Deze begeleidingssituatie gaat over een korte intermezzo met een eerstejaars student

die twee maal achter elkaar niet in de les was. De eerste les was hij aanwezig, echter miste ik
hem de tweede en derde les en had de student zich niet afgemeld. De eerste les twijfelde ik
aan zijn motivatie. Tijdens de voorstelronde in de eerste les had ik het allitratiespel
geïntroduceerd, waarbij hij zichzelf voorstelde als Slaperige S. Mede dankzij deze eerste indruk
en aannames die ik had gedaan had ik verwacht dat de student zich niet meer zou melden in
de vervolglessen.
Echter, niets was minder waar. De vierde les kwam S. binnen wandelen en zonder
blikken of blozen sloot hij aan bij de groep. Ik heb hier in eerste instantie niks van gezegd en
wilde afwachten hoe hij zou participeren in het groepsproces. Er is tijdens deze les meerdere
malen non-verbaal gecommuniceerd door middel van oogcontact met de student en ik had
het gevoel dat hij duidelijk wist dat ik hem in de gaten hield. Ik heb me hier een paar keer
ongemakkelijk bij gevoeld omdat ik twijfelde of ik hem niet voor de les had moeten
aanspreken. S. had nog niet eerder een “echte” PGO les bijgewoond, dus ook de methodiek
was nieuw voor hem omdat hij meerdere lessen had gemist. Desondanks participeerde S. erg
goed en heeft hij op meerdere vragen relevante input geleverd voor de groep. Dit verbaasde
mij, omdat het niet in lijn lag met mijn verwachtingen die gedurende drie sessies waren
geschetst. Ik heb hem op het moment van input gecomplimenteerd op zijn participatie en bij
de rest van de studenten aangegeven dat ze S. moesten vragen naar zijn bronnen, gezien het
nut van de informatie. S. reageerde daar positief en wilde het graag delen.
Toch wilde ik graag nog even aangeven dat ik het jammer vond dat S. de afgelopen
lessen afwezig was geweest. Omdat hij mij tijdens de PGO les had verbaasd, wilde ik dit een
op een gesprek positief laten verlopen. Ik wilde bereiken dat de student naar aanleiding van
het gesprek in de vervolglessen net zo actief zou participeren. Hij had een dermate input
geleverd die de groep erg had geholpen. Ik heb S. na de les gevraagd om even te blijven zitten,
omdat ik hem nog wat wilde vragen. De groep reageerde hier prima op en had waarschijnlijk
wel een vermoeden waar ik het over wilde hebben met S. Zij hadden hem desnoods ook
meerdere malen niet in de les zien verschijnen.
Door S. op een enthousiaste, vrolijke en oprechte manier te vragen: “waarom hebben
we je de afgelopen weken moeten missen als je zulke goede input levert?” kwam de aap uit
de mouw. S. gaf aan dat hij de tweede les niet in zijn rooster had gezet en we eens per week
in plaats van twee keer per week PGO hadden. De derde keer had hij zich niet voorbereid. Hij
had van klasgenoten gehoord dat dit wel moest omdat je anders geen participatiepunten
kreeg, dus hij had besloten ook de derde les dan te missen. Hierna heb ik aangegeven dat ik
onder de indruk was van zijn toevoeging in de groep en dat ik blij was dat hij weer aanwezig
was. Aan zijn non-verbale blik zag ik dat hij hier opgewekt van werd en dat hij een negatief
gesprek had verwacht. Het verbaasde hem. Hij zei dat hij de PGO sessie erg interessant vond
en dat hij de volgende sessies zeker weer zou bijwonen. Vervolgens heb ik hem nog gewezen
op de consequenties van het missen van lessen. Hij moet minimaal 80% aanwezig zijn en door
het missen van de lessen zit hij nu al op zijn limiet. S. gaf aan dat hij zich bewust was van de
consequenties en hier rekening mee zou houden in het vervolg. Ook hebben we besproken
dat hij zich moet afmelden bij de voorzitter wanneer hij niet aanwezig is. De student is, naar
mijn mening, eerlijk geweest en heeft aan kunnen geven waarom de situatie zo is gelopen.
Wanneer ik terugblik op de situatie zou ik het de volgende keer weer op dezelfde
manier aanpakken. Ik heb geleerd dat ik met een positieve benadering een mooi resultaat
teweeg kan brengen. Misschien zou ik wel vooraf even laten weten dat ik het fijn vindt dat hij
er weer is. Puur om ons beide een goed gevoel te geven.