Ο ∆ιαλογισµός

∆ηµήτριος Σεµελάς

1
Από τότε που έχω εισέλθει στην οδό της πνευµατοκρατίας και της
Μυήσεως, πολλές φορές µε ρώτησαν: τι είναι ο ∆ιαλογισµός;
ποια είναι τα αποτελέσµατα τα οποία παρέχει η πρακτική αυτή επί
του ανθρώπου;
Παίρνω τη ευκαιρία, σήµερα, να συζητήσω πάνω σ’ αυτό το
θέµα, µε την ελπίδα να ικανοποιήσω εκείνους που εκδηλώνουν
την ακράδαντη επιθυµία και το αδιάπτωτο ενδιαφέρον να
ακολουθήσουν την πραγµατική οδό της Μυήσεως µέχρι το τέρµα
και να γνωρίσουν όλες τις άγνωστες πλευρές της.
Ο άνθρωπος, όταν φθάσει δια της εξελίξεως στην ώριµη
κατάσταση, µέσα από έναν χιλιετή βίο, διαπνέεται σταθερά από
την επιθυµία να εισέλθει στην οδό της γνώσεως των υπερβατικών
πραγµάτων και των υπαρκτών πραγµατικοτήτων, πέρα από την
ζωή του υλικού κόσµου.

Τα αίτια αυτής της επιθυµίας του είναι δύο:

α) [η ανάγκη] να γνωρίσει τους όρους της ζωής πέρα από τον
τάφο, δηλαδή, [η ανάγκη] να εξαλείψει τις αµφιβολίες του όσον
αφορά την αθανασία του.
β) αφού πείστηκε ή τουλάχιστον απέκτησε την πίστη στην
αθανασία αυτή, επιζητεί, εφαρµόζοντας τις γνώσεις τις οποίες
απέκτησε για τη λύση του πρώτου προβλήµατος, να αναπαραγάγει
ή να αφυπνίσει µέσα του τις δυνάµεις τις οποίες κάθε άνθρωπος
κατέχει σε λανθάνουσα κατάσταση, ήδη από την στιγµή της
δηµιουργίας του.

Θα παραµείνω στην δεύτερη αυτήν αιτία, γιατί πιστεύω ότι ο

σηµερινός άνθρωπος είναι µία ασαφής εικόνα του Αρχέτυπου
Ανθρώπου, που συνελήφθη και εδηµιουργήθη από την ασύλληπτη
∆ύναµη, από τον Θεό.Θα παραµείνω στη δεύτερη αυτήν αιτία,
γιατί πιστεύω ότι ο σηµερινός άνθρωπος είναι µία ασαφής εικόνα
του Αρχέτυπου Ανθρώπου, που συνελήφθη και εδηµιουργήθη από
την ασύλληπτη ∆ύναµη, από τον Θεό.
Ας εξετάσουµε ποιες είναι οι δυνάµεις αυτές τις οποίες ο
άνθρωπος επιζητεί να αποκτήσει.
Αυτές διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες:

2
α) στην Ψυχουργία,
β) στην Μαγεία και
γ) στην Θεουργία.

Η Ψυχουργία

Οι ψυχικές δυνάµεις είναι εκείνες οι οποίες εκδηλώνονται,

καθώς ενεργούν στο Σώµα του υλικού Κόσµου, δηλαδή, στο
επίπεδο της ασταθούς ισορροπίας, όπου η ζωή είναι µία κίνηση
εναλλασσόµενη και όχι συνεχής. Στο πεδίο αυτό, η παραγωγή
µιας συνεχούς κινήσεως προκαλεί την υποταγή των
αποτελεσµάτων της υλικής φύσεως στον δικό µας νόµο (στον
νόµο-άνθρωπο).

Στην Ψυχουργία, η ουσιώδης δύναµη, η δύναµη που δρα είναι η

ισχύς της Γοητείας.
Ο άνθρωπος κατέχει την δύναµη αυτή περισσότερο ή λιγότερο σε
λανθάνουσα κατάσταση. Το ‘όχηµα’ της γοητευτικής αυτής
ισχύος είναι το ψυχικό ή νευρικό ρευστό. [Αν και γενικά] ο
ενσυνείδητος έλεγχος της δράσεως [γίνεται από την] φαντασία
µας (δηλαδή την αρχή της µέσα µας συνείδησης), η δράση της
γοητείας καθ’αυτής ασκείται από την θέληση µας (δηλαδή την
αρχή της βεβαίωσης του Εγώ µας).
Το υλικό µας σώµα, στο σύνολό του, είναι το όργανο που δέχεται
ή προωθεί τις δυνάµεις της γοητείας, αλλά, ιδιαιτέρως, τα χέρια
µας δια της αφής και οι οφθαλµοί µας δια του βλέµµατος· αυτοί
είναι οι προωθητές της γοητευτικής δυνάµεως. Η φωνή και η
χειρονοµία είναι επίσης παράγοντες- µεταβιβαστές.

