BAB 1

PENGENALAN KEPADA PENGURUSAN

STRATEGIK

OBJEKTIF BAB

Setelah selesai mengikuti bab ini, anda seharusnya boleh:

1. Mengenal konsep pengurusan strategik.
2. Merumuskan perkembangan pengurusan strategik di kawasan
Asia Pasifik.
3. Memahami konteks pengurusan strategik.
4. Menerangkan proses pengurusan strategik.
5. Mengaitkan kepentingan pengurusan strategik kepada organisasi.

1.1 PENGENALAN

Pengurusan strategik merupakan satu konsep yang asalnya ada kaitan

dengan ketenteraan. Pengurusan strategik berkembang dari konsep
strategi yang digunakan dalam organisasi ketenteraan. Perkataan strategy
(strategi) berasal daripada perkataan Yunani (Greek), iaitu “strategos”
yang bermaksud angkatan tentera darat dan kepimpinan.

Pada permulaannya, konsep strategi merujuk kepada peranan

kepimpinan seorang jeneral dalam memerintah serta lain-lain tujuan
ketenteraan. Konsep asal strategi yang digunakan dalam organisasi
ketenteraan adalah bagi tujuan untuk menentukan peraturan keputusan
berdasarkan kepada penilaian kekuatan musuh. (Greenly, 1989;
Mintzberg dan Quinn, 1991; dan Wren 1994).

Mengikut Quinn (1980), konsep strategi dalam organisasi ketenteraan

digunakan bagi pelbagai tujuan seperti merangka objektif organisasi,
mengekal inisiatif, menentu sumber organisasi dan posisi pilihan,
kefleksibelan, koordinasi serta komitmen. Penggunaan konsep asal
strategi dalam konteks organisasi perniagaan juga adalah bagi mencapai
tujuan-tujuan tersebut.

1
Dalam bidang pengurusan moden, penjelasan tentang konsep polisi dan
strategi telah diutarakan oleh Henri Fayol dan Peter Drucker. Mengikut
Daniel Wren (1994), Drucker merupakan ahli fikir pertama yang
membentuk rangka asas dalam bidang polisi dan strategi yang mana ianya
kemudian berkembang menjadi konsep pengurusan strategik.

Penyelidikan empirikal dan kajian berasaskan teori terdahulu tentang

pengurusan strategik telah dijalankan oleh para sarjana seperti Chandler
(1962), Ansoff (1965) dan Andrew (1971). Pada peringkat awalnya, ahli-
ahli fikir tersebut cuma menyifatkan pengurusan strategik sebagai satu
proses penting bagi merangka strategi dalam organisasi-organisasi
perniagaan yang besar sahaja.

Namun demikian, proses penyesuaian dan pengubahsuaian konsep asal

strategi dalam konteks perniagaan telah menyebabkan bukan sahaja
perubahan maksud asalnya, tetapi juga telah meningkatkan skop dan
kompleksitinya.

Pada masa yang sama, didapati konsep-konsep seperti strategi korporat,

perancangan polisi, perancangan jangka panjang, perancangan korporat,
perancangan strategik, dan proses membuat keputusan strategik
digunakan secara silih berganti untuk merujuk kepada konsep
pengurusan strategik. Perkara tersebut telah menyebabkan berlakunya
kekeliruan serta percanggahan pendapat tentang maksud pengurusan
strategik yang sebenarnya.

Walau bagaimanapun, terdapat penyelidik-penyelidik yang telah

membezakan di antara konsep-konsep tersebut. Wren (1994) mendakwa
bahawa konsep asal polisi perniagaan dan strategi telah bertukar kepada
konsep seperti strategi korporat, formulasi polisi, perancangan jangka
panjang, dan perancangan strategik. Mengikut beliau, konsep-konsep
tersebut hanya menekankan kepada perancangan strategi dalam
organisasi perniagaan sahaja.

Namum demikian, pada masa kini, kebanyakan daripada para sarjana

dalam bidang pengurusan menganggap pengurusan strategik sebagai satu
proses berterusan yang merangkumi tiga fasa, iaitu pembentukan strategi,
pelaksanaan strategi dan penilaian, serta kawalan strategi.

