«Ἃγιοι Κολλυβάδες»
Περιεχόμενα:
ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.
Βαρδακουλᾶ 47 παρ. 3
30300 Ναύπακτος
e-mail: dikaio@otenet.gr
webmail: http//: orthway.org
Συνδρομές προαιρετικές στήν παραπάνω
διεύθυνση
Ἄνοιξη 2013
«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον,
Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον,
Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν
αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους
πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ
ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας
καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας
καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων
συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν
προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ
φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ
ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας,
ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»1
1
Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992
 Προσευχή! Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώ-
που στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦ
Οὐρανοῦ!
 Ἁγιοπατερικές διηγήσεις καί ἱστο-
ρίες.
 Ὁ παπα-Μόδεστος στήν Κερασιά
τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἠ ἀληθινή
προσευχή.
 Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων
στήν Πίστη πρό τῆς συντελείας.
 Πνευματικές διδαχές τῶν Ἁγίων τῆς
Ὀρθοδοξίας μας. Ἐμπειρίες καί
γεγονότα ἀπό τήν καθημερινή μας
ζωή ἐν Χριστῷ. Ὁ παπα-Ἀδριανός.
 Ἐπιστολές καί ἀλληλογραφία.
 Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
 Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τούς
αἱρετικούς θανάσιμος μολυσμός
ὅλων, τῶν ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν
μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν.
Προσευχή.
Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως
γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ!
Γ΄
Πολλοί ἀνάμεσα στούς Ἁγίους
Πατέρες μίλησαν γιά τήν ἐργασία τῆς
καρδιᾶς, γιά τήν φυλακή τοῦ νοῦ καί τῶν
λογισμῶν μέ ποικίλους λόγους, ὅπως
διδασκόταν ὁ καθένας ἀπό τήν Χάρη τοῦ
Θεοῦ, ξεκινῶντας ἀπό τόν λόγο, πού εἶπε ὁ
Κύριος: "τά δέ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ
στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἄκεῖνα
κοινοῖ τόν ἄνθρωπον" (Ματθ. 15, 18),
διδάσκοντας ἐμᾶς νά καθαρίζουμε τό
ἐσωτερικό μας δοχεῖο καί ὅτι πρέπει νά
προσκυνᾶμε τόν Πατέρα ἐν πνεύματι καί
ἀληθείᾳ. Ἐπίσης τά ἴδια λέγονται καί στά
λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού
διδάσκει: "'Εάν γάρ προσεύχωμαι γλώσσῃ,
τό πνεῦμα μου προσεύχεται, ὁ δέ νοῦς μου
ἄκαρπός ἐστι. Τί οὖν ἐστι; προσεύξομαι τῷ
πνεύματι, προσεύξομαι δέ καί τῷ νοΐ" (Α΄
Κορ. 14, 14).
Γιά τήν νοερά προσευχή γράφει καί ὁ
Ἀπόστολος πάλι, προκειμένου εἰδικότερα νά
τήν προσδιορίσει, ὅταν διδάσκει: "Θέλω
πέντε λόγους διά τοῦ νοός μου λαλῆσαι, ἵνα
καί ἄλλους κατηχήσω, ἤ μυρίους λόγους ἐν
γλώσσῃ" (Α΄ Κορ. 14, 19). Καί ὁ ὅσιος
Ἀγάθων ἐξηγεῖ: "Ἡ σωματική ἐργασία εἶναι
τά φύλλα, ἐνῶ ἡ ἐσωτερική, δηλ. τοῦ νοῦ,
εἶναι ὁ καρπός". Φοβερός εἶναι ὁ λόγος
αὐτοῦ τοῦ ἁγίου, γιατί κάθε δένδρο πού δέν
καρποφορεῖ -δέν ἔχει ἐσωτερική νοερά
ἐργασία- κόβεται καί μπαίνει στή φωτιά.
Ἐπιστολές
Ἀγαπητὲ μοι Κωνσταντῖνε!
Χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ
πάντοτε.
Ὁ μακαρίτης ὁ Δελήμπασης κάνει
ἐπιλεκτικὴ ἀναγραφὴ καὶ ἐσφαλμένη ἑρμη-
νεία τῶν σχετικῶν χωρίων, ἀποδίδοντας
"ἱερωσύνη" στούς αἱρετικούς.
Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις πού ἔγιναν
δεκτοὶ αἱρετικοί,
-σημειωτέον ὄχι πάντοτε καὶ ὄχι ὅλοι, καί
πάντως ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς
νεόκοπους ἑρμηνευτές-, γίνεται ἀπό τούς
προσερχομένους πρῶτα ἀναθεματισμὸς τῆς
αἱρέσεως καὶ ὀρθόδοξη ὁμολογία πίστεως,
στὴ συνέχεια συντάσσεται λίβελλος στὶς
πλεῖστες τῶν περιπτώσεων καὶ ἀκόμη οἱ
πρώην αἱρετικοί ἀναθεματίζουν καί τούς
ἑαυτούς τους, (ὅπως στήν Ζ΄ Οἰκουμενική
Σύνοδο), γιὰ νὰ διαβεβαιώσουν, ὅτι δὲν
κινοῦνται μὲ ὑπουλότητα καὶ ὑστεροβουλία.
Καὶ τὴν ἀποδοχή τους ἢ μὴ, τελικὰ, τὴν
κρίνει ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος!
Καί ὁπωσδήποτε, ὅσοι ἀπό αὐτούς
ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἔπρεπε
νά εἶναι τοὔλάχιστον ὀρθά βαπτισμένοι μέ
τριττή κατάδυση!
Στοὺς δὲ Νεοημερολογίτες καὶ
Οἰκουμενιστὲς ἐκλείπει παντελῶς ἡ τριττὴ
κατάδυση κατὰ τὸ "βάπτισμα" καὶ γίνεται
μᾶλλον "ποδόλουτρο", ἢ στὴν καλύτερη
περίπτωση ἐπίχυση... Καὶ οἱ δύο τρόποι εἶναι
ἀπόβλητοι καὶ ἀπαράδεκτοι ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία. Καὶ γι' αὐτό, τὸ βάπτισμα, κατὰ
2
τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, κατ' ἐξοχήν
κατά τόν Οὐρανοφάντορα Μέγαν
Βασίλειον, ὀφείλει νὰ τελεῖται ἐξ ἀρχῆς, ὡς
μὴ τελεσθέν.
Τί ἱερωσύνη, λοιπόν, ἔχουν τὰ παιδιὰ
αὐτὰ, πού ἀφ' ἑνὸς μεγάλωσαν μέσα στὴν
αἵρεση τοῦ φοβεροῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὸ
καταδικασθὲν φράγκικο Καλενδάριο, καὶ
ἀβάπτιστα ὄντα, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, χειρο-
τονήθηκαν στή συνέχεια, μάλιστα ἀπὸ
αἱρετικοὺς ψεδοποιμένες καὶ δὴ σκληροὺς
καὶ ἀμετανόητους διῶκτες τῶν Ὀρθδόξων ἐν
Ἁγίῳ Ὄρει, ἐν Σπέτσαις, ἐν Πάτραις, ἐν
Θήβᾳ καὶ κατ' ἐξοχὴν ἐν Ἀττικῇ, στὸ πρόσ-
φατο παρελθὸν καὶ μέχρις ἐσχάτων;
Τώρα, γιὰ τὸ ἐρώτημα τῆς ἀπο-
στολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς Ρώσσους
τῆς διασπορᾶς, ποὺ ἦσαν μερικοί ἐξ αὐτῶν
κοινωνικοὶ μὲ τὶς Νεοημερολογιτικὲς ἐκ-
κλησίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἔχω ἀπαντήσει,
πιστεύω ἱκανοποιητικὰ, πολλὲς φορὲς στὸ
παρελθὸν, παραπέμποντας στὴν θαυμάσια
ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στου-
δίτου:
"Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καὶ τοῖς σὺν
αὐτῷ".
Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Πατριάρχης Τύχων
(+ 1925)
Λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι οἱ
Ρῶσσοι ἦσαν ἐμπερίστατοι, διακρατοῦσαν
τὸ Πάτριο ἑορτολόγιο, ἦσαν λίαν
ἐπικριτικοὶ καί καταδίκαζαν τὸν Οἰκου-
μενισμό σέ κάθε εὐκαιρία, (βλ. ἐπιστολὲς
πόνου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου). Τελικὰ δέ
ἀναθεμάτισαν συνοδικά μὲ τὸν Μέγα
Ὁμολογητὴ Ἱεράρχη τὸν Οἰκουμενισμὸ τὸ
1983 στὸ Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ2.
Στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴ, πού ἔχω
δημοσιεύσει πολλές φορὲς τὰ τελευταῖα
δεκαπέντε χρόνια στοὺς "Ἁγίους
Κολλυβάδες", γίνεται ξεκάθαρο ὅτι καὶ ἐπὶ
Εἰκονομαχίας, οἱ Δυτικοὶ πού δὲν εἶχαν
πέσει στὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, εἶχαν
συγκοινωνήσει μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς
Εἰκονομάχους, καὶ πουθενὰ δὲν θὰ
βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη καθαρὴ, διὰ τῆς
ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως καθαιρε-
θέντων ὅλων, ἂν ἀκολουθούσαμε τὸ
σκεπτικὸ τῶν ἀπομανέντων σχολαστικῶν
κατηγόρων μας.
Ἐπειδὴ πολλὰ παρόμοια συνέβησαν
στὴν Ἐκκλησία, τονίζει ὁ Μέγας
Ὁμολογητὴς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης,
κανένας τῶν Πατέρων δὲν ἐξέτασε τὰ
πράγματα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον. Οὔτε ὁ
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, οὔτε ὁ ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ἔτσι ἔχουν
τὰ πράγματα καὶ κατ' αὐτοὺς καὶ κατὰ
πάντας!
Νομίζω ὅτι σχετικὰ ἔχω γράψει
προσφάτως καὶ στὴν εἰσήγηση ποὺ Σᾶς
μοίρασα στὴ σύναξή μας, ἀπὸ τὸ πρόσφατο
Πανελλήνιο Ἱερατικό μας Συνέδριο. (Τὴν
ἐπισυνάπτω καὶ ἠλεκτρονικὰ σὲ PDF).
Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ,
π. Νικόλαος.
Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, "παιδί" κι αὐτός στήν
ψυχή μέ τά ἀγαπημένα του παιδάκια πού ἔτρεχαν
νά τόν ἀγκαλιάσουν, γνωρίζοντας τήν ἀγάπη του γι'
αὐτά!
2
Ἰδιαίτερη ἱστορική καί κανονική θεολογική
ἀνάλυση ἀκολουθεῖ στή συνέχεια, ὅπου παρου-
σιάζονται τά γεγονότα ἐκτενέστερα γιά τήν
ὁμολογιακή στάση τῆς τότε ρωσσικῆς Συνόδου καί
τῶν ὁμολογητῶν Ρώσσων ἐπισκόπων.
3
Α΄
Περί τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας
τῆς Διασπορᾶς
Ὑπάρχουν πολλές σημαντικές ἀλλά
καί καταλυτικές συνιστῶσες, πού
παραθεωροῦνται, ὅταν ἐξεταζεται ἡ
περίοδος κατά τήν ὁποία πήραμε οἱ
Ὀρθόδοξοι τῆς Ἑλλάδος τήν ἀρχιερωσύνη
ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, πού δια-
φοροποιοῦν τίς ἀντικειμενικές ἀξιολογήσεις
ἀπό ἐκεῖνες τῶν Καινοτόμων Νεο-
ημερολογιτῶν, πού μᾶς κατηγοροῦν ὅτι
πήραμε τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό
"κοινωνικούς" πρός ἐκείνους ἐπισκόπους.
Ὑπερτονίζεται ἀπό τούς Καινο-
τόμους, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆς διασπορᾶς ἦταν σέ
ἔμμεση κοινωνία, (μέσῳ τῶν σλαυοφώνων
ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου τῆς
Σερβίας), μέ τούς καινοτόμους
Νεοημερολογίτες, καί καταλογίζεται, -
(παλαιότετρα ἀπό τόν σχολαστικό καί σέ
κοινωνία μέ τήν αἵρεση ἀποβιώσαντα
Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο!), - σέ βάρος τοῦ
Ἱεροῦ μας ἀγῶνα, ὅτι ὁ Ρουμάνος ἐπίσκοπος
Θεόφιλος Ἰονέσκο, πού μαζί μέ τόν λίαν
ἀσκητικό καί μεγάλο θεολόγο ἀρχιεπίσκοπο
Σεραφείμ Σικάγο ἔκαναν τίς πρῶτες
χειροτονίες, ἦταν Νεοημερολογίτης. Ὁ
Θεόφιλος ἀνῆκε, ὡστόσο, στήν Σύνοδο πού
διακρατοῦσε τό Πάτριο Ἑορτολόγιο, πού
τόν οἰκονομοῦσε μέ τίς ἐνορίες του, μέ
σκοπό νά ἐπανέλθουν στήν πατρώα
εὐσέβεια.3
1. Θά πρέπει νά τονιστεῖ, ὅμως, ὅτι ἡ
ρωσσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς, κατά τήν
ὑπό συζήτηση περίοδο, ἦταν ἐμπερίστατη
καί καταδιωκόμενη ἀπό τούς πράκτορες
τοῦ διεθνοῦς Σιωνιστικοῦ Μπολσεβικισμοῦ
καί ὄφειλε νά ἐλίσσεται καί νά κρατάει
ἐπικίνδυνες ἰσορροπίες.
2. Πάντως εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ἡ
Ρωσσική Σύνοδος:
εἶχε διακόψει τήν κοινωνία μέ τήν
λεγόμενη "κόκκινη ἐκκλησία", γιά τήν ὁποία
ὁ τελευταῖος μεγάλος στάρετς τῆς Ὄπτινα
Νεκτάριος (+1927) εἶχε διατυπώσει τήν
ἄποψη ὅτι στερεῖται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ,
γιατί συνεργαζόταν στενά μέ τό ἄθεο
3
Οἱ Ρουμάνοι εἶχαν ἀλλάξει τό Ἑορτολόγιο ἕνα
χρόνο πρίν ἀπό τούς Ἕλληνες, τό 1923!
κομμουνιστικό καθεστώς, (αἵρεση τοῦ
Σεργιανισμοῦ), καί εἶχε ἀπαγορεύσει στά
πνευματικά του παιδιά νά εἰσέρχονται κἄν
σέ ναούς τῆς κόκκινης ἐκκλησίας.
3. Εἶχε προηγηθεῖ ὁ ἀφορισμός τοῦ
Μπολσεβικισμοῦ καί τῶν συνεργατῶν τοῦ
ἀθέου καθεστῶτος ἀπό τόν Ἅγιο Πατριάρχη
καί ἱερομάρτυρα Τύχωνα, πού εὐλόγησε
καί τόν ἀγῶνα τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων τῆς
Διασπορᾶς κατά τοῦ ἀθέου καθεστῶτος.
Γιαὐτό τόν ὁδήγησαν οἱ Σιωνιστές στή
φυλακή, καί ἀπό τά μαρτύρια καί τίς
συνεχεῖς διώξεις, στίς ὁποῖες τόν ὑπέβαλλαν
οἱ ἐχθροί τῆς Μεγάλης Ἁγίας Ρωσσίας
Σιωνιστές-Κομμουνιστές κοιμήθηκε
μαρτυρικά (1925).
4. Ἔκτοτε οἱ Ὀρθόδοξοι Ρῶσσοι
ἐπίσκοποι τῆς νόμιμης Συνόδου τοῦ
Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, μέ τήν εὐλογία
τοῦ ἁγίου πατριάρχη Τύχωνα, ὅσοι
ἐπέζησαν, αὐτοεξορίστηκαν καί βρῆκαν
καταφυγή στό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας (στό
Κάρλοβιτς).
Γιά τόν λόγο αὐτόν, (ἀπό εὐγνω-
μοσύνη καί ἀναγνώριση τῆς φιλαδελφίας),
διατηροῦσαν τήν κοινωνία μέ τό πατριαρ-
χεῖο τῆς Σερβίας, πού ἀκολουθοῦσε, ὡστόσο,
τό Πάτριο Ἑορτολόγιο.
5. Στή συνέχεια ἔφυγαν πρός τήν
Δυτική Εὐρώπη, στίς Βερσαλίες, στήν
Ὁλλανδία, στή Γερμανία καί σέ ἄλλες χῶρες
τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, καί τελικά
μετανάστευσαν στήν μεγάλη χώρα τῆς
Ἀμερικῆς, ὅπου συγκρότησαν Σύνοδο καί
ὀργάνωσαν τήν Ἐκκλησία τους, διϊστά-
μενοι σαφῶς καί αὐστηρά ἀπό τούς
συνεργάτες τῶν Μπολσεβίκων ψευδο-
κληρικούς καί πράκτορες τοῦ ἀθεϊστικοῦ
σιωνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Μετροπόλια
καί τοῦ αἱρετικοῦ Σεργιανιστικοῦ Πα-
τριαρχείου τῆς Μόσχας.
6.Ἤδη ἐξ ἀρχῆς ἀπέφευγαν
προσεκτικά καί τήν κοινωνία μέ τούς
κοινωνικούς πρός τό ἄθεο καθεστώς τῆς
Ρωσσίας Νεοημερολογίτες τῆς Ἀμερικῆς καί
τοῦ πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης.
Ἦσαν, ὅμως, ἐμπερίστατοι καί μέχρι νά
σταθεροποιηθοῦν στήν νέα ἥπειρο, ἦσαν
διαλακτικοί καί συγκαταβατικοί.
7. Φρόντιζαν οἱ Μπολσεβίκοι στήν
Ρωσσία νά ἔχουν σέ θέσεις κλειδιά δικούς
τους πράκτορες, ὅπως μέχρι πρόσφατα τόν
προτελευταῖο ψευδοπατριάρχη Ἀλέξιο, πού,
ὅπως ἀποκαλύφθηκε, ἦταν πράκτορας τῆς
4
Κά Γκέ Μπέ καί ἔφερε τό κωδικό ὄνομα
"Δρόσωφ".
8. Διατηροῦσαν, λοιπόν, κοινωνία,
ὅπως σημειώθηκε, μέ τούς Σέρβους, ἀφ' ἑνός
γιά λόγους εὐγνωμοσύνης καί ἀφ' ἑτέρου,
γιατί οἱ Σέρβοι διακρατοῦσαν τό παλαιό
ἡμερολόγιο! Στήν Ἁγία Γῆ, στά Ἱεροσό-
λυμα, μνημόνευαν ὡς ὑπέρτατη πνευματική
ἀρχή τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιών τόν
πατριάρχη Ἱεροσολύμων. (Τό Πατριαρχεῖο
Ἱεροσολύμων, ὅμως, ἀκολουθοῦσε καί
ἀκολουθεῖ μέχρι σήμερα τό Πάτριο
Ἑορτολόγιο!).
9. Ὁπωσδήποτε μέσα στίς τάξεις τῆς
Συνόδου τῶν Ρώσσων ἐπισκόπων ὑπῆρχαν
καί ἐλάχιστοι ἐπίσκοποι μέ ἀμβλυμένο τό
Ὀρθόδοξο φρόνημα, πού ἔφταναν ἴσως καί
σέ κάποια πνευματική κοινωνία καί μέ τούς
Νεοημερολογίτες. (Σχετικά, καί γιά
συλλείτουργα μέ τούς Νεοημερολογίτες, δέν
ἔχουμε καμμία μαρτυρία). Ἀναφέρονται
κάποιες, πάντως, συμπροσευχές ἑνός ἤ δύο
ἐπισκόπων ἀκόμη καί μέ Λατίνους καί
Προτεστάντες!
Τέτοιοι ἐπίσκοποι, μέ ἀμβλυμένο τό
Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο, ἦταν ὁ Ἀντώνιος
Γενεύης καί ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο. Ὁ
Φιλόθεος Γερμανίας, προκάτοχος τοῦ νῦν
ἀρχιεπισκόπου Μάρκου, ἦταν ἐπίσης κάπως
πιό διαλλακτικός πρός τούς Δυτικούς, ἀλλά
δέν ἀναφέρεται ἐπίσημη λατρευτική
συμπροσευχή του μέ αὐτούς, ἐκτός τοῦ ὅτι
ἐπέτρεψε σέ ἐκπροσώπους τῶν Λατίνων καί
τῶν Προτεσταντῶν νά βρίσκονται κάποτε
στό Ἱερό, κατά τήν τέλεση μιᾶς ἀκολουθίας.
10. Ἡ κυριαρχοῦσα τάση στίς τάξεις
τῶν Ὀρθοδόξων Ρώσσων ἐπισκόπων τῆς
Συνόδου τοῦ Ἀναστασίου, ἀλλά κυρίως τοῦ
Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν ἡ σταθερή πίστη καί
προσήλωση στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων
ἀλλά καί ἡ ἀπαγόρευση καί ἡ καταδίκη τῶν
συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς
ἑτεροδόξους (βλ. σχετικές ἀναφορές πιό
κάτω στίς Sorrowful Epistles, (=Ἐπιστολές
πόνου), τοῦ Μεγάλου Προέδρου τῆς
Ρωσσικῆς Συνόδου).
Ἦταν φυσικό, λοιπόν, οἱ Ρῶσσοι νά
μή ἀνέχονται οἰκουμενιστικές ἐνέργειες καί
ἀνεπίτρεπτες καινοτομίες μέσα στήν λίαν
παραδοσιακή τους καί Ὀρθόδοξη Σύνοδο
καί γιά τόν λόγο αὐτό καθαίρεσαν ἀργότερα
τόν Θεόφιλο Ἰονέσκο, πού παρεξέκλινε
ἐντελῶς ἀπό τίς ἀρχές καί τά δόγματα τῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποδειχθείς ὡς
Οἰκουμενιστής, (1972).
Πολλές φορές καί ὁ Ἀντώνιος
Γενεύης κλήθηκε νά δώσει ἐξηγήσεις, καί ἡ
Ρωσσική Σύνοδος τόν ἐπέπληξε αὐστηρά
ἀρκετές φορές γιά τίς οἰκουμενιστικές του
θέσεις.
Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς
εἶχε ὑπό τήν δικαιοδοσία του γιά ἕνα μεγάλο
χρονικό διάστημα, (24 χρόνια), ἀρκετές
ἐνορίες, πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο
Καλενδάριο.
Ὁ ποιμαντικός σκοπός του, βέβαια,
ἦταν νά τίς ἐπαναφέρει μέ τήν κατήχηση, τήν
ἀγάπη, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τίς
συνεχεῖς ἐξηγήσεις, ἀλλά κυρίως μέ τήν
ἀπέραντη ὑπομονή του, στήν τάξη τῶν
Πατέρων μας. Πρᾶγμα πού ἐν μέρει
κατόρθωσε στή Δυτική Εὐρώπη, ὅπου ἔζησε.
11. Μέσα, λοιπόν, στίς τόσο δύσκολες
γιά ὅλο τόν κόσμο τότε συνθῆκες, μετά τήν
Σιωνιστική - Μπολσεβικιστική ἐπανάσταση
στή Ρωσσία, ὅπου ἀνεδεί-χθησαν
ἑκατομμύρια μάρτυρες, καί κατ' ἐξοχήν μετά
τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἔπρεπε νά σταθεῖ
ὄρθια καί ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσσων τῆς
Διασπορᾶς, πολεμούμενη πανταχόθεν
κυρίως ἀπό τούς πράκτορες τοῦ διεθνοῦς
Σιωνισμοῦ καί νά κρατήσει λεπτές
ἰσορροπίες στίς νέες χῶρες, στίς ὁποῖες
ἔπρεπε νά ἑδραιωθεῖ καί νά ἀναπτυχθεῖ,
διαποιμαίνοντας μέ μεγάλους ἱεράρχες τό
ποίμνιο τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ
Ρωσσική Σύνοδος ἀπέφευγε, ὅπως
σημειώσαμε, κάθε σχέση μέ τούς προδότες
καί πράκτορες τοῦ Πατριαρχείου τῆς
Μόσχας, (οὐσιαστικά μέ τήν αἵρεση τοῦ
Σεργιανισμοῦ τῆς "κόκκινης ἐκκλησίας").
12. Οἱ Ρῶσσοι ἱεράρχες, σχεδόν ὅλοι,
ἦσαν πολύ καλοί θεολόγοι καί ἂνθρωποι
μεγάλης μορφώσεως, ὅπως ὁ Μητροπολίτης
Ἀντώνιος, πού ὑπῆρξε καί καθηγητής τῆς
δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ
Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ὁ Ἀναστάσιος
καί ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.
Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος,
μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆς
Ρωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοπος
Καναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος4 καί
4
Βλ. Ἔκθεση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ Βιταλίου
(Vitaly), πρός τήν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τῆς
Ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας (Full Sobor) τό
5
μεγάλος ἀγωνιστής! Ὁ ἱεράρχης αὐτός, ὅπως
καί οἱ περισσότεροι Ρῶσσοι ἱεράρχες,
ἐμφορεῖτο ἀπό ἀντιοικουμενιστικό πνεῦμα
καί ἀγωνιζόταν γιά τήν διατήρηση τοῦ
Ὀρθοδόξου φρονήματος.5
13. Μετά τήν συγκρότηση τῆς
Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἑδραίωσή τους
στό Νέο Κόσμο, οἱ Ρῶσσοι ἐπίσκοποι καί ὁ
λαός τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἐπισκόπους τους
παρουσίασαν παγκοσμίως τίς θέσεις τῆς
ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μένον-
τας σταθεροί στό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί
βδελυσσόμενοι τήν καινοτομία τοῦ Νέου
ἡμερολογίου, ἀποδεικνυόμενοι στήν συν-
τριπτική τους πλειψηφία ἀντιοικουμε-
νιστές καί γνήσιοι τηρητές τῆς Ὀρθόδοξης
Παράδοσης.
Δέν κοινωνοῦσαν μέ τούς Νεοημερο-
λογίτες τῆς Ἀμερικῆς καί οὔτε μνημόνευαν
τούς, στό Κανονικό Δίκαιο χαρα-
κτηριζομένους, ὡς "κανονικούς", -(Νεο-
ημερολογίτες διακόνους, ἱερεῖς καί
ἐπισκόπους)-, στήν Προσκομιδή, ἔστω καί
ἄν δέν εἶχαν διακόψει ἐπισήμως τήν
κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός ἀπό τήν ἐπίσημη
διακοπή τῆς κοινωνίας τους μέ τό
Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας.6
1967, πού δημοσιεύθηκε καί στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο"
τῆς 10ης Φεβρουαρίου-20ης Μαΐου 1970, σέ
μετάφραση ἀπό τό "Orthodox Word".
Σημείωνε στήν ἔκθεσή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος
χαρακτηριστικά: "... πρέπει νά εἴμεθα τελείως
ἀσυνθηκολόγητοι μέ τόν Οἰκουμενισμό, τό
μεγαλύτερο σύγχρονο κακό". Γιά τό Π.Σ. σημείωσε:
"ὁ πλησιέστερος κατά τό πνεῦμα, πλέον συγγενής
πρός αὐτόν, (τόν Ἀντίχριστον!), εἶναι τό Π.Σ. τῶν
Ἐκκλησιῶν"!
Βλ. καί Father Michael Askoul, PhD: "Τhe sorrowful
epistle of Metropolitan Philaret. A rejoinder to Fr.
Alexander Schmemann, " Orthodox Word" 1970, p.
137-8: "Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπειδή εἶναι παν-
περιεκτική διαστροφή τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος,
πλήττει αὐτήν ταύτην τήν καρδίαν τῆς
Χριστιανικῆς Οἰκονομίας, τήν σωτηρίαν."
5
Βλ. σχετικά ἐπαινετικές ἀναφορές στόν ἀγωνιστή
ἱεράρχη στό: Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (σέ
ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις) τοῦ π. Χαράλαμπου
Βασιλόπουλου.
6
Βλ. καί "π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἡ ζωή καί τά
ἔργα του", Τόμος Β΄, Ἀθῆνα, 2006, σελ. 255,
256. Καί St. Philaret, An Appeal to the
Primates of the Holy Churches of God, and
their Eminences the Orthodox Hierarchs,
Dec. 6, 1975.
 14. Εἶναι πέραν κάθε ἀμφισβη-
τήσεως τό γεγονός, ὅτι οἱ Ρῶσσοι τῆς
Διασπορᾶς μέχρι τό 1983, πού καί
ἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐν
Συνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον,
ἀκολουθοῦσαν τό Πάτριον Ἑορτολόγιο καί
κρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή καί λίαν
ἐπικριτική στάση ἒναντι τοῦ Οἰκου-
μενισμοῦ.
Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκου-
μενισμοῦ ἦταν μία ὥριμη πράξη τῆς
Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς καί ἦλθε
σάν ἀποτέλεσμα τῆς παραδοσιακῆς καί
ἀντιοικουμενιστικῆς δράσεώς τους.
Β΄
15. Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί
ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν οἱ
κατήγοροί μας Νεοημερολογίτες, θά
ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓνα μόνον ἱερέα
τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ
ἱερωσύνη (!!!), γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ
ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους
Πατέρες.
Ἄν ὅμως ἦταν ἔτσι καί τόσο ἁπλά τά
πράγματα διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου
κοινωνίας7, θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ
ἱερωσύνη ἀπό ὃλη τήν Ἐκκλησία, ὃπως
τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος
Θεόδωρος ὁ Στουδίτης!
Ὃπερ ἂτοπον.8
7
Συλλειτουργήσεως κατά τόν Ἃγιον Θεόδωρον τόν
Στουδίτην.
8
«...Ἐκζητήσωμεν οὒν καί πολυ-
πραγμονήσωμεν παρ’ οὗ ὀφείλομεν κοινω-
νῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή
χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἂλλο τῶν
κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί
ἠκουσμένων σφαλερῶν, ἀληθές.
Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένην
ἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος,
εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ,
εἲτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου,
αὐτός δέ οὒτε αἱρετικός
οὒτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου, εἲτ’
οὒν Σιμωνιανοῦ, κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη
δ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν
φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους,
τούς τε κατ’ ἀμφότερα παρατετραμμένους
ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς
6
16. Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό
γεγονός ὃτι μεμονωμένοι Ρῶσσοι ἐπίσκοποι
τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση καί ὅχι εὐθεῖα
κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες καί
Οἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχήν μέσῳ τῶν
Σέρβων καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας
Σιῶν, καί κάποιες ἀντιπαραδοσιακές
ἐνέργειες ἐπισκόπων, ὅπως τοῦ Θεοφίλου
Ἰονέσκο, τοῦ Ἀντωνίου τῆς Γενεύης καί τοῦ
Ἰακώβου, πού δέν ἐξέφραζαν τήν Σύνοδο,
καί οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν τίς κανονικές
τιμωρίες καί ἐπιπλήξεις.
Ἡ βασική ὅμως θέση τῆς Συνόδου
τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἦταν
ἀντιοικουμενιστική.
Τό συνεχές κήρυγμά τους ἦταν ἡ
προσήλωση στίς παραδόσεις τῆς ἁγίας
Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀσκητικότητα καί ἡ
καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ πάσῃ
θυσίᾳ ἐμμονή τους στό Ἑορτολόγιο τῶν
Πατέρων.
Αὐτόματη, βέβαια, καί γενική ἀπώ-
λεια τῆς χάριτος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν
ὑπάρχει, λόγῳ κάποιων μεμονωμένων καί
πρός αὐτόν. Ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος
κατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ.
Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί Ἃγιον
Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατά
πάντας. Οὓτω τοίνυν καί κοινωνοῦμεν, καί
ὑμῖν αὐτό ποιεῖν συμβεβουλεύμεθα. Ἐπεί εἰ
περισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν,
ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα,
ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνης
δῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν,
ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερ
ἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέ
ἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειν
τό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαιρουμένων
πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως,
ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπί
Ταρασίου συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδε
ἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἀκείνου τάχα
τοῖς τῆς Ἐώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆς
ἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως,
καταδεξόμεθα τῷ προειρημένῳ κατά τούς
ἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καί
συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ
Ἐκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτω
διερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήν
ἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’
οὓτως.»
σποραδικῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανό-
νων καί τῆς πίστεως ἀπό κληρικούς!
Αὐτό διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέ τόν
Μέγα Ὁμολογητή Ἃγιο Θεόδωρο τόν
Στουδίτη, ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς
ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;
Τό νά ποῦμε ὅτι ἡ Χάρις τῆς
Ἱερωσύνης καί τῶν Μυστηρίων ἀπώλλυται
αὐτομάτως, ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆς
Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐάν
δηλ. ἐκλείπει αὐτομάτως καί ἀμέσως ἡ Χάρις
τῆς Ἱερωσύνης μέ τήν ἀντικανονική
συλλειτουργία ἤ συμπροσευχή, τότε χάνεται
τό δῶρον τῆς Ἱερωσύνης καί μεταπίπτουμε
στήν εἰδωλολατρεία, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι
ἂτοπο.
Δηλ. ἡ χριστιανική λατρεία μετα-
βάλλεται σέ εἰδωλολατρική, στερουμένη
Ἱερωσύνης, «ὡς ἀναδρομάδην καθαι-
ρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου
συλλειτουργήσεως».
Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν
οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία, καί μάλιστα
γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι
ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ
μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργή-
σαντες, θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν
ἀνορθόδοξη καί ἀθεολόγητη γνώμη τινῶν,
αὐτόματα καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση
ἐπέρχεται ἀμέσως μέ αὐτήν τήν σοβαρή μέν
καί ἀντικανονική, (μεμονωμένη ὅμως),
παράβαση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἑπομένως, ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρη-
μένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη
καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ
Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα
Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία!
17. Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν
οἱ Νεοημερολογίτες, θά ἐξάλειφε τήν Χάρη
καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ.
Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος
Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος, «πολλά
συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παρα-
πτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε
βρίσκεται κανένας Ἃγιος, πού νά
διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν
ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε
νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση:
7
«Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτω
διερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτε
μήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς». Οὔτε ὁ
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος οὔτε ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξέτασαν ἔτσι τά
πράγματα, ὅταν συνέβησαν παρόμοια
παραπτώματα στήν Ἐκκλησία, οὔτε κανείς
ἄλλος Ἅγιος.
Καί αὐτή εἶναι ἡ γνώμη καί τῆς
Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τόν
Μεγάλο Ὁμολογητή Ἅγιο Θεόδωρο τόν
Στουδίτη, στήν καταλυτική του ἐπιστολή
"Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ"9.
17. Δέν χάθηκε, ἑπομένως, ἡ Χάρις
οὔτε στήν περίπτωση τῆς Συνόδου τῶν
Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τίς
μεμονωμένες καί σποραδικές παραβάσεις
πού ἔγιναν, κάτω ἀπό τίς πολύ δύσκολες
καί τραγικές συνθῆκες, πού παρόμοιες δέν
εἶχε ξαναζήσει ὁ κόσμος! Ἡ ἐξέλιξη τῶν
πραγμάτων ἔδειξε, ποιό ἦταν τό
πραγματικό φρόνημα τῆς Συνόδου, ἡ
ἀγάπη τους δηλ. πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἡ
ἀγάπη τους στήν παράδοση καί στό
Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀπό τό ὁποῖο
ποτέ δέν παρεξέκλιναν, καί τελικά, ἡ
Συνοδική καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
κάτω ἀπό τήν ἡγεσία ἑνός συγχρόνου
Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ, τοῦ Ἁγίου
Φιλαρέτου, στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ τό
1983.
Γιατί, πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσαν νά
εἶναι τά πράγματα;
Μέσα στήν ἐκκλησία γεννήθηκαν οἱ
αἱρέσεις καί μέχρις αὐτές νά γίνουν εὐρύτερα
γνωστές καί νά συνειδητοποιηθοῦν, βρίσκον-
ταν πάντοτε καί στό παρελθόν καί μέχρις
ἐσχάτων ὅλοι σέ διακοινωνία.
Μέσα ἀπό αὐτή τήν Μία Ἐκκλησία, -
(αὐτό συνέβαινε καί συμβαίνει πάντοτε),- πού
βρίσκεται σέ διακοινωνία μέχρι ἐκείνη τήν
στιγμή καί μέ τούς ἀναδυομένους αἱρετικούς,
ἀναδεικνύονται οἱ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς καί τῆς
ἁγιότητος, οἱ Ὁμολογητές, πού πρωτοστατοῦν
στόν ἀγῶνα γιά τήν διαφύλαξη τῆς
ἀκεραιότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἁγίας
παραδόσεως καί τῆς συνέχειας τῆς ἁγίας
Ἐκκλησίας, ἀπαλλαγμένης ἀπό τήν αἵρεση καί
τήν κακοδοξία.
Ἀγαπητέ μοι Νεκτάριε,
9
PG 99, 1105.
 χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου
πάντοτε. Πνεύματος".