Καθώς συναναστρεφόµαστε όλοι µαζί, χωρίς εξαίρεση, µέσα

στα πλαίσια της κοινωνικής(συλλογικής) ζωής, χρησιµοποιούµε
ασυνείδητα ή συνειδητά την δύναµη αυτή, οι µεν επί των δε, µε
µία αταξία, η οποία παράγει συνήθως δυσµενή αποτελέσµατα.

Τα κλάµατα και τα γέλια, τα µειδιάµατα και οι µορφασµοί, οι

παροξυσµοί φωνής και οι αργές ή απότοµες χειρονοµίες, κλπ. δεν

3
είναι παρά σηµεία ενός αγώνα του οποίου το µέσον είναι
ακριβώς η δύναµη της γοητείας και ο σκοπός η κυριαρχία του
εγώ µας επί των άλλων εγώ (των πλησίων µας).
Καθηµερινά δεχόµαστε δηλητηριώδη βέλη από τους πλησίον µας
και χάρη στην εκ φύσεως αντίδρασή µας, τα απορρίπτουµε και
εκχύνουµε το δηλητήριό τους κατά το µεγαλύτερο µέρος.

Εν τούτοις, η ψυχουργική δύναµη είναι δυνατόν να έχει πολύ

µεγαλύτερα και αγαθά αποτελέσµατα πάνω στην συλλογική ζωή,
γιατί εκείνοι οι οποίοι βλέπουν να γεννιέται µέσα τους η δύναµη
αυτή, εκείνοι είναι, στην ιεραρχία των ανθρώπων, και οι
ενδεδειγµένοι από τους Συνειδητούς Νόµους να κατευθύνουν την
συλλογικότητα, η οποία τους περιβάλλει, προς την οδό µιας νέας
τελειοποιήσεως και προς την οδό της Ανόδου.
Και άλλοι, βέβαια, άνθρωποι, µη µυηµένοι, µπορούν ν’
αποκτήσουν, προς δυστυχία όµως ενός συνόλου, τις ψυχουργικές
αυτές δυνάµεις και να τις χρησιµοποιήσουν εναντίον της
συλλογικότητας που τους περιβάλλει, για να την οδηγήσουν προς
τον γκρεµό, µε ανυπολόγιστες συνέπειες. Η ανθρώπινη ιστορία
µας είναι πλήρης από τέτοια παραδείγµατα και των µεν και των
δε.
Η Μαγεία

Η Μαγεία υπήρξε η δύναµη που ασκήθηκε επί µακρόν από το

αρχαίο ιερατείο. Στην Μαγεία, όπως και στην Ψυχουργία, η
δύναµη που δρα είναι ακόµη η δύναµη της Γοητείας, η οποία,
στην περίπτωση αυτή, δεν έχει ως αντικείµενο τα όντα τα οποία
βρίσκονται στο Σώµα του υλικού Κόσµου (ή πεδίο της ασταθούς
ισορροπίας) αλλά τα όντα τα οποία ζουν στο κατώτερο Κοσµικό
Σώµα (ή πεδίο της ανισορροπίας) [και τα οποία αποτελούν] τον
στόχο των µαγικών χειρισµών των αρχαίων (µαύρη µαγεία,
γοητεία και [άλλες χαµηλές επιδιώξεις]).

Η Θεουργία

Τελείως διαφορετική είναι η Θεουργία. Σ’ αυτήν, η δύναµη που

4
δρα είναι ξένη προς την ζωϊκή µας δύναµη και δεν έχει σχέση µε
αυτήν παρά µόνο αναλογικά.

