Pag– ibig sa Tinubuang lupa
Andres Bonifacio
Aling pag – ibig pa ang hihigit Kaya
Sa pagkadalisay at pagkadakila
Gaya Ng pag – ibigsatinub'ang Lupa?
Aling pag – ibig pa? Wala na nga, wala.
Ulit – ulitin mang basahin Ng isip
At isa – isahing talastasangpilit
Ang salita’t buhay nalimbag at titik
Ng sangkatauhan ito'y namamasid.
Banal napag – ibig! Pagikaw ay nukal
Sa tapat Ng pusong sino't alinman,
Imbi't taong – gubat, maralita’t mangmang,
Nagiging dakila at iginagalang.
Pagpupuring lubos ang palaging hangad
Sa bayan Ng taong may dangal na ingat;
Umawit, tumula, kumatha’t sumulat,
Kalakhan din niya'y isinisiwalat.
Walangmahalagang Hindi inihandog
Ng may pusong Mahal sabayangnagkupkop;
Dugo, yaman, dunong, katiisa'tpagod
Buhayma'yabutingmagkalagut – lagot.
Bakit? Alin Ito na sakdal laki,
Na hinahandugan Ng buong pagkasi,
Na salalong Mahal nakapangyayari,
At ginugugulan Ng buhay iwi?
Ay! Ito'yanginangbayangtinubuan,
Siya'y ina't tangi sa kinamulatan
Ng kawili-wiling liwanag Ng araw
Na nagbibigay – init sa lunong katawan.
Sa kaniya'y utang ang unang pagtanggap
Ng simoy Ng hanging nagbibigay lunas
Sa inis Ng puso Ng sisinghap – singhap
Sa balong malalim Ng siphayo'thirap.
Kalakip din nito'ypag – ibig sabayan,
Anglahat Ng lalong sagunita’y Mahal
Mula sa masaya’t gasong kasanggulan
Hanggang sa katawa'y mapasalibingan.
Angnangakaraangpanahon Ng aliw,
Anginaasahangarawnadarating
Ng pagkatimawa Ng mgaalipin
Liban pa sabayansaantatanghalin?
At ang balang kahoy at ang baling sanga
Ng parang n'ya't gubat nakaaya-aya,
Sukat ang makita't sasaalaala
Ang ina't ang giliw, lumipas na saya.
Tubig n'yang malinaw an anaki'y bubog,
Bukal sa batisang nag kalat sa bundok,
Malambot na huni Ng matuling agos,
Na nakaaaliw sa pusong may lungkot.
Sa aba Ng abang mawalay sa bayan!
Gunita’y ma'y lagging sakbibi Ng lumbay,
Walang alaala't inaasam-asam
Kundi ang makita’y lupang tinubuan.
Pati ang magdusa’t sampung kamatayan
Wari ay masarap kung dahil sa bayan
At lalong mahirap. Oh, himalang bagay!
Lalong pag – irog pa ang sa kaniya’y alay.
Kung ang bayang ito'y masasapanganib
At siya'y ay dapat na ipagtangkilik,
Ang anak, asawa, magulang, kapatid;
Isang tawag niya'y tatalikdang pilit.
Dapwat kung angbayan Ng katagalugan
Ay linapastangan at niyuyurakan
Katuwiran, Puriniya’t Malayalam
Ng Sama Ng lilong taga – inang bayan.
Di gaano Kaya ang pag hihinagpis
Ng pusongTagalog sa puring nilait
Aling kalooban na lalong tahimik
Ang Di pupukawin sa paghihinagpis?
Saan mag bubuhat ang paghinay– hinay
Sa paghihiganti't gumugol sa buhay
Kung wala ding iba na kasasadlakan
Kundi ang lugamisa kaalipinan?
Kung ang pag kabaon n'ya't pagkabusabos
Sa lusak Ng daya't tunay na pag – ayop,
Supil Ng panghampas, tanikalang gapos
Ang luha na lamang ang pinaaagos?
Sa kaniyang anyo'y sino ang tutunghay
Na Di aakayin sa gawang magdamdam?
Pusong naglilipak sa pagkasukaban
Ang Hindi gumugol Ng dugo at buhay.
Mangyayari Kaya na ito'y malangap
Ng mgaTagalog at Hindi lumingap
Sa naghihingalong inang nasa yapak
Na kasuklam – suklam sa kastilang hamak?
Na saan ang dangal Ng mga tagalog?
Na saan ang dugong dapat na ibuhos?
Baya'y inaapi, bakit Di kumilos Ipaghandog - handog ang buong Pag– ibig,
At na titilihang ito'y mapanood? Hanggang sa may dugo'y ubusin gitigis,
Kung sapag tatanggol, buhay ay kapatid
Hayo nanga kayo, kayong nangabuhay Ito'y kapalaran at tunay na langit.
Sa pag – asang lubos na kaginhawaan
At walang tinamo kundi kalakhan
Hayo na't ibigin ang na abang bayan.

Kayong natuyan nasaka papasakit

Ng dakilang hangad sa batis Ng dibdib,
Muling pabalungj't tunay napag– ibig
Kusang ibulalas sa baying piniit.

Kayong nalagasan Ng bunga't bulaklak,

Kahoy n’yaring buhay na nilanta't sukat
Ng Bala – balaki't makapal na hirap,
Muling manariwa't sabaya'yl umiyag.

Kayong mga pusong kusang niyurakan

Ng daya at bagsik Ng gahid na asal,
Ngayon ay magbango't baya'y itang kakal,
Agawi nsa kuku ng mga sukaban.

Kayong mga dukhang walang tanging palad

Kundi ang mabuhay sasalita’t hirap,
Ampunin ang bayan kung nasa ay lunas
Pangkat ang ginhawa niya ay sa lahat.