Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.

indd 1 12/12/2561 BE 15:25

 เกมซ่อนหาล่าเอาตาย
リアル鬼ごっこ
ยามาดะ ยูซุเกะ เขียน
บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์ แปล
REAL ONIGOKKO by Yusuke Yamada
Copyrights © Yusuke Yamada 2004
All rights reserved.
Originally published in Japan by Gentosha Publishing Inc., Tokyo
This Thai edition is published by arrangement with
Gentosha Publishing Inc., Tokyo c/o Tuttle-Mori Agency, Inc., Tokyo

พิมพ์ครั้งที่ 1 : ธันวาคม 2561

จัดพิมพ์โดย : สำ�นักพิมพ์ไดฟุกุ-ลิท
บริษัท ไดฟุกุ ครีเอเตอร์ จำ�กัด

ยูซุเกะ, ยามาดะ.
เกมซ่อนหาล่าเอาตาย.-- กรุงเทพฯ : ไดฟุกุ ครีเอเตอร์, 2561.
208 หน้า.
1. นวนิยายญี่ปุ่น. I. บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง.
895.63
ISBN 978-616-448-012-4

ประธานกรรมการบริหาร : จินตนา เฉลิมชัยกิจ

กรรมการผู้จัดการ : อลีน เฉลิมชัยกิจ
ที่ปรึกษา : ลัลตรา วรสุมาวงษ์ นิวะบะระ
บรรณาธิการบริหาร : วรุตม์ ทองเชื้อ
บรรณาธิการต้นฉบับแปล : ผุสดี นาวาวิจิต
บรรณาธิการเล่ม : นันทวัชน์ สกลกูล
ออกแบบปกฉบับภาษาไทย : ณัฐพงษ์ ภาคีแพทย์
ศิลปกรรม : vinussa
พิสูจน์อักษร : ณฤดี ภมร
ฝ่ายการตลาด : อัคคณัฐ ชุมนุม
ฝ่ายขาย : มนัญชยา ศิริวงษ์, อุดร ปัญญาชัย
ฝ่ายประสานงานโรงพิมพ์ : ไพบูลย์ ชาคริยานนท์
พิมพ์ที่ : บริษัท พี เอ็น เค แอนด์สกายพริ้นติ้งส์ จำ�กัด
จัดจำ�หน่ายโดย : สายส่งสุขภาพใจ บริษัท บุ๊ค ไทม์ จำ�กัด
214 ซอยพระรามที่ 2 ซอย 38 ถนนพระรามที่ 2 แขวงบางมด เขตจอมทอง กทม. 10150
โทรศัพท์ : 0 2415 2621, 0 2415 6507

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 2 12/12/2561 BE 15:25

 คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์
ถ้าเกิดวันหนึ่ง ผู้นำ� ประเทศกลับใช้อ�ำนาจในทางที่ผิดอย่างสุดโต่ง
ถึงขนาดบงการชีวิตใครต่อใครก็ได้จะเป็นเช่นไร
“เกมซ่อนหาล่าเอาตาย” เป็นอีกหนึ่งผลงานจาก ยามาดะ ยูซุเกะ
นักเขียนไฟแรงชาวอาทิตย์อุทัย ผลงานของเขาครองใจเยาวชนชาวญี่ปุ่น
ได้อย่างจัง มีหลายเรื่องถูกน�ำไปเป็นหนังสือการ์ตูน และอีกหลายเรื่อง
ถูกน�ำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์
อาจเป็นเพราะพล็อตทีแ่ หวกแนว และการเดินเรือ่ งทีร่ วดเร็ว ตืน่ เต้น
เร้าใจ จึงท�ำให้พอได้อ่านงานเขียนของเขาแล้ว รู้สกึ สนุกวางหนังสือไม่ลง
“เกมซ่อนหาล่าเอาตาย” เป็นเรือ่ งราวการหลบหนีเอาชีวติ รอดจาก
“เกมซ่อนหาล่าจริง” ของผู้น�ำที่ไร้ซ่งึ ศีลธรรม นอกจากการวิ่งหนีที่ตื่นเต้น
ลุน้ ระทึก ยังมีปมเรือ่ ง ครอบครัว มิตรภาพของเพือ่ นให้ผอู้ า่ นได้ลองทบทวน
หนังสือเล่มนี้ทางส�ำนักพิมพ์ยังคงได้รับเกียรติจาก อ.บัณฑิต
ประดิษฐานุวงษ์ และ อ.ผุสดี นาวาวิจิต ที่มาช่วยสร้างสรรค์ผลงานซึ่ง
เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณภาพ
ส�ำนักพิมพ์ไดฟุก-ุ ลิทหวังว่า นิยายเล่มนีจ้ ะเป็นทีช่ นื่ ชอบและแทรก
เข้าไปอยู่ในใจของนักอ่านชาวไทย ถ้าพร้อมแล้วมาลุ้นระทึกไปกับเกม
ซ่อนหาสุดโหดกันเลย

ส�ำนักพิมพ์ไดฟุกุ-ลิท

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 3 12/12/2561 BE 15:25

 คำ�นำ�นักแปล
ยามาดะ ยูซุเกะ เขียนเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกเมื่อตอนอายุ 20 ปี
เขาไม่ชอบอ่านนิยายมาก่อน ดังนัน้ เรือ่ งของเขาจึงมีความเป็นเอกลักษณ์
อ่านแล้วรู้สึกเร่งเร้าให้คนอ่านได้ลุ้นตัวโก่งไปกับเรื่องราวด้วย ลองอ่าน
ส่วนหนึ่งในนั้นสิครับ
ซึบาสะนั่งนับเวลาที่เหลือ 60 วินาทีในหัว ผู้ล่าก็ใช้แรงเท่าที่มี
ไล่ตาม ระยะห่างเริม่ กระชัน้ เข้ามาเรือ่ ยๆ 50 วินาที ทัง้ สองหายใจแรงมาก
จนน่ากลัว ระยะห่างจากผู้ล่าไม่ถึง 40 เมตรแล้ว 40 วินาที 30 วินาที
ใกล้เข้ามาห่างกันราว 30 เมตร 20 วินาที แทบไม่เหลือระยะห่างอีกแล้ว
ซึบาสะรีบดูนาฬิกาข้อมือ 10 วินาที 9 8 7...เร็ว เร็ว เร็ว เขาเร่งนาฬิกา
5 วินาที 4 วินาที...ซึบาสะนับได้ 0 พร้อมกับเสียงสัญญาณสิ้นสุดดังขึ้น
พอได้ยินดังนั้นทั้งสองก็หยุดวิ่งและล้มลงตรงนั้น
‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ วันที่ 5...สิ้นสุด

ฉากแบบนี้มีมากมายเหลือเกินในเล่ม ไม่จ�ำเป็นต้องอธิบายเลย
ใช่ไหมครับว่าจะมันเพียงใด
ขอให้สนุกกับ “เกมซ่อนหาล่าเอาตาย” ได้เลยครับ

บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์
ผู้แปล

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 4 12/12/2561 BE 15:25

 リ
ア
ル
鬼
ご
っ
こ

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 5 12/12/2561 BE 15:25

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 6 12/12/2561 BE 15:25
 บทนำ�

ใน 1 วันซึ่งมี 24 ชั่วโมง ถ้ามี 1 ชั่วโมงที่ชีวิตของเราต้องถูกล่า

ความรู้สกึ ของคนถูกล่าจะเป็นเช่นไร...

ปีคริสต์ศกั ราชที่ 3000 ณ ประเทศซึ่งมีประชากรราว 100 ล้านคน

มีเทคโนโลยีด้านการแพทย์ วิทยาศาสตร์ และแม้กระทั่งด้านเครื่องกล
พัฒนาก้าวไกลอย่างไม่เคยมีมาก่อน อยูใ่ นระดับชัน้ น�ำในทุกด้านเมือ่ เทียบ
กับประเทศอื่น ประเทศนี้มีประชากรนามสกุล ‘ซาโต้’ ทะลุ 5 ล้านคน
ในที่สุด นั่นคือมี ‘ซาโต้’ 1 คนในทุก 20 คน และมีเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายเกิด
มาในยุคสมัยนี้ชื่อ ‘ซึบาสะ ซาโต้’ เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะต้องถูกตาม
ล่าเอาชีวิต เพียงเพราะเขานามสกุล ‘ซาโต้’...

ย้อนกลับไป 14 ปีกอ่ น แม้บดั นีค้ วามทรงจ�ำในตอนนัน้ ก็ยงั ชัดเจน...

ชีวิตซึบาสะซึ่งตอนนั้นอายุ 7 ปีช่างมืดมิด ทุกคืนวันเทรุฮิโกะผู้เป็น
บิดาใช้ความรุนแรงกับมาซึมิผู้เป็นมารดา การกระท�ำที่เห็นตรงหน้าท�ำให้
ทั้งซึบาสะและไอผู้เป็นน้องสาวอายุ 4 ขวบต้องตัวสั่น บางครั้งเทรุฮิโกะ
ก็ท�ำร้ายแม้แต่เด็กทั้งสอง เป็นพ่อที่ต�่ำช้า ดื่มเหล้าแทนน�้ำแทบทุกวัน
และสุดท้ายก็มาใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัว
แม่ทนกับชีวิตเยี่ยงนั้นไม่ไหว ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เป็นสิ่งที่
เธอคิดเอาไว้นานแล้ว แต่ยังลังเลตัดใจไม่ได้อยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือซึบาสะ
กับไอ ในฐานะแม่ทแี่ ท้จริง เธออยากพาลูกทัง้ สองไปด้วย แต่เธอไม่มสี มบัติ
พอ และไม่มนั่ ใจว่าจะเลีย้ งเด็กสองคนไหว แต่ทงิ้ ไว้กไ็ ม่ได้ เพราะจะท�ำให้

-7-

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 7 12/12/2561 BE 15:25

 บทนำ�

ซึบาสะกับไอต้องถูกเทรุฮิโกะท�ำร้าย เธอลังเล เพราะรักทั้งซึบาสะและไอ

เท่าๆ กัน แต่ก็ต้องตัดสินใจว่าจะเลือกใคร...หรือจะ ‘ทิ้ง’ ใคร...
สภาพจิตใจเธอเริ่มหวั่นไหว หลังจากคิดแล้วคิดอีกก็ได้ข้อสรุป
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เธอหยิบกระเป๋าสีเหลืองของเด็กอนุบาลไว้ในมือ
ข้างหนึง่ แล้วออกมาอยูน่ อกบ้าน ประตูบา้ นเปิดออก ซึบาสะกับไอยืนคูก่ นั
ทั้งสองก้มหน้าเศร้าซึม ซึบาสะเงยหน้าขึ้นพูดอย่างเศร้าสร้อย
“แม่...จะไปจริงๆ เหรอฮะ”
ว่าแล้วก็ก้มหน้าอีก ค�ำพูดนั้นท�ำให้มาซึมิยิ่งหนักใจ แต่สุดท้าย
เธอตัดสินใจพาไอไป ไอเพิ่งจะ 4 ขวบและเป็นเด็กผู้หญิง ไม่อาจให้อยู่กับ
เทรุฮโิ กะได้ ผูเ้ ป็นมารดาเข้าไปหาและลูบศีรษะซึบาสะด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ซึบาสะ...ขอโทษนะ แม่...ไม่มนั่ ใจว่าจะอยู่กบั พ่อของเธอต่อไปได้”
เธอบอกกับซึบาสะด้วยท่าทางอิดโรย ซึบาสะพยักหน้าเพียงนิดเดียว
“แล้ว...ไอเพิ่งจะ 4 ขวบ แถมเป็นเด็กผู้หญิงใช่มั้ย คงจะให้อยู่กบั
พ่อไม่ได้ ซึบาสะเป็นลูกผู้ชาย...แข็งแรง คงไม่เป็นไรใช่ม้ยั ”
ส�ำหรับเด็ก 7 ขวบอย่างซึบาสะ ยังรู้สึกว่าค�ำพูดนั้นช่างเจ็บปวด
และเป็นสิ่งที่แม่ยัดเยียดให้เขาแต่ฝ่ายเดียว
“อะ...เอ่อ ไม่เป็นไร ผม...แข็งแรง และเป็นลูกผู้ชาย...ไม่เป็นไร
หรอกฮะ”
ซึบาสะฝืนพูดด้วยน�้ำเสียงสดใส แล้วรีบก้มหน้า
“แต่...ผมไปด้วยไม่ได้เหรอฮะ”
ซึบาสะอยากจะตามไปใช้ชวี ติ ร่วมกับแม่และไอ ผูเ้ ป็นมารดาแสดง
สีหน้าล�ำบากใจแค่ช่วั พริบตา แต่แล้ว...
“แล้วแม่จะมารับ จะมารับลูกแน่ๆ...ทนอยู่กับคุณพ่อไปก่อนนะ...
ขอร้องล่ะ”
แม่พดู อ้อมแอ้มหางเสียงสัน่ เมือ่ ซึบาสะแน่ใจแล้วว่าแม่ไม่พาไปแน่
ก็ได้แต่พยักหน้า เขาไม่อยากเห็นแม่ล�ำบากใจ จึงแสร้งยิ้ม

-8-

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 8 12/12/2561 BE 15:25

 “มาแน่ๆ นะ ต้องมารับแน่นะ สัญญานะฮะ”
ซึบาสะท�ำเสียงสดชื่น ยื่นนิ้วก้อยออกมา ผู้เป็นมารดาเช็ดน�ำ้ ตา
แล้วเกี่ยวก้อยสัญญา
“ขอบใจนะ...ซึบาสะ”
ซึบาสะยิ้มน้อยๆ พยักหน้าให้แม่ แม่ค่อยๆ มองนาฬิกา
“ไอ...ไปกันเถอะ”
ว่าแล้วก็เข้าไปหาไอ แต่ไอไม่ยอมขยับแม้แต่กา้ วเดียวราวกับไม่ได้ยนิ
“ไอ มานี่เร็ว”
เมื่อเรียกอีกครั้ง ไอจึงส่ายหน้า
“ไอ...ขอร้องล่ะ ฟังแม่พูดหน่อย”
ไม่ว่าแม่จะพูดอย่างไร ไอก็ไม่ขยับจากตรงนั้นแม้แต่ก้าวเดียว
ไอเองก็คงไม่อยากจะห่างจากซึบาสะแน่ นี่เป็นการแสดงเจตจ�ำนงของไอ
ท�ำให้คราวนี้ซึบาสะต้องเป็นฝ่ายพูดโน้มน้าว
“ไอจ๊ะ...ไปอยูก่ บั คุณแม่สองคนสักพักเถอะ แล้วเราจะได้อยูด่ ว้ ยกัน
ได้อีกนะ”
ซึบาสะพูดไม่ทนั ขาดค�ำ ไอร้องไห้เสียงดัง
“ไอ...”
ไอร้องไห้ไม่ยอมหยุด ผู้เป็นมารดาเริ่มหงุดหงิด
“นี่ ไอ ไปแล้วนะ”
ถ้าเทรุฮิโกะซึ่งนอนหลับในห้องตื่นขึ้นมา อาจเกิดปัญหาขึ้นอีก
เธอจึงดึงมือไอเป็นเชิงบังคับ
“ไม่เอา ไม่เอา ปล่อย”
ไอร้องโวยวาย
“พี่จ๋า”
ไอหันหลังตะโกนเรียกซึบาสะ ผู้เป็นมารดาลากตัวไอไปโดยไม่หัน
กลับ ซึบาสะเห็นภาพนั้นแล้วได้แต่หลุบตา นิ่งเงียบ

-9-

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 9 12/12/2561 BE 15:25

 บทนำ�

“พี่จ๋า”
ได้ยนิ เสียงร้องของไออีกครัง้ ซึบาสะกัดริมฝีปากก�ำมือแน่น แต่เมือ่
ฟังเสียงนัน้ หลายหน น�ำ้ ตาเม็ดเป้งพรัง่ พรูจากตาจนเผลอเงยหน้า มองเห็น
ภาพแม่บังคับลากไอซึ่งไม่ยอมไป ไอยังคงร้องเรียกซึบาสะ แต่เสียงนั้น
ค่อยๆ เบาลง จนในที่สุดทั้งสองก็หายไป ซึบาสะแน่น่งิ ไม่ไหวติง
“ลาก่อนฮะ...แม่...ลาก่อน...ไอ”
ซึบาสะบอกลาคนทั้งสอง น�้ำตาหลั่งริน
เชื่อมั่นในค�ำของแม่ท่วี ่า <แล้วแม่จะมารับ>...
ซึบาสะไม่มีวันลืมภาพของทั้งสองตอนนั้น เป็นเรื่องช็อกเหลือเกิน
ส�ำหรับเด็ก 7 ขวบ
ตั้งแต่น้นั ซึบาสะต้องทนรองรับความทารุณของพ่อ
และไม่ทนั ไรเวลาก็ล่วงเลยไป 14 ปี...