2
1.2 PERKEMBANGAN PENGURUSAN STRATEGIK DI
ASIA-PASIFIK

Seperti bidang pengajian lain, pengurusan strategik juga telah

berkembang secara berperingkat-peringkat. Sehubungan dengan perkara
tersebut, penjelasan tentang perkembangan pengurusan strategik di
kawasan Asia-Pasifik telah dikemukakan oleh Nakamura (1992).
Mengikut Nakamura, pengurusan strategik di Jepun dan negara-negara
seperti Hong Kong, Korea Selatan, Singapura, Taiwan, Indonesia,
Malaysia, Filipina dan Thailand berkembang mengikut peringkat-
peringkat berikut:

1. Peringkat 1 (Awal 1960-an)

Pada awalnya (pertengahan awal dekad lima puluhan), syarikat-syarikat di

Jepun hanya menggunakan perancangan berbentuk keuntungan tahunan
dan belanjawan tahunan. Namum demikian, didapati bahawa
perancangan seumpama itu tidak mampu menghadapi era pembaharuan
ekonomi pertumbuhan tinggi.

Pembangunan pengurusan strategik di Jepun bermula pada tahun 1960-

an apabila terdapatnya peningkatan bilangan syarikat-syarikat besar yang
menggunakan konsep dan teknik ekstrapolatif perancangan jangka
panjang yang diimport dari Amerika Syarikat.

2. Peringkat 2 (Pertengahan 1970-an hingga Pertengahan

1980-an)

Pada peringkat kedua ini pula, terdapat peningkatan bilangan syarikat-

syarikat di Jepun yang mula mengembangkan amalan perancangan yang
merangkumi perancangan strategik atau keusahawanan. Pada ketika itu,
terdapat penambahan jumlah syarikat yang telah menggunakan
pendekatan pengurusan portfolio yang mana ianya juga berasal dari
Amerika Syarikat.

Sehingga lewat 1970-an, syarikat-syarikat di Jepun hanya memberi

tumpuan kepada formulasi perancangan strategik pada tahap korporat
sahaja. Pada ketika itu juga didapati bahawa syarikat-syarikat di negeri
Jepun masih tidak memberi tumpuan kepada aspek pelaksanaan
pengurusan strategik. Pada peringkat tersebut, syarikat-syarikat di Jepun
juga telah mula menyedari tentang perlunya strategi berinteraksi, sistem
perancangan dan struktur organisasi. Ketiga-tiga dimensi tersebut
dianggap penting dalam proses pengurusan strategik.

3
3. Peringkat 3 (Lewat 1980-an hingga 1990-an)

Pada peringkat ketiga ini, syarikat-syarikat di Jepun telah mengalami

kesan ketidaksinambungan dan perubahan yang bergolak. Bersama
dengan keperluan untuk menukar kepada masyarakat yang mewah
berasaskan maruah individu dan penghidupan berkualiti, syarikat-syarikat
di negeri Jepun telah mula merangka dan menggunakan falsafah korporat
apabila mengamalkan pengurusan strategik. Falsafah korporat yang
dibangunkan di peringkat pengurusan atasan ini telah dilancarkan dalam
proses pengurusan strategik.

Nakamura (1992) mendapati bahawa jurang pembangunan pengurusan

strategik adalah 10 hingga 15 tahun di antara Jepun dengan negara-negara
seperti Hong Kong, Korea Selatan, Singapura, Taiwan, Indonesia,
Malaysia, Filipina dan Thailand. Berasaskan kepada penilaian
perkembangan perancangan strategik di Jepun (jika dibandingkan),
Nakamura menyifatkan bahawa peringkat pengurusan strategik yang
terdapat di negara seperti Hong Kong, Korea Selatan, Singapura, Taiwan
adalah pada peringkat kedua (pertengahan 1970-an hingga pertengahan
1980-an). Manakala bagi negara-negara seperti Indonesia, Malaysia,
Filipina dan Thailand pula, dikatakan berada pada peringkat pertama
(awal 1960-an).

