Ang Indonesia (pagbigkas: in•do•nis•ya), opisyal na pangalan Republika ng Indonesia

(Indones: Republik Indonesia), ay isang bansa sa Timog-silangang Asya. Ito ay binubuo ng 17,508
mga pulo, at ito ang pinakamalaking estado sa buong daigdig na binubuo ng isang kapuluan.
Tinatantiya na nasa 238 milyong katao ang populasyon ng Indonesia, na pang-apat sa mga
pinakamataong bansa sa mundo, at ang pinakamataong bansang Muslim; subalit walang opisyal na
pananampalataya ang itinakda sa Saligang Batas ng Indonesia. Isang republika ang Indonesia, na
may inihahalal na tagapagbatas (lehislatura) at pangulo. Ang kabisera ng bansa ay Jakarta.
Pinapaligiran ang Indonesia ng Papua New Guinea, East Timor at Malaysia, at kinabibilangan rin
ang Singapore, Pilipinas, Australya, at ang Kapuluang Andaman at Nicobar ng Indiya bilang mga
kalapit na bansa at teritoryo.

Ang kapuluan ng Indonesia ay naging isang mahalagang rehiyong pangkalakalan simula pa

noong ika-7 siglo, kung kailan ang Srivijaya at paglaon Majapahit ay nangangalakal sa Tsina at
Indiya. Ang mga katutubong mga pinuno ay lumaong niyakap ang kulturang Indiyano, relihiyon at
modelong pampulitika mula sa mga sinaunang siglo, at lumaganap ang Hinduismo at Budismo sa
kapuluan. Naimpluwensiyahan rin ang kasaysayan ng Indonesia ng mga makapangyarihang
banyaga dahil sa likas yaman nito. Dinala ng mga mangangalakal na Muslim ang Islam, na ngayon
ay naging dominante sa kapuluan, habang ang mga makapangyarihang Europeo ang nagdala ng
Kristiyanismo at nakipaglaban para monopolisahin ang kalakalan sa Kapuluang Maluku
(Moluccas) noong Panahon ng Pagtuklas. Ito ay sinundan ng tatlo't kalahating siglo ng
kolonyalismo sa ilalim ng mga Olandes. Natamasa ng Indonesia ang kanilang kasarinlan
pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Ang kasaysayan ng Indonesia noon pa man ay
magulo, at sinubok ng maraming kalamidad, suliranin, banta ng separatismo, at ng panahon ng
mabilisang pagbabago at paglago ng ekonomiya.

May magkakaibang mga pangkat na etniko, wika at diyalekto, at pananampalataya ang mga
iba't-ibang pulo at kapuluan ng Indonesia, ngunit ang Habanes ang pinakamalaki – at
pinakadominanteng – pangkat etniko. Bilang isang bansang unitaryo, bumuo ang Indonesia ng
isang pagkakakilanlan gamit ang isang pambansang wika, dibersidad ng mga pangkat etniko,
pagpapakilala sa mga ibang relihiyon kahit kung nakararami ang mga Muslim, at isang kasaysayan
ng kolonyalismo at rebelyon laban dito. Ang pambansang kasabihan ng Indonesia, ang "Bhinneka
tunggal ika" ("Pagkakakaisa sa Pagkakaiba", na literal na "marami, subalit isa"), na nagsasabi na ang
pagkakaiba ang bumuo sa bansa. Subalit ang mga tensiyon sektarya at separatismo ay nagdulot ng
marahas na paghaharap na gumimbal sa katatagan ng politika at ekonomiya. Sa kabila ng laki ng
populasyon at dami ng tao sa rehiyon, malaki ang teritoryo ng Indonesia: kilala ang bansa bilang
pangalawa sa mga bansang may pinakamataas na saribuhay sapagkat kay lawak ng mga parang nito.
Biniyayaan ang bansa ng likas na yaman, subalit nilalarawan din ng kahirapan ang Indonesia sa
kasalukuyan.

Ang population ng Indonesia ayon sa census ng pambansang 2010 ay 237.64 milyon, at

tinatayang umabot sa 255.4 milyon noong 2015. 58% ang naninirahan sa isla ng Java, [1] ang
pinakapopular na isla sa buong mundo.

