Kahit Maliit Lang Kami

Ang Kuwento ng Paglalakbay ng Isang Langgam

Ni: Trojan Cloyd B. Monoy

Ako nga pala si Angga. Walang namang espesyal sa araw na ito. Minalas
nga ako e. Paano ba naman, napahiwalay ako sa mga kasamahan ko sa
paghahanap naming ng pagkain na madadala naming sa aming mga lungga.
Nadala kasi ako ng ihip ng hangin at nawalan ng malay. Pagdilat ko, hindi ko na
sila makita. Iniikot ko ang aking paningin sa paligid ngunit wala talaga. Minabuti
ko na lamang na libutin ng mag-isa itong bahay na napuntahan namin.

“Asan na kaya sila?” tanong ko sa aking sarili. “Sana ay mahanap ko na

sila. Hindi ko pa naman matandaan kung saan ang daan pauwi sa amin.

Sa aking paglalakad ay napadaan ako sa ibabaw ng isang lamesa. May

mga papel dito na napapatungan ng isang ‘paper weight’. Lumapit ako sa paper
weight. Napansin ko na may larawan na naka-tatak dito. Logo pala ito ng Ateneo
de Naga University. Ayon sa aking ina, ang Ateneo de Naga University ay
paaralan daw ng mga tao. Katulad din daw ito ng Ants Training Center(ATC) sa
amin. Sa ATC tinuturuan at sinasanay kaming mga langgam na maglakad sa
pader, lumangoy at magbuhat ng mga kanin, pira-pirasong tinapay, asukal at iba
pa. Kahit langgam lang kami, maliit at hindi gaanong pinahahalagahan ng iba ay
importante sa amin ang edukasyon. Kaya nga pinipilit namin na magtrabaho at
maghanap ng pagkain upang mayroon kaming ipambabayad sa paaralan.
Kailangan kasing magbigay ng sapat na dami ng pagkain upang tanggapin ang
isang estudyante. Sa kabila ng pagiging maliliit namin ay pinahahalagahan namin
ang bawat aral na natututunan namin sa paaralan dahil alam namin na
makatutulong ito ng lubos sa aming pang araw-araw na gawain. Siguro ganun din
ang mga tao. Pinahahalagahan din kaya nila ang kanilang edukasyon?
 Hindi ko pa rin sila nakita noong nasa itaas ako ng lamesa. Naglakad-
lakad ako at padaan ako sa isang mahaba at manipis na bakal na nakakabit sa
parang hawakan n yari sa plastic. Cutter daw ang tawag dito. Matalim.
Nakakasugat. At nakamamatay para sa aming mga langgam. Pagkakita ko dito
ay nasariwa sa aking isipan ang mga mapapait at masalamuot na bahagi ng aking
buhay. Bata pa lamang kasi ako nang mamatay ang aking ama. Naaalala ko pa
ang araw na iyon. Maaga siyang umalis ng lungga namin upang maghanap ng
pagkain ngunit hindi na siya nakabalik. Ibinalita na lamang sa amin ng mga
kasama niya sa paghahanap ng pagkain na nadulas daw ang tatay
sa bladeisang cutter at nahiwa ang kanyang katawan na naging sanhi ng
kanyang pagkamatay. Masakit at mahirap man ang mabuhay ng walang ama ay
nakayanan pa rin namin. Lalo pa aming naging matatag at palaban sa buhay.

Nag-ingat ako ng mabuti sa pagdaan ko sa cutter. Minarapat ko naman

ngayon na dumaan sa dingding. Mabuti na lang at nakinig ako ng mabuti sa aking
mga guro sa paaralan. Sila kasi ang nagturo sa amin kung paano maglakad sa
dingding. Hindi pa rin maalis sa aking isipan ang imahe ng cutter na nadaanan ko
kanina.

