Professional Documents
Culture Documents
ΟΙ ΣΙΒΥΛΛΕΣ
ΟΙ ΣΙΒΥΛΛΕΣ
ΟΙ ΣΙΒΥΛΛΕΣ
Όλη η ανθρωπότητα πριν την έλευση του Χριστού ανέμενε το ερχομό ενός
Σωτήρα που θα την λύτρωνε από τον θάνατο.
Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του Νόμος και Επινομείς «Ο δίκαιος χωρίς
να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.»
Από τους πλέον παλαιούς θεσμούς της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας - αν και
αμφιλεγόμενος - ήταν ο θεσμός της Σίβυλλας. Στην αρχαιότητα με τη λέξη
αυτή χαρακτηριζόταν η οποιαδήποτε γυναίκα με μαντική ικανότητα που
προφήτευε αυθόρμητα, χωρίς να ερωτηθεί, όταν περιερχόταν σε έκσταση,
μελλοντικά συμβάντα είτε καλα, είτε κακά. Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι
αρχαίοι Έλληνες, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος. Οι
Σίβυλλες δεν είχαν σχέση εργασίας με κάποιο μαντείο ή ιερατείο, ούτε ήταν
ιέρειες κάποιου ναού.
Οι Σίβυλλες λοιπόν ήταν μάντισσες της αρχαιότητας που είχαν την ιδιότητα να
προφητεύουν το μέλλον, πέφτοντας σε έκσταση όπως οι Πυθίες. Η πρώτη
Σίβυλλα ονομάζεται Σίβυλλα η Δελφίς και είναι η Άρτεμις, η αδερφή του
Απόλλωνος, όπως γνωστοποιείται στα Σχόλια εις τας «Όρνιθας» του
Αριστοφάνους και επιβεβαιώνεται από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, ο οποίος
μας διασώζει ένα μικρό τμήμα μιας ποιητικής της ψαλμωδίας. Η Σίβυλλα
Άρτεμις, ούσα Ολύμπια, δεν είναι απλά πανάρχαιη αλλά και άχρονη αφού η
αγγελική υπόσταση της προϋπάρχει της δημιουργίας του ανθρωπίνου γένους.
Ήταν δε αρχιέρεια του ιερατικού αξιώματος των Σιβύλλων. Όλες οι Σίβυλλες,
σύμφωνα με άλλες πηγές, ανεξαρτήτως του τόπου δράσης τους, ήταν ιέρειες
του Απόλλωνα.
Η Σίβυλλα η Δελφική επίσης στο ίδιο έργο προφητεύει «Του Αθανάτου (Θεού)
τον μέγα υιό, πολυύμνητε, φανερώς εξυμνώ. Στον οποίο ο ύψιστος γονεύς
θρόνο παρέδωσε για να τον λάβει εκείνος, που δεν γεννήθηκε, ως
δισυπόστατος που ήταν λόγω της σαρκός, εμφανίσθηκε, και λούσθηκε στα
ρεύματα του ποταμού Ιορδάνη, τα οποία οδηγεί σέρνοντας με
απαστράπτοντα πόδια τα κύματα.»
Την πιο σημαντική θέση μεταξύ των Σιβυλλών κατέχει η Σίβυλλα η Ερυθραία,
η οποία σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ήταν κόρη του Απόλλωνος
και της Λάμιας. Ο Παυσανίας στα «Φωκικά» του μας πληροφορεί ότι έζησε
προ του Τρωϊκού Πολέμου, γεγονός που εναρμονίζεται και με τη μαρτυρία του
Μεγάλου Αθανασίου, ο οποίος για να φανερώσει στον Άρειο το Λόγο της
Αλήθειας, μεταξύ των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε ήταν και οι χρησμοί
τής Σίβυλλας τής Ερυθραίας, την παρουσία της οποίας, την τοποθετεί χρονικά
τρεις χιλιάδες χρόνια πριν την εποχή του, δηλαδή γύρω στο 2700 π.Χ.
Ο χρησμός της Σίβυλλας της Ερυθραίας διασώζεται στο έργο του Ευσεβίου
«Εις τον βίον Κωνσταντίνου» όπως επίσης και σε πολλές συλλογές
Συβιλλικών Χρησμών και σε πολλά χειρόγραφα που βρίσκονται διάσπαρτα
τόσο στο Άγιο Όρος όσο και στις μεγάλες βιβλιοθήκες της Δύσης. Στη
συγκεκριμένη διαφάνεια βλέπουμε ένα απόσπασμα από ένα μακροσκελές
προφητικό κείμενο στο οποίο προφητεύεται η γέννηση του Ιησού από την
παρθένο Μαρία, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, το
μαρτύριο τής Σταυρώσεως, τα μαστιγώματα και τα ραπίσματα, το ακάνθινο
στεφάνι, αλλά και ο Ευαγγελισμός τής Παναγίας. Αγνοήστε το πυκνογραμμένο
λόγο απλώς παρατηρείστε ότι τα αρχικά γράμματα των προτάσεων
σχηματίζουν την ακροστιχίδα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ
ΣΤΑΥΡΟΣ.
Μεταγενέστερα ο Απόστολος Παύλος σύμφωνα με τον Κλήμεντα τον
Αλεξανδρέα συμβούλευε τους τότε χριστιανούς να μελετούν τα αρχαία
ελληνικά κείμενα και μάλιστα τους σιβυλλικούς χρησμούς.
