ข้อความในใจ 

‘ฉันควรจะคบกับแฟร์ตอ่ ไปดีไหมนะ?’ ฉันถามตัวเองซาํ ้ แลว้ ซาํ ้ เลา่ อยูใ่ นใจ แตฉ ่ ั นก็ไมส่ ามารถพูดความรู้ สก ึ
่
ของฉันออกไปไดเ้ พราะฉันไมก่ ลา้ บอกให้เขารู้ ถึงความเป็ นจริ งในใจทีฉันปกปิ ดมันเอาไว้ ฉันมองแฟร์ทีกาํ ลังยิ้มให้ฉัน  ่
รอยยิ้มของเขาเคยเป็ นสิง่ วิเศษที่ทาํ ให้เมฆหมอกภายในใจของฉันสลายหายไปไมว่ า่ จะตอนไหน แตใ่ นวันนี้ ในใจของ
ฉันกลับเต็มไปดว้ ยความรู้ สก ึ หนักอึ้ง 
 
แตฉ ิ วา่ ระหวา่ งเราสองคนจะเป็ นไปไดอ้ ีกตอ่ ไป 
่ ั นไมค่ ด
 
วันนี้ เป็ นเชา้ วันพุธที่ฉันควรจะมีความสุข  เพราะมหาวิทยาลัยอยูใ่ นชว่ งของการสอบจึงทาํ ให้ไมม ่ ีการเรี ยนการ
สอน  แตภ ่ ายในใจของฉันกลับไมม ่ ีความสุขเอาเสียเลย  เพราะฉันนัน ่ ามารถรวบรวมความกลา้ เพื่อที่จะไปบอก
้ ยังไมส
ประโยคนัน ้ กับแฟร์ไดเ้ ลย  
 
แฟร์เป็ นคนที่ดีมากและคอยอยูเ่ คียงขา้ งฉันตลอดเวลาหลายปี ที่ผา่ นมา  ถึงแมจ้ ะมีหลายๆ  ครัง้ ที่ฉันทาํ ตัวไมด ่ ี
นัก  เขาก็เชื่อใจฉันและคอยสนับสนุ นฉันอยูเ่ รื่ อยมา  ตอนนี้ เขากลายเป็ นคนหนึ่ งที่มีความสาํ คัญในชีวต ิ ฉันมากๆ  แตม ่ ัน
่
ก็ตลกดีนะทีฉันทาํ ตัวไมเ่ ห็นคุณคา่ ของเขาเลย 
 
ในวัยเด็ก  พอ่ มักจะมองฉันดว้ ยดวงตาที่วา่ งเปลา่ ราวกับวา่ การมีตัวตนของฉันไดส ้ ะกิดความเจ็บปวดตรงแผล
เป็ น  ที่เตือนให้นึกถึงสิง่ ที่ไดก ้ ระทาํ ลงไปดว้ ยความประมาท  พอ่ จึงมอบความรักและดูแลเอาใจใสฉ ่ ั นน้อยกวา่ น้องๆ  ที่
เกิดมาจากความรักของคนทังสองในเวลาต ้ อ่ มา  สว่ นแมผ ่ ูใ้ ห้กาํ เนิ ดก็ใชเ้ วลาไปกับการโศกเศร้าเสียใจเพราะไมไ่ ดร้ ั บ
ความรักจากสามีอยา่ งทีตนปรารถนามากกวา่ จะมาสนใจใยดีลูกที่เกิดจากความผิดพลาด 
่ ความสั มพันธร์ ะหวา่ งคน
ภายในครอบครัวจึงหา่ งเหินกันมาก 
 
จนกระทั่งเมื่อไดพ ้ บกับแฟร์เมื่อ  5  ปี กอ ่ น  ดว้ ยหน้าที่การงานของคุณแมเ่ ลยทาํ ให้ฉันตอ ้ งยา้ ยโรงเรี ยนมาจาก
ตา่ งจังหวัด  จึงทาํ ให้ยังไมม ่
่ ีเพือนสนิ ทจริ งๆสั กคนอยูเ่ ลย  แฟร์เป็ นคนแรกทีเดินเขา้ มาทาํ ความรู้ จักกับฉัน  และนิ สัยที่
่
คลา้ ยคลึงกันจนทาํ ให้เราเกิดความสนิ ทสนมกันอยา่ งรวดเร็ว  เราไปกินขา้ วเที่ยง  เดินกลับบา้ นดว้ ยกันเกือบทุกวัน  เป็ น
อยา่ งนี้ เรื่ อยมาจนวันเวลาไดแ ้ ปรเปลี่ยนให้คนที่คุน ้ เคยกลายเป็ นคนคุน ้ ใจ 
 
