ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ κ ΕΟΡ∆ΑΙΑΣ

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪ∆ΟΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Ἀπό τόν πλοῦτο καί τή σοφία τῶν Πατέρων
Φ 184ο, 13η Ἀπριλίου 2008, Ἐκκλ. Ἔτος Η΄ αφ 36ο

Συναίσθηση ΜετάνοιαὉμολογία

Εἶναι πολύ καλό κι ὠφέλιμο, νά παραδέχεται ὁ

χριστιανός τίς ἁμαρτίες του καί νά τίς θυμᾶται συνέχεια.
Αὐτό μπορεῖ, ὄχι μόνο νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τήν
ἁμαρτία, ἀλλά καί νά μᾶς ἐμποδίσει ἀπό τήν κακία.
Ξέρω, πώς τώρα πού ἀκοῦτε τά λόγια μου, μέσα σας
ταράζεστε, γιατί πληγώνεστε καί πονᾶτε, καθώς οἱ
ἁμαρτίες σας ἔρχονται στή μνήμη σας.
Ἐμεῖς ὅμως, σάν πιστοί Χριστιανοί πού εἴμαστε,
ἄς πιέσουμε τήν ψυχή μας·
ἄς τήν ἐξαναγκάσουμε σέ ὁμολογία·
ἄς τήν πείσουμε ὅτι ἁμάρτησε, γιά νά μετανοήσει·
γιατί ὅταν μετανοήσει, τότε μόνο θά μπορέσει
ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς αἰώνιες τιμωρίες.
Πές μου· Πῶς ἔχεις τήν ἀπαίτηση, ὁ Θεός νά σοῦ
συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες, ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος ποτέ σου δέν
τίς ὁμολόγησες, ποτέ σου δέν ἔκλαψες;
Μόνον ὅποιος παραδέχτηκε κι ἀναγνώρισε τά λάθη του,
ἀπολαμβάνει στό τέλος
τό ἔλεος καί τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
 Ἐσύ ὅμως, πού δέν πείστηκες ποτέ μέχρι τώρα, ὅτι
ἔχεις ἁμαρτήσει, πῶς ἔχεις τήν ἀπαίτηση νά
ἀπολαύσεις τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ;
Ἄς πείθουμε τούς ἑαυτούς μας, ὅτι ἁμαρτήσαμε· ἄς
μήν τό λέμε ὅμως μόνο μέ τά χείλη μας, ἀλλά ἄς
νιώθουμε τήν ἁμαρτωλότητά μας βαθειά στήν ψυχή
μας.
Ἄς μήν ἀποκαλοῦμε τούς ἑαυτούς μας ἁμαρτωλούς
μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά ἄς ἀναλογιζόμαστε τίς
ἁμαρτίες μας καί ἄς τίς ἐξετάζουμε μία πρός μία.
∆έν σᾶς προτρέπω, νά διαπομπεύσετε τόν ἑαυτό σας
καί νά τόν κατηγορήσετε μπροστά σ’ ὅλο τόν κόσμο.
Σᾶς συμβουλεύω ὅμως, καθημερινά στήν προσευχή σας
νά ὁμολογεῖτε τίς ἁμαρτίες σας μπροστά στό Θεό.
Ὅποιος τίς ἔχει συνέχεια στήν μνήμη του, ποτέ δέν
θά μνησικακήσει καί δέν θά ὀργιστεῖ· ποτέ δέν θά
κακολογήσει καί δέν θά ὑπερηφανευτεῖ.
Γνωρίζω πάλι, πώς ἡ ψυχή δέν ἀνέχεται, νά
θυμᾶται τόσο πικρά πράγματα, σάν τά ἁμαρτήματα.
Εἶναι ὅμως προτιμότερο,
ἡ ψυχή νά πληγώνεται σ’ αὐτήν τή ζωή,
καθώς θά σκέφτεται συνέχεια τίς ἁμαρτίες της,
παρά νά τιμωρεῖται αἰώνια στήν ἄλλη τή ζωή.
Ἄν τώρα τίς θυμᾶσαι συνέχεια καί προσεύχεσαι γι’
αὐτές, γρήγορα θά τίς ἐξαλείψεις.
Ἄν ὅμως θελήσεις νά τίς ξεχάσεις,
νά εἶσαι σίγουρος, ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως
καί παρά τή θέλησή σου,
θά τίς θυμηθεῖς, ἀλλά τότε χωρίς ὠφέλεια.
2
 Τότε οἱ ἁμαρτίες μας θά ἀποκαλυφθοῦν μπροστά σ’
ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη· θά γίνουμε θέατρο, ὄχι μόνο
μπροστά στούς φίλους μας καί στούς ἐχθρούς μας,
ἀλλά καί στούς ἀγγέλους. Αὐτό βέβαια εἶναι ἀληθινό,
ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς τό ἐπιβεβαίωσε μέ τά λόγια του.
«Ἐλᾶτε ὅλοι ἐσεῖς οἱ εὐλογημένοι ἀπό τόν Πατέρα
μου, νά κληρονομήσετε τήν οὐράνια Βασιλεία, πού ἔχει
ἑτοιμαστεῖ γιά χάρη σας, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε
ὁ κόσμος»· καί πάλι· «Φύγετε μακρυά ἀπό μένα ἐσεῖς οἱ
καταραμένοι στήν αἰώνια κόλαση, πού ἔχει ἑτοιμαστεῖ
γιά τό διάβολο καί τούς ἀγγέλους του».
Ἄς μήν ἀκοῦμε τά λόγια αὐτά ἔτσι ἐπιπόλαια, ἀλλά
ἄς φέρουμε τήν εἰκόνα τῆς Κρίσεως μπροστά στά μάτια
μας· ἄς θεωρήσουμε πώς ἐμεῖς, βρισκόμαστε μπροστά
στό θρόνο τοῦ Θεοῦ· ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀκούσαμε τά
τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ κι ὁδηγούμαστε ὁριστικά
στήν αἰώνια κόλαση.
Πῶς θά νιώθει τότε ἡ ψυχή μας;
Ποιά παρηγοριά θά ἔχει;
Πῶς θά αἰσθανόμαστε,
ὅταν ὁ Θεός θά μᾶς ξεχωρίζει στά δυό μέρη;
Ποιά δικαιολογία θά βροῦμε νά ποῦμε;
Ποιά ἱκετευτικά λόγια μας
θά γίνουν δεκτά ἀπ’ τό Θεό;
Φυσικά, κανένα!
Ἀναγκαστικά θά δεθοῦμε, θά σκύψουμε τό κεφάλι,
θά συρθοῦμε στά στόματα τῶν καμίνων, στό ποτάμι
τῆς φωτιᾶς, στό σκοτάδι, στίς ἀθάνατες τιμωρίες.

