FILMTHEORIE

ONDERZOEKSVOORSTEL
EN
ONDERZOEKSRAPPORTAGE

Familie blok
Lieve Bresser
AVM 2
Maartje Bakers en Ruth van der Pool (begeleidende docenten)
 HET ONDERZOEKSVOORSTEL

Het deelonderwerp waar ik voor heb gekozen binnen in het thema familie is: het plaatje dat
een familie naar buiten communiceert, in tegenstelling tot het echte verhaal achter dit
mooie plaatje. Dit is iets wat mij mateloos interesseert en waar ik mij vaak over verbaas.

Iets wat mij van jongs af aan al heeft geïnteresseerd, zijn families die samen een fotoshoot
houden om een mooie familiefoto te maken. Vaak met als doeleinde om deze foto aan oma
of opa te geven die 80 jaar werden. Toch schuurde er naar mijn mening altijd iets in deze
foto’s. De familieleden stonden altijd op een ongemakkelijke wijze, in een gekke opstelling of
in een context die zo bizar was dat het bijna een surrealistische foto werd. Het straalde voor
mij vooral verwarring uit. Allemaal lachend uiteraard, want de foto moest geluk en blijdschap
naar elkaar uitstralen.
Wanneer ik dan bij vriendinnetjes kwam die zo’n foto hadden laten maken met hun familie,
vroeg ik altijd of ze een leuke familie hadden (want iedereen zag er zo gelukkig uit). Negen
van de tien keer antwoorde zij met het tegenovergestelde. De familiebanden waren slecht,
niemand kon het echt heel goed met elkaar vinden en er waren heel vaak ruzies over geld.
Het enige wat ik mij toen afvroeg was waarom zij dan in godsnaam zo’n foto hadden laten
maken. Het antwoord was dan altijd om oma blij te maken met een foto van haar familie.
Dit is iets waar ik mij altijd over verbaasde. Mijn familie heeft nooit zo’n foto laten maken en
bij ons gaat alles goed. Wij hadden blijkbaar niet de behoefte om met een foto te
verkondigen dat alles goed met ons ging om zo de echte onderlinge problemen te verbergen.

In mijn documentaire wil ik de confrontatie aangaan met het feit waarom families zo graag de
schijn willen ophouden tegen over de buitenwereld. Ik ben benieuwd naar het echte en ware
verhaal achter het perfecte plaatje. Het lijkt mij een goed idee, en tegelijkertijd ook een
uitdaging, om mijn documentaire humoristisch en luchtig te maken. Daarmee wil ik de kijker
de vraag stellen waarom we familie toch eigenlijk zo serieus nemen, waarom laten we het
niet een beetje los?
Voorheen maakte ik altijd opdrachten of korte films over veel serieuzere, ernstigere
onderwerpen. Nu heb ik juist zin om iets luchtigs te maken, maar de kijker wel te laten
nadenken over hun eigen familiebanden. Ik denk dat humor hierin een belangrijk en krachtig
middel is. Omdat ik niet heel bekend ben met documentaires die gebruik maken van humor
om hun verhaal te vertellen, lijkt dit mij interessant om te onderzoeken. In de hoop dat het
voor mij duidelijker wordt hoe ik humor wil toepassen in mijn eigen documentaire, zonder
daarbij mijn social actors in een slecht daglicht te zetten. Mijn hoofdvraag voor dit onderzoek
luidt dan ook: Welke verschillende manieren van het gebruik van humor in
documentaire kan ik toepassen in mijn eigen documentaire?
Mijn deelvragen luiden als volgt:
1) Wat is het gevolg van het gebruik van humor in een documentaire?
2) Hoe gaan mijn gekozen beeldteksten om met humor binnen in hun vertelling?
3) Welke manier van het gebruik van humor spreekt mij het meest aan en hoe neem ik
dit mee in het maakproces van mijn documentaire?
Om dit te onderzoeken ga ik toongevende scenes uit vijf documentaires bestuderen die
allemaal op een andere manier omgaan met humor in het verhaal.
Daarnaast ga ik gebruik maken van minstens twee interviews en een literatuurstudie van
tenminste 5 relevante teksten. Met dit onderzoek verwacht ik erachter te komen waar de
kracht van humor in documentaire zit, en dat ik leer hoe ik hier gebruik van kan maken.
Mijn gekozen beeldteksten:

Now something is slowly changing - Menna Laura Meijer (2018)

(Meijer, 2018)
In deze documentaire gaat Menna Laura Meijer opzoek naar de drang van de hedendaagse
mens naar zelfverbetering. Door middel van diverse groepstherapieën, bijeenkomsten of
cursussen observeert de documentaire deze groep sessies. De camera registreert, maar
blijft bewust op een afstand, net buiten de groep. Als een klinische observatie van onze
menselijke zoektocht, laat deze gevarieerde documentaire het aan de kijker om te bedenken
wat dit allemaal betekent.

If mama ain’t happy, nobody’s happy – Mea dolls de Jong (2014)

(Jong, 2014)
In deze documentaire bekijkt Mea dolls de Jong samen met haar moeder wat de erfenis van
drie generaties alleenstaande vrouwen voor invloed hebben op haar. Door middel van
intensief interview en archiefbeelden probeert ze dit doel te bereiken. De discussie en
meningsverschillen tussen haar en haar moeder zijn humoristisch en herkenbaar.
 Stories we tell – Sarah Polley (2012)

(Polley, 2012)

In Stories we tell portretteert Sarah Polley haar overleden moeder door verschillende
familieleden te vragen om haar moeder vanaf het begin te beschrijven. Dit interview lijkt veel
meer op een ondervraging dan op een interview. Door alle verschillende antwoorden,
perspectieven en ervaringen wordt er een erg rijk portret van haar moeder geschetst. Door
de slimme montage blijf je als kijker dicht bij de personages en stapelt verbazing zich op.
Zelfs als een onthulling niet eens zo bijzonder is. Wat dan ook weer erg geestig is.

Luister – Astrid Bussink (2017)

(Bussink, 2017)

In luister komt een willekeurige selectie voorbij van gesprekken die kinderen voeren met de
Kindertelefoon. De telefoongesprekken worden verbonden met beelden die de gesprekken
kleur en beeld geven. Dit geeft een mooie afspiegeling van de toonzetting van het gesprek.
De gesprekken zijn ondeugend, hilarisch maar ook vaak verdrietig.

Alleman – Bert Haanstra (1963)

(Haanstra, 1963)
In deze beroemde documentaire observeert Bert Haanstra de Nederlandse bevolking en al
haar eigenaardigheden. Over de gewone Nederlandse mens. Scenes zijn opgenomen met
een verborgen camera die stiekem spiekt in de Nederlandse maatschappij. Het is een
observerende en eigentijdse documentaire met een voice-over die de film leidt. De voice-
over in combinatie met het beeld, is dan weer erg geestig. De voice-over klinkt als een live
commentaar op de beelden die we zien.

Gekozen teksten:
1. Innes, D. (2014, november 2). Why We Laugh: The Psychology of Humor and its
Use in Film. Opgehaald van Academia:
https://www.academia.edu/9728991/Why_We_Laugh_The_Psychology_of_Hum
or_and_its_Use_in_Film
2. Nicholls, B. (2010). Introduction to documentary. In B. Nicholls, Introduction to
documentary (p. 364). Bloomington, Indiana: Indiana University Press.
3. Riepema, S. (2011, mei 27). Met humor bereik je meer. De Volkskrant.
4. Laermans, Rudi (2012). ‘Ordening en invloed van het sociale’. De Maatschappij
van de Sociologie. Amsterdam: Boom, pp. 81-93.
5. Leclair, Annemiek; ‘Tien lessen voor het samengestelde gezin’. NRC
Handelsblad 7 mei 2016.

Ik verwacht dat er tijdens het schrijven van mijn onderzoek rapportage meerdere bronnen bij
zullen komen. Wie weet waar ik gaandeweg allemaal op stuit.