ในชว่ งแรกของความสั มพันธข์ องเราสองคน  มันดีมากๆ  แฟร์ไมเ่ คยปลอ่ ยให้ฉันรู้ สก ึ เควง้ ควางและมอบความ
สนใจให้ฉันตลอดนอกจากเพื่อนคนอื่นๆของฉัน  และฉันรู้ สก ึ ไดว้ า่ ฉันเป็ นคนที่พิเศษสาํ หรับเขา  เขามอบความรักและ
ความใสใ่ จให้ฉัน  ซึ่งเป็ นสิง่ ที่ฉันโหยหามานานเพราะไมไ่ ดร้ ั บมันจากพอ่ แม ่ มันเป็ นความรักที่ไมเ่ หมือนกับความรัก
แบบอื่นที่ฉันเคยสั มผัส 
 
แตเ่ มื่อเวลาผา่ นไปสั กพัก  ความสนใจที่แฟร์มอบให้ฉันมันกลับเริ่ มจืดชืด  ในตอนแรกนัน ้ ฉันรู้ สก ึ สั บสนกับ
จิตใจของตัวเองมาก ‘นี่ คือสิง่ ที่ฉันอยากไดม ้ าตลอดไมใ่ ชห ่ รอ? แลว้ ทาํ ไมหัวใจของฉันยังไมร่ ู้ สก ึ เติมเต็มอีกละ่ ’ 
 
ความสงสั ยของฉันถูกคลี่คลายเมื่อวันหนึ่ งมีเพื่อนผูช้ ายตา่ งห้องเดินเขา้ มาคุยกับฉันและทาํ ทีเป็ นตีสนิ ท  จาก
นัน ้ เราก็เริ่ มที่จะเป็ นเพื่อนสนิ ทกันเรื่ อยมา  เวลาที่เขาพยายามหาเรื่ องมาชวนคุย  หรื อยิ้มและหัวเราะให้ฉัน  มันทาํ ให้ฉัน
รู้ สก ่ า่ งไปจากที่แฟร์ทาํ เลย  ฉันคุยไลน์กับเขาทุกวัน  และคอลกันเป็ นบางครัง้ สลับกับแฟร์  ถึงแมพ
ึ ดีไมต ้ วกเราจะไมเ่ คย
คุยกันเรื่ องสถานะความสั มพันธ ์ คาํ พูดหวานๆ และคาํ ฝันดีในทุกๆวันก็แสดงให้รู้แลว้ วา่ เราเป็ นคนคุยกัน และนี่ ก็ไดก ้ าร
เป็ นการนอกใจแฟร์ ครังแรก ของฉัน  ้
 
เวลาผา่ นไปไดไ้ มน ่ าน  ฉันก็เริ่ มรู้ สก ึ กับเขาเหมือนที่ฉันรู้ สก ึ กับแฟร์  ความรู้ สก
ึ ดีๆคอ่ ยๆ  หายไป  และกลายเป็ น
ความเบื่อหน่ายที่เขา้ มาแทนที่ใจของฉัน ฉันจึงตัดสินใจบล็อกไลน์ของเขา และไมส ่ นใจเขาเวลาเจอหน้ากัน 
 
 ฉันไมค ิ ถึงเขา  แตฉ
่ ด ่ ั นกลับคิดถึงความรู้ สก ึ ดีๆในตอนนัน ้ มาก  การที่มีคนอื่นมาสนใจมันทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ ดีอยา่ ง
บอกไมถ ่ ูก  ในเวลาที่ฉันไปไหนมาไหนกับแฟร์แลว้ สบตากับผูช้ ายคนอื่น  ฉันก็ไดแ ้ ตค ิ วา่ หากเขาสนใจฉันก็คงดีไม่
่ ด
น้อย 
 
สุดทา้ ยแลว้ ฉันก็กลายเป็ นผูห ้ ญิงใจงา่ ยที่หวา่ นเสน่หผ ์ ูช้ ายไปทั่ว  แลว้ ปิ ดบังดา้ นนี้ จากแฟร์  เป็ นดังเสมอกับ
โลกอีกใบที่มีพวกเขาอยูค ่ นละโลกและคงจะไมม ่ าบรรจบกันกับโลกของแฟร์  ถึงแมว้ า่ ฉันจะรู้ ตัววา่ สิง่ ที่ทาํ อยูม ่ ั นไมด่ ี 
้
เพราะแฟร์นันคอยอยูเ่ คียงขา้ งฉันเสมอมา  แตฉ ่ ั นก็อดไมไ่ ดจ้ ริ งๆ  มันเปรี ยบเสมือนวา่ ฉันมีการอาการเสพติดเขา้ ให้แลว้  
ฉันก็รู้สก ึ ดีมากๆ จนอดคิดไมไ่ ดท ้ ่ ี จะท าม
ํ ั นอี กเรื ่ อยๆ  
 
