AKTA,PERATURAN DAN PEKELILING.

Dalam Deklarasi Hak-hak Kemanusiaan Sejagat (1948) menegaskan hak bagi

setiap individu mendapat pendidikan. Perkara ini ditegaskan semula dalam
Persidangan Dunia bertemakan ‘Pendidikan Untuk Semua’ di Jomtien, Thailand
yang menekankan: Keperluan-keperluan pembelajaran untuk orang kurang upaya
menuntut perhatian khusus. Langkah-langkah perlu diambil untuk menyediakan
persamaan akses kepada pendidikan untuk semua kategori orang kurang upaya
sebagai bahagian yang sepadu dalam sistem pendidikan.[Terjemahan]2. Pada tahun
1959,

Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu (PBB) telah mengisytiharkanHak Kanak-Kanak

Sedunia dan antara yang ditegaskan ialah hak kanak-kanak istimewa iaitu mereka
berhak mendapat penjagaan yang khusus dan bimbingan mengikut kecacatan yang
dialami serta peluang menjadi seberapa normal yang mungkin . Dasar mengenai
pendidikan khas di Malaysia dinyatakan dalam Akta Pelajaran1961. Dalam Bahagian I
(Tafsiran) Akta ini dinyatakan bahawa; “sekolah khas bermakna sekolah yang
menyediakan layanan pendidikan yang khas untuk muridmurid yang kurang upaya”.

Laporan Jawatankuasa Kabinet (1978) yang mengkaji Perlaksanaan Dasar Pelajaran

melalui Perakuan 169 merupakan satu titik tolak yang membawa kepada satu
penekanan dan tumpuan yang lebih jelas kepada perkembangan Pendidikan Khas di
Malaysia. Perakuan ini menyebut;                             

Dengan adanya kesedaran bahawa kerajaan seharusnya bertanggungjawab terhadap

pendidikan kanak-kanak cacat adalah diperakukan kerajaan hendaklah mengambil alih
sepenuhnya tanggungjawab pendidikan itu dari pihak-pihak persatuan yang
mengendalikannya pada masa ini. Di samping itu penyertaan oleh badan-badan
sukarela dalam memajukan pendidikan kanak-kanak cacat hendaklah terus digalakkan.

Mesyuarat Jawatankuasa Perancangan Pendidikan telah bersidang pada 30

Jun 1981 dan memutuskan penubuhan sebuah Jawatankuasa Antara Kementerian
untuk mengkaji dan menentukan bidang tugas masing-masing mengenai kanak-kanak
kurang upaya. Kementerian-kementerian yang terlibat selain daripada Kementerian
Pendidikan ialah Kementerian Kesihatan, Kementerian Kebajikan Masyarakat (kini
Kementerian Pembangunan Wanita, Keluarga dan Masyarakat) dan Kementerian
Buruh.
Pada amnya, Jawatankuasa ini menetapkan:

         Tanggungjawab Kementerian Pendidikan terhadap pendidikan kanak-kanak            

bermasalah penglihatan, bermasalah pendengaran dan kanak-kanak bermasalah
pembelajaran (terencat akal) yang boleh dididik.
         Tanggungjawab Kementerian Kebajikan Masyarakat terhadap pendidikan kanak-
kanak yang kurang upaya fizikal, terencat akal sederhana serta kanak-kanak spastik.

.    Tanggungjawab Kementerian Kesihatan untuk mengenal pasti di peringkat awal

dan menyaring kanak-kanak yang dilahirkan dalam keadaan berisiko. Akta Pelajaran
1961 disemak semula dan digantikan dengan Akta Pendidikan 1996. Satu bab khusus
mengenai Pendidikan Khas telah dimasukkan dalam akta tersebut yang menyarankan
bahawa: Seksyen 40 and seksyen 41 dalam Akta 1995 dilihat oleh pelbagai pihak
sebagai ‘era baru’ dalam dunia pendidikan khas kerana Menteri Pendidikan dikehendaki
membuka kelas jika ada permintaan daripada masyarakat. Akta ini juga
memperuntukan kuasa kepada Menteri untuk menentukan tempoh persekolahan dan
kandungan kurikulum untuk keperluan pendidikan khas. Amalan pada masa ini, kanak-
kanak berkeperluan khas dibenarkan bersekolah sehingga mereka berumur 19 tahun.

