ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΤΟΥ

Στα επόμενα δίνονται σύντομα βιογραφικά σημειώματα ερευνητών, των οποίων το όνομα έχει
διαιωνισθεί λόγω του θεμελιώδους έργου τους στην επιστημονική περιοχή του ηλεκτρομαγνητισμού,
αλλά επίσης, επειδή το ονόμά τους δόθηκε σε μονάδες του Διεθνούς Συστήματος. Υπάρχουν κι άλλοι
σημαντικοί ερευνητές και εφευρέτες, των οποίων το όνομα δεν χαρακτηρίζει κάποια μονάδα και γι'
αυτό δεν γίνεται συχνή αναφορά σ' αυτούς, όπως του Gilbert, του Helmholtz, του Edison, του
Millikan κ.ά. Σημειώνουμε εδώ, ότι σε παλαιότερα συστήματα μονάδων υπήρχαν μονάδες Maxwell,
Gauss, Oersted, κ.ά., οι οποίες έχουν καταργηθεί.

Πέρα και δίπλα από αυτούς τους επώνυμους, υπήρξαν όμως και πολλές χιλιάδες ερευνητές και
τεχνικοί, οι οποίοι έχουν βάλει επίσης ένα πετραδάκι στο οικοδόμημα της επιστήμης. Τα ονόματά τους
δεν έχουν γίνει ευρέως γνωστά, άλλοτε επειδή επισκιάστηκαν από την προσωπικότητα και τη φήμη
του προϊσταμένου τους κι άλλοτε επειδή η συμβολή της εργασίας τους ήταν σημαντική μεν, αλλά
επικουρική στο πλαίσιο κάποιας γενικότερης έρευνας ή μελέτης. Η ανάγνωση των βιογραφικών που
ακολουθούν, πρέπει να γίνει λοιπόν με τη σκέψη ότι κάθε ανακάλυψη και εφεύρεση, όσο
πρωτοποριακή κι αν είναι, στηρίζεται σε πολύχρονες και πολυπρόσωπες προεργασίες ή γενικότερα,
στηρίζεται στις γνώσεις όλων των προηγούμενων γενεών της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα δε, κάθε
ανακάλυψη και εφεύρεση, αποτελεί σταθερό υπόβαθρο για τους ερευνητές όλων των επερχόμενων
γενεών. Αυτό δεν μειώνει καθόλου το θεμελιώδη ρόλο που έπαιξαν στην εποχή τους για την πρόοδο
της επιστήμης (και της κοινωνίας γενικότερα) τα κορυφαία πνεύματα, όπως ο Newton, ο Ampere, ο
Maxwell, η Curie, ο Planck, ο Einstein, ο Heisenberg κ.ά., υπογραμμίζει όμως τη διαχρονικότητα
και την παγκοσμιότητα της επιστημονικής αλλά και της γενικότερης προόδου.

Θα ήταν σίγουρα παράλειψη να μην αναφέρουμε επίσης ότι, όλοι σχεδόν οι μεγάλοι ερευνητές και
εφευρέτες, υπήρξαν ταυτόχρονα (περισσότερο ή λιγότερο καλοί) δάσκαλοι. Για το λόγο αυτό πρέπει,
διαβάζοντας τα βιογραφικά που ακολουθούν, να έχουμε στη σκέψη μας και όλο εκείνο το πλήθος των
δασκάλων, οι οποίοι, μέσα στην ανωνυμία τους, φρόντισαν και φροντίζουν να διαδοθούν οι
επιστημονικές γνώσεις για να γίνουν κτήμα του τεράστιου σε παγκόσμια κλίμακα αριθμού μαθητών
που αποτέλεσαν και θα αποτελούν τους μετέπειτα ερευνητές, μελετητές, τεχνικούς εφαρμογής κ.ά.
Ανάμεσα σ' αυτούς τους μαθητές βρίσκονται σίγουρα και τα κορυφαία πνεύματα του μέλλοντος.

