ความสมบูรณ์แบบเป็ นสิง่ ที่ใครก็อยากมี แตถ ่ า้ หากความสมบูรณ์แบบมีมากจนทาํ ให้เกิดการวิตกกั งวล กลั ววา่ สิง่ ที่เป็ น ที่ทาํ อยูด ่ ี ไม ่

พอจนนํามาสูค่ วามหดหู่ โทษตั วเอง และ ผิดหวั ง บางครอบครั วมีญาติพ่ีน้องมีการแขง่ ขั นกั นคอ่ นขา้ งสูง บางครอบครั วคาดหวั งกั บลูกมากจนเกิน
ไป โลกในปัจจุบันอยูใ่ นสภาพสั งคมที่ชิงดีชิงเดน ่ กั น โดยเฉพาะในวั ยรุ่นและวั ยทาํ งาน
จากเรื่ องสนุ กเพียงชั ่วคราวของคนบางกลุม ่ จากการกลั ่นแกลง้ ที่ไมไ่ ดย้ ั งคิ ้ ญิงที่เคยมีจิตใจที่ออ่ นโยน ใจเย็น และ ทาํ ใจไดใ้ นทุกๆ
้ ด จากเด็กผูห
่
สิง มั นทาํ ให้ไดอารี เลม ่ ่ สีเหลืองเลม ่ ่ ่
่ หนึ ง ทีจดบั นทึกเรื องราว ของเด็กผูห ้ ญิงกลายเป็ นไดอารี่ ที่แฝงไปดว้ ยปมชีวต ิ และ ความคิดในอีกตั วตนหนึ่ ง
ทีไมม ่ ่ ีใครเคยรู้ มากอ ่ นภายใตค ้ วามกดดั นและ ความเสียใจ มั นเป็ นแรงผลั กดั นให้เธอตอ ่ ่
้ งทาํ ในสิงทีคนไมอ่ าจนึ กคิด ทาํ ให้เธอตอ ้
้ งปิ ดกลั นความ
รู้ สก ึ ที่แทจ้ ริ งไวข้ า้ งในและ ตอ ้ งแบกรั บแรงกดดั นที่ตัวเองไมไ่ ดส ้ ร้างขึ้นมา หรื อ อาจจะพูดงา่ ยๆวา่ เธอก็เปรี ยบเสมือนผูป ้ ่ วยเรื้ อรั งคนหนึ่ ง ที่ไม่
อาจรั กษาให้หายคาดไดโ้ ดยเร็ว

เวลาที่ผมใชไ้ ปกั บการนั ่ งเหมื่อขณะที่เสียงตั วโน๊ตของเพลง In a Sentimental Mood บรรเลงโดย มิเชล เพ็ททรู คเซียนิ (Michel
Petrucciani) ดั งออกมาจากโทรศั พทม ์ ือถือที่วางอยูบ
่ นโต๊ะไม้ ไดล ้ ที่รู้สก
้ ว่ งเลยไปสามชั ่วโมงกวา่ แลว้ ทั งๆ ึ เหมือนวา่ มั นผา่ นไปเพียงแคไ่ มก ่ ่ี
นาที แตผ ่ อ่ ยใสใ่ จเรื่ องเวลาเทา่ ไหร่นัก เพราะการไดน
่ มไมค ึ ของโรงเรี ยนในชว่ งโคง้ สุดทา้ ยที่กาํ ลั งจะจบการศึกษาเป็ นเรื่ องที่
้ ั ่ งเก็บเกี่ยวความรู้ สก
ผมยอมแลกกั บอะไรทั งปวง้

เพลงนี้ ไดด ้ ั งวนมาอีกรอบหนึ่ ง แตผ ่ มไมไ่ ดค ิ จะปิ ดมั นหรื อกดปุ่มขา้ มเพลงนี้ ไป เพราะเสียงเปี ยโนที่บรรเลงอยา่ งไมร่ ู้ จบ จั งหวะของดนตรี ท่ีพริ้ ว
้ ด
่ ่
ไปอยา่ งตอ่ เนื อง และความลืนไหลของดนตรี ท่ีมีการฝึ กฝนมาอยา่ งหนั กของนั กบรรเลง ชา่ งเขา้ กั นไดด ้ ีกับอารมณ์ชว่ งนี้ ของผมเป็ นอยา่ งยิง่ และ
่ ่
มั นยั งทาํ ให้ผมคิดถึงเรื องทีคา้ งคาใจอยูน
่ าน

