DAHIL SA KARUNUNGA’Y NAGKAKAROONG NG KINANG ANG BAYAN
Karunungang pantas ay sigla ng katulad ng alon pag humahagupit,
buhay,
na sa ati’y galing ang ibinibigay,
siyang naggagawad sa sariling Bayan
ng walang paglipas na mga tagumpay,
at katulad pa rin ng hanging mahinay,
nagpapasariwa sa kabulaklakan,
gayon din ang dulot niyong karunungan
na nagpapayabong sa sangkatauhan.
Dahilan sa kanya’y nagpapakasakit
ang tao pati na ng pananahimik,
dahilan sa kanya’y nanasnaw na pilit
ang sining at agham na kaakit-akit,
na siyang sa tao’y nagbibigay-dikit,
bukal sa bundukin na lubhang malinis,
gayon din ang dunong: nanunuyong tikis
sa bayang payapa’t ligtas sa ligalig.
Doon sa ang trono’y ginawa ng
dunong,
bagong kabataa’y sadyang umuusbong,
mga kamalia’y kanyang natutunton,
at dangal ng diwa, ang pinayayabong;
ang liig ng bisyo’y kanyang napuputol;
sala’y namumutla kung nasasalubong;
At gaya ng bukal, na kung dumidilig
sa mga halama’t bukid sa paligid,
ay inihahandog nang buong pag-ibig
sa lahat ang kanyang malamig na tubig,
sa mga pasiga’t kanugnog na bukid,
sa kalikasan ma’y hindi nagkakait;
gayon din ang taong sa dunong mahilig,
sa lalong mataas na dangal nananhik.
Sa kaniyang labi’y daloy na malinis
ng bait at dunong ang namamalisbis,
ang aral ng kanyang buong pananalig
ay nagpapalayo sa masamang hilig,
na nangababasag sa pampang pagsapit,
at ito’y uliran ng taong may isip,
na ang tinutungo’y landasin ng langit.
Sa dibdib ng taong kapus-kapalara’y
siyang nagbibigay ng kaliwanagan;
siyang gumagapos sa salarin nama’t
sa iba ay aliw ang iniaalay,
kung ang buti niya’y siyang pinapakay
at sa kanyang dibdib ang buti’y may
tanglaw;
at ang karunungan ay lubhang marangal,
na siyang pabangong tiyak na sa buhay.
Katulad ng isang kabatuhang lantad,
sa gitna ng alon na lubhang marahas,
pag-angil ng bagyo na napakalakas,
ay dinudusta lang kung pinagmamalas,
na kapag napagod sa unang paghampas,
ay umuurong na’t takot na aalpas;
gayundin ang dunong na siyang may hawak
ng sa bayan nati’y pamitik sa lakad.
Sa batong sapiro niyayaring sadya,
pinapupurihan ang lupaing mutya;
sapagkat sa dibdib ng anak napunla
ang halamang iyong bulaklak ay diwa;
at sa pag-ibig ding laging nasisira’y
mamamasdan niyong nangamamahala
sa bayang marangal na tapat sa tuwa,
kabihasna’y siyang inaalagata.
Tulad sa umagang waring ginintuang
ginto rin ang buhos ng bukang liwayway,
tulad ng umagang ginto’t pulang kulay
ang isinasabog na lubhang makinang;
ganyan din ang handog niyang karunungang
may hiyas na hain sa nangabubuhay,
at siyang sa ating bayang minamahal
ay nagbibigay ng pagka-walang hanggan.