Professional Documents
Culture Documents
Kastoriadis Brochure Panteio Nov20 PDF
Kastoriadis Brochure Panteio Nov20 PDF
MSc Program
“Political Science and History”
of the Department of Political Science and History
of Panteion University
Programme Master
« Science Politique et Histoire »
du département de Science Politique et Histoire
de l’Université Panteion
castoriadis2017.blogspot.gr
Οργανωτική Επιτροπή
Organizing Committee
Comité Organisateur:
***
Cornelius Castoriadis passed away in Paris on December 26th 1997. Today, two
decades after his death, his philosophical concepts penetrate not only the discourse
and the practices of social movements, but also various fields of the philosophical
debate outside and within academic institutions: PhD theses, new books, articles in
philosophical reviews, research the impact of Castoriadis’ ideas.
The MSc Program “Political Science and History” of the Department of Political
Science and History of Panteion University in Athens organizes an international con-
ference on all aspects of C. Castoriadis’ thought, on December 1st, 2nd and 3rd, 2017.
The conference aims to highlight the relevance of Castoriadis’ reflection nowadays
and to bring together scholars and students from a variety of academic backgrounds.
Which are the new tendencies within the capitalistic imaginary? How could we
contemplate today about the social-historical? Do the ideas of the philosopher help
us approach and overcome the contemporary crisis of our societies? Towards which
direction does Castoriadis' work lead us for further theorizing?
***
6
Le programme Master « Science Politique et Histoire » du département de Sci-
ence Politique et Histoire de l’Université Panteion organise un colloque sur tous les
aspects de la pensée castoriadienne, le 1er, le 2nd et le 3ème décembre 2017. Le col-
loque vise à souligner la pertinence de la réflexion de Castoriadis aujourd’hui et à
rapprocher des chercheurs et des étudiants d’une varieté des formations académiques.
Quelles sont les nouvelles tendances à l’intérieur de l’imaginaire capitaliste ? Com-
ment pourrait-on penser le social-historique aujourd’hui ? Est-ce que les idées du
philosophe nous aident à aborder la crise contemporaine de nos sociétés ? Quelle
direction indique l’oeuvre de Castoriadis en ce qui concerne la penseé théorique
contemporaine ?
7
Κατερίνα Αλεξιάδη
Η Κατερίνα Αλεξιάδη είναι Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων στη ΔΔΕ Ανατολικής Αττικής,
υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανε-
πιστημίου και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού Εκπαίδευση και Θέατρο.
8
Αναπλιώτης Νίκος
Αντικείμενο της παρουσίασης μας είναι η δημιουργική φαντασία στο έργο του
Καντ και του Καστοριάδη. Η φαντασία γίνεται αντικείμενο διερεύνησης ως προς το
ρόλο της στη συγκρότηση της σχέσης υποκειμένου και πραγματικότητας. Η φαντα-
σία είναι οργανώτρια της υποκειμενικής εμπειρίας στο βαθμό που ως θεμελιακή
βάση της δομής του υποκειμένου συνθέτει και σχηματίζει παραστάσεις μορφώνοντας
το πραγματικό. Εδώ έγκειται η συμμορφία των δυο μοντέλων, παρόλο που η ριζική
φαντασία παρεκκλίνει από την υπερβατολογική λόγω του ριζικότερου χαρακτήρα
που της αποδίδει ο Καστοριάδης, αφού την αποσπά απο την εγω-λογική και σολι-
ψιστική προοπτική της καντιανής γνωσιολογίας και την αναδεικνύει ως απεικο-
νιστική των εκάστοτε κοινωνικοϊστορικών μορφών. Η δημιουργική σύνθεση της
υπερβατολογικής φαντασίας συνιστά προϋπόθεση των εμπειρικών συνθέσεων και
όργανο κατοχύρωσης της αντικειμενικότητας των κατηγοριών. Οι εντυπώσεις είναι
το υλικό της γνώσης που προσλαμβάνεται παθητικά και συντίθεται στη βάση των
κατηγοριών και των καθαρών μορφών της εποπτείας. Η αισθητικότητα, αντίθετα
από ό,τι πίστευε ο Καντ, ανήκει στη φαντασία. Δεν υφίσταται δεκτικότητα των εν-
τυπώσεων καθώς η αισθητικότητα είναι δημιουργία μορφών απο ενα σοκ το οποίο
δεν προσλαμβάνεται ως τέτοιο αλλά εικονίζεται-γιγνώσκεται εφόσον δημιουργηθεί
ως παράσταση από και για το υποκείμενο. Οι εικόνες και το φυσικό αντιληπτό συ-
νιστούν το μεθεκτικό παραστασιακό στήριγμα των φαντασιακών σημασιών (συμ-
βολική σχέση). Αυτές δεν έχουν ως φορέα ένα υποκείμενο παρά επειδή φέρονται απο
τη γλώσσα, η οποία δομεί, εκκοινωνίζοντας-επικαλύπτοντας μέρος της ψυχής, έναν
τόπο άλλο του α-κοινωνικού μονήρους πυρήνα του πρωταρχικού υποκειμένου, την
υποκειμενική κοινωνική πραγματικότητα. Το εκάστοτε «πραγματικό» θεσμίζεται
ως τέτοιο, ώστε τα άτομα να μπορούν ανακλαστικά να αναφερθούν μέσω της έκ-
φρασης σε «αντιληπτά πράγματα», η οποία τους αποδίδει οντολογική πυκνότητα
και πραγματοποιημένη συστατικότητα. Τα σημεία λειτουργούν ως όροι επισήμαν-
σης και διαχωρισμού μέσα στον παραστασιακό ρου ορισμένων παραστάσεων, οι ο-
ποίες σε μια ανακλαστική ανάλυση διαφαίνονται ως «αντικείμενο» ή «πράγμα
εξωτερικό» και «ανεξάρτητο» του παραστασιακού ρου που είναι το υποκείμενο.
9
Δημήτριος Αργυρός
Δεν ζούμε μόνο σε μια εποχή ασημαντότητας, όπως έλεγε και ο Κ. Καστοριάδης,
βιώνουμε την πλέον καθολική –και βαθιά– κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος, την πλέον ριζική κρίση του καπιταλιστικού φαντασιακού, όπως θα το
όριζε και πάλι ο Κ. Καστοριάδης.
Η απουσία θετικών ενδοσυστημικών και αντισυστημικών προταγμάτων, έχει
δώσει την θέση της στην κυριαρχία του «There is no alternative», στην εποχή της
πλήρους απουσίας εναλλακτικού προτάγματος στον «υπαρκτό καπιταλισμό».
Με εργαλεία ερμηνείας και ανάλυσης την καστοριαδική αυτονομία και την πραγ-
ματική κίνηση των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» θα επιχειρήσω να
απαντήσω στα παρακάτω ερωτήματα:
α) Δικαιώθηκε και σε πιο βαθμό η μαρξική θέση: «η απελευθέρωση των εργαζο-
μένων ή θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων ή δεν θα υπάρξει»;
β) Μπορούσε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις να νικήσει ο ιστορικός κομ-
μουνισμός του 20ού αιώνα;
γ) Ποιες είναι οι δυνατότητες της άρσης και της υπέρβασης του «TINA», πόσο
μάλλον όταν ζούμε την μετάβαση σε μια αντιδραστικότερη εκδοχή του νεοφιλελευ-
θέρου μοντέλου;
δ) Πώς νοηματοδοτείται στις σημερινές συνθήκες ο σοσιαλιστικός μετασχημα-
τισμός της κοινωνίας;
Οι ιστορικές συνθήκες δείχνουν πως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχου-
με και δεν θα έχουμε επαρκείς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Είναι όμως
αναγκαίος και δυνατός ένας αναστοχασμός σε σχέση την κυριαρχία του «There is
no alternative» και τις δυνατότητες οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ένας αναστοχασμός που θα στοχεύει στο να θέσουμε σε κίνηση και αυτοθέσμιση
ένα μετακαπιταλιστικό κοινωνικό μοντέλο. Με κύριο χαρακτηριστικό της αυτοθέσ-
μισης την πλήρη δημοκρατική ισότητα στις δομές οικονομικής, κοινωνικής και πο-
λιτικής εξουσίας.
Με τη δημοκρατία ως κυρίαρχη «μορφή ζωής» να στηρίζεται σε μια ισοπολιτεία
ισότητας και ελευθερίας. Όπως έλεγε και ο Κ. Καστοριάδης: «Μόνο ίσοι άνθρωποι
μπορεί να είναι ελεύθεροι και μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορεί να είναι ίσοι. Ε-
πειδή αναγκαστικά υπάρχει εξουσία στην κοινωνία, όσοι δεν συμμετέχουν σε αυτή
την εξουσία στη βάση της ισότητας, κυριαρχούνται απ΄ αυτούς που συμμετέχουν
στην εξουσία και την ασκούν – συνεπώς δεν είναι ελεύθεροι..» (Το περιεχόμενο
του σοσιαλισμού).
10
Ο Δημήτριος Αργυρός γεννήθηκε στα Ιωάννινα στις 14/4/1969, όπου και διαμένει.
Είναι μεταπτυχιακός φοιτητής φιλοσοφίας στο ΦΠΨ Ιωαννίνων και συγγραφέας του βιβλί-
ου: Oι δυναμικές της χειραφέτησης. «Από το δικαστήριο της ιστορίας» στους «ελεύθερους
συνεταιρισμένους παραγωγούς». (Εκδόσεις των συνάδελφων, Αθήνα, 2015).
Διαχειρίζεται την ιστοσελίδα www.argiros.net.
11
Αθηνόδωρος Βαρζελιώτης
Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη, όπως το έργο όλων των μεγάλων διανοη-
τών, σπονδυλώνεται από αντινομίες. Η πλέον καθοριστική εκκινείται από το πρό-
ταγμα της επανάστασης και τη θεωρητική του θεμελίωση. Η επαναστατική πράξη
θεμελιώνεται στις δυνατότητες του ανθρώπινου φαντασιακού, το οποίο εμφανίζεται
προικισμένο με απεριόριστες δυνατότητες ανατροπής των στερεοτύπων, με κίνδυ-
νο τη μεταφυσική του παρερμηνεία, αλλά και την υποτίμηση των ιστορικοκοινω-
νικών περιορισμών, στους οποίους υπόκειται. Η αποσόβηση των κινδύνων αυτών
επιχειρείται μέσα από τη μελέτη του φαντασιακού, η οποία αναδεικνύει τον επι-
καθορισμό του ψυχισμού από τη μαγματική αναγκαιότητα. Η αμφιπλευρικότητα
αυτή εξισορροπείται βέβαια στην περίπτωση που η σκέψη τίθεται στην υπηρεσία
ενός πρακτικού σκοπού, παραβλέποντας τις λεπταίσθητες διακρίσεις. Ωστόσο η
στάση του Καστοριάδη απέναντι σε όσους δήλωσαν επηρεασμένοι από τη σκέψη
του προδίδει την απροθυμία του να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Όπως φαίνεται,
όσο και αν η αλλαγή του κόσμου παρέμεινε για τον Καστοριάδη το κυρίως ζη-
τούμενο, ο ίδιος επεχείρησε να αναδείξει πρωτίστως τις δύσκολες ισορροπίες που
επιτρέπουν την ερμηνεία του.
12
Παναγιώτα Βάσση
13
Νατάσα Βέλλιου
Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στην τρίτη κατά σειρά παρέκβαση που κάνει
ο Πλάτωνας, όπου και αναλύονται οι σχέσεις εξουσίας μέσα στην ορθή πολιτεία.
Στο απόσπασμα του 292 ο Ελεάτης ο Ξένος, αφού έχει προηγηθεί η συζήτηση για
τη μορφή των πολιτευμάτων, ξαφνικά παρατηρεί ότι η διακυβέρνηση της αληθινής
πολιτείας καθορίζεται με βάση τη βασιλική πολιτική διακυβέρνηση.
