ANG PAG-IBIG

(Sanaysay)

Sa lahat ng damdamin ng puso ng tao ay wala nang mahal at dakila

na gaya ng pag -
ibig. Ang katuwiran, ang katotohanan, ang kabutihan, ang
kagandahan, ang may kapal at ang
kapwa tao ay siya lamang mangyayaring maging sanhi ng pag - ibig,
siya lamang ang
makapagpapabukal sa loob ng tunay at wagas na pag - ibig. Kung
ang masama at matuwid ay
ninanasa rin ng loob, hindi ang pag - ibig ang siyang tunay na may
udyok kundi ang kapalaluan
at ang kasakiman
Kung ang pag - ibig ay wala, ang mga bayan ay hindi magtatagal
at kara- karakang
mapapawi sa balat ng lupa ang lahat ng pagkakapisan at pagkakaisa,
at ang kabuhayan ay
matutulad sa isang dahaon ng kahoy na niluoy ng init at tinangay ng
hanging mabilis..
Ang tunay na pag - ibig ay walang iba kundi yong makakaakay sa
tao sa mga dkilang
gawa sukdulang ikawala ng buhay sampu ng kaginhawaan.
Ngunit ang kasakiman at ang katampalasanan ay nag aayo ring
pag - ibig kung minsan,
at kung magkagayon na ay libu - libong mararawal na
kapakinabangan ang nakakapalit ng ga -
patak na pagkakawanggawa na nagiging tabing pa man din ng
kalupitan at ng masakim na pag -
iimbot sa aba ng mga bulag na isip na nararahuyo sa ganitong pag -
ibig.
Ang pag - ibig, wala na kundi ang pag - ibig na tanging binabalungan
ng matatamis na
alaala sa nagdaan at nang pag - asa naman sa darating. Sa malawak
na dagat ng ating mga
kahirapan at pagkadusta, ang pag - ibig ang siyang nagiging dahilan
lamangkung kaya natin
minamahal pa ang buhay.
Kung ang magulang ay walang pag - ibig sa anak, sino ang
magbabatang mag - iiwi sa
mga sanggol? At mabubuhay naman kaya ang mga anak sa sarili
lamang nila? Kung ang anak
naman kaya ay walang pag - ibig sa magulang, sino ang magiging
alalay sa katandaan? Ang
kamatayan ay lalo pang matamis kaysa buhay na parang matandang
nangangatal ang tuhod at
nanlalabo ang pagod na mga mata ay wala nang malingapang mag-
aakay at makaaaliw sa
kanyang kahinaan.
Ang pagkaawa sa ating mga kapwa na inilugmok ng sawing
kapalaran hanggang sa
Tayo ay mahikayat na sila ay bahaginan ng kaunting kaluwagan; ng
ating pagtatanggol sa naaapi
hanggang sa isapanganib at damayan natin ang ating buhay; ang
pagkakawanggawa sa lahat
kung tunay na umusbong sa puso, alin ang pinagbubuhatan kundi
ang pag - ibig?
Ang tunay na pag - ibig ay walang ibubunga kundi ang tunay na
ligaya at kaginhawahan;
kalinpamat sapin - sapin ang dusang pinapasan ng mga bayani, at ang
kanyang buhay ay
nalipos ng karukhaan at lungkot, ang dahilan ay sapagkat hindi ang
tunay na pag - ibig ang
naghahari kundi ang taksil na pita sa yama at bulaang karangalan.
Sa aba ng mga bayang hindi pinamamahayan ng wagas at matinding
pag - ibig!
Sa pag - ibig nunukal ang kinakailangang pagdadamayan at
pagkakaisang magbibigay ng
di maihahapay na lakas na kailangan sa pagsasanggalang ng
matuwid.
Sa aba ng mga bayang hindi pinamamahayan ng pag - ibig at
binubulag ng hamak ng
pagsasarili. Ang masasama ay walang ibang ninanasa kundi ang
ganitong kalgayan. Gumagawa
ng dan tungo sa pag aalitan, kaguluhan, pagtataniman at
pagpapatayan sapagkat kinakailangan
ng kanilang kasamaan. Ang hangarin nila ay mapagbuklod - buklod
ang mga mamamayan upang
kung mahina at dukha dahil sa pag - iiringan, sila ay
makapagpapasasa sa kanilang kahinaan at
karupukan.
Oh! sino ang makapagsasalaysay ng mga himalang gawa ng pag
- ibig?
Ang pagkakaisa na siya niyang kauna - unahang bunga ay
siyang lkas at kabuhayan, at
kung nagkakaisa na at nag iibigan ang lalong malaking hirap ay
magaang pasanin, at ang muling
ligayay matimyas na malalasap. Kung bakit nangyayari ang ganito,
ay di matataos ng mga
pusong hindi nakadarama ng tunay na pag - ibig.

At upang mapagkilalang magaling na ang pag - ibig ay siyang naging

susi at mutya ng
kapayapaan at ligaya, ikaw na bumabasa nito, mapagnanakaw mo
kya, mapagdadayaan o
matatampalasan mo kaya ang iyong ina at mga kapatid? Hindi,
sapagkat sila ay iniibig at sa halip
ay dadamayan mo ng iyong dugo at sampung buhay kung sila ay
nakikitang inaapi ng iba.
Gayundin naman, kung ang lahat ay mag - iibigan at
magpapalagayang tunay na
magkakapatid, mawawala ang lahat ng mga pag - aapihan na
nagbibigay ng madlang pasakit at
di - mabatang kapaitan.
Kung ang pag - ibig sa kapwa ay wala, nilulunod ng malabis na
pagsasarili ang

magagandang akala. Ipalalagay na may tapat na nais at tatawagin na

marurunong ang mabuting
magparaan upang magtamasasa dagta ng iba at ituturing na hangal
yaong marunong dumamay
sa kapighatian at pagkaapi ng kanyang mga kapatid.
Maling mga isip at ligaw na loob ang nanambitan sa mga hirap
na tao na inaakalang
walang katapusan! Sukat ang matutong magmahal at manariwang
muli sa mga puso ang wagas
na pag - ibig sa kapwa at ang tinatawag na bayan ng hinagpis ay
matutulad sa tunay na paraiso.