- 10 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 10 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

ปัจจุบัน ประเทศที่ซึบาสะอาศัยเข้าสู่ศตวรรษที่ 30 ตั้งแต่ก่อตั้ง

ประเทศ ไม่เคยมีศึกสงครามเลย เพราะประชาชนทุกคนรู้ดีว่าถ้าก่อศึก
สงครามจะได้รับโทษทัณฑ์ที่หนักที่สุด จึงเป็นเหตุให้บ้านเมืองนี้รักษา
ความสงบสุขมายาวนาน...
แต่ ร ะยะหลัง ประเทศเริ่ม ยุ่ ง เหยิง เพราะผู้น� ำคนก่อนเสียชีวิต
ท่านผู้นำ� คนที่ 150 ขึน้ มาปกครองประเทศ เนือ่ งจากผู้นำ� คนก่อนตายก่อน
เวลาอันควร ท�ำให้ผ้นู ำ� คนที่ 150 มีอายุเพียง 21 ปี และเป็นผู้นำ� ทีท่ ะนงตัว
เอาแต่ใจ หน�ำซ�้ำยังไม่เด็ดขาดท�ำอะไรไม่ได้ดังใจสักอย่าง มีคนนินทา
ลับหลังว่าน้องชายผู้อายุอ่อนกว่า 2 ปียงั เหมาะเป็นผู้น�ำมากกว่า
เพราะท่านผู้นำ� ไม่ตัดสินใจสิ่งใด ปัจจุบันจึงเต็มไปด้วยขโมย โจร
คนวางเพลิง หรือแม้กระทั่งฆาตกร แต่ท่านผู้น�ำกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านี้
ไม่คดิ หาทางแก้ไข ยิง่ เมือ่ แม่เสียชีวติ ยิง่ เลวร้าย เขายิง่ ใช้ชวี ติ อย่างหรูหรา
โดยไม่รสู้ กึ ถึงวิกฤตใด จึงมีคนตัง้ สมญาว่า ‘ผูน้ ำ� ผูเ้ บาปัญญา’ ซึง่ ประชาชน
ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกัน
แต่ไม่มีสักคนกล้าออกความเห็นต่อหน้าท่านผู้น�ำ แน่นอนแม้แต่
น้องชายแท้ๆ เพราะประเทศนี้มีกฎหมายที่รุนแรงและน่ากลัวว่า ผู้ใด
ต่อต้านหรือพูดจาให้ร้ายท่านผู้น�ำจะถูกประหารชีวิตทันที ที่แล้วมาผู้น�ำ
ปกครองได้โดยไม่มีปัญหา เพราะให้ความส�ำคัญกับประเทศมากกว่า
ตนเอง จนผูค้ นลืมเสียด้วยซ�ำ้ ว่ามีกฎหมายเช่นนัน้ แน่นอนไม่เคยมีใครคิด
ต่อต้านท่านผูน้ ำ� และไม่เคยมีใครโดนประหารชีวติ จึงเป็นประเทศทีส่ งบสุข
จนประเทศอื่นอิจฉา

- 11 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 11 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

แม้แต่ทหารคนสนิทของผู้น�ำผู้เบาปัญญา ต่อหน้าก็คอยเอาอก
เอาใจ แต่ส่วนใหญ่แอบคิดว่า
(ประเทศนี้ต้องล่มสลายแน่)
และกังวลกับพฤติกรรมของท่านผู้น�ำ
แต่ปญ ั หายิง่ กว่านัน้ คือมีทหารคนสนิทบางส่วนแม้จะเป็นส่วนน้อย
สาบานตนว่าจะภักดีตอ่ ผูน้ ำ� ผูเ้ บาปัญญาจนถึงทีส่ ดุ ซึง่ ก็คอื ทหารคนสนิท
อาวุโสผู้รับราชการมาตั้งแต่สมัยผู้น�ำคนก่อน และเป็นความจริงด้วยว่า
พวกเขานั่นแหละที่ตามใจท่านผู้น�ำจนเสียคน ลับหลังท่านผู้น�ำทหาร
คนสนิทผูภ้ กั ดีกบั ผูไ้ ม่เป็นเช่นนัน้ ทะเลาะเบาะแว้งกันไม่สนิ้ สุด เรือ่ งเหล่านี้
เกิดขึ้นแทบไม่เว้นแต่ละวัน จนหลายคนคิดว่าวันที่ประเทศล่มสลาย
คงอีกไม่นาน
ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนั้น ท่านผู้น�ำยังใช้อารมณ์ส่วนตัวคิด
ข้อเสนอเบาปัญญาขึ้น
วันที่ 12 ธันวาคม 9.30 น. ทุกอย่างเริ่มต้นที่นี่...
ไวน์เต็มแก้วถูกขว้างกระแทกก�ำแพงอย่างแรง
“ท่าน...เป็นอะไรขอรับ”
ทหารคนสนิทผู้ภักดีก้าวเข้ามาถาม
ท�ำเนียบของท่านผูน้ ำ� หรูหราน่าตืน่ ตา ล้อมด้วยรัว้ เหล็กปลายแหลม
แน่นหนา มีทหารยามหลายร้อยนายคอยเฝ้ายาม แม้จะมีแก้วแหวนเงิน
ทองมากมาย แต่ยากที่ขโมยขโจรจะล่วงล�้ำเข้ามาได้ ผู้เข้ามาโดยไม่ต้อง
ขออนุญาตมีเพียงบุคคลพิเศษเท่านั้น ประชาชนทั่วไปไม่มีโอกาส
หมู ่ นี้ ท ่ า นผู ้ น� ำ อารมณ์ ไ ม่ ดี แม้ ท หารคนสนิ ท จะถามก็ นิ่ ง เฉย
เจ้าพนักงานมากมายทีอ่ ยูด่ ว้ ยได้แต่มองหน้ากันและเอียงคอด้วยความฉงน
ท่านผู้น�ำลุกจากเก้าอี้บัญชาการ กุมมือแน่นไพล่หลังขมวดคิ้ว
เดินไปเดินมาหลายรอบ...ดูหงุดหงิดมาก
“ท่าน...โปรดสงบสติอารมณ์บ้างขอรับ”

- 12 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 12 12/12/2561 BE 15:25

 คนสนิทเมื่อครู่ปลอบ ทันใดนั้นท่านผู้น�ำจ้องเขาตาเขม็ง
“ให้สงบสติอารมณ์หรือ จะให้สงบสติอารมณ์ได้ยงั ไง”
ท่านผู้น�ำพูดด้วยน�้ำเสียงดุดัน ก่อนเริ่มเดินไปมาอีกหลายรอบ
คนสนิทตัดสินใจก้มตัวลงถามเหตุผล
“เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ”
ท่ า นผู ้ น� ำ หยุ ด กึ ก มองภาพเขี ย นบรรพบุ รุ ษ ซึ่ ง ประดั บ ก� ำ แพง
ภาพเขียนเรียงราย 149 ภาพ ทุกภาพหน้าเหมือนท่านผู้น�ำคนปัจจุบัน
ราวกับแกะ
ท่านผู้น�ำมองภาพเขียนบรรพบุรุษราวกับจะค่อยๆ ไล่จากคนแรก
อย่างเชื่องช้าแล้วเอ่ยปากขึ้นเบาๆ
“ผู้เฒ่า เราเป็นผู้น�ำคนที่เท่าไร”
เขายังมองภาพเขียนขณะถาม <ผูเ้ ฒ่า> ทหารคนสนิทผูม้ อี ายุสงู สุด
ผู้เฒ่าก้าวเข้าไปใกล้ ยิ้มเฝื่อน
“ท่านล้อเล่นหรือกระไร ใครๆ ก็ทราบเรื่องนี้ดนี ี่ขอรับ”
“อย่างนั้นรึ...ถ้าเช่นนั้นเจ้าทราบหรือไม่ว่าตระกูลของเรานามสกุล
อะไร”
ผู้เฒ่าไม่เข้าใจแม้แต่น้อยถึงสิ่งที่ท่านผู้น�ำต้องการจะพูด จึงตอบ
แบบพาซื่อ
“นามสกุลของท่านไม่เคยเปลี่ยนมาแต่ครั้งท่านผู้น�ำคนแรก คือ
<ซาโต้> ขอรับ”
ผู้เฒ่าเน้นค�ำว่าซาโต้
ท่านผู้น�ำพยักหน้า
“ใช่แล้ว...นามสกุลของตระกูลเราคือซาโต้”
ท่านผู้น�ำมองภาพเหมือนขณะพูดต่อ
“เรารู้สึกภูมใิ จนามสกุลซึ่งสืบทอดมาจากผู้น�ำคนแรก”
“ทราบขอรับ พวกเราก็เช่นเดียวกันขอรับ”

- 13 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 13 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

“แล้วเป็นไง...ตอนนี้ประเทศเรามีคนนามสกุล <ซาโต้> เท่าไรกัน

รู้หรือเปล่า”
ผู้เฒ่าไม่ม่นั ใจ บอกจ�ำนวนคร่าวๆ อย่างลังเล
“กระผมมิอาจรู้จ�ำนวนที่แน่นอน...แต่ว่ากันว่านับได้ราว 5 ล้าน
ขอรับ”
ท่านผู้นำ� ฟังแล้วเบนสายตาจากภาพเขียน ก้มหน้าลง
“ผู้เฒ่าไม่รู้สกึ อะไรกับเรื่องนี้หรือ”
ผู้เฒ่าลังเล
“เป็นเรื่องที่วิเศษมิใช่หรือขอรับที่ท่านมีพวกพ้องมากมาย...”
“ผิดไปแล้ว เราไม่สบอารมณ์เลย”
ท่านผู้นำ� ฉุนเฉียว ผู้เฒ่าพยายามพูดปลอบ
“เพราะอะไรขอรับ ท่านไม่สบอารมณ์เรื่องอะไร”
ท่านผู้นำ� ก�ำมือแน่นแล้วทุบฝ่ามือซ้ายพลางว่า
“เราไม่ชอบเลย การมีคนนามสกุลเดียวกันมากมายขนาดนี้ท�ำให้
เราหงุดหงิด เหมือนกับมีคนเหมือนกันอยูเ่ ต็มไปหมด ผูเ้ ฒ่าไม่คดิ บ้างหรือ
ว่านามสกุล <ซาโต้> ควรมีเราคนเดียว”
ท่านผู้น�ำถามด้วยสายตาจริงจัง สิ้นค�ำนั้น เกิดความเงียบยาวนาน
ระหว่างท่านผู้นำ� กับผู้เฒ่า
ในความเป็นจริงมีคนนามสกุลซาโต้นบั ได้ 5 ล้านคน เป็นนามสกุล
ที่มากที่สุดในประเทศ ตอนเริ่มก่อตั้งประเทศยังไม่มากมายขนาดนี้ แต่
เมื่อสืบสกุลรุ่นต่อรุ่นจึงเริ่มขยายตัวกระทั่งปัจจุบันมีคนใช้นามสกุลซาโต้
1 คนในทุก 20 คน ท่านผู้นำ� โกรธเกรี้ยวกับเรื่องนี้ ทหารคนสนิทคนอื่นๆ
เมื่อทราบเรื่องก็เอือมระอาว่าช่างไร้สาระ...
ท่านผู้น�ำเป็นฝ่ายเอ่ยปากหลังความเงียบยาวนาน
“ยังไงก็ดี เราไม่ยอม คนนามสกุลเดียวกับเราไม่จ�ำเป็นต้องมี”
นั่นเป็นความคิดเห็นที่เป็นไปไม่ได้ แต่ท่านผู้น�ำจริงจัง ผู้เฒ่าพูด

- 14 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 14 12/12/2561 BE 15:25

 ถึงเรื่องนี้ว่า
“แต่ท่าน...มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เป็นความจริงที่จะท�ำอะไรก็
ไม่ได้...”
ท่านผู้นำ� ได้ฟังเช่นนัน้ จึงเริม่ เดินไปเดินมาอีกครัง้ แล้วจู่ๆ ก็หยุดกึก
“ทุกคนฟัง มีทางจะลดคนนามสกุลซาโต้ในประเทศนี้ได้ไหม”
แต่...เหล่าทหารคนสนิทต่างมองหน้ากันและถอนหายใจแสดงสีหน้า
เหมือนจะพูดว่า “เฮ้อ” แม้แต่น้องชายผู้น�ำยังหลบตา
ข้อเสนอของท่านผูน้ ำ� ฟังดูราวกับเด็กอนุบาลผูเ้ อาแต่ใจตัวเองขอใน
สิ่งที่ไม่มเี หตุผล แต่ท่านผู้น�ำยังคงถามต่อ
“เป็นยังไง ผู้ใดมีวิธีดีๆ เราสัญญาว่าจะยกผู้น้นั ให้เป็นใหญ่ต่อไป
และยังมีรางวัลด้วย”
ท่านผู้น�ำมองหน้าทหารคนสนิททีละคนขณะกล่าว
ถึงกระนั้นก็ไม่มีผู้ใดพยายามคิดหาวิธี หรือใจจริงคือไม่อยากจะ
คิดด้วยซ�้ำ แต่ทุกคนต่างแสร้งท�ำเป็นคิดเพื่อไม่ให้ท่านผู้น�ำโกรธ
แม้ เ หล่ า ทหารคนสนิ ท ผู ้ ต ้ อ งคอยเอาใจผู ้ น� ำ ผู ้ เ บาปั ญ ญาก็ ยั ง
เหนื่อยล้าบ้างเป็นแน่
“ว่ายังไง อะไรก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ยกมือขึ้นแล้วพูดเลย แล้ว
แกล่ะคิดอะไรได้บ้าง หา”
เสียงนั้นพูดกับน้องชาย เจ้าตัวสะดุ้งก้มหน้ากล่าว
“ปะ...เปล่า...ตอนนี้ยังไม่ม.ี ..”
ผูน้ ำ� ผูเ้ บาปัญญาสมกับสมญาเอ๋ย น้องชายนึกดูแคลน แต่พดู ไม่ได้
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ท่านผู้น�ำกอดอกส่งเสียงในล�ำคอ
“อืม” เหมือนก�ำลังคิด แม้ทหารคนสนิทผู้ภักดี และน้องแท้ๆ ก็ยังไม่มี
ข้อเสนอใด
ท่ามกลางความเงียบสงัดไร้สรรพเสียงใดในห้อง ทุกคนก้มหน้า
แสร้งคิด เหลือบตามองท่านผู้น�ำทีละคนสองคน แล้วเป็นไง ท่านผู้น�ำ

- 15 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 15 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