Μένε ἑδραῖος στά τῶν Πατέρων καί Ὅλοι, ὅσοι παρουσιάζονται ὡς

τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως διδάσκει διφένσορες τῶν αἱρετικῶν, θά πρέπει νά
ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας! ποσέχουν, γιατί ἀναθεματίζονται ἀπό τήν
Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον Ε΄ καί τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον:
ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων
ἐπισκόπων: "Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆς
αἱρέσεως ὄντα τινὰ ἢ ἐν ἐαυτῇ τὸν βίον
-ὅσοι ἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ (= δικαιώνει )
ἀπό αὐτούς μετανόησαν, ἀνάθεμα γ΄".

καί
πάντως
-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς
αἱρέσεως,
-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,
-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν
Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως
λιβέλλους,
-ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας
καί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν
καί
-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια ὅτι
ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν
Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποίαν ἦσαν
χωρισμένοι
καί ἀφοῦ
-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,
-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς
καί
-διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέ
ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!
Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν
λέγοντας:
"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ
καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν ἀπό
Σέ αὐτό τό ἀνάθεμα παρέπεμπα
κυρίως, καί χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή,
ὅταν κάποιοι ἀποδίδουν στούς αἱρετικούς
χάριν καί ἱερωσύνην καί ἁγιαστικά
μυστήρια. Γιαὐτό θά πρέπει νά σκεφθοῦν
πολύ καλά, μήπως ὑποπίπτουν στό
ἀνάθεμα αὐτό, ὅπως πολλές φορές
σημείωσε ὁ γνωστός θεολόγος τῶν Ρώσσων
τῆς Διασπορᾶς Γκράμπε καί ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος
Φιλάρετος!
Ὅπως ἐπίσης παρέπεμπα καί στό:
-«ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα» (Ζ΄
Οικουμενικῆς Συνόδου, Mansi, 13, 398-400).
-Ὅταν τό Συνοδικό τῆς Ζ΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέγει:
«πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα»,
ἐμπεριέχεται σ' αὐτό τό ἀνάθεμα καί κάθε
μεταγενέστερη αἵρεση, ἔστω καί μή
καταδικασμένη ἀπό ἐπίσημη Οἰκουμενική
Σύνοδο, ἀλλά κατεγνωσμένη ὑπό τῶν
συγχρόνων ὀρθοδόξων Πατέρων καί
κηρυσσομένη γυμνῇ τῇ κεφαλῇ δημοσίᾳ.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας
μας διεκήρυξαν :
Ἡ αἵρεσις, «ἀκοινώνητός ἐστι τῆς
Ἐκκλησίας καὶ τῶν Οὐρανῶν ἀλλοτρία »
( Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 178 ),
« Τὸ ἔσχατον πτῶμα ἐστὶ τῆς ψυχῆς »
( Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης , ΡG , 44 , 504 ),

8
«Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις »
(Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 241 ).
Οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο,
εἶναι λύκοι καὶ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου
(Πίστις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ,
P.G. 28, 1641 c.), ἐνῶ, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο,
εἶναι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τὸν Ἰούδα.
(Ἐπιστολὴ σμ΄, P.G. 32, 897 a. ).
Οἱ Ἅγιοι προτρέπουν τοὺς αἱρετικοὺς
νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ
προσέλθουν στὴν καθολικὴ Ἐκκλησία,
διαφορετικὰ δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ «καλά
τους ἔργα», οὔτε μποροῦν νὰ
κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ"
(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, P.G.
96, 508 c. ).
«Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει
σωτηρία» (Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος).
«Ὡς ξένους καὶ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ,
θὰ ἐννοήσουμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢ
δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη» (Ὁσίου Ἰωάννη
Σιναΐτη, Περὶ ἀποταγῆς β΄).
Εἶναι δυνατόν, φίλε τοῦ Χριστοῦ μας,
ὅταν ἡ αἵρεσις "ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξίαν,
ἀντιμάχεται τήν ἀλήθειαν καί φθείρει ἐν
κακῇ διδασκαλίᾳ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ",
"ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυ-ρώθη"
(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2,
267), ὅταν "ἡ κοινωνία τῆς αἱρέσεως εἶναι
ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ" (Ἁγίου Θεοδώρου
τοῦ Στουδίτου, PG, 99, 127b),
ἀπομάκρυνσις "ἀπό τῆς τοῦ Θεοῦ Χάριτος",
"πτῶσις εἰς κατάραν" καί "εἰς τό σκότος, τό
ἐξώτερον" (Ἁγίου Δαλματίου, M4, 1257)
"ἔνθα οὐκ ἔστιν εἰρήνη", ὅταν "δόρατα
ἀκοντίζει κατά τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστιν
ἐντός αὐτοῦ τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ" (Ἁγίου
Κελεστίνου Ρώμης, Μ4, 1048), νά παρέχει
τήν κάθαρσιν, τόν φωτισμόν καί τήν θέωσιν
-(μέ ποιά ἄραγε μέσα χάριτος καί ἁγιασμοῦ
καί ποιά ἱερω-σύνη;),- κατά τούς Πατέρες
μας, καί ἄρα, νά παρέχει τήν σωτηρίαν, ὄχι
μόνον στούς αἱρετικούς ἀλλά καί σέ ὅσους
παραμένουν σέ κοινωνία μέ τούς
9
αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι: "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς
οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς
αἱρέσεως συνόλ-λυνται", κατά τόν μέγαν
Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν
Στουδίτην;
Ἡ οἰκονομία νοεῖται κατ' ἐξοχήν ὡς
πρός τήν ποιμαντική προσέγγιση τῶν πιστῶν
καί ὄχι ὡς πρός τόν ἀναθεματισμό τῆς
αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν, διωκτῶν,
πρωταρχῶν καί ἐμμενόντων διαχρονικά
στήν αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καί ἑνουμένων μέ
καταδικασμένες αἱρέσεις, πού ξανα-
κηρύσσονται καί τῶν ἐπιμενόντων ἐπί μία
ἑκατονταετία σέ θεσμικές διαχρονικές
ἀλλοιώσεις τῆς παραδόσεως καί τῆς
πίστεως πού θεσπίστηκαν ἀπό τήν Ἐκ-
κλησία.
Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν ὅρο
της ὁρίζει:
«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον,
Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον,
Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ
τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς
ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς
κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ
τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς
Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων
τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν
προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ
φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ
ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα
ἔστω…»10
Τό κείμενο ὁμιλεῖ ξεκάθαρα καί γιά
τούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶν
φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας καί ὄχι μόνον
γιά τούς κατακριθέντες καί ἀναθεμα-
τισθέντες, εἴ τις μή ἀναθεματίζει ...
ἀνάθεμα ἔστω!
Σημειωτέον ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπό
τόν ὅρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς. Αὐτόν τόν
ὅρον ἐκύρωσε καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι'
αὐτό σημειώσαμε ὅτι καί ἡ Ζ΄ τά ἴδια λέγει
(Πρακτικά δ΄ συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ ξεκά-
θαρα τονίζεται: "Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν
10
Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ -
ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992
αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τά
δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδέν
ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων
ἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις
στηριζόμεθα, οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως
διδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαί
ἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί ἐβεβαίωσαν", καί
πάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις ἕξ
Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν τῇ
λαμπρ Νικαέων μητροπόλει συν-
αθροισθείσῃ" "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν
ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον
ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω" (MCC XIII, 397- 400,
413/4 καί MCC XIII, 129- 133).
Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος κάνει
διάγνωση τῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί
τῆς αὐτοἀποκοπῆς τῶν αἱρετκῶν ἀπό τήν
Ἐκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει.
(Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας): "τοῖς οὖν
ἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχο-
μένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί
πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα
βεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καί
τοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας
ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα". (Βλ.
Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄, σελ. 129,
στό ἀπόσπασμα πού παραθέτει ἀπό τό
Συνοδικό, καί στό Τριώδιο, Σαλιβέρου,
Ἀθῆναι 1926, σελ. 145 ἑξ. Ἀποστολικῆς
Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἀθῆναι 1960, σελ. 144 ἑξ.).
Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήν
Κυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας εἶναι
ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:
"Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν
παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί
ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων
Πατέρων καινοτομηθέντα" -καί τώρα,
πρόσεξε φίλε τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθείας
ἑπόμενε-: "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα"
ἀνάθεμα γ΄.
Θά λέγαμε, λοιπόν, ἑπόμενοι τῶν ἐπί
Βέκκου μαρτυρησάντων θεοφόρων Πατέ-
ρων μας καί Μαρτύρων:
Σκηνικῶς παίξομεν;
Ὅταν κλῆρος καί λαός ἀνα-
θεματίζει, οὕς ἀναθεμάτισαν οἱ Πατέρες
10
μας καί δή ἐν ἐπιτραχηλίῳ ἤ ἐν ὠμοφορίῳ,
ὅταν παρίσταται ἀρχιερεύς ἤ ἡ Σύνοδος
πᾶσα ἀπό τοῦ ἄμβωνος, συναινοῦντος καί
συναναθεματίζοντος τοῦ λαοῦ ὅλους τούς
αἱρετικούς, διότι μᾶς προστάσσει ἡ Ἁγία Ζ΄:
πᾶσιν τοῖς Αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄;
Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεώρησε καὶ
θεωρεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὄχι μόνον ὡς
αἵρεση, ἀλλά ὡς Παναίρεση.
Θεωρεῖ ὅτι καταλύει τὸ περὶ
Ἐκκλησίας Δόγμα, ποὺ ἔχει διατυπωθεῖ στὸ
Σύμβολο τῆς Πίστεώς, τὸ ὁποῖο θέσπισε ἡ
Πρώτη ἐν Νικαίᾳ καὶ ἡ Δευτέρα ἐν
Κων/πόλει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καί ἐπι-
κύρωσαν οἱ ἑπόμενες Οἰκουμενικές καί
Πανορθόδοξες Σύνοδοι.
Εἶναι ἄρνηση τοῦ ἔργου τοῦ
Παναγίου Πνεύματος καί βλασφημία τοῦ
Παρακλήτου!
Εἶναι ἀνατροπή τοῦ μυστηρίου τῆς
Θείας Οἰκονομίας!
Στό διάστημα τῆς ἱστορίας τοῦ
ἀνθρώπου οἱ διάφορες αἱρέσεις παραμόρ-
φωναν κάποια μόνον ἰδιώματα τοῦ
Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ
Οἰκουμενισμός πλήττει θανάσιμα ὅλο τό
οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀρνεῖται
τήν μοναδικότητά Της, ὡς τῆς μοναδικῆς
κιβωτοῦ τῆς σωρηρίας μας. Ἀρνεῖται τό
σῶμα, ἀρνεῖται ὅμως καί τήν κεφαλήν, Τόν
Θεάνθρωπον Χριστόν μας, ἀφοῦ δέν Τόν
ἀποδέχεται ὡς Τόν μοναδικόν Σωτῆρα καί
Λυτρωτήν!
Ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν πλήττει, ὅμως,
μόνον τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ-
κλησίας, πλήττει ἀκόμη καὶ τὸ ἁγιολόγιόν
της. Εἰσάγει ὡς ἁγίους, ψευδοαγίους, πού
προβάλλονται μέσα ἀπό τήν φοβερή αἵρεση
τῶν ἐσχάτων χρόνων. (Βλ. κατωτέρω).
Ὁ Οἰκουμενισμὸς, πραγματικὰ, ἔτσι
ὅπως ἔχει ἐπικρατήσει νὰ σηματοδοτεῖ ὁ
ὅρος αὐτός, εἶναι ταυτόχρονα καί
ἐκκλησιολογική καί χριστολογική αἵρεση,
διότι σημαίνει τὴν ἀπάρνηση τῶν βασικῶν
χαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων τῆς Ὀρθο-
δόξου πίστεως, ἀφοῦ στηρίζεται στήν
ψευδοθεολογία τῆς θεωρίας τῶν κλάδων.
 Ἐμεῖς πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε,
πὼς ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία,
Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.
Σ' αὐτὸ δὲν χωράει συζήτηση!
Κατά συνέπεια, πᾶς ὅστις πρεσβεύει
τὰ ἀντίθετα, μπορεῖ νὰ λέγεται Οἰκου-
μενιστὴς καὶ, ἑπομένως, νὰ εἶναι αἱρετικός
καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς Σερβικῆς
Ἐκκλησίας πατὴρ Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς
γράφει γιὰ τὸ φαινόμενο τοῦ Οἰκουμε-
νισμοῦ, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τὸ κοινὸ
ὄνομα γιὰ τοὺς ψευτοχριστιανοὺς καὶ τὶς
ψευδοεκκλησίες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης!
Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιὰ ὅλων
τῶν Εὐρωπαϊκῶν Οὐμανισμῶν μὲ
ἐπικεφαλῆς τὸν Παπισμόν.
Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευτοχριστιανοὶ,
ὅλες οἱ ψευδεκκλησίες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο
παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως στήν ἄλλη
αἵρεση.
Τὸ κοινὸν δὲ εὐαγγελικὸν ὄνομά τους
εἶναι ἡ Παναίρεσις.
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ διερωτᾶται
κανείς:
Πῶς εἶναι δυνατὸν Πατριάρχες,
Ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλοι μεγαλόσχημοι ἱερωμένοι
τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ
λαϊκοὶ ἀκόμη, νὰ εἶναι Οἰκουμενιστές;
Στὸ εὔλογο αὐτὸ ἐρώτημα ἀπαντᾶ μὲ
τὸν δικό του τρόπο ὁ θανῶν, καὶ τελικὰ,
δυστυχῶς, ἀναδειχθείς ὡς πολέμιος τῆς
Γνήσιας Ὀρθοδοξίας, Μοναχὸς Θεόκλητος
Διονυσιάτης, ὁ ὁποῖος ἔλεγε καὶ ὁρισμένες
ἀλήθειες, ἀλλὰ δὲν κρατοῦσε, δυστυχῶς
πάντα σταθερὴ στάση καθὼς μᾶς διδάσκουν
οἱ Πατέρες:
«Οἱ Οἰκουμενισταὶ εἶναι γελοῖα
ὑποκείμενα, δυστυχεῖς, οἰηματίαι, φαντα-
σιόπληκτοι, ἀβαθεῖς, προκαλοῦντες πότε
τὸν οἶκτον καὶ πότε τὸν πικρὸν γέλωτα εἰς
τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἐπιδεικνύ-
ουν πολυμάθειαν, ἐνῶ εἶναι ἐπιπόλαιοι καὶ
ἀντιφατικοί".
Ἀπό τόν Παπο - Προτεσταντικόν
Οἰκουμενισμόν ἔχει περάσει ὁ σύγχρονος
κόσμος, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται, κατά
τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, στόν
διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό.
Ἡ διείσδυση τῆς Πανθρησκείας στὸν
χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας σηματοδοτεῖται ἀπό
11
τήν συμμετοχή στίς πανδαιμονιακές
λατρευτικές ἐκδηλώσεις, στήν Καμπέρα, στό
Νέο Δελχί, στήν Ἀσίζη, στήν Γροιλανδία,
στόν Ἀμαζόνιο καί σέ κάθε παγκόσμια
σύναξη τῶν Οἰκουμενιστῶν σέ ὅλο τόν
κόσμο, ὑψηλόβαθμων στελεχῶν τῆς
παγκόσμιας Νέας ὀρθόδοξης ἐκκλησίας,
ὅπως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦ
νεκροῦ καί σωματικά Χριστοδούλου, τοῦ
Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, ἀρχιεπισκόπου
Ἀλβανίας, τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς
Δημητρίου καί τῶν προκατόχων του, τοῦ
Γερμανίας Αὐγουστίνου, τοῦ Αὐστραλίας
Στυλιανοῦ καί ἀναρίθμητων ἄλλων
Οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, μέ τούς ὁποίους
βρίσκονται σέ θανάσιμη κοινωνία ὅλοι οἱ
ἄλλοι Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι, κληρικοί
καί λαϊκοί στίς τοπικές ὀρθόδοξες ἐκ-
κλησίες!
Ἔτσι ἐπέρχεται ὁ μολυσμός ὅλων
διά τῆς συνεχοῦς καί ἐπί πολλές δεκαετίες
ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως καί ἄρα ὁ
πνευματικός θάνατος τῶν ἀλληλλο-
διαδόχως διακοινωνούντων!
Περί τοῦ μολυσμοῦ καί τοῦ
ἐπερχομένου θανάτου ἀπό τήν κοινωνία μέ
τήν Οἰκουμενιστική αἵρεση οἱ Πατέρες μας
διδάσκουν τά ἑξῆς:
Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεση
θανάσιμος μολυσμός ὅλων, τῶν
ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν μοναχῶν
καί τῶν λαϊκῶν
Εἶναι δυνατόν οἱ αἱρετικοί νά
παρέχουν τήν σωτηρία σέ ὅσους παραμένουν
σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, μετά τά
ὅσα ἔχουν ἤδη καταστεῖ πασίδηλα σέ ὅλους
καί ὅλοι πλέον εἶναι ἐν πλήρει συνειδήσει
τῶν διαδραμα-τιζομένων, καί ὀφείλουν νά
εἶναι ἐν γνώσει, γιατί αὐτό εἶναι τό ὕψιστο
καθῆκον τους ὡς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων,
γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό:
"εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν
ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλ-
λυνται", κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν
Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;
Ἐάν, καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον
τόν Στουδίτην,11 ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνία
μέ τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρε-
τικοῦ, (εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε, καί
Οἰκουμενιστοῦ - Νεοημερολογίτου σήμερα),
ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων 12,
τότε, τί βάπτισμα καί τί μυστήρια παρέχει ὁ
αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς πού τόν
μνημονεύει, καί ποιά χάρη παίρνουν οἱ
πιστοί ἀπό τόν μολυσμόν αὐτόν;
Ἑπομένως, ὁ διακόπτων τήν κοινω-
νία μέ τούς αἱρετικούς καί προσερχόμενος
στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, προσέρχεται
καί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελλο καί
μυρώνεται, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς
Κανόνες, καί κατά τόν Μέγα Βασίλειο,
(47ος Ἱερός Κανών), ὅλη τήν Ἐκκλησία καί
τῶν ἑπτά Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων,
ὅπως παρουσιάζεται ἀναλυτικά καί
λεπτομερῶς στά πρακτικά τῆς Ζ΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατά δέ τόν Μέγα
Βασίλειο καί τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν
Ἁγιορείτη, ἐάν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή
κατάδυση, βαπτίζεται.13
11
Ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τούς
ἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος Μιχαήλ
Παλαιολόγου Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖον
ἔγραφαν: "Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου
ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν
μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπη-
λεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήν
ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ
ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ
ἀναφέρων". V. Laurent-Darrouzes, Dossier Grec
de l' Union de Lion, (1273-1277, p. 376-403, Paris
1976).
12
PG 99, 1669 A.
13
Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς
χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού
ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο
γράφει:
"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας
τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί
μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε
ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού
12
Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ
Ὁμολογητοῦ ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ἡ
κοινωνία μέ τόν αἱρετικό Σέργιο ἦταν ἡ
αἰτία τῆς φυγῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπό
τήν Κνωσταντινούπολη, γιά νά μή μολυν-
θεῖ ἀπό τήν αἵρεση!
Περί μολυσμοῦ ἀπό τήν κοινωνία μέ
τήν μονοθελητική αἵρεση γράφει ἐπὶ λέξει14:
" Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος),
ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν
τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον
ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς καθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ
τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην,
ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο,
οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ
παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ
πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς
ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ
πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν
καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τοῦθ' εὑρίσκει
μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πρά-
γμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν
πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου
καθαρεύουσαν μύσους, (σ.σ. τοῦ μολυ-
σμοῦ) καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν
ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς
πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ,
συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ
συνεπόμενος ὀρθοδόξοις∙"
Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδα-
σκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες
Ὁσιομάρτυρες, πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου
τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν
περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτο-
κράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία
εἶναι θεολογικότατη καὶ πλήρης Θείων
ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων
καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους
πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς
Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ
ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό
τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης
μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽
οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν
περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά
ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
14
Ρ.G. 90, 73, 76.
ἀληθειῶν, ὅπου περί τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆς
αἱρέσεως. διαλαμβάνονται τά ἑξῆς:
" Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς
ἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπ-
ονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον
ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ
ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται
ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ
καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ
διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ
καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ
Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν
ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως,
κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας,
τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν
τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα
καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν
ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀνα-
φέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ
ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ
καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων
μυστηρίων ... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ
κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ,
ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων".15
Ὅσοι ἀποσχίζονται ἀπό τούς Οἰκου-
μενιστές, ἐπειδή στήν ἀρχή εἶναι λίγοι,
φαίνονται ὅτι αὐτοί κάνουν σχίσμα. Αὐτοί
ὅμως συνεχίζουν τήν πορεία τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας μέσα στόν χρόνο. "Κἄν πάνυ
ὀλίγοι μείνωσι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί τῇ
ἀληθείᾳ, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί Σῶμα
Χριστοῦ!"
Ἡ βασική ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως
διδαχθήκαμε ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους
καί τούς θεοφόρους Πατέρες μας εἶναι, ὅτι ἡ
αἵρεση, ὅπως εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός,
χωρίζει ἀπό τήν Ἐκκλησία πάντα
ἄνθρωπον.
Καί αὐτό εἶναι ξεκάθαρο. ("Τοῦτο
εὔδηλόν ἐστιν", τόνισε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική!).
Καί ἀφοῦ εἶναι θέση καί παραδοχή
τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ("Τοῦτο
15
Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς
δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου
Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω
γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος
τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ
Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ,
Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-
107.
13
ἰσχύει καί διά πᾶσαν Σύνοδον", κατά τούς
λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου)!
Εἶναι διαφορετικό τό θέμα, ἐάν ἡ
Ἐκκλησία θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούς
μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν
αἵρεση, ἐν προκειμένῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
μέ σύνταξη λιβέλλου, μέ τόν ὁποῖο
ἀναθεματίζει τήν αἵρεση, ὁμολογεῖ τήν
ἀλήθεια καί συντάσσεται μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Ἐάν θά τούς δεχθεῖ στούς θρόνους
τους, ἐάν εἶναι ἐπίσκοποι, ἤ ἐάν κρίνει ὅτι
θά τούς ἀναχειροτονήσει, ὅπως προστάσσει
ὁ 8ος Ἱερός Κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς,
ἔτσι ὅπως τόν ἑρμήνευσε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική!16
Ἄν θά τούς δεχθεῖ δηλ. μέ χειροθεσία ἤ ἄν
δέν θά τούς δεχθεῖ καθόλου. (Βλ. σχετικά καί
ἀναλυτικά, ἐπισυναπτόμενη εἰσήγηση
πατρός Νικολάου Δημαρᾶ στό Ε΄ Ἱερατικό
Συνέδριο, στήν Ἀθῆνα, 2013).
Ὅλοι, λοιπόν, πού προσπαθοῦν νά
ἀθωώσουν τούς αἱρετικούς καί νά τούς
ἀποδώσουν χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ καμμία
Σύνοδος δέν εἶπε κάτι τέτοιο ποτέ,
ἐμπίπτουν στά ἀναθέματα τῆς Ε΄ καί τῆς Ζ΄
Οἰκουμενικῆς, ὅπως λεπτομερῶς ἔχει ἐκτεθεῖ
στό παρελθόν καί ἐν συνόψει ἐκθέσαμε καί
στό ἀνωτέρω κείμενό μας.
16
Μεγάλο λάθος κάνουν, βέβαια, πού
ἀποδεικνύει, ἀφοῦ ἐπιμένουν στά τόσες φορές
ἀναιρεθέντα γραφόμενά τους, σκοπιμότητα καί
δόλο, αὐτοί πού ἀφ' ἑνός προσπαθοῦν νά
θεωρήσουν αὐθαιρέτως τόν Οἰκουμενισμό ὡς
τάχα καινοφανῆ αἵρεση, ἐνῶ ἔχει καταδικαστεῖ
ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, στό
πρόσωπο τοῦ Ἀπελλῆ καί τοῦ Ἀβερρόη, καί ἀφ'
ἑτέρου παρασιωποῦν ὅτι οἱ Νεοημερολογίτες καί
οἱ Οἰκουμενιστές κοινωνοῦν λειτουργικά,
συμπροσευχητικά καί πνευματικά καί μέ
καταδικασμένες ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους
μεγάλες αἱρέσεις. Κοινωνοῦν μέ τούς
Μονοφυσίτες λειτουργικά, καί οἱ ἴδιοι συλ-
λειτουργοῦντες μαζί τους, ἀλλά καί μέσῳ τοῦ
Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, μέ τό ὁποῖο εἶναι σέ
πλήρη κοινωνία οἱ Μονοφυσίτες (βλ. π.
Νικολάου Δημαρᾶ, Εἰσήγηση, ἔνθ. ἀνωτ.), καί μέ
τούς Παπικούς καί τούς Οὐνίτες, μετά ἀπό τίς
ἑνώσεις στό Balamand, καί στό Freising, (πόλη
κοντά στό Μόναχο), ὅπου ἐπισήμως
ἀναγνωρίστηκε τό ψευδοβάπτισμα τῶν
Προτεσταντῶν. Ὁ παπισμός δέ ἔχει κατα-
δικαστεῖ ἀπό περισσότερους ἀπό διακοσίους
Πατέρες καί δύο Οἰκουμενικές Συνόδους, τό 867
(879) ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί κυρίως τό 1009
ἀλλά καί τό 1342, 1347-1351.
 Λίαν ἀγαπητὲ
μοι Ἰωάννη,
ἡ Παναγία μας, ποὺ γιορτάσαμε χθὲς
ὀρθδοξως κατὰ τὸ αἰώνιο
Ἑορτολόγιο, στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία,
βοήθειά μας!
Ὁ π. Τρικαμηνᾶς, σφάλλει μεγάλως
καὶ φανερά, ὅταν"ἀποτειχίζεται" ἀπὸ τὴν
καινοτόμο ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ἀλλά
ἀκολουθεῖ τὸ Νέο ἡμερολόγιο.
Καὶ ὄψιμα, ἀλλὰ καὶ ἀπερίσκεπτα,
κατακρίνει ὅλους τους πιστοὺς Ὀρθοδόξους,
ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ πατροπαράδοτο
Ἑορτολόγιο ὡς δῆθεν σχισματικοὺς καὶ
στερουμένους μάλιστα ἱερωσύνης!
Βέβαια, ἀδελφέ μου!
Εἴμαστε σχισματικοί ὡς πρὸς τοὺς
καινοτόμους Νεοημερολογίτες
Οἰκουμενιστές!
Εἴμαστε σχισματικοὶ ὡς πρὸς τοὺς
αἱρετικοὺς καὶ Λατινόφρονες!
Εἴμαστε σχισματικοὶ ὡς πρὸς τὴν
αὐθαιρεσία καὶ τὴν καταπάτηση ὅλων τῶν
Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς βλασφήμους του
Φαναρίου καὶ τῆς Ἀθήνας!
Εἴμαστε σχισματικοί,
ἀκολουθοῦμε ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καὶ ὑπὸ
πάντων ἐπιστεύθη!
Εἴμαστε σχισματικοί ὡς πρός τήν
πλάνη καί τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
ἀλλά ὄχι πρός τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν καί
τήν ἀλήθειαν!
Τὸ Νέο Ἡμερολόγιο ποῦ ἀκολουθεῖ
Ὀρθόδοξο
ὁ π. Τρικαμηνᾶς, κατακρίθηκε ἀπ ὸ
Πανορθόδοξες Συνόδους!
Χαρακτηρίστηκε ὡς παγκόσμιον
σκάνδαλον ὡς ἔκτρωμα καὶ ὡς αὐθαίρετη
καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν
Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων, ἀπὸ ἄνδρες
παγκόσμιου κύρους καὶ Πατριάρχες ὁλκῆς,
ὅπως ὁ Μέγας Μελέτιος Πηγᾶς καὶ ὁ
Ἱερεμίας ὁ Τρανός!
Καὶ ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος
διδάσκει, ὅτι ὃ Θεὸς ἀναπαύεται
περισσότερο στὸ δικό μας Πασχάλιο,
τουτέστι τὸ Καλεντάριον καὶ ἀναφέρει στό
Πηδάλιον τὸ σχετικὸ γνωστό θαῦμα πρὸς
ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητος τοῦ Ὀρθοδόξου
Ἑορτολογίου καὶ ὄχι μόνον τοῦ Πασχαλίου.
καὶ
Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ π. Τρικαμηνᾶς τὴν
θαυμαστὴ ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,
κατὰ τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον στοὺς
πατέρες μας, στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο
τὸ 1925, γιὰ πιστοποίηση τῆς νομιμότητας
τοῦ Ἱεροῦ τους Ἀγῶνα, τὴν Ἡμέρα τῆς
Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ
Σταυροῦ, στὶς 14 Σεπτεμβρίου! Θαῦμα
ἀναμφισβήτητο ποὺ τὸ πιστοποίησαν δύο
γιατί
χιλιάδες πιστοί. Πολλοὺς ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες
μάρτυρες γνωρίσαμε καὶ μεῖς!
Τὸ Νέο Ἡμερολόγιο διέσπασε τὴν
θαυμαστὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἑνότητα ποὺ ὑπῆρχε ἐπὶ 16 αἰῶνες. Τὸ
Πάτριο Ἑορτολόγιο, ἀναφορικὰ μὲ τὴν
14
τήρηση τῶν νηστειῶν καὶ τῶν ἑορτῶν εἶναι ἡ πιστοὶ στὰ Πάτρια καὶ στὸ πατροπαράδοτο
τάξη ποὺ καθιερώθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἑορτολόγιο!
Πατέρες μας.
Τὸ Νέο Καλενδάριο ὁδήγησε στὴν Ποῦ ἦταν τότε ὅλοι ὅσοι ἀγωνίζονταν
ἀνατροπὴ τῆς λατρείας καὶ τῆς τάχα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ὅσοι
ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. διάδοχοί τους σήμερα, ὅπως ὁ π.
Καταργεῖ νηστεῖες, -(φέτοτς Τρικαμηνᾶς, ἐπιπόλαια, ἐλαφρ τῇ καρδίᾳ,
κατήργησε παντελῶς τὴν ἀρχαιότερη καὶ πλέον ἀδιαμφισβήτητα κακόπιστα,
νηστεία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν νηστεία τῶν κατηγοροῦν ἐμᾶς τοὺς διαδόχους τῶν
Ἁγίων Ἀποστόλων!)- ἀλλάζει τὸ μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου
Κυριακοδρόμιο καὶ τὸν ἑορταστικὸ κύκλο Πίστεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ
τοῦ ἐνιαυτοῦ! Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατέρων;