«Λάβετε και τας ελληνικάς βίβλους. Επίγνωτε Σίβυλλαν, ως δηλοί ένα Θεόν
και τα μέλλοντα έσεσθαι...» δηλαδή «λάβετε και τις Ελληνικές βίβλους,
αναγνωρίστε την Σίβυλλα, η οποία αποκαλύπτει τον ένα Θεό και αυτά που θα
γίνουν στο μέλλον»
Αλλά ήταν μόνο οι αρχαίοι έλληνες που ανέμεναν τον ερχομό κάποιου
σωτήρα. Να τους σώσει από τι και από ποιους;
Στις κατακόμβες της Ρώμης έχει διατηρηθεί ένα κατάλοιπο της παλιάς
Μιθραϊκής λατρείας. Είναι μια εικόνα του Μίθρα που είναι βρέφος στην
αγκαλιά της Μητέρας του, και στα γόνατά τους προσφέρονται δώρα από
Πέρσες Μάγους.
Ο Μίθρας άρχισε να διδάσκει σε ηλικία 30 ετών και αποκαλείτο ως «ο καλός
ποιμήν», «η οδός της αλήθειας» και «το φως το αληθινό», επίσης αναφέρεται
ως, ο Λυτρωτής, ο Σωτήρας, ο Μεσσίας και ήταν αυτός που ταυτίστηκε τόσο
πολύ με το λιοντάρι και το αρνί.
Ετάφη σε έναν τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Η ανάστασή του
γιορταζόταν κάθε χρόνο.
Ο Κρίσνα, θεός που κατέχει εξέχουσα θέση μέσα στο ινδικό πάνθεον,
παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον Ιησού της καινής διαθήκης. Ο Κρίσνα
έκανε την εμφάνισή του πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν το Χριστό κατά
προσέγγιση το 1400 π.Χ. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές τα ονόματα
«Κρίσνα»-«Χριστός» έχουν κοινή ρίζα. Γεννήθηκε από την παρθένα Ντεβάκι,
που είχε προηγουμένως γονιμοποιηθεί με θαυματουργικό τρόπο από το θεό
Βίσνου, ο οποίος σημειωτέον είναι το δεύτερο μέλος της ινδουιστικής αγίας
τριάδας (Μπράχμα, Βίσνου, Σίβα). O Κρίσνα δέχτηκε ως δώρα σμύρνα,
χρυσάφι και λιβάνι από τρεις σοφούς. Σύντομα μετά τη γέννησή του, ένας
άγγελος προειδοποίησε τη μητέρα και τον πατριό του οτι ο δικτάτορας της
περιοχής σκοπεύει να τον εξοντώσει, από φόβο μήπως του πάρει το θρόνο
στο μέλλον. Πράγματι, ο βασιλιάς Κάμσα, όπως ονομαζόταν, διέταξε τη
σφαγή όλων των αρρένων παιδιών που γεννήθηκαν την ίδια νύχτα...
Στην ενήλική του ζωή ο Κρίσνα βαπτίστηκε στον ποταμό Γάγγη, συνήθεια που
ακολουθείται και σήμερα από τους πιστούς του, για να εξαγνίσουν το σώμα
και το πνεύμα τους. Περιόδευε στις πόλεις και τα χωριά, ακολουθούμενος από
μαθητές, διδάσκοντας και κάνοντας θαύματα, όπως η θεραπεία λεπρών και
τυφλών, ο εξορκισμός δαιμόνων, η ανάσταση νεκρών. Συναναστρεφόταν με
φτωχούς και αμαρτωλούς, ταπείνωσε τον εαυτό του πλένοντας τα πόδια των
άλλων, ενώ ακόμα «μεταμορφώθηκε» μπροστά στους μαθητές του. Ήταν
πράος και ελεήμων, δίδασκε οτι πρέπει να συγχωρεί κάποιος τους εχθρούς
του. Πριν πεθάνει οργάνωσε έναν τελευταίο «μυστικό δείπνο» με τους
μαθητές του. Δολοφονήθηκε όταν ήταν 30 χρονών, από το βέλος κάποιου
κυνηγού που τον βρήκε στην φτέρνα (εδώ θυμίζει τον ομηρικό Αχιλλέα). Τη
στιγμή του θανάτου του ο ουρανός σκοτείνιασε, ο Κρίσνα κατέβηκε στον κάτω
κόσμο, ενώ την τρίτη μέρα αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Πιστεύεται οτι θα επιστρέψει κάποτε στον κόσμο ως κριτής, μετά από
ανάσταση όλων των νεκρών, τιμωρώντας τους άδικους και επιβραβεύοντας
τους δίκαιους. Ορισμένα ονόματα με τα οποία αποκαλείται είναι «ποιμένας»,
«απελευθερωτής», «λυτρωτής», «η αρχή και το τέλος», «ο λόγος».
Εμείς αντίθετα θέλουμε να αναδείξουμε ότι η αναμονή του ερχομού του Ιησού
ως Μεσσία, του λυτρωτή ψυχών και σωμάτων ήταν προδιαγεγραμμένη σε γη
αλλά και ουρανό.
Ένα από τα πολλά που κατηγορούν τον τεκτονισμό είναι και οι μυήσεις όπου
θεωρούν ότι επηρεάζουν ή τρομάζουν τους μυούμενους.
Γ. Λ.