ขณะนี้ โรงเรี ยนที่สามารถบรรจุคนไดส ้ ามพั นกวา่ คน ที่ปกติจะมีคนมากมายวิง่ เลน ่ อยูท ่ ่ีสนาม แตพ่ อเป็ นชว่ งหลั งเลิกเรี ยนผูค
้ นก็หายลั บกลั บบา้ น
ไปกั นหมด เหลือเพียงผมคนเดียวที่อยูท า
่ ่ มกลางแสงอาทิ ต ย ร
์ ิ บ ่
รี ย ามโพล เ พล
้ ้ ท่ ี ส อดส อ่ งเข า
้ มาในห ้ อ งเรี ย น ่
เมื อ เพลงบรรเลงมาจนถึ งตอนจบ ก็
เป็ นสั ญญาณเตือนวา่ ถึงเวลากลั บบา้ นแลว้

ผมเอี้ยวตั วไปหยิบกระเป๋าที่จัดเก็บสิง่ ของ อุปกรณ์การเรี ยนไวอ้ ยา่ งดิบดีลว่ งหน้าขึ้นมาสะพาย จากนั น้ จึงเก็บของที่เหลืออยูบ
่ นโต๊ะไม้ แลว้ สาว
เทา้ ออกจากห้องไป แตย่ ั งไมท่ ั นเกา้ ผา่ นพน
้ ประตูไม้ ผมเหลือบไปเห็นสมุดบั นทึกสีเหลืองเลม ่ นพื้นระหวา่ งโต๊ะที่ติดอยูก
่ หนึ่ งนอนแอง้ แมง้ อยูบ ่ ับ
โต๊ะของผมที่ตังอยู
้ ไ่ มไ่ กลจากประตูหลั งห้องนั ก โต๊ะที่ติดกั บประตูหลั งห้องคือโต๊ะของเจา้ ของสมุดบั นทึกสีเหลืองเลม ่ ้
นี

แมผ ้ มและเธอจะนั ่ งขา้ งกั นมาจนถึงวั นจบเทอมในวั นนี้ แตผ ่ มก็ไมไ่ ดม ้ ีสถานะอะไรที่เป็ นมากกวา่ เพื่อนร่วมชั นเลย
้ ้ ญิงที่ดูวา่ งเปลา่
เธอเป็ นเด็กผูห
เดียวดาย ที่ไมม ่ ีใครมาเห็นใจและให้การชว่ ยเหลือแมก ้ ระทั ่งอาจารยท ์ ่ีปรึ กษา
้ ฉบั บการบา้ นให้กับเพื่อนทั งห
บอ่ ยครั ง้ ที่เด็กเรี ยนอยา่ งเธอจะเป็ นตน ้ ้อง เด็กเรี ยนแบบนี้ แลดูเหมือนจะเป็ นพวกที่ม่ีเพื่อนคอยติดตาม แตท ่ า่ ทาง
เธอจะเป็ นกรณี พิเศษ ซึ่งผมก็จาํ ไมไ่ ดว้ า่ เรื่ องนี้ มีจุดเรื่ องตน
้ ตั ้
งแต เ
่ ทอมแรกหรื อ ตอนกลางเทอม แต ก ว
่ ่ า ผมจะสั ง เกตเห็
น ความผิ ด ปกติ ท่ ี เ กิดขึ้นกั บ
เธอก็ผา่ นไปแลว้ หนึ่ งเทอมเต็มๆ

เรื่ องทั งหมดเริ

้ ่ มขึ้นจากเธอเริ่ มมีพฤติกรรมที่แปลกไป จากที่เธอเคยเป็ นคนที่สง่ งานตรงเวลา แตต ่ อนนี้ เธอกลั บไมไ่ ดส ้ ง่ ชิ้นงานปิ ดเทอมแรกที่
อาจารยส์ ั ง่ ให้สง่ ตอนเทอมสอง ผมจึงเกิดความสงสั ยเลยไปหลอกถามจากเพื่อนของผม พวกมั นก็ไดเ้ ลา่ กั นวา่ เธอคนนั น ้ ไดใ้ ห้เพื่อนยืมงานของ
เธอไปลอกกอ ่ นที ่ จ ะส ง
่ อาจารย ์ และ พวกเพื ่ อ นๆ ก็
ร ั บปากกั บเธอว า
่ พอเสร็ จ แล ว
้ จะนํ า ไปส ง
่ อาจารย ใ ห
์ ้ ่ แต ค วามเป็ น จริ งแลว้ งานของเธอถูกสง่
ตอ่ ไปให้หลายคน ตอ่ หลายคน จนนั บไมถ ว
่ ้ น ่
ซึ ง ตอนนี ้ ก็
ย งไม ร
ั ่้ ู่ ว า ้
งานนี อยู ก
่ ั บใคร หลั ง จากนั ้
น ผมก็ไ ด เ
้ ดิ นไปส ง
่ งานของผมที ่โต๊ะอาจารย ์ แต่
้ ่
ระหวา่ งทาง ผมก็ไดเ้ จอกั บ ชินงานของเธอทีซุกอยูใ่ นถั งขยะ