Interviews:
- Bronwen de Gaay Fortman, Psychotherapeut voor kinderen en volwassenen.
- Melissa Koekoek, fotografe bij Shoots and More Amersfoort.
De interviews die ik ga afleggen zijn met een psycholoog en een familie portretfotograaf. Ik
heb deze personen gekozen om te onderzoeken wat een familieportret nou eigenlijk
betekent voor families en om psychologisch inzicht te krijgen in de beweegredenen van
families om zich anders om een bepaalde schijn op te houden naar de buitenwereld.
Eigenlijk zijn het beiden experts op het gebied wat ik wil gaan onderzoeken. Melissa
Koekoek, de familieportret fotograaf, weet precies hoe familieportretten in scène worden
gezet en hoe families zich verhouden tot het beeld wat er van hen wordt gemaakt. De
psycholoog Bronwen de Gaay Fortman is dan weer een expert op het gebied van de schijn
en de maskers die families ophouden naar de buitenwereld.
 HET ONDERZOEKSRAPPORTAGE

Zoals ik in mijn onderzoeksvoorstel al beschreef, ga ik in dit onderzoek opzoek naar

verschillende manieren voor het verwerken van humor in documentaire. Mijn hoofdvraag
luidt dan ook als volgt: Welke verschillende manieren van het gebruik van humor in
documentaire kan ik toepassen in mijn eigen documentaire?

Om dit te onderzoeken, heb ik een aantal deelvragen geformuleerd. De deelvragen staan

hieronder beschreven.
1) Wat is het gevolg van het gebruik van humor in een documentaire?
2) Hoe gaan mijn gekozen beeldteksten om met humor binnen in hun vertelling?
3) Welke manier van het gebruik van humor spreekt mij het meest aan en hoe neem ik
dit mee in het maakproces van mijn documentaire?

Met deze deelvragen hoop ik een goed inzicht te krijgen in het gebruik van humor in
documentaire. Ik vind het interessant om documentaires eens vanuit een humoristisch
oogpunt te beschouwen. Ik denk dat humor veel meer is dan amusement of het opwekken
van gelach. Sterker nog, ik denk dat humor soms wel het allerbelangrijkste is binnen in je
vertelling. Humor werkt helend en zorgt voor het luchtig maken van een situatie zonder de
feiten te ontkennen. Humor is als een adempauze bij een lange zitting; even afstand van de
situatie, en dan weer verder.

1) Wat is het gevolg van het gebruik van humor in documentaire?

Al heel lang probeert de mensheid humor te verklaren. Dit komt wellicht door het feit dat
humor een gevoel is dat door elk individu anders wordt geïnterpreteerd.
Heel breed genomen is humor hetgeen wat grappig is en hetgeen wat je hebt of wat je niet
hebt. Humor is het oog en gevoel hebben voor wat grappig of geestig is.

Although everyone understands intuitively what humor is, and dictionaries may define it
simply as “the quality of being amusing,” it is difficult to define in a way that encompasses all
its aspects. It may evoke the merest smile or explosive laughter; it can be conveyed by
words, images or actions and through photos, films, skits or plays; and it can take a wide
range of forms, from innocent jokes to biting sarcasm and from physical gags and slapstick
to a cerebral double entendre. (Sabato, Scientific American, 2019)

Toch kent het begrip humor verschillende aspecten en oorzaken wat soms moeilijk is om te
definiëren. Humor betekent voor iedereen namelijk iets anders, zoals ik hierboven al
beschreef. Dit is waarom ik humor zo interessant vind. Humor is een enorm breed begrip wat
iedereen op hun eigen manier kan interpreteren en kan gebruiken. Daarbij komt dat de
reacties op humor ook erg kunnen verschillen. Humor is een kwestie van smaak en
interesse, en daarom ook erg persoonlijk.

