Ang tagpuan ng magkasintahang Malvar at Rosa ay isang malaking puno ng duhat.

Sa lilim nito sila’y

nagkukwentuhan. Sa tabi ng puno may isang balon na yari sa mga batong adobe. Ang labi ng balon ay halos
pantay sa lupa. Bawal sa mga bata ang tumayo o maglaro sa tabi nito.

Isang araw, sa buwan ng Abril, nakita ni Malvar ang maraming bunga ng duhat. Kumikintab ang maitim na
balat ng mga hinog. Kay lalaki pa! Umakyat si Malvar upang pagdating ni Rosa ay may ipapasalubong siya.
Maraming mga hinog na duhat sa dulo ng maliliit na mga sanga. Sa pagnanasa ni Malvar na mapitas iyon,
napayapak siya sa isang sangang marupok. Nahulog siyang tuloy-tuloy sa balon. Nawalan siya ng malay tao.
Kaya, kahit na mababaw lamang ang tubig sa balon, si Malvar ay nalunod.

Di nagtagal dumating si Rosa. Dati-rati ay dinaratnan niya si Malvar na laging nauuna sa kanya. Bakit ngayon
ay wala pa siya? Nakita niya ang maraming duhat na nakakalat sa lupa. Mukhang bagong pitas. Tumingala
siya. Wala namang nakaakyat.

“Pupulutin ko nga,” ang sabi ni Rosa sa sarili. “Makatas ito at matatamis.”

Kumuha muna siya ng dahon ng saging. Kapag puno na ang kanyang mga kamay, inilalagay niya ang mga
duhat sa dahon ng saging. May mga duhat na nahulog sa tabi ng balon. Lumapit doon si Rosa. Nang yumuko
siya upang damputin ang mga bunga napansin niya ang tao sa ilalim ng balon.

“Panginoon ko!” ang sigaw niya, “Si Malvar! Si Malvar!” Hinimatay siya. Sa kasamaang palad, sa bunganga ng
balon pa bumagsak ang katawan ni Rosa.

Nang hindi umuwi ang dalawa, naghanap ang kanilang kamag-anak at mga kapitbahay. Kinabukasan
natuklasan ang mga bangkay. Doon na rin sa balon sila inilibing. Pinuno ng lupa ang balon.

Pagkaraan ng may isang taon may tumubong halaman sa ibabaw ng balon. Walang bulaklak ngunit
napakabango ng mga dahon.

“Nabuhay na muli sina Malvar at Rosa,” ang sabi ng mga taong nakakaalam sa mga nangyari, “Sila’y naging
isang halaman.”

Ang halaman ay tinatawag nilang Malvarosa. Ang mabangong dahon nito ay isinasama sa rosas na isinasabit
sa kasuotan ng mga dalaga.

Aral:

Laging mag-iingat. Kung sa simula’t mula pa’y may malaking palatandaan na “Bawal Tumambay” na nakalagay
malapit sa lugar kung saan namatay sina Malvar at Rosa, hindi na sana nagkakaroon ng malagim na
pangyayari.

Mas mainam sana kung sa mas ligtas na tagpuan na lamang nagkita sina Malvar at Rosa. Sa ganitong paraan
ay maaring naiwasan sana ang maaga nilang pagkamatay.

Laging magpaalam sa mga magulang o “guardian” kung saan kayo pupunta at kung sino ang inyong kasama
upang mas madali kayong mahanap kung sakaling bigla ang inyong pagkawala.
Mula sa kuwento ni L. Salvador