ตั วผมเองก็ยังไมร่ ู้ วา่ ทาํ ไม เพื่อนพวกนั น

้ ถึงชอบแกลง้ เธอนั ก ทั งๆที้ ่เธอก็ไมเ่ คยทาํ อะไรให้ แตผ ์ ่ีปรึ กษาถึงไม่
่ มก็ฉุกคิดขึ้นมาไดว้ า่ ทาํ ไมอาจารยท
้ ที่เขาอาจจะรู้ เรื่ องทั งหมด
ยืนมือเขา้ มาชว่ ยเรื่ องนี้ ทั งๆ ้ แตเ่ ขาก็ไมเ่ คยคิดที่จะแกป
้ ั ญหานี้ เลย

หลั งจากนั น้ ผมก็ไดเ้ ริ่ มสั งเกตพฤติกรรมของเธอมากขึ้น มากจนผมรู้ วา่ กิจกรรมที่เธอชอบคืออะไร เธอทานขา้ วกลางวั นในเวลาไหน ร้านอะไร
เมนู ทีโปรดปรานคืออะไร และไปที่ไหนตอ่ จากโรงอาหาร แตส
่ ่ งิ่ ที่ผมเห็นและสั มผั สได้ คือ เธอดูเหมือนคนที่ไมม ่ ี จิตวิญญาณ ดูไ้ร้ชีวีตอยา่ ง
สมบูรณ์ กลายเป็ นคนที่วา่ งเปลา่ ลอ่ งลอย ไร้ตัวตน แมเ้ ธอหายเขา้ โรงพยาบาลพั กใหญ่ แตเ่ พื่อนของเธอก็ไมเ่ คยถามถึงอาการของเธอเลยวา่ ป่วย
เป็ นอะไร หรื อ เกิดอะไรขึ้น แตอ่ ยา่ งไรก็ตาม เธอก็ยังคงที่จะทาํ การบา้ นให้เพื่อนของเธอลอกอยา่ งเชน ่ เคย แตอ่ ีกสิง่ หนึ่ งที่ยังเหมือนเดิมนั น
้ ก็คือ
เธอยั งถูกรั งแกและ ดูทา่ จะมากขึ้นทุกๆวั น