The marriage of humor and film trace back to the very dawning of the film age. From the
silent classics of Buster Keaton to the irreverent modern comedies of Seth Rogan,
filmmakers have long been using humor to connect with audiences from all walks of life.
(Innes, 2014)

Uit de bovenstaande quote kunnen we concluderen dat humor in film vaak wordt gebruikt om
te verbinden met verschillende soorten publiek die naar de film kijken. Ik denk dat het
gebruik van humor in documentaire eigenlijk nagenoeg hetzelfde effect en dezelfde motivatie
heeft als in het echte leven. Waarom zou humor anders worden ingezet in documentaire dan
in het echte leven?
Om die vraag te beantwoorden, is het belangrijk om te achterhalen wat het doel is van
documentaires. De doeleindes van documentaires zijn erg breed en kunnen erg van elkaar
verschillen. Dat is dan ook de reden dat er verschillende soorten humor bestaat binnen in
documentaire; het ligt er maar net aan wat voor doel de documentaire wil bereiken. Humor
kan dan worden ingezet in de vertelling als een extra dramatisch element binnen in het
verhaal of juist als een verfrissend element.

Door de realiteitsclaim die aan documentaire kleeft, vertrouwt de kijker erop dat een
documentaire geen fictionele gebeurtenissen representeert. (Uffelen van, 2015)

Doordat documentaires door veel mensen worden gezien als een echt en waargebeurd
verhaal, neemt men snel aan dat wat er in de documentaire wordt verteld, waar is. Daarom
hebben veel mensen altijd het gevoel dat ze goed moeten opletten bij documentaire, omdat
het over de realiteit gaat. Het gevolg van het gebruik van humor in documentaire, ook al is
het maar een klein beetje, kan daarom bijvoorbeeld leiden tot een soort adempauze of
verlichting van het onderwerp. Maar daarnaast kan humor ook leiden tot ontroering of het
versterken van de verbinding tussen de kijker en de social actor(s).
Humor is dus eigenlijk ontzettend breed en kan op veel verschillende manieren worden
ingezet. Dat is grappig, omdat wij bij humor eigenlijk meteen denken aan lachen en aan iets
grappigs. Dit blijkt niet altijd het geval te zijn; de impact en de gevolgen van humor zijn breed
en kunnen meer bereiken dan alleen maar het aanwakkeren van een lach.

2) Hoe gaan mijn gekozen beeldteksten om met humor binnen in hun vertelling?
Zoals ik hierboven al heb beschreven, is humor persoonlijk en betekent voor iedereen wat
anders. Daarom bestaan er dus ook heel veel verschillende soorten manieren waarop
filmmakers omgaan met het gebruik van humor in documentaires.
De humor in mijn gekozen beeldteksten verschilt ten eerste omdat de gekozen beeldteksten
allemaal in een ander genre vallen. Dit betekent dat er binnen elk genre andere keuzes zijn
gemaakt om humor op te wekken in de documentaire.

Now something is slowly changing – Menna Laura Meijer (2018)

Inhoudelijk: In deze documentaire probeert Menna Laura Meijer te achterhalen waarom

men tegenwoordig zo opzoek is naar manieren om zichzelf te verbeteren. Een kritische blik
op de westerse maatschappij en de eindeloze zucht naar het beter willen zijn. Een
observerende documentaire over de hedendaagse zoektocht naar persoonlijke groei en
zingeving.

Genre van de documentaire: ‘’Now something is slowly changing’’ is een observerende

documentaire. De documentaire registreert enkel en alleen en maakt geen gebruik van
interview of grijpt in bij een bepaalde situatie. De regisseur filmt als een vlieg op de muur die
de situatie van een afstandje observeert. Er wordt nooit ingegrepen op beeld en de situatie
wordt laten zien zoals het zich echt heeft afgespeeld.
Gebruik van humor in de documentaire: Het gebruik van humor in Now something is
slowly changing, zit hem vooral in de vorm van de vertelling. Het verhaal op zich is niet per
sé humoristisch, maar hoe het verteld wordt wel. In deze documentaire wordt de camera
namelijk op het statief gezet, en verder niet aangeraakt. Er bestaat bij elk shots dezelfde
afstand tot de groepstherapie waardoor er een soort absurdisme ontstaat. De humor ontstaat
hier door de gecreëerde afstand en de ruimte die je als kijker krijgt om de situatie van een
afstand te bekijken.
De humor en absurditeit door de gecreëerde afstand wordt duidelijk in de bovenstaande stills
uit Now something is slowly changing.