“รถมาแลว้   ขึ้นรถกันเถอะ”  แฟร์ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญใ่ ห้พนักงานเก็บสั มภาระ  แลว้ จูงมือฉันเดินขึ้นรถ
โดยสารสายขอนแกน ่ -กรุ งเทพฯ  แฟร์เดินทางมากับฉันเพื่อที่จะไปสง่ ฉันที่กรุ งเทพฯ  เนื่ องจากฉันจะเขา้ ร่วมคา่ ยสาน
ฝัน 
 
ขณะที่รถกาํ ลังวิง่ ไปตามถนนคอนกรี ต ฉันไดแ ้ ตน่ ั ่ งเหมอ่ มองเมฆฝนสีดาํ กระจายวงกวา้ งบนทอ ้ งฟ้า ซึ่งคาดวา่
อีกไมน ่ านหยาดฝนก็คงจะร่วงหลน ่ ตามลงมาเป็ นแน่  ระหวา่ งนัน ้ ฉันก็ไดแ ่ ั ่ งยอ้ นคิดถึงการกระทาํ ที่ไดท
้ ตน ้ าํ ลงไป  แต่
อยา่ งไรก็ตามมันคงยอ้ นกลับไปแกไ้ มไ่ ดอ ี้ กแลว้  
 
‘ฉันควรที่จะจบมันวันนี้ ’ 
 
 
 
 
เชา้ วันพฤหัสบดี 
“อีก  10  นาทีรถจะออกนะคะ  ขอให้น้องๆ  ทุกคนมารวมกันที่หน้าโรงแรมคะ่ ”  ฉันเดินไปยังหน้าโรงแรมตาม
เสียงของพี่ท่ีดูแลคา่ ยประกาศ 
 
“ฉันวา่ เราเลิกกันเถอะ” ฉันรี บพูดออกไปกอ ่ นที่แฟร์จะบอกลาฉัน 
 
แววตาของเขาเต็มไปดว้ ยความสงสั ยกับคาํ พูดที่ฉันเอย่ ออกไป  ฉันไมร่ อให้แฟร์ไดม ้ ีโอกาสถามอะไร  และ
สะบัดผมเดินจากไปทางที่พ่ีท่ีดูแลคา่ ยบอกทังๆที ้ ่เคา้ ก็อาจจะยังไมเ่ ขา้ ใจวา่ มันกาํ ลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ฉันรู้ สก ึ สบายใจ
้ขึนที่ไมต ่ อ้ งปกปิ ดแฟร์อีกตอ่ ไปถึงแมว้ า่ มันจะทาํ ให้แฟร์สับสนและเสียใจ  ฉันคิดวา่ นี คงเป็ นทางเลือกทีดีท่ีสุดแลว้
่ ่
สาํ หรับเราสองคน เพื่อที่แฟร์จะไดเ้ จอคนที่รักแฟร์จริ งๆ 
 
“สง่ กระเป๋าเดินทางให้พ่ี แลว้ เดินขึ้นรถกันไดเ้ ลยคะ่ ” 
 
ฉันเดินขึ้นรถโดยสารแลว้ นั่งแถวหน้าสุดกับเพื่อนผูช้ ายคนหนึ่ งที่มาเขา้ คา่ ยเหมือนกัน  พวกเราพูดคุยกันอยา่ ง
สนุ กสนานทังๆที ้ ่ไมไ่ ดร้ ู้ จักอะไรกันเป็ นพิเศษ  และก็ไดเ้ ริ่ มทาํ ความรู้ จักกับคนที่นั่งแถวดา้ นหลังฉัน  พวกเราคุยกันอยา่ ง
สนุ กสนานเพลิดเพลินแต่ พอรู้ สก ึ ตัวอีกทีกไ็ ดม ้ าอยู ่ ณ ตรงหน้าของรี สอร์ทเสียแลว้  
 
ฉันเดินลงจากรถมารับกระเป๋าเดินทาง 
 
“พี่ใชพ ่ ่ีพิมพร์ ึ ป่าวคะ” 
ฉันหันไปหาเจา้ ของเสียงที่เพิง่ ทักทายเมื่อครู่ดว้ ยสีหน้างุนงง ‘เด็กคนนี้ เป็ นใครกันนะ?’ 
 