ผมพยายามลองทาํ ตั วอยูน ่ ิ่ งๆ เหมอ่ ลอยนานหลายนาที จนผมเผลอหลั บไป พอเวลาผา่ นไปซั กพั ก เสียงฝี เทา้ ของคนๆ หนึ่ งคอ่ ยๆดั งขึ้นเรื่ อยๆใกล้
ตั วผม ในขณะนั น ้ เองผมก็ต่ืนขึ้น และ ไดพ ้ ญิงคนหนึ่ งซึ่งก็คือ เธอคนนั น
้ บกั บผูห ้ ที่ผมเฝ้าติดตามนั น ้ เอง เธอยืนมองผมดว้ ยใบหน้าที่แสดง
อารมณ์ปั่นป่วนออกมาอยา่ งชั ดเจน ใบหน้าอว้ นกลมรู ปไข่ ริ มฝี ปากสีชมพู ผิวพรรณขาวอยา่ งคนเมือง ดวงตากลมโตสีดาํ จอ ้ งเขม็งมาที่ผม คิ้วเขม ้
โคง้ มนไดร้ ู ป ผมดูรวมๆ แลว้ เห็นไดว้ า่ เจา้ ของใบหน้าอั นสดสวยนั น ้ ไมม่ ี ค วามสุ ข กั บชี ว ต
ิ เลย ผมไม เ
่ คยเห็น เธอยิ ้ ม เลยแม แ ต
้ ่ วั น เดี ย ว ่
ซึ ง นั ่ น ท า ให
ํ ้
ผมไมร่ ู้ วา่ เธอมีลักยิ้มหรื อไมม ่ ี ผมยาวสลวยของเธอถูกปลอ่ ยไวอ้ ยา่ งไมเ่ กรงกลั วกฎของโรงเรี ยน ซึ่งสิง่ ที่ผมตกใจมากกวา่ การไดเ้ จอเธอในระยะ
ประชิดนั น ้ ก็คือ ผมกาํ ลั งถือไดอารี่ สเี หลืองของเธอไวใ้ นมือ และทั นใดนั น ้ เอง เธอก็คงจะตกใจที่เห็นผมเชน ่ กั น เธอจึงจึงพยายามจะวิง่ หนี ผมจึง
ไดต ้ ะโกนออกไปวา่
“เธอ! เธอ…! เดี๋ยวกอ ่ นสิ.. ผมมีอะไรจะคุยกั บเธอหน่อย” เธอเหลียวมองผมเพียงแคเ่ สี้ยววินาที และหั นกลั บไปเร่งฝี เทา้ ของตั วเองขึ้นอยา่ ง
รวดเร็ว
“เธอ! เธอ!” ผมเรี ยกเธอคนนั น ้ ซาํ ้ ๆ แลว้ จูๆ่ เธอก็หันมาประจั นหน้ากั บผม และวิง่ สวนกลั บขึ้นบั นไดไปอีกทาง ขณะที่เธอวิง่ ยอ้ นผา่ นผมกลั บขึ้น
ไป มือเรี ยวยาวของเธอก็ใชโ้ อกาสฉวยสมุดคืนระหวา่ งทีผมยืนงงงวยกั บการตั ดสินใจของเธอ
“เดี๋ยวกอ ่ นสิ..! ไม.่ . คิดวา่ .. วั นสุดทา้ ย..จะคุยกั นสั กหน่อ..ย เหรอ?” ผมนั ่ งลงกั บขั นบั ้ นไดและหอบตั วโยนเพราะไขมั นรอบเอวให้ทาํ ให้ผม
เหนื่ อยมากกั บการวิง่ ไลแ ่ บบไมท ่ ั นไดต ้ ว ในขณะที่ผมนั ่ งหอบอยูน
้ ั งตั ่ ัน้ ก็มีกระดาษแผน ่ หนึ่ งปลิวมาติดหน้าของผมที่เต็มไปดว้ ยเหงื่อ ผมควา้ มั น
ออกจากหน้าของผม และโยนมั นทิ้ง แตผ ่ มเหลือบไปเห็นวา่ กระดาษแผน ้ คือ ใบวินิจฉั ยของแพทย ์ ผมหยิบมั นขึ้นมา และ ผมก็พบวา่ แพทย ์
่ นั น
ไดเ้ ขียนชื่อของผูป ้ ่ วยไวด้ ว้ ย ซึ่งถา้ ผมเดาไมผ ่ ิด ใบวินิจฉั ยของแพทยน ์ ้ ี ตอ้ งปลิวมาจากไดอารี่ ของเธอแน่นอน เพราะ ชื่อ ของเธอไดถ ้ ูกเขียน
้
กาํ กั บไวใ้ นนั น

เธอผอ่ นลมหายใจออกมาหนึ่ งเฮือกจึงเอย่ ปาก “เราตอ ้ งกลั บบา้ นตอนหนึ่ งทุม ่ ครึ่ งนะ ถา้ อยากคุยก็ตามมา” วา่ จบเธอก็จาํ ้ เทา้ นําขึ้นบั นไดไปชั นบน้
นั บวา่ เป็ นโชคดีท่ีเธอยอมเปิ ดใจคุยกั บผม เมื่อโอกาสเขา้ มาผมก็ไมค ่ วรยอมให้เวลาไหลไปอยา่ งไร้ประโยชน์
ระหวา่ งทางไปดาดฟ้า ผมมองเห็นตึกรามบา้ นชอ่ ง ทางเชื่อระหวา่ งตึกของโรงเรี ยนผา่ นหน้าตา่ งฝ้าๆ ของอาคารเรี ยนเกา่ อยูด ่ ีๆ ภาพของเด็กมั ธยม
ปลายกลุม ่ ่
หนึ ง ก็
ผ ุ ด ้
ขึ น มา พวกเขาก า
ํ ลั ง แข ง
่ กั นปาแก ว
้ ํน ้
า หวานเหนี ย วๆ ให ้ ต กลงไปใส ค
่ นที่ สั ญ จรผ า
่ นไปมาข า งล
้ ่ า ง ่
ซึ ง ถ ้ ดมั นโดนใครขึ้นมา
า เกิ
่
พวกเขาก็จะหั วเราะร่า ในขณะทีผูเ้ คราะหร์ ้ าย โดนนํา้ หวานเหนี ยวเหนอะราดลงบนตั วไดแ ้ ตว่ งิ ไปหานํา้ สะอาดลา้ ง มั นสะเทือนใจผมทุกครั ง้ ที่
่
ตอนนั น ้ เรากระทาํ ไปโดยทีไมไ่ ดค่ ่
ิ ถึงเหยือเลยวา่ คนคนนั น
้ ด ้ มีใบหน้าแบบไหน แตพ ่ อไดม้ ามองดูอีกครั ง้ คนนั น ้ ก็กลายเป็ นเหมือนเจา้ ของสมุด
บั นทึกอยา่ งเธอคนนี้ ไปแลว้