Ο Ξένος ορίζει στο 292e ότι η πολιτική τέχνη είναι η επιστήμη. Ως επακόλουθο
αυτού, διερωτάται αν η πολιτική επιστήμη είναι δυνατόν να κατακτηθεί από το
σύνολο μιας πόλης. Ο νεαρός Σωκράτης τότε ανταπαντά πως αυτό δεν είναι δυ-
νατό και πως οι πολίτες έχουν ως υποχρέωση την υπακοή στη βασιλική αρχή. Ο Κα-
στοριάδης στο σημείο αυτό χαρακτηρίζει «ριζοσπαστικά» τα λόγια του Πλάτωνα,
καθώς απονομιμοποιούν την εξουσία του νόμου, νομιμοποιώντας παράλληλα τη
βασιλική εξουσία κόντρα στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες.
Στη συνέχεια, στο απόσπασμα 294a-e, o Πλάτωνας δια στόματος Ξένου επι-
σημαίνει πως είναι καλύτερο να κυβερνά ο βασιλικός άνδρας παρά οι νόμοι. Στο
απόσπασμα αυτό ο Κ. Καστοριάδης σχολιάζει πως αποτυπώνεται η έννοια του
αφηρημένου καθόλου και του συγκεκριμένου.
Σε επόμενο απόσπασμα (294e-297d) ο Πλάτωνας αναλύει την απόλυτη εξουσία
του βασιλικού άνδρα, παρουσιάζοντάς την ως την καλύτερη λύση που αποκαθιστά
υγειώς τη νομοθετική εξουσία. Ο αρχαίος φιλόσοφος περνάει στην αιτιολόγηση
του σχήματος που παρουσίασε. Ο Κ. Καστοριάδης σχολιάζει πως η επιλογή του
δεύτερου πλου δεν γίνεται αντικείμενο επαρκούς επεξεργασίας, ούτε θεμελιώνεται
επαρκώς. Επιπλέον, στην αναφορά που κάνει ο Πλάτωνας στο σημείο αυτό όσον
αφορά τη μορφή των πολιτευμάτων, ο Καστοριάδης εντοπίζει δύο υπόρρητα ερω-
τήματα. Το πρώτο αφορά την ύπαρξη της ορθής πολιτείας και το δεύτερο ότι αυτή
ορίζεται από την επιστήμη του διευθύνοντος.
Στα αποσπάσματα αυτά ο Κ. Καστοριάδης πέρα από τα μεγάλης φιλοσοφικής
αξίας θέματα που διαπερνούν τον πλατωνικό διάλογο δεν διστάζει να αναδείξει τόσο
τις αντιφάσεις όσο και τα μελανά σημεία του έργου του αρχαίου φιλοσόφου. Όμως
και ο ίδιος ο Καστοριάδης κατά την κριτική που ασκεί στον Πλάτωνα πέφτει τόσο
σε σφάλματα όσο και «εντυπώσεις», με την έννοια της ιδεολογικής λήψης μιας
πραγματικότητας, πράγμα όχι κατακριτέο και μάλλον φυσικό.
Η Νατάσα Βέλλιου είναι προπτυχιακή φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Εθνικό και
Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
14
Μηνάς Βλάχος
O Μηνάς Βλάχος είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστη-
μίου και του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας
του ιδίου τμήματος.
15
Κώστας Γαλανόπουλος
16
Γιώργος Δαρεμάς
Ο Γιώργος Δαρέμας είναι κάτοχος PhD Κοινωνικής & Πολιτικής Θεωρίας από το Sussex
University στο Ηνωμένο Βασίλειο.
17
Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος
O Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος είναι δικηγόρος και διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων (LSE). Έχει
συγγράψει 4 βιβλία και έχει συμμετάσχει στην έκδοση αρκετών άλλων.
18
Λία Θεοδωρούδη
Σε αυτή την εργασία θα παρουσιαστούν, από τη μία, κάποια σημεία της κριτικής
που ασκεί ο Καστοριάδης στον Πλάτωνα, κι από την άλλη, πτυχές της σκέψης των
δύο φιλοσόφων στις οποίες μπορούν να εντοπιστούν συγκλίσεις.
Στο έργο Ο Πολιτικός του Πλάτωνα, Επτά Σεμινάρια στην EHESS, ο Καστοριάδης
εξετάζει την πολιτική βιογραφία του Πλάτωνα, τις μεθόδους που αξιοποιεί για να
πείσει τους αναγνώστες, το ίδιο το φιλοσοφικό περιεχόμενο του έργου του αλλά
και την πρόσληψη και επιρροή του ανά τους αιώνες, για να καταδείξει τους λόγους
για τους οποίους θεωρεί σημαντικό τον ρόλο του «σε αυτό που μπορούμε να ονο-
μάσουμε καταστροφή του ελληνικού κόσμου».
Αναγνωρίζει, ωστόσο, την αξία της πλατωνικής σκέψης, επισημαίνοντας κάποιες
από τις όψεις της. Αρχικά, στο έργο του Πλάτωνα εντοπίζουμε για πρώτη φορά την
αναζήτηση του νοήματος της αυτονομίας στην ατομική ψυχή. Για τον Καστοριάδη,
η διαύγαση του νοήματος της αυτονομίας στο άτομο είναι απαραίτητη, πριν το
πέρασμα στο κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. Μέσω της ψυχανάλυσης, επιχειρεί
να κατανοήσει την αυτονομία στο πλαίσιο μιας σχέσης συνειδητού-ασυνείδητου,
όχι ως τελειωμένο γεγονός, αλλά ως ενεργό κατάσταση. Στον Πλάτωνα βλέπει μια
ανάλογη οπτική για την αυτονομία, μέσα από τη σχέση των μερών της ψυχής, που
τίθεται επίσης ως διαρκής αναζήτηση.
Επιπλέον, στη σκέψη και των δύο αποτυπώνεται η ανάγκη υπέρβασης των
προβλημάτων που προκύπτουν από τη μονιστική οντολογία. Ο Καστοριάδης επι-
χειρεί να υπερβεί, από τη μία, τις συνέπειες που έχει για την πολιτική δημιουργία ο
εντοπισμός του όντος σε έναν χώρο εκτός του κοινωνικού, από την άλλη, τον πο-
λιτικό αγνωστικισμό του μεταμοντέρνου κομφορμισμού, εισάγοντας τη λογική των
μαγμάτων. Στην πλατωνική μεταφυσική, ον και γίγνεσθαι συνέχονται διαλεκτικά
στην προσπάθεια κατάκτησης της γνώσης μέσω του ορθού λόγου, με επίγνωση
ωστόσο των ορίων της αποδεικτικής του δύναμης, και προσφυγή τελικά σε μια πε-
ριοχή εκτός του πεδίου της συνολιστικής-ταυτιστικής λογικής.
19
Νίκος Ιωάννου
Υπάρχουν τρία βασικά στοιχεία στη σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη τα οποία
μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στον σύγχρονο
κόσμο. Και όχι μόνο μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις αλλαγές αυτές, αλλά μας
βοηθούν να αποκτήσουμε έναν προσανατολισμό όσον αφορά το ζήτημα της ριζικής
αλλαγής της κοινωνίας, το ζήτημα της πολιτικής.
Ο Νίκος Ιωάννου γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1964 στο Αγρίνιο. Από τη δεκαετία του
’80 αρθρογραφεί σε διάφορα πολιτικά έντυπα, ενώ υπήρξε συντάκτης του περιοδικού
ContaAct και της εφημερίδας Βαβυλωνία. Ζει στην Αθήνα και συμμετέχει στη συντακτική
συνέλευση του πολιτικού περιοδικού Βαβυλωνία.
Από τις Eκδόσεις Εξάρχεια κυκλοφορεί το έργο του Μετά τον Καστοριάδη: Δρόμοι της
αυτονομίας στον 21ο αιώνα (δοκίμιο γραμμένο μαζί με τον Αλέξανδρο Σχισμένο).
20
Κωνσταντίνος Καβουλάκος
Και μόνο το γεγονός ότι η Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας ξεκινάει με έναν
κριτικό απολογισμό του μαρξισμού φανερώνει τη μεγάλη σημασία του τελευταίου
για τη συγκρότηση της ιδιαίτερης θεωρητικής πρότασης του Καστοριάδη. Η
πολεμική ενάντια στον μαρξισμό συγκαλύπτει εντούτοις τη θετική επίδραση που
ενδέχεται να δέχθηκε αυτή η πρόταση από την εγελιανή ανάγνωσή του, όπως τη
βρίσκουμε στο πρώιμο μαρξιστικό έργο του Γκέοργκ Λούκατς. Στην παρουσίασή
μου θα επιχειρήσω να ανιχνεύσω ορισμένα κεντρικά στοιχεία αυτής της επιρροής:
Την κοινή αντιπαράθεση των δύο θεωρητικών με τις μηχανιστικές ερμηνείες του
μαρξισμού, οι οποίες οδηγούν κατ’ ανάγκη σε μια ανιστορική θεώρηση της ιστορίας·
το εγχείρημα μιας ολιστικής, κοινωνικής-ιστορικής μετακριτικής της γνώσης, που
θα επικεντρώνεται σε μια κριτική του μοντέρνου φορμαλισμού· τη στενή διαπλοκή
της θεωρίας και της πράξης και, συνακόλουθα, την ανάδειξη του προβλήματος
της ανάδυσης του «ριζικά νέου» στο πλαίσιο μιας πρακτικά προσανατολισμένης,
διαλεκτικής θεωρίας του παρόντος. Και για τους δύο στοχαστές μια τέτοια θεω-
ρία στέκει κατ’ ανάγκη κριτικά απέναντι σε κάθε φορμαλιστική ερμηνεία της δια-
λεκτικής, σαν κι εκείνη που μπορεί να διακρίνει κανείς σε πολλά σημεία του εγε-
λιανού έργου.
21
Ευαγγελία Καραγεώργη
22
Κατερίνα Καραγεώργου
Το ζήτημα της αυτονομίας υπήρξε ορόσημο στη φιλοσοφική σκέψη του Κα-
στοριάδη, σε σημείο που χαρακτηρίζεται –και δικαίως– ως ο κατεξοχήν φιλόσοφος
της αυτονομίας. Ο Καστοριάδης φρόντισε να αναδείξει την εν λόγω έννοια –τόσο
στα πρώιμα όσο και στα μεταγενέστερα έργα του–, ξεπερνώντας τα πολιτικά
προτάγματα των ντετερμινιστικών κοινωνικών θεωριών, αποδομώντας την ιεραρ-
χική-γραφειοκρατική δομή της κοινωνίας και αναδεικνύοντας τη γέννηση του
αυτόνομου υποκειμένου το οποίο μέσα από την «εκπαίδευσή» του θα αποδεσμευ-
τεί από το μεταφυσικό και θεολογικό χαρακτήρα των εξωκοινωνικών νόμων,
εδραιώνοντας την αυτόνομη κοινωνία.
Στην παρούσα ιστορική περίοδο, η έντονη οικονομική και πολιτική κρίση, η
αύξηση της καταστολής, η άνοδος της ακροδεξιάς, το προσφυγικό ζήτημα, οι διαρκείς
πολιτικές ανακατατάξεις, η αποδόμηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχουν
οδηγήσει σε μια πρωτοφανή αύξηση αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων με πολλές
και ποικίλες δράσεις, θέτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στο επίκεντρο την ανάγκη
αναστοχασμού της καστοριαδικής σκέψης. Αυτοοργανωμένα ιατρεία, συλλογικές
κουζίνες, εργατικές κολεκτίβες, αυτοδιαχειριζόμενα ωδεία, αυτοοργανωμένα δίκτυα
αλληλεγγύης προς τους μετανάστες, αυτοδιαχειριζόμενα φροντιστήρια, ανταλ-
λακτικά παζάρια και άλλες παρόμοιες δράσεις αποδεικνύουν το πολιτικό έλλειμ-
μα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τη μια, αλλά από την άλλη γίνεται
σαφής η τάση του ατόμου να αντιδρά ως αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο μέσα από
τη συγκρότηση ομάδων και συλλογικοτήτων που λειτουργούν με όρους αμεσο-
δημοκρατικούς.