Βλασφημοῦν οἱ Νεοημερολογίτες καί Ὅταν σφραγίζονταν οἱ Ναοὶ τῶν

ὁ π. Τρικαμηνᾶς τοὺς Πατέρες καὶ τὸ Ὀρθοδόξων!
Πανάγιον Πνεῦμα ὡς μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν Ὅταν γκρεμίζονταν οἱ Ναοί τους ἀπό
ταῖς Οἰκουμενικαῖς καὶ Τοπικαῖς Συνόδοις! τίς μπουλτόζες τῆς καινοτομίας!
Ὅταν ἔχυναν στὸ χῶμα καὶ
Οἱ Νεοημερολογίτες διέσπασαν τὴν καταπατοῦσαν τὰ ἅγια οἱ δυνάμεις
ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιαυτὸ κατασταολῆς μετὰ ἀπὸ ἐνολὴ τῶν
προσέβαλαν καὶ τὸ δόγμα τοῦ Συμβόλου τῆς Καινοτόμων!
Πίστεως "Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικ ὴν κα ὶ Ὅταν τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ
Ἀποστολικ ὴν Ἐκκλησίαν", ὅπως ὀρθῶς ἀνέτρεπαν τοὺς ἐπιταφίους τῶν
ἐπισημάνθηκε ἀπὸ ἐγκρίτους Πατέρες, Ὀρθοδόξων!
ἐπισκόπους, ἱερεῖς, μοναχοὺς, ἀδελφούς, Ὅταν καθαιροῦνταν καὶ
θεολόγους καὶ ἐπιστήμονες στὴν παγκόσμια ἀποσχηματίζονταν οἱ ἁγνοὶ λευίτες!
Ὀρθοδοξία! Ὅταν οἱ ἱερεῖς συλλαμβάνονταν καὶ
τοὺς ἔστελναν στὴν ἐξορία!
Φαίνεται, ἐπίσης νὰ ἀγνοεῖ Ὅταν τοὺς ἔκλειναν στὶς φυλακές!
ἀσυγγνώστως ἢ νὰ παρασιωπᾶ ἐνόχως ὁ π. Ὅταν παρενέβαιναν οἱ ἀστυνομικὲς
Τρικαμηνᾶς τὴν ἱστορία καὶ τοὺς φοβεροὺς δυνάμεις καὶ διέλυαν τὶς λατρευτικὲς
διωγμοὺς τῶν καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν συνάξεις τῶν Ὀρθοδόξων!
κατὰ τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἔμειναν

15
 Ὅταν σκοτώθηκε ἀπὸ χτύπημα ὑπο- ἐπίσημη ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου
κόπανου ἀστυνομικοῦ ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη Ἀντιοχείας;
26 χρονῶν, μητέρα δύο παιδιῶν, ἐνῶ Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν
προσπαθοῦσε νὰ προστατέψει τὸν ἱερέα ὑπογράφονταν οἱ ἑνώσεις στὸ Μπάλαμαντ
τους, γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ! καὶ στὸ Σαμπεζύ;
Ὅταν Ὀρθόδοξος ἱερέας στὴ Λαμία Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν ἐπὶ πολλές
δέθηκε ἀπὸ ἄλογο καὶ σύρθηκε στοὺς δεκαετίες οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς
δρόμους, ὅπως οἱ πρῶτοι μάρτυρες; αἱρετικούς, Λατίνους, τούς Προτεστάντες
Ὅταν ἀπειλεῖτο ὁ Ὀρθόδοξος λαός, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους, Ἑβραίους,
ὅτι θὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη, ἂν συνέχιζε νὰ Βουδιστές, Εἰδωλολάτρες καὶ Σαμάνους ,
ἀκολουθεῖ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο τῶν στὴν Ἀσίζη, στὴν Καμπέρα, στὸ Νέο Δελχί,
Πατέρων του! στὸ Βανκοῦβερ, στὴν Γροιλανδία, στὸν
Ὅταν διέλυαν τίς συνάξεις τοῦ Ἀμαζόνιο καὶ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς
πλήθους τῶν Ὀρθοδόξων μέ καυτό νερό οἱ γὴς, σὲ ὅλα τὰ ἱεραρχικὰ ἐπίπεδα μὲ τοὺς
πυροσβεστηκές μέ ἐντολή τῶν "ψευδεπισκόπους" ποὺ μνημόνευε καὶ τοὺς
ψευδοαρχιεπισκόπων τῆς παρασυναγωγῆς Οἰκουμενιστὲς συναδέλφους του ἱερεῖς πού
στήν ὁποία καί αὐτός ἀνῆκε; κοινωνοῦσε ἐπὶ δεκαετίες;
Δὲν βρισκόταν μέσα στὴ θανατηφόρο
Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν αἵρεση;
αἴρονταν τὰ ἀναθέματα τὸ 1965; Δὲν κοινωνοῦσε μὲ αἱρετικούς;
Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν τὰ οὐνιτικὰ Τὸ ἴδιο δὲν ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν
συλλείτουργα τοῦ οἰκτροῦ τυμπανιαίου ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο, πού τάχα τώρα τὸν
Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Πάπα, ποὺ ἔκανε καὶ τὸν ἀπεκατέστησε;
ραβίνο ποῦ καὶ ποῦ!!! Δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς
Ποῦ ἦταν, ὅταν γίνονταν οἱ Λατινόφρονες Πατριάρχες καὶ τοὺς
συνιερουργίες τῶν διαδόχων τοῦ μεγάλου Οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ τοῦ
ἀποστάτη καί ἀρνησίθρησκου Ἀθηναγόρα, Πατριαρχείου του, στὴν Σερβία καὶ τὴν
Δημητρίου καὶ Βαρθολομαίου μετὰ τῶν καινοτόμο ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;
Παπικῶν; Ποιὸς ἀπεκατέστησε τὸν Ἀρτέμιο; Γιὰ
Ποῦ ἦταν ὁ π. Τρικαμηνᾶς, ὅταν νὰ μπορεῖ στὴ συνέχεια νὰ
κοινωνοῦσε -(καὶ κοινωνεῖ ἀκόμη!)- ἡ "ἀποκαταστήσει"καὶ τὸν π. Τρικαμηνᾶ;
Ἀντιόχεια μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, μετὰ τὴν

16
 Στοὺς Νεοημερολογίτες καὶ αὐτούς τότε ἦσαν κοινωνικοὶ μὲ τὶς
Οἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχὴν δὲ στοὺς Νεοημερολογιτικὲς ἐκκλησίες τῆς ἐποχῆς
Σέρβους, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἐκλείπει ἐκείνης, ἔχω ἀπαντήσει, πιστεύω
παντελῶς ἡ τριττὴ κατάδυση κατὰ τὸ ἱκανοποιητικὰ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν,
"βάπτισμα" καὶ γίνεται "ποδόλουτρο", ἢ στὴν παραπέμποντας στὴν θαυμάσια ἐπιστολὴ
καλύτερη περίπτωση ἐπίχυση... τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου:
Καὶ οἱ δύο τρόποι εἶναι ἀπόβλητοι καὶ "Στεφάνωἀναγνώστη καὶ τοῖς σὺν αὐτῶ".
Λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι
ἀπαράδεκτοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ γι'
-οἱ Ρῶσσοι ἦσαν ἐμπερίστατοι,
αὐτὸ, τὸ βάπτισμά τους, κατὰ τοὺς Πατέρες,
-διακρατοῦσαν τὸ πάτριο ἑορτολόγιο,
ὀφείλει νὰ τελεῖται ἐξ ἀρχῆς ὡς μὴ τελεσθέν.
-ἤσαν κριτικοὶ ἀπέναντι στὸν Οἰκουμενισμό,
Τί ἱερωσύνη, λοιπόν, ἔχουν τὰ παιδιὰ
(βλ. ἐπιστολὲς πόνου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου),
αὐτὰ καὶ ὁ π. Τρικαμηνᾶς, πού ἀφ' ἑνὸς
καὶ τελικὰ
μεγάλωσαν μέσα στὴν ψυχοκτόνο αἵρεση
-ἀναθεμάτισαν μὲ τὸν Μέγα Ὁμολογητὴ
τοῦ θανατηφόρου Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὸ
Ἱεράρχη τὸν Οἰκουμενισμὸ, τὸ 1983 στὸ
καταδικασθὲν φράγκικο καλενδάριο, καὶ
Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ.
ἀβάπτιστοι ὄντες, κατὰ τὰ ἀνωτέρω,
Στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴ πού ἔχω
χειροτονήθηκαν μάλιστα ἀπὸ αἱρετικοὺς
δημοσιεύσει πάνω ἀπὸ δέκα φορὲς τὰ
ψεδο-ποιμένες καὶ δὴ σκληροὺς καὶ
τελευταία δεκαπέντε χρόνια στοὺς "Ἁγίους
ἀμετανόητους διῶκτες τῶν Ὀρθδόξων ἐν
Κολλυβάδες" γίνεται ξεκάθαρο ὅτι καὶ ἐπὶ
Ἁγίῳ Ὄρει, μέ τόν διωγμό τῶν Ζηλωτῶν
Εἰκονομαχίας οἱ δυτικοὶ πού δὲν εἶχαν πέσει
Πατέρων ἐπί ἑκατό σχεδόν χρόνια καί στήν
στὴν Εἰκονομαχία εἶχαν συγκοινωνήσει μὲ
Μονή Ἐσφιγμένου, στίς Σπέτσαις πού
τοὺς ἀνατολικοὺς Εἰκονομάχους καὶ
διώχθηκε ὁ παπα-Χρυσόστομος, στήν
πουθενὰ δὲν θὰ βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη
Πάτρα, ὅπου ἀπο-σχημάτισαν καί
καθαρὴ διὰ τῆς ἀλληλλούχου
διαπόμπευσαν τόν ἁγνό λευίτη τοῦ Χριστοῦ
σειλλειτουργήσεως, καθαιρεθέντων ὅλων,
μας τόν παπα-Χαράλαμπο, στήν Λαμία,
ἂν ἀκο-λουθούσαμε τὸ σκεπτικὸ τῶν
στήν Θήβα καὶ κατ' ἐξοχὴν στήν Ἀττική,
ἀπομανέντων σχολαστικῶν.
ὅπου ἔγιναν μύριοι διωγμοί στὸ πρόσφατο
Ἐπειδὴ πολλὰ παρόμοια συνέβησαν
παρελθὸν καὶ μέχρις ἐσχάτων;
στὴν Ἐκκλησία, τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς
Θεόδωρος, κανένας τῶν Πατέρων δὲν
Τώρα, γιὰ τὸ ἐρώτημα τῆς
ἐξέτασε τὰ πράγματα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον.
ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς
Οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, οὔτε ὁ
Ρώσσους τῆς διασπορᾶς ποὺ κάποιοι ἀπό

17
ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ἔτσι πενταετεῖς σπουδές μου στό Ὀρ θ ό δ ο ξ ο
ἔχουν τὰ πράγματα καὶ κατ' αὐτοὺς καὶ κατὰ Πανεπιστημιακό Σεμινάριο το ῦ Ἁγίου
πάντας! Νικολάου τῆς
Φρανκφούρτης τῶν Ρώσσων
Σχετικὰ ἔχω γράψει προσφάτως καὶ τῆς Διασπορᾶς, ἐπί ἁγί ο υ Φι λα ρ έ τ ο υ ,
στὴν εἰσήγηση ποὺ μοίρασα στὴ σύναξή (Heiliger Nikolaus' Seminar ürf
μας, ἀπὸ τὸ πρόσφατο Πανελλήνιο Ἱερατικό Orthodoxe Theologie, Frankfurt am
17
μας Συνέδριο. Main) καί τοῦ Ἰνστι στ ο ύ τ ο υ Ὀρ θ ό δ ο ξ η ς
Θεολογίας (Institut für Orthodoxe
Ἐν ἀγάπη Χριτού, Theologie) στό Münster, στήν Γερμανία,
π. Νικόλαος. καί εἶδα ὅτι ἔχω κατά καιρούς μελετήσει τήν
Ὀρθόδοξη Δογματική ἀπό ἀρκετά βιβλία, καί

Λίαν ἀγαπητέ μοι Xριστοφόρε! Δογματικῆς, ἐκτός ἀπό τήν ἀγαπημένη μου,

Χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ καθημερινή σχεδόν μελέτη, στόν κορυφαῖο

πάντοτε! Χαῖρε τήν χαράν τήν τοῦ ἔσω ὀρθόδοξο θεολόγο Ρωμανίδη (Ἰωά ν ν ο υ

ἀνθρώπου, τοῦ πνευματικοῦ, τῆς ἀθανάτου Ρωμανίδου, Κείμενα Δογματικῆς

κ αί

καί πολυτίμου ψυχῆς! Συμβολικῆς

Θ εολο -γίας τῆς
ρ Ὀθοδόξου
Καθολικῆς
κ Ἐκλησίας , Α΄ καί Β΄ Τόμοι,

Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν εὐλοημένη Θεσσαλονίκη 2000).

σύναξή μας μοῦ ἀπηύθυνες τήν προτροπή

νά συμβουλεύομαι καί κάποια Δογματική. Τά σχετικά βιβλία πού διαθέτω εἶναι :

Καί ρώτησες, ποιά Δογματική ἔχω. Μέγα Φαράντου, Δογματική, Ἀθῆνα

Ὁμολογῶ ὅτι ξαφνιάστηκα κάπως! 1977,

Φοβήθηκα κάπως καί δειλίασα, Νικολάου Μητσόπουλου, Θέματα

σκεπτό-μενος, ὅτι τόσο καιρό δέν Ὀρθο-δόξου Δογματικῆς Θεολογίας, Ἀθῆνα

καταφεύγω ἰδιαίτερα σέ κάποια Δογματική, 1988,

γιά τήν λύση τῶν θεολογικῶν προβλημάτων Ἰωά ν ν ο υ Κα ρ μ ί ρ η , Τά Δογματικά καί

πού μᾶς ἀπασχολοῦν... Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου

Ἔψαξα στήν θεολογική βιβλιοθήκη Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Δύο Τόμοι, Ἀθῆνα

μου, γιά νά δῶ ποιές Δογματικές ἔχω, ἀ π ό 1953 καί 1960,

τά χρόνια τῶν
θ εολογικ ῶ
νμ ου σπουδῶν
ν Ἀθα ν α σ ί ο υ Γέβτιτς , Ἡ Ἐκκλησιολογία

στή Θεολογική τῆς

θ Ἀήνας καί ἀπό τίς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, Ἀθῆνα 1984,
Δημητρίου Στανιλοάε, Θεολογία καί
17
Βλ. ἐκτενῆ ἀναφορά στά πιό πάνω δημοσιευόμενα Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1989,
σχετικά κείμενα.

18
 (πρόκειται γιά μιά σύνοψη τοῦ Τό ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης, Ἀ-θῆνα
Ὀρθόδοξου Χριστιανικοῦ Δόγματος, 1952, 1984,
καί τοῦ Ἐγχειριδίου τῆς Δογματικῆς καί Ἀλήθεια καί Ἑνότητα τῆς Ἐκ-κλησίας,
Συμβολικῆς Θεολογίας α΄καί β΄ τόμοι, 1958. Ἀθῆνα 1977,
Δηλ. εἶναι συνοπτική Ὀρθόδοξη θεολογία, Ἡ Νεοελληνική ταυτότητα, Ἀθῆνα
ὑπό τό φῶς τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅπως 1983,
διδάχθηκε ἀπό τό γνωστό καθηγητή στό Κεφάλαια Πολιτικῆς Θεολογίας,
ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο στήν Ρουμανία), Ἀθῆνα 1983,
Μελετίου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Πεῖνα καί δίψα, Ἀθῆνα 1981,
Οἰκουμενική Σύνοδος, Ἀθῆ-ναι 1985. Βασιλείου Γοντικάκη, Εἰσοδικόν, β΄
Ἀνδ ρ έ α Θε ο δ ώ ρ ο υ , Βασική ἔκδοση, Ἅγιον Ὄρος 1978,
Δογματική Διδασκαλία, Ἀθῆνα 2006, Καλλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη
Ἰωά ν ν ο υ Ρωμα νί δο υ, Ἐμπει-ρική Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998,
Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς καί Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος, Ἀθῆνα
Ἐκκλησίας, Τόμος α΄, 2010, Ἱ. Μ. Γεννεθλίου 1984,
τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας). Βιρτζίλ Γκεοργκίου, Ὁ Δερμάτινος
Ἰωά ν ν ο υ Ρωμανί δο υ, Πατερική Χιτώνας, Ἀθῆνα 1992
θεολογία, Θεσσαλονίκη 2004, καί Ὁ Θεός στό Παρίσι, Ἀθῆνα 1990
Τό κλασσικό ἔργο τοῦ μεγαλύτερου,
Ἀπό τούς νεότερους γνωστούς ἴσως, ἀπό τούς νεότερους λειτουργιολόγους
θεολόγους, συστηματικά μικρότερα ἤ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας
μεγαλύτερα ἔργα εἶναι τά ἑξῆς, πού διαθέτω Alexander Schmemann, Γιά νά ζήσει
καί ἔχω μελετήσει κατά τό μᾶλλον ἤ ἦτον: ὁ κόσμος, Ἀθῆνα 1987
Παύλου Εὐδοκίμωφ, Ἡ Ὀρθοδοξία,
δοκίμωφ καί τό ὡραιότερο, κατά τή γνώμη μου,
Neuchatel, 1965, μεταφρασμένο τό 1972 ἔργο του γιά τήν Μεγάλη Σαρακοστή,
στήν Θεσσαλονίκη, Πορεία πρός τό Πάσχα, σέ ἀλλεπάλληλες
Olivier Clement, Ἡ θεολογία μετά τόν ἐκδόσεις καί στά ἑλληνικά,
"θάνατο τοῦ Θεοῦ", Ἀθῆνα 1973. Jean Meyendorf, Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος
, ᾶὈρθοδοξία καί
Χρήστου Γιανναρ ὁ Παλαμᾶς, Ἀθῆνα 1983.
Δύση στή σύγχρονη Ἑλλάδα, Ἀθῆνα 1992, Οἱ τελευταῖοι πιό πάνω συγγραφεῖς,
Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους, 1979 καί γ΄ ἀπό τόν Εὐδοκίμωφ μέχρι τόν Meyendorf
δοκίμωφ
ἔκδοση 1989, μαζί μέ τόν Λόσκυ, θεωροῦνται ὡς
Νεοορθόδοξοι, προερχόμενοι κυρίως ἀπό

19
τό Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου Ἐκεῖνα τά βιβλία πού ὅμως θεωρῶ
στό Παρίσι καί τήν Θεολογική Σχολή τοῦ κορυφαῖα γιά τήν Ὀρθόδοξη Δογματική μας
Τιμίου Σταυροῦ τῆς Βοστώνης, καί μαζί μέ καί τήν Θεολογία μας, καί πιστεύω ὅτι
τόν Σμέμανν εἶναι στήν πράξη λατινόφρονες πρέπει νά τά μελετάει ἡμέρα καί νύχτα κάθε
καί Οἰκουμενιστές. Ἔχουν, ὡστόσο, νά προσευχόμενος ἀληθῶς, πού θέλει νά
προσφέρουν ἀρκετά στόν ἔμπειρο κριτικό λέγεται καί θεολόγος, ὀρθόδοξος, (τά ἔχω
Ὀρθόδοξο ἐργευνητή. Ἰδιαίτερα ὁ Σμέ μ α ν ν συνεχῶς δίπλα μου!), εἶναι:
εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἱωά ν ν ο υ Ρωμανί δο υ, Τό
λειτουργιολόγους τῆς Ὀρθόδοξης ἀνατολῆς προ πατορικόν ἁμάρτημα, 1957 (β΄ ἔκδ.
τόν τελευταῖο αἰῶνα, ὅπως σημείωσα πιό Παναγιώτη Νέλλα, Ζῶον
θ εούμενον ,
πάνω. δ΄ ἔκδοση 2000 κ. ἑπ.,
Γεωργίου Φλωρόφσκι, Ἁγί α Γρ αφή ,
Ἀπό τήν γερμανική βιβλιογραφία Ἐκκλ η σ ί α καί Πα ρ ά δ ο σ η ,
σημειώνω τά ἑξῆς σχετικά: Ὁ οἶ κ ο ς το ῦ Πατ ρ ό ς ,
Anastasios Kallis, Orthodoxie,
Δημιουργία καί ἀπολύτρωση (τά
Was ist das, 3. Auflage 1985,
διαθέτω στή βιβλιοθήκη μου),
Anastasios Kallis, Die Göttliche
Χριστιανισμός καί πολιτισμός
Liturgie der Orthodoxen Kirche, Mainz
καί Σταθμοί τῆς
Ρωσσικ ῆ
ς θεολογίας ,
1989,
πού ἐλπίζω νά τά ἀποκτήσω σύντομα,
Οrthodoxer Schüler -
Katechismus, Münster 1984,
Die aufrichtigen Erzählungen Ἰου στί ν ο υ Πό π ο βι τς , (τ. καθη-γητοῦ
eines russischen Pilgers. τῆς Δογματικῆς στή θεολογική Σχολή τοῦ
Πρόκειτα γιά τό κλασσικό ἔργο: "Οἱ Βελιγραδίου), Τό κλασσικό καί ἀθάνατο
περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ". Ἡ ἔργο τοῦ μεγάλου θεολόγου,
καλλύτερη, κατά τήn ταπεινή γνώμη μου, Ἄν θ ρ ω π ο ς καί Θε ά ν θ ρ ω π ο ς ,
εἰσαγωγή στήν ὀρθόδοξη ζωή καί θεολογία, τό Ὁδό ς Θε ο γ ν ω σ ί α ς
πού μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς μικρή
θαυμαστή κατήχηση γιά τούς byzantinisch-christilicher Symbole, Günter Spitzing,
München 1989, Die tatsächliche Romfahrt des
γερμανόφωνους. Apostels Paulus, Heinz Warnecke, Stuttgart 1987, Die
Und die Bibel hat doch Recht, Eucharistie der einen Kirche, Bonn, 1989, Knaurs
Grosser Religionsführer, München 1986, τήν
von Werner Keller, Wien und Βυζαντινή ἱστορία σέ τρεῖς τόμους, Byzanz, John
18 Julius Norwich, Augsburg 2000, Handbuch der
Düsseldorf 1984. Ostkirchenkunde Bd.I u. Bd II, Wilhelm Nyssen,
Hans-Joachm Schulz und Paul Wiertz, Düsseldorf
18
Πολλά ἄλλα συγγράμματα καί βιβλία ἀπό τήν 1984 καί πολλά ἄλλα ὄχι μόνον στά γερμανικά
γερμανική γραμματεία, σχετικά μέ τήν Ὀρθοδοξία ἀλολά καί στά ἀγγλικά πού δέν τά ἀναφέρω γιά
μας, διαθέτω στήν βιβλιοθήκη μας, ὅπως τά Lexikon λόγους συντομίας στήν παροῦσα μικρή μας ἀναφορά.