ระหวา่ งที่เวลาเย็นกาํ ลั งจะเปลี่ยนไปเป็ นเวลาคา่ ํ ดวงตะวั นเริ่ มลดลงหายไปกั บขอบฟ้า คนทีดูแลโรงเรี ยนก็กาํ ลั งวิง่ ไปเปิ ดหน้าตึกแตล่ ะตึกดว้ ย
ความรี บเร่ง สว่ นไฟบนเสาจึงตอ ้ งเริ่ มสอ่ งสวา่ งทาํ หน้าที่แทนดาวฤกษ์
ผมกั บเธอเดินผา่ นห้องเรี ยนของแตล่ ะชั นปี ้ ห้องพั กครู เป็ นที่น่าแปลกใจสาํ หรั บผม ที่คนอยา่ งเธอเป็ นคนเริ่ มตน
้ เปิ ดบทสนทนากอ่ น

“นายน่ะ รู้ เรื่ องของเราหมดแลว้ นี่ ยั งจะตอ ่ ามองไปยั งกระดาษเอสี่ในมือของผม

้ งมาถามอะไรอีก” เธอเหลต

ดว้ ยความที่ผมเพิง่ จะไดร้ ั บรู้ ถึงสาเหตุของเรื่ องทั งหมดเมื

้ ่ อไมก ่ น จากที่ผมไดอ
่ ่ีนาทีกอ ้ า่ นใบวินิจฉั ยแพทยว์ า่ เธอไดป ้ ่ วยเป็ นโรค
“Atelophobia” หรื อโรคกลั วตั วเองไมด ่ ีพอ ผมไดท
้ าํ การคน ้ หาขอ ้ มูลอยา่ งคร่าวๆ ภายในเวลาอั นสั นเกี ้ ่ ยวกั บโรคนี้ ในกูเกิ้ล ผมจึงเขา้ ใจถึงสิง่ ที่
เธอตอ ่ ุกๆ วั น นอกเหนื อจากเรื่ องที่โรงเรี ยน ซึ่งอาการ ของโรคกลั วตั วเองไมด
้ งรั บมืออยูท ้ ่ วยจะกั งวลวา่ จะทาํ ผิดพลาด ทาํ บางสิง่ ได้
่ ีพอก็คือ ผูป
ไมด ่ ีพอ หรื อกลั ววา่ สิง่ ที่ทาํ ไปนั น
้ จะไมส
่ มบูรณ์แบบจนจิตตก และหากผลลั พธท ์ ่ ี ไดม
้ าไมต ่ รงตามความคาดหวั ง จะรู้ สก ึ วา่ ตั วเองลม
้ เหลว ผิดพลาด
และเกิดความเครี ยด หรื ออาจจะมีภาวะซึมเศร้าได้

่ วรปลอ่ ยให้เงียบนาน เพราะมั นจะทาํ ให้สถานการณ์แบบนี้ ดูน่าอึดอั ดยิง่ กวา่ เดิม ผมจึงพยายามตั งค
ผมไมค ่ ระทบกระเทือนเธอที่สุดขึ้น
้ าํ ถามที่ไมก
มาถามเจา้ ตั ว “ไมร่ ู้ วา่ ผมจะเริ่ มอยา่ งไรดี ไมร่ ู้ สผ ่ ระทบกระเทือนจิตใจเธอที่สุด เพราะเธอดูเหมือนรู้ สก
ิ มกาํ ลั งคิดถึงคาํ ถามที่ไมก ึ แยอ่ ยูต
่ ลอดเวลา”
เธอหยุดกึกและ หั นมาสบตากั บผมเหมือนจิตใจของเธอกาํ ลั งจะสยายไปเต็มทีเหมือนกั บที่ผมคาดไว้ “อยากรู้ เรื่ องที่ผา่ นมาใชไ่ หมละ่ ...เรื่ องที่เรา
โดนเพื่อนในห้องแกลง้ ” ผมทาํ หน้าลาํ บากใจอยูน ่ าน กอ ่ นจะตั ดสินใจพูดสิง่ ที่อยากรู้ มากที่สุด