ท�ำหน้าครุ่นคิดอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งที่เมื่อเกี่ยวกับข้อราชการ ท่าน

ผู้น�ำไม่เคยมีสีหน้าแบบนี้ให้เห็น แต่กลับจริงจังกับเรื่องไร้สาระ สมแล้ว
ที่ได้รับสมญาว่า ‘ผู้น�ำผู้เบาปัญญา’
และเมือ่ ทุกคนทนบรรยากาศเช่นนัน้ ไม่ไหว ท่านผู้น�ำเลิกคิว้ เบิกตา
กว้าง ทุบก�ำปั้นตนเอง
“แล้วอย่างนี้ล่ะ”
ท่านผู้น�ำพูดกับผู้เฒ่า
“อะไรหรือขอรับ”
เมือ่ ความเงียบถูกท�ำลาย แรงกดดันเบาลง ทุกคนจึงเงีย่ หูฟังความ
เห็นท่านผู้นำ�
“ไหนๆ ก็เป็นเช่นนี้แล้ว เรามาฆ่าคนนามสกุลซาโต้ให้หมดเลย
ดีกว่า”
ท่านผู้น�ำพูดเหมือนเรื่องธรรมดา แต่เอาจริง
ทุกคนไม่เชื่อหูตัวเอง อ้าปากกว้างหุบไม่ลง
ท่านผู้น�ำมองหน้าทีละคน
“ว่าไง ไม่เห็นว่าเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมหรอกรึ”
ท่านผู้น�ำถามความเห็น
ตอนนัน้ ในบรรดาทหารคนสนิทมีคนทีก่ ำ� มือแน่น ตัวสัน่ เทา ผู้เฒ่า
เห็นแต่ไม่เข้าใจว่าเป็นอารมณ์เช่นไร
ทหารคนสนิทอีกคน เด็กหนุม่ ผูม้ ใี บหน้าสง่างาม ดูแล้วอาจเข้าใจผิด
คิดว่าอายุไม่ถึง 20 เดินจากด้านหลังมาตรงหน้าท่านผู้น�ำ
เด็กหนุ่มท่าทางประหม่ากล่าว
“ท่านผู้น�ำ...ไม่ได้นะขอรับ”
คนพูดเช่นนั้นต้องกล้าหาญอย่างมาก มือเขาต้องชุ่มด้วยเหงื่อ
เป็นแน่ แทนที่ท่านผู้น�ำจะโกรธ กลับไม่เข้าใจว่าท�ำไมความคิดนี้จึงถูก
คัดค้าน เขาขมวดคิ้ว สีหน้าสับสน

- 16 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 16 12/12/2561 BE 15:25

 “ท�ำไมรึ การจะฆ่าคนขนาดนั้นไม่ใช่เรื่องยากไม่ใช่ร”ึ
“เปล่า ไม่ใช่ขอรับ หากท�ำเช่นนั้นท่านจะเสื่อมเสียเกียรติภูมิ
นะขอรับ”
ทุกคนช่วยกันคัดค้านตามเด็กหนุ่มคนนี้กันใหญ่
“ใช่แล้วขอรับ ท่านท�ำเช่นนั้นไม่ได้นะ”
“ใช่ขอรับ หากท�ำเช่นนัน้ ประชาชนจะเอาใจออกห่างและก่อจลาจล
ขึ้น”
“ท่านลองท�ำเช่นนั้นดูสิ...ประเทศจะพินาศสิ้น”
เมื่อรู้ว่าทุกคนคัดค้านความคิดของตน ท่านผู้นำ� ท�ำหน้าเศร้า ไหล่
ห่อทันที
และครุ่นคิดอีกครั้ง ท�ำให้ทหารคนสนิทถอนใจ
“งั้นเป็นไปไม่ได้ท่จี ะลดจ�ำนวนซาโต้ลงรึ...”
ท่านผู้น�ำบ่นพึมพ�ำกับตัวเอง
“ไม่สิ อย่างนั้นไม่ได้หรอก ถ้าไม่หาทางลดคนนามสกุลซาโต้ลง
เราคงไม่สบายใจ ไม่มวี ธิ ใี ดหรือทีจ่ ะลดจ�ำนวนซาโต้ลงอย่างมีประสิทธิภาพ
โดยไม่ท�ำให้เราเสื่อมเสียเกียรติภูมิด้วย...”
คนส่วนใหญ่คงคิดเหมือนกันว่าเรื่องอย่างนั้นจะมีได้อย่างไร
“ถ้าท�ำแบบเกมจะเป็นไง อย่างนั้นอาจมีแนวคิดดีๆ ผุดขึ้น”
ท่านผู้น�ำพูดกับตัวเอง แต่ทุกคนเสียวสันหลังวาบ แน่นอนท่าน
ผู้นำ� ไม่มีความรู้ ขาดการศึกษา แต่จินตนาการในทางเลวร้ายไม่มผี ู้ใดเกิน
และทุกครั้งท�ำให้ประชาชนต้องทุกข์ร้อน ครั้งนี้เหล่าทหารคนสนิทต่าง
ไม่สบายใจ กลัวว่าท่านผู้น�ำจะคิดอะไรออก จินตนาการเช่นนั้นอย่าได้
เกิดเลยในครั้งนี้ ในใจส่วนลึกของทุกคนได้แต่พนมมืออธิษฐาน
แต่ค�ำอธิษฐานของทุกคนก็สูญเปล่า ช่างน่าข�ำที่จินตนาการใน
ทางร้ายของท่านผู้น�ำยังท�ำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี
ท่านผู้น�ำจ�ำกัดวงความคิดหาวิธีการลดซาโต้ด้วยความรู้สึกแบบ

- 17 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 17 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

เกม และให้สมองท�ำงานอย่างเต็มที่
น้องชายผูน้ ำ� กลืนน�ำ้ ลายมอง บรรยากาศอึดอัดทัว่ หมูท่ หารคนสนิท
และผู้เฒ่า ความเงียบครอบคลุมไปทั่วห้อง
“เกมซ่อนหา...เกมซ่อนหาเรอะ”
ท่านผู้น�ำพูด จากนั้นจึงตะเบ็งเสียง
“ใช่แล้ว มาเล่นเกมซ่อนหากันเถอะ”
นั่นคือจุดเริ่มต้น เหล่าทหารคนสนิทเอง ณ ตอนนี้ยังคิดไม่ถึงว่า
ค�ำพูดนี้ต่อมาจะท�ำให้ท้งั ประเทศบ้าคลั่ง...
แต่ตอนนั้นเหล่าทหารคนสนิทยังไม่เข้าใจความหมายต่างท�ำหน้า
สงสัยและมองหน้ากัน ตาของท่านผู้น�ำเป็นประกาย
“ใช่แล้ว เกมซ่อนหา ถ้าแบบนี้ก็จะลดนามสกุลซาโต้ลงได้อย่าง
มีประสิทธิภาพ”
ท่านผู้น�ำตื่นเต้นอยู่คนเดียว เหล่าคนสนิทผู้ไม่รู้เรื่องอะไรต้องให้
ผู้เฒ่าเป็นตัวแทน เขาถูมอื พลางเดินเข้าหา
“ท่านผู้น�ำ เกมซ่อนหาที่ว่าคืออะไรขอรับ”
ท่านผู้น�ำจ้องผู้เฒ่าจนเขาต้องถอยหนึ่งก้าว ท่านผู้น�ำยิ้มแสยะ
ชวนสยอง
“ท่านคิดอะไรได้หรือ กระผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
ผู้เฒ่าเสียงแข็งกร้าวขึ้นกว่าเมื่อครู่
“แฮะแฮะ ผู้เฒ่า อยากรู้ความคิดเรามากนักรึ”
เมื่อรู้ว่าคนอื่นไม่รู้เรื่องคงดีใจมาก ท่านผู้น�ำมีสีหน้าพึงพอใจ ยิ่งมี
ท่าทีหยิ่งผยองมากกว่าเดิม
“ขอร้องล่ะ ช่วยบอกกระผมหน่อยขอรับ”
ผู้เฒ่าไม่ได้อยากรู้เพราะความสนใจส่วนตัว แต่ความคิดของท่าน
ผู้น�ำถ้าท�ำให้ประเทศนี้ต้องตกอยู่ในวิกฤต ต้องรีบขัดขวาง
ท่านผูน้ ำ� กอดอกแน่น ขมวดคิว้ คิดหนัก แต่ผเู้ ฒ่าไม่รวู้ า่ คิดอะไรอยู่

- 18 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 18 12/12/2561 BE 15:25

 ความเงียบทีเ่ หล่าทหารคนสนิทสุดทนหวนกลับมาอีกครัง้ แต่ครัง้ นี้
ความเงียบหายไปทันทีเมื่อท่านผู้น�ำยิ้มสยองอีกครา
“ผู้เฒ่า...อยากรู้จริงรึ งั้นเราจะบอก แต่ห้ามตกใจนะ”
ท่านผู้น�ำพูดอย่างมั่นใจเต็มร้อย กลับกันความกังวลของคนสนิท
เริ่มเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
ท่านผู้น�ำอ้าสองแขนออกกว้าง
“ทุกคน ต่อไปนี้เราจะขออธิบายความคิดของเรา ฟังให้ดนี ะ”
แล้วจึงหุบแขน
เหล่าทหารคนสนิทกลืนน�้ำลาย เงี่ยหูฟังอย่างจริงจังถึงสิ่งที่ท่าน
ผู้นำ� จะพูด ซึ่งคงเป็นข้อเสนอที่ไร้สาระแน่ ก่อนท่านผู้น�ำจะเปล่งเสียงแรก
ทุกอย่างเงียบผิดปกติ
และสิ่งที่ท่านผู้น�ำพูดเป็นสิ่งที่ไม่มีใครอาจคาดเดาได้
วิธีลดคนนามสกุลซาโต้ได้อย่างรวดเร็วที่สุดและมีประสิทธิภาพ...
นั่นก็คือเกมซ่อนหาที่ทกุ คนรู้จักดี โดยจะลดคนนามสกุลซาโต้ 5 ล้านคน
ด้วยรูปแบบการเล่นซ่อนหาเป็นเรื่องที่ท่านผู้น�ำน่าจะคิดอยู่แล้ว เพราะ
ไม่วา่ เรือ่ งอะไรก็จะใช้แนวคิดแบบเกมมาใช้ อันเป็นการเล่นสนุกอย่างหนึง่
ของท่านผู้น�ำ
กติกาก็งา่ ยมาก คุณซาโต้ทกุ คนในประเทศนีต้ อ้ งหนีให้พน้ เงือ้ มมือ
ปีศาจของผู้ล่า เพียงแค่นั้น แต่ถ้าถูกจับได้ คุณซาโต้คนนั้นจะถูกพาเข้า
ที่คุมขังลับภายในท�ำเนียบและถูกสังหารให้เหมือนหลับ เป็นการกระท�ำ
ที่โหดร้ายเกินไป แต่คุณซาโต้ที่หนีพ้นได้ 7 วันจะได้รับรางวัล ทว่าท่าน
ผู้น�ำไม่ได้คิดถึงของรางวัลเลยตั้งแต่แรก เพราะทึกทักเอาเองว่าจะไม่มี
ผู้ใดหนีพ้น ในหัวเขามีแต่ความคิดที่จะฆ่า ‘ซาโต้’ คร่าวๆ นี่คือแนวคิด
ทั้งหมด จากนั้นท่านผู้น�ำจึงอธิบายกติกาอย่างละเอียด
ก่อนอื่นเรื่องแรก ระยะเวลาคือตั้งแต่ 18 ถึง 24 ธันวาคมเป็น
เวลา 7 วัน ตั้งแต่ 23.00 น. เป็นเวลา 1 ชั่วโมง นั่นคือตั้งแต่ 5 ทุ่มถึง

- 19 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 19 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

เที่ยงคืนเป็นเวลาเล่นซ่อนหา เสียงไซเรนจะเป็นสัญญาณเริ่ม จะมีการ

ติดตั้งล�ำโพงจ�ำนวนมากทั่วประเทศ สัญญาณเลิกไม่ใช่ไซเรนแต่เป็น
เสียงกริ่ง เมื่อเสียงกริ่งดังเป็นการจบการเล่นซ่อนหาในวันนั้น
เรือ่ งทีส่ อง เมือ่ เริม่ เล่นซ่อนหาแล้วจะหนีไปไหนจะซ่อนอย่างไรก็ได้
เรื่องที่สาม เวลาหนีหากไม่ได้หนีด้วยล�ำแข้งของตนเองถือว่าผิด
กติกา ถ้าพบเมือ่ ไรจะถูกผูล้ า่ ก�ำจัดเสีย เวลา 5 ทุม่ ถึงเทีย่ งคืนยานพาหนะ
ทุกอย่างจะต้องหยุด ระหว่างนั้นหากพบใครใช้ยานพาหนะจะถูกประหาร
โดยไม่สนใจว่านามสกุลอะไร เป็นกติกาที่บ้าบอมาก
นอกเวลาเล่นซ่อนหาจะใช้ชวี ิตอย่างไรก็ได้ อย่างเช่นถ้าคนท�ำงาน
บริษัทไม่ต้องไปท�ำงานก็ได้ ถ้าเป็นนักเรียนไม่ต้องไปโรงเรียนก็ได้ ให้ใช้
ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างอิสระ จะใช้อำ� ลาคนส�ำคัญที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย หรือ
จะจัดแจงเรื่องส่วนตัวก็ได้ หนทางในการใช้เวลาทั้งหมดขึ้นอยู่กับคุณ
ซาโต้แต่ละคน
และที่ส�ำคัญ ท่านผู้น�ำได้ประกาศจ�ำนวนผู้ล่าคุณซาโต้ โดยทั้ง
ประเทศจะจัดไว้ทั้งหมด 1 ล้านคน พูดตามสัดส่วนแล้วทั่วประเทศจะมี
คนตามล่า 1 คนต่อคุณซาโต้ 5 คน แต่นั่นเป็นแค่วนั แรก เมื่อคุณซาโต้
ลดจ�ำนวนลงโอกาสจะถูกตามล่าเจอก็สูงขึ้น
และผู้ล่าแต่ละคนทั้ง 1 ล้านคนจะให้สวม ‘แว่นตาตรวจจับซาโต้’
ซึ่งเป็นเครื่องบรรจุข้อมูลของคนนามสกุลซาโต้ท้งั 5 ล้านคนที่ขึ้นทะเบียน
ไว้ (ข้อมูลนี้ควบคุมโดยทางการ ไม่เฉพาะนามสกุลซาโต้ แต่มขี ้อมูลของ
ประชาชนทั้งหมดเก็บไว้ ที่ประเทศนี้ตั้งแต่เด็กคลอด ทางโรงพยาบาล
ต้องรายงานศูนย์ควบคุมทันที) หากมีคณ ุ ซาโต้อยูใ่ กล้ๆ กลไกของเซนเซอร์
จะตอบสนองทันที
โดยหลักการแล้วจะซ่อนตัวที่ไหนก็ได้ แต่ด้วยแว่นตรวจจับซาโต้น้ี
ไม่ว่าจะซ่อนตัวอย่างไร หากผู้ล่าอยู่ใกล้ๆ คุณซาโต้นั้นก็เสียเปรียบแล้ว
ยิง่ ซ่อนตัวในทีแ่ คบยิง่ แล้วใหญ่ เหมือนรนหาทีจ่ บเกมเอง ปัจจุบนั ประเทศนี้

- 20 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 20 12/12/2561 BE 15:25

 มีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในระดับสูง การจัดท�ำเครื่องมือแบบนี้เป็น
เรื่องง่าย
และเมื่อผู้ล่าพบคุณซาโต้จะเกิดเสียงแจ้งเตือนเป็นสัญญาณให้
คุณซาโต้ได้รับรู้ก่อนแล้วจึงไล่ล่ากัน ในตอนนั้นการหนีได้ไกลแค่ไหน
เป็นตัวก�ำหนดโชคชะตา แน่นอนคนวิ่งเร็วและวิ่งทนจะได้เปรียบแน่นอน
นี่เป็นเนื้อหาตามข้อเสนอของท่านผู้น�ำ
หลังจากท่านผูน้ �ำขึน้ ปกครองประเทศ เรือ่ งเช่นนีท้ �ำกันเป็นธรรมดา
แสดงให้เห็นว่าประเทศนี้ไม่ปกติเสียแล้ว
จินตนาการเลวร้ายของท่านผู้น�ำที่สามารถคิดเรื่องน่ากลัวเช่นนี้
ในชั่วพริบตา ท�ำให้เหล่าคนสนิทเสียวสันหลัง ทว่าเมื่ออธิบายจบ เขายิ้ม
อย่างพึงพอใจ
“เป็นอย่างไรเล่าทุกคน ถ้าท�ำเช่นนีก้ ค็ งจะลดนามสกุลซาโต้ได้อย่าง
มีประสิทธิภาพโดยไม่เสื่อมเสียเกียรติภูมิเราด้วย”
ถ้าท�ำจริงเมื่อไรคงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเกียรติภูมิอะไรอีก แต่เรื่องนั้น
ท่านผู้น�ำไม่เข้าใจ
“ท่านผู้น�ำ...”
ผู้เฒ่าเอือมระอา ลอบถอนใจ เหล่าทหารคนสนิทไม่มใี ครเงยหน้า
เมื่อท่านผู้น�ำถามความเห็น ได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“อืม เป็นอย่างไรเล่า ไม่คดิ ว่าเป็นความคิดที่ดีรึ”
ท่านผู้น�ำถาม ตอนนั้นเองทหารคนสนิทผู้กำ� มือสั่นด้วยความโกรธ
เมือ่ ครู่ ในทีส่ ดุ ก็หนั ไปตะโกนใส่ทา่ นผูน้ ำ� แหวกเหล่าทหารคนสนิทมากมาย
พุ่งเข้าไป สายตาแหลมคมของเขาสะท้อนแต่ภาพท่านผู้น�ำ
“จะปล่อยให้ท่านท�ำกับประเทศนี้ตามอ�ำเภอใจไม่ได้”
เขาตะโกนพร้อมชักมีดสั้นเข้าจู่โจมท่านผู้น�ำอย่างบ้าคลั่ง
ความน่าสะพรึงกลัวท�ำให้แม้แต่ผู้เฒ่ายังตัวแข็งทื่อ แต่ถึงกระนั้น
ยังได้สติเมื่ออันตรายเข้าใกล้ท่านผู้น�ำ

- 21 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 21 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

“หยะ...หยุดมันไว้ ปกป้องท่านผู้น�ำ”
เสียงตะโกนสุดชีวิตของผู้เฒ่าท�ำให้ทุกคนได้สติ ทุกคนพยายาม
หยุดยั้งชายผู้จู่โจม
ท่านผู้น�ำเองกลับไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว มองสถานการณ์อย่าง
เย็นชา หรืออาจจะกลัวจนขยับตัวไม่ได้
ชายคนนัน้ ถูกทุกคนจับตัวไว้ได้ เป็นเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ ในชัว่ พริบตา
แต่ผู้เฒ่ารู้สกึ ว่ามันแสนยาวนาน ชายผู้นั้นคงถอดใจหลังถูกทหารคนสนิท
อื่นๆ ยึดมีดสั้นไว้ได้ ไม่คิดขัดขืนจ้องท่านผู้น�ำตาเขม็งในขณะหายใจ
หอบแฮก
ท่านผูน้ ำ� ก้าวเข้าไปทีละก้าว มองชายผูถ้ กู กดอยูก่ บั พืน้ ด้วยสายตา
เย็นชา และพูดเพียงค�ำเดียวว่า
“ฆ่ามัน”
ชายผู้นั้นคงท�ำใจไว้แล้วแม้ได้ยินดังนั้น สีหน้าก็ยังไม่แปรเปลี่ยน
ทุกคนคงมัน่ ใจว่ารูปการณ์ตอ้ งเป็นเช่นนีแ้ น่ แต่ไม่มใี ครสักคนลงมือสังหาร
ชายผู้น้นั
เมือ่ เห็นเหล่าทหารคนสนิทไม่ยอมฟังค�ำสัง่ ของตน ท่านผูน้ ำ� ตะโกน
ด้วยความโกรธ
“ฆ่ามัน ฆ่ามันเสียตรงนี้เลย”
และชี้นิ้วไปยังคนที่บังเอิญอยู่ในสายตา
“เจ้านั่นแหละ เจ้าฆ่ามันซะ”
“กระผมหรือขอรับ...”
ชายผู้โชคร้ายได้รับค�ำสั่งโดยตรงไม่อาจปฏิเสธได้อีก เพราะค�ำสั่ง
ของท่านผู้นำ� ถือเป็นเด็ดขาด เขาทุกข์มากด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าไม่ทำ� ตัวเอง
นั่นแหละจะถูกฆ่าเสียเอง เขาต้องทนกล�ำ้ กลืน ดึงปืนจากหน้าอกด้วยมือ
ที่สั่นเทา หันปากกระบอกไปทางชายผู้กระท�ำผิด ชายผู้น้นั ยกมือขึ้นห้าม
“เดี๋ยวก่อน ฟังที่กระผมพูดเป็นครั้งสุดท้าย”

- 22 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 22 12/12/2561 BE 15:25

 ชายคนนัน้ คงอยากแสดงความเห็นของตนก่อนตาย เขาแหงนมอง
ท่านผู้น�ำพลางกล่าว
“ฟังนะ จะให้กระผมอภัยให้ท่านคงไม่มวี นั ประชาชนในประเทศนี้
ก็คงเช่นเดียวกัน ถ้าลองท�ำแบบนั้น บ้านเมืองนี้จะวุ่นวายและวันหนึ่ง
จะล่มสลาย”
ชายคนนีไ้ ม่ได้พดู ด้วยความเสียดายชีวติ ถ้าจะด�ำเนินการตามแผน
ก�ำจัดซาโต้ด้วยเกมทีเ่ พิ่งนึกออกนี้จริง ประเทศนี้ต้องล่มสลายในอนาคต
แต่ท่านผู้น�ำไม่สนใจจะฟังค�ำเตือนของชายผู้ค�ำนึงถึงบ้านเมือง
ก้มมองชายผู้น้นั
“ยิง”
สั่งด้วยน�้ำเสียงเย็นชา ชายผู้รับค�ำสั่งก�ำปืนด้วยสองมือ หลับตา
ลั่นไกไป 1 แล้วก็ 2 นัด
มีเพียงเสียงปัง ปัง ดังกึกก้อง ชายผู้ถูกยิงหลั่งเลือด ล้มลงตรงนั้น
เหล่าทหารคนสนิทเบือนหน้าจากภาพโหดร้าย หลายคนคงอยากหนีจาก
ที่นั่น
สีหน้าท่านผู้น�ำไม่แปรเปลี่ยน ก้มมองร่างนั้นเงียบเชียบ
“จัดการสิ่งสกปรกนี่เดี๋ยวนี้เลย”
คนรอบข้างรีบขนร่างนั้นไป การกระท�ำครั้งนี้ต้องท�ำให้ความรู้สึก
ไม่เชื่อมั่นต่อท่านผู้น�ำของเหล่าทหารคนสนิทเพิ่มมากขึ้นเป็นแน่
เมื่อเห็นคนขนศพออกไปกลับเข้ามาใหม่ ท่านผู้นำ� ถามด้วยสีหน้า
เคร่งเครียด
“ในนี้ยังมีผู้ใดไม่พอใจความคิดของเราอีกบ้าง”
ทั้งผู้เฒ่าและทหารคนสนิทอื่นๆ เกรงว่าจะเป็นเหมือนชายเมื่อครู่
จึงไม่กล้าคัดค้าน ไม่แม้แต่น้องชายผู้น�ำซึ่งเป็นความหวังสุดท้าย...
ท่านผู้น�ำยังคงสีหน้าเคร่งเครียด
“เราจะถามอีกครั้ง ในนี้มีผู้ใดมีความเห็นเกี่ยวกับการด�ำเนินการ

- 23 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 23 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

ตามแนวคิดของเราบ้าง”
จะถามสักกี่หนผลคงเหมือนเดิม ไม่มีใครกล้าพูด หรือแม้แต่จะ
สบตากับท่านผู้น�ำ ทุกคนหลบตาหมด จนสุดท้ายท่านผู้น�ำบอกว่า
“น้องเรา ไม่มขี ้อคัดค้านใช่ไหม”
น้องชายเงยหน้าขึ้น
“ขอรับ...”
พูดอย่างสุดกล�้ำกลืนแล้วก้มหน้าลงอีก
ท่านผู้น�ำเห็นว่าไม่มใี ครขัดขวางอีกแล้ว
“เอาล่ะ ดีแล้ว ประเทศนี้ต้องเป็นตามที่เราต้องการ”
ท่านผู้น�ำหันหลัง จมดิ่งกับความคิดของตนเองด้วยความพึงพอใจ
และพูดทั้งหันหลัง
“ผู้เฒ่า”
น�้ำเสียงขึงขัง
ผูเ้ ฒ่าตกอยูใ่ นสภาพไร้เรีย่ วแรงเมือ่ คิดถึงวิกฤตบ้านเมืองทีจ่ ะมาถึง
ครั้นพอได้ยนิ เสียงนั้นต้องรีบยืดตัวขึ้น
“ขะ...ขอรับ อะไรหรือขอรับ”
“รีบน�ำเอาสิ่งที่เราพูดไปประกาศทั่วประเทศ มันผู้ใดอยากโวยวาย
ให้มันโวยวายไป”
“ขะ...ขอรับ...รับทราบขอรับ”
ผู้เฒ่ารับค�ำอย่างกล�้ำกลืน
“ท่านผู้น�ำ...เริ่มวันที่ 18 นี้จริงหรือ”
“ต้องวันที่ 18 เตรียมการทุกอย่างให้ทันวันที่ 18 ด้วย”
ผู้เฒ่าสับสนกับค�ำสั่งที่น่าจะยากแสนยากนั้น
“อีก 3 วันเองนะขอรับ...”
ท่านผู้น�ำหันขวับ จ้องผู้เฒ่าด้วยสายตาคมเฉียบ
“ใช่ มีคนนามสกุลเดียวกับเรามากมายขนาดนี้ เราคงทนต่อไป

- 24 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 24 12/12/2561 BE 15:25

 ไม่ไหว รู้สกึ แย่ แทบอยากจะอาเจียนแล้ว”
โดนว่าเสียๆ หายๆ ถึงขนาดนี้คุณซาโต้ก็เสียหายมาก แต่ผู้เฒ่า
ได้แต่ท�ำตาม ไม่อาจโต้เถียงได้
“ขะ...ขอรับ รับทราบ กระผมจะพยายามเตรียมงานสุดความสามารถ
ขอรับ”
แต่สหี น้าตรงข้ามกับค�ำกล่าว ถอนใจยาวคิดแต่วา่ จะท�ำกันจริงหรือ
ท่านผู้น�ำยื่นแขนออกไปชี้หน้าผู้เฒ่าทันควัน
“เอาล่ะ เรามอบหมายเรื่องทั้งหมดให้เจ้าแล้ว ถ้าพลาดเจอดีแน่”
วันนีท้ า่ นผูน้ ำ� ดุกว่าปกติ ท่านรังเกียจคนนามสกุลเดียวกันขนาดนัน้
เชียวหรือ
“ถ้าพลาดเจอดีแน่”
ที่แล้วมาผู้เฒ่าคิดว่าตนเองท�ำทุกอย่างด้วยความภักดีมาตลอด
แต่ความโกรธเกรี้ยวของท่านผู้น�ำท�ำให้ผู้เฒ่าหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็น
มาก่อน เขาต้องท�ำตามค�ำสั่งนี้ให้ลลุ ่วงอย่างไม่มที างเลือก
“ระ...รับทราบ โปรดไว้ใจกระผม...”
ด้วยแรงกดดันท�ำให้พูดตะกุกตะกัก แต่ก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ
“เราจะตั้งตาคอย”
ท่านผู้น�ำกล่าวทิ้งท้ายก่อนสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินลอดผ้าม่าน
ออกจากที่นั้นไป
น้องชายผู้น�ำ ผู้เฒ่า และเหล่าทหารคนสนิทต่างค้อมศีรษะส่ง
หลังท่านผู้น�ำจากไปแล้ว ทั้งห้องมีเสียงถอนใจไม่ขาดสาย ทุกคน
ยืนตะลึงงัน อย่างไรก็ตาม ‘เกมซ่อนหา’ ที่ท่านผู้น�ำเสนอจะเริ่มขึ้นอย่าง
แน่นอน และ...ตั้งแต่วันนั้น คุณซาโต้ทั่วประเทศต้องตกอยู่ในก้นบึ้งของ
ความหวาดกลัว
ผูเ้ ฒ่าพยายามสุดความสามารถภายในเวลาทีจ่ ำ� กัด สองวันให้หลัง
เวลาบ่ายโมง เนือ้ หาและกติกาของเกมทัง้ หมดได้ถกู ประกาศผ่านสือ่ มวลชน

- 25 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 25 12/12/2561 BE 15:25

 ข้อเสนอของท่านผู้นำ�

ประชาชนสับสนกับเนือ้ หานัน้ หนังสือพิมพ์ฉบับพิเศษกระจายไปทัว่ ประเทศ

ทุกคนไม่เพียงคนนามสกุลซาโต้ ต่างพากันตกตะลึง และคุณซาโต้ทุกคน
อยู่ในสภาพหวาดกลัว สื่อมวลชนทุกแขนงต่างท�ำสกู๊ปพิเศษ
“อีกแล้ว อีกแล้ว ท่านผู้น�ำก�ำลังท�ำตามแผน ‘บางอย่าง’ อยู่”
แผนครั้งนี้ ผู้สื่อข่าวเรียกว่า
‘เกมซ่อนหาล่าจริง’
ชือ่ อาจฟังดูดี แต่สงิ่ ทีจ่ ะท�ำช่างน่ากลัว โหดเหีย้ มและไร้ความปรานี
อย่างยิ่ง
แต่ก็ไม่มีใครยกขบวนมาประท้วงรอบท�ำเนียบของ ‘ผู้น�ำผู้เบา
ปัญญา’ ผูย้ นื่ ข้อเสนอทีไ่ ม่เคยมีมาก่อน ทัง้ นีเ้ พราะมีทหารยามหลายร้อย
นายเฝ้าอย่างแน่นหนา อีกทั้งทุกคนยังรู้ว่าถึงประท้วงไปก็เปล่าประโยชน์
รอบท�ำเนียบเอ็ดอึงราวกับเกิดพายุ แต่ภายในท�ำเนียบยังเงียบสงบเป็น
ปกติ ได้ยินแต่เสียงนกร้องเป็นครั้งคราว
และหลังการตัดสินใจจัดเกมซ่อนหา คุณซาโต้ทวั่ ประเทศไม่สามารถ
หลีกเลีย่ งการเล่น ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ ได้ ต้องยอมรับความจริงแม้ไม่ตอ้ งการ
ได้แต่หนีให้พ้นเงื้อมมือผู้ล่าที่ก�ำลังรุกเข้ามาตามค�ำสั่งท่านผู้น�ำ
ชีวิตของประชาชนทั่วประเทศ โดยเฉพาะคุณซาโต้ทุกคนต้อง
สั่นสะเทือน...

