Ρωμαίικα τραγούδια (Popularia carmina graeciae recentioris) του Arnoldus Passow

Σαρανταπέντε μάστορες κι εξήντα λαβουρέντες

πύργον εθεμελιώνανε τσης Άρτας το διοφύρι.
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζότουν.
Κλαίν' οι μαστόροι, κλαίνε το, κλαίνε, μυριλογάνε,
κι οι λαβουρέντες χαίρουνται γιατί παίρνουν ντσορνάτα. 5

Μια Κυριακή και μια λαμπρή, μια πίσημον μερούλα

έπεσ' ο πρωτομάστορας λιγόν ύπνο να πάρει
κι είγδ' όνειρο στον ύπνο του, στην υπνοφαντασιά του,
σα δε σκοτώσουν άνθρωπο, πύργος δε θεμελιώνει.
Μήτ' άρχοντα μήτε φτωχό μήτε κανείς στον κόσμο 10
παρά του πρωτομάστορες γυναίκα να στεριώσει.

Το λαβουρέντη το ‘κραξε, θέλημα ναν του κάμει·

— Σύρε να πεις κυρούλας σου, τση καραβοκυρά σου
σα να ντυθεί, να στολιστεί, να βάλει τα χρυσά της,
σα βάλει τ' ασημένια της και τα μεταξωτά της· 15
γοργά να πας, γοργά να ‘ρθεις, γοργά ναν τση τ' ορίσεις.

Επήγε και την ηύρηκε πόρραφτε κι ετραγούδα.

— Καλώς την την κυρούλα μου, την καραβοκυρά μου.
Μ' έστειλ' ο πρωτομάστορας να βάλεις τα χρυσά σου,
να βάλεις τ' ασημένια σου και τα μεταξωτά σου, 20
να ‘ρθεις να γιομιατίσομε...
Εντύθηκ', εστολίστηκε, έβαλε τα χρυσά της,
έβαλε τ' ασημένια της και τα μεταξωτά της·
επήγε και τους ηύρηκε στην τάβλα που καθόνταν,
— Καλώς την την κυρούλα μου, την καραβοκυρά μου. 25
Μόπεσ' η αρραβώνα μου, το πρώτο δαχτυλίδι·
Για τούτο σου εμήνυσα να ‘ ρθεις να μου το σώσεις.

Κι αφόντες εκατέβηκε κείνη μες στο διοφύρι

Ένας την σκάει με τον πηλό κι άλλος με τον ασβέστη,
Κι έκειος ο πρωτομάστορας με το σφυρί τση σκάει. 30

— Τρεις αδερφάδες είμαστε κι οι τρεις εσκοτωθήκαν,

η μια σκοτώθη σ' εκκλησιά κ' η άλλ' σε μοναστήρι
κι η τρίτη η καλύτερη τσης Άρτας στο διοφύρι.
Ως τρέμουν τα χεράκια μου, να τρέμουν οι κολόνες,
κι ας τρέμει ν' η καρδούλα μου, να τρέμει το διοφύρι. 35