Professional Documents
Culture Documents
571 Ea 3539 e 4132 B 6 F 198
571 Ea 3539 e 4132 B 6 F 198
้
พิมพ ์ด่ำทอผู ้เป็ นแม่ของตัวเองด ้วยควำมรู ้สึกชำใจ ้ หนู ไม่เคยมีควำมสุขเลย
“ตลอดเวลำหลัง จำกเหตุกำรณ์นัน
่ อแม่ของเธอ ผู ้ซึงเธอร
เธอรู ้สึกเจ็บปวด ทีพ่ ่ ่
ัก คนทีเธอเชื ่
อใจได ้มำกทีสุ่ ด ได ้หลอกหลวงเธอ
พิมพ ์นั่งคุยกับแม่ของเธอทำงโทรศัพท ์ ในขณะทีอยู
่ ่ ในห ้องพร ้อมกับรุน
่ น้องของเธอ
ี่ วอีกต่อไป พิมพ ์ได ้สูญเสียแฟร ์ คนทีคอยให
แต่หวั ใจของเธอไม่ได ้อยู่ทตั ่ ้กำลังใจ
่
คนทีคอยช่ ่ นหัวใจทังดวงของเธอไปแล
วยเหลือเธอในยำมทุกข ์ยำก คนทีเป็ ้ ้ ด
้ว เพรำะกำรกระทำไปโดยไม่ได ้ยังคิ
และไตร่ตรองให ้ดีกอ ้ ้ำตำ จำกควำมโกรธและเสียใจ
่ น เธอโศกเศร ้ำ รำพึงรำพันทังน
่ แม่
ต่อสิงที ่ ของเธอได ้กระทำกับเธอไว ้
้ ยงทีอ่่ อนโยน
“แม่ทำอะไรให ้ลูกไม่สบำยใจ เป็ นอะไรรึเปล่ำลูก” แม่ตอบกลับมำทำง โทรศัพท ์ด ้วยนำเสี
่ อนอยู่ในนำเสี
ควำมแกล ้งทำเป็ นไม่รู ้ทีซ่ ้ ยงของแม่ ทำให ้พิมพ ์เกิด อำรมณ์หงุ ดหงิดขึน้ และขึนเสี
้ ยงกับแม่ของเธอ
้ ด
โดยไม่ได ้ยังคิ
ี่ งออกจำก
“แม่ยงั ไม่รู ้ตัวอีกหรอ ก็เป็ นเพรำะแม่ไง แม่อย่ำทำเป็ น โง่ หน่ อยเลย” คำว่ำ โง่ทพลั ้
้
แสงแดดอ่อนๆค่อยๆส่องเข ้ำมำในห ้องนอน ฉันค่อยๆเปิ ดตำของเธอขึนมำ ้ ยจ
บิดขีเกี ้
่
แล ้วรีบเด ้งตัวเองออกจำกเตียงเพือแต่ ้ ้องเตรียมตัว ไปเข ้ำค่ำยของมหำวิทยำลัย ในกรุงเทพฯ
งตัว เพรำะวันนี ต
่ ้องไป เจอเพือนใหม่
ถึงแมจ้ ะวันแรกของฉันทีจะต ่ ่
แต่ฉันก็ไม่ได ้กังวลใจใดๆ ควำมตืนเต ้
้น กระปรีกระเป่ ำ
่
และกำรรอคอย ทีจะเข ้ำค่ำยอันแสนนำน ได ้เข ้ำมำแทนที่ จึงทำให ้ฉันอยำกไปค่ำยนี ้ เต็มทนเสียอีก
้
“แฟร ์ต ้องรอนำนแล ้วแน่ เลย” เธอฉุ กคิดขึนมำก่ ่ ่ งรถไป สถำนี ขนส่งผู ้โดยสำรของ จังหวัดขอนแก่น
อนทีจะนั
่
หน้ำพิมพ ์เริมชำด ่ มพ ์ไม่เคยรู ้สึกกับแฟร ์มำก่อน มันเป็ นควำมรู ้สึก
้วยควำมโกรธ ควำมรู ้สึกทีพิ
่
โกธรทีโดนหั ่
กหลังจำกคนทีตนเคยร ่ ด ทันทีทตั
ักมำกทีสุ ี่ ดสินใจได ้ ฉันก็โทรไปหำแฟร ์เพือต่
่ อว่ำ
้ ยงขีเล่
