TRAHEDYA

“Para Sa Iyo Anak”

Tagapagsalaysay: Si Sophia ay ang nag-iisang anak nina Rose at Ramon. Ngunit musmos
palamang si Sophia namatay ang kanyang ina dahil sa sakit sa puso kaya ang tumatayong ina at
ama niya ay ang kanyang ama na si Ramon. Ngunit galit si Sophia sa kanyang ama dahil hindi
nito binibigay ang lahat nang kanyang gusto.

Sophia: Nakakainis na ang buhay na ganito. Dalawa na lang kami ng papa ko lagi pa siyang
wala sa bahay! Lagi na lang trabaho inaatupag niya pero di naman niya binibigay lahat ng mga
gusto ko!! galit na galit talaga ako sa kanya!
(Kakatok ang ama ni Sophia sa kanyang kwarto)
Sophia: Dumating na pala siya lagi nalang hating gabi siya umuuwi…hindi naman niya
nabibigay ang mga gusto ko bahala siya diyan!!! Hindi ba niya alam may pasok ba bukas
nakakainis!!
Tagapagsalayasay: Laging pinupuntahan ni Ramon ang kwarto ni Sophia upang makasiguradong
ayos lang si Sophia kahit pagod siya sa kanyang trabaho hindi niya nakakalimutang bisitahin ang
anak ngunit lagi ding hindi binubuksan ni Sophia ang ama

Tgapagsalaysay: Kada umaga lagging nakikita ni Sophia na may isinusulat ang kanyang ama sa
kwaderno
Sa isipan ni sophia: ano ba ;yan nagsusulat na naman siya sa kanyang kwaderno ano yan diary
isip bata!!....At ano naman to noodles nanam para sa umaga wala ba siyang alam na lutuin isip
bata na nga bobo pa!!!
Sophia: Wala na bang ibang pagkain?
Ramon: Pasensiya na anak yan lang eh…. pagtiisan mo nalang
Sophia: Sa paaralan na lang ako kakain
:Nakakaasar, wala na nga akong matinong ama, wala pa kong matinong pagkain.
Tagapagsalay say: Kina-umagahan humingi ng pangbiling laptop si Sophia sa kanyang ama.
Sophia: Papa, pwede mo ba ko ibili ng laptop? Kailangan ko na kasi ng computer eh para sa
mga proyekto ko sa school. Ang hirap ng nag rerent pa ko sa labas .
Ama: Patawad anak, wala pang pera si papa eh
Sophia: Eh inaabot kayo ng hating gabi sa trabaho tapos walang pera?! Sino niloko
niyo?! siguro nambababae ka lang eh! Madalas ka ng wala dito sa bahay
tapos di mo pa ko mapagbigyan! Walang kwentang ama!
(Tumakbo palabas si Sophia habang umiiyak)
:Nakakainis! Bat ba ko nagkaroon ng magulang na di kayang ibigay ang gusto ko?! Bat
sa dinami dami ng magiging ama ko yun pang walang silbi Galit ba sakin ang
Dyos?! Bat di na lang ako pinanganak na mayaman katulad ng mga kaklase ko?!
Pakiramdam ko ako na ang pinaka malas na tao sa buong mundo. Nagiisa lang ako.
Ayoko ng ganito. Ayoko ng buhay ko.

Tagapagsalaysay: Halos dalawang hindi pinapansin ni Sophia anng kanyang ama kahit sa pag-
aalmusal hindi siya sumasabay dito pero napapansin niyang nagsusulat parin ito sa kanyang
diary. May nakilala naman na lalaki si Sophia na si Max niligawan siya nito at sinagot din naman
niya ito sapagkat nabibigay nito ang mga luho niya.
Sophia: Andrei ipakilala kita sa papa ko
Andrei: Sige ba!
(Pagdating sa bahay)
Sophia:Papa kasintahan ko pala, si Max
Andrei: Magandang gabi po
: Hindi yata ako tanggap ng papa mo Sophia?!!
Sophia: Hayaan mo siya! Wag mo siyang intindihin!”
: Tara date tayo!!
Andrei: Nakokonsensya ako Sophia
Sophia: Bakit naman?!
Andrei: Ang papa mo, narinig ko siyang umiiyak
Sophi : Wala akong paki sa kanya
Andrei: Sophia wag ganyan ang trato mo sa iyong ama. Mamaya magsisi ka pag nawala siya
sayo