20
καί τό μνημειῶδες συλλογικό ἔργο τῶν ἐπιφανέστερων
Ὀρ θ ό δ ο ξ ο ς Ἐκκλ η σ ί α καί ὀρθοδόξων θεολόγων καί ἱστορικῶν
ὅπως καί τά ἀθάνατα ἔργα τῶν ἐπιστημόνων, πού γράφτηκε τούς
Πατέρων μας: τελευταίους αἰῶνες στά ἑλληνικά.
Ἁγί ο υ Συμε ῶ ν ο ς ἀρχι ε π ι σ κ ό π ο υ
Θεσ-σαλονίκης, τά ἅπαντα, Θεσσαλονίκη Γιατί τά ἔγραψα αὐτά;
1993, ἀκριβής ἀνατύπωση τῆς Δ΄ ἐκδ. τοῦ Ὄχι, βέβαια, γιά νά δείξω ὅτι ἔχω
καθώς καί τό τοῦ παμμεγίστου ἀρκετά βιβλία Δογματικῆς καί Συμβολικῆς
νεοτέρου ἀληθοῦς θεολόγου καί ἐμοῦ θεολογίας, ἀλλά γιά νά ἀπαντήσω στήν
πατρός ἐρώτηση πού μέ ξάφνιασε, ὅταν μοῦ τήν
ἉΓί ο υ Νιηκ ο δ ή μ ο υ το ῦ Ἁγι ο ρ ε ί τ ο υ , ἔθεσες:
Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη 1982, Σέ ποιά Δογματική ἀναφέρομαι, γιά
ἀκριβής ἀνατύπωση τῆς γ΄ ἐκδόσεως τοῦ τά διάφορα θεολογικά ζητήματα πού μᾶς
1864, ἀπασχολοῦν στίς συνάξεις μας καί
τό ἀνεπανάληπτο ἔργο του γενικότερα!
Συμβουλευτικόν Ἐγχειρίδιον, γιατί δέν καταφεύγουμε ἐμεῖς οἱ
ὅπως ἐπίσης τά μεγάλα κλασσικά Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, κυρίως, στά βιβλία τῆς
ἔργα: συστημικῆς, ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας;
Νικολάου το ῦΚαβάσιλα, Ἡ μυστική Ἔχο υ μ ε , λοι π ό ν , μιά ἰδιαιτε ρ ό τ η τ α
ἐν Χριστῷ ζωή, ἐμεῖ ς :
Ἁγί ο υ Ἰωά ν ν ο υ το ῦ Δαμ α σ κ η ν ο ῦ , Τό αἰσθητήριό μας ὡς Ὀρθοδόξων
Ἀκριβής ἔκδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔχει ἀκονιστεῖ ἀπό τήν συνεχῆ, μέρα καί
ΕΠΕ 1, Θεσσαλονίκη 1976 νύχτα, προσευχή μας καί τήν μελέτη μας
καί στούς Πατέρες μας, κυρίως στά πρακτικά
τά πρακτικά τῶν
γ Ἁίων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν αἰώνια
ΟἰΣ
κουμενικῶυ
ν νόδων , Τρεῖς Τόμοι. καί ἀπαρασάλευτη Δογματική θέση τῶν
Πρόκειται γιά ἀνατύπωση τοῦ κλασσικοῦ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού ἀποτελεῖ μέτρο
ἔργου τοῦ Σ πύρου Μήλια, ἀπό τήν Καλύβη σύγκρισης κάθε ὀρθόδοξης διδασκαλίας καί
τοῦ Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας ἀντίληψης:
Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1761, τό Συνοδικό τῆς
ρὈθοδοξίας μας.
Θρησκευτική καί Ἠθική
Τήν δέ πληροφόρησή μας γιά τήν
Ἐγκ υ κ λ ο π α ι δ ε ί α , (δώδεκα Τόμοι). Πρόκειται
διδασκαλία τῶν Πατέρων μας συνηθήσαμε
γιά τό γνωστότερο καί μεγαλύτερο

21
νά τήν παίρνουμε οἱ Ὀρθόδοξοι κατ' εὐθεῖαν Παλαμᾶ καί ἁγίου Νικοδήμου το ῦἁγιορείτου
ἀπό τίς πηγές, ἀπό τούς ἴδιους τούς εἶναι ἀπόσταγμα πνευμα-τικῆς πείρας!
θεοφόρους Πατέρες μας, κατα-φεύγοντας
Ἣ οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι
στήν Ἑλλη ν ι κ ή Πατ ρ ο λ ο γ ί α καί στούς
ἡ μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού
διαθέτουμε ὅλοι, ὅσοι τολμᾶμε νά
Βλέπουμε μέ ποιόν τρόπο,
ἀναφερθοῦμε στά θεολογικά πράγματα.
ὀρθόδοξα, οἱ ἅγιοι Πατέρες, καί
Γιατί ἐμεῖς, βεβαίως, δέν θεολογοῦμε, ἀλλά
συγκεκριμένα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
ἁπλά μεταφέρουμε στήν ἁπλῆ γλώσσα καί
καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης,
στήν σημερινή πραγματικότητα τήν θεολογία
καθόρισαν τίς προϋποθέσεις πού ἔχει ἡ
τῶν Πατέρων μας, ἀναζητῶντας τό
πορεία πρός τήν θέωση.
consensus Patrum.
Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ
Τά ἄλλα βιβλία τῆς συστηματικῆς
φιλοκαλική ἡσυχαστική παράδοση καί
πανεπιστημιακῆς ἐκπαίδευσης εἶναι ἁπλῶς
ἄσ κ η σ η ε ἶναι ἡ βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς
βοηθητικά καί μερικές φορές εἶναι
θεολογίας.
σχολαστικά καί κακόδοξα, ὅπως ἡ
Δογματική τοῦ Ἀνδρούτσου καί ἡ ἐν πολλοῖς Γράφοντας γιά τήν ἄκτιστη θεία
παποπροτεσταντική θεολογία τοῦ Λειτουργία στόν ἄκτιστο ναό, σύμφωνα μέ
Τρεμπέλα... τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου,
προσεγγίζουμε στήν ἐμπειρία τοῦ
Κατ' ἐξοχήν, ὅμως, καινοτομεῖ καί
Εὐαγγελιστοῦ, ὁ ὁποῖος μετέφερε τήν
αἱρετίζει ἡ Νεοορθόδοξη παρισινή θεολογία
ἄκτιστη πραγματικότητα μέ κτιστά ρήματα.
τῶν Ρώσσων τοῦ Ἁγίου Σεργίου, στό
Βλέπουμε ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ
Παρίσι, καί τῶν καινοτόμων Νεωτεριστῶν
Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἅγι ο ς Ἰωά ν ν η ς ὁ
"θεολόγων" μέ τίς μεταπατερικές ἰδέες,
Χρυσόστομος, προσάρμοσαν τήν Θεία
(ὅπως πρίν μερικά χρόνια οἱ Νεορθόδοξες,
Λειτουργία πού τελοῦμε στούς Ἱερούς
καί παλαιότερα οἱ Βαρλααμιστικές
Ναούς μας πρός τήν ἄκτιστη Θεία
"θεολογίες"), πού ἔχουν εἰσχωρήσει στόν
Λειτουργία, ὅπως τήν περιγράφει ὁ
ἀκαδημαϊκό χῶρο καί παρα-θεωροῦν τήν
Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.
διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν μελέτη τῶν κειμένων τῶν
Ἐνῶ, ἀντιθέτως, ἡ θεολογία τῶν
θεοφόρων Πατέρων στά αὐθεντικά κείμενά
κορυφαίων ἁγίων μας Γρηγορίου τοῦ
τους κατανοοῦμε, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

22
δέν στηρίζεται στήν νοησιαρχία καί τόν τοῦ 20οῦ αἰῶνα π. Γεώργιος Φλωρόφσκι,
ἠθικισμό, ἀλλά στήν ἀποκαλυπτική ἐμπειρία καθηγητής τοῦ Χάρβαρντ καί τοῦ Πρίνστον,
τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἄφησε στήν ἐποχή μας δύο ὑπέροχες γιά
ἁγίων Πατέρων (κατά τόν πολύν Ρωμανίδη). μᾶς τούς κατά σάρκα Ἕλληνες ὁμολογίες:

Ἡ πατερική περίοδος, δέν α) Ὁ Ἑλληνισμός ὁλοκληρώθηκε

περατώθηκε, γιατί δέν τελείωσε καί ἡ μέσα στήν Ἐκκλησία, ὡς αἰώνια κατηγορία
ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ διαφοροποίηση ἀπό τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως
τούς θεοφόρους, κατ' ἐξοχήν Ἕλλ η ν ε ς ,
καί
Πατέρες μας συνιστᾶ, ὡστόσο, ἀπόκλιση
ἀπό τήν θεολογία καί τήν ἐμπειρία τῆς
β) δέν μπορεῖ νά γίνει κανείς
Ἐκκλησίας μας.
χριστιανός Ὀρθόδοξος, ἄν δέν γίνει πρῶτα
Ἕλληνας. Ἄν δέν κυριαρ-χεῖται ἀπό τήν
Ὁ Ἑλλ η ν ι σ μ ό ς στίς θεόνομες καί
"ζήτηση τῆς ἀλήθειας", (Ἕλληνες σοφίαν
λυτρωτικές ἀναζητήσεις του δέν
ζητοῦσιν") πού εἶναι τό κύριο στοιχεῖο τῆς
ἀπορρίφθηκε. Αὐτό πού ἀπο-κρούστηκε
Ἑλληνικότητας κατά τόν Κλήμη τόν
ἀπό τούς Ἕλληνες ἁγίους Πατέρες (Μ.
Ἀλεξ α ν δ ρ έ α .
Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Γρηγόριο
Νύσσης, Ἰωάννη Χρυσόστομο καί ἀπό τίς
Στόν Χριστό μας, τό ζητούμενο ἀπό
ΟἰΣ
κουμενικές υνόδους (Συνοδικό τῆς Ζ΄)
τήν ἑλληνική ψυχή, πού ζητάει τήν ἀλήθεια
εἶναι ἡ ἐκφιλοσόφηση τῆς πίστεως
καί πού εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ὀρθόδοξη
(μεταφυσική θεολόγηση) ἤ ἡ ἐκνο-μίκευσή
θεολογία, ἔχει τελεσίδικα βρεθεῖ. Ὁ μεγάλος
της. Ἀντίθετα ἡ αἵρεση συνιστᾶ ἐξελληνισμό
γερμα-νός θεολόγος Al. Jeremias, ἔλεγε
τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ αἱρετίζουσα
ὅτι, ἄν ὁ Πλάτων συναντοῦσε τόν Χριστό
διανόηση ἐμμονή στόν μή ἀνακαινισμένο
μας, θά γονάτιζε ἐνώπιόν του, λέγοντας: "Ὁ
ἀνθρώπινο.
Κύριός μου καί ὁΘεός μου".

Ὁ Χρι στι α ν ι κ ό ς Ἑλλη ν ι σ μ ό ς

Ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, π. Νικόλαος.
ἐκφράζεται μέ τόν ὅρο (ἀπό τόν 4ο αἰῶνα)
Ὀρ θ ο δ ο ξ ί α καί γιαὐτό ἱστορικά -ὄχι νομικά- Ὁ λόγος ὁ καλός
καί τούς κακούς τούς κάνει καλούς
ὁ Ἕλληνας μόνο ὡς Ὀρθόδοξος χριστιανός
Ἔλεγαν γιά τόν Ἀββᾶ Μακάριο τόν
μπορεῖ νά νοηθεῖ. Ὁ μεγαλύτερος, κατά τόν
Αἰγύπτιο, ὅτι ἀνέβαινε κάποτε ἀπό τήν
πα πα- Γιώργη τόν Μεταλ-ληνό, καί κατά τήν Σκήτη στό ὄρος τῆς Νητρίας. Καί σάν
πλησίασε στόν τόπο, εἶπε στόν μαθητή του:
ταπεινή μου γνώμη, ὀρθόδοξος θεολόγος -Προχώρα λιγάκι.

23
 Καί ἐνῶ ἐκεῖνος προχωροῦσε,
συναντᾶ ἕναν ἱερέα τῶν εἰδωλολατρῶν. Καί
τοῦ φώναξε δυνατά ὁ ἀδελφός:
-Ἔ, δαίμονα, ποῦ τρέχεις;
Γυρίζει τότε ἐκεῖνος, τόν χτυπᾶ καί
τόν ἀφήνει μισοπεθαμένο. Καί σηκώνοντας
τό ξύλο, ἔτρεχε.
Σάν προχώρησε δέ λίγο, τόν συναντᾶ
ὁ Ἀββᾶς Μακάριος, καθώς ἔτρεχε.
Καί τοῦ λέγει:
-Εἴθε νά σωθεῖς, εἴθε νά σωθεῖς,
δουλευτάρη.
Ἀπόρησε ἐκεῖνος καί ἦλθε σέ
συναίσθηση καί εἶπε:
-Τί καλό εἶδες σέ μένα καί μέ
προσφώνησες ἔτσι;
Τοῦ λέει ὁ γέροντας:
-Ἐπειδή σέ εἶδα νά κοπιάζεις, χωρίς
ὅμως νά γνωρίζεις ὅτι μάταια κοπιάζεις.
Τοῦ λέει ἐκεῖνος:
-Κι ἐγώ κατανύχθηκα μέ τό
χαιρετισμό σου, καί πληροφορήθηκα ὅτι
εἶσαι μέ το μέρος τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ἕνας ἄλλος
κακός μοναχός μέ συνάντησε καί μ' ἔβρισε.
Κι ἐγώ τόν χτύπησα πολύ καί σχεδόν τόν
ἄφησα πεθαμένο.
Κατάλαβε τότε ὁ γέροντας ὅτι
πρόκειται γιά τόν μαθητή του. Κι ὁ ἱερέας
ἔπιασε τά πόδια του καί τοῦ ἔλεγε:
-Δέν σ' ἀφήνω, ἄν δέν μέ κάνεις
μοναχό.
Καί ἦλθαν ἐκεῖ ὅπου βρισκόταν ὁ
μαθητής του, τόν φορτώθηκαν καί τόν
πῆγαν στήν ἐκκλησία τοῦ ὄρους. Εἶδαν μαζί
του τόν ἱερέα οἱ Πατέρες καί ἔμειναν
ἄναυδοι. Τόν ἔκαναν μοναχό καί τότε
πολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες)
ἔγιναν ἀπ' αὐτή τήν αἰτία χριστιανοί.
Ἔλεγε στό ἑξῆς ὁ Ἀββᾶς Μακάριος
ὅτι ὁ λόγος ὁ κακός καί τούς καλούς τούς
κάνει κακούς. Ἐνῶ ὁ λόγος ὁ καλός καί τούς
κακούς τούς κάνει καλούς.
Ἔχουν ἀνεβεῖ
σέ λάθος λεωφορεῖο!
Τό Φανάρι καλεῖται νά δώσει
ἐξηγήσεις ἔγραφαν στό περιοδικό
"Παρακαταθήκη" (τ. 25, Ἰουλιος-Αὔγουστος
2002, σελ. 26), ἀναφερόμενο σέ οἰκου-
μενιστικά ἀτοπήματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου.
24
Ἀλλά γιατί νά δώσει δημοσίως
ἐξηγήσεις τό Φανάρι; Οἱ πατριάρχες κι οἱ
ἐπίσκοποι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σ' ὅλη τή
διάρκεια τοῦ περασμένου αἰῶνα εἶχαν
καταστρώσει δημοσίως τό πρόγραμμα καί
τούς σκοπούς τους. Καί τά ἀκολουθοῦσαν μέ
ζηλευτή συνέπεια.
Ἔχουν δώσει τίς ἐξηγήσεις τους:
Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, "ἄρση"
ἀναθεμάτων, Ὁμολογία Θυατείρων,
Μπαλαμάντ, Ἀσσίζη, Σαμπεζύ, Καμπέρα,
Νέο Δελχί, Γροιλανδία, Ἀμαζόνιος ...
ἀπανωτές καί δημόσιες καί "χτυπητές
ἐξηγήσεις" γιά ὅσους ἔχουν ὦτα.
Ἡ πρώτη στή σειρά ἐξ αὐτῶν, ἡ
διαβόητη Ἐγκύκλιος τοῦ τοποτηρητῆ τοῦ
Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Δωρο-
θέου, τό 1920, πού συμπεριλαμβάνει τούς
αἱρε-τικούς στούς κόλπους τοῦ Σώματος τοῦ
Χριστοῦ καί τούς ἀπονέμει τό προνόμιο νά
εἶναι συγκληρονόμοι μέ τά τέκνα τῆς
Ἐκκλησίας, ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ
Καταστατικός Χάρτης τῶν ἐξ ἀνατολῶν
Οἰκουμενιστῶν.
Δέν ἔκρυψαν ἀπό τό ποίμνιό τους τό
πιστεύω τους. Ἴσα - ἴσα, ἐργάζονται πυρε-
τωδῶς καί σέ καθημερινή βάση γιά τήν
πολυπόθητη ἕνωση μέ τούς ἀδελφούς τους
τῶν αἱρετικῶν παραφυάδων. Δέν ἀποτελεῖ
γι' αὐτούς ἀτόπημα ἤ παράβαση ἀλλά
ὄνειρο ζωῆς ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ τοῦ πιστεύω.
Ὅταν ἀνεβεῖς στό λεωφορεῖο πού
πηγαίνει γιά Καβάλα, ἐνῶ ἐσύ κατευθύνεσαι
γιά Τρίπολη, δέν τά βάζεις μέ τόν ὁδηγό.
Ἁπλᾶ κατεβαίνεις καί παίρνεις τό λεωφορεῖο
πού θά σέ πάει στόν προορισμό σου.
Ἄν χρονοτριβήσεις, ἄν συνεχίζεις νά
διαπληκτίζεσαι, ὁ ὁδηγός θά σέ πετάξει ἔξω,
(αὐτό στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα σημαίνει
ἀφορισμός). Καί μέ τό δίκαιό του.
Ἐξηγήσεις, λοιπόν, δέν ὀφείλει τό
Φανάρι.
Ὅλως ἀντιθέτως!
 Ὀφείλουν ἐξηγήσεις ὅσοι αἰτιο-
λογοῦν τά ἀναιτιολόγητα καί ἀκολουθοῦν
ἐπισκόπους μέ διαφορετικό, αἱρετικό
πιστεύω. Ὅσοι πῆραν λάθος λεωφορεῖο κι
ἐξακολουθοῦν νά τά βάζουν μέ τόν ὁδηγό!
Χρή ἀναθεματίζειν τούς αἱρετικούς
Εἶχε προηγηθεῖ στίς κατάκριτες
βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ ὁ ἀποστάτης καί
ἀρνησίχριστος ψευδοπατριάρχης Ἀθηνα-
γόρας, πού μερικές φορές ἔκανε καί τόν
ραβίνο στούς Ἑβραίους ἤ τόν χότζα στούς
Μωαμεθανούς, πρίν ἀπό τόν πρόσφατα
ἀποβιώσαντα καί σωματικῶς, βλάσφημο
Δαμασκηνό Ἑλβετίας.
Ὁ νεκρός καί σωματικά σήμερα
Δαμασκηνός εἶχε δηλώσει, βλασφημῶντας τό
Πνεῦμα τό Ἅγιον:
"Κατά βάθος μία ἐκκλησία ἤ ἕνα
τέμενος... ἀποβλέπουν στήν ἴδια πνευματική
καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου. " " Ἡ οὐσιαστική
ἀνεξιθρησκεία δέν περιορίζεται σέ ἀπλῆ
ἀνοχή, ἀλλά συνίσταται πέραν αὐτῆς σέ μία
θετική ἀναγνώριση μιᾶς ξένης θρησκείας ὡς
γνήσιας δυνατότητος συναντήσεων μέ τό
Ἰερό". Οἱ ἀνωτέρω ρήσεις ἀνήκουν
-δυστυχῶς- σέ Ὀρθόδοξο ἱεράρχη. (ἔγραφαν
τότε στήν Παρακαταθήκη, ἀρ. 26.
Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2002, σελ. 5.)
Τά ἀνωτέρω δέν ἀνήκουν σέ
"ὀρθόδοξο" ἀλλά σέ βλάσφημο ἱεράρχη. Ὁ
καί σωματικά νεκρός Δαμασκηνός κήρυσσε
κατά συρροή καί ἐπί πολλές δεκαετίες
ἀντίθεα, ἀνορθόδοξα καί αἱρετικά. Μία
συλλογή ἀποφθεγμάτων του θά συγκρο-
τοῦσε ἕναν ὁλόκληρο τόμο.
Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδα-
σκαλία, τήν ὁποία παραβλέπουν οἱ οὐραγοί
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ἀποκαλούμενοι
"συντηρητικοί":
"χρή ἀναθεματίζειν τόν κηρύττοντα
ἤ ἔχοντα νέαν πίστιν ἤ νέον δόγμα
παρεκτός τοῦ φρονήματος τῶν ἁγίων
πατέρων καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτῶν. Τούς
γάρ μή ἀκολουθοῦντας τούτους τοῖς ἁγίοις
διδασκάλοις κατακρίτους ἡγούμεθα καί
ἀλλοτρίους τοῦ Χριστοῦ".
Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου,
Ὁδηγός ΙΙΙ, 2, 18-32, σελ. 81). Ὅσοι
25
ἀποκαλοῦν "ὀρθοδόξους" αὐτούς πού οἱ
ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν "ἀλλοτρίους
Χριστοῦ" συναναθεματίζονται.
Ἀπό τήν καθημερινή ἐκκλησιαστική
μας ζωή καί τήν συμπόρευσή μας μέ
τούς σύγχρονους Πατέρες μας
Ὁ πατήρ Ἀδριανός ὁ Σιναΐτης
Μετά τήν κοίμησή του ὁ π. Ἀδριανός
παρουσιάστηκε σέ ἕνα πνευματικοπαίδι του,
τόν Β., καί τοῦ εἶπε:
-Νά πᾶς στήν Πορταΐτισσα καί νά
πεῖς στόν ἱερέα νά βγάλει τό κάλυμμα τοῦ
ἀρτοφορίου ἀπό ἐκεῖ πού τό ἔβαλε καί νά τό
βάλει πίσω στή θέση του. Ὁ Β. πῆγε ἀμέσως,
ρώτησε τόν ἱερέα, ἄν τό ἔχει κάνει αὐτό, καί
αὐτός σαστισμένος κάι ἔντρομος τοῦ εἶπε,
πώς τό ἔχει κάνει. Καί μετά τό ἔβαλε στή
θέση του. Αὐτός ὁ ἱερεύς ἔμενε ἐκεῖ μετά τήν
κοίμηση τοῦ Γέροντα.
Παρουσιάστηκε ὁ γέροντας Ἀδρι-
ανός στήν διακόνισσα τῆς Παναγίας τῆς
Πορταΐτισσας καί τῆς εἶπε σέ ἔντονο ὕφος
νά μήν κλείνουν τήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας σέ
γιορτές καί νά παραμένει ἀνοικτή, ὅπως
πρῶτα, καθώς καί ὁ Ναός.
Παρουσιάστηκε ἐπίσης σέ μοναχή τῆς
Ἱερᾶς Μονῆς Ὀνουφρίου καί τῆς εἶπε νά τοῦ
ἀνάβει τό καντήλι στόν τάφο του, τό ὁποῖο
τό εἶχαν παραμελήσει. Αὐτή δέν τό ἔκανε
καί παρουσιάστηκε καί στή γερόντισσα γιά
τόν ἴδιο λόγο, ζητῶντας τό ἄναμμα τοῦ
καντηλιοῦ του στόν τάφο του, ὅπως
διηγήθηκε ἡ ἴδια ἡ γερόντισσα.
Δημοσίως, σέ κήρυγμά του, ὁ
Γέροντας προεῖπε τό ξεκλήρισμα τῆς
ραχοκοκκαλιᾶς τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξαν-
δρείας! Μετά ἀπό λίγο καιρό ἔπεσε τό
Σινούκ μέ τόν Οἰκουμενιστή πατριάρχη Πέ-
τρο καί τόσους ἄλλους ἀνώ-τερους
κληρικούς!
Προεῖπε ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθο-
λομαῖος θά ἔχει τραγικό τέλος σέ συντριβή
ἀεροπλάνου. Καί ὅτι σύντομα θά ἔχουμε
πόλεμο. (Αὐτή ἡ πρόρρηση τοῦ γέροντα δέν
ἔχει ἐκπληρωθεῖ).