Δρ. Στ. Γ.
Φραγκόπουλ
ος,
καθηγητής
[Ηλεκτροτεχνία Ι][Ηλεκτροτεχνία ΙΙ][Εργαστήριο Πολυμέσων]

Μήνυμα

ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ ΜΕ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ

 Θαλής ο Μιλήσιος, 636-546 π.Χ.: Δημιουργία και περιγραφή ηλεκτρικών

φαινομένων με χρήση ηλέκτρου και μαγνητικών φαινομένων με χρήση του
μαγνητίτη λίθου.
 William GILBERT, 1540-1603: Ανακάλυψη του γήινου μαγνητικού πεδίου,
καταγραφή πειραμάτων στο βιβλίο De Magnete.
 Benjamin FRANKLIN, 1706-1790: Ατμοσφαιρικός ηλεκτρισμός,
αλεξικέραυνο, θετικό-αρνητικό φορτίο, αρχή διατηρήσεως φορτίου.
 Henry CAVENDISH, 1731-1810: Μελέτη φορτίων και ηλεκτρικών
δυνάμεων.
  Charles de COULOMB, 1736-1806: Μέτρηση ηλεκτρομαγνητικών
δυνάμεων, εισαγωγή του αντίστροφου τετραγώνου αποστάσεως στον τύπο της
δυνάμεως.
 Alessandro VOLTA, 1745-1827: Κατασκευή βολταϊκής στήλης,
ηλεκτροχημική σειρά των στοιχείων.
 Karl-Friedrich GAUSS, 1777-1855: Μελέτη θεμάτων μαθηματικών και
αστρονομίας, διατύπωση θεωρημάτων αποκλίσεως.
 Hans C. OERSTED, 1777-1851: Δημιουργία μαγνητισμού από ηλεκτρικό
ρεύμα.
 Andre-Marie AMPΕRE, 1775-1836: Συσχετισμός εντάσεως ρεύματος και
μαγνητικού πεδίου (νόμος διαρρεύματος), σωληνοειδές πηνίο.
 Jean-Baptiste BIOT, 1774-1862 και Felix SAVART, 1791-1841:
Υπολογισμός μαγνητικού πεδίου από ένταση ρεύματος και μορφή
ρευματοφόρου αγωγού.
 Georg Simon OHM, 1789-1854: Σχέση τάσης-ρεύματος στην αντίσταση.
 Michael FARADAY, 1791-1867: Επαγωγή, δημιουργία ηλεκτρισμού από
μεταβολή μαγνητικού πεδίου, μελέτη θεμάτων ηλεκτροχημείας.
 Joseph HENRY, 1797-1878: Πρωτοποριακές μελέτες ηλεκτρομαγνητικών
φαινομένων, ανακάλυψη αυτεπαγωγής.
 Wilhelm E. WEBER, 1804-1891: Μελέτες γήινου μαγνητισμού, μελέτη
φωτός και ηλεκτρομαγνητισμού.
 Werner von SIEMENS, 1816-1892: Εφευρέτης διαφόρων
ηλεκτρομαγνητικών συσκευών (κινητήρες, τηλέγραφοι κ.ά.) και εμπορική
αξιοποίησή τους.
 Gustav R. KIRCHHOFF, 1824-1887: Νόμοι κόμβων και βρόχων
ηλεκτρικών κυκλωμάτων, μελέτη θεμάτων μηχανικής και θερμότητας.
 James CLERK-MAXWELL, 1831-1879: Ηλεκτρομαγνητική θεωρία,
ηλεκτρομαγνητική φύση του φωτός, κορυφαίος ερευνητής στον τομέα του
ηλεκτρομαγνητισμού.
 Heinrich HERTZ, 1857-1894: Πειραματική επιβεβαίωση
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, μελέτη θεμάτων μηχανικής.
 Thomas Alva EDISON, 1847-1931: Εφευρέτης σημαντικών
ηλεκτρομαγνητικών συσκευών (λάμπα πυρακτώσεως, φωνογράφος κ.ά.)
 Albert EINSTEIN, 1879-1955: Γενίκευση εξισώσεων Maxwell μέσω
θεωρίας της σχετικότητας.

