WIKANG FILIPINO SA

IKA-DALAWAMPU’T ISANG SIGLO

Annyeonghaseyo! Pagbati sa wikang banyaga na

kinahuhumalingan ng mga bata. Wikang Korean na ang ibig-
sabihin ay magandang hapon. Hindi na nakakapagtataka sa
panahon ngayon ang marinig ang wikang nabanggit. Hindi
nga ba’t pati mga awiting Korean ay atin nang naririnig, hindi
lamang sa mga radio at telebisyon, sa mga bata, dalaga o
binata man, ito’y bukambigbig.
Ating babalikang tanaw ang mga nagdaang taon, dati
nag-aalala tayong ang wikang Englis ang tuluyang hahalili sa
wikang Filipino. Sa paglipas ng panahon, marami ang
pagbabago. Hindi lamang sa teknolohiya kundi pati na ang
pakikipagkapwa-tao. Mga pagbabagong ni minsan hindi
pumasok sa ating mga isipan. Ngayon hindi lamang pala Englis
ang magiging banta sa wikang Filipino na ating inaalala.
Maaari palang ibang lengwahe ang siyang mamamayani.
Nakakabahala! Hindi po ba?
Datapuwat kung pag-iisipan nating mabuti at pansinin
ang paligid at mga pangyayari. Mukhang hindi naman
humahantung sa tuluyang pagbitiw ng bawat Pilipino sa
wikang Filipino. Bakit kamo?
Ipapaliwanag ko sa inyo. Ang layunin natin sa paggamit
ng Wika ay upang makipagtalastasan, na kung saan ito’y
bahagi ng ating pang-araw-araw na buhay at karanasan. Ang
wika ay nagsisilbing tulay ng ating pag-uunawaan at
pagtutulungan. Kaya’t tayo ay nakakabuo ng wastong hinuha
ayon sa pangyayari, sitwasyon, o usapan man.
Noong mga anak ko’y mumunting supling pa lamang
Filipino ang wikang kanilang kinagisnan. Bakit kailangan ba?
Madalas tinatanong ng iba. Sagot ko ay “Oo” upang lolo at
lola nilang Ilokano ay nakakausap at naiintindihan sila.
Minsan na ring nagawi sa Hongkong, wikang Englis na
pinaniniwalaang global ang dating mula pa noon, “this”, “that”,
“yes”, “no” at “okay” lang naman ay pwede nang gamitin
doon. Ang “use complete sentence” ay wala namang dating sa
bansang wika ay “mandarin”.
Hindi rin patatalo mga musikang obra ng mga Pilipino.
Kantang Filipino ay namayagpag din sa iba’t-ibang sulok ng
mundo. Sa katunayan ang kantang “Ikaw” ni Yeng
Constantino ay kinakanta at isinalin na rin sa wikang Hangul
ng mga Karean.
At kung inaakala ninyo na tuluyan nang naglaho ang
salawikain, nagkakamali po kayo! Hindi po to naglaho, kundi
nag-ibang anyo. Ngayon ito’y kilala sa tawag na “hugot” sa
mga makabago. Kung saan nasasabi ang idyomatikong
pagpapahayag at palaisipan. Minsan ito’y nangangaral, at
minsan ay nagpapahayag ng damdamin, mga bukambibig
itong naaangkop sa iba’t ibang pagkakataon at pangyayari.
At dahil dito, ay nagkakaroon din tayo ng pagkakataong
matagpuan ang kahit munting bahagi ng ating sarili. At higit
sa lahat masasabi nating ang mga Pilipino, kahit noon unang
panahon ay may-angkin na likas na wikang maipagmamalaki.
Bagama’t ito’y isang katotohanang nasa likod ng ating
mga takot at pag-aalinlangan. Kung kaya’t kailangan nating
gisingin ang ating kaisipan. Maging matapat sa sariling
kakayahan at katangian.
Tayo ay Pilipinong may uri ng paturuang nagbubuklod sa
biyaya ng magandang katubusan. May sambandila’t, isang
awit, isang wikang hindi hiram na namumukod-tangi kahit sa
makabagong kaayusan.
 At kahit na ilang daang taon pa ang lilipas, wikang
Filipino pa rin ang siyang ibibigkas.
Totoong ang buhay sa mundo, tulad ng panahon ay
nagbabagu-bago, liwanag at dilim ay isang senaryo. Kaya
Pilipino magpakatatag ka sa pagharap dito.
Ang sariling wika ay ating pagyamanin. Ating idambana
at laging gamitin.
Wikang Filipino’y kay timyas bigkasin. Kaiga-igaya sa
tibok ng damdamin. Ating idambana at laging gamitin,
linangi, itampok at palaganapin.
Ang wika ay kaluluwang pamana sa atin ng ating bansa.
At ang bansang may taglay na wika na iisa ang himig, ay lahi
at bansa na ang paninindigan ay mahirap malupig.