Pada masa yang sama, Nakamura juga berpendapat bahawa peringkat

pengurusan strategik yang terdapat di kalangan negara-negara di Asia ini
juga berbeza di antara satu sama lain. Mengikut beliau, perkara ini
berlaku kerana perbezaan ciri-ciri negara dan keadaan ekonomi negara-
negara tersebut.

1.3 PENTAKRIFAN PENGURUSAN STRATEGIK

Pada masa sekarang ini, masih tidak terdapat satu pentakrifan

pengurusan strategik yang diterima secara universal. Pakar strategi yang
berlainan menggunakan definisi yang berbeza. Mintzberg (1987)
mendakwa bahawa sebagai satu bidang yang kompleks, pengurusan
strategik tidak boleh bergantung kepada satu definisi sahaja. Mengikut
pakar strategi tersebut, pengurusan strategik memerlukan pengiktirafan
eksplisit bahawa pelbagai definisi boleh membantu pengamal dan
penyelidik mengendalikan bidang yang sukar ini.

Di samping itu, Smith et al. (1985) pula menyifatkan bahawa tidak ada
satu pendekatan universal untuk memperkenal dan mengamalkan
pengurusan strategik dalam sesebuah organisasi. Mengikut ahli-ahli
strategi tersebut, ini adalah kerana setiap organisasi itu mempunyai
keunikan-keunikannya yang tersendiri (perbezaan dalam struktur, budaya,
4
suasana persekitaran, keupayaan serta sumber dalaman, objektif dan
misi). Ahli-ahli strategi tersebut berpendapat bahawa proses pengurusan
strategik yang digunakan itu perlu disesuaikan dengan keunikan-keunikan
tersebut. Oleh yang demikian, setiap organisasi memperlukan sistem
pengurusan strategiknya yang tersendiri. Walau bagaimanapun, Smith et.
al mendapati bahawa terdapat prinsip-prinsip asas dan amalan-amalan
yang sama di kalangan sistem-sistem pengurusan strategik yang berjaya.

Seperti yang dinyatakan sebelum ini, kebanyakan daripada para sarjana

menganggap pengurusan strategik sebagai satu proses yang merangkumi
tiga komponen penting iaitu, pembentukan strategi, pelaksanaan strategi,
penilaian dan kawalan strategi. Berikut adalah beberapa contoh
pentakrifan pengurusan strategik yang memberi penekanan kepada
ketiga-tiga komponen tersebut.

Wheelen dan Hunger (2002) menyifatkan pengurusan strategik sebagai

sesuatu set keputusan pengurusan dan tindakan yang menentukan prestasi jangka
panjang sesebuah korporat. Mengikut Wheelen dan Hunger, pengurusan
strategik merupakan satu proses pengurusan berterusan yang
merangkumi empat komponen penting iaitu, penelitian persekitaran,
pembentukan strategi, pelaksanaan strategi, penilaian dan kawalan
strategi.

David (2001) mendefinisikan pengurusan strategik sebagai seni dan sains

bagi merumus, melaksana dan menilai keputusan bersilang fungsian untuk
membolehkan sesebuah organisasi mencapaikan objektif-objektifnya. Mengikut
David, proses pengurusan strategik mempunyai tiga tahap iaitu,
pembentukan strategi, pelaksanaan strategi, penilaian dan kawalan
strategi.

Demikian juga, Thompson dan Strickland (2001) merujuk pengurusan

strategik sebagai suatu proses di mana pengurus memastikan arah jangka panjang
sesebuah organisasi, menentukan objektif prestasi yang khusus, merangka strategi
untuk mencapai objektif tersebut dalam persekitaran dalaman serta luaran yang
berkaitan dan juga melaksanakan perancangan tindakan yang telah dipilih.

Pearce dan Robinson (1991) mentakrifkan pengurusan strategik sebagai

sesuatu set keputusan serta tindakan yang mengakibatkan formulasi, implementasi
dan kawalan strategi yang dirangka bagi mencapai objektif sebuah organisasi.
Definisi tersebut juga menekankan kepada ketiga-tiga fasa utama
(formulasi, implementasi dan kawalan) dalam proses pengurusan
strategik.

