Professional Documents
Culture Documents
Pipes Making Calabash GR
Pipes Making Calabash GR
Pipes Making Calabash GR
Αφού σχεδίασα μιά κυκλική γραμμή γύρω από την βάση της κορυφής της
κολοκύθας, την έκοψα με ένα μικρό σιδηροπρίονο. Έξυσα από τα εσωτερικά
τοιχώματα τα ξερά υπολείμματα σάρκας και σπόρων, και λιμάρισα και τα δύο
άκρα με μια λίμα. Λείανα όλο το εσωτερικό με χοντρό γυαλόχαρτο,
χρησιμοποιώντας το γυαλόχαρτο τυλιγμένο σε ρολό για το στενό άκρο. Τα
τοιχώματα είναι αρκετά χοντρά, και η εξωτερική επιφάνεια είναι σκληρότερη
από οποιοδήποτε ξύλο γνωρίζω.
"Έφαγα" λίγο ακόμα το χείλος, με μια λεπίδα και ντουκόχαρτο, για να κάνω
την κορυφή ίσια και επίπεδη. Επίσης, αφαίρεσα το περισσότερο χρώμα με τα
ίδια εργαλεία. Δεν χρησιμοποίησα χημικά διαλυτικά, γιατί η μυρωδιά
παραμένει για αρκετό καιρό.
Ένας φίλος μου έδωσε ένα επίπεδο κομμάτι φελλού, πάχους 5 χιλιοστών, που
αποτελείται από μικροσκοπικά κομμάτια φελλού συμπιεσμένα. Είναι ένα
εύθραυστο υλικό, που σπάει ή τρίβεται εύκολα, καθώς το κόβεις ή το
λυγίζεις. Ανακάλυψα οτι ο καλύτερος τρόπος για να μένει ελαστικό, είναι
να το διατηρείς βρεγμένο. Στεγνό πρέπει να είναι μόνο όταν πρόκειται να
το γυαλοχαρτάρεις ή να το κολλήσεις. Αφού σχεδίασα στην επιφάνεια του
φελλού δύο παράλληλες γραμμές, με απόσταση μεταξύ τους 5 χιλιοστά, έκοψα
μια λωρίδα περίπου 12 εκατοστά μ'ένα ψαλίδι. Έκανα τις πλευρές επίπεδες,
και μείωσα λίγο το πάχος της λώρίδας μ'ένα ντουκόχαρτο, μετά την έβρεξα,
και άρχισα να την λυγίζω.
Διατηρώντας συνεχώς βρεγμένη την λωρίδα του φελλού, την δούλεψα πιέζοντας
με τα δάχτυλα, λυγίζοντας αργά και προσεκτικά για να μήν σπάσει. Συνέχισα
να την βρέχω και να την λυγίζω, ώσπου οι άκρες συναντήθηκαν. Τελικά, την
τοποθέτησα στο εσωτερικό ενός καπακιού απο σπρέι, για να πάρει ένα σχεδόν
τέλειο κυκλικό σχήμα, την στερέωσα με δυο κομματάκια φελλού και την άφησα
να στεγνώσει για 24 ώρες, πρίν την βγάλω.
Έπρεπε να τοποθετήσω τον φελλό στο αυλάκι της κολοκύθας, και να τον
ξαναβγάλω αρκετές φορές, προκειμένου να ελέγξω αν εφαρμόζει σωστά. Πέτυχα
την σωστή διάμετρο της τσιμούχας, αφαιρώντας λεπτές φέτες φελλού κι απο
τις δυο άκρες, ώσπου οι άκρες συναντήθηκαν. Για να κολλήσω την τσιμούχα
στην θέση της, χρησιμοποίησα μια γενικής χρήσεως βενζινόκολλα, για φελλό,
λάστιχο, δέρμα κ.λ.π., ανθεκτική ως τους 125 βαθμούς Κελσίου. Την άφησα
να στεγνώσει για 24 ώρες δίπλα σ'ένα ανοιχτό παράθυρο, γιατί η κόλλα έχει
μια πολύ έντονη μυρωδιά, που μπορεί να μείνει στην κολοκύθα για μεγάλο
χρονικό διάστημα. Αφού στέγνωσε η κόλλα, έκοψα με ένα κοπίδι το επάνω
μέρος της τσιμούχας που εξείχε, και το γυαλοχαρτάρισα, για να είναι στο
ίδιο επίπεδο με το χείλος της κολοκύθας. Στρογγύλεψα επίσης λιγάκι τις
ακμές της τσιμούχας μ΄ένα λεπτό ντουκόχαρτο.