“ก็… คงจะเป็ นเรื่ องที่เธอนิ่ งไปตั งแต

้ ข่ ้ึนเทอมสอง ไมร่ ู้ สิ ผมคิดวา่ เรื่ องนี้ เหมือนจุดเริ่ มตน
้ การเปลี่ยนแปลงของเธอ” ผมพูดออกไปดว้ ยนํา้ เสียง
กระอั กกระอว่ น เกรงวา่ เธอจะไมพ ่ อใจ

เธอเคลื่อนตั วเดินตอ่ ผมเดินตามเธอเรื่ อยๆ ผมรอฟังคาํ ตอบอยา่ งใจจดใจจอ่ ในที่สุดเราก็ข้ึนมาถึงดาดฟ้าของโรงเรี ยนที่มืดมิด ตา่ งกั บสนามบอล
ที่เปิ ดไฟอยา่ งสวา่ งไสวดา้ นลา่ ง เธอจั ดแจงพั บกระโปรงพลีทและพิงตั วลงกั บระเบียงเหล็กดั ด ผมคอ่ ยๆ นั ่ งลงขา้ งๆ กั บเธอโดยมีเสียงถอนหายใจ
ยาวกอ ่ นที่จะพูดวา่ “การโตต้ อบกลั บเป็ นสิง่ ที่พวกนั น
้ ตอ ้ ูกแกลง้ หากเราไมส
้ งการเห็นจากผูถ ่ ามารถทาํ อะไรได้ เราก็ตอ ่ ิ่ งๆ ไป”
้ งทนอยูน

ผมยั งไมท ่ ั นไดอ ิ กยั งไมย่ ่ืนมือมาชว่ ยเราเลย ….ไมส

้ อกความคิดเห็นอะไร เธอก็พูดตอ่ อีกวา่ “ดูสิ ขนาดอาจารยว์ ุฒแ ่ ิ เขาคงขี้เกียจที่จะตอ
้ งมา
ใสใ่ จกั บนั กเรี ยนอยา่ งเรา”

ผมมารู้ ทีหลั งวา่ หั วโจกประจาํ ห้องเป็ นลูกชายของนั กการเมืองทอ ่ ที่คอยชว่ ยเหลือโรงเรี ยนอยูบ
้ งถิน ้ ผมเห็นเธอหายไปจาก
่ อ่ ยครั ้ ง “แตว่ ั นนั น
้ น ผมเดาวา่ เธอกาํ ลั งหนี พวกมั นใชไ่ หมฮะ” เธอหั นมามองหน้าผมทีนั่งอยูไ่ มไ่ กลทางซา้ ยมือ “บา้ เหรอ เราไปหารองเทา้ ที่วกนั น
ห้องเรี ยนทั งวั ่ ้ เอา
ไปซอ ่ น แตห่ าเทา่ ไหร่กห ็ าไมเ่ จอ ขืนหนี ไปก็คงจะโดนแกลง้ หนั กกวา่ เดิม เราไมโ่ งท ้ หรอก”
่ าํ แบบนั น
“เป็ นผม ผมอยูแ่ บบเธอไมไ่ หวแน่ๆ เธอเป็ นคนที่ดูแกร่งนะ ผมคิดวา่ เหตุการณ์ท่ีผา่ นมาจะเป็ นประสบการณ์ ให้เธอกา้ วหน้าไปอีกกา้ ว แตเ่ อาจริ ง
ขอ้ เสียมั นแยก ่ วา่ ใชไ่ หมละ่ ” ผมชื่นชมความฉลาดและความอดทนของเธอ แตด ่ ูเหมือนเธอจะไมไ่ ดย้ น ิ ดียน
ิ ร้านอะไรกั บคาํ ชมของผม
“แลว้ นายเอาแตน ่่ ั งอว้ นอยูเ่ ฉยๆ ทาํ ไม ทาํ ไมถึงไมช่ ว่ ยเราบา้ ง”
ผมรู้ สกึ จุกขึ้นมาหลั งจากไดย้ น ิ คาํ ถามนี้ ผมอยากจะบอกอยา่ งตรงไปตรงมา แตผ ่ มไมก ่ ลา้ ที่จะบอกอยา่ งนั น ้ ม
้ ตั งแต ้ จนถึงมั ธยมปี ที่ห้า ผม
่ ั ธยมตน
ใชช้ ีวต
ิ เป็ นคูห ่ ีทางสู ้ ยื่งเห็นคนนั น
่ ูของเจา้ หั วโจกนั ่ นมาตลอด ผมสนุ กกั บการกลั ่นแกลง้ คนที่ไมม ้ ตอบสนองอารมณ์ตอ่ การแกลง้ ผมก็ยงิ่ สนุ ก ผม
้ มาห้าปี แลว้ จะให้ผมไปบอกกั บเจา้ หั วโจกวา่ หยุด อยา่ ไปแกลง้ เธอเลย มั นทุเรศยั งไงก็ไมร่ ู้
เป็ นอยา่ งนั น