41. 1. Tertakluk kepada subseksyen (2) dan (3), menteri boleh melaluiperaturan-
peraturan menetapkan:

(a) Tempoh pendidikan rendah dan menengah yang sesuai dengan keperluan murid
yang menerima pendidikan khas;

(b) Kurikulum yang hendaklah digunakan berhubungan dengan pendidikan khas;

(c) Kategori murid yang memerlukan pendidikan khas dan kaedah yang sesuai bagi
pendidikan murid dalam setiap kategori sekolah khas; dan

(d) Apa-apa perkara lain yang difikirkan oleh Menteri suaimanfaat atau perlu bagi
maksud topik ini.  Menteri hendaklah mengadakan pendidikan khas di sekolah
khas yang ditubuhkan di bawah perenggan 34(1)(b) atau di mana-mana sekolah
rendah atau menengah yang difikirkan oleh menteri suaimanfaat.

AKTA ORANG CACAT 2002

BAHAGIAN 2. PENDIDIKAN
1. Setiap kanak-kanak yang mempunyai apa jua jenis atau tahap kecacatan harus
menerima pendidikan percuma dalam suasana yang bersesuaian sehingga umur lapan
belas tahun.
2. Pendidikan bagi orang kurang upaya harus termasuk ke dalam perancangan
pendidikan kebangsaan, perkembangan kurikulum serta organisasi sekolah.
3. Pihak berkenaan harus berusaha mengalakkan mengintegrasikan pelajar kurang upaya
ke dalam sekolah biasa.

Untuk memasukkan kemudahan pendidikan bagi pelajar kurang upaya ke dalam sekolah
biasa, pihak berkenaan harus -
(a) mengadakan polisi yang jelas, dihayati dan diterima di peringkat sekolah dan
masyarakat umum;

(b) membenarkan kelonggaran kurikulum, serta tambahan dan adaptasi;

(c) menyediakan bahan pengajaran yang berkualiti dan mudah didapati, latihan perguruan
yang berterusan dan guru penyokong.
4. Pendidikan khas boleh dipertimbangkan di mana sekolah biasa belum mempunyai
kemudahan yang diperlukan atau bila mana pendidikan khas dianggap paling sesuai bagi
pelajar kurang upaya berkenaan. Ia harus bertujuan menyediakan pelajar untuk dididik
sekolah biasa. Kualiti pendidikan harus menggambarkan piawaian serta aspirasi sama
seperti pendidikan biasa dan harus berkaitan dengannya. Secara minimum, pelajar
kurang upaya harus diberi pengagihan sumber pendidikan sama seperti yang diberi
kepada mereka yang bukan cacat.
5. Untuk memastikan pendidikan berkualiti dapaat dinikmati semua, tumpuan khas harus
diberikan kepada bidang seperti kurikulum, program pendidikan, kaedah pengajaran dan
perkhidmatan sokongan:

 5.1 Bagi mereka yang cacat penglihatan, di peringkat tadika dan sekolah rendah,
kurikulum yang diubahsuai yang merangkumi, tetapi tidak terbatas kepada, latihan
sensori, kemahiran hidup seharian, cara khas membaca dan menulis brel, orientasi dan
pergerakan, pengetahuan asas dalam bidang komputer yang mempunyai perisian
pembaca skrin, matematik, muzik dan sukan.
Persediaan untuk 'mainstreaming' harus diuruskan pada tahap awal persekolahan di
peringkat sekolah rendah untuk memastikan kanak-kanak cacat penglihatan seperti
kanak-kanak kurang upaya yang lain, kecuali mungkin mereka yang terencat akal, diberi
pendidikan bersama rakan sebaya yang tidak cacat ke tahap yang setinggi-tingginya. Di
sekolah menengah dan institusi pengajian tinggi, mereka akan diintegrasikan bersaama
pelajar lain dan mengikuti kurikulum yang sama. Pelajar yang cacat penglihatan di
peringkat ini akan diberi perkhidmatan sokongan seperti bahan bacaan dalm bentuk brel
atau audio, kelengkapan brel, alat pembaca, komputer yang dilengkapkan dengan
kemudahan khas, alat kelengkapan bagi mereka yang kurang penglihatan, orientasi dan
pergerakan, kaunseling, dan guru sumber (di sekolah menengah)

