Τάκης Παπατσώνης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Τάκης Παπατσώνης ή Παπατσώνης Τ.Κ. (1895-26 Ιουλίου 1976[1]) ήταν Έλληνας ποιητής
και ακαδημαϊκός.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1895. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Παπατσώνης, μητέρα του
η Αικατερίνη Πρασσά. Σχολείο πήγε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Άρχισε να δημοσιεύει
ποιήματα στην εφημερίδα «Ακρόπολις». Μετά το σχολείο γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο,
παρακολουθώντας πολιτικές επιστήμες μέχρι το 1920. Το 1927 πήγε στην Γενεύη για να
συνεχίσει τις σπουδές του. Υπηρέτησε στο Υπουργείο Οικονομικών από το 1914 για
σαράντα χρόνια και προβιβάστηκε στην θέση του Γενικού Γραμματέα και ύστερα του
διευθυντή. Επίσης διετέλεσε σύμβουλος του ελεγκτικού συνεδρίου, ειδικός οικονομικός
σύμβουλος και γενικός γραμματέας του υπουργείου τύπου Το 1938 αποσύρθηκε στο Άγιο
Όρος, όπου έζησε τον μοναχικό βίο για πολλούς μήνες. Παντρεύτηκε το 1932 και έκανε ένα
παιδί. Περιηγήθηκε το Βελιγράδι, την Κωνσταντινούπολη, Ιταλία, Πράγα, Ελβετία, Γαλλία,
Βερολίνο, Δρέσδη, Αγγλία, Ισπανία, Βουκουρέστι, Βέρνη, Καρπάθια, Νέα Υόρκη, Κούβα,
Σικάγο, και Σαν Ντιέγο. Απεβίωσε το 1976.

Διακρίσεις

Ο Παπατσώνης είχε πολλές και σημαντικές θέσεις του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Έγινε
αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εμπορικής Τράπεζας (1941), Πρόεδρος του
Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Πινακοθήκης (1953-1964), Αντιπρόεδρος στο Διοικητικό
Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου (1955-1964), Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Ελληνικής
Εταιρείας Αισθητικής (1963 και 1966 αντίστοιχα). Βραβεύτηκε με το γαλλικό παράσημο του
Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (1920), ενώ του απονεμήθηκε το πρώτο Κρατικό Βραβείο
Ποίησης (1963). Το 1967 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Η ποιητική του

Η ποιητική του Παπατσώνη αποτελεί ένα ιδιαίτερο μείγμα φαινομενικά ετερόκλιτων

στοιχείων. Από την μία πλευρά διακρίνουμε σε αυτήν μια θρησκευτικής υφής ατμόσφαιρα
και από την άλλη έναν ευρύτερο στοχασμό πάνω στα ανθρώπινα που, υφολογικά, αντλεί
δάνεια και από την καβαφική τεχνοτροπία. Ο Παπατσώνης ανήκει στην γενιά των ποιητών
του μεσοπολέμου αλλά ή γραφή του παραπέμπει σε μεταγενέστερους ποιητές. Εγκαινίασε
τη χρήση του ελεύθερου στίχου στην νεότερη ελληνική ποίηση και ένα μέρος από την
θεματολογία του προέρχεται από την ευρύτερη σφαίρα της θρησκείας και κινείται στο
μεταίχμιο μεταξύ ανατολικής και δυτικής πολιτιστικής παράδοσης.

Ενδεικτική Εργογραφία

 Εκλογή Α΄. Αθήνα, Κασταλία, ποιητική συλλογή 1934.

 Ursa Minor (ούρτσα μίνορ)· Κι ένα ακόμη ποίημα. Αθήνα, Ίκαρος, ποιητική συλλογή
1944.

 Εκλογή Β΄. Αθήνα, Ίκαρος, ποιητική συλλογή 1962.

 Δεκαπέντε ανέκδοτα ποιήματα· Κριτική παρουσίαση Γιάννας Νταουντάκη. Αθήνα,

Κουλτούρα, 1979.
  Ο τετραπέρατος κόσμος Α΄. Αθήνα, Ίκαρος, δοκίμιο 1966.

 Φώτα από τον τάφο· (Αφιέρωμα στον Σατωβριάνδο). Αθήνα, ανάτυπο από τη Νέα
Εστία, τεύχος Χριστουγέννων 1968.

 Ο τετραπέρατος κόσμος Β΄· Λήρος και λόγος Εξωλογικό σχόλιο πάνω σε δύο σχόλια
Juvenilia του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Αθήνα, Ίκαρος, δοκίμιο 1976.

 Όπου ην κήπος. Αθήνα, Οι εκδόσεις των φίλων, δοκίμιο 1972.

 Ένα τρίπτυχο από τον παράδεισο του Δάντε. 1963.

 Εθνεγερσία, Σολωμός-Κάλβος. 1970.

 Dante Aligheri (1265-1965). 1965.

 Friedrich Holderlin. 1970.

 Άσκηση στον Άθω· ήτοι πηδάλιον νηπτικόν για περιδιάβαση του Όρους. Αθήνα,
Ίκαρος,ταξιδιωτικό 1963.

 Μολδοβαλαχικά του μύθου· Ite, missa est. Αθήνα, Ίκαρος, ταξιδιωτικό 1965.

Μεταφράσεις έργων

 Τ.Σ.Έλιοτ, Ερημότοπος. Αθήνα, εκδ. περ. Ο Κύκλος, 1933.

 Paul Claudel, Στίχοι εξορίας, Ο Δρόμος του Σταυρού, Ο Κλήρος του μεσημεριού. 1940.

 Aragon, Τρία ποιήματα. 1945.

 Saint - John Perse, Ανάβαση - Edgar Allan Poe, Ταμερλάνος Μεταφρασμένα από τα
γαλλικό και αγγλικό πρωτότυπα από τον Κ. Παπατσώνη. Αθήνα, 1957.

 Paul Claudel, Ο κλήρος του μεσημεριού Δράμα σε τρεις πράξεις Μετάφραση

Τ.Κ.Παπατσώνη. 1973.

 Ζαν Ανούιγ, Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού Δράμα σε τέσσερις πράξεις Μετάφραση Τ. Κ.
Παπατσώνη. Αθήνα, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής
Παιδείας, 1981.

 Edgar Allan Poe, Ταμερλάνος. Αθήνα, Διάτων, 1984.