ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ κ ΕΟΡ∆ΑΙΑΣ

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪ∆ΟΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Ἀπό τόν πλοῦτο καί τή σοφία τῶν Πατέρων
Φ 167ο, 13η Νοεμβρίου 2007, Ἐκκλ. Ἔτος Η΄ αφ 31ο

Πῶς ὠφελούμαστε ἀπ' τόν Ἐκκλησιασμό;

Ἡ δική μου χαρά αὐξάνεται, ὅταν σᾶς βλέπω νά

προκόβετε πνευματικά. Θέλω νά γίνετε τέλειοι καί
ὁλοκληρωμένοι στήν πίστη γι’ αὐτό συνέχεια σᾶς δίνω
τίς συμβουλές αὐτές σάν τόν Παῦλο.
Μερικοί ὅταν μ’ ἀκοῦνε, δέν δίνουν τήν προσοχή
πού χρειάζεται γι’ αὐτό, ἄν καί μπαίνουν μέσα στό
Ναό, αὐτή ἡ πράξη τους γίνεται ἀφορμή ὄχι νά
σωθοῦν, ἀλλά αἰτία νά καταδικασθοῦν αἰώνια.
Ἐσεῖς πάλι πού μ’ ἀκοῦτε, πολλές φορές μοῦ λέτε·
«Ὅταν βρισκόμαστε ἐδῶ στό ναό καί ἀκοῦμε τά
λόγια τοῦ Θεοῦ, νιώθουμε κατάνυξη καί ταπείνωση
στήν ψυχή μας.
Μόλις ὅμως φύγουμε, ἀμέσως ἀλλάζουμε,
γινόμαστε ὅπως ἤμασταν πρίν ἔρθουμε στό ναό·
σβήνεται μέσα μας ἡ προθυμία κι ὁ ζῆλος γιά τά
πνευματικά».
Τί μπορεῖ νά γίνει, γιά νά μήν συμβαίνει αὐτό;
Ἄν θέλετε, ἄς ἐρευνήσουμε τώρα, τί εἶναι αὐτό πού
σᾶς ἐπηρεάζει καί προκαλεῖ ἀλλαγή στή διάθεσή σας.
 Πιστεύω, ὅτι βασική αἰτία εἶναι ἡ ἀσχολία σας μέ
ἄσχετα θέματα κι ἡ συναναστροφή σας μέ πονηρούς
ἀνθρώπους.
Ὅταν ἀναχωροῦμε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί πᾶμε
στό σπίτι μας, δέν πρέπει ν’ ἀσχολούμαστε μέ
ὑποθέσεις, πού εἶναι ἄσχετες μέ ὅσα ἀκούσαμε καί
ζήσαμε στή σύναξή μας στό ναό.
Ἀντίθετα ἐμεῖς πρέπει, μόλις μποῦμε στό σπίτι,
πρῶτα νά φωνάζουμε τή γυναίκα ἤ τόν ἄνδρα, πού
ἔλειπε μαζί μέ τά παιδιά μας καί νά τούς κάνουμε
κοινωνούς τῶν πνευματικῶν δωρεῶν, πού ἀπολαύσαμε στό
Ναό τοῦ Θεοῦ.
Νά πιάνουμε στά χέρια μας καί νά διαβάζουμε τό
βιβλίο τῶν βιβλίων, τήν Ἁγία Γραφή κι ἄλλα πνευματικά
βιβλία. Μετά ἀπό αὐτό ἔχουμε ὅλο τό χρόνο, νά
ἀσχοληθοῦμε μέ τίς βιοτικές ὑποθέσεις μας.
Ὅλοι μας στέλνουμε τά παιδιά μας καθημερινά στό
σχολεῖο· ἀπαιτοῦμε ἀπ’ αὐτά, νά προοδεύουν συνεχῶς
στά μαθήματα· δέν ἀνεχόμαστε καθόλου, νά
πηγαίνουν ἐκεῖ χωρίς κανένα σκοπό· ἡ χαρά μας εἶναι
νά βλέπουμε τήν πρόοδο τους.
Ἀντίθετα ἐμεῖς οἱ μεγάλοι, ἐρχόμαστε σέ πνευματικό
σχολεῖο, εἴμαστε πιό μεγάλοι στήν ἡλικία ἀπ’ τά
παιδιά μας, διαθέτουμε μεγαλύτερη ὡριμότητα ἀπ’
αὐτά. Ὅμως δέν δείχνουμε τήν ἴδια προσοχή μ’ ἐκεῖνα,
ὅταν μάλιστα ὁ σκοπός μας εἶναι τόσο ἀνώτερος καί
ἱερός, δηλαδή ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