“ฮัลโหลพิมพ ์มีอะไรหรอ จูๆ่ โทรมำ คิดถึงกันแล ้วละสิ” แฟร ์พูดด ้วย นำเสี ้ นแบบปกติ
่ องที
ฉันเงียบไปสักพักเพรำะไม่อยำกเชือเรื ่ แม่
่ เล่ำมำ “แฟร ์ ทำไมทำ แบบนี กั
้ บเรำ ทีผ่
่ ำนมำเคยร ักกันจริงบ ้ำงไหม”
่
พิมพ ์รู ้เรืองจำกแม่ ่
หมดแล ้วนะ ไม่ต ้องแกล ้งทำเป็ นไม่รู ้เรืองเลย” ด ้วยควำมลืมตัว
่ นมำมอง แต่เพรำะควำมโกธร
ฉันจึงได ้ตะคอกใส่โทรศัพท ์เสียงดังมำกจนคนในรถบัสเริมหั
่ “นี จะไม่
เลยทำให ้ไม่ได ้สังเกตุเห็นคนอืน ้ ยอมบอกควำมจริงมำใช่ไหม แฟร ์แอบนอกใจ
่
เรำไปเทียวกั ่
บผู ้หญิงคนอืนใช่ ้ ยงใส่ แฟร ์ต่อไปโดยไม่สนใจคนรอบข ้ำง “ไม่จริงนะพิมพ ์
ไหม” ฉันยังคงขึนเสี
่
ฟังแฟร ์ก่อน แฟร ์ไม่เคยนอกใจพิมพ ์เลยนะ แล ้วก็ไม่เคยไปเทียวกั ่ ไม่
บ ผู ้หญิงคนอืนที ่ ใช่แฟร ์เลยด ้วย”
่ั
แฟร ์พูดด ้วยเสียงกังวล ผสมควำมไม่มนใจอยู ่ในนั้น “พอเถอะแฟร ์ เลิกโกหกพิมพ ์สักที
่
“ร ักกันปำนจะกลืนกิน ทำไมเลิกกันง่ำยจัง” เสียงซุบซิบนิ นทำดังมำจำกกลุ่มเพือนร่
วมค่ำย
่
เพือกลั ่ กไปเตรียมตัวสำหร ับกิจกรรมทีก
บเข ้ำทีพั ่ ำลังจะถึง ระหว่ำงทำงเดินไปทีพั
่ ก
่ ำงน้อยก็มเี พือนที
ฉันรู ้สึกดีใจเป็ นอย่ำงมำกทีอย่ ่ คุ่ ยด ้วยบ ้ำง รุน
่ น้องทีรู่ ้จัก ยิมให
้ ้อย่ำงเป็ นมิตร
้
ระหว่ำงทำงพวกเรำทังสองคนก็ ่ มพ ์ๆ
่ ้สึกสนิ ทกันมำกขึน้ “พีพิ
ได ้พูดคุยจนเริมรู
พีรู่ ้เรืองรุ
่ น ่ พีที่ บอกเลิ
่ ี่ ้ยินก็รู ้ได ้เลยว่ำเป็ นเรืองของตั
กกับแฟนบนรถบัสไหมค่ะ” ทันทีทได ่ วฉันเองแน่ ๆ
่
ช่วยเล่ำให ้ฟังหร่อยได ้ไหม” ด ้วยควำมอยำกรู ้อยำกเห็นว่ำคนอืนเขำคิ
ดยังไงจึงได ้เอ่ยปำกถำมไป
่ นมีอยูว่ ่ำมีรน
“คือเรืองมั ่
ุ ่ พีคนหนึ ่ คบกั
งที ่ บแฟนมำเข ้ำค่ำยนี ้ และตอนอยู่บนรถบัส รุน ่
่ พีคนนั น้
่ ก ทังๆที
ก็บอกเลิกแฟนของเขำ แล ้วยังหำว่ำเขำไปแอบมีคนอืนอี ้ แฟนเขำเป็
่ ่ งก็ยงท
นคนดีแท ้ ” ยิงฟั ิ่ ำให ้โมโห
้
นี แฟร ่ ก ฉันได ้แต่คด
์ยังอุตส่ำห ์ไปแก ้ตัวกับคนอืนอี ิ อยู่ในใจ “เขำอำจจะพูดควำมจริงก็ได ้นะ”
่
ก็เพือนสนิ ่
ทของพีแฟร ์ก็ยน ่
ื ยันว่ำพีแฟร ่ งๆ หนู ว่ำนะต ้องเพรำะ
