கேள்விக்குறி (எஸ்.

ராமகிருஷ்ணன்)

வேண்டியது இருக்கு?’, ‘இந்தக் காலத்துல யாரை நம்ப முடியுது ச ால்லுங்க?’, ‘என்ரைப்பத்தி

என்ைதான் நிரைச்சுட்டு இருக்கீங்க?’, ‘என்ரை ஏன் எேனுவே ேதிக்க ோட்வேங்கிறான்?’...
எை இரே வபான்று, ோழ்வு எழுப்பும் எண்ணிக்ரகயற்ற விைாக்கள் ேைதில் ஆழோை ேலிரய
உருோக்குகின்றை.

இந்தக் வகள்விகளுக்காை விரேவதடி ஞானிகளிேமும் தீர்க்கதரிசிகளிேமும் அறி

ோளிகளிேமும் ச ல்லும் வபாது கிரேக்கும் பதில்கள் தற்காலிக ஆறுதல் தருகிறவத அன்றி
நிைந்தைோை தீர்ரேத் தருேவத இல்ரல.
 உலகில் இதுேரை வகாோனுவகாடிக் வகள்விகளும் பதில்களும் வதான்றி
ேரறந்திருக்கின்றை. ேனித ந்வதகங்கள், ேலிகள், துக்கங்கள், பிைமிப்பு,
ேறதி, முட்ோள்தைம், புரியாரே இரேதான் எல்லாக் வகள்விகளுக்கும்
விரதகளாக இருக்கின்றை.

எைது ஆதங்கம் பதில்கள் குறித்தது அல்ல. அவநகோக இது வபான்ற

வகள்விகளுக்குப் பதில்களாக உள்ள யாவும், யாவைா ஒருேருக்குச்
ரியாைதுதான். நான் ஆைாய விரும்புேது... ‘ஏன் இந்தக் வகள்விகள் நம்
கூேவே ேளர்ந்து சகாண்டு இருக்கின்றை? எத்தரை நாட்களுக்கு நம் ேை
வேதரைகரள இப்படிக் வகள்விகளாக ேட்டுவே ரேத்திருப்பது?
வகள்விகளின் ேழியாக நாம் எரத சேளிப்படுத்துகிவறாம்?’ என்பரதவய!

உண்ரேயில், ஒவ்சோரு ேனிதனும் நூற்றுக்கணக்காை வகள்விகரளச் சுேந்துசகாண்டுதான்

இருக்கிறான். சிறியதும் சபரியதுோை பதிலற்ற வகள்விகள் ஒரு நீருற்ரறப் வபால நேக்குள்
சபாங்கியபடிவய இருக்கின்றை. வகள்வியில்லாத ேனிதர்கவள இல்ரல. வகள்வி ஒரு ாவி.
அதன் ேழியாகத் திறக்கப்படும் கதவுகளின் எண்ணிக்ரக அதிகம்.

வகள்விகரளப் பற்றிக் சகாஞ் வநைம் வயாசிக்கிவறாம். அதற்காை பதில் நம்மிேம் இல்ரல.

பதிரலத் வதடுேதற்காை சபாறுரேயும் விருப்பமும்கூே நேக்கு இல்ரல. ஒரு வகள்வி
இன்சைாரு வகள்விரய எதிசைாலிக்கிறது. ஒருேருக்சகாருேர் வகள்வி வகட்டுக்
சகாள்ேதில்தான் நேக்கு எப்வபாதுவே ஆைந்தம் இருக்கிறது. பதில் சேறும் ாதுர்யம் ேட்டுவே!

வகள்விகள் எப்வபாதும் தகிக்கக்கூடியரே. அதன் சேப்பம் பல வநைங்களில் எதிைாளியின்

ேைதில் காயத்ரத ஏற்படுத்திவிேக்கூடியது. சில வகள்விகள், முறிந்த முள்ரளப் வபால ேைதில்
தங்கி, ஒவ்சோரு நாளும் ேலிரய ஏற்படுத்திக்சகாண்வே இருக்கின்றை. ‘என்ரைப் பார்த்து
இப்படி ஒரு வகள்விரயக் வகட்டுட்ோவை’ என்று புலம்பும் ேனிதர்கள் லட் க்கணக்கில்
இருக்கிறார்கள்.

சேல்லக்கட்டிரய ஒரு எறும்பு சகாஞ் ம் சகாஞ் ோகக் கைண்டித் தின்பது வபால வகள்விகரளச்
சுற்றிச் சுற்றி ேந்து தின்றுவிேவே ஆர ப்படுகிவறன். பல வேரளகளில் எறும்பு தன் எரேரய
விே இைண்டு ேேங்கு அதிகமுள்ள சேல்லத்ரதச் தூக்கிச் ச ல்ேதுவபால, மிகப் சபரிய வகள்வி
ஒன்ரற என்வைாடு இழுத்துக் சகாண்வே திரிகிவறன். வகள்விரய அதன் முன்பின்ைாகவும்,
சுற்றியும், உரேத்தும், சிதறடித்தும் பார்க்க விரும்பும் எைது எத்தனிப்பின் விரளவே இந்தப்
புதிய பகுதி.
இதுேரை ோ கர்களின் ஏவதவதா வகள்விகளுக்கு எழுத்தாளர்கள்,
அறிஞர்கள், ேல்லுநர்கள் சிறப்பாகப் பதில் ச ால்லி
இருக்கிறார்கள். நான் ாோனியன். என்னிேம் வகள்விகள்
ேட்டுவே நிைம்பியிருக்கின்றை!

லட் க்கணக்காை ோ கர்களில் எத்தரைவயா அறிோளிகள்,

அனுபேம் மிக்கேர்கள், உலரக அறிந்தேர்கள், ோழ்ந்து
சதரிந்தேர்கள் இருக்கிறார்கள். அேர்கவளாடு எைது
வகள்விகரள விோதிக்கவே விரும்புகிவறன்.

இந்தக் வகள்விகள் என் தனிப்பட்ே கண்டுபிடிப்புகள் அல்ல.

அடித்தட்டு, வேல்தட்டு என்று பிரிக்கமுடியாதபடி நம்வோடு
ோழும் ஒவ்சோருேரின் வகள்விகளும் இரேதான். ஆகவே,
இேற்றுக்காை பதில்கரளயும் விோதங்கரளயும் என்னிேம்
முன்ரேப்பரத விேவும், நாம் ஒவ்சோருேரும் வீட்டில்,
அலுேலகத்தில், நண்பர்களிேம், சதரிந்தேர்களிேம், அண்ரே
அயலாரிேம் விோதிக்கவும் பதில்கரளப் பரிோறிக்
சகாள்ளவுவே ஆர ப்படுகிவறன்.

எைது வகள்விகள் யாசிப்பது பதில்கரள ேட்டுேல்ல;

ச யல்பாட்ரே!

அரதச் ாத்தியப்படுத்துேது நம் யாேைது ரககளிலும்தான் இருக்கிறது.

ேரும் ோைம் முதல், ேரும் வகள்விகள்!

வகள்விக்குறி (1) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

சதரிந்த குற்றம்

? ‘‘ஏோத்துறது தப்புன்னு ஏன் யாருக்குவே வதாண

ோட்வேங்குது?’’

தி ை ரி ஒரு முரற இந்தக் வகள்விரய நான் ந்திக்கிவறன். ந்திக்கும் இேம் ேட்டும் கரே, வீதி,
உணேகம், ேங்கி, அலுேலகம், வீடு என்று ோறிக்சகாண்வே இருக்கிறது. ஆைால், வகள்வி
ேட்டும் அப்படிவய!

சில நாட்களில் இக்வகள்வி, உேலில் ஒரு கிருமி புகுந்து விடுேரதப் வபால மிக ஆழோக
வேதரைசகாள்ளச் ச ய் கிறது. ஏோற்றப்படுேது இன்று ோடிக்ரகயாை நிகழ்வு - ஒரு ரூபாய்
ஏோற்றுேதில் துேங்கி, ஒரு வகாடி ஏோற்று ேதற்கு உயர்ேது ாேர்த்தியம் என்று
அங்கீகரிக்கப்பட்டு விட்ேது என்றால் வநற்று ேரை ஏோற்றுேது குற்றம் என்று நம்பியது தேறா?

ஏோற்றத்தின் ரித்திைம் மிக நீண்ேது. க்ைேர்த்தியில்

துேங்கி ாோன்யன் ேரை யாேருக்கும் அதில் பங்கு
இருக்கிறது. ஏோற்று பேர்களுக்கு ஒவை முதலீடு,
ச ாற்கள் ேட்டுவே. நேது ஏோற்றத்துக்கும் பிைதாை
காைணம், ச ால்ரல அப்படிவய நம்பி
ேயங்கிவிடுேதுதான்.

அைசியல் ேற்றும் மூகக் காைணங்களால்

உருோக்கப்படும் ஏோற்றங்கள் குறித்து நாம் அதிகம்
வயாசிப்பதில்ரல. காைணம், அது ச யல்பாட்ரே
வேண்டுகிறது. நாம் எப்வபாதும் ச யல்பாடுகரள
வநாக்கிச் ச ல்ேவத இல்ரல. நேது சபரும்பகுதிக்
கேரலகள் குவிேது திை ரி காரியங்களில்
ஏோற்றப்படுேது குறித்துதான்.

காய்கறிக் கரேக்காைர் ஒரு ரூபாய் ஏோற்றுேரதக்

காணச் கிக்காேல் கூச் லிடும் நேக்கு, திை ரி
வபப்பரில் ஆயிைம் வகாடி ஏோற்றிய ம்பேத்ரத
ோசிக்கும்வபாது ஏன் வகாபவே ேருேதில்ரல?

குடிநீர், உணவு, உரே, கல்வி என்று ோழ்வின்

அடிப்பரே அம் ங்களில்கூே தாங்க முடியாத அளவு ஏோற்றம் நரேசபறுேரத எதற்காக
அனுேதிக்கிவறாம்? குற்றங்கரளக் கண்டுசகாள்ளாேல் விடுேதும் குற்றம்தாவை?

ஏோற்றுபேன், ஏோறுபேன் என்று இைண்டு வபர் இருப்பதாகத்தான் சிறுேயதில் இருந்து

நிரைத்துக்சகாண்டு இருந்வதன். இன்று அது சபாய் என்று வதான்றுகிறது. உண்ரேயில்
ஏோற்றுபேனும் ஏோற்றப்படுபேனும் ஒருேவை. ந்தர்ப்பமும் ாத்தியமும் ேட்டுவே இதில்
யார் ஏோறுகிறார் அல்லது ஏோற்றப்படுகிறார் என்பரதத் தீர்ோனிக்கிறது.
ஒவ்சோரு ஏோற்றமும் நேக்கு ஒரு பாேத்ரதக் கற்றுத் தருகிறது. உண்டியலில் காசு
வபாடுேரதப் வபால அரத நம் ேைது ஒவ்சோன்றாகப் வபாட்டுப் வபாட்டு நிைப்பிக்
சகாண்டுவிடுகிறது. உண்டியல் நிைம்பி ேழியத் துேங்கியதும் இனி ஏன் சபாறுத்துக்சகாள்ள
வேண்டும் என்று நாமும் ஏோற்றத் துேங்கிவிடு கிவறாம். ஆகவே, ஏோற்று தல் நாம் யாேரும்
அறிந்த கரல. சேளியில் ஏவதா ஒரு கிைகத்தில் இருந்து தரை இறங்கி ேந்து நம்ரே யாரும்
ஏோற்றிச் ச ல்ே தில்ரல.

ஒவ்சோரு முரற ஏோற்றப்படும்வபாதும் நேக்குத் வதான்றுேது, ‘என்ரை ஏோத்திட்ோவை’

என்பதுதான். ‘என்ரை’ என்ற ோர்த்ரதயின் ேழி யாகத்தான் நேது ேயது ேற்றும் அனுபேங்கள்
வேவல எழுந்து ேருகின்றை. அதுேரை நாம் அரதப் பற்றி எல்லாம் வயாசித்துப் பார்ப்பதில்ரல.

ஏோற்றப்பட்ேவுேன் நேக்கு நேது அறிவு ேற்றும் திறன் மீது ந்வதகம் ேருகிறது. இரதத்
சதாேர்ந்து நம்ரே ஏோற்றியேரையும் நாம் ஏோற்றப்பட்ே விதம் பற்றியும் துல்லியோக ஒரு
குறிப்ரப ேைதில் எழுதிக்சகாள்கிவறாம். அதற்கு அப்புறம் எங்வக ச ன்றாலும் அந்தக்
குறிப்வபட்ரேப் புைட்டிப் பார்த்து, இதற்கு முன்ைால் நாம் இப்படி ஏோந்திருக்கி வறாோ
அல்லது இந்த நபரிேம் ஏோந்திருக்கிவறாோ என்று ரி பார்த்துக்சகாள்கிவறாம்.

சபாதுோகக் வகாயில்களுக்வகா அல்லது சுற்றுலாவுக்வகா ச ல்லும் வபாது, ேைது இந்த

ஏோற்றத்தின் ைகசிய புத்தகத்ரத அதிக முரற புைட்டுகிறது. ஏவதா ஒரு புகழ் சபற்ற வகாயில்
ோ லில் வபாய் நின்றவுேவை, யாவைா ஒருேர் ச ால்கிறார்... ‘இந்தக் வகாயில்ல சைண்டு
ேரு த்துக்கு முன்ைாடி ேந்தப்வபா ஒரு ஆள் என்ரை நல்லா ஏோத்திட்ோன்’ என்று நேந்த
ம்பேம் ஒன்ரற விேரிக்கத் துேங்குகிறார்.

ேறு நிமிேம் இந்தச் ம்பேம் அேைேர் ேைதில் இருந்த வேறுவேறு ம்பேங்களாக எதிசைாலிக்க
ஆைம்பிக்கின்றை. அங்கிருந்த பலரும் ஏோற்றங்கரளப் பகிர்ந்துசகாள்கிறார்கள். ஆைால், யாரும்
இதற்காை ோற்று ேழிகள் எரதயும் முயற்சி ச ய்து பார்த்தவத இல்ரல.

என்றால், நேது புனிதத் தலங்கள், புகழ்சபற்ற நகைங்கள் யாவும் ஏோற்றத்தின் தரலரேப்

பீேங்கள் தாைா? நூறு ேருேங்களுக்கு முன்பு ச ன்ரைப் பட்ேணத்துக்கு ேருபேர்கள்
ஏோந்துவிேக் கூோது என்பதற்காக நாலணா விரலயில் ‘ேதிவோ விளக்கம்’ என்று ஒரு
புத்தகம் விற்பரை ச ய்திருக்கிறார்கள். அதில் குஜ்லி பஜார் எைப்படும் ச ன்ட்ைல் ையில்
நிரலயம் அருகிலிருந்த ோரலச் ந்ரதயில் எது வபான்ற வோ டிகள் நேக்கும் என்று
துல்லியோக விேரிக்கப்பட்டுள்ளது. அன்று நாலணா, அரையணா விேகாைத்தில் நேந்த
ஏோற்றத்ரதக் கண்டு ேக்கள் கூச் லிட்டு இருக்கிறார்கள்.

வ லம் பகோலு நாயுடு என்பேர் தமிழகத்தின் முக்கிய நகைங்கள் பற்றிய ஒரு சதாகுப்பு நூரல
வேற்சகாண்டு இருக்கிறார். அதில் அன்ரறய ேதைாஸ் ஜட்கா ேண்டிக்காைர்கள் எப்படி ையில்வே
வகட்டில் இருந்து ேயிலாப்பூர் கூட்டிேருேதாகச் ச ால்லி த்தம் வபசி ேழியிவல இறக்கிவிட்டுப்
வபாய் விடுகிறார்கள் என்று ஏோற்றம் பற்றி தனிவய கட்ேம் கட்டி விேரித்திருக்கிறார்.

இன்று ஏோற்றுேதில் பட்ேணம், பட்டிக்காடு என்று வபதம் இல்ரல. தவிை, இது வபான்ற
விழிப்பு உணர்வுப் புத்தகம் ஒன்ரற எேைாேது சேளியிடுேதாக இருந்தால், எத்தரை ஆயிைம்
பக்கம் எழுதி ைாலும் அரத முடிக்க முடியாது.

ஏோற்றுேது ஒரு குற்றம் என்ற ேைப்பாங்கு சுத்தோக நம்ரேவிட்டுப் வபாய்விட்ேது.

நம்பிக்ரக, ோக்குச் சுத்தம் என்சறல்லாம் கேந்த காலங்களில் நம்பப்பட்டு ேந்தரே இன்று
காலாேதியாகிவிட்ேை. என்றால், அடிப்பரே அறங்கள் வதரேயற்றரேதாைா? எரத நம்பி ஒரு
ேனிதன் தன் ோழ்ரேக் சகாண்டு ச ல்ேது?

எைது ஐந்தாறு ேயதில் பல ைக்குக் கரேக்குச் ச ன்று கத்திரிக்காவயா மிளகாவயா ோங்கி ேைச்
ச ால்லும் வபாது, ரகயில் ஐம்பது ரப ா தந்தவுேவை, ‘கரேக்காைன் ஏோத்திறப் வபாறான்’
என்று எச் ரிக்ரக ச ய் ோர்கள். எவ்ேளவு கேைோகச் ாோன் ோங்கி ேந்தாலும், வீட்டில்
‘சின்ைப் ரபயன்னு கரேக்காைன் ஏோத்திட்ோன்’ என்று ே வு விழும்.

இது நான் கரேக்குப் வபாைால் ேட்டுேல்ல, அம்ோ

கரேக்குச் ச ன்றாலும் இரதச் ச ால்லி அப்பா
திட்டுோர். அப்பா ஏதாேது ோங்கி ேந்தால், தாத்தா
வகாபித்துக்சகாள் ோர். இப்படி ஏோற்றுேதில்
குடும்பத்தில் எேரும் விதிவிலக்கல்ல. காலம்
ோறியிருக்கிறவத அன்றி காட்சி ோறவே இல்ரல. நான்
இருந்த இேத்தில் இன்று என் ேகன் இருக்கி றான்.
அவ்ேளவுதான் வித்தியா ம்.

பள்ளி நாட்களில் ஒரு கரத படித்திருக்கிவறன். ஒரு

ஊரில் ஒரு அப்பாவும் பிள்ரளயும் இருந்தார்கள்.
அப்பா மிகவும் நல்லேர். ேகவைா ஊரில் உள்ள
யாேரையும் ஏோற்றி ோழ்ந்து ேந்தான். அப்பா,
ேகரைத் திருத்துேதற்காக எவ்ேளவோ ேழிமுரறகள்
வேற்சகாண்ோர். ேகன் திருந்தவே இல்ரல.

முடிோக அேர் தன் ேகனிேம், ‘நீ ஒவ்சோரு ஆரள ஏோற்றும்வபாதும் நம் வீட்டுக் கதவில் ஒரு
ஆணி அடிக்கப் வபாகிவறன். அரதப் பார்த்தாேது, நீ திருந்த வேண்டும்’ என்று ச ால்லி, அதன்
பிறகு அேன் ச ய்யும் ஒவ்சோரு ஏோற்றுத்தைத் துக்கும் ஒரு ஆணி அடிக்கத் துேங்கிைார்.

ேகன் எரதப் பற்றியும் கேரலப்போேல் ஊரை ஏோற்றி ேந்தான். ேருேங்கள் கேந்தை. ஒரு
நாள் இைவு அேன் வீடு திரும்பி ேந்தவபாது தன் வீட்டுக் கதவில் ஆயிைக் கணக்கில் ஆணிகள்
அடிக்கப் பட்டு இருப்பரதக் கண்ோன். அந்தக் காட்சி அேன் ேைரத உறுத்தத் துேங்கியது.
ஆணி கரளத் தன் விைலால் சதாட்டுப் பார்த்தான். இரேசேளியின்றி ஆணிகள் அடிக்கப்பட்டு
இருந்தை.

தைது தேரற உணர்ந்தேைாக அப்பாவிேம் ச ன்று, ‘என்ரை ேன்னித்து விடுங்கள் அப்பா.

இனி நான் எேரையும் ஏோற்ற ோட்வேன்’ என்று ேன்னிப்புக் வகட்ோன். சிரித்தார் அப்பா. ‘நீ
ஏோற்றாேல் இருந்தால் ேட்டும் வபாதாது. ேற்றேர்களுக்கு நல்லது ச ய்ய வேண்டும். அப்படி நீ
ச ய்யும் ஒவ்சோரு நல்லதுக்கும் கதவி லிருந்து ஒரு ஆணிரயப் பிடுங்கி எடுத்து விடுகிவறன்’
என்றார்.

ேறுநாளில் இருந்து ேகன் தன்ைால் முடிந்த அளவு உதவிகள் ச ய்யத் துேங்கி ைான். அப்பாவும்
அேைது நன்ரேக்கு ஏற்ப கதவில் இருந்த ஆணிகரளப் பிடுங்கிக்சகாண்வே இருந்தார். ஆைால்,
ஏோற்றுேரதப் வபால உதவி ச ய்ேரத அவ்ேளவு வேகோகச் ச ய்ய முடிய வில்ரல. ஆகவே,
அேன் ஒவ்சோரு நாள் வீடு திரும்பும்வபாதும் கதவில் இருந்த ஆணிகரள உற்றுக் கேனிப்பான்.
வேதரைப்படுோன். எப்படியாேது அந்த ஆணிகள் ஒன்றுகூே இல்லாேல் ச ய்ய வேண்டும்
என்று ேைதுக்குள் உறுதி எடுத்துக்சகாள்ோன்.
பல ேருேங்கள் கேந்தை. அப்பாவும் ேவயாதிகம் அரேந்து படுக்ரகயில் வீழ்ந்தார். முடிோக
ஒரு நாள், ேகன் ச ய்த நன்ரேரயக் வகள்விப்பட்டு கதவில் அடிக்கப்பட்டு இருந்த கரேசி
ஆணிரயயும் பிடுங்கி எறிந்தார் அப்பா.

‘இனி நான் நல்லேன்தாவை அப்பா?’ என்று ேகிழ்ச்சியும் சநகிழ்ச்சியுோக ேகன் ேந்து நிற்க,
‘கதரே நீவய ஒரு முரற நன்றாகப் பார்த்து ோ’ என்று அனுப்பிைார்.

ேகன் கதரே சநருங்கிச் ச ன்று பார்த்தான். கதவில் ஆணிகள் எதுவும் இல்ரல. ஆைால், ஆணி
அடிக்கப் பட்ே அத்தரை துரளகளும் அப்படிவய இருந்தை. ேகன் பதறிப் வபாய் அப்பாவிேம்
ேந்து நிற்க, ‘பார்த்தாயா, கதவு முன்பு நன்றாக இருந்தது. நீ ச ய்த தேறுகளின் காைண ோகத்தான்
ஆணிகள் அடிக்கப்பட்ேை. நீ திருந்திய பிறகு ஆணிகரளயும் பிடுங்கியாகிவிட்ேது. ஆைால்,
அதன் தழும்புகள் அப்படிவயதான் இருக்கின்றை. இப்படித்தான் நீ ச ய்த தேறுகள்
ேன்னிக்கப்பேலாம். ஆைால், அதைால் ஏற்பட்ே விரளவுகள் ஒருவபாதும் அழிேவத இல்ரல
ேகவை!’ என்றார்.

அந்தக் கதவு தன் ேை ாட்சியின் ேடிேம் வபாலிருப்பரத அன்று தான் ேகன் உணர்ந்தான் என்று
கரத முடிகிறது.

எளிய கரத. ஆைால், ஒரு கரதயின் ஊோகச் ச யல்படும் ேைது மிக நுட்போைது. கரதயில்
ேட்டும் கதவில் ஆணி அடிக்கப்பேவில்ரல. உண்ரேயில் நாம் ஒவ்சோருேரை
ஏோற்றும்வபாதும் காலம் நம் வீட்டுக் கதவிலும் இது வபான்ற ஆணி ஒன்ரற அடித்துக்சகாண்டு
தான் இருக்கிறது. அது நம் கண்ணுக்குப் புலப்படுேவத இல்ரல. காலத்தின் கைங்களால் ஆணி
அடிக்கப்போத கதவுகள் உள்ள வீடுகவள உலகில் இல்ரல. என்றால், எல்லா வீடுகளுவே
ஏோற்றத்தின் அரேயாளம் இேப்பட்ேரேதாைா?

நம் கதவில் ஆணி சதாேர்ந்து அடிக்கபோேல் இருக்கவும் அடிக்கப்பட்ே ஆணிரயப் பிடுங்கி

எறியவும் நாம் என்ை ச ய்யப் வபாகிவறாம்?

அைசியல், மூகம், கரல, கலா ாைம், நீதி, நிர்ோகம், சதாழில் என்று கல துரறகளிலும் இன்று
நீக்கேற ஊடுருவிவிட்ே ஏோற்றத் தின் கிருமிகரள ஒழிக்க என்ை ச ய்ய உத்வத ம்?

வகள்வி ஒரு சகாடுோரளப் வபால தரலக்கு வேலாகத் சதாங்கு கிறது. அதிலிருந்து நம் தரல
தப்பப் வபாகிறதா இல்ரலயா என்பது நாம் என்ை ச ய்யப் வபாகிவறாம் என்பதில் இருக்கிறது!
வகள்விக்குறி? (2)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

ஒரு பிடி உதவி

? ‘‘உதவின்னு வகட்ோ யாரு ச ய்யறா?’’

சபாது இேங்களில் ஒவ்சோரு நாளும் இந்தக் வகள்விரய யாைாேது ஒருேர் ேற்றேரிேம்
வகட்டுக்சகாண்டுதான் இருக்கிறார்கள். அந்தக் வகள்வி நம்ரே வநாக்கியது அல்ல என்று உேவை
திரும்பிக் சகாண்டு விடுகிவறாம். சில வேரளகளில் வநைடியாக நம்மிேவே இந்தக் வகள்விரய
எேைாேது வகட்கும்வபாது நாமும், ‘ஆோம், யார் உதவி ச ய்யப்வபாகிறார்கள்?’ என்று திரும்பக்
வகட்கிவறாவேயன்றி, வகள்விகளின் பின் உள்ள வேதரைரய சநருங்கிச் ச ல்ேவத கிரேயாது.

நான் ந்தித்த வகள்விகளில் என்ரை துேளச் ச ய்யும் வகள்வி இது. இந்தக் வகள்விரயக்
வகட்பேனின் கண்கரள வநைடியாக எதிர்சகாள்ள முடியாது. ஒன்று, அேன் கண்களின் ஓைத்தில்
நிைாதைவு என்ற ஈைம் கசிந்திருக்கும். இன்சைான்று, ‘நீ எல்லாம் எதற்காக இருக்கிறாய்?’ என்ற
குற்றச் ாட்டு பதுங்கியிருக்கும்.

உதவி வகட்பது என்பது இன்று அனுேதிக்கப்போத குற்றம்.

கூச் மும் தயக்கமும் இல்லாேல் உதவி வகட்பது எேருக்கும்
ாத்தியோைதுதாைா என்று சதரியவில்ரல. உதவிக்கும்
யா கத்துக்கும் சேல்லிய வேறுபாடு இருக்கிறது. இன்று அந்த
வகாட்ரே யாரும் கண்டுசகாள்ேது இல்ரல.

உதவி வகட்பேன் நம்பிக்ரகயின் கயிற்றில் நேந்துசகாண்டு

இருக்கிறான். தான் நம்பும் ேனிதன் உதவி ச ய்ோைா
இல்ரலயா என்று அேனுக்குத் சதரியாது. ஆைால், ஒருவேரள
உதேக்கூடும் என்ற நம்பிக்ரகயில் நேந்து ச ல்கிறான். உதவி
ேறுக்கப்படும்வபாது எல்லா ேனிதர்களும்
சேௌைோகிவிடுகிறார்கள். ப்தம் இல்லாேல் அேர்கள்
சதாண்ரேயில் ேலி உண்ோகிறது. ரககரளப் பிர ந்து
சகாள்கிறார்கள். திரும்பிச் ச ல்லும்வபாது, உதவி ச ய்ய
ேறுத்தேர்களின் மீது தங்கரள அறியாேல் ஆத்திைத்வதாடு ேர
சபாழிகிறார்கள். தங்கரள இப்படி அரலயவிட்ேதற்காகக் கேவுரள ஏசுகிறார்கள்.

திடீசைன்று உலகம் மிகச் சிறியதாகி விடுகிறது. சேறுப்பும் க ப்பும் பீறிேத் சதாேங்குகிறது.

காைணேற்ற வகாபம் சபாங்கி ேழிகிறது. உதவி வகட்பேன் ஒரு நிமிஷம் ஒன்ரற
ேறந்துவிடுகிறான். தான் இதற்கு முன்பு எப்வபாதாேது, எேருக் காேது உதவி ச ய்பேைாக
இருந்திருக் கிறாைா என்று நிரைத்துப் பார்ப்பவத இல்ரல.

சில நாட்களுக்கு முன், என் நண்பன் ஒருேரை ாரலயில் ந்தித்வதன். அே ைோக

ேருத்துேேரைக்குச் ச ன்றுசகாண்டு இருந்தான். யாருக்கு உேல் நலமில்ரல என்று வகட்வேன்.
‘சதரியவில்ரல. யாவைா உேல் நலேற்றுப் வபாயி ருக்கிறார்கள். எைது ைத்தம் அேருக்குத்
வதரேப்படுகிறது. சகாடுப்பதற்காகச் ச ன்று சகாண்டு இருக்கிவறன்’ என்று ச ால்லியபடி
 ாரலரயக் கேந்து வபாைான். யாருக்கு தான் உதவி ச ய்கிவறாம் என்பதுகூே அறியாத உதவி
இது.

ஒருேருக்கு ஒருேர் உதவி ச ய்ேது ேனிதக் கேரேகளில் அடிப்பரேயாைது இல்ரலயா?

அதற்குக்கூே நாம் வபாைாே வேண்டிய நிரலயில்தான் இருக்கிவறாோ? உதவி ச ய்ய ேறுப்
பதற்குப் பலருக்கும் இருக்கும் காைணம், உதவி ச ய்ேதால் வதரேயற்ற சிக்கல் ஏற்படுகிறது
என்பதுதான்.

சதரியாத ேனிதர்களுக்குக் கூே உதவி ச ய்யக்கூடிய ேைப் பக்குேம் ஒரு காலத்தில் இருந்தது.
அது பின்பு சதரிந்தேர்களுக்கு, நண்பர்களுக்கு ேட்டுவே உதவி ச ய்ேது என்று
சுருங்கிப்வபாைது. பின்பு அதுவும் ோறி குடும்பத்தில் உள்ள ேனிதர்களுக்கு ேட்டுவே உதவி
ச ய்துசகாள்ேது என்ற நிரல ஏற்பட்ேது. இன்று உதவி என்பது தவிர்க்கப்பே வேண்டிய
குணங்களில் ஒன்று என்ற நிரலவய உள்ளது.

அவநகோக ஒவ்சோருேரும் யாைாேது ஒரு நபருக்கு உதவி ச ய்து, அதன் காைணோக ஏற்பட்ே
ேைேருத்தத்ரதக் சகாண்டிருக் கிறார்கள். உதவி ச ய்ேதிலும் ஆள், இேம், சூழல், அேசியம்
பார்த்துச் ச ய்யவேண்டியது உள்ளது என்பதும் ஒப்புக்சகாள்ள வேண்டியவத!

உதவி ச ய்ேதன் ேழியாக தைது அதிகாைத்ரதச் ச லுத்துேதற்காை ேழிரய

உண்ோக்கிக்சகாள்ேரதத் தான் ேணிகச் ந்ரதகள் வேற்சகாள்கின்றை. கூவிக் கூவி ேங்கிகள்
உதவி ச ய்ேதாக அரழப் பதற்குக் காைணம் தப்பித்துக்சகாள்ள முடி யாத அளவு நம்ரேக்
கேைாளியாக்குேது ேட்டுவே!

அடிநிரல ேனிதர்கள் எல்லா விஷயங்களிலும் எேைது உதவிக்காகவோ காத்துக்கிேக்கிறார்கள்.

சின்ைஞ்சிறு விஷயங் களில்கூே அேர்களுக்கு உதவி ச ய்பேர்கள் எேருமில்ரல. முதிவயார்
காப்பகம் ஒன்றுக்குச் ச ன்றிருந்வதன். ேய தாை சபண்ேணி ஒருேர் அடிபட்ே காயத்தில்
ேண்ரண அள்ளிப் வபாட்டுக் காயத்ரத உலைச் ச ய்து சகாண்டு இருந்தார். அருகில் உள்ள சபாது
ேருத்துேேரைக்குப் வபாய்ேருேதுதாவை என்று வகட்வேன். ‘வபாய் ேருேதற்கு என்னிேம்
பணமிருக்கிறது. அரழத்துப் வபாய் ேை உதவிக்கு யார் இருக்கிறார்கள்?’ என்று வகட்ோர். ஒரு
ரகத்தடி உதவும் அளவுக்குக்கூே ேனிதர்கள் உதவுேது இல்ரலதாவைா?