[Επιστροφή στην κορυφή ][Ηλεκτροτεχνία Ι][Ηλεκτροτεχνία ΙΙ][Εργαστήριο "Σχεδίασης &

Πολυμέσων"]

Μήνυμα

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Andre Marie AMPERE (1775-1836): 'Eχει εργαστεί σε πλήθος επιστημονικών

θεμάτων της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Φιλοσοφίας, της Βιολογίας, της
Γλωσσολογίας, της Ανατομίας κ.ά., φυσικά όχι πάντα με ευδιάκριτα και αξιόλογα
αποτελέσματα, κυρίως λόγω του άστατου χαρακτήρα του. Στο πλαίσιο αυτής της
περιγραφής ενδιαφέρουν οι μελέτες του πάνω στον Ηλεκτρομαγνητισμό. Γεννήθηκε
στη Lyon, ο πατέρας του δολοφονήθηκε στα χρόνια της μεγάλης επαναστάσεως. Ο
Ampere έδειξε εντυπωσιακή ευφυία ήδη σε μικρή ηλικία. Λέγεται ότι έμαθε λατινικά,
τα οποία αποτελούσαν την "επίσημη" γλώσσα της επιστήμης εκείνη την εποχή, μέσα
σε δύο εβδομάδες. Είναι επίσης γνωστό ότι ήδη σε ηλικία 14 ετών διάβαζε τα
περίπλοκα έργα των Bernoulli και του Euler. Το 1804 ο Ampere έγινε, σε ηλικία 29
ετών, καθηγητής στο Πολυτεχνείο, φαινόμενο περίπου πρωτοφανές για την εποχή
του. Ασχολήθηκε με προβλήματα της Χημείας και συναγωνιζόταν με τον Avogadro
σε θέματα της ατομικής θεωρίας εκείνης της εποχής. Στα επόμενα πέντε χρόνια
ασχολείται, αν και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών ως μαθηματικός, με ζητήματα
Ψυχολογίας και Μεταφυσικής. Το 1820, όταν πληροφορήθηκε την ανακάλυψη του
Oersted (επίδραση ρεύματος στον προσανατολισμό μαγνητικής βελόνας), ο Ampere
ενδιαφέρεται για τον Ηλεκτρομαγνητισμό. Ήδη μετά από μελέτη μερικών εβδομάδων
θεμελιώνει την άποψή του ότι οι μαγνητικές δράσεις προκαλούνται από το κινούμενο
και όχι από το ακίνητο ηλεκτρικό φορτίο. Μέχρι το 1826 επεξεργάζεται ο Ampere
την αντίληψή του για την αλληλένδετη εμφάνιση του ΜΠ με το ηλεκτρικό ρεύμα, η
οποία οδηγεί στο νόμο του διαρρεύματος. Τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής
είχε εντυπωσιάσει η αντιδικία του με τους Biot και Savart για την ορθότητα του
νόμου τους σε σύγκριση με τo δικό του. Τελικά αποδείχθηκε ότι και οι δύο νόμοι
περιγράφουν με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα. Ο Ampere αναγνωρίζει
επίσης το σωληνοειδές πηνίο ως μαγνητικά ισοδύναμο με τη ράβδο μόνιμου μαγνήτη.
Ανακαλύπτει ακόμα την ενισχυτική δράση στο ΜΠ που δημιουργεί η εισαγωγή
σιδήρου στο σωληνοειδές πηνίο. Επίσης, εισάγει τις ασαφείς για εκείνη την εποχή
έννοιες της ηλεκτρικής τάσης και του ηλεκτρικού ρεύματος για να διακρίνει "τις
μορφές, με τις οποίες παρουσιάζεται η ηλεκτρομαγνητική δράση", όπως εξηγούσε σε
μία ανακοίνωσή του στην Ακαδημία. Το 1926 ο Ampere γίνεται καθηγητής σε έδρα
Φυσικής, οπότε παύει να ασχολείται με αυτή την επιστήμη και επιδίδεται σε άλλες
μελέτες, αρχικά φιλοσοφικού περιεχομένου, αργότερα με θέματα από τη Βιολογία,
την Ανατομία κ.ά.