“ขอโทษนะ ผมไมร่ ู้ จะชว่ ยเธอยั งไง”

“ปลอ่ ยมั นไปเถอะ เราไมค ิ ถือสานายหรอก หลั งจากนี้ กค
่ ด ็ งไมไ่ ดเ้ จอคนเลวๆ แบบนั น ้ อีกแลว้ ” ความเป็ นจริ งของเธอ คือความวา่ งเปลา่ แตค ่ วาม
จริ งของเธอคือความเขม ้ แข็งที่ผา่ นสถานการณ์นัน ้ มาได้
“แลว้ จากนี้ เธอจะไปทาํ อะไรตอ่ ”
“เป้าหมายของเราเหรอ คิดเอาไวห ้ ลายอยา่ งนะ แตไ่ มร่ ู้ วา่ ครอบครั วจะวา่ ยั งไง” เธอเปลี่ยนเป็ นสีหน้าครุ่นคิดปนเครี ยดเล็กน้อย
“ครอบครั วของเราไมไ่ ดเ้ หมือนครอบครั วคนอื่น เรามีพ่ีน้องหลายคน ซึ่งพี่ๆของเราก็ลว้ นแตเ่ ป็ นหมอกั นหมดทุกคน มั นไมแ ่ ปลกเลยนะที่ พอ่ แม่
้
ของเราจะมากดดั นเรา ให้ตังใจเรี ยน และ ตอ ่
้ งเกง่ ทีสุดในสายตาของทุกๆคน”
“ในชว่ งเวลาที่ผา่ นมา เราอยูภ ่ ายใตแ ้ รงกดดั นจากครอบครั ว และ คนรอบขา้ ง มั นทาํ ให้เราตอ ้ งพยายามผลั กดั นตั วเอง ให้อยูใ่ นจุดที่สูงที่สุด แต่
เราก็มักจะลม ้ ลงมาเสมอ” เธอสาธยายเกี่ยวกั บชีวต ิ ของเธอที่ผม ไมส ่ ิ ไมเ่ คยมีใครไดร้ ั บรู้ มากอ ่ น
“เมื่อกอ
่ นเราให ้ เ พื่ อ นลอกการบ า
้ น เพราะเราคิ ด ว า
่ เพื่ อ นจะมองว า
่ เราเป็ น คนดี เป็ น คนเก ง
่ แต ่ งิ่ ที่เราไดร้ ั บกลั บมานั น
ส ้ คือ ความเกลียดชั ง”
“เราก็เสียใจ และ ผิดหวั งมากๆนะ จนเราเขา้ โรงพยาบาลเลย แตก ่ ไ
็ ม ม
่ ี ใ ครถามเราเลยนะว า
่ เราเป็ น อะไร แต ก
่ ม
็ ี น ่
ายนี และ ที่รู้เป็ นคนแรก”
่
“โรคทีเราเป็ นอยูม ่ ั นไมน ้ ้ ่
่ ่ าสนุ กเลยเนอะ” เธอยิมดว้ ยรอยยิมทีแฝงไปดว้ ยความเศร้า
ผมถามเธอวา่