'Εδωσα στο μπολ το σχήμα που ήθελα, χρησιμοποιώντας μερικές λίμες και
ντουκόχαρτα. Το μπολ πρέπει να μπαίνει ολόκληρο μέσα στην κολοκύθα, χωρίς
να ακουμπάει στα τοιχώματα. Μπάλωσα την αρχική τρύπα με ένα κομμάτι απο
το ξύλο και μια σταγόνα ακρυλικής κόλλας, και άνοιξα μια νέα τρύπα,
ακριβώς στο κέντρο του πάτου. Μετά, έξυσα λίγο το εσωτερικό του μπολ με
μια τροχισμένη ξύστρα για πίπες (cake reamer), για να αυξήσω την διάμετρο
και το βάθος του θαλάμου καύσης. Έχοντας ήδη στο νού μου να προσθέσω ένα
καπάκι στο μπολ, και θέλοντας να ενισχύσω το χείλος του μπολ μετά το
ξύσιμο, αποφάσισα να βάλω ένα στεφάνι. Έκοψα μια λεπτή λωρίδα απο τενεκέ
με ένα ψαλίδι, της άνοιξα οκτώ τρύπες με τρυπανάκι ενός χιλιοστού, και
την στερέωσα γύρω απο το χείλος του μπολ με μικρά μπρούτζινα καρφάκια.
Λύγισα τις αιχμές των καρφιών μέσα στο ξύλο, και τα έφερα στο επίπεδο του
ξύλου με μια λίμα.
Καθάρισα όλες τις επιφάνειες γύρω απο τις κολλήσεις με ψιλό ατσαλόμαλλο
και μπατονέτες με καθαρό οινόπνευμα. Έφαγα με μια λίμα τις ακμές του
δαχτυλιδιού μέσα στο μπολ, για να μην εξέχει πολύ απο τα τοιχώματα. Το
σκαλοπάτι, μικρότερο απο μισό χιλιοστό, θα καλυφθεί έτσι κι αλλιώς απο
στρώμα κάρβουνου (cake). Τελικά, γυάλισα λίγο ακόμη το καπάκι με
ατσαλόμαλλο. 'Αφησα κάποια τεχνουργήματα σαν διασταυρωμένες γραμμές, που
υπήρχαν απο κατασκευής στην επιφάνεια του καπακιού, γιατί νομίζω οτι
δίνουν μια όψη χειροποίητου και αντίκας. Το μπολ απο ρείκι, με το
μεταλικό καπάκι, ήταν έτοιμο !
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
Όλα τα μέρη της πίπας ήταν πλέον έτοιμα, αλλά χρειαζόταν κι άλλη δουλειά
πριν συναρμολογηθούν. Πρώτα, έπρεπε να επαργυρώσω το καπάκι του μπώλ και
τον μπρούτζινο δακτύλιο του στελέχους.
Ο ίδιος φίλος που μου έδωσε το κομμάτι του φελλού (γειά σου Αλέκο!), μου
έδωσε κι ένα υγρό με το όνομα "Silverlife", που χρησιμοποιείται για την
επαργύρωση μεταλλικών επιφανειών. Δέν είναι χρώμα, αλλά προσθέτει ένα
στρώμα απο καθαρό ασήμι που δένει με το μέταλλο. 'Απλωσα το υγρό μ'ένα
πανάκι, το έτριψα για ένα λεπτό, και μετά σκούπισα το περίσσευμα. Το
αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Επανέλαβα το ίδιο στις επιφάνειες του
καπακιού και του δακτυλίου τρείς φορές, ώστε το στρώμα του ασημιού να
γίνει παχύτερο και ανθεκτικότερο. Γυάλισα τις επαργυρωμένες επιφάνειες,
χρησιμοποιώντας το ηλεκτρικό μου τρυπάνι με μια στρογυλλή πάνινη βούρτσα
γυαλίσματος. Μετά, με την ίδια βούρτσα, γυάλισα την κολοκύθα και τον
ξύλινο κύλινδρο. Μια και δεν έχω ειδικό κερί γυαλίσματος, χρησιμοποίησα
ένα απλό καφέ κραγιόνι ζωγραφικής (κηρομπογιά). 'Αφού άπλωσα ένα παχύ
στρώμα κεριού, "ζωγραφίζοντας" όλες τις επιφάνειες με το κραγιόνι, έλυωσα
το κερί πάνω απο ένα καμινέτο οινοπνεύματος, κι άρχισα αμέσως το
γυάλισμα. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το λούστρο μιας καινούργιας πίπας, αλλά
η όψη αντίκας της δικής μου καλαμπάς, δεν το χρειάζεται. Μετά, γυάλισα
και το επιστόμιο της πίπας με την βούρτσα, και άπλωσα ένα στρώμα γραφίτη
στο βύσμα του, ως ξηρό λιπαντικό, "ζωγραφίζοντας" μ'ένα κοινό μολύβι 2=Β.
Έκανα το ίδιο στο εσωτερικό του ξύλινου κυλίνδρου, όπως και στην
εσωτερική επιφάνεια της τσιμούχας απο φελλό, γιατί ήρθε η ώρα να βάλω το
μπολ στη θέση του.
Η εισαγωγή του μπολ για πρώτη φορά, είναι λίγο επικίνδυνη δουλειά. Η
τσιμούχα είναι ακόμη αρκετά παχιά, κι έτσι πρέπει να είναι (βλ.σελ.4 "Η
τσιμούχα απο φελλό), με αποτέλεσμα το μπολ να μπαίνει πολύ δύσκολα, και
να υπάρχει ο κίνδυνος να ραγίσει η κολοκύθα απο την μεγάλη πίεση. Πρώτα
έβρεξα τον φελλό με μιά μπατονέτα, για να γίνει πιο ελαστικός,
προσέχοντας να μην βρέξω την κολοκύθα, και άλειψα με μια σταγόνα
ελαιόλαδο την εξωτερική επιφάνεια του μπολ. Κρατώντας γερά την κορυφή της
κολοκύθας με το ένα χέρι, έβαλα το μπολ στη θέση του με το άλλο χέρι,
πιέζοντας και περιστρέφοντάς το, αργά και προσεκτικά. Αφού όλο το μπολ
είχε μπεί στην κολοκύθα, και το καπάκι κάθησε σωστά στην κορυφή, έλεγξα
την κολοκύθα για ραγίσματα, και άφησα την πίπα για 24 ώρες.
Την άλλη μέρα ο φελλός είχε στεγνώσει, και η τσιμούχα είχε πλέον πάρει το
σχήμα του μπολ, οπότε η αφαίρεση και η τοποθέτηση του μπολ, γινόταν κάθε
φορά ευκολότερα. Η τοποθέτηση του επιστομίου ήταν εύκολη, καθώς η τρύπα
του κυλίνδρου είχε την διάμετρο του βύσματος, και είχαν ήδη και τα δύο
λιπανθεί με τον γραφίτη του μολυβιού.
Η πρώτη πίπα καλαμπάς, απο πραγματική κολοκύθα, που κατασκευάστηκε στην
Ελλάδα, ήταν συναρμολογημένη και έτοιμη για κάπνισμα !
Πώς καπνίζει λοιπόν η πίπα; Απλώς υπέροχα! Καπνίζει στεγνά και δροσερά,
και μαλακώνει τη γεύση του καπνού, όπως κάθε καλαμπάς από κολοκύθα. Ο
καπνός, πριν φθάσει στο επιστόμιο, περνάει απο τον άδειο θάλαμο της
κολοκύθας, και χάνει μεγάλο μέρος της θερμότητας, της οξύτητας και της
υγρασίας του. Ανακάλυψα επίσης οτι το ασημένιο καπάκι λειτουργεί ως
ψύκτρα για το μπολ. Η πίπα "τραβάει" τέλεια, και καπνίζεται άνετα ως το
τέλος.
'Αξιζε τελικά τόσον κόπο; Ναί,νομίζω οτι σίγουρα άξιζε!
Αθήνα, Δεκέμβριος 2004
Πηγη: www.geocities.com/pipetabor/calabash.html