﺎﻳﻲ دور ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ !ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺷﻨﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ آﻧﺎن را ﺑﻲﻏﺮﺿﺎﻧﻪ ﻣﻮرد ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار ﻣﻲداد و ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ و ﻋﺸﻖ وﻋﻼﻗﻪ را در وﺟﻮد ﺗﻚﺗﻚ‬
‫اﻋﻀﺎ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮدو ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺻﻔﺎ وﻳﻜﺮﻧﮕﻲ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ درﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و درﺑﻴﻦ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺪان ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻛﻢﻛﻢ ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎلﻫﺎي ﺑﺎﻃﻞ ﻗﺪﻣﻲاش‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن‪ ،‬ﺧﺼﻮﺻﺎ اﺳﻼم‪ ،‬رﻧﮓ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و از آن ﻫﻤﻪ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﺑﻲﺟﺎﻳﺶ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ اﺣﺴﺎس دﻳﻦ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ آﻧﺎن را ﻋﻘﺐاﻓﺘﺎده و‬
‫ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﻓﺮض ﻣﻲﻛﺮد در ﺧﻮد ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ و در دادﮔﺎه ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺠﺮم و ﻣﺤﻜﻮم ﻣﻲدﻳﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺳﺎلﻫﺎ ﻧﺪاﻣﺖ و رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﺣﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺴﻲ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺳﻼم ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺷﻮق‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺑﻪ اﺋﻤﻪ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ از آن ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎزي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺘﻲ ذرهاي ﺑﺎ آن ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻛﻨﺪ‪،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺼﻨﻌﻲ و ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻋﺸﻖ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪاي روي آب ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ ‪.‬‬
 ‫روزﻫﺎ و ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﻳﺎم ﭼﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ او را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ واﻣﻲداﺷﺖ وﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺪﻣﺶ ﭘﻨﺠﺮهاي رو ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهﻫﺎي ﻣﺴﻜﻮت ﺷﺐ ﺑﻮد‪،‬و ﭼﻪ روزﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻲﻣﺤﻠﻲ و ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎﻳﻲ‬
‫اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده و ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﺖﺑﺮﮔﺸﺘﻪاي ﺑﺪﻓﺮﺟﺎم ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ‪.‬در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺮﺧﻮرد ﻏﻴﺮﻣﻨﺘﻈﺮاﻧﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ در ﻗﻠﺐ و روﺣﺶ ﻣﻮﺟﺐ اﻧﺰﺟﺎري ﻋﻤﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﺒﻴﺜﺎﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪﺑﺮﻛﻨﺎري ﺳﺎﻳﺮ رﻗﺒﺎي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ازﺳﻤﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ وﺑﺮﻣﻼﺷﺪن اﻋﻤﺎل ﻏﻴﺮاﺧﻼﻗﻴﺸﺎن ﺑﻮدﺗﺎ راه ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎبﺷﺪن و ارﺗﻘﺎي ﻣﻘﺎم او ﺑﺎز ﺷﻮدو ﺷﻬﺮت ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫ﻛﺴﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ از ﺑﺮﻣﻼﺷﺪن ﻋﻘﺎﻳﺪ ژاﻧﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬او ﻛﻢ ﻛﻢ در ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻛﻤﻲ ﻣﺤﺒﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ ‪.‬ش اﻳﺪ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش او را ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﺮف ﻧﻤﻲزدﻧﺪ ‪.‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺸﺎن ﺣﺮﺑﻪاي ﺷﻮد ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ژاﻧﺖ در ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن آﻧﺎن‬
‫را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻮﻻﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻣﺨﺎرج داﻧﺸﮕﺎﻫﺶ از ﺣﺴﺎب ﺧﻮد ﭘﻮل اﺳﺘﺨﺮاج ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ آن اﻓﺰوده ﺷﺪه‪ ،‬آنﻗﺪر اﻓﺰوده ﺷﺪه‪ ،‬آنﻗﺪر ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻳﻦ‬
‫ﺳﺎل ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺳﻜﻮت آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ‪.‬ﻣﺪﺗﻲ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﺎ رﻧﻮﻳﻲ ﺳﺒﺰرﻧﮓ او را ﺗﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺪرﻗﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﺑﺮاز ﻋﺸﻖ و‬
‫ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد او از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪه و از ارث ﻣﺤﺮوم ﮔﺮدﻳﺪه و در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺛﺮوت او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻜﻞ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺣﺘﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ژاﻧﺖ‬
