Το ουράνιο τόξο

Μια ιστορία που είναι διαφορετική και χαίρεται για αυτό

Σε μια πόλη εδώ κοντά κάπως παλιά.

Ο μάγος/βασιλιάς: Πανέμορφος, πανέξυπνος, αγαπητός από όλους, με πλούτο,

εξουσία και δύναμη. Αλλά: κατά βάθος μόνος, ανίκανος να αγαπήσει τίποτα άλλο
παρά τον εαυτό του, μόνο συμπαθούσε, δεν αγαπούσε, δεν δεχόταν, μόνο γέλαγε, δεν
χαιρόταν.

Οι κάτοικοι: Τον λάτρευαν, ήθελαν να τον μάθουν, να του μοιάσουν, να του

μιλήσουν, να τον αγγίξουν, να τον μιμηθούν. Αλλά: κατά βάθος ένιωθαν ένα κενό,
σαν να μην υπάρχουν εκείνοι παρά μόνο αυτός, σαν να τον μισούν γιατί δεν ήταν σαν
αυτόν.

Καθρέπτες: Είχαν όλοι στα σπίτια τους, κοιτάζονταν όλη μέρα, προσπαθούσαν να
γίνουν τόσο «καλοί» όσο εκείνος. Εκείνος: με τις μαγικές δυνάμεις που είχε μέσα από
τους καθρέπτες του κάστρου του, τους επέτρεπε να τον παρατηρούν κάθε ώρα και
μέρα έτσι ώστε να του μοιάσουν, με ένα αντίτιμο: όποιος τον κοιτούσε μέσα από τον
καθρέπτη τους σπιτιού του θα έπρεπε να χάσει ένα καλό κομμάτι του εαυτού του
όποιο και να ήταν αυτό για να κερδίσει ένα κομμάτι του εαυτού του βασιλιά.

Οι ήρωες: Μίζεροι, μοναχικοί, μανιακοί, σχεδόν τρελοί πια. Είχαν χάσει τα πάντα.
Είχαν γίνει εκείνος. Ήταν όλοι εκείνος. Ήταν όλοι ίδιοι. Δεν είχε κανένα νόημα η ζωή
τους πια, αφού κατάφεραν και έγιναν εκείνος και έγιναν ίδιοι όλοι. Δεν είχαν τι να
πουν και τι να κάνουν. Μόνο δάκρυα μέσα τους κυλούσαν, μόνο μέσα τους όμως,
γιατί έξω τους ήταν «τέλειοι» σαν τον βασιλιά τους. Ώσπου τα χρόνια πέρναγαν και
τα δάκρυα μέσα τους έγιναν θάλασσα και έπνιξαν τα μάτια τους και ξέσπασαν σε
λυγμούς και κλάματα σε ολόκληρη την πόλη. Και η πόλη πλημύρισε από τα δάκρυα
και τα δάκρυα ο ήλιος τα έκαψε και έγιναν ατμός και ο ατμός σύννεφα βαριά πάνω
από την πόλη.

Η βροχή: Ώσπου μια μέρα έπιασε άνεμος και βροχή δυνατή. Σκοτάδι παντού. Ο
άνεμος ξερίζωνε τα δέντρα και η βροχή τόσο δυνατή σχεδόν έσπαγε τις στέγες των
σπιτιών. Έτσι και με την οροφή του κάστρου. Και η βροχή μπήκε μέσα μαζί με φύλα
και κλαδιά. Βροχή από δάκρυα μοναξιάς και απελπισίας, βροχή που έπεφτε πάνω
στον βασιλιά. Και η βροχή άρχισε να λιώνει τον τέλειο βασιλιά που δεν άντεχε όλο
αυτό το συναίσθημα πάνω στην τελειότητα του, ώσπου τον εξαφάνισε.

Το ουράνιο τόξο: Την άλλη μέρα όλη η πόλη όλη η φύση είχε ησυχάσει, μια
παράξενη ησυχία και ηρεμία παντού. Στους δρόμους αλλά και στους κατοίκους της
πόλης. Η βροχή και ο άνεμος είχαν ρίξει και σπάσει τους καθρέπτες των σπιτιών και
όλοι βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει. Πρώτη τους σκέψη να κοιτάξουν όλοι προς το
κάστρο του βασιλιά του. Όπου μόνο χαλάσματα υπήρχαν πια. Και πίσω από τα
χαλάσματα ένα μεγάλο πολύχρωμο ουράνιο τόξο. Τόσο έντονα χρώματα, όλα τα
χρώματα, κόκκινο, μπλε, πράσινο, κίτρινο, μωβ, γαλάζιο, πορτοκαλί. Τους μαγνήτισε
όλους για ώρα που έστεκαν και κοίταζαν όλα αυτά τα πανέμορφα διαφορετικά
χρώματα που παρά τις διαφορές τους τόσο αρμονικά υπήρχαν πάνω στον ουρανό όλα
μαζί. Μια μυστική συμφωνία έγινε μέσα τους, πως η ζωή αξίζει και είναι όμορφη
μόνο όταν πολλοί διαφορετικοί μαζί φτιάχνουν όλοι μαζί κάτι όμορφο, είτε αυτό το
όμορφο είναι μια πόλη, ένα σπίτι, ένα σχολείο, μια ζωή ή ένα πολύχρωμο ουράνιο
τόξο.