2
 Ἄς μήν δείχνουμε ἀδιαφορία, γιά ὅσα ἀκοῦμε μέσα
στό Ναό· ἄς κρατοῦμε τή σκέψη μας συνέχεια σέ
ἐγρήγορση· ἄς ἐμβαθύνουμε καί λίγο στά μηνύματα,
πού κρύβονται μέσα στά λόγια. Μόνο μ’ αὐτό τόν
τρόπο, θά γυρίσουμε πίσω στό σπίτι μας κερδισμένοι,
φορτωμένοι μέ πάρα πολύ κέρδος.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ εἶναι
πνευματικό πανηγύρι καί ἰατρεῖο ψυχῶν.
Ὅπως, ὅταν γυρίζουμε ἀπό πανηγύρι, εἴμαστε
χαρούμενοι καί φορτωμένοι μέ τά πολλά πράγματα,
πού ἀγοράσαμε, ἔτσι νά ἐπιστρέφουμε καί ἀπό τό Ναό
στό σπίτι μας.
Ὅπως, ὅταν φεύγουμε ἀπό ἰατρεῖο, ἔχουμε πάρει τά
κατάλληλα φάρμακα γιά τήν ἀρρώστειά μας, ἔτσι νά
ἐπιστρέφουμε καί πάλι πίσω στό σπίτι μας.

Ἐδῶ στό Ναό δέν συγκεντρωνόμαστε καθημερινά,

γιά νά ἔχουμε μιά ἁπλή κοινωνική συνάντηση κι
ὕστερα νά διαλυθοῦμε.
Ἐρχόμαστε ἐδῶ, γιά νά πάρουμε τό κατάλληλο
φάρμακο, νά θεραπεύσουμε τίς ἁμαρτίες μας καί ν’
ἀπαλλαγοῦμε ἀπ’ τά πάθη, πού μᾶς τυραννοῦν.
Ὁ καθένας λοιπόν ἀπό μᾶς, ἄς ἐξετάζει καθημερινά
τόν ἑαυτό του, τί κέρδισε ἀπό τή σημερινή ἀκολουθία,
τί κέρδισε ἀπό τή χθεσινή, γιά νά μήν ἀποδείξουμε μέ
τή ζωή μας, πώς μάταια καί τυχαῖα ἐρχόμαστε στό
Ναό.

3
 Ἔχεις στή διάθεσή σου πέντε ἤ καλύτερα ἔξι
ὁλόκληρες μέρες γιά ν' ἀσχοληθεῖς μέ τίς βιοτικές σου
ἀνάγκες. ∆έν θά σοῦ ἦταν δύσκολο, νά διέθετες μία
μέρα ἤ τουλάχιστον μία ὥρα τῆς ἡμέρας, γιά τίς
πνευματικές ἀνάγκες τῆς ψυχῆς σου.
Ἄν δέν βρίσκεις τουλάχιστο λίγο χρόνο γιά τήν
ψυχή σου καί γιά τό Θεό, πῶς τότε δέν θά ἤσουν ἕνας
ἀχάριστος δοῡλος στόν μεγάλο Εὐεργέτη μας;
Νά ξέρετε, πώς τίποτε δέν θά κερδίσουμε στὴν
ἐπίγεια ζωή, ἄν δέν φροντίζουμε νά ἀσφαλίζουμε μέσα
μας τά λόγια αὐτά καθημερινά. Θά μοιάζουμε μ’
ἐκείνους τούς ἀνθρώπους, πού γεμίζουν μέ νερό τρύπια
πιθάρια κι ἐκεῖνα μένουν πάντοτε ἄδεια.
Κι ὅμως, μέ πόση φροντίδα ἀσφαλίζουμε τά
χρήματα καί τά χρυσά κοσμήματα! Τά λόγια ὅμως,
πού ἀκοῦμε ἐδῶ, εἶναι πολύ πιό πολύτιμα ἀπ' τά
χρήματα καί τά κοσμήματα, γιατί αὐτά εἶναι οἱ
θησαυροί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐμεῖς ὅμως τί κάνουμε; Τούς ἐναποθέτουμε στό

θησαυροφυλάκιο τῆς ψυχῆς μας ἤ σάν ἐπιπόλαιοι τούς
ἀφήνουμε νά χαθοῦν ἀπογυμνώνοντας τίς ψυχές μας;
Ποιός θά φταίει τότε γιά τήν πνευματική μας
φτώχεια; Ποιός θά βρεθεῖ λοιπόν νά μᾶς λυπηθεῖ, ἀφοῦ
ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ὁδηγοῦμε σέ πνευματική πείνα τήν ψυχή
μας καί γινόμαστε ἐχθροί τοῦ ἑαυτοῦ μας;
Ἰωάννης Χρυσόστομος