Προειδοποίησε τόν τέως πατριάρχη
Ἱεροσολύμων Εἰρηναῖο, πώς ὁ θρόνος του
τρίζει καί θά γκρεμιστεῖ ἐκ τῶν ἔσω, ἄν δέν
σταματήσει τίς συμπροσευχές μέ τούς
Οἰκουμενιστές. Ὅπως καί λίγο ἀργότερα
ἔγινε. Τοῦ εἶχε στείλει καί προσωπική ἐπι-
στολή καί τόν προειδοποιοῦσε.
Προειδοποίησε καί τόν Νήφωνα, πώς,
ἄν δέν κλειστεῖ στήν μάνδρα τῆς Μονῆς του,
θά ἔχει σοβαρές συνέπειες. Καί πάλι εἶπε,
πώς θά χτυπήσουν σύντομα οἱ καμπάνες,
ἐννοῶντας, πώς θά ξεσπάσει τό ἐκεῖ
σκάνδαλο, τό ὁποῖο ἦταν πλήρως
διαπιστωμένο ἀπό μέσα καί ἀπό τούς γονεῖς
τοῦ παιδιοῦ, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν ἀκούσει τόν
Γέροντα, ὅταν τούς εἶχε πεῖ, πολλές φορές,
νά πάρουν τό παιδί τους ἀπό κεῖ!
Ὁ Β., πνευματικοπαίδι τοῦ Γέροντα,
καί ἀγαπητό του παιδί, ἦταν μάρτυς στό
ἑξῆς συνταρακτικό γεγονός:
Εἶχε μία σχέση μέ μία κοπέλα καί θά
παντρευόντουσαν. Μία μέρα, ἡ ἀδελφή τῆς
κοπέλας εἶχε τρομερό αὐτοκινητικό ἀτύχημα
μέ τό ἀμάξι τοῦ ἄνδρα της, ὁ ὁποῖος ἔμεινε
στόν τόπο, καί αὐτή μέ τρομερά σπασίματα
στή μέση, στά πόδια καί στά νεφρά. Οἱ
γιατροί εἶχαν πεῖ στό Θριάσειο, πώς ἄν θά
ξαναπερπατήσει ποτέ, αὐτό θά γίνει
δύσκολα καί μετά ἀπό πολύ καιρό. Καί αὐτή
ἔκλαιγε συνεχῶς.
Ὁ Β., στήν ἐπίσκεψη πού τῆς ἔκανε,
εἶδε νά βγαίνουν ἀπό τό δωμάτιό της ὁ π.
Ἀδριανός μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο. Τότε, μέ
πίστη πῆρε ἕνα ράσο πού τοῦ εἶχε ἀφήσει ὁ
Γέροντας ἐν ζωῇ γιά εὐλογία καί τό ἔβαλε
πάνω στήν κοπέλα καί τῆς εἶπε, πώς ὁ
Γέροντας θά τήν κάνει καλά. Τήν ἄλλη μέρα
πού πῆγε νά τήν ἐπισκεφθεῖ, τήν βρῆκε
ὄρθια καί νά περπατάει, μέ δυσκολία ὅμως!
Καί ἀργότερα οἱ γιατροί πού
πέρασαν νά τήν δοῦν, τόσο νευρο-
χειρουργοί, ὅσο καί ὀρθοπεδικοί, δέν
μποροῦσαν νά πιστέψουν σ' αὐτό πού
ἔβλεπαν, μή μπορῶντας νά τό ἐξηγήσουν.
Ἀποτέλεσμα ἦταν, μετά ἀπό λίγο
καιρό, ἡ ἀδελφή αὐτῆς τῆς κοπέλας
συνεπαρμένη ἀπό τό θαῦμα αὐτό ἀλλά καί
ἀπό τήν γνωριμία πού εἶχε μέ τόν Γέροντα
νά γίνει μοναχή στήν Μονή τοῦ Ἁγίου
Ὀνουφρίου, ὅπου εἶχε ταφεῖ ὁ Γέροντας.
26
Ἡ δέ ἀδελφή της, πού εἶχε τό
ἀτύχημα, νά ταλαιπωρεῖται ἀκόμη ἀπό τά
νεφρά της, καθώς δέν πίστεψε τόσο στό
θαῦμα αὐτό καί σ' αὐτά πού ἔλεγε ὁ
Γέροντας. Ὅμως περπατάει πάλι κανονικά.
Βάδιζαν στήν ὁδό Πανεπιστημίου,
στήν Ἀθῆνα, ἑπτά μῆνες μετά τήν κοίμηση
τοῦ Γέροντα, κάποια πνευματικοπαίδια του.
Ὅταν τόν ἀντίκρυσαν στό ἀπέναντι
πεζοδρόμιο, τότε, ἔτρεξαν μέ λαχτάρα κοντά
του καί τοῦ εἶπαν, (μή ξέροντας πώς ἔχει
κοιμηθεῖ):
-Γέροντα σέ ψάχνουμε, γιατί θέλουμε
νά ἐξομολογηθοῦμε, νά ἔλθουμε αὔριο στήν
Καλλιθέα νά σέ δοῦμε; (ἐκεῖ πού ἔμενε ἐν
ζωῇ στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Πορταΐ-
τισσας),
Καί αὐτός τούς ἀπάντησε:
-"Ὄχι, νά ἔλθετε νά μέ βρῆτε στήν
Κερατέα, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου
Ὀνουφρίου, ἐκεῖ μένω τώρα".
Τήν ἑπομένη ξεκίνησαν μέ λαχτάρα
νά πᾶνε νά τόν δοῦν. Ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ,
ζήτησαν τόν Γέροντα, ρωτῶντας τίς μοναχές,
ποῦ βρίσκεται;
Αὐτές σάστισαν, νομίζοντας πώς τίς
"κοροϊδεύουν".
Μετά ἀπό πολλά πού εἶπαν, τούς
ἐξήγησαν, πώς ὁ Γέροντας ἔχει κοιμηθεῖ ἑπτά
μῆνες τώρα!
Αὐτοί δέν μποροῦσαν νά τό
πιστέψουν, καθώς τήν προηγούμενη τόν
εἶχαν δεῖ ζωντανό, μέρα μεσημέρι, στό
κέντρο τῆς Ἀθῆνας.
Τότε αὐτές τούς ἔδειξαν τόν τάφο του
πρός μεγάλη τους ἔκπληξη!
Ὅταν πῆγε ὁ Γέροντας στήν
Αὐστραλία ἔλεγξε δημοσίως τούς ἐκεῖ
Οἰκουμενιστές καί κυρίως τόν αἱρεσιάρχη
Στυλιανό, ἐκ τῶν ὁποίων οὐδείς τόλμησε νά
τόν κατηγορήσει δημοσίως, ὅσο καιρό
βρισκόταν ἐκεῖ. Μετά τήν κοίμησή του ἔγινε
γνωστό τό ἑξῆς συνταρακτικό γεγονός.
Ἕνας δεσπότης τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τῆς
Αὐστραλίας κατηγοροῦσε δημοσίως τόν
παπα-Ἀδριανό ὡς πλανεμένο!
Μιά φορά, καθώς μπῆκε στό δωμάτιό
του, γιά νά ξεκουραστεῖ, ἀκούει ξαφνικά
τόν ἦχο ἀπό τίς πόρτες, ὅπου κλείδωσαν
ἀπότομα μόνες τους ἀπό μέσα, (οἱ διάκονοί
του πού ἦταν ἀπ' ἔξω δέν κατάλαβαν
τίποτε) καί τότε βλέπει νά ξετυλίγεται Ὁ τελευταῖος Ἅγιος τῆς ἐκκλησίας
μπροστά του ἕνας μεγάλος πάπυρος, ὅσος μας ἦταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος
ἦταν καί ὁ τοῖχος τοῦ κελιοῦ του, καί εἶδε ἐκοιμήθη τό 1920. Μέ τό Νέο δέν ἔχουμε
μέσα σ' αὐτόν ὅλη τήν πληθύ τῶν ὁσίων κανένα Ἅγιο.
ἀσκητῶν.
Ἀπό τό πλῆθος τῶν ὁσίων ξεχώρησε ὁ
Γέροντας Ἀδριανός, συνοδευόμενος ἀπό δύο
ἀσκητές μέ ὁσία μορφή καί τοῦ εἶπε σέ
αὐστηρό τόνο τοῦ δεσπότη:
- "Ἀφοῦ δέν μέ γνωρίζεις, γιατί μέ
κατηγορεῖς καί μέ συκοφαντεῖς δημοσίως;"
Μετά γύρισε ὁ Γέροντας πίσω στόν
χῶρο τῶν Ἁγίων ἀσκητῶν, συνοδευόμενος
πάντα ἀπό τούς ἄλλους δύο Ὁσίους! Καί
καθώς πῆγε στή θέση του, ξανάκλεισε ὁ
πάπυρος καί οἱ πόρτες ξεκλείδωσαν μόνες
τους, πρός ἔκπληξη τοῦ ἔντρομου δεσπότη, ὁ
ὁποῖος δημοσίως πῆρε πίσω αὐτά πού ἔλεγε
γιά τόν Γέροντα. (Ἀπό χειρόγραφο κείμενο
τοῦ ἀνηψιοῦ τοῦ Γέροντα Κωνσταντίνου,
Ζάκυνθος, 2013)

Διδασκαλία
τοῦ παπα-Ἀδριανοῦ
γιά τούς ψευδοαγίους
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
"Τί λένε οἱ Κανόνες τῶν Ἁγίων μας;
Συμπροσευχή μέ ἑτερόδοξο καί συλ-
λείτουργο, ἀφοριζέσθω. Ὅμως αὐτοί,
τυφλοί, μέσα στήν πλάνη τῆς αἵρεσης,
συμπαρασύρουν κι ἄλλους μαζί τους, ὅπως
τούς Νεοημερολογίτες "ἅγιους" τῆς ἐποχῆς
Παΐσιο, Ἰάκωβο καί Πορφύριο, οἱ ὁποῖοι,
καθώς λένε, εἶχαν τό προορατικό χάρισμα
νά λέγουν τά μέλλοντα. Καί ἐπροφήτευσαν
καί εἶπαν ὅτι αὐτός ὁ προδότης, ὁ
Βαρθολομαῖος, θά γίνει ὁ καλλύτερος
Πατριάρχης τῆς ἐποχῆς μας, ὁ πρώην
ἀξιωματικός τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ...
Πῶς θά ἦταν δυνατόν νά γίνουν
Ἅγιοι οἱ τρεῖς αὐτοί πατέρες τοῦ Νέου
ἡμερολογίου, ἑνός ἡμερολογίου πού ἔχει
ἀορισθεῖ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες τοῦ
Ὀρθοδόξου πατρίου ἑορτολογίου, τῆς
ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι οἱ Ἅγιοι
ἦταν ἑνωμένοι σέ ὅλες τίς παραδόσεις περί
πίστεως ἀπό τήν Α΄ ἕως καί τήν Ζ΄
Οἰκουμενική Σύνοδο, μέ τό πάτριο
ἑορτολόγιο.
Καί βέβαια, τί νά σκεφτεῖ κανείς,
βλέποντας τόν Παΐσιο σφιχταγκαλιασμένο
μέ τόν προδότη Βαρθολομαῖο, στίς Καρυές,
ὅταν ἐρωτήθηκε ἀπό κάποιον δημοσιο-
γράφο Νικόλαο:
-Γέροντα Παΐσιε, τί λέτε γιά τόν
Πατριάρχη μας;
Καί ἐκεῖνος, γεμᾶτος οἴηση, ἀπαντᾶ:
-Εὐδόκησε ὁ Θεός σ' αὐτούς τούς
χαλεπούς καιρούς νά εἶναι ὁ καλύτερος
Πατριάρχης...
-Βλέπε, ἀγαπητέ ἀναγνώστη, ποιός
εἶναι ὁ καλύτερος Πατριάρχης, αὐτός πού
μέ συλλείτουργα καί συμπροσευχές ὅλων
τῶν αἱρετικῶν καί ἀθέων πάσης τῆς
Οἰκουμένης στήν Καμπέρα τῆς
Αὐστραλίας καί σ' ὅλο τόν κόσμο,