Tagapagsalay say : December na. Malapit na ang Christmas Party nila Sophia kaya nagpabili
siya ng damit sa kanyang ama at dahil may pera ang kanyang ama pinangako nitong bibilhin nito
ang gusto niyang damit dahil sa kasiyahan ni Sophia niyakap nito ang ama at hinalikan.
Sopjia: Ang tagal naman ni papa baka hindi niya nabili an gang aking gusting damit lagot siya
saakin!!!
: Oh nandiayn na siya…. ano nangyari sayo?! Bat puro sugat ka?! Nasan yung damit ko?
Hindi iyan ang gusto ko ang pangit niyan
: Papa! Nakakaasar ka naman eh! lagi mo na lang ako pinapaasa! Ayoko na!
ayoko ng maging tatay ka! Hindi mo naman ako pinapasaya! Lagi mo pa kong
iniiwan sa bahay! I hate you ! I really hate you! Ayoko ng maging tatay ka!
Wala kang kwentang----“
*slap*
Tagapagsalaysay: Natigilan si Sophia kasi hindi niya inaakala na magagawa iyon ng ama niya.
Tumakbo palabis si Sophia habang umiiyak.
Tumakbo ako palabas habang umiiyak.
*BEEEEEEP*
Tagapagsalaysay: Nakita ni Sophia kung paano siya ilgtas ng kanyang ama dahil sa gulat hindi
siya nakakilos agad.

Sophia: Dok, ang papa ko

Doktor: Patawad hija, dead on arrival ang ama mo. Condolence
Tagapagsalaysay: Ang bilis ng pangyayari, hindi inaakala ni Sophia na wala na ang kanyanmg
ama at nakita ni Sophia ang diary ng kanyang ama nagulat siya dahil ang nakasulat sa harapan ng
kwaderno ay ang kanyang pangalan.
Dear Sophia…..
Tagapagsalaysay: Dahil sa nabasa ni Sophia nagsisi siya sa lahat ng kanyang ginawa at hindi
niya naipakita na mahal niya ang kanyanng ama. Nagsisisi talaga ako.

WAKAS………

“Pamilya Garcia”

Mga Tauhan:

Daryl Co bilang si Victoria Garcia

Patricia Canciano bilang si Veronica Garcia

Angelo Veriña bilang si Vince Garcia

Romiel Uy bilang si Antonio Garcia

Nifil Najera bilang si Georgia Garcia

Paulo Fernandez bilang si Rico Abueva/Bryan Dela Cruz

Anita Araneta bilang si Inday Lucy

Inna Reyes bilang si Sara Daiz

Trica Francisco bilang si Gia Perez

Mula sa panunulat at direksyon ni Angelo Veriña

__________________________________

Bakasyon ng 2007, may malagim na nangyari sa 68 Aguirre St. Sunbay Subdivision, Quezon
City. Umiikot ang pangyayari sa pamilya Garcia. Nasa kanila na ang lahat, kayamanan at
kapangyarihan. Mayroon silang tatlong anak, tatlong mga regalo ng Diyos sa mag-asawang
nagpakahirap upang makuha ang lahat nang ito. Ngunit sapat na ba ang lahat ng mayroon sila
upang sila’y lumigaya? Maaring sa mag-asawa, oo, ngunit sa isa sa kanilang mga anak ni
minsa’y hindi nakuha maging masaya, kaya nga bang ipagpalit ang pamilya niya para sa salapi at
yaman? Narito ang isang istorya ng makabuluhang pag-iisip sa mundong ginagalawan nina
Vince, Veronica at Victoria Garcia. Ating silipin, panoorin, at unawain.

EKSENA SA HAPAG-KAINAN…

Antonio: Inday, tawagin mo na sila sa taas. Sabihin mo kakain na.

Inday Lucy: Opo, sir.

Rico: Nakahanda na po ang tiket niyo sa makalawa papuntang Bali, sir. Nakuha ko na ito
kaninang umaga.

Antonio: Mabuti naman, Rico. Sige, mag-impake ka na rin bukas at maaga tayo aalis.

Rico: Opo.

(Uupo na sa mesa ang mag-asawang Antonio at Georgia).

(Kakatok sa kwarto si Inday).

Inday: Vince, Ria, Nica, nakahain na ang pagkain.

Magkakapatid: Coming!

(Mag-uusap-usap habang bumababa ng hagdanan, pagka-upo sa mesa, magdadasal, kakain).

Veronica: Dad, aalis nga po pala ako tomorrow, ha. May lakad kami nila Gia at Sara.

Antonio: At anong oras ka na naman makaka-uwi niyan? Alauna? Alasdos?

Veronica: No, naman, dad. Siguro, nandito na ako before midnight. (Ngingiti.)