வநாயாளிகளும், ே தியற்ற ோண ேர்களும், ரகவிேப்பட்ே ேயதாை ேர்களும்,

ோழ்விேேற்றுப் வபாை ேர்களும் சேௌைோக உதவி வேண்டி ோர்த்ரதகள் அற்றுப்வபாய்க்
காத்திருக்கிறார்கள். ஆைால், அேர் களின் கண்கரள உற்று வநாக்கும் வபாது அரே நம்மிேம்
ேன்றாடு கின்றை.

ோழ்நாள் முழுேதும் சபண்கள் தங்களது சிறிய வதரேகளுக்குக்கூே எேைது உதவிக்காகவோ

காத்திருக்க வேண்டிய அேலம் நம்மிரேவய உள்ளது. யாரும் அரழக்காேல் ேரழ சபய்ேது
வபாலவே, எந்த நன்றியும் எதிர்பாைாேல் ேைங்கள் நிழல் சகாடுப்பது வபாலவே, உதவிரய எதிர்
பார்ப்பது ாத்தியம் இல்ரலவயா?

கேவுவள ேந்து உதவி ச ய்தால் கூே அரத ேனிதன் நிரைவில் ரேத்திருப்பதில்ரல என்ற
குற்றச் ாட்டு எல்லா இேத்திலும் இருக் கிறது. உதவிக்காக உயர்த்தப்படும் ரககள் ஏன் நன்றி
சதரிவிப்பதற்கு ேட்டும் ேறந்துவிடுகின்றை என்று தான் சதரியவில்ரல.

இவ்ேளவு சநருக்கடிக்குள்ளாகவும் உதவி ச ய்ய முற்படுகிறேர் பலரும் ஏவதா ஒரு காலத்தில்

உதவி ேறுக் கப்பட்ேேர்களாக இருந்திருக் கிறார்கள். தைக்கு ஏற்பட்ே அேோ ைம்
ேற்றேர்களுக்கு ஏற்பே வேண் ோம் என்ற வநாக்கவே அேர்கரள உதவி ச ய்ேரத வநாக்கித்
திருப்பி யிருக்கிறது.

இயற்ரக சீற்றத்தின் முன்பாகவும், கலேை காலங்களிலும்

ேட்டுவே நேது உதவி ச ய்யும் ேைது விழித்துக் சகாள்கிறது.
ேற்ற வநைங்களில் உதவி ச ய்ேரத ஒரு சதாந்தைோகவே
கருதுகிவறாம். அது வபாலவே உதவி வகட்பேனும் அரத ஓர்
உபாயோகக் சகாள்ேரதயும் ேறுக்க முடியாது.

உதவி ச ய்ய ேந்த வதேரத பற்றிய சஜர்ோனியக் கரத ஒன்று

உண்டு.

யாருவே இல்லாத பனிப்பிைவத ம் ஒன்றில் தனியாக ஒரு

விறகுசேட்டி ோழ்ந்துசகாண்டு இருந்தான். பனியின்
ஊோகவே அேன் அங்கி ருந்த ேைங்கரள சேட்டி அருகில்
உள்ள ந்ரதக்குக் சகாண்டுச ன்று விற்று ேருோன்.
துரணக்கு யாருவே கிரேயாது. அேனுக்கு இருந்த ஒவை
பிைச்ரை பசி. எப்வபாதும் ஏதாேது ாப்பிட்டுக்சகாண்வே
இருக்க வேண்டும். ஆைால், அந்த அளவுக்கு அேனிேம்
பணமில்ரல. இருப்பரதக் சகாண்டு ோழ்க்ரகரய ஓட்டி ேந்தான்.

அேன் மீது கருரண சகாண்ே ஒரு வதேரத, ஒரு நாள் அேன் முன் வதான்றிைாள். தான் உதவி
ச ய்ய ேந்திருப்பதாகவும், என்ை வதரே என்றாலும் வகட்கலாம் என்றாள். அேனுக்கு என்ை
வகட்பது என்று புரியவில்ரல. ‘‘உன் ோழ்க்ரகக்குத் வதரேயாை எரத வேண்டுோைாலும்
வகள், தருகிவறன்’’ என்றாள். உேவை அேன் தைக்கு ஒரு சபரிய பழசைாட்டி வேண்டும் என்று
வகட்ோன்.

‘ஐவயா, இவ்ேளவு அப்பாவியாக இருக்கிறாவை’ என்று நிரைத்து ‘‘வேறு ஏதாேது வகள்’’

என்றாள்.

உேவை அேன், ‘‘நீ வதேரத என்று நான் எப்படி நம்புேது? முதலில் ஒரு சைாட்டிரய ேைேரழத்
துக் சகாடு!’’ என்றான். உேவை அேள் ரகரய உயர்த்த, ேறு நிமிஷம் விதவிதோை ருசிகளில்
சைாட்டிகள் அங்வக வதான்றிை.

விறகுசேட்டி வேண்டிய ேட்டும் ாப்பிட்ோன். அேனிேம் வதேரத, ‘‘நீ நல்லேைாக

இருக்கிறாய். வேறு ஏதாேது ஒன்ரறக் வகள்’’ என்று ச ான்ைாள். விறகுசேட்டி சைாம்ப
வயாசித்துவிட்டு, ‘‘இவ்ேளவு சைாட்டி ரயயும் என்ைால் ஒவை வநைத்தில் ாப்பிே முடியாது.
ஆகவே, இரத சூோக பாதுகாக்க அடுப்பு வேண்டும்’’ என்று வகட்ோன்.

அேள், ‘‘இவ்ேளவுதாைா உன் ஆர ? உன் ோழ்க்ரகரய உயர்த்திக்சகாள்ள ஏதாேது வகட்கக்

கூோதா?’’ என்று வகட்ோள். அேவைா, ‘‘ஒரு சைாட்டிக்காக நான் எவ்ேளவு பாடு
பட்டிருக்கிவறன் என்று உைக்குத் சதரியாது. எைக்கு அந்த அடுப்ரப ேட்டும் சகாடு’’ என்றான்.
அேளும் ேறுநிமிஷம் மிக நவீை அடுப்பு ஒன்ரற ேைேரழத்துத் தந்தாள்.

அப்வபாதும் அந்தத் வதேரதக்கு, விறகுசேட்டிக்குத் வதரேயாை உதவிரய தான் ச ய்யவிரல

என்ற ஆதங்கவே இருந்தது. ‘‘வேறு ஏவதனும் வகள், தருகிவறன்’’ என்றாள். அேன் அேளிேம்,
‘‘எைது துணிகரளத் துரேப்பதற்கு ஆள் யாருவே இல்ரல. ஆகவே நீ ஏன் எைது
வேரலக்காரியாக இருக்கக் கூோது?’’ என்று வகட்ோன்.

அவ்ேளவுதான், ேறுநிமிஷம் அந்த வதேரத விறகுசேட்டியின் வீட்டில் வேரலக்காரியாக ோற

வேண்டிய சூழ்நிரல ஏற்பட்ேது. அதிலிருந்து அேளும் எல்லா கஷ்ேங்கரளயும் அனுபவிக்க
வநரிட்ேது. அன்றிலிருந்து தான் வதேரதகள் ேனிதர்களுக்கு உதவி ச ய்ய ேருேவத இல்ரல
என்பதாகக் கரத முடிகிறது.

வதேரதகள் உண்ரேயில் இருக்கிறார்கவளா இல்ரலவயா, உதவி ச ய்ய முன்ேருபேர் யாைாக

இருந் தாலும், அேர்கள் வதேரதகளுக்குச் ேம். நேது புறக்கணிப்பும், நன்றி ேறப்பும்,
அறியாரேயும்தான் வதேரதகரள நம்ரே விட்டு விலகி இருக்கச் ச ய்கின்றை.

வகள்விக்குறி (3) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

உள்ளும் புறமும்

? ‘ ‘இவ்ேளவு ச ய்யவறன்... ஆைாலும், என்ரை யாரு

ேதிக்கிறா?’’

வக ள்விகளுக்கு வேர் இருக்கிறதா என்று எேைாேது வகட்ோல், ஆோம் என்று ச ால்வேன்.

வகள்வியின் வேர் எவ்ேளவு ஆழத்துக்குள் புரதயுண்டு இருக்கிறது எை எேைாலும் அறிந்து
ச ால்ல முடியாது. ஆைால், எல்லாக் வகள்விகளும் கண்ணுக்குப் புலப்போத ஒரு நிலத்தில் வேர்
ஊன்றிவய இருக்கின்றை.

இன்னும் ச ால்ேதாயின் வகள்வியின் ஆழத்தில் தீர்க்கப்பே

முடியாத ேலியும் வேதரையும் உள்ளது. அந்த
விரதயிலிருந்துதான் வகள்வி முரளத்து, தன் இரலகரள
ஆட்டி, தன் பக்கம் அடுத்தேரின் கேைத்ரத இழுக்கிறது.

சில நாட்களுக்கு முன்பு வபருந்து நிறுத்தம் ஒன்றில், 50 ேயரதக்

கேந்த ஒருேரைப் பார்த் வதன். கறுப்பு வபன்ட்டும், வகாடு
வபாட்ே ட்ரேயும் அணிந்திருந்தார். தரல ரியாகச்
சீேப்பேவில்ரல. அலுேலகம் ச ல்ேதற்காக சிறிய வதாள்ரப
ஒன்வறாடு காத்திருந்தார். வபருந்து ேந்து வ ரும் ேரை,
அங்குமிங்கும் நேந்தபடிவய தைக்குத்தாவை ஏவதா
வபசிக்சகாண்வே இருந்தார்.

தான் வபசுேரதப் பற்றி ேற்றேர்கள் என்ை நிரைப் பார்கள்

என்ற வயா ரைகூே அேரிேம் இல்ரல. வபச்சு முழுேதுவே
தன்ரை யாரும் ேதிக்கவில்ரல என்ற ஒவை விஷயம் தான். வீடு,
அலுேலகம், உறவிைர்கள், நண்பர்கள் என்று ஒவ்சோரு சபயைாகச் ச ால்லி
புலம்பிக்சகாண்வே இருந்தார்.
வபருந்தில் ஏறிய பிறகும்கூே தைக் குத்தாவை வபசிக்சகாண்வே ேந்தார். அரத யாரும் சபரிதாகக்
கண்டுசகாள் ளவே இல்ரல. பல ேருேங்களாக அப்படித்தான் இருக்கிறார் என்றார் நேத்துநர்.
வயாசித்துப் பார்த்தால் இது ஒரு தனிநபரின் வநாய் அல்ல... நகை ோழ்வு தனி நபருக்குத் தந்த
ேரியாரத அல்லது பரிசு இவ்ேளவுதான் என்வற வதான்றுகிறது.

நேக்கும் அந்த நபருக்கும் ஒவையரு வேறுபாடுதான் இருக்கிறது. அது... இவத புலம்பரல நாம்
மிக ைகசியோகச் ச ய்கி வறாம் என்பது.

‘என்ரை யாரு ேதிக்கிறா?’ என்ற வகள்விரயக் வகட்காத ேனிதர்கவள உலகில் இல்ரல. ஆண் -
சபண் வபதேற்று, வத ம், சோழி கேந்து இந்தக் வகள்வி காலம்காலோகச் சுற்றிக்சகாண்டு இருக்
கிறது. சில வநைம் ஆதங்கோகவும், சில வநைம் வகாபோகவும், நிரறய வநைங்களில் தைக்குத்தாவை
ச ால்லிக்சகாள்ேது ோகவே இந்தக் வகள்வி சேளிப்படு ேரதக் காண்கிவறன்.

வகள்வி வகட்கிறேன் இதற்காை பதிரல உேவை எதிர்பார்ப்பதுகூே இல்ரல. பதிலற்ற இந்த

விைா எழுப்பும் சேௌைத்ரத உற்று வநாக்குகிறான். அது, எரிந்துசகாண்டு இருந்த விளக்ரக ஊதி
அரணத்தவபாது எழும் இருட்ரேப் வபால, ட்சேை அேர்ந்த இருரளப் பீய்ச்சியடிக்கிறது.
உலகம் ஒரு நிமிேம் மிருகக்காட்சி ாரலயின் கூண்ரேப் வபாலத் வதான்றுகிறது. இப்படித்தான்
ோழ்க்ரக வநற்றும் இருந்தது, இன்றும் இருக்கிறது, நாரளயும் இருக்கக் கூடும் என்பது வபால
உணர்கிறான். அவதாடு இந்தக் வகள்வி தைக்கு ேட்டும் உரியதல்ல என்ற ஆறுதல் அேரைத்
தற்காலிக அரேதி சகாள்ளச் ச ய்துவிடுகிறது.

சீட்டுக்கட்டில் உள்ள தரலகீழ் உருேங்கள் வபால, இந்தக் வகள்விக்கு இைண்டு முகங்கள்

இருக்கின்றை. ஒன்று, குடும்பத்தில் இருந்து எழுேது, இன்சைான்று, பணியிேங்கள் ேற்றும்
வேரல ார்ந்து எழுேது.

இைண்டில் குடும்பம் ார்ந்த இந்தக் வகள்வி சபண்களின் ேைதில் ஆறாத ைணம் வபால என்றும்
இருக்கிறது. எப்வபாதாேது சில வேரள அழுரகயாக சேடித்துப் பீறிடும் ேரை அந்தக் வகள்வி,
கல்லில் ஒளிந்திருக்கும் சநருப்ரபப் வபால, சேளித் சதரி யாேவல ஒடுங்கியிருக் கிறது.
கண்ணுக்குத் சதரிய அலுேலகங் களில் நரேசபறும் புறக்கணிப்பு, அங்கீகாைமின்ரே, அே
ோைப்படுத்துதல் ஒரு பக்கம் இருக்கிறது என்றால்... ேறுபக்கம், அனுேதிக்கப்பட்ே உரிரே
வபால குடும்பத்தில் இந்த ேறுப்பு, கண்டு சகாள்ளாரே காலம் காலோகச் ச யல் பட்டு
ேருகிறது.

காசியில் சுற்றி யரலந்த நாட்களின் வபாது, ேயதாை சபண் ஒருேர்

ச ான்ைார்... ‘‘தண்ணீர் கிரேக்காத காகம், ஒவ்சோரு கல்லா எடுத்து
குேத்துக்குள்வள வபாட்டு, அடியில இருக்கிற சகாஞ் தண்ணீரை வேவல
சகாண்டுேந்து குடிச் ோதிரி, ேைசுக்குள்வள எங்வகா ஒடுங்கி இருக்கிற
துக்கத்ரத, சின்ைதும் சபரிசுோ நேக்குப் பிடிக்காேல் நேந்த பரழய
விஷயங்கள் ஒவ்சோண்ணாப் வபாட்டுப் வபாட்டு வேவல
சகாண்டுேந்துடுவறாம். வேதரை, சதாண்ரேரய அரேக்க
ஆைம்பிச்சிருது. ோரயக் கட்டிைலாம். ஆைா, ேைர என்ை ச ய்யறது?
வகாழி குப்ரபரயக் கிளறிக்கிட்வே இருக்கிற ோதிரி ஒவ்சோண்ணா அது
வநாண்டிக்கிட்வேதான் இருக்கும். யாரையும் இதுக்குத் தப்பு ச ால்ல
முடியாது!’’
ஒருேரகயில் வயாசித்தால், வகள்விகள்தான் நேக்கு இருக்கும் ஒவை ஆறுதல். நம் எல்வலாருக்கும்
சபாது அரேயாளோக இருப்பரே இது வபான்ற வகள்விகள் ேட்டும்தான். இந்த வகள்வியின்
முன்ைால் ாோன்யனும் ஜைாதிபதியும் ஒன்வற!

ோம்பழத்துக்குள் உள்ள புழு சேளிவய சதரியாேல் பழத்ரத சகாஞ் ம் சகாஞ் ோக அரித்துத்
தின்பது வபால, ஒவ்சோருேர் ேைதுக்குள்ளும் இக்வகள்வி சகாஞ் ம் சகாஞ் ோக அேர்களின்
திறரேகரள, விருப்பங்கரள அரித்துத் தின்ைத் துேங்குகிறது.

எளிரேயாைது வபாலத் வதாற்றேளிக்கும் இந்தக் வகள்வி உண்ரேயில் மிக ஆழோக

விோதிக்கவும் புரிந்துசகாள்ளப்பேவும் வேண்டியது. ஒற்ரறப் பதிலால் இரத
நிைாகரித்துவிேவோ, ோதாைம் ச ய்துவிேவோ முடியாது.

தன்ரை ேதிப்பது என்றால் என்ை? பாைாட்டுேது அல்லது ஊக்கப்படுத்துேதா, இல்ரல...

சபருரே கூறுேதா? அல்லது, சேகுேதியும் அதிகாைமும் அளிப்பதா? எரத யாசிக்கிறது இந்தக்
வகள்வி?

தன்ரை ேதிக்க வேண்டும் என்று விரும்பும் ேனிதன், தைது கேனிதன் மீது ேன்முரறயும்
அதிகாைமும் ச லுத்துேதற்கு ேட்டுவே ஆர ப்படுேது முைணாக இல்ரலயா?

ஒரு ேரகயில் இந்தக் வகள்வி, அங்கீகாைம் சதாேர்பாைது. விரளயாட்டுப் பருேத்தில் உள்ள

சிறுேர்களில் இருந்து ஓய்வுசபறும் நாளில் உள்ள நபர் ேரை யாேரும்
அங்கீகரிக்கப்போதேர்களாகவே தன்ரை நிரைக்கிறார்கள். தைது திறரே, உரழப்பு, நல்ல
குணங்கள் எதுவும் எேைாலும் அங்கீகரிக்கப் பேவில்ரல என்ற ஆதங்கம் அரை ேரிேமும்
உள்ளது.

பல வநைங்களில் அங்கீகாைத்ரத எப்படியாேது சபற்றுவிே வேண்டும் என்று

வகாபப்படுகிவறாம், கூச் லிடுகிவறாம். ஆைால், அங்கீகாைம் என்பது எப்படி இருக்கும் அல்லது
எப்படி இருக்க வேண்டும் என்ற ேரையரறரய எேைாலும் முடிவு ச ய்ய முடிேவத இல்ரல.

இயற்ரக எதற்கும் எேரிேமும் அங்கீகாைம் வகட்பதில்ரல. தன்ரை ேற்றேர்கவளாடு ஒப்பிட்டு,

தைது இருப்ரப நியாயப்படுத்திக்சகாள்ேதும் இல்ரல. இரே யாரேயும்விே, தன் இருப்பு
குறித்து ஆயிைம் ேருேப் பரழரேயாை ேைவோ, எல்ரலயற்று விரிந்துகிேக்கும் கேவலா,
ேரலவயா தம்பட்ேம் அடித்துக்சகாள்ேதில்ரல. எேைது அங்கீகாைத்துக்கும் காத்தி ருப்பதும்
இல்ரல.

அங்கீகாைம் சபறுேதற்காை எளிய தந்திைங்கள் நரேமுரறயில் உள்ள காலத்தில் இயல்பாக அது

கிரேக்கக் கூடும் என்று நிரைப்பேன் முட்ோளாகவே கருதப்படுகிறான். ‘பகட்டும்,
தற்சபருரேயும், சுயதம்பட்ேமும் சகாண்ேேர்களுக்கு ேட்டும்தான் எதிர்காலம்’ என்ற காைல்
வதாற்றம் நம் முன்வை விரிந்துசகாண்டு இருக்கிறது. இந்த சநருக்கடியின் ஊோகவே, எளிய
ேனிதன் இக் வகள்விரயத் தான் ச ல்லுமிேம் எல்லாம் சுேந்துசகாண்டு அரலகிறான்.
எப்வபாவதா படித்த சீைக் கரத ஒன்று நிரைவுக்கு ேருகிறது. ேரலக்
வகாயில் ஒன்றில் ேழிபடுேதற்காக, அப்பாவும் ரபயனும் குதிரையில்
பயணம் ச ய்துசகாண்டு இருந்தார்கள். ேரலப் பாரதயில் ஓர் இேத் தில்
குதிரை தடுோறவே, ரபயன் கீவழ விழுந்துவிட்ோன். உேவை அேன்
ேலியில், ‘ஐவயா!’ என்று கத்திைான். ேறு நிமிேம் ‘ஐவயா!’ என்ற ப்தம்
ேரலயில் எதிசைாலித்தது.

தன்ரை ேரல வகலி ச ய்ே தாக நிரைத்துக்சகாண்டு, ‘உன்ரைக்

சகான்றுவிடுவேன்!’ என்று அேன் கத்திைான். ேறு நிமிேம், ‘உன்ரைக்
சகான்று விடுவேன்!’ என்று ேரலயும் எதிசைாலித்தது. அேன் ஆத்திைம்
அதிகோகி, ‘நான் யார் சதரியுோ?’ என்று கூச் லிட்ோன். அது வபாலவே ேரலயும் கத்தியது.
அேைால் தன் வகாபத்ரதப் சபாறுத்துக்சகாள்ள முடியவில்ரல. ரகயில் கிரேத்த கற்கரள
எடுத்து ேரலரய வநாக்கி எறிந்தான். ேரல சேௌைோக இருந்தது.

இேைது சிறுபிள்ரளத்தைத்ரதக் கண்ே அப்பா, ‘நான் நல்லேன் என்று கத்து’ என்றார்.

ரபயனும் அதுவபாலவே கத்திைான். உேவை ேரலயிலிருந்து ‘நான் நல்லேன்’ என்ற ப்தம்
பதிலாக ேந்தது. அதுவபாலவே, ‘உன்ரை எைக்குப் பிடிச்சிருக்கு’ என்று கத்தச் ச ான்ைார்.
ரபயனும் அப்படிவய ப்த மிட்ோன். ேரல அரதயும் எதிசைாலித்தது.

இப்வபாது ரபயனுக்கு ேரல மீதிருந்த வகாபம் வபாய்விட்ேது. அப்பா சிரித்தபடிவய

ச ான்ைார்... ‘உண்ரேயில் எதிசைாலிப்பது ேரல அல்ல, நம் ேைதுதான். நம் ேைதில் என்ை
நிரைக்கிவறாவோ, அதுதான் சேளியில் எதிசைாலிக்கிறது. சேட்ேசேளியின் முன்பாக நேது
ேைது திறந்துசகாண்டுவிடுகிறது. ஆகவே நம் ேைதில் நல்சலண்ணங்கள் சேளிப்பட்ோல்,
பதிலாக நல்ல எண்ணங்கள் நம்ரே ேந்து அரேயும்’ என்றார். ரபயன் அன்றுதான்
இயற்ரகரயப் புரிந்துசகாண்ோன் என்பவதாடு கரத முடிகிறது.

நாம் உலரக வநாக்கி நேது வகாபங்கரள ேட்டுவே எதிசைாலிக்கிவறாம். அதைால்தான் எங்கும்

அவத வகாபக் குைல் பதிலாக எதிசைாலிக்கிறது. ோற்றிக்சகாள்ள வேண்டிய குரறபாடுகள்
சேளியில் இருக்கிறதா அல்லது நேக்குள் இருக்கிறதா?

ஒரு வகள்வி எப்வபாதும் இன்சைாரு வகள்விரயத்தான் பதிலாகத் தருகிறது. வகள்வியின் அடியில்

உள்ள ேைவேதரைவயா ஏதாேது ஒரு பதிலால், தான் கரைந்துவபாய்விே ோட்வோோ என்று
காத்திருக்கிறது.

எைக்கு அந்தப் பதில் சதரியவில்ரல!

வகள்விக்குறி (4) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

? கற்க ேறந்த பாேம்

என்ரை எதுக்குப் படிக்க சேச்சீங்க?

இ ந்தக் வகள்வி உங்கள் ேைதில் எழுகிறது என்றால், நீங்கள் கல்லூரிப் படிப்ரப

முடித்துவிட்டீர்கள்; உங்கள் ேயது 20-ஐக் கேந்து விட்ேது என்று அர்த்தம். கூேவே, வநற்று ேரை
அைேரணத்த வீடு, இன்று முதல் உங்கரளக் வகள்வி வகட்கத் துேங்கியிருக்கிறது என்றும்
அர்த்தம்.

இந்தக் வகள்விரயச் ந்திக்காத சபற்வறார்கவள இல்ரல. அதுவபால ேைதில் இந்தக் வகள்வி

எழாத இரளஞர்களும் இல்ரல. கல்வியின் மீது நாம் காட்டும் அக்கரற, வேரலக்காை
அனுேதிச் சீட்டு என்ற அளவில் ேட்டுவே சுருங்கி இருக்கிறது. கல்வியின் ேழியாக நேது அறிவும்
ஆளுரேயும் தனித்திறனும் ேளர்ேரதப் பற்றி நாம் அதிகம் கேைம் சகாள்ேவத இல்ரல.

உண்ரேயில், படிப்புக்கும் வேரலக்கும் வநைடியாக எந்த உறவுமில்ரல. ஒவை கல்லூரியில், ஒவை

ேகுப் பரறயில் படிக்கும் 40 வபரில் 30 வபர் அந்தப் படிப்புக்குத் சதாேர் பில்லாத ஏதாேது ஒரு
வேரலக்குச் ச ல்கிறார்கள். 5 தவிகிதம் வபருக்கு எந்த வேரலயும் கிரேக் காேல் வபாகிறது.
படிப்புக்குரிய வேரலரயச் ச ய்பேர்கள் 2 தவிகிதம் வபர்கூே இருக்க ோட்ோர்கள்.

‘என்ரை எதுக்காகப் படிக்க சேச்சீங்க?’ என்ற வகள்விரய ஆண்கரளவிேவும் சபண்கள் தான்

அதிகம் வகட்கிறார்கள். அதிலும், கல்வி என்பது சபண்களுக்கு அளிக்கப்படும் லுரக என்று
ேட்டுவே மூகம் அறிந்து ேந்திருப்பதால், அல்ப காைணம்கூே எந்த வநைமும் ஒரு சபண் ணின்
கல்விரய, கைரேத் துண்டித்துவிே முடியும்.

அந்த எதிர்ப்பிலிருந்து பீறிடு கிறது இந்தக் வகள்வி. குைல் நடுங்கி விம்ே, இந்தக் வகள்விரயக்
வகட்ே பலரை நான் அறிந்திருக்கிவறன். அந்த நிமிஷங்களில் வீடு கருரண அற்றதாகவே
கண்ணில் படுகிறது. ஆதைோகப் வப யாருமில்ரல என்ற உணர்வே பீறிடுகிறது. இன்றும்
ஏைாளோை சபண்கள் தங்கள் கல்வித் தகுதிரய ேறந்து, ரேய லரறகளில் உப்பு, புளி,
மிளகாவயாடு ஒடுங்கியிருக்கிறார்கள்.
என் கல்லூரி நாட்களின்வபாது சிே ங்கைன் என்ற சீனியரைப் பார்த்திருக்கிவறன். சநற்றியில்
திருநீறு பூசி, கண்ணாடி அணிந்த சேலிந்த வதாற்றம்! எப்வபாதும் படித்துக்சகாண்வே
இருப்பார்.ஐ.ஏ.எஸ்., ஆேதற்காகப் படிக்கிறார் என்று ேற்ற ோணேர்கள் வபசிக் சகாள்ோர்கள்.
கல்லூரி விழாக் களின்வபாது சிே ங்கைன் மிக அழகாை ஆங்கிலத்தில் ச ாற் சபாழிவு
ஆற்றுேரதக் வகட்டிருக் கிவறன். கல்லூரி ோணேர்களுக்குக் கைவு நாயகன் வபாலிருந்தார்
சிே ங்கைன்.

படிப்பு முடிந்து வபாை பிறகும், சபாது நூலகங்களில் அேரைப் பார்த்திருக்கிவறன். இந்திய ரித்
திைம் பற்றிய தடித்தடியாை புத்தகங்கரளத் தன் முன்வை பைப்பி ரேத்துசகாண்டு, குறிப்பு எடுத்த
படிவய இருப்பார். எப்படியும் கசலக்ேர் ஆகிவிடுோர் என்று யாேருவே நம்பிவைாம்.

பல ேருேங்களுக்குப் பிறகு, ேதுரையில் உள்ள ஒரு ஓட்ேலில் பில் வபாடும் நபைாக அேரைப்
பார்த்தவபாது அதிர்ச்சியாக இருந்தது. தரலமுடி சகாட்டிப் வபாய் கறுத்து, சேலிந்து காணப்
பட்ோர். என்ரை அறிமுகப் படுத்திக்சகாண்ேவபாது அேரிேம் இருந்து சதரியும் என்பது
வபான்ற தரலயர ப்பு ேட்டுவே ேந்தது. அதிகம் வப வில்ரல.

அதன்பின், இைண்டு ோதங் களுக்குப் பிறகு அவத ஓட்ேலுக்கு ேறுபடி ச ன்றவபாது அேைாகவே
ேந்து வபசிைார். ‘உங்கள் ஐ.ஏ.எஸ்., கைவு என்ை ஆைது?’ என்று வகட்வேன். அேரிேமிருந்து
பதில் ேைவில்ரல. பிறகு, ேைதின் ஆழத் தில் உரறந்துகிேந்த பதிரல சேளிக் சகாண்டுேருேது
வபால, மிக சேதுோகப் வபசிைார்... ‘‘எங்க அண்ணன் திடீர்னு இறந்து வபாயிட்ோன். அேன்
ம்பாத்தி யத்துலதான் வீடு ஓடிட்டு இருந்தது. என்ை பண்ற துன்னு சதரியரல. காபித் தூள்
விற்கிற கரேயில் பில் வபாடுற வேரல கிரேச்சுது. வபாக ோட் வேன்னு ச ான்வைன். அப்பா,
அம்ோ எல்வலா ரும் திட்டிைாங்க. வேற ேழியில்லாே வபாக ஆைம் பிச்சு, அங்வக இங்வக
அரலஞ்சு ோழ்க்ரகரய ஓட்ே ஆைம்பிச்சுட்வேன். நேக்கு ோய்ச் து அவ்ேளவு தான்!’’

சிே ங்கைனின் கண் கரள என்ைால் வநர்சகாண்டு பார்க்க முடியவில்ரல. அேர் தன்
கைவுகரளத் தாவை அழித் துக்சகாள்ள முடிவு ச ய்த அந்த இைவு எப்படி இருந்திருக்கும்?
வதளின் விஷம் சகாஞ் ம் சகாஞ் ோக உேலில் கடுப்ரப ஏற்று ேரதவிேவும் அதிகக் கடுரே
ஏற்றியிருக்கும். பில் வபாடுேதற்கு தன்ரைத் தாவை எப்படிச் ம்ேதிக்க ரேத்திருப்பார் அேர்?
எத்தரை வயாசித்திருப் பார்? எவ்ேளவு வநைம் அழுதிருப்பார்?

உலகத்திவலவய மிகத் துயைோைது நம் விருப்பத்ரத நாவே அழித்துக்சகாள்ள முடிசேடுக்கும்

தருணம் தான். ாரே விேவும் ேலியது நம் கைவுகரள நாவே அழித்துக்சகாள்ேது!

சிே ங்கைன் விதிவிலக்காக வநர்ந்துவிட்ே ஓர் ஆள் அல்லர்; அேரைப் வபால எத்தரைவயா வபர்
தைது விருப்பத்துக்கும் ாத்தியத்துக்கும் உள்ள பள்ளத்தாக்கில் விழுந்துகிேக்கிறார்கள். படிப்பின்
ேழியாக ோழ் வில் சேற்றி சபற்றேர்களின் எண்ணிக்ரகரயவிே ரகவிேப்பட்ேேர்களின்
எண்ணிக்ரகதான் அதிகம்.
உண்ரேயில், எதற்காகப் படிக்கிவறாம்? அல்லது, படிக்க
ரேக்கப்படுகிவறாம். நாம் என்ை படிக்க வேண்டும் என்ற விருப்பம்
நம்மிேமிருந்து உருோேதில்ரல. ோறாக, எந்த வேரல, என்ை ஊதியம்
சபற்றுத் தரும் என்ற கணக்கிலிருந்வத சபரும்பாலும்
முடிசேடுக்கப்படுகிறது.

‘கவிரத எழுதும் ேைதிருக்கிறது; இலக்கியம் படிக்கிவறன்’ என்று

விரும்பும் அத்தரை வபரும் வகாோளி கரளப் வபாலப்
பரிகசிக்கத்தாவை படுகிறார்கள்! ‘என்ைால் நன்றாகப் பாே முடியும்;
இர கற்றுக்சகாள் ளட்டுோ?’ என்று வகட்பேரை, ‘ ாதகம்
முக்கியமில்ரல; ாதம்தான் முக்கியம்’ என்று சநருக்கடியின் கயிற்ரற
அேன் கழுத்தில் ோட்டிச் சுருக்கிடுகிவறாம்.

படிப்பு ஒருேருக்சகாருேர் இணக்கத்ரத உருோக்குேரதவிேவும்

இரேசேளிரயத்தான் அதிகம் உருோக்கியிருக்கிறது. பாேை ேக்களிேம்
உள்ள அடிப்பரேயாை வநர்ரேயும், துணிச் லும், க ேனிதவைாடு
சகாள்ளும் நட்பும் படித்தேர்களிேம் ஏன் உருோகாேல் வபாைது?