Michael FARADAY (1791-1867): Γεννήθηκε στο Λονδίνο σε φτωχή οικογένεια

ενός πεταλωτή αλόγων. Επαγγελματική του απασχόληση ήταν η πώληση
εφημερίδων, αργότερα εκπαιδεύτηκε στη βιβλιοδετική. Επιστημονικά ήταν
αυτοδίδακτος. Παρακολούθησε διαλέξεις του H. Davy και τις κατέγραψε με τέτοια
πληρότητα και γνώση του αντικειμένου, ώστε προσελήφθη σε θέση παρασκευαστή
Χημείου. Οι πρώτες εργασίες του ήταν "Η περιστροφή του ρεύματος γύρω από ένα
μαγνήτη και η περιστροφή ενός μαγνήτη γύρω από ένα ρεύμα" καθώς και "Η
υγροποίηση αέριου χλωρίου". Η σοβαρότητα αυτών και άλλων εργασιών έφεραν τον
Faraday στη Βρετανική Ακαδημία Επιστημών. Το 1832 άρχισε τη δημοσίευση των
"Experimental Researches". Οι ανακαλύψεις του Faraday εκτείνονται σε πολλούς
τομείς της Φυσικής της Ηλεκτροχημείας και της επιστήμης των υλικών. Οι
σπουδαιότερες ανακαλύψεις του στο πλαίσιο του Ηλεκτρομαγνητισμού ήταν: Ο
νόμος της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής (1831), η διηλεκτρική σταθερά (σήμερα:
επιτρεπτότητα), η παρα- και δια-μαγνητική συμπεριφορά των υλικών, οι εικόνες των
ηλεκτρικών και μαγνητικών πεδιακών γραμμών κ.ά. Ειδικότερα, η εισαγωγή των
πεδιακών γραμμών ή των γραμμών μαγνητικής δυνάμεως, όπως ονομάζονταν τότε,
οδήγησε τον Faraday στο συμπέρασμα, ότι πρέπει αυτές να διαχέονται "σε όλο το
χώρο με άπειρη ταχύτητα". Ως προς την άπειρη ταχύτητα δεν είχε βέβαια δίκαιο, αυτή
η υπόθεσή του αποτελεί όμως μία πρώτη - τελείως διαισθητική βέβαια - σύλληψη για
την ύπαρξη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Γεγονός είναι πάντως ότι, ακόμα και
διάσημοι επιστήμονες της εποχής, αμφισβήτησαν αυτή την ιδέα. Σημαντικές είναι
επίσης οι ανακαλύψεις του Faraday στον τομέα της Mαγνητοοπτικής. Ίσως λόγω της
χρόνιας δηλητηριάσεως από ατμούς υδραργύρου στο εργαστήριό του, ίσως όμως και
λόγω της υπερβολικής προσπάθειας για συγκέντρωση και μελέτη, παρουσιάστηκαν
στον Faraday διαλείψεις στη μνήμη, με αποτέλεσμα να προβληματίζεται και να
ερευνά θέματα που είχε ήδη προ πολλού ανακαλύψει ο ίδιος. Ο τρόπος εργασίας του
ήταν καθαρά διαισθητικός, αφού δεν διέθετε μαθηματική προπαίδεια για να
διευκολυνθεί στις μελέτες του. Μετά το θάνατό του σε ηλικία 76 ετών βρέθηκαν στα
συρτάρια του Faraday κάπου 95 τιμητικά διπλώματα διαφόρων επιστημονικών και
άλλων οργανώσεων, όλα ιδιόχειρα δεμένα με την ικανότητα του έμπειρου βιβλιοδέτη.