Αντίθετα µε τις ψυχουργικές και µαγικές ενέργειες, οι οποίες

χρειάζονται µία προσωπική δύναµη δηλ. δύναµη που να πηγάζει
από εµάς, για να δράσει, για να εκτιναχθεί προς ένα καθορισµένο
αντικείµενο, στην Θεουργία πραγµατοποιείται µια συγκέντρωση
όλων των ουσιών και δυνάµεων γύρω από το εγώ, για να
σχηµατίσουν έναν απρόσβλητο θώρακα, ώστε να επιτραπεί σε
αυτό το εγώ να ανυψωθεί, και, εγκαταλείποντας το επίπεδο αυτό
της ασταθούς ισορροπίας, να διεισδύσει σ’ εκείνη την περιοχή
[που αποκαλούµε] πεδίο της απόλυτης ισορροπίας.

∆. Π. Σεµελάς

Ο ∆ηµήτριος Σεµελάς (1884-1924), ήταν Έλληνας και

γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης στις 2
Μαΐου του 1884. Μαθήτευσε στην Γαλλική και την
Εµπορική Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Αµέσως µετά
πήγε στο Κάιρο, στην Αίγυπτο, όπου εργάστηκε στην
επιχείρηση ενός συγγενούς του. Από το 1903 µέχρι το
1909 περίπου, σπούδαζε Ιατρική στην Αθήνα.

Το 1910, στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο ∆ηµήτριος Σεµελάς

γνώρισε το ζεύγος Ευγενίου και Μαρίας Dupré, που είχαν
έρθει από την Γαλλία και όντας εκείνοι Μαρτινιστές, τον
έφεραν σε επαφή µε το Μ.Τ. Μετά από µια αλληλογραφία
µε τον Ζεράρ ντ’Ανκώς (“Papus”), ιδρυτή και πρώτο
Μεγάλο ∆ιδάσκαλο του Μ.Τ., µυήθηκε στον Μαρτινιστικό
Τάγµα της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του 1911 και
ανυψώθηκε σε S I I , µε το µυητικό όνοµα ”Selait

5
Ha”. Στις 28 Μαϊου του 1911 έλαβε Χάρτα για να ιδρύσει
και να προεδρεύσει την Μαρτινιστική Στοά «Ναός των
Εσσαίων» Νο. ΙΙΙ, στο Κάιρο, ενώ παράλληλα του
ανετέθησαν τα καθήκοντα του Γενικού Εκπροσώπου του
Μ.Τ. για την Αίγυπτο. Ένα Τιµητικό ∆ίπλωµα µε
ηµεροµηνία 8 Φεβρουαρίου 1912, µαρτυρά για τις
υπηρεσίες του ∆.Σεµελά υπέρ του Μαρτινιστικού
Τάγµατος της Αιγύπτου. Το Μάϊο του 1912, ο Papus
ενέκρινε τα «Τυπικά Εισδοχής» στους διάφορους
βαθµούς του Τάγµατος, που συνέγραψε ο ∆.Σεµελάς.
Κατά την περίοδο εκείνη, συνέγραψε και πλήθος
µαρτινιστικών µονογραφιών, όπως:

«Οι Αρχές των S I »,

«∆ιαλέξεις περί Αλχηµείας & Καµπαλά»,

«Το Βιβλίο της Αιώνιας Σοφίας»,

«Η επιστήµη των Αριθµών»,

«Τα Θεωρήµατα του ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ του Αγνώστου

Φιλοσόφου»,

«Η Παγκόσµια Κλείδα»,

«Τα Ταρώ της Παγκόσµιας Κλείδας»,

«Μυητικές Αφηγήσεις από την Αρχαία Αίγυπτο», κ.λ.π.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η µαρτυρία του

∆.Σεµελά, ότι κατά την περίοδο των σπουδών του στην
Αθήνα, το 1909, µυήθηκε στην Αττική Σχολή των

6
«Αδελφών της Ανατολής/Αληθείας», ροδοσταυρικού
χαρακτήρα και έγινε καταπιστευµατοδόχος ορισµένων
Ναϊτικών ντοκουµέντων. Λέγεται ότι, αργότερα, µύησε
στην Παράδοση αυτή τον Georges Boge de Lagreze, κι
εκείνος στην συνέχεια τον Papus. Ο Robert Ambelain και
άλλοι, αναφέρουν, µεταξύ άλλων πηγών, ως πηγή της
Μαρτινεζιστικής-Μαρτινιστικής Παράδοσης και τους
“Rose Croix d’ Orient”, οι οποίοι υποτίθεται ότι
ιδρύθηκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1090, µε Πάτρωνα
τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κοµνηνό και συνδέονται µε το
"Ordres des Chevaliers EASIA-EASIE" (‘Eques A
Santo Iohanne Apocalypta - Eques A Sancto Iohanne
Evangelista’) το οποίο αναδιοργανώθηκε κατά το 1750 και
έπειτα, γύρω στο 1780 και του οποίου η έδρα ήταν
βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη. O Ρενέ Γκενόν αναφέρει
ότι, οι αυθεντικοί Ροδόσταυροι είχαν αποσυρθεί «στο
βασίλειο του Πατρός Ιωάννη στην Ανατολή». O
A.E.Waite επίσης, δίνει πληροφορίες για τους “Initiated
Brothers of ASIA”.