์ไม่ได ้ไปมีคนอืนจริ
รุน ่
่ พีคนนั ้ อพี
นเบื ่ แฟร
่ ์แล ้วแน่ ๆเลยหำข ้ออ ้ำงมำเลิก หนู รู ้มำอีกนะว่ำพ่อแม่ของ รุน ่
่ พีคนนั ้ ชอบพ่อแม่พแฟร
นไม่ ี ่ ”์
ฉันช็อคมำกเนื่ องจำกไม่เคยรู ้มำก่อนว่ำพ่อกับแม่ไม่พ่อแม่แฟร ์ ฉันพูดอะไรไม่ออก ใจของฉันเต ้นแรงขึนเรื
้ อยๆ่
่ ค่
พร ้อมกับเหงือที ่ อยๆไหลออกจำจำกหน้ำผำกฉัน “นี ต้ ้องตอแลเก่งกันเก่งทังบ้ำนแน่
้ ๆเลย”
่ ้ยินก็ยงท
ยิงได ิ่ ำให ้ฉันสับสนมำกขึน้ หลังจำกนั้นฉันก็ ไม่ได ้พูดอะไรอีกและรีบเข ้ำห ้องไป ฉันนั่งคิดอยูน
่ ำนมำก
่ งมันเป็ นยังไง ใจหนึ่งก็ไม่อยำกเชือว่
จนตัดสินใจได ้ว่ำจะลองโทรไป ถำมแม่ดูว่ำเรืองจริ ่ ำแม่จะโกหก
ี ใจหนึ่ งก็คด
แต่อก ิ ว่ำ จริงๆแล ้วแฟร ์ก็ไม่น่ำจะใช่คนแบบนั้น
่
“แม่ค่ะ หนู มเี รืองจะถำมค่ ่ แม่
ะ แม่แน่ ใจใช่ใหมว่ำสิงที ่ บอกหนู เรืองแฟร
่ ์เป็ นควำมจริง”
น้ำเสียงของพิมพ ์ทีเปล่
่ งออกไปนั้น เจอปนด ้วยควำมสงสัยและควำมขุน
่ มัว เธอเริม่ ไม่ไว ้วำงใจแม่ของเธอชวขณะ
่ั
้
“เอ ้ำ ก็จริงสิ มีอะไรรึเปล่ำถึงถำมอย่ำงงัน”
่
แม่เงียบไปสักพัก ก่อนทีจะตอบกลั
บมำว่ำ
ทีว่่ ำแม่ทตนเองไว
ี่ ่ ดมำโกหกและไม่บอกควำมจริงกับคนทีเชื
้ใจทีสุ ่ อใจเค
่ ้ำมำกทีสุ่ ด แต่ก็กลับรู ้สึก โล่งใจ
ทีรู่ ้ควำมจริงทังหมดแล
้ ้ว
่ ำนมำ มีแต่ควำมรู ้สึกแย่ท่ำโถมเข ้ำมำ ทำไมเรำไม่คด
ตลอดเวลำทีผ่ ่
ิ จะเชือเขำเลย
้ เขำเป็
ทังๆที ่ นคนทีตั่ วเองรักและไว ้ใจทีสุ่ ด ได ้แต่พลำเพ
่ ้อพรรณำกับตัวเอง ทีรู่ ้สึกผิดเต็มทน กับสิงที
่ ท ่ ำลงไป
ถ ้ำตอนนั้นฉันเชือใจค
่ ำพูดของแฟร ์ ใจฉันคงไม่หม่นหมองและบีบชำ้ กับคำนิ นทำว่ำร ้ำยต่ำงๆนำๆ ฉันคงมีควำมสุข
่ นเคยเป็ น ไม่น่ำเลย
สนุ กสนำน ร่ำเริง อย่ำงทีฉั
่
ภำพในหัวของฉันได ้แต่ฉำยเหตุกำรณ์และคำพูดทีกระทบจิ ้ ้วซำเล่
ตใจของฉันซำแล ้ ำ
้
ฉันไม่สำมำรถลบถำพเหตุกำรณ์นีออกไปจำกหั ่ นทำผิด ฉันสมควรทีจะต
วได ้เลย ในเมือฉั ่ ้อง
ยอมร ับผิดและได ้ร ับคำนิ นทำว่ำร ้ำยจำกคนรอบข ้ำง ฉันนั่งคิดทบทวนเรืองรำวทั
่ ้
งหมดที
ผ่่ ำนมำ
่ นร ักและรู ้สึกผิดทีสุ
แล ้วจึงตัดสินใจโทรหำคนทีฉั ่ ด แฟร ์จะยอมรับสำยพิมพ ์หรือเปล่ำ
