Ako’y ikakasal…

sa aming tahana’y

masayang katulad ng parol kung pista, magara’t makulay;

kangina pa’y walang patlang ang tugtugan,

agos ang regalo’t buhos ang inuman;

ang aking magiging kabiyak ng buhay

isang kanluraning mutyang paraluman:

marilag, marangya, balita, mayaman,

sadyang pulot-gata sa bibig ng isang mundong kaibigan.

Sa tanging sasakyan

nang kami’y lumulan,

may natanaw ako sa tapat ng bahay

na isang matandang babaing luhaan;

subali’t sa gitna ng kaligayahan,

sa harap ng aking gintong kapalaran,

siya ay hindi ko binati man lamang

at hindi ko siya pinansin man lamang,

tuluy-tuloy kami sa nagagayakang simbahan sa bayan.

Kapwa maligayang nagsiluhod kapwa

sa paa ng altar, sa pilak at gintong masamyong dambana:

pagkasaya-saya’t ang mga kampana

ay nagtitimpalak sa pagbabalita

ng aming kasalang lubhang maharlika:

datapwa,
ang larawang buhay ng kaawa-awa

–ang matandang yaon—wari’y nakalimbag sa mata ko’t diwa;

at ang tumutulong luha ng kandila

tila ang kanya ring masaklap na luha;

gayon man, sa piling ng kahanga-hanga

at sakdal ng gandang kaisangpuso ko’y niwalangbahala

ang pagkabalisa, at ang aking budhi’y dagling pinayapa.

Natapos ang kasal…

maligayang bati, birong maaanghang

at saboy ng bigas ang tinanggap namin pagbaba sa altar;

nang mga sandaling pasakay na kami sa aming sasakyan

ay may alingasngas akong napakinggan…

at aking natanaw;

yaon ding matanda ang ligid ng taong hindi magkamayaw;

ako’y itinulak ng hiwagang lakas na di mapigilan

at siya’y patakbong aking nilapitan;

nang kandungin ko na sa aking kandungan,

sa mata’y napahid ang lahat ng luha, dusa’t kalungkutan,

masuyong nangiti’t maamong tinuran:

“Bunso ko… paalam…

Ako ang ina mong sawing kapalaran!”

at ang kulang-palad ay napalungayngay

at nang aking hagkan

ay wala nang buhay.

Sa nanginginig kong bisig din namatay!

Siya’y niyakap ko nang napakatagal:

Inang! Inang! Inang!

Ayaw nang balikan

ng tibok ang pusong sa hirap nawindang

kahit dinilig ko ng saganang luha ang kawawang bangkay

Noon ko natanong ang ina kong mahal,

ang Inang wika kong sa aki’y nagbigay

ng lahat kong muni, pangarap at dangal,

subalit tinikis sa gitna ng aking ginhawa’t tagumpay,

at mandi’y pulubing lumaboy sa labis na karalitaan,

namatay sa kanyang dalamhating taglay

nang ako’y sa ibang mapalad magmahal,

nang ako’y… tuluyang pakasal

sa Wikang Dayuhan!