Sa kabila ng isang medyo mabisang programa sa pagpaplano ng pamilya na naganap mula

noong 1967, para sa dekada na nagtatapos sa 2010, ang paglaki ng populasyon ng Indonesia ay
1.49 porsyento. Sa rate na iyon, ang populasyon ng Indonesia ay inaasahang lalampas sa
kasalukuyang populasyon ng Estados Unidos. Ang ilan ay nagsasabi na ang pagpaplano ng pamilya
ay dapat na mabagsik batay sa programa ng 1967 upang maiwasan ang Indonesia na maging
ikatlong pinakapopular na bansa sa buong mundo, ngunit ang pakay na ito ay binatikos ng mga
grupong relihiyoso na naniniwala na ang pagpaplano ng pamilya ay laban sa Diyos.

Ang Indonesia ay may medyo batang populasyon kumpara sa mga bansang Kanluranin,
bagaman ito ay tumanda na habang pinabagal ang rate ng kapanganakan ng bansa at tumaas ang
pag-asa sa buhay. Ang panggitnang edad ng Indonesia ay 30.2 taon noong 2017 [7]. Kasama sa
Indonesia ang maraming pangkat etniko, kultura at lingguwistika, na ang ilan ay nauugnay sa bawat
isa. Dahil ang kalayaan, ang Indonesia (isang anyo ng Malay at opisyal na wikang pambansa) ay ang
wika ng karamihan sa
nakasulat na komunikasyon, edukasyon, pamahalaan, at negosyo. Maraming mga lokal na wikang
etniko ang unang wika ng karamihan sa mga Indones at mahalaga pa rin.
Kultura at Tradisyon ng Bansang Indonesia:

Ang Indonesia ay isa sa mga bansang nasa Timog-silangang Asya.

Pinakamalaking estado ang Indonesia sa buong daigdig na binubuo ng arkipelago o isang

kapuluan. Ito ay binubuo ng 17,000-18,000 na mga pulo.

Ang kabisera nitong Jakarta ay matatagpuan sa Java. Ito ang pinakamalaking lungsod ng
bansa, na sinundan ng Surabaya, Bandung, Medan, and Semarang.

Mga Relihiyon:
Muslim (88%)
Kristiyano/Protestante/Katoliko (10%)
Hindu at Buddhist (2%)

Mga Lenggwahe:
Ang pangunahing wika ng Indonesia ay Bahasa.
Wikang Austronesian at Javanese (45%)
Sundanese (15%)
Coastal Malay (8%)
Madurese (7%)

Ang kultura ng Indonesia ay nanggagaling at nag-uugat sa kanilang mga paniniwala, mga

relihiyon, tradisyon, kultura, mga nakasanayan ng mga katutubo at sining.

Ang mga tao sa Indonesia ay magagaling sa sining. Pati pagdedekorasyon ng kanilang mga
tahanan ay kanilang pinagbibigyang pansin. Lahat ng bagay ay may kinalaman sa mga diyos at
diyosa.

Bukod sa turismo, pinagkukunan kabuhayan din nila ang pagsasaka dahil sa matabang
lupa at mainam na klima dito.

Kinuha mula sa iba’t ibang rehiyon ang kanilang kultura.

Sa kabila ng impluwensya ng mga dayuhan na mananakop, may mga katutubo o tribo na

pinagyayaman pa rin ang kanilang kinagisnan tulad ng mga ritwal, mga paniniwala at mga
pangkakatutubong kasuotan.

Mga Nakagisnan:

Kroncong - Isang uri ng musika na ginagamit sa Indonesia.

Angklung - Isang instrumento na gawa sa kawayan.

Koes Plus - Isang banda noon sa Indonesia ng mga panahong 1960-80.

Sasando - Instrumentong gawa sa hinating dahon ng Lontar palm, na kahawig ng alpa (harp).

Poco poco - Ipinagbawal ang ganitong uri ng sayaw sa mga Muslim dahil naniniwala sila na ito ay
isang tradisyunal na sayaw ng Kristiyano at ang mga galaw nito ay katulad ng simbolo ng krus.

Kecak - Ginagawa ang sayaw na ito bilang pagpupugay sa dating labanan ng mabuti at masamang
espiritu.

Pencak Silat - Isang uri ng self defense na itunuturo kadalasan sa mga bata pa lamang.
 Kroncong (binibigkas na "kronchong"; Indonesian: Keroncong, Dutch: Krontjong) ay ang
pangalan ng isang instrumento na tulad ng ukulele at isang musikal na estilo ng musikal na
karaniwang gumagamit ng kroncong (ang tunog na chrong-chrong-chrong ay nagmula sa
instrumentong ito, kaya't ang musika ay tinatawag na keronchong), ang banda o combo o ensemble
(tinawag na orkestra ng keronchong) ay binubuo ng isang plauta, isang biyolin, isang himig ng
tugtog, isang cello sa istilo ng pizzicato, string bass sa estilo ng pizzicato, at isang pang-aawit na
babae o lalaki.