“หนู ช่ือน้ําตาลคะ่ ที่คุยไลน์กับพี่เมื่อหลายวันกอ ่ นไงคะ” 
 
 “ออ๋ คนที่ตอบคาํ ถามของพี่ในไลน์กลุม ่ ใชม ้
่ ั ย” 
 
“ใชค ่ ะ่   หนู ขอโทษอีกครัง้ นะคะที่ตอบพี่ไมด ่ ี  หนู ไมไ่ ดต ้
้ ั งใจจะกวนพี ่ นะคะ”  น้ําตาลกลา่ วขึ้นพลางกม ้ หน้า
ขอโทษดว้ ยสีหน้าที่รู้สก ึ ผิดจากใจ 
 
“พี่ไมไ่ ดค ้ ดิ อยา่ งนัน ้ เลยนะ กลับดีใจเสียอีกที่มีคนมาตอบ” ฉันยิ้มหวานเพื่อให้น้ําตาลคลายกังวล 
 
“มาถึงคา่ ย หนู ไมม ่ ีเพื่อนสั กคนเลยคะ่ เพิง่ ไดค ้ ุยกับพี่เป็ นคนแรก” 
 
้
“งันมาอยู ่ ั บพี่ไหมหละ น้องจะไดไ้ มเ่ หงา” 
ก
 
นํา้ ตาลพยักหน้ารัวๆ  และยิ้มหวานกลับให้ฉัน  ใจของฉันเตน ้ ระรัวผิดปกติจนฉันตกใจตัวเอง  ‘ทาํ ไมฉันถึง
ไดใ้ จเตน ้ แรงอยา่ งนี้ กันนะ’ นี่ เป็ นความรู้ สก ึ ที่ใจของฉันไมเ่ คยไดส ้ ั มผัสมากอ ่ นเลย  
 
“ไดค ้ ะ่ เราไปดว้ ยกันนะคะ” 
 
ทวา่ วินาทีท่ีคาํ วา่ ‘เรา’ ไดเ้ ปลง่ ออกมาจากปากของนํา้ตาล มันชา่ งเจิดจา้ กวา่ รอยยิ้มที่เป็ นอาวุธพิชิตใจเพียง
หนึ่ งเดียวของแฟร์เสียอีก ตอนนี้ ฉันเขา้ ใจแลว้ วา่ สิง่ ที่ฉันตามหามาตลอด ก็คือเด็กผูห ้ ญิงตรงหน้าฉันนี่ เอง 
 
“พี่พิมพ์ เขา้ ที่พักกันเถอะคะ่ ” ฉันตื่นจากห้วงความคิดแลว้ เดินตามเสียงเล็กๆ นี้ ไปดว้ ยความรู้ สก ึ สุขใจและ
กลับมามีชีวต ิ ชีวาอีกครัง้  
 
ระหวา่ งคา่ ยนี้ ฉันกับนํา้ ตาลสนิ ทกันมากขึ้นเรื่ อยๆ เรานอนห้องพักเดียวกัน และคุยกันเกือบตลอดเวลา 
นํา้ ตาลเป็ นเด็กผูห ้ ญิงที่น่ารักและใจดี ทาํ ให้ไมแ ่ ปลกเลยที่ฉันรู้ สก ึ สบายใจที่ไดอ ้ ยูด
่ ว้ ย 
 
แตฉ ่ ั นเริ่ มรู้ ตัววา่ ที่ฉันรู้ สก
ึ มันไมใ่ ชแ
่ คค ่ วามสบายใจ อาการใจเตน ้ ระรัวของฉันยังเกิดขึ้นเป็ นประจาํ เวลาที่
้
นํา้ ตาลยิมให้ฉันหรื อเราจับมือกัน มันเป็ นความรู้ สก ่
ึ ดีแบบทีฉันไมเ่ คยรู้ สก ึ มากอ ่ น มันไมใ่ ชแ ่ คค ่ วามตื่นเตน ้ หรื อความ
พอใจที่มีคนมาสนใจ เหมือนที่ฉันเคยรู้ สก ึ กับผูช้ ายมาหลายคน ใจของฉันรู้ สก ึ เหมือนไดถ ้ ู ก เติ ม เต็
ม อย า
่ งแท จ้ ริ ง 
 
ในคืนกอ ่ นที่คา่ ยจะจบลง ฉันตัดสินใจที่จะพูดความรู้ สก ึ ของฉันออกไป 
 
“นํา้ ตาล ชว่ ยเป็ นความหวานให้พ่ีไดไ้ หม” 
 
นํา้ ตาลดูตกใจกับประโยคที่ฉันพูดออกมา กอ ่ นที่จะพยักหน้าให้ฉันพร้อมกับยิ้มบางๆออกมา 
 
ตอนนี้ ฉันไมต ่ อ้ งการไรอีกแลว้ ขอแคม ่ ีนํา้ ตาลในชีวต ิ ตอ่ ไปก็พอ