Ἀριθμ.

κειμένου: 4

ΟΜΙΛΙΑ

ΤΗΣ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡIKON ΝΑΟΝ LUNGRO

(18 Σεπτεμβρίου 2019)

Σεβασμιώτατε Ἐπίσκοπε Λούγγρου καὶ λίαν ἡμῖν ἀγαπητὲ ἀδελφὲ ἐν

Χριστῷ κ. Δονᾶτε!

Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοὶ καὶ λοιποὶ εὐλαβεῖς Κληρικοί,

Προσφιλὲς ἐκκλησίασμα!

Μὲ αἰσθήματα πολλῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ βαθείας

κατανύξεως εἰσήλθαμε ἀπόψε εἰς τὸν περίλαμπρον τοῦτον Καθεδρικὸν

Ναὸν τῆς Ἐπισκοπῆς Λούγγρου, τὸν ἀφιερωμένον εἰς τὸν κοινὸν

προστάτην Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως χριστιανικῆς, τὸν Ἅγιον Νικόλαον,

Ἐπίσκοπον Μύρων τῆς καθ’ ἡμᾶς Λυκίας, τὸν Θαυματουργόν. Ἡ χάρις

Του ἁγιάζει τόσον τὸν τόπον τῆς Ἐπισκοπῆς Του, ὅπου καὶ ὁ τάφος Του,

ὅσον καὶ τὴν Ἰταλικὴν χερσόνησον, ἀφοῦ τὸ ἱερὸν καὶ χαριτόβρυτον

λείψανόν Του θησαυρίζεται εἰς τὸ Μπάρι, τιμώμενον μεγάλως καὶ ὑπὸ

τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ὅσον ἀκριβῶς καὶ ὑφ’ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων.

Χαιρόμεθα ποὺ καὶ σεῖς τὸν τιμᾶτε τόσον πολύ, ὥστε τοῦ ἀφιερώσατε

1
ἕνα τόσον ὡραῖον Καθεδρικὸν Ναόν! Ὁ πολὺς Νικόλαος λοιπόν, ὁ

«κανὼν» τῆς Πίστεως, ὁ διαλάμψας εἰς τὴν Ἁγίαν Α΄ Οἰκουμενικὴν

Σύνοδον, ὅπου ὁμοῦ μετὰ τῶν λοιπῶν Θεοφόρων Πατέρων διετράνωσε

τὸ εὐσεβὲς πίστευμα τῆς Ἐκκλησίας ἐν ὀρθότητι δόξης καὶ συνεπείᾳ

βίου, ἐν Ὀρθοδοξίᾳ καὶ Ὀρθοπραξία, ὅπως συνηθίζομε νὰ

ὑπογραμμίζωμε ἡμεῖς εἰς τὴν Ἀνατολήν, ὁ ἄνθρωπος τῆς πολλῆς καὶ

θεοφιλοῦς ἀγάπης, ὁ κατὰ πάντα ὑποδειγματικὸς ἐκκλησιαστικὸς

ποιμὴν καὶ Ἱεράρχης, ἄς εἶναι καὶ ἀπὸψε βοηθός, ἀντιλήπτωρ καὶ

πρέσβυς ἡμῶν τὰ πρὸς τὸν Θεόν!

Ἤλθαμε πλησίον σας, ἀγαπητοί, προσκεκλημένοι εὐγενῶς τοῦ

Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου σας κ. Δονάτου, τὸν ὁποῖο καὶ

εὐχαριστοῦμε ἀπὸ καρδίας. Τὸν ἔχομε γνωρίσει καὶ παλαιότερον καὶ

εἶναι ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς εἰς ἡμᾶς. Φέρει τὸ ὄνομα Ἕλληνος Πατρὸς

τῆς Ἐκκλησίας, τὰ μάλα θαυματουργοῦ, τοῦ Ἐπισκόπου Εὐροίας τῆς

Ἠπείρου, ἑνὸς τῶν 150 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει

Ἁγίας Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν

συμπλήρωσιν τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως διὰ τῶν περὶ Ἁγίου

Πνεύματος, περὶ Ἐκκλησίας, περὶ Βαπτίσματος καὶ προσδωκομένης

ἀναστάσεως θεσπισμάτων της, ἀπεφάνθη ἐπίσης διὰ τοῦ 3ου Κανόνος

αὐτῆς «Τὸν μέντοι Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα

τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ρώμης Ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν Νέαν

Ρώμην». Τιμᾶται ὁ Ἅγιος Δονᾶτος ἰδιαιτέρως ὡς προστάτης τῆς

Θεσπρωτίας καὶ τῆς πόλεως τῆς Παραμυθιᾶς. Ἑπομένως, εἶναι

ἰδιαιτέρως οἰκεῖος, ὄχι μόνον εἰς τὸν φέροντα τὸ ὄνομά του Ἐπίσκοπον,

ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐνταῦθα Χριστιανούς, πολλοὶ τῶν ὁποίων

2
κατάγονται ἐκ προγόνων ἐξ Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας, διὸ καὶ

προτρεπόμεθα φιλαδέλφως νὰ τυγχάνῃ ὁ Θεοφόρος οὗτος Πατὴρ ἡμῶν

τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ λειτουργικῆς τιμῆς τὴν ὁποίαν ἀξίζει.