Antonio: Hay nako, Veronica, kada alis mo nalang ay… (Sasabat si Georgia)
Georgia: Antonio, pabayaan mo na si Veronica, maaga naman daw siya uuwi di’ba? Wala pa
namang pasok, e.

Antonio: Eh ano pa nga ba ang magagawa ko?

Veronica: Thanks, ma!

Vince: Si ate, gagala na naman, mangboboy-haunting. Hahaha!

Veronica: Ha—Ha—Ha. Nakakatawa, Vince.

Vince: Totoo naman e, hindi ba?

Veronica: Ano ka ba? Parti ang pupuntahan naming, hindi bar!
Victoria: Ano ba kayo?! Tumahimik na kayong dalawa at kumain nalang tayo.

Vince at Veronica: Opo, ate.

EKSENA SA KWARTO NI VICTORIA:
Bryan: O, kamusta ka naman, dito sa impyernong bahay niyo?
Victoria: Bryan, ano ka ba? Hindi naman ito impyerno. Okay lang ako.

Bryan: Ah. Teka, may ibibigay ako sa’yo.

Victoria: Ano ‘yan?

Bryan: Kaibigan natin ‘yan.
Victoria: Anong kaibigan?! E baril ‘yan e.

Bryan: Alam kong baril, yan! Teka-teka, kaya ko binigay sa’yo yan, para pag may gustong
manakit sa’yo o talagang galit na galit ka na at di mo na mapigilan ang sarili mo, diretsuhin mo
na kaagad. Kaya dapat lagi kang handa.

Victoria: Legal ka bang humawak nito?

Bryan: Tsk! ‘Wag mo nang tanungin. Itago mo nalang, okay? Halika na.

EKSENA SA SALA…

Sara at Gia: Veronica! Halika na! Mahuhuli na tayo sa parti!

Veronica: Mom, dad, aalis na ako!

Georgia: Agahan mo ang pag-uwi, ah! Mag-iingat ka!

(Pagkasarado ng pinto, ilang sigundo pa.)

Antonio: Wala na talaga akong magagawa, Georgia. Napaayos ko na ang testimonya natin.
Nahati-hati ko na ito para sa ating mga anak at kay Rico.

Georgia: Bakit hindi mo naman sa’kin sinabi na ginawa mo nap ala iyan. At si Rico? Ngunit
bakit natin siya pamamanahan? Hindi natin siya kaano-ano!
Antonio: ‘Wag ka namang magsalita ng ganyan, dalawampu’t walong taon ding nanilbihan sa
serbisyo si Rico sa’kin, sa ating lahat. Kaya nararapat lang sa kanya ang ginawa ko.

Gerogia: Oo na, sige na. Ilang porsyento ang pagkakahati-hati mo?

Antonio: 35% kay Vince, 40% naman kay Veronica, 15% kay Rico at 10% naman kay Victoria.

Victoria: Bakit ganoon nalang kaliit ang porsyento nang sa’kin, dad? (Lalabas.)
Georgia: Victoria, anong ginagawa mo diyan?

Victoria: ‘Wag niyong ibalik at ibahin ang tanong ko. Bakit ganoon lang ang kaya niyong ibigay
at ipamana sa akin?! Anak niyo rin naman ako, diba?! Anak niyo itong babaeng nasa harapan
niyo! Mas malaki pa ang ibinigay niyo sa mahirap at mabahong Rico na ‘yan!

Antonio: (Sasampalin si Vicotria). Victoria! Tumigil ka na!

Georgia: Antonio, sa tingin ko’y oras na para malaman niya ang katotohonan tungkol sa
pagkatao niya.
Victoria: Anong katotohonan?! Naguguluhan na ako!

Georgia: Makinig ka, anak…

Victoria: Ahhhh! Hindi ko na kaya ito! (Huhugutin bigla ang kanyang baril sa bulsa at babarilin
ang dalawa.)

SA KWARTO NI VINCE…

Vince: Putok iyon ng baril ah! Ano kayang nangyayari sa baba! (Tatawagan si Rico) Tito Rico,
may narinig po akong putok ng baril sa baba, malakas! Puntahan niyo po kami dito!

(Pagbaba ni Vince ay maabutan na nakahandusay na ang kanyang mga magulang, hawak ni

Victoria ang baril).

Vince: Ma, Pa! Ate! Anong ginawa mo! Ma, Pa!

Victoria: Hindi ko sinasadya, hindi ko sainasadya, Vince! Maniwala ka!

Vince: ‘Wag kang lalapit sa’kin, ate! Lumayo ka! Ma, Pa!