Σκοπός της συγκεκριμένης παρουσίασης είναι μια προσπάθεια προσέγγισης και
σύνδεσης της καστοριαδικής αυτονομίας με τους αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνι-
κούς χώρους. Η εισήγησή μου θα επικεντρωθεί στην παρουσίαση της έρευνας που
διεξήγαγα σε δύο αυτοοργανωμένα στέκια κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών
μου σπουδών. Διενεργώντας επιτόπια έρευνα και συλλέγοντας δεδομένα μέσα
από τη διεξαγωγή δέκα ημιδομημένων συνεντεύξεων από άτομα που συμμετέχουν
στους συγκεκριμένους χώρους, προσπάθησα να προσεγγίσω τον τρόπο λειτουργίας
(πολιτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές δράσεις), τον τρόπο λήψης αποφάσεων (συνε-
λεύσεις), καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δομείται η έννοια της συλλογικότητας
και της αυτονομίας σε μικροκοινωνικό επίπεδο.
Η Καραγεώργου Κατερίνα είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνιολογίας και του τμή-
ματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών
και Πολιτικών Επιστημών. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Διατμηματικό
Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών των τμημάτων Μουσικών Σπουδών και Ε.Μ.Μ.Ε.
23
με τίτλο «Μουσική Κουλτούρα και Επικοινωνία: Ανθρωπολογικές και Επικοινωνιακές
Προσεγγίσεις της Μουσικής», στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευ-
νητικά της ενδιαφέροντα αφορούν την κοινωνιολογία της μουσικής, την αυτοοργανωμένη
μουσική σκηνή και τα κοινωνικά κινήματα.
24
Καλλιόπη Κεχρή
25
Κωνσταντίνος Κοσμέας
26
Ο Κων/νος Κοσμέας κατέχει MSc. στην Πολιτική Επιστήμη και η διατριβή του αφορούσε
το ζήτημα της αυτονομίας στον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Jurgen Habermas με
τίτλο «Αυτονομία, Κανονιστική Δράση & Δημόσια Σφαίρα»,
27
Δέσποινα Κοσμοπούλου
Η Δέσποινα Κοσμοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι αριστούχος διδάκτωρ καθώς και μετα-
διδακτορική ερευνήτρια στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανε-
πιστημίου Αθηνών. Εξετάζει περαιτέρω το θέατρο μέσα από τη φιλοσοφία που προτείνει η
Σημειολογία. Είναι μέλος και ερευνήτρια του Κέντρου Σημειολογίας του θεάτρου, συνερ-
γάζεται με πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού και αρθρογραφεί στην
Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει γράψει δύο βιβλία που είναι υπό δημοσίευση από τις
εκδόσεις Δρόμων.
28
Γιάννης Κτενάς
Σκοπός της εισήγησης είναι να αναδείξει μια σημαντική πτυχή της καστοριαδι-
κής πραγμάτευσης του γραφειοκρατικού φαινομένου, το οποίο, κατά τη γνώμη του
Καστοριάδη, αποτελεί ένα από τα πλέον κεντρικά προβλήματα των σύγχρονων
κοινωνιών. Η αντιπαραβολή της θεώρησης του φιλοσόφου με αυτή του Μαξ Βέμπερ,
μακριά από το να αποτελεί μια απλή σύγκριση δύο οποιωνδήποτε στοχαστών που
έτυχε να καταπιαστούν με το ίδιο ζήτημα, έχει τον εξής στόχο: να δείξει πώς οι
αναλύσεις των δύο στοχαστών για τη γραφειοκρατία είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακά
ίδιες και ριζικά διαφορετικές ή αλλιώς πώς ο Καστοριάδης, πατώντας σε μεγάλο
βαθμό πάνω στις κλασικές αναλύσεις του Βέμπερ για τη γραφειοκρατία και
συμφωνώντας μαζί του σε καίρια σημεία, καταφέρνει εντούτοις να φτάσει σε ένα
συμπέρασμα αντιδιαμετρικά αντίθετο. Έτσι, ενώ ο Βέμπερ βλέπει τη γραφειοκρα-
τία ως τον ορθολογικότερο τρόπο οργάνωσης και διεκπεραίωσης μιας υπόθεσης, ο
Καστοριάδης θεωρεί ότι το βασικό χαρακτηριστικό των γραφειοκρατικών κοινωνιών
είναι οι ενδογενείς παραλογισμοί τους.
Ο Γιάννης Κτενάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991. Σπούδασε νομικά στο ΕΚΠΑ και στη
συνέχεια πολιτική φιλοσοφία στο Πάντειο, όπου και εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή
με θέμα τη σχέση του Μαξ Βέμπερ με τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Είναι αρχισυντάκτης του
πολιτικού και φιλοσοφικού περιοδικού Kaboom.
29
Γιάννης Λαζαράτος
Τη χαρακτήρισαν «παράθυρο στον κόσμο». Σφαίρα του πολιτισμού και της αν-
θρώπινης σημείωσης, από τις φιλοσοφικές απαρχές η τέχνη αποτέλεσε θεωρητική
θεματική. Τη χαρακτήρισε «παράθυρο στο Χάος». Ο Κ. Καστοριάδης, λοιπόν,
αισθητικός φιλόσοφος; Κοινωνικός και πολιτικός φιλόσοφος κατεξοχήν, ωστόσο ο
στοχαστής της αυτονομίας –όπως οι συνομιλητές του Πλάτων, Αριστοτέλης, Καντ,
Χέγκελ, Μαρξ– υπήρξε ένας καθολικός φιλόσοφος. Η τέχνη ως εκ τούτου αφορά
στο έργο του με δύο τρόπους. Ως ιδιόμορφο «αντικείμενο» (έργο τέχνης) προς
διαύγαση, στο οποίο ευθέως ο ίδιος αναφέρθηκε· κι ως κάτι το οποίο, με τη δική
του άμεση ή έμμεση θεωρητική συνδρομή, καλούμαστε σήμερα εμείς να το σκεφ-
τούμε με τον δικό μας τρόπο. Η παρούσα ανακοίνωση ανταποκρινόμενη στη δυα-
δική αυτή «προτροπή του επίκαιρου φιλοσόφου», συζητά καταρχάς την ενυπάρχου-
σα στο έργο του φιλοσοφική περί τέχνης θέση του· κατόπιν, με τη συνδρομή της
–αφού πρώτα επιφέρει μια μετατόπιση της οπτικής γωνίας του ζητήματος–, και
οπωσδήποτε με την αρωγή συνολικότερα της κοινωνικής και πολιτικής οντολογίας
του φιλοσόφου (παράλληλα βεβαίως με τη χρήση και άλλων θεωρητικών εργαλείων),
εγκύπτει στο ούτως είναι της σύγχρονης τέχνης ως ιδιαίτερης κοινωνικής περιοχής
(με τη δική της χαρακτηριστική γραμματική), εντοπίζοντας σ’ αυτήν και στο μάγμα
των σημασιών της, ήδη θεσμισμένες, ορισμένες από τις κεντρικές φαντασιακές ση-
μασίες αυτού που ο Καστοριάδης ονόμασε το πρόταγμα της αυτονομίας. Τι ση-
μαίνει αυτό ως προς την πολιτική διάσταση της τέχνης ως σύγχρονου θεσμού; Στο
ερώτημα δίδεται μια σαφής απάντηση.
Ο Γιάννης Λαζαράτος είναι αν. καθηγητής Αισθητικής Φιλοσοφίας & Διασημειωτικής Μετά-
φρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Επίσης, διδάσκει Φιλοσοφία και Μεθοδολογία της Επιστήμης στο Πρόγραμμα Μετα-
πτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη της Μετάφρασης» του Ιδρύματος.
Στην πρώτη φάση των διδακτορικών του σπουδών μέλος της τριμελούς συμβουλευτικής
του επιτροπής ήταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Από τις εκδόσεις Παπαζήση κυκλοφορούν
τα βιβλία του, με τίτλο: Τέχνη και Πολυσημία, Αθήνα, 2004, Umberto Eco: Διασημειωτική
Μετάφραση – Μετάφραση και Επιστημολογία, Αθήνα, 2007 και Τέχνη, Φιλοσοφία, Αυτονομία.
Η απελευθερωτική αποδοχή της θνητότητας, Αθήνα, 2011.
30
Γκόλφω Μαγγίνη
Η Γκόλφω Μαγγίνη είναι Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Φιλοσοφίας στο Πανεπι-
στήμιο των Ιωαννίνων.
31
Νίκος Μανωλόπουλος
32
Δημήτρης Μαργαρίτης
Στο κείμενο γίνεται λόγος για την ένταξη του Καστοριάδη στην επαναστατική
ομάδα Κ.Δ.Ε.Ε., που εξέφρασε με τον πιο ακλινή τρόπο τα διεθνιστικά ιδεώδη
του παλαιού εργατικού κινήματος και επισημαίνεται η απροσδόκητη επιβεβαίωση
της θέσης της ομάδας για την ασημαντότητα του ρόλου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην
απελεύθερωση της Ελλάδας από την Κατοχή, από τον ίδιο τον αρχηγό του ΚΚΕ,
Νίκο Ζαχαριάδη. Γίνεται αναφορά στον αναστοχασμό του Καστοριάδη για τη
φύση του εκγραφειοκρατισμού του εργατικού κινήματος και για τον σχετισμό μιας
ενδεχόμενης δημιουργίας ενός νέου επαναστατικού κινήματος με το πρόταγμα της
αυτονομίας που δημιούργησε το παλιό εργατικό κίνημα. Εξηγείται η στάση απο-
φετιχοποίησης του Καστοριάδη έναντι της εκπορνεύσεως των εννοιών και σημασιών
του επαναστατικού προτάγματος από την ολοκληρωτική προπαγάνδα που ποζάρει
ως ανατρεπτική. Αναφέρεται η αρνητική στάση ειδικά της ελληνικής Αριστεράς
έναντι της σκέψης του Καστοριάδη και εξηγείται γιατί αυτή δεν θα μπορούσε
να είναι διαφορετική. Επισημαίνονται ορισμένοι προσωπικοί και πολιτικοί λόγοι
της ένταξης του διανοητή στο ψυχαναλυτικό κίνημα καθώς και το ψυχικό ρίζωμα
του πνεύματος του ολοκληρωτισμού. Επισημαίνεται η προδρομική αναγνώριση εκ
μέρους του φιλοσόφου, πολύ πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, του ολοκληρωτικού
χαρακτήρα των θεοκρατικών τάσεων που αναβιώνουν στον ισλαμικό κόσμο καθώς
και το φαντασιακό χάσμα του από τη Δύση. Τέλος, αναγνωρίζεται η μοναδικότητα
της κεντρικής συμβολής του Καστοριάδη στη φιλοσοφική σκέψη, της ιδέας περί
φαντασιακής θέσμισης της κοινωνίας, και τίθεται το ερώτημα για τις πιθανές μοί-
ρες της θεωρητικής εργασίας του στους επερχόμενους καιρούς.
Ο Δημήτρης Μαργαρίτης γεννήθηκε το 1964 στο Αγρίνιο όπου και διαμένει με την οικογένειά
του. Εργάζεται στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση ως κοινωνιολόγος.
