Alamat ng Buto ng Kasoy

Isang araw ay nagkakaroon ng kasayahan ang mga hayop sa gubat kung saan may punong Kasoy.
Nagsasawayan, nag-aawitan, nagkakainan, at naghahalakhakanang mga nagsasaya. Anupa’t napuno ang
gubat ng ingay ng mga hayop na nagkakasiyahan.

Ang malakas na halakhakan ng mga hayop ay dinig na dinig ng buto ng Kasoy na nasa loob ng
bungangkahoy. “Sana makasali ako sa kanilang kasayahan. Gusto ko ring umawit at sumayaw. Ayoko
nang makulong ditto sa loob,”Himutok ng Kasoy.

Ngunit anuman ang gawing kilos, unat at sipa ng kasoy ay hindi ito makalabas sa bungangkahoy.
Lingkot na lungkot ang nangungulilang Kasoy sa kanyang kinalalagyan.

Tulong! Tulungan ninyo ako! Nais kong makalabas dito. “sigaw ng Kasoy sa pag-asang may
makarinig sa kanya. Dahil sa ingay ng mga nagkakasayahan ay walang nakarinig sa kanya. Kawawang
nilalang!

May isang engkantada sa gubat na nakarinig din ng ingay ng mga nagsasayng hayop. Hinanap ng
engkantada ang pook ng kasiyahan at nakisali siya sa sayawan, awitan, kainan, at katuwaan. Sa sandaling
pagtigil ng ingay ng mga hayop ay narinig ng Engkantada ang nagsusumamong panaghoy ng Kasoy.

“Nasaan ka? Ako ay engkantada at matutulungan kita.”ani Engkantada

“Narito ako sa loob ng Kasoy na bungangkahoy na dilaw at hugis kampana.”

Sa isang kumpas ng mahiwagang baton ng Engkantada ay nakalabas ang Kasoy. Anong tuwa nito
at hindi matapos-tapos ang pasasalamat sa Engkantada. Sa isang saglit ay sumali ang Kasoy sa
kasiyahan- nakiagsayaw, umawit, humalakhak, sumigaw at kumain. Walang pagkasiyahan sa tuwa ang
Kasoy!

Butihing Engkantada, nais ko nang ditto manirahan sa labas. Ayoko nang bumalik sa dati kong
tirahang parang bilangguan sa dilim,”pakiusap ng Kasoy.

Sige, kung talagang iyan ang nais mo ay pagbibigyan kita. Mag mula ngayon ay ditto kana
mananahan sa labas ng bungangkahoy.” Pangako ng Engkantada.

Pagkalipas ng isang oras ay napagod na ang mga hayop. Natapos na ang kasiyahan. Nagbalik na
ang mga hayop sa kani-kanilang mga lungga upang magpahinga. Naiwan ang Kasoy na sabik pang
makisaya. Nagpalinga-linga siya ngunit talagang wala na ang mga hayop. Tahimik na ang gubat.

Biglang na lamang nagulantang ang Kasoy nang dumagundong ang kulog sa dati’ý tahimik na
gubat. Biglang nagdilim ang langit at nagtago ang buwan at mga bituin. Di nagtagal ay bumagsak ang
malakas na ulan. Pumunit ang matatalim na kidlat na sinundan ng nakakabinging kulog. Nanginig sa
takot ang Kasoy. Basang-basa siya ng ulan.

“Butihing Engkantada, para na ninyong awaw. Ibalik ninyo ako sa aking bahay. Ayoko na rito sa
labas! Nakakatakot pala rito,” pagsusumamo ng Kasoy.

Ngunit walang Engkantada, para na ninyong awaw. Ibalik