“แลว้ จริ งๆเธออยากเป็ นอะไรเหรอ?” เธอทาํ ทา่ ทางเหมือนกาํ ลั งคิดซึ่งเธอแสร้งทาํ ไปอยา่ งนั น ้ ผมคิดวา่ เธอมีคาํ ตอบ ในใจอยูแ่ ลว้ “เราอยากเป็ น
สั ตวแพทยเ์ พราะวา่ ที่บา้ นเลี้ยงสุนัขสองตั ว” บางทีเธอไมไ่ ดด
้ ู จิ ตใจย ่
า แย อ
ํ ่ ่ ย า งขนาดนั ้
น เธอก็ มีมุมที่น่ารั กอยูเ่ ชน
่ กั น “โอโ้ ห เกง่ จั ง ผมเลี้ยงไมไ่ ด้
หรอกนะ หากินเองยั งไมร่ อดเลย”
เธอยกขาขึ้นมานั ่ งในทา่ กอดเขา่ “แลว้ นายอยากทาํ อะไรตอ่ ละ่ ?” ผมเปลี่ยนทา่ นั ่ งเป็ นขั ดสามธิแลว้ หยิบโทรศั พทอ์ อกมา จากกระเป๋าตอ่ หูฟังเสียบ
เขา้ หูเธอและเปิ ดเพลง In a Sentimental Mood ในระดั บเสียงที่ไพเราะที่สุด “ถา้ เป็ นเธอคงจะเดาไดว้ า่ ผมจะไปทาํ อะไรตอ่ ” ผมปลอ่ ยเพลงให้
มั นบรรเลงไปเรื่ อยๆ เราสองคนมองลงไปยั งบริ เวณที่ปราศจากผูค ้ นของโรงเรี ยน สิง่ ที่ตังอยู
้ ไ่ มไ่ กลนั กคือศาลาเล็กๆ ทะลุ ออกไปเป็ นตึกอาคาร
เรี ยนที่เราเรี ยนกั น

“ผมถามอะไรหน่อยสิ เราสองคนจะติดตอ่ กั นอีกไดไ้ หม หลั งจากวั นนี้ ก็หาโอกาสที่จะเจอกั นยากแลว้ ” คาํ ถามนี้ ทาํ ให้เธอเปลี่ยนสีหน้าสดใสดว้ ย
อารมณ์ของเพลงเป็ นทุกขร์ ะทมอยา่ งชั ดเจน

“คงจะไมไ่ ด้ เราไมไ่ ดไ้ มอ่ ยากให้นะ แตว่ า่ เราไมม ่ ีอะไรให้นาย การติดตอ่ ของเรามีแตโ่ ทรศั พทบ ์ า้ นที่แมข่ องเรา คอยควบคุมเอาไวท ้ ุกเบอร์ ถา้
นายบอกวา่ โทรมาคุยกั บเรา เชื่อสิวา่ ไมม ่ ี ท ่
างที แ ม จ
่ ะให้ เ ราคุ ย แน่ ๆ ”
“เธอโดนที่โรงเรี ยนแลว้ ยั งกลั บไปเจอที่บา้ นอีกเหรอ เธอผา่ นมาไดย้ ั งไง” เธอไมต ่ อบคาํ ถามนั น้ แตม่ องนาฬิกา ขอ ้ มือแลว้ ลุกขึ้นยืน “ปี หน้าเรามา
เจอกั นที่น่ี เวลานี่ แลว้ กั น เราตอ
้ งกลั บแลว้ บอกแมว่ า่ แคม ่ าเอาของที่ลืมทิ้งไว”้

คาํ พูดสุดทา้ ยของเธอสะกิดให้ผมนึ กถึงใบวินิจฉั ยแพทยท ์ ่ีผมเก็บได้ ผมจึงถามเธอไปวา่ “เธอลืมของหรื อเปลา่ ฮะ” ผมยื่นใบวินิจฉั ยแพทยน ้ ให้
์ ัน
กั บเธอ และ ผมก็บอกกั บเธอไปวา่ “หายไวไวนะ เราเชื่อวา่ เธอทาํ ได”้
เธอตอบพร้อมกั บรอยยิ้มที่ผมไมเ่ คยเห็นเธอยิ้มสดใสแบบนี้ มากอ ่ น “ขอบคุณนะ”
เธอบอกผมเพียงเทา่ นั น ้ แลว้ เดินลงจากตึกไป ปลอ่ ยให้หูฟังขา้ งหนึ่ งห้อยไปมากลางอากาศ ภายในอารมณ์ซาบซึ้ง ผมเฝ้านั ่ งรอเธออยูบ ่ นดาดฟ้า
อั นเดียวดาย
้ ไมว่ า่ กี่ปี ผมก็ไมเ่ คยเจอเธออีกเลย
หลั งจากนั น