Είναι συγγραφέας των βιβλίων: Ο Κορνήλιος Καστοριάδης και το τέλος του κλασσικού
εργατικού κινήματος (εκδ. Τροπή) και Οι εκλεκτικές συγγένειες των ολοκληρωτισμών.
Κομμουνισμός-Φασισμός-Ναζισμός (εκδ. Τροπή).
Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στο αναρχικό περιοδικό του Αγρινίου Ελευθεριακή Κίνη-
ση, στις αγρινιώτικες εφημερίδες Εβδομάδα και Παναιτωλική, στην αντιεξουσιαστική εφη-
μερίδα Βαβυλωνία και στο περιοδικό The books’ journal. Έχει δώσει ομιλίες για το έργο
του Καστοριάδη σε Αθήνα, Ιωάννινα, Πάτρα και Αγρίνιο.
33
Δήμος Μαρουδής
Ο Δήμος Μαρουδής είναι υποψήφιος διδάκτορας κοινωνικής πολιτικής στο Πάντειο Πανε-
πιστήμιο. Ασχολείται με την έρευνα στον χώρο της φιλοσοφίας αλλά και με την ποίηση, τη
ζωγραφική και γενικά με θέματα καλλιτεχνικής δημιουργίας.
34
Θεοφάνης Μελίδης, Ιωάννης Ψωμάκης
Ο Θεοφάνης Μελίδης είναι υποψήφιος διδάκτορας στο τομέα Φιλοσοφίας του τμήματος
Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και απόφοιτος του τμήματος Φιλο-
λογίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ο Ιωάννης Ψωμάκης είναι υποψήφιος διδάκτορας στο τομέα Φιλοσοφίας του τμήματος
Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και απόφοιτος των τμημάτων Φιλο-
σοφίας, Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας και Θεολογίας του ΕΚΠΑ.
35
Γιώργος Μιχαηλίδης
Στην παρούσα μελέτη, θα προσπαθήσω να δείξω την βαθύτερη υφή του πλέγ-
ματος εξουσίας και γνώσης στον καπιταλιστικό κόσμο μέσα στο έργο του Κ.
Καστοριάδη και την σύγκριση με εκείνου του M. Foucault. O πρώτος υποστηρίζει
ότι το «κοινωνικό φαντασιακό» του μοντέρνου καπιταλιστικού κόσμου είναι η
απεριόριστη επέκταση της ορθολογικής κυριαρχίας. Μέσα από τις διαδικασίες του
καπιταλιστικού συστήματος να δημιουργήσει πολίτες προσαρμοσμένους σε αυτό
αναφορικά με την σχέση τους με την εξουσία και τη κατασκευή αναγκών για αυτούς,
συμβάλει στην δημιουργία ενός πλέγματος κυριαρχίας της δημόσιας σφαίρας από
φαινομενικά τεχνοκρατικούς εξουσιαστές. Οι αρχές παρουσιάζονται ότι κατέχουν
την ειδική γνώση, δικαιολογώντας έτσι την εξουσία τους, και οι κατασκευασμένες
ανάγκες καλύπτονται μέσα από την διαδικασία εργασίας και αμοιβής. Έτσι, το
σύστημα μπορεί να συντηρεί το εαυτό του. O δεύτερος υποστηρίζει ότι η γνώση και
η εξουσία είναι έννοιες συνδεμένες. Η εξουσία έχει την δυνατότητα να πειθαρχεί
στην κοινωνία και η γνώση μέσα από διάφορα επιστημονικά πεδία ενδυναμώνει και
αλληλοεπιδρά με την πρώτη. Η σύγχρονη καπιταλιστική εξουσία βασίζεται στην
οργάνωση και επιτήρηση των ανθρώπων μέσα στον χρόνο και στον χώρο. Μέσα από
τους μηχανισμούς εξέτασης και παρατήρησης των επιστημών παράγεται γνώση και
η γνώση προωθείται ως πολιτική κανονικότητα. Οι δύο περιγραφές βοηθούν στο
να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς του καπιταλιστικού κόσμου και βάσει αυτών
μπορούν ίσως κατανοηθούν καλύτερα σύγχρονα προβλήματα, όπως η κυριαρχία
των τεχνοκρατών στη δημόσια σφαίρα.
O Γιώργος Μιχαηλίδης είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων.
36
Αναστασία Οικονόμου
Η Αναστασία Οικονόμου γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα. Είναι διδάκτωρ του Εθνικού Καπο-
διστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα διατριβής: «Οι επιδράσεις του Αριστοτέλους στο
έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη» και βαθμό «Άριστα». Έχει πραγματοποιήσει εισηγήσεις
σε συνέδρια και ημερίδες με θέματα που αφορούν στη φιλοσοφία του Αριστοτέλους
και του Κ. Καστοριάδη, διαλέξεις στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αθηνών και δημοσιεύσεις σε
επιστημονικά περιοδικά. Είναι κάτοχος Proficiency Cambridge και Sorbonne II και γνωρίζει
ιταλικά και βουλγαρικά σε ικανοποιητικό βαθμό. Εργάζεται ως φιλόλογος στο Μουσικό
Σχολείο Αθηνών, είναι έγγαμη και μητέρα δύο ανήλικων τέκνων.
37
Γιώργος Ν. Οικονόμου
38
Μιχάλης Πάγκαλος
Στο τελευταίο βιβλίο του (Les avenues de la foi), o σπουδαίος καναδός φιλόσο-
φος Τσαρλς Ταίυλορ μιλά για την ανάγκη μιας υπέρβασης του εργαλειακού ορ-
θολογισμού, αλλά και της διαδικασιακής φιλοσοφίας των «καθολικών κανόνων».
Αναφερόμενος στη δυνατότητα να υπάρξει ένα «βλέμμα» αλληλεγγύης και αγά-
πης, πέρα, ακριβώς, από τους καθολικούς κανόνες, ο Ταίυλορ προτείνει μια
απελευθέρωση από της επιβολή της κυρίαρχης κουλτούρας και μιλά για το βλέμμα
ενός καλλιτέχνη ή ενός αληθινού χριστιανού που μπορεί να δει τον άλλο άνθρωπο ως
ανεπανάληπτο δημιούργημα του Θεού, περνώντας από την ηθική ενόραση στην
ηθική πράξη.
Στο Μετά την ηθική, ο Άλασνταιρ Μακιντάιρ, αναζητούσε επίσης μια υπέρβαση
των καντιανών καθολικών κανόνων προκειμένου να μιλήσει για την ηθική. Για τον
Μακιντάιρ η έννοια που χρειάζεται η ηθική είναι η αριστοτελική έννοια της αρετής.
Χωρίς την αρετή και τον χαρακτήρα δεν μπορεί να θεμελιωθεί καμιά ηθική. Η
κυρίαρχη κουλτούρα απαγορεύει αυτήν την ηθική θέαση και επιβάλλει, αντίθετα,
τη συμπεριφορά του μάνατζερ, του ψυχαναλυτή και του εστέτ. Ο δημοκρατικός
αυτοπεριορισμός φαίνεται να είναι αδύνατος μέσα στην κυρίαρχη κουλτούρα.
Είναι γνωστό ότι ο Κορνήλιος Καστοριάδης είναι ο εισηγητής της θεωρίας της
«φαντασιακής θέσμισης» και ταυτόχρονα του δημοκρατικού αυτοπεριορισμού.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η φαντασιακή θέσμιση μάς παρέχει την αναγκαία αυτοκριτι-
κή βαθμίδα ώστε να μην είναι η ερμηνεία του εαυτού μας και του κόσμου η απλή
αντανάκλαση της παρούσας οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά να οδηγούμαστε πέρα
από την αέναη επανάληψη του «ίδιου» σε μια αλλαγή οπτικής για τον εαυτό
μας και τον κόσμο. Η απόκρυψη του φαντασιακού και του κοινωνικού ιστορικού
ανάγει την «ιστορία στην επανάληψη» και παρουσιάζει αυτήν την επανάληψη ως
καθορισμένη «από ένα αλλού, λογικό ή οντολογικό» (Η Φαντασιακή Θέσμιση της
Κοινωνίας, σ. 289).
Μέσα από μια συγκριτική ανάγνωση, θα συζητήσουμε τις συγκλίσεις και τις
αποκλίσεις των τριών αυτών προσεγγίσεων του Ταίυλορ, του Μακιντάιρ και του
Καστοριάδη, καθώς και την ενδεχόμενη γονιμότητα μιας συνθετικής οπτικής για το
ζήτημα του δημοκρατικού αυτοπεριορισμού.
Ο Μιχάλης Πάγκαλος γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και υποστήριξε
τη διδακτορική του διατριβή τον Ιούλιο του 2003 στο Παρίσι (E.H.E.S.S.), υπό την εποπ-
τεία του Vincent Descombes. Από το 2007 εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση.
Δίδαξε, παράλληλα, φιλοσοφία στο ΕΑΠ κατά τα έτη 2006-2017. Έχει ασχοληθεί με ζητή-
ματα ηθικής και βιοηθικής, αναλυτικής φιλοσοφίας, πολιτικής φιλοσοφίας, φιλοσοφίας της
39
πράξης και φιλοσοφίας της λογοτεχνίας, και έχει δημοσιεύσει άρθρα στα περιοδικά Νέα
Εστία, Σύναξη, Cahiers d’études lévinassiennes κ.ά. Μετέφρασε, μεταξύ άλλων, τα βιβλία,
α) Τσαρλς Ταίυλορ, Οι δυσανεξίες της νεωτερικότητας, Κριτική 2006, β) Εμμανουήλ Λεβι-
νάς, Ελευθερία και Εντολή, Εστία 2007 και γ) Μυριάμ Ρεβώ Ντ’ Αλλόν, Ο συμπονετικός άν-
θρωπος, Εστία 2013 και της ίδιας, Γιατί δεν αγαπάμε τη δημοκρατία, Εστία 2016.
40
Ευάγγελος Παπαδημητρόπουλος
Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα:
Από το καστοριαδικό πρόταγμα της ατομικής και συλλογικής
αυτονομίας στην οικονομία των Κοινών.
41
Αντώνης Παπαμανώλης
Η παρούσα εισήγηση προτείνει την προσέγγιση της σκέψης του Κορνήλιου Κα-
στοριάδη σε συνάρτηση με την «ψηφιακή στροφή» της σύγχρονης αρχιτεκτονικής
κουλτούρας, με σκοπό την ανίχνευση ενός «μετα-κώδικα» αρχιτεκτονικής θεωρίας
για την ψηφιακή εποχή. Κεντρικό στοιχείο της στροφής αυτής είναι η παραδοχή ότι
τα ψηφιακά μέσα τα οποία χρησιμοποιούνται στην διαδικασία της αρχιτεκτονικής
σχεδίασης επηρεάζουν την φύση του παραγόμενου αρχιτεκτονικού χώρου. Το γεγο-
νός αυτό εγείρει ευρύτερα ερωτήματα οντολογικής φύσεως και μεταφυσικών προ-
εκτάσεων σχετικά με την θέση και τον ρόλο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής εντός
της ευρύτερης πραγματικότητας της «Ψηφιακής Εποχής». Μπορούν να σταχυολο-
γηθούν ποικίλες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, οι οποίες εκτείνονται από
πρακτικές μεθοδολογίες προσεγγίσεις έως θεωρητικά πλαίσια και ιδεολογικά μανι-
φέστα. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εισήγησης, εστιάζουμε σε δυο αλληλένδετα
στοιχεία. Αφενός στον ρόλο της αρχιτεκτονικής ως φορεά και εκφραστή ευρύτερων
κοινωνικών και πολιτικών προταγμάτων. Αφετέρου στην υπόθεση ότι το ψηφιακό
στοιχείο επιτρέπει την ερμηνεία της αρχιτεκτονικής σκέψης – ως μια υπολογιστική
γλώσσα. Μέσω αυτής της ερμηνείας-μετάφρασης, υποστηρίζεται ότι το «ψηφιακό»
συμμετέχει στην διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής πρότασης, αντί να περιορίζεται
στην αποτύπωση μιας προαποφασισμένης μορφής. Κατ’ επέκταση, το ψηφιακό
στοιχείο επηρεάζει και τον προαναφερθέντα κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της
αρχιτεκτονικής. Υποστηρίζεται ότι οι ψηφιακά παραγόμενες αρχιτεκτονικές μορφές,
είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν και ως ενσαρκώσεις του πνεύματος μιας ψηφι-
ακής εποχής. Επιπλέον, η μετάφραση της αρχιτεκτονικής σκέψης σε μια ψηφιακή
γλώσσα, η οποία διέπεται από λογικούς-υπολογιστικούς κανόνες, μπορεί να παραλ-
ληλιστεί τόσο με την «αποστολή του μοντερνισμού» όσο και με τη «γλωσσική
στροφή», έννοιες οι οποίες συναντώνται στο φιλοσοφικό σύστημα του Jurgen
Habermas. Σε αυτό το πλαίσιο υποστηρίζεται ότι η κριτική οπτική και έννοιες της
καστοριαδικής θεωρητικοποίησης επιτρέπουν να φωτιστούν οι πτυχές εκείνες της
σύγχρονης αρχιτεκτονικής οι οποίες ενώ δεν μεταφράζονται σε ψηφιοποιήσημα
μεγέθη, δεν θα ήταν λογικό να μη ληφθούν υπόψη στην ευρύτερη διαλεκτική σχε-
τικά «ψηφιακή στροφή» της αρχιτεκτονικής.