- 26 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 26 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

ซึบาสะตัง้ หน้าตัง้ ตาวิง่ ไม่หยุดบนลูว่ งิ่ ของมหาวิทยาลัย เขารูส้ กึ ถึง

ความวุน่ วายอย่างประหลาดทัว่ ทัง้ เมืองตัง้ แต่เมือ่ วาน แต่ตอนนีเ้ ขายังไม่รู้
ข้อเท็จจริงที่ว่าเกมซ่อนหาน่าสยองก�ำลังจะเริ่มขึ้น และยิ่งไม่รู้เลยว่าเป็น
เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตของตน ได้แต่ซ้อมวิ่งระยะสั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ตั้งแต่ลาจากแม่และน้องสาวแท้ๆ อย่างน่าเศร้า เวลาผ่านไปแล้ว
14 ปี บัดนี้ซึบาสะ ซาโต้เรียนมหาวิทยาลัยปี 3
ในที่สุดแม่ไม่เคยกลับมารับ ตั้งแต่วันจากลา ซึบาสะใช้ชีวติ กับพ่อ
เพียงล�ำพัง 14 ปีทผี่ า่ นมาเป็นวันคืนอันล�ำเค็ญส�ำหรับซึบาสะ หลังแม่และ
น้องไม่อยู่ นับวันพ่อมีแต่จะข่มเหงเขาหนักข้อขึ้น พ่อดื่มเหล้าแทนน�้ำ
แทบทุกวันแล้วมาลงไม้ลงมือกับซึบาสะ ท�ำให้ซบึ าสะกลายเป็นคนปิดกัน้
ตัวเองไม่ข้องแวะกับใคร แต่เขาไม่เคยลืมแม่และไอเลย เชื่อมั่นว่าสักวัน
แม่ต้องมารับ
อาจารย์อาเบะ ทีป่ รึกษาของชมรมกรีฑาเข้ามาทักทายเขาเมือ่ ตอน
ฤดูใบไม้ผลิตอนม.2 ขณะที่ชีวติ ซึบาสะมีแต่ความทุกข์
“เธอมีพรสวรรค์ด้านการแข่งวิ่งระยะสั้นนะ มาลองกันสักตั้งมั้ย”
อาจารย์อาเบะเห็นซึบาสะวิ่ง 100 เมตรในงานกีฬาสมัยม.1 และ
ติดใจฝีมือ อาจารย์มองเห็นพรสวรรค์ของซึบาสะจึงทาบทามให้เข้าชมรม
แต่ตอนนัน้ ซึบาสะไม่ได้คดิ เลยว่าเรือ่ งนีจ้ ะเป็นก้าวทีส่ ำ� คัญครัง้ ใหญ่ของเขา
เพียงแต่ซบึ าสะมีความมัน่ ใจในความเร็วของเท้าตนว่าไม่แพ้ใคร ประกอบ
กับเพื่อหลุดพ้นจากการเป็นคนปิดกั้นตนเอง จึงตัดสินใจรับค�ำเข้าชมรม
กรีฑา

- 27 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 27 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

แต่นั้นมา อาจารย์อาเบะสอนซึบาสะอย่างกระตือรือร้น แม้จะเข้า

ชมรมตอนม.2 แต่ก็ท�ำเวลาวิ่งระยะสั้นเป็นที่ 1 ของชมรมได้อย่างเต็ม
ภาคภูมิ และไม่ใช่ว่าคนอื่นจะวิ่งได้ช้า แต่ความเร็วของเขาแม้แต่อาจารย์
อาเบะผู้ชักชวนยังตะลึง และคนรอบข้างก็คาดหวังเขาในฐานะ ‘น้องใหม่
ที่น่าย�ำเกรง’ ในอนาคต
หลังเข้าชมรม 3 เดือน ซึบาสะได้รับเลือกให้เข้าร่วมการแข่งขัน
ระดับเขตเล็กๆ เป็นครั้งแรก อาจารย์อาเบะบอกให้ไปแข่งแบบสบายๆ
ไว้เป็นประสบการณ์ แต่ในใจก็คาดหวังไว้ไม่น้อย
ในการแข่งขันครัง้ แรก ซึบาสะไม่คอ่ ยตืน่ เต้นเท่าไรนัก ไม่รวู้ า่ เพราะ
มั่นใจหรือเพราะรู้วิธีคลายความประหม่าก็ไม่แน่ชัด
ซึบาสะเข้าประจ�ำจุดออกตัวภายใต้ความตื่นเต้นพอประมาณ
นักกีฬาคนอื่นต่างมองหน้ากัน แสดงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน ยกเว้น
ซึบาสะ เขามองแต่เส้นชัย 100 เมตรข้างหน้า และเมือ่ สมาธิไปถึงจุดสูงสุด
“ปัง”
เสียงสัญญาณออกตัวดังขึน้ ซึบาสะพุง่ ตัวออกไปทิง้ ห่างนักวิง่ คนอืน่
ภาพนั้นสร้างเสียงเอ็ดอึงทั่วสนาม ทุกคนที่มาร่วมงานจับจ้องซึบาสะเป็น
ตาเดียว การวิ่งของเขาสุดยอดมาก ราวกับมีปีกสีขาวที่กลางหลังสมชื่อ
ซึบาสะ (แปลว่า ปีก...ผู้แปล) อึดใจเดียวก็ถึงเส้นชัยเป็นที่ 1 ทั้งสนาม
กึกก้องด้วยเสียงปรบมือและเสียงถอนหายใจยาวสลับกัน เพียงพริบตา
เขาดึงดูดผู้คนได้ท้งั หมด
แม้แต่อาจารย์อาเบะยังเก็บความประหลาดใจไว้ไม่อยู่ เขาเชื่อมั่น
อยู่แล้วว่าซึบาสะต้องไปถึงระดับนักกรีฑาชั้นน�ำแน่ และการคาดการณ์
ของเขาถูกเผง 1 ปีให้หลังซึบาสะได้เข้าแข่งระดับชาติ แม้จะจบลงด้วย
อันดับ 4 อย่างน่าเสียดาย แต่ซบึ าสะก็ไม่ยอ่ ท้อ การใช้ชวี ติ อยูก่ บั พ่อท�ำให้
เขารู้จกั การอดทน เรื่องแค่น้เี ล็กน้อยมาก
ดังนั้นเมื่อจบมัธยมต้น ซึบาสะบอกลาอาจารย์อาเบะผู้มีพระคุณ

- 28 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 28 12/12/2561 BE 15:25

 ใช้ความสามารถในการวิ่งจนได้เข้าโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนชื่อดัง
ในตอนนั้นถ้าเป็นการวิ่งระยะสั้นไม่มีใครเหนือกว่าซึบาสะ เขาได้ลงแข่ง
กีฬามัธยมปลายทัว่ ประเทศตัง้ แต่ม.4 ได้ที่ 3 ตัง้ แต่ลงแข่งครัง้ แรก จากนัน้
ก็แสดงความสามารถที่แท้จริงมากขึ้นในแต่ละการแข่งขัน และเป็นที่
รู้จักอย่างกว้างขวาง จนการแข่งขันครั้งสุดท้ายในระดับมัธยมปลาย เขา
ได้เป็นแชมป์ระดับชาติ ถึงขนาดในแวดวงกรีฑาไม่มีใครไม่รู้จกั ชื่อซึบาสะ
ซึบาสะได้โควต้าเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนซึ่งมีชื่อด้านกีฬา ปัจจุบัน
ซึบาสะอยู่ปี 3 และไม่เคยพอใจกับฝีมือตนเอง ยังคงซ้อมหนักทุกวัน
อย่างต่อเนื่อง ที่แน่ๆ คือชีวิตเขาเปลี่ยนไปมากหลังได้พบกับกรีฑา และ
เมื่อได้ประสบกับ ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ ชีวิตของซึบาสะก็ต้องเปลี่ยนไป
อย่างมากอีกครั้ง...
“ซึบาสะ ซึบาสะ”
เขาได้ยินเสียงเรียกจากไกลๆ จึงค่อยผ่อนความเร็วจากสูงสุดจน
เปลี่ยนเป็นการวิ่งเหยาะๆ ก่อนจะหยุด
“ซึบาสะ แย่แล้ว”
“หืม นั่นมัน...”
เจ้าของเสียงมีท่าทีรีบร้อน มือหนึ่งถือบางสิ่งคล้ายหนังสือพิมพ์
วิ่งเร็วจี๋
“ไดสุเกะ...มีอะไรเหรอ”
เขาพูดอยู่คนเดียว ยืนมองนิ่งจนกว่าไดสุเกะจะมาถึงที่ที่ตนอยู่
เมื่อมาถึงตรงหน้าซึบาสะ ไดสุเกะใช้มือกุมเข่าหอบแฮกๆ ไอเป็นพักๆ
ซึบาสะรอจนกว่าเขาจะสงบ
ไดสุเกะเป็นเทรนเนอร์ประจ�ำตัวตั้งแต่ปี 1 หรือก็คือเป็นคู่ซ้อม
ของซึบาสะ นิสยั ซุ่มซ่าม มีอะไรหน่อยก็ลนลาน ซึบาสะรู้ว่าไดสุเกะมีอะไร
นิดหน่อยก็ตีโพยตีพาย จึงไม่ค่อยใส่ใจนัก เพราะเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็น
ประจ�ำ ซึบาสะเอามือเท้าสะเอวยิ้มน้อยๆ

- 29 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 29 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

“เป็นอะไรรึเปล่า”
ซึบาสะกล่าวขณะเอามือลูบหลังไดสุเกะที่ไอไม่หยุด จนป่านนี้
ไดสุเกะยังเอามือกุมเข่า ยกมือขึน้ ข้างหนึง่ เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร พักใหญ่
หลังสงบอกสงบใจได้จงึ ยืดตัวขึ้นยิ้ม
“ไม่เป็นไร ขอบใจ”
ท่าทางไดสุเกะจะลืมประเด็นหลักเสียแล้ว
“เฮ้ย แล้วมีเรื่องอะไร ท�ำไมถึงได้รบี ขนาดนี้”
แม้จะคิดว่าไม่ใช่เรือ่ งส�ำคัญอะไร แต่เพือ่ ความไม่ประมาทจึงถามย�ำ้
ไดสุเกะมีสหี น้าเคร่งเครียดร้อนรนขึน้ มาทันควัน ยืน่ หนังสือพิมพ์ให้ซบึ าสะ
“นี่ไง ลองอ่านฉบับพิเศษนี่สิ”
หางเสียงสั่นอย่างประหลาด
“มันเรื่องอะไรกัน”
ซึบาสะรับหนังสือพิมพ์ มองหน้าไดสุเกะพลางหลิ่วตาด้วยความ
สงสัยแล้วจึงอ่านหนังสือพิมพ์
“...อะไรล่ะนี่”
แต่พออ่านๆ ไปจึงรูว้ า่ เนือ้ หาน่าขนลุกขนพอง มีรายละเอียดทัง้ หมด
ทัง้ เมือ่ หนีพน้ และ...หากถูกจับ ชะตาชีวติ ของคุณซาโต้คนนัน้ จะเป็นอย่างไร
ซึบาสะรู้สึกว่าหน้าตนเองกระตุก
“เฮ้ย...อะไรกัน...นี่คือ...ล้อกันเล่นใช่มั้ย”
ซึบาสะร้องเสียงหลง อ่านจบแล้วตายังไม่ห่างจากหนังสือพิมพ์
“นี่...นี่มนั เรื่องอะไรกัน...”
เขาสับสนจนพูดไม่ถูก
พวกนั้นจะท�ำเรื่องบ้าๆ แบบนี้จริงๆ หรือ
ไดสุเกะไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนอย่างไรได้แต่ก้มหน้า แสดงสีหน้า
เห็นใจ ซึบาสะได้แต่เตือนตัวเองให้ใจเย็น ต้องสงบอกสงบใจให้ได้ แล้ว
ถามไดสุเกะถึงจุดที่ตัวเองคาใจ

- 30 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 30 12/12/2561 BE 15:25

 “แล้วทางการเขายอมให้ท�ำแบบนี้เรอะ”
รู้ทั้งรู้ว่าถามไปก็เปล่าประโยชน์ แต่ยังจ้องไดสุเกะด้วยสายตา
เฉียบคม ไดสุเกะลังเลไม่รู้จะตอบค�ำถามนั้นอย่างไร ในหนังสือพิมพ์
ไม่ได้บอกว่าข้อเสนอทั้งหมดเป็นของผู้น�ำผู้เบาปัญญาซึ่งมีอ�ำนาจสูงสุด
ในประเทศ แต่ไดสุเกะได้ดูรายการวิจารณ์ข่าวในทีวีจงึ รู้กระทั่งว่าใครเป็น
ผู้เสนอความคิดนี้ แต่เมื่อนึกถึงว่าหากเขาบอกไปซึบาสะจะตกใจแค่ไหน
ก็รู้สึกลังเล...แต่ถึงยังไงซึบาสะก็ต้องรู้ จึงตัดสินใจบอกเรื่องทั้งหมดโดย
ไม่ปิดบัง ถอนหายใจ และใส่ความโกรธเคืองต่อท่านผู้น�ำเข้าไปด้วย
“นี่เป็นข้อเสนอของท่านผู้น�ำ ฉันก็ไม่รู้เหตุผลหรอก”
เมื่อได้ยินดังนั้น เขารู้สึกเหมือนแน่นหน้าอก ชีพจรเต้นรัว
“ทะ...ท่านผู้น�ำ...”
พูดต่อไม่ออก ตะลึงงงงัน ตกใจเสียจนตาเลื่อนลอย หนังสือพิมพ์
ในมือยับย่นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ความโกรธเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ เขาก�ำมือ
แน่น เสียงลมหายใจแรง รู้อยู่เต็มอกว่าถึงโกรธไปก็เปล่าประโยชน์ ท่าน
ผู้น�ำบอกว่า ‘ท�ำ’ ก็ต้อง ‘ท�ำ’ ไม่มีข้อยกเว้น ที่น่าขันคือ ซึบาสะ ไม่สิ คุณ
ซาโต้ทุกคนในประเทศนี้ได้แต่แค้นนามสกุลตนเอง และ...ต้องหนีเท่านั้น
แต่ถึงกระนั้นไม่มีอะไรจะไร้เหตุผลเท่านี้อีกแล้ว เพียงมีนามสกุลซาโต้
ต้องถูกไล่ล่าเอาชีวิต...เจ็บใจนัก
ซึบาสะคงถอดใจ หรือคิดว่าคิดไปก็เปล่าประโยชน์ ความโกรธจึง
ค่อยลดลง แต่ยังคงมีสีหน้ากังวลก้มหน้า เกิดบรรยากาศหนักอึ้งระหว่าง
คนทั้งสอง ไดสุเกะจึงพยายามท�ำให้ซึบาสะลืมเรื่องนี้
“พรุ่งนี้...จะเอายังไง”
ซึบาสะได้ยนิ แล้วหงุดหงิด
“หา จะไปรู้เรอะ”
ว่าแล้วก็เบือนสายตาจากไดสุเกะ
“ปะ...เปล่านะ...ฉันหมายถึงการแข่งขัน...วันพรุ่งนี้น่ะ”

- 31 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 31 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