27
προσπαθεῖ νά μᾶς ἑνώσει μέ τούς
αἱρετικούς Καραγκιόζηδες Λατίνους καί νά
μᾶς βγάλουν τήν πατρώα ὀρθόδοξη πίστη."
(π. Ἀδριανός ὁ ἁπλούς, Βίος καί ὁμολογία,
Ἀθῆνα 2005, σελ. 29-30)
Περί συγχρόνων "ἁγίων γεροντάδων"
Ρώτησαν κάποτε τὸν Μέγα Ἀθα-
νάσιο "πῶς καὶ τινὲς αἱρετικοὶ ποιοῦσι
πολλάκις σημεῖα;" Ὁ Μέγας πατήρ
ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: "Τοῦτο ἡμᾶς οὐκ ὀφείλει
ξενίζειν. Ἠκούσαμεν γὰρ τοῦ Κυρίου
λέγοντος, ὅτι πολλοὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ
ἐροῦσι "Κύριε, οὐκ ἐν τῷ σῷ ὀνόματι
δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ δυνάμεις πολλάς
ἐποιήσαμεν" καὶ ἐρεῖ αὐτοῖς "Ἀμὴν λέγω
ὑμῖν, οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ'
ἐμοῦ, ἐργάται τῆς ἀνομίας". Πολλάκις γὰρ
οὐχ ἡ πολιτεία τοῦ θαυματουργοῦντός ἐστιν
ἡ τὴν ἴασιν ἐργαζομένη, ἀλλ' ἡ πρὸς αὐτὸν
πίστις τοῦ προσερχομένου ἀν-θρώπου.
Γέγραπται γὰρ "Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε".
Πλὴν δεῖ καὶ τοῦτο γινώσκειν, ὅτι πολλάκις
τινὲς κακόπιστοι καμάτους πολλοὺς δι'
ἀσκήσεως τῷ Θεῷ προσήγαγον, καὶ τὴν
ἀντιμισθίαν αὐτῶν ἔλαβον ἐν τῷ νῦν αἰῶνι
ἐκ Θεοῦ, τὸ τῶν ἰαμάτων καὶ προρρήσεων
χάρισμα, ἵνα ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντι
ἀκούσωσιν "Ἀπελάβετε τὰ ἀγαθὰ ὑμῶν καὶ
τοὺς καμάτους ὑμῶν, νῦν δὲ λοιπὸν οὐδὲν
ὑμῖν κεχρεώστηται" (P.G. 28, 665).
Διδάσκει ἐπίσης ὁ Χρυσορρήμων καί
ἀληθής Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας: «διότι
ἀκριβῶς καί μέσῳ τοῦ Βαλαάμ ἐνήργησεν ὁ
Θεός καί στόν Φαραώ ἀπεκάλυψε τά
μέλλοντα καί στόν Ναβουχοδονόσορα,
ἀκόμη καί ὁ Καϊάφας προφήτευσε χωρίς νά
γνωρίζει ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἒλεγε καί μερικοί
ἂλλοι ἒβγαλαν δαιμόνια δίχως νά εἶναι μαζί
Του. Ἐπειδή αὐτά δέν ἒγιναν γι’ αὐτούς πού
τά ἒκαναν ἀλλά γιά ἂλλους, πολλές φορές
δέ καί μέσῳ ἀναξίων ἒγιναν αὐτά.» (P.G. 61,
69).
28
Ὁ μάγος Πορφύριος, ὁ «ἰσοστάσιός»
του ... «ἁγιορείτης» Παΐσιος
καί ἡ οὐνίτικη θεολογία τοῦ μοναχοῦ
Θεοκλήτου Διονυσιάτου
Ὁ ἐν τῷ θανατηφόρῳ Οἰκουμενισμῷ
θανῶν μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης
ἀπευθύνθηκε σέ μᾶς στό παρελθόν μέ τόν
τίτλον «Μία ἐπιστολή τοῦ Νομικοῦ καί
σχισματικοῦ ἱερέως Ν. Δημαρᾶ».
Τούς Ὀρθοδόξους μᾶς χαρακτήριζε
«ὀλιγοφρενεῖς», «σχιζοφρενεῖς», «σχισμα-
τικούς», μᾶς εἰρωνευόταν, ὃτι τάχα δέν
κάνουμε ἒρευνα καί ὃτι ἀποτελοῦμε
«ἐξηραμένον κλάδον» καί «παρα-
συναγωγήν» (Βλ. «Ἀθωνικά ἂνθη» Τομ. Ι΄,
σελ. 237 ἑπ.).
Γράφαμε τότε:
Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά τονίσουμε
ὃτι τότε διάλεξε μία ἐκ τῶν πολλῶν
ἐπιστολῶν μας ὁ μ. Θ. καί παρέλειψε τά
συντριπτικά γιά τήν αἵρεση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ στοιχεῖα πού τοῦ εἶχα
παραθέσει μαζί μέ τίς ἂλλες ἐλεγκτικές
ἐπιστολές πού τοῦ ἒστειλα. Ὃποιος
ἐπιθυμεῖ νά ἀποκτήσει πλήρη εἰκόνα τοῦ
διαμειφθέντος διαλόγου ἂς ἀνατρέξει στά
τεύχη Ἀπριλίου 2003 καί Ἰουνίου-Ἰουλίου
2003 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», ὃπου καί ἡ
καταλυτική ἀνατροπή ὃλων τῶν ἐπι-
χειρημάτων τοῦ μ. Θεοκλήτου. Ἐκεῖ θά
διαπιστώσει, ὃπως καί στό προκείμενο
τεῦχος, ὃτι στερεῖται πατερικῶν ἐπι-
χειρημάτων. Στηρίζεται σέ αὐθαίρετα
συμπεράσματα καί σέ γνῶμες σχισματο-
αιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ὣς του
Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, καί τοῦ
Γερβασίου Παρασκευοπούλου, γνῶμες οἱ
ὁποῖες ἒχουν ἀνασκευσαθεῖ πλήρως ἀπό τόν
θεολόγον ἱερομόναχον π. Θεοδώρητον
Μαῦρον καί τόν τότε ἱερέα τῆς Ὑπερορίου
Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας π. Βασίλειο Σακκᾶ.
(Βλ. σχετικά τά λίαν ἀξιόλογα ἒργα τοῦ π.
Θεοδωρήτου: «Διάλογοι τῆς ἐρήμου περί
Οἰκουμενισμοῦ», «Τό ἀντίδοτον»,
«Ὀρθοδοξία καί αἳρεσις» καί «Ὃταν οἱ
φύλακες προδίδουν». Συνοπτική ἀλλά
ἀποστομωτική ἀνασκευή τῶν ἐπι-
χειρημάτων τοῦ κακοδόξου πονήματος τοῦ
μ. Θεοκλήτου βλ. στά τότε δύο τελευταῖα
τέυχη τῶν περιοδικῶν «Ἃγιος Ἀγαθά-
γγελος» καί «’Εκκλησιαστική Παράδοσις»).
 Στερούμενος οἱουδήποτε πατερικοῦ
ἐρείσματος αὐθαιρετεῖ καί στηρίζεται
ἀκόμη καί στίς γνῶμες τῶν νεοεποχιτῶν
«ἁγίων» Παϊσίου καί Πορφυρίου γιά νά
ἀντικρούσει τά καταλυτικά γιά τόν
Νεοημερολογιτικό - Οἰκουμενισμό ἐπιχει-
ρήματα τῶν Ὀρθοδόξων!
«Τελευταίως, ὁ τελευταῖος Ὃσιος,
(σ.σ. ὁ Παϊσιος! Βλ. τό σχετικό κεφάλαιο: «Ὁ
ὃσιος Παΐσιος καί τό «ἐκκλησιαστικόν
πρόβλημα»), ὓστερα ἀπό τούς δύο
ἰσοστασίους του Πορφύριον καί Ἰάκωβον ...
παραθέτει τίς σκέψεις του γιά τό
«ἐκκλησιαστικό πρόβλημα», ἔγραφε τότε ὁ
μ. Θεόκλητος Διονυσιάτης (ὃ.π. σελ. 212 ἑπ.),
εἰσηγούμενος σαφῶς τήν ἁγιοποίηση
πλανεμένων ψευδοαγίων καί προσπαθῶντας
γιά ἂλλη μιά φορά (μετά τήν ἁγιοποίηση τοῦ
μασώνου Χρυσοστόμου Σμύρνης, βλ.
σχετικά τά συντριπτικά ἐπιχειρήματα τοῦ π.
Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στό σχετικό βιβλίο του,
περί τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος καί τοῦ
Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος τοῦ Χρυσο-
στόμου Σμύρνης), νά νοθεύσει τό Ὀρθόδοξο
Ἁγιολόγιο.
Καί ὃσον ἀφορᾶ τόν Πορφύριον,
ὃλοι οἱ σοβαροί μελετητές τῆς ζωῆς του καί
τῆς διδασκαλίας του θά διαπιστώσουν ὃτι
χρησιμοποιοῦσε μέσα ἀνορθόδοξα καί
ὓποπτα, ἂγνωστα στήν Ὀρθόδοξη
Παράδοση καί διδασκαλία, γιά νά
«προφητεύσει» καί νά «διαγνώσει»!
Γιά νά κάνει τίς «διαγνώσεις» του
χρησιμοποιοῦσε ψυχομετρία, ἒπιανε τό
σφυγμό τῶν προσερχομένων! (Γεωργίου
Κρουσταλάκη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι
1997, Β΄ ἒκδοσις, σελ. 129, ὃπου καί σχετική
φωτογραφία, βλ. καί σελ. 96). Μέθοδο πού
χρησιμοποιοῦν τά μέντιουμ!
Χρειαζόταν, ὁπωσδήποτε νά πιάσει
κάτι γιά νά μαντέψει, τό χέρι, τό κεφάλι, τό
ροῦχο. «Ἒβλεπε» γεγονότα τοῦ παρ-
ελθόντος πού σχετίζονταν μέ «γίγαντες» καί
μέ μάντεις, ὃπως ὁ Τειρεσίας.
«Ὁ π. Πορφύριος «εἶδε» μέ τή Θεία
Χάρη καί περιέγραψε τό διάσημο Θηβαῖο
μάντη, τόν Τειρεσία, τόν υἱό τῆς Εὐήρους
καί τῆς νύμφης Χαρικλοῦς, ὃπως αὐτόν
περιγράφει ἡ ἀρχαία Ἑλληνική μυθολογία
πολλούς αἰῶνες π.Χ. καί ὃπως τόν
ἀπεικονίζει γνωστό ἀρχαῖο ἀνάγλυφο,
29
τυφλό, χειραγωγούμενο ἀπό δύο ἐφήβους.»
(Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 93)
Περιέγραφε τόπους μέ λεπτο-μέρεια
καί τούς παρουσίαζε στόν ἒκπληκτο
συνομιλιτή του, ἐπιμένοντας ὃτι ἒτσι εἶναι τά
πράγματα, γιά νά καθηλώσει τόν ἀκροατή
του καί νά τόν ἐντυπωσιάσει. Περιέγραφε
πέτρες, ἀκροθαλασσιές καί ποτάμια, πού τό
ἓνα εἶχε πιό γλυκό νερό ἀπό τό ἂλλο, πού
εἶχε περισσότερο κι ἂς βρίσκονταν αὐτά
στήν ἂλλη ἂκρη τῆς γῆς!
Ἀνέβαινε μέχρι ... τόν θρόνο τῆς
Ἁγίας Τριάδος καί ... πάνω ἀπό τό σύμπαν
καί τά ἂστρα τοῦ οὐρανοῦ. Κρατοῦσε τό
χέρι ἀσθενοῦς καί τοῦ ἒκαναν ...
καυτηριασμό δίχως νάρκωση!
Ὃρμαγε ἐπάνω στόν ἀπέναντί του
σάν “αἲλουρος” καί τόν ... ἒγδυνε γιά νά
δείξει τήν οὐλή, καί γιά νά ἀποδείξει ὃτι εἶχε
«προορατικό χάρισμα» καί ὃτι τά πράγματα
ἦταν ἒτσι ὃπως τά ... «προφήτευε» καί ὃτι
ὂντως εἶχε κάνει ἐγχείρηση κοίλης ὁ
συνομιλητής του, ὃπως τό εἶχε «διαγνώσει».
Ἒφτιαχνε κύκλους καί ἒμπαινε μέσα
γιά νά ... «προφητεύσει»!
Ξαφνικά τηλεφωνοῦσε μέσα στή
νύχτα γιά κάποιο ἐπερχόμενο κακό, σέ
ἀνθρώπους πού δέν τούς εἶχε δεῖ ποτέ!
Κατ’ ἐξοχήν ἐκστασιαζόταν σέ
χώρους, ὃπου δροῦσαν οἱ δαίμονες στήν
ἀρχαιότητα, στό μαντεῖο τῆς Δωδώνης,
μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ Δία στό Μουσεῖο,
ὃταν μιλοῦσε γιά τήν Πυθία καί τούς
Δελφούς, ἢ γιά τόν ... μάντη Τειρεσία!
Ἐπειδή εἶχε «χάρισμα» δεχόταν νά
πάει νά ψάξει ἀκόμη καί γιά κρυμμένους
θησαυρούς πού εἶχαν κρύψει κατά τόν Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο!
Ὁ αὐτοέπαινος καί ἡ αὐτοδικαίωση
ἦταν χαρακτηριστικό γνώρισμά του! Ἒλεγε:
«Αὐτή τή στιγμή βρίσκομαι πάνω
ἀπό τό σύμπαν, πέρα ἀπό τά ἂστρα!
Βρίσκομαι κοντά στό Θεό, ... ἐγγίζω τή
Θεότητα, (!) εἶμαι κοντά στήν Ἁγία Τριάδα.
(!) (ὃ.π. σελ. 69).
«Δέν ξέρεις, βρέ εὐλογημένε, ὃτι ὃταν
θελήσω νά σέ δῶ, καί στήν ἂκρη τῆς γῆς νά
εὐρίσκεσαι, σέ βλέπω τί κάνεις» (Κλείτου
Ἰωανείδη, ὁ γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίες
καί ἐμπειρίες, Ἀθήνα 1993,σελ. 120)
Ἀναφέρεται ὃτι ἒκανε ἑκατον-τάδες
χιλιόμετρα γιά νά πάει νά βρεῖ τόν κρυμμένο
χρυσό καί τόν κρυμμένο θησαυρό (Κλείτου
Ἰωαννίδη, Ὁ γέρων Πορφύριος, Ἀθῆνα
1993, σελ. 153). ~ ἀθέους Οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου!
«Κατέβαινε» «πνευματικῷ τῷ τρόπῳ»
καί «δοκίμαζε» μέ τήν χούφτα του τό νερό,
γιά νά δεῖ, ἂν ἦταν γλυκό ἢ ἁλμυρό!
(Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καί λόγοι, Ἱ. Μ.
Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003, σελ. 175 ).
«Ἒβλεπε» ἀρχαῖα κάτω ἀπό τό χῶμα
καί μάλιστα ἀπό ἀπόσταση καί ἒλεγε πόσα
δένδρα καί γλάστρες εἶχαν οἱ πιστοί στό
σπίτι τους, γιά νά τούς ἐντυπωσιάσει!
«... Εἶχε ὑποδείξει στήν μοναχή αὐτή, (σ.σ.
ἦταν ἀρχαιολόγος), μιά περιοχή γύρω ἀπό
τήν μεγάλη γέφυρα πού βρίσκεται στήν
εἲσοδο τοῦ Βελιγραδίου, ὃπου στά
βαθύτερα στρώματα τῆς γῆς ὑπῆρχαν
ἀρχαιότητες τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς,
μεγάλης ἀξίας.» (Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 58,
59).
Μιλῶντας γιά τήν Κορέα χωρίς νά
ἒχει πάει ἐκεῖ, λέει:
«Ἢπιες νερό ἀπό τό ποτάμι πού τρέχει στά
ἀριστερά; Τί ὡραῖο πού εἶναι! Βέβαια τό
νερό στό δεξί ποτάμι εἶναι περισσότερο,
ἀλλά δέν εἶναι ὡραῖο σάν τό ἂλλο.»
(Βλ. σχετικά μέ τά ἀνωτέρω Κρουσταλάκη,
ὃ.π. σελ. 68. Βλ. καί σελ. 85, 87 ἑπ. Σύγκρινε
καί σελ. 94. Βλ. καί ἂλλα φοβερά καί
τερατώδη στίς σελ. 74 καί 78).
Δέν δίστασε ἀκόμη ἑωσφορικά νά
ζηλώσει τήν δόξαν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν
Θεοτόκου, «προλέγοντας» ὃτι ὁ Ὠρωπός θά
γίνει «ἐφάμιλλο» προσκύνημα μέ τήν Τῆνο!
(Ὃπως ἒγραψε ὁ γέροντας Πετρώ-
νιος τῆς Ἁγιορειτικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου
Προδρόμου στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο»)
Ὦ ποῖον πνεῦμα ἐπάρσεως καί
ἐγωισμοῦ! Ὁ δυστυχής ἐνεπαίζετο ἀπό τούς
δαίμονες!
Αὐτούς τούς δαιμονοπλήκτους μᾶς
παρουσιάζει καί ὁ ὣς Νεοουνίτης
παρουσιαζόμενος μοναχός Θεόκλητος
Διονυσιάτης σάν τεκμήριο τῆς παραμονῆς
του σέ κοινωνία μέ τούς ἀθέους
Οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου! Καί θέλει νά
μᾶς πεῖ, ἀφοῦ ἐμεῖς ἒχουμε ... «ἁγίους» σάν
τόν Πορφύριο, τί θέλετε καί μᾶς ἐλέγχετε,
γιά τίς προδοσίες τῶν ψευδοποιμένων μας;
Ἀφοῦ ἒχουμε «ἁγίους», ἂρα ἐμεῖς εἲμαστε ἡ
ἐκκλησία!
30
Ναί, πάτερ μου ἒχετε ψευδοαγίους
τῆς Νέας Ἐποχῆς! Κοινωνικούς πρός τούς
Ἓρμαια τῶν δαιμόνων! Πλανῶν-τας
καί πλανωμένους!...
Γιά μιά ἀκόμη φορά διαπιστώνουμε
ὃτι ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει
ἒξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό
Καθολικό δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας,
Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ὃπου ἰσχύει ὃ,τι
πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων
ἐπιστεύθη καί ὂχι στήν σχισματοαίρεση
τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Βρισκόμενος ὁ Πορφύριος μπρο-στά
στό ἂγαλμα τοῦ Δία, στό Μουσεῖο τῆς
Ἀθήνας, συνέβησαν τά ἑξῆς:
-«Πηγαίναμε ἀπ’ τό ἓνα ἂγαλμα στό ἂλλο.
Σέ μιά στιγμή σταθήκαμε μπροστά στό
ἂγαλμα τοῦ Διός. Ὁ Δίας ἦταν στό θρόνο
του κι ἒριχνε τόν κεραυνό στούς
ἀνθρώπους. Ἀφοῦ τούς εἶπε ὃσα ἢξερε ἡ
ξεναγός, γυρίζει σέ μένα καί μοῦ λέει:
-Ἐσεῖς τί λέτε παπούλη:
-Ἐγώ δέν ξέρω ἀπ’ αὐτά, εἶπα. Μόνο ἒτσι
ὃπως τό βλέπω, θαυμάζω τό ἒργο τοῦ
καλλιτέχνη ἀλλά καί τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ,
πού τόσο τέλεια τό δημιούργησε. Καί
καταλαβαίνω ὃτι ὁ καλλιτέχνης πού τό
ἒφτιαξε εἶχε μεγάλη αἲσθηση τοῦ θείου.
Βλέπετε τόν Δία, ἐνῶ ρίχνει τόν κεραυνό
στούς ἀνθρώπους, τό πρόσωπό του εἶναι
γαλήνιο. Δέν εἶναι ὀργισμένος. Εἶναι
ἀπαθής. Πολύ εὐχαριστήθηκε ἡ ξεναγός καί
ὃλο τό γκρούπ. Τί μᾶς λεέι αὐτό; Τί λέει;
Ὃτι ὁ Θεός δέν ἒχει πάθος, κι ὃταν ἀκόμη
τιμωρεῖ.»
(Βίος καί λόγοι, γέροντος Πορφυρίου τοῦ
Καυσοκαλυβίτου, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς,
Χανιά 2003, σελ. 135, 136).
Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς ἀπό τίς
ἀνοησίες καί τίς βλασφημίες τοῦ Νεοεποχίτη
μάγου Πορφυρίου;
Ἀντί νά ἐλέγξει, ἀντί νά καθοδηγήσει,
ἀντί νά διδάξει, χάσκει μπροστά στό ἂγαλμα
τοῦ δαίμονος καί θαυμάζει τό ἀπαθές τοῦ
Διός! Καί ἀφήνει τούς ἀνθρώπους ὂχι μόνον
νά μένουν στήν πλάνη ἀλλά καί τούς
ἐπιτείνει τήν πλάνη. Τούς ἀφήνει νά
θαυμάζουν τά εἲδωλα! Τελευταία δέ καί νά
τά προσκυνοῦν καί νά διοργανώνουν
τελετές εἰδωλολατρικές, ἀφοῦ ἒχουν τέτοιους
διδασκάλους... πού μᾶς τούς προβάλλουν καί
τάχα ... «λόγιοι» ἁγιορεῖτες ὃπως ὁ
ἀνθρωπάρεσκος μοναχός Θεόκλητος!
Ἂς δοῦμε πάλι ἓνα χαρα-κτηριστικό
κείμενο:
-Τί ἐργασία κάνεις παιδί μου;
-Ἀρχαιολόγος» ἀπαντᾶ ἐκείνη.
Ἐν τῶ μεταξύ ἀφηγεῖται ὁ Παππούλης, μᾶς
φέρανε τό φαγητό καί ἀρχίσαμε νά τρῶμε.
Ἐγώ, λέει χαμογελῶντας, ἒκανα τό σταυρό
μου. Πού λές, σέ λίγο καθώς τρώγαμε τῆς
λέω:
-Βρέ παιδί μου, τί νά σοῦ πῶ τώρα...
-Τί θέλεις Γέροντα; μέ ρωτάει.
-Τῆς λέω: Ἐκεῖ πού δουλεύεις, πιό πάνω,
βλέπω ἓνα γέροντα σάν τόν Προφήτη
Ἠσαΐα. Εἶναι πολύ γέρος, ψηλός μέ μακριά
γενειάδα καί τόν χειραγωγοῦν.
Ἐκείνη τή στιγμή λοιπόν, παρατηρεῖ
γελῶντας ὁ γέροντας, ἡ κοπέλα τά ἒχασε.
-Λέω: Τί ἒπαθε αὐτή;
-Τί ἂνθρωπος εἶσαι ἐσύ; μοῦ λέει ἐκείνη.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἦρθες ἐδῶ καί
κάθησες στό τραπέζι αἰσθάνθηκα μιά
δύναμη μέσα μου.
-Λέω: Τί εἶμαι βρέ παιδί μου δέν εἶμαι
τίποτα» (γελῶντας ἐλαφρά).
-Καί συμπληρώνω, ρωτῶντας την: Τί εἶναι,
γιατί συγκινήθηκες ;
-Στή συνέχεια τῆς λέω: «Ἂ! Τώρα νά σοῦ πῶ
καί γιά τή δουλειά σου. Ἒχετε βρεῖ ἓναν
τάφο πού ἒχει μέσα ὃλο χρυσαφικά. Καί
ὃλα αὐτά τά βρίσκετε κομμένα, τριμμένα...»
-Ναί μοῦ λέει, ἒτσι ἀκριβῶς εἶναι, ὃπως τά
λές. Ἂκου νά σοῦ πῶ ὃμως καί κάτι ἂλλο.
Ἀπό πάνω εἶναι τό σπίτι ἑνός μάντη, πού
πράγματι ἦταν, ὃπως τόν περιέγραψες σάν
τόν Προφήτη Ἠσαΐα, ψηλός μέ μακριά
γενειάδα, ἀλλά ἦταν τυφλός. Καί ὃπως τόν
εἶδες, ἒτσι πράγματι τόν χειραγωγοῦσαν.
Ἦταν ὁ μάντης Τειρεσίας!
-Ναί, ὁ Τειρεσίας, αὐτός ἦταν βρέ,
ἐπαναλαμβάνει ὁ Γέροντας.
31
Ρωτοῦν τά πνευματικά του παιδιά:
Γέροντα, εἲδατε τόν ἀρχαῖο μάντη Τειρεσία;
-Ναί, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος, ἦταν αὐτός ὁ μάντης
Τειρεσίας στή Θήβα. Ὃπως τόν εἶδα ἐκείνη
τή στιγμή νά τόν χειραγωγοῦν, τόν
περιέγραψα.
Ἂς μᾶς ἀπαντήσει, λοιπόν, ὁ π.
Θεόκλητος, συναντᾶμε στήν διδασκαλία καί
στόν βίο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας
τέτοια τερατώδη, αὐτή τήν οἲηση καί τό
πνεῦμα τῆς ἐπιδείξεως καί τῆς προβολῆς;
Εἶναι ἢ δέν εἶναι πνευματιστής,
ἓρμαιος τῆς δαιμονικῆς πλάνης ὁ
Πορφύριος;
Ἐμεῖς, ἀπό ὃ,τι εἲμαστε σέ θέση
ταπεινά νά γνωρίζουμε ἀπό τά ἃγια
Εὐαγγέλια καί τήν Πατερική γραμματεία,
ξέρουμε ὃτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν
ἐπιδεικνύεται καί οὒτε ἐνεργεῖ καθηλωτικά
καί ὁλοκληρωτικά πάνω στήν ψυχή τοῦ
ἀνθρώπου, οὒτε ἐπεμβαίνει συνεχῶς
τηλεφωνικά μέσα στά σπίτια καί στά
Μοναστήρια, γιά νά ἐντυπωσιάσει τούς
πιστούς καί νά τούς ἐλέγξει ἢ νά τούς
προειδοποιήσει γιά κάποια ἐπερχόμενα
τάχα δεινά, γιατί τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ
Θεοῦ στόν ἂνθρωπο εἶναι ἡ ἐλευθερία, τήν
ὁποία σέβεται καί ὁ Ἲδιος ὁ Θεός.
Σχετικά μέ τά ἀνωτέρω διαβάζουμε
στούς Ἀσκητικούς λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ:
«Ὃστις ἂνευ τινός ἀνάγκης
ἀποτολμᾶ εἰς τοῦτο, ἢγουν παρακαλεῖ τόν
Θεόν κατά τήν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ νά γίνωσι
διά τῶν χειρῶν αὐτοῦ θαυμάσια καί
δυνάμεις, ὁ τοιοῦτος πειράζεται κατά τήν
διάνοιαν, καί χλευάζεται ὑπό τοῦ
ἀπατεῶνος δαίμονος καί ἀσθενεῖ κατά τήν
συνείδησιν αὐτοῦ. ἐπειδή μόνον ἐν καιρῷ
θλίψεως καί στενοχωρίας δυνατόν νά
ζητήσωμεν τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Ἂνευ
τινός ἀνάγκης νά πειράζωμεν τόν Θεόν,
εἶναι κίνδυνος καί ὃστις ἐπιθυμεῖ τοῦτο τῆ
ἀληθείᾳ δέν εἶναι δίκαιος. Ὃπερ δέ ὁ
Κύριος θέλων ἐποίησεν εἰς πολλούς ἁγίους,
ἐγένετο εἰς αὐτούς, δίχως νά ζητήσωσιν
αὐτό. ἀλλ’ ὃστις θέλει καί ἐπιθυμεῖ τοῦτο
θεληματικῶς, χωρίς νά ὑπάρχῃ ἀνάγκη τις,
ὁ τοιοῦτος πίπτει ἐκ τῆς προφυλάξεως, καί
κρημνίζεται ἐκ τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας.
Ἐάν δέ τυχόν εἰσακουσθῆ ὑπό τοῦ Θεοῦ τό
αἲτημα αὐτοῦ, καθώς αὐτός ἀπετόλμησε καί
ἐζήτησεν αὐτό, λαμβάνει ἐκ τούτου ἀφορμήν
ὁ πονηρός διάβολος, καί μεταφέρει αὐτόν
εἰς μεγαλύτερα ἂτοπα˙ ἐπειδή οἱ ἀληθινοί
δίκαιοι ὂχι μόνον δέν ἐπιθυμοῦσι τά
τοιαῦτα, ἀλλά καί ἂν τοῖς δοθῶσιν,
ἀποστρέφονται αὐτά καί ἒμπροσθεν τῶν
ἀνθρώπων καί ἰδιαιτέρως.
Καί ἰδού τις ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων
διά τήν καθαρότητα αὐτοῦ ἒλαβε χάρισμα
παρά Θεοῦ τοῦ νά προογνωρίζει τούς
προσερχομένους πρός αὐτόν καί ἐπειδή δέν
ἢθελεν αὐτό, παρεκάλεσε τούς ἁγίους
γέροντας καί μετ’ αὐτῶν διά προσευχῆς
ἐζήτησεν ἀπό τόν Θεόν ὃπως ἀφαιρεθῇ τό
χάρισμα τοῦτο ἐξ αὐτοῦ. Ἐάν καί τινές
ἒλαβον χαρίσματα, ἐξ ἀνάγκης ἒλαβον αὐτά
ἢ ἐξ ἁπλότητος αὐτῶν˙ εἰς δέ τούς λοιπούς ἡ
θεία βούλησις δέν ἐνήργει, ἀλλ’ ὂχι πάλιν
παντελῶς καί ὡς ἒτυχεν.» (Ἁγίου Ἰσαάκ
Σύρου, Ἀσκητικά, Θεσσαλονίκη 1976, σελ.
193, 194).
Κατά δέ τόν Ἃγιον Ἰωάννην τόν
Χρυσόστομον οἱ «προφῆτες» αὐτοί δέν
πρέπει νά λαμβάνονται ὡς ὑπόδειγμα ἀπό
τούς πιστούς καί ἂν ἀκόμη πραγματικῶς
προφήτευαν καί θαυματουργοῦσαν, ἐφό-
σον στεροῦνται ὀρθοδόξου φρονήματος καί
ὁμολογίας, ὡς οἱ προβαλλόμενοι ὑπό τοῦ μ.
Θεοκλήτου, Νεοεποχίτες «ἃγιοι», οἱ ὁποῖοι
συμπλέουν μέ τούς Οἰκουμε-νιστές τοῦ
Φαναρίου. Ἀφοῦ σέ κάθε εὐκαιρία
ἐγκωμίαζαν τούς σχισματοαιρετικούς καί
τούς Λατινόφρονες Δημητρίους καί
Βαρθολομαίους, ὃπως ἒκανε καί ὁ
πλανεμένος Παΐσιος!
Γράφει ὁ Χρυσορρήμων καί ἀληθής
Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας: «διότι ἀκριβῶς καί
μέσῳ τοῦ Βαλαάμ ἐνήργησεν ὁ Θεός καί
στόν Φαραώ ἀπεκάλυψε τά μέλλοντα καί
στόν Ναβουχοδονόσορα, ἀκόμη καί ὁ
Καϊάφας προφήτευσε χωρίς νά γνωρίζει
ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἒλεγε καί μερικοί ἂλλοι
ἒβγαλαν δαιμόνια δίχως νά εἶναι μαζί Του.
Ἐπειδή αὐτά δέν ἒγιναν γι’ αὐτούς πού τά
ἒκαναν ἀλλά γιά ἂλλους, πολλές φορές δέ
32
καί μέσῳ ἀναξίων ἒγιναν αὐτά.» (P.G. 61,
69).
Ὀνομάζει λοιπόν ὁ π. Θεόκλητος ἐμᾶς
τούς Ὀρθοδόξους πού διακρατοῦμε μέ
ἂπειρες θυσίες τήν πίστη τῶν Πατέρων καί
τίς Ὀρθόδοξες Παραδόσεις. (χλευαστικῶς
ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν Παλαιο-
ημερολογίτας καλουμένους), «σχισμα-
τικούς», δίχως βέβαια γνώση τῆς
θεολογικῆς ἒννοιας τοῦ σχίσματος. Εἶναι
διαβεβρωμένη ἡ γνώση του περί σχίσματος,
ἀφοῦ διακατέχεται ἀπό τήν φράγκικη ἀντί-
ληψη περί ἐκκλησίας.
Καλά π. Θεόκλητε, ὃταν κηρύσσεται
αἳρεσις, αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν κοινωνοῦν μέ
τούς αἱρετικούς εἶναι δυνατόν ποτέ νά
εἶναι σχισματικοί, ἐπειδή μένουν πιστοί σέ
ὃ,τι πάντοτε, παντοῦ καί πάντα πίστευε καί
ἀκολουθοῦσε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
Δηλ. οἱ Εἰκονόφιλοι ἦσαν σχισμα-
τικοί ἐπί εἰκονομαχίας, ἐπειδή εἶχαν
διακόψει τήν κοινωνία πρός τούς
αἱρετικούς εἰκονομάχους;
Καί σήμερα, ἐπειδή οἱ ζηλωτές καί
οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σέ ὃλο
τόν κόσμο δέν εἶναι κοινωνικοί πρός τούς
Λατινόφρονες καί συγκρητιστές τοῦ
Φαναρίου, τῆς Μόσχας, τῆς Εὐρώπης, τῆς
Ἀμερικῆς, τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Αὐστραλίας
εἶναι «σχισματικοί»;
Θεοκλήτειος ἐκκλησιολογία!
Χωρίς ἒρεισμα στούς Ἁγίους
Πατέρες!
Χωρίς θεμελίωση στούς Ἱερούς
Κανόνες!
Πῶς εἶναι δυνατόν, γράφαμε τότε,
π. Θεόκλητε, νά μήν προσπαθήσουν οἱ
γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί οἱ
ζηλωτές Πατέρες ξεκόβοντας ἀπό τήν
θανατηφόρο γάγκραινα τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καί μένοντας ὑγιεῖς οἱ ἲδιοι
νά γλυτώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τά
σχίσματα πού προκαλοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς, πού
διδάσκουν ἂλλα ἀπ’ ὃ,τι διδάσκει ἡ
Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;
Καί πῶς θά τό κάνουν αὐτό εἶναι
προκαθορισμένο ἢδη ἀπό τήν Παράδοση
τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν μποροῦμε νά
αὐτοσχεδιάζουμε, ὃπως κάνετε ἐσεῖς!
Μένοντας δηλαδή κοινωνικοί πρός τούς
αἱρετικούς καί μνημονεύοντάς τους!
Οἱ Λατινόφρονες καί Οἰκουμενιστές
Ἀρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου καί οἱ ἀνά τόν
κόσμον ὃμοιοι καί κοινωνικοί πρός αὐτούς
-ἂς εἶναι καί χιλιάδες- μέ τίς
ἑτεροδιδασκαλίες τους ἀποσχίζονται ἀπό
τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν
Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων καί τῶν
Πατέρων. Ὃσοι ἀποσχίζονται ἀπό αὐτούς
τούς Ἀρχιερεῖς, ἐπειδή συνήθως εἶναι λίγοι,
φαίνονται στούς ἐκφραγκευμένους
Ἐπιφάνιους καί Θεόκλητους σάν νά κάνουν
αὐτοί σχίσμα! Ἀλλά αὐτοί εἶναι οἱ
συνεχιστές τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως
τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἒχοντας ὑπ’ ὂψιν αὐτή τήν
πραγματικότητα ἦλθε ὁ Μ. Φώτιος καί τό
869 θέσπισε τόν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄
Συνόδου, πού περιέλαβε καί θεμελίωσε τήν
μέχρι τότε Ὀρθόδοξη Παράδοση καί
διδασκαλία, γιά νά μήν ἒχει κανείς πλέον
δικαιολογία ὃτι τάχα δέν ὑπῆρχε Κανόνας
πού νά ἐπιβάλλει τήν ἀποτείχιση καί τήν
διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς.
Δέν πρέπει λοιπόν νά ἐξαπατοῦν τά
φαινόμενα: Δέν κάνουν σχίσμα οἱ λίγοι πού
μένουν πιστοί στήν Καθολική Ἐκκλησία: Σέ
ὃ,τι ἡ Ἁγία Ἐκκλησία πίστευε καί
ἀκολουθοῦσε παντοῦ καί πάντα. Σχίσμα
κάνουν ὃσοι εἲτε μέ κάποιες διαμαρτυρίες,
ὃπως Ἐσύ, εἲτε σιωπῶντας, μένουν πιστοί
στούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί
Λατινόφρονες Ἀρχιερεῖς, (Βαρθο-λομαίους,
Στυλιανούς Αὐστραλίας, Γρηγορίους
Ἀγγλίας, Τρακατέληδες Ἀμερικῆς, πού
ὑπετάγησαν πλήρως στόν Πάπα, παίρνοτας
το πάλιον ἀπό τά χέρια του! Αὐγουστίνους
Γερμανίας, Μιχαήλ Αὐστρίας καί
Χριστοδούλους ἢ μᾶλλον Παποδούλους!) Οἱ
λίγοι πού ἀποσχίζονται ἀπό τούς τοιούτους
Ἀρχιερεῖς στήν πραγματικότητα γλυτώ-νουν
τήν Ἐκκλησία ἀπό τά ὀλέθρια σχίσματα.
Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός μᾶς
διδάσκει:
«Ἃπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας
διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ
θεῖαι γραφαί, φεύγειν τούς ἑτερόφρονας
παραινοῦσιν καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας
διΐστασθαι».
Ποιόν, θά ἀκολουθήσουμε, λοιπόν,
τίς διεστραμμένες παραδοξολογίες τοῦ π.
Θεοκλήτου καί τῶν ψευδοαγίων τῆς Νέας
Ἐποχῆς, Πορφυρίου καί Παϊσίου ἢ τόν
φωστῆρα τῆς Ἐφέσου, Ἃγιον Μάρκον τόν
Εὐγενικόν;
Ποιόν θά ἀκολουθήσουμε στή
διδασκαλία, τήν Οἰκουμενιστική Νεοεκ-
33
κλησιολογία τοῦ Νεοουνίτου μοναχοῦ
Θεοκλήτου ἢ τόν μεγάλο ὁμολογητή καί
Ἃγιο τῆς Ἐκκλησίας μας Θεόδωρο τόν
Στουδίτη, πού ἀντιμετώπισε τίς ἲδιες
κατηγορίες, ὃτι τάχα ἦταν σχισματικός, ὃταν
διέκοψε τήν κοινωνία μέ τούς κρατοῦντες
τότε Εἰκονομάχους καί πού δίδασκε γιά τούς
Θεόκλητους τῆς τότε ἐποχῆς:
«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ
Χρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς,
ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας
μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» καί «οἱ μέν
τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δέ,
εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντήσθησαν,
ὃμως τῆ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως
συνόλλυνται». (Ἐπιστολή Θεοφίλῳ τῶ
ἡγουμένῳ, P.G. 99, 1164, 1216).
Καί ὁ «φίλος» τοῦ π. Θεοκλήτου θά
πρέπει νά πάρει ὁρισμένα μαθήματα
Ὀρθοδόξου Δογματικῆς, γιά νά ἐννοήσει, τί
σημαίνει καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας:
«Ἡ Ἱεραρχία τότε μόνον διδάσκει
κατά ἓνα καθολικό τρόπο, ὃταν ἀληθινά
κρατεῖ καί συμπεριλαμβάνει τήν Ἐκ-κλησία
μέσα στόν ἑαυτό της.
Ἡ Ἀποστολική διαδοχή ἐνισχύεται
καί νοεῖται μόνον μέ τήν πιστότητα στήν
Ἀποστολική Παράδοση καί τήν τήρηση τῆς
Ἀποστολικῆς Παραδόσεως. Στό
ἀδιαχώριστο τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς
καί τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως
βρίσκεται τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς.»,
γράφει ὁ π. Γ. Φλωρόφσκι.
Αὐτό τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς
ἐμεῖς τό ζοῦμε καί ἡ ἱερωσύνη μας δέν εἶναι
«αἰωρουμένη», ὃπως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ
ἔγραφε ὁ Νεοουνίτης μοναχός, ἀλλά,
ἀντιθέτως, λαμπρύνεται ἀπό τόν
ὁμολογιακό ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆς
Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ
ἱερωσύνη μας ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἐν
τοῖς Ἁγίοις Μυστηρίοις. Τό δίκαιον τοῦ
ἀγῶνος μας μαρτυρεῖται ἀπό τήν ἀφθαρσία
τῶν Ἁγίων λειψάνων τῶν Ἁγίων μας
Ἰωάννου τοῦ Μαξίμοβιτς καί Ἁγίου
Μητροπολίτου μας Φιλαρέτου. Ἀλλά καί
ἀπό τό ἀδιάφθορο λείψανο τοῦ Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου τοῦ Χοζεβίτου.
Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἦταν κοινωνικός
πρός ὑμᾶς!
 Γιαὐτά τά ἃγια λείψανα ἒγραφα στόν
μ. Θ. στίς ἐπιστολές μου, τίς ὁποῖες θά
δημοσιεύσω ἐν καιρῷ19 γιά νά
πληροφορηθοῦν οἱ πιστοί τό πόσο μέ
ἀδικοῦσε στά γραφόμενά του, καί ὂχι γιά
τόν ἂρχιεπίσκοπο Ματθαῖο.
Τήν διακονίαν μας τήν στηρίζουμε
στίς διδαχές τῶν Ἁγίων Γερόντων,
Ἱερωνύμου Αἰγίνης, τοῦ Γέροντός μας παπα-
Μοδέστου Κερασιώτου, καί τοῦ ὂντως
ὁσίου γέροντος Εὐθυμίου τοῦ
Ἐσφιγμενίτου.
Γιά ὃλα αὐτά Τοῦ συνιστοῦσα νά
διαβάσει τό ἐσχάτως κυκλοφορηθέν ὑπό τῆς
Ἐνορίας μας βιβλίον: «Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ
θαυματουργός, Συνοπτική ἀφήγηση τοῦ
βίου καί τῶν θαυμάτων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Ἰωάννη Μαξίμοβιτς», Ἒκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ
Ἁγίων Πάντων Πατρῶν, Πάτρα 2004. Αὐτοί
εἶναι οἱ δικοί μας ἀληθεῖς Πατέρες τῆς Μιᾶς,
Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού δέν ἒκλιναν
γόνυ στόν Βάαλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὃπως
Σύ καί οἱ ὁμόφρονές Σου καθημερινῶς
κλίνετε...
Γιά τόν πλανεμένο, Παΐσιο, πού κάθε
ἂλλο παρά Ὀρθόδοξο φρόνημα εἶχε, θά
συνεχίσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος. Ἐδῶ ἀρκεῖ
νά σημειώσουμε ὃτι ὁ Παΐσιος
ἀποδοκιμάστηκε ἀπό τήν Ἲδια τήν Παναγία
μας, ἡ ὁποία τόν ἐγκατέλειψε καί πέθανε
μακριά ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, μόναχός ὢν,
μέσα σέ ἓνα ... γυναικεῖο μοναστήρι, ἐνῶ ὁ
Παΐσιος, ... «προορατικός» ὄντας, ἒφτιαχνε
τάφους στό Ἃγιον Ὂρος γιά νά ἒχει... μνήμη
θανάτου... καί νά ταφεῖ ἐκεῖ, ὃπου
ἐπιθύμησαν βασιλεῖς καί ἡγεμόνες νά
κοιμηθοῦν καί δέν τό ἀξιώθηκαν. Ἀντιθέτως
μέ τούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους
πατέρες πού ἀξιώνονται τῆς εὐνοίας Της καί
κοιμοῦνται στό Περιβόλι Της, καί θά βροῦν
παρρησία τήν Ἡμέρα Ἐκείνη κατά τήν
ἀψευδῆ ὑπόσχεσή Της στόν πιστό δοῦλο της
μέγα καί ἀληθῆ Ἃγιο Ἀθανάσιο τόν
Ἀθωνίτη!
*Συγκεκριμένα ὑποστήριξε μετ’
ἐπιτάσεως ὃτι «καί ἂν ἀκόμη πέσουν οἱ
ἐπίσκοποι στούς ὁποίους ἀνήκει σέ αἳρεση,
καταδικασμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία ἢ ἀπό
τούς Ἁγίους Πατέρες, αὐτός δέν πρόκειται
19
Στό ἑπόμενο τεῦχος τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων".
34
νά φύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία», ἒστω καί ἂν οἱ
ἂλλοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς βρίσκονται σέ
κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους καί
ὁ ἲδιος κοινωνεῖ μέ αὐτούς τούς ἂλλους!
Θέλει νά μή γνωρίζει ὁ δυστυχής τό ὃτι «ὁ
κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἒστω»!
Παρασιωποῦσε ὁ μ. Θ. τίς ἂπειρες
προδοσίες τῶν Φαναριωτῶν, τίς Οἰκου-
μενιστικές συμπροσευχές, τά Οἰκουμε-
νιστικά καί Οὐνιτικά συλλείτουργα μέ τόν
ἀντίχριστο πάπα, ὃπως τά καταγγέλλουν
συνεχῶς καί οἱ π. Γ. Μεταλληνός καί π.
Θεόδωρος Ζήσης, τόν ἐρχομό τοῦ Θηρίου
στήν Ἑλλάδα, τίς καθημερινές μεταδόσεις
τῶν Μυστηρίων στούς αἱρετικούς, τούς
διωγμούς, τίς φυλακίσεις, τίς ἐξορίες τῶν
Ὀρθδόξων (παλαιοημερολογιτῶν) ἱερέων,
τίς βεβηλώσεις καί αὐτῶν τῶν Τιμίων
Δώρων, τίς κατεδαφίσεις τῶν Ἱερῶν Ναῶν,
τούς ἀποσχηματισμούς τῶν ἁγνῶν λευιτῶν,
τήν συμμετοχή τῆς Ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας στό
Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ, τίς
διαθρησκειακές ἐκδηλώσεις καί συμπρο-
σευχές τῶν ψευδοποιμένων του ... καί μύριες
ὃσες προδοσίες τῆς Πίστεως, ὧν οὐκ ἐστίν
ἀριθμός! Καί ὃλα αὐτά γιά νά δικαιολογήσει
τήν κοινωνία του μέ τήν αἳρεση...!
** Νά σημειώσουμε ἐπίσης γιά τόν Πορφύριο
ὃτι ὃταν τόν ρωτοῦσαν γιά τό ὑπ’ ἀριθμόν
ἓνα πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας σήμερα, γιά
τόν Οἰκουμενισμό καί τόν
Νεοημερολογιτισμό, ἒλεγε ὃτι αὐτός δέν
γνωρίζει γιαὐτά τά θέματα καί ὃτι δέν
ἀσχολεῖται, ἐνῶ εἶχε χρόνο νά ἀσχολεῖται μέ
ὃλα τά ἂλλα:
«Ἢθελα ὃλα νά τά μαθαίνω μέχρι τό
βάθος καί τό πλάτος» !
«...Γιαὐτό ἀγόρασα βιβλία τῆς
ἰατρικῆς, ἀνατομίας, φυσιολογίας κ.ἂ.,
ὣστε νά μελετήσω καί νά κατατοπιστῶ. Γιά
ἓνα μάλιστα διάστημα παρα-κολούθησα καί
παραδόσεις στήν Ἰατρική Σχολή γιά
μεγαλύτερη κατάρτιση. Τή φιλομάθεια αὐτή
τήν εἶχα γιά ὃλα τά πράγματα. Ἢθελα ὃλα
νά τά μαθαίνω μέχρι τό βάθος καί τό
πλάτος.» (Βίος καί λόγοι, σελ. 135).
Ὃλα ἢθελε νά τά μαθαίνει ὁ
δυστυχής καί νά τά γνωρίζει, ἐκτός ἀπό τά
τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Πίστεως!...
 Ποιμαντορική ἐγκύκλιος πρός τόν
Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν Λαόν
"...Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαν-
τορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ
πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριον
καί Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον καί ἔχοντες
συναίσθησιν τοῦ ὅρκου πίστεως, ὅν
ἐδώκαμεν, ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσα
παρελάβομεν παρά τῶν ἑπτά Οἰκου-
μενικῶν Συνόδων, ἀποφεύγοντες πάντα
νεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νά
κηρύξωμεν ὡς σχισματικήν τήν ἐπίσημον
Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό παπικόν
ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπό
Πανορθοδόξων Συνόδων ὡς νεωτερισμός
τῶν αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον
καί ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν θείων
καί ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκ-
κλησιαστικῶν Παραδόσεων.
Τούτων ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς
ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό
Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, ὅπως μηδεμίαν
πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἔχουσι μετά τῆς
σχισματικῆς ἐκκλησίας τῶν σχισματικῶν
λειτουργῶν αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ἔφυγεν
ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διότι
οὗτοι ἠθέτησαν ἀποφάσεις τῶν Πατέρων
τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί
πανορθδόξων Συνόδων τῶν κατα-
δικασασῶν τό Γρηγοριανόν ἑορτολόγιον.
Ὅτι ἡ σχισματική Ἐκκλησία δέν ἔχει
Χάριν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο δια-βεβαιοῖ
καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς: "Εἰ
καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί
σφάλοιντο, ἀλλ' ἐπειδή τοί γε κεφαλή τοῦ
Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστιν,
κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη
πάντα ζωοῦνται καί τήν πνευματικήν
αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν
μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερράγησαν, καί
οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς, ἔχουσι τήν
χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ
ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;"
Ἀθῆναι, τῇ 8/21 Ἰουνίου 1935
+ Ὁ Δημητριάδος Γερμανός
+ Ὁ Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος
+ Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος.
Αὐτή εἶναι ἐγκύκλιος τοῦ 1935, μέ
τήνὁποία ξεκίνησαν τόν ἀγῶνα οἱ τρεῖς
35
Ἱεράρχες. Τήν ὑπογράφει καί ὁ πρώην
Φλωρίνης Χρυσόστομος. Ἐδῶ τονίζεται
μετ' ἐπιτάσεως καί σύμφωνα μέ τόν Μέγαν
Βασίλειον: " οὗτοι δέ -(οἱ σχισματικοί
Νεοημερολογίτες ἐπίσκοποι νοῦνται)- τῆς
ἁρμονίας τῶν μελῶν τοῦ Σώματος
ἀπερράγησαν, καί οὐκέτι παραμένουσαν
αὐτοῖς, ἔχουσι τήν χάριν τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν
τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;
Οἱ ἴδιες θέσεις διατυπώνονται καί
στήν τελευταία ἐπίσημη θέση τοῦ Μεγάλου
ἀνδρός, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου,
μετά ἀπό μία περίοδο ἀναστατώσεων
αἰωρουμένων καί ἀμφιβόλων θεολογικῶν
θέσεων. Οἱ θέσεις αὐτές οὐδέποτε
ἀνακλήθηκαν ἀπό τόν πρώην Φλωρίνης καί
εἶναι συνεπεῖς μέ τήν πρώτη ποιμαντορική
Ἐγκύκλιο τοῦ 1935, πού εἶχε πάλιν
συνυπογράψει:
Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος
13 τῆς 26ης Μαΐου 1950
"... Κατά τό Σωτήριον ἔτος 1935
ἐκηρύξαμεν τήν ἐκκλησίαν τῶν Καινοτόμων
Νεοημερολογιτῶν Σχισματικήν, ἐπαναλαμ-
βάνομεν καί αὖθις τήν τοιαύτην διακήρυξιν,
καί κατά συνέπειαν ἐντελλόμεθα τήν
ἐφαρμογήν τοῦ Α΄ Κανόνος τοῦ Μεγάλου
Βασιλείου, δεδομένου ὅτι τά ὑπό τῶν Νεο-
ημερολογιτῶν τελούμενα μυστήρια, ὡς
σχισματικῶν ὄντων τούτων, στεροῦνται τῆς
Ἁγιαστικῆς Χάριτος.
Ὡσαύτως οὐδένα Νεοημερολογίτην
δέον νά δέχησθε εἰς τούς κόλπους τῆς καθ'
ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας καί κατά
συνέπειαν νά ἐξυπηρετεῖτε τοῦτον, ἄνευ
προηγουμένης ὁμολογίας, δι' ἧς νά
καταδικάζει οὗτος τήν καινοτομίαν τῶν
Νεοημερολογιτῶν καί νά κηρύσσῃ τήν
ἐκκλησίαν τούτων Σχισματικήν.
Προκειμένου δέ περί βαπτισθέντων
ὑπό τῶν καινοτόμων, νά μυρώνωνται διά
Ἁγίου Μύρου Ὀρθοδόξου προελεύσεως, τό
ὁποῖον... α εὑρίσκεται ἐν ἀφθονίᾳ παρ' ἡμῖν.
"αἴρομεν τά ἐξ ὑπαιτιότητος ἡμῶν
δημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τοῦτο
ἀνακαλοῦμεν καί ἀποκηρύσσομεν πᾶν ὅ,τι
ἀπό τοῦ ἔτους 1937 ἕως σήμερον ἐγράφη
καί ἐλέχθη ὑφ' ἡμῶν, διά κηρυγμάτων,
διασαφήσεων, δημοσιευμάτων καί ἐγκυ-
κλίων, ἀπᾶδον καί ἀντιστρατευόμενον πρός
τάς Ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ὑφ' ἡμῶν
διεξαγομένου Ἱεροῦ Ἀγῶνος ὑπέρ τῆς
Ὀρθοδοξίας, οὗτινος τό κήρυγμα
περιλαμβάνεται ἐν τῇ ἐκδοθείσῃ ἐγκυκλίῳ
ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τό ἔτος 1935
ἄνευ οὐδεμιᾶς προσθήκης καί ἀφαιρέσεως
καί αὐτόν ἀκόμη τόν ἐπιστημονικόν ὅρον
"Δυνάμει καί ἐνεργείᾳ".
Ταῦτα πάντα δηλοῦμεν δι' ὑστάτην
φοράν, χάριν τῶν σκανδαλισθέντων
Χριστιανῶν, ὧν ἐπιθυμοῦμεν τήν ψυχικήν
σωτηρίαν καί ἐπ' εὐκαιρίᾳ διακηρύσσομεν
ὅτι πάντες ἡμεῖς δέον νά φυλάσσομεν τήν
ὑφ' ἡμῶν δοθεῖσαν ὁμολογίαν ἐν ἔτει 1935
ἀκεραίαν μέχρι τέλους τῆς ζωῆς ἡμῶν,
ἐπικαλούμενοι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά πᾶσαν
παρέκκλισιν."
Στῶμεν ὅθεν καλῶς.
Μετ' Εὐχῶν Διαπύρων
Ἡ Ἱερά Σύνδος
Ὁ Πρόεδρος
Ὁ Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος
Τά μέλη
Ὁ Κυκλάδων Γερμανός
Ὁ Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος
ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος.
Αὐτή θέλησε ὁ Θεός νά εἶναι καί ἡ
τελευταία ποιμαντορική ἐγκύκλιος τοῦ
ἀειμνήστου ἀνδρός, πού ἐπιβεβαιώθηκε
ἀπό τήν Ἐκκλησία μας διαδοχικῶς τό 1966,
τό 1974, τό 1988 καί τό 2002.
Ἡ οὐρανομήκης διαφορά τῆς τότε
ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως καί
τῆς καταλύσεως τῶν πάντων σήμερα
ἀπό τήν Οἰκουμενιστική λαίλαπα καί
τίς ἑνώσεις τῶν Καινοτόμων
Νεοημερολογιτῶν μέ τούς αἱρετικούς
Μονοφυσίτες καί Λατίνους,
μέσα στά τελευταῖα πενῆντα χρόνια.
1. Σήμερα ἡ ἕνωση μέ τούς Λατίνους
ἔχει συντελεσθεῖ στήν πράξη, ἀφοῦ
36
Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές καί σέ
οὐνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταν-
τικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ'
ἐξοχήν καθημερινά σέ κοινά μυστήρια
γάμων, βαπτίσεων, κηδειῶν, ἁγιασμῶν,
ἀρτοκλασιῶν, ὄρθρων, ἑσπερινῶν, δοξο-
λογιῶν καί σέ κάθε ἄλλη λατρευτική
εὐκαιρία!!!
Σήμερα ἔχουμε θεσμική τῆς πίστεως
ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς
ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές
ἀποφάσεις, προφανῆ δηλαδή καί πασίδηλη
ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληρα
πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες, ἀλλά
καί ἕνωση ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν
μέ καταδικασμένους καί ἀπό Οἰκουμενικές
Συνόδους αἱρετικούς!
Χρειάζεται ἄραγε νέα καταδίκη τῶν
αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, κοινωνῶν τῶν
Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά
ἀπωλεσθεῖ ἡ Χάρις; Ἀφοῦ ἤδη ἔχουν ἑνωθεῖ
καί μέ καταδικασμένους αἱρετικούς,
(Μονοφυσίτες καί Λατίνους, Παπικούς καί
Προτεστάντες στό Σαμπεζύ, στήν Ἀντιόχεια
καί στό Μπαλαμάντ);
Αὐτή ἡ ἕνωση μέ τούς Λατίνους-
Παπικούς ἔχει ἀλλεπάλληλα πιστοποιηθεῖ
καί ἀνανεωθεῖ μέ τήν διακοινωνία στή
Ραβέννα, μέ τήν ἑνωτική συμφωνία στό
Μπάλαμαντ καί μετά τήν ἄρση τῶν
ἀναθεμάτων τό 1965!
Στό Freising (Φράιζινγ) τῆς Γερμα-
νίας, μάλιστα, ὑπογράφηκε ἕνωση μέ τούς
Προτεστάντες, (EKD), ἀπό τόν "Γερμανίας"
Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήν
ἀποστολική διαδοχή, ἀναγνωρίζοντάς τους
(στούς Προτεστάντες!) καί βάπτισμα καί
ἀποστολική διαδοχή!
Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ
Παπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω
ἀπό 200 Πατέρες τούς καταδικάζουν καί
πλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούς
ἐπί 1000 χρόνια;
Ἡ ἕνωση, ἐπίσης, μέ τούς
Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στό
Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας -καί κατά πολύ
μεγάλο μέρος καί στό Πατριαρχείο
Ἀλεξανδρείας,- ὅπου, (στήν Ἀντιόχεια),
ὁρίζεται μάλιστα μέ ἐπίσημη πατριαρχική
ἐγκύκλιο, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦ
κάθε Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤ ὁ Νεο-
ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τό
μεγαλύτερο ποίμνιο ἤ ὁ ἱεραρχικά
εὑρισκόμενος σέ ὑψηλότερη θέση! Οἱ
Μονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό
τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!
Ἀναφορικά μέ τό ἀναγκαῖο τῆς
καταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τήν
ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού
ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, δηλ. τήν
Σύνοδο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ
κανόνα καί νά ἐπέλθει ἡ ἔννομη συνέπεια
τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, τοῦ ἀφορισμοῦ ἤ τῆς
καθαιρέσεως, πρέπει νά σημειωθεῖ καί νά
γίνει κατανοητό, ὅτι ἀναφέρεται σέ
μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού πρέπει νά
καταδικασθοῦν βεβαίως, οἱ ὁποῖοι, ὡστόσο,
κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές
Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα θεσμικῆς καί
διαχρονικῆς ἀλλοιώσεως τῆς πίστεως καί
τῆς αἰώνιας παράδοσης!
Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού
κάποιος ἐπίσκοπος αἱρετίζει καί δέχεται,
γιά παράδειγμα, τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν,
πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι
καί αὐτή μεμονωμένη κανονική παράβαση,
ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καί
ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή
πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο,
ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη τοῦ
ἐκτραπέντος ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα,
ὅταν σήμερα ἔχουμε θεσμική ἐκκλη-
σιαστική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς
παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας
διαχρονικά καί ἐπί ἕνα αἰῶνα μέ συνοδικές
ἀποφάσεις, προφανῆ καί πασίδηλη
ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληρα
πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες ἤ ἕνωση
ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ
καταδικασμένους καί ἀπό Οἰκουμενικές
Συνόδους αἱρετικούς!
Στόν 68ο Ἀποστολικό Κανόνα
ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος
Νικόδημος καί συμφωνεῖ μέ τόν Μέγα καί
δοξασμένο ἀπό τόν Θεό διδάσκαλο ἡ
σύμπασα Ἐκκλησία:
37
Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ
αἱρετικοί πού δέν ἔχουν ἀκόμη
καταδικασθεῖ ἀπό κάποια σύνοδο,
βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας -(πόσο
μᾶλλον ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ
καταδικασμένους ἀπό Οἰκουμενικές
Συνόδους αἱρετικούς!)-. Καί κανονικά θά
ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν
προσέλθουν στήν Ἐκκλησία.
Αὐτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στά
πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς.
Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία
κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο;
Ἀπαντᾶ ὁ ἐμός διδάσκαλος, Μέγας
ἑμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἅγιος
Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολαζόντων
εἰκονομάχων.
Τούς Εἰκονομάχους δέχθηκε ὄχι
ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν, ἀναγνωρίζοντάς τους
δῆθεν ἱερωσύνη κατά τόν χρόνον πού
βρίσκονταν στήν αἵρεση, ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική
ἀλλά μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς
αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία μέ
λίβελλο καί φρικτές ἀρές πού πῆραν ἐπάνω
τους, ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ ὑπουλότητα καί
ὑστεροβουλία, ὅπως εἴδαμε.
Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς
ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις κάτω
ἀπό τίς συγκεκριμένες αὐστηρές
προϋποθέσεις.
Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ
Οἰκουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάλην
οἰκονομίαν, λοιπόν, πού χρησιμοποίησε ἡ
Ἐκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης,
κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.20
20
Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο τῆς
Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν
Ἀφρική, ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση,
ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού
ὑπῆρχε ἐκεῖ! ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν
δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης"~, κατά τόν
Ἅγιον Νικόδημον.
Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν
Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν
ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ
Συνόδου.
 Σέ ἄλλες, μάλιστα, Οἰκουμενικές
Συνόδους, ὅπως στήν ΣΤ΄, διά ἁπλῆς
μεταβάσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν,
πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες,
στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων -πού ἦσαν
πολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκλησή της!- καί
μέ ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καί
ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας,.
Αὐτό, ὅμως, ἔγινε στά πλαίσια τῆς
Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ
Οἰκουμενική Σύνοδος). Ἡ Ἐκκλησία τούς
ἀπεδέχθη!
Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου
πληροφορούμαστε ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό
680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι,
στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πολλοί
περισσότεροι, πρώην αἱρετικοί Μονο-
θελῆτες - Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν
μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου
Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ὁδηγοῦ τῶν
Ὀρθοδόξων, τοῦ ὁποίου ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική
δέχθηκε τίς θέσεις.
Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν,
ἐκ τῶν Πατέρων καί ἐκ τῶν διαδόχων τῶν
Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν! Ὑπῆρχαν,
ἑπομένως, ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι.
Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. (Ὑπάρχουν καί
σχετικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἱστορία). Στή
Δύση, π.χ. ὑπῆρχαν ἀρκετοί, διάδοχοι του
Ἁγίου Μαρτίνου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί
Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες
τό 652, ὅπως καί στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή,
ὅπως βλέπουμε ἀπό τά πρακτικά τῆς
Συνόδου.
"Οἱ πλείονες τῶν ἐν τῇ Ἕκτη ἁγίᾳ
Συνόδῳ συνεδριασάντων" ἐπισκόπων, "ὑπό
Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου
Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναι
σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν
Ἐκκλησίαν:
"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά
περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ
νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον
καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν
Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ
ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙
Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."
38
ἐκεχειροτόνηντο, τῶν καθηγητῶν τῆς
αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ".21
Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου
Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως
παρουσιάζονται καί ἑρμηνεύονται πατερικά,
δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσι
ἔχουν τά πράγματα.
Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται
ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού
προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό
σχίσμα, δι' ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος,
ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί
στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν,
ὅπως τονίζει.
Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς,
(πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡ
ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν
δεκτοί! Καί προστάσσει, ὁ Μέγας Βασίλειος,
ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!
Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί
χαρακτηρίζονται οἱ ἐκεῖ ἀναφερόμενοι ἀπό
τόν Μέγαν Ἱεράρχη, ἀνεξάρτητα ἀπό
Σύνοδο καί σχετική κρίση!
Κατά τούς Θεολόγους καί τίς
Οἰκουμενικές στή συνέχεια Συνόδους, οἱ
θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν κῦρος
Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τόσο Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης
της Οἰκουμένης! Ἐξάλλου τό βάπτισμα,
σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς
Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παρα-
φθαρεῖ. Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν
ὑπάρχει! Οἱ εὐχές, σχεδόν, δέν διαβάζονται ἤ
περικόπτονται! Στίς χῶρες τῆς Σλαυικῆς
Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση! Ἤ, τό
χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα! 22
21
Mansi, 12, 1047. Βλέπε ἐκτενέστερη ἀναφορά
στά πρακτικά τῆς Ζ΄, πού παρατίθενται στά
τεύχη τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" Φθινόπωρο καί
Χειμώνας 2012, ἀλλά καί τό παρόν Ἄνοιξη 2013.
22
" Ὁρα καί τόν ξη΄ Ἀποστολικόν. Σημείωσαι
ὅμως ὅτι οἱ εἰκονομάχοι οὗτοι καί πάντες οἱ
ἄλλοι αἱρετικοί, τῶν ὁποίων τάς χειροτονίας
ἐδέχθη ποτέ ἡ Ἐκκλησία, κατ' οἰκονομίαν καί
συγκατάβασιν, καί ὄχι κατά ἀκρίβειαν, οὗτοι

Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό
μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό
ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό
τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό
μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της
Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει
στόν παράδεισο!)
Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση
μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, κατά τούς
α΄καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱ
κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες
συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης.
Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοί
προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν
διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν,
(καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν
Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά
τόν Οὐρανοφάντορα. Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι,
ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί
γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς
μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!
Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τήν
Σύνοδο τῆς Καρθαγένης.23
2. Γιά τό πῶς θά πρέπει νά γίνονται
δεκτοί πλέον οἱ Καινοτόμοι καί οἱ
Οἰκουμενιστές διαλαμβάνεται στά δύο
προηγούμενα τεύχη τῶν "Ἁγίων
Κολλυβάδων".
Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν
δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, (ὅπως καί
ὅλοι οἱ μετανοημένοι αἱρετικοί διά μέσου
τῶν αἰώνων, ὅταν τό ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία!),
ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό
ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό
λέγω, ἦσαν ὀρθῶς καί κατά τόν τύπον τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βεβαπτισμένοι..."
23
Βλ. Συμπεράσματα, στό τέλος τοῦ παρόντος.
39
αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία
περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά
τήν μέχρι τότε στάση του!
Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε
ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν
χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς
βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό
ὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια,
γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς
ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία
Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον
Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη
διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά
τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον
ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων
ἐπισκόπων:
-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,
καί πάντως
-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς
αἱρέσεως,
ὅσοι
-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,
-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν
Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως
λιβέλλους,
-ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας
καίχωρισμένοι ἀπ' αὐτήν
καί
-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια ὅτι
ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν
Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσαν
χωρισμένοι
καί μάλιστα ἀφοῦ
-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,
-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς
καί
-διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέ
ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!
Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν
λέγοντας:
"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ
καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν
ἀπό τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".
"Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν ἐλπίζομεν
ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς
διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς
καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ ἐπίσκοποι
ἀνεθεμάτισαν ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί
τήν προτέραν αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί
καθηρημένοι ἐσμέν".
Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν
Σύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ
ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς
ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους
λιβέλλους νά τούς φτιάξουν καί νά τούς
προσκομίσουν στή Σύνοδο.
Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήν
ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!
"Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος
ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου
εἶπε πανίερε δέσποτα, εἰ μέν
ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν.
εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως
κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.
Οἱ δέ ἔφασαν ἔχομεν τούς
λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."
Ἀλλά καί ἐδῶ δέν τελείωσε ἡ ἐξέταση
καί ἠ ἀνάκριση τῶν αἱρετικῶν
Εἰκονομάχων:
"Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης
εἶπεν ἐν τῷ τέως τά ὑπόλοιπα περί τῆς
προκειμένης ζητήσεως τῶν κανόνων
ἀναγνωσθήτω."
Τότε διαβάστηκε καί τό σχετικό
χωρίο ἀπό τόν βίον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν
Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί διαπιστώθηκε
γιά ἀκόμη μία φορά ὅτι ὅσοι μετανοοῦν καί
ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία
τούς ἀποδέχεται, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι
δέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία πού νά κωλύει τήν
ἀποδοχή τους.
Οἱ Πατέρες ἔδειχναν μεγάλη ὑπομονή
καί ἀγάπη καί ἔκαναν τά πάντα, γιά νά
προσεταιρισθοῦν στήν πίστη τούς
χωρισθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρετικούς.
Ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης Εὐστόχιος
παρακαλοῦσε καί νουθετοῦσε ἐπί ὀκτώ
μῆνες τούς Νεολαυρῖτες, πού εἶχαν χωριστεῖ
ἀπό τήν Καθολική (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξη)
Ἐκκλησία, καί μάλιστα μετά ἀπό τόν
ἀναθεματισμό τους ἀπό τήν Ἁγίαν Ε΄
Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅπου ἀνα-
θεματίσθηκε ὁ Ὠριγένης καί ὁ Θεόδωρος
40
Μομψουεστίας καί ἡ κακοδοξία περί
προϋπάρξεως τῶν ψυχῶν καί περί
ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Κακοδοξίες
πού πρέσβευαν καί αὐτοί. Καί ἀφοῦ δέν
πείσθηκαν, διώχθηκαν ἀπό τήν Λαύρα καί
ἐλευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν λύμη (σ.σ. τόν
μολυσμόν)!
Τό συμπέρασμα ἐκ τῆς ἀναγνώσεως
καί ἀπό τόν βίον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι, ὅτι
ὅσοι μετανοοῦν πραγματικά καί ζητοῦν νά
ἑνωθοῦν μέ τήν ἁγία Καθολική Ἐκκλησία,
γίνονται δεκτοί, ἐάν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο
πού νά τούς κωλύει, καί ὑπό τήν
προϋπόθεση ὅτι θά διαφυλαχθοῦν οἱ
κανονικές διατάξεις.
"πάντως γάρ χρή τάς κανονικάς
διατάξεις φυλάττεσθαι"
Καί πάλιν, ὅμως, ἐξετάζεται
ἐνδελεχῶς, μετά ἀπό αἴτηση τοῦ
θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σάρδεων
Εὐθυμίου, ἐάν καί ὑπό ποιές προϋποθέσεις
γίνονται δεκτοί αὐτοί πού χειροτονήθηκαν
ἀπό αἱρετικούς. Καί γι' αὐτό διαβάζονται τά
σχετικά ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀναγνώστου
Θεοδώρου, στό 5ο βιβλίο περί τῆς ἀποδοχῆς
τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου ἀπό τήν Δ΄ ἁγίαν
Οἰκουμενικήν Σύνοδον.
Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε μέν δεκτός
ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί
μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά
τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς
πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο,
παρόντος καί συλλειτουργοῦντος μάλιστα
καί τοῦ Εὐτυχοῦς.
Εἶναι πολύ σημαντικό, ὅμως, νά
ἐξετάσουμε καί νά ἀξιολογήσουμε τά
ἀποφασιστικῆς σημασίας γεγονότα ἀπό τήν
ζωή τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου, γιά νά
κατανοήσουμε, γιατί ἔγινε ἀποδεκτός.
Ὁ ἅγιος εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν
Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος
καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Γ΄
Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πλήττοντας
θανάσιμα μέ τήν θεολογίαν καί τήν
σθεναρῆ ὀρθόδοξη στάση του τόν αἱρετικόν
Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος
τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως
καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός
καί μαχητής.24
24
"Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου
προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630
 Μάλιστα, κατά τήν χειροτονίαν του,
ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος εἶχε πεῖ, χαριεντιζόμενος
πρός τόν Διόσκορον:
"ὅπου περιεπάτηκας ἡγίακας". (!)
Αὐτά ἔγιναν, ὅμως, ὅλα, πρίν
φανερωθεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ
παρρησίᾳ, καί ἀκολουθοῦσαν ὅλοι μέ
εὐλάβεια τά μέχρι τότε ἰσχύοντα τῆς Γ΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν θεοφόρον
πρόεδρόν της Μέγαν Κύριλλον Πατριάρχην
Ἀλεξανδρείας στήν διδα-σκαλία τους, τόν
ὁποῖον Ἅγιον Κύριλλον, στήριξε,
διαπρέποντας ὡς μέγας θεολόγος, κατά τήν
Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὁ Ἅγιος
Ἀνατόλιος!
Σημειώνεται στήν ἐκκλησιαστική
ἱστορία Θεοδώρου ἀναγνώστου, στό πέμπτο
βιβλίο, πού ἀναγνώστηκε στήν Ζ΄
Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅτι τά ἀνωτέρω τά
εἶπε ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος χαριέντως καί τό τί
θά γινόταν στό μέλλον τό ἀγνοοῦσε:
"χαριέντως ἔφη τό μέλλον γάρ
ἠγνόει".25
Καί πάντως ὁ Ἅγιος ἔγινε δεκτός,
γιατί ἦταν πάντοτε καί κατά πάντα
ὀρθοδοξότατος, ἦταν συνετός καί μαχητής,
ὄπως εἴδαμε, καί ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος
Ταράσιος:
"οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ
πατέρων, ἀλλ' ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ
ἀποθανεῖται καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ
χειροτονία (τοῦ ἁγίου Ἀνατολίου)."!
Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί
ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν
ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεων
τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί
διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκ-
κλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ,
Σύνταγμα ..., Β΄, σελ. 216 κ. ἑξ.
25
Πρακτικά, σελ. 718
41
Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε νά
διαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικός κανόνας τῆς
Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος κανόνας τῆς
Συνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήν
ἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς,
ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καί
Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Πρώτη
Οἰκουμενική ἀποφάσισε ὅτι ἔπρεπε νά
χειροθετηθοῦν:
"ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστε
χειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷ
κλήρῳ."
Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως ὅτι θά
ἀκολουθήσουν σέ ὅλα τά δόγματα τῆς
Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί
ἀφοῦ χειροτονηθοῦν (ὁ ὅρος εἶναι τῆς α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περί
χειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίς
κωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆς
κληρικοί:
"ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".26
Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος
Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς Σικελίας
Θεόδωρος εἶπε, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχει
νά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήν
αἵρεσιν:
"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχει
ὁ ἀναγνωσθείς κανών".
26
Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό
Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ
συνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν
ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας
Βασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ
Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί
λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ.
καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄
Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν
Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νά
γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησε
ὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση:
"ἀλλά καί περί πάσης αἱρέσεώς
ἐστιν".
Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνης
εἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆς
ἐκκλησίας τῆς Κατάνης καί ἀντιπρόσωπος
τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζοντας
ὅτι ὁ κανόνας αὐτός εἰπώθηκε, (τάχα μόνον),
γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.
Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιος
Ταράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν
ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως
προσερχομένων:
"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς
ὀφείλομεν δέξασθαι;"
Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν
Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν
τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού
εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο
ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι
αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):
"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοπο-
τηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς
ἀνατολῆς εἶπε:
«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς
ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»
῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»
Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν
δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά
χειροθετηθοῦν:
"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν
Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".
Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος
Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν
χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:
"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν
χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί
χειροτονίας".
Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία
42
ἀμφιβολία ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει
ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω
διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου
Βασιλείου:
"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ
δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ
τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες"
κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανο-
νικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου
ἱεράρχου.
Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανο-
φάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί
Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό
βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί
οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή
τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή
ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ
εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια
μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό
αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά
βαπτίζεται.
Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει
ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν
στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος
τῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νά
χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ
πιστοί στά μυστήρια:
"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς
αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι
ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό
τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...
"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς
ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσ-
ερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν
δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς
μυστηρίοις."
Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν
τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί,
κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης
Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν
Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:
"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν
Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν
αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς
τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε
κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί,
 μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας
κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι
συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως,
μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ
κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ
κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."
Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦ
Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρός
Ρουφινιανόν, σχετικά μέ αὐτούς πού δέν
ἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία,
ἀλλά σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήν
ὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει,
ποιά γνώμη εἶχαν οἱ Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότε
χριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπε
δηλαδή νά γίνουν δεκτοί.
Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία,
διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καί
ἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούς
ἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πού
ἐξέπεσαν στήν πίστη καί ἦσαν
προϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας. Ὡστόσο νά τούς
δίνεται συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.
Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρα-
σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νά
ἀκολουθήσουν τήν αἵρεση, θεώρησε ἡ
Σύνοδος ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱ
θέσεις πού εἶχαν στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινε
μέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καί
κατ' ἐξοχήν, γιατί ἀφ' ἑνός μέν δέν
αὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλά
καί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι ἔφεραν ὡς
δικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί
διαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησαν
παντελῶς ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαν
νά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (παρά τήν
συνείδησή τους, πού προφανῶς τούς ἔλεγχε),
γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοι
ἐπίσκοποι στόν τόπο τους, πού θά
διέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίες
καί θά χάνονταν οἱ λαοί!
Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ
Μέγας πατήρ, καί στήν Ρώμη καί στήν
Ἑλλάδα, πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡ
Ἐκκλησία.
Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατά-
βαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάν
δικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσω
στήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους,
ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦταν
εὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν
43
εἰδωλολατρεία).27
Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονο-
μαχική αἵρεση, -ἀλλά καί κάθε αἵρεση κατά
τόν Ἅγιο Ταράσιο-, ἀπό τόν Μέγα πατέρα
μας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια,
ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱ
Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πού
ἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσό
μοσχάρι καί τό λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶντας
τόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!
Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱ
μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν
εἰκονομαχικήν αἵρεση, κλήθηκαν ἐκτός ἀπό
τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως νά
βεβαιώσουν ὅτι δέν κινοῦνταν καί μέ
ὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλι
τούς θρόνους τους καί νά μή χάσουν τήν
ἐξουσία τους.
Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀνα-
θεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καί
λέγοντας, ὅτι δέν κινούμαστε μέ
ὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήν
ὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική Ἐκκλησία, νά
ἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόν
Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!28
Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες,
πίστευαν, καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτι
οἱ ἄλλες Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος
δέν τούς δέχεται στήν ἱερωσύνη, ὅσους
ἐξέπεσαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καί
ὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱ
Εἰκονομάχοι, καί ἐξεταζόμενοι, ἔπρεπε νά
δώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστα
νά τίς πιστοποιήσουν καί μέ λιβέλλους, ὅπως
εἴδαμε.
Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατο
πρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦ
πάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεως
ἀποδοχῆς στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁ
Ἅγιος Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό
τούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡ
χειροτονία του.
Αὐτό ἀποτέλεσε ἐξαίρεση, κατά τόν
Ἅγιο Νικόδημο29.
27
Πρακτικά, σελ. 735 (235)
28
Πρακτικά, σελ. 237 (737).
29
Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειρο-
τονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν
δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅταν
γράφει:
"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας
τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί
μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε
 Ὁ παπα-Μόδεστος στόν Ἅγιο
Δημήτριο Θεσσαλονίκης
Πληροφορηθήκαμε ἀπό τόν ἑξάδελφό
μου παπα-Φίλιππο τῶν Θωμάδων, ὅτι ὁ παπα-
Μόδεστος βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη, γιατί
τόν εἶχε "χτυπήσει ἐγκεφαλικό". Ἀλλά τώρα ἦταν
καλά καί μπορούσαμε νά τόν ἐπισκεφτοῦμε, γιά
νά πάρουμε τήν εὐλογία του!
Ἐπικοινώνησα μέ τήν ἀδελφή του καί
μᾶς εἶπαν, ὅτι μποροῦμε νά πᾶμε νά τόν δοῦμε.
Ἡ χαρά μας ἦταν μεγάλη.
ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού
ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων
καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους
πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς
Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ
ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται
ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης
μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽
οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν
περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά
ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος,
χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο καί
ἀπό τήν αἱρετική περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁ
Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν,
κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄ καί ἄλλοι
πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί
μετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους.
Ἱερόν Πηδάλιον, Ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς γ΄
ἐκδόσεως τοῦ 1864, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 91,
ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄, (68ο
Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα).
Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ἐξετάζει, ἄν καί ποιούς θά δεχθεῖ καί
ποιούς ὄχι, ὅπως σημειώνει καί ὁ Ἅγιος
Νικόδημος γιά τίς Συνόδους τῆς Ρώμης καί τῆς
Ἀφρικῆς, πού ἄλλους δέχθηκαν καί ἄλλους ὄχι.
Στόν 3ο Ἀποστολικό, ὁ Ἅγιος
ἀποφαίνεται γιά τούς κανονικά κατ' ἐξοχήν
πταίσαντες, (ἠθικά παραπτώματα, σιμωνία κλπ.)
Ἀλλά καί ἡ ἀποδοχή ἀπό κάποιον ἐπίσκοπο
μεμονωμένα τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν,
συγκαταλέγεται στίς κανονικές παραβάσεις,
παράβαση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά
καθαιρεθεῖ, μετά τήν δίκη του.
Στόν 68ο Ἀποστολικό ἀποφαίνεται μέ
βάση τά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν πράξη
τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς. Ἡ
Ἐκκλησία κατ' ἐξαίρεση δέχθηκε κάποιους ἀπ'
αὐτούς, ἀφοῦ μετανόησαν ὅμως καί
ἀναθεμάτισαν μέ λίβελλο τήν αἵρεση πού
ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα.
Τό σπάνιον δηλ. καί τό κατ' ἐξαίρεση γενόμενον.
44
Ἰδιαίτερα, γιατί θά μποροῦσε νά τόν
γνωρίσει καί ἡ Πρεσβυτέρα καί νά τόν δοῦν καί
τά παιδιά, πού τόσα τούς εἶχα διηγηθεῖ γιά τόν
ἅγιο Γέροντα τῆς Κερασιᾶς.
Ξεκινήσαμε ἀπό τήν Πάτρα, πήραμε μαζί
μας καί τήν κυρα-Βάσω μέ τήν κατηχήτριά μας
τήν Ἀγγελική καί τά παιδιά μας, ἐκτός ἀπό τόν
Σεραφείμ.
Στή Λάρισσα πήραμε καί τήν καλή μας
ἀδελφή ἐν Χριστῷ τήν κυρα-Ἀμαλία, πού
Ἡ Σύνοδος δικαιώνει ἤ ἀναθεματίζει.
Ἀπονέμει πάλι τούς θρόνους στούς
ἐπιστρέφοντας καί ἀναθεματίζοντας τήν αἵρεση
ἤ τούς ἀφαιρεῖ.
Ὁ μέγας θεολόγος Ἅγιος Νικόδημος
δέν ἀντιφάσκει, λοιπόν, στήν ἑρμηνεία του στόν
3ον Ἀποστολικόν μέ τήν ἀντίθετη ἑρμηνεία πού
κάνει στόν 68ον Ἀποστολικόν, γιατί στόν 68ον
Ἀποστολικόν συμπυκνώνει τήν γνώμη τῆς
Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς πού θεσμικά
ἀλλοιώνουν τήν ἑνιαῖα πίστη καί τήν
παράδοσή της καί δέν μιλάει γιά μεμονωμένες
κανονικές παραβάσεις, ὅπως στόν 3ον
Ἀποστολικόν
Μελετῶντας προσεκτικά τά πρακτικά
καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων,
βλέπουμε, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες
τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια,
πανηγυρικά καί συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳ
αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαία
πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τό
ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ
αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων,
θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πάντοτε, ὅτι
βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.
Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν
Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό
συνοδικῆς καταδίκης αἱρετικούς καί μετά τήν
καταδίκη. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός
Ἐκκλησίας.
Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού
συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. διασαφηνίζει τίς θέσεις
αὐτές. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆς
διαφωτιστικά:
διακονοῦσε ἀκούραστη τόν Ναό τῶν Ἁγίων
Ἀποστόλων στή Γερμανία.
Φτάσαμε στή Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στό
σπίτι τῆς ἀδελφῆς τοῦ Γέροντα. Τόν εἶχαν σέ
ἰδιαίτερο δωμάτιο. Τόν περιποιοῦνταν πολύ.
Ὅπως μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ἀργότερα ἡ
ἀδελφή τοῦ Γέροντα, δέν ἤξεραν μέ τί ἄνθρωπο
εἶχαν νά κάνουν καί τόν ἀπόπαιρναν στήν ἀρχή,
πού δέν ἦταν κοινωνικός μέ τούς Καινοτόμους
καί τούς Οἰκουμενιστές. Ἀργότερα ἔμειναν
ἔκπληκτοι, πού ἀνώτατοι στρατιωτικοί καί
δικαστικοί τῆς Θεσσαλονίκης πήγαιναν νά
πάρουν τήν εὐχή τοῦ Γέροντα!...
Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ
Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ
ἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην
κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν,
μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ
ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.
-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:
Πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστος αἰτῶ δέ μαθεῖν,
καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.
-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.
-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν
λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡ
ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί
κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην
τῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί
φωτισθῆναι καί διδαχθῆναι τά πλημμελήματά καί
ἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει
τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...
-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί
σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου
ἀκοῦσαι λέγοντος "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς
παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν"
καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντος "τάς
βεβήλους κενοφωνίας παραιτεῖσθαι" τί
βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγειν
Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν Ἱερόν
Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱ
ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου
Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον
Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καί
νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν
Εἰκονομάχων!
Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!
-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν,
ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμεν  καί διά
τοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημμελημάτων
ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης
ἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας
Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί
κακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περί
τούτου....". Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν
Συνόδων, Τόμ. Γ΄, ἔκδ. Καλύβης Τιμίου Προδρόμου,
Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Θεσσαλονίκη 1986, σελ.
45
Ἐκεῖ γνώρισε καί τήν Πρεσβυτέρα. Τήν
κύτταξε ἀπό πάνω μέχρι κάτω καί εἶπε.
-Εἶναι καλή!
-Τήν βλέπω.
Στήν κυρα-Ἀμαλία εἶπε πάλι κάποια
πράγματα, πού μόνον ἐκείνη γνώριζε. Τήν ἔβλεπε
γιά πρώτη φορά!
Εἶδε ἰδιαίτερα καί τήν κυρα-Βάσω. Τῆς
μίλησε καί 'κείνης μέ ἀγάπη καί τῆς ἔδωσε
διάφορες συμβουλές. Καί ἐκείνη διαπίστωσε τό
διορατικό καί τό προορατικό χάρισμα τοῦ ἅγιου
Γέροντα.
742, (242).
Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί
ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως,
προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ...
ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν
ποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς
αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί
συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν
μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.
Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς
Ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν ἀλλά τῆς ἄκρας μου
ἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας
ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... "
Αὐτόθι, σελ. 729 "(220).
Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος,
(ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός
ὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί
ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον
ὑμῶν δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτον
καί τήν πόρνην καί τόν ληστήν  ζητήσατέ με
καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅ
ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν
Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί
Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...
-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπεν οἵ ποτε
κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς
ἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτόθι, σελ. 731 (231).
Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπον ἀλλά τούς
παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ.
Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ
παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς
ἀληθείας.
-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς
οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν
ταύτῃ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί
ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί
Εὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον:
Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος
Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ,
ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπό
αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).

