ANG KONEHO KAG ANG BAO

Isa ka adlaw ang Koneho nagpahambog sa

mga sapat. “Wala sang may makaperde sa
akon sa palumba-anay dalagan”. Sin-o ang
luyag maghamkat sa akon palumba?” Ang
Bao nagsabat, “Ako mapalumba sa imo.”
Ang tanan nga mga sapat nag kinadlaw.
Nagsugod ang palimba-anay. Tungod nga
kadasig magdalagan, nauna ang Kuneho nga
daw ga surbot lang. Ang Bao wala na
appektuhan kag nakulbaan sa nakita niya. Sige
lang sya panglakton sa iya nga normal nga
kadasigon.
Ang Koneho gin kapoy sa pagdalagan.
Nagbalikid siya sa likod kag wala nya nakita
ang Bao. “Malawig pakag madugayan ang
Bao sa paglab-ot sa akon tungod pwerte
kahinay sa iya. May Tyempo pa ako
magpahuway-huway kg magtulog.” Siling
sang Koneho. Gani nagtulog siya. Sang
gakatulog ang Koneho, ang Bao nagapadayon
sang lakat mahinay kag sige-sige nga wala
untat.
Nagbugtaw ang Koneho kag nagtan-aw sa
palibot. Wala nya gyapon nakita ang Bao. Gani
nagpadayon sya dalagan sang madasig
padulong sa finish line. Sang malapit na sya sa
finish line, nagulpi kinulbaan ang Koneho.
Nakita nya nga ang Bao manog lab-ot na sa
finish line. Nalampasan sang Bao ang Koneho
samtang ini gakatulog. Hinali sya nagdalgan
tudo-tudo kag dasig-dasig pero wala na sya
may mahimo kay nakatabok na una ang Bao
sa finish line.
Gin kamusta sang Bao ang Koneho nga
nagayuhom. Kag naghambal sa Koneho,
“Nagadalagan ka madasig pero ng galakat
mahinay kag sige-sige nagadaog sa
palumba-anay”.