พรุ่งนี้มีก�ำหนดการแข่งระดับเขตท้องถิ่นโยโกฮามะ แม้จะเป็นการ
แข่งย่อย แน่นอนซึบาสะต้องลงแข่งวิ่ง 100 เมตร แต่ตอนนี้ซึบาสะลืม
จนหมดสิ้น ทั้งเรื่องตนเองวิ่งได้เร็วที่สุดในการแข่งขันวิ่งระยะสั้น เรื่องการ
แข่งขัน และเรื่องความสุขจากการวิ่ง ในขณะที่ชีวิตก�ำลังอยู่ในอันตราย
คงไม่มใี ครคิดถึงเรื่องการแข่งขัน ถ้าไดสุเกะไม่พูดคงนึกไม่ออกด้วยซ�้ำ
“อ๋อ...จริงสินะ”
เขาร�ำพึงพร้อมกับลมหอบใหญ่พดั มา เป็นลมทีเ่ หมือนสภาพจิตใจ
ซึบาสะตอนนี้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไดสุเกะจัดผมให้เข้าที่
“การวิ่งพรุ่งนี้...คงไม่ไหว บายดีกว่า...”
ซึบาสะพูดแทรกเสียงดุ
“จะบ้าเรอะ จะท�ำแบบนั้นได้ยงั ไง”
“แต่...สภาพแบบนี้คงหาสมาธิในการวิ่งได้ยาก”
ไดสุเกะเป็นห่วงซึบาสะจากใจจริง
“ไม่ยากหรอก”
ทันใดนั้นสีหน้าไดสุเกะเคร่งเครียด
“ไม่ได้หรอกด้วยความรู้สกึ แบบนั้นจะเอาชนะได้ยงั ไงกัน”
เสียงของไดสุเกะก้องไปทั่วลู่ว่งิ
“ฉันเป็นคนวิ่งนะ นายเงียบแล้วดูอยู่ห่างๆ ดีกว่า”
พูดออกไปแล้วจึงรู้สึกตัวว่าแรงเกินไป
“ขะ...ขอโทษ ฉันพูดเกินไป...”
ไดสุเกะก้มหน้าห่อไหล่ ท่าทางเซื่องซึม
“ใช่แล้ว ฉันมันไม่จ�ำเป็น เป็นคนไม่จ�ำเป็นส�ำหรับนาย”
เป็ น ค� ำ พู ด ที่ ไ ร้ ซึ่ ง อารมณ์ ไดสุ เ กะพู ด แล้ ว หั น หลั ง เดิ น ไหล่ ต ก
หายไปจากหน้าซึบาสะ
“ไดสุเกะ เฮ้ย รอก่อน”
ซึบาสะรั้งเขาไว้เพื่อจะขอโทษ แต่ไดสุเกะไม่หันกลับ เขาได้แต่

- 32 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 32 12/12/2561 BE 15:25

 มองหลังไดสุเกะ เม้มปากแน่น
“เฮ้ย ซาโต้”
ซึบาสะหันตามเสียงทีม่ าจากด้านหลัง โค้ชซาวาดะแห่งชมรมกรีฑา
ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้ายุ่ง
“โค้ช...”
“เห็น...ข่าวแล้ว เรือ่ งใหญ่แล้วล่ะสิ...”
โค้ชซาวาดะดูสีหน้าไม่แจ่มใสเช่นกัน ในสถานการณ์เช่นนี้คงไม่มี
ใครทักทายแสดงความยินดีอยู่แล้ว
“จริงๆ เลยครับ”
ซึบาสะว่าแล้วถอนใจหนัก
“...ขืนเป็นแบบนี้บ้านเมืองล่มสลายแน่”
แต่สำ� หรับซึบาสะในตอนนีเ้ รือ่ งบ้านเมืองคงไม่เกีย่ วกับเขา แน่นอน
เขาอยากให้ยกเลิกแผนการนี้ทันที แต่เขายังติดใจกับเรื่องไดสุเกะเมื่อครู่
มากกว่า โค้ชซาวาดะบอกซึบาสะว่า
“ซาโต้...วันนี้...หยุดแล้วกลับบ้านเลย”
คงคิดว่าถึงซ้อมไปก็ไม่มสี มาธิ
“ไม่ครับ ถ้าไม่ท�ำอะไรคงคิดถึงแต่เรื่องร้ายๆ ถ้าได้วิ่งยังท�ำให้ลืม
และรู้สึกสบายใจกว่า”
โค้ชซาวาดะฟังแล้วกลับท�ำหน้าล�ำบากใจ
“แต่...”
ก่อนจะพูดจบ
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ...ผมไม่เป็นไร”
คงคิดว่าถึงพูดมากกว่านี้ก็เปล่าประโยชน์
“งั้นเรอะ...ตกลง”
ว่าแล้วก็ยนื มองท่าซึบาสะตอนเริม่ ออกวิง่ ช้าๆ การเห็นภาพซึบาสะ
วิ่งอาจเป็นครั้งสุดท้าย...ส่วนหนึ่งในใจโค้ชรู้สกึ เช่นนั้น

- 33 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 33 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

ซึบาสะวิ่งขณะร้องเสียงดัง วิ่งอย่างเต็มที่ราวกับจะสลัดเรื่องร้ายๆ
แม้ความหวาดกลัวความกังวลจะยังไม่หายไป ซึบาสะก็คงวิ่งไปเรื่อยๆ...
เขตนากะ เมืองโยโกฮามะ บ้านซึบาสะเป็นบ้านเดี่ยวในย่านที่พัก
อาศัยแยกจากตัวเมือง เป็นบ้านที่เขาจากแม่และน้องสาวเป็นเวลา 14 ปี
แล้วนับจากนัน้ สิง่ ทีเ่ ปลีย่ นไปเห็นจะเป็นทิวทัศน์รอบด้าน มีสวนสนุกยักษ์
ใหญ่เกิดขึ้นใหม่ห่างออกไป มองเห็นชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่แบบย้อนยุค
เด่นชัด วิวยามดึกสวยงามจนเหล่าคู่รักใช้เป็นจุดออกเดต แต่ตอนนี้
ทั่วทั้งเมืองก�ำลังวุ่นวายกับเกมซ่อนหาล่าจริง
จอภาพยักษ์ของเมืองหยิบยกเรือ่ ง ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ มาน�ำเสนอ
คุณซาโต้ทวั่ ประเทศตกอยูใ่ นความกังวลและหวาดกลัว ซึบาสะกลับถึงบ้าน
ตอนเย็นราว 6 โมงครึ่ง พ่อยังไม่กลับจากท�ำงาน แต่เขาก็ไม่อยากให้พ่อ
อยู่บ้านอยู่แล้ว...
ซึบาสะถอดรองเท้าวางกระเป๋า ขึน้ ชัน้ สองตรงไปห้องของตนกับไอ
ไม่สิ ตอนนี้เป็นห้องส่วนตัวของเขาแล้ว
เมื่อขึ้นสุดบันไดพบประตูสองบานซ้ายขวา ด้านขวาเป็นห้องแม่
ด้านซ้ายเป็นห้องซึบาสะ เขามองประตูด้านขวาแวบหนึ่งก่อนผลักประตู
ห้องตนเองเบาๆ ทันใดนั้นสายลมเย็นโชยออกมา เขาสั่นเล็กน้อย ทุกครั้ง
ที่ก้าวเท้าเข้าห้อง ความทรงจ�ำแสนสุขกับไอหวนกลับมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน
แต่สิ่งเตือนความจ�ำของไอไม่เหลือเลยสักอย่างเพราะพ่อไม่ยอมให้เหลือ
อะไร ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปสิ้น
ความทรงจ�ำของแม่กไ็ ม่เหลืออยู่ในบ้านเช่นกัน ซึบาสะไม่เข้าใจว่า
ท�ำไมพ่อถึงต้องท�ำขนาดนี้ แต่ซบึ าสะเก็บภาพถ่ายเขากับไอไว้ในกระเป๋า
สตางค์โดยไม่ให้พ่อรู้ แน่นอนเป็นภาพตอนเด็ก แต่กเ็ ป็นสิ่งเตือนความจ�ำ
เดียว และเป็นสมบัติล�้ำค่าของเขา เวลาลงแข่งงานใหญ่ๆ เขาจะมอง
ภาพถ่ายนี้ก่อนแข่งเสมอ เขาดึงภาพถ่ายจากกระเป๋าอย่างเชื่องช้าแล้ว
ล้มตัวลงนอนบนเตียง มองภาพไปแล้วแม่กบั ไอผุดขึ้นในใจอีกครั้ง ตอนนี้

- 34 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 34 12/12/2561 BE 15:25

 แม่กับไอท�ำอะไรอยู่ท่ไี หน ยิ่งคิดก็ยิ่งอดกลั้นไว้ไม่อยู่อยากพบทั้งสอง ยิ่ง
อยู่ในสถานการณ์แบบตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ โชคดีที่นามสกุลเดิมของแม่คือ
‘ซูซุกิ’ จึงไม่ต้องเป็นห่วงว่าไอจะเป็นเหยื่อเกมซ่อนหา แต่ถ้าตนถูกจับก็
จะถูกสังหารโดยไม่ได้พบกับทั้งสองอีกแน่นอน ความรู้สึกอยากพบครั้งนี้
จึงยิ่งรุนแรงกว่าที่เคย
เมื่อซึบาสะเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย เขาเริ่มสืบหาที่อยู่ของทั้งสอง
โดยถามหาจากตายาย และญาติฝ่ายแม่เท่าที่หาได้ แต่ก็ไม่มใี ครมีข้อมูล
ส�ำคัญสักคน เหมือนพวกเขาจะปกปิดกันมากกว่า ลองถามพ่อดูหลายครัง้
แต่พ่อก็อารมณ์เสียทันที เขารู้สึกว่าพ่อน่าจะรู้อะไร แต่อาจคิดมากเกิน
คิดไปมาแล้วซึบาสะก็เก็บภาพถ่าย เปิดสวิตช์โทรทัศน์ ไม่ว่าช่องไหน
ตอนนี้ล้วนรายงานข่าว ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ กันอย่างต่อเนื่อง ทั้งเรื่อง
การเตรียมงานและสภาพในตอนนี้ แต่จนป่านนี้ไม่ปรากฏว่ามีใครต�ำหนิ
แผนการนี้ ท่านผู้น�ำเองก็ไม่คดิ จะบอกว่าท�ำไมจึงท�ำเรื่องแบบนี้ จนบัดนี้
ซึบ าสะเองยัง ไม่ รู้ สึกว่ าเกมนี้จ ะมีจริง ไม่เ พียงซึบาสะ แต่คุณซาโต้
ทั่วประเทศก็คงเหมือนกันแน่ คงจินตนาการไม่ออกว่า 5 ทุ่มพรุ่งนี้ชีวิต
พวกตนอาจถูกไล่ล่า แต่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เป็นความรู้สึกที่
แปลกประหลาดยังไงไม่รู้ นอกจากความกังวลและหวาดกลัวแล้วก็มเี พียง
ความรู้สกึ โกรธผู้น�ำผู้เบาปัญญา
แต่ตอนนีค้ วามหวาดกลัวชนะความโกรธ แต่กม็ คี วามมัน่ ใจ...ไม่มาก
ก็น้อยของซึบาสะแทรกระหว่างช่องว่างเล็กๆ ในความรู้สกึ นั้น ทั้งนี้เพราะ
ในประเทศนี้ ณ ตอนนี้ยังไม่มีใครวิ่งตามเขาทัน หมายถึงเขาจะไม่ถูกจับ
แล้วจะยอมให้จับได้อย่างไร อาจเป็นความทะนงตนแต่เขารู้สึกเช่นนั้น
จริงๆ ไม่รวู้ า่ จะเป็นแบบไหนแต่มนั่ ใจว่าจะหนีพน้ แต่เมือ่ เกมเริม่ ด�ำเนินไป
ซึ บ าสะจึ ง ได้ รู ้ ว ่ า เกมนี้ เ ป็ น บททดสอบที่ ท ารุ ณ เหนื อ ความคาดหมาย
มากนัก...
เขามาได้ยนิ เสียงเอ็ดอึงจากประตูหน้าบ้านหลังจากนัน้ ราว 1 ชัว่ โมง

- 35 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 35 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

“ซึบาสะ เฮ้ย ซึบาสะ กลับมาแล้ว รีบท�ำกับข้าว”

พร้อมค�ำพูดนัน้ เสียงฝีเท้าดังตึงๆ ก้องมาถึงชัน้ สอง ซึบาสะหายใจลึก
ร�ำพึงด้วยความเหนือ่ ยหน่าย “พ่อเหรอ...” แล้วลุกจากเตียง วางกระเป๋า
สตางค์ท่มี ีรูปถ่ายส�ำคัญอยู่ข้างในบนโต๊ะแล้วจึงออกจากห้อง แต่ระหว่าง
ลงบันได
“ยังอีก เฮ้ย! ให้สุ้มให้เสียงหน่อย”
เขาได้ยนิ เสียงดุว่า
แทนที่จะตะโกนตอบว่า “หนวกหูน่า” ซึบาสะตอบเพียง “จะไป
เดี๋ยวนี้” เขาใช้ชวี ิตแบบนี้มา 14 ปีแล้ว
เมื่อเข้าห้องโถงชั้นล่างพ่อในชุดสูทหน้าแดงก�่ำนั่งไขว่ห้างหน้าโต๊ะ
เตี้ยตัวใหญ่ จ้องซึบาสะอยู่
“ยืนท�ำบื้ออะไร รินน�้ำมาแก้วสิ”
“ไปดืม่ มาอีกแล้วเหรอ ภาวะฉุกเฉินแบบนีย้ งั เป็นทองไม่รรู้ อ้ นเนอะ”
พ่อกระชากแก้วน�ำ้ มาดืม่ รวดเดียวโดยไม่มคี ำ� ขอบคุณ แล้วกระแทก
แก้วบนโต๊ะ
“เฮ้ย ข้าวล่ะ รีบเอามาสิ”
พ่อดุ ซึบาสะฟังผ่านๆ แล้วลองถามพ่อว่ารู้สภาพการณ์ตัวเองดี
หรือไม่
“ที่สำ� คัญตอนนี้พวกเราอยู่ในสภาพแบบไหน พ่อรู้รเึ ปล่า”
พ่อผู้หน้าแดงก�่ำตอบเหมือนล้อเล่น
“หา เรื่องอะไรกันฉันไม่รู้เรื่อง”
คนคนนี้ไม่ได้รู้สึกถึงวิกฤตใด หรือว่าถอดใจเสียแล้ว ไม่สิ หรือว่า
ไม่รู้เรื่องจริงๆ
“ไม่ต้องมาท�ำไขสือ ข้อเสนอของผู้น�ำผู้เบาปัญญานั่น”
น�้ำเสียงกระแทกกระทั้น แต่ด้วยค�ำพูดแรงของซึบาสะนั้น พ่อจึง
กลับตัวตอบอย่างจริงจัง

- 36 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 36 12/12/2561 BE 15:25

 “อ๋อ รู้สิ ที่เขาป่าวประกาศว่าเกมซ่อนหาอะไรเนี่ยใช่ม้ยั ”
ท่าทางพอจะรู้อยู่บ้าง
“ถ้างั้นก็ง่ายหน่อย ถ้าเขาท�ำกันจริง ทุกอย่างจะเริ่มพรุ่งนี้ 5 ทุ่ม
ดีไม่ดีพวกเราซาโต้ทกุ คนจะถูกฆ่า...ตามแผนของท่านผู้น�ำ”
แม้ในใจจะมั่นใจว่าตัวเองจะหนีพ้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ยังอด
หวั่นใจไม่ได้
“ช่วยไม่ได้น่นี า...เป็นค�ำสั่งท่านผู้น�ำ ประชาชนอย่างพวกเราจะท�ำ
อะไรได้”
“ใช่ ส�ำหรับท่านผู้น�ำพวกเราเป็นแค่ขยะที่รอวันสุดท้ายอย่างน่า
สังเวชเท่านั้น...”
พูดเพียงแค่น้นั แล้วจึงเข้าประเด็น
“แต่สุดท้ายแล้วอยากให้พ่อบอกอะไรหน่อย”
เขามองพ่อด้วยสายตาขึงขัง
“สุดท้าย? อะไร?”
ซึบาสะเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนกล่าว
“เรื่องคุณแม่...และไอ”
พ่อได้ยินเท่านั้นเหมือนหายเมาทันที แต่ด้วยความตื่นเต้น ซึบาสะ
กลั้นความรู้สกึ ของตนไว้ไม่อยู่
“พ่อรู้ใช่ม้ยั บอกผมหน่อย อยู่ท่ไี หน พวกเขาสองคนอยู่ท่ไี หน”
แต่กระนั้นพ่อก็ยังเงียบเฉย
“พ่อ”
เขาย�้ำอีกครั้ง แล้วรอดูท่าทีพักใหญ่ แต่กระนั้นพ่อยังเฉย ซึบาสะ
ก้มหน้าส่ายศีรษะ พูดด้วยท่าทีเอือมระอา
“อย่างนั้นเหรอ ไม่รู้อะไรเลยเหรอ เหรอ...ก็ได้วะ”
ซึบาสะส่งเสียงดังลั่น
“แต่ผมจะหา จะต้องหาสองคนนัน่ ให้พบแล้วจะไปใช้ชวี ติ กัน 3 คน”

