Κλάψε δεινόσαυρε!

Κλάψε δεινόσαυρε!,
γιατί θα σκοτεινιάσει
Κλάψε δεινόσαυρε!,
γιατί θα σε σκοτώσουν
και θα πούμε ιστορίες φαντασμάτων
με νεκρούς δεινόσαυρους
και τρομαχτικά βουνά με πρόσωπα.
Φοβάμαι τους δεινόσαυρους!
Φοβάμαι τους δεινόσαυρους!
Φοβάμαι τους δεινόσαυρους!
Συγγνώμη! Συγγνώμη! Συγγνώμη!
Δεν απορώ που οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν
συνέχεια κλαίνε λες και είναι…
Νύχια, ωχ! Ένα μεγάλο κεφάλι, αα!
Είναι δεινόσαυρος! Δεν μοιάζει καθόλου με δεινόσαυρος!
Θα πάω κάπου για να συνέλθω.
Θα σας κάνω να πέσετε κάτω από τον τρόμο!
Θα σας κάνω να λιποθυμήσετε από το φόβο!
Θα σας τρομάξω τόσο πολύ που θα φωνάζει σαν κοριτσάκι…
ΧΑ!ΧΑ!ΧΑ! Είστε κότες! Πάμε τώρα.
Ίσως, όμως, δεν υπάρχει δεινόσαυρος εκεί έξω,
Ίσως, όμως, δεν υπάρχει τίποτε πουθενά,
γιατί το να είσαι κακός είναι εξουθενωτικό.
Βοήθεια! Μ’ έφαγε ο δεινόσαυρος.
Δεν βλέπω! Δεν βλέπω!
Δεν βλέπω! Δεν βλέπω!
Τώρα βλέπω.
Θα ήθελα, λοιπόν, αυτό που μου ανήκει...
το κεφάλι μου.
Σας αγαπώ όλους και σας αποχαιρετώ,
γιατί όλα είναι έτοιμα γι’ αυτήν την υπέροχη τεμπέλικη νύχτα
‒αν εύρισκα τον τρόπο να απαλλαγώ απ’ αυτό το κεφάλι δεινοσαύρου.

[1]