‫ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ او ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻳﻚ روز ژاﻧﺖ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و او را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﭘﻮل و ﺛﺮوت آنﻗﺪر ارزش ﻧﺪارد ﻛﻪ او ﺷﺮف و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد را ﻓﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺷﻮد ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي از ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﺮدﺷﺪن ژاﻧﺖ اﺑﻼغ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرش ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎي ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ آنﻗﺪر اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻣﻲداد‬
‫درﺑﺎره آن ﭘﺴﺮ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر ﻛﻮﺗﻪﻓﻜﺮ وﭘﺴﺖ ﺑﻮد ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪو ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرياش ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ دﻫﺪ ‪.‬ژاﻧﺖ از آن ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﺎ اوﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪،‬ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺧﻮد ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ‬
‫اﻣﻴﺪي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺳﺎﺣﻠﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪاي اﺟﺎره ﻛﻨﺪ و در آن ﺑﺎ وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎراﻧﺪﻛﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺎﺣﻠﻪ ﻧﺰدش ﻣﻲآﻣﺪ و او را از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ درﻣﻲآورد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﺳﺎﺣﻠﻪ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﻣﻮﻣﻦ و ﺑﺎﺗﻘﻮاي ﻳﻜﻲ از اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮاي ژاﻧﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ آن اﺳﺘﺎد دﻳﺪاري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ژاﻧﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﺎد ﺟﻮان ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ اﻳﻦ دﻳﺪار ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬در ﺟﻠﺴﻪ اول و دوم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﭘﻴﺮاﻣﻮن آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻧﺤﻮه ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﻮد و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ ژاﻧﺖ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺸﻜﻴﻼت روي ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑﻴﺎﺳﺘﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺸﻜﻼت را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن اﺳﺘﺎد ﺑﺮاي ژاﻧﺖ از اﺳﻼم ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬از ﺗﻔﺎوتﻫﺎي ﻓﺎﺣﺸﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ داﺷﺖ‪ ،‬از ﻋﻈﻤﺖ و ﻋﻄﻮﻓﺖ اﺳﻼم‪ ،‬از رﺣﻤﺖ و راﻓﺖ اﺳﻼم و ازﻛﻤﺎل وﮔﺴﺘﺮدﮔﻲ اﺣﻜﺎم آن ‪.‬ژاﻧﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺳﺘﺎدﻳﻚ ﻣﺒﺎرزه اﺳﺖ ﻣﺒﺎرزي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﺪازي دوﻟﺖ ﭘﻬﻠﻮي اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﻮﺛﺮي‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﻚ دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﻲ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻬﻲ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬او ﺧﻮد را آﻣﺎده ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﺣﺘﻲ ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻮده ﺑﻮد و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ و ﺟﺰ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﻮاﺿﻊ و ﻣﺘﺎﻧﺖ اﺳﺘﺎد ژاﻧﺖ را ﻣﺤﻮ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺮد و او ﺗﺎزه ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻣﻦ واﻗﻌﻲ ﺑﺎ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮان ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﭼﻘﺪر ﺗﻔﺎوت دارد و ﭼﻪ راﺣﺖ و ﻟﺬﺗﺒﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد از ﻃﺮﻳﻖ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اوج ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫در ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﺮاي ﺳﺎﺣﻠﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬از اﺣﺴﺎس ﻏﺮﻳﺐ و ﺗﻜﺎندﻫﻨﺪه ﺧﻮد ﮔﻔﺖ و ازﺻﺪاي ﻗﻠﺒﺶ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاي او را آرام ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ و ازﻫﻴﺠﺎن دروﻧﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚﺷﺪن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آﺷﻔﺘﮕﻲ‬
‫او اﻓﺰوده ﺑﻮد و از اﻓﻜﺎر ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮﻳﺐﺧﻮردﮔﺎن در ﺳﺮ ﻣﻲﭘﺮوراﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل راه ﭼﺎره ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ آن ﭼﻨﺎن در اﻳﻦ ﮔﻴﺮ و دار ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ راه ﮔﺮﻳﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻴﺰي او را‬
‫وادار ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺸﻮد و از ﭘﺎ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲداد ﺗﺎ او را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﻮ اﺳﻼم ﻛﻨﺪ از اﺳﺘﺎد ﺑﻴﻨﺶ او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺟﻮان ﺧﺎم و ﻧﺎﭘﺨﺘﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﻧﻴﺎ ﻣﻲدوﻳﺪ از ﻧﻤﺎز‬