Victoria: Maniwala ka sabi e, ayaw mong maniwala, sige, magsama-sama kayo! (Babarilin din,
mabibigla.) Ano ‘tong nagawa ko! (Iiyak ng iiyak).

SA LABAS NG BAHAY…

Veronica: Wow, grabe ang saya ng gabing ‘to. (Makikita si Rico, tumatakbo.) Tito Rico?! Anong
ginagawa niyo dito? Gabi na po ah!

Rico: Tumawag sa’kin si Vince, may putok daw ng baril siyang narinig.

Veronica: Po?! (Tatawag ng pulis sa cellphone.) Halika na, bilisan na natin, baka kung ano na
pong nangyayari sa bahay

(Papasok ang dalawa sa loob ng bahay, maabutan na nakahandusay ang dalawang matanda at si
Vince.)

Rico at Veronica: Victoria!

Veronica: Anong ginawa mo?!

Rico: Victoria, magsalita ka! Anong ginawa mo sa kanila?! Victoria!
Victoria: Hindi ko sinasadya, ate, hindi ko sinasadya!

Veronica: Pano mong nasasabing hindi mo sinasadya, tatlo silang binaril mo, sabay-sabay pa,
ate! Ano bang nangyari.

Rico: Huminahon ka, Veronica. Victoria, bakit mo ito ginawa? Bakit?

Victoria: (Maalala ang paghahati-hati ng mana.) Teka-teka, bakit ka ba nangenge-alam. Kaano-
ano ka ba naming, ha! Masyado kang pakialamero! Sino ka ba talaga?! Bakit lagi ka nalang
binibida ni Daddy? Pati mana ko mula sa kanila, lumiit, dahil sa’yo! Sino ka ba talaga?
Rico: (Lalapitan si Victoria.) Victoria, ako ang…
(Biglang babarilin nang nakapikit ni Victoria si Rico.)
Veronica: Ate! ‘Wag! Ate! Siya ang tunay mong ama! Ate!

Victoria: Ano?! (Mapapalingon kay Veronica, manlalaki ang mga mata.)

Rico: Ma—hal na ma—hal kit—a, an—ak ko. Pa—a—lam.

Victoria: I—i—i—tay! Itay!

(Hahagulgol si Victoria.)
Victoria: Panong nangyari ‘yon?
Veronica: Sanggol ka pa lang nang iwan ka ni Tito Rico kay mommy at daddy dahil hindi niya
kayang tustusan ang pangangailangan mo noon simula nang mamatay ang tunay mong ina. Pinili
nalang niya na Makita kang inaalagaan nang ibang tao kaysa sa pag-aalagang hindi niya kahit
minsan magagawa. Lumapit siya kay daddy, ibinigay ka at nagpasyang magtrabaho upang
masubaybayan ka hanggang sa paglaki mo, ate. At dahil dun, napagpasyahan na rin ni daddy na
pamanahan siya ng mas malaki upang pag nabuhay na kayo ng sa inyong sariling paa, may
pangtustos na siya para sa’yo.

Victoria: Alam mo itong lahat, Veronica? Niloko mo ako, niyo akong lahat all these years?
Veronica: Pinakiusapan ako ni daddy na ‘wag na muna sabihin sa’yo dahil sila ni mommy ang
gagawa noon. Ngunit wala na sila, ate. Kinuha mo na sila! Wala kang itinira sa’kin! Pati kapatid
ko, pinatay mo! Anong klase kang tao, ate?! Anong klase?!

Victoria: Hindi ko naman alam.

Veronica: Wala kang kwenta! Lahat ibinigay sa’yo! Binihisan ka nila daddy, pinakaain,
inalagaan, bingyan ng sapat na karangyaan, ngunit ito ang igaganti mo sa’kanila?!

(Dadating ang mga otoridad.)

Veronica: Siya po. Siya ang may kagagawan sa lahat ng ito.

(Nakaposas na si Victoria.)

Victoria: Patawarin mo ako, Veronica. Patawarin mo ako. Hindi ko sinasadya.

Veronica: Kahit isang milyong beses ka pang humingi ng tawad, hindi na kita kaya pang
patawarin sa nagawa mo. Kalimutan mo na ring magkapatid tayo. Dahil wala akong kapatid na
kriminal, walang-wala. Sige po, dalhin niyo na siya.

Victoria: Veronica! Veronica! ‘Wag mong gawin sa’kin ‘to, Veronica!