Habang naglalakad ako sa dingding ay napadaan ako sa isang krus na

naka-sabit. Ito raw ang sumisimbolo ng Diyos para sa mga tao. Itinuro sa amin sa
paaralan na ang Diyos na lumikha ng mga tao ay ang parehong Diyos na lumikha
sa aming mga langgam. Maliit man kami at hindi kasinlaki ng mga tao, nilikha pa
rin kami ng Diyos. Pare-parehong may dahilan ang pagkalikha ng lahat, maliit
man ito o malaki. Kaya hindi ibig sabihing porke maliit lamang kami ay maari na
kaming paglaruan at apakan-apakan ng mga mas malaki sa amin. Binigyan din
kami ng Diyos ng buhay, buhay na kailangan naming hanapan ng kahulugan.
Kahit maliit lamang kami, pinapahalagahan namin ang buhay na ipinagkaloob sa
amin ng Diyos. Pinapahalagahan at iginagalang din naming ang buhay ng ibang
langgam at iba pang nilalang. Naniniwala kasi kami na lahat ng nilalang ay may
karapatang mamuhay ng may dignidad at malayo sa pang-aabuso ng iba.
 Napadaan na rin lang naman ako sa krus ay minabuti ko nang
magpahinga muna dito at kausapin ang Paginoon.

“Panginoon, alam ko pong nariyan Kayo. Maraming salamat po at ibinigay

Niyo sa akin ang pagkakataong ito upang magkaroon ng mas malawak na pag-
unawa sa daigdig. Mayroon po sana kong ihihiling Sainyo. Nawalay po kasi ako
sa mga kasamahan ko sa paghahanap ng pagkain. Sana po ay ligtas sila. Sana
po ay matagpuan ko na sila o kaya naman ay matagpuan na nila ako. Ano po ba
ang dapat kong gawin?”

“Angga…” sabi ng misteryosong boses na nagmumula sa kung saan.

Kasabay ng pagsalita ng tinig na iyon ay biglang umihip ng malakas ang hangin.
Napakapit ako ng mahigpit sa krus. “Ako ang Panginoon. Bumitaw ka upang
maibigay ko sayo ang iyong hinihiling”

Hindi ko alam kung susundin ko ang sinabi ng tinig na ngayon ko lamang

narinig. Hindi ko alam kung maniniwala akong siya ang Panginoon. Paano kung
may nanloloko lang sa akin? Mabuhay a kaya ako sa aking pagkabagsak. Hindi
ko na alam ang gagawin ko. Sa mga panahong tulad nito masusubok ang
pananampalataya natin.

Ipinikit ko ang aking mga mata at namalayan ko na lamang na unti-unti nang

buminbitaw ang mga kamay ko sa krus. Tinangay ako ng malakas na ihip ng
hangin. Bumagsak ako sa medyo malambot at makulay na lugar. Nang tingnan
ko ang paligid ko ay nakita ko ang mga kasamahan ko na nagbubuhat ng pagkain
mula sa loob ng nabagsakan kong plastic ng isang pagkaing pantao na may naka-
sulat na Boy Bawang. Hindi nagtagal ay napansin din ako agad ng mga
kasamahan ko.
 “Angga! Paano ka nakarating diyan?” pagtataka ng isa sa mga
kasamahan ko. “Saan ka ba nanggaling? Kanina ka pa naming hinahanap.”

“Halika na dito. Tulungan mo kami.” Sabi naman ng isa. “Marami tayong

mai-uuwing pagkain”

“Panginoon, maraming salamat po”, mahina kong sambit habang

bumababa upang tumulong sa mga kasamahan ko.

Habang pauwi na kami ay inusisa nila kung ano ang nangyari sa akin
matapos tangayin ng ihip ng hangin. Ikinuwento ko sa kanila ang nangyari.
Mayroong mga naniwala sa sinabi ko, mayroon namang hindi. Nalaman na rin sa
lungga namin ang nangyari sa akin. Alam ko na maraming nag-iisip na baka
nagpapa-pansin lamang ako pero ayos lang iyon. Alam ko kasi na sa bawat
sampung langgam na nakaka-alam ng kwento ko ay merong isa man lang na
naniniwala sa akin. Marahil ito na ang kahulugan ng aking buhay – ang ipaalam
sa lahat na totoong may Panginoon at walang imposible basta’t huwag tayong
mawawalan ng pag-asa at tiwala sa Kanya. Patuloy kong paninindigan ang aral
na natutunan ko at patuloy ko itong ipamamahagi sa iba. Ano naman ngayon kung
maraming hindi naniniwala? Ang mahalaga, nagiging instrumento ako ng upang
pagtibayin ang ispiritwal na askpekto ng mga naniniwala sa aking kuwento