3
 Κανένας τότε δέν θά μπορέσει νά μᾶς βοηθήσει, οὔτε
πατέρας, οὔτε μητέρα, οὔτε ἀκόμα καί οἱ Ἅγιοι πού
ἔχουν μεγάλη παρρησία μπροστά στό Θεό.
∆έν μποροῦμε λοιπόν, νά στηρίζουμε τήν ἐλπίδα τῆς
σωτηρίας μας σέ κανέναν ἄλλον, παρά μόνο στόν ἑαυτό
μας καί στή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
Γι’ αὐτό, ἄς ζοῦμε καθημερινά σύμφωνα μέ τό
θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἄς μήν ἀφήσουμε κάποια κηλίδα, νά
λερώσει τήν ψυχή μας. Ἄν ὅμως δεχτήκαμε, ἄς μήν
ἡσυχάζουμε. Ἄς προσπαθοῦμε νά ξεπλύνουμε τό ρύπο
μέ τή μετάνοια, μέ τά δάκρυα,
μέ τίς προσευχές καί τήν ἐλεημοσύνη.
«∆έν ἔχω ὅμως ἀρκετά χρήματα, γιά νά κάνω
ἐλεημοσύνη», μπορεῖ νά μοῦ πεῖ κάποιος ἀπό ἐσᾶς.
Ὅσο φτωχός κι ἄν εἶσαι, ἔχεις ἕνα ποτήρι δροσερό
νερό νά προσφέρεις· ἔχεις πόδια νά ἐπισκεφτεῖς τούς
ἀρρώστους· ἔχεις ἕνα σπίτι γιά νά φιλοξενήσεις τούς
ξένους. Νά ξέρετε πώς δέν ὑπάρχει καμμιά συγγνώμη
σ’ ἐκεῖνον πού δέν ἐλεεῖ.
Αὐτά σᾶς τά λέω, γιατί φροντίζω, ὄχι τόσο πολύ γι’
αὐτούς πού ὑποφέρουν, ἀλλά πολύ περισσότερο γιά σᾶς,
πού μέ ἀκοῦτε. Ἐσεῖς μέν δίνετε σ’ ἐκείνους τά ἐπίγεια
ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά ἐξασφαλίζετε γιά τόν ἑαυτό σας τά
ἐπουράνια. Τά αἰώνια λοιπόν ἀγαθά τοῦ Θεοῦ,
εὔχομαι ν' ἀπολαύσουμε ὅλοι μας,
μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία
τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἰωάννης Χρυσόστομος