Ang Pencak silat (bigkas ng Indonesian: [ˈpentˈak ˈsilat]; sa mga sinulat ng Kanluran na
minsan ay nabaybay na "pentjak silat" o phonetically bilang "penchak silat") ay isang termino ng
payong para sa isang klase ng mga kaugnay na martial arts ng Indonesia Sa mga kalapit na bansa
ang term ay karaniwang tumutukoy sa propesyonal na pakikipag-ugnay na silat. Ito ay isang form na
buong labanan ng katawan na nagsasama ng mga welga, grappling at pagkahagis bilang karagdagan
sa sandata. Ang bawat bahagi ng katawan ay ginagamit at sumailalim sa pag-atake. Ang pencak silat
ay isinagawa hindi lamang para sa pisikal na pagtatanggol kundi pati na rin sa mga pangwakas na
sikolohikal na pagtatapos.

Ang nangungunang samahan ng pencak silat sa Indonesia ay ang Ikatan Pencak Silat
Indonesia (Pencak Silat Association of Indonesia). Ang pang-ugnay na katawan para sa
international pencak silat ay ang International Pencak Silat Association o PERSILAT (Persekutuan
Pencak Silat Antara Bangsa).

Ang sasando, na tinawag ding sasandu mula sa Sandu o Sanu, ay isang tubo doon, isang
alpa-tulad ng tradisyonal na instrumento ng string ng musika na katutubong sa Rote Island ng East
Nusa Tenggara, Indonesia.
Sasando sa Mexico Indra Swara pangkat

Ang pangalang sasando ay nagmula sa salitang Rote dialect salitang "sasandu", na

nangangahulugang "panginginig ng boses" o "tunog na instrumento". Ito ay pinaniniwalaan na ang
sasando ay nakilala na sa mga Rote mula pa noong ika-7 siglo. [Citation kinakailangan]
File: Manlalaro ng Sasando mula sa Kupang, East Nusa Tenggara.webmPlay media
Ang isang lokal na tao mula sa Kupang naglalaro ng sasando na konektado sa isang panlabas na
sound system

Ang pangunahing bahagi ng sasando ay isang tubong kawayan na nagsisilbing frame ng

instrumento. Ang nakapaligid na tubo ay maraming mga kahoy na piraso na nagsisilbing mga
wedge kung saan ang mga string ay nakaunat mula sa itaas hanggang sa ibaba. Ang pag-andar ng
mga wedge ay upang hawakan ang mga string na mas mataas kaysa sa ibabaw ng tubo pati na rin
upang makagawa ng iba't ibang haba ng mga string upang lumikha ng iba't ibang mga notasyon sa
musika. Ang may string na tubo ng kawayan ay napapalibutan ng isang bag na tulad ng tagahanga ng
mga pinatuyong dahon ng lontar o palmyra (Borassus flabellifer), na gumaganap bilang resonator
ng instrumento. Ang sasando ay nilalaro kasama ang magkabilang kamay na umaabot sa mga kurot
ng tubo ng kawayan sa pamamagitan ng pagbukas sa harap. Ang mga daliri ng manlalaro
pagkatapos ay i-pluck ang mga string sa isang fashion na katulad ng paglalaro ng isang alpa o
kacapi.

Ang sasando ay maaaring magkaroon ng 28 (sasando engkel) o 56 na mga string (dobleng mga
string).
Ang angklung ay isang musikal na instrumento mula sa Indonesia na gawa sa iba't ibang
bilang ng mga kawayan ng tubes na nakakabit sa isang frame ng kawayan. Ang mga tubo ay inukit
upang magkaroon ng isang resonant pitch kapag sinaktan at nakatutok sa mga octaves, na katulad
ng mga handbells ng Kanluran. Ang batayan ng frame ay gaganapin sa isang kamay, habang ang iba
pang kamay ay nanginginig ang instrumento, na nagiging sanhi ng isang paulit-ulit na nota upang
tumunog. Ang bawat performer sa isang angklung ensemble ay karaniwang may pananagutan para
sa isang pitch lamang, tunog ng kanilang indibidwal na angklung sa naaangkop na oras upang
makabuo ng kumpletong melodies (tingnan ang Kotekan).
Ang angklung ay tanyag sa buong mundo, ngunit nagmula ito sa kung ano ngayon ang West Java at
mga Banten na lalawigan sa Indonesia, at pinatugtog ng mga Sundan sa loob ng maraming siglo.
Ang angklung at ang musika nito ay naging isang mahalagang bahagi ng kultural na pagkakakilanlan
ng mga pamayanan ng Sundanese sa West Java at Banten. [1] Ang paglalaro ng angklung bilang
isang orkestra ay nangangailangan ng kooperasyon at koordinasyon, at pinaniniwalaan na itaguyod
ang mga halaga ng pagtutulungan ng magkakasama, paggalang sa isa't isa at pagkakaisa sa lipunan.

