Andermans Rol

Ken je dat gevoel? Jezelf er van overtuigen dat alles wel goed is zoals het is? De neiging
hebben niks te willen veranderen… oftewel gewoon te lui en te stom zijn om even stil te staan
bij jezelf. Op zulke momenten lach ik mezelf heel hard uit, onder andere omdat ik heb geleerd
dat zelfspot een goede eigenschap is, dat ook, maar vooral, omdat ik op voorhand weet: ik ga
de discussie met mezelf aan, maar ik ga er toch niet uit komen. De discussie met mezelf
aangaan is hetzelfde als proberen twee papagaaien een discussie te laten voeren. En dus ben ik
uiteindelijk zelf weer degene die neutraal zegt: ‘Ik heb het er wel een andere keer met mezelf
over.’ En dat zeg ik dan hardop. Stel je voor hoe dat eruit ziet. Eerlijk, jullie zouden me ook
uitlachen.

Maar voor de duidelijkheid: Niet alles is goed zoals het is! Pas als je gelukkig bent is alles
goed. Wel tevreden zijn is niet goed genoeg. En dat is wat ik ben: tevreden. Zeker en
tevreden. Maar het geluk zoeken is de onzekerheid durven opzoeken. Maar durf ik dat? Moet
ik het leven gewoon als één grote film zien, waarin ik zelf de hoofdrol heb, maar waarin ik
geen enkele invloed heb op wat er met mij gebeurd. Immers, iemand anders schrijft het script,
ik ben slechts het personage dat alle ellende ondergaat, hopend op een happy end. Durf ik te
vertrouwen op anderen. Durf ik die rol aan? Of blijf ik liever de scriptschrijver, die zelf de
beslissingen neemt, in staat iemand anders’ rol te bepalen. Een rol die iemand anders wél
aandurft. En toch, eenmaal het script afgegeven heb jij als scriptschrijver niks meer in de
hand. Je kunt alleen nog maar wachten op het resultaat. En ik verlang ernaar om onderdeel te
zijn van dat resultaat, ik wil die rol! Maar het is onmogelijk om je eigen rol zelf te schrijven.
Was het maar zo makkelijk.

Waar het op neer komt: zowel de scriptschrijver als het personage hebben geen van beide
alles in de hand. Waarom vind ik het dan zo eng om de overstap te maken van scriptschrijver
naar actrice? Waarom doe ik niet gewoon wat er in me op komt? Zoals een papegaai zegt wat
er in hem opkomt, zoals een papegaai je gewoon spontaan begint uit te lachen, als je maar
vaak genoeg bij jezelf voordoet hoe dat moet. Je moet gewoon doen wat je wilt, niet wat je
denkt te willen. En als je dan bijna gelukkig denkt te zijn, verandert het uitlachen vanzelf in
toelachen, en dan… dan lach je pas voluit.

Schrijfster: Maryse Leloup