SA HIRAP AT GINHAWA

Ni: Oiledor Nosi

“Magsasama sa hirap at ginhawa, ligaya at kalungkutan,

kayamanan at karukhaan hanggangsa kamatayan.”

Matagal na panahon ang lumipas bago niya tuluyang

nakalimutan ang kaniyang nakaraan.

“Hindi na ako muling magmamahal,” ang naibulalas niya

sa kaniyang sarili. Ito ang kaniyang bukambibig. Tila
panaginip ang lahat nang isang araw ay lumaya ang pusong
nakagapos sa mahabang panahon.

Isang telegrama ang kaniyang natanggap noong

sandaling iyon. Dumating ang araw na kaniyang
pinakahihintay. Tila ang nakahimlay na pag-ibig ay muling
nabuhay. Hindi naging minsan ang kanilang pagkikita.
Nasundan ito hanggang sa naging paulit-ulit.

Dumating ang araw ng kanilang pag-iisang dibdib.

Magarbong seremonya ang kanilang inihanda. Ilang segundo,
minuto, at oras ang lumipas, subalit tila isang bangungot
nang kahapon ang nagpagunita sa kaniyang tulirong isipan.
Hindi niya maipaliwanag ang lamig na gumagapang sa
kaniyang buong katawan. Ipinikit niya ang kanyang mga
mata. Tanging ang tunog ng kampana mula sa simbahan ang
kaniyang narinig. Dahan-dahan niyang idinilat ang kanyang
mga mata sa kawalan. Buong husay nitong iniligid ang
paningin sa kaniyang kinaroroonan. Tumambad na lamang sa
kaniyang harapan ang dalawang taong magkahawak ng kamay
sa labas ng simbahan na sinasabuyan ng bulaklak. Laking
pagtataka sa kaniyang nasaksihan.

“Sa hirap at ginhawa, paghiwalayin man ng

kamatayan…” ang tanging nasamabit niya sa mga sandaling
iyon