கல்வித் தகுதிரயப் சபயருக்கு பின்ைால் வபாட்டுக்சகாள்ேரதப் சபரிய சகௌைேம் வபால

நிரைத்துக் சகாண்டு இருக்கிவறாம். வேற்கத்திய நாடுகளில் ேருத்துேர்களும் கல்லூரிப்
வபைாசிரியர்களும், துரற ார்ந்த ேல்லுநர்களும் ேட்டுவே தங்கள் பட்ேங்கரளப்
வபாட்டுக்சகாள்கி றார்கள். அதுவும் தங்கள் பணியிேங்களில், குடியிருப்புகளில் ேட்டுவே!
நாவோ கல்யாணப் பத்திரிரக, ஏன்... ையில்வே முன்பதிவில்கூே எம்.ஏ., எம்.காம்., என்று
எத்தரை பட்ேங்கரளப் வபாட்டுக்சகாள்ள முடியுவோ வபாட்டுக்சகாண்டு விடுகிவறாம்.

வீட்டில் சபயர்ப் பலரக ோட்டு ேதில்கூே சபண் ஒதுக்கப்பட்வே விடுகிறாள். இதுேரை நான்
பார்த்த எந்தப் சபயர்ப் பலரகயிலும், அந்த வீட்டில் இருக்கும் சபண்கள் என்ை
படித்திருக்கிறார்கள் என்று பார்த்தவத இல்ரல. ேருத்துேர்கள் ேட்டுவே இதில் விதிவிலக்கு!

படிப்பு நம்ரே விே ாயிகரள விட்டுப் பிரித்திருக்கிறது. அண்ரே வீட்டுக்காைரை அலட்சியம்

ச ய்ய ரேத்திருக்கிறது. ாோன்ய ேக்கரள முட்ோள்கள் என்று அரேயாளப்
படுத்தியிருக்கிறது. அதன் ேறுபக்கம், ாோன்ய ேக்கள், படித்தேர்கரள அனுபே அறிவு
அற்றேர்கள் என்று வகலி ச ய்யவும், படித்தேர்கள் ஏோற்றக்கூடியேர்கள் என்ற பிம்பத்ரத
உருோக்கவும் ரேத்திருக்கிறது. ஏன் இப்படி இரு துருேங்களாகிப் வபாவைாம்?

ையில் பயணத்தில் நண்பர் ஒருேர் ச ான்ை கரத ஒன்று நிரைவில் இருக்கிறது. வபங்க் வேவைஜர்
ஒருேர் கிைாேத்தில் உள்ள விே ாயி ஒருேரை காணச் ச ன்றார். விே ாயி ஒரு ச க்கு
ரேத்திருந்தார். அருகில் அேைது விரளநிலமும் இருந்தது. வேவைஜர் அேரிேம் ச ன்று, ‘எப்படி
இைண்டு வேரலரய ஒவை ஆளாகச் ச ய்கிறாய்?’ என்று வகட்ோர்.

‘‘ச க்குோடு ஒவை ேட்ேத்தில்தான் சுற்றிக்சகாண்டு இருக்கும். அதன் கழுத்தில் ேணி கட்டி
இருக்கிவறன். ோடு நின்றுவிட்ோல் த்தம் ேைாது. உேவை நான் ‘ஹாய்... ஹாய்...’ எைக் குைல்
சகாடுப்வபன். ோடு திரும்பவும் சுற்றத் சதாேங்கிவிடும். அதைால் ேயல் வேரல ச ய்ேதில்
எைக்கு எந்த இரேயூறும் ேைாது’’ என்றார் விே ாயி.

உேவை வபங்க் வேவைஜர், ‘‘ோடு ஒருவேரள தரலரய ேட்டும் ஆட்டிக்சகாண்டு சுற்றாேல்

நின்றால் கூேச் த்தம் ேரும் அல்லோ? அப்வபாது என்ை ச ய்ோய்?’’ என்று வகட்ோர். விே ாயி
உேவை ச ான்ைார்... ‘‘என் ோடு அப்படிசயல்லாம் ச ய்யாது. அது என்ை உங்கரளப் வபால
சைாம்பப் படித்திருக்கிறதா, இப்படிசயல்லாம் குறுக்குத்தைோக வயாசிக்க?’’

கரத ஒரு தோஷ§க்காகச் ச ால்லப்பட்ோலும், கல்வி குறுக்குேழிரய உருோக்க

உதவியிருக்கிறது என்ற உண்ரேரயயும் அரேயாளப்படுத் தவே ச ய்கிறது.

வகள்வியின் முக்கியத்துேம், அது யாரிேம் வகட்கப்படுகிறது என்பரதப் சபாறுத்வத இருக்கிறது.

இல்லாவிட்ோல் எல்லாக் வகள்விகளும் சேறும் ேைக்குரற என்பவதாடு முடிந்துவிடும்.

வகள்விக்குறி? (5) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

காக்ரகக் கூடு

? உங்கரள எல்லாம் யாரு கல்யாணம்

பண்ணிக்கச் ச ான்ைது?

வக ள்விகளில் ஆண் சபண் என்ற வபதமிருக்கிறதா? இருக்கிறது என்வற வதான்றுகிறது.

ஆண்களுக்குச் சில வகள்விகள் வதான்றுேவத இல்ரல. அதில் ஒன்று இந்தக் வகள்வி.
சபரும்பாலும் தாேதோகப் பின்னிைவில் வீடு திரும்பும்வபாது, சபண்களிேம் இந்தக் வகள்வி
எழுகிறது. எந்தக் கணேனும் இதற்காை பதிரலச் ச ால்லியதில்ரல. யாேருக்கும் சபாதுோை
ஒவை பதில், சேௌைம் ேட்டுவே!

உண்ரேயில் இது வகள்வியல்ல; குற்றச் ாட்டு. விதிவிலக்காகக்கூே எந்த ஒரு ஆணும் இந்தக்
வகள்வியிலிருந்து தப்பியிருக்க முடியாது. வத த்துக்வக ேழிகாட்டிய ேகாத்ோ காந்திரயப் பற்றி
அேைது ேரைவி இவத குற்றச் ாட்ரே முன்ரேத்திருக்கிறார். சிேன், முருகன், விஷ்ணு என்று
கேவுள்களும்கூே இந்தக் வகள்விரயச் ந்தித்து சேௌைம் ாதித்திருக்கிறார்கள்.

வீட்ரேக் கேனிப்பதில்ரல என்ற குற்றச் ாட்டு எல்லா

ஆண்களுக்கும் சபாதுோைது. அதில் சபரும்பகுதி
உண்ரே இருக்கவும் ச ய்கிறது. எங்வகா நேக்கும்
கிரிக்சகட் வபாட்டி, இைாக் யுத்தம் ேரை அக்கரற யாகக்
கேனிக்கக்கூடிய ஆண்களுக்கு, தன் வீட்டில் நேப்பரதக்
கேனிப்பதற்கு ேட்டும் ஏன் விருப்பமில்லாேல்
வபாகிறது?

காைணம், வீடு என்பது அேரைப் சபாறுத்தேட்டில் தன் சுதந்திைத்துக்குத் தரேவிதிக் கக்கூடியது.

அது, பிைச்ரைகளின் விரளநிலம்.

உண்ரேயில், சபரும்பான்ரே குடும்பங்களின் ஒவை பிைச்ரை, குடும்பத்தின் ஆண் தான். அதுவும்

அேன் குடிக்கிறேைாக இருந்துவிட்ோல், அந்தக் குடும்பம் ஓட்ரேப் பேகில் பயணம் ச ய்ேது
வபான்றதுதான். எந்த வநைமும் எந்தப் பக்கமும் கவிழ்ந்துவிடும். மிதமிஞ்சிய வபாரதயில் ஆண்,
வீட்டுக் கதரேத் தட்டும் த்தம் வபால, சபண்ரண அேோைப்படுத்துேது வேறு எதுவுவே
இல்ரல.

கி.மு-கி.பி. என்பதுவபால, சபண்களுக்கு தி.மு - தி.பி. எை ோழ்வு இைண்ோகப் பிரிக்கப்பட்டு

இருக்கிறது. திருேணத்துக்கு முந்திய சபண்ணின் ோழ்வும் திருேணத்துக்குப் பிறகாை
சபண்ணின் ோழ்வும் மிகுந்த வேறுபாடு சகாண்ேது. வீட்டிலிருந்து சபண் சேளிவயறிப்
வபாைாலும் சபண்ணிேமிருந்து வீடு எளிதில் சேளி வயறுேதில்ரல.

சில ேருேங்களுக்கு முன்பு, வ லத்தில் ஓர் இலக்கிய நிகழ்ச்சியில் கலந்து சகாள்ளச்

ச ன்றிருந்வதன். நிகழ்ச்சி நேந்த இேம், ஒரு திருேண ேண்ேபம். நிகழ்ச்சி முடிந்தவபாது, தன்
ேகவளாடு ேந்திருந்த 45 ேயரதக் கேந்த சபண்ேணி ஒருேர், தன்ரை அறிமுகம்
ச ய்துசகாண்டு என்னிேம் வப த் துேங்கிைார்.

இவத கல்யாண ேண்ேபத்தில் தைக்கு 1978-ம் ஆண்டு திருேணம் ஆைது என்றும், அன்று புதுப்
சபண்ணாக ேந்ததற்குப் பிறகு இன்றுதான் இைண்ோேது தேரேயாக இந்த ேண்ேபத்துக்கு
ேருேதாகவும் ச ான்ைார். ‘நீங்கள் உங்கள் திருேணம் நேந்த ேண்ேபத்துக்குத் திரும்ப
எப்வபாதாேது வபாயிருக்கிறீர்களா?’ என்று வகட்ோர். சில முரற, வேறு நண்பர்களின்
திருேணங்களுக்காக அவத ேண்ேபத்துக்குச் ச ன்றிருக்கிவறன் என்வறன்.

அந்தப் சபண்ேணி சிரித்தபடிவய, ‘உங்களுக்கு அப்வபாது ஒண்ணுவே நிரைப்பு ேைரலயா?’

என்று வகட்ோர். ‘இல்ரலவய’ என்வறன். அேர் திரும்பவும் சிரித்தபடிவய, ‘சபாம்பரளகளாவல
அப்படியிருக்க முடியாது. இப்வபா கூே எைக்கு இந்த ேண்ேபத்துக்கு ேந்ததுல இருந்து
என்ைவோ ோதிரி இருக்கு. அரத எப்படிச் ச ால்றதுன்னு சதரியரல. ஆைா, சகாஞ் ம்
ந்வதாஷோவும், நிரறய ேருத்தோவும் இருக்கு’ என்றார்.

அேர் ச ால்கிற விஷயம் புரிந்தவத அன்றி, அேைது ேலி அப்வபாது

புரியவில்ரல. இைண்டு மூன்று திைங்களுக்குப் பிறகு, அேர் ஒரு கடிதம்
எழுதியிருந்தார். ‘அைசு உயர் அதிகாரியாை கணேன், மூன்று பிள்ரளகள்,
ச ாந்த வீடு எை எல்லாமும் இருக் கிறது. ஆைால், இரே எதுவும் நான்
விரும்பியதில்ரல என்வற வதான்றுகிறது. எளிய, கஷ்ேோை சூழ்நிரல
சகாண்ே குடும்பத்தில் ேளர்க்கப்பட்ேவபாது நான் அரேந்த
ந்வதாஷமும் சுதந்திைமும் இப்வபாது துளியும் இல்ரல.

திருேணத்துக்காக ேண்ேபத்துக்கு அரழத்து ேைப்பட்ேவபாது உேலில்

ஏற்பட்ே பதற்றம், திரு ேணோகி இத்தரை ேருேோகியும் வபாகவே
இல்ரல. வேலிப் புதர்களில் சிக்கிக்சகாண்ே பிளாஸ்டிக்
காகிதங்கரளப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? அது ஓய்வின்றி பேபேசேை ஓர எழுப்பிக்சகாண்வே
இருக்கும். நானும் உள்ளுக்குள் அப்படித்தான் இருக்கிவறன். ரக நடுக்கமில்லாத சபண்கள்
உலகில் யாைாேது இருக்கிறார்களா என்ை?

இப்வபாது என் ேகளுக்குத் திருேணம் ச ய்துரேக்கப் வபாகிவறாம் என்பரத நிரைத்தாவல

பயோக இருக்கிறது. என்ை ச ய்ேது, திருேணமின்றித் தனியாக ோழத் ரதரியமும் இல்ரல,
சுதந்திைமும் இல்ரல. இன்ரறக்கும் எைக்குள் ஒவையரு வகள்வி இருக்கிறது. எதற்காகத்
திருேணம் ச ய்துசகாண்வேன்? இரத எைக்கு நாவை வகட்டுக் வகட்டுச் லித்துப்
வபாய்விட்ேது. பதில் ேட்டும் சதரியவே இல்ரல’ என்று முடிந்தது அந்தக் கடிதம்.

எறும்புகள் ரகயில் அப்பிக்சகாள்ேது வபான்று, அந்தப் சபண்ணின் கடிதத்திலிருந்து ச ாற்கள்

என் உேசலங்கும் அப்பிக்சகாள்ளத் துேங்கிை. திருேண ேண்ேபங்களில் உதிர்ந்துகிேக்கும்
பூவிதழ்களுேன் சபண்ணின் கைவுகளும் உதிர்ந்து வபாய்விடுகிறதா? விருந்து இரலயின்
ஓைத்தில் ரேக்கப் பட்ே உப்ரபப் வபால, ந்வதாஷம் அளவில் மிகச் சிறியதுதாைா?

திருேணம் குறித்த கைவுகள் ஆணுக்கு ஒன்றாகவும் சபண்ணுக்கு வேறு ஒன்றாகவுவே

இருக்கிறது. அது கரலயத் துேங்கும்வபாது, ஆண் ஆத்திைம் சகாள்பேைாகவும், சபண் அடி
ோங்குபேளாகவுவே இருக்கிறார்கள்.

சபண்கள் தங்களுக்குக் கிரேத்த ோழ்ரேச் கித்துக்சகாள்ேதும், இருப்பதில் திருப்தி

அரேேதும், வேதரைரய ேைதுக்குள்ளாக அமுக்கிப் புரதத்துவிடுேதுவே, பல குடும்பங்கள்
உரேந்து வபாகாேல் இருக்கக் காைணோக இருக்கிறது.

ோரல வநைங்களில் மின் ாை ையிலில் பயணம்ச ய்து வீடு திரும்புபேர்கரளக்

கேனித்திருக்கிவறன். ஒவை ையிலில்தான் ஆணும் சபண்ணும் பயணம் ச ய்கிறார்கள். தன்
வீட்டின் அருகில் உள்ள ையில் நிரலயம் ேந்ததும் ஒன்றாகத்தான் இறங்குகிறார்கள். ஆைால்,
ையில் நிரலயத்ரதவிட்டு சேளிவய ேந்த ஆண் ஆங்காங்வக நின்று டீ குடித்தபடிவயா, சினிோ
விளம்பைங்கரள வேடிக்ரக பார்த்த படிவயா, நண்பர்களுேன் அைட்ரே அடித்தபடிவயா
நிற்கிறார்கள்.

சபண்கவளா, ையில் நிரலயத்தில் சேளிவயறும் ோ லில் உள்ள காய்கறிக் கரேகளில் நின்று

வபைம் வபசிக் காய்கறிகள் ோங்கிக்சகாண்டு, ேழியில் உள்ள வகாயிலின் ோ லில் நின்ற
இேத்திவலவய ச ருப்ரப அவிழ்த்து, ஒரு கும்பிடு வபாட்டுவிட்டு, அே ை அே ைோக வீடு
திரும்புகிறார்கள்.

பல்லி தன் நாக்ரக நீட்டி பூச்சிரயக் கவ்வி இழுத்துக்சகாள்ேதுவபால, வீட்ரே சநருங்குேதற்கு

முன்பாக தன் நாக்கால் சபண்ரணக் கவ்வி இழுத்துக் சகாள்கிறது வீடு.

வேரலச் சுரே, நகை சநருக்கடி, சபாருளாதாைத் வதரே எை ஆயிைம் காைணங்கள்

ச ான்ைவபாதும், ஒவை வீட்டில் ஆண்களும் சபண்களும் வேறு வேறு ோழ்ரேத்தான்
வேற்சகாள்கிறார் கள். ாப்பாட்ரேப் வபாலவே பாலுறவும் தவிர்க்க முடியாத நிகழ்ோக முடிந்து
வபாகிறவத அன்றி, அதில் ஆவணா சபண்வணா அக இன்பம் சகாள்ேவத இல்ரல.

இன்று அதிருப்திகளும் அக்கரற இன்ரேயும் நம் வீடுகரள நீக்கேறப் பற்றியிருக்கின்றை.

தண்ணீரில் தக்ரக மிதப்பது வபான்று இந்தக் வகள்விகள் எந்தச் ச யல்பாடுேற்று மிதக்கின்றை.
அன்றாேம் வீட்டில் வ ரும் குப்ரபகள் அகற்றப்படுேது வபால, ேைக்குரறகளும்
ஆதங்கங்களும் ஏன் அகற்றப்படு ேதில்ரல?

பிலிப்ரபன்ஸ் நாட்டில் ஒரு கரத உண்டு. கேவுள் உலரகப் பரேத்தவபாது சபண்ரணப்

பரேக்கவில்ரல. ஆரண ேட்டுவே பரேத்தார். ஆண் தன் விருப்பம் வபால பூமியில் சுற்றி
அரலந்து ேகிழ்ந்தான். சபண்ரணப் பரேப்பது என்று கேவுள் முடிவு ச ய்து, அதற்கு
ஆவலா ரை ச ால் ேதற்காகத் வதேரதகரள ேைச் ச ய்தார். அேர்கள், எதிர்காலத்தில் ஒரு
சபண் எது வபான்று சிக்கல்கரளச் ந்திக்க வநரிடும் என்பரதக் கணக்கில் சகாண்டு, ஆளுக்கு
ஒரு வயா ரை ச ான்ைார்கள்.

ஒரு வதேரத, சபண் ேழியாக பிறப்பு நரேசபறும் என்பதால், கர்ப்பப்ரப அேளுக்குள்

ரேக்கப்பே வேண்டும் என்றது. இைண்ோேது வதேரதவயா, பிறந்த குழந்ரதக்குப் பால்
புகட்ேவேண்டும் என்பதால், ோர்பில் பால் ஊறுோறு ச ய்ய வேண்டும் என்றது. மூன்றாேது
வதேரத, சபண் எப்வபாதும் சேளிவய ச ால்ல முடியாத வேதரைகரளத் தாங்க
வேண்டியிருக்கும் என்பதால், அேள் இதயத்ரத மிக பலோைதாக உரு ோக்குங்கள் என்று
ஆவலா ரை ச ான்ைது.

கேவுள் எல்லா ஆவலா ரைகரளயும் ேைதில் சகாண்டு, மிக அழகாை சபண்ரண உருோக்கி,
உயிர் சகாடுத்தார். ேறு நிமிேம் சபண்ணின் கண்கள் திறந்தை. அேற்றிலிருந்து பிசுபிசுசேை
ஏவதா திைேம் கசிந்துசகாண்டு இருந்தது. அரதத் வதேரதகள் தங்கள் விைல்களால் சதாட்டுப்
பார்த்தார்கள். பிறகு கேவுளி ேம், ‘இது என்ை திைேம்? எதற்கு இேள் கண்களிலிருந்து இந்தத்
திைேம் ேடி யும்படியாகப் பரேத்தீர்கள்?’ என்று வகட்ேைர். கேவுள் குழப்பத்வதாடு, ‘நான்
அப்படிப் பரேக்கவில்ரலவய! எைக்கும் அது புரியாேல்தான் இருக்கிறது’ என்றார். அப்வபாது
ஓர் அ ரீரி ஒலித்தது... ‘சபண் தன் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும் என்பரத அறிந்துசகாண்ேதால்,
தைக்குத்தாவை ஏற்படுத்திக்சகாண்ே திைேம் அது. அதன் சபயர் கண்ணீர்!’

காக்ரகக் கூட்ரேப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? காக்ரக அதன் கூட்டில் பகல் வேரளகளில்

இருப்பதில்ரல. அது பறந்து திரிந்து கிரேப்பரதக் கிரேத்த இேத்தில் ாப்பிேக்கூடியது. காகம்
எப்வபாது கூடு திரும்புகிறது, எப்வபாது உறங்குகிறது என்று சதரியாது. அது தன் கூட்ரே
முட்களால்தான் கட்டுகிறது. ஆண்களுக்கு வீடு காக்ரகக் கூடுதாைா?
வகள்விக்குறி? (6) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

ச ால் புகாத இேம்

? சநைச்சு சநைச்சுப் வபசிைா எப்படி?

ச ா ல்ரல எவ்ேளவு தூைம் நம்புேது? இந்தச் ந்வதகம் நம் அரைேரிேமும் இருக்கிறது.
கேற்கரை ேணரலவிேவும் அதிகோகச் ச ாற்கள் திை ரி ோரி இரறக்கப்படுகின்றை. ரக
நிரறய அள்ளி அள்ளி ச ாற்கரள உபவயாகிக்கப் பழகிவிட்வோம். ஆைால், ச ால்லுக்கும்
ச யலுக்குோை இரே சேளி முன் எப்வபாரதயும்விே இன்று மிக அதிகோகிவிட்ேது.
அதிலிருந்துதான் இந்தக் வகள்வி பிறக்கிறது.

இந்தக் வகள்விரயக் வகட்கிற ேனிதன் ச ால்ரல நம்பி ஒரு ச யரல வேற்சகாள்ளத் துேங்கி
விடுகிறான். அேனிேமிருக்கும் ஒவை நம்பிக்ரக, ச ால் ேட்டுவே! அது திடீசைை பறிமுதல்
ச ய்யப்படும்வபாது, அேைால் தன் ச யரல நியாயப்படுத்த முடியவில்ரல. தன்ரை சநாந்து
சகாள்ேரதத் தவிை, வேறு ேழியில்ரல என்ற நிரலயிவல இந்தக் வகள்வி எழுகிறது.

வநற்று ேரை ச ால் என்பது ச யலின் விரத என்று நம்பியிருந்வதாம். இன்று, ‘ச ால்தாவை,
அதற்குப்வபாய் ஏன் இவ்ேளவு தயக்கம்?’ என்ற நிரல உண்ோகியிருக்கிறது. இந்த
நூற்றாண்டுக்சகை ஏதாேது சிறப்பு அரேயாளம் இருக்கிறதா என்றால், அது வபச்சு என்றுதான்
வதான்றுகிறது.

ேனிதர்கள் பகல், இைவு வபதமின்றி ேணிக்கணக்காகப் வபசிக்சகாண்வே இருக்கிறார்கள்.

அதுவும் ச ல்வபான் ேந்த பிறகு, வபச்சு ஒரு நீரூற்ரறப் வபாலப் சபாங்கி ேழியத்
துேங்கிவிட்ேது. ேருத்துேேரைகளில், ேழிபாட்டுத் தலங்களில் இதுேரை கவிழ்ந்திருந்த
சேௌைம்கூே இன்று சிதறடிக்கப்பட்டுவிட்ேது.

யாவைா யாருேவைா வபசும் ச ாற்கள் கண்ணுக்குத் சதரியாேல் காற்றில் சுற்றிக்சகாண்வே இருப்

பதாகத் வதான்றுகிறது. நம் தரலரய, ோகைங்கரள, குடியிருப்புகரளச் சுற்றிச் ச ாற்கள் தா
மிதந்து சகாண்வே இருக்கின்றை. ச ால் புகாத இேம் என்று எதுவும் இல்ரல.
இன்று ேனிதர்கள் வபசிக்சகாள்ேதற்கு இேமில்லாேல் தட்ேழிகிறார்கள்.
உணேகம், ாரல, ரேதாைம், நரேபாரத, மின் ாை ையில் என்று இரேசேளி
இல்லாேல் எங்கும் எப்வபாதும் யாைாேது ஒரு ேனிதன் இன்சைாரு ேனிதவைாடு
வபசிக்சகாண்டுதான் இருக்கிறான். அப்படி என்ை வபசுகிறார்கள்? வபச்சின் மீது
எப்படி இவ்ேளவு ருசி உண்ோ ைது?

கேந்த தரலமுரற ேனிதர்கள் வப த் தயங்கிைார்கள். ச ாற்கரளத் தங்கத்ரதப்

வபால உைசிப் பார்த்து, அதன் ோற்ரற அறிந்து வபசிைார்கள். ஒரு ச ால் அதிகோகப் வபசிவிேக்
கூோது; ச ால் பிடி சகாடுத்து விேக் கூோது என்று பயந்தார்கள்.

இன்று ச ால்தான் எல்லாேற்றுக்கும் முதலீடு. சபரும்பான்ரே ேணிகம் சபாருரளக்

காட்ோேல் ச ால் அளவிவல நேந்து முடிந்துவிடுகிறது. கத்தி வீசுேது வபால் லாகேோகச்
ச ாற்கரள வீ ப் பழகிவிட்வோம். ஆைாலும் ச ால்லின் ஊோக இதுேரை ச யல்பட்டு ேந்த
நம்பிக்ரக ேற்றும் நல்சலண்ணங்கரளக் சகாஞ் ம் சகாஞ் ோக நாம் இழந்துவிட்வோம்
என்பது உண்ரேதான்.

அசேரிக்காவின் ச வ்விந்தியப் பழங்குடியிைர்களிேம் ஒரு பழக்கம் இருக்கிறது.

வேட்ரேயாடுேதற்காகச் ச ல்லும்வபாது யாைாேது தன் அம்ரபத் தேறவிட்டு விட்ோல்,
அரதத் வதடி எடுக்காேல் வீடு திரும்ப ோட்ோர்கள்.

காைணம், நம் ரகயிலி ருந்து சதாரலந்த அம்ரப நாவே திரும்ப எடுத்துக் சகாள்ளாவிட்ோல்,
அது தன்ரை ேதிக்காத ேனிதரைப் பழி தீர்த்துக் சகாள்ள எதிரியின்ரகக்குப் வபாய்ச் வ ர்ந்து
விடும். என்றாேது ஒரு நாள் தான் சதாரலத்த அம்பு தன் ோர்பிவலவய பாய்ந்துவிடும் என்று
நம்புகிறார்கள். அம்ரபத் சதாரலத்து விட்டு ேருேக் கணக்கில் அரதத் வதடி, காட்டிவல
அரலந்து திரியும் ஆதிோசிகள் கூே உண்டு என்கிறது ச வ்விந்தியச் ரித்திைம்.

ரகதேறவிட்ே அம்ரப விேவும் கூைாைது தேறாகப் பயன்படுத்தப்பட்ே ோர்த்ரத.

அம்ரபயாேது வதடித் திரும்ப எடுத்துவிேலாம். ச ாற்கரளத் திரும்பப் சபறுேது இயலாது.
ஆயுதம் வபால கேைோகப் பிைவயாகம் ச ய்ய வேண்டிய ச ாற்கரள நாம் அலட்சியோகப்
பிைவயாகிப் பவதாடு, அதன் விரளவுகரளப் பற்றி வயாசிக்காேலும் இருக்கிவறாம்.

ேைது தன்ரைக் காயப்படுத்திய ச ாற்கள் ஒவ்சோன்ரறயும் கேைோகச்

வ மித்து ரேத்திருக்கிறது. ந்தர்ப்பம் கிரேக்கும்வபாது, அவத ச ாற்களால்
எதிரிகரள வீழ்த்துேதற்கு அது துடித்துக்சகாண்டு இருக்கிறது. குறிப்பாக, பிறர்
மீது நாம் உபவயாகிக்கும் ேர ச் ச ாற் கள், அேற்றின் ேன்ேம் குரறயாேல்
அப்படிவய எதிைாளியின் ேைதில் சுழன்றுசகாண்வே இருக்கின்றை. என்றாேது
ஒரு நாள் அது நம்மீது கட்ோயம் பிைவயாகிக்கப்பட்டுவிடும்.

வபச்சு, நம் ரககளால் உணை முடியாத ஒரு எரேயுேன் இருக்கிறது. நுகை முடியாத சுரேயுேன்
இருக்கிறது. விலக்க முடியாத ருசியுேன் இருக்கிறது. தவிர்க்க முடியாத ேலிரேயுேன்
இருக்கிறது. அமீபாரே விேவும் விசித்திைோை ேடிேத்தில் அது தா இயங்கி ேருகிறது.
இவ்ேளவு தனித்துேம் இருந்தும், ச ாற்கரளப் பற்றி நாம் அதிகம் கேைம்சகாள்ேவத இல்ரல.

ோம்பலம் ையில் நிரலய ோ லில் துருப்பிடித்த தாடிசகாண்ே பிச்ர க்காைன் இருந்தான்.

அேரை ஒவ்சோரு முரற கேக்கும்வபாதும், ஒரு நிமிேம் நின்று கேனிப்வபன். குைலில் எந்த
ஏற்ற இறக்கமும் இல்லாேல் பயிற்று விக்கப்பட்ே கிளி வபால ‘அய்யா... தர்ேம் வபாடுங்க!
அம்ோ தாவய... பிச்ர வபாடுங்க’ என்று ச ால்லிக்சகாண்டு இருப்பான். இந்த ஏசழட்டு
ோர்த்ரதகரள ேட்டுவே நம்பி அேன் ோழ்கிறான் என்பது ஆச் ர்யம்தான். அந்தக் குைல்
பலரையும் எரிச் ல் அரேய ரேத்திருக்கிறது. அரதப் பற்றி அேனுக்குக் கேரலயில்ரல. சில
ேதிய வநைங்களில், ாரலயில் சேயிரலத் தவிை யாரும் இருக்க ோட்ோர்கள். அப்வபாதும்
அேன் சேயிலின் முன்பாகக் ரககரள ஏந்தியபடி, அவத குைலில் பிச்ர வகட்டுக்சகாண்டு
இருப்பான்.

அேன் வேறு யாருேைாேது ஏதாேது வபசிக் வகட்க வேண்டும் என்று பல நாட்கள் அேரைக்
கேனித்திருக்கிவறன். அேன் யாரிேமும் வபசுேதில்ரல. தைக்குத் தானும் வபசிக்
சகாள்ேதில்ரல. ஓட்ரேப் பாத்திைத்திலிருந்து தண்ணீர் தாவை ஒழுகி ேருேது வபால, அேன்
ேைதிலிருந்து இந்தச் ச ாற்கள் ேட்டும் தாவை ஒழுகிக்சகாண்வே இருந்தை. ஒரு நாள் ேதியம்
அேனிேம் இரதப் பற்றிக் வகட்டுவிே முடிவு ச ய்து சநருங்கிச் ச ன்று வபசிவைன். அேன்
எரிச் வலாடு ச ான்ைான்... ‘வபசிப் வபசித்தான் இப்படி உட்கார்ந்து இருக்வகன். இனிவே
வபசுறதுக்கு என்ை இருக்கு?’

முகத்தில் அரறேது வபாலி ருந்தது அேைது பதில். அன்று முழுேதும் ேைதில் அேைது பதில்
சுற்றிக்சகாண்வே இருந்தது. அதன் பிறகு இன்று ேரை பிச்ர க்காைர்களின் குைரலக்
வகட்கும்வபாது, அதன் பின்வை ச ால்லமுடி யாத ஒரு ேலியும், நிைாகரிப் பின் துக்கமும்
சகாப்பளிப் பரத அறிந்துசகாள்ள முடிகிறது.

சேக்ஸிவகா நாட்டில் தச் ர்கரளப் பற்றிய ஒரு கரத உண்டு. மிக அழகாை வேரலப்பாடு மிக்க
ோளி ரககரளச் ச ய்யக் கூடிய தச் ன் ஒருேன் இருந்தான். அேன் வீடுகரள ேடி ேரேப்பதில்
மிகுந்த திறரே ாலி. பல ேருேங்களாக ேன்ைரிேம் வேரல ச ய்து ேந்தான். தைது கரலத்
திறரே அத்தரையும் காட்டி அேன் கட்டிக் சகாடுத்த ோளிரக கரளப் பற்றி உலகவே புகழ்ந்து
வபசியது. ஆைால், ேன்ைர் ஒரு ோர்த்ரதகூே அேனிேம் புகழ்ந்து வப வில்ரல. அதைால்,
அேன் ஆத்திைம் அரேந்திருந் தான்.

தன்ரை ேன்ைர் சகௌைேப்படுத்தாவிட்ோலும் பைோயில்ரல, ஒரு ோர்த்ரத நன்றாக

இருக்கிறது என்று பாைாட்டிைால் வபாதும்... அரதக்கூேச் ச ய்ய ேறுக்கிறாவை என்று புலம்பல்.

தச் னுக்கு ேயதாகிக்சகாண்வே ேந்தது. ேன்ைர் அேரைக் கண்டுசகாள்ளவே இல்ரல.

இனிவேலும் எதற்காக வேரல ச ய்ய வேண்டும் என்று நிரைத்து, ேன்ைரி ேம் ச ன்று, தான்
ஓய்வு சபறப் வபாேதாகச் ச ான்ைான்.

