(łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia nie mający święceń kapłańskich. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich. Reguła braci mniejszych łac. Regula Fratrum Minorum, zwana Regułą św. Franciszka, Regułą franciszkańską, a w historiografii ZakonuRegułą zatwierdzoną (Regula bullata) − reguła Zakonu Braci Mniejszych, podstawowy obok Konstytucji i Statutów Generalnych dokument normujący życie franciszkanów, franciszkanów konwentualnych, kapucynów i innych instytutów zakonnych należących do I Zakonu św. Franciszka.
Została zredagowana przez św. Franciszka z Asyżu w eremie w Fonte Colombo,
w latach 1221-1223. Zatwierdził ją papież Honoriusz IIIbullą Solet annuere z dnia 29 listopada 1223. Charyzmat Jest to istota charyzmatu i działalności naśladowców Biedaczyny z Asyżu. Jej uniwersalność powoduje, że bracia mniejsi prowadzą bardzo zróżnicowaną działalność: pomoc ubogim, misje, kaznodziejstwo, prowadzenie parafii i sanktuariów, działalność naukowa (warto wspomnieć o średniowiecznym nurcie filozoficzno-teologicznym, tzw. szkole franciszkańskiej, do której zaliczani są m.in: św. Antoni Padewski, św. Bonawentura, bł. Jan Duns Szkot, William Ockham oraz Roger Bacon)[5]. Charyzmat franciszkański jest kontemplacyjno-czynny. Strój zakonny Strój zakonny to brązowy habit wraz ze sztywnym kapturem, przepasany białym sznurem (łac. cingulum), dobrowolnie zakonnicy mają też w zwyczaju noszenie koronki franciszkańskiej u sznura i piuski.