Om goede grappen te maken moet je scherp en alert zijn, maar bovenal is humor een
kwestie van creatief inspelen op een situatie. (Riepema, 2011)

Menna Laura Meijer maakt geen gebruik van het maken van grappen of van het creëren van
bepaalde situaties, ze heeft gewoon gevoel voor het inspelen op een situatie waardoor het
humoristisch wordt. Zo wordt de film grappig en herkenbaar, maar niet spottend.

If mama ain’t happy, nobody’s happy – Mea dolls de Jong (2014)

Inhoudelijk: In If mama ain’t happy, nobody’s happy, gaat de Jong samen met haar moeder
opzoek naar wat de erfenis van drie generaties alleenstaande vrouwen voor invloed hebben
op haar. De Jong zet haar moeder voor de camera en spreekt met haar over de
familiegeschiedenis, de rol van mannen daarin en hun moeder-dochterrelatie. Een
persoonlijke documentaire, eigenlijk egodocument, over een familiegeschiedenis.

Genre van de documentaire: If mama ain’t happy nobody’s happy is een intiem
egodocument over vier generaties familiegeschiedenis. Een egodocument is een film, kan
ook een ander medium zijn, waarin de maker een persoonlijke getuigenis aflegt.

Gebruik van humor in de documentaire: Waarom is If mama ain’t happy, nobody’s happy
eigenlijk grappig? Op welke manier gaat de Jong om met het gebruik van humor in haar film?
De reden waarom ik de documentaire humoristisch vond, kwam vooral door de dynamiek
tussen moeder en dochter. De Jong heft er niet opzettelijk voor gekozen om hiermee humor
op te wekken, het ontstond gewoon. Dit was zowel humoristisch als ontroerend omdat het
herkenbaar was. Ik herkende bepaalde frustraties of irritaties die de Jong had met haar
moeder in de film, wat mij deed denken aan mijn eigen ervaringen. De humor zat in het
alledaagse en de manier waarop de dochter en moeder met elkaar communiceerde. Dit ging
gepaard met irritaties en frustraties waardoor het dan weer grappig werd. De humor zat hem
ook in de sceptische blik van de moeder van de Jong, die dit zonder blikken of blozen liet
merken. Eigenlijk kwam de humor voort uit de samenwerking tussen de moeder en dochter
in de ze film, wat erg duidelijk was te merken.
Deze stills uit If mama ain’t happy, nobody’s happy, laten de dynamiek en de onderlinge
band tussen moeder en dochter zien. Je merkt vooral dat de moeder van de Jong (de vrouw
met de bril) een erg vragende en sceptische blik werpt op hetgeen wat haar dochter zegt. De
Jong irriteert zich hier dan weer aan. Hilarisch, als je het mij vraagt.

Stories we tell – Sarah Polley (2012)

Inhoudelijk: In Stories we tell portretteert Sarah Polley haar overleden moeder door
verschillende familieleden te vragen om haar moeder vanaf het begin te beschrijven. Deze
verschillende antwoorden, perspectieven en ervaringen leiden tot een geweldige kleurrijke
omschrijving van haar moeder door de jaren heen. De manier waarop Sarah Polley haar
familie leden interviewt, lijkt eerder op een ondervraging dan een interview. Stories we tell
stelt het concept familie aan de kaak, analyseert hoe herinneringen werken en ontleedt wat
documentaire zelf is.

Genre van de documentaire: Stories we tell is een beeldschoon en rijk visueel-essay.

Een filmessay is een persoonlijk statement dat op associatieve manier ingaat op een serieus
onderwerp. Precies wat er dus in Stories we tell gebeurd. De filmmaker probeert niet de
werkelijkheid of de waarheid weer te geven, maar visuele vormen voor een persoonlijke
interpretatie van de wereld.