ேன்ைர், ‘அது உன் விருப்பம். ஆைால், அதன் முன்பாக எைக்கு ஒரு ோளிரக கட்ே வேண்டும்.
அரத ேட்டும் முடித்துக் சகாடுத்துவிட்டு ஓய்வு சபறு!’ என்று கட்ேரள இட்ோர். தச் னுக்கு
ஆத்திைோக ேந்தது. ஆைாலும், ேன்ைர் கட்ேரள என்பதால் ம்ேதித்தான்.

அந்த வேரலயில் அேனுக்கு நாட்ேவே இல்ரல. ஏவைாதாவைா என்று வேரல ச ய்தான். ஆறு
ோதங்களில் கட்ேேம் கட்டி முடித்துவிட்ோன். ேன்ைர் ேந்து பார்த்துவிட்டு, ‘இவ்ேளவுதாைா,
இன்னும் வேரலப்பாடு இருக்கிறதா?’ என்று வகட்ோர். ‘அவ்ேளவுதான்! இனி ச ய்ேதற்கு
எதுவும் இல்ரல’ என்றான் தச் ன்.

ேறுநாள், அேரை ரபக்கு ேைச் ச ான்ை ேன்ைர், அங்கு தச் ரைப் புகழ்ந்து வபசி, அேன் ஓய்வு
சபறுேரத முன்னிட்டுத் தைது ன்ோைோக, அேன் புதிதாகக் கட்டிய வீட்ரேவய அேனுக்குப்
பரி ாகத் தந்தார்.

தச் ைால் அந்த அதிர்ச்சிரயத் தாங்க முடியவில்ரல. தைது வீட்ரேக் கட்டுகிவறாம் என்று
சதரிந்து இருந்தால், எவ்ேளவு வேரலப்பாடு ச ய்து இருக்கலாம்... எவ்ேளவு கேைம்
ச லுத்தியிருக் கலாம் என்று ேைதுக்குள்ளாகப் புலம்பிக்சகாண்ோன். என்ை ச ய்ேது! தைது
ேைதில் இருந்த லிப்புதான் இன்று அந்த வீோகி இருக்கிறது. தைது ச ாந்தக் காரியத்ரதப்
வபால உரழத்தால் நிச் யம் பலன் கிட்டியிருக்கும்; ரக தேறவிட்ேது தைது
அக்கரறயின்ரேதான் என்று தச் னுக்கு அன்று புரிந்தது.

தச் னுக்குப் புரிந்த உண்ரே நம்மில் பலருக்கும் இன்று ேரை புரியவில்ரல. நாம் உதிர்க்கும் பல
ச ாற் கள், அரே பயன்படும் இேத்ரதயும், வநைத்ரதயும், ஆரளயும் சபாறுத்து விரல
ேதிப்பிே முடியாததாகி விடுகின்றை என்பரத நாம் ேறந்து விடுகிவறாம். ச ால்ரலப்
பிைவயாகிப்பது எளிது, உருோக்குேது கடிைம். உருோக்கிப் பாருங்கள், அப்வபாது புரியும்
ச ால்லின் ேலி!

வகள்விக்குறி? (7)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

அறிந்த ஊர்

? ‘‘என்ை ஊரு இது... ேனுஷன் ோழ்ோைா?’’

ச ன்ரை ோநகரில் ஒரு வகாடிப் வபர் ேசிக்கிறார்கள். இந்த எண்ணிக்ரக நிமிேத்துக்கு நிமிேம்
கூடி ேருகிறது. தைாசின் ஒரு பக்கம் எரே அதிகோேரதப் வபால நகருக்கு ேந்து வ ருபேர்களின்
எண்ணிக்ரக அதிகோகிக்சகாண்வே இருக்கிறது. சேளிவயறுபேர்களின் எண்ணிக்ரக, மிகமிகக்
குரறவு.

ஒரு ஊரில் ோழத் துேங்கும்வபாது, அந்த ஊரை நேது முகேரியாக ேட்டுவே

அரேயாளப்படுத்திக்சகாள்கிவறாம். ஊரின் பரழரேயுேன், அன்றாே பிைச்ரைகளு ேன்,
ேளர்ச்சியுேன் நம்ரேத் சதாேர்புபடுத்திக்சகாள்ேவத இல்ரல.

ச ன்ரையில் ேசிப்பேர்களில் எவ்ேளவு வபர் இந்த நகைம்

முழுேரதயும் ஒரு முரற யாேது பார்த்திருப்பார்கள்? இந்த
நகரில் எவ்ேளவு ேைங்கள் உள்ளை என்று எத்தரை வபருக்குத்
சதரியும்? நாம் குடிக்கும் தண்ணீர் எங்கிருந்து ேருகிறது என்று
ஒருமுரறயாேது பார்த்திருக்கிவறாோ?

‘என்ை ஊர் இது... ேனுஷன் ோழ்ோைா?’ என்ற வகள்விரய

இன்று நகைம், கிைாேம் என்கிற வபதமின்றி எல்லா ஊர்களிலும்
வகட்க முடிகிறது. ஒருவேரள ேனிதர்கரள நிலவில் குடிவயற்று
ேது ாத்தியோைால்கூே, இந்தக் வகள்வி அங்வகயும் ேந்து
விடும். உண்ரேயில் இது வகள்வி இல்ரல. என்ை ச ய்ேது
என்று புரியாத நிர்க்கதி அல்லது லிப்பில் ஏற்படும்
சேளிப்பாடு.

வகள்விரயக் வகட்பேன், ேசிப்பிேம் தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள்

இல்ரல என்பரதச் ச ால்ல விரும்புகிறான். அவதாடு,
ோழ்விேத்தின் குரறகரள நீக்க வேண்டியது தைது வேரலஇல்ரல என்றும் நம்புகிறான். பின்
எதற்காக இந்தக் வகள்வி? இப்படிக் வகள்வி வகட்பரதத் தவிை, நகரின் மீதாை அதிருப்திரய
அேன் வேறு எப்படி சேளிப்படுத்த முடியும்?

எல்லா நகைங்களின் மீதும் கேரல வேகங்களும் புலம்பல் காற்றுவே கேந்து ச ல்கின்றை.

சநருக்கடி, ோழ்விேத்தின் பிரிக்க முடியாத அம் ங்களில் ஒன்றாகி விட்ேது.

ஊர்களின் மீது லிப்பும் வகாப மும் சகாள்ளும் நாம், அதன் ேளர்ச்சி குறித்து எப்வபாதாேது
அக்கரறப்பட்டு இருக்கிவறாோ? அல்லது, ஏதாேது சிறு நற்ச ய லாேது ச ய்திருக்கிவறாோ?

எைக்குத் சதரிந்த ஆட்வோ ஓட்டுநரின் குடும்பம், கேன்காைர்கள்

சதால்ரல காைணோக, ோே ரகக்குக் குடியிருந்த
வீட்ரேவிட்டு சேளிவயறிப் பகலில் நகரில் உள்ள
பூங்காக்களில் தங்குேது, இைவில் வகாயம்வபடு வபருந்து
நிரலயம் என்று ோறி ோறி அரலந்து திரிந்தது. அதிலும்
அதிகாரல நாலு ேணிக்வக வபருந்து நிரலயத் திலிருந்து
துைத்தப்பட்டுவிடுோர் கள். பாதி உறக்கத்தில் எங்வக வபாேது
என்று சதரியாேல், ரகக் குழந்ரதவயாடு நேந்வத ஏதாேது ஒரு
ையில் நிரலயம் ச ன்று பிளாட்பாை சபஞ்ச்சில்
ாய்ந்துசகாள்ோர்கள். துைத்தப்பட்ே எலி தட்ேழிேரதப் வபால
நிம்ேதியற்ற பிரழப்பு அது!

ஆட்வோ டிரைேரின் ரகயில் இருந்த சேலிவபான் ரேரி ஒன்றுதான் அேர்கள் ச ன்ரையில்

ோழ்ந்து ம்பாதித்த ச ாத்து. அதில் உள்ள ஒவ்சோரு எண்ணுக்கும் வபான் ச ய்து ஏதாேது
உதவி ச ய்ய முடியுோ என்று சேன்று விழுங்கிக் வகட்டுக்சகாண்டு இருந்தார்கள். அந்தப்
பட்டியலில் என் சபயரும் இருந்தது.

ஒரு நாள், என் வீடு வதடி அேரும் ேரைவியும் ரகக்குழந்ரதயுேன் ேந்திருந்தார்கள். முதலில்
ாப்பிடுங்கள் என்று ச ால்லி உணவு தந்தவபாது, அந்தப் சபண் பிடிோதோகச் ாப்பிே
ேறுத்தாள். ‘எதற்காக இப்படி இருக்கிறீர்கள்?’ என்று வகட்ேதும், ‘எைக்கு இந்த ஊரு வேணாங்க.
வேறு எங்க ைாச்சும் வபாயி பிரழச்சுக் கிடுவறாம். நீங்க இேருக்கு எடுத்துச் ச ால்லுங்க’ என்று
கண்ணீர் சிந்திைாள். அேவைா, ‘அது எப்படி முடியும்? இது நம்ே ஊரு... இந்த ஊரைவிட்டு
எப்படிப் வபாறது?’ என்று வகாபித்துக்சகாண்ோன்.

படுக்க இேமின்றி, வபருந்து நிரலயத்தில் படுத்துக்கிேக்கிறார் கள். சிறுநீர் கழிக்கக்கூே இேம்

வதடி அரலந்து திரிய வேண்டிய நிரல.அப்படி இருந்தும் எப்படி இது தைது ஊர் என்று
நம்புகிறான் எைப் புரியவில்ரல.

‘ஏன் இப்படி இருக்கிறாய்? வேறு எங்காேது வபாேதுதாவை?’ என்று ச ால்லிப் பார்த்வதன்.

‘நான் ஒருத் தன் ேட்டுோ வீடு இல்லாே இருக் வகன்? என்ரை ோதிரி எத்தினி ஆயிைம் வபர்
பிளாட்ஃபாைத்தில் இருக்காங்க! இரதப் வபாயி சபரி ா எடுத்தா எப்பிடி ார்? சைண்டு ோ ம்
வபாைா, பிைச்ரை ரியா கிரும். நேக்கு வநைம் ரியில்ரல... அதுக்கு ஊரு என்ை ச ய்யும்?’
என்றான்.

அேைது தர்க்கத்தில் பாதி ரி, பாதி தேறு என்று வதான்றியது. ேகுடிக்கு ேயங்கும் பாம்ரபப்
வபால நகரின் ஏவதாசோரு ேர்ே இர , யாேரையும் ேயக்கிரேத்திருக்கிறவதா என்ற ந்வதகம்
ஏற்பட்ேது.
ஊரைப் பிரிந்து ச ல்கிற ஒவ்சோ ருேரின் பின்ைாலும், சேளிப்படுத்தப் போத மிகப் சபரிய
வ ாகமும், யாரிேமும் பகிர்ந்துசகாள்ளப் போத கரதயும் இருக்கிறது. அது வபாலவே ஒரு ஊரில்
வேர் ஊன்றி ேசிப்பது என்பதும் சேளிவய சதரியாத நூறு நூறு வேதரை களும் ேலியும்
அழுரகயும் நிைம்பியது. ஆண்கரளவிேவும் இரதப் சபண்கள் அதிகம் உணர்ந்திருக்கிறார்கள்.

எப்வபாவதா படித்த கரத ஒன்று நிரைவுக்கு ேருகிறது. சேல்லியில் குதிரை

ேண்டிக்காைன் ஒருேன் இருந் தான். அேன், கேவுள் தைக்கு எந்த
அதிர்ஷ்ேத்ரதயும் சகாடுக்க வில்ரல என்று புலம்பிக்சகாண்வே இருந்தான்.

ஒரு நாள், அேன் கைவில் ஒரு வீடு சதன்பட்ேது. அதன் ோ லில் ஒரு ஈச்
ேைம் இருந்தது. அருகில் ஒரு சபரிய ேசூதி. அந்த ேைத்தடியில் பாரை
நிரறயத் தங்கம் புரதக்கப் பட்டு இருப்பது சதரிந்தது. அது எந்த ஊர் என்று ேட்டும்
சதரியவில்ரல. எப்படியாேது அரதத் வதடிக் கண்டு பிடித்துவிேலாம் என்று ஒவ்சோரு
ஊைாகப் வபாய்க்சகாண்டு இருந் தான்.

அவத வபால, பாக்தாத் நகரில் குரே ரிப்வபர் ச ய்பேன் ஒருேன் இருந்தான். அேனுக்கும் இது
வபால ஒரு கைவு ேந்தது. அதில் எங்வகா சதாரலவில் ஒரு வீடு இருப்பதாகவும், அந்த வீட்டின்
ோ லில் ஒரு வேப்ப ேைம் இருப் பதாகவும், அதன் அடியில் ஒரு ஆட்டுக்குட்டி கட்ேப்பட்டு
இருப்பதாகவும் சதரிந்தது. ஆடு கட்ேப்பட்டுள்ள இேத்தில் புரதயல் இருப்பரத அேனும்
கைவில் கண்ோன். அரதத் வதடி பாக்தாத்திலிருந்து புறப்பட்டு அரலந்துசகாண்டு இருந்தான்.

புரதயல் வதடிய இருேரும் பல ேருே காலத்துக்குப் பிறகு ஓர் இைவில் த்திைம் ஒன்றில் தங்க
ேந்தவபாது ந்தித்துக்சகாண்ோர்கள். பைஸ் பைம் அேைேர் கைரேப் பற்றிச் ச ான்ைதும்
பாக்தாத்ோசி, ‘அே உன் கைவில் ேந்தது பாக்தாத் நகைம். அங்வகதான் ேசூதி அருகில் வீடு
உள்ளது’ என்றான். குதிரை ேண்டிக்காைனும் ஆச் ர்யோகி, ‘உன் கைவில் ேந்த இேம் சேல்லி.
அங்கிருந்துதான் நான் ேருகிவறன்’ என்றான். இருேரும் பைஸ்பைம் நன்றி சதரிவித்து, அேைேர்
வதடும் இேத்துக்குப் வபாய்ச் வ ர்ந்தார் கள்.

குதிரை ேண்டிக்காைன் பாக்தாத்தில் ஈச் ேைம் உள்ள வீட்ரேக் கண்டுபிடித்து, அது யாருரேயது
என்று வகட்ோன். அது குரே ரிப்வபர் ச ய்யும் ஒருேனின் வீடு என்றும், அேன் திடீசைன்று
எங்வகா புறப்பட்டுப் வபாய்விட்ேதால் வீடு காலியாகக் கிேப்பதாகவும் ச ான் ைார்கள்.
நல்லதாகப் வபாயிற்று என்று எண்ணியபடிவய, அேன் ஈச் ேைத்தடியில் உள்ள புரதயரலத் வதடி
எடுத்துக்சகாண்ோன். சேல்லிக்கு ேந்த குரே ரிப்வபர் காைனும் வேப்ப ேைத்தடியில் உள்ள
வீட்ரேக் கண்டுபிடித்து, அது யாரு ரேயது என்று வி ாரிக்க, அது ஒரு குதிரை ேண்டிக்காைனு
ரேயது என்றும், அேன் எங்வக வபாைான் என்று யாருக்கும் சதரியாது என்றும் ச ான்ைார்கள்.
இேனும் உேவை வேப்ப ேைத்தடியில் இருந்த தங்கத்ரத எடுத்துக்சகாண்டு, தைது நாடு திரும்ப
ஆைம்பித்தான்.

இப்படி ஊர் சுற்றி புரதயல் வதடி எடுத்து ேரும்வபாது, ேழிப்பறிக் சகாள்ரளயர்கள் அேர்கரள
ேேக்கி புரதயல்கரளப் பறித்து, அடித்து உரதத்து சேறும் ஆளாக இருேரையும்
அனுப்பிரேத்தார்கள். இருேரும் நேந்வத அேைேர் வீடு திரும்ப வேலும் ஏழு ேருேங்கள்
ஆயிை.

வீடு ேந்து வ ர்ந்தவபாதுதான் ஒரு உண்ரே சதரிந்தது. அேைேர் வீட்டு ோ லிவலவய சபரிய
புரதயல் இருந்திருக்கிறது. அரதக் கேனிக்காேல் எங்வகா சுற்றி அரலந்து வதடியிருக்கிவறாம்
என்ற நிஜம் அேர்களுக்குப் புரிந்தது. இனி புலம்பி என்ை பிைவயாஜைம் என்று தங்கள் விதிரய
சநாந்துசகாண்ோர்கள் என்று முடிகிறது கரத.
இந்தக் கரத ஒவ்சோரு நகைோசிக்கும் சபாருந்தும். இக்கரைக்கு அக்கரைப் பச்ர என்பது
வபால, ஒரு நகரை விட்டு இன்சைாரு சபரிய நகருக்குப் வபாய்விடும் ந்தர்ப்பத்துக்காக ேக்கள்
துடித்துக் சகாண்டு இருக்கிறார்கள்.

உண்ரேயில் சபரிய சபரிய நகைங்கரள வநாக்கிச் ச ல்லச் ச ல்ல, சபரிய சபரிய பிைச்ரைகரள
வநாக்கிச் ச ல்கிவறாம் என்றுதான் சபாருள்.

ஒரு ஊரில் நாம் ேசிக்கும்வபாது, அந்த ஊரின் மீது நம்ோல் இயன்ற அளவு
குப்ரபகரளயும் கழிவுகரளயும் சகாட்டுகிவறாம். தண்ணீரை, காற்ரற,
பூமிரய எந்த அளவு ோசுபடுத்த முடியுவோ அந்த அளவு ோசுபடுத்துகிவறாம்.
நாம் ேசிக்கும் சதரு, நாம் ேசிக்கும் நகைம் என்பதற்காக ஏதாேது நல்லது
ச ய்திருக்கிவறாோ என்ை?

அதிகாரல வநைங்களில் வீதிவீதியாக ேரும் குப்ரப லாரிகரளக்

கேனித்திருக்கிவறன். ஒவ்சோரு நாளும் எவ்ேளவு உணவுப் சபாருட்கள்,
பிளாஸ்டிக் குப்ரபகள், கழிவு கரளக் சகாட்டித்தள்ளுகிவறாம்! நகைம் ஒரு
திறந்தசேளிக் கழிப் பரறரயப் வபாலத்தான் அதிகம் பயன்படுகிறவதா என்றுகூேத்
வதான்றுகிறது.

நகரில் உள்ள ேைங்கள், அவநகோக இரல அர ப்பவத இல்ரல. காைணம், ேைம் முழுேதும்
தூசியும் குப்ரபயும் படிந்துவபாயிருக்கிறது. சபாது ேருத்துேேரை ஒன்றின் உள்வளயிருந்த
ேைங்களில் ஒன்று ைத்தக் கரற படிந்த துணிகளும், தூக்கி எறியப்பட்ே பஞ்சும் படிந்து, முற்றிய
வநாயாளிரய விேவும் வோ ோை நிரலயில் காணப்படுகிறது. இரதவிே இயற்ரகரயச்
சீைழிக்க வேறு என்ை வேண்டியிருக்கிறது?

பிளாட்ஃபாைங்களில், ாக்கரே ஓைங்களில் ஆயிைக்கணக்காை ேனிதர்கள் வீடின்றி

ோழ்கிறார்கள். எலி ேரளகரளப் வபால நூற்றுக்கணக்காை ஒண்டுக்குடித்தைங்களில்
சபருமூச்சிட்ேபடிவய ேனிதர்கள் ோழ்க்ரகரய ஓட்டுகிறார்கள்.

இன்சைாரு பக்கம் கிைாேங்களில் உள்ள வீடுகள், வீதிகள், ேசிப்பேர்களின்றி

காலியாகிக்சகாண்வே இருக்கின்றை. எதற்காக ேசிப்பிேத்தில் இத்தரை சிக்கல் ேந்தது?
எங்கிருந்து துேங்கியது இந்தத் தேறு? ேசிப்பிேம் குறித்த நேது கேைமின்ரே ேற்றும் சநருக்கடி
இன்றுள்ளரதவிேவும் நாரள இன்னும் அதிக ோகக்கூடும்.

உண்ரேயில் ஊரும் வீடும் வேறுவேறில்ரல. பிைச்ரை வீட்டிலிருந்து கிளம்புேது வபாலவே,

தீர்வும் வீட்டிலிருந்வத துேங்கவேண்டும். அரத விடுத்து சேறும் புலம்பல்கள் ோழ்விேத்ரத
ேளோக்கிவிோது!
வகள்விக்குறி? - 8 எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

கற்பரையின் பூக்கள்

? ‘‘எதுக்சகடுத்தாலும் சபாய்யா?’’
ந ம் அரைேருக்குள்ளும் கற்பரைத் திறன் இருக்கிறது என்பதற்கு ஒவை எடுத்துக்காட்டு, சபாய்
ச ால்ேதுதான்!

சபாய் ச ால்பேன், தன் கற்பரைரயப் பயன்படுத்தத் துேங்குகிறான். சூழ்நிரலக்கு ஏற்ப

அேன் ேைம் கற்பரை யாை நிகழ்ரே உருோக்குகிறது. சபாய்யின் சேற்றிவய அதன் உேைடித்
தன்ரேதான். சபாய்யின் விரதகளாக இருப்பரே, ச ாற்கவள!

ஒத்திரக பார்த்துச் ச ால்லப்படும் சபாய்கள் சபரும்பாலும் பல் இளித்துவிடுகின்றை. வேஜிக்

ச ய்பேன் சேறும் ரகயால் பூக்கரள ேைேரழப்பரதவிேவும், நிரைத்த வநைத்தில் நிரைத்த
சபாய்ரயச் ச ால்லி எதிைாளிரய நம்பரேப்பதுதான் சபரிய வேஜிக்!

உண்ரே சேளியாேதற்குத்தான் பல ேருே காலம்

வதரேப்படுகிறது. சபாய் எப்வபாதும் நம் நாக்கின் நுனியில்
காத்திருக்கிறது. பல வேரளகளில் நாம் ச ான்ை சபாய்கள்,
வேறு உருேம்சகாண்டு நம்மிேவே திரும்பி ேந்து வ ர்கின்றை.
உலகிவல அதிகம் பயன்படுத்தப்படும் சபாருள், சபாய். அதில்
சோழி, வத ம், உயர்ந்தேர், தாழ்ந்தேர் என்ற வபதமில்ரல.
சபாய் ச ால்ேதற்கு எந்த அளவும் இல்ரல. ேயதும் இல்ரல.

ைா ரியாக ஒரு ேனிதன் தன் ோழ்நாளில் எவ்ேளவு சபாய்

ச ால்லியிருப்பான் என்று ஒரு நாள் வயாசித்துக்சகாண்டு
இருந்வதன். நிரைக்கவே பயோக இருந்தது. சபாய் என்பது ஒரு
ருசி. அது பால்ய ேயதில் நேக்கு அறிமுகோகிறது. சபாய்ரய
சேய்யிலிருந்து வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியாத ேயது
என்பதால் சபாய்ரய அப்படிவய நம்பிவிடுகிவறாம். அது
சபாய் என்ற விேைம் சதரியத் துேங்கியதும், நாமும் ஆர
ஆர யாகப் சபாய் கரளச் சிருஷ்டிக்கத் துேங்குகிவறாம்.

முதல் சபாய்ரய எப்வபாது ச ான்வைாம் என்று உங்களில் யாருக்காேது நிரைவிருக்கிறதா? யார்

உங்கள் சபாய்ரய நம்பிய முதல் நபர்? என்ை சபாய் அது? எதற்காக இந்தக் வகள்வி என்றால்
சபாய்யின் கலவகாடி ேரக கரளயும் நாம் பிைவயாகித்துப் பார்த்து, அற்ப சேற்றிகளும்
சபரும்பான்ரேத் வதால்விகளுவே அரேந்திருக்கிவறாம். எப்படித் துேங்கியது நம் சபாய்
ச ால்லும் பயிற்சி என்று பின்வைாக்கிச் ச ன்று சதரிந்துசகாள்ள முடியுோ என்பதற்காகத்தான்
இந்தக் வகள்வி.

நாம் ேளை ேளை, நம்வோடு சபாய்களும் ேளர்கின்றை. சிறு ேயதில் ச ான்ை சபாய்கள், இன்று
வகள்விக்குரியரேயாக இருக்கின்றை. உேல் ேளர்ச்சிகூே குறிப்பிட்ே ேயதுேன்
நின்றுவிடுகிறது. சபாய் ேளர்ேது, நிற்பவத இல்ரல.
சபாய்ரய உண்ோக்கவும் பிைவயாகிக்கவும் பயின்றவுேன், அதன் சபயரை
ோற்றிக்சகாள்கிவறாம். சிலர் அரதத் திறரே என்கிறார்கள். சிலர் அரதச் ாதுர்யம் என்றும்,
சிலர் சதாழில் தர்ேம் என்றும் ச ால்கிறார்கள். அேைேர் விருப்பத்துக்வகற்ப, சபாய் புதிய
சபயரும் சபாலிவும் சகாண்டுவிடுகிறது.

சபாய் ச ால்ேது ரியா தேறா? முடிேற்ற இந்த விோ தம் காலங்காலோகத் சதாேர் கிறது. என்
அேதானிப்பு, இந்த விோதம் வநாக்கியது அல்ல. ோறாக, எதற்காக ஒரு ேனிதன் சபாய் ச ால்
கிறான்? எப்படி ஒரு சபாய் உண்ோக்கப்படுகிறது? சபாய் ஏன் இவ்ேளவு கேர்ச்சியாக
இருக்கிறது? சபாய் ச ால்லத் தயங்காத நாம், ேற்றேர்களால் சபாய் ச ால்லி
ஏோற்றப்படும்வபாது ேட்டும் ஏன் வகாபப்படுகிவறாம் என்பரதப் பற்றியது.

எல்லாப் சபாய்களும் ஓர் இரேசேளிரய உருோக்குகிறது. தற்காலிகோை ந்வதாஷத்ரதயும்

தப்பித்தரலயும் ஏற்படுத்துகிறது. நண்பரின் வீட்டுக்குச் ச ன்றிருந்வதன். ஹாலில் இருந்த
சேலிவபான் ேணி அடித்தது. நண்பரின் ேகள் வபாரை எடுத்தாள். ேறுமுரையில் யாவைா
நண்பரைக் வகட்ோர்கள். வபாரை ஒரு ரகயால் சபாத்தியபடிவய, அந்தச் சிறுமி, ‘‘அப்பா! நீ
வீட்ல இருக்கியா, இல்ரலயா?’’ என்று வகட்ோள். நண்பர், ‘‘நான் வீட்ல இல்ரலவய’’
என்றதும், அந்தச் சிறுமி, ‘‘அப்பா வீட்ல இல்ரல’’ என்று ச ால்லிப் வபாரை ரேத்துவிட்டு,
சிரித்தபடிவய அருகில் ேந்தாள். ‘‘ ேர்த்துக்குட்டி’’ என்று நண்பர் தன் ேகரளத் தூக்கிக்
சகாஞ்சிைார். குழந்ரத தன் உதட்டில் ஒட்டியிருந்த சபாய்யின் மீதத்ரதத் துரேத்தபடிவய
சிரித்தது.

மீன் எப்படி தன் குஞ்சுகளுக்கு நீந்தக் கற்றுத்தருேது அேசியமில்ரலவயா, அப்படி குழந்ரதகள்

சபாய் ச ால் ேதற்குப் சபற்வறார் கற்றுத் தை வேண்டிய அேசியம் இன்றி, தாவை
அறிந்துசகாண்டுவிடுகிறார்கள். சபாய் என்று ஒன்று கண்டுபிடிக்கப்போேல் இருந்தால், ோழ்வு
சுோைஸ்யேற்றுப் வபாயிருக்குவோ?

ைஷ்யாவின் உக்ரைன் பகுதியில் ஒரு கரத ேழக்கத்தில் இருக்கிறது.

உக்ரைனில், மிரகயில் என்னும் ஒரு விே ாயி இருந்தான். அேனுக்கு
ஒரு ேகன். அேன் வ ாம்வபறியாகவும் ாப் பாட்டு ைாேைாகவும்
இருந்தான். ேகனுக்கு ஒரு திறரேயும் இல்ரலவய என்று மிரகயில்
கேரலப்பட்ோன்.

ஒரு நாள் அேைது கிைாேத்துக்கு ேந்த யாத்ரீகன், ‘‘நீ ஏன் வீணாகக்

கேரலப்படுகிறாய்? உன் ேகனுக்குப் சபாய் ச ால்லக் கற்றுக் சகாடு.
பிறகு, அேன் திறரேகள் தாவை ேளர்ந்துவிடும்’’ என்றான். ‘‘சபாய்
ச ால்ே தற்கு யாரிேம் பயிற்சி அளிப்பது?’’ என்று வகட்ோன்
மிரகயில். ‘‘உன் ஊரில் அதிகம் சபாய் ச ால்ேது யார் என்று
கண்டுபிடி. அேனிேம் வ ர்த்துவிடு. தாைாகப் சபாய் ச ால்லக் கற்றுக்சகாண்டுவிடுோன்’’
என்று ச ான்ைான் யாத்ரீகன்.

விே ாயி தன் ஊரில் யார் அதிகம் சபாய் ச ால்ேது என்று வதடிைான். ஊரில் ஒரு குடிகாைன்
இருந்தான். அேன் எந்த வேரலயும் ச ய்யாேல், ேக்கரள மிைட்டி ோழ்ந்து ேந்தான். அேன்தான்
நிரறயப் சபாய் ச ால் பேன் என்று சதரிந்து, அேனிேம் தன் ேகரை ஒப்பரேத்து,
‘இேனுக்குப் சபாய் ச ால்லக் கற்றுக்சகாடுங்கள்’ என்றான். ‘‘நான் ச ால்லும் சபாய்கள்,
பிரழப்புக்காகச் ச ால்லக்கூடியரே. இந்த ஊரில் மிக அதிகம் சபாய் ச ால்பேன், கிைாே
நிர்ோகி. அேன் ச ால்லும் சபாய்கரள ஊர்க்காைர்கள் அவ்ேளவு வபரும் பல ேருேங்களாக
நம்பி ேருகிறார்கள். அேனிேம் அரழத்துப் வபா’’ என்றான் குடிகாைன்.

விே ாயி தன் ேகரை கிைாே நிர்ோகியிேம் அரழத்துப் வபாக, அேவைா, ‘‘நான் எம்ோத்திைம்!
நாட்டின் ேந்திரிதான் மிக அதிகம் சபாய் ச ால்பேர். அேர் ச ால்கிற சபாய்கரள ைாஜாவே
நம்புகிறார் என்றால், பாவைன். ஆகவே, அேரிேம் அரழத்துப் வபா!’’ என்றான்.

ேகரை அரழத்துக்சகாண்டு ேந்திரிரயக் காணச் ச ன்றான் விே ாயி. ேந்திரிவயா

சேட்கத்துேன், ‘‘அப்படிசயல்லாம் இல்ரல. நாட்டிவல மிக அதிகம் சபாய் ச ால்பேர்
ைாஜாதான். அேர் ச ால்லும் சபாய்கரள யாரும் ந்வதகப்பேவும் முடியாது. அந்த சபாய்கள்
ட்ேோகவும் ஆகிவிடும். ஆகவே, உன் ேகரை ைாஜாவிேம் அரழத்துப் வபா!’’ என்றார்.

ைாஜா சபருரேவயாடு, ‘‘நான் சபாய் ச ால்ேதில் சபரிய கில்லாடிதான். ஆைால் என் சபாய்கள்,
என் வத த்துேன் முடிந்துவிேக்கூடியரே. ‘நான் ச த்த பிறகு என்ை ஆவேன்? ச ார்க்கம்
எப்படியிருக்கும்? நைகம் எப்படியிருக்கும்?’ என்சறல்லாம் தன் இஷ்ேப்படி சபாய் ச ால்கிறாவை
ேதகுரு... அேர்தான் உலகிவலவய மிக அதிகம் சபாய் ச ால்பேர். ஆகவே, அேரிேம் உன்
ேகரை அரழத்துக்சகாண்டு வபா’’ என்றார்.

ேதகுரு தன்ைேக்கத்துேன், ‘‘எைக்குப் சபாய் ச ால்லும் திறரே கிரேயாது. ஒவையரு

சபாய்ரயத்தான் இவ்ேளவு ேருஷோகச் ச ால்லிக்சகாண்டு ேருகி வறன். அரத
வேண்டுோைால் உன் ரபயனுக்குக் கற்றுத் தருகிவறன்’’ என்று ச ான்ைார். விே ாயி
ம்ேதித்ததும், ேதகுரு ச ான்ைார்... ‘‘நான் ச ால்ே சதல்லாம் கேவுள் மீது த்தியம்!’’

இந்த ஒரு சபாய் வபாதும், ோழ்நாரள ஓட்டுேதற்கு என்று விே ாயி ந்வதாஷோக
ஏற்றுக்சகாண்ோன் என்று கரத முடிகிறது.

