SCRIPT: Musical Theatrical Drama
Di pa ako
SCENE 1:
Habang nagsasalita ang bata, sa likod yung mga
magaakting ay nakapause, parang sa stop dance.
Bata: Galing sa labas, dala ang stuff toy.
Magandang umaga sa inyong lahat! Hmmmm, ako ay
nagtataka. Maraming taon na po ang nakalilipas ng
nakita ko po ang tunay na kagandahan ng ating bansa!
Pano po ba naman ngayon, anong taon na nga ba? Ay,
2019 pa lang pala sainyo. Sa amin, 2080 na.
Maraming pagbabago, pero alam niyo po kung
ano yung pinagtataka ko? Bakit kaya ganon? Tignan
niyo po yun! Puro na lang po sila tugtugan at sayawan
ng ibang bansa. Dito na yung sa likod may sasayaw ng
kpop, nagpapatugtog ng kpop. Tapos may mga
magsasalita na:
Char1: Ang ganda pa din ng K-pop! Over the
years, and it has truly dominated the worldwide
music industry.
Char2: Pano ba naman sa atin, the same
romantic songs. Ang babaduy!
Bata: Tapos meron pang mas hilig ang tangkilin
ang produkto ng ibang bansa, kaysa yung sariling atin.
Mga librong nasa wikang banyaga, mga produktong
mula sa kabilang lupalot ng mundo, hays, asan na ang
mga pamaypay at abaniko?
Wala na! WAAAIT!
Hala, hala, bakit ganun po? Lalapit sa mga
babaeng may suot ng sando, backless o off shoulder.
Bata: Bakit ganyan ang suot niyo po mga
ate?? Mas maganda po ba pag mas kaunti ang
telang ginamit sa damit na sinusuot natin?
Babae 1: Hindi bata, ano ka ba! Anong gusto
mong suotin namin? Yung mga saya na, ang init
init na nga, hassle pa isuot!
Babae 2: Oo nga, uso na ito no. Matagal nang
napagiwanan ung mga saya. Ni hindi ko nga alam
kung anong itsura non.
Babae 1: Imagination mo lang ata yun, babae
1! It’s been so long since someone created baro’t
saya you know? Do you even know what it looks
like?
Babae 2: Oh well, whatever.
Hala, nakakagulat. Yun po ba talaga ang uso
ngayon? Ate, kuya? Sabihin niyo po sa akin!
Hindi ko na maintindihan, kasi naman!
Lalabas ang nanay ng bata at tatawagin siya.
Nanay: Oy (name ni bata)!! Halika na, ang
dami mo na namang dinadaldal, ginawa mo na ba ang
assignment mo?
Bata: Hala nanaaaaay wait lang!
tapos!
Nanay: Hindi pwede, nako ha. Hahatakin ang
bata.
Bata: Luuh nanaaay, hala, babay next time
nalang ha!!
SCENE 2:
May isang babae sa gitna na may libro, tugtog, mga
damit, basta puro sa kulturang Pilipino, pero ayaw
niya mababagot siya.
Babae: Ano ba naman yan! Mas madali pang
umintindi ng English kaysa dito sa malalalim na salita
sa tagalog!
Haaa, ano to? Pang-uri, pandiwa? Ano yun sa
English? HAAAYST susmiyo, ang daming sakit sa
ulo.
Ayoko to, ayoko sa kulturang ito.
Tatayo, at kakausap sa audience.
Mas maganda pa sa ibang bansa. Bakit? Alam
niyo kung bakit? Paano ba naman, sa Korean, they do
everything to promote their culture! Sariling kanila,
kilala na din natin! Eh yung atin, eh nung taong 2020
nga anong nangyari sa West Philippine Sea?
Napanalo nga natin pero sino ang
nakikinabang, tayo ba? HINDI! Sila! Silang mga
dayuhan na pinaiikot lang tayo sa mga mapanlinlang
nilang mga kamay.
Eto pa, sasabihin nila, HALA, mali ito, dapat
Filipino tayo, dapat kulturang atin, itangkilik. Pero ano
na? Sinong niloko mo? Tuturo sa isang estudyante.
Puro ka dada, wala ka namang ginawa!
Sayang ang sakripisyo ng mga bayani.
Mga buhay na nawala.
Pinanganak nga akong Filipino, pero ayoko na
sa lahing ito na nananalaytay sa dugo ko!
Babalik sa upuan. Tutunog na ung KIDLAT at
magugulat siya, tapos may magbablindfold sa likod
niya.