Ο Αντώνης Παπαμανώλης γεννήθηκε στην Ουαλία της Μεγάλης Βρετανίας το 1983. Έζησε
και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Πατρών και υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου
Πατρών, όπου εκπονεί διατριβή με θέμα «Ψηφιακά Μέσα Σχεδίασης και Αρχιτεκτονική
Διαπαιδαγώγηση – Προς μια Ερμηνευτική Προσέγγιση της Εισαγωγής των Υπολογιστικών
Εργαλείων Σχεδιασμού στην Διαδικασία της Αρχιτεκτονικής Εκπαίδευσης». Παράλληλα
εργάζεται ως Αρχιτέκτονας Μηχανικός και βοηθός καθηγητή.
42
Γιάννης Περπερίδης
Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη διέπεται από την θεώρησή του περί της
συνεχούς ανθρώπινης δημιουργίας, αναδημιουργίας και αναθέσμισης, δηλαδή, της
συνεχούς αλλαγής. Η αλλαγή αυτή, όμως, δεν αποτελεί επινόηση ενός ατόμου ή
μίας ομάδας ατόμων και επιβολή, στους υπόλοιπους, ριζοσπαστικών στοιχείων
με στόχο την διαμόρφωση της κοινωνίας με τον τρόπο που την επιθυμούν οι πρώ-
τοι. Αντιθέτως, ο Καστοριάδης αναφέρεται στην αλλαγή μέσα από το πλαίσιο του
κοινωνικού φαντασιακού. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εάν
δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος γι’ αυτήν στο κοινωνικό φαντασιακό μιας κοι-
νωνίας. Προκειμένου, όμως, να υπάρξει αυτό το υπόβαθρο για την αλλαγή στο
εσωτερικό του κοινωνικού φαντασιακού, κάτι λαμβάνει χώρα το οποίο ο Καστο-
ριάδης ονομάζει «εισβολή του α-νόητου». Έτσι η εισβολή αυτή καθίσταται πολύ
σημαντική καθώς μέσα από αυτήν μπορεί το φαντασιακό να φτάσει στην αμφι-
σβήτηση του ήδη θεσμισμένου κόσμου. Η δημοκρατία και η φιλοσοφία, δύο
έννοιες αλληλένδετες για τον Καστοριάδη, αποτελούν την επιτομή του κριτικού
βλέμματος απέναντι στον ήδη υπάρχοντα κόσμο – υλικό κόσμο αλλά και σημασιών.
Η σημαντικότητά τους για την συνολική κίνηση της ιστορίας έγκειται στο γεγονός
ότι μέσω της κριτικής που αυτές επιφέρουν, τα μάγματα σημασιών των κοινωνιών
μεταβάλλονται. Αν, όμως, η μεταβολή του μάγματος σημασιών πραγματοποιείται,
σύμφωνα με τα λόγια του Καστοριάδη μέσω της εισβολής του α-νόητου, τότε η
έννοια της τελευταίας χρειάζεται να μελετηθεί σε βάθος προκειμένου να αποτε-
λέσει τη βάση για τις συζητήσεις περί αναθέσμισης και αλλαγής. Η εισήγηση θα
στραφεί προς την επεξήγηση της έννοιας αυτής ως προϋπόθεσης της αλλαγής.
43
Μιχάλης Πετρίδης
Γιατί μια τόσο πασιφανέστατη θέση για τον Καστοριάδη ηχεί τόσο άσχημα στα
ώτα των σύγχρονων ανθρώπων; Πως και γιατί εδώ και περισσότερο από 150 χρό-
νια η λέξη «Δημοκρατία» έχει γίνει σήμα κατατεθέν για το πολιτικό λεξιλόγιο των
σύγχρονων κοινωνιών με αποτέλεσμα να την επικαλούνται ακόμα κι εκείνοι που εξ
αρχών την απορρίπτουν;
Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο και πολυσύνθετο εάν εξεταστεί υπό
το πρίσμα της Ιστορίας των Ιδεών. Αν μελετήσουμε τις πολιτικές διεργασίες που
λαμβάνουν χώρα τον 18ο αιώνα (Εποχή των Επαναστάσεων), βλέπουμε ότι στον
Δυτικό κόσμο η προσπάθεια για την εξ-εύρεση του καλύτερου των πολιτευμάτων
οδηγεί στην πλήρη απόρριψη της Δημοκρατίας ως «επικίνδυνου και βλαβερού»
καθεστώτος και στην υιοθέτηση μιας σύγχρονης εκδοχής της Ρωμαϊκής Res Publica
(βλ. American Republic, République Française) ως το πολίτευμα-πρότυπο. Στις ΗΠΑ
η «Δημοκρατία» ταυτίζεται με την «Οχλοκρατία» (Mobocracy) και στην Γαλλία το
επίθετο «Démocrate» αποτελεί στην ουσία την χειρότερη κατηγορία-βρισιά στα
χείλη των αντιπροσώπων στην Convention nationale ενάντια σε όσους είχαν «ριζο-
σπαστικές» θέσεις.
Αν κάνουμε τώρα ένα ιστορικό-νοητικό άλμα στον 20ό αιώνα, θα παρατηρήσου-
με έκπληκτοι πως παρ’ όλο που τα πολιτεύματα δεν έχουν αλλάξει δραστικά, πλέον
όχι μόνο αυτοαποκαλούνται «Δημοκρατικά» (!) αλλά και το κατεστημένο γενικό-
τερα παρουσιάζεται ως υποστηρικτής, θιασώτης και διαδότης της «Δημοκρατίας».
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα γεγονότα που σκιαγραφούν την οικειοποίηση εκ μέ-
ρους του συστήματος της λέξης «Δημοκρατία» η οποία πλέον θα απαγκιστρωθεί
από το πολιτειακό της περιεχόμενο και θα ταυτιστεί κομφουζιονιστικά με ό,τι κατά
το δοκούν ευνοεί την προπαγανδιστική αναπαραγωγή του κατεστημένου; Τι είχε
συμβεί στο μεσοδιάστημα και η «Δημοκρατία» αποφορτίστηκε από το τόσο μεγάλο
αρνητικό περιεχόμενο που είχε και έγινε το νέο όνομα της Νεωτερικής Res Publica;
Σκοπός της ομιλίας θα είναι όπως «φωτίσει» και συζητήσει τα πιο πάνω
ζητήματα σε σύζευξη με το κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Αρχαίο Ελληνικό
και Νεότερο Πολιτικό Φαντασιακό».
44
Ο Μιχάλης Πετρίδης είναι απόφοιτος Μεταπτυχιακού Προγράμματος στην «Κοινωνική
και Πολιτική Θεωρία» του Πανεπιστημίου Κύπρου και μέλος της Φιλοσοφικής Εταιρείας
Κύπρου. Βρίσκεται σε διαδικασία προετοιμασίας διδακτορικής πρότασης με τίτλο «Δημο-
κρατία: Η Νεωτερική περιπέτεια μιας αρχαιοελληνικής λέξης».
45
Κωνσταντίνος Ράντης
Ο Κωνσταντίνος Ράντης (γεν. 1963) είναι Dr. Phill. του Πανεπιστημίου Albert-Ludwig-Univer-
sität Freiburg im Br. Σπούδασε φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και παιδαγωγική στην
Αθήνα και στο Freiburg im Br. Δίδαξε φιλοσοφία στην Padagogische Hochschule Freiburg im Br.,
κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και κριτική θεωρία στο Τμήμα Κοινωνιολογίας
του Παντείου Πανεπιστημίου. Σήμερα είναι Αναπληρωτής Καθηγητής «Ιστορίας της Φιλο-
σοφίας» στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
46
Αλέξανδρος Ράπτης
47
Ελένη Ρούμκου
48
Βασίλης Ρωμανός
Η εισήγηση εντοπίζει την ένταση μεταξύ του πρώιμου και του ύστερου έργου του
Καστοριάδη, αναφορικά με τη δυνατότητα των αυτονόμων φορέων για δημιουργία
και καθίδρυση νέων νοηματικών κόσμων. Ισχυρίζομαι ότι στο πρώιμο έργο του
εντοπίζονται στοιχεία ενός πολιτικού κονστρουκτιβισμού ο οποίος εισάγεται μέσω
μιας αναδιατύπωσης της Εγελομαρξιστικής φιλοσοφίας της πράξεως: ο Καστοριά-
δης συλλαμβάνει την κοινωνική πρακτική εξπρεσιβιστικά ως μια προθετική δραστη-
ριότητα δια της οποίας οι συνειδητοποιημένοι δρώντες σχηματοποιούν προτάγματα
που παρέχουν εναλλακτικές δυνατότητες στα υφιστάμενα προβλήματα και καθι-
δρύουν ριζικά νέα μοτίβα της καθημερινής συμπεριφοράς και του νοήματος. Το
ύστερο έργο του, ωστόσο, στρέφεται προς μια θεωρία της κοινωνικοϊστορικής
αυτοθέσμισης και της ποιητικής αυτοδημιουργίας των ιστορικών κόσμων: καθώς
κατανοεί τις κοινωνίες ως φαντασιακές ολότητες –συνεπώς στη βάση μιας διαρ-
θρωτικής και κανονιστικά ολοκληρωμένης ενότητας αξιών και δηλωμένων προθέ-
σεων– εξαρτά τις δυνατότητες της αντίληψης, της σκέψης και της δράσης από
καθορισμένα πεδία νοηματοδότησης που προηγούνται κάθε λόγου και άμεσης πα-
ρέμβασης. Ο φαντασιακός ορίζοντας έχει έναν κοσμο-συγκροτητικό ρόλο μέσα στις
κοινωνικές νοηματικές δομές που επιδρά μορφοποιητικά επί των γνωστικών και
προθετικών σχημάτων της εμπειρικής δράσης και είναι ο ίδιος «υπεύθυνος» για
την εκ-κάλυψη καινοφανών ιστορικών κόσμων. Ο Καστοριάδης, έτσι, υπονομεύει
την προοπτική της αυτονομίας ως προϊόν προτάγματος αφού μετατρέπει την
προταγματική δράση της πρώιμης περιόδου στο απρόσωπο και ανώνυμο συμ-
βάν μιας αυτοθεσμιζόμενης κοινωνίας που αλλοιώνεται διαρκώς πίσω από τους
σκοπούς, τις επιθυμίες, τις δραστηριότητες και τις αναπαραστάσεις των υποκει-
μένων. Υποστηρίζω, ωστόσο, ότι μέσα στη θεωρία της εκφραστικής γλώσσας που
εισηγείται, θεμελιώνεται η δυνατότητα μιας πιο άμεσης μεσολάβησης μεταξύ υπο-
κειμένου και νοηματικών πλαισίων.