Montanari et al. (1990) menyifatkan pengurusan strategik sebagai satu

proses komprehensif pengurusan sesebuah organisasi secara strategik bagi menghadapi

5
permintaan suasana perniagaan yang berubah. Mengikut Montanari et al.,
pengurusan strategik bukan saja merangkumi elemen perancangan
strategik, analisis persekitaran dan pembentukan strategi, malahan ianya
termasuk pelaksanaan serta kawalan strategi.

Rue dan Holland (1989) mendefinisikan pengurusan strategik sebagai

suatu proses yang mana pengurusan atasan menentukan arah jangka panjang dan
prestasi organisasi. Rue dan Holland menekankan bahawa proses
pengurusan strategik melibatkan formulasi secara berhati-hati,
implementasi yang betul dan penilaian strategi yang berterusan. Di
samping itu, ahli-ahli strategi tersebut juga memberi tumpuan kepada
komponen seperti penentuan misi organisasi, pentakrifan perniagaan
atau perniagaan yang akan diceburi, penentuan objektif, perangkaan,
pelaksanaan dan pengawalan strategi, serta pengubah-suaian komponen
tersebut jika diperlukan.

Akhirnya, Ansoff (1979) yang digelar sebagai bapa kepada pengurusan

strategik, menganggap pengurusan strategik sebagai satu proses yang
merangkumi perumusan strategi, perangkaan keupayaan firma serta pengurusan
pelaksanaan strategi dan keupayaan tersebut. Mengikut beliau, pengurusan
strategik perlu disokong oleh keupayaan yang boleh digunakan untuk
menghadapi pergolakan persekitaran. Ansoff mendakwa bahawa
keupayaan tersebut merangkumi budaya organisasi, ganjaran, struktur
kuasa, maklumat, perancangan, sistem kawalan dan struktur organisasi.
Ansoff juga berpendapat bahawa keupayaan tersebut juga saling
memberi sokongan kepada sesebuah organisasi dalam menghadapi
keadaan-keadaan mengejut dan ketidakpastian.

1.4 KONTEKS PENGURUSAN STRATEGIK

Salah satu perkara yang berkaitan serta perlu dihayati dalam mempelajari
dan memahami proses pengurusan strategik serta amalan-amalannya
ialah konteksnya. Dalam hal ini apa yang perlu ditekankan ialah
penggunaan proses pengurusan strategik melibatkan organisasi, pihak
pengurusan dan persekitaran perniagaan secara menyeluruh. Oleh yang
demikian, untuk memahami pengurusan strategik seseorang itu perlu
mempunyai pengetahuan asas tentang organisasi, persekitaran perniagaan
(dalaman dan luaran) dan pengurusan.

Sebagai satu sistem terbuka, sesebuah organisasi perlu memperolehi serta

mengekalkan sumber-sumbernya. Untuk mendapatkan sumber-sumber
keperluannya, organisasi tersebut perlu berhubung dengan persekitaran
perniagaannya. Sesebuah organisasi berhubung dengan persekitaran
perniagaan melalui persatuan, saluran di antara pelanggan dengan

6
pembekal, persaingan, sistem perundangan dan sosial yang menentu dan
mengawal keadaan serta batasan perhubungan tersebut.

Perubahan berterusan dalam persekitaran perniagaan membuatkan

sesebuah organisasi itu memerlukan pengurusan yang lebih berkesan
seperti pengurusan strategik. Pengurusan strategik boleh membantu
sesebuah organisasi dalam menghadapi serta mengatasi keadaan tersebut
dengan berkesan. Melalui proses pengurusan strategik, ahli-ahli strategi
dapat membentuk, mengarah dan menghubungkan organisasi-organisasi
mereka dengan persekitaran perniagaan bagi membaiki prestasi organisasi
mereka.

Sebagai suatu proses yang berkitar, pengurusan strategik juga

mementingkan pembangunan dan pengekalan aset serta kemahiran,
pemilihan strategi, dan arena persaingan yang memerlukan aset dan
kemahiran yang boleh dijadikan kelebihan persaingan yang berkekalan
(Aaker, 1989).