James CLERK-MAXWELL (1831-1879): Καταγόταν από εύπορη οικογένεια της

Σκωτίας. Το πατρώνυμό του ήταν Clerk, έγινε όμως διάσημος με το επώνυμο
Maxwell της μητέρας του. Λόγω της οικονομικής ανέσεως της οικογένειάς του, ο
Maxwell είχε πολυετή και πλήρη κλασσική και φυσικομαθηματική μόρφωση. Ήδη το
1855 δημοσίευσε την εργασία του "On Faraday's Lines of Force", με την οποία
μαθηματικοποίησε τις εικόνες των πεδιακών γραμμών του Faraday. Ο ίδιος ο
Faraday, διάσημος ερευνητής πια, τον ενεθάρρυνε σ' αυτές τις εργασίες του. Το 1872
δημοσιεύτηκε το βιβλίο που έκανε τον Maxwell διάσημο, "A Treatise on Electricity
and Magnetism", στο οποίο παρουσιάζονται οι ονομαζόμενες έκτοτε Εξισώσεις
Maxwell. Σ' αυτή την εργασία, η οποία είναι καρπός περίπου πενταετούς εργασίας σε
εθελοντική απομόνωση, μεταξύ άλλων:

 συνενώνονται όλες οι γνώσεις της εποχής περί ηλεκτρομαγνητισμού, δηλαδή

τα πορίσματα μίας περιόδου πειραματισμών και εμπειρικής γνώσης 150 ετών,
σε μία ομάδα απλών εξισώσεων,
 θεμελιώνεται θεωρητικά για πρώτη φορά η ύπαρξη του φυσικού φαινομένου
που σήμερα ονομάζουμε ηλεκτρομαγνητικά κύματα,
 γίνεται υπολογισμός της ταχύτητας του φωτός και εξηγείται η διάδοσή του ως
ηλεκτρομαγνητικό κύμα.

Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι την εποχή εκείνη δεν είχαν ακόμα αναπτυχθεί οι
μαθηματικοί συμβολισμοί (διανυσματική ανάλυση κτλ.), γι' αυτό οι εξισώσεις
Maxwell δεν είχαν την απλή μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Οι φυσικοί νόμοι
δίνονταν με τις συνιστώσες των διανυσμάτων, πράγμα που μόνο εξειδικευμένοι και
έμπειροι μαθηματικοί ήταν σε θέση να διαβάσουν και να κατανοήσουν. Ένας εξ
αυτών, ο Boltzmann, λέγεται ότι αναφώνησε, όταν μελέτησε τις πολυπλοκότατες
μαθηματικές παραστάσεις στο βιβλίο του Maxwell: "Αυτές τις εξισώσεις μόνο ένας
θεός μπορεί να τις έγραψε". Αλλά και γενικότερα, η αναγνώριση του Maxwell ως
θεμελιωτή της θεωρίας του ηλεκτρομαγνητισμού ήταν καθολική. Σε δημοσίευση της
εποχής αναφέρεται, ότι "το έργο του Maxwell προβλέπει τις αρχές για όλα τα
ηλεκτρομαγνητικά μηχανήματα" ! Φυσικά, έκτοτε έχουν γίνει σημαντικές βελτιώσεις
στις αντιλήψεις εκείνης της εποχής για τον ηλεκτρομαγνητισμό Π.χ., την εποχή
εκείνη υπήρχε η αντίληψη για την ύπαρξη ενός αιθέρα, ο οποίος ήταν ο φορέας των
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τώρα δεν υποστηρίζονται πια τέτοιες απόψεις. Σε
ανάλογο βαθμό σημαντικές με την ηλεκτρομαγνητική θεωρία είναι οι εργασίες του
Maxwell για την κινητική θεωρία των αερίων, τη γενική Στατιστική κτλ. Αλλά και
καθαρά μαθηματικές εργασίες έχει δημοσιεύσει ο Maxwell, όπως για τη θεωρία
κινήσεως της σβούρας, την επιφάνεια κυκλιδών κ.ά. Πέθανε σε ηλικία 48 ετών στο
Καίμπριτζ, όπου δίδασκε ως καθηγητής.
 Heinrich Rudolf HERTZ (1857-1894): Γεννήθηκε στο Αμβούργο. Πρώτα
σπούδασε μηχανικός στο Μόναχο, αργότερα ασχολήθηκε με τη Φυσική. Έγινε
βοηθός πανεπιστημίου (Assistent) δίπλα στον Helmholtz, ο οποίος και υπέδειξε στον
Hertz να ασχοληθεί με την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Το αρχικό
πρόβλημα προς διευκρίνιση ήταν, αν "η ηλεκτρική δύναμη οδεύει με απεριόριστη
ταχύτητα", όπως υπεστήριζε ο Weber και παλαιότερα ο Faraday ή συμπεριφερόταν
"ως κύμα", όπως έλεγε ο Maxwell. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν να
επιβεβαιωθεί πειραματικά η ηλεκτρομαγνητική θεωρία και η ύπαρξη
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Για την ολοκλήρωση των ερευνών του παρήγαγε ο
Hertz με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής ηλεκτρομαγνητικά κύματα με συχνότητες
μέχρι 1 GHz! Οι σχετικές δημοσιεύσεις έγιναν το 1888. Στο πλαίσιο των ίδιων
ερευνών διαπιστώθηκε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ανακλώνται σε μεταλλικές
επιφάνειες, αλλά "διαπερνούν ξύλινες πόρτες", όπως γράφτηκε τότε εντυπωσιακά στις
εφημερίδες. Πολλά από τα ερευνητικά θέματα των πρωτοπόρων αποτελούν βέβαια
για τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα γραφικότητες, πρέπει όμως να σκεφτούμε
ότι θεμέλιο των δορυφορικών επικοινωνιών, της κινητής τηλεφωνίας, των δικτύων
Η.Υ., της μαγνητικής εγγραφής/αναγνώσεως με ακτίνες Laser και ό,τι άλλο σχετικό
προκύψει μελλοντικά, είναι οι εργασίες ιδιοφυών ανθρώπων του 19ου αιώνα. Ο Hertz
είχε εντυπωσιακή ικανότητα να συνδυάζει τη θεωρία με το πείραμα. Δημοσίευσε δε
σημαντικές εργασίες για πολλά θέματα Ηλεκτρομαγνητισμού, καθώς επίσης για
θέματα Θερμότητας και Μηχανικής. Δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Κίελο
και μετά έγινε καθηγητής στην Καρλσρούη. To 1889 έγινε καθηγητής στη Βόννη,
όπου και δημοσίευσε το βιβλίο "Αρχές Μηχανικής". Πέθανε την πρωτοχρονιά του
1894 σε ηλικία μόλις 37 ετών!

Isaac NEWTON (1642-1727): Φυσικός, Μαθηματικός και Αστρονόμος, από τα

κορυφαία πνεύματα της επιστήμης. Θεμελιωτής της κλασσικής θεωρητικής Φυσικής
και της Μηχανικής των ουράνιων σωμάτων, ανακάλυψε το νόμο της βαρύτητας.
Παράλληλα και ανεξάρτητα από τον Leibnitz διατύπωσε μία μορφή του Διαφορικού
Λογισμού. Πρωτοποριακές μελέτες του Newton έχουν δημοσιευτεί σε πολλούς τομείς
της Φυσικής, των Μαθηματικών και της Αστρονομίας.

Charles Augustin de COULOMB (1736-1806): Συνταγματάρχης, διατύπωσε τον

ομώνυμο νόμο του Ηλεκτρισμού, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του οποίου είναι το
αντίστροφο του τετραγώνου της αποστάσεως. Για το σκοπό αυτό κατασκεύασε το
1785 ζυγαριά ακριβείας (συστροφικός ζυγός) για τη μέτρηση των δυνάμεων που
εξασκούνται μεταξύ ηλεκτρικών φορτίων ή μεταξύ μαγνητικών πόλων.