O Βασίλης Ρωμανός είναι Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας στο Τμήμα Κοινω-
νιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
49
Σωτήρης Σιαμανδούρας
Παρά την κοινή τους πολιτική αφετηρία, τη συστράτευση για πάνω από μια
δεκαετία και την αταλάντευτη δημοκρατική ευαισθησία, ο Κορνήλιος Καστοριάδης
και ο Κλοντ Λεφόρ έρχονται σε βαθιά ρήξη γύρω από ένα κεντρικό ερώτημα:
τί είναι δημοκρατία; Είναι συλλογική αυτοθέσμιση ή εκκένωση του χώρου της ε-
ξουσίας, εξουσία όλων ή εξουσία κανενός, άμεση δημοκρατία ή άγρια δημοκρατία;
Στην εποχή της ανόδου της ασημαντότητας, είναι σημαντικό να γεφυρωθεί αυτή
η ρήξη, τόσο από τη σκοπιά των κινημάτων, που αναφέρονται στη ριζοσπαστική
δημοκρατία, όσο κι από τη σκοπιά της υπαρκτής δημοκρατίας, που βρίσκεται σε
κρίση και αναζητεί διεξόδους. Μπορεί όμως να γεφυρωθεί;
Η ρήξη του Καστοριάδη με τον Λεφόρ διατυπώνεται πρώτα στο στοιχειακό
επίπεδο της πολιτικής οργάνωσης και οδηγεί στη διάσπαση της ομάδας Σοσιαλι-
σμός ή Βαρβαρότητα, από όπου ο Λεφόρ αποχωρεί με την πιο ελευθεριακή τάση.
Αναδιατυπώνεται στην αποτίμηση του Μάη του ’68, τον οποίο ο Καστοριάδης θεω-
ρεί μία αποτυχημένη επανάσταση, γιατί δεν κατόρθωσε να θεσμίσει μια δημοκρατική
εξουσία, ενώ ο Λεφόρ τον θεωρεί μία επιτυχημένη εξέγερση, γιατί έσπειρε την
αταξία και την αναταραχή. Και στη συνέχεια –παράλληλα σε κάποιο βαθμό– η δια-
μάχη τους εκτείνεται σε δεκαετίες πολιτικού στοχασμού και αναζητεί απάντηση
στα θεμέλια του «ελληνοδυτικού πολιτισμού» και της νεωτερικότητας. Σχηματικά
θα λέγαμε ότι ο Καστοριάδης στρέφεται περισσότερο στα πρώτα σπαράγματα του
προτάγματος της δημοκρατίας, όπως τα εντοπίζει στην αρχαία Αθήνα, ενώ ο Λεφόρ
στρέφεται στα τελευταία σπαράγματα της αυτόνομης ιταλικής πόλης κράτους,
όπως τα εντοπίζει στο μακιαβελικό έργο.
Μέσα από αυτή τη μακρά διαδρομή θα δούμε να αναδεικνύεται μια ενδιαφέρου-
σα έννοια που τη μοιράζονται και οι δύο στοχαστές και που θα μπορούσε να γε-
φυρώσει τις αντιθέσεις τους. Είναι η έννοια του αυτοπεριορισμού, ως όριο της ανά-
ληψης του ρίσκου της δημοκρατίας, ως προϋπόθεση και τελική ασφαλιστική δι-
κλείδα της αυτονομίας.
50
Μιχάλης Σκομβούλης
51
Λητώ Ειρήνη Σκοπελίτη
H Λητώ Ειρήνη Σκοπελίτη είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η πτυχιακή της εργασία είχε ως θέμα τη ση-
μασία της αμφισβήτησης στη σύγχρονη Performance. Τα ενδιαφέροντα και οι πρακτικές της
αφορούν σχέσεις μεταξύ τέχνης, κοινωνίας και πολιτικής. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια
και σεμινάρια για το μέλλον της Δημοκρατίας, την Κοινωνική Οικολογία, τον ρόλο του
Καλλιτέχνη στη σημερινή κοινωνία και σε performances πολιτικού/ακτιβιστικού χαρακτήρα.
52
Κωνσταντίνος Σουλτάνης
53
Γεράσιμος Στεφανάτος
54
Αλέξανδρος Σχισμένος
55
Ο Αλέξανδρος Σχισμένος είναι διδάκτορας Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και
συγγραφέας των βιβλίων Η ανθρώπινη τρικυμία: Ψυχή και αυτονομία στη φιλοσοφία του
Κορνήλιου Καστοριάδη (2013), Comix ergo sum (2014), Μετά τον Καστοριάδη: Δρόμοι της
αυτονομίας στον 21ο αιώνα. (με τον Νίκο Ιωάννου, 2014) και Το τέλος της εθνικής πολιτικής
(με τον Νίκο Ιωάννου, 2016).
56
Δέσποινα Τσακίρη
H Δέσποινα Τσακίρη είναι Αν. Καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολι-
τικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
57
Πέτρος Φαραντάκης
O Πέτρος Φαραντάκης είναι διδάκτορας της Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ, συγγραφέας και
διευθυντής του Ακαδημαϊκού Προγράμματος του Bilston Community College του Λονδίνου.
58
Κώστας Φιλιππάκης
59
Στέλλα Χριστοφόρου
Για το Καστοριάδη, ο Freud υπήρξε αντινομικός· δηλαδή ενώ ο ίδιος έφερε στο
φως την ύπαρξη της ριζικής φαντασίας στους ανθρώπους, ταυτόχρονα ο ίδιος συνε-
τέλεσε στη συγκάλυψη της.
Ο Freud συμπαρασύρθηκε από τον επιστημονικό θετικισμό της εποχής του και
θέλησε σύμφωνα με το Καστοριάδη, να αναγάγει την ψυχανάλυση σε μια αυστηρή
επιστήμη. Την ίδια παράδοση συνέχισαν και οι σύγχρονοι μελετητές του Freud, όπως
ο Lacan. Όμως η ψυχανάλυση, ενίσταται ο Καστοριάδης, είναι μια πρακτικοποιητική
δραστηριότητα που ανήκει στον χώρο της δόξας και όχι της επιστήμης· η ψυχή, η
παράσταση, το ασυνείδητο είναι πεδία, τα οποία δεν υποτάσσονται σε νόμους και
σε «απαιτήσεις της καθοριστικότητας». Αυτό φαίνεται στη στάση που υιοθετεί ο
αναλυτής και που αναδεικνύει τον τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη φύση
της ψυχανάλυσης.
Η βασική ένσταση του Καστοριάδη επικεντρώνεται στις αρχές που διέπουν τα
κοινωνιολογικής φύσης έργα του Freud και οι οποίες δεν αποτελούν προϊόν γένεσης
της κοινωνίας, ακριβώς επειδή πρόκειται για ήδη εκκοινωνισμένους ανθρώπους
που φέρουν αυτές τις αρχές. Ο Freud, δηλαδή συνέλαβε τη μετουσίωση (αυτήν
την ικανότητα της ψυχής) διαφορετικά από την πραγματική της φύση. Θεωρεί ότι
επιβλήθηκε στις ενορμήσεις από τον πολιτισμό. Όμως ο Καστοριάδης αναφέρει πως
αν δεν υπήρχε η μετουσίωση, ως ικανότητα της ψυχής, δεν θα υπήρχε ο πολιτισμός.
Εκεί έγκειται η διαφορά μεταξύ Καστοριάδη και Freud σχετικά με τη φύση και τη
σημασία της ριζικής φαντασίας.
Καταλήγει ο Καστοριάδης, παραλλάσσοντας τη γνωστή πρόταση του Freud «ό-
που ήταν Αυτό πρέπει Εγώ να γίνω», σε «όπου είναι Αυτό πρέπει και Εγώ να
αναδυθώ» δείχνοντας έτσι, ότι τίποτα στην ανθρώπινη υπόσταση δεν πρέπει να ε-
ξαλειφθεί· αντιθέτως οι άνθρωποι πρέπει να εγκαθιδρύσουμε μια τέτοια σχέση με
το ασυνείδητο μας ώστε να οδηγηθούμε στην κατάκτηση της ατομικής μας αυτο-
νομίας.
H Στέλλα Χριστοφόρου είναι υποψήφια διδάκτωρ στον τομέα φιλοσοφίας του τμήματος
Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
60
Μαρία Γ. Ψαρούδη
Στόχος της εισήγησης αυτής είναι, όπως ακριβώς εκφράζεται και στον τίτλο της,
η προσπάθεια αποκωδικοποίησης των ιδεών του Καστοριάδη που αφορούν στη
φιλοσοφία τόσο της Παιδαγωγικής, όσο και της Εκπαίδευσης κάνοντας ένα βήμα
παραπέρα εξετάζοντας παράλληλα τη διαχρονικότητα του θεωρητικού του στο-
χασμού στους τομείς αυτούς.
Οι ρηξικέλευθες και διαυγείς τοποθετήσεις του σχετικά, αποτελούν μοναδική
ευκαιρία ώστε να κατανοήσουμε το εύρος της επιστημονικής οπτικής του στα κα-
θοριστικής σημασίας αυτά πεδία επιστημονικής έρευνας, αλλά και να υπογραμ-
μίσουμε την επικαιρότητα και τη διεισδυτικότητα της σκέψης του σε αυτά στις
μέρες μας.
Πολύτιμος οδηγός και εργαλεία μας στην ερευνητική αυτή αναζήτηση είναι τόσο
το έργο όσο και οι συνεντεύξεις του σχετικά, καθώς το υλικό αυτό ρίχνει φως
στη σημασία που δίνει ο Καστοριάδης στην επιστήμη της Παιδαγωγικής και της Εκ-
παίδευσης μέσα στη σύγχρονη κοινωνία έχοντας τη βεβαιότητα ότι η συνολική
κοινωνική κατάσταση είναι πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένη με το παιδαγωγικό και
εκπαιδευτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται σε αυτή.
Οι αναφορές του Καστοριάδη στην παιδαγωγική επιστήμη είναι άμεσες ή έμ-
μεσες, αφού η παιδαγωγική αντλεί τη δυναμική της και από άλλα ευρύτερα επι-
στημονικά πεδία όπως είναι η φιλοσοφία, η πολιτική σκέψη, η κοινωνιολογία, η αν-
θρωπολογία, τα μαθηματικά, η γλωσσολογία, ακόμα και η ψυχανάλυση, τομείς στους
οποίους ο φιλόσοφος άπλωσε με μοναδική οξυδέρκεια το ερευνητικό βλέμμα του.
Και για να έχει νόημα η επιστημονική μας προσέγγιση, στην εισήγηση αυτή
εξετάζουμε πώς μέσα από τις επισημάνσεις αυτές, μπορεί ο στοχασμός του Κα-
στοριάδη να καθοδηγήσει τη σύγχρονη παιδαγωγική και εκπαίδευση δίνοντας τα
εφόδια στους νέους ανθρώπους για να μάθουν να σκέφτονται πρωτίστως, και να
μαθαίνουν στη συνέχεια, συγκροτώντας μια κριτική αντίληψη απέναντι στην πολι-
τική, την κοινωνία, τον άνθρωπο, και τελικά απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Η Μαρία Ψαρούδη είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ (θέμα της διατριβής της απο-
τέλεσε το θέατρο του Jean Genet), γλωσσολόγος, θεατρολόγος και πτυχιούχος της Ελληνικής
και Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας
της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού διπλώματος (DEA /
MASTER 2) στη Γλωσσολογία, Σημειολογία, Επικοινωνία, με ειδίκευση στη σημειολογία του
θεατρικού λόγου (Πανεπιστήμιο της Franche-Comté στην Besançon στη Γαλλία). Είναι επίσης
καθηγήτρια της γαλλικής, αγγλικής και ισπανικής γλώσσας, ενώ είναι και επιμορφώτρια της
γαλλικής ως ξένης γλώσσας. Τέλος, εργάζεται στον έντυπο τύπο ως υπεύθυνη σύνταξης
θεματικού περιοδικού.