Pengurusan strategik juga merupakan satu proses sistematik berasaskan

sumber bagi membuat keputusan dalam sesebuah organisasi. Dalam
perkara tersebut, pengurusan strategik mengatur maklumat kualitatif dan
kuantitatif dalam keadaan di mana ianya membenarkan keputusan
berkesan dibuat dalam suasana yang tidak menentu (David, 1999).

Kesimpulannya, pengurusan strategik meliputi isu-isu yang luas dalam

konteks yang merangkumi keseluruhan organisasi, pihak pengurusan dan
persekitaran perniagaan. Dalam hal ini, Cauwenbergh dan Cool (1982)
menganggap pengurusan strategik sebagai elemen kritikal bagi pihak
pengurusan organisasi kerana ianya boleh menentukan kejayaan dan
ketabahan sesebuah organisasi.

1.5 PROSES PENGURUSAN STRATEGIK

Seperti yang diperjelaskan sebelum ini, secara umumnya para sarjana

menganggap pengurusan strategik sebagai satu proses yang merangkumi
tiga fasa. Ketiga-tiga fasa tersebut adalah:

1. Pembentukan strategi

Pembentukan strategi merupakan fasa pertama dalam proses pengurusan

strategik. Proses pembentukan strategi termasuk mendefinisikan visi dan
misi organisasi, penentuan objektif-objektif organisasi, pemilihan
strategi-strategi (strategi korporat, strategi persaingan dan strategi
fungsian) dan penentuan polisi-polisi organisasi. Maklumat-maklumat

7
yang digunakan dalam pembentukan strategi diperolehi daripada proses
penelitian persekitaran perniagaan. Penelitian persekitaran dilakukan bagi
mengenal pasti peluang-peluang, ancaman-ancaman, kekuatan–kekuatan
dan kelemahan-kelemahan organisasi.

2. Pelaksanaan strategi

Fasa kedua dalam proses pengurusan strategik melibatkan pelaksanaan

strategi. Dalam fasa ini, sesebuah organisasi itu melaksanakan strategi-
strategi dan polisi-polisi yang dipilih melalui program-program khusus,
belanjawan dan prosedur-prosedur. Kejayaan pelaksanaan strategi dalam
sesebuah organisasi itu bergantung kepada faktor-faktor seperti budaya
organisasi, struktur organisasi dan sumber-sumber organisasi. Dalam
pelaksanaan strategi, pihak pengurusan memastikan bahawa budaya
organisasi, struktur organisasi, dan sumber-sumber organisasi
menyokong strategi-strategi yang dilaksanakan.

3. Penilaian dan kawalan strategi

Fasa yang terakhir dalam proses pengurusan strategik ialah penilaian dan
kawalan strategi. Dalam fasa tersebut, prestasi sebenar sesebuah
organisasi dinilai. Penilaian strategi melibatkan perolehan maklumat
tentang jurang prestasi organisasi tersebut. Prestasi sebenar organisasi
tersebut dibandingkan dengan objektif-objektif yang disasarkan. Jika
didapati jurang yang luas, tindakan kawalan diambil bagi membaiki
keadaan tersebut. Tindakan kawalan strategi melibatkan pengambilan
langkah-langkah pembetulan yang diperlukan bagi menentukan prestasi
organisasi mengikut perancangan strategik.

Di samping ketiga-tiga fasa tersebut, proses pengurusan strategik juga

memberi penekanan kepada kepentingan mengumpul dan mengguna
maklumat-maklumat secara berterusan. Maklumat-maklumat tentang
organisasi dan persekitaran yang dikumpulkan melalui analisis situasi
boleh membantu pihak pengurusan dalam mengenal pasti dan
memahami faktor-faktor yang boleh menyumbang kepada keupayaannya
untuk membentuk strategi yang berkesan bagi mencapai objektif-objektif
organisasi secara lebih efektif dan efisien.

Para sarjana dalam bidang pengurusan strategik (Thompson dan

Strickland, 1987; Johnson dan Scholes, 1988; Graig dan Grant, 1993; dan
Heene, 1997) berpendapat bahawa analisis yang digunakan dalam proses
pengurusan strategik meliputi tiga tahap. Mengikut pakar-pakar strategi
tersebut, ketiga-tiga tahap analisis itu adalah analisis luaran seperti analisis
situasi industri, analisis situasi persaingan dan analisis dalaman (analisis
situasi syarikat).