Gebruik van humor in de documentaire:

Stories We Tell is zo'n film waarover je beter nog niets kunt weten als je hem gaat kijken,
een verhaal vol dubbele bodems. (Toma, 2013).

De humor in Stories we tell, komt humor vooral voort uit de opbouw van het verhaal en de
vele verschillende personages die allemaal een andere waarheid vertellen. Een verhaal vol
dubbele bodems, wat vaak heel lachwekkend werkt. De echte waarheid is ver te zoeken,
want niemand weet wat die echte waarheid is. Door alle verschillende perspectieven van alle
familieleden, zegt iedereen eigenlijk net weer iets anders, wat hilarisch goed werkt.
Door de slimme montage blijf je als kijker dicht bij de personages en stapelt verbazing zich
op. Zelfs als een onthulling niet eens zo bijzonder is. Ook de interactie tussen de maker,
Sarah Polley, en haar eigen familie is grappig. Het begin van de documentaire, waarin ze de
familieleden stuk voor stuk vraagt om het verhaal van haar moeder in hun eigen woorden te
omschrijven, is veruit het grappigste.
De familieleden reageren stuk voor stuk ongeveer hetzelfde op de vraag die Sarah hen stelt.
Allemaal zuchten ze en vinden ze deze vraag iets om diep over na te denken. ‘’Wil je echt
alles weten?’’. De familiedynamiek tussen de familieleden is ook herkenbaar, dit komt ook
vanwege de interactie die Sarah Polley erg nadrukkelijk in haar film laat zien. Ze kiest ervoor
om aanwezig te zijn, wat leidt tot veel grappige momenten.
Luister – Astrid Bussink (2017)
Inhoudelijk: Luister is een speelse, collageachtige impressie van wat er zoal aan
gesprekken binnenkomt bij de hulplijn en biedt op die manier een brede
dwarsdoorsnede van wat er allemaal kan omgaan in een kinderhoofd. De kinderen
die de Kindertelefoon bellen, komen zelf niet in beeld. Zij worden op abstracte,
collageachtige wijze verbeeld wat leidt tot een rijke en fantasievolle film.

Genre van de documentaire: Luister is lastig om te definiëren binnen een genre, omdat het
iets wegheeft van verschillende genres. Luister is een abstracte, poëtische jeugd-
documentaire.

Gebruik van humor in de documentaire: De humor zit erg mooi en subtiel verscholen in de
verhalen die de kinderen vertellen aan de telefoon. Dat is meteen ook de kracht van de film.
Wat de kinderen vertellen, ieder op hun eigen manier is lief, aandoenlijk en soms zelfs
hilarisch. Humor zit dus vooral in de manier waarop de kinderen hun verhaal vertellen en op
de manier waarop Bussink dat hen laat vertellen.
Bussink heeft de verhalen van de kinderen amper van context voorzien. In beeld komen de
bellers niet, maar er wordt gebruik gemaakt van studiobeelden en creatieve interpretaties op
het telefoongesprek. Deze verbeeldingen die Bussink maakt, brengen verlichting.

'Ja goedemiddag, wij zouden graag drie loempia's willen bestellen.' (Baneke, 2018)

Soms bellen kinderen ook voor de gein naar de kindertelefoon, om bijvoorbeeld een pizza te
bestellen. Humor komt hierdoor voort uit de naïviteit en de ondeugendheid van de kinderen.
Waarbij Bussink ervoor kiest om de kinderen hun verhaal te laten doen, in alle volledigheid,
zonder schaamte. Daar zit de kracht van zowel de humor als de documentaire.

