Katarungan

ni: Nene Cristobal

Magagasgas lamang - mga lalamunan,

Nitong mga lobong lipad sa ulapan,
Marami man itong kanilang mga bilang,
Hinding-hindi naman tiyak pakikinggan.

Kahit na sa buwan itong hinanakit,

Ilipad ang daing, hinagpis at sakit,
Papuputukin lang ang pintog na ganid,
Matulis ang kuko ng hayok sa langit .

Sa paghahanap ko nitong katarungan,

Baka makarating sa kinabibilangan,
Nitong mga pigtas ang hingang nilalang,
Na naghihintay doon sa krus na daan.

Kung sa lupa’y kinang ay sadyang mailap,

Nitong katarungang ibig na malasap,
Hayaang lumuha't dugo ay pumatak,
Pagkat nasa langit ang tunay na galak.
 LUPA

lupa, narito ang lupa!

ikaw ay dumakot sa nakalahad mong palad
na makapal ay iyong timbangin at madarama
mo ang buong sinukob. diyan nakatanim ang
ugat ng buhay; umusbong sa patak ng
masinsing
ulan. batis ay dumaloy na tulad ng ahas
na pakiwang-kiwang sa paa ng bundok. ang
halik ng araw sa dapit-umaga: naiiwang
sanlang hiyas na makinang na nakasisilaw
sa maraming mata ang magandang tampok.
nag-iwan ng sugat ang maraming daan.
dunong ay nanaig, nabuksan ang
dibdib,
gaputok mang daing ay di mo
naringgan.
ang pasalubong pa’y malugod na bating
—
“tuloy, kabihasnan!”
Diyos ang Bahala
ni: Ariana Trinidad
1
Kung tatayo ako sa gitna ng g’yera,
at sasabihin kong tumigil na sila,
pagpapakamatay’ aking mapapala,
mabuting magdasal sa D’yos na dakila!

2
‘Pagkat nakalimbag nga sa Kasulatan,
bansa sa mundo ay magsisipaglaban,
kasali pa dito pati kaharian
at magsisitindig, lilong kasamaan.

3
Magtataka ba kung natutupad ito,
daigdig, sa ngayon ay tila imp'yerno?
tumatatak lamang ang tusong demonyo,
kayang ipaglayo ang buklod ng tao.

4
Sino ba ang dapat na ating sandigan,
hindi ba Diyos na dakila't mainam?
at kung mananalig sa kapangyarihan,
Diyos ang bahala sa kinabukasan.

5
Espiritu lamang ang makasusupil,
sa mga alibughang ‘di na mapigil,
sama't kasalanang doo'y nakahimpil,
dagling matutunaw pati mga taksil!

6
Ang bansang sa asta ay tila nga hari,
maliit na masa ay nilulugami,
tiyak ang parusa ang apoy ang saksi,
hindi na aahon kahit na magsisi.

7
Pansit Na Mahaba
ni: JML

Ang itatagal ng buhay ko,

Isang buwan at eksakto,
Walang labis o diskuwento,
Ang lahat ng pansit,
Sa restawran ng Instsik,
Lalantakan ko ng mabilis,
At hihintayin kung epektib
Na ang spaghetti at canton,
Saka pansit Malabon,
At pers klas na bihon
Ay pampahaba daw ng panahon.
Aba, kung pati na ang Viagra
Ay ganu’n ding nakakapagpahaba,
Sampu ang lulunukin ko kapagdaka
Kaipala’y tsumatsamba,
Na madagdagan pa
Kahit isang segundong hininga
Ang puso kong giba-giba.
Ang buhay kong sira-sira…
Sige, isasalalay ko ang buhay,
Sa kasabihang sumasablay,
Bakasakaling magtagumpay,
At hinding-hindi maglubay.
Igagawa ang mga palad,
At isisikad ko ang pakpak,
Upang makasinghap,
Ng kapiraso pang sarap...

Ngunit ‘yan naman ay “kung lamang”

Na mawala ako sa sarili ko’t mabuwang,
Sa loob ng saktong isang buwan
Sa pagitan ng buhay ko’t kamatayan.
Kaya nga iiwas-pusoy na magkasala
Ipananatili pa ring nakatingala,
Sa itaas nitong lupa,
Ang puso ko at unawa,
'Pagkat alam kong may higit na dakila