Μετά το 1915 ο ∆.Σεµελάς εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Τον Σεπτέµβριο του 1916 ο Papus, τον συµπεριέλαβε στις
διαµεσολαβητικές συνοµιλίες µεταξύ του Μαρτινιστικού
Τάγµατος και της Ανεξάρτητης & Κανονικής Μεγάλης
Στοάς της Γαλλίας και των γαλλικών αποικιών
(G.L.N.I.R., Ιδρ. 1913) [του «Ανορθωµένου Σκωτικού
Τύπου» - “Rite Ecossais Rectifié”], για την σύσταση µιας
Τεκτονικής Στοάς µόνον για Μαρτινιστές, µε το όνοµα “La
France” . Το έργο αυτό αναβλήθηκε εξαιτίας του Πολέµου
και θα λάβαινε σώµα µόνον µετά την αποσάρκωση του

7
Papus και το πέρας των εχθροπραξιών. Στις 25
Σεπτεµβρίου του 1916, έγινε δεκτός στο «Καµπαλιστικό
Τάγµα του Ροδοσταύρου». Μετά την αποσάρκωση του
Papus (25 Οκτωβρίου 1916), ιδρύει την «Ανεξάρτητη
Οµάδα Μαρτινιστικών Μελετών» (G.I.E.M.) και ανοίγει
πάλι στο Παρίσι, το Περιστύλιο “INRI”, απογυµνωµένο
από τον τεκτονικό του χαρακτήρα, του οποίου τώρα ο
κορµός ήταν S I που συνδέονταν µε το Τ.Κ.Α.

Το Τάγµα του Κρίνου και του Αετού (Τ.Κ.Α.) ιδρύθηκε το

1915 στο Κάιρο, από την Μαρία Ντυπρέ και τον ∆.Σεµελά.
Το 1919 ο ∆.Σεµελάς, ανέλαβε ως Ύπατος Μέγας
Ταξιάρχης του Τ.Κ.Α. και άφησε ως καταπίστευµα την
µαρτινιστική και ροδοσταυρική του παρακαταθήκη στο
Τάγµα αυτό, µε σκοπό να επιτευχθεί µια σύνθεση των επί
µέρους Έργων. Κατά την ανασυγκρότηση του Τ.Κ.Α. από
τον ∆.Σεµελά το 1919, υπογράφηκε µια Συνθήκη
Συµµαχίας µε τον Victor Blanchard (1877-1953), η οποία
όµως διακόπηκε σύντοµα. Τελικά, στις 3.1.1921, ο Victor
Blanchard ίδρυσε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγµα»
(«Ordre Martiniste & Synarchique»).

Ο ∆ηµήτριος Σεµελάς, αποσαρκώθηκε µετά από µια βαριά

φυµατίωση, στο Σανατόριο του Durtol της Γαλλίας, στις 5
Αυγούστου 1924.

8
- Pierre Geyraud, «Les Petites Eglises de Paris», 1935 ;
«Les Societes Secretes de Paris», 1938 ;

- Serge Caillet, « Semelas, Papus et les freres

d’Orient », L’Esprit des choses, n° 10/11, 1995, pp. 106-
112.

- Robert Amadou, « Intermede sur Semelas – Selait-Ha

– Deon », L’Esprit des choses, n° 12, 1995, pp. 11-15 ;

- Christian Rebisse, « Le Pantacle et le Lys. Deux

martinistes en Egypte : D. P. Semelas et Eugene
Dupre», Pantacle, n° 4, janvier 1996, pp. 35-48;

- A.E.Waite, “A New Encyclopaedea of Freemasonry”;

- Ρενέ Γκενόν, «Επισκοπήσεις επί της Μυήσεως».