Isa sa mga napakulay at napakamalasang lutuin ang mga lutong

Indonesian. Kadalasang sahog ng mga pagkain nila ay mga pampalasang may anghang
dahil narin sa impluwensya ng mga nasa gitna at timog Asya.

Ilan sa mga pagkaing sikat na sikat sa Indonesia ay ang mga

sumusunod:

1. Ikan Bakar (inihaw na isda)

2. Ayam goring (pritong manok)

3. Sambal

4. Rendang

5. Satay

Batik—Kahanga-hangang Tela ng Indonesia

ANG batik ay malaon nang ginagamit ng mga tao pero hindi ito napaglilipasan ng panahon.
Isinusuot ito ng mga maharlika sa mga espesyal na okasyon, pati na rin ng mga mangangalakal sa
mga pamilihan. Ito ay maganda, makulay, at may sari-saring disenyo. Pero ano ba ang batik? Paano
ito ginagawa? Saan ito nagmula? At paano ito ginagamit sa ngayon?

Ang batik ay isang klase ng tela na ginagawa na ng mga tao noon pa mang sinaunang panahon. Ang
disenyo nito ay ginagawa sa pamamagitan ng isang espesyal na paraan ng pagtitina at naging
mahalagang bahagi na ng buhay at kultura ng mga Indones. Mayroon ding ganitong mga tela sa
ibang mga bansa.

Tambalan ng Tina at Wax

Ang telang batik ay ginagawa gamit ang isang maliit na kagamitang tanso na punô ng
tunaw na wax para maiguhit sa tela ang isang komplikadong disenyo. Kapag tuyo na ang wax, ang
tela ay tinitina. Ang mga bahaging may wax ay hindi nagbabago ng kulay dahil hindi ito tinatablan
ng tina. Kadalasan, ang prosesong ito ay inuulit-ulit gamit ang iba’t ibang kulay ng tina para
makagawa ng makukulay na disenyo.
Noong kalagitnaan ng ika-19 na siglo, ang mga tagagawa ng batik ay gumagamit ng mga
tansong pantatak sa paglalagay ng wax. Ang pamamaraang ito ay mas mabilis at magagamit sa
paggawa ng maraming batik na may iisang disenyo. Noong ika-20 siglo, sinimulan ng mga pabrika
ang paggamit ng screen print sa paglalagay ng disenyo sa tela. Makakabili pa rin ng mga handmade
na batik, pero ang karamihan ng ibinebenta sa ngayon ay gawa na ng mga makina.
Karaniwan na, koton o seda ang ginagawang batik. Ang tina naman ay mula sa mga
dahon, kahoy, balat ng puno, at mga espesya, bagaman mayroon na ring artipisyal na mga tina.
Bago sinimulang gamitin ang wax, ang ginagamit sa paggawa ng mga disenyo sa tela ay paste mula
sa mga halaman, taba ng hayop, at kahit nga putik. Sa ngayon, kadalasan nang artipisyal na wax ang
ginagamit. Pero ginagamit pa rin ang pinaghalong paraffin at beeswax.
Sinaunang Tela na Hindi Lilipas sa Uso

Walang nakakaalam kung kailan at kung saan unang ginawa ang batik. Sa China, may
mga piraso ng telang batik na mula pa noong ikaanim na siglo C.E. Hindi pa rin alam kung kailan
unang natutuhan ng mga Indones ang teknik sa paggawa nito, pero pagsapit ng ika-17 siglo,
mayroon nang ebidensiya ng pag-aangkat at pagluluwas ng batik mula sa Indonesia. Nitong
nakaraang mga dekada, ang batik ay lalong naging popular at naging pagkakakilanlan ng Indonesia.
Noong 2009, bilang pagkilala sa mahabang kasaysayan ng batik sa Indonesia at sa impluwensiya
nito sa lokal na kultura, itinala ng UNESCO ang batik ng Indonesia bilang isa sa mga “Intangible
Cultural Heritage of Humanity.”

