ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ:

ΦΡΑΓΓΟΓΙΑΝΝΟΥ- ΧΑΔΟΥΛΑ: Η μορφή της αγρότισσας γυναίκας που ζώντας μέσα

στη φτώχεια και την ανέχεια , οδηγήθηκε στην παράκρουση λόγω των τεράστιων
οικογενειακών βαρών που αναγκάστηκε να σηκώσει. Είναι η φιγούρα του ανθρώπου
που οδηγείται στο έγκλημα από μια έντονη τάση για λύτρωση! Η Φραγκογιαννού δρα
ανάμεσα στα όρια της λογικής και της παράκρουσης. Σε προχωρημένη ηλικία
αναπολεί το παρελθόν της και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ζωή της κύλησε
μάταια και ανώφελα. Παραλογίζεται κάτω από το βάρος μιας τέτοιας σκέψης και
καθώς έχει περιορισμένες δυνατότητες δράσης αλλά και κατανόησης των
περιστάσεων, αποφασίζει - αφού πάρει την κατά τη γνώμη της θεϊκή συγκατάθεση -
να θέσει τέρμα στις αδικίες της φύσης και να αναζητήσει τον καθαρμό και την
αποκατάσταση της τάξης στην αποτρόπαια πράξη του φόνου. Η φόνισσα
εξουσιάζεται από μια δαιμονική και αβυσσαλέα δύναμη που την οδηγεί σε πράξεις
κακού με απόλυτη ψυχραιμία. Η Φραγκογιαννού δεν παρουσιάζεται από τον
Παπαδιαμάντη ως μια ηρωίδα μιας αστυνομικής ιστορίας /θρίλερ· Η εξέλιξη της
απλοϊκής χωριάτισσας σε επικίνδυνο δολοφόνο δεν γίνεται αυτοστιγμεί, αλλά
κλιμακώνεται σταδιακά. Παρουσιάζεται ως ένα πρόσωπο τραγικό , θύμα των
εξωτερικών καταστάσεων που έζησε, της ανέχειας, της εγκατάλειψης και της βαριάς
μοίρας αλλά και θύμα του παραλογισμού της. Διαπράττει τους φόνους από συμπόνια
προς τα κορίτσια κι όχι από μίσος [ αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η πράξη της είναι
θεάρεστη αλλά επιβεβαιώνει την τραγικότητα του προσώπου της ] και πιστεύει ότι
διαπράττει έργο θεάρεστο και λυτρωτικό όχι μόνο για τα θύματά της αλλά και για τις
οικογένειές τους. Κατά βάθος θέλει να σκοτώσει την αμαρτία και τον πόνο της ζωής.
Η φόνισσα αντιπροσωπεύει την ασυνείδητη δύναμη του κακού. Για τους λόγους
αυτούς ο συγγραφέας την ‘’λυτρώνει’’ με το δικό της ιδιόμορφο θάνατο, που δεν
έρχεται ούτε σαν τιμωρία, ούτε σαν εξιλέωση.