Ἡ Καλαβρία, αὐτὴ ἡ “terra d’ occidente volta verso l’ oriente”, ὅπως

προσφυῶς ἀπεκλήθη, ὑπῆρχεν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων Ὀρθόδοξος

καὶ εὐδοκιμοῦσα εἰς τὴν εὐσέβειαν, μὲ θαυμαστῶς ἀκμάζοντα

φιλοκαλικὸν καὶ νηπτικὸν Μοναχισμόν, εὑρίσκετο δὲ ἐκκλησιαστικῶς

ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Η΄ αἰῶνος ὑπὸ τὸν Θρόνον τῆς

Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν καὶ ἀνεγνώριζεν ὡς Μητέρα

Ἐκκλησίαν. Οἱ σχέσεις συγγενείας, ὡς γνωστόν, δὲν ἀλλάζουν, παρὰ

τὰς κατὰ καιροὺς στροφὰς τῆς Ἱστορίας. Ἡ μητέρα αἰσθάνεται πάντοτε

μητέρα, ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, τὰ σκέπτεται καθημερινῶς, προσεύχεται

διακαῶς ὑπὲρ αὐτῶν, ὅσον μακρυὰ καὶ ἄν εὑρίσκωνται. Ἅπαξ μητέρα,

πάντοτε μητέρα! Οὕτω πως αἰσθάνεται καὶ δι’ ὑμᾶς ἡ ἐν

Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἄν δὲν εὑρίσκεσθε

πλέον ὑπὸ τὴν ἄμεσον κανονικὴν προστασίαν της. Καὶ χαίρεται

μητρικῶς διότι βλέπει ὅτι κρατεῖτε τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της,

τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν

περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της. Τοῦτο δὲν τὸ παραδέχεται

ὡς ἐξωτερικὸν μόνον στοιχεῖον, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἐνεῖχεν ἴσως καὶ

κάποιαν δόσιν ὑποκρίσεως, ἀλλὰ ὡς δεῖγμα ἐσωτερικῆς καὶ βαθυτέρας

δίψης καὶ νοσταλγίας. Δίψης, νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης! Ἀγάπης

«κραταιᾶς ὡς θάνατος», ἀφοῦ διὰ νὰ τὰ κρατήσετε ὅλα αὐτὰ ὡς

θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπείας σας καὶ τοῦ

αὐτοπροσδιορισμοῦ σας, κάποτε, εἰς δυσκόλους ἐποχάς, «ἐσχήκατε ἐν

3
ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄ Κορ. 1,9) καὶ θαυμασίους

Ὁμολογητὰς ἀνεδείξατε, οἷοι οἱ Ὅσιοι Λουκᾶς καὶ Βαρθολομαῖος, τῶν

ὁποίων καὶ τὰς ἁγίας εὐχὰς ἐπικαλούμεθα.

Τοὺς τελευταίους χρόνους ἡ ἔντονος πνευματικὴ δίψα πολλῶν

Iταλῶν, ὄχι ἀπαραιτήτως Ἑλληνικῆς ἤ Ἀρβανίτικης καταγωγῆς, ἤνοιξε

μίαν νέαν περίοδον παρουσίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς την

Ἰταλίαν διὰ τῆς δημιουργίας μικρῶν ἑστιῶν ἐνοριακῆς μαρτυρίας, οἱ

ὁποῖες καλύπτουν τὶς ἀνάγκες καὶ τῶν νεωστὶ ἐγκατασταθέντων ἐδῶ

Ὀροδόξων πιστῶν, χωρὶς τὸ παράπαν νὰ παρέχουν πράγματα εἰς τὴν

ἐπιτόπιον Ρωμαιοκαθολικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία καὶ εἰς πολλὰ μᾶς

ἔχει βοηθήσει καὶ συμπαρασταθῇ καὶ εἴμεθα βαθύτατα εὐγνώμονες.

Ἀντίστοιχα ἰσχύουν καὶ διά τινας μέχρι χθὲς ἐρημωμένας καὶ

ἡμιερειπωμένας Ὀρθοδόξους Μονάς, τὰς ὁποίας ἡ μέριμνα τοῦ

Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἰταλίας καὶ Μελίτης κ. Γενναδίου ἐν

συνεργασίᾳ μετὰ ἄλλων ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν τοπικῶν

Δημοτικῶν Ἀρχῶν, ἀνέστησαν ἐκ πολυχρονίου ὕπνου, ἀνεστήλωσαν

καὶ ἤδη ἀποτελοῦν μικρὰς ἑστίας ἀνατολικοῦ φωτός. Εἴμεθα βέβαιοι

ὅτι αὐτὰς τὰς Ἐνορίας καὶ Μονὰς τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη τὰς ἀγαπᾶτε καὶ

δὲν τὰς θεωρεῖτε ὡς ἀνταγωνιστρίας, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι τοιαῦται,

ἀλλ’ ὡς ἀδελφικὰς παρουσίας καὶ μαρτυρίας τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς

Κωνσταντινουπόλεως.