8
Courtney et al. (1997) telah menekankan bahawa analisis situasi sangat
penting bagi syarikat-syarikat yang membentuk dan melaksana strategi
dalam persekitaran perniagaan yang tidak menentu. Penyelidik-penyelidik
tersebut berpendapat bahawa proses pembentukan strategi bermula
dengan analisis situasi. Penyelidik-penyelidik tersebut juga telah
menyarankan bahawa untuk menghadapi pelbagai tahap ketidaktentuan,
sesebuah organisasi memerlukan pendekatan analitikal yang berbeza bagi
menentukan strategi yang terbaik.

Mengikut Ohmae (1982) pula, analisis situasi merupakan detik permulaan

bagi pemikiran strategik. Pakar strategi tersebut menekankan bahawa
matlamat strategi dalam perniagaan ialah untuk membawa suasana yang
menguntungkan di sisi seseorang itu supaya ianya boleh diiringi dengan
gerak balas realistik terhadap situasi yang berubah.

Selain daripada penekanan kepada penggunaan analisis dalam proses

pengurusan strategik, terdapat juga ahli-ahli fikir yang berpendapat
bahawa pemikiran strategik (strategic thinking) dan kesediaan strategik
(strategic readiness) sebagai dua lagi syarat penting bagi menentukan
keberkesanan proses pengurusan strategik dalam sesebuah organisasi.

Sebagai contoh, Christensen (1997) telah menyarankan tentang perlunya

organisasi-organisasi membentuk keupayaan dalam pemikiran strategik
bagi memahami dan melaksanakan strategi yang kreatif dan koheren.

Di samping keperluan pemikiran strategik, Redding dan Catalanello

(1994) membuat kesimpulan bahawa kesediaan strategik atau kesediaan
organisasi untuk berubah akan menentukan bagaimana baiknya strategi
akan dibentuk dan dilaksanakan dalam sesebuah organisasi.

Pandangan-pandangan terkini dalam bidang pengurusan strategik juga

memberi penekanan kepada keperluan kedua-kedua syarat tersebut
(pemikiran strategik dan kesediaan strategik) dalam pembentukan dan
pelaksanaan strategi dalam sesebuah organisasi.

Seterusnya, Campbell dan Alexander (1997) menyifatkan penentuan

tujuan organisasi (apa yang perlu dilakukan oleh sebuah organisasi yang
wujud) dan penemuan wawasan (wawasan bagaimana hendak
mewujudkan nilai) sebagai dua lagi ramuan asas proses pengurusan
strategik.

9
1.6 KEPENTINGAN PENGURUSAN STRATEGIK

Selain daripada membantu dalam proses membuat keputusan serta

membentuk strategi yang efektif, pengurusan strategik juga boleh
membaiki serta meningkatkan prestasi sesebuah organisasi.

Malahan tinjauan penemuan-penemuan penyelidikan terdahulu

mendapati bahawa peningkatan amalan pengurusan strategik dalam
organisasi-organisasi perniagaan adalah hasil daripada bertambahnya
bukti yang menunjukkan bahawa pengurusan strategik yang efektif boleh
meningkatkan prestasi sesebuah organisasi.

1.6.1 Kepentingan Pengurusan Strategik kepada Firma Besar

Pengurusan strategik kini lebih sofistikated sehingga penggunaannya

boleh membantu dalam meningkatkan keberkesanan serta kefleksibelan
sesebuah organisasi dan pengurusannya. Matlamat utama penggunaan
proses pengurusan strategik adalah untuk membantu semua jenis
organisasi dalam membaiki prestasi mereka.