Στή συνέχεια μοῦ λέει:
-Τόν ἄλλον ποῦ τόν ἔχεις;
-Ποιόν Γέροντα; Τόν Σεραφείμ;
-Ναί. Γιατί δέν τόν ἔφερες;
-Ὁ Σεραφείμ ἔρχεται μαζί μου συνέχεια
στό Ἅγιον Ὄρος καί τόν βλέπετε ἐκεῖ, ἐνῶ τά
κορίτσια δέν μποροῦν νά ἔλθουν...
-Καλά, τό καλοκαίρι νά τόν φέρεις, εἶπε
ὁ Γέροντας. Ἐκεῖ στήν Κερασιά!
-Γέροντα, καλά εἶστε ἐδῶ, εἶπα. Μεγάλη
περιποίηση σᾶς κάνουν. Καί σᾶς ἀγαποῦν!
-Δέν εἶναι καλά, παπα-Νικόλα, μοῦ λέει!
Ἀναπολοῦσε ὁ Γέροντας τήν ἀγαπημένη
του Κερασιά καί τήν ἡσυχία στό ἀσκητήριό
τους.
Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούς
λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι
νά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄
Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν
(εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται
ἐπισταμένως, ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς
γιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος, ἄν θά γίνουν δεκτοί!
Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν ὅτι
ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν
συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν...
τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν
ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία
ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα!
Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν
Καθολικήν Ἐκκλησίαν.
Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι, ὅπως καί ὅλοι
οἱ αἱρετικοί ἦσαν πάντοτε ἐκτός τῆς Καθολικῆς
Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ, -(πάντοτε
πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν
ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς
συνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νά
συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς
ἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.
Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί
οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι
εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας,
ὅπως ἦταν καί οἱ Εἰκονομάχοι.
Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς
Πατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται
πανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα μέχρι σήμερα καί ἐπί
πολλές δεκαετίες συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως, καί δή
μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις
δημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶν
ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἡ
Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν καταλεηλάτηση τοῦ
αἰωνίου Ἑορτολογίου, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον
τῆς Πίστεως καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν
Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη,
πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νά
γίνονται ἐπίσημες ἑνώσεις καί συμφωνίες μέ
προαιώνιους αἱρετικούς, Μονοφυσίτες, Παπικούς καί
Προτεστάντες καί νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοί
Οἰκουμενιστές τό Πανάγιον Πνεῦμα στή συνέχεια,
καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν
μυστηρίων!
46
-Θά πρέπει νά πάω γρήγορα μέσα. Τί
δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ μοναχοί στόν κόσμο;
Συμπλήρωσε.
Ὡστόσο ἦταν θέλημα Θεοῦ νά βγεῖ ὁ
παπα-Μόδεστος στή Θεσσαλονίκη, χωρίς τήν
θέλησή του. Τόν ἔβγαλαν οἱ ἀγαπημένοι
Πατέρες, οἱ Δανιηλαῖοι καί οἱ Θωμάδες, ἀπ' ὅ,τι
ἄκουσα, ἀφοῦ συνεννοήθηκαν μέ τόν ἀνηψιό
του. Δέν ὅριζε ἐκεῖνος.
Ὅταν τοῦ ἔδωσαν τήν πρώτη
φαρμακευτική ἀγωγή καί τόν φρόντισε ὁ
ἀνηψιός του πού ἦταν καί γιατρός, καί τόν
ἔβαλαν στό νοσοκομεῖο, ὁ Γέροντας συνῆλθε
πολύ γρήγορα, γιατί δέν εἶχε ξαναπάρει στή ζωή
του φάρμακα καί γιαὐτό τόν "ἔπιασαν" ἀμέσως
καί ἔγινε καλά!
Βλέποντάς τον, λοιπόν, πού ἦταν πάλι
καλά, πολύ χάρηκα, καί τοῦ λέω:
-Πᾶμε, Γέροντα, στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν
Παλαμᾶ καί στόν Ἅγιο Δημήτριο;
-Πᾶμε, μοῦ λέει!
Καί σηκώθηκε ἀμέσως! Φόρεσε ἀπ' ἔξω
ἀπό τήν πιτζάμα! πού τοῦ εἶχαν φορέσει! γιά
πρώτη φορά στή ζωή του, τό ζωστικο του,
φόρεσε καί τό ράσο του καί τό σκουφί του καί
ἑτοιμάστηκε νά φύγουμε.
Πήγαμε πρώτα νά προσκυνήσουμε τόν
Μέγα Παλαμᾶ, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε ὁ παπα-
Μόδεστος. Νά σημειώσω ὅτι στό δρόμο, πού εἶχε
πολλή μεγάλη κίνηση, δέν μᾶς ἔπιασε οὔτε ἕνα
φανάρι! Συνεχῶς εἴχαμε πράσινο!
Μπαίνοντας στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν
Παλαμᾶ, μοῦ λέει ὁ Γέροντας:
-Μιά φορά, παλιά, πού εἶχαμε ἔλθει νά
προσκυνήσουμε εὐωδίασε πολύ ὁ Μεγάλος
Ἅγιος Γρηγόριος!
Μέσα μου σκεφτόμουνα, τώρα, πού
εἴμαστε τόσοι πολλοί μέ τόν Γέροντα καί κάναμε
καί τόσο κόπο, γιά νά ἔλθουμε στή Θεσσαλονίκη
δέν θά ξαναγίνει κανένα σημεῖο;
Ζητήσαμε νά μᾶς ἀνοίξουν στό
παρεκκλήσι, γιά νά προσκυνήσουμε τό ἱερό
λείψανο, ἑνός ἀπό τούς μεγαλύτερους ἁγίους τῆς
Ὀρθοδοξίας μας.
Μᾶς ἄνοιξαν καί προσκυνήσαμε.
Ἀλλά στενοχωρηθήκαμε πολύ, πού στό
παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου εἶχαν ... ἠλεκτρικά
καντήλια... Πάτησε ὁ νεωκόρος τόν διακόπτη
καί ἄναψαν...
Στή συνέχεια φύγαμε καί πήγαμε στόν
Ἅγιο Δημήτριο. Νά προσκυνήσουμε καί κεῖ!
Πολλές φορές εἶχα προσκυνήσει τόν
Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο!
Κατεβήκαμε στίς φυλακές τοῦ Ἁγίου.
Πήραμε ἁγίασμα καί μᾶς τόνισε ὁ παπα-
Μόδεστος, πόσο καλό κάνει στίς ἀρρώστιες καί
πώς πολλά θαύματα γίνονται μέ τό ἁγίασμα τοῦ
Ἁγίου Δημητρίου καί θεραπεύονται πολλοί.
 Προσκυνήσαμε καί τόν τάφο τοῦ ἁγίου
καί τά ἄλλα ἅγια λείψανα.
Μέχρι τότε δέν εἶχε συμβεῖ κάτι τό
θαυμαστό, ἐπί δύο ὧρες πού ἤμασταν μέ τόν
Γέροντα.
Ξαφνικά, μᾶς ἔρχεται ἕνα κῦμα τόσο
μεγάλης εὐωδίας, τόσο ἔντονο, πού ἐγώ
προσωπικά ἔμεινα ἔκπληκτος!
Κάτι τέτοιο δέν εἶχα ξανανιώσει στή ζωή
μου ποτέ.
Ἡ τερπνή αὐτή καί ἀπερίγραπτη εὐωδία
ἐρχόταν συνέχεια ἀπό μπροστά μας.
Βρισκόμασταν ἐνώπιον ἑνός ζωντανοῦ καί
μεγάλου θαύματος! Στή γνωνία, σέ μιά κολῶνα,
βρισκόταν τό λείψανο ἑνός νέου ἁγίου, τοῦ
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Καλλίδη!
-Γέροντα, τί πρᾶγμα εἶναι αὐτό, τόν
ρωτάω, δέν μοῦ ἔχει ξανατύχει.
-Ὁ ἅγιος εἶναι, παπα-Νικόλα μου, μοῦ
λέει ὁ παπα-Μόδεστος!
-Τέτοιους ἁγίους πέφτουμε καί τούς
προσκυνᾶμε. Τούς βάζουμε ἐδαφιαία μετάνοια!
Πέσαμε ὅλοι κάτω ἀμέσως, ὁ Γέροντας,
τά παιδιά, ἡ Πρεσβυτέρα, οἱ ἄλλοι καί 'γώ καί
κάναμε ἐδαφιαῖες μετάνοιες!
Προσκυνήσαμε τόν μεγάλο Ἅγιο
Γρηγόριο τόν ἐπίσκοπο Τραπεζοῦντος. Καί
ὅπου πήγαινε ὁ Γέροντας στή συνέχεια καί τόν
ἀκολουθοῦσα καί 'γώ, ἐρχόταν καί τό ἀπίστευτο
σέ εὐωδία κῦμα, πού ποτέ στό παρελθόν καί
μέχρι σήμερα δέν ξανααισθανθήκαμε.
Εἶχα μείνει ἐκστατικός!
Ἐπί δεκαπέντε - εἴκοσι λεπτά κατα-
κλυζόμαστε συνέχεια ἀπό τήν ἀπερίγραπτη αὐτή
οὐράνια εὐωδία, πού δέν περιγράφεται μέ λόγια.
Ζούσαμε παραδείσιες στιγμές ὅλοι μας!
Χαιρόταν μᾶλλον ὁ ἅγιος Γρηγόριος,
πού ἕνας ἄλλος σύγχρονος ἅγιος καί ἀσκητής τῆς
Κερασιᾶς ἦλθε στόν Ναό τοῦ ἁγίου
Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, γιά νά προσκυ-
νήσει. Μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός, ὅτι ὄντως εἶχαμε
ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας καί μας τό
ἐπιβεβαίωνε καί μέ τό θαῦμα αὐτό!
Γιά τόν παπα-Μόδεστο δέν φαινόταν
κάτι ἰδιαίτερο ἡ μεγάλη αὐτή εὐλογία. Φαίνεται
πώς τέτοιες ἐπισκέψεις τῆς χάριτος εἶχε πολλές.
Γιά μᾶς ὅμως ἦταν κάτι τό πρωτοφανές
καί ἐκπληκτικό, πού δέν θέλαμε νά
ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τό λείψανο τοῦ Ἁγίου
Γρηγορίου καί πηγαίναμε καί ξαναπηγαίναμε
καί προσκυνούσαμε μόνοι μας καί μέ τόν παπα-
Μόδεστο!
Ἔκτοτε ξαναπῆγα ἀρκετές φορές στόν
Ἅγιο Δημήτριο. Ξαναπροσκύνησα τό λείψανο
τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, ἀλλά εὐωδία δέν
ξανααισθάνθηκα. Μόνο μιά φορά, βγαίνοντας
ἀπό τίς φυλακές τοῦ Ἁγίου, ἐπειδή ἡ κόρη μας ἡ
Μαρία ἔδινε ἐξετάσεις καί εἶχε μέν ἀριστεύσει
στά μαθήματα, εἶχε ὅμως κάποιο πρόβλημα
47
ὑγείας, ὅπως ἔδειχναν οἱ ἐξετάσεις, καί ἦταν
ἀφάνταστα στενοχωρημένη καί ἔκλαιγε μέ
λιγμούς, γιά νά μᾶς παρηγορήσει ὁ ἀγαπημένος
μας Ἅγιος Δημήτριος μᾶς ἔστειλε μία λεπτή
εὐωδία ἀπό τήν εἰκόνα του, πού εἶναι
ἁγιογραφημένος μαζί μέ τόν Ἅγιο Νέστορα.
Καί πράγματι στή συνέχεια, μετά ἀπό
τρία ἰατρικά συμβούλια, οἱ ἀνώτατοι γιατροί τῆς
Στρατιωτικῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τῆς
Θεσσαλονίκης ἀπεφασισαν ὅτι τήν κάνουν δεκτή
στή στρατιωτική Σχολή!
Ἐκείνη ὅμως προτίμησε τήν Σχολή
ἀξιωματικῶν τῆς Ἀστυνομίας, πού ἦταν τό
ὄνειρό της νά ὑπηρετήσει τήν Πατρίδα μας!
Ἀγαπημένοι μου φίλοι καὶ ἀδελφοί!
Κοιμήθηκε τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας μας,
15 Αὐγούστου 2013, κατά τό Πάτριο
Ἑορτολόγιο, ἡ ἀγαπητμένη μας ἀδελφή Ἀνθεία!
Μετὰ ἀπὸ πολύχρονη ἀσθένεια καὶ
ἀλλεπάλληλες ἐγχειρίσεις, δείχνοντας μέχρι
τέλους, τεράστια ὑπομονὴ στοὺς φρικτοὺς
πόνους της τελευταία, ἔχοντας πάρει τὰ ἐφόδια
τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ
Κυρίου μας, καὶ μετὰ ἀπὸ εὐχέλαιο καὶ πολλὴ
προσευχὴ ὅλων τῶν φίλων καὶ ἀδελφῶν, τὴν
πῆρε ἡ Παναγία μας τὴν ἡμέρα ποὺ Ἐκείνη
μετέστη πρὸς τὸν Υἱόν Της καὶ Θεόν Της καὶ
Θεὸν ἠμῶν!
Ὑπεραγαποῦσε τὴν Παναγία μας ἡ
Ἀνθοῦλα!
Μετὰ τὴν μεταστροφή της στὴν ἁγιωτάτη
πίστη τῶν Πατέρων μας, διάβαζε πολλὲς φορὲς
καθημερινά τους Χαιρετισμοὺς τῆς Κυρίας
Θεοτόκου.
Δίδασκε καὶ ἄλλους τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν
Ὑπέραγνον Μητέρα μας καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ
στὸ κατηχητικὸ, ποὺ ἔκανε ἐπὶ χρόνια. Μάθαινε
στὰ μικρὰ παιδιὰ τοὺς ὕμνους τῆς Παναγίας μας
καὶ ὡς καλλίφωνη τὰ μάθαινε καὶ βυζαντινὴ
μουσική.
Δίδασκε καὶ τοὺς μεγαλύτερους μὲ
διάκριση καὶ τὸ πάντοτε χαρίεν πρόσωπό της.
Μέχρι τέλους δὲν λύγισε!
Εἶχε τὴν ἐλπίδα της στὸν Χριστόν μας!
Ἡ στάση της μᾶς δίδασκε!
Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς πηγαίναμε νὰ τῆς δώσουμε
κουράγιο, ἐκείνη ἦταν πού μᾶς στήριζε
περισσότερο.
Δὲν φοβόταν τὸν θάνατο, ἀφοῦ ὁ Κύριος
τὸν ἐπάτησε καὶ κατήργησε τὸν τὸ κράτος
ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τὸν διάβολον.
Ἡ ἐλπὶς αὐτῆς ἦταν ἀθανασίας πλήρης!
Στὴν αἰώνια ζωὴ βρίσκεται τώρα,
μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ σιγουριά, μιά καὶ
δοκιμάστηκε ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ καὶ
καθαρίστηκε ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ Ὅθεν, ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτε
πνεύματος! τάς παραδόσεις καί φυλάξατε τήν Ὀρθόδοξον
Ἤκουσε πρὶν δέκα χρόνια περίπου τοῦ πίστιν ὡς κόρην ὀφθαλμου!
Κυρίου λέγοντος: "Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ Ὡς τέκνα ὑπακοῆς, ἀγωνισθῆτε μέ ὅλες
κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κἄγώ ἀναπαύσω τίς δυνάμεις σας, σύμφωνα μέ τά κελεύσματα
ἡμᾶς" καὶ ἔσπευσε ἀγαλλομένῳ ποδὶ πρὸς τῶν ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί
Αὐτόν, Τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας στέφανος δόξης μᾶς ἀναμένει, ὅταν, ὅπως μᾶς
ἡμῶν! Τὸν ἀγάπησε ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός μας, θά ἀκούσουμε ἀπό
ὅλης τῆς διανοίας της καὶ Τὸν ὑπηρέτησε πιστὰ τόν Κύριόν μας τήν ἡμέρα ἐκείνη, εὖ δοῦλε
μέχρι τέλους! ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλά
Ἄφησε τὰ ἔργα τοῦ θανάτου καὶ σέ καταστήσω !
ἐπιδόθηκε μὲ ὅλη της τὴν καρδιὰ στὴν
καλλιέργεια τῆς προσευχῆς καὶ στὴν ἐργασία τῆς
μετάνοιας, ἔργον ποιοῦσα, κατὰ τὸν Ἀπόστολον,
καὶ εὐαγγελιστού!
Αὐτός, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός,
πού εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, τὸ Α καὶ τὸ Ὤ,
πιστεύουμε ὅτι τὴν ἀνέπαυσε τελικά, καλῶντας
την κοντὰ Του Τὴν ἡμέρα ποὺ καὶ ἡ Παναγία
Μητέρα Του καὶ Μητέρα πάντων τῶν εὐσεβῶν
καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετέστη πρὸς τὴν
Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς!

Ἂς κάνουμε ὅλοι προσευχὴ καὶ

κομποσκοίνι, γιὰ τὴν αἰωνία ἀνάπαυσή της. Καὶ
ἡ Μητέρα μας Παναγία, νὰ ἀναλάβει ὑπὸ τὴν
Σκέπην Τῆς τὰ τρία μικρὰ παιδάκια τῆς ἀδελφῆς
μας Ἀνθείας, ποὺ ἔμειναν ὀρφανὰ ἀπὸ τὴν
μητέρα τους σὲ τόσο μικρὴ ἡλικία.
Ὁ Κύριος ὀρφανὸν καὶ χήραν
ἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ!
Αἰωνία της ἡ μνήμη!
Ἐν ἀγάπη Χριστοῦ,
π. Νικόλαος.

Ὁ Μέγας Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός

εἶναι ὁ ὁδηγός μας γιά τήν ὁμολογιακή καί
ἀταλάντευτη στάση του κατά τῶν Λατίνων!
Εὐλογεῖ τόν ἀγῶνα μας καί μᾶς προστατεύει
στήν σημερινή ἐποχή ὅπου κατελύθησαν τά
πάντα. Ἱεροί Κανόνες καταπατοῦνται. Αἰώνιες
παραδόσεις τῶν Πατέρων ἀθετοῦνται. Ἡ Πίστις
προδίδεται καί χιλιάδες ψυχές πού ἀκολουθοῦν
τούς Καινοτόμους καί τούς Οἰκουμενιστές
συναπώλλυνται μαζί τους.

48