Μὲ τὸν Ἁγιώτατον Πάπαν Φραγκῖσκον, τὸν ἀξίως τοῦ ὀνόματός

του ζῶντα καὶ πολιτευόμενον, μᾶς συνδέει, ἀγαπητοί, στενὴ ἀδελφικὴ

ἀγάπη καὶ εἰλικρινὴς φιλία, τὴν ὁποίαν ἀμφότεροι ἐπιθυμοῦμεν νὰ

βλέπωμεν ἐκτεινομένην καὶ μεταξὺ τῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ Κλήρου καὶ τῶν

4
πιστῶν τῶν καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησιῶν. Τὸν συνηντήσαμεν μόλις χθὲς καὶ

εἴχαμεν ἐγκάρδιον συνομιλίαν – πάντοτε μὲ τὸ ὅραμα τῆς πλήρους

ἑνώσεως ἐν τῇ πίστει, ἀλλά τοῦ στέλλομεν καὶ ἀπὸ ἐδῶ τὸν θερμὸν

ἀσπασμὸν καὶ ἐγκάρδιον χαιρετισμόν μας μετὰ πολλῆς τῆς τιμῆς.

Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι ἔχομεν πολλὰ τὰ κοινά, ἀλλὰ καὶ

ἀρκετὰ τὰ ὁποῖα ἀκόμη δογματικῶς καὶ ἐκκλησιολογικῶς μᾶς κρατοῦν,

δυστυχῶς, μακρὰν τῆς διακοινωνίας, μακρὰν τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου.

Ἔχομεν τὸν Θεολογικὸν ἡμῶν Διάλογον. Ἔχομεν προχωρήσει ἀρκετά.

Μένουν ὅμως ἀκόμη κάποια «σκάνδαλα τρίβου», τὰ ὁποῖα

δυσχεραίνουν τὴν πορείαν πρὸς συνάντησιν, ἄλλα σοβαρώτερα καὶ

θεμελιώδη, καὶ ἄλλα δευτερευούσης σημασίας. Ἐργαζόμεθα καὶ ἀπὸ

τὰς δύο πλευρὰς διὰ τὴν ὑπέρβασίν των. Προσευχόμεθα ἐμεῖς, νὰ

προσεύχεσθε καὶ σεῖς, νὰ λειάνῃ ὁ Θεὸς τὴν ὁδὸν καὶ νὰ ἀνατείλῃ ἡ

ἡμέρα ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὑρεθῶμεν ἀπὸ

κοινοῦ πέριξ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Μέχρι τότε, κρατεῖτε, παρακαλοῦμεν,

τὰς ἀνατολικὰς παραδόσεις σας, συνεχίσατε νὰ ἀγαπᾶτε ὅσα οἱ

πάπποι καὶ οἱ πατέρες σας Ὀρθόδοξα στοιχεῖα, Ρωμέϊκα, Ἑλληνικά,

Ἀρβανίτικα κ.λπ. σᾶς ἐκληροδότησαν! «Ἐγκοιμβώσασθε» τὴν

ταυτότητα τῆς ἰδιοπροσωπείας σας ἀγαπῶντες τὸν Χριστόν, τὴν

Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἐνταῦθα καὶ ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἀδελφούς σας!

Συγχαίρομεν ὁλοθύμως ἐπὶ τῇ 100ετηρίδι τῆς ἱδρύσεως τῆς

Ἐπισκοπῆς τοῦ Λούγγρου ὡς ἰδιαιτέρας Ἰταλο-Ἀλβανικῆς

ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας ἐν Καλαβρίᾳ, μὲ σκοπὸν τὴν διατήρησιν τῆς

ἰδιοπροσωπείας τῶν Βυζαντινορρύθμων. Εὐχόμεθα παρὰ Θεοῦ ἔτη

πολλὰ εἰς τὸν Ποιμενάρχην, τὸν κλῆρον, τοὺς συνεργάτας καὶ τὸ

5
ποίμνιόν του, καὶ ὅλους ἐσᾶς, ἀγαπητοὶ συμπροσκυνηταί, καὶ ἐπίσης

ὅσα εὔφημα, ὅσα εὐχάριστα, ὅσα συντείνουν εἰς ψυχικὴν σωτηρίαν! Ἄς

κρατήσωμε θερμὸν τὸν σύνδεσμον τῆς μεταξύ μας εἰρήνης καὶ ἀγάπης

πάντοτε, διὰ τῶν εὐχῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων

Ἱεραρχῶν Νικολάου καὶ Δονάτου καὶ ὅλων τῶν τοπικῶν Ἁγίων τῆς

Καλαβρίας! Ἀμήν!