SI JUAN AT ANG MGA ALIMANGO

Isang araw si Juan ay inutusan ng kanyang inang si Aling Maria.

"Juan, pumunta ka sa palengke at bumili ng mga alimangong
maiuulam natin sa pananghalian. "Binigyan ng ina si Juan ng pera
at pinagsabihang lumakad na nang hindi tanghaliin.

Nang makita si Juan sa palengke ay lumapit siya sa isang

tinderang may tindang mga alimango at nakiusap na ipili siya ng
matataba. Binayaran niJuan ang alimango at nagpasalamat sa
tindera.

Umuwi na si Juan ngunit dahil matindi ang sikat ng araw at may

kalayuan din ang bahay nina Juan sa palengke ay naisipan ni
Juan na magpahinga sailalim ng isang punungkahoy na may
malalabay na sanga. Naisip niyang naghihintay sa kanya ang ina
kaya't naipasya niyang paunahin nang pauwiin ang mga
alimango. "Mauna na kayong umuwi, magpapahinga muna ako,
ituturo ko sa inyo ang aming bahay. Lumakad na kayo at
pagdating sa ikapitong kanto ay lumiko kayo sa kanan, ang
unang bahay sa gawing kaliwa ang bahay namin. Sige, lakad na
kayo."

Kinalagan ni Juan ang mga tali ng mga alimango at pinabayaan

nang magsilakad ang mga iyon. Pagkatapos ay humilig na sa
katawan ng puno. Dahil sa malakas ang hangin ay nakatulog si
Juan. Bandang hapon na nang magising si Juan. Nag-inat at
tinatamad na tumayo. Naramdaman niyang kumakalam ang
knyang sikmura. Nagmamadali nang umuwi si Juan. Malayu-layo
pa siya ay natanaw na niya ang kanyang ina na naghihintay sa
may puno ng kanilang hagdan. Agad na sinalubong ni Aling Maria
ang anak pagpasok nito sa tarangkahan. "Juan, bakit ngayon ka
lang umuwi, nasaan ang mga alimango?" "Bakit po? Hindi pa po
ba umuuwi?" Nagulat ang ina sa sagot ni Juan. "Juan, ano ang
ibig mong sabihin?" Nanay, kaninag umaga ko pa po pinauwi ang
mga alimango. Akala ko po ay narito na."
"Juan, paanong makauuwi rito ang mga alimango? Walang isip
ang mga iyon." Hindi naunawaan agad ni Juan ang paliwanag ng
ina. Takang-taka siya kung bakit hindi nakauwi ang mga
alimango. Sa patuloy na pagpapaliwanag ng ina ang mga
alimango ay hindi katulad ng mga tao na may isip ay
pagpapaliwanag ni Juan na mali nga ang ginawa niyang
pagpapauwi sa mga alimango.
 GINTONG BATA SA PUTING KALABASA

KAKATWA at kakaiba ang maliit na bahay, gawa sa kawayan, ng

isang lalaki at isang babaing nabubuhay sa mga gulay na tanim
nila sa malaking bakuran. Mabait ang mag-asawa at mabuti ang
turing sa kanila ng lahat ng mga kapitbahay. Subalit hindi sila
maligaya sapagkat wala pa silang anak, bagay na maraming taon
na nilang hinangad. Ipinag-dadasal nila araw-araw na kahit
babae o lalaki, magka-anak lamang sila, subalit walang sagot ang
kanilang mga panalangin. At ngayong tumatanda na sila,
nawawalan na sila ng pag-asa.

Isa sa mga tanim nila sa bakuran ay puting kalabasa na

mayabong na nagbubunga buong taon, kaya hindi sila nawawalan
ng pagkain kahit kailan, hanggang isang araw nang napansin
nilang walang umuusbong na kalabasa. Inusisa nilang maigi at
inalagaan ang halaman araw-araw subalit kahit panay ang sulpot
ng malalaking dilaw na bulaklak na, pagkalanta at pagkatuyo ay
dapat sanang mapalitan ng usbong na bunga. Subalit wala kahit
isang kalabasa na lumitaw at nagsimulang magutom ang mag-
asawa.

Isang umaga, pagkaraan ng mahabang panahon, napasigaw sa

galak ang asawang babae nang masipat niya ang isang maliit na
usbong. Ipinasiya ng mag-asawa na huwag kainin agad ang
kalabasa, hintaying lumaki at mahinog ito upang magkaruon sila
ng mga buto na maitatanim uli sa bakuran.

Lumaking napaka-gandang puting kalabasa ang bunga subalit

napakatagal nahinog kaya, sa gutom, nagbago ang isip ng mag-
asawa at pinitas ang gulay upang kainin. Hihiwain na sana nila
ang kalabasa nang narinig nila mula sa luob ang isang tinig.

“Mag-ingat kayo at baka mahiwa ako!”

Natigilan ang mag-asawa, akala minumulto sila, subalit nagsalita

uli mula sa luob ng kalabasa.
“Buksan n’yo na, nang makalabas ako!”

Maingat nilang hiniwa at lumabas ang isang sanggol na lalaki.

Nakakatayo at nakakapag-salita na ang bata. Tuwang-tuwa ang
mag-asawa, may “anak” na sila! Agad umigib ng tubig ang
asawang babae at naglatag ng banig upang paliguan ang bagong
panganak na “anak.” Tuwing buhos ng tubig sa bata, bawat patak
ay naging ginto kaya matapos ng ligo, natakpan ng ginto ang
buong banig! Lalong nalugod ang mag-asawa, may “anak” na
sila, yumaman pa sila sa ginto.

Sapat na dapat ang nakamit ng mag-asawa, subalit pagmasid nila

sa ginto, hinangad nila ang mas marami pa. Kinabukasan,
pinaliguan uli ng asawang babae ang “anak” at natakpan uli ng
ginto ang banig. May sapat na silang yaman upang magpagawa
ng isang malaking bahay, subalit gusto pa nila ng higit. Kaya sa
ika-3 araw, umigib uli ng tubig na pampaligo ang asawang babae,
subalit nalungkot ang “anak,” umalis at naglaho. Kasabay,
naglaho rin ang lahat ng ginto. Naiwang nag-iisa ang mag-asawa
na, tulad ng dati, ay mahirap at walang anak.