- 37 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 37 12/12/2561 BE 15:25

 14 ปีที่ผ่านมา

แม้ซึบาสะจะท้าทาย แต่พ่อได้แต่ไหล่ตกก้มหน้า ท่าทางหงอยๆ

ยังไงชอบกล ซึบาสะเห็นพ่อผู้น่าสงสารแล้วร�ำพึงในใจ พ่อ...แก่ตัวแล้ว
สินะ ซึบาสะเดินไปจับบานประตูหอ้ งโถงแล้วหลับตา หันกลับไปพูดกับพ่อ
ผู้ตอนนี้อยู่ในสภาพราวร่างไร้วญิ ญาณด้วยน�้ำเสียงสมเพช
“พ่อ...อย่าโดนจับนะ”
ว่าแล้วก็ออกจากห้องโถงไป พ่อไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
ไม่มีเทรุฮิโกะคนเดิมที่เป็นพ่อผู้โหดเหี้ยมอยู่ที่นี่อีกแล้ว เขาไม่
ตอบสนองค�ำท้าทายของซึบาสะ หรือว่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง
เทรุฮิโกะเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่าซึบาสะออกไปแล้ว สีหน้าเปลี่ยน
เป็นขึงขังขึ้นมาทันควัน

‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ ก�ำลังจะเริ่มขึ้นในอีก...ราว 27 ชั่วโมง

- 38 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 38 12/12/2561 BE 15:25

 พิธีเปิด

วันรุ่งขึ้น วันจันทร์ท่ี 18 ธันวาคม เวลา 11.00 น. ที่ท�ำเนียบท่าน

ผูน้ ำ� การเตรียมตัวด�ำเนินไปอย่างต่อเนือ่ ง ผูเ้ ฒ่าจ�ำต้องระบุชอื่ แบบบังคับ
เหล่าทหารมาเป็น ‘ผู้ล่า’ ซึ่งถือว่าส�ำคัญที่สุดในครั้งนี้ เพราะไม่มีใคร
อยากเป็นผู้ล่าเลยสักคนเนื่องจากรู้สึกทนไม่ได้กับการที่คนที่ตัวเองจับได้
ต้องตาย และสิ่งที่เป็นความบกพร่องต่อหน้าที่อย่างที่สุดส�ำหรับผู้ล่าคือ
ต้องจับกุมคุณซาโต้ให้ได้มากกว่าวันละ 1 คน ไม่เช่นนัน้ จะได้รบั โทษทัณฑ์
หนัก นี่เป็นกติกาแสนทุกข์ทนส�ำหรับทหารที่เคยคิดว่าจะเป็นผู้ล่าแบบ
ตลอดสัปดาห์จะไม่จบั ใครเลย แต่ไม่ร้จู ะหนีได้อย่างไร ต้องท�ำตาม ‘ค�ำสัง่
ท่านผู้น�ำ’ ไม่เช่นนั้นตัวเองจะได้รบั โทษทัณฑ์ หรือร้ายสุดอาจถูกประหาร
เสียเอง ผู้ล่าเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นเหยื่อด้วยก็ว่าได้
ทั้งทหารและคุณซาโต้ก�ำลังรอ ‘การถ่ายทอดพิเศษ’ ตอนเที่ยง
ตามก�ำหนดการ เมื่อเข็มยาวและเข็มสั้นมาซ้อนกันที่เลข 12 พอดี การ
ถ่ายทอดพิเศษก็เริม่ ต้นขึน้ ทุกสถานีโทรทัศน์ แต่ทา่ นผูน้ ำ� ยังไม่ปรากฏกาย
บนหน้าจอ มีแต่ธงสีแดงเบื้องหลัง เป็นภาพชวนให้นึกถึงการถ่ายทอด
รายการภายในโรงเรียน ประชาชนทั่วประเทศตรึงอยู่หน้าจอโทรทัศน์
กลืนน�ำ้ ลายรอการปรากฏตัวของท่านผูน้ ำ� ระหว่างนัน้ ทัว่ ประเทศเงียบกริบ
ผ่านไป 2-3 นาทีจึงเห็นภาพท่านผู้น�ำพร้อมทหารองครักษ์ปรากฏขึ้น
ไม่ได้ออกทีวีมานาน ท่านผู้น�ำวางตัวไม่ค่อยถูก กระแอมหนึ่งครั้ง ปล่อย
ให้เวลาผ่านไปชั่วครู่ แล้วจึงเปล่งเสียง
“ซาโต้ทกุ ท่านผู้มีนามสกุลน่าภาคภูมใิ จทั่วประเทศ สวัสดี”
เป็นจุดเริ่มต้นให้ท่านผู้น�ำพูดต่อไปได้เรื่อยๆ

- 39 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 39 12/12/2561 BE 15:25

 พิธีเปิด

“และขอบใจทุกคนที่ได้รับเลือกให้อยู่ในต�ำแหน่งอันทรงเกียรติคือ
เป็นผู้ล่า เป็นอย่างไรบ้าง พร้อมกันแล้วหรือยัง อย่างไรก็ตาม 5 ทุ่มคืนนี้
มีก�ำหนดการเล่นเกมซ่อนหาวันแรก ส�ำหรับผู้หนีพ้นตลอด 1 สัปดาห์
เราขอสัญญาว่าคุณจะได้ทกุ สิ่งสมดังปรารถนา เราหวังว่าอีก 1 สัปดาห์
ให้หลังจะมีคนที่หนีพ้นได้มากๆ”

ท่านผู้น�ำพูดรวดเดียวถึงตรงนี้ แล้วจึงเสริมส่งท้าย
“พบกันที่ทำ� เนียบในอีก 1 สัปดาห์ข้างหน้า”
พูดทิ้งท้ายแล้วสลัดผ้าคลุม หายไปจากหน้าจอทีวีพร้อมทหาร
องครักษ์ เหมือนได้ยินเสียงถอนใจยาวลอดจากหน้าจอทั่วประเทศ นี่เป็น
พิธเี ปิดเกมซ่อนหาล่าจริง ถึงจะบอกว่า “ผูห้ นีพน้ จะได้ทกุ สิง่ สมดังปรารถนา”
แต่ไม่ได้พูดเลยสักค�ำว่าถ้าถูกจับได้จะเป็นอย่างไร ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’
ก�ำลังจะเริ่มขึ้นในอีก...ราว 11 ชั่วโมง เวลาใกล้เข้ามาทุกที...
ราว 4 โมงเย็นเมือ่ ตะวันเริม่ พลบ ซึบาสะไม่คดิ จะดู ‘พิธเี ปิด’ อะไรนัน่
แต่กำ� ลังเตรียมตัวแข่งรอบชิงจากทีช่ นะรอบคัดเลือกมาเมือ่ ช่วงเช้า เมือ่ คืน
มีหลายเรือ่ งสลับสับเวียนเข้าสมองจนแทบหลับไม่เต็มอิม่ แต่ตอนนีค้ งนอน
ไม่ได้ ส�ำหรับซึบาสะการแข่งสนามเล็กแบบนี้ การชนะเป็นเรื่องธรรมดา
ซึบาสะกลับคาใจเรื่องไดสุเกะเมื่อวานมากกว่าการแข่งขัน
ไดสุเกะไม่โผล่หน้ามาที่สนามตั้งแต่เช้า ขณะจะลงสนาม ก�ำลัง
บริหารอุ่นเครื่อง ตาซึบาสะมองหาไดสุเกะ ด้วยอยากจะขอโทษเรื่อง
เมื่อวานเป็นที่สุด มีการขานชื่อตนเมื่อไรก็ไม่รู้ เสียงไม่เข้าหู แต่ร่างกายไป
เตรียมทีจ่ ดุ สตาร์ตตามค�ำสัง่ แต่สงิ่ ทีผ่ ดุ ขึน้ มาในสมองต่างจากการกระท�ำ
อย่างสิ้นเชิง ไม่มีสมาธิเลย
“ปัง” เสียงสัญญาณดังท�ำซึบาสะได้สติ แม้จะออกตัวช้าไปหน่อย
แต่ด้วยศักดิ์ศรีของคนเร็วที่สุดในประเทศ เขาจะแพ้ไม่ได้ แผล็บเดียวเขา
ก็ขึ้นน�ำ แม้ไม่ท�ำลายสถิติ แต่ก็เข้าเส้นชัยด้วยสีหน้าสบายๆ ถ้าเป็นการ

- 40 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 40 12/12/2561 BE 15:25

 แข่งขันระดับประเทศคงเอาชนะไม่ได้ แต่ชนะคือชนะ ในพิธีมอบรางวัล
ซึบาสะขึ้นยืนบนแท่นสูงสุดมองหาไดสุเกะ เมื่อได้รับมอบรางวัลจาก
ประธานสมาคม ตาซึบาสะยังเหลียวล่อกแล่ก แต่กห็ าไดสุเกะไม่พบ
หลังจบพิธีมอบรางวัล โค้ชและเพื่อนในชมรมคงคิดถึงเรื่องคืนนี้
ไม่มีใครสักคนมาทักทายซึบาสะ เรียกว่าไม่กล้าทักน่าจะถูกกว่า จึงไม่รู้
ว่าจะพูดอย่างไรกับซึบาสะผู้ถอื รางวัลในมือข้างหนึ่งเดินกลับมา พวกเขา
ล้อมรอบซึบาสะโดยไม่พูดอะไร
“เป็นยังไง ทุกคนไม่สดชื่นเลย”
ซึบาสะเสียงใสผิดคาด ทุกคนยิ่งไม่รู้จะหาค�ำใดมาเอ่ย
“ยะ...ยินดีด้วย”
“อ๋อ ใช่สิ ชนะสบายอยู่แล้ว”
เขาพูดติดตลกให้บรรยากาศผ่อนคลาย เกิดเสียงหัวเราะครืนขึ้น
มาแต่สีหน้ายังฝืนๆ
“ว่าแต่...ไดสุเกะล่ะ”
ซึบาสะลองถามดู คุโบตะเป็นคนตอบ
“เอ วันนีไ้ ม่เห็นมานะ ไม่ได้ตดิ ต่อมาด้วย เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ”
“เหรอ...”
“ถามท�ำไม มีอะไรเหรอ”
คุโบตะถาม มองหน้าซึบาสะ
“ปะ...เปล่า ไม่มอี ะไร...”
แล้วก็ก้มหน้า
“ที่ส�ำคัญ ซึบาสะ...ตั้งแต่วนั นี้...”
พูดแล้วรู้สกึ ว่าไม่ควรพูดหรือเปล่า คุโบตะกังวล
แต่ได้รับค�ำตอบที่คาดไม่ถงึ กลับมา
“หา อ๋อ ใช่สิ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร คิดว่าฉันจะถูกจับเหรอ ชนะสบายๆ”
แต่ฟังแล้วคิดยังไงก็น่าจะเป็นการกลบเกลื่อนอย่างฝืนๆ

- 41 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 41 12/12/2561 BE 15:25

 พิธีเปิด

“ซึบาสะ...”
ทุกคนต่างพร้อมใจกันพูดด้วยน�้ำเสียงสมเพช
“เอ่อ เดี๋ยวฉันมี ‘ธุระ’ ขอโทษด้วยวันนี้ฉันกลับล่ะนะ ลาก่อน”
ซึบาสะยกมือขวาขึ้นเล็กน้อย ยกกระเป๋าเป้ด้วยมือข้างหนึ่งแล้ว
เดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ปล่อยให้ใครมีโอกาสพูดอะไร ท่วงท่านั้น
ท�ำให้ไม่มีใครกล้าเรียก ได้แต่มองหลังซึบาสะด้วยความเศร้า นี่อาจเป็น
ครั้งสุดท้ายก็ได้
อีกด้าน ซึบาสะพยายามท�ำตัวให้สดใสเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้
เห็นความหวาดกลัวในใจเขา แต่พอหันหลังให้ทุกคน ก็อดรนทนไม่ไหว
เดินออกจากสนามโดยรู้สึกถึงสายตาทุกคนจากด้านหลัง จึงพยายาม
สะกดกลั้นไม่ให้ตวั สั่นเทาสุดก�ำลัง

‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ ก�ำลังจะเริ่มขึ้นในอีก 6 ชั่วโมง...

เมื่อเหลือเวลาไม่ถงึ 2 ชั่วโมง ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อม ทั้งจ�ำนวน
ผู้ล่า สถานที่ซุ่มรอ และอุปกรณ์ส�ำคัญเพื่อการจับคุณซาโต้ ‘แว่นตาตรวจ
จับซาโต้’ อุปกรณ์ซงึ่ ผูเ้ ฒ่าใช้ความพยายามสุดความสามารถใช้ค�ำสัง่ ท่าน
ผู้น�ำให้ทุกบริษัทเร่งรีบจัดท�ำขึ้นภายในเวลาจ�ำกัด อุปกรณ์น้มี ีปัญหามาก
ทีส่ ดุ ไม่ใช่ปญ ั หาด้านเทคโนโลยี แต่เป็นเพราะต้องจัดท�ำแว่นตัง้ 1 ล้านชิน้
ในเวลาสัน้ ๆ แต่สมกับทีเ่ ป็นผูเ้ ฒ่า เขาท�ำตามค�ำสัง่ ได้อย่างทันเวลา นีเ่ ป็น
เหตุผลทีเ่ ขาได้รบั ความไว้วางใจสูงสุดจากท่านผูน้ �ำ อย่างไรก็ตาม ด้วยสิง่ นี้
ท�ำให้ ‘คุณซาโต้’ หนีพน้ ได้ยากมาก หรือว่านามสกุลซาโต้ทงั้ หมดจะถูกจับ
โดยไม่ต้องถึง 1 สัปดาห์
ระหว่างนั้นการนับถอยหลังแต่ละวินาทีจนถึงการเล่นเกมซ่อนหา
ยังด�ำเนินต่อไป ยิง่ ใกล้เวลาเริม่ รายการโทรทัศน์กน็ �ำเสนอข่าวทีเ่ กีย่ วข้อง
อธิบายกติกา รวมถึงรูปร่างหน้าตาของผู้ล่า น�ำเสนอซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า ท�ำให้
รู้ว่าผู้ล่าจะใส่ชดุ พรางตัวและแว่นตา

- 42 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 42 12/12/2561 BE 15:25