Penemuan-penemuan penyelidikan terdahulu menunjukkan bahawa

firma-firma besar yang mengamalkan pengurusan strategik mengalami
peningkatan jualan, keuntungan dan produktiviti. Penyelidikan-
penyelidikan terdahulu yang dijalankan oleh Burn dan Stalker (1961),
Chandler (1962), Lawrence dan Lorsh (1967), serta Rumelt (1986) telah
membuktikan bahawa perhubungan wujud di antara strategi korporat,
struktur organisasi dan prestasi organisasi. Di samping itu, penemuan-
penemuan kajian empirik yang dilakukan oleh Wood dan LaForge (1979)
dan Kotha dan Nair (1995) juga telah menunjukkan terdapat hubungan
positif di antara proses pengurusan strategik dengan prestasi firma besar.

1.6.2 Kepentingan Pengurusan Strategik kepada Firma Kecil dan

Sederhana

Mempelajari pengurusan strategik kini juga telah menjadi lebih penting

jika dibandingkan dengan masa lampau. Di masa lampau, pengurusan
strategik lazimnya dikaitkan dengan syarikat-syarikat yang besar sahaja.

Namun demikian, sejak kebelakangan ini, tinjauan kepustakaan

menunjukkan terdapat lebih ramai lagi penyelidik dan ahli-ahli strategi
yang telah mula mengakui bahawa pengurusan strategik juga relevan dan
boleh digunakan oleh firma kecil dan sederhana (FKS).

Kajian terdahulu tentang kesesuaian pengurusan strategik kepada FKS

telah dijalankan oleh Gilmore (1966 dan 1971). Terkini, ahli-ahli strategi

10
seperti Tourangeau (1981), Curtis (1983), Wheelen dan Hunger (1993
dan 1995), Zimmerer dan Scarborough (1993, 1996 dan 1998) dan David
(1993 dan 1999) telah menyarankan tentang perlunya pengurusan
strategik dalam FKS.

Di samping itu juga, penemuan-penemuan kajian empirik juga telah

menunjukkan hubungan positif di antara proses pengurusan strategik dan
prestasi FKS. Penyelidik-penyelidik seperti Schroeder et al. (1995), Piest
(1994), Kim Choi (1994) dan Dollinger serta Golden (l992) telah berjaya
menunjukkan kesan positif pengurusan strategik ke atas prestasi FKS
dalam penyelidikan mereka.

Berdasarkan kepada penemuan-penemuan penyelidikan tersebut, jelaslah

akan kepentingan serta pengaruh pengurusan strategik ke atas prestasi
firma besar dan kecil.

1.7 RUMUSAN

Rumusannya, pengurusan strategik merupakan satu proses berterusan

yang digunakan oleh sesebuah organisasi bagi tujuan meningkatkan
keberkesanan serta prestasinya. Bermula sebagai satu proses
pembentukan strategi, pengurusan strategik kini merangkumi dua lagi
komponen yang penting iaitu, pelaksanaan strategi dan penilaian, serta
kawalan strategi.

Sejajar dengan kepentingannya dalam dunia perniagaan hari ini,

pengurusan strategik kini semakin banyak mendapat perhatian daripada
pelbagai pihak. Peningkatan kepentingannya tidak dapat disangkal, lebih-
lebih lagi dengan adanya keperluan untuk meningkatkan pretasi
organisasi yang beroperasi dalam persekitaran perniagaan yang bergolak
dan tidak menentu.

Namum demikian, perlu dijelaskan di sini bahawa pengurusan strategik

merupakan satu konsep yang luas dan kompleks. Untuk mempelajari dan
memahami proses pengurusan strategik serta amalan-amalannya,
seseorang itu perlu mempunyai pengetahuan umum tentang organisasi,
persekitaran perniagaan dan pengurusan. Ini adalah kerana proses
pengurusan strategik itu melibatkan organisasi, pihak pengurusan dan
persekitaran perniagaan secara menyeluruh.

11
 SOALAN PENILAIAN KENDIRI

1. Terangkan sedikit sebanyak apa yang kamu faham tentang

konsep pengurusan strategik?

2. Apakah pandangan ahli-ahli fikir seperti Chandler, Ansoff, dan

Andrew tentang konsep pengurusan strategik pada awalnya?

3. Nyata serta jelaskan ketiga-tiga fasa proses pengursan strategik.

4. Mengapakah pengurusan strategik penting kepada sesebuah

organisasi?

Semak jawapan anda di akhir modul kursus ini.

12