Deze still uit Luister laat de abstracte vertelwijze van Bussink goed zien. Deze abstracte
verbeeldingen van een telefoongesprek, kan ook humoristisch werken. Juist door iets te
abstraheren en er dus van een ander oogpunt naar te kijken, kan humor vrijkomen. Een
goede manier om je film luchtig en toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Alleman – Bert Haanstra (1963)

Inhoudelijk: Alleman slaat op Jan en alleman. Het laat de gemiddelde mens in de

Nederlandse maatschappij zien. Met een verborgen camera worden alle mensen
geobserveerd, wat gepaard gaat met een grappig commentaar als voice-over.
Genre van de documentaire: Alleman is een zowel een observerende documentaire, maar
niet bepaald het klassieke voorbeeld van hoe een observerende documentaire is. Haanstra
levert namelijk commentaar op wat er op het beeld gebeurt, in plaats van dat er enkel en
alleen geobserveerd wordt. Er wordt weliswaar geobserveerd, zonder de scènes in scène te
zetten, maar vervolgens wordt er wel commentaar op geleverd.
Gebruik van humor in de documentaire: Het ontstaan van humor in Alleman is behoorlijk
duidelijk. Ten eerste is het heel duidelijk dat Haanstra echt gevoel heeft voor humor. Hij voelt
situaties goed aan en benadrukt hetgeen wat grappig of interessant is.
Daarnaast is het bespieden van mensen ook gewoon heel grappig. Vooral als het gepaard
gaat met een tamelijk droge voice-over die een soort live commentaar levert op hetgeen wat
er op beeld gebeurt. Het is ook humoristisch vanwege de enorme banaliteit. Dit was allemaal
niet mogelijk geweest als Haanstra niet zo ontzettend goed kon kijken.

Haanstra kon kijken als geen ander, vol verwondering, met veel scherpte, humor en een
schier oneindig geduld. (Anoniem, 2007)
De humor van Haanstra’s films komen vooral voort uit zijn oprechte aandacht en de keuze
van zijn onderwerpen. Ten slotte is Alleman ook heel grappig omdat het onderwerp zo
herkenbaar voor ons is: Nederland en al haar inwoners.

1) Welke manier van het gebruik van humor spreekt mij het meest aan en hoe
neem ik dit mee in het maakproces van mijn documentaire?

Quotes:

Ethical issues often arise in relation to the question of “In Documentary, How Should We
Treat the People We Film?” because of the degree to which the filmmaker is set apart from
those he or she films. Filmmakers, especially journalistic filmmakers, belong to organizations
and institutions with their own standards and practices. Even independent filmmakers usually
see themselves as professional artists, pursuing a career more than dedicating themselves
to representing the interests of a particular group or constituency. Conflict is inevitable under
these conditions. Developing a sense of ethical regard becomes a vital part of the
documentary filmmaker’s professionalism. (Nicholls, 2010, p. 13)

Om goede grappen te maken moet je scherp en alert zijn, maar bovenal is humor een
kwestie van creatief inspelen op een situatie. (Riepema, 2011)

Sommige mensen zijn geboren om andere mensen aan het lachen te maken. 'Beter goed
gejat dan slecht bedacht' is meer het motto voor werknemers met geen gevoel voor humor.
Maar niet elke grap is voor iedereen even leuk. Mannen zijn meer gericht op zichzelf,
vrouwen zijn meer bezig met het wij-gevoel. Mannen hebben de neiging om op de voorgrond
te treden, en vertellen eerder moppen of sterke verhalen. Vrouwen houden meer van
geestige opmerkingen, spontane grappen en ironie. Waar vrouwen rustig hun fouten in een
groep durven te benadrukken, zijn mannen daar wat voorzichtiger in. Mannen zien daar niet
altijd de humor van in, zij relativeren minder. (Riepema, 2011)
Ik kom uit een fijne familie. Iedere verjaardag, kerstavond of andere feestdagen waren en
zijn echt geluksmomenten voor mij. Binnen in mijn familie kan ik het met iedereen vinden en
we liggen best wel op dezelfde lijn. Natuurlijk zijn er soms een paar irritaties, maar dat is nog
nooit tot een heftige of emotionele confrontatie geleid. Verder zijn er ook geen ingrijpende
veranderingen of andere hectische gebeurtenissen plaatsgevonden. Ik ben ontzettend blij
met mijn familie en ik zie hen stuk voor stuk als een grote steun.