கேவுள் மீதாை பயம்தான் இதுநாள் ேரை சபாய்ரயக் கட்டுப்படுத்தி ரேத்திருந்தது. சபாய்

ச ான்ைால் ஏதாேது நேக்கும் என்று மூதாரதயர்கள் பயந்தார்கள். ஆைால், பூட்ரேத் திறக்கப்
பயன்படும் கள்ளச் ாவிகரளப் வபால சபாய்களும் ச லோணி ச ய்யக்கூடியரே என்று
உணர்ந்த பிறகு, அந்தப் பயம் சேள்ள நம்ரே விட்டுப் வபாய்விட்ேது.

இன்று குழந்ரதகளிேம், ‘‘சபாய் ச ான்ைா, உன் கண்ரண கேவுள் குத்திடுோர்’’ என்று

ச ான்ைால், ‘‘நீ சபாய் ச ால்கிறாய்’’ என்று நம்ரேக் வகலி ச ய்கிறார்கள். சேய், சபாய் என்று
வபதம் பிரிக்க முடியாதபடி, சபாய் நம் ோழ்வில் கலந்து இருக்கிறது. உண்ரேகளாக நாம்
அறிந்துரேத்திருக்கும் பலவும் சபாய்கள் கலந்தரேதான்!

அற்பப் சபாய்கள் கண்டு பிடிக்கப்படுகின்றை. ேைலாறு என்ற சபயரில் பதிவு ச ய்யப் பட்டுள்ள
சபாய்கள், ேதத்தின் சபயைால் ச ால்லப்பட்ே சபாய்கள். பன்ைாட்டு ேணிக நிறுேைங்கள்
ச ால்லும் சபாய்கள், அை ாட்சியின் சபயைால் நரேமுரறப்படுத்தப்படும் சபாய்கள் யாவும்
எந்த எதிர்ப் பும் இன்றி அங்கீகரிக்கப்பட்டு விடுகின்றை.

இன்று மூச்சுத் திணறுேளவு சபாய்கள், சபாது வேரேகளிலும், ஊேகங்களிலும் சபாங்கி

ேழிகின்றை. பச்வ ாந்தியாேது தன்ரை எதிரிகளிேமிருந்து ேரறத்துக்சகாள்ேதற்குத்தான் நிறம்
ோற்றிக்சகாள்கிறது. நாவோ நம்ரே அரேயாளம் காட்டிக்சகாள்ேதற்குத்தான் அதிகம் சபாய்
ச ால்கிவறாம்.

சபாய்ரயத் தவிர்ப்பது இயலாது. ஆைால், சபாய் ச ால்ல வேண்டிய ந்தர்ப்பங்கரளத்

தவிர்ப்பது நம் ரகயில்தான் இருக்கிறது. சபாய்ரயப் சபாய் என்று ஒப்புக்சகாள்ளும் ரதரியம்
நம்மிேம் இருக்க வேண்டும். அத்துேன், சபாய்ரய சேய்யாக்கக்கூடிய முயற்சியும்
நம்மிேமிருந்வத உருோக வேண்டும். இல்லாவிட்ோல், விரளயாட்ோகத் துேங்கிய சபாய்,
சூதாட்ேம் வபால நம்ரேப் பற்றிக்சகாண்டுவிடும்.

சபாய் ச ால்லிச் ச ால்லிவய ‘பிைாசிவயா’ என்ற சிறுேனுக்கு மூக்கு மிக நீளோக

ேளர்ந்துவிடுகிறது என்று ஒரு சிறுேர் கரத இருக்கிறது. அதுேட்டும் உண்ரேயாக ோறுோைால்,
நம்மில் ஒருேருக்கும் இயல்பாை அளவு மூக்கு இருக்காது என்பவத உண்ரே!
வகள்விக்குறி? (9) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

மீதமிருக்கும் ேலி

? ‘‘ோய்விட்டு எப்படிங்க வகட்கிறது?’’

உ லகிவலவய இதுேரை எழுதப்போத, ஆைால், கட்ோயம் எழுதப்பே வேண்டிய ரித்திைம்,
நாவின் ரித்திைோகும்!

ேனிதனின் நாக்கு எவ்ேளவு முரற புைண்டிருக்கிறது, எவ்ேளவு வபசியிருக்கிறது,

எரதசயல்லாம் ருசித்திருக்கிறது, எவ்ேளவு இேங்களில் அரேதி காத்திருக்கிறது, எவ்ேளவு
வபரைக் காயப்படுத்தியிருக்கிறது எை நாவின் ரித்திைவே நம் ோழ்வின் ரித்திைம்!

நயாகைா நீர்வீழ்ச்சி கீவழ விழுமிேத்ரதவிே, எேசைஸ்ட் சிகைத்தின் உச்சிரயவிே, விழுந்தால்

திரும்ப எழ முடியாத அபாயகைோை நுனி, நம் நாக்கின் நுனிவய! ச ால் கேக்க வேண்டிய
எல்ரலக்வகாடும் நாக்கின் நுனிதான்!

ஒரு ேனிதன் தன் ோழ்நாளில் ச ால்லிய

ோர்த்ரதகரளவிேவும், விழுங்கிய ோர்த்ரதகளின்
எண்ணிக்ரக அதிகம். ேைதில் வதான்றி நாக்கின் நுனி ேரை
ேந்துவிட்ே ச ாற்கரள ஏவதவதா காைணங்களுக்காகத்
திரும்பவும் ேைதின் அடியாழத்துக்வக திருப்பி
அனுப்பிவிடுகிறான். அப்படி அனுப்புரகயில், சதாண்ரேயில்
ேலி ஒன்று உருோகிறது. எட்டிக் காரயத் தட்டித் தின்றது
வபான்ற க ப்பு உேலில் ஏறுகிறது. இது நாள் ேரை அறியாத
ச ால்லின் திரிரப உேல் அறிகிறது. ஒரு ச ால்ரலக்கூே நம்
விருப்பப்படி சேளிப்படுத்த முடியவில்ரல என்ற வேதரை
உருோகிறது.

தறியில் உள்ள ஓேம் அங்குமிங்கும் ஓடிக்சகாண்டு இருப்பது

வபால, ேைது தா தன் சந ரே சநய்தபடிவய இருக்கிறது.
ச ாற்களாலும், ச ால்லற்ற சேௌைத்தாலும் ேைம் தைக்குரிய
ேஸ்திைங்கரளத் தாவை சநய்துசகாள்கிறது. ஆைால், தான்
சகாள்ளும் விசித்திைத்ரத ேைது அப்படிவய சேளிக் காட்டுேதில்ரல.

நேது வதரேகளில் பாதிக்கு வேல் நிரறவேறாேல் வபாேதற்கு நாவே காைணோக இருக்கிவறாம்.

நம்ோல் எரதயும் வநர்சகாண்டு வப முடியவில்ரல. நேது வதரேகரள வநரிரேயாக
சேளிப்படுத்த முடிேதில்ரல. ோறாக, அரத இைண்ோம் நபரின் ேழியாகவே, மூன்றாம் நபரின்
சிபாரிசு ேழியாகவே, முன்ரேக்கிவறாம். இதைால், ‘ ம்பந்தப்பட்ேேவை சும்ோ இருக்கிறார். நீ
ஏன் அேருக்கு ேக்காலத்து ோங்குகிறாய்?’ என்று சபரும்பாலும் புறக்கணிக்கப்படும் நிரலரே
ஏற்படுகிறது.
ஏன் நம்ோல் வநைாக எரதயும் வப முடிேதில்ரல? தைது விருப்பங்கரளத் தாவை வகட்பது
தைக்குரறோைது என்ற எண்ணம் சநடுநாட்களாக நேக் குள் ஊறியிருக்கிறது. இன்சைான்று,
நேக்கு உரியதுதாவை கிட்டும் என்று சபாய்யாை நம்பிக்ரக ஒன்ரறயும் சுேந்து திரிகிவறாம்.

என் நண்பரும் இர விேர் கருோை ஷாஜியிேம் வபசிக்சகாண்டு இருந்தவபாது, அேர்

ச ான்ைார்... ‘‘எம்.எஸ்.விஸ்ேநாதன் எவ்ேளவு சபரிய இர யரேப்பாளர்! சதன்னிந்தியாவில்
ஒவ்சோரு நாளும் எத்தரைவயா லட் ம் வபர் அேர் பாேல்கரளக் வகட்டு ைசிக்கிறார்கள்.
அவ்ேளவு சபரிய இர வேரதக்கு இதுேரை மிகப் சபரிய அங்கீகாைம் என்று எதுவுவே
கிரேக்கவில்ரல. தமிழ்த் திரையுலகின் இர அை ைாக இருந்த எம்.எஸ்.வி-க்கு இன்று ேரை
ோநில அைசு விருவதா, வதசிய விருவதா கிரேத்தது கிரேயாது. பத்ேஸ்ரீ, பத்ேபூஷண் வபான்ற
விருதுகள் எதற்கும் அேர் சபயர் பரிசீலரை ச ய்யப்பட்ேதில்ரல. திரையிர ாதரை
ேட்டுமின்றி, தமிழ்த்தாய் ோழ்த்துக்கு இர அரேத்தது வபான்ற எண்ணிக்ரகயற்ற ாதரைகள்
ச ய்துள்ள ேனிதரைவய நாம் சதாரலவில் ரேத்துதான் பார்த்துக்சகாண்டு இருக்கிவறாம்.

ேக்களின் ேைதில் நீங்காத இேம் கிரேத்துள்ள அங்கீகாைம் தவிை, வேறு விதங்களில்

சகௌைேப்படுத்தவோ, சிறப்புச் ச ய்யவோ நாம் ேறந்து வபாவைாம். அது ரி, அேைாக
ோய்விட்டுக் வகட்கோ முடியும்?’’ என்றார்.

பசிக்கிறது என்றால் ோய்விட்டுக் வகட்கலாம். ஆைால், ச ய்த பணிக்காக ேரியாரதரய எப்படி

ோய்விட்டுக் வகட்பது?

நம் ோழ்வுேன் ஒன்றுகலந்துவிட்ே கரலஞர்கரள, நம் சோழியும் ோழ்வும் உயர்வு சபறப் பாடு
பட்ே அறிஞர்கரள, ேல்லுநர்கரள, மூத்வதார்கரள அரேயாளம் கண்டுசகாண்டு
சகௌைேப்படுத்த வேண்டியது நேது அடிப்பரேச் ச யல்பாடு அல்லோ?

ோய்விட்டு எப்படிக் வகட்கிறது என்ற வகள்வியின் பின்வை அவிழ்க்க

முடியாத சிடுக்குகள் கிரள கிரளயாக உள்ளை. ஒன்று, ேைத் தயக்கம்
சதாேர்பாைது. ேற்றது, தாவை வகட்பது என்பது ேரியாரதயற்ற ச யல்
என்ற நிரைப்பில் உருோகிறது. மூன்றாேது, ோய்விட்டுக் வகட்டும்
ேறுத்துவிட்ோல் என்ை ச ய்ேது என்ற பயம். இப்படி எண்ணிக்ரகயற்ற
முடிச்சுகள் இருக்கின்றை.

ந்தர்ப்பங்களுக்காகக் காத்திருந்து காத்திருந்து ேயதாைதுதான்

மிச் வேயன்றி, அேர்களால் தங்கள் ேைதின் ஆதங்கத்ரத சேளிப்படுத்த
முடிந்தவத இல்ரல. ஒரு ேனிதன், இன்சைாரு ேனிதனிேம் வபசுேதற்கு
எதற்கு இவ்ேளவு அச் ம், தயக்கம், வயா ரைகள்?

ேனிதத் துயைங்களில் முக்கிய ோைது, தைக்கு நியாயோகக் கிரேக்க வேண்டிய ஒன்ரறக்

வகட்பதற்கு ேனிதர்கள் தயங்குேது தான். அப்படித் தயங்குேதற்கு ஒவ்சோரு ேனிதனும் ஒரு
காைணத்ரத ஏற்படுத்திக்சகாள்கிறான்; அல்லது கலா ாை, மூகத் தரேகள் அேன் ோரய
அரேத்துவிடுகின்றை.

ஐந்து ேயதில் நம் விருப்பங்கரளச் ச ால்ல முடியவில்ரல என்றால், காைணம் புரிகிறது. ஆைால்,
ேயதாை ேனிதனும்கூே தன் விருப்பத்ரத சேளிவய ச ால்ல முடியாேல் தவிக்கிறான்
என்பரதத்தான் புரிந்துசகாள்ள முடிேதில்ரல.

சில ோைங்களுக்கு முன்பாக, பேப்பிடிப்புத் தளசோன்றில் ஒரு நாள் ேதிய உணவு வநைம்...
அறுபது ேயது ேதிக்கக்கூடிய ஒருேர் டிபன் வகரியரைக் சகாண்டுேந்து பிரித்து ரேத்துவிட்டு,
சேளிவய காத்திருப்பதாகச் ச ால்லிச் ச ன்றார். பேப் பிடிப் புக் குழுவிைர் ாப்பிட்டு முடித்த
பின்பு, அேர் உள்வள ேந்து காலி டிபன் வகரியரை சுத்தம் ச ய்து சகாண்டு இருந்தார்.

ாப்பாடு நன்றாக இருந்தது என்று ச ான்ைதும், அேர் முகத்தில் சேல்லிய ந்வதாஷம் வதான்றி
ேரறந்தது. கழுவிய பாத்திைங்கரளத் துரேத்து அடுக்கியபடிவய, ‘‘முப்பது ேருஷோ இந்த
வேரல பார்த்துட்டு இருக்வகன். ஒரு நாரளக்கு நாலு தேரே இந்த வகரியரை எடுத்துப் வபாய்
டிபன், ாப்பாடு ோங்கிட்டு ேர்வறன். கழுவி ரேக்கிவறன். எைக்கு மூணாேது ரக ோதிரி இந்த
டிபன் வகரியர் ோறிப் வபாச்சு’’ என்றார்.

‘‘ேயதாகிவிட்ேவத, அரலந்து திரியாத வேறு ஏதாேது வேரல ச ய்யலாவே?’’ என்று

வகட்ேதற்கு, ‘‘அரத நாைா எப்படிங்க ோய்விட்டுக் வகட்கிறது? அேங்களுக்கா சதரி யணும்.
அது ஏன் யாருக்குவே சதரிய ோட்வேங்குது? இப்படி வகரியரைத் தூக்கிக்கிட்டு அரலஞ்வ ாக
வேண்டியது என் விதி’’ எை அலுத்துக் சகாண்ோர். என்ை ச ால்ேது எைத் சதரியாத சேௌைம்
இருேருக்குள்ளும் பீறிேத் துேங்கியது.

அேைாகவே தன்ரைப் பற்றி ச ால்லத் துேங்கிைார். ‘‘ஊர்ல படிப்பு ேைரல... வேரல வதடி
ேந்வதன். எங்க ோோ இங்வக சகாண்டுேந்துவிட்ோரு. அப்பவும் இவத சேஸ்
டிபார்ட்சேன்ட்தான். ாப்பாடு எடுக்கப் வபாறேருக்கு ஒத்தார யா வபாவைன். அப்படிவய
காலம் ஓடிருச்சு...’’

ோழ்க்ரகயில் எந்த வேரலயும் உயர்ந்தது, தாழ்ந்தது இல்ரல. ஆைால், பிடிக்காத வேரலரய

எதற்காக ஒரு ேனிதர் முப்பது ேருேங்களாகச் ச ய்துசகாண்டு இருக்கிறார்? குடும்பம்,
நிர்ப்பந்தம் என்று காைணங்கள் அேர் காரலச் சுற்றி இருந்தை என்றாலும், என் ேரையில் அேர்
தன் ோய் திறந்து தன்ரை சேளிப்படுத்திக்சகாள்ளாததும் ஒரு முக்கியக் காைணம் என்வபன்.

நம் விருப்பங்கள் நிைாகரிக்கப்படுேரதக்கூே ஏற்றுக்சகாள்ள முடியும். ஆைால், விருப்பம்

சேளிப்போேவல ேைதுக்குள்ளாக ஒளித்துரேக்கப்படுேரத ஏற்றுக்சகாள்ளவே முடியாது.

அைாபியக் கரதயன்று நிரைவுக்கு ேருகிறது. லரேத் சதாழிலாளி ஒருேனிேம் ஒரு கழுரத

இருந்தது. அது பல ேருேங்களாகச் சுரேரயச் சுேந்து, கால்கள் நடுங்குேளவு வநாவுற் றிருந்தது.
முன்பு வபால அது தன் வேரலக்கு உதவுேதில்ரல எை, உரிரேயாளன் அந்தக் கழுரதக்குத் தீனி
வபாோேல், எப்வபாதும் அடித் துக்சகாண்வே இருந்தான்.

ஒரு நள்ளிைவு, கழுரத இனி தன் எஜோைன் வதரேயில்ரல என்று வீட்டிலிருந்து சேளிவயறி,
நேக்கத் துேங்கியது. சதருமுரைக்கு ேந்த வபாது, எந்தப் பக்கம் வபாேது என்று சதரியவில்ரல.
‘இதுநாள்ேரை எஜோன் கூட்டிச் ச ன்ற பாரதயில் நேந்து ச ன்றிருக்கிவறாம். ாரலகள்
பற்றிவயா, ேழியிலிருந்த கட்ேேங்கள், ேைங்கள், நீரூற்றுகள் எரதப் பற்றியும்
கேைம்சகாண்ேவத இல்ரல. நம் கேைம் முழுேதும் சுரே மீது ேட்டுவே இருந்தது’ என்று
அதற்குப் புரிந்தது.
‘ஐரயவயா, இத்தரை ேருஷம் இவத ஊரில் ோழ்ந்தும், எந்தத் சதரு எங்வக வபாகிறது எைத்
சதரியவில்ரலவய’ என்று நிரைத்தபடிவய நேந்தது. இருட்டில் ேழியில் இருந்த கிணறு
சதரியாேல், அதற்குள் விழுந்துவிட்ேது. சேளிவய ேை முடியாேல் அது கத்தத் துேங்கியது.

ேறு நாள் காரல, லரேத் சதாழிலாளி தன் கழுரதரயத் வதடி கிணற்றுக்கு ேந்து வ ர்ந்தான்.
‘இனி வேல் இந்தக் கழுரதயால் பிைவயாஜைமில்ரல. கிணற்ரற அப்படிவய ேண்ரணப்
வபாட்டு மூடிவிடுங்கள்’ என்று ச ான்ைான்.

உேவை ஊர் ேக்கள் ஒன்று வ ர்ந்து அங்கிருந்த ேண்ரணக் கிணற்றுக்குள் தள்ளத் துேங்கிைார்கள்.
தன் மீது புழுதியும் ேண்ணும் வ ர்ந்து விழுேரதக் கண்ே கழுரத வகாபம் சகாண்டு கத்தியது.
அரதக் கண்ே ேக்கள் கழுரத படும்பாட்ரே ைசித்தபடிவய வேகவேகோக ேண்ரணக்
கிணற்றில் தள்ளிைார்கள்.

ட்சேை கழுரத தன் கால்கரள உதறத் துேங்கியது. ேண்ரணப் வபாேப் வபாே கழுரத
உேரல அர த்து வேவல ேைத் துேங்கியது. ஒரு நிரலயில் கழுரத கிணற்ரற விட்டு வேவல
ேந்தது. ேக்கள் ஆச் ர்யத்துேன் பார்த்தவபாது, ‘நம் மீது வீ ப்படும் கல்ரலயும் ேண்ரண யும்
புழுதிரயயும் கண்டு நாம் பயந்தால், ோழ்க்ரக முடிந்துவிடும். அரதப் பயன்படுத்திவய வேவல
ச ல்ல முயல்ேதுதான் புத்தி ாலித் தைம் என்பரதப் புரிந்துசகாண்வேன்’ என்றது கழுரத.

கழுரதக்குப் புரிந்த உண்ரே, ேனிதர்களில் பலருக்கும் இன்று ேரை புரியவே இல்ரல.

கற்றுக்சகாள்ேதும் அரதப் பயன்படுத்தி ோழ்ரே ேளப்படுத்திக்சகாள்ேதும்தான் ேனிதனின்
தனித்துேங்கள். இன்று நேது பிைச்ரையின் சபரும்பான்ரே, நாம் கற்றுக்சகாண்ேரத
ேறந்துவிட்வோம் என்பதிலிருந்வத துேங்குகிறது!
வகள்விக்குறி? (10) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

பசித்த வேரள

? ‘‘உன்ைால ஒரு வேரள

ாப்பாடு வபாே முடியுோ?’’

நாணயத்துக்கு இைண்டு பக்கம் இருப்பது வபால, சில வகள்விகளுக்கும் இைண்டு பக்கங்கள்

உண்டு. ஒன்று, வகள்வி வநைடியாக எதிர்சகாள்ளும் சேளிப்பாடு; ேற்சறான்று, வகள்வியின்
பின்புலத்தில் உள்ள ேைதின் துக்கம்.

‘உன்ைால ஒரு வேரள ாப்பாடு வபாே முடியுோ?’ என்ற வகள்வி வநைடியாக உணேளிப்பவதாடு
சதாேர்பு உரேயது என்று ரேத்துக்சகாண்ோல், ேரறமுகோக ஒரு ேனிதன் அடுத்தேர் மீது
சகாள்ளும் அக்கரறவயாடு சதாேர்பாைது!

வகள்விரயத் திறந்து உள்வள பார்த்தால், இைண்டு உண்ரேகள் இருக்கின்றை. ஒன்று, ஒரு

வேரள ாப்பாடு வபாடுேது அவ்ேளவு எளிதா ைது இல்ரல. ேற்சறான்று, அடுத்தேர் மீது நாம்
காட்டும் அக்கரற சேகுோகக் குரறந்து வபாயிருக்கிறது. இந்த இைண்டுக்கும் நடுவில்
ஊ லாடுகிறது வகள்வி.

ஒரு வேரள ாப்பாடு வபாடுேது ஏன் இவ்ேளவு பிைச்ரைக்கு உரியதாகியிருக்கிறது?

சதரிந்தேவைா, சதரியாதேவைா எேைாக இருந்தாலும் வீட்டுக்குச் ாப்பிே அரழப்பதற்கு முன்பு
எண்ணிக்ரகயற்ற வயா ரைகள், தயக்கங்கள் வதான்றி ேரறகின்றை. சில வேரளகளில்,
நண்பர்களின் ஆர க்காக அேர்களது வீட்டுக்குச் ாப்பிேச் ச ன்று, ‘எதற்காக ஒரு ஆரளச்
ாப்பிே அரழத்து ேந்திருக்கிறாய்?’ என்று கணேன்- ேரைவிக்குள் ண்ரே நேந்தரத நாவை
பலமுரற கண்டிருக்கிவறன்.

நண்பைாக இருந்தால் ஒரு காபிரய பகிர்ந்துசகாள்ளலாம். சதரியாதேைாக இருந்தால்

உரையாேல் ேட்டுவே ாத்தியோைது. நீண்ே நாள் பழக்கம் இருந்து தவிர்க்க முடியாதபடி
வீட்டுக்கு ேந்துவிட்ோல், ரநச்சியோகப் வபசி அேரை ஓட்ேலுக்கு அரழத்து ச ன்று ஏதாேது
ோங்கித் தந்து அனுப்பிரேப்பரதத் தவிை வேறு ேழியில்ரல. இப்படித்தான் இருக்கிறது
இன்ரறய ோழ்வு!
தண்ணீரில் ஊறிய பஞ்சுவபால குடும்பம் ஏன் இப்படிச் சுருங்கிப் வபாயிருக்கிறது?
ாப்பாட்ரேப் பகிர்ந்துசகாள்ேதற்கு உணவிருந்தால் ேட்டும் வபாதாது; ேைமும் வதரே. இன்று
சபரும்பாவலாரிேம் அந்த ேைது சுருங்கிவிட்டிருக்கிறது. வயாசித்துப் பாருங்கள், முகேறியாத
யாவைா ஒரு நபருக்கு எப்வபாதாேது நீங்கள் உணேளித்திருக்கிறீர்களா? அல்லது, உங்கள்
வீட்டுக்கு அரழயாத விருந்தாளி ேந்து எவ்ேளவு காலோகியிருக்கிறது?

வகாயில்களிலும், பிளாட்ஃபாைங்களிலும், ாரலவயாை சுைங்கப் பாரதயின் உள்ளும் பசித்த

முகமும், ஏக்கம் நிைம்பிய கண்களுோகக் காத்திருக்கும் ஆதைேற்றேர்கள், ேயதாைேர்களில்
எேருரேய பசிரயப் பற்றி எப்வபாதாேது நாம் வயாசித்திருக்கிவறாோ? உணேகங்களில் பைந்து
பைந்து நம் பசியாற்றும் ர்ேர்கள் எத்தரை ேணிக்குத் தங்கள் பசிரய ஆற்றிக் சகாள்ளச்
ச ல்கிறார்கள் என்று சதரியுோ?

பசி தாங்க முடியாவிட்ோல் குழந்ரதகள் அழுது ஆர்ப்பாட்ேம் ச ய்கின்றை. உேவை, அந்த

அழுரக பசிக்கு உரியரதப் சபற்றுத் தந்துவிடுகிறது. ஆைால், சபரியேர்களின் பசி சேளிவய
ச ால்ல முடியாதது; சோழியற்றது. பசித்த ேயிற்ரறப் புறக்கணிப்பரதப் வபான்ற அைாஜகம்
வேறு எதுவும் இல்ரல.

வீட்ரேப் பிரிந்து நகரில் தனித்து அரலந்த காலங்களில் தீபாேளி,

சபாங்கல் வபான்ற பண்டிரக திைங்களில் உணேகங்களும்
மூேப்பட்டுவிடும். அப்வபாது யாைாேது ஒருேன் வீட்டுக்கு அரழத்துச்
ாப்பாடு வபாே ோட்ோைா என்று என் ேைது ஏக்கம் சகாள்ளும். ஒரு
வகாடி ேக்கள் ேசிக்கும் ோநகரில், ேதியச் ாப் பாட்டுக்கு அரழக்க, ஒரு
ஆள் கூே இருக்க ோட்ோன். ோரழப்பழத்ரதயும்
கேரலமிட்ோய்கரளயும் ேதிய உணோக்கிக்சகாண்டு பல
பண்டிரககரள நான் கேந்து ச ன்றிருக்கிவறன்.

இன்ரறக்கும் எத்தரைவயா வபர் வேரலக்காகவும் படிப்புக்காகவும்,

வேன்ஷன் அரறகளில் தங்கி ோழ்ந்துசகாண்டு இருக்கிறார்கள்.
அேர்களில் நேக்குத் சதரிந்த ஒரு சிலரை பண்டிரக நாட்களிலாேது அரழத்து உணவு
தைலாம்தாவை!

எல்லாக் குடும்பத்தின் ந்வதாஷமும் ண்ரேயும் ாப்பாட்டிலிருந்து தான் துேங்குகிறது.

அதுவும் ஞாயிற்றுக் கிழரேகரளச் ாப்பாடு திைம் என்வற ச ால்லலாம். பைபைப்பாை நகை
ோழ்வின் சநருக்கடியிலிருந்து ற்வற ஓய்வுசகாள்ளும் அந்த நாரளப் பரிேளிக்கவும் ந்வதாஷம்
சகாள்ளவும் உள்ள ஒவை ேழி ாப்பாடுதான்!

ஞாயிற்றுக் கிழரேகளில் ாப்பாடு ரியில்லாேல் வபாைால், ஏற்படும் ண்ரே அன்வறாடு

முடிந்துவிேக்கூடியதில்ரல. ஒரு ோை காலம் நீளக்கூடியதாக இருக்கிறது. ாப்பாடு குறித்துக்
கேரலயும் ண்ரேயும் இல்லாத குடும்பங்கவள இல்ரல.

‘ ஒன்று, பசியால் வ ாற்ரற சேல்ல வேண்டும்; அல்லது, வ ாற்றால் பசிரய சேல்ல வேண்டும்
’ என்று வதேதச் னின் கவிரத ஒன்று இருக்கிறது. இந்த இைண்டுவே ாத்தியோைதில்ரல என்ற
முைண்தான் ோழ்வின் ோற்ற முடியாத விதி.

ாப்பிேச் ச ன்று அேோைப்பட்ேேர்கள் பட்டியல் ஒன்ரறத் தயாரிப்வபாோைால் அதில் நம்

எல்வலாைது சபயர்களும் கட்ோயம் இேம் சபற்றிருக்கும். சில ோதங்களுக்கு முன், ேத்திய
அைசின் உயைதிகாரியாக உள்ள நண்பர் ஒருேரிேம் வபசிக்சகாண்டு இருந்வதன். அைசின் மிக
முக்கிய பதவியும், வதரேயாை எல்லா ே திகளும் சகாண்டிருந்தவபாதும், அேைது ேைதில் 20
ேயதில் தான் ாப்பாட்டுக்காகப் பட்ே வேதரைகள் ேரறயவேயில்ரல. கேந்த காலத்ரத பற்றி
வப ப் வப , அேர் முகம் ோறிக் சகாண்வே இருந்தது.

‘‘அப்வபா சிதம்பைத்தில் படிச்சுட்டு இருந்வதன். சபரியப்பா வீட்டில் தங்கிச் ாப்பிேச் ச ால்லி,

விட்டுட்டு வபாயிட்ோங்க. நாலு ேருஷம் அேங்க வீட்ல தங்கிப் படிச்வ ன். ஒரு நாள், ஒரு
சபாழுது கூே அேர்கவளாடு ஒண்ணா வ ர்ந்து ாப்பிட்ேவதயில்ரல. எப்பவும் எைக்கு தனியா
ாப்பாடு வபாட்டு ரேயற்கட்டு ஓைத்தில் சேச்சிருப்பாங்க. நாைா ாப்பிேணும். விக்கல்
எடுத்தாக்கூே தண்ணி குடுக்க ேை ோட்ோங்க.

அதுவும், லீவு நாள்ைா எல்வலாரும் ாப்பிட்டு முடிக்கும் ேரை காத்திருக்கவேண்டும். பசிக்கிறது

என்று ோரயத் திறந்து வகட்கவும் கூோது. அதுவபால தட்டில் வபாட்டு ரேத்த ாப்பாட்டுக்கு
வேலாகக் வகட்ோலும் கிரேக்காது. பசி தீைாத ேயிற்வறாடு எவ்ேளவோ நாள் அழுதிருக்வகன்.
இதற்கு எங்காேது பிச்ர எடுத்துச் ாப்பிேலாவே என்று கூேத் வதான்றும்.

ாப்பாட்டுக்காக அடுத்தேரைச் ார்ந்து இருப்பது வபான்ற சகாடுரே வேறு எதுவுவே இல்ரல.

அதுவும் உறவிைர்களாக இருந்துவிட்ோல் அேோைத்ரத சேளிவய ச ால்லவும் முடியாது.
வீட்டு நாயிேம் காட்டும் அக்கரறரயக்கூே, அேர்கள் அண்டிேந்தேனிேம் காட்டிைதில்ரல.

படிப்புக்காகப் புத்தகத்ரதத் திறந் தால், ேலியில் ேைசு புலம்ப ஆைம்பிச் சிடும். எத்தரைவயா
நாள் ஆத்திைத்தில் சதருவில் கிேக்கிற ேண்ரண அள்ளித் தின்னிருக்வகன். அந்த அேோைமும்
ஆத்திைமும்தான் என்ரை இன்று இந்தப் பதவிக்குக் சகாண்டு வ ர்த்திருக்கிறது.

உேம்பில் அம்ரேத் தழும்புகள் ேரறயாேலிருப்பது வபான்று, இள ேயது பசியால் ஏற்பட்ே

அேேதிப்புகளின் ேடுக்கள் இன்றும் ேரறயாேல் இருக்கின்றை. ேைவ ாடு ஒரு வேரள
ாப்பாடு வபாடுேதற்கு முடியாதபடி ோழ்ந்து என்ை பிைவயா ைம்? ாப்பாடு வபாடுறதுக்கு
ேைசு வேண்டும். அது அழிஞ்வ வபாச்சு!

நீங்க கேனிச்சுப் பார்த்திருப்பீங்களானு சதரியரல... அந்தக் காலத்தில் சதருவில் ‘அம்ோ

பசிக்குது... ஐயா பசிக்குது’னு யா கம் வகட்டுப் பிச்ர க்காைங்க ேந்து நிப்பாங்க. மிச் ம்
மீதியாைரத அேங்களுக்குச் ாப்பிேக் சகாடுப்பாங்க. இப்வபா எந்தப் பிச்ர க்காைனும்
ாப்பாடு வகட்கிறதில்ரல. மிச் ம் மீதி ரேக்கிற அளவுக்கு வீட்ல ரேயலும் நேக்கிறதில்ரல.’’

சில நிமிஷம், அேைால் சதாேர்ந்து வப முடியாதபடிக்குக் குைல் உரேபட்டுப் வபாைது. தரல

கவிழ்ந்து சேௌைத்தில் ஆழ்ந்து வபாைார். அப்வபாது எைக்குத் வதான்றி யது... இந்த ேலி தனி
நபரின் ேலி இல்ரல. பல ஆயிைம் ேனிதர்கள் இவத அேோைத் துக்கு உட்பட்டு இருக்கிறார்கள்.
சேளிவய ச ால்ல முடியாத அந்தத் துக்கம் மிக உண்ரேயாைது!