61
Georgios Chagias
How would one classify, without indulging too much in contradiction and over-
simplification, a polymath such as Castoriadis, in the fashion of Isaiah Berlin’s semi-
nal essay on Tolstoy and inspired by Archilochus’ “The fox knows many things, but
the hedgehog knows one big thing”? Is he a “hedgehog” or a “fox”? Or, a “hedge-
hog” inside a “fox”? An œuvre of such great range as the Castoriadic philosophical
project, a “promethean” enterprise (F. Dosse) that suits a “titan de l’ esprit” (E. Mo-
rin) constitutes by default a lucid tracer for such a distinction.
Spanning multiple strata of Being and levels of analysis, his pensée, resilientby
design to systematization and indoctrination, embraces the insights and nonlinear,
ruptural epistemic conquests of the provinces of science, only to subject them to
the anatomical inspection of philosophy. Notwithstanding, how could such a self-
questioning and open-ended project fare with other realms of knowledge?
The present contribution ventures to introduce Castoriadis’ onto-epistemology
and practical philosophy into the field of International Relations (IR). It extracts a
Philosophical Anthropology, calibrated to fit models of the subfield of Foreign Policy
Analysis, where “fox” analysts grow in numbers, as opposed to the field of IR, where
“hedgehog” political scientists reign supreme and the metacategory of determinacy
remains ubiquitous. Which mutation in his work facilitates this introduction? With
which interdisciplinary projects does it dovetail up against reductionism and deter-
minism? Is it epistemologically fit to sponsor an elucidation of foreign policy crises in
contrast to dominantforms of explanation (Erklären) and understanding (Verstehen)?
Georgios Chagias holds a B.A. in Communication and Mass Media from the University of Athens, a
M.A. in International Relations, (Middle East) from the University of Durham, UK, and he is cur-
rently a Ph.D. candidate in Foreign Policy, Department of B.S.O.S., University of Macedonia. His
research interests extend to theory of knowledge, philosophy of mind, philosophy of the social sciences,
ethics, and aesthetics. He has published articles on direct democracy, terrorism, and the role of tragedy
in international politics.
62
Sophia Kanaouti
The paper addresses Castoriadis’ view of the media as a factor in what he de-
scribes as the era of oblivion (not of the spectacle) (Castoriadis 2010). Key to a
process of depoliticization, where politics is seen in the Aristotelian perspective, the
paper theorises the media in general and new media in particular in Castoriadis’
terms. Commenting on the constant effort to forget about death, which makes death
omnipresent (2000a), Castoriadis regards the acceptance of our mortality as para-
mount to political existence – deliberation out there in public, decision-making, will-
ing and acting, changing the world. As opposed to that, the modern media audience/
self is trying to forget death in a panic. This type of selfishness, described with the
Greek phrase “little self” (eaytoulis), is a private, fearful, lonely and a-political self
that risks nothing and lives nothing. The opposite of agon in Castoriadis’ theorization
of autonomy, it also resonates as foreign to what he calls “the third term” – someone
added to the duality of father and son, of strife, and forms the social other, society,
transforming the a-political (duality) into the political (society) (Castoriadis 2000b).
Thus, through examples of strife in the media (trolling) and of media icons such as
Berlusconi (the plastic-surgery-augmented and Viagra-aided example of the never
dying success), the paper addresses the media world of the a-political. It compares
mainstream news items with digital media ones, in examples that resonate the key
social imaginary significations that carry the intention, affect and representation (Cas-
toriadis 1997) that form the online self, and examines whether there can be a political
realm online when there is no intention (“the going is the goal”), when the affect is
a precarious and constant distraction through the deified technoepisteme, and when
the representation is of a self that is present and not present at the same time.
Sophia Kanaouti is an adjunct teacher at Greek Open University, and has taught in the UK at Cardiff
University and in Cyprus, at the University of Cyprus as a Visiting Lecturer. She has published exten-
sively on Castoriadis and Arendt, in regard with media and politics, and has a youtube series on media
and politics based among others on Castoriadis’ work, under the general title Distinguishing. Aided by
Castoriadis’ insights, she is currently writing a book on media and the self.
Bibliography (for the abstract)
Castoriadis, Cornelius (1997), World in Fragments, edited and trans. David Ames Curtis, Stanford
University Press, Stanford, California.
__________________(2000a), The Rise of Insignificancy, Ypsilon, Athens
__________________(2000b) Kairos (in Greek), Ypsilon, Athens.
__________________(2010), A Society Adrift, trans. Helen Arnold, Fordham University Press,
New York.
63
Alexandros Kioupkiolis
The presentation will seek to bring out the continuing relevance of Castoriadis’
thought for radical democratic change in our times. It will do so by showing, first,
how Castoriadis’ conception of new creation and, hence, social transformation is
more plausible and politically productive than those of Slavoj Žižek and Alain Ba-
diou, and, second, how Castoriadis has inspired recent political theory which seeks
to work out a political project of social change towards the commons.
The endeavour to rethink historical ruptures and the rise of the new through
“acts” and “events” occupies center stage in some quarters of contemporary politi-
cal theory, with the work of Slavoj Žižek and Alain Badiou being perhaps the most
well-known examples. These efforts to salvage in thought the possibility of revolu-
tion have come in for various criticisms which take issue with their implausibly
decisionist, absolutist or paradoxically passive conception of political agency. The
presentation partly rehearses these challenges to Žižek’s act and Badiou’s event with
a particular emphasis on the inherent impossibility of making the new happen in
these bodies of thought, which threatens to make them politically irrelevant. But the
argument moves on to explore the contours of a more fecund account of creative ac-
tion by considering the pertinent ideas of Cornelius Castoriadis which has elaborated
an idea of new creation which is shorn of the absolutism which mars Žižek’s act
and Badiou’s event and enables an active and reflective approach to the creation of
the historically new.
The vast contemporary literature on the commons has put forward ideas for a
rethinking and recasting of egalitarian and participatory politics around community
self-organization which can give a concrete direction to new creation in our times.
Dardot and Laval’s Commun. Essai sur la révolution au XXIe siècle (2014) is a point
of culmination for the most recent political theorisation of the commons. The pre-
sentation will indicate how they draw constructively on Castoriadis’ thought in order
to construe “the common” as a political principle which should reorder all social
relations through collective instituting praxis, co-activity, co-decision and co-obligation.
Alexandros Kioupkiolis teaches contemporary political theory at Aristotle University. His books include
Freedom After the Critique of Foundations (Palgrave Macmillan 2012) and The Commons of
Freedom (in Greek; Exarchia Editions 2014)
64
Aris Komporozos-Athanasiou
Aris Komporozos-Athanasiou is a political sociologist, Assistant Professor of Social Theory and Head of
the UCL Sociology & Social Theory Research Group at University College London. He completed his
PhD at the University of Cambridge in 2013.
65
Akis Leledakis
Kanakis Leledakis studied in Athens (M.Eng.) and at the London School of Economics (Post Gradu-
ate Diploma Economics, M.Sc. Sociology, Ph.D Social Theory). He has taught at Panteion University
where he is currently Senior Lecturer, the University of Crete, the University of Cyprus, the Hellenic
Open University and the London School of Economics. His research interests focus on the theorisation
of processes of emergence and reproduction of the “social self”, the theorisation of social and political
action, the conceptualisation of “social structure”, the theorisation of the current crisis. His publications
include Society and Psyche and articles in international and Greek journals
66
Angelos Mouzakitis
The recent publication in French –and subsequently in English– of the rare occa-
sion where Castoriadis and Ricoeur engaged in discussion in France Culture’s radio
show “Le bon Plaisir”, serves as the starting point of my presentation. Focusing on
the ways in which the two thinkers address the problem of imagination, I intend to
highlight the convergences as well as the points of diversion between their accounts,
aiming at the same time to explore the themes of their meditations on imagination
and history that are in my understanding pivotal to current attempts to elucidate
the role of the imaginary in history and society. In this brief encounter Ricoeur de-
fends the Kantian conception of imagination and argues in favour of what he calls
the “reconfiguration” of the social-historical world, while Castoriadis attempts to
surmount this philosophical tradition with the introduction of the concepts of radi-
cal imagination and creation ex nihilo as the main attributes of the social-historical
domain. In his account, the social-historical is nothing short of auto-creation and it
therefore inescapably involves indeterminacy. Ricoeur also focuses in his works on
the interplay between imagination and creation, while, arguably, his work regarding
the discursive character of social and individual identities of history and historicity
as such, could complement Castoriadis’ approach to the social-historical.
Angelos Mouzakitis is Assistant Professor at the Sociology Department of the University of Crete. His
research interests include the problem of socio-historical change, issues of social ontology, the constitu-
tion of the subject and issues concerning the epistemology of the social sciences with an emphasis on
phenomenology. He is the author of Meaning, Historicity and the Social. A critical approach to the
works of Heidegger, Gadamer and Castoriadis, August 2008, Dr. Mueller Verlag.
67
Kosmas Raspitsos
The present paper deals with a topos concerning the philosophical elucidation of
language in the main works of Cornelius Castoriadis and Hans-Georg Gadamer, The
Imaginary Institution of Society and Truth and Method. For the former, language is es-
sentially a part of the traditional ensemblistic-identitary logic and its corresponding
occidental ontology, insofar it is considered a code, that is a system of ensembles and
ensemblizable relations. However, the phenomenon of language involves another
aspect, namely that of langue; according to Castoriadis this is the ability of language
to overcome codified, one-dimensional meaning and exist as a non-ensemblizable
magma. Magmas are by their very nature indeterminate and indefinite, they “are not
the elements of an ensemble subject to determinacy as their mode and their criterion
of being” (Castoriadis, The Imaginary Institution of Society. Transl. K. Blamey, 3rd ed.
2004, p. 346).
Hans-Georg Gadamer varies a similar theme in his discussion about the speculative
structure of philosophical language in the third part of Truth and Method. According
to the German philosopher, words are speculative “in that the finite possibilities of the
word are oriented toward the sense intended as toward the infinite” (Gadamer, Truth
and Method. Transl. J. Weinsheimer D. Marshall. 2nd ed. 2006, p. 464). Philosophical
language in particular is speculative, when not absolutely and definitely determina-
ble, that is when not restricted in the limits of a fixed and finite meaning, but when
uncovering a horizon of meaning and by that reflecting – like a speculum – an infinite.
This presentation attempts to focus on this theme departing from the context of
philosophical hermeneutics and social ontology, and underline its relevance not only
in an exegetical, but also in a systematic manner.
Kosmas Raspitsos is teaching at the Department of German Language and Literature at the University
of Athens. He is the author of Die Latinisierung des Griechischen. Übersetzung, Verstehen und
Sprache im Ausgang von Martin Heidegger und Hans-Georg Gadamer (Königshausen & Neu-
mann, Würzburg 2012).
68
Sophie Richter-Devroe
References:
Chatterjee, Partha (1993) The Nation and Its Fragments: Colonial and Postcolonial Histories. Princ-
eton, NJ: Princeton University Press.
Castoriadis, Cornelius (1987) The Imaginary Institution of Society, MIT Press.