Mga Kasuutang Batik

May mga tradisyonal na paraan ng pagsusuot, pagtitiklop, at paggawa ng batik na batay sa
lokal na mga paniniwala at pamahiin. Marami sa mga probinsiya sa Indonesia ang may tipikal na
kulay at disenyo ng batik. Halimbawa, ang batik mula sa hilagang baybayin ng Java ay may
matitingkad na kulay at kadalasa’y may disenyong bulaklak, ibon, at iba pang hayop. Ang batik
naman mula sa gitnang Java ay kadalasan nang heometriko ang disenyo at iilan lang ang kulay. Mga
3,000 disenyo ng batik ang nakatala.
Ang isang tradisyonal na kasuutang batik ay ang selendang, isang shawl o telang isinasabit
ng mga babae sa kanilang balikat. Madalas, dito nila inilalagay ang kanilang baby o ang kanilang
pinamili. Pero ipinantatakip din nila ito sa ulo kapag mainit ang panahon. Ang mga lalaki ay
gumagamit ng putong na tinatawag na iket kepala. Ang parisukat na batik na ito ay itinatali sa ulo
gaya ng isang turban at madalas gamitin sa mga pormal na okasyon.
Ang isa pang popular na kasuutang batik ay ang parihabang tela na ibinabalot sa katawan, na
tinatawag na sarong. Kung minsan, tinatahi ang magkabilang dulo nito para pagdugtungin na gaya
ng malong. Ang karaniwang sarong ay itinatapis na parang palda. Isinusuot ito ng mga lalaki at
babae.
Ang batik ay puwedeng gawing iba’t ibang klase ng damit, mula sa ordinaryong pantalon
hanggang sa eleganteng gown. Puwede rin itong gawing painting, pansabit sa dingding, mantel,
kubrekama, at iba pa. Sa mga pamilihan sa Indonesia, ang mga turista ay makakakita ng mga batik
na bag, sandalyas, lampshade, at pati bag ng laptop. Napakaraming mapaggagamitan ng batik—isa
ngang kahanga-hangang tela!

Isang maliit na kagamitang tanso na punô ng tunaw na wax ang ginagamit para maiguhit
ang isang komplikadong disenyo

Pagkatapos lagyan ng disenyo, ang tela ay ilang beses na inilulubog sa tina

Mga Kasuutang Batik

1. Selendang

2. Iket kepala

3. Sarong

Ang isang tradisyonal na kasuutang batik ay ang selendang, isang shawl o telang isinasabit ng
mga babae sa kanilang balikat. Madalas, dito nila inilalagay ang kanilang baby o ang kanilang
pinamili. Pero ipinantatakip din nila ito sa ulo kapag mainit ang panahon.
Isang sarong o sarung (/ səˈrɒŋ /; Malay: [ˈsaroŋ], pormal na Indonesian: [ˈsaruŋ],
colloquial Indonesian: [ˈsarʊŋ], Tamil: சரம் , Arabic: ‫صارون‬, Sinhalese: සරම;
nangangahulugang "sheath" sa Indonesian at Malay) ay isang malaking tubo o haba ng tela, na
madalas na nakabalot sa baywang, nakasuot sa subcontinenteng India, Timog Silangang Asya,
Arabian Peninsula, East Africa, at sa maraming mga isla sa Pasipiko. Ang tela ay madalas na
pinagtagpi ng plaid o naka-checkered na mga pattern, o maaaring maliwanag na may kulay sa
pamamagitan ng batik o ikat dyeing. Maraming mga modernong sarong ang nakalimbag ng mga
disenyo, madalas na naglalarawan ng mga hayop o halaman. Ang iba't ibang mga uri ng sarong ay
isinusuot sa iba't ibang mga lugar sa mundo, lalo na, ang mga lungi sa subcontinenteng India at ang
izaar sa Arabian Peninsula.
 KULTURA
NG
INDONESIA
INDONESIA
PANANAMIT
PAGKAIN
ANG POPULATION
RODRIGO, KIRCK RUMPLES TORCINO,
ANGELICA
EVASCO, GARRIE LYNNE
DAGANATO, AIMEE YSABELLE
GONZALES, JAY-B BRYX
FAJARDO, KEZZIA
SUAREZ, ALLAN
CLARION, AIREN
CHENG, SHANNAINAH
SOLIS, MARICEL