‫ﺳﺎﺣﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﭼﻲ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮدش‪ .‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ او را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ واﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﻪ ارادهاش ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎﻳﺶ ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺮاي ﺟﺎﻣﻌﻪاش ﻣﻔﻴﺪ واﻗﻊ ﮔﺮدد ﻣﻲاﻓﺰود‪ .‬در آﺧﺮﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫اﺳﺘﺎد داﺷﺖ‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎر اوﻟﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت وﺳﻴﻠﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ آن ﭼﻪ در ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻘﺪر ﺷﺪه ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﻃﻢ ﻓﻜﺮي و آﺷﻔﺘﮕﻲ روﺣﻲ‪ ،‬ﺑﺮاي ژاﻧﺖ زﻳﺒﺎ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬از اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎتﻫﺎي ﺑﻌﺪ را در ﺳﺎﻋﺎت ﻏﻴﺮرﺳﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺧﻮد ﺻﺤﻔﻪ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﻪ‬
‫روي ژاﻧﺖ ﮔﺸﻮد و او را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اﻣﻴﺪوار ﺳﺎﺧﺖ ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﺳﺘﺎدش ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﻲ اﺗﺨﺎذ ﻛﻨﺪ‪ .‬او دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻣﻼ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻛﻪ اﺳﻼم آﺧﺮﻳﻦ راه رﺳﺘﮕﺎري اﺳﺖ‪.‬ﺑﺎ ﻫﺮﺟﻤﻠﻪ از ﻗﺮآن ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ‬
‫و رﺳﺎﻳﻲ ﺳﺨﻦ و ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﻴﺎن آن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن ﻗﻄﻌﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت آﺳﻤﺎﻧﻲاﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﺬاﻳﻲﺑﻮدن ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎري از آﻳﺎت ﻗﺮآن را ﺗﺤﺮﻳﻒ‬
‫ﻧﻤﻮده و ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﻣﻌﻨﻲ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد از ﻗﺮآن ﻧﻴﺰ ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ و آﺷﻜﺎر ﺑﻮد‪،‬او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎﭼﻨﻴﻦ ﺑﺼﻴﺮﺗﻲ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫را ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﻪ آﻳﻴﻨﻲ ﺟﺰ آﻳﻴﻦ اﺳﻼم ﻧﻤﻲاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﻜﺘﺐ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻼم ﺷﺮﻳﻌﺘﻲ آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬اﻣﺎ اﺳﺘﻌﻤﺎر ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ را ﺗﺎﺳﻴﺲ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮرد ﭘﻴﺮواﻧﺶ داده ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻼم ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬دورهاي داﺷﺘﻪ و اﻣﺮوز زﻣﺎن آن ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه و ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﺎزه آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ و اﺣﻜﺎم آن از اﺣﻜﺎم اﺳﻼم ﺳﺎزﻧﺪهﺗﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ژاﻧﺖ ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪ اﻳﻦ دو آﻳﻴﻦ را ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﺪﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻢ ﺳﺎزﻧﺪهاي در ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاردﻛﻪ دراﺳﻼم ﺟﺎﻣﻊﺗﺮ و ﻛﺎﻣﻞﺗﺮ آن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﺳﺘﺎدان ﺣﻮزه ﻋﻠﻤﻴﻪ ﺑﻪ اﺋﻤﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻫﺸﺪار دﻫﺪ ﺗﺎ از اﺷﺎﻋﻪ ﻓﺘﻨﻪ در روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ از ﺳﻮي ﺗﺸﻜﻴﻼت اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺼﻤﻢ و ﭘﺮ ﻗﺪرت‬
‫ﺑﻪ راه ﺧﻮﻳﺶ اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ‪16‬‬
‫ﻳﺎزده ﺳﺎل از آن روزﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد ﭘﻮﻳﺎ ﻣﻘﺪم ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭘﺴﺮي ﻫﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ و دﺧﺘﺮي ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ داﺷﺖ‪ .‬در ﻃﻮل ﻳﺎزده ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺒﺮي از ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬او‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻧﻤﻲداد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮد و از ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد راه او ﻓﻼح و رﺳﺘﮕﺎري اﺑﺪي را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورده و ﺑﻪ او اﻗﺘﺪار و ﺻﻼﺑﺘﻲ ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺨﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬او‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ روزي او را از ﺧﺎﻧﻪ راﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬در اﻳﻦ راه ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ و ﺳﻴﺮاب ﺑﻮد و درواﻗﻊ روز ﺑﻪ روز ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻓﺮادي ﻛﻪ در راه ﺑﺎﻃﻞ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﺪازي ﺣﻖ و‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟﺎرش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر و اﻫﻞ دوزخ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ‪.‬‬