ாப்பாடு வபாட்டு அேேதிப்பது ஒரு பக்கம் என்றால், இன்சைாரு பக்கம் ‘என்ைாவல பசிக்கு
ாப்பாடு எல்லாம் வபாே முடியாது. வேணும்ைா காசு குடுத்துேவறன். நீங்க எங்வகயாேது
வபாய், ஏதாேது ோங்கிச் ாப்பிட்டுக்வகாங்க’ என்று ச ாந்தப் சபற்வறாரைக்கூே விலக்கிப்
புறந்தள்ளும் ேனிதர்கள் அதிகோகிக்சகாண்வே ேருகிறார்கள். குடும்பம் இன்று ேப்
சபட்டிரயவிேவும் நி ப்தமும் புழுக்கமும் சகாண்ேதாகி ேருகிறது.

முன்சைாரு காலத்தில், சீைாவில் நேந்த நிகழ்ச்சி ஒன்று நிரைவுக்கு ேருகிறது. புதிய ேன்ைர்
பதவிவயற்கப் வபாேரதயட்டி, அைண்ேரையில் அலங்காை வேரலப்பாடுகள் அரேக்கும் பணி
நரேசபற்றுக்சகாண்டுஇருந்தது. நீண்ே நாட்களாகவே ஓர் ஓவியத்தின் பின்ைால்
ஒளிந்துசகாண்டு இருந்த ேைப்பல்லி ஒன்று இனி எங்வக வபாேது என்று சதரி யாேல்,
அங்குமிங்கும் ஓடி கட்டிலின் அடியில் வபாய் ஒட்டிக்சகாண்ேது.

கட்டிலில் ேஸ்திை அலங்காைம் ச ய்ய ேந்தேன், கேைக்குரறோல் பல்லிவயாடு வ ர்த்து ஒரு

ஆணிரய அடித்துவிட்ோன். பல்லி ேலி தாங்க முடியாேல் கத்தியவபாதும், அது தன்
இருப்பிேத்ரத விட்டு நகைவே முடிய வில்ரல.

பல நாட்களாக அந்தப் பல்லி கத்திக்சகாண்டு இருந்தது. யாரும் அரதக் கேனிக்கவேயில்ரல.

சில ோதங்களுக்குப் பிறகு, அை ர் கட்டிலின் திரைச்சீரலரய ோற்றச் ச ான்ைவபாது, ைாணி
தற்ச யலாக கட்டிலின் அடியில் ஆணியில் அடிபட்டு ஒரு பல்லி சேலிந்துவபாய்
ஒட்டிக்சகாண்டு இருப்பரதக் கண்டு ேன்ைரிேம் காட்டிைாள்.

ேன்ைர், ‘ஐவயா பாேம்!’ என்றபடிவய, எப்படி இந்தப் பல்லி இத்தரை நாட்களாக உயிவைாடு
இருந்தது என்று புரியாேல் பார்த்துக்சகாண்டு இருந்தார். அப்வபாது உத்திைத்திலிருந்து
இன்சைாரு பல்லி இறங்கி ேந்து, தன் ோயில் கவ்விக்சகாண்டு ேந்திருந்த இரைரய, ஆணியில்
ோட்டிக்சகாண்டு இருந்த பல்லியின் ோயில் புகட்டிவிட்டுப் வபாேரதக் கண்ோர்.

அேைால் நம்பவே முடியவில்ரல! உயிருக்குப் வபாைாடிய பல்லிரய இன்சைாரு பல்லி

உணேளித்துக் காப்பாற்றிஇருக்கிறது. இயற்ரகயில் ஒரு உயிரைக் காப்பாற்ற, பல்லிகூே
தன்ைால் ஆைரதச் ச ய்கிறது. ேனிதைாகிய நாவோ, அடுத்தேர் உணரேப் பறித்தும், அதிகாைம்
ச ய்தும் ேருகிவறாவே என்று ேைோற்றம் சகாண்ோர் அந்த ேன்ைர் என்று சீை ரித்திை
குறிப்வபடு ச ால்கிறது.

நேந்தது உண்ரேச் ம்பேவோ, கற்பரைவயா... எதுோக இருப்பினும், உயிர்ப் வபாைாட்ேத்தில்

ஒன்ரறயன்று ார்ந்தும் உதவியும் பகிர்ந்தும் ோழ்ேதுதான் இயற்ரகயின் அற்புதம். அந்த
அக்கரறயும் வந மும்தான் ேனிதனின் அடிப்பரே உணர்வுகள்! இன்று நாம் ேறுப்பது
ாப்பாட்ரே ேட்டுேல்ல; க ேனிதன் மீதாை நேது அக்கரறரயயும்தான்!
வகள்விக்குறி? (11) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

சபரிதினும் சபரிது வகள்

? ‘‘வீட்ல சும்ோவே இருந்தா எப்படி?’’
வேரல வதடுேது என்பது சேளிவய சதரியாத ஒரு ேலி!

தவிர்க்க இயலாேல் அந்த ேலிரய ஒவ்சோருேரும் ஏவதாசோரு ேயதில் எதிர்சகாள்கிறார்கள்.

கல்லூரி முடிக்கும் ேரை ோழ்வு பற்றிய கைவுகளில் சிறகடிப்பேனின் கால்கரள, திடீசைை ஒரு
முதரல கவ்வி தண்ணீருக்குள் இழுப்பது வபான்று ோழ்வின் சநருக்கடிகள் இழுக்கத்
துேங்குகின்றை.

ாப்பிடும் தட்டிலிருந்து முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி, காபி ேம்ளர் என்று ஒவ்சோன்றும் ‘ஏன்
வீட்ல சும்ோ இருக்கிற?’ என்று வகட்கிறது. தட்டில் வபாேப்படும் ாப்பாட்ரே ருசித்துச்
ாப்பிே முடியாேல் நாக்கு க க்கிறது. யாைாேது ஏதாேது வபசிைால்கூே அது
தன்ரைப்பற்றித்தாவைா என்ற எரிச் ல் ேருகிறது. இதோக இருந்த வீடு, திடீசைைப் பற்றி எரியும்
காட்ரேப் வபால சேக்ரக உமிழ்கிறது. கைவுகள் சிதறடிக்கப்படுேதில் இருந்துதான் நம்மில்
பலைது ோழ்க்ரகயும் துேங்குகிறதா?

பள்ளி நாட்களில், ‘என்ைோகப் வபாகிறாய்?’ என்று வகட்கும்வபாது ோக்ேர், இன்ஜினீயர்,

கசலக்ேர் என்று ச ால்லி ரகதட்டு ோங்கியவபாது, வேரல கிரேப்பது அவ்ேளவு எளிது
என்வற வதான்றியது. ஆைால், படிப்பு முடியத் துேங்கிய நாளிலிருந்து, வேரல குறித்த அத்தரை
ாத்தியங்களும் ஒவ்சோன்றாக உதிைத் துேங்கி, ஏதாேது ஒரு வேரல கிரேத்தால் வபாதும்
என்றாகிவிடுகிறது.

இந்தக் வகள்வி வேரல சதாேர்பாைது ேட்டுேல்ல. ோறாக வீடு, கல்லூரி நண்பர்கள் என்று
இயங்கிய ேட்ேத்துக்கு சேளியில் எப்படியிருக்கிறது ோழ்க்ரக? அரத எப்படி எதிர்சகாள்ேது?
நேக்காை வதரேகரள நாவே எப்படிப் பூர்த்திச ய்ேது என்று கிரளவிடும் ோல்கள் இதற்குள்
அேங்கியிருக்கின்றை.

வேரல வதடி அரலயும் ேயதில் அரைேருக்குவே உலகின் மீது வகாபம் ேரும். உலகம்
அப்வபாது இைண்ோகப் பிளவுண்டு கிேக்கிறது. ஒன்று, வேரலபார்ப்பேர்கள்; ேற்றது, வேரல
கிரேக்காதேர்கள். இதில் வேரல பார்க்கிறேர்கள், வேரல வதடுபேர்கரளப் பார்த்து
அறிவுரைகள் ேற்றும் ஆவலா ரைகள் ச ால்ேதும், வேரல கிரேக்காதேன் அரதச்
கித்துக்சகாள்ேதும் காலம் காலோக நேக்கிறது.
வநர்முகத் வதர்வுக்காகப் பயணம் வபாகும் நாட்களில் ேைது, வேரல குறித்த கைவுகளில்
ஆழ்ேரதவிேவும், எப்படியாேது இதிலிருந்து தப்பிவிே முடியாதா என்று வதால்வி குறித்த
பயத்தின் மீவத ஊஞ் லாடுகிறது.

வேரல வதடுபேர்கள் எல்வலாருக்குவே ஒரு விதோை முகபாேம் இருக்கிறது. அேர்கள் தன்ரை

ேருத்திக்சகாள்ேதில் எப்வபாதுவே சிறு ந்வதாஷம் சகாள்கிறார்கள். ஒரு வேரள
ாப்பிோேல்விடுேது, தரல ோரிக்சகாள்ளாேல் சேளிவய கிளம்புேது, நண்பர்கரளக்
கண்ோல் வப ாேல் வபாய்விடுேது என்று சிறுசிறு சேளிப்பாடுகளின் ேழிவய தன் ேைதின்
துக்கத்ரத சேளிக்காட்டுகிறார்கள்.

வேரல வதடி ச ன்ரைக்கு ேந்த எைது நண்பர்களில் ஒருேன் கேற்கரைக்குப் வபாைவபாது,

கேரலப் பார்க்காேல் எதிவை திரும்பி உட்கார்ந்திருந்தான். ‘கேலிேம் உைக்கு என்ை வகாபம்?’
என்று வகட்ேவபாது, ‘ஒவ்சோரு அரலயும் என்ரைப் பரிகா ம் ச ய்ேது வபாலிருக்கிறது’
என்றான். அவதாடு, ‘கேரல ைசிக்குேளவு ோழ்க்ரக இன்ைமும் ச ட்டில் ஆகவில்ரல’ என்று
ஆத்திைம் சகாண்ோன்.

எைக்குத் சதரிந்தேரை சபரும்பான்ரேயாைேர்கள் வேரல

வதடி நகைங்களுக்கு ேந்து, நண்பர்களின் அரறகளில்
தங்கிக்சகாண்டு, பகல் வநைங்கரள எப்படிக் கழிப்பது என்று
சதரியாேல், தூசி படிந்த காற்றாடியின் இறக்ரககரள,
வோட்டுேரளரயப் பார்த்துக்சகாண்டு இருக்கிறார்கள்.
வேரல கிரேக்காத நிரலரயவிே, தன்ரைப் பற்றிய
தாழ்வுேைப்பாங்கு கண்களில் ேழியத் துேங்குகிறது. சிறு
காைணங்களுக்குக்கூே ண்ரேயிேத் துேங்குகிறார்கள்.

இதில் வேரல வதடும் ேயரதக் கேந்தும் வேரல கிரேக்காதேர்கள் பாடு மிகவும் துயைோைது.
எைது நண்பன் அரறரயப் பகிர்ந்துசகாண்ே வேரல இல்லாத நண்பருக்குத் திருேணோகி
இைண்டு குழந்ரதகள் இருந்தார்கள். அேர் ேழிக்கப்போத தாடியும் அயர்ன் ச ய்யாத ட்ரேயும்
அணிந்தபடி அரறயின் ோ லில் இருந்த முருங்ரக ேைத்தில் கம்பளிப் புழு ஊர்ந்து வபாேரதக்
கேனித்தபடிவய இருப்பார். சில வநைங்களில் அந்த கம்பளிப் புழு அளவுக்குக்கூேத் தைக்கு
வயாக்யரத இல்ரல என்று புலம்புோர். வேரல வதடுேது சதாேர்பாக அேருக்கு நேந்த
க ப்பாை அனுபேங்கள், அேர் ேைதில் சபாங்கி ேழியும்.

வீட்டின் விருப்பத்துக்காகத் திருேணம்ச ய்துசகாண்ேதும், சபற்வறார்கள் அேருக்காக எரதயும்

வ ர்த்துரேக்காதரதப் பற்றியும் அேருக்குள் ஆத்திைம் இருந்தது. ஊரில் அேைது ேரைவி
சேழுகுேத்தி தயாரிக்கும் கம்சபனியில் வேரல ச ய்கிறாள். அதுவபால வேரல ச ய்ேதற்குத்
தான் படித்த எம்.ஏ., எம்ஃபில்., தரேயாக இருக்கிறது என்று ச ால்லியபடி இருந்தார்.

ஒரு நாள் அேர் அரற நண்பனின் ட்ரேப் ரபயிலிருந்து புரகபிடிப்பதற்காக ஐந்து ரூபாய்
எடுத்தரதக் கண்டுபிடித்துவிே, ‘ஒரு பீடி ோங்கக்கூே ேக்கில்லாதேன்தான் நான். திருடி பீடி
ோங்கிட்வேன். அது என்வைாே தப்புதான்’ என்று தன் தரலயில் அடித்தபடிவய அரறயிலிருந்த
ஒவ்சோருேர் காலிலும் விழுந்து ேன்னிப்புக் வகட்ோர்.

நண்பர்கள் அேரைச் ோதாைம் ச ய்தவபாதும், அேைால் அந்த அேோைத்ரதச் கித்துக்சகாள்ள

முடியவில்ரல. இைண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு யாருேற்ற பகல் வேரளயில் அேர் பூச்சிேருந்ரதக்
குடித்துவிட்டு நுரை தள்ளி இறந்துகிேந்தரதப் பார்த்தவபாது, வேரலயின்ரே ஒரு ேனிதனின்
ேைரத எந்த அளவு சிரதத்துவிடும் என்பரதக் கண்கூோக உணை முடிந்தது.
அரற நண்பர்களில் ஒருேன் அேர் உேரலப் பார்த்துக் கதறி அழுதபடி, ‘வேரல கிரேக்கிற
ேரைக்கும் பிள்ரளரயக்கூே தூக்கிக் சகாஞ் க் கூோதுன்னு ரேைாக்கியோக இருந்தார்.
எப்வபாதாேது என் பிள்ரளரயத் தூக்கி ஒரு முத்தம் சகாடுக்கிறதுக்காகோேது ஒரு வேரல
கிரேக்கணும்ோன்னு ச ால்ோர்’ என்று புலம்பிைான்.

ோழ்வு எளிதாைதில்ரல என்று உணைச் ச ய்யும் இதுவபான்ற தருணங்கள், வேரல

கிரேக்காதேர்கரளக் காணும்வபாது ேைதில் சேல்லிய நடுக்கத்ரத உருோக்குகிறது.
அேர்களுக்கு உரிய வேரல கிரேக்கட்டும் என்று ேைம் தாவை பிைார்த்தரை ச ய்கிறது.

இவ்ேளவு சபரிய உலகில் ஏவதாசோரு வேரல இல்லாேல் வபாய்விட்ேதா என்ற ந்வதகமும்

கூேவே ஏற்படுகிறது. வேரலயின் ேழியாக ேட்டுவே நம்ரே
அரேயாளப்படுத்திக்சகாள்கிவறாம் என்பதுதான் இத்தரைக்கும் காைணோ?

வீட்டில் சும்ோ இருப்பதற்கு உண்ரேயில் எந்த ேனிதனும் விரும்புேதில்ரல. ஆைால், சூழல்

அேரை சேளிவய ச ல்ல முடியாதபடி ஒடுக்கிரேத்திருக்கிறது. ோழ்ரே
எதிர்சகாள்ேதற்காை துணிச் ரல நம் கல்வி முரற கற்றுத் தருேதில்ரல; ோறாக, அது
கல்வியின் ேழியாக சபாற்காலம் உருோகிவிடும் என்ற சபாய்யாை கற்பிதம் ஒன்ரறவய
உருோக்குகிறது. அது கரலயும்வபாது ோழ்ரே வநைடியாக எதிர்சகாள்ளும் துணிச் ல் நம்மிேம்
இல்ரல.

அஸ்ஸாமில் ாரலகளற்ற பிைாந்தியங்களில் சுற்றியரலந்தவபாது,

அங்வகயுள்ள ேரல ோழ் கிைாேம் ஒன்றில் உள்ள சிறு பள்ளியில்
தமிழ்நாட்ரேச் வ ர்ந்த ஓர் இரளஞன் ஆசிரியைாக வேரல ச ய்ேரதக்
கண்வேன். ஆச் ர்யோக இருந்தது. ‘இவ்ேளவு ஆயிைம் ரேல்கள் தாண்டி
யாருேற்ற ஒரு ேைப் பிைவத த்தில் ேரல ோழ் ேக்களுக்குப் பாேம்
கற்பிக்கும் ஆர எப்படி ேந்தது?’ என்று வகட்வேன்.

அேன் ‘வேரல வதடி அரலந்து, ஒரு காலகட்ேத்தில் அதிருப்தியுற்று

இங்வக ேந்வதன். ேந்த பிறகுதான் சதரிந்தது, வேரல என்பது நாம்
உண்ோக்கிக்சகாள்ள வேண்டியது. தாவை கிரேக்கக்கூடியது அல்ல என்று.
இந்தப் பள்ளிரய நாவைதான் உருோக்கிவைன். இங்வக படிக்கிற பிள்ரளகள் தரும்
உணவில்தான் எைது ோழ்க்ரக ஓடுகிறது. முன்பு இருந்தரதவிேவும் நான் ந்வதாஷோகவே
இருக்கிவறன்’ என்றான். ஒரு ேரகயில் பார்த்தால் இருப்பிேத்திவல எல்லாமும் கிரேத்துவிே
வேண்டும் என்ற ேைப்பாங்கும் நம் ேளர்ச்சிக்குத் தரேயாக இருக்கிறவதா என்று வதான்றுகிறது.

பள்ளிப் புத்தகம் ஒன்றில் படித்த கரதஒன்று நிரைவுக்கு ேருகிறது.

சேல்லி சுல்தான்களின் ஆட்சியில் ஒரு நாள் அைபு

நாட்டிலிருந்து ஒரு பண்டிதன் அை ரைக் காண
ேந்திருந்தான். அேன் சேத்தப் படித்தேன். ோைவியல், கணிதம், விஞ்ஞாைம், ாஸ்திைம் என்று
எரதப் பற்றிப் வபசிைாலும் அேன் பதில் ச ால்ோன். அேரை விருந்திைைாக அை ர்
தங்கரேத்து, அைண்ேரைரயச் சுற்றிக்காட்டியவபாது ேன்ைரின் குதிரைரயப் பார்த்து அேன்
ஏளைோக ‘இது என்ை குதிரை? குதிரை ாஸ்திைப்படி இது ரியாை குதிரை இல்ரல’ என்றான்.

ேன்ைர் பயந்துவபாய், ‘நிஜோகோ ச ால்கிறாய்?’ எைக் வகட்ோர். உேவை அேன், குதிரை

ாஸ்திைத்திலிருந்து பல முக்கிய விளக்கங்கரள எடுத்துச் ச ால்லி, ‘இரத நாவை ஓட்டிப் பார்த்து
நிரூபிக்கிவறன்’ என்று அதன் மீது ஏறிைான். ஏறிய வேகத்தில் குதிரை அேரைக் கீவழ
தள்ளிவிட்ேது. அேன் அடிபட்டு விழுந்தான்.
‘இவ்ேளவு வபசுகிற உைக்கு குதிரைச் ோரி ச ய்யத் சதரியாதா?’ என்று வகட்ோர். அேன்,
‘அரதப் பற்றி புத்தகத்தில் தான் ோசித்திருக்கிவறன்’ என்றான். ேன்ைர் அேரைத் துைத்தி
அனுப்பிைார் என்கிறது கரத.

நேது கல்வி முரற குதிரை ஏற வநைடியாக கற்றுத்தரும் முரற அல்ல. புத்தகம் படித்துவிட்டு
குதிரை ஓட்டும் முரறவய. நேது வேரலயின்ரேக்கு முக்கியக் காைணம், கல்வி முரற என்வற
வதான்றுகிறது.

வகள்விக்குறி? (12)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

? கண்ணாடி ச ால்லாதது
‘‘நான் அழகா இருக்வகைா?’’

த ண்ணீருக்குள் உள்ள மீன்கள் யாவும் வேற்பைப்புக்கு ேருேது இல்ரல. சேவ்வேறு

ஆழங்களில், சூரியனின் முகம் காணாேல் சேௌைோக நீந்துபரே நிரறய. நம் ேைதில் உள்ள
வகள்விகளும் அப்படித்தான். எல்லாக் வகள்விகளும் உதட்ரேத் தாண்டிவிடுேது இல்ரல.
சபரும்பான்ரே, ேைதின் ஆழத்துக்குள் நீந்தி ேரறந்து விடுகின்றை.

‘நான் அழகாக இருக்கிவறைா?’ என்பது சேறும் வகள்வி அல்ல. அது ஓர் ஆதங்கம் ேற்றும் சுய
ந்வதகம் மீது உருோேது. விரே சகாடுக்காத இந்தக் வகள்வி ேைதுக்குள் எப்வபாதும்
சேளிப்படுத்த முடியாத துயரை உருோக்கிவிடுகிறது. வேறு எந்தச் ச யரலயும்விே, ஆணும்
சபண்ணும் தான் அழகாக இருப்பதாகக் காட்டிக்சகாள்ேதில்தான் அதிகம் ஈடுபாடு
சகாள்கிறார்கள்.

அழகாக இல்ரல என்று யாவைா ச ால்லிவிட்ே ஒரு ோர்த்ரத, முறிந்த முள்ரளப் வபால நம்

உேவலாடு தங்கிப் புரைவயாடிவிடுகிறது. ‘நான் ஏன் அழகாக இல்ரல? எப்படி அழகாக

ோறுேது? எவ்ேளவு சீக்கிைம் அழகாக முடியும்?’ என்று அடுத்தடுத்த வயா ரை களும், அரதச்
ச யல்படுத்தும் முயற்சிகளும், அதில் உேைடி சேற்றி கிரேக்காேல் ேலி சகாள்ளும்
தருணங்களும் எல் வலாருக்கும் சபாதுோைவத!
உண்ரேயில் நான் அழகா கத்தான் இருக்கிவறைா என்ற ந்வதகம் ேரும்வபாது, நேக்கு இருக்கும்
ஒவை துரண கண் ணாடிதான்! வேறு எந்த ேயரதயும்விே பதின்ேயதில்தான் அதிகம் கண்ணாடி
பார்க்கத் துேங்குகிவறாம். அது ஒருவிதோை உரையாேல் என்றுகூே ச ால்லலாம்.
கண்ணாடியில் சதரியும் நம் உருேத்துேன் வப த் துேங்குகிவறாம். கண் ஏன் இப்படி இருக்கிறது,
உதடு ஏன் உலர்ந்திருக்கிறது, வக ம் ஏன் கரலந்து கிேக்கிறது என்று உேரல உற்றுவநாக்கத்
துேங்குகிவறாம்.

கண்ணாடி பதில் ச ால்லாது. அதன் சேௌைத்ரதப் பல வநைங்களில் கித்துக்சகாள்ள முடியாது.

ஆைாலும், கண்ணாடியிேம் வகாபித்துக்சகாள்ள

முடியாது. அது ஒன்றுதாவை நம்ரே நேக்குக் காட்டும் துரண!

அழகு, கண்ணாடியில் இல்ரல; காண்பேரின் கண்களில்தான் இருக்கிறது என்று புரியத்

துேங்கும்வபாது, அழகின் மீதாை அக்கரறரயக் கேந்த ேயதுக்குள் ேந்துவிடுகிவறாம்.
அப்வபாது ேனிதர்கரளவிேவும் இயற்ரக மிக அற்புதோைது என்று நேக்குப் புரிகிறது.

எைக்குத் சதரிந்த ேருத்துேர் ஒருேரின் தாயார், மீபத்தில் உேல்நலக் குரறோல்

இறந்துவபாைார். ‘‘என் தாய் மிகவும் வநசித்த சபாருட்களில் ஒன்ரற உங்களிேம் காட்ே
வேண்டும்’’ என்று ேருத்துேர் அரழத்தார். வீட்டில் உள்ள பரழய ேை பீவைாரேத் திறந்து,
மூங்கில் சபட்டி ஒன்ரற எடுத்து ேந்து, திறந்து காட்டிைார். உள்வள கற்ரற கற்ரறயாகத்
தரலேயிர்!

‘‘என் அம்ோவுக்கு இளேயதில் நிரறய வக ம் இருந்தது. தைது அழவக வக த்தில்தான் இருக்

கிறது என்று ேகிழ்ந்து, அரதப் பைாேரிப்பதற்காக அதிக கேைம் எடுத்துக்சகாள்ோர். ஆைால்,
அப்பாவுக்வகா அம்ோவின் வக ம் பிடிக்காது. ஒரு நாள், ாப்பாட்டில் தரலேயிர் கிேக்க,
ஆத்திைோை அப்பா, கத்தரிக்வகாலால் அம்ோவின் வக த்தில் பாதிக்கும் வேலாக
சேட்டிவிட்ோர். அப்படி சேட்டிப் வபாட்ே வக ம்தான் இது. அம்ோ இரத அப்படிவய
பத்திைோக எடுத்து ரேத்திருந்தார்.

அதன் பிறகு வக ம் ேளரும்வபாசதல் லாம், அம்ோ தாவை சேட்டிப் வபாட்டுவிடுோர்.

எப்வபாதாேது சில வேரளயில் அம்ோ இந்தப் சபட்டிரய எடுத்து, வக த்ரத உற்றுப்
பார்த்தபடிவய இருப்பார். சில ேயம் சதாட்டுப் பார்ப்பார். அப்வபாது அேைது முகத்தில்
சேளிவய ச ால்ல முடியாத வேதரை படிந்திருப்பரதக் கேனித்திருக்கிவறன்.

தன் ோழ்நாளில், உதிர்ந்த தரலேயிர் எரதயும் அம்ோ சேளிவய வபாட்ேவத இல்ரல. அரத
அப்படிவய சீப்பிலிருந்து எடுத்துச் சுருட்டி, பரழய ரப ஒன்றில் வபாட்டு ரேத்திருந்தார்.
அப்பாரேப் பழிோங்குேதற்காகவே அப்படிச் ச ய்தார் என்று நிரைக்கிவறன்.

ாேதற்கு இைண்டு நாரளக்கு முன் அம்ோ என்ரை அரழத்து, ‘நான் அழகா இருக்கிறது
உங்கப்பாவுக்கு ஏன்ோ பிடிக்கரல? அப்படி என்ைோ நான் தப்பு பண்ணிட்வேன்? தரலேயிரை
சேச்சுக்கக்கூே எைக்கு உரிரேயில்ரலயா?’ என்று வகட்ோர். என்ைால் பதில் ச ால்ல முடிய
வில்ரல. என்வறா நேந்து முடிந்த ம்பேத்தின் எதிசைாலி, சதாண்ரேரய ேலிக்கச் ச ய்தது’’
என்று கைகைத்த ேருத்துேர், சேௌைோைார்.
 பிறகு தன்ரை உணர்ந்தேரைப் வபால, ‘‘அம்ோ இறந்துட்ே பிறகு
இப்வபா இரத என்ை ச ய்றதுன்னு சதரியரல’’ என்றார். என்ை
பதில் ச ால்ேது என்று எைக்கும் சதரியவில்ரல. முகம் காணாத
அேைது தாய், அந்தக் வக த்தின் உருக்சகாண்டு முன்ைால் ேந்தது
வபாலிருந்தது.

ோழ்க்ரக நாேகத்தில் அழகாக இல்லாேல் இருப்பது எவ்ேளவு

பிைச்ரைகரளயும் ேலிரயயும் உருோக்குகிறவதா, அதற்கு
இரணயாகவே அழகாக இருப்பதாலும் பிைச்ரைகள்
ஏற்படுகின்றை வபாலும்!

அழகாக இருப்பசதன்பது அேைேர் உேல் நலமும், ேைமும்,

தருணங்கரளயும் சபாறுத்தது. அரதப் புரிந்துசகாள்ளாேல்
ஒப்பரையும், அலங்காைமும், ஆரேயும் ேட்டுவே அழரக
உருோக்கிவிடும் என்பதில் எைக்கு நம்பிக்ரக இல்ரல.

தான் அழகாக இல்ரல என்ற எண்ணம் நம்மில் சபரும்பாவலாருக்கு இருக்கிறது. உண்ரேயில்

ஒவ்சோருேரும் ஒரு தனித்துேோை அழகுேன்தான் இருக்கிவறாம். அரத நாம் உணர்ேதில்ரல.
அழரகப் பற்றிய நேது ேதிப்பீடுகளில் சபரும்பான்ரே, அர்த்தேற்றரே.

அழகு, வதாற்றத்துேன் ேட்டும் ம்பந்தம் உரேயதல்ல; சபரிதும் ேைவதாடு ம்பந்தப்பட்ேது.

அன்பும், நட்பும், அடுத்தேர் மீதாை அக்கரறயும், எரதயும் பகிர்ந்துசகாள்ளக்கூடிய பக்குேமும்
உள்ள யாேரும் அழகாைேர்கவள! சில தருணங்களில் இயல் பாக சேளிப்படும் அழகுக்கு நிகர்
எதுவுவே இல்ரல.

எைது சதருவில், ேரழ நாள் ஒன்றில் ஒரு குரேக்குள்ளாக ேயதாைேர் ஒருேர், இைண்டு
சபண்கள், ஒரு சிறுமி எை ஒவை குடும்பத்து ேனிதர்கரளப் வபாலிருந்த நான்கு வபர்
ஒண்டிக்சகாண்டு நரையாேல் நேந்து வபாய்க்சகாண்டு இருந்தார்கள். ேரழரயத் தவிை, வேறு
எந்த ந்தர்ப்பமும் அேர்கரள இந்த அளவு சநருக்கோகவும் இணக்கோகவும் ஆக்கியிருக்காது.
ஒன்று வபால பாதத்ரத முன்சைடுத்து ரேத்து, அேர்கள் வீதியில் வபாைார்கள்.

காற்வறாடு ேரழ வேகோகியவபாது, அேர்கள் ரகயில் இருந்த குரே காற்றில் பறக்க முயன்று,
ேரழயின் ாைல் முகத்தில் அடித்தது. ஈைோை முகங்களுேன் அேர்கள் ஒருேரையருேர் பார்த்துச்
சிரித்தைர். அந்த ஒரு கணம் அேர்களிேம் இருந்த சேட்கம் கலந்த அழரகப் வபான்ற ஒன்ரற
இதுேரை வேறு எங்கும் நான் கண்ேவத இல்ரல. ேரழயின் ஈைம் படிந்த முகங்கள், சேல்லிய
புன்ைரக, நரைந்து கரலந்த வக ம், அத்தரையும் மீறி காற்ரறயும் ாைரலயும் வநசிக்கும் ேைது
எை அேர்களின் அழகு காலம் கேந்தும் அழியாத சித்திைோக என் ேைதில் தங்கியிருக்கிறது.

இது வபால ோழ்வில் எத்தரைவயா நிமிேங்களில், ேனிதர்கள் ச ால்லமுடியாத வபைழகுேன்

இருப்பரதக் கண்டிருக்கிவறன். ேனிதர்கரள அழகாக்குேது அேர்கள் ச ய்யும் காரியங்களும்,
சில கணங்களும்தான். அது சதரியாேல் அழகு என்பரதப் பற்றிய நேது சபாதுப் புத்திதான்
நேக்குத் தரேயாக இருக்கிறது.

இந்தியாவுக்கு ேருரக தந்த அசேரிக்கத் திரைப்பே இயக்குநர் ோர்ட்டின் ஸ்கார் சியிேம்,

‘‘இந்தியாவில் நீங்கள் பார்த்து வியந்ததில் மிக அழகாைது எது?’’ என்று வகட்ேதற்கு, அேர்
ற்றும் வயாசிக்காேல் ச ான்ை பதில்... ‘‘ேதர் சதை ா’’.
தாஜ்ேகால் வபான்ற நிரைவுச் சின்ைங்கள் நம்ரே ஆச் ர்யப்பேரேக்கின்றை; ைசிக்க
ரேக்கின்றை. ஆைால், அரே நேக்கு எரதயும் கற்றுத்தருேது இல்ரல.

அன்ரை சதை ா தைது ச யல்களின் மூலம் ேனிதர்கரள சநருக்கம்சகாள்ளரேப்பவதாடு, க

ேனிதன் மீது அக்கரற சகாள்ளக் கற்றுத் தந்திருக்கிறார். அதுதாவை உண்ரே யாை அழகு!

ஒரியப் பழங்குடி ேக்களிேம் ஒரு கரத இருக்கிறது. ஒரு காலத்தில் நிறங்கள் தங்களுக்குள் எது
சிறந்தது என்று ண்ரேயிட்டுக்சகாண்ேை. பச்ர நிறம், ‘தான் ேளர்ச்சியின் அரேயாளம்.
ேைம், ச டி, சகாடி, புல் எை யாவும் பசுரே நிறத்தில் இருப்பதால்தான் சிறப்பாக உள்ளது.
அதைால் நாவை சிறந்தேன்’ என்றது.