Inday Lucy: ‘Wag kang mag-alala, ma’am Veronica, nandito pa rin ako, hindi kita iiwanan.
Alam ko ang pakiramdam ng mawalan ng mahal sa buhay. Alam mo namang ganyan din ang
nangyari sa’kin ng masawi sa aksidente si Grace, ang aking anak. Magpakatatag ka, andito lang
ako, hindi kita iiwan.

Veronica: Salamat, Aling Lucy, salamat. (Yayakapin.)

Sampung taon na ang lumipas, sampung masasayang taon para kay Veronica, sampung
malulungkot na taon kay Victoria. Muling nakabangon si Victoria, nakapagpatayo ng bagong
kumpanya kasama ang bagong head nitong si Aling Lucy, ang tumayong pangalawang ina niya,
at nagkaroon na rin ng dalawang anak kay Gino. Naging masaya ang pagbangong ito ni
Veronica, pinalakas niya ang kanyang loob na magsimula ulit kasama ang bago niyang pamilya.
Si Victoria naman ay wala nang nagawa kundi ang magtiis sa loob ng kulungan. Makulong sa
loob ng madilim na pagsisisi at pagaakalang buhay pa ang ala-ala ng nakaraan. Ngayong nakuha
na niya ang inaatim niyang yaman, bakit hindi niya makuha maging masaya? Sana’y napulutan
niyo ng aral ang kwento ng pamilya Garcia at sana’y lagi niyong tatandaan na ang pamilya ay
isang sapat na kayaman na upang maging masaya at maligaya kasama nila, ang tunay na
nangmamahal sa’yo at tanging tumatanggap sa mga kamalian mo.

“Disgrasya sa Dagat”

Ang trahedya ay kusang dumarating ng hindi nagpapa-aalam. Kaya ang mahalaga ay dapat
maging handa tayo palagi.

Isang magandang pamamasyal noon ang naranasan ng pamilya ni Mang Jun. Selebrasyon kasi ng
kapistahan sa kanilang lungsod. Magtatanghali ng matapos ang kanilang pamamasyal. Masaya
sila noon dahil minsan lamang sila makapunta ng bayan. Marami silang mga nabili. Mga damit,
pagkain at mga laruan.

Kaya matapos ang masayang pamamasyal ay napasyahan na nilang umuwi. Halos maubos na rin
kasi ang pera nila sa pamimili.

Sakay ng pumpboat na tanging sasakyan lamang na maaring masakyan pabalik sa kanila ay

tumuntong na sila rito. Sakay ng pumpboat ang buong pamilya, Si Mang Jun n, kanyang asawa
at mga anak. At ilan pang mga nakasakay rito. May mga matantanda at mga bata rin na sakay
doon sa bangka. Maliit na pulgada na lang at sasakay na rin ang tubig dagat sa kanilang
pumpboat. Ang sabi ng kapitan ay huwag kayong malikot at kargado tayo. Makakarating tayo sa
atin ng matiwasay basta wala lamang maglilikot sa inyo. Tahimik naman ang dagat ngayon at
maaliwalas ang panahon. Bago umalis ay tumahimik din ang mga maiinagay na pasahero.

Sa kanilang pagbibyahe ay nagdasal ang mga matatanda para sa tahimik at mabuting

paglalakbay. Subalit sa di inaasahang pangyayari, makalipas ang ilang minuto ng paglalakbay at
sila ay nasa malalim na parte na karagatan ay mag nasalubong silang isang maliit na pumpboat.
Hindi ito napansin ng kapitan dahil may nakatabon na payong sa kanya. At sa kasamaang palad
ay bumanga ang maliit na pumpboat na memamaneho ng isang lasing sa kanilang sasakyan. At
ganoon nga ay lumubog ang dalawang bangka.
Ilang sandali pa ay dumating ang ibang bangka para sumagip sa mga nadisgrasya. Subalit dahil
sa mga bata at matatanda ang karamihang pasahero ay hindi na nila naabotan ang mga ito.
Marami ang nasawi sa trahedyang iyon. Kabilang ang lahat na membro sa pamilya ni Mang Jun.
Walang siyang ni isang nasagip sa pamilya.

Kinasuhan ng gobyerno ang kapitan ng bangka dahil sa pagkakarga ng higit na pasahero at ang
lasing na lalaki dahil sa pagmamaneho nito ng lasing.

Tumayo namang saksi si mang Jun sa mga pangyayari. Nais kasi niya na mabigyan ng hustisya
ang pagkawala ng mga mahal niya sa buhay.

Malungkot na malungkot si Mang Jun dahil sa isang iglap lang ay nawala sa kanya ang pamilya.