‫او زﻧﻲ ﻓﻌﺎل و ﭘﺮاﻧﺮژي ﺑﻮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻣﻮﻣﻦ و ﻣﺘﺪﻳﻨﻲ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺮﻛﺎري داﺷﺖ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮب و ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادي ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬او آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﻲاش را‪ ،‬ﺳﻼﻣﺖ روح و ﺟﺴﻢ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺪﻳﻮن اﺳﻼم ﻣﻲداﻧﺴﺖ و ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ در راه اﻋﺘﻼي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﻨﺶ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز در ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﻪ ﭘﺎرك ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮاﻧﺪازي زﻳﺮ درﺧﺘﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻣﻴﻮه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ ژاﻧﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎر از ﻛﻨﺎر‬
‫آﻧﻬﺎ رد ﺷﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ ژاﻧﺖ را وراﻧﺪاز ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ژاﻧﺖ در ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺿﻠﻪ او را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬او ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﺑﻮد زﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ﻳﻚ ﻣﺎدر را ﺑﺮاي‬
‫ژاﻧﺖ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ .‬او ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﺎرك ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮد؟ آﻳﺎ از ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻛﻠﻲ اﺳﺨﺮاج ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ژاﻧﺖ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ روزﻫﺎي آﺧﺮي ﻛﻪ در آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﺟﻮاب او را‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﻧﺰدﻳﻚ آﻣﺪه و اﺳﻢ ژاﻧﺖ را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد ‪.‬رو ﺑﻪ روي ژاﻧﺖ ﻧﺸﺴﺖ و او را در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ‪.‬ژاﻧﺖ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪش را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻛﻮدﻛﻲ در‬
‫ﮔﻮش ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﻪ ﺣﻀﺮات ﺑﺎب و ﺑﻬﺎء ﻧﺎﺳﺰا ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻗﺸﻨﮓ و‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺪهاي ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻫﻴﭻﮔﺎه ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ را اﻳﻦﻃﻮر اﻓﺘﺎده ﺣﺎل و ﻓﺮوﺗﻦ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ‪.‬او ﻗﺒﻼ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ و ﻏﺮور ﺧﻮد ﻧﻤﻲﻛﺎﺳﺖ و از ﻫﻴﭻﻛﺪام از اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻛﻨﻮن ﭼﻪ ﺳﺎده و ﺑﻲرﻳﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬در ﺳﻴﻤﺎي او ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﻏﺮور ﺑﻴﺠﺎ ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﻧﻤﻮد و ﻫﻴﭻ ﺗﻌﺼﺒﻲ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺖ در او ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬زﻳﺎد ﭘﻴﺮ ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ از ﺑﺰكﻫﺎي آن ﺳﺎلﻫﺎ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﻴﭻ اﺛﺮي ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در ﻛﻨﺎر ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺣﺪود ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﺟﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪهام ‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬
‫اي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺟﻮر ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻳﻚ روز ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻤﺮ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﻢ در آنﺟﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدﺗﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ در آن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬دﺧﺘﺮم‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ رﻓﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻬﺎي زﻳﺎدي ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻮادهات آﻣﺪ‪ .‬ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻوﻗﺖ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮاﻏﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻬﺎﻳﻲ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﮕﺬار ﻳﻚ وﻗﺖ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻮﻫﺮت ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ آﻣﺪهاي ﺗﻔﺮﻳﺢ ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﺑﺪاﻧﻢ ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻛﻪ از رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬آن ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺪ ذات زﻳﺮ ﭘﺎي ﺑﺮادرت ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﭘﮋﻣﺎن؟‬
‫آره‪ .‬ﻃﻔﻠﻜﻲ را در آن ﺳﻦ و ﺳﺎل اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﺸﻜﻴﻼت‪ .‬آن ﻗﺪر ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﮋﻣﺎن را ﻫﻢ ﻃﺮد ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻣﻬﺮه ﻣﺎري داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﻲﺧﻄﺎﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﮋﻣﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻫﻢ اول رﺋﻴﺲ ﻣﺤﻔﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﺮدم ﻧﺎﻣﺰد اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﺰرگ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮔﺶ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺮود ﭘﺪرت‬
‫را ‪...‬‬
‫ﭘﺪرم را ﭼﻲ؟‬
