ANG PAGTATAPOS

NI FAITH JOY A. CAWALING

Malayo pa lang ay naririnig ko na ang tugtog ng

musika, hudyat na nagsisimula na ang parangal. Dali dali
akong lumakad papasok ng bulwagan kung saan ito ginaganap.
Pagbukas ko ng pinto ay sumalubong sa'kin ang mga ngiting
alam kong pinaghirapan at pinaggugulan ng panahon. Nakita ko
ang aking mga kaklase at maaaninag sa kanilang mga mukha
ang sayang kanilang nadarama. Hindi na ako nagtataka
pagkat ito ang araw na aming pinakahihintay, ang araw ng
aming PAGTATAPOS. Mabilis kong tinungo ang nag- iisang
bakanteng upuan sa helera ng aking mga kaklase na alam kong
inihanda talaga para sa akin. Tahimik akong nakikinig sa mga
usapan at nagmamasid sa mga pangyayari. Sari-saring emosyon
ang aking nadarama, may masaya, pagkalungkot at
panghihinayang. Naalala ko tuloy noon ang sinabe ng isa sa
aming mga propesor, “Malalaman mo lang ang tunay na saya
pagsuot mo na ang iyong toga at hawak mo na ang iyong
diploma” at masasabi ko sa sarili kong marahil ay totoo nga.
Bumalik ako sa aking ulirat ng isa-isa nang tinawag ang
pangalan ng mga estudyante. Nakangiti akong pinagmasdan ang
mga anak at mga magulang nilang umaakyat sa entablado
upang tanggapin ang parangal na matagal-tagal ring na
pinaghirapan. Hanggat.. “Casulog, Mary Joy A..” tinawag na ang
pangalan ko. Hindi katulad ng iba ay katahimikan ang
sumalubong sa akin. Malamlam kong pinagmasdan ang mga
magulang kong umaakyat sa entablado upang tanggapin ang
diplomang matagal-tagal ko ring pinaghirapan. Napalitan ng
hikbi ang kaninang sayang bumabalot sa paligid..”Ano ba itong
aking ginawa”, ang naisambit ko nalang sa aking sarili. Lamig
ang bumalot sa aking katawan, na kung tutuusin ay normal
nalang ngayon pagkat di katulad ng iba ay sumuko ako,
nagpatalo ako sa depresyon na pilit kumain sa akin. Tinapos ko
ang aking buhay bago pa man ang aking PAGTATAPOS….