Ang tunog ng kalembang ng kampanang paos

sa hila ng lubid, awit ay hikahos,

at sa mga panicking baliktad matulig
dahil sa pangambang ipot ay mahulog.

Sa bawat kuliling nitong kampanilyang

lagi na lang hilo’t parang nahihibang
na kahit ng santong pinta sa larawa’y
nagngiting demonyo sa banal na ingay.

Ang iba’y naghikab na parang buwaya

sa bawat pagpalad ng mamisong ostya,
at kahit ang lasa’y sadyang naiiba
kainin mon a lang sa abulo’y nagmula.

Para ng palitaw ang nasa upuan

matapos mabasa itong kasulatan,
O Diyos na dakila’y ako’y kahabagan
ipot ng paniki’y aking naluhudan.

Sa di pagsalansang ng sking isipan

sa bitumen kalmeng pulupot sa kamay,
kung Kaylan namuti ang buhos sa pilak
saka naiwika yaong kaligtasan!
 Sadyang di mawari ang katotohanan
sa budhi ng taong krus ang kasuotan
pa’no maliligyas tanang kasalanan
kung sadyang kapalit salaping sukaban!

O, at “pis bi wid yo’y tagal ng naukit

sa puso ng taong punong hinanakit,
kahit sa kalaba’y piliting isambit
ng makarating ka sa pintuang langit

At bago lumisan sa pook dasala’y

isiping mabuti kung may pinawalang
barya sa abuloy bago ka mamatay
ito raw ay susi sa kabilang buhay!
 Isang beses sa isang Linggo,
Madalas tayong magkatagpo
Nakaupo ka sa bandang dulo,
Masayang kumakanta at tumutugtog ang piano.

Minsan ako’y kuntento na,

Sa malimit na pagmamasid sa iyong mukha.
Sa iyong pagtugtog at pagkanta,
Puso ko’y tila ba’y hinahalina

Minsan nama’y nahuhuli kitang nakatingin,

Ewan ko ba kung ano ang dapat gawin.
Naiisip ko nab aka ito’y hindi naman para sa’kin,
Pero hindi ko pa rin maiwasan ang kiligin.

Hindi ko lubos na maunawaan,

Bakit puso ko’y binibigyan mo ng kasiyahan.
Sapat na saking na malayo ika’y pagmasdan,
Sa kabilang banda sa loob ng Simbahan.