Sophie Richter-Devroe is associate professor at the Doha Institute for Graduate Studies and an honorary
fellow at the European Centre for Palestine Studies at the University of Exeter. She has published on
Palestinian and Iranian women’s activism, Palestinian cultural production, the Naqab Bedouin and
Palestinian refugees. As of December 2017, she will be starting research on Syrian refugees in Athens
and Rome, funded by the Qatar National Research Fund.
69
Ingerid S. Straume
Ingerid S. Straume is a Norwegian philosopher of education. She holds a PhD degree with a thesis (in
Norwegian) on Castoriadis’s notion of political paideia from the University of Oslo, 2010. Straume
is author of various book chapters, articles and books on educational theory, politics, environmentalism
and ethics where Castoriadis is an enduring inspiration. She works as director of the Academic Writing
Centre at the University of Oslo.
70
Yavor Tarinski
The legacy of Cornelius Castoriadis contains invaluable germs for our troubled
times. His political thoughtoffers a holistic alternative to capitalist modernity.
Castoriadis distinguishes two essential modes of societal organizing – heteronomy
and autonomy. In one heteronomous society the laws and institutions that govern
our lives derive from extra-social sources, outside of popular control and deliber-
ation. On the other hand, under autonomy established institutional structures and
rules are made collectively by all members of society and are therefore always open
to challenge, reform and replacement.
It has come to be widely accepted that if one heteronomous, essentially hierarchi-
cal, order is suffocatively oppressive, then an autonomous one should be so relent-
lessly free so as to be incompatible with any form of regulation and organization.
Autonomy thus wrongly becomes equated with unlimited individual freedom.
It is true that autonomy cannot include limitation as we know it today, since the
latter has come to be synonymous with austerity. But as every form of social organ-
ization, the autonomous one offers and determines roles, values, principles etc. and
by doing so it creates certain limitations. But besides its negative side, this limitation
plays positive role since it also suggests what should be done and determines certain
significations that give meaning to life.
But unlike the limitation of heteronomy, predetermined and unchallangeable, the
one that takes place in conditions of autonomy is self-imposed democratically by
all members of society and open to alteration, or in other words self-limitation. Al-
though every society sets certain limits to its individual members, this does not mean
that the latter will necessarily sustain themselves within certain regulatory frame, in
which case autonomy allows the attempt at convincing large enough segment of the
population to change or expand certain limitations, instead of directly outlawing or
forbidding dissent.
Yavor Tarinski is an independent researcher and a militant in social movements. He currently partici-
pates in the political journal Babylonia.gr. He is also a bibliographer at AgoraInternational.org and a
member of the advisory council of TRISE. He writes for various international websites and is author of
books and brochures on direct democracy and the commons.
71
Danae Theodoridou
Departing from Jameson’s idea that it is now easier for us to imagine the end of
Earth being hit by a comet than imagining an alternative to capitalism, the paper
addresses today’s severe crisis of imagination in neoliberal contexts that have been
described as contexts of “no alternative”. In this frame, it elaborates on Castoriadis’
notion of “social imaginary” and the way thiscan be de- and re-constructeddepend-
ing on tensionsthat exist betweenthe imaginary significations that constitute a society
but, at the same time, are continuously constituted by this society too. Main question
in this case becomes how can this complex relationship between individuals who can
only exist within imaginary significations, and a social imaginary that can only exist
through individuals themselves, be reactivated in order to produce social alternatives,
especially in times that leave little space for imagination?
The paper focuses particularly on how art can contribute to the reactivation of the
dynamic social process of instituting social imaginaries. “Art”, according to Casto-
riadis, “does not discover, it constitutes; and the relation between what it constitutes
and the ‘real’, an exceedingly complex relation to be sure, is not a relation of verifica-
tion.” Art does not verify reality. It is part of reality and constructs it too. How can it-
then be used as a means of speculating about how things could be? How can it open
up new perspectives, debate about alternative ways of being, and encourage people’s
imagination to flow freely? How can it act as a catalyst for collectively redefining our
relationship to “reality”? Drawing on my artistic research on social imaginaries and
my recent publication “The Practice of Dramaturgy”, I will discuss the way art can
contribute to the emergence of social imaginaries today through aprocess of “work-
ing on actions” in an Arendtian sense.
Danae Theodoridou is a performance maker and researcher based in Brussels. She completed her PhD
at Roehampton University in London. The last three years, her research focuses on the notion of social
imaginaries and the way art can contribute to the emergence of social and political alternatives. She works
as a lecturer in various university departments and art conservatoires of theatre and dance in Europe,
curates practice-led research projects and presents and publishes her research work internationally. She
has been the co-creator of Dramaturgy at Work (2013-2016) and the co-author of The Practice of
Dramaturgy: Working on Actions in Performance (Valiz, 2017).
For more information: www.danaetheodoridou.com
72
Marios Vavatsis
Marios Vavatsis reads philosophy and literature in Cambridge and sociological theory at Warwick. His
unfinished thesis is registered with Panteion university, Athens. He is currently working on his first
comic book on Philosophy.
73
Eric Fabri
Bien qu’elle traverse toute son oeuvre, Castoriadis n’a jamais abordé frontale-
ment la question de la propriété. Aussi surprenant que cela puisse paraitre, on ne
trouve nulle part sous sa plume de «théorie de la propriété» ou de réflexion sur le
rapport aux choses que pourraient entretenir des individus autonomes. Pourtant,
Castoriadis savait pertinemment que les rapports des hommes aux choses définissent
les rapports qu’ils entretiennent entre eux, et tout comme ils génèrent et s’inscrivent
dans des structures imaginaires à l’origine tant de la hiérarchie managériale que de
diverses formes de domination liées aux inégalités économiques.
La question de la propriété est donc éminemment politique et constitue l’un
des enjeux majeurs de l’auto-transformation de la société – enjeu sur lequel Casto-
riadis est resté surprenamment muet. Pour compenser ce silence, il semble urgent
d’examiner quels rapports de propriété favoriseraient l’émergence ou seraient com-
patibles avec l’idéal castoriadien d’une société autonome? Pour développer cette
question, je partirai de l’ontologie de l’indétermination castoriadienne pour montrer
que la question des institutions définissant la propriété doit être réglée collective-
ment par des individus autonomes. J’examinerai ensuite quelles options pourraient
se présenter à un tel collectif qui ambitionnerait de se donner des droits de propriété
compatibles avec le projet d’autonomie. Les institutions propriétaires peuvent en ef-
fet avoir des conséquences très différentes sur des paramètres sociaux de première
importance tels l’égalité, la liberté ou l’organisation de la production matérielle,
entre lesquels il s’agira de faire des arbitrages que le penseur peut mettre à jour
mais ne doit pas nécessairement trancher par avance. Enfin, dans un dernier temps,
j’envisagerai spécifiquement le cas des sociétés hétéronomes, et des réformes de la
propriété qui pourraient soutenir le projet d’autonomie dans nos sociétés contem-
poraines.
Eric Fabri est assistant à l’Université libre de Bruxelles où il enseigne la théorie politique. Il mène ses
travaux au sein du Centre de théorie politique et rédige une thèse sur les théories de la propriété sous la
direction de Justine Lacroix et de Jean-Yves Pranchère. A côté de sa recherche doctorale, il se passionne
également pour la philosophie politique de Cornélius Castoriadis, qu’il a eu l’occasion d’approfondir dans
différents articles, chapitres, interventions à des colloques, ainsi que dans un ouvrage co-dirigé avec
Manuel Cervera-Marzal : Autonomie ou barbarie, la démocratie radicale de Cornelius Castoriadis
et ses défis contemporains (2015). Il a également publié sur les débats anglo-saxons relatifs à la
justice sociale, sur le (néo-)républicanisme et sur la théorie de l’appropriation de John Locke.
74
Georges Faraklas
Georges Faraklas (né en 1962) est professeur de philosophie politique au département de Science
Politique et Histoire de l’université Panteion. Il a écrit sa thèse sur l’individualité dans la Philosophie
due droit de Hegel ainsi que les ouvrages suivants: Machiavel. Le pouvoir du prince (PUF, Paris
1997), Position et vérité (Kritiki, Athènes 1997), Théorie de la connaissance et méthode chez
Hegel (Hestia, Athènes 2000), «Auto to pragma» (Nissos, Athènes 2001), Sens et domina-
tion (Hestia, Athènes 2007), La démocratie en exil (coéditeur avec R. Azizoglu d’un ouvrage collectif
sur Rousseau, Nissos, Athènes 2012), Hegel and Scepticism (coéditeur avec J. Kosatsas, St. Syneg-
gianni et Kl. Vieweg, de Gruyter, Boston-Berlin 2017), La logique du capital. Une introdution
critique à Marx et Weber (Hestia, Athènes 2018). Il écrit un livre sur Hegel et la religion (pour les
éditions de la fondation Artos zois).
75
Liliana Ponce
Dans cet exposé, on se propose d’analyser l’action politique en tant que « mode
d’agir » proprement humain inscrit dans une temporalité instituante de nouveaux
sens et de nouvelles pratiques. D’Aristote à Heidegger, l’être humain a été défini
par rapport aux autres. De la formule aristotélicienne de l’homme comme « ani-
mal politique » jusqu’à la conception heideggérienne du Dasein comme « être-avec-
d’autres », ce qui est en jeu c’est la dimension politique de l’existence humaine.
D’après Hannah Arendt (1995), revenir sur la question du « sens » de l’action po-
litique implique redonner à l’action l’attention qu’elle mérite. L’affirmation du rôle
primordial de l’action et de la création d’un espace publico-politique commun où les
hommes sont en même temps « égaux » et « différents », vise à réaffirmer la dimen-
sion humaine de la parole et de la pluralité. C’est en ce sens que l’action politique
constitue un « mode d’être » authentique et proprement humain. Et c’est justement
cette capacité de commencement, de produire quelque chose d’imprévisible et d’ir-
réductible, ce qui peut être pensé, en termes de Castoriadis (1988), comme rupture,
comme émergence, comme novation radicale. L’action politique inscrite dans une
temporalité instituante de nouvelles pratiques et de nouvelles significations imagi-
naires sociales (Castoriadis, 1986) est réaffirmée en tant qu’activité collective qui se
déroule en vue de la création de nouveaux « modes d’être-ensemble » les uns avec
les autres. Notre intérêt consiste à articuler ces trois notions (l’être-là avec-d’autres,
l’action et la temporalité) qui proviennent de la tradition philosophique et politique
dans laquelle s’inscrivent les travaux de Arendt et Castoriadis afin de réfléchir sur le
« faire politique » dans le monde moderne et contemporain.
Liliana Ponce est Professeure Titulaire de la Chaire d’Histoire de la pensée politique à l’Institut Su-
périeur du Professorat, Dr. Joaquín V. González, Buenos Aires, Argentine. Ses recherches en cours
portent sur la temporalité de l’action politique et la théorie politique des philosophes modernes (de
Descartes à Kant).
76
Yannis Prelorentzos
Yannis Prelorentzos, docteur en philosophie de l’université Paris Sorbonne (Paris IV) (1992), est pro-
fesseur de philosophie moderne et contemporaine à l’université de Ioannina. Il a publié Temps, durée
et éternité dans les Principes de la philosophie de Descartes (1663) de Spinoza (P.U.P.S., Paris,
1996), Connaissance et méthode chez Bergson (en grec, 2012) et Philosophie et littérature en
France, 1930-1960 (en grec, 2016). Il a aussi traduit et commenté en français les livres centraux
de La République de Platon (3e édition Hatier, Paris, 2007) et en grec Les passions de l’âme de
Descartes, L’évolution créatrice de Bergson, Le bergsonisme de Deleuze, et Philosophie et lit-
térature. Approches et enjeux d’une question de Philippe Sabot. Chevalier dans l’Ordre des Palmes
académiques (2015).
77
Σημειώσεις
Notes