่
ฉันได ้แต่ร ้องครำครวญหวั
งให ้คนในสำยยอมร ับโทรศัพท ์เสียที รอยู่สก
ั พักก็ไม่มเี สียงตอบร ับ
่
ฉันจึงเตรียมตัวทีจะกดวำงสำยเพื ่
อจะได ้
้โทรใหม่ แต่แล ้ว “มีอะไร” ประโยคสันๆของแฟร ์ได ้โพล่งออกมำก่อน
้
ถึงแมจ้ ะเป็ นประโยคสันๆที
มี่ แค่สองคำ แต่ฉันรู ้สึกดีใจอย่ำงบอกไม่ถูก ทีอย่
่ ำงน้อยแฟร ์ยอมร ับสำยของตน
้ งจำกควำมเงียบของสำยหลังจำกทีร่ ับโทรศัพท ์
“จะพูดไหม ถ ้ำไม่พูดจะได ้ตัดสำย” แฟร ์กล่ำวขึนมำหลั
่ เชือใจแฟร
“แฟร ์ เรำขอโทษ… ขอโทษทีไม่ ่ ่ ้สึกถึงควำมสันของเสี
์ เรำขอโทษ” ฉันเริมรู ่ ่ งออกมำ
ยงทีเปล่
่
“เรำขอโทษทีเรำเชื ่
อใจคนอื ่
นมำกกว่
ำแฟร ์ เรำไม่เคยรู ้มำก่อนเลยว่ำแม่เรำไม่ชอบแฟร”์
้ ำตำที
ฉันพยำยำมพูดและกันน ้ มั่ นจะไหลออกมำเต็มทน เพือที
่ จะได
่ ้
้อธิบำยทังหมดให ้แฟร ์ฟัง
่ เรำเคยทำ เรำขอโทษกับเรืองทั
“เรำไม่เคยรู ้ว่ำแฟร ์ต ้องโดนกลับอะไรบ้ำงทีแม่ ่ งหมด
้ ่
ทีเรำทำให ้แฟร ์เสียควำมรู ้สึก”
่ นอยำกจะบอกแฟร ์ทังหมด
ฉันได ้พูดออกมำหมดแล ้ว ควำมรู ้สึกผิดทีฉั ้ ฉันได ้ตัดสินใจถำมแฟร ์ไปว่ำ
่ ยงถำมไป
เรำกลับมำคบกันเหมือนเดิมได ้ไหม ฉันเลือกทีเสี ่ เพรำะฉันอยำกให ้เรำสองคนเป็ นเหมือนเดิม
่ ตำม แต่แล ้วแฟร ์ก็ตอบมำว่ำ “คิดสะว่ำเป็ นบทเรียนสำหรับเรำสองคนหละกัน
ถึงแมค้ วำมหวังจะลิบหลีก็
่ กหละ”
อย่ำไขวเขว ้กับคำพูดคนอืนอี
้
ฉันไม่เคยรู ้สึกดีขนำดนี มำก่ ่ บชำ้ ได ้กลับมำพ่องโต ตำมปกติแล ้ว
อน มันโล่งไปหมด จำกหัวใจทีเคยบี
่ ้ำมำสูบฉี ดในหัวใจอันพองโตของฉันอีกครงหนึ
ในใจฉันมันกระโดดโลดเต ้นไปมำ ฉันร ับรู ้ได ้ถึงเลือดสีชมพู ทีเข ั้ ่ ง
่ ้บทเรียนกับฉัน ขอบคุณพิมพ ์ทียอมกลั
ฉันกลับรู ้สึกขอบคุณทุกๆอย่ำง ทีให ่ บมำคบกับฉัน
้ ันจะเป็ นคนทีงี่ เง่
ถึงแมฉ ่ ำเองก็ตำม ขอบคุณพ่อแม่ทยอมบอกควำมจริ
ี่ ั้ ้
งทุกอย่ำง เหตุกำรณ์ในครงนี
้ั นคนทีสดใส
ทำให ้ชนเป็ ่ ่
ร่ำเริง และแข็งแกร่งกว่ำเดิม เรืองค ้ำงคำใจได ้ออกจำกอกของฉันไปแล ้ว ฉันรู ้สึกตัวเบำ
่ นได ้แบกอยู่มำหนึ่งวันเต็มออกจำกตัวฉันไปแล ้ว
เหมือนกับว่ำ หินก ้อนโตทีฉั