James WATT (1736-1819): Κατασκεύασε την πρώτη ατμομηχανή ισχύος,

κατάλληλη για πρακτικές εφαρμoγές καθώς και διάφορες συσκευές με μεγάλη
τεχνική σημασία.

Alessandro VOLTA (1745-1827): Διεκπεραίωσε πρωτοποριακές εργασίες σε

θέματα του Ηλεκτρισμού, εφεύρε ένα ηλεκτρόμετρο (1775), προσδιόρισε την
ηλεκτροχημική σειρά των στοιχείων, κατασκεύασε τη βολταϊκή στήλη (1800) και
πολλά άλλα ηλεκτρικά όργανα.

Joseph HENRY (1797-1878): Ανακάλυψε το φαινόμενο της αυτεπαγωγής, ενώ

παλαιότερα είχε διατυπώσει παράλληλα και ανεξάρτητα από τον Faraday το νόμο της
ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής, χωρίς να προβεί σε επιστημονική ανακοίνωση.
Συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη του τηλεγράφου Morse.

Wilhelm Eduard WEBER (1804-1891): Μελέτησε προβλήματα της Θεωρητικής

Ηλεκτροτεχνίας και ήταν συνεργάτης του Gauss. Σχεδίασε και κατασκεύασε ένα
τύπο τηλεγράφου. Πραγματοποίησε σειρά πειραματικών εργασιών, στα
αποτελέσματα των οποίων στηρίχθηκε η ηλεκτρομαγνητική θεωρία του φωτός του
Maxwell.

Werner von SIEMENS (1816-1892): Από τους πρωτοπόρους των τεχνικών

εφαρμογών του ηλεκτρομαγνητισμού, κατασκεύασε ηλεκτρικές μηχανές για
ενεργειακές και τηλεπικοινωνιακές εφαρμογές (δυναμό, τηλέγραφος δεικτών κ.ά.)
Ιδρυτής το 1847 της ομώνυμης βιομηχανίας, η οποία αρχικά ονομαζόταν "Εταιρία
Κατασκευής Τηλεγράφων".

Georg Simon OHM (1789-1854): Δάσκαλος της Φυσικής, από το 1849 καθηγητής
στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Δημοσίευσε το 1825 εργασία με τίτλο
"Προδημοσίευση του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο άγουν τα μέταλλα τον ηλεκτρισμό
επαφής". Το 1826 έδωσε την τελική μορφή στον ομώνυμο νόμο.

James Prescott JOULE (1818-1889): Προσδιόρισε το μηχανικό ισοδύναμο της

θερμότητας και έκανε σημαντικές εργασίες σε θέματα Ηλεκτρισμού και Θερμότητας.
Παράλληλα και ανεξάρτητα από τον R. Mayer διατύπωσε την αρχή διατηρήσεως της
ενέργειας και οι δύο στηρίζονταν όμως εν μέρει σε φιλοσοφικές έννοιες. Οριστική
διατύπωση της αρχής έγινε αργότερα από τον R. Clausius.

Gustav Robert KIRCHHOFF (1824-1887): Πρωτοποριακές εργασίες πάνω στην

ανάλυση του φάσματος του φωτός, τον ηλεκτρισμό και τη θεωρία ακτινοβολιών.
Διατύπωσε τους ομώνυμους νόμους για τα ηλεκτρικά κυκλώματα.

Nicola TESLA (1856-1943): Συνεργάτης του Th. Edison. Εφεύρε την αρχή του
περιστρεφόμενου μαγνητικού πεδίου, με το οποίο έγινε δυνατή η λειτουργία των
πολυφασικών ηλεκτρικών μηχανών. Κατασκεύασε μετασχηματιστή για τη
δημιουργία υψίσυχνων εναλλασσόμενων ρευμάτων μεγάλης ισχύος κ.ά.