நீல நிறவோ, ‘நீ பூமிரய ேட்டும் ரேத்துக்சகாண்டு வபசுகிறாய். ஆகாயத்ரதயும் கேரலயும்

உற்றுப் பார். எங்கும் நீலோகத்தாவை இருக் கிறது. அதைால் நாவை சிறந்தேன்’ என்றது. உேவை
ேஞ் ள் நிறம் சிரித்தபடிவய, ‘சூரியன், ந்திைன் யாவும் ேஞ் ள் நிறோைது. ேஞ் ள்
நம்பிக்ரகயின் நிறம். ஆகவே நாவை சிறந்தேன்’ என்றது. அரதக் வகட்ே சிேப்பு நிறம், ‘நீங்கள்
முட்ோள்கள். உலகிவலவய மிகச் சிறந்த நிறம் சிேப்புதான். காைணம், உேலில் ஓடும் ைத்தம்
சிேப்புதாவை? நான் ரதரியத்தின் அரேயாளம். ஆகவே நாவை சிறந்தேன்’ என்றது. இப்படிவய
ஒவ்சோரு நிறமும் ண்ரே இட்டுக் சகாண்ேை.

அப்வபாது ோனில் திடீசைை பலத்த த்தத்துேன் இடிவயாடு ேரழசபய்யத் துேங்கியது.

நிறங்கள் என்ை ச ய்ேது என்று சதரியாேல் ஒன்ரறயன்று கட்டிக்சகாண்டு
சநருங்கிக்சகாண்ேை. உேவை ஏழு நிறத்தில் ஒரு ோைவில் உண்ோைது. அரதக் கண்ே
நிறங்கள் ஆச் ர்யம் சகாண்ேை.

ோனிலிருந்து ஒரு குைல் ச ான்ைது... ‘ஒவ்சோரு நிறமும் அதைதன் ேழியில் தனித்துேோைது

தான். அத்தரையும்விே அழகாைது இப்படி ஒன்றாக இருக்கும்வபாது உருோகும் ோைவில்
நிறம்தான்’ என்றது. அவபாதுதான் நிறங்களுக்குத் தங்கரளப் பற்றிய நிஜம் புரிந்தது என்கிறது
கரத.

‘இருட்டில் வைாஜா என்ை நிறத் தில் இருக்கிறது?’ என்று வகட்ோர் ைாேகிருஷ்ண பைேஹம் ர்.
அந்தக் வகள்விதான்... அழகு என்றால் என்ை என்பதற்காை பதிலாக இன்று ேரை இருக்கிறது!
வகள்விக்குறி? (13)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

? உேலுக்கு அப்பால்
‘‘எைக்குனு யாரு இருக்கிறா?’’

வேறு எப்வபாரதயும்விே வநாயுறும்வபாதுதான் ேைதில் அதிகக் வகள்விகள் பிறக்கின்றை. வீடு

கற்றுத்தை ேறந்தரத, ேருத்துேேரைப் படுக்ரக கற்றுத்தந்துவிடுகிறது. புத்தனுக்குப் வபாதி
ேைத்தடியில் ஞாைம் ேந்தரதப் வபால, பலருக்கும் ோழ்வின் அருரேயும், யார் நேக்கு சநருக்க
ோைேர்கள், யார் நம்ரேப் பயன்படுத்திக்சகாண்ேேர்கள் என்றும் வநாயுறும்வபாதுதான்
சதரியத் சதாேங்குகிறது.

உேல் குறித்த நேது கேைம் மிக அலட்சியோைது. அன்றாேம் பயன்படுத்தும் ஒரு ர க்கிளுக்குத்
தரும் முக்கியத்துேத்ரதக்கூே நேது உேலுக்கு நாம் தருேதில்ரல. இயல்பாக இருக்கும்வபாது
உேலின் அற்புதம் நேக்குப் புரிேவத இல்ரல.

ேலியின் முன்ைால் ேயவதா, பணவோ, வபவைா, புகவழா எதுவும் இருப்பதில்ரல. ேலி,

ேனிதரை உண்ரேக்கு மிக சநருக்கோக்குகிறது.

தன்ரைப் பற்றிக்சகாண்டு இருந்த அத்தரைப் சபருமிதங்கரளயும் ஒவை நிமிஷத்தில் கரைத்து
அழித்துவிடுகிறது. வநாய் ஒரு ேரகயில் நம் உேரல ேட்டுேல்ல; ஆன்ோரேயும் தூய்ரேப்
படுத்துகிறது.

உேல் வநாயுறும்வபாது ேைதில் வதான்றும் முதல் வகள்வி, ‘எைக்குன்னு யாரு இருக்கா?’

என்பதுதான். ேற்ற எந்த வநைங்கரளயும்விே க ேனிதனின் சநருக்கமும் அன்பும் அைே
ரணப்பும் மிகத் வதரேயாக உள்ள தருணம் அதுதான்!

10 ேயதில் காய்ச் ல் காண்பதற்கும் 30 ேயதில் காய்ச் லில் படுப்பதற்கும் வித்தியா ம்

இருக்கிறது. 10 ேயதில் காய்ச் ல் கண்ோல், ேற்ற எல்வலாருக்கும் ேருேது வபால தைக்கும்
காய்ச் ல் ேந்திருக்கிறது என்று எண்ணத் வதான்றுகிறது. ஆைால், 30 ேயதிவலா, ‘எைக்கு
எப்படிக் காய்ச் ல் ேந்தது? எத்தரை நாளில் ரியாகும்? ஒருவேரள ரியாகாேல் வபாைால்
என்ை ச ய்ேது?’ என்று ந்வதகங்களும் வகள்விகளும் நீரூற்ரறப் வபால சபாங்கி ேழியத்
சதாேங்குகின்றை.

அரதவிே, திடீசைை உலகின் இயக்கத்திலிருந்து தான் துண்டிக்கப்பட்டுவிட்ேரதப் வபாலவும்,

இப் படிவய சில நாட்கள் கேந்து வபாைால் தன்ரை உலகம் அடிவயாடு ேறந்து விடும் என்பது
வபாலவும் வநாயாளி நிரைக்கத் சதாேங்குகிறான்.

உலகிவலவய மிகப் புரிந்துசகாள்ள முடியாதது வநாயாளிகளின் வகாபம். உண்ரேயில், அேைது

வகாபம் ேனிதர்களிேம் இல்ரல. தன் உேலுக்குள் நேக்கும் புரியாத ோற்றங்களின் மீதாை
வகாபத்ரத அேன் தைக்கு சநருக்கோை ேனிதர்களின் மீது காட்டுகிறான்.

ேரைவியும் குழந்ரதகளும் வகாதைர்களும் தான் படுக்ரகயில் கிேக்கும்வபாது இயல்பாகக்

குளித்து, ாப்பிட்டு, காபி குடித்து தன் நாட்கரளக் கழிக்கிறார்கவள என்ற ஆத்திைம் சபாங்கி
ேருகிறது. தைக்காக ேற்றேர்கள் ேருத்திக்சகாள்ள வேண்டும் என்று வநாயாளி
ஆர ப்படுகிறான்.

வநாயுறும்வபாது ஆணுக்குக் கிரேக்கும் அன்பும் அக்கரறயும் சபண்ணுக்குக் கிரேப்பதில்ரல.

சபண் வநாயுறும் குடும்பங்களில் அது வதரேயற்ற ஒரு பிைச்ரை என்வற கருதப்படுகிறது.
ேரைவிவயா, வகாதரிவயா வநாயுற்ற வநைங்களில் உேன் இருந்து அக்கரறவயாடு
கேனித்துக்சகாள்ளும் ஆண்கள் மிக ச ாற்போைேர்கவள!

வநாய், நம் ேயரத வேறு எந்த ந்தர்ப்பத்ரதயும்விேத் துல்லியோக அரேயாளம்

காட்டிவிடுகிறது. அழுேதற்கு ேயது தரேயாக இருப்பரத வநாயாளி பல வநைங்களில்
உணர்கிறான். ஆைால், ேயரத மீறி உேல் தன் இயல்பில் உணர்ச்சிகரள சேளிப்படுத்தத்
துேங்கிவிடுகிறது. வநாயாளியின் அழுரக, ேலியால் ேட்டும் ஏற்பேக்கூடியதல்ல!

சில ஆண்டுகளுக்கு முன், ர தாப் வபட்ரேயிலிருந்த ஒரு நண்பரைக் காணச் ச ன்றவபாது,

அேைது அரறக் கதவு பாதி ாத்தப்பட்டு இருந்தது. கதரே தள்ளித் திறந்தவபாது, ஜன்ைரல
ஒட்டி ஒரு பாரய விரித்து ஒரு ஆள் அழுக்காை வேஷ்டிரய மூடிப் படுத்துக்கிேப்பது
சதரிந்தது.அருகில் ச ன்று பார்த்தும், அேர் யார் என்று சதரியவில்ரல.

பாய் முழுேதும் ோந்தி எடுக்கப்பட்டு, அதிவலவய அேர் படுத்துக்

கிேப்பது சதரிந்தது. தரலயரணயில் எச்சில் உரறந்திருந்தது. ஏவதா
உேல்நலமில்ரல என்பது பார்த்த நிமிஷத்திவலவய சதரிந்தது. அேரை
எழுப்பி உட்காைரேத்வதன். ேஞ் ள் பூத்த கண்கவளாடு, மிக சேலிதாை
குைலில், ‘ஒரு டீ ோங்கித் தை முடியுோ?’ என்று வகட்ோர்.

அருகிலிருந்த கரேயில் டீ ோங்கி ேந்து தந்வதன். அேைால் குடிக்க

முடியவில்ரல. உட்கார்ந்த நிரலயில் ோந்தி எடுத்தார். அடிேயிறு
பிடித்துக் சகாண்ேது வபால, அேைது கண்கள் பிதுங்கிை. ேலியில் அேர்
புலம்பிைார். அப்வபாதுதான் கேனித்வதன், அேர் படுத்திருந்த பாய்
முழுேதும் ேஞ் ளாகியிருந்தது. அேைது உள்ளங்ரகயில்கூே ேஞ் ள்
பேர்ந்திருந்தது.

ேஞ் ள்காோரல கண்டிருப்பது புரிந்தது. உேவை, அேரைப் சபாது

ேருத்துேேரைக்கு அரழத்துப் வபாய்ச் வ ர்த்துவிட்டு, அரறயில்
இருந்த ேற்ற நண்பர்களுக்குத் தகேல் சகாடுத்வதன்.
ஆைால், அேர் தங்கள் அரறரயச் வ ர்ந்தேர் இல்ரல என்றும், பரழய வேன்ஷனில் இருந்த
நபர் என்றும், குடித்துவிட்டு ேந்து அதிக சதால்ரல தைக்கூடியேர் என்றும் ச ால்லி
ஒதுங்கிக்சகாண்ோர்கள்.

ஒரு ோை காலத்துக்கு ேருந்தும் உணவும் முரறயாகத் தைப்பட்ே வபாதும், அேர் வநாயிலிருந்து
விடுபேவேயில்ரல. அேரைப் பற்றிய தகேரல அறிந்தேர்கள், நண்பர்கள் எைப் பலருக்கும்
ச ால்லியவபாதும் யாரும் அேர் மீது அக்கரற எடுத்து அருகில் இருந்து பார்க்கத் தயாைாக
இல்ரல.

வநாயாளியாக இருப்பரதவிேவும், நண்பர்கள் இல்லாேல் இருப்பதுதான் தான் ச ய்த தேறு

என்ற குற்ற உணர்வு அேரை துேளச் ச ய்யவே, என்வைாடும் வப ேறுத்தேரைப் வபால
ஒடுங்கிப்வபாயிருந்தார். அேருக்குத் வதரே ேருந்து ேட்டுேல்ல; ஆவைாக்கியோை உணவும்
அருகிலிருந்து கேனிக்கும் அக்கரறயாை உறவுகளுவே என்று ேருத்துேர்கள் ச ான்ைவபாது,
அசதல்லாம் ாத்தியமில்ரல என்று ேறுத்திருக்கிறார்.

ேருத்துேேரையிலிருந்து ஊருக்கு அனுப்பிரேக்கும் நாளில் அேர் என் ரககரளப்

பிடித்துக்சகாண்டு நன்றி ச ான்ைபடிவய ‘‘நண்பர்கள், சதரிந்தேர்கள்னு எவ்ேளவு வபரை
டிஸ்ேர்ப் பண்ணியிருக்வகன்னு இப்வபாதான் புரியுது. இத்தரை நாள் ோழ்ந்ததுக்கு என்ை
ம்பாதிச்சு சேச்சிருக்வகன். பத்து வபர் ோயில் விழுந்தரதத் தவிை, வேறு ஒண்ணுவே இல்ரல.
இவ்ேளவு சபரிய ஊர்ல எைக்குனு ஒரு ஆள்கூே இல்ரல. அேோைோ இருக்கு’’ என்று
கூசிப்வபாைார்.

ோழ்க்ரக, தன்ரைப் புரியரேப்பதற்குச் சில நிகழ்வுகரளயும் தருணங்கரளயும்

ஏற்படுத்துகிறது வபாலும்! உேலில் வதான்றிய வநாய் கால ோற்றத்தில் நீங்கிவிேக்கூடும்.
ஆைால், வநாய்ரே ஏற்படுத்திய புரிதல் ோழ்நாள் முழுேதும் கூேவே இருக்கக்கூடியதல்லோ?

வஜார்ோன் நாட்டில், ஒரு கரதஇருக்கிறது. இைண்டு நண்பர்கள் பாரலேைத்தில் பயணம்

ச ய்துசகாண்டு இருந்தார்கள். சேயிலும், எல்ரலயற்றுப் பைந்த ேணலும் அேர்களின்
பயணத்ரதக் கடுரேயாக்கிை. ரகயில் ரேத்திருந்த தண்ணீரையும் உணரேயும் பகிர்ந்து
ாப்பிட்ோர்கள். இருேரில் பணக் காைைாக இருந்தேன், தைது உணரே ஏன் ேற்றேவைாடு
பகிர்ந்து ாப்பிே வேண்டும் என்று எரிச் ல்சகாண்ோன். அதைால், நண்பனுக்குத் தைாேல் அதிக
உணரே, தாவை ாப்பிேத் சதாேங்கிைான். அது வபால, தண்ணீரையும் அேன் ஒருேவை குடித்து
ேந்தான். தன்ரை ஏோற்றுகிறான் என்று சதரிந்தவபாதும், ஏழ்ரேயிலிருந்த நண்பன் வகாபம்
சகாள்ளவே இல்ரல.

பாரலேைத்தில், ஓரிேத்தில் ஈச்ர ேைம் இருந்தது. அதில் உதிர்ந்த பழங்கரள எல்லாம் ஏரழ
ஓடிப் வபாய் சபாறுக்கிச் வ கரித்தான். பணக்காைன், அரே யாவும் தைக்வக ச ாந்தோைரே
என்று ச ால்லிப் பறிக்க, ‘உன்னிேம்தான் வதரேயாை உணவு இருக்கிறவத... பிறகு, ஏன் இரதப்
பறிக்கிறாய்?’ என்று வகட்ோன் ஏரழ.

பணக்காைன், ‘அப்படியாைால், நான் உணரே ரேத்துக்சகாண்டு உன்ரை ஏோற்றுகிவறன்

என்று குற்றம் ச ால்கிறாயா?’ என்று ண்ரேயிட்டு, ஏரழயின் முகத்தில் ஓங்கி ஒரு அடி
அடித்தான். அந்த நிமிஷவே இருேரும் பிரிந்து, தனித்தனிவய நேக்கத் சதாேங்கிைார்கள்.
ேலியும் அேோைமும் சகாண்ேேைாக, பாரலேைத்தின் ேணலில், ‘இன்று நண்பன் என்ரை
அடித்துவிட்ோன்’ என்று சபரிதாக எழுதி ரேத்துவிட்டு நேக்கத் துேங்கிைான் ஏரழ.

சில நாட்கள் இருேரும் தனித் தனியாக நேந்து, தண்ணீர் கிரேக்கா ேல் அரலந்து திரிந்தார்கள்.
அப் வபாது ஓரிேத்தில் சிறிதளவு தண்ணீர் கசிேரதக் கண்டு பணக்காைன் ஓடிச் ச ன்று தண்ணீர்
குடிக்க முயன்றான். திடீசைை நண்பனின் நிரைவு ேந்தது. ‘இவ்ேளவு காலம் பழகிய நண்பரை,
ஒரு கஷ்ேம் என்று ேந்ததும் ஏோற்றிவிட்வோவே’ என்று வதான்றியதும், நண்பன் சபயரைச்
ச ால்லிச் த்தமிட்டு அரழத்தான்.

அந்தக் குைல் வகட்டு ஓவோடி ேந்த ஏரழ நண்பன், அங்வக தண்ணீர் இருந்தரதக் கண்டு
ஆச் ர்யம் அரேந்தான். பணக்காைன், ‘இதில் உள்ள தண்ணீரை ஒருேன் ேட்டுவே குடிக்க
முடியும். நீவய குடித்துக்சகாள்’ என்றான். உேவை ஏரழ, தாகம் மிகுதியில், அந்தத் தண்ணீரை
முழுேதும் குடித்துவிட்டு நண்பரை அரணத்துக்சகாண்டு நன்றி சதரிவித்தான்.

பின், இருேரும் ஒன்றாக நேக்கத் சதாேங்கிைார்கள். ஏரழ, அங்கிருந்த ஒரு கல்லில், ‘நண்பன்
இன்று ேறக்க முடியாத ஓர் உதவி ச ய்தான்’ என்று எழுதி ரேத்தான். இந்த இைண்ரேயும்
ோனிலிருந்து பார்த்துக்சகாண்டு இருந்த வதேரத அேர்கள் முன் வதான்றி, ஏரழயிேம், ‘அேன்
உன்ரை அடித்தவபாது அரத ேணலில் எழுதி ரேத்தாய். உதவி ச ய்தவபாவதா அரதக் கல்லில்
எழுதிரேக்கிறாய். அது ஏன்?’ என்று வகட்ேது.

‘நேந்த தேறுகள் காற்வறாடு வபாக வேண்டியரே. அதைால், அரத ேணலில் எழுதிரேத்வதன்.

ஆைால், ச ய்த நன்றிரய என்றும் ேறக்கக் கூோது. ஆகவே, அரதக் கல்லில் எழுதிரேத்வதன்’
என்றான் ஏரழ என்பதாக முடிகிறது கரத.

உலகில் எந்த ேனிதனும் தனியாள் இல்ரல. அேைது ச ய்ரககளும் சேறுப்பும் வகாபமுவே

அேரைத் தனிரேப்படுத்துகின்றை. ோழ்வில் வதடித் வதடி நாம் வ கரித்து ரேக்க வேண்டியது
பணத்ரதயல்ல; ேனித உறவுகரளவய!
வகள்விக்குறி? (14)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

உதிர்ந்த சிரிப்பு
? ‘‘ஏன் இப்படி இருக்கீங்க?’’
இது ேற்றேர்கரள வநாக்கிக் வகட்கப்பே வேண்டிய வகள்வி அல்ல. ஒவ்சோருேரும் தன்ரைப்
பார்த்துக் வகட்டுக்சகாள்ள வேண்டிய வகள்வி. ‘நான் ஏன் இப்படி இருக்வகன்?’ என்று சுய
அறிதல் துேங்காத ேரை, ேற்றேர்கள் வகட்கும் இந்தக் வகள்வி வகாபத்ரதத் தவிை, வேறு
எரதயுவே பதிலாகத் தைாது.

‘இப்படி இருக்கிறீர்கவள..?’ என்று ேற்றேர்கள் ச ால்கிறார்கள் என்றால், உண்ரேயில் நாம்

எப்படி இருக்கிவறாம்? கேரலகள், ஆத்திைம், வகாபம் என்று நம் ேைது எப்வபாதும்
சகாதித்துக்சகாண்வே இருக் கிறது. உதட்டில் இருந்த சிரிப்பு அழிந்து பல காலம் ஆகிவிட்ேது.
வயா ரைகள், அதிருப்தி, பயம் இேற்ரற முகத்தில் பூசிக்சகாண்டுவிட்வோம். அடுத்தேவைாடு
பகிர்ந்துசகாள்ள, வகாபத்ரதத் தவிை வேறு எதுவும் நம்மிேம் இல்ரல என்றுதாவை அர்த்தம்!
எங்வக வபாைது நேது சிரிப்பும் ஆைந்தமும்?

குழந்ரதயின் முதல் சேளிப்பாடு, முகம் பார்த்துச் சிரிப்பதுதான். விளக்கின் சுேரைப் வபாலப்

சபாலிவோடும் அழவகாடும் உள்ள சிரிப்பு அது.

தூக்கத்தில்கூே குழந்ரத தன்ரை ேறந்து சிரிக்கும். ‘கேவுள் அதுக்கு வேடிக்ரக காட்டிக்
சகாண்டு இருக்கிறார். அதைால்தான் சிரிக்கிறது’ என்று கிைாேத்தில் ச ால்ோர்கள்.

ேயது ேளை ேளை, நாம் சிரிப்பிே மிருந்தும், நேக்கு விரளயாட்டுக் காட்டும் கேவுளிேமிருந்தும்
விலகி ேைத் துேங்குகிவறாம். குழந்ரதப் பருேத்தில் துேங்கும் சிரிப்பு, முப்பது ேயதில் ேரறயத்
துேங்குகிறது எைலாம். இன்று நடுத்தை ேயரதக் கேந்த ேனிதனின் முகத்தில் சிரிப்புக் காை
தேயவே இல்ரல. கீவழ கிேந்த நாணயத்ரதக் கண்சேடுப்பது வபான்று எப்வபாதாேது அரிதாக
ேத்திய ேயதுரேயேர்கள் முகத்தில் சிரிப்பு வதான்றி ேரறகிறது.

எைது அன்றாேப் பயணத்தில் வபருந்தில், ையிலில், ாரலகளில் நூற்றுக்கணக்காை ேக்கரளத்

திைமும் பார்க்கிவறன். அதில் சிரித்த முகம் மிக அரிதாகவே காணப்படுகிறது. சநருக்கடியின்
அே ைமும் கேரலயும் படிந்த முகங்கள்தான் அதிகம். பள்ளிக்குச் ச ல்லும் சிறுேர்களும்
இருபது ேயரதத் சதாட்ே ஆண்களும் சபண் களும் ேட்டுவே இதில் விதிவிலக்கு.

எதற்காக இந்த இறுக்கம்? ஏன் இந்தப் பதற்றம்? நம் ேைம் ஏன் எப்வபாதும் வகாபத்திவலவய
ஊறிக் கிேக்கிறது? நல்ல ஆவைாக்கியத்தின் அறிகுறிவய சிரிப்புதான். ஆைால், சிரிப்ரபக்கூே
விரல சகாடுத்து ோங்கும் காலகட்ேத்தில் நாம் ோழ்கிவறாம். சிரிப்பதற்கு யாரும் கற்றுத் தை
முடியாது. சிரிப்ரப ேரறத்து ரேக்கவும் முடியாது. சிரிப்பின் முன்ைால் ஆண், சபண் வபதமும்
இல்ரல. ேயதும் இல்ரல.

நகைப் வபருந்தில் துேங்கி சேளியூர் வபருந்து ேரை எங்கு

வநாக்கிைாலும் ேனித முகங்கள் ஒன்றுவபாலவே இறுக்கேரேந்து
இருக்கின்றை. அந்த சேௌைம் கேனிதனின் இருப்ரபப்
புறக்கணிக்கக்கூடியது. அப்வபாது ேைதில், ‘ஏன் இப்படி இருக்கீங்க?’
என்ற வகள்வி உருோகிறது.

அவநகோக ஒவ்சோரு வீட்டிலும் ஆண், சபண் யாேரின் ேைதிலும்

ேற்றேர் குறித்து இவத வகள்விதான் உள்வளாடிக்சகாண்டு இருக்கிறது.
ஆைால், அரத சேளிப்படுத்துேது கிரேயாது.

பள்ளி நாட்களிவலவய இந்தப் பிைச்ரை துேங்கிவிடுகிறது. பாேம்

நேத்த ேரும் ஆசிரியர்களில் ஒருேர் கூேச் சிரிப்பதில்ரல. அரத மீறி
ோணேர்கவளாடு சிரித்துப் பழகும் யாவைா ஓர் ஆசிரியர் ேந்துவிட் ோவலா, ேகுப்பரறவய
கரளகட்ேத் துேங்கிவிடுகிறது. கற்றவலாடு புன்ைரகயும் கலக்கும்வபாதுதான், பாேப் புத்தகம்
இனிக்கத் துேங்கு கிறது. புன்ைரகவயாடு கற்றுத்தரும் ஆசிரியைால் எேரையும் படிக்க
ரேத்துவிே முடியும்.

சபற்வறார்களுக்வகா தம் குழந்ரத கவளாடு வபசுேதற்கு வநைமும் இல்ரல; விருப்பமும்

இல்ரல. பின் எப்படிப் வபசிச் சிரிப்பது? அதைால் தாைாகவே எரதவயா நிரைத்துச் சிரிக்கும்
பழக்கம் பலருக்கும் சிறுேயதிவல துேங்கி விடுகிறது. அது ஒன்றுதான் சிரிப்ரபக்
காப்பாற்றிக்சகாள்ள இருக்கும் ேழி என்றுகூே சில ேயம் வதான்றுகிறது.

சிரிப்பின் இேத்ரதக் ரகப்பற்றிக் சகாண்ேரே வகாபமும், ஆத்திைமும் தான். எங்காேது ஒரு

ஆள் சிரித்துக் சகாண்டு இருப்பரதக் கண்ோல், ஏவைா பலருக்குக் வகாபம் ேருகிறது. சபாது
இேங்களில் யாைாேது ோய் விட்டுச் சிரிப்பரதக் கண்ோல் ஆத்திைப் படுகிவறாம். சதாேர்ந்து
சிரித்துக் சகாண்வே இருக்கும் ேனிதன் ரபத்தியம் என்று கட்ேம் கட்ேப் படுகிறான். எதற்காகச்
சிரிப்பு மீது நேக்கு இத்தரை சேறுப்பு?
சிரிப்பு எத்தரை ேகத்தாைது என்று அறிந்துசகாள்ள, ‘ரலஃப் இஸ்
பியூட்டிஃபுல்’ என்ற ஆஸ்கர் விருது சபற்ற பேத்ரத ஒருமுரற பாருங்கள்.
ாவின் முன்ைால்கூே சிரித்து விரளயாே முடிந்த ஒரு ேனிதனின் கரத அது.

புன்ைரக நம் உதட்டிலிருந்து உலரக வநாக்கிச் ச ல்லும் ஒரு ேண்ணத்துப்

பூச்சி! அது சறக்ரக இல்லாேவல பறக்கக்கூடியது. தைக்கு அருகில் உள்ள
ேனிதனின் இதயத்தினுள் வநைாகச் ச ன்று அேர்ந்துவிேக்கூடியது புன்ைரக.

ார்லி ாப்ளின் பேங்கரளப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? பேம் முழுே தும் ாப்ளின்

அடிபடுேதும், உரத படுேதும், வேலிருந்து கீவழ விழுேதுோகவே
இருப்பார். அேைது வேதரை ேற்றேர்கரளச் சிரிக்க ரேத்துக்சகாண்வே
இருக்கும். ாப்ளின் ச ய்யும் ஒவை விந்ரத, ேலிரயக் கேந்து ச ல்ேதுதான்!

ாப்ளின் என்ற ஒரு ேனிதைால் சோத்த உலரகவய சிரிக்கரேக்க

முடிந்திருக்கிறது. உலக யுத்தத்தின் பின்ைால், ேனித ேைங்கரளக்
கவ்வியிருந்த சேறுரேரய ாப்ளி னின் சிரிப்புதான் வபாக்கியது. வீடு,
குழந்ரதகரள இழந்த ேனிதர்கள்கூே அந்தச் சிரிப்பின் முன் தங்கரள ேறந்து
லயித்திருக்கிறார்கள்.

சிரிப்பு ஒரு நறுேணம் வபான்றது. மூடி ரேத்துவிட்ோல் பயனில்ரல. சேளிப்படுத்த

வேண்டும். ஒருேரிேமிருந்து ேற்றேருக்கு அந்த நறுேணம் பைவிக்சகாண்வே இருக்க வேண்டும்.
மிகுந்த ேைசநருக்கடியில் தத்தளிக்கும் நவீை ோழ்வுக்கு ஒவை விடுதரலதான் இருக்கிறது... அது
சிரிப்பு!

நம் முகத்தில் சிரிப்ரபத் தக்கரேத்துக்சகாள்ேது எளிதில்ரல. இதயத்தில் சிரிப்பு

ஒளிந்திருந்தால்தான், முகத்தில் அது சேளிப்படும். சகால்கத்தாவில் ஒரு பிச்ர க்காைரைப்
பார்த்திருக்கிவறன். அேன் ாரலவயாைம், ரகயில் ஒரு குச்சிரய ரேத்துக்சகாண்டு
உட்கார்ந்திருந்தான். கிழிந்துவபாை அைக்கு நிற உரே அணிந்திருந்த அேன் முகத்தில்
ச ம்பழுப்பு நிறோை தாடி. சேலிந்த வதாற்றம்.

அேன் யாரிேமும் பிச்ர வகட்பது கிரேயாது. பதிலாக, ாரலயில் நேந்து ச ல்கிறேர்கள்

ஒவ்சோருேரைப் வபால நேந்துகாட்டுேதும் வகலி ச ய்ேதுோக இருந்தான். சில வநைம், அேன்
தன்ரை ஒரு குைங்குவபால பாவித்துக்சகாண்டு, தாவித்தாவி வேடிக்ரக காட்டிக்சகாண்டு
இருந்தான்.
 ாரலயில் ச ல்லும் எேரும், அேன் தன் பின்ைாடிவய ேந்து தன்ரைப்
வபாலவே பாேரை ச ய்ேரதக் கண்டு வகாபம் சகாள்ளவில்ரல. ோறாக,
சிரிப் வபாடு ரகயிலிருந்த கார அேனிேம் சகாடுத்துவிட்டுப்
வபாைார்கள். சகால் கத்தாவில் நான் தங்கியிருந்த இைண்டு ோைமும், திைம்
அேரைப் பார்த்திருக்கிவறன். அேன் நகைோசிகரளப் பகடி ச ய்தபடிவய
அவத இேத்தில் இருந்தான். அேன் உேல் சோழியின் ேழியாக சேளியாை
பரிகா ம் எல்வலாருக்கும் பிடித்திருந்தது.

யாரிேமும் ரக நீட்டி யா கம் வகட்காேல், அவத வநைம் தன்ரைச் சுற்றிய

உலகம் எப்படி இருக்கிறது என்று பகடி ச ய்யும் ேைவதாடு உள்ள
பிச்ர க்காைன் ஆச் ர்யம் தருபேைாக இருந்தான். சிரிப்புதான் அேரை
இன்றும் ேைதில் நிறுத்திரேத்திருக்கிறது என்று வதான்று கிறது.

ோழ்க்ரக, சிரித்து ேகிழும்படியாகோ இருக்கிறது என்று பலரும்

வகட்கலாம். ஆைால், சிரிப்பதற்குக்கூே வநைமில்லாத ோழ்க்ரகயால்
என்ை பயன் என்று வயாசித்துப் பாருங்கள்.

ைவீந்திைநாத் தாகூர் ச ான்ை கரத ஒன்று நிரைவில் இருக்கிறது. தாகூர், ேகுப்பரறயில் தன்
ோணேர்களுக்குப் பாேம் நேத்தும் வபாது தேரள கணக்கு ஒன்ரறக் வகட்ோர்.

நான்கு தேரளகள், ஒரு குளத்தின் கரையில் நின்றபடிவய குதிப்பரதப் பற்றி

வயாசித்துக்சகாண்டு இருந்தை. ஒரு தேரள, தான் தாவிக் குதிக்கப் வபாகிவறன் என்றது. உேவை
இைண்டு தேரளகள் தாங்களும் குதிக்கப் வபாேதாக அறிவித்தை. இப்வபாது கரையில் எத்தரை
தேரளகள் இருக்கின்றை என்று ஒரு ோணேனிேம் தாகூர் வகட்ோர்.

ோணேன் மூன்று தேரளகள் தண்ணீரில் குதித்துவிட்ேதால், மீதம் ஒரு தேரள கரையில்

இருக்கிறது என்றான். தாகூர் சிரித்தபடிவய, ‘இல்ரல. தரையில் நான்கு தேரளகள் இருக்
கின்றை’ என்றார். ோணேனுக்குப் புரியவில்ரல. தாகூர் புன்ைரகத்தபடிவய, ‘தேரளகள்
குதிக்க வேண்டும் என்று நிரைத்தவத தவிை, எதுவும் குதிக்கவில்ரல’ என்றார்.

‘நிரைப்பது வேறு; ச யல்படுேது வேறு. பல வநைங்களில் அரதச் ச ய்ய வேண்டும், இரதச்

ச ய்ய வேண்டும் என்று நாம் நிரைப்வபாம். ஆைால், எரதயும் ச ய்ய முடிந்ததில்ரல. இந்தத்
தேரளகரளப் வபால கரையில் உட்கார்ந்தபடிவய வயாசித்துக்சகாண்டுதான் இருக் கிவறாம்’
என்று தாகூர் ச ான்ைதும் ேகுப்பரறவய சிரிப்பில் அதிர்ந்தது.