 5.2 .Bagi mereka yang cacat pendengaran, kurikulum yang diubahsuai akan
menitiberatkan kepada perkembangan komunikasi dan bahasa yang sesuai dengan
keperluan pelajar. Kurikulum akan merangkumi cara khas untuk mengajar pertuturan,
memahami pertuturan, latihan pendengaran dan rentak menggunakan komunikasi
keseluruhan, pelbagai sensori serta pendekatan yang lain. Mereka akan diirujukan
kepada staf sokongan seperti jurubahasa isyarat, otologist, audiologist, pakar pemulihan
pertuturan, jurulatih auditori dan yang lain seperti diperlukan.

Berdasarkan keperluan khas bagi mereka yang pekak atau pekak-buta, pendidikan
bersesuaian boleh dikendalikan di sekolah khas atau pun di kelas atau unit khas di
sekolah biasa.

 5.3.Bagi mereka yang mengalami kecacatan otopedik, pendidikan berkualiti akan diberi
sama seperti untuk mereka di sekolah biasa, dan mereka akan dibenarkan menghadiri
kelas di tingkat bawah bangunan sekolah di mana boleh. Penjadualan kelas serta
pertimbangan lain akan dibuat bersesuaian dengan keperluan pendidikan mereka. Usaha
akan dibuat supaya bangunan sekolah dan maktab tidak mempunyai sebarang halangan
bersifat pembinaan.

 5.4 Bagi mereka yang terencat akal, kurikulum yang diubahsuai akan menitikberatkan
latihan megurus diri, sosialisasi, kemahiran hidup seharian yang berdasarkan pergerkan,
pra-vokesyenal dan vokesyenal. Bagi mereka yang terencat akal yang teruk, tumpuan
akan diberi kepada peningkatan kemahiran penjagaan diri.

5.5 Bagi mereka yang mempunyai masalah perlakuan seperti autisma, mereka yang
bermasalah pembelajaran dan mereka yang mempunyai kecacatan pelbagai, kurikulum
yang diubahsuai akan merangkumi aktiviti serta teknik penyampaian bagi
menormalisasikan perlakuan dan juga kemahiran berdasarkan fungsi serta akademik
untuk mengintegrasikan mereka ke dalam masyarakat.

 5.6 Pihak berkuasa berkenaan akan memulakan atau menyebabkan bermulanya

penyelidikan yang bertujuan mereka bentuk dan menyediakan alat bantuan, alat bantuan
pengajaran, kelengkapan khas pengajaran atau apa sahaja peralatan yang diperlukan
untuk memberi peluang pendidikan yang sama rata kepada kanak-kanak kurang upaya.

5.7 Pihak berkuasa berkenaan akan menubuhkan insitusi latihan perguruan yang
secukupnya di samping memberi sokongan kepada badan bukan kerajaan untuk
mengadakan rancangan pendidikan perguruan dengan pengkhususan dalam bidang
mengajar pelajar kurang upaya supaya tenaga pengajar yang terlatih dapat disalurkan ke
sekolah khas dan sekolah berintergrasi bagi kanak-kanak kurang upaya.

  5.8 Dengan tidak prejudis kepada peruntukan di atas, pihak berkuasa berkenaan akan
menyediakan skim pendidikan yang komprehensif yang merangkumi pelaksanaan
rancangan pendidikan individu bagi setiap kanak-kanak kurang upaya di sekolah;
-kemudahan pengangkutan bagi kanak-kank kurang upaya atau bantuan kewangan
kepada ibu bapa atau penjaga utnuk membolehkan anak kurang upaya mereka
menghadiri sekolah;

-memberikan secara percuma buku serta alat kelengkapan khas yang diperlukan bagi
pendidikan kanak-kanak kurang upaya;

-biasiswa bagi pelajar kurang upaya;

-mengadakan saluran untuk menyelesaikan masalah yang dihadapi oleh ibu bapa dalam
menempatkan kanak-kanak mereka dalam sekolah.