 ทั่วประเทศเต็มไปด้วยเรื่องราวของ ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ บ้านเมือง
ปกคลุมด้วยบรรยากาศแปลกประหลาด ทุกอย่างเงียบผิดปกติ ใช่แล้ว
ถึงขนาดไม่ได้ยนิ แม้แต่เสียงผู้คนพูดคุยกัน...
เหล่าผู้ล่าทั่วประเทศคงนั่งรอเวลาอยู่ในสถานที่ซุ่มรอแล้วเป็นแน่
ภายใต้สภาพที่เดิมพันด้วยชีวิตตนเอง พวกเขาจ�ำเป็นต้องเพ่งสายตา
แหลมคมจนเป็นประกาย
เท่านี้ ผู้ล่าและผู้ถูกล่าต่างอยู่ในสภาพที่ ‘จ�ำเป็นต้องท�ำ’ ทุกอย่าง
เป็นไปตามความคิดของท่านผู้น� ำ ที่เหลือก็รอแต่สัญญาณแห่งความ
หวาดกลัวดังขึ้นเท่านั้น

- 43 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 43 12/12/2561 BE 15:25

 เริ่มเกมซ่อนหา

ในความมืดมิด ซึบาสะนั่งอยู่บนเตียงในห้องตัวเอง เพื่อรวบรวม

สมาธิเป็นหนึ่งเดียว เขาหลับตาหายใจเข้าออกช้าๆ ตอนนี้ได้ยินแต่เสียง
เข็มนาฬิกา และคงเพราะเขาเตรียมใจพร้อมแล้ว ซึบาสะลืมตากว้าง
‘22.30 น.’
ถ้านาฬิกาที่ห้องไม่เพี้ยนก็เหลืออีก 30 นาที เกมซ่อนหาล่าจริงจะ
เริม่ ต้น ชือ่ ฟังดูดี แต่สงิ่ ทีจ่ ะท�ำเป็นแค่ ‘การฆาตกรรมหมู่’ ประเทศนีเ้ พีย้ น
ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน
จนป่านนี้แล้วคิดไปก็เปล่าประโยชน์ ยังไงต้องหนี หนี และหนี
เป็นหนทางเดียวที่จะรอด ซึบาสะลุกจากเตียง เปลี่ยนเป็นชุดวอร์มให้
คล่องตัวมากที่สุด ใส่กระเป๋าสตางค์ซึ่งมีภาพถ่ายกับไอเข้าในกระเป๋า
ชุดวอร์ม ตบเบาๆ แล้วลงบันไดไปห้องโถง
ชั้นล่างมืดสนิท พ่อยังไม่กลับมา ในภาวะฉุกเฉินแบบนี้ ยังไง
ก็ยังห่วงพ่อ
“จะเป็นยังไงก็ไม่รู้แล้วนะ”
เขาหลุดค�ำพูดนั้นออกมา ไม่อาจอภัยให้พ่อได้ กระนั้นในก้นบึ้ง
ของหัวใจยังเป็นห่วง เขาถอนหายใจก่อนออกจากห้องโถงไป
เลย 22.45 น. ไปเล็กน้อยแล้ว ถ้าเกมซ่อนหาเริ่มขึ้น การอยู่ในบ้าน
อันตรายมาก เห็นเลยว่าถ้าเจอตัวเมื่อไรหมายถึงถูกจับทันที ตราบใดที่มี
‘แว่นตาตรวจจับซาโต้’...
(แต่แว่นนั้นท�ำงานได้จริงหรือ?)
อย่างไรก็ตามตอนนี้ทางที่ดีควรออกไปข้างนอก หาสถานที่ที่หนี

- 44 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 44 12/12/2561 BE 15:25

 ได้ง่าย มัวแต่งุ่มง่ามไม่ได้ ซึบาสะตรงไปประตูหน้าทันที
ตอนก้มตัวผูกเชือกรองเท้าคู่คุ้นเคย เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับ
ได้ยินเสียงผู้หญิงจากล�ำโพง
“คุณซาโต้ทั่วประเทศเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยังคะ ดิฉันใคร่ขอ
อธิบายกติกาอีกครั้งในเวลาที่เหลือนะคะ”
เสียงผู้หญิงไร้ความคิดน่าขยะแขยงอธิบายกติกาที่ฟังมาจนเบื่อ
“ผู้หนีพ้นตลอดสัปดาห์ จะมีรางวัลใหญ่รออยู่คือ ได้ทุกสิ่งดัง
ปรารถนาจากท่านผู้น�ำโดยตรง ถ้าเช่นนั้นกรุณารออีก 5-6 นาที”
หางเสียงยิ่งสดใส ซึบาสะฟังเสียงประกาศเหมือนประชดประชัน
นั้นแล้ว เลือดนักสู้ยิ่งพลุ่งพล่าน ผูกเชือกรองเท้าจนแน่น ยืนขึ้นด้วยตา
เฉียบคม
เอาก็เอาวะ เอากันสักตัง้ ถ้าคิดว่าจับได้กล็ องมาจับดู เราคือซึบาสะ
ซาโต้นะ
อีกทั้งจะให้จับไม่ได้จนกว่าจะเจอคุณแม่กับไอ จะหนี ไม่ว่าผู้ล่า
คนไหน จะหนีให้พน้ เขาตัดสินใจอย่างแรงกล้า จับประตูบา้ น ‘เกมซ่อนหา
ล่าจริง’ ก�ำลังจะเริ่มขึ้นในอีก...120 วินาที
“เงียบ...อย่างประหลาด”
เป็นความรู้สึกแรกเมื่อออกมานอกบ้าน จริงอยู่ที่เห็นมีคนเดินอยู่
บ้าง แต่ถึงจะเป็นย่านที่พักอาศัยก็ยังเงียบผิดปกติ ราวกับทั้งประเทศมี
ซึบาสะอยู่คนเดียว...ซึบาสะหันรีหันขวางมองไปรอบด้าน ถึงยังไม่เริ่มต้น
แต่เขาก็มองหาผูล้ า่ โดยสัญชาตญาณ ไม่มกี ารแจ้ง จึงไม่มใี ครรูว้ า่ สถานที่
ซุ่มรอของเหล่าผู้ล่าอยู่ท่ีไหน บอกได้อย่างเดียวว่าการอยู่ในที่โล่งแจ้ง
อันตรายมาก แต่ถ้าถูกเจอในที่มิดชิด ขอบเขตการหนีจะแคบลง คงต้อง
พึ่งดวงชะตาตนเอง เขามองนาฬิกา อีกเพียง 30 วินาทีเสียงไซเรนของ
วันแรกจะดังขึ้น
“ในที่สุด...ก็จะเริ่มแล้ว”

- 45 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 45 12/12/2561 BE 15:25

 เริ่มเกมซ่อนหา

เขาร�ำพึงพร้อมถอนใจ ล้วงกระเป๋าสตางค์จากชุดวอร์ม ดึงรูปถ่าย

ของเขากับไอออกมามอง เพราะครั้งนี้ก็เหมือนการลงแข่งครั้งหนึ่งของ
ซึบาสะ เขาก�ำลังจะเผชิญหน้ากับการแข่งขันครัง้ ยิง่ ใหญ่ทสี่ ดุ ในศตวรรษนี้
ที่เดิมพันด้วยชีวิต
“ไอ...”
ในที่สุดเวลานั้นก็มาถึง 10 9 8…ซึบาสะเริ่มนับถอยหลังในใจ
ราวกับจะนับวินาทีแห่งการเริ่มศตวรรษใหม่ 5 4 3 2 1…
“ทุกท่าน ศตวรรษใหม่มาถึงแล้ว การได้ประสบกับวันวิเศษเช่นนี้
พวกเราช่างมีความสุขเสียจริง”
ค�ำพูดนั้นอยู่ในหัวขณะที่หูได้ยินเพลงมาร์ชคึกคัก ซึบาสะจมอยู่
ในความพึงพอใจคนเดียว
แต่ฝันเฟื่องสุดหรูของซึบาสะถูกท�ำลายด้วยเสียงไซเรนลั่น “หวอ”
ดังยาวขนาดหายใจไม่ทัน คล้ายเสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันของสนาม
เบสบอลโคชิเอ็น เสียงไซเรนกระแทกกระทั้นร่างให้สั่นเทิ้มกึกก้องไป
ทั่วเมือง ไม่เท่านั้น คงกึกก้องไปทั่วประเทศ ดึงให้ซึบาสะกลับสู่โลกแห่ง
ความเป็นจริง สีหน้าเขาเคร่งขรึมขึ้นทันควัน แหงนมองท้องฟ้าแสนไกล
ที่เสียงยังดังก้อง จากนั้นเสียงไซเรนจึงค่อยๆ เบาลง ในไม่ช้าก็เงียบหาย
ไปกับท้องฟ้ายามราตรี

วันจันทร์ท่ี 18 ธันวาคม 23.00 น. ‘เกมซ่อนหาล่าจริง’ วันที่ 1…

เริ่มต้น
พร้อมสัญญาณเริ่ม ซึบาสะยืดตัวตรง ความตึงเครียดผิดแผกไป
อย่างสิ้นเชิงราวกับอยู่คนละโลก 1 ชั่วโมงนับจากนี้ การต้องระมัดระวัง
ตลอดเวลาท�ำให้จิตใจพลอยย�่ำแย่ไปด้วย อย่างไรก็ตามการอยู่ตรงที่เดิม
ตลอดอาจไม่ดี
ต้องเคลื่อนไหวตอนนี้ ซึบาสะถอยห่างจากจุดเดิม เดินไปเล็กน้อย

- 46 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 46 12/12/2561 BE 15:25

 จากนั้นก็มีท่าทีลุกลี้ลุกลนหันมองรอบด้าน เดินไปอีกหน่อยก็หันมองอีก
กระสับกระส่ายเหลือก�ำลัง
ออกจากย่านที่พักอาศัยสู่ถนนหลัก ซึบาสะพบภาพชวนตระหนก
“จะ...จริงหรือนี่...อย่างนี้...ล้อเล่นใช่ม้ยั ”
ซึบาสะมองถนนรอบๆ เห็นสภาพไม่นา่ เชือ่ แล้วเสียงสัน่ ไม่มรี ถแล่น
แม้แต่คันเดียว ถึงจะเป็นกติกา แต่เมืองที่คึกคักขนาดนี้ไม่มีรถแล่น
สักคันเหมือนอยู่ในฝัน พนักงานบริษัทบ้าง สามีภรรยาบ้าง นั่งท�ำหน้า
เบื่อในรถที่จอดบนถนน รอให้เกมซ่อนหาวันนั้นจบ ถึงจะเป็นกติกาแต่
ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด ย่านร้านค้ามีบรรยากาศแปลกๆ นอกนั้น
ยังประหลาดที่นอกจากคนนามสกุลซาโต้แล้ว คนธรรมดาทั่วไปคนอื่นๆ
ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวใดๆ ที่โยโกฮามะไม่แปลกที่จะมีคนเดินแม้เวลา
กลางคืน รู้อยู่ว่าพวกเขาไม่มคี วามผิด แต่ซึบาสะอดโกรธไม่ได้ รู้ตัวอีกที
เขาก็มายืนงงอ้าปากค้างกับสภาพเมืองทีเ่ ปลีย่ นไป พอได้สติเขารีบส�ำรวจ
รอบด้าน
“ไม่เป็นไร”
รู้สกึ โล่งอกเมือ่ เห็นว่ายังไม่มผี ้ลู ่า ใช่แล้ว ถึงเจอเรายังมีฝีเท้า เพียง
แค่วิ่งสุดแรงก็พอก็แค่นั้น เขาพยายามบอกตัวเอง เพื่อปลุกเร้า แต่ยังมี
ส่วนที่เขาเองก็ซ่อนความกังวลไว้ไม่อยู่ ดังเห็นได้จากท่าทีของเขา
“ยังไงต้องขยับตัวไว้ก่อน”
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น ลมหายใจเป็นสีขาว ซึบาสะเริ่มเดิน
โดยมองไปรอบด้านอย่างลุกลี้ลุกลนอีกครั้ง
ซึบาสะสลัดเรื่องผู้ล่าจากหัวไม่ได้ เขาออกจากถนนหลักไปตั้งแต่
เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คราวนี้ออกห่างจากบ้าน เร่ไปตามย่านที่พักอาศัยที่ไม่
คุ้นเคย คอยกังวลกับผู้ล่าที่ไม่รู้จะโผล่มาเมื่อไร และมีเรื่องที่เป็นห่วง
แล่นเข้ามาในสมอง
“พ่อ...ท�ำอะไรอยู่”

- 47 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 47 12/12/2561 BE 15:25

 เริ่มเกมซ่อนหา

ตอนนีแ้ ค่เรือ่ งตัวเองก็เต็มทีแ่ ล้ว ท�ำไมถึงมาคิดถึงพ่อทีเ่ กลียดทีส่ ดุ

ในโลก ถึงอย่างไรก็พ่อลูกกันหรือ ทั้งที่ตัวเองต้องทนทุกข์เพราะพ่อมาไม่รู้
เท่าไร ต้องทนอึดอัดกับทุกวันในชีวิต แต่ถึงจะเกลียดอย่างไรก็เลือดเนื้อ
เชื้อไข ไม่อาจคิดว่าให้เขาจับๆ ไปเถอะได้
ซึบาสะมองนาฬิกาข้อมือรู้สึกประหลาด เกมซ่อนหาเริ่มแล้ว 20
นาที แต่กระนั้น เขายังไม่เห็นทั้งผู้ล่า หรือแม้แต่คุณซาโต้ท่วี ิ่งหนี มีการ
เล่นเกมซ่อนหาจริงหรือ หรือเป็นการล้อเล่น? การขู่ขวัญ? ของท่านผู้นำ�
หรือเป็นความฝัน? ไม่น่าเป็นแบบนั้น เขาส่ายหน้าถี่ สลัดความคิดที่
เข้าข้างตนเอง
(ไม่คิดหรือว่ามันเงียบเกิน?)
ซึบาสะถามตัวเอง แต่กไ็ ม่ได้อยากให้ผลู้ า่ โผล่ ถ้าไม่โผล่ยงิ่ ดี แต่คดิ
ยังไงก็ไม่เหมือนเกมได้เริ่มแล้ว บ้านเมืองยังสงบเหมือนปกติ
ซึบาสะไม่ประมาท ระมัดระวังตัวเต็มที่ เขาจับตามองสวนสาธารณะ
ซึ่งปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย ตัดสินใจเข้าไปซ่อนตัวในนั้นเพื่อพักผ่อน
ในตัวด้วย
เขาตรวจสอบว่ามีผู้ล่าหลบหลังเงาไม้หรือไม่ พอเห็นว่าไม่มีก็
โล่งอก สีหน้าผ่อนคลายก่อนย่องเสียงเบาเข้าไปในสวน พอมองรอบด้าน
สวนสาธารณะแห่งนีไ้ ม่ใหญ่นกั บันไดกระดานลืน่ ขึน้ สนิม สีราวจับล่อนลอก
หมด ดวงไฟที่ควรส่องแสงตลอดเวลาก็ติดๆ ดับๆ คงเป็นสวนสาธารณะ
เก่า ชิงช้าขึน้ สนิมเสียจนดูแล้วเสียวจะหลุดอยู่รอมร่อ คงเพราะเขาเดินมา
ตลอดแต่เมื่อครู่ หรือเพราะต้องใช้สมองหนักจนล้า จึงเดินไหล่ตกท่าทาง
เหนื่อยล้ามุ่งหน้าไปที่ชิงช้าโดยไม่รู้ตวั
ซึบาสะนั่งชิงช้าแบบหวาดๆ ระวังไม่ให้โซ่หลุด แล้วถอนใจลึกยาว
อย่างลืมตัว
ซึบาสะเตะเท้าแกว่ง ชิงช้าส่งเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” ดังคาด ระหว่าง
แกว่งชิงช้า...อา จะว่าไปเราไม่ค่อยจะได้นั่งชิงช้าเลยตั้งแต่เล็ก เขาคิด

- 48 -

Final Aw ������������������ / Daifuku 121218.indd 48 12/12/2561 BE 15:25