சிரிக்க வேண்டும் என்று ஆர ப்பட்ோல் ேட்டும் வபாதாது. அதற்குரிய ேைரதயும் பகிர்ரேயும்

ாத்தியோக்குேதும் நேது வேரலவய. கற்றுக் சகாள்ேதற்கு வதேரதகளிேமிருந்து ேட்டுேல்ல,
தேரளகளிேமும் நிரறய இருக்கத்தான் ச ய்கிறது. யார் கற்றுத் தந்தாலும் பாேம் ஒன்றுதான்
இல்ரலயா?
வகள்விக்குறி? (15)

எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

? அறிந்த தேறு
‘‘எதுக்காக இவ்ேளவு அே ைம்?’’

இந்த நூற்றாண்டின் தீர்க்க முடியாத வநாய்களில் ஒன்று, அே ைம்!

வீடு, பணியிேம், வபருந்து, மின் ாை ையில், ேணிக ேளாகம், பள்ளி, வகாயில், ேங்கி,
ேருத்துேேரை, திவயட்ேர் எை எங்கும் அே ைம் சபாங்கி ேழிகிறது. சிறியேர்கள்,
சபரியேர்கள் எை வபதமில்லாேல் இந்த வநாய்க்கு நம்ரே ஒப்புக்சகாடுத்திருக்கிவறாம்.

எதற்காக இவ்ேளவு அே ைம் என்று ஒருவபாதும் நம்ரே நாவே வகட்டுக்சகாண்ேது இல்ரல.

அே ைம், ரேைஸ் கிருமிகரளவிேவும் வோ ோைது. அது உேலுக்குள் புகுந்த ேறு நிமிேம்
ரககால்கள் தாவே உதறத் துேங்கிவிடுகின்றை. முகம் சிேந்துவிடுகிறது. உேல் நடுங்கத்
துேங்குகிறது. வகாபம், ஆத்திைம், கேரல என்று உணர்ச்சிகளின் தடுோற்றத்துக்கு மூலகாைண
ோக இருப்பது அே ைம்தான்.

ோழ்க்ரகயின் வேகம் அதிகோகிவிட்ேது; நிம்ேதிரயத் சதாரலத்துவிட்டு, பணம் ம்பாதித்துக்

சகாண்டு இருக்கிவறாம் என்று வேதரைப்போத ேனிதர்கவள இல்ரல. இதற்காை முக்கிய
காைணம், கேனிதன் மீது நம்பிக்ரக இல்லாேல் வபாைதும், திட்ேமிேப்போத ோழ்வும்,
எரதயும் உேவை அரேந்துவிே வேண்டும் என்ற ஆர யுவே!

அன்றாேம் நேக்கும் ாரல விபத்துக்கரளயும், இள ேயதில் ஏற்படும் துர்ேைணங்கரளயும்,

சபயர் சதரியாத வநாய்கரளயும் காணும்வபாது,

ேைதில் மின்ைசலைத் வதான்றி ேரறகிறது இந்தக் வகள்வி.

எதற்காக இவ்ேளவு அே ைம்? கரும்ரபச் சுரேப்பது வபால சகாஞ் ம் சகாஞ் ோகக் கடித்துச்
சுரேக்க வேண்டிய ோழ்க்ரகரய, வலகியம் விழுங்குேதுவபால நாவில் போேவல
விழுங்கிக்சகாண்டு இருக்கிவறாவே, ஏன்?

திை ரி ோழ்வு நேக்கு ருசிகைோக இல்ரல. சநருக்கடியும் பைபைப்பும் காைணமில்லாத பயமும்

நம்மீது சதாற்றிக்சகாண்டு இருக்கின்றை. எல்லா வீடுகளிலும் காரல வநைம் ஒன்று வபாலவே
இருக் கிறது. ‘பள்ளிக்கு வநைோச்சு’ என்று ஒரு பக்கம் பிள்ரளகளும், அலுேலகம் வபாேதற்காக
பஸ்வஸா ையிவலா பிடிக்க வேண்டும் என்று ஆண்களும் சபண்களும் கிரேத்தரதச் ாப்பிட்டு
ஈைத் தரல வயாடும், அப்பிக்கிேக்கும் பாதித் தூக்கத்வதாடும் அே ை அே ைோக ாரலரயக்
கேந்து, வபருந்தில் இடிபட்டு, நசுங்கிச் ச ல்கிறார்கள்.

இப்படி இயந்திை சபாம்ரேகள் வபால ோழும் நேது அே ை ோழ்வின்

சபாருள்தான் என்ை?

சில நாட்களுக்கு முன் மின் ாை ையிலில், 30 ேயரதக் கேந்த ஒரு

சபண்ரணப் பார்த்வதன். அலுேலகம் ச ல்லும் காரல வநைக் கூட்ேத்தின்
சநருக்கடிக்குள்ளாக, தைது ஈைத் தரலரய சிறிய கர்ச்சீப்பால்
துரேத்தபடிவய நின்றி ருந்தார். யாைாேது சகாஞ் ம் இேம் சகாடுத் தால்
வபாதும் என்பது வபால அேைது முக பாேத்தில் ேலி வதான்றி
ேரறந்துசகாண்டு இருந்தது. ஒவ்சோரு ஸ்வேஷன் ேருேதற்கு முன்பும்,
உட்கார்ந்திருப் பேர்கள் யாவைனும் எழுகிறார்களா என்று
பார்த்துக்சகாண்டு இருந் தார். ஒருேழியாக ையில் ோம்பலம் ேந்தவபாது
அேருக்கு ஸீட் கிரேத்தது. நுனியில் உட்கார்ந்தபடிவய அே ை ோகத்
தைது டிபன் பாக்ரஸ வஹண்ட்வபக்கில் இருந்து எடுத்துப் பிரித்துச்
ாப்பிே முரைந்தார். டிபன் பாக்ஸ் திறந்துசகாள்ள வில்ரல. என்ை
ச ய்ேது என்று சதரியாேல் நகத்ரதக் சகாடுத்துத் திறக்க முயன்றார்.
பலன் இல்ரல.

அேர் டிபன் பாக்ரஸத் திறக்கப் வபாைாடுேரத அந்த கம்பார்ட் சேன்ட்வே பார்த்துக்சகாண்டு

இருந்தது. ஆைால், யாரும் அேரிேம் ஒரு ோர்த்ரதகூேப் வப வில்ரல. அேரும் நிமிர்ந்து
பார்க்கக் கூச் ப்பட்ேேர் வபால தரல கவிழ்ந்தபடிவய உதட்ரேக் கடித்துக்சகாண்டு, முழு
பலத்ரதப் பயன் படுத்தி டிபன் பாக்ரஸ போசைைத் திறந்தார். மூடி திறந்து, உள்ளிருந்த
ாப்பாடு முழுேதும் அப்படிவய அேர் காலடியில் சகாட்டியது.

ாம்பார் ாதத்தின் ோ ரை அந்த இேம் முழுேதும் பைவியது. சேள்ரள பூ ணித் துண்டுகளும்

பூண்டு ஊறு காயும் அேர் ச ருப்பில் ஒட்டிக்சகாண் ேை. முகம் சேளிறிப்வபாய், அே ை
அே ைோகக் குனிந்து, கீவழ சகாட்டிய ாதம் முழுேரதயும் அள்ளி, ஓடும் ையிலின் ஜன்ைலுக்கு
சேளிவய வபாட் ோர். இது ேழக்கோக நேக்கிற ச யல் என்பது வபால, பயணிகள் வபப்பர்
படித்தபடியும் ச ல்வபான் வபசிய படியும் இருந்தார்கள்.

அேர் முகத்தில் பசி அப்பிக்கிேந்தது. அலுேலகத்துக்கு வநைோகிவிட்ேது. இனி ேழியில்கூேச்

ாப்பிே முடியாது என்ற வேதரை பீறிட்ேது. தன்ரை மீறி ேரும் அழுரகரய ேற்றேர்கள்
பார்த்துவிேக் கூோது என்று ஜன்ைலின் இரும்புக் கம்பிகரள சேறித்துப் பார்த்த படி ேந்தார்
அந்தப் சபண்ேணி.

அேர் காலடியில் சிந்திக் கிேந்தை பருக்ரககள். என் ேைதில் ச ால்ல முடியாத ேலியும் துக்கமும்
உருோைது. எதற்காக இந்தப் சபண் ாப்பிேக் கூே வநைமில்லாேல் வேரலக்கு ஓடிக் சகாண்டு
இருக்கிறார்? என்ை அே ைம் இது? எரதச் ாதிப்பதற்காக இப்படிப் பைபைப்பாக அரலகிறார்?
பசி பூசிய அேர் முகத்ரத ஏன் ேற்றேர்கள் கேைம்சகாள்ள ேறுக்கிறார்கள்? வைாடு வைாலரின்
அடியில் சிக்கிக்சகாண்ே நாணயம் ாரலயில் பதிந்துவபாய் எடுக்க முடியா ேல் ஆகிவிடுேது
வபால, நேது ோழ்க்ரகயும் ஏவதா ஒரு பற் க்கைத்தின் கீழ் சிக்கி நசுங்கி விட்ேதா?
ையில், பார்க் ஸ்வேஷனில் ேந்து இறங்கியதும் விடுவிடுசேை அேர்
சேளிவயறி, கூட்ேத்தில் நேந்து வபாைார். கேந்து ச ல்லும் ேனித
முகங் களின் ஆற்றில் தானும் கலந்துவிட்ேது வபால அேர்
வபாேரதப் பார்த்தவபாது, நகை ோழ்வின் க ப்பு முகத்தில்
அரறந்தது.

ாரலவயாை ப்-வேயின் படிக்கட்டில் உட் கார்ந்து ரகவயந்தும்

பிச்ர க்காைன்கூே இரத விே அரேதியாகவும் அே ைமின்றியும்
தைது நாட்கரளக் கழிக்கிறான். படுக்க இேம் இல் லாேல்
ாரலயில் உறங்குபேர்கள்கூே ோரல வநைங்கரள வைடிவயா
வகட்டுக்சகாண்டு, பிள்ரள களுேன் விரளயாடிக்சகாண்டு,
யாேரும் ஒன்றாகச் வ ர்ந்து அேர்ந்து ாப்பிட்டுக் சகாண்டு
இருக்கிறார்கள்.

வேரல, பணம், ஆர கள் என்று ோய ோரைத் துைத்தித் திரியும்

ேத்தியதை ேர்க்கம் எரதயும் அரேய முடியாேலும், அரேந்தரத
அனுபவிக்க முடியாேலும் திரி ங்கு வபால மிதக்கிறது. அே ைம், அேர்கள் ேயதின் சேன்
ரேரய அழித்துவிடுகிறது. வதாற்றத்தில் ேட்டுமின்றி, சிந்தரையிலும் ச யல்பாட்டிலும் லிப்பு
சதாற்றிக்சகாண்டுவிடுகிறது.

வயாசிக்ரகயில் வதான்றுகிறது... இது ஒரு தனிப்பட்ே சபண்ணின் ேலி ேட்டுேல்ல; ஒவ்சோரு

நாளும் நூற்றுக்கணக்கில் ஆண்களும் சபண்களும் இவத சநருக்கடிக்குதான் ஆளா கிறார்கள்.
பணி ார்ந்த அே ைம் தவிர்க்க முடியாததுதான். ஆைால், எல்லா வநைங்களிலும் பேபேப்பாகவும்
நிம்ேதியின்றியும் ஏன் இருக்க வேண்டும் என்று சதரியவில்ரல!

ேண்ணத்துப்பூச்சி ஒரு பூவிலிருந்து வதன் எடுப்பதற்காக எங்சகங்வகா சுற்றியரலகிறது. ஆைால்,

வதன் உள்ள பூரேக் கண்டுவிட் ோவலா, அரதச் சுற்றி ேந்து உணர் சகாம்பு களால் வதரை
உறிஞ்சி அப்படிவய கிறங்கிக்கிேக் கிறது. ஒரு துளி வதன் என்றாலும், அதன் சுரேரய ருசிக்கும்
ேண்ணத்துப் பூச்சியின் லயிப்பு ஏன் ேனிதர் களுக்கு ேருேவத இல்ரல? சபாறுரேவயாடு
சிலந்தி தன் ேரல பின்னுகிறது. அதைதன் வேகத்தில் விருட் ங்கள் ேளர்கின்றை. இயற்ரக
எதற்கும் அே ைம் காட்டுேவத இல்ரல.

முன்சைாரு காலத்தில் ஒரு சஜன் துறவி காட்டுக்குள் நின்ற நிரலயில் தேம் ச ய்துசகாண்டு
இருந்தார். பறரேகள் அேரின் தரலயிலும் வதாளிலும் உட்கார்ந்துசகாண்டு பயமின்றி
இரளப்பாறிச் ச ன்றை. இதைால் அந்தத் துறவியிேம் ஏவதா ோய க்தி இருக்கிறது என்று நம்பி
அேரிேம் சீேர்களாகச் வ ர்ேதற்கு பலரும் முயற்சி ச ய்தார்கள்.

ஓர் இரளஞன் அந்தத் துறவியிேம் ச ன்று, ‘ேனிதர்கரளக் கண்ோல் பயந்து ஓடும் பறரேகள்
உங்களிேம் ேட்டும் எப்படி இவ்ேளவு சநருக்க ோக இருக்கின்றை?’ என்று வகட் ோன். அேர்
பதில் ச ால்லாேல் புன்ைரக ேட்டுவே ச ய்தார். அங்வகவய இருந்து அேரைப் வபால தானும்
பறரேகரள ேசியப்படுத்த பழக வேண்டியதுதான் என்று முடிவு ச ய்த இரளஞன், அேரைப்
வபாலவே நிற்கத் துேங்கிைான்.

ஒரு பறரேகூே அேரை சநருங்கி ேைவே இல்ரல. அேன் தன் மீது இரலகரளப்
வபார்த்திக்சகாண்ே வபாதும் பறரேகள் சநருங்கவில்ரல. சில ேருேங்கள் அங்வகவய இருந்தும்
அேைால் பறரேகரளத் தன் வதாளில் அேைச் ச ய்ய முடியவில்ரல.
ஓர் இைவு துறவியிேம், ‘‘இதற்காை பதில் சதரியாவிட்ோல் இப்வபாவத ஆற்றில் குதித்துச் ாகப்
வபாகிவறன்’’ என்றான். துறவி சிரித்தபடிவய, ‘‘புயலில் சிக்கிய ேைத்ரதப் வபால உன் ேைது
எப்வபாதும் மிக வேகோக அர ந்தபடிவய இருக்கிறது. பதற்றம் ேற்றும் சபாறுரேயின்ரேதான்
உன்ரைப் பறரேகரள விட்டு விலக்கி ரேத்திருக்கிறது. கூழாங்கல்ரலப் வபால உள்ளுக்குள்
ஈைத்வதாடும் சேளியில் லைமில்லாேலும் இருந்தால், பறரேகள் உன்ரை தாவே வதடி ேரும்’’
என்றார்.

பறரேகரள விடுங்கள்... நேது வீட்டில் உள்ளேர்கள், நண்பர்கள், உேன் பணியாற்றுபேர்கள்

என்று எேவைாடும் நேக்கு இணக்கம் இல்லாத சூழல் உருோைதற்காை காைணமும்
இதுதானில்ரலயா?

வகள்விக்குறி? (16) எஸ்.ைாேகிருஷ்ணன்

? ோரை அளப்வபாம்
‘‘ஒரு ஆளாவல என்ை ச ய்ய முடியும்?’’

கா ட்டுச் ச டிகரளவிேவும் அதிகோக, வகள்விகள் நேக்குள் ேண்டிக்கிேக்கின்றை. இத்தரை

ேருேோகியும் இன்னும் ஏன் ேறுரே இருக்கிறது? ஏன் இன்னும் பல்லாயிைம் ேக்கள்
வீடில்லாேல் ாரலவயாைங்களில் ேசிக்கிறார்கள்? எப்படி இவ்ேளவு வநாய்கள் உருோகிை?
குடிநீருக்குக்கூே ஏன் வபாைாே வேண்டியிருக்கிறது? ேனிதரை ேனிதன் எதற்காக ேஞ் கம்
பண்ணுகிறான்? பத்து ேயதுச் சிறுேன் சகாரல ச ய்யுேளவு வீடுகளில் என்ை சநருக்கடி? ஆண்,
சபண் உறவில் ஏன் இவ்ேளவு க ப்புகள், ேன்சகாரலகள்? இப்படி ஒவ்சோரு நாளும்
ச ய்தித்தாரள விரித்தவுேன், நீரூற்ரறப்வபால ேைதில் வகள்விகள் சபாங்கி ேழியத்
துேங்கிவிடுகின்றை.

ஆைால், இந்தக் வகள்விகளில் எரதயும் நாம் பகிர்ந்துசகாள்ேது கிரேயாது. ேைதில் வபாட்டுப்

பூட்டி விடுகிவறாம். வகள்விகரள நேக்குள் புரதத்துக்சகாள் ேதற்கு ஒவையரு காைணம்தான்
இருக்கிறது. அது, ஒரு ஆளால் என்ை ச ய்ய முடியும் என்ற ந்வதகம்!

தனிேனித முயற்சிகள் சேற்றி சபறாது; ஒரு ஆளால் எரதயும் ாதித்துவிே முடியாது என்ற
சபாது எண்ணம் நம்மிரேவய காலங்காலோக உள்ளது. ஆைால், இது முழுப் சபாய்!

இன்றுள்ள எல்லாச் ாதரைகளும் ேளர்ச்சிகளும் ஏவதா ஒரு தனிேனிதனின் ஆர யும்,

வபாைாட்ேமும், உரழப்பும் தந்தரேதாவை? மின் ாைம்

கண்டுபிடிக்கப்படுேதற்கு முன்புேரை அரதப் பற்றிய வபச்சு, மிகக் வகலியாக இருந்தது.
ச ல்வபான் ேருேதற்கு முன்பு, ‘அசதல் லாம் எப்படிச் ாத்தியம்?’ என்று பரிகா ம் ச ய்தார்கள்.
ஆைால், ஏவதா ஒரு ேனித ேைம் தைது விருப்பத்தின் மீது சதாேர்ந்து உரழத்து, இன்று
உலகுக்வக தன் கண்டுபிடிப்ரபப் பயன்படுத்தத் தந்திருக்கிறது.

காந்தியும், இவயசுவும், புத்தனும் தனிேனிதர்கள்தாவை? அேர்களால் உலகுக்கு ேழிகாட்ே

முடிந்திருக்கிறது; எளிய ேக்களின் துயைங்கரளப் பங்குவபாட்டுக்சகாள்ள முடிந்திருக்கிறது.
உலகம் யாசிப்பது அதி ாக ம் ச ய்கின்றேரையல்ல; ேனித துயைங்கரளப் பகிர்ந்து
சகாள்பேரைவய!

பாேப்புத்தகங்களில் இேர்கரளப் பற்றிப் படிப்பவதாடு நம்

வேரல முடிந்துவிட்ேது என்று விலகிக்சகாள்கிவறாம்.
நேக்குள் உள்ள காந்திரய, புத்தரைக் கண்டுசகாள்ேதில்ரல.
உலகம் எப்வபாதுவே பரிகா த்ரதயும் வகலிரயயும்,
அேோைத்ரதயும்தான் முன்வைாடி ேனிதர் களுக்குப் பரி ாகத்
தந்திருக்கிறது. ஆைால், அரதப் பற்றிய கேரலயின்றித் தைது
பாரதயில் சதாேர்ந்து ச ல்பேன், ோழும் காலத்திவலவய
நாயகைாகிறான்.

ஒரு ஆளால் என்ை ச ய்துவிே முடியும் என்ற வகள்விரயச்

ந்திக்கும்வபாசதல்லாம் எைக்கு, ஒரு ஆளால் ச ய்ய
முடியாதது என்ை இருக்கிறது என்வற வதான்றுகிறது. ஒரு
ேனிதன் ந்திைனில் காலடி ரேத்திருக்கிறான். இன்சைாரு
ேனிதன் இேயேரலயில் ஏறி, ாதரை புரிந்திருக்கிறான்.
வபாைாளி ஒருேன், கறுப்பிை விடுதரலக்காக முன்னின்று
வபாைாடி, ேனித உரிரேரய நிரல நாட்டியிருக்கிறான். விஞ்ஞானியருேன் வநாய்களிலிருந்து
ேனித குலத்ரதக் காக்கப் வபாைாடி, புதிய ேருந்துகரளக் கண்டு பிடிக்கிறான். இப்படிப்
சபயர்கரளத் தாண்டி ேனித விருப்பமும் உரழப்பும் ாதிக்க முடிந்தரேதாவை, இன்று நாம்
காணும் உலகம்!

தனிேனிதைால் முடியாதது எதுவும் இல்ரல. ஆைால், தனிேனிதன் தைது ச யல்களால்

தன்வைாடு ோழும் ேனிதர்கரள ஒன்றிரணக்கவும், க ேனிதர்கள் மீது அக்கரறசகாண்டும்
இருந்தால், அேைது காரியங்களுக்கு ஆயிைம் ரககள் துரண ச ய்யக் காத்திருக்கின்றை. அதுதான்
உண்ரே.

தனிேனிதர்களால் என்ை ச ய்துவிே முடியும் என்பதற்கு, எைக்கு விருப்போை பத்து வபரை

உதாைணோகச் ச ால்ல முடியும். இேர்கள் வேறு வேறு துரறகளில் ேகாலத்தில் பணியாற்றும்
வபாைாளிகள்.

சோங்கரி ேத்தாய்: சகன்யாவில், எளிய குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்த கறுப்பிைப் சபண்ணாை

சோங்கரி ேத்தாய், அழிந்து ேரும் இயற்ரகரயப் பாதுகாப்பதற்காகப் பசுரே இயக்கம் ஒன்ரற
நேத்தி ேருகிறார். இேர், அழிந்து ேரும் இயற்ரகச் ச ல்ேங்கரளப் பாதுகாப்பதற்காக ேைங்கள்
நடும் முயற்சியில் இறங்கி, லட் க்கணக்காை ேைங்கரள ஆப்பிரிக்கா முழுேதும் நட்டிருக்கிறார்.
இேைால் இன்று சகன்யாவின் இயற்ரக ேளம் காப்பாற்றப்பட்டு இருக்கிறது. இதற்காக
இேருக்கு ோதாைத்துக்காை வநாபல் பரிசு ேழங்கப்பட்டு இருக்கிறது.

ஜாக் சிம்: சபாதுக் கழிப்பரறகள் எப்படி இருக்கின்றை என்பரத ரேத்துதான் அங்குள்ள

அை ாங்கம் எப்படி நேந்துசகாள்கிறது, ேக்கள் எந்த அளவு சுகாதாைத்வதாடு இருக்கிறார்கள்
என்பரதத் சதரிந்து சகாள்ள முடியும் என்று கருதி, சுகாதாைோை சபாதுக் கழிப்பரறகள்
அரேக்கக் வகாரி, கழிப்பரற இயக்கம் ஒன்ரற நேத்தி ேருகிறார் ஜாக்சிம். உலகசேங்கும்
பயணம் ச ய்து கழிப்பரறயின் முக்கியத்துேம் பற்றி விளக்கும் இேைது இயக்கம், முரறயாை
கழிப்பரறகள் இல்லாேல் அல்லல்படும் ேக்களுக்கு இலே ோகக் கழிப்பரறகள் கட்டித்
தருகிறது.
ேந்தைா சிோ: இயற்ரக விே ாயம் ேற்றும் நேது பாைம்பரியோை
விரதகள் ேற்றும் விே ாய முரற கரளப் பாதுகாப்பதற்காக வபாைாடி
ேரும் ேந்தைா சிோ, வேைாடூனில் இயற்ரகயாை விே ாயப் பண்ரண
அரேத்து, அழிந்து ேரும் இந்திய விே ாயத்ரதக் காத்து ேருகிறார்.
வேம்பு, துளசி ேற்றும் இந்திய சநல்ேரககரளப் பன்ைாட்டு
நிறுேைங்கள் உரிரே சகாண்ோடியவபாது, அரத எதிர்த்து நீதித் துரறயின்
ேழியாகப் வபாைாடி, அேற்றுக்காை உரிரேரய இந்தியாவுக்குப் சபற்றுத்
தந்தேர்.

ஆண்ட்ரு லிபர்சேன்: கேந்த நூறு ேருேங்களில் உலகிலிருந்து

முற்றிலுோக அழிந்துவபாை சோழிகளின் எண்ணிக்ரக 1,300 எைக்கூறும்
லிபர்சேன், ோயன் பழங்குடியிைரின் சோழிரயப் பாதுகாப்பதற்காகப்
வபாைாடி ேருகிறார். உலகசேங்கும் உள்ள பூர்ேகுடிகள், ேரலோழ் ேக்களின் சோழி ேற்றும்
கலா ாைத்ரதப் பாதுகாக்கப் வபாைாடும் இேர், சோழிரய அழிப்பதன் ேழியாக ேக்களின்
நிரைவுகரள அழித்துக்சகாண்டு இருக்கிவறாம் என்று நிரைவுபடுத்துகிறார்.

தலாய் லாோ: சபௌத்த ேதகுரு என்பரதத் தாண்டி, உலகசேங்கும் ோதாைம் ேற்றும் ேனித
உரிரேகள் குறித்த விழிப்பு உணர்ரே ஏற்படுத்துேதற்காகப் பயணம் ச ய்துேருகிறார்.
அகிம்ர ேற்றும் சபௌத்த சநறிகளின் ேழிவய ேனித ோழ்ரே இன்ரறய
பிைச்ரைகளிலிருந்தும் ேன்முரறயிேமிருந்தும் காப்பாற்றமுடியும் என்று புதிய ேழி
காட்டுகிறார்.

ரிக் கர் ன்: உேல் குரறபாடு காைணோக, க்கை நாற்காலியில் தைது ோழ்ரேத் துேங்கிய ரிக்
கர் ன், க்கை நாற்காலியிவலவய 24,900 ரேல்கள் பயணம் ச ய்து, 34 நாடுகரளக் கேந்து
ச ன்றிருக் கிறார். ‘வபாப்’பில் துேங்கி பள்ளி ோணேர்கள் ேரை அரைேரையும் ந்தித்து, உேல்
குரறபாட்ரே மீறி எப்படி ாதரை ச ய்ய முடியும் என்பது பற்றிப் வபசி ேருகிறார். உேல்
குரறபாடு சகாண்ே ஆயிைக்கணக்காவைாருக்கு இேைது பயணம் புதிய நம்பிக்ரக
அளித்திருக்கிறது.

கார்வலா சபட்ரினி: ஃபாஸ்ட் ஃபுட் எைப்படும் அே ை உணவு நம் உேல்நலத் ரதயும்

ஆவைாக்கியத்ரதயும் சகடுத்து ரேத்திருக்கிறது; உேைடியாக அதிலிருந்து நாம் விடுபே
வேண்டும் என்று கூறும் கார்வலா, இதற்காக ‘ஸ்வலா ஃபுட்’ என்ற இயக்கத்ரத நேத்தி ேருகிறார்.
உணரேத் வதர்ந்சதடுத்து, சுரேத்துச் ாப்பிே வேண்டும்; ஆவைாக்கியோை உணவு யாேருக்கும்
கிரேக்க வேண்டும் என்பதற்காக இேைது இயக்கம் உலகம் முழுேதும் வபாைாடி ேருகிறது.
இதைால் பல நாடுகளில் முக்கிய ஃபாஸ்ட் ஃபுட் உணேகங்கள் மூேப்பட்டுஇருக்கின்றை.

ஸ்டீபன் ஹாக்கின்ஸ்: மூரளரயத் தவிை, உேல் முழுேதும் நைம்புச் சீர்வகடு வநாயால்

பாதிக்கப்பட்டு, ஸ்சபஷல் க்கை நாற்காலி மூலம் இயங்கி ேரும் ஸ்டீபன் ஹாக்கின்ஸ், இன்று
உலகின் தரலசிறந்த விஞ்ஞானி. ஐன்ஸ்டீன் ேகித்த விஞ்ஞாைத் துரற தரலேர் பதவிரய
இன்று இேர் ேகிக்கிறார். காலம் குறித்தும் பிைபஞ் த்தின் ேைலாறு குறித்தும் ஆய்வு ச ய்து புதிய
கண்டுபிடிப்ரப நிகழ்த்தி ேருகிறார், ேகால விஞ்ஞாை உலகின் ஆதர் ேனிதைாை இேர்.

வேதாபட்கர்: நர்ேதா அரண வபாைாட்ேத்தில், அந்த அரணக்கட்டிைால் பாதிக் கப்பட்ே

கிைாேோசிகளுக்கு ஆதைவுக் குைல் சகாடுத்துப் வபாைாடி ேரும் வேதா பட்கர், இந்தியாவின்
ேகால மூகப் வபாைாளிகளில் முக்கியோைேர். நதிநீர்ப் பிைச்ரை குறித்த இேைது
வபாைாட்ேங்களும் இயக்கச் ச யல்பாடுகளும் உலகுக்வக ேழிகாட்டுேதாக உள்ளை.
எரின் குருசேல்: புத்தகங்கள் ோசிப்பதன் மூலம் ேக்களிரேவய உள்ள துவே ஷத்ரதயும்
பரகரேரயயும் விலக்கிவிே முடியும் என்று நிரூபித்துள்ள பள்ளி ஆசிரிரய.
கலிவபார்னியாவில் உள்ள தைது பள்ளிரய ஒட்டிய பகுதியில், கறுப்பிை ேக்கள் நிறத் துவேஷம்
காட்ேப்படுகிறார்கள் என்பரத அறிந்து, அந்தப் பகுதி ேக்களிரேவய கவிரதகரளயும் சிறு
பிைசுைங்கரளயும் படித்துக்காட்டி ஒரு ோசிப்பு இயக்கம் நேத்தி, அதன் ேழிவய நிற
வேற்றுரேரயக் கேந்து, ேனித அன்ரப ஒன்றிரணத்துக் காட்டியேர். இன்று அேைது இயக்கம்,
உலகம் முழுேதும் புத்தக ோசிப்பின் ேழிவய ேனிதர்களுக்குள் ஒற்றுரேரயயும் அன்ரபயும்
ஏற்படுத்த முயன்று ேருகிறது.

‘தனிேனிதர்களால் என்ை ச ய்துவிே முடியும்?’ என்ற வகள்விக்காை உதாைணங் கள்தான் இந்தப்

பத்து வபர். இேர்கரளப் வபால் பல்லாயிைம் வபர் ேனித ோழ்ரே வேம்படுத்துேதற்காகப்
வபாைாடி ேருகிறார்கள். இேர்கள் யாேருக்கும் உள்ள ஒவை ஒற்றுரே, உலகின் மீதாை
அக்கரறயும் கேனிதர்களின் மீதாை அன்புவே!

சபௌத்த கரத ஒன்றிருக்கிறது. புத்தரைச் ந்தித்து அறசநறிகள் கற்றுக்சகாள்ேதற்காக அேைது

ேகன் ைாகுலன் ேந்திருந்தான். அேன் புத்தர் இருந்த அரறக்குள் ேந்தவபாது, புத்தர் அங்கு ஒரு
அகன்ற பாத்திைத்தில் ரேக்கப்பட்டு இருந்த தண்ணீரில் அேைது ரககால்கரள அமிழ்த்திச்
சுத்தம் ச ய்துசகாள்ளச் ச ான்ைார். ைாகுலன் அப்படிவய ச ய்தான். பிறகு, புத்தர் பாத்திைத்தில்
உள்ள அந்தத் தண்ணீரைக் குடிக்கும்படி அேனி ேம் ச ான்ைார்.

‘அசுத்தோை தண்ணீரை எப்படிக் குடிப்பது?’ என்று வகட்ோன் ைாகுலன். ‘தண்ணீர்

சுத்தோகத்தான் இருந்தது. அரத அசுத்தப்படுத்தியது நீதாவை? பிறகு, நீவய அரதக் குடிக்க
ேறுக்கிறாவய?’ என்று வகட்ோர் புத்தர். இருந்தாலும், அசுத்தோைரத எப்படிக் குடிப்பது என்று
ைாகுலன் ேறுக்கவே, ‘இப்படித்தான் உலரக நேது ேைம், சேய், சோழி, ச யல்களின் ேழியாக
ஒவ்சோரு நாளும் களங்கப்படுத்துகிவறாம். பிறகு, நாவே உலகம் சகட்டுவிட்ேது என்றும்
கூச் லிடுகிவறாம். நம்ோல் ஏற்படுத்தப்பட்ே சீர்வகட்ரே நாம்தாவை ேறுசீைரேக்க வேண்டும்?’
என்றார் புத்தர்.

இன்ரறக்கு நேக்கு மிகத் வதரேயாக இருப்பது, புத்தர் ச ான்ை இந்த அறிவுரைதான்!

நிரறந்தது