SCENE 3:
Darating siya sa loob si babae, tatanggalin ung
blindfold and makikita ang isang upuan sa gitna. Uupo
siya dito, tapos magtataka at mananahimik.
Babae: Nasa’n na ako?
Magsisimulang kumanta yung mga painting, literature
dance, visual arts. Okay na rin siguro ung mga barya,
jose rizal, etc.

Pagtapos ng unang verse, dadaan sina Angge,
Frencis, para kumanta nung chorus part.
Dalagang Filipina: Wala na. Ang Maria Clara
ng panahon ngayon ay tila nawalan na ng Maria.
UP Oblation: Hamak na estatwa lang ako,
pero lalong hindi napansin ng tuluyan ng tumalikod
ang bayan sa tunay nilang pagkakakilanlan.
Jose Rizal: Nagkamali ata ako. Nagkamaling
sabihin na kabataan ang pag-asa ng bayan.
Mapapansin ang bata sa gitna.
Barong: Aba, aba aba! Ikaw, alam mo ba ang
dahilan kung bakit nandito ka?
Babae: Hala po… hindi po.
Barong: Kanta, maestro!
Kantahin ang second verse.
Babae: Hindi po ako.. hindi ako ang may
alam.
Kantahin si pre chorus.
Dadaan uli sina angge para kantahin si chorus.
Jose Rizal: Sabi ko dati, kayo ang pag-asa
ngayon. Pero ano na ang nangyari. Mga kabataang
tinangkilik ang produkto ng banyaga.
UP Oblation: Mga batang puno ng pag-asa sa
pagkilala ng hindi sariling pagkakakilanlan.
Dalagang Filipina: Mga kulturang
napagiiwanan na, bakit? Kinalimutan na ang mga
nakagawiang tradisyon, kayo pa pala ang puno’t dulo.
Barong: Puro kayo salita’t dada, gusto niyo ng
pagbabago sa iba at dinahilang ayaw niyo na, na hindi
na kayo Filipino, dahil ano? Wala kayong nakikitang
nagkukusa sa iba? Bakit hindi mo tanungin ang sarili
mo? May nagawa ka na nga ba?
Kantahin ni Dalagang Filipina ung verse 3.
Dalagang Filipina: Huli na ang lahat. Oras na
ata naming para mahimlay.. dahil kami ay nakalimutan
na.
Hihiga lahat sila sa floor, at lalabas si Andeng for
spoken poetry.
Babae: Sorry po. Mali ang ginawa namin.
Nakalimutan na naming ang tunay na pagkakakilanlan
namin ay ang patuloy na ipaglaban ang bansa, kahit
maraming bagay ang gusting magpalayo sa amin dito.
Pasensiya na. Pasensiya na po.
Aalis si babae, at papasok sina angge at frencis para
tapusin ung kanta.
SCENE 4:
SFX: masayang music, like promoting change.
Gigising si babae sa gitna, at panaginip lang pala
lahat. Magsisimula na siyang magkikilos, pupunta siya
sa museum at nandoon sina up oblation, jose rizal,
dalagang Filipina.
Yayayain niya sina friends niya, promote sa social
media at magdadatingan lahat sa museum. Pag
natapos na magikot, okay na
Babae: Dekada na ang nakalilipas. At sabi nga
niya, Tayo daw ang pag-asa ng bayan. Ang
Spoliarium, ang barong, ang mga painting, lahat ay
parte ng ating pagiging Filipino. Kung hindi tayo
kikilos, at gagawa ng paraan para sa ating
kinabukasan, wala ng matitira para sa ating sarili. Sa
sarili nating bayan.
Babae1: Oo nga. Sa pagpunta ko dito, ang
dami kong narealize. Ang ganda pala ng baro’t saya.
Mainit pero, yung kultura, yung history na nakapaloob
sa kaniya, walang katumbas at tunay na bumubuo sa
kung sino tayo.
Char2: Tunay! Maraming salamat sa iyong
pagyaya sa amin dito. Namulat kami, at marami
kaming naging pagkukulang sa bansa natin.
Babae: Wala yun, sabi nga akin, wala tayong
mapapala kung maghihintay tayo sa iba upang
kumilos. Tayo na ang magkusa. Tayo na ang
magumpisa.
Aalis na ang lahat, tapos magliligpit na si babae. Bago
siya umalis, may tatapik sa balikat niya.
Titingin siya, at magngingitian sila. Aalis na si Babae.
Tutugtog sina frencis last line nung sa spoliarium.
END.