‫ﭘﺪرت را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪ .‬او را ﺧﻔﻪ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺟﻴﻎ ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﺣﻨﺠﺮه ژاﻧﺖ درآﻣﺪ‪ .‬ﻟﺒﺶ را ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺰﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﺖ ﻧﺪارد‪ .‬آﺧﺮ ﭼﺮا؟‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ .‬او را ﻛﺸﺖ و ﺗﺮﺗﻴﺒﻲ داد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ دزد آﻣﺪه و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ ﻃﻼ و ﺟﻮاﻫﺮات ﻗﺪﻳﻤﻲ او را از ﭘﺎي درآورده ‪.‬‬
‫ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻨﻮم؟ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻛﻲ اﻓﺘﺎده؟‬
‫درﺳﺖ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره ﻣﺎدرت ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻏﺼﻪ ﺷﻤﺎ از او ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﻪ ﻛﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮده؟‬
‫اي دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲداﻧﺪ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ؟ ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪرم ﻣﺮده؟آن ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎك‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻋﻴﻦ واﻗﻌﻪ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮف ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﺮدو ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺎدق‪ ،‬ﺳﺎره‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﺪ وﻟﻲ‬
‫از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﺎ دور ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻃﺮاف ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ از اﺷﻜﺶ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺲ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارد‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ؟‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻼﻟﻲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ از آﻧﻬﺎ ﺑﻲﺧﺒﺮم ‪.‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺮاﻳﻢ دﻗﻴﻘﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲروﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫اي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ را ﻫﻢ دارم؟‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ژاﻛﻠﻴﻦ ازدواج ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ژاﻛﻠﻴﻦ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ؟‬
‫اي ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬او اﺻﻼ رﻧﮓ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ را ﻧﺪﻳﺪ و ﻏﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ وي در آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪي ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻗﺮار ﺷﺪ وﻗﺘﻲ ﻣﺪت ﻣﻬﺎﺟﺮت ژاﻛﻠﻴﻦ درژاﭘﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺮددو ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داﻣﺎد ﻣﻌﺘﻤﺪ‪ ،‬وﻛﺎﻟﺖ ﻣﺎل و اﻣﻮال ﭘﺪرت را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ زﻳﺎدي ﺑﻪ او ﻧﺪاد‪ .‬ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ وﻗﺖ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪﺷﺪن ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﻛﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺟﺰﺋﻲ ﺑﻪ او ﻛﺎري واﮔﺬار ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزت ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه دو ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﻪ ﭘﺪرت ﮔﻮﺷﺰد ﻛﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ اوﮔﻮش ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬اﺟﻠﺶ رﺳﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ و ﭘﮋﻣﺎن ﻛﻪ از ارث ﻣﺤﺮوم ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ از ﻏﺼﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ در اﺛﺮ دواﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺣﺎﻟﺖ رواﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟‬
‫اﻓﺴﺮدﮔﻲ ﺷﺪﻳﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺷﺐ و روز ﻗﺮص ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻛﺘﺮﻫﺎ دﻳﮕﺮ راه ﻋﻼﺟﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺐ و روز در اﺗﺎﻗﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ و از ﭘﺒﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﻗﺼﻪﻫﺎي ﺗﻠﺦ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﻳﻜﺒﺎره ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺷﻮﻫﺮش ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي او را ﮔﺮﻓﺖ و او رادﻟﺪاري داد‪.‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره آﻣﺎده ﺷﻨﻴﺪن اداﻣﻪ داﺳﺘﺎن‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد آﻗﺎي ﺗﻮﻛﻠﻲ را از ﻣﻴﺎن ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﭘﺪرت در اﺗﺎق ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻣﺎدرت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲروم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدن ﻛﺴﻲ از روي دﻳﻮار ﺑﻪ درون ﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرت رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ .‬ﺣﺪود ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ازاﺗﺎق ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز زﻳﺎدي از راﻫﺮو ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺗﻮي ﻛﻔﺶ ﻛﻦ ﭘﺪرت را دﻳﺪم ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺻﻮرت ﺗﻮﻛﻠﻲ ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺒﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ داد و‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻦ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن ﺻﺤﻨﻪ ﻗﺘﻞ واﻧﻤﻮد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرت‪ .‬دﻳﺪم ﺻﻮرت ﻣﺎدرت را ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪاي ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه و دﺳﺖ و ﭘﺎي او را ﺑﻪ ﺗﺨﺖ‬
‫ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ وﻗﺘﻲ او را ﺑﺎزﻛﺮدﻳﻢ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده‪،‬ﮔﻔﺖ ﻣﺮد ﻗﻮي ﺑﻬﻴﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاي زﺧﻤﺘﻲ داﺷﺖ‪.‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ‪.‬آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﭘﺪرو ﻣﺎدرت‬
‫ﻛﻤﺪ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮآﻻت ﻣﺎدرت رﺑﻮده ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮده؟ ﺷﻮاﻫﺪ ﻛﻪ اﻳﻦﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲدﻫﺪ ‪.‬‬
‫اي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺳﺎدهاي‪ .‬ﭘﺪرت ﺷﺎﻛﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ ﭘﻠﻴﺲ راﺣﺖ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮده‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮدﻳﺪ؟‬
‫ﭼﺮا‪،‬ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﺎﻛﻲ ﺷﺪ اﻣﺎﻛﺎرﺧﻮش ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮﻫﻢ ﻃﻼﻫﺎ را ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮي ﺑﺮده ﺑﻮد‪،‬ﻛﺴﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﻛﺎرﻣﻴﻜﺮدو ﻣﺰد ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺑﺮدن ﻫﻤﺎن ﻃﻼﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫از ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮاﻳﻢ آﺑﺮو ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ ﻛﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﻫﻤﻪ ﺑﻮدﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﻤﺘﻲ ﺑﺰﻧﻢ؟اﺻﻼ ﻛﺴﻲ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﭘﻠﻴﺲ را ﻫﻢ راﺣﺖ‬
 ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺨﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎره ﺑﻮدم‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم؟ ﻳﻚ زن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﺑﻌﺪ از ﻛﻔﻦ و دﻓﻦ و ﻣﺮاﺳﻢ ﻳﺎد ﺑﻮد‪ ،‬آن ﺛﺮوت ﻫﻨﮕﻔﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ رﺳﻴﺪو ﻫﻤﻪ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬وﻳﻼﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺎژﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎغ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ‪،‬‬
‫ﭘﻮلﻫﺎي ﻧﻘﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻛﺖ و ﺑﻨﮕﺎه‪ ،‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺎل او ﺷﺪ‪ .‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻪ آﻣﺪﻧﻲ ‪.‬‬
‫ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮاﻳﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﻜﻮه و ﺟﻼﻟﻲ ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ او ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ در ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ و ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫اي ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ دوا و دﻛﺘﺮ ﻛﺮد ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎدرت ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺪ ‪.‬ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﻲ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺮاي ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪل ﻛﺎﻧﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ژاﻛﻠﻴﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺎدرت را ﺑﺎ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ دﻳﺪم دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ در آن ﺟﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺬرم را ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪.‬ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي از آﻧﻬﺎ ﻧﺪارم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﭻﻛﺪام از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‬
‫ﻫﻢ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻜﺮدم‪ .‬دﻳﺪم ﺑﻪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺰارو ﻳﻚ اﻧﮓ ﺑﻪ آدم ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ‪،‬ﻛﺎري ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻋﻀﻮ ﺑﻴﺖاﻟﻌﺪﻟﻤﺎن ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺼﻮن از ﻫﺮ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻨﺪ‪ ،‬واي ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻘﻴﻪ ‪.‬‬
‫ژاﻧﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻮاده از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪهاش ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮش ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد او را آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪاي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﮋﻣﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬و در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ داد و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮورﻓﺖ و ﻗﻄﺮهﻫﺎي اﺷﻚ آرام از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﻏﻠﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺎري از‪vahideh:‬‬
‫‪Email:vahideh3008@yahoo.